หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[kokilolylove]

เฮียแสงปากแข็งจริงๆ แต่ก็เขินได้น่ารักดีนะ 55555

[brapair]

กรี้ดดดดด ฟิฟตี้เฉดออฟแสงไปอี้กกกกกก
เขินลุงแกจริงๆ ฮรื้ออออออ
น้องเรนก็ใจร้าย มาหลับเอากลางคัน ลงนี่ค้างเลยค่ะ5555555
รักความซึนความพระเอกของลุงแกจริงๆ ฮืออออ
//สิงนุ้งเรน

[wi_OoO_wi]

นั่นไง... จากประสบการณ์อ่านนิยายคุณindigo ไม่มีเรื่องไหนได้กันภายใน10ตอนแรก เลยเผื่อใตไว้...แสงก็นกจริงๆด้วย กร๊ากกกกกกกกกกก

หายไปนานน้องใจ๋บ๋ดี๋

ปล.สงสารลุงแสงแกนะ แต่เอาอีก 

[Snowermyhae]

ซงซารรรรเฮีย เจอฤทธิ์เด็กซ่ง 555555555555555555555555 

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 20

   จากวันนั้นก็ยังไม่ได้มีอะไรกันเลยแฮะ...

   ครืดดดดดดดด
   กระดาษทรายขูดไปกับผิวขรุขระของไม้ป่นเสี้ยนให้เป็นผงขาว  ช่างผิวแทนเหม่อลอย แต่มือยังทำงานตลอดเวลา  ไม่ได้หรอกไซต์งานลุงบุญขืนหยุดสักวินาทีโดนยัดข้อหาอู้งานพร้อมตัดเงินแน่นอน
   งวดที่สองเพิ่งเบิกได้เมื่ออาทิตย์ก่อนทั้งที่งานรุดหน้าใกล้จะเสร็จอยู่รอมร่อ  จ่ายช้าสมเป็นเจ๊จวง  ไม่อยากจะคิดถึงงวดสุดท้ายเมื่องานแล้วเสร็จว่าจะได้เงินชาติไหน แต่เอ๊ะ...คิดอีกทีมันไม่ใช่เรื่องของเขานี่หว่า
   ดรอปฝ้า  เดินไฟ  ตู้เตียงเป็นรูปเป็นร่างเหลือแค่เก็บรายละเอียดที่ไม่เรียบร้อย  เมื่อวานเจ๊จวงมาตรวจพร้อมแปะโพสอิทจนเหลืองไปทั้งห้องเล่นเอาลุงบุญแทบล้มทั้งยืน  ตอนเก็บงานแกเลยมายืนคุมเหมือนวิญญาณตามติด  ตอนนี้อยู่อีกห้องนู่น

   “ไอ้เรน” พี่ถังที่ตัวเท่ารถถังเอ่ยเรียก “ช่วงนี้มึงได้พักผ่อนเพียงพอหรือเปล่าวะ”
   “หา?” คนฟังขมวดคิ้ว “ถามอะไรของพี่วะ”
   “หึ หึ หึ” แกส่ายหัว ทำตัวมีลับลมคมในจนเรนรำคาญ “แหม่...วัยรุ่นมันดีจริ้ง”
   นเรนทร์ขัดขอบโต๊ะต่อ  ขี้คร้านจะคุยด้วยแล้ว แต่แทนที่จะหยุดถังกลับเดินมาด้านหลัง

   ฉึก!
   “แว้ก!!” ดัชนีทิ่มเข้ามาตรงท้ายทอยแทบจะสังหารมันในสัมผัสเดียว  ไอ้หนุ่มซ่งสะดุ้งโหยงโดดออกไปสี่ห้าก้าว  ไม่ทันจะโวยวายทางนั้นก็ชิ่งพูด

   “บอกเมียเพลา ๆ บ้างนะ”

   มาถึงตรงนี้ไอ้เรนก็เข้าใจได้ในทันที  วันนี้อากาศร้อนเลยเผลอมัดผม รอยจูบที่เฮียแสงทิ้งไว้คงเด่นหราเลยสินะ  เขายกมือลูบอย่างประหม่าจะว่าเขินก็ไม่ใช่  ออกแนวทำตัวไม่ถูกมากกว่า
   “เห็นบอกว่าไม่มีแฟนที่แท้ก็ข้ามไปเมียเลย” ถังเดาะลิ้น “แหม่! ไอ้เรนมันร้ายเว้ย”
   “เอ่อ...ไม่ใช่เมียว่ะพี่” รุ่นน้องลูบคอป้อย ๆ “แฟนก็ไม่ใช่ด้วย....”
   “บ๊ะ!  ริไปซื้อกิน  มีเงินหรือไง”
   “ก็....ไม่ได้ซื้อ....”
   “มึงนี่พูดจาวกวน  กิ๊กล่ะสิ” นี่ต้องเป็นบาปกรรมที่ชอบเสือกเรื่องเฮียแน่ ๆ  ปกติถังไม่เคยสนใจเรื่องของรุ่นน้องเลย แต่แหม...เรื่องผัว ๆ เมีย ๆ ชาวบ้านชอบนักแหละ “ฮั่นแน่!  มึงนี่มัน...”
   และเพื่อไม่ให้ภาพลักษณ์หนุ่มน้อยรักเดียวใจเดียวเสียหายไปมากกว่านี้เรนจึงรีบปกป้องตัวเอง “โอเคครับ  เมียก็เมีย”

   เมียแก่ด้วย....

   แทนที่เรื่องจะจบแค่ตรงนั้น  ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปขัดเสี้ยน ทว่าชายหุ่นอาเสี่ยเมียเยอะอย่างถังกลับพุ่งเข้ามาตบบ่าอย่างเพื่อนหัวอกเดียวกัน
   “มึงยังดีนะที่เขาขยันทำการบ้าน” ถังตบอกแน่น ๆ ด้วยความคับแค้นใจ “กูเนี่ย! หลวงก็ไม่ดี  น้อยก็ไม่ได้ดั่งใจ”
อ้าว! เป็นงั้นไปอีก....
“อีแบบนี้เด็กกว่าแน่เลยใช่ไหม  นี่แหละน้อเขาว่าสาวน้อยช่างเอาใจ”
“แก่กว่าครับ” คำว่า ‘สาวน้อย’ ทำเอาเรนขนลุกซู่
“อ้อ! เทรนคบสาวแก่กำลังมานี่เนอะ” ทางนั้นแสยะยิ้ม “สายเปย์ช่างเอาใจล่ะสิ”
“ไม่นะครับ ฮะ ๆ” จู่ ๆ ก็เขินที่ต้องมาตอบคำถามแบบนี้ “ขี้บ่น  เอาใจยาก  ชอบใช้ความรุนแรง”
“โอ้โห! แย่กว่าของกูอีก!”
“ไม่นะครับ!”
“.......”
“ออกจะน่ารัก....”

ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะเถียงแทนเป็นบ้าเป็นหลังทำไม  เลือดทาสในกายคงเดือดพล่านเป็นแน่  ใครหน้าไหนก็มาว่าอะไรคุณหลวงท่านมิได้
ถังเกือบเผลอยกมือไหว้ที่ไปแตะสวิทช์ไอ้เรนเข้า  เขาจะจดใส่สมองไว้ว่าห้ามไปวิจารณ์เมียที่เคารพรักของผู้อื่น  ไม่ทันจะแก้ตัวลุงบุญก็ชะโงกหน้าเข้ามา
“เฮ้ย! อู้งานเหรอ”
“เปล่าคร้าบ~”

ขี้ข้าทั้งสองรีบแยกย้ายมุมใครมุมมันก่อนจะโดนตัดเบี้ยเลี้ยง  ช่วงนี้เจ้านายโหดเสียด้วย  เรนตั้งหน้าตั้งตาขัดขอบเฟอร์นิเจอร์ไปเรื่อย ๆ ขณะที่ในหัวยังไม่ปล่อยวางเรื่องเมื่อครู่
รอยจูบที่หลังคอร้อนผ่าว  จะปล่อยผมลงมาปิดก็ดูมีพิรุธกว่าเดิม  พอคิดว่ามีร่องรอยเหลือจากตอนนั้นก็รู้สึกแปลก ๆ  พวกเขานี่ช่างประหลาดเสียจริง  ทั้งที่นัวเนียกันถึงขนาดนั้นยังทำตัวเป็นปกติได้อีก หรือเพราะเคยนอนด้วยกันมาก่อนไม่มีอะไรจะเสียกันแน่นะ

เขาไม่รู้เหตุผลเฮียแสงหรอก
แต่สำหรับตัวเองน่ะ....ก็แค่ ‘ชอบ’ เท่านั้นเอง

ความคาดหวังมันน่ากลัวดังนั้นเรนก็จะไม่คาดหวัง  ในเมื่อเฮียให้เป็นได้เท่าไหร่ก็ตามนั้นแหละ  ถ้าไม่หลงตัวเองจนเกินไปก็แอบคิดว่าแสงอ่อนโยนกับเขาขึ้นนิดหน่อย  ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างให้กินอาหารเช้าด้วยหรือเอากุญแจสำรองให้  อ้อ! มีที่ฝากเงินกองกลางไว้ซื้อของด้วยนี่เนอะ  นับไปนับมาก็ชักเยอะเหมือนกัน
เฮียแสงน่ะปากร้ายใจดี  ก็คงทำแบบนี้กับทุกคนแหละ

ท่องไว้สิว่าอย่าคาดหวังอะไร...

....................................................................
....................................
..............
.........


   “ดีมาก! ดีมาก! ฮั้วะ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะเหมือนตัวร้ายเกรด B ในละครหลังข่าวดังก้องไปทั้งห้องจนแสงแทบยกนิ้วอุดหู “สมแล้วที่เป็นแก!!”
   “เฮียก็ชมเกินไปครับ” เจ้าตัวค้อมหัวรับคำชมด้วยใบหน้านิ่งเฉย
   “แหม่!  มันน่ายินดีจริงเว้ย!” ว่าแล้วก็ตบโต๊ะป้าบ “นึกว่าจะสูญแล้ว  อยู่ ๆ สามล้านก็มากองตรงหน้า  ฮ่า ๆ ๆ”

เฮียใหญ่แกซ่อนกล้องไว้ตรงไหนหรือเปล่าวะ  แสงเริ่มมองหาอย่างไม่ไว้วางใจ  เล่นใหญ่  เล่นคม  เล่นชัดขนาดนี้ส่งอารมณ์ไปยันตั๋วถูกสุด และเมื่อหาอะไรที่คล้ายกล้องไม่เจอก็ต้องยกมือยอมแพ้
ใช่แล้ว....เมื่อครู่ลูกหนี้ในบัญชีหนังหมาเพิ่งจะยอมขูดเลือดออกมาคืนเฮียใหญ่  หลังจากโดนเข้าโกดังไปสามวันสองคืนแสงก็เค้นข้อมูลมันมาทุกหยาดหยด  ปากบอกไม่มีสินทรัพย์อะไรเหลือแล้ว  ที่แท้ก็โอนไปไว้ที่เมียหมด  ระดับนี้สะกิดนิดเดียวเมียก็วิ่งแจ้นออกมาจัดการให้ทันที

“ค่าคอมฯ เข้าบัญชีแกพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงนะ  ฉันให้หมอนทำเรื่องรอไว้แล้ว”
“ขอบคุณครับเฮีย” และนี่เป็นครั้งแรกของวันนี้ที่แสงยิ้มออกมาจากหัวใจ  อา...อำนาจแห่งเงินตราช่างยิ่งใหญ่
“แกนี่มันเก่งจริง ๆ” เฮียใหญ่ชมเปาะ “เพราะงั้นก็ฝากไอ้ที่โกดังด้วยล่ะ”
“นายปรักรับมือยากกว่าใครเลยครับ  เท่าที่ผมทราบมามันโดนลากเข้าเซฟเฮ้าส์มาหลายครั้งแล้ว  โดนข่มขู่มาสารพัดแบบ  คงไม่ยอมคายความลับง่าย ๆ แน่นอนครับ”
“เออน่า” มือสั้นอูมโบกไปมา “ฉันรู้ว่าแกไม่เคยทำให้ผิดหวัง”
‘เฮียแสงคนใจดี’ แสยะยิ้ม “ผมจะพยายามแล้วกันครับ”

บรรยากาศดิบเถื่อนลูกผู้ชายลอยคลุ้งไปทั้งห้องเหมือนอยู่ใน The Godfather  ในเวลาแค่ไม่กี่เดือนแสงสามารถไล่เก็บเงินได้เพียบ  อาจจะมีที่ปิดแบบไม่จ่ายดอกบ้าง แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร  ผลงานคุณภาพแบบนี้รับรองว่า...

“อีกแค่สามคนก็จะปิดบัญชีได้หมดแล้วนะ”


ไอ้ฉิบหาย.....

   ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย!!  ยิ่งบ้าระห่ำทำงานเอาค่าคอมฯ เท่าไหร่ก็เป็นการฆ่าไอ้เรนเร็วขึ้นเท่านั้น  ถ้าตัดรายชื่อจนถึงคนสุดท้ายเมื่อไหร่จะทำยังไงดี  เฮียใหญ่จะต้องพุ่งความสนใจไปที่มันคนเดียวแน่ ๆ  แบบนี้เขาจะช่วย....

   “หน้าแกซีด ๆ นะแสง  แอร์เย็นไปเหรอ”
   “เอ่อ...ผมไม่ค่อยถูกกับพิมเสนกลิ่นใหม่ครับ”
   “อ้อ” โชคดีชะมัดที่วันนี้เฮียเปลี่ยนกลิ่นพิมเสนในห้องจริง ๆ  พอถูกทักว่าเหม็นแกก็ทำจมูกฟุดฟิด “ซ้อเพิ่งซื้อมาให้จากพม่าน่ะ  ฉันว่าหอมดีนะ แต่อาจจะฉุนไปสำหรับแก  อ๊ะ! เขาฝากชามาให้แกด้วย” เฮียใหญ่เลื่อนถุงบรรจุกล่องชาไปตรงหน้าอีกฝ่าย
   “ฝากขอบคุณซ้อด้วยนะครับ”
   “เดือนหน้าซ้อไปเที่ยงอังกฤษกับแก๊ง...” นายใหญ่คลี่ยิ้ม “แกจะ...”
   “..........”
   “ลงอ่างอีกรอบไหม?”
   “ไม่ครับ....”

   ตามปกติมันต้อง ‘จะฝากซื้ออะไรไหม’ ไม่ใช่เรอะ!!
   ยิ่งอยู่ยิ่งปวดหัวจี๊ด ๆ  ตาลุงนี่สรรหาอะไรมาให้เขาลำบากทุกที  หนุ่มใหญ่หยิบถุงชาขึ้นมาอย่างนอบน้อม “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”
   “เดี๋ยว ๆ” แกยกมือห้าม “ฉันว่าจะมีจ๊อบพิเศษให้แกช่วยดูให้หน่อย”
   “เรื่องอะไรเหรอครับ”
   “แกรู้เรื่องที่ฉันกำลังจะประมูลสัมปทานถนนใช่ไหม”
   “อ้อ ทราบครับ” จะไม่รู้ได้ไง  ของเล่นชิ้นใหม่ของเฮียใหญ่เชียวล่ะ  ช่วงนี้หมกมุ่นจนลืมบี้ลูกหนี้รายย่อยไปหลายคน  แน่ล่ะ...เม็ดเงินมันต่างกันไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า
   “ความจริงฉันมีคนวิ่งเรื่องให้อยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่ไว้ใจเท่าไหร่” เฮียยักไหล่ “แกก็รู้ว่าไอ้พวกนี้มันเขี้ยวลากดิน”
   “ครับ”
   “เพราะงั้นถ้ามีสัญญาอะไรออกมาแกช่วยมาจัดการให้หน่อยนะ”
   “ประมูลไปแล้วเหรอครับ”
   “ใครสนล่ะ  ยังไงมันก็ต้องเป็นของฉันนี่” แสงไม่กล้าถามว่าใต้โต๊ะไปเท่าไหร่  เอาเป็นว่าเขามีหน้าที่แค่จัดไปตามนั้นก็แล้วกัน “แกไปเถอะ  เดี๋ยวเหม็นพิมเสนจนเป็นลมไปก่อน”

   หนุ่มใหญ่ยกมือไหว้ลาแล้วปิดประตูห้องอย่างเบามือ  ท้องฟ้าข้างนอกเปลี่ยนเป็นสีส้มอิฐ  สายสมรน่าจะออกไปซื้อของกิน  เป็นบุญหูของแสงที่ไม่ต้องฟังคำค่อนแคะว่าเขาหน้าเลือด  ส่วนมั่นกับหมายนั่งจ้วงส้มตำกันอยู่ตรงโต๊ะอาหาร
   “พี่แสงกลับแล้วเหรอครับ” ไอ้มั่นหายป่วยมาไม่นานก็โจ้ส้มตำเลยทีเดียว แต่คนถึกอย่างมันคงไม่เป็นอะไร “กินข้าวด้วยกันก่อนไหมพี่”
   “ไม่ล่ะ....ขอตัว”
   “พี่แสงครับ” รอบนี้คนน้องเอ่ย “ไอ้ปรักมันกวนประสาทมากเลย  ผมกับมั่นเคาะไม้ก็แล้ว  โดนตัวก็แล้วมันยังไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลยครับ”
   “ใช่ครับ!  มันหัวเราะเยาะเย้ยอีกต่างหาก  บอกว่าที่อื่นทวงหนักกว่านี้อีก” มั่นตบโต๊ะ “กวนส้นตีน!!”
   “พวกคร่ำหวอดก็แบบนี้แหละ  พวกแกก็อย่าไปคล้อยตามที่มันยั่วโมโหสิวะ” ต้องให้สั่งให้สอนกันอยู่เรื่อยเลย “ยิ่งไปโกรธมันยิ่งได้ใจ”
   “พวกผมจะจำไว้ครับพี่แสง!”
   แสงเดินผ่านโต๊ะกินข้าวของพวกมัน  ตรงไปที่ประตูทางออกพร้อมเอ่ยลา “ไปล่ะ”
   “เอ่อ...พี่แสงครับ”
   คนถูกเรียกหน้าหงิก “อะไรอีก?”
   ไอ้หมายถองสีข้างใส่คนพี่  ไอ้มั่นถองกลับใส่น้อง  ถ้าจะเกี่ยงกันนานขนาดนี้แสงก็จะไปหลับรอแล้วนะ  เห็นลูกพี่ทำท่ารำคาญไอ้มั่นก็ตัดสินใจยืนขึ้น
   “ไอ้หมายมันบอกผมตั้งแต่วันที่พี่ไปออกภาคสนามกับมันแล้วครับ  เอ่อคือ...”
   “เร็ว ๆ”
   “พูดไปก็เหมือนจับผิดเนอะ แต่เห็นเข้าพอดีเลย  แล้วก็....”
   แสงหรี่ตาลง  ส่งเสียงเรียกในลำคอ “ไอ้มั่น....”


   “ผมหงอกพี่แสงโผล่แล้วนะครับ”

   สั้น กระชับ ได้ใจความอย่างที่สุด....


…………………………………………….
…………………………..
…………….
….

[Indigo]

   เย็นนี้เรนไม่ต้องทำอาหารเพราะข้าวต้มเมื่อเช้าอุ่นกินได้ถึงเย็น  ดีไม่ดีเหลือไปถึงมื้อเช้าพรุ่งนี้  เวลางานหยุดลงตอนห้าโมงเย็น  ทว่าเขาต้องแสร้งเดินลงตึกไปกับพวกพี่ ๆ ด้วย  ขืนรู้ว่าอยู่กินกับชายแก่คราวพ่อล่ะก็แย่แน่  ตัวเขาน่ะไม่สนใจหรอก  ห่วงก็แต่ชื่อเสียงเฮียแสงจะเลื่องลือไปมากกว่านี้
   เขาโบกมือบ้ายบายแยกย้ายกับเพื่อนร่วมงานก่อนจะเดินเข้าไปยังตรอกด้านข้าง  อ้อมมาเข้าคอนโดจากด้านหลังแทน  ตรงนั้นมีร้านเบเกอรี่พอดีเรนเลยแวะซื้อบราวนี่ติดมือมาด้วย  จำได้น่า....คุณฉานบอกว่าเฮียชอบก็ต้องเอาใจเขาหน่อย
   คนเริ่มทยอยกันกลับเข้าคอนโดจนต้องรอลิฟต์อยู่หลายนาที  สุดท้ายนเรนทร์ก็ทำภารกิจทะยานขึ้นฟ้าสู่ชั้น 12 ได้ในที่สุด  ขาก้าวฉับ ๆ ไปยังทางเดินโล่งกว้าง  ขยะจากงานถูกขนไปทิ้งเกือบหมดแล้ว  อีกไม่นานก็คงปิดงานที่นี่ได้  ถึงตอนนั้นเฮียแสงคงไม่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังแล้ว
   ชายหนุ่มไขกุญแจเข้าไป  ฉับพลันก็ได้ยินเสียงถุงพลาสติกลั่นก๊อบแก๊บ  สงสัยจะเก็บขยะ----

   “เฮียทำไรอะ....”
   สภาพที่เห็นคือตาลุงนั่งยอง ๆ บนพื้น  มีพลาสติกกันเปื้อนสวมอยู่ตรงคอ  ในมือกำลังกวนของบางอย่างด้วยความเกรี้ยวกราด “ย้อมผม”
   ‘เห็นอยู่แล้วยังจะเสือกถามอีก’ สีหน้าของแสงบอกอย่างนั้น
   “เฮียนี่ก็แฟชั่นใช่ย่อยนะเนี่ย” กลิ่นสารเคมีฉุนไปทั้งห้อง  ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งมึนหัว  เรนชะโงกหน้าเข้าไปดูสีในถ้วยพลาสติก “ว่าแต่ทำไมสีเข้มจังอะ”
   “.......”
   “สีไรอะเฮีย  น้ำตาลเข้มเฮเซลนัทประกายทองเหลือบคาราเมล?
   “....ดำ.....”
   “.......”
   เส้นประสาทข้างขมับกระตุกยิก ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของไอ้เด็กซ่ง  แม่งทำหน้าเหมือนอยากพูดแต่ไม่พูด  กูพูดเอง “เออ!  ย้อมหงอกนั่นแหละ!”
   “ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  เฮียช่างเป็นคนดูแลภาพลักษณ์ตัวเองดีจัง ฮะ ๆ ๆ”
   “จะด่าก็ด่าสิวะ”
   “มองโลกในแง่ร้ายชะมัด  คนเขายังไม่ทันว่าอะไรแท้ ๆ” รอบนี้ไม่ว่าเปล่าเจ้าจิ้งจอกเดินมาชะโงกดูกลางหัว  มีผมขาวแซมเป็นหย่อม ๆ นิดหน่อย “เอาน่า  อย่างน้อยเฮียก็ผมดกนะ  วัยนี้เขาเครียดเรื่องผมร่วงกันทั้งนั้น”
   “ขอบใจ  รู้สึกดีโคตร”
   “ไม่เห็นจะเป็นไรเลยมีหงอกนิดหน่อยเซ็กซี่จะตาย” สาบานว่าพูดความจริงเลย “ผมย้อมให้ไหม?”
   “หือ?”
   ไม่รอคำตอบเขาลากเก้าอี้มาไว้ด้านหลังนายท่าน  ทิ้งตัวลงอย่างเด็กดี “เอาถ้วยมาให้ผม”
   เอาวะ...ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว  ขี้เกียจย้อมผมเองเหมือนกัน  คิดได้ดังนั้นก็ส่งให้ขี้ข้าด้านหลัง  เรนกวนแปรงลงในสีข้นคลักอีกสองสามรอบแล้วเริ่มป้ายลงไป
   “ปกติเฮียย้อมเองปะ”
   “นาน ๆ ที”
   “รู้งี้ผมซื้อมาย้อมด้วยดีกว่า  โคมผมเริ่มดำอีกแล้ว”
   “สีเด็กแว้นของแกน่ะเหรอ”
   “ออกจะแฟชั่น!” เรนเผลอหวีผมแรงขึ้น “ทำยากด้วยน้า  ไหนจะต้องกัดสีก่อนอีก”
   “ถึงได้บอกไงว่าเจ็บหนังหัวแล้วยังออกมาทุเรศอีก”
   “ใจร้าย!” มันร้องเสียงแหว๋ว  ดีนะชั้นนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่อย่างนั้นมีเคาะห้องด่ากันบ้างแหละ
   “ถามจริงตอนทำไม่มีใครห้ามเลยเหรอ”
   “ไม่มี เพราะออกมาดูดีมาก ๆ ๆ”
   “พ่อแม่รังแกฉันชัด ๆ” มาถึงตรงนี้เรนเริ่มหาจังหวะป้ายสีผิดพลาดให้ไหลลงหน้าเฮียสักที  ใช่สิ..คนมันไม่ใช่สโนวไวท์นี่หว่า
   “แล้วถ้ารอบหน้าผมย้อมกลับเป็นสีดำล่ะ”

   “ไม่ต้อง”
   มือที่จับแปรงชะงักไป  ทั้งที่มั่นใจว่าแสงจะตอบว่าใช่แท้ ๆ  ด่าเขาเป็นเด็กแว้นไม่หยุด แต่พอจะย้อมกลับดันห้ามแบบนี้มันออกจะ....


   “เป็นอย่างที่แกเป็นนั่นแหละ”

   อา....ใจเต้นจนจะหลุดออกมาแล้ว  ใบหน้าร้อนผ่าวขณะก้มมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าใต้เสื้อคลุมพลาสติก  อะไรกันเล่า  พูดเหมือนจะบอกว่าเรนดีแล้วที่เป็นแบบนี้  ราวกับในอกมีดอกไม้เบ่งบาน  การที่มีใครสักคนยอมรับในสิ่งเราเป็นมันช่าง.....


   “เพราะยังไงก็คงไม่ดีไปกว่านี้แล้ว  ต้นทุนมันน้อย”

เฮียเคยนั่งอยู่ดี ๆ ก็วูบปะ....
   ด้ามแปรงแทบหักคามือไอ้เรน  ถ้าไม่ติดว่าแก่กว่ามันจะขอเคาะกบาลสักทีข้อหาปากเสียทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความอาย  เฮียโว้ยยยยยยย!
   เสียงเฉอะแฉะของน้ำยาดังตามการลากไล้ของฝีแปรง  ผมครึ่งกะโหลกหน้าถูกปาดไว้ด้านหลังอย่างสวยงาม  สีของมันดำขลับตัดกับใบหูข้าง ๆ  เฮ้ย! เดี๋ยวสิ....

   “เฮีย”
   “......”
   “หูแดงอะ”
   ทางนั้นนิ่งไปก่อนจะนึกคำแก้ตัวออก “สงสัยจะแพ้ยาย้อมผม”
   “จริงเหรอ?” เจ้าจิ้งจอกแสยะยิ้ม  ยกแปรงออกกลางคัน “งั้นหยุดย้อมนะ”
   “เงียบน่า  สั่งให้ทำอะไรก็ทำ”

   เป็นแบบนี้ทุกทีเลยพอเถียงไม่ได้ก็ด่ากลบเกลื่อน  อยากจะแกล้งไม่ทำให้ต่อเหมือนกัน แต่เกรงจะโดนถีบตกตึกเสียก่อน
   แค่แสงเขินเพราะเรื่องตัวเองคนแซ่ซ่งก็มีความสุขเบิกบานใจแล้ว  รอบนี้เลยลงมือปาดสีให้อย่างบรรจงประหนึ่งจิตรกรเอก  รับรองว่าสีติดไม่มีหงอกหลุดมาสักเส้น
   แสงเอนแผ่นหลังพยายามกำหนดจังหวะการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ  ดันเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไปซะได้  ดีนะที่คิดคำแก้ตัวทัน  ไอ้คำพูดน่ะแก้ได้ แต่ร่างกายมันดันซื่อสัตย์กับความรู้สึกน่ะสิ  นอกจากไอ้หัวใจบ้า ๆ นี่แล้วยังมีใบหูอีก  แม่งเอ๊ย...จะควบคุมมันยังไงดีล่ะ
   แต่ในเมื่อเรนไม่ทักอะไรขึ้นมาเขาก็เลือกที่จะเงียบเหมือนกัน  มันเป็นห้วงเวลาที่เหมือนสู้กับหัวใจตัวเอง  ยาวนานเพียงครู่หนึ่งคนปากมากอย่างนเรนทร์ก็ทำลายลง

   “เฮียกินข้าวยัง”
   “อุ่นกินแล้ว” แสงตอบขณะเอียงคอให้ขี้ข้าป้ายสีตรงหลังหูได้ง่ายขึ้น
   “วันนี้กลับเร็วจัง  ลูกค้าพูดน้อยเหรอ”
   “ฉันไปหาเฮียใหญ่มา....เฮ้ย!!” อยู่ ๆ หนุ่มใหญ่ก็สะดุ้งเฮือก  เล่นเอาเรนเกือบย้อมหูสีแดงให้ดำ “แม่ง...ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง”
   “อะไรอะเฮีย”
   “แก...เบิกเงินที่บริษัทนั้นได้หรือยัง  ที่ไปเก็บงานเป็นอาทิตย์นั่นน่ะ”
   “ยังเลยครับ” น้ำเสียงไม่เดือดเนื้อร้อนใจทำเอาแสงเดือนปุด ๆ “ก็รอเขานัดกรรมการตรวจได้กะ...”
   “ไม่มีเวลาแล้ว” แสงกล่าวเสียงเหี้ยม “ตอนนี้ลูกหนี้พิเศษเฮียใหญ่เหลือแค่สามคน  คนหนึ่งตอนนี้อยู่ในโกดัง  ส่วนอีกคนหนีไปอยู่บ้านญาติ  ฉันจะต้องเริ่มจัดการทีละเคสแล้ว”
   “ผมก็ทำได้เท่านี้อะเฮีย  ถ้าเขายังไม่นัดก็ต้องรอแหละ”
   “เข้าใจที่ฉันพูดไหมเรน” ไม่รู้ทำไมน้ำเสียงสดใสนั่นทำเอาแสงโกรธขึ้นมา “ถ้าเหลือแกเป็นคนสุดท้ายฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะ”
   “เฮียก็แค่เอาผมไปยำเหมือนคนอื่นนั่นแหละ  อ้อ! เรื่องคลิปไม่ต้องห่วงนะ  ผมถือว่าไม่ได้ผิดข้อตกลง  แล้วก็...”
“ไม่ได้!”

ฉันทำไม่ได้...
   จะให้ทนเห็นเรนบาดเจ็บอีกเหรอ  ครั้งนี้มันไม่เหมือนในอดีตที่เขาจะขับรถผ่านสบายใจเฉิบแล้ว  แค่คิดภาพนเรนทร์เนื้อตัวสะบักสะบอมไปด้วยเลือดก็แทบทนไม่ไหว
ช่วยเครียดหน่อยเถอะ  มีแค่ฉันที่เป็นบ้าหรือไง
แกไม่รักตัวเอง แต่ฉัน...

   แสงถอนหายใจ...
   “ไหนเล่าเรื่องบริษัทนั้นให้ฟังหน่อยสิ  ฉันไม่เชื่อว่าระบบมันจะซับซ้อนถึงขั้นต้องใช้เวลาเป็นปี ๆ ในการเบิกงวดสุดท้ายหรอก”
   “ก็...เอ่อ...บริษัท XX ทำธุรกิจขายเคมีภัณฑ์” ชายด้านล่างพยักหน้า  ดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อบริษัทมาก่อน “เล่าแบบข้าม ๆ เลยนะ  เขาค้างเงินงวดสุดท้ายผม 40% ก็เกือบสี่แสน  หลังพ่อตายผมไปทวงก็บอกว่าต้องขอเวลาทำเรื่องเปลี่ยนชื่อคนรับเงิน  แล้วล่าสุดที่ไปก็บอกให้เก็บงานแล้วจะจ่ายให้”
   “งวดก่อนหน้านี้ใครทำเรื่องตั้งเบิก แล้วมีคนเซ็นให้เยอะไหม”
   “มีประมาณห้าคน” เรนลูบคาง  พยายามรื้อความทรงจำสมัยมากับพ่อ “เขาไม่เคยติอะไรด้วยนะ  น่าจะไม่มีความรู้เรื่องช่าง  อย่างมากก็โดนเรื่องสีลอก ไม่เรียบ ซึ่งผมไปเก็บหมดแล้ว”
   “ใครเป็นหัวหน้าใหญ่สุด?”
   “เขาชื่อพี่ลิต” ชายหนุ่มเอี้ยวตัววางถ้วยผสมสีไว้บนโต๊ะ  ตอนนี้ชโลมน้ำยาทั่วศีรษะเรียบร้อยแล้ว “เป็นคนเดียวที่ผมคุยด้วย  น่าจะมีอำนาจตัดสินทุกอย่าง”
   “แค่จิ้มนิ้วก็เซ็นครบห้าคนแล้วมั้งแบบนี้” แสงเงยหน้าดูนาฬิกา  จับเวลารอล้างผม “ฉันว่าเขาคงรอให้แกเอ่ยปากเสนอของขวัญให้”
   “หา!?” เรนตาโต “คนอย่างพี่ลิตน่ะนะ  เงินเดือนเกือบแสนเลยมั้งนั่น”
   “เงินเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก” ก็เพราะมันคิดอะไรเหมือนเด็กแบบนี้ไงถึงได้เก็บเงินไม่ได้ แบกหนี้หัวโตแทนพ่อไปอีก  กระดูกเปราะเสียจนเอานิ้วทิ่มก็แตกแล้ว “ไหนลองคิดดูดี ๆ สิว่าหลังเก็บงานเสร็จเขาพูดอะไรแปลก ๆ ที่เหมือนเกริ่นเข้าเรื่องไหม”
   “อืม...” ชายหนุ่มลูบปลายคาง  หาชิ้นส่วนที่ซ่อนเร้นในกลีบสมองเล็ก ๆ “จะว่าไปครั้งสุดท้ายที่เจอเขาพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับงานออกมา....  เขาบอกว่าเขาชอบเที่ยวนะ”
“แล้วแกว่าไง?”
“ต้องว่าไงด้วยเหรอเฮีย  เหมือนมีคนมาบอกว่าชอบสีแดงนะ  ผมเลยไม่รู้จะตอบยังไงดี”
“ไอ้โง่!” แสงตบพื้นดังปัง “เขาเปิดช่องให้ตะครุบดันสมองตันอีก”
“หา!?  ช่องอะไรนะ”
“ฟังยังไงเขาก็รอให้แกเสนอแพ็คเกจท่องเที่ยวไม่ก็ลงอ่างให้ไม่ใช่เรอะ!” หนุ่มใหญ่ความดันขึ้นวืด ๆ จนต้องดึงตัวเองลงมาก่อนเส้นเลือดในสมองจะแตกตาย “พรุ่งนี้แกไปเสนอเงินให้เขา  สักหมื่นห้าก็แล้วกัน  ตัวมันเองก็คงอยากได้นิด ๆ หน่อย ๆ แหละ”
“เรื่องอะไรผมต้องให้เงินเขาล่ะ”
“เชื่อฉัน” คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยกำชับ “ทิ้งไอ้ความซื่อของแกไปซะถ้าไม่อยากโดนกระทืบตาย  ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ  หมื่นสองหมื่นแลกกับเงินแสน  พรุ่งนี้แกไปเจรจาว่าถ้าเงินออกจะให้เขาไปเที่ยว”
“แต่.....”
เข็มยาวแตะเข้าที่เลข 5 พอดี  ได้เวลาล้างผมแล้ว  แสงยันตัวขึ้นจากพื้น เสียงพลาสติกที่คลุมรอบคอลั่นก๊อบแก๊บ  เหลือบมองสีหน้าไม่ยอมรับความจริงของไอ้ไก้อ่อนแล้วได้แต่ส่ายหัวปลง ๆ  มือวางปุลงบนเส้นผมสีทองพลางออกแรงขยี้อย่างมันเขี้ยว

“จ่ายซะ  พรุ่งนี้จะขับรถไปส่ง”

ใจที่แข็งพลันอ่อนยวบ  นเรนทร์เหลียวหลังตามจนเฮียหายวับเข้าไปตรงประตูห้องน้ำ  เขารู้ว่าตัวเองเป็นไอ้ไก่อ่อน แต่อะไรที่มันไม่ถูกต้องก็ไม่อยากทำนี่นา  พ่อเองก็เป็นแบบนั้นถึงได้เก็บเงินไม่ได้  หนี้ท่วมหัวอยู่อย่างนี้ แต่สุดท้ายแล้วเราก็ต้องปรับตัวสินะ
เฮียแสงเคยพูดอะไรผิดด้วยหรือไง
ปิดหนี้เก่า แถมยังเหลือมาจ่ายเฮียใหญ่ให้ไม่โดนเล่นงานไปอีกสักพัก  ยังไงเขาก็ต้องเบิกออกมาให้ได้
ยอมจำนนต่อความบิดเบี้ยวของโลกได้แล้วเรนก็เดินกลับไปตรงครัว  ตักข้าวต้มหมูที่อยู่บนเตาจนเต็มถ้วยแล้วลงมือจัดการ  เขาเป็นคนกินเร็วมาก  อาชีพใช้แรงงานเวลาเป็นเงินเป็นทอง  ข้าวหนึ่งกล่องต้องจ้วงให้หมดภายในสามนาที และครั้งนี้ก็ใช้สถิติเดิม
ชายหนุ่มจัดการตักข้าวที่เหลือยัดเข้าตู้เย็นไว้อุ่นกินพรุ่งนี้เช้า  ก๊อกน้ำถูกเปิดเพื่อชำระคราบบนถ้วย  เรนเทน้ำยาล้างจานจนชุ่มขณะเอียงหูฟังเสียงน้ำไหลในห้องน้ำไปพร้อม ๆ กัน
   งานบ้านงานเรือนไม่มีขาดตกบกพร่องแบบนี้ใครได้ไว้รับใช้ในเรือนโชคดีตายเลย  มันถูจานทดสอบความสะอาดเหมือนในโฆษณาแล้วหย่อนลงบนที่พัก  จังหวะนั้นเองที่เสียงสายน้ำเงียบสนิทพร้อมกัน
   เรนเช็ดมือกับกางเกงรอจนประตูห้องน้ำเปิดออกจึงเอ่ยบอก

   “ผมซื้อบราวนี่มาด้วยนะ” เขาบุ้ยปากไปยังถุงกระดาษบนโต๊ะ “พรุ่งนี้เช้าเฮียเอาไว้กินกับกาแฟแล้วกัน”
   “อื้อ” ดูเอาเถอะขอบคุณสักคำก็ไม่มี  แถมยังเดินอาด ๆ มาด้านข้างเรนพร้อมคำสั่งใหม่ “รินน้ำให้หน่อย”
   “คร้าบ”
   สัญชาตญาณทาสคือทำตามโดยไม่บ่น  น้ำเย็น ๆ หนึ่งแก้วส่งตรงให้ถึงมือเลยทีเดียว  ตอนที่หันกลับไปนั่นเองนเรนทร์ถึงกับต้องชะงักกึก
   จะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่ว่าเฮียแสงเปลือยท่อนบนอล่างฉ่าง  มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่  เส้นผมสีดำสนิทลู่ลงข้างแก้ม  หยดน้ำเกาะรอบกรอบหน้าเพราะไม่ใส่ใจจะเช็ดผมให้หมาดก่อน แต่นั่นยิ่งส่งเสริมให้เซ็กซี่ทะลุปรอท  ฮอตฉู่ฉ่าองศาเดือด
รอยจูบบนคอเรนร้อนขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นต้นเหตุเกาะอยู่บนขอบแก้ว  ริมฝีปากบางอ้าออกรินน้ำเข้าไปราวกับนายแบบน้ำแร่เอเวียง  ลูกกระเดือกกระดกขึ้นลงตามจังหวะการดื่ม  เพราะแบบนี้ไงเล่าถึงได้มีคนมาติดพันทั้งที่หน้าหงิกงอตลอดเวลา  นาน ๆ ทีจะได้พิจารณาเครื่องหน้าและรูปร่างของเฮียแสงแบบนี้

“มองอะไร  เอ้า! เอาไปล้างเลย”
ก็แค่ตาลุงขี้บ่นไม่ใช่เรอะ....

ชายหนุ่มรับแก้วมาล้างตามคำสั่ง  ส่วนแสงก็ยังไม่ขยับไปไกลจากรงนั้น  เขาทำเพียงเอียงตัวพิงเคาน์เตอร์ด้านหลังเท่านั้น  รอบนี้เป็นฝ่ายจ้องนเรนทร์บ้าง  มองมามองกลับไม่โกง
รอยจูบที่ทำไปวันนั้นเด่นหราอยู่ตรงหลังคอ  ไม่รู้ว่าเรนรู้ตัวหรือเปล่า  ทั้งที่เตือนแล้วว่าอย่ารวบผมขึ้น  โง่สมเป็นไอ้เด็กซ่งจริง ๆ  ขณะก่นด่ามันในใจเจ้าจิ้งจอกก็หันกลับมาพร้อมกับเสียงผิวปากเหมือนเปรต

“โอ้โห~  หนุ่มอายุ 20 ที่ไหนมายืนอยู่ตรงนี้”
“แกควรไปศึกษาศิลปะการชมมาสักหน่อยนะ” คนห่าอะไร  ชมเหมือนประชดได้ขนาดนี้
“อ้าว! ก็เฮียดูเด็กลงจริง ๆ นี่” ความจริงใจถูกตีความในแง่ลบอีกแล้ว  มันน่าน้อยใจเหลือเกิน “เข้มกว่าสีเก่าอีกนะเนี่ย”
“เหรอ?” แสงจับผมที่ลู่ลงข้างแก้มขึ้นดู
“ไหน...ให้ผมดูหน่อยว่าเป็นไง” ไม่รอคำอนุญาต  นเรนทร์ก้าวขาเข้าไปประชิด  กักขังตัวแสงไว้ระหว่างเคาน์เตอร์ไปโดยปริยาย
คนแก่กว่าประหม่าอย่างบอกไม่ถูกตอนที่ก้มศีรษะลงมาให้เรนสำรวจผลงานตัวเอง  เด็กซ่งแหวกเส้นผมเปียกชุ่มตรงกลาง  พบว่าสีติดจนดำสนิทเป็นที่น่าพอใจจึงคีบขึ้นพลิกดูอีกฝั่ง
ลมหายใจรดบนหน้าผากจนแสงขมวดคิ้วมุ่น  ทางนั้นดูจะเคร่งเครียดกับการ QC จนลืมตัวขยับเข้ามาอีก  ผิวกายเย็น ๆ สัมผัสกับเสื้อผ้า  เสียดสีกันเล็กน้อย  เส้นผมถูกสำรวจไม่เว้นแม้แต่ตำแหน่งแผลเป็น
นเรนทร์ไล้ปลายนิ้วมือลงต่ำจบการสำรวจลงที่จอนข้างแก้ม  ชายหนุ่มคลี่รอยยิ้มโง่ ๆ ออกมา...


“หล่อแล้วคร้าบ~  พี่แสง”

ทั้งที่กวนประสาทน่ากระทืบขนาดนั้น  ทำไมหัวใจถึงได้กระตุกรุนแรงขนาดนั้นเล่า และในห้วงที่ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผล  ใบหน้าดุก็ขยับเข้ามาใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน
เรนเกร็งตัวขึ้นจนแสงสัมผัสได้  ก็เป็นแค่เด็กอ่อนประสบการณ์ที่ชอบปากพล่อยเชิญชวนมั่วซั่ว  คืนที่เมานั่นนเรนทร์อ่อนยวบแทบเหลือแต่โครงกระดูก  วันนี้ก็ไม่ต่างกันชายหนุ่มทำเพียงแค่หลับตาลงรับลมหายใจอุ่นร้อนเท่านั้น

ริมฝีปากอยู่ตรงนั้น....การจูบนั้นง่ายเสียยิ่งกว่าขยับปลายนิ้ว
....ทว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น

พวกเขาทำเพียงถูปลายจมูกเข้าหากันราวกับเด็กหนุ่มแรกรุ่น  ใช้ลมหายใจร่วมกับอีกฝ่ายชั่วขณะหนึ่งเพื่อเติมเต็มช่องโหว่บางอย่างตรงอกซ้าย
ตอนที่หยดน้ำร่วงลงบนเสื้อนเรนทร์นั่นเองที่ปลุกแสงออกมาจากห้วงอารมณ์  เขาขืนตัวออกผินใบหน้าแดงซ่านลงกับพื้น

   “เสื้อแกเปียกหมดแล้ว”
   คนฟังก้มมองสภาพตัวเอง “จริงด้วย”
   “ไปอาบน้ำไป”
   “ครับ”

   เพราะติดในทุ่งลาเวนเดอร์นานเกินไป  นเรนทร์เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง  เดินเซเอาสีข้างไปชนขอบโต๊ะ “แอ่ก!!”
   ไม่ต้องสืบเลยว่าคำที่ตามมาจะเป็นอะไร....


   “ฮ่า ๆ ๆ  ไอ้โง่เอ๊ย!”

ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปนัก  เรนว่าวันนี้เฮียแสงด่าได้หวานหูชะมัดเลย


TBC

เบาหวานขึ้นตากันไปข้างหนึ่งค่ะ  จัดหนักจัดเต็ม
ขำตอนที่แล้วที่ทุกคนสงสารอาแสงพญานกกันใหญ่  ชีวิตแกก็แบบนี้แหละค่ะ....
ช่วงนี้อากาศร้อนมาก  รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ  เราต้องมีชีวิตรอดรอหน้าหนาวที่ไม่มีจริง 5555
เจอกันตอนหน้าจ้า

ป.ล. คุณ wi_OoO_wi อาจจะลืมไป  เขาได้กันตั้งแต่ตอน 2 แล้วนะคะ  คู่นี้ไวไฟค่ะ 555555

[ceylon]

ฉากไล้จมูกนี่มันนนน เอื้อ 

[mefayysuju]

เขินกับการสวีทท่ามกลางการย้อมหงอกของเฮียมาก
หัวใจ ไม่ไหวล้าวววววว ฮือออออออออ

[มาโซซายตี้]

แค่จมูกไถ เราก็หวั่นไหวเหลือเกินนนนนน
 เรื่องนี้ทำลายสถิติฉากได้กันของทุกเรื่อง ได้กันตั้งแต่ตอนที่2
จากนั้นก็นกน้อยคล้อยบินมาเดียวด่ายยย ตล๊อด

[lizzii]

สงสัยถ้าเรนทวงไม่ได้เฮียแสงคงออกโรงจัดการเองแน่ๆ

[larynx]

จะบ้าตายกับการหักมุข5555555555555 รับรู้ได้ถึงความเซ็กซี่ของอาแสง พอเรนบอกก็แค่ลุงขี้บ่นนี่ก็ขำไม่หยุดเลย โอ่ยย555555555555

[mild-dy]

 

[NUTSANAN]

เฮียแสงชอบเค้าขนาดนี้ก้บอกน้องมันไปเถอะพ่อคุ๊ณณณ

[aiyuki]

แสงอปป้าาา

[Snowermyhae]

เฮียแสงพาน้องไปทวงเงินหน่อยค่ะ กลัวไปคนเดียวจะเดินแห้วมาอีก แค่ไปส่งไม่พอ ต้องขึ้นไปคุยด้วยเลย รับรองเจอเฮียแสงจอดทุกราย 

[puiiz]

 

[2pmui]

เมียแก่ของนุ้งเรน ฮ่าๆๆๆ
น่ารักอย่างที่้นุ้งเรนมันว่านั่นแหละ
เป็นห่วงออกนอกหน้านอกตามากลุง ทำไมไม่จ่ายให้ไปก่อนละ แล้วให้เด็กมาใช้แรงงานตลอดชีวิตแลกกัน ลุงรวยจะตาย แค่นี้ผมหงอกไม่ร่วงหรอก
ในความย้อมผมหงอก พวกนางก็สามารถหวานกันแบบแปลกๆได้ด้วย

[farhhhh]

อ่านแล้วรู้สึกแบบ ถ้าได้เป็นเจ้าของกิจการไรงี้จะไม่พลัดเรื่องจ่ายเงินช่างนะ สงสารอ่ะ เขาก็ทำมาหากิน ซื้อแรงงานแต่ไม่จ่าย คือไม่ดีเลย เฮียต้องไปช่วยทวงเงินนะ ไม่งั้นต้องทวงเรนแทน ทำไม่ได้ใช่ไหมล่าาาา

[brapair]

เฮียยยยยยยยยยยยยยยย 
คือหวานสุดอะไรสุด มีความถูจมูกกัน จะบ้าหรอคุณผู้ชม ตายนะคะแบบนี้
    

[drasil]

ตอนนี้เขาละมุนกันจังเลยค่าาา

[little_munoi]

อื้อออออ เกือบละ อีกนิดนึง 55+

[ommanymontra]

 

[B52]

เราจะได้เสียเลือดเพราะฉากเรทไหมคะ ชวดมาหลายตอนแล้วสงสารทั้งเด็กทั้งแก่มาก กลัวจะอกแตกตายก่อน

[EoBen]

คิดภาพตาม เฮียแสงนี่ยังแซ่บอยู่เลยสินะ


ขอภาพปลากรอบค่ะ


คิคิ

[jomyingg]

มีการมุ้งมิ้งให้กระชุมกระชวยหัวใจด้วยนะ งื้ออออ

[fyfh34]

 

[lemonpreaw]

มุ้งมิ้งไปอีก ชอบตรงแต้มสีผมปิดหงอกนี่ล่ะ 55555

[Yundori]

โอ้โห  เบาหวานมาเต็มมม
ปากแข็งทั้งคู่ จะได้กันชาติไหนค้าาา
นี่เรนก็อ่อยแล้วอ่อยอีกอ่ะ บอกเลย
ชอบเวลาพี่แสงจัดการเรื่องนั้นนี่ให้
คือมันน่ารัก อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่มากๆ
เรนยังอ่อนต่อโลกจริงๆน้า ถึงหนี้ท่วมแบบนี้
อยู่กะเฮียไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง 

[Infinity 888]

มีคู่ไหน หวานแบบนี้อีกไหม 5555555

[angelninae]

โอ๊ยยย เฮียแสงน่ารักมากจริงๆ ชอบตอนที่ ช่วยเครียดหน่อยเถอะะ คือแบบน่ารักมากๆเลยค่ะ รักน้องเรนเข้าแล้วล่ะสิ