หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[puiiz]

 

[B52]

ได้แตะนิดแตะหน่อยก็เอาเนอะคนเรา

[แงซาย]

ขอบคุณมากครับ 

[MyLavenderLand]

งุ้ยยยยยย ตอนนี้เขาสวีทกันเนอะ (?) ตอบไม่ถูกเลย ว่ระหว่างเฮียกะอิซ่งใครมันร้ายยย กว่ากัน?  เฮียก็มีความอ้อยเหอะ อิซ่งปีนมานัวเนียก็ไม่ทักไม่ห้าม แถมมาทำตะมุตะมิเขินหน้าแดง คิดเองอายเอง  อ๊อยยยย ลุงเอ้ยยยยย 5555555

อิซ่งนี่ก็สกิลอ้อยขยับขึ้นเป็นระดับโปรละนะตอนนี้ ดูดู๊ มีแอบซบหลัง มีแอบเดินเสียดสี มีเนียนชวนช้อปซื้อของเข้าบ้าน มีความเป็นแม่บ้านนะแกรรรร

เด่วพออิซ่งได้เงิน ทำสีผมใหม่ ราคี เอ้ย! ราศีก็จะจับขึ้น งานนี้หล่ะ! เรนจะเป็นคุณค่าที่แสงคู่ควร #พราววววว คอยดูๆ

[Infinity 888]

พระเอกซีรีส์ 555555 โอย เฮียแสง ใช่ไหม

เปรียบกับ เยี่ยหัว แห่งป่าท้อแล้ว เฮียห่างหลายล้านปีแสงมาก 555555

หมอฉานจะโดนอะไร จมูกอะไรมาทะลุกลางงาน อยากรู้ค่ะ^^

[larynx]

เกิดอะไรขึ้นกับฉานล่ะนั่น คุณแม่ยายท่าทางใจแข็งจังเลยค่ะ จะเป็นงานหินสำหรับกรรมกรอย่างหนูเรนในอนาคตรึเปล่าเนี่ย

[singalone]

อู้ยยย นุ้งเรนมักน้อย ขอแค่แขนเสียดกันก็พอใจจจจ

[drasil]

จะมาม่าหรือเปล่านี่

[marisa9397]

กำลังฟินเลย เฮียแสงปากร้ายใจดี

[allmysecret]

ชอบเรนนนนนน

[reverofjs]

ทำไมเรื่องนี้ถึงได้สนุกขนาดนี้ อยากให้มีมาลงทุกวันเลย
ตอนนี้ดีต่อใจมากๆ เฮียแสงอบอุ่นอ๊ปป้าสุดๆ แอร๊ยยยยยยยยย 

[EoBen]

คู่นี้นี่มันดีจริงๆ เว้ยเหยย

[wikichan]

ว้าววววว ย๊าวว ยาววว
ดีใจจุง กระชับมิตรผูกสัมพันธ์กันไปอีก 55555
มีความแฟนเบาๆ ชอตยืนเถียงกันที่ห้าง น่ารัก
..อยู่ๆ กันไป ทำไรร่วมกัน รักกันได้แหละ สาธุ
รอตอนหน้า หมอฉานจะเป็นอย่างไรรรร

[titansyui]

 

[kokilolylove]

เดี่ยวนี้คุ่นี้เขามีพัฒนาการนะเนี่ย 55555

[แฟนตาเซีย]

 

[seii]

อ่านรวกเดียวเลย สนุกมาก

[MooMiew]

 

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 15

“นี่มันไอ้ฉาน...”
   “อะไรนะ!?”

   คนเด็กกว่าหันขวับ  รีบยื้อแย่งหนังสือพิมพ์ในมือแสงมาคลี่ออก  จ้องสิ่งนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา...

   “หวอของคุณฉาน...”
   “ไม่ใช่โว้ย!” แสงอยากจะคว้าม้วนกระดาษฟาดลงหัวมันเหลือเกิน  ปลายนิ้วทิ่มเข้าไปที่พาดหัวด้านล่าง “ข่าวนี้ต่างหาก”
   “อ๊ะ! พูดถึงหมอจริงด้วย” คราวนี้เรนรีบพลิกอ่านต่อด้านใน  ดูเหมือนว่าเรื่องจะเกิดเมื่อวานนี้ในงานเปิดตัวธุรกิจเครื่องสำอางของดาราคนหนึ่ง  ไฮโซด.ที่ไปร่วมงานกำลังเม้าท์มอยกับกลุ่มเพื่อน  ทว่าจู่ ๆ ซีลีโคนก็ทะลุท่ามกลางแขกร่วมงานนับร้อย  พนันได้เลยว่าเป็น Talk of the town แน่นอน
   “ตัวย่อชื่อคลินิก  ชื่อหมอ  สถานที่ตั้งตรงกันทุกอย่าง  ลูกค้ามันส่วนใหญ่ก็เป็นพวกไฮโซด้วย” มาถึงตรงนี้แสงก็ขมวดคิ้ว  หน้าที่ดุอยู่แล้วทวีความน่ากลัวขึ้นไปอีก “นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย”
   “เขาขู่จะฟ้องคุณฉานด้วย” เรนทำท่าจะเสียบหนังสือพิมพ์เข้าที่เดิม แต่แสงดึงมาถือไว้เอง  ดูท่าจะซื้อกลับไปด้วย “เฮียไม่ลองโทรถามคุณฉานดูเหรอ”
   “ไม่จำเป็น”

   หนุ่มใหญ่เดินฉับ ๆ ไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน  ทำเอานเรนทร์ได้แต่มองตาม  รอจนกระทั่งทางนั้นส่งสายตาสั่งให้ตามมาได้ชายหนุ่มถึงกล้าก้าวเท้าออกไป
   “ซูปเปอร์ฯ อยู่ชั้นล่างใช่ไหม  ลงลิฟต์ไปเลยแล้วกัน”
   “เอ่อ...” ทั้งที่เป็นคนบอกว่าจะมาเองแท้ ๆ แต่พอมีเรื่องแล้วเรนไม่กล้ารบกวนอะไรเลย “ผมไปซื้อที่ตลาดแถวคอนโดก็ได้ครับ”
   “มาถึงห้างแล้วก็ซื้อ ๆ ไปเถอะ”

   เจ้านายเขาว่าแบบนั้นเรนจะเถียงอะไรได้ล่ะ  ได้แต่ถือถุงกระดาษเดินตามไปเรื่อย ๆ  แสงไม่ใช่คนช่างพูด แถมเรนยังไม่กล้าเล่นอะไรมากเลยทำเอาบรรยากาศอึดอัดสุด ๆ
   ของสด ของใช้ในบ้านถูกหอบหิ้วเต็มสองมือ  ทว่าความอึมครึมยังไม่จบเพียงเท่านี้มันตามติดมาถึงในรถ  เรนนั่งตัวเกร็งฟังเสียงเครื่องยนต์ถูกติดก่อนภาพข้างหน้าจะเคลื่อนผ่านไป
   เขาไม่รู้ว่าเฮียแสงจะชอบความเงียบแบบนี้ไหม เพราะปกติเจ้าตัวก็ดุว่าเขาพูดมาก  ดวงตาเรียวเหลือบมองไปยังคนขับรถผู้มีใบหน้าเรียบเฉยเหมือนยามปกติ  ทั้งที่ควรจะสบายใจแต่นเรนทร์กลับเครียดยิ่งกว่าเดิม  เขาควรจะหาอะไรคุยสักหน่อย  ขามายังพูดไม่หยุดได้แท้ ๆ

   “เฮีย...เอ่อ...”
   สารถีเลิกคิ้ว
   “ขะ...ข้าวเย็นอยากกินอะไร”
   “อะไรก็ได้”
   “โธ่! นั่นมันยากที่สุดเลยนะ” ตุ๊กตาหน้ารถโอดครวญ “ระบุมาหน่อยไม่ได้เหรอ ต้ม ผัด แกง ทอด”
   “หมูทอดกระเทียม”
   “ครับ...”

   อืม...มาได้เท่านี้สินะ....
   สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้นั่งฟังเพลงจากวิทยุไปตลอดทาง  นเรนทร์เท้าแขนลงที่ขอบหน้าต่างเหม่อมองออกไปด้านนอก  แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจบรรยากาศภายในรถ
   เพราะออกมาก่อนเวลามื้อค่ำรถจึงไม่ติดมาก  พวกเขาใช้เวลาไม่กี่นาทีในการเดินทางกลับ  น้อยเสียกว่าตอนวนหาที่จอดรถเสียอีก  เรนเกี่ยวถุงพลาสติกเต็มสองมือแล้วเดินตามเจ้าของห้องเข้าลิฟต์ไป
   ทางเดินมืด ๆ ของชั้น 12 ทอดยาวอยู่เบื้องหน้า  รอจนแสงไขกุญแจห้องเรียบร้อยบทสนทนาถึงได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง

   “ทำกับข้าวเสร็จเรียกด้วยนะ  ฉันจะนอนสักงีบ”
   “ครับเฮีย”
   ก็ปกติดีนี่นา  คนที่ผิดปกติคือนเรนทร์เห็น ๆ เลยไม่ใช่หรือไง  คิดแล้วก็อยากต่อยตัวเองลงโทษข้อหาคิดมากจนเสียเรื่อง  ไม่อย่างนั้นตอนซื้อของคงได้พูดกับเฮียแสงมากกว่านี้แล้ว
   ไข่ไก่  นมสด  เนื้อสัตว์  ซอสปรุงรสถูกยัดเข้าที่ทางของมัน  เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยพ่อครัวจำเป็นจึงเริ่มประกอบอาหารตามที่ได้รับคำสั่ง
   ซ่า...  เสียงน้ำมันเดือดปุด ๆ ดังขึ้นตอนที่โยนกลีบกระเทียมลงไป  นเรนทร์ขยับตะหลิวในมืออย่างคล่องแคล่วรอจนกรอบได้ที่แล้วค่อยลงเนื้อหมู  เขาทำอาหารได้แค่ในระดับพื้นฐานเท่านั้น  ดังนั้นของทอดที่ไม่ต้องพิถีพิถันจึงเป็นงานถนัดที่สุด  ขอแค่ใช้อุณหภูมิที่พอเหมาะกับระยะเวลาในการทอดเท่านั้น  เสร็จเรียบร้อยก็พักให้สะเด็ดน้ำมันสักหน่อย  ราดบนข้าวสวยที่ซื้อมาจากซูเปอร์ฯ
   เรนมองดูผลงานของตัวเองอย่างพอใจ และเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นไม่ได้ตั้งสมาธิอยู่กับสิ่งไหนเขาก็เริ่มได้ยินเสียงกรนแผ่ว ๆ จากบนโซฟา  ชายหนุ่มเช็ดมือเข้ากับขากางเกงก่อนจะเดินกลับมาหาเจ้าชายนิทรา
   ปลายเท้าโผล่เลยโซฟาออกมาดูไม่สบายนัก แต่กระนั้นแสงก็ยังหลับสนิทจนกรนคร่อก ๆ  ร่างสูงหยุดยืนตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจนั่งยอง ๆ แทนที่จะปลุกเลย
   ว่ากันว่าปลุกคนหลับสบายมันเป็นบาป  คนจิตใจดีอย่างเขาเลยขอยื้อเวลาออกไปสักหน่อย  สองมือเท้าลงใต้คางขณะจดจ่ออยู่กับใบหน้าของอีกฝ่าย
   ตอนแรกเรนคิดว่าเฮียแสงจะเครียดเรื่องคุณฉานจนบ้าไปแล้ว  ข่าวใหญ่เสียขนาดนั้น  ยิ่งเกิดขึ้นกับคนดังไม่รู้ทางนั้นมีเส้นสายลู่ทางยังไงบ้าง  ไหนจะชื่อเสียงที่ป่นปี้อีก

   ถึงกระนั้นแสงก็ยังนอนหลับสนิท...
   แล้วเรนจะบ้าเครียดนู่นนี่ไปทำไมเล่า  ไม่เข้าใจตัวเองเลย  เขาไม่ได้หวังให้เฮียเป็นซูเปอร์แมนไปช่วยน้องชายหรอก  สิ่งที่คาใจอยู่นี่ไม่ใช่การคาดหวังให้เฮียเป็นคนดีแบบนั้น

   ก็แค่เป็นห่วง....

   กังวลว่าทางนั้นจะคิดมากไหม  เครียดจนผมร่วงหรือเปล่า  เห็นหลับสบายขนาดนี้ค่อยเบาใจหน่อย  ชายหนุ่มเอาแต่จ้องใบหน้าที่สงบราวกับพระพุทธรูป  เปลือกตาปิดสนิทบดบังความดุดัน  ถึงจะชอบใช้สายตาข่มขู่เพียงใด  สุดท้ายแล้วเรนก็ชอบมันอยู่ดี...

   “เฮีย กินข้าวกัน”

   ยิ่งตอนที่เปลือกตาเปิดขึ้นแล้วตาดำเคลื่อนมาหาเขานะ...
   กระจกที่ส่องแล้วหล่อที่สุดในโลกอยู่ตรงนี้เอง


....................................................
................................
........
....


   ห้องมืดสนิท แต่เรนก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี...

   พรึ่บ...
   ผ้าห่มสีดำถูกดึงรั้งเข้าที่ใต้คอ เพราะห่มผ้าคนละผืนเรนจึงสะดวกใจที่จะพลิกตัวไปมาในเวลากลางดึกเช่นนี้  เขาหลับไปแล้วรอบหนึ่ง แต่สมองเจ้ากรรมดันปลุกให้ตื่นอีกครั้ง  แถมรอบนี้ข่มตาหลับไม่ลงเลยทีเดียว
   สารเคมีในสมองคงทำงานผิดปกติล่ะมั้ง  ปกตินเรนทร์เป็นคนหลับลึกไม่ต่างจากเฮียแสงเลย  นอนแข็งทื่อเป็นศพกันทั้งคู่ แต่วันนี้ดันตาสว่างเป็นนกเค้าแมว  ใบหน้าซุกลงกับหมอนพลางก่นด่าตัวเองไปด้วย
   แผ่นหลังของแสงอยู่ห่างไปไม่ไกลโดยมีหมอนข้างกั้นกลางไว้  เห็นแล้วอยากจะยื่นหน้าเข้าไปซุกซบเหมือนกันแต่เกรงว่าจะถูกถีบร่วงได้  เฮียแสงน่ะหวงเนื้อหวงตัวจะตาย  กับคนอื่นอาจจะได้หมด แต่พอเป็นเรนแล้วไม่ยอมแตะเลย เพราะไม่ใช่สเปคล่ะมั้ง  ช่วยไม่ได้ที่ห่างไกลสโนว์ไวท์ไปหลายขุม
   ต่างหูเย็นเยียบแนบลงข้างแก้มยิ่งกระตุ้นให้ร่างกายตื่นเข้าไปใหญ่  ในเมื่อเป็นอย่างนั้นเรนจึงฆ่าเวลาด้วยการจ้องแผ่นหลังนั้นไปเรื่อย ๆ มองดูจังหวะการขยับหายใจเข้าออกอย่างไม่รู้เบื่อ
   เครื่องปรับอากาศส่งเสียงหึ่ง ๆ อยู่เหนือศีรษะน่าหนวกหูกว่าทุกครั้ง  เมื่อหลับไม่ลงเรนก็ฟุ้งซ่านตินู่นตินี่ไปหมด  ปลายจมูกเย็นชืดอย่างกับศพ  ต้องเป็นเพราะแอร์แน่ ๆ  นึกได้ดังนั้นก็ถือวิสาสะลุกขึ้นมาคว้ารีโมตที่ข้างฝาเพื่อกดเพิ่มอุณหภูมิ

   ตี๊ด ๆ ...

   โอเค เท่านี้ก็คงนอน...

   “นอนไม่หลับเหรอ”

   เฮือก!
   ตัวปัญหาสะดุดโหยงก่อนจะผินหน้ากลับไปที่เตียง  แผ่นหลังที่จ้องเมื่อครู่เปลี่ยนมาเป็นใบหน้าดุ ๆ ของเฮียแสง  สะลึมสะลืองัวเงียได้ที่เลย  เด็กซ่งภาวนาขอให้เป็นแค่การละเมอ...
   “เฮียตื่นเหรอ”
   “ก็แกขยับยุกยิกอยู่นั่นแหละ” แน่นอนว่าคำภาวนาไม่เป็นผล  นอกจากตื่นแล้วตายังเบิกโพลงประหนึ่งจะสังหารไอ้เรนเสียให้ได้ “ไม่ตื่นก็บ้าแล้ว”
   “แฮะ ๆ”
   “ปรับเสร็จแล้วก็กลับมานอนสิ”
   “ครับ ๆ”

   สั่งเป็นพ่อดุลูกชายนอนดึกไปได้  กระนั้นคนเด็กกว่าก็กุลีกุจอปีนกลับขึ้นเตียงมาตามคำสั่ง  นเรนทร์พลิกตัวนอนตะแคงหน้าเข้าหา  ประสานสายตาเข้ากับดวงตาดุ แต่ทางนั้นรีบปิดเปลือกตาลงทันทีราวกับว่าง่วงเสียเต็มประดา

   “เป็นอะไร ทำไมไม่หลับไม่นอน”
   “หือ” เรนแปลกใจเล็กน้อยที่แสงเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน “เฮียถามผม?”
   “แกจะให้ฉันถามผีที่ไหน”
   ‘เออเนอะ’ เรนพึมพำ  ก็รู้ว่าตัวเองโง่ แต่ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้
   หนุ่มใหญ่พ่นลมหายใจ  เป็นการซ้ำเติมโดยไม่ต้องออกเสียง “เลิกขยับตัวได้แล้ว  มันสะเทือนมาถึงฉันนะ”
   “ขอโทษครับเฮีย” มือขวาสอดเข้าไปใต้หมอน “รอบนี้จะนอนแข็งทื่อเป็นศพเลย”
   “ก็ดี”

   พรึ่บ...  ผ้าห่มถูกดึงลงเล็กน้อย เพราะเรนปรับแอร์แสงจึงต้องเปลี่ยนการนอนสักหน่อย  ขณะกำลังเคลิ้มใกล้จะเฝ้าพระอินทร์ก็รู้สึกถึงแรงกระตุกตรงผ้าห่ม

   “เฮีย ๆ”
   คนถูกขัดขมวดคิ้ว “อะไรอีก”
   “เฮียไม่เครียดจริงเหรอ” พอได้พูดแล้วมือที่จับผ้าห่มก็คลายออก “น้องชายโดนขู่ฟ้องเลยนะ”
   “ถ้าฉานมันสู้คดีอาจจะชนะก็ได้” ทนายกล่าวเสียงเรียบเฉย “ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าทางนั้นงัดหลักฐานอะไรมาสู้ล่ะนะ  ฉานมันฉลาดไม่เสริมของใครจนทะลุง่าย ๆ หรอก  ให้ฉันเดา...ไฮโซด.อะไรนั่นคงอยากได้โด่ง ๆ แบบฝรั่ง  ไม่ยอมดูเนื้อจมูกตัวเองมันถึงได้ทะลุออกมา”
   “อืม.....”
   “อีกอย่างคดีแบบนี้ใครเขาฟ้องให้เอิกเกริกกันล่ะ  สู้แอบไปแก้ทรงเงียบ ๆ ไม่ดีกว่าเหรอ  เพราะงั้นแกก็ไม่ต้องห่วงมันหรอก”
   “ผมไม่ได้ถามถึงคุณฉานสักหน่อย”

   กึก... 
   คนฟังถึงกับชะงัก  แสงร้อนวูบในอกอย่างบอกไม่ถูก  ลำพังแค่ถูกปลุกกลางดึกก็วุ่นวายอยู่แล้วยังต้องมาวูบวาบเหมือนกรดไหลย้อนอีก  สงสัยไอ้เรนจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของแท้เลยล่ะ
   พูดแบบนั้นก็เท่ากับว่าเป็นห่วงแสงไม่ใช่หรือไง  ตีความไม่เห็นยากเลย  หนุ่มใหญ่คิดแล้วพลันร้อนผ่าวจากอกมาถึงใบหน้า  ลำบากต้องขยับพลิกตัวหันหน้าเข้าหากำแพง

“ฉันไม่ได้คิดมากอะไร  คนเราโตแล้วย่อมมีเรื่องของตัวเอง”
“......”
“ขนาดฉันโดนแกอัดคลิปแบล็กเมล์ฉานมันยังไม่รู้เลย”
“ฮ่า ๆ ๆ นั่นสินะครับ” คนร้ายหัวเราะกลบเกลื่อน “เสียดายจัง  แบบนี้งานวันเกิดคงกร่อย ๆ”
“ช่วยไม่ได้  จังหวะมันมาพอดี” แสงซุกใบหน้าลงกับหมอนเป็นเชิงตัดรำคาญว่าจะนอนแล้ว “แกเองก็อย่าสอดเรื่องชาวบ้านนักเลย”
“ใจร้ายชะมัด”

จังหวะที่เคลิ้มจะหลับอยู่แล้วเชียว  ไอ้เด็กนรกก็ดันพูดอะไรไม่เข้าท่าอย่าง...


“เห็นเฮียไม่เครียด ผมเลยเครียดแทนไง”


ตรรกะวิบัติของมันเล่นเอาคนแก่นอนแข็งทื่อฟังเสียงกรนไปเป็นชั่วโมง


.........................................................
.....................................
...............
......




   วันพฤหัสของสัปดาห์นั้นแสงผีเข้าอีกครั้ง  เขาบังคับให้นเรนทร์ที่ตัวเหม็นเหงื่อไปอาบน้ำจากนั้นก็ลากขึ้นรถ  ขับออกไปไม่พูดไม่จาจนทางนั้นเผลอคิดว่าเฮียใหญ่ออกคำสั่งเด็ดขาดให้ถ่วงน้ำไปเลย
   หลังนั่งเกร็งอยู่หลายนาทีก็พบว่าถูกพาตัวมาที่ห้างสรรพสินค้าเดิม  ไอ้ขี้ข้าโดดลงรถแล้วตามเจ้านายต้อย ๆ เข้าไป  ไม่น่าเชื่อว่าจุดหมายปลายทางคือซูเปอร์มาร์เก็ตที่เดิม  ขณะกำลังทำหน้าโง่สงสัยอยู่นั่นเองคำสั่งแรกก็ออกจากปาก

   “ไปเอารถเข็นมา”
   “ครับ?”
   “เร็วสิ”
   “คือเฮีย...” เรนบุ้ยปาก “จะช้อปปิ้ง?”
   “ฉันจะซื้อขนมให้หลาน  รอบก่อนรีบไปหน่อย”
   “อ๋อ” เรนตบอก “ก็เลยให้ผมช่วยเลือก”
   “ช่วยอะไร  ฉันลากแกมาถือของต่างหาก”

   ชนชั้นแรงงานถึงกับหน้าซีดเผือด และก่อนที่จะโดนย้ำอีกครั้งชายหนุ่มก็พุ่งตัวไปคว้ารถเข็นมาคันหนึ่งพร้อมขับเคลื่อนตามบัญชา  แสงเห็นแล้วก็พยักหน้าเป็นการบอกว่า ‘ตามฉันมา’
   แผนกแรกที่เข้าไปคือโซนขนมจำพวกช็อกโกแลต  มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงหยิบใส่ ๆ ไปสี่ถาด  หันไปเห็นแบบบาร์ก็คว้าเพิ่มอีก  สีหน้าขณะเลือกนั้นสบายใจกว่าตอนซื้อของขวัญเยอะ
   เห็นปริมาณที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เรนก็เริ่มเข้าใจว่าทำไมถึงกับต้องใช้รถเข็น  ทำเป็นเย็นชาเป็นพระเอกซีรีส์สุดท้ายก็แค่ตาลุงรักเด็กนี่นา...

   “เฮียนี่....หลงหลานน่าดูเลยเนอะ”
   มือที่กำลังคว้าช็อกโกแลตรูปหัวใจถึงกับชะงักไป  ยอมรับว่าถูกต้อง แต่พอออกจากปากไอ้เด็กซ่งแล้วชวนขัดเขินชอบกล “นาน ๆ ทีหรอก”
   “คร้าบ ๆ”
   ยังจะทำเสียงล้อเลียนอีก  มันน่านัก!
   “อะแฮ่ม” แสงกระแอมไอเป็นการปราม “ไปดูซีเรียลต่อ”

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

   กำลังจะก้าวขาออกนำแสงเลยเป็นอันชะงัก  หนุ่มใหญ่ล้วงเอาต้นเสียงออกมา  ทันทีที่เห็นชื่อบนนั้นก็หรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้านเรนทร์   ยังไม่ทันจะถามว่ามีอะไรแสงก็ชิ่งกดรับสายเสียก่อน

   “ครับ พี่นก”
   “หือ...ตอนนี้เลยเหรอครับ  ไม่ครับ  สะดวกครับ” ปากว่าแบบนั้นแต่เหลือบหางตามองเรนเหมือนอยากจะกำจัดทิ้ง “ผมอยู่ที่ห้างXX  เหรอครับ  พี่นกสะดวกใช่ไหมครับ”
   เรนแว่วเสียงผู้หญิงออกมาจากสาย  ดูท่าจะเป็นลูกค้าสักคนล่ะมั้ง
   “ครับ  เดี๋ยวผมไปรอที่ร้านก่อนเลย”

   นิ้วโป้งกดปุ่มวางสาย  ก่อนแสงจะเงยหน้าขึ้นสบตากับนเรนทร์พร้อมกับถอนหายใจ “คงต้องเอาแกไปด้วยแล้วล่ะ”
   “ไปไหนเหรอครับ”
   “เจอลูกค้า” ขาวยาวออกก้าวอีกครั้ง “เอานั่นมาสองกล่อง”
   คนรับใช้ก้มไปหยิบกล่องซีเรียลรสน้ำผึ้งตามบัญชา  แม้จะมึนงงกับสถานการณ์ไปบ้าง แต่ก็ทำอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง  แสงใช้หยิบอะไรก็โยนลงรถเข็นให้  คุณลุงแสงเลือกอย่างคล่องแคล่ว  คงรู้ว่าหลานชอบกินอะไรอยู่แล้ว
   ไม่นานนักเรนก็ได้หอบหิ้วถุงพลาสติกเดินตามหลังขึ้นบันไดเลื่อนไป  จุดนัดหมายคือร้านอาหารทะเลที่มีแฟรนไชส์ในห้าง แม้ไม่เคยเข้าก็รู้ว่าราคาโหดหินขนาดไหน  ไม่เป็นไรงานนี้เฮียแสงคงเป็นเจ้ามือ  ลาภปากไอ้เรนมันล่ะ

   “มานั่งข้างฉัน” แสงออกคำสั่งก่อนที่เด็กมันจะทันได้หย่อนตูดเสียอีก “ฝั่งนั้นเว้นไว้ให้ลูกค้า”
   “นะ...นั่งข้างเฮียเลยเหรอ” ชายหนุ่มตาวาว “เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดว่าเราเป็นฟะ...”
   “รีบมา” เฮียแสงดุด้วยสายตาน่ากลัวจนเรนแข้งขาอ่อน  วิ่งดุ๊ก ๆ มาทิ้งตูดข้างเจ้านายด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่งแจ่มใสใจเต้นตึกตัก “ไม่ต้องชิดขนาดนั้นก็ได้”
   “แฮะ ๆ” ไอ้เรนขยับออกมาแต่โดยดี  แสงมองมันอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะโบกมือเรียกขอเมนูจากบริกร

   อาหารที่นี่ราคาแรงตามคาด  เรนได้แต่นั่งนิ่งมองเฮียสั่งฉอด ๆ มาสี่อย่าง  ทันทีที่บริกรคล้อยหลังก็มีหญิงแปลกหน้าเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะทันที  น่าจะเป็นลูกค้าที่นัดไว้ไม่ผิดแน่
   “สวัสดีครับพี่นก” นั่นไงล่ะ ไอ้เรนยกมือไหว้ตามแทบไม่ทัน
   “สวัสดีจ้ะแสง”

   ผู้มาเยือนคือสาววัยกลางคนที่แผ่ออร่าผู้ดีจนเรนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝุ่นธุลีที่ปลายรองเท้า  ‘พี่นก’ สวมเดรสสีม่วงขับผิวขาวเนียน  ใบหน้าแม้มีริ้วรอยอยู่บ้างแต่ก็ไม่อาจทำลายเสน่ห์ลงได้  เจ้าหล่อนแย้มยิ้มละไมใจดีมีอิมเมจ ‘คุณแม่ในโฆษณารังนก’ ที่ดาราสาวชอบไปก้มกราบกันทุกวันแม่
   เรนตาพร่าด้วยรังสีผู้ดีไปชั่วขณะ  รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงหวานแหลมนั่นเอ่ยทัก “คนนี้ใครเอ่ย”
   “เด็กที่บ้านผมเองครับ  ชื่อเรน” คนถูกแนะนำถึงกับนั่งหลังตรงแหน่ว “พอดีออกมาซื้อของด้วยกัน  เรนนี่พี่นกนะ”
   “สวัสดีครับ” และเป็นอีกครั้งที่เรนต้องไหว้แบบคอมโบ
   “จ้า” นกยิ้มหวาน “สั่งอาหารกันแล้วใช่ไหม”
   “เรียบร้อยแล้วครับ”
   “ถ้าอย่างนั้นพี่เข้าเรื่องเลยเนอะ” เจ้าหล่อนพยักหน้าขอบคุณบริกรที่มาเสิร์ฟน้ำ “เรื่องที่แสงให้พี่ช่วยน่ะ”

   ลมหายใจเรนชะงักไปเล็กน้อย  ช่วยงั้นเหรอ?  ไหนเฮียบอกว่ามาพบลูกค้าไง  ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้
   แสงเองก็เหมือนจะรู้ตัวว่าคนข้าง ๆ สงสัย แต่เขาไม่อาจเลี่ยงคำตอบได้ “ครับ  แล้วเป็นยังไงบ้าง”
   “คุณดี๋กับพี่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่  เมื่อวานไปเจอที่ร้านทำเล็บ” ทางนั้นถอนหายใจ  ดูท่าคำตอบจะไม่สู้ดีนัก “เธอบอกว่าจะฟ้องให้ได้ท่าเดียวเลย  พี่ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง”
   “เหรอครับ”

   มาถึงตรงนี้เรนก็เข้าใจเรื่องราวในทันที  คุณดี๋คือไฮโซด.ที่มีเรื่องกับคุณฉานนี่เอง  แบบนี้เท่ากับว่าเฮียแสงแอบทำอะไรโดยไม่ให้เขารู้สินะ...

   “พี่พูดตามที่แสงแนะนำแล้วนะ  ทั้งเรื่องว่าฟ้องไปก็ไม่มีประโยชน์สู้ไปติดต่อขอแก้จมูกเงียบ ๆ ดีกว่า แต่คุณดี๋เธอกำลังร้อน  น้ำเชี่ยวเอาเรือไปขวางก็เท่านั้น”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ” แสงคลี่ยิ้มบาง ๆ “แค่พี่นกเป็นธุระให้ผมก็เกรงใจมากแล้ว”
   “คุณดี๋อารมณ์ร้าย แต่บทจะเย็นก็ให้อภัยง่าย ๆ เลยนะ  พรุ่งนี้พี่ว่าจะให้เพื่อนอีกคนไปช่วยคุย  รายนั้นเขาสนิทกับเธอมากกว่า”
   “ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องรบกวนพี่นกอีกครั้งนะครับ” ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าแสงไม่ได้คาดหวังอะไรแล้ว แต่ในเมื่ออีกฝ่ายพยายามช่วยขนาดนั้นก็อดจะขอบคุณไม่ได้
   “ไม่รบกวนหรอกจ้า  แสงช่วยพี่ตั้งหลายเรื่องแล้ว  ว่าแต่...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหมอฉานเป็นน้องชายแสง”
   “พี่นกรู้จักฉานด้วยเหรอครับ”
   “แหม  หมอที่เพื่อนพี่ใช้กันก็มีไม่กี่คนหรอกค่ะ  แนะนำกันไปมา  หมอฉานนี่ขึ้นชื่อเรื่องจมูกมากเลยนะ  แบบนี้ยิ่งไม่เชื่อใหญ่เลยว่าพลาดเพราะคำนวณเนื้อจมูกผิด  คุณดี๋เองคงไปบังคับแกทำโด่ง ๆ ซะล่ะมั้ง”
   “ผมก็คิดว่าอย่างนั้นครับ  ฉานเองก็ไม่น่ายอมทำให้เลย” แสงคิดว่างานนี้ผิดด้วยกันทั้งคู่
   “เฮ้อ~  คุณดี๋ยอมไปแก้ทรงดี ๆ ก็จบแล้ว  ดันมาแค้นเพราะเสียหน้าในงานซะอีก” นกขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้บริกรเสิร์ฟอาหารได้สะดวกขึ้น “หมอฉานเก่งขนาดนั้นยังไงก็แก้ได้อยู่แล้ว”

   ดูท่าคุณฉานจะเป็นที่น่าเชื่อถือในหมู่ไฮโซ  คุณนกถึงได้ชมไม่ขาดปาก แต่จะมีสักกี่คนที่ยังไว้ใจหมอผู้มีประวัติทำจมูกทะลุกลางงานเล่า  แพทย์ศัลยกรรมตกแต่งมีอีกตั้งกี่คนเรื่องอะไรจะไปเสี่ยงกับคนมีคดีติดตัว  งานนี้ทั้งฉานทั้งคลินิกเสียหายอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อให้ชนะคดีก็เถอะ
   แสงก็รู้ถึงข้อนี้ดีถึงได้หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่หาย แต่เพราะเป็นคนหน้าหงิกอยู่แล้วคุณนกเลยไม่ได้เอะใจอะไร

   “ความจริงคุยธุระทางโทรศัพท์ก็ได้ แต่พี่อยากจะเลี้ยงข้าวแสงหน่อยน่ะจ้ะ  เรื่องที่ดินตรงทองหล่อนั่นไง” หล่อนแย้มยิ้ม “เพราะแสงช่วยคุยให้เลยได้ราคาดีเลย”
   “มันเป็นงานน่ะครับ”
   “ทำเกรงใจไปได้” หล่อนบุ้ยปากมายังอาหารบนโต๊ะ “ทานเร็วค่ะ  เรนก็ทานเยอะ ๆ เลยนะคะ”
   “ครับ”
   ผู้ติดตามอยากจะเช็ดเหงื่อที่ข้างขมับ  ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วหยิบช้อนส้อมลงมือจัดการอาหารตรงหน้า  คุณนกไฮโซเสียจนไพร่รากหญ้าอย่างนเรนทร์ตาพร่าไปหมด  จะซดน้ำแต่ละทีต้องเกร็งจนเส้นเลือดแทบขึ้นคอ
   มื้ออาหารผ่านไปโดยมีแค่บทสนทนาของแสงกับพี่นกเท่านั้น  จวบจนเจ้ามือเรียกบริกรมารับบัตรเครดิตไปนั่นแหละเรนถึงได้หายใจคล่องคอหน่อย และเมื่อวัตถุประสงค์ลุล่วงแล้วก็ถึงเวลาต้องบอกลากัน
   “พี่ขอตัวก่อนนะจ๊ะ  ถ้าพรุ่งนี้ได้ความยังไงจะโทรไปบอกนะ”
   “ขอบคุณมากครับพี่นก”
   “ขอบคุณครับ”
   “จ้า” เธอโบกมือ “ไว้รอบหน้าพาเรนมากินข้าวด้วยกันอีกนะ”

   ขวับ...  แสงหันมามองหน้าไอ้เด็กซ่งที่ยิ้มค้างจนฟันแห้ง  รอจนนกหายลับไปที่หัวมุมจึงหันมาทัก
   “ไง...นั่งเกร็งเชียว”
   “ไม่เกร็งก็บ้าแล้วเฮีย!” พอไม่มีคนอยู่ด้วยผีก็เริ่มเจาะปากทันที “ลูกค้าเฮียมีแต่ไฮโซหรือเปล่าเนี่ย”
   “คนรวยเขาว่างเลยมีเรื่องให้ทำเยอะ แต่ลูกค้ากลาง ๆ ก็มีล่ะนะ” หนุ่มใหญ่หันหลังพลางคว้าถุงซีเรียลในมือขี้ข้าไปช่วยถือ “ในบรรดาทั้งหมดพี่นกจัดเป็นลูกค้าระดับพรีเมียม  คุยง่าย  จ่ายครบ  ไม่เคยต้องทวง”
   “แถมสวยด้วยเนอะ” เรนออกความเห็น  ภาพผิวนวลเนียนยังติดตา “นี่ถ้าเฮียไม่เป็นเกย์ต้องชอบคุณนกแหงม ๆ”
   “สามีเขาได้มายิงฉันตายน่ะสิ”
   “ฮ่า ๆ ๆ”
   “มาเร็ว  เดี๋ยวก็ถึงห้องดึกกันพอดี”

   เรนหิ้วถุงขนมเต็มสองมือเร่งความเร็วจนไปขนาบข้างเฮียได้สำเร็จ  จังหวะการก้าวของแสงรวดเร็วมากเสียจนหากช้าไปนิดหนึ่งจะต้องหลุดไปด้านหลังแน่นอน  ไม่รู้ว่ารีบร้อนหรือแค่อยากให้เรนเหนื่อยจนลืมทักเรื่องสำคัญไป
   ใช่...เรื่องสำคัญที่ว่าแสงแอบขอความช่วยเหลือให้น้องชาย  โธ่เอ๊ย! ทำเป็นสบาย ๆ บอกไม่สนใจชีวิตใครชีวิตมัน  ที่แท้ก็เป็นห่วงจนต้องขอให้ลูกค้าช่วยเป็นบุญคุณกันไปอีก  เรนส่ายหัวกับคนแก่ปากแข็ง  ว่าจะรูดซิบปากก็อดแซวไม่ได้

   “เฮียเนี่ย...ใจดีจังน้า~”
   คนใจดีตอบเสียงกลับเข้ม “รีบเดิน!”
   “คร้าบ~”

   อ๊ะ!  เดินเร็วขึ้นอีกแล้ว

............................................
..........................
...........
.....


   ทั้งที่มะรืนเป็นวันเกิดลูกสาวแท้ ๆ แต่ฉานกลับยิ้มไม่ออก…

   คุณหมอเอนแผ่นหลังลงกับพนักอย่างเหนื่อยล้า  วันนี้เพิ่งผ่าตัดให้ลูกค้าไปแค่รายเดียว  สองคิวที่เหลือโทรมาแคนเซิลเมื่อวานนี้  ถ้าพูดในแง่รายได้ก็ไม่เสียหายอะไรมาก แต่ชื่อเสียงนั้นร่อแร่อยู่บนปากเหวเลยล่ะ
   คนรายได้ปานกลางอาจจะไม่ได้สนใจติดตามข่าว  แถมยังเข้าใจได้ว่ากรณีจมูกทะลุไม่ใช่เรื่องใหญ่โต  สามารถแก้ไขได้ ทว่าสังคมไฮโซนี่สิ  ตอนนี้อาจจะเสียหายแค่ในวงเล็ก ๆ ที่นินทากันสนุกปาก แต่ถ้ามีคดีฟ้องร้องขึ้นมาแย่แน่นอน
   ปลายนิ้วที่ลงมีดมานับไม่ถ้วนขยับไปมา  ไม่เคยไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองขนาดนี้มาก่อน  เขาทำพลาดไปแล้ว  ทำให้ลูกค้าเสียหาย  ขายหน้า  จริงอยู่ที่ความกดดันบนบ่าอาจไม่หนักเท่าความเป็นความตาย แต่ประกอบอาชีพนี้มาเกือบสิบปียังทำพลาดฉานละอายใจเหลือเกิน
   คุณดี๋จะดื้อด้านอย่างไรในฐานะศัลยแพทย์ตกแต่งก็ไม่ควรคล้อยตาม  เขาผิดเอง  หากต้องรับผิดชอบด้วยการเสียชื่อเสียงหรือจ่ายค่าเสียหายก็คงจำนนแต่โดยดี
   ลมหายใจถูกพ่นออกมาจนสุดปอด  ก่อนจะหยัดร่างขึ้นเดินตรงไปยังอ่างล้างหน้า  ความเย็นของสายน้ำไหลผ่านมือ  ฉานวักมันลูบบนหน้าเพื่อคลายความตึงเครียด
   เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกใครแม้แต่ภรรยา  ตอนอยู่ที่บ้านก็พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด  เขากลัวว่าถ้าทุกคนรู้เข้าจะผิดหวัง  ทั้งพ่อแม่  พี่ชาย  ภรรยา  ไหนจะลูกทั้งสอง  ฉานยังจำเสียงเจื้อยแจ้วยามเด็กน้อยโอ้อวดเพื่อนว่าพ่อเป็นหมอที่เก่งที่สุดในโลก

   พ่อคนนี้คงทำให้ลูกผิดหวัง...

   ถึงอย่างไรก็ขอให้ผ่านเสาร์นี้ไปก่อน  ฉานอยากให้ลูกสาวฉลองวันเกิดอย่างมีความสุขที่สุด  ถ้าเป็นไปได้เรื่องคดีความก็อย่าให้เด็กรับรู้เลย

   ใช่แล้ว....เขาจะต้อง...

   ผัวะ!
   บานประตูถูกผลักออกเรียกคุณหมอให้หลุดออกจากภวังค์  ผู้มาเยือนคือพนักงานสาวตรงเคาน์เตอร์  สีหน้าตื่นตกใจของเธอทำเอาความสงสัยเพิ่มทวี  เจ้าหล่อนชี้ไม้ชี้มือไปยังโทรศัพท์ในมือ



“หมอฉานคะ  คุณดี๋โทรมานัดวันแก้จมูกค่ะ”

เพียงเท่านั้นภูเขาก็ถูกมือที่มองไม่เห็นยกออกจากอกไปในพริบตา

ฉานชาวาบไปทั้งตัว  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันคือความจริง  ปลายเล็บจิกลงบนฝ่ามือเพื่อเรียกสติตัวเอง  เขาสาวปลายเท้าเข้าหาแสงไฟที่ลอดผ่านช่องประตู....

“ผมคุยเองครับ”


TBC



ตอนส่งให้คุณผจก.อ่านนางทักมาว่าถ้าไม่มีน้องเรนนางจะจิ้น incest แล้วนะ  พี่แสงรักน้องฉานเหลือเกิน
นี่ถ้าคุณฉานเอาจริงไอ้เรนจะเอาอะไรไปสู้เขาเนี่ย  ลูกเอ๊ยยยยยย //ดึงมากอดโอ๋
นับวันอาแสงยิ่งออร่าพระเอกจับมาก  หวั่นไหวไปหมดแล้วค่ะ  หล่อ รวย ซึน  ครบสูตรมาก ๆ ข่าาาาา
เป็นกำลังใจให้น้องเรนต่อสู้กับฝีปากของเฮียด้วยนะคะ 5555

ขอบคุณที่ติดตามค่า

ป.ล.พี่นกเคยโผล่มาตั้งแต่ตอนแรก ๆ เลยนะคะ  นางคือคุณนายอบพาย DIY ลูกค้าชั้นหนึ่งของอาแสง
ป.ล.คาดว่าจะเปิดจองหลง(มา)รักสักต้นเดือนเมษา  ใครสนใจเก็บเงินรอไว้นะคะ แอร๊ยยยยยย

[B52]

  โล่ง

[em1979]

เจ้าเรนนี่น่ารักจิงๆ เชียร์ให่อาแสงจับกินอีกสักรอบไวๆ
มัวแต่หวงตัว เด็กมันไม่กล้าโดนตัวแล้ว ได้แต่จ้องอย่างเดียว

[puiiz]

 

[titansyui]

 

[anntonies]

จะบ้าตาย ทำไมต้องมานั่งขำเรื่องจมูกทะลุเป็นวรรคเป็นเวร
ช่วยด้วย 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555

[แงซาย]

ขอบคุณครับ สนุกมาก 

[mild-dy]

 

[wikichan]

เรน..เหมือนคนที่คล้ายอยู่ผิดที่ แล้วก็คนที่โชคดีด้วยเหมือนกันนะ

ไม่น่าจะอยู่ด้วยกันได้ แต่ก็จนได้อ่ะ ความสัมพันธ์แน่นขึ้นทุกวันๆ // อินค่ะ

ึรอตอนหน้า
รอหลงมารัก

[NUTSANAN]

โถถพี่แสงง นี่มันตรงตามพระเอกนิยายชัดๆ

[aiyuki]

อร๊ายยยย อาแสงอปป้ามากกกก ปากร้าย ทำซึนไม่สนใจ แต่แอบช่วยเงียบๆ

[MyLavenderLand]

พระเอกเกาหลีชัดๆเฮียแสงเนี่ย! 55555