หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[wi_OoO_wi]

ได้กันแบบหิวๆไม่นับได้มั้ยคะ 

น้องเรนมีความถ่อมตัวอยู่มาก พี่อยากให้น้องเฟียสให้มากกว่านี้ พี่ว่าน้องเอาอยู่ ผู้จะไม่ไปไหน น้องจะไม่นก เชื่อพี่นะเรน
ส่วนลุงแสง ลุงจะทำอะไรก็รีบทำ แก่เเล้ว อย่าไปเขิน 

[allmysecret]

ทำไมสวีทกันน่ารักจัง
เฮียแสงนะเฮียแสง โอ๊ย ชอบคนแก่ง

[zelesz]

ฮรือ ไปเลยค่ะพี่สุชาติ เค้าน่ารักกันมากกกก ทนไม่ไหวแล้ววววววววววววววววว

รอค่ะ มีความต้องการตอนต่อไปหนักหน่วงอย่างยิ่ง

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 21

   ความรู้สึกเหมือนโดนพ่อปลุกให้ไปโรงเรียนตอนเช้านี่มันอะไรกัน...

   “แต่งตัวอะไรของแก” คุณพ่อตวัดตาขึ้นมองสารร่างพ่อลูกชาย  ใบหน้าถมึงทึงราวกับเด็กชายเผลอใส่กางเกงในไว้ด้านนอก “ไปเปลี่ยน”
   “เฮียจะบ้าเหรอ!” เรนสบถ “ผมไม่มีชุดหล่อกว่านี้แล้วนะ  เฮียก็รู้ว่าช่างมันต้อง...”
   “ไม่ใช่” แสงส่ายหัวเอือมระอา  ไม่รู้ไอ้เรนมันจะโง่ไปถึงไหน “ฉันหมายถึงแต่งตัวให้มันมอซอกว่านี้”
   “ฮะ!?” ชายหนุ่มก้มมองสารร่างตัวเอง  เสื้อยืดตลาดนัดกับกางเกงยีนส์ขาดวิ่นยังถือว่าดีไปอีกงั้นเหรอ “อีกนิดก็เอาผ้าเช็ดตีนมาสวมคอแล้วนะ”
   “ได้ก็ดี  ฉันอนุญาตให้หยิบผืนที่หน้าห้องแล้วกัน” แววตาคนแก่กว่าไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด “ทำตัวให้สกปรกที่สุด  เวลาไปขอความเมตตาเขาจะได้สงสาร หรือไม่ก็รังเกียจจนอยากเอาเงินฟาดหัวให้ไปไกล ๆ”
   “โห! ปกติก็...”
   “ถอดเสื้อซะ” เจ้านายชี้นิ้วสั่งก่อนจะหยัดกายขึ้นจากโต๊ะกินข้าว  เดินลิ่ว ๆ ผ่านนเรนทร์ไปยังตู้เสื้อผ้า “ฉันจะเอาเสื้อให้แกเอง”
   “ฟังดูเหมือนเสี่ยเลี้ยงเลยอะ” เด็กซ่งกระแซะ  จะมีเสี่ยที่ไหนนั่งยอง ๆ หาเสื้อให้อีหนู  ไม่รักกันจริงไม่ทำให้ขนาดนี้ “ใจดีแบบนี้ผม.....แอ่ก----“

   ผัวะ!!  เศษผ้าเน่าหนอนอัดเข้ากลางหน้า  รสฝาดติดปลายลิ้นจนเรนต้องรีบล้วงออก  มันยกวัตถุนั้นขึ้นในระดับสายตา  สิ่งที่อยู่ในมือแทบจะเรียกว่าโปร่งแสง  แดดทะลุทะลวงได้ทุกช่องของการทอ  เศษผ้านั้นขาวจนเหลือง มีรอยกระดำกระด่างตรงคอ  ของแบบนั้นมัน...

   “นี่มันผ้าเช็ดตีน”
   “ฉลาดดีนี่”
   สีหน้าจริงจังของเฮียแสงทำไอ้เรนกลืนน้ำลายเอื้อก  มองมันอย่างไม่เชื่อสายตา “เฮียคงไม่คิดว่าผมจะ...”
   “ใส่!” ทางนั้นตอบชัดถ้อยชัดคำ “ชุดออกศึกก็ต้องแบบนี้แหละ”

   อา...น้ำตาที่ไหลนั้นไหลมาจากจุดไหน...
   แต่ด้วยคติเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดไอ้เรนจำเป็นต้องสวมเศษผ้านั้นเข้าหัวแต่โดยดี  ต่อให้เป็นราคีต่อเรือนร่างก็ต้องยอม  ท่องไว้  เงิน  เงิน  เงิน....
   “ส่วนกางเกงใส่ตัวนี้ก็ได้  ดูสกปรกใช้ได้อยู่แล้ว”
   “ผมจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน” ชายหนุ่มกัดฟันพูด “ถึงห้องจะรกแต่เรื่องแฟชั่นผมมั่นใจมากนะ  เฮียทำแบบนี้เสียเซล์ฟหมด”
   “มันเสียตั้งแต่แกใส่เสื้อเหมือนผู้ต้องหาในข่าวแล้ว” อย่าให้แสงต้องบรรยายถึงความไร้รสนิยมของมันเลย  กระดาษหนึ่งรีมยังไม่พอ “ไปเร็ว  เดี๋ยวติดพักกลางวันแล้วจะยาว”
   คนที่หมุนตัวไปมาตรงหน้ากระจกขานรับ “คร้าบ~”
   สภาพดูไม่จืดเลย  เห็นอย่างนี้เรนเป็นพวกมั่นหน้าในเซนท์เสื้อผ้าของตัวเองนะ  ไม่อย่างนั้นจะกล้าย้อมผมสีนรกแตกเหรอ  แล้วดูสารร่างตอนนี้สิอย่างกับขอทาน  เอ๊ะ!...ขอทานก็ตรงคอนเซปอยู่  ไม่สิ ๆ!  เงินนั่นแลกกับการทำงานไม่ได้ขอมันฟรีสักหน่อย
   แสงที่เดินไปถึงหน้าประตูยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้เด็กซ่งจะตามมาเลยต้องย้อนกลับไป  เห็นมันจ้องกระจกอยู่นานสองนาน  สีหน้าไม่มั่นใจยิ่งกว่าตอนเดินแก้ผ้าในห้อง  ตลกชะมัด...ปกติก็ไม่ได้แต่งตัวดีเลยแท้ ๆ  มาเสียความมั่นใจเพราะเสื้อตัวเดียวเนี่ยนะ
   บอกความจริงก็ได้วะ....


   “ฉันล้อเล่นน่า  ไม่ใช่ผ้าเช็ดตีนหรอก”

   สีหน้ามันดีขึ้นนิดหน่อย....



“แค่ผ้าขี้ริ้วน่ะ”

แล้วก็กลับมาหงิกยิ่งกว่าเดิม...

ฮ่า ๆ ๆ  สะใจชะมัด!


………………………………………
…………………………..
…………….
……


ไอ้หนุ่มผ้าขี้ริ้วนั่งสลดตั้งแต่ออกรถยันถึงจุดหมาย  แสงเองก็ขี้คร้านจะปลอบรถเลยเงียบสนิทมาตลอดทาง  จะมีเสียงก็ตอนบอกทางเพียงเท่านั้น
บริษัทเคมีภัณฑ์แห่งนั้นใหญ่โตเสียจนน่าหงุดหงิดว่าจะงกอะไรอีกะแค่เงินไม่กี่แสน  แสงแลกบัตรตรงป้อมยามพลางตอแหลว่ามาติดต่อธุระ  สวนทรงเรขาคณิตมีช่องให้รถซอกแซกเข้าไปด้านใน  เขาตัดสินใจจอดไว้ด้านในสุดใต้เงาของต้นปีบ
หันซ้ายขวาสำรวจโดยรอบ  จุดนี้เป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ซึ่งแยกส่วนกับโรงาน  สภาพตึกใหม่เอี่ยมคาดว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี  มีตึกทรงสี่เหลี่ยมคางหมูสี่ตึกเรียงกันในแนวเฉียง และรถเขาอยู่หน้าหลังสุดท้ายพอดี
แสงปลดเข็มขัดนิรภัย  มองเด็กแว้นที่นั่งจ้องเงาตัวเองในกระจก  ทำหน้าเศร้าเหมือนหมาถูกตัดขนเป็นทรงก็อดซิลล่า

“ตอนนี้สิบโมง” เขาเอ่ยทำลายความเงียบ “ต้องรีบจัดการก่อนพักเที่ยง”
“อื้อ”
“เลิกซังกะตายได้แล้ว  ไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย”
“เฮียไม่เข้าใจ  เฮียไม่เคยสวมผ้าขี้ริ้วออกบ้าน” เรนดึงชายเสื้อโชว์รอยกาแฟวงเบ้อเร้อตรงท้อง
“อย่าดึงเยอะ  เดี๋ยวก็ขาดหรอก” นี่ก็ไม่รู้ว่าห่วงผ้าขี้ริ้วหรือกลัวเด็กโป๊กันแน่
“ผมเป็นหนุ่มป๊อบของไซต์นะเฮีย!” พูดให้ถูกคือเรนเด็กสุดและยังไม่มีเมีย  ไม่ได้ตำแหน่งก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว “ทำแบบนี้มันหยามกันชัด ๆ”
“ปกติแกก็แต่งตัวทุเรศแบบนี้แหละ  หัดส่องกระจกซะบ้าง” นอกจากไม่ปลอบแล้วยังกระทืบซ้ำไปอีก “ไม่มีเวลาคร่ำครวญแล้ว  ไหนลองบอกมาซิว่าแกจะพูดกับเขาว่าอะไร”
นเรนทร์ชะงักกับคำถาม  สมองน้อย ๆ ทำงานอย่างหนักก่อนจะเค้นคำตอบออกมา “พี่ลิตครับ  ผมให้พี่หมื่นห้า  พี่ช่วยเซ็นให้ผมได้ไหม”
“ตรงไป” ยอดนักทวงหนี้คอมเม้นท์ “ผู้ดีเขาไม่ชอบแบบนั้น”
“ผู้ดีก็ไม่ควรมาขอเงินแต่แรกแล้วปะ”
“เขาไม่ได้ขอ แค่รอแกเสนอให้” แสงตบพวงมาลัย “ท่องไว้  แกกำลังเอาเงินใส่พานไปกราบกรานให้ช่วยรับไว้ที  ‘พี่ลิตช่วยผมหน่อยครับ’ พูดประโยคนี้ทุกห้านาที”
“มันออกจะ...”
แสงชี้หน้าเด็กช่างเถียง “จะเอาไหมเงินน่ะ”
“.........”
“บอกเขาไปว่าแกลำบากต้องใช้เงินด่วน  ถ้าเขาช่วยเหลือได้อยากจะตอบแทนให้นิด ๆ หน่อย ๆ เป็นงบเอนเตอร์เทนสักหมื่นห้า” แสงยกนิ้วคำนวณ “ถ้ามีการต่อรองห้ามให้เกินสองหมื่นนะ”
“ยังจะมีต่อรองอีกเหรอ”
“เออน่า  ฉันพูดเผื่อไว้” อะไรก็เกิดขึ้นได้  แสงเจอมานักต่อนักแล้ว “ดูท่าทีมันเอาไว้  ถ้ามันตีหน้าซื่อแบบ ‘พี่ไม่เคยรับใต้โต๊ะ’ ก็ให้ถอยก่อน  พวกเขี้ยวมาก ๆ มันอัดเสียงไว้เลยนะ แต่ถ้ามันตกลงก็ขอคำตอบให้ระบุวันที่เช็คออกเลย  บอกว่าจะมารับแต่เช้า  นั่งรอที่หน้าห้องบัญชีเลย  จำไว้นะห้ามกลับมามือเปล่า  แกไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”
“เฮียพูดเหมือนว่า----เหี้ย!” แสงสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกสัตว์เลื้อยคลานจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว  จะอ้าปากด่าไอ้ตัวต้นเหตุก็ชี้นิ้วไปด้านหลัง “พี่ลิตนี่หว่า”
หนุ่มใหญ่หันขวับ  เป้าหมายคือชายหนุ่มสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็บสิบ  ผิวขาว  ดูเจ้าสำอางไม่เบาด้วยสูทแบบสั่งตัด และรองเท้าหนังปลายแหลม  แม้แต่ทรงผมก็ถูกเซตมาอย่างดีสมแล้วที่เรนมันถามว่าเงินเดือนขนาดนั้นยังจะมาเอาตังค์อีกเหรอ
ชลิตคุยโทรศัพท์อยู่ที่ใต้ต้นปีบถัดจากรถไปอีกห้าต้นเท่านั้น  สีหน้าแช่มชื่นอารมณ์ดีได้ที่  แน่นอนว่าจุดที่จอดอยู่นี่ค่อนข้างลับตาคน  ดังนั้นนี่จึงเป็นจังหวะที่ดีที่สุดในการออกปฏิบัติการ

“ลงรถไปเงียบ ๆ อย่าให้มันรู้ว่าฉันอยู่ในรถ”
“แล้วเฮียจะซุบซิบทำไมเนี่ย” ไอ้เรนก็เผลอกระซิบตามไปอีก
“ปิดประตูรถเบา ๆ ตอนนี้มันมัวแต่สนใจโทรศัพท์อยู่”

ชายหนุ่มตวัดตามอง  จริงอย่างแสงว่า  ชลิตหันหลังแถมคุยจ้อกับปลายสายไม่หยุด  ถ้าจะแอบออกไปก็ต้องจังหวะนี้แหละ  นเรนทร์หันกลับมาอีกครั้งสบประสานกับดวงตาดุที่จ้องมองมาเช่นกัน
หากไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปนักเขาคิดว่าเฮียแสงดูกังวลกว่าตัวเองเสียอีก  คิ้วขมวดมุ่นจนเป็นรอยบุ๋ม  จริงจังเสียจนน่ากลัว  ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ ๆ
จะขอคิดว่าเฮียกำลังเป็นห่วงได้ไหมนะ...
ภาระบนบ่าหนักอึ้งขึ้นมาทันที  อีกฝ่ายขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจปะทะกัน  แสงเอ่ยอย่างเคร่งเครียด “ไปได้แล้ว”
เรนกระซิบ “คำถามสุดท้าย”
“........”
“นี่ผมต้องเลียรองเท้าเขาด้วยปะ”
“ตอนนี้ยังไม่ต้อง  เดี๋ยวมีคนมาเห็น”

พูดเหมือนถ้าไม่มีคนจะต้องเลียงั้นแหละ!

“นอนกับผู้ชายอัดคลิปแบล็กเมล์ยังทำมาแล้ว  อีแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง”
“รู้แล้วน่า”

นเรนทร์ปลงตกผลักบานประตูออกไปสู่โลกกว้างอันโหดร้าย  เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ราวลูกสิงโตออกล่าครั้งแรก  สองเท้าก้าวไปด้านหน้า  พยายามเดินหลังค่อมให้ตัวลีบเล็กน่าสงสารที่สุด  นี่แหละสัญชาตญาณนักแสดง
อย่าว่าแต่ไอ้เรนกังวลเลย  หนุ่มใหญ่ในรถก็พลอยนั่งไม่ติดไปด้วย  ยิ่งโง่ ๆ อยู่หวังว่าจะไม่หลุดพูดอะไรให้ขัดเคืองหูคุณท่านนะ  ถ้าทำตามที่เขาบอกได้ทั้งหมดมันต้องได้อะไรกลับมาบ้างสิน่า...
แม่งเอ๊ย!  บรีฟละเอียดประหนึ่งเมนเทอร์ส่งเด็กเข้าห้องดำขนาดนี้  พี่แสงหวังจะได้เห็นน้องกลับออกมาครบสามสิบสอง...
ดวงตาดุจเหยี่ยวสะท้อนภาพร่างสูงของนเรนทร์ที่เดินไปหยุดด้านหลังชลิต  ทางนั้นสูงประมาณจมูกเรนเอง  ไม่ได้การล่ะไปยืนค้ำหัวเขาแบบนั้น  แสงเปิดประตูออกไปส่งสัญญาณมือให้มันก้มตัวลงอีก
นเรนทร์ขมวดคิ้วพลางขยับปากเถียง ‘กว่านี้ก็คุกเข่าแล้ว’

จังหวะที่กำลังจะส่งสัญญาณถัดไปนั้นเองเป้าหมายก็หันขวับกลับมาพอดี
“อ้าว! เรน”

   ตุบ...  แสงงับประตูลงเบา ๆ  ต่อจากนี้ให้เป็นเรื่องของบาปบุญก็แล้วกัน...

   “สวัสดีครับพี่ลิต” ตามสเตปก็ต้องยกมือไหว้อย่างนอบน้อม  ในจุดนี้ถือว่าทำได้ดี  ประนมมือสวยงามตามมาตรฐานมารยาทเบื้องต้น
   “ดีครับ” แม้จะมีสีหน้างุนงงไปบ้างแต่ทางนั้นก็รับไหว้แต่โดยดี “มาเก็บงานเหรอ  พี่ว่าพี่ไม่ได้แจ้งเก็บตรงไหนไปนะ”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ”
   “เอ่อ...พี่ยังไม่ได้โทรไปแจ้งเรื่องนัดตรวจงานเลยนะ”
   “พี่ลิตครับ...” นเรนทร์ช้อนตาขึ้นมองทั้งที่ตัวเองสูงกว่า “คือว่าผม....”
   “......”
   “ผมไม่มีจะกินแล้วครับ” ปลายนิ้วบิดชายเสื้อตัวเก่าไปมา  ชลิตมองแล้วพลันใจอ่อนวูบ  ต้องไม่มีเงินขนาดไหนถึงจะใส่เสื้อแบบนั้นได้ “เจ้าหนี้ก็มาตามทวง  โดนกระทืบไปหลายครั้งแล้ว  เจ็บแผลก็ไม่มีเงินไปโรง’บาลด้วยซ้ำ”
   นเรนทร์ลูบหน้าท้อง  สื่อความว่าใต้ผืนผ้าอาจมีบาดแผลฉกรรจ์ซ่อนอยู่ แต่กลัวเป้าหมายจะไม่เข้าใจจึงเพิ่มเอฟเฟกต์ “โอ๊ย...”
   “เป็นอะไรมากหรือเปล่าน่ะเรา  ให้พี่เรียกรถโรง’บาลให้ไหม”
   “ไม่เป็นไรครับ” หนุ่มช่างส่ายหน้า “ผมไม่มีเงินไปรักษาตัวหรอกครับ”
   “.......”
   “แต่ถ้าเบิกงวดสุดท้ายออกมาได้ผมคงรอดตาย”
   เจ้าของลายเซ็นอันแสนสำคัญชะงักไป “พี่บอกแล้วว่ามันเป็นไปตามระบบ...”
   “พี่ลิตครับ...” มาถึงจุดนี้นเรนทร์เหมือนยืนอยู่บนปากเหว  ความตายหายใจรดต้นคอจนดวงตาเริ่มแดง  ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับไม่อยากให้จิ๊กซอว์อารมณ์ชิ้นสุดท้ายถูกดึงออกและพังทลาย “พี่ช่วยผมด้วยนะครับ”
   “พี่ไม่...”
   “ผมอยากจะตอบแทนพี่ลิตสักหน่อย....เพราะพี่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดเลย”

   กึก...  ชลิตชะงักไปในทันที  เขาคุ้นชินกับประโยคเกริ่นเช่นนี้ดี และก่อนที่จะอ้าปากพูดอะไรชายหนุ่มก็ยิงคำถามที่ไร้ความเกี่ยวข้อง “เอามือถือมาให้พี่ดูหน่อย”
   “ผมไม่ได้เอามาครับ” นเรนทร์ไม่ได้พูดปด  เขาสวมกางเกงขาเดฟขาดวิ่น  หากเหน็บมือถือไว้ตรงไหนต้องเห็นชัดอยู่แล้ว “พี่ลิตจะช่วยผมใช่ไหมครับ”
   “พี่สงสารเรานะ” ชลิตมีสีหน้าสลดลงนิดหน่อย  เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้เพื่อให้ไม่ต้องพูดเสียงดัง  กลิ่นน้ำหอมฟุ้งเข้าจมูกนเรนทร์  สมแล้วที่เป็นหนุ่มเจ้าสำอาง “ถ้ามีอะไรที่พี่ช่วยได้ก็บอกมาเลย”
   “ผมน่ะอยากตอบแทนที่พี่ลิตช่วยเหลือมาตลอดเลยครับ” ทั้งดึงเงิน  สั่งเก็บงานมั่วซั่ว  ช่วยเหลือดีฉิบหาย “แต่ตอนนี้ผมไม่มีเงินติดตัวสักแดงเลย  ถ้าเบิกออกมาได้ก็อยากจะให้อะไรพี่ลิตเป็นสินน้ำใจสักหน่อย”
   “.......”
   “สักหมื่นห้า....” เรนลอบสังเกตอาการคนตรงหน้า “พี่ลิตพอจะช่วยผมได้ไหมครับ”

   เกิดมายี่สิบสี่ปีวันนี้นเรนทร์พูดคำว่า ‘ช่วย’ เยอะที่สุดในชีวิตแล้ว  กราบกรานอ้อนวอนส่งสายตาราวกับจะก้มลงไปเช็ดฝุ่นผงบนรองเท้าให้  เรียกได้ว่าตีบทแตกกระจุยกระจาย  สามารถไล่อารมณ์จากระดับหนึ่งไปถึงสิบ แล้วกลับมาเจ็ดเศร้าพอประมาณได้อีก  นี่ถ้าไปสายนักแสดงป่านนี้รวยเละไปนานแล้ว

ชลิตชั่งใจกับจำนวนที่เสนอมาให้  ความจริงแล้วตัวเขาเองก็เบื่อจะโดนทวงถามแบบนี้เหมือนกัน  ให้มันจบเรื่องไปก็ดี แต่เสียดายที่หมื่นห้ามันน้อยไปสักหน่อย  จะอ้าปากต่อรองก็เห็นแก่แววตาน่าสงสารของชายหนุ่ม....
นเรนทร์ยืนคอตกจนเหมือนส่วนสูงหดลงไปหลายเซนติเมตร  กระนั้นก็ยังเห็นกล้ามแขนแน่น ๆ ใต้เสื้อยืดบางเบาอยู่ดี  กลิ่นเหงื่อจาง ๆ กับผิวสีแทนชวนให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา  ชลิตขยับเข้าไปอีก  รอบนี้ใกล้เสียจนสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้  เขาเห็นเส้นเอ็นตรงแขนขึ้นเกร็งไปถึงหลังมือ  ท่าทางจริงจังนั้นทำเอาชลิตคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม...

   “ว่าแต่เห็นบอกว่าไม่มีเงิน...เราไม่สนใจมากับพี่เหรอ”
   “เอ่อ...ไปไหนเหรอครับ?”

   มาถึงตรงนี้นเรนทร์ก็เริ่มตามเกมทัน  แม่งเอ๊ย...ก็เคยนึกอยู่บ้างว่าพี่ลิตดูสำอางเกินชาย  แต่ใครจะไปคิดว่าแกจะสนใจผู้ชายด้วยเล่า!  ตัวก็เล็กนิดเดียวแต่พอเปิดโหมดจู่โจมคุกคามแล้วไอ้เรนถึงกับไปไม่เป็น  ยืนค้างเป็นสโตนเฮนจ์อยู่อย่างนั้น
   เพราะจุดที่ยืนเป็นมุมอับสายตาชลิตจึงยิ่งได้ใจ  มือเรียวสวยเอื้อมไปด้านหน้าพร้อมกระซิบคำตอบที่ข้างหู


   “ห้องพี่...”

หมับ!

   เป้ากางเกงถูกขยำเต็มไม้เต็มมือแล้วผละออกอย่างรวดเร็วจนนเรนทร์ไม่ทันได้ตั้งตัว

   “พี่แค่เช็กว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์อัดเสียงไว้ใช่ไหม  เผื่อเรนจะซ่อนไว้ตรงไหน”
   “อ้อ...ครับ” เรนแกล้งโง่จนเขาจะทะลุยอดต้นปีบแล้ว  ขยำซะไม่กลัวหน้าเขียวเลย ถ้าซ่อนมือถืออยู่จริงคงแหลกคามือกันพอดี “ผมจะอัดเสียงไว้ทำไมล่ะครับ ฮะ ๆ ๆ”
   “นั่นสินะ” ชลิตคลี่ยิ้มหวาน “แล้วตกลงเรื่องที่พี่ถามล่ะ....”
   “เอ่อ...” สมองเท่าเมล็ดถั่วทำงานหนัก  เมนเทอร์ไม่ได้บรีฟเรื่องรายได้เสริมเสียด้วย “คือ...ผมไม่เก่งนะครับ  กลัวจะทำให้พี่ลิตหงุดหงิดเปล่า ๆ”
   “แล้ว?” ทางนั้นเลิกคิ้ว
   “เลยคิดว่าอย่าดีกว่าครับ  แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว ฮะ ๆ ๆ”
   “แหม...น่าเสียดายจัง” ชลิตมีสีหน้าอย่างปากว่า แม้แต่ตอนที่ผละตัวออกมายังอ้อยอิ่งไล้ปลายนิ้วไปตามเส้นเลือดบนท่อนแขน “เรนอาจจะยังตกใจ แต่พี่ให้เวลากลับไปคิดก่อนนะ”
   “ครับ....”
   “ส่วนเรื่องที่ขอจะช่วยก็แล้วกันนะ” นี่คือสิ่งที่นเรนทร์อยากฟังที่สุดในสามโลก  น้ำตาแทบไหลแบบไม่ต้องเล่นละคร “จันทร์หน้ามารับเช็คได้เลย”
   “ขอบคุณนะครับพี่” เขาประนมมือขึ้นอีกครั้ง  ผงกหัวอย่างบ้าคลั่ง “พี่ลิตมาโปรดสัตว์อย่างผมแท้ ๆ เลยครับ”
   “เราก็พูดเกินไป”
   “ฮะ ๆ ๆ” มันขยับยิ้มจนเกร็งไปทั้งหน้า “ถ้า...เอ่อ...ไม่มีอะไรแล้วผมไม่รบกวนพี่ลิตดีกว่าครับ”
   “อย่าลืมไปคิดเรื่องที่พี่บอกด้วยนะ” ชลิตเดินโฉบมาด้านข้างพลางใช้หลังมือสะกิดตรงสะโพก “ตอนมารับเช็คค่อยบอกก็ได้”
   “ครับผม”

   นเรนทร์ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นจนฟันหน้าแห้ง  โบกมือหย็อย ๆ รอจนชลิตหายวับเข้าประตูตึกไปจึงได้ปิดปากลง  อีกนิดเดียวก็จะแห้งไปถึงลิ้นไก่แล้ว  มันหันซ้ายขวานับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะวิ่งดุ๊ก ๆ กลับไปยังรถด้วยสีหน้าแช่มชื่น

   “เฮีย! สำเร็จแล้ว!” มันยื่นหน้าเข้าไปในรถ “เช็คออกจันทร์นะ---“
   “ขึ้นรถ”
   ทว่าน้ำเสียงที่ตอบกลับมาแข็งกร้าวต่างจากที่จินตนาการไว้ลิบลับ  ไอ้เด็กซ่งขมวดคิ้วสงสัย แต่คิดอีกทีเฮียอาจจะอยากรีบออกจากที่นี่เพราะกลัวชลิตจะเห็นว่าเขานั่งรถมาก็ได้  ชายหนุ่มรีบยัดตัวเข้าไปแล้วแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ
   “เก่งใช่ไหมล่า~”
   “คาดเข็มขัด”
   เรนทำตามแต่โดยดี แต่ยังไม่วายโอ้อวดฉอด ๆ “โหย~  นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน  หมื่นห้าก็ยอมแล้วว่ะ  แล้วนี่หลอกว่าต้องนัดประชุมตรวจรับงาน  พอเงินถึงปุ๊บเช็คออกได้เฉย  แบบนี่มัน...แว้กกกก!!”

   เอี๊ยดดดด...
   Citroen C5 เลี้ยวหักศอกเสียจนไอ้เรนไถลแท่ด ๆ หน้าบี้เข้ากับกระจกอีกฝั่ง  มันดึงตัวออกมองคราบมันบนนั้น  ไม่ทันจะเอ่ยถามอีกโค้งก็มาจ่อรอแล้ว  รอบนี้มันคว้ามือจับด้านบนไว้แล้วเกร็งตัวราวกับพนักงานออฟฟิศบน BTS ตอนแปดโมง

   “เบ้า! เฮีย!  เบ้า~”
   เอี๊ยด...  รอบนี้นิ่มกว่าเดิมเล็กน้อยเพราะด้านหน้าเป็นป้อมยาม  แสงจอดเทียบด้านข้างตีสีหน้านิ่งสนิทตอนที่แลกบัตรคืน  รถทะยานออกมาสู่ถนนใหญ่พร้อมกับความเร็วที่ลดลง  นเรนทร์เอนหลังพิงเบาะดังเดิม  และเมื่อทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ  มันก็ไม่ละความพยายามที่จะพูด
   “แผนเฮียสุดยอดจริง ๆ สมแล้วที่คร่ำหวอดในวงการทวงหนี้”
   “อื้อ”

   ตอนนั้นเองที่ขี้เลื่อยในสมองมีการขยับตัว....
   เดี๋ยวสิ...บรรยากาศแบบนี้เหมือนเคยเจอมาแล้ว
   นิ่งเฉย  ถามคำตอบคำ  ยั่วโมโหไม่ขึ้น  ไม่ยอมต่อความอะไรทั้งนั้น  เหมือนกับวันที่เฮียแสงเอาถุงกระดาษครอบหัวแล้วช่วยเขาออกมาจากเงื้อตีนพวกไอ้กิจไม่มีผิด
คิดสิไอ้เรน....ตอนนั้นเฮียกำลัง ‘โกรธ’ ไม่ใช่เหรอ...

   ยังไม่ทันจะเอ่ยคำ  แสงก็เป็นฝ่ายเฉลยเองในประโยคถัดมา....


   “เขาจับเป้าแกเหรอ?”

   หือ?...เรนเอียงคอเล็กน้อย  ก่อนสัมผัสรูดปรื๊ดจะย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง  มันอ้าปากหวอ “อ้อ!  เออ..จริงด้วย” มัวแต่ดีใจจนลืมเรื่องที่โดนลวนลามไปเสียสนิท
   “แล้วแกไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง”
“ไม่รู้สึกก็บ้าแล้วสิเฮีย” มันตบเข่าฉาก “ตกใจโคตร!  ไม่คิดเลยว่าพี่ลิตแกจะเป็นเกย์  โห! ไอ้เราก็ว่าผู้ชายห่าอะไรใส่น้ำหอมฟุ้งปานนั้น  แล้วเนี่ย...ผิวขาวอย่างกับไม่เคยออกแดด”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” แสงจิ๊ปาก  หงุดหงิดกับคำตอบ  เขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้นสักหน่อย สนแต่ว่าทำไมไอ้เด็กซ่งติงนี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ  โดนลวนลามซึ่ง ๆ หน้าซะขนาดนั้น  สงสัยแต่ก็ไม่อยากพูด  สิ่งที่หลุดออกมาจึงเหลือเพียงคำสบถ “โธ่เว้ย!!”
“หา?”
“แม่ง!” แสงหักพวงมาลัยอย่างเกรี้ยวกราด “ก็เข้าใจว่ามีพวกรสนิยมเฉพาะทางอย่างซื้อยามกิน แต่กินช่างนี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”
“พูดแบบนั้นทั้งที่ตัวเองก็กินไปแล้วเนี่ยนะ”
“วันนี้แต่งตัวก็ทุเรศ  เหม็นเหงื่อ”
“……..”
“เด็กสมัยนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดวะ”
แทนที่จะหวาดกลัว  นเรนทร์ดันจ้องกลับมาตาแป๋ว  ถามสิ่งที่สงสัยออกมาตรง ๆ….

“เป็นอะไรของเฮียเนี่ย”


ก็นั่นน่ะสิ  แสงหงุดหงิดตัวเองจะแย่!!
โมโห...ฉุนเฉียว....เกรี้ยวกราด
แสงผู้สุขุมคนนั้นหายไปไหน  ไอ้เฒ่าทารกนี่เป็นใคร  อายุตั้งเท่าไหร่แล้วไม่ใช่วัยรุ่นวัยคะนองเสียหน่อย  มาพาลกับเด็กมันได้ยังไง
เขารู้อยู่แก่ใจว่าอกซ้ายร้อนรุ่มไปหมด  ให้ตายเหอะ!  นึกว่าแก่จนปลงทุกอย่างบนโลกได้แล้วดันมาเป็นแบบนี้...

“เฮ้อ~” หนุ่มใหญ่พรูดลมหายใจ  แรงเสียจนผมที่ปรกบนหน้าลอยวืดขึ้น “ช่างเหอะ!”
“อ้าว” คนโดนด่าฟรีประท้วง “ช่างได้ยังไงอะ
แสงปรายตามองมันเล็กน้อย “แกน่ะ...”
“.........”
“ให้คนอื่นจับนู่นนี่เป็นเรื่องปกติหรือไง?”

   ถามจบก็หลบตาวูบ  จ้องมองไปยังถนน  ตั้งใจขับรถเสียเต็มประดาราวกับว่า ‘ถามไปงั้น ๆ’  ทั้งที่กลั้นหายใจรอคำตอบแท้ ๆ
   “อืม...” เรนลูบปลายคาง “พูดตามตรงก็ไม่ได้คิดอะไรมากอะนะ  ไม่สึกหรอสักหน่อย  แถมลูบแล้วได้เช็คด้วยนะ  แสดงว่าเป้าผมก็มีคุณภาพอยู่”

   คำตอบก็สมกับเป็นคนที่มีเซ็กซ์กับเขาได้หน้าตาเฉยนั่นแหละ  ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแสงกลับหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งเหมือนคนเป็นวัยทอง

   “แกนี่มัน...เฮ้อ!” จะให้ถอนหายใจกันกี่รอบเชียว “ไร้ศักดิ์ศรีชะมัด”
   “แหม...ไม่ใช่นางเอกละครนะเฮีย” นอกจากไม่สลดที่โดนด่าแล้วยังชื่นชมตัวเองด้วย “เอ๊ะ! หรือถ้าเป็นในละครพระเอกต้องจับทับรอยเดิมด้วยปะ  เฮียอยากเป็นพระเอกไหม?”
   “ไม่โว้ย!”
   “ก็แบบนั้นไง!” เรนดีดนิ้ว “ที่โดนตัวร้ายจูบแล้วพระเอกหึง  กระชากมาขยี้ซ้ำ  ฉันจะลบรอยที่หมอนั่นทำไว้ให้หมด”
   “.........”
   “แต่แบบนี้ลูบไปแล้วเจองูนางเอกนะ ฮ่า ๆ ๆ”

โอ๊ย...กูอยากจะบ้า...

กราฟความหัวร้อนดิ่งลงเหวเข้าสู่โหมดปลงชีวิตอีกครั้ง  แสงเหมือนบรรลุสัจธรรมบางอย่าง  บางอย่างที่ว่าอย่าเอาอะไรกับคนไม่มีสมอง.....
   นเรนทร์นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้า  ขยับคอเสื้อเน่าหนอนอย่างมีสไตล์ผิดกับขามาลิบลับ  นี่แหละอำนาจแห่งเงินตรา
“เฮียเนี่ยน้า~  ขามายังเชียร์ให้ทำทุกอย่างแท้ ๆ” มันยิ้มเผล่ “เออนี่  พี่ลิตชวนผมไปหารายได้พิเศษที่ห้องด้วยนะ”
“แล้วแกว่าไง”
“ไม่เอาด้วยหรอก  ผมประสบการณ์ยังน้อย  เรียบร้อย น่าเอ็นดู  เดี๋ยวบริการไม่ประทับใจก็โดนเฉดหัวยึดเช็คกันพอดี” เรนแสยะยิ้มชั่วร้าย “แต่ถ้าได้คนมักมากในกามอย่างเฮียช่วยเทรนให้คงพัฒนาได้อีก”
“พอเลย  ฉันไม่อยากมีคลิปที่สอง”

ปากแข็งก็เท่านั้น  คืนก่อนยังนัวเนียทิ้งรอยไว้เต็มคอ  ตาลุงหื่นกามแสร้งเสใบหน้าออกจ้องไปยังถนนด้านหน้าทั้งที่รถติดไฟแดง  พอดีกว่า...คุยกับไอ้เรนแล้วปวดหัวชะมัด  ไอ้วิธีหยอดแบบทีเล่นทีจริงนั่นก็เหมือนกัน  แสงพยายามไม่คิดว่ามันกำลังเชิญชวน  คงพูดมากเฉย ๆ นั่นแหละ...
แต่ถ้าให้ทำจริง ๆ ก็.....

ครืด....

ขณะกำลังหลอกตัวเองมือถือที่ตรงคอนโซลรถก็สั่นเป็นเจ้าเข้า  แสงเหลือบมองชื่อบนนั้นแล้วพลันขมวดคิ้ว

‘เดช’

คุ้นชะมัด.... โชคดีเป็นคนฉลาดนึกไม่กี่วิฯ ก็ร้องอ๋อในใจแล้ว  จะใครเสียอีกก็ไอ้เวรที่เขาช่วยฮุบมรดกพี่ชายนั่นไง  คุณเดชเจ้าของโรงสีที่สุพรรณฯ  หลังโดนโพสเช็คไปแสงก็ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอีก

   “ไม่รับเหรอเฮีย” เห็นคนขับนิ่งเฉยนเรนทร์เลยอดสงสัยไม่ได้ “คุณฉานเหรอ?”
   “เปล่า” แสงเคาะปลายนิ้วกับพวงมาลัย  ชั่งใจว่าจะสั่งมันปิดมือถือดีไหม “ลูกค้าในแบล็กลิสต์”
   “ไม่เลือกงานไม่ยากจนน้า~”

   หนุ่มใหญ่ส่ายหัวเอือมระอา  ขี้คร้านจะเถียงกับมัน  จากที่ว่าจะยอมลดตัวลงไปชมเรื่องที่ทำภารกิจสำเร็จเป็นอันต้องกลืนลงคอเพราะหมั่นไส้

   เรื่องอะไรจะพูดให้มันได้ใจล่ะ...

…………………………………..
……………………….
………….
…..


มีสายที่ไม่ได้รับอีกแล้ว...

เบอร์แปลก ๆ พยายามติดต่อมาสองสามวัน แต่แสงเลือกที่จะเมินเฉย  เขาไม่ได้เลือกลูกค้าซี้ซั้ว  ส่วนมากก็รับแค่พวกที่ไว้ใจได้ว่าจ่ายเงินตรงเวลาและไม่ตุกติกเท่านั้น  นี่แหละเขาว่ายิ่งแก่กระดูกยิ่งแข็ง  ดังนั้นถ้าใครเคยเล่นไม่ซื่อด้วยก็ไม่คิดจะกลับไปทำงานให้อีกแล้ว
ยโสโอหังสมเป็นทนายแสง  ต่อให้เดือนนั้นว่างงานก็ยังมีเงินเก็บ  หมุนสบายอยู่ได้ด้วยระบบนายตัวเอง  เขาไม่ใช่คนหาเช้ากินค่ำอยู่ไปวัน ๆ  แสงมีระบบแบบแผนเสมอ

สิ้นเดือนเช่นนี้ต้องเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้หมด  หลังจัดการอาหารเช้าเรียบร้อยแสงก็ลงลิฟต์มายังชั้นหนึ่ง  เป้าหมายคือตู้เก็บจดหมายด้านหน้าสุด  ในนั้นมีใบแจ้งค่าใช้จ่ายรอให้เขาทำบัญชีอีกเพียบ  นิ้วชี้เกี่ยวลงที่มือจับก่อนจะออกแรงดึงบานเปิดลง...



พรึ่บ...

กระดาษแผ่นหนึ่งร่วงหล่นลงมา เพราะถูกเสียบไว้หมิ่นเหม่  คาดว่าเพิ่งถูกส่งมาได้ไม่นาน  แสงก้มหยิบมันขึ้นมา แต่แล้วก็ต้องชะงักกับข้อความบนนั้น...


‘อย่าเสือก’

   หือ!?
   คิ้วหนาขมวดจนเป็นรอยบุ๋ม  กระดาษพิมพ์ข้อความตัวใหญ่แค่สองพยางค์เท่านั้น  ต่อให้โง่ขนาดไหนก็ยังรู้ว่าถูกข่มขู่  กระนั้นทนายแสงก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย  หยิบมันขึ้นมารวมกับจดหมายอื่น ๆ
   โถ...ข่มขู่เป็นเด็กแกล้งกันไปได้  รอบหน้าหวังว่าจะมีอะไรน่าตื่นเต้นกว่านี้สักหน่อย  เอาขยะเอางูมาใส่ให้มันมีสีสันบ้าง  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนแบบนี้  อาชีพเขาบางทีก็มีเผลอไปเหยียบตีนคนอื่นโดยไม่ตั้งใจเป็นเรื่องปกตินี่นา  โดนหลอกให้เล่นบทมาเฟียปลุกปล้ำผู้ชายแล้วแบล็กเมล์ยังตื่นเต้นซะกว่า....
   ระหว่างส่ายหัวเอือมระอาก็พลิกกระดาษเล่นไปมา  ทว่าจู่ ๆ ร่างของแสงก็หยุดชะงักกับข้อความอีกอย่าง


กระดาษใบต่อมาทำเอาหน้าซีดเผือดของจริง...


   ฉิบหาย....ค่าไฟขึ้น



TBC


จุดพลุให้น้องเรนนะคะ  ปิดหนี้ไปแล้วหนึ่ง เย้ ๆ  สู้ชีวิตเหลือเกินลูกเอ๊ย
ตอนนี้อาแสงได้พัฒนามาถึงขีดสุดของแกแล้วนะคะ  อย่าว่าร้ายแกเลยค่ะ สงสาร 5555
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า

[larynx]

เฮียแสงอ่านจดหมายข่มขู่แล้วไม่รู้สึกอะไร แต่หน้าสีเผือดเพราะใบค่าไฟแจ้งว่าค่าไฟขึ้น ว่อยย 5555555555555555555 เฮียมีความหึงเด็กซ่งนะ รู้ตัวตัวม้ะ ไม่ต้องทำมาเปงงง   

[B52]

แสงเอ้ย!!!! ตกใจหมด

[lizzii]

ว๊ายยยยย ค่าไฟขึ้น!!!

[zelesz]

น้องเรนเสน่ห์แรงเหมือนกันน้าเนี๊ยะะะะะ

เฮียแสงต้องเข้มงวดมากขึ้นหน่อยนะคะ ฮา

แล้วผู้ข่มขู่ผู้นี้จะนำไปสู่เส้นทางดราม่ารึม่ายยยยยยย

[drasil]

น้องเร๊นนนน ทำไมหนูเป็นคนตลกอย่างนี้ลูกกกกก
5555 ขำเป้ามีคุณภาพ

[NUTSANAN]

ค่าไฟ ขึ้นขนาดไหนเนี่ยเฮียถึงได้ตกใจปานนี้ น้องเรนจะโดนเก่บค่าไฟไหมเนี่ยย

[anntonies]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย
เรนกับเฮียแสงช่วยกลัวกับอะไรที่มันปกติหน่อยเถอะ 55555555
เรนก็ช่วยกลัวตอนเค้าจับเป้าหน่อย
เฮียก็กลัวตอนเค้าขู่บ้างก็ดี โว้ยยยยยยยย 5555555555555555555555555555555

[mild-dy]

 

[aiyuki]

ค่าไฟขึ้นนี่สิ น่ากลัวกว่าอะไรทั้งหมด 5555 พี่แสงโดนน้องเรนกวนซ่งซะจนจะเป็นไบโพล่ามั้ย 555

[alternative]

เฮือก!
ไอ้เด็กซ่งตายแน่!
ใช้ไฟเปลือง!

[wi_OoO_wi]

โชคดีเป็นคนฉลาดนึกไม่กี่วิฯ ก็ร้องอ๋อในใจแล้ว

 
เกลียดประโยคนี้เป็นพิเศษ
จริงๆนะ
ชอบคนมีอุดมการณ์แบบลุงแสงแกมากกกกกกกกกก คือหน้าเงินเหมือนเค้าเลย ถ้ากับเงินกับทองจะไวมาก ได้เงินก็อารมณ์ดีเเล้ว 

[Yundori]

คือ นึกว่าจะมีประโยคข่มขู่มากกว่านี้
โถ่ พี่แสงเอ้ยยยยยยยยย
แต่หึงน่ารักดีอ่ะเฮีย ชอบให้เฮียหึง
แต่ยัยเด็กมันไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่รู้สึกรู้สาไรเลยนะ
เฮียเหมือนหึงไปก็เท่านั้นอ่ะ 
คุณลิตไรนี่ ระวังเขาจับเด็กเฮียกินนา
คราวหน้าเฮียก็คงต้องไปช่วยด้วยแล้วล่ะะะ

[river]

หึงซะควันออกหูเลยนะนั่นน่ะ

[Snowermyhae]

อะไรคือตกใจค่าไฟขึ้นกว่าจดหมายขู่ 

[little_munoi]

เฮ้ย เฮีย เข้าใจไรผิดป่าวววว
หน้าซีดควรจะอยู่กับอย่าเสือกสิ
ทำไมไปหน้าซีดที่ค่าไฟ!!! มันใช่หรอ

[jomyingg]

โธ่ลุงก็ชิลไป๊ ระวังด้วยด้วยเน้อ เดี๋ยวเรนเป็นม่ายไปซะก่อน55555

[ceylon]

โมโหให้สุดแล้วหยุดที่ปลงนะคะเฮียแสง 

[em1979]

เฮียจะหึงทั้งที ทำให้มันเต็มที่หน่อยจิ
ครึ่งๆ กลางๆ ตลอด

[wikichan]

กินเท่าไหร่ก็จ่ายหมดแค่ค่าไฟ..ทำเป็น อ่ะนะแต่เราก็เซงค่าสารธาณูปโภคเช่นกัน 55555555
ตลกอ่ะ ทั้งคู่ น่าตะอยู่ด้วยกันยาวนานแน่นอน อยู่เพื่อพึ่งพากัน ส่วนความรักนั้นมันเกิดขึ้นพัฒนามาเรื่อยๆ แล้ว เอาใจช่วยนุ้งเรนนะคะะ

[lemonpreaw]

ไปสะดุดตีน เอ๊ย เท้าใครเข้าล่ะลุงแสง เขาถึงต้องส่งข้อความข่มขู่ แต่ลุงแสงก็นะ จะหึงก็หึงให้สุดหน่อยซี่

[puiiz]

 

[ommanymontra]

 



 

[brapair]

เฮีย โฟกัสผิดจุดไหมอ่ะ5555555
// ลุงแกมีความหึงมีความหวงเด้อออ น้องเรนก็ไปยืนให้คุณลิตจับๆคลำๆเป้า คนแก่เห็นละหึงขับรถฉุนเฉียวเลยคุณผู้ชม 55555

[EoBen]

เฮียแสงใจเย็นนะ ระบบจัดการผิดปกติอะไรหรือเปล่า

ตกใจผิดเรื่องไหมเอ่ยยยย


ค่าไฟขึ้นทำไงดีน๊าาา ตังไม่มีด้วยสิ เอาตัวเข้าแลกละกัน 5555

[Infinity 888]

เฮีย ตกใจผิดอันไหม 555555

[angelninae]

โอยยย น้องเรนนี่มันน้องเรนจริงๆ ช่วยคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยลูก ลุงแสงก็ยอมรับตัวเองได้แล้วนะคะะะะ แยากเห็นสายเอสสส 555 รอตอนต่อไปนะคะ น่ารักมากกก