หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[reverofjs]

เฮียแสงหึงเรนก็บอกเค้าไปตรงๆสิคะ 
ก็ยังคงคีพลุคซึนๆต่อไป

[wikichan]

ลุงกับนุ้งเรน จะมารึยังน้าาาา

[TEEMOMO]

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ปกติอ่านแต่เคะลุง พึ่งรู้ว่าเมะลุงก็ดีเหมือนกัน แต่เคะต้องถึกๆ แมนๆตัดไม้ ซ่อมเก้าอี้ แว้นๆ แบบนี้ดีต่อใจ555

[marshall]

ค่าไฟขึ้น มันพีค 55

[MooMiew]

เหมือนเรนะจับความรู้สึกเฮียได้แล้วน้าาาา ขยันหยอดหน่อยเรน เฮียจะได้รุกจริงจังเสียที555555555

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 22

   “ขอบคุณในความกรุณาของเฮียอู๋มากนะครับ”

   คนพูดกัดฟันจนเลือดแทบไหล  ศีรษะที่ค้อมลงต่ำแทบโขกโต๊ะช่วยซ่อนอารมณ์บนใบหน้าได้เป็นอย่างดี  นเรนทร์นิ่งค้างอยู่อย่างนั้นรอจนเฮียอู๋โบกมือไล่เยี่ยงหมูเยี่ยงหมา
   “ไปได้แล้ว”

   ไม่มีใครอยากอยู่กับเฮียนานนักหรอกครับ....
   รังเฮียใหญ่คือตึกแถวดูคล้ายบริษัท  แต่เฮียอู๋นั้นไซร้คือแหล่งที่คู่ควรกับคำว่า ‘รังโจร’ อย่างแท้จริง  ในชุมชนแออัดลึกเข้าไปในซอยตรงข้ามคอมมูนิตี้มอลล์เป็นที่ตั้งของโกดังเก็บสินค้าที่ไร้วี่แววสินค้า  ด้านในดัดแปลงให้เป็นที่ซ่องสุมของลูกน้อง  มีโต๊ะสนุกเกอร์เด่นหราอยู่ตรงกลางห้าตัว  ลึกเข้าไปหลังฉากกระจกด้านในสุดคือโต๊ะของเฮียอู๋
   บอกตามตรงว่าเรนไม่ถูกโรคกับที่อโคจรแบบนี้เท่าไหร่  เหม็นน้ำหอมผู้หญิง  บุหรี่  กลิ่นตีนชายฉกรรจ์...

แต่อะไรก็ไม่เท่าเหม็นขี้หน้า....

   ชิ้งงงง...
   จังหวะที่สาวเท้าออกมาจากห้องกระจกดวงตาดุจจิ้งจอกสบประสานเข้ากับมนุษย์บอดี้การ์ดที่จ้องมาทางนี้เช่นกัน  อดีตเพื่อนมัธยมหอกหักหน้าหงิกงอเหมือนกลืนเข็มพันเล่ม
   หึ.... นเรนทร์แสยะยิ้ม  อยากเยาะเย้ยให้มากกว่านี้ แต่อยู่ถิ่นเขาจะเปรี้ยวตีนมากไม่ได้  มันแกล้งเดินเข้าไปใกล้สะบัดปลายผมสิบห้าเซนฯ เฉียดจมูกไอ้กิจไปนิดเดียว  เห็นหางตาแว้บ ๆ ว่าไอ้กิจกำหมัดแน่นก็ยิ่งสาแก่ใจ แต่ก่อนอื่นรีบออกจากถิ่นมันดีกว่า
   แสร้งตีหน้านิ่งแต่เท้าก้าวฉับ ๆ เหมือนไปไล่ควาย  อยู่ต่อให้โง่สิ!  เงินก็คืนครบ  กวนตีนส่งท้ายก็เรียบร้อย  เขาไม่มีอะไรติดค้างที่นี่อีกแล้ว  วินาทีที่ผลักประตูออกไปเหมือนได้สยายปีกสู่ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่  เรนแหงนหน้าขึ้นให้แดดแยงตาก่อนจะทนไม่ไหวต้องก้มเดินอย่างคนปกติ
   เมื่อวานนเรนทร์เพิ่งได้รับเช็คจากสรวงสวรรค์โดยเทวดา  พี่ลิตสร้างความรู้สึกเหมือนเดินเข้าสีลมตอนสงกรานต์อีกครั้งด้วยการหยอกล้อน้องชายด้วยปลายนิ้วก่อนจากกัน  เรนไม่รู้ว่าเป้าเขามีดีอะไรนักหนา แต่ถ้าได้เงินมาก็ช่างมันเถอะ  เกือบหลุดปากว่าถ้าพี่ไม่เอาหมื่นห้าผมให้ขยำเลยอ๊ะ!
   เขาไปรับเช็คคนเดียวเพราะเฮียแสงติดนัดลูกค้า  ไม่รู้ว่าเจ้าตัวมาเห็นจะด่าอะไรอีกไหม  ชอบยุ่งกับรสนิยมคนอื่นเสียจริง  พี่ลิตแกอยากจะซื้อใครกินมันก็เรื่องของแก  อีกอย่างช่างไม่ดีตรงไหนเล่า!  มีทั้งกล้ามเนื้อและกลิ่นกายแบบชายฉกรรจ์เชียวนะ
   ถึงจะคิดแบบนั้นแต่เรนก็ไม่ได้ตอบตกลงเรื่องรายได้เสริม  งานสบาย  ไม่ต้องใช้อินเตอร์เน็ตของพี่ลิตหรอก  เขาไม่จนตรอกถึงขั้นต้องทำอะไรแบบนั้น  เงินน่ะหาด้วยวิธีที่สบายใจดีกว่า

   สองขาก้าวผ่านรั้วสังกะสี  เดินทอดน่องในชุมชนแออัดราวกับสวนดอกไม้  นเรนทร์รู้สึกเหมือนมีชีวิตใหม่  เขารู้ดีว่าพ่อล้มเหลวในการเก็บเงินจนเจ๊งไม่รู้กี่โปรเจกต์  ตัวเขาเองก็นิสัยไม่ต่างกัน  กระดูกเปราะยอมคนง่ายโดนหลอกไปทำงานงก ๆ ทั้งที่เบิกไม่ได้สักงวด
   แต่พอได้รับคำแนะนำจากแสงก็เริ่มดีขึ้น  อย่างน้อยก็ปิดหนี้เฮียอู๋ได้เรียบร้อย  ตอนนี้เหลือเฮียใหญ่แค่คนเดียวแล้ว  หวังว่าจะไม่มีใครโผล่เข้ามาอีก  เท่าที่รู้มาพ่อน่าจะยืมมาเท่านี้นะ....
   เงาจากร่มไม้ขยับไหวตอนที่ศีรษะไปโดนใส่  เรนก้มหัวลงเล็กน้อยตอนที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างรั้ว  ด้านหน้าคือถนนใหญ่ที่มีคอมมูนิตี้มอลล์อยู่ตรงข้าม  สารภาพว่าคิดถึงมันอยู่หน่อย ๆ  จากนี้ไปก็ผ่านแถวนี้ได้แล้วสินะ  ไอ้กิจคงแค้นใจน่าดูที่หาเรื่องกระทืบเขาไม่ได้....


การก้าวหยุดชะงัก....

นั่นสินะ...  ต่อจากนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องหนีอะไรแล้วนี่นา...


......................................................
.....................................
.....................
........


   ฟืด...

   ซิปถูกรูดไปจรดปลายอีกด้านหนึ่งเป็นอันปิดกระเป๋าสัมภาระเรียบร้อย  นเรนทร์เอาข้าวของมาไม่มากจึงใช้เวลาเก็บกระเป๋าแค่สิบนาทีเท่านั้น  ร่างสูงหยัดตัวขึ้นทำท่าจะยกกระเป๋าพาดบ่า  ทว่าเสียงทุ้มต่ำจากใครอีกคนทำเอาต้องชะงักไป

   “มากินข้าวเย็นก่อนสิ” แสงนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว  เอ่ยบอกโดยไม่ปรายตามอง “ไหน ๆ ก็ทำไว้เยอะแล้ว”
   “คร้าบ~”
   
   เรนวางกระเป๋าลงอย่างว่าง่ายแล้วก้าวไปยังโต๊ะอาหาร  ไม่ลืมที่จะคว้าจานของตัวเองติดมือมาด้วย  เมนูเย็นนี้คือข้าวผัดปลากระป๋อง  ทำง่ายและเก็บไว้อุ่นกินได้นาน  เขาใช้ทัพพีตักข้าวสีอมส้มพูน ๆ ในชามกลาง
   “ว้าว  น่ากินจังเลย” ว่าแล้วก็ก้มลงไปสูดกลิ่น  ทำหน้าเหมือนโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่ม “ยังไม่ทันชิมก็รู้แล้วว่าอร่อย  ฝีมือเชฟที่ไหนเนี่ย”
   “ชมตัวเองก็ได้เรอะ”
   “ผมชมเผื่อเฮียไง” ตาลุงที่แดกจนหมดจานแต่ไม่พูดว่าอร่อยสักคำจะไปหวังคำชมได้ไง  เอาน่า ๆ สีหน้าตอนกินก็มีความสุขอยู่  ไม่หงิกเป็นตะขอเหมือนยามปกติก็แล้วกัน

   ช้อนสแตนเลสถูกยัดเข้าปาก  รสชาติพอไปวัดไปวาได้อยู่  ใส่ปลากระป๋องที่ปรุงรสมาแล้วถ้าไม่อร่อยก็เกินไป  ชายหนุ่มละเลียดมันช้า ๆ ราวกับอาหารชั้นเยี่ยม  ซึมซับบรรยากาศทุกอย่าง  แสงจากโคมไฟ  ผิวมันวาวของโต๊ะ  ความนุ่มสบายของเก้าอี้
   เพราะเขาคงไม่ได้สัมผัสอีกแล้ว…
   
   ไม่กี่เดือนแท้ ๆ แต่พอจะจากกลับใจหายชอบกล  คงเป็นธรรมดาของมนุษย์ล่ะมั้ง  เหมือนเวลาย้ายบ้านยังมองร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำอย่างอาลัยอาวรณ์  เผลอแป๊บ ๆ ก็คงลืมได้เองแหละ

   “แก....” เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ พอถูกเรียกขึ้นมาเรนถึงกับชะงักไปเล็กน้อย  เขาช้อนตาขึ้นมองชายที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะ “มีของแค่นั้นเหรอ?”
   “ไม่ได้เอาอะไรมาเยอะนี่นา”
   “เหรอ”
   “อ๊ะ! เกือบลืมแล้ว” คู่สนทนาเบิกตาโพลงขณะที่มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง  เกี่ยววัตถุบางอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะ “คืนกุญแจสำรองครับ”
   “อื้อ” แสงตอบแค่นั้นก่อนจะเบนสายตาลงในจานข้าวตัวเอง “ไม่ได้แอบไปปั๊มแล้วกลับมาดักปล้นฉันใช่ไหม”
   “ตอนแรกก็ไม่คิด แต่พอเฮียทักแล้วก็น่าลองเหมือนกันนะ”
   “ไม่มีสมองคิดเองหรือไง”
   “ฮ่า ๆ ๆ”

   แสงขี้คร้านจะบ่นเรื่องมารยาท  สอนลิงยังง่ายกว่าไอ้เรนเลย  เขาส่ายหัวเอือมระอา  บรรยากาศครึกครื้นบนโต๊ะอาหารเริ่มกลับมาอีกครั้งด้วยเสียงหัวเราะโง่ ๆ ที่เขาอยากได้ยิน
   ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง  วันที่ไอ้เรนปิดหนี้เฮียอู๋แล้วไสหัวออกจากห้องได้สักที  ถ้าไม่ได้รับคำแนะนำจากเขาไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้กลับหรือเปล่า  ทั้งที่เป็นเรื่องน่ายินดีแต่แสงกลับวูบโหวงในอก...
   อา....บ้าบอชะมัด

   “งานเป็นไงบ้างล่ะ”
   “หา!?” คนฟังเลิกคิ้ว “เฮียถามเรื่องงานผมเนี่ยนะ?”
   “แล้วจะทำไม!” แสงเสียงดังเข้าสู้  ดูเป็นตาแก่ฉุนเฉียวเอาไม้เท้าไล่ฟาดหมาเข้าไปทุกที
   “อ๊ะ ๆ ถามมา ๆ”
   นเรนทร์หรี่ตามองแสง  ทนายผู้เหี้ยมโหดกลับมีความกังวลฉายในแววตาก่อนที่มันจะหลบวูบ “ก็อย่างเช่นงานที่ไหนใกล้เสร็จแล้วบ้าง  ไม่ใช่อะไรนะ....ฉันอยากรู้ว่าแกจะมีเงินไปหยอดคืนเฮียใหญ่เมื่อไหร่”
   “ผมเอาที่เหลือจากเฮียอู๋ไปส่งดอกแล้วน่า  เจอเจ๊แว่นที่บ่นเยอะ ๆ ด้วย”
   “อ้อ...หมอนน่ะเหรอ”
   “นั่นแหละ ๆ” เรนดีดนิ้ว “เชิ่ดหน้าดูเลยน้า  ขู่ผมทุกห้านาทีเลย แต่พอดีว่าหน้าด้านเลยทำอะไรไม่ได้ ฮ่า ๆ ๆ”

   ไม่ใช่สิ...แสงไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้น

   “แล้วเอ่อ...” หนุ่มใหญ่พยายามต่อความอย่างเป็นธรรมชาติ “ตอนนี้ทำงานกี่ไซต์?”
   เรนยกนิ้วขึ้นนับ “สอง”
   “ถ้าแค่นั้นก็ไม่ต้องยกนิ้วนับก็ได้” แสงพ่นลมหายใจพร้อมกับยิงคำถามอ้อมโลกต่อไป “สองนี่มีที่ไหนบ้าง  แล้วใกล้เสร็จหรือยัง”
   “ก็มีที่....” พอกลีบสมองทำงานเรนก็เกิดเบิกเนตรขึ้นมา  จริงด้วย! คำถามของเฮียมันแฝงบางอย่าง  ไม่รู้จะอ้อมโลกไปทำไมก็แค่...
“เฮียจะถามว่าผมจะออกไซต์ที่นี่เมื่อไหร่อะเหรอ?”
   “........”
   เงียบแปลว่าใช่เลยนี่หว่า “เก็บงานจะเสร็จแล้ว  ไม่เกินอาทิตย์นี้ก็เรียบร้อย  เตรียมเจอเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ได้เลย”
   แสงพยักหน้า  กวาดข้าวคำสุดท้ายเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามไป  นเรนทร์กินเสร็จก่อนอยู่แล้วจึงได้จังหวะเก็บจานพอดี  ชายหนุ่มรวบอุปกรณ์ทุกอย่างเดินตรงไปยังซิงค์
   ความเงียบโรยตัวขึ้นอีกครั้ง  ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง  แสงมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายไม่วางตาราวกับจะเก็บทุกรายละเอียดของภาพนั้น
   ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนี่นา  ยังไงเขาก็ต้องไปตามทวงหนี้มันอยู่  ไว้ตอนนั้นค่อยคุยกันใหม่ก็ได้  อาจจะมีช่องว่างที่กว้างขึ้นสักหน่อย
   ไม่ได้เจอกันทุกวัน  ไม่ได้กินข้าว  พูดคุยหรือด่าทอเป็นกิจวัตรอีกแล้ว  ยอมรับว่าวูบโหวงในอกไม่น้อย แต่พวกเขาย่อมมีทางของตัวเอง  แสงภาวนาจากก้นบึ้งของหัวใจให้ไอ้เด็กซ่งมีชีวิตที่ดี  ไม่โดนกระทืบตายที่ไหน...
   แต่คนอย่างมันเนี่ยนะจะเอาตัวรอดได้?  หัวช้า  บ้าบิ่น  ชอบทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง  แล้วแบบนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไง

   “เรน”
   “เฮีย...”
   พอเงียบก็เงียบ  บทจะพูดดันชนกันเสียอย่างนั้น  แสงใช้จังหวะที่คู่ต่อสู้ยังวิงเวียนศีรษะโยนหมัดเข้าใส่ “แกพูดก่อน”
   “เอ่อ..ผมเหรอ” เรนหันมาชี้หน้าตัวเอง “ไม่ตามอาวุโสเหรอ”
   “เชื่อฟังผู้ใหญ่ก็ถือว่าตามอาวุโสแล้ว”
   ที่เฮียพูดมาก็มีเหตุผล  เมื่อเถียงไม่ออกนเรนทร์ก็ก้มหน้าทำตาม  ชายหนุ่มหันกลับมาเช็ดมือไม้ลงกับขากางเกงก่อนจะประนมขึ้นที่อก  ก้มหัวลง

   “ขอบคุณครับ!”
   “......”
   “สำหรับทุกอย่าง  ถ้าไม่มีเฮียผมคงไม่มีปัญญาปิดหนี้แน่ ๆ”
   “หลังจากนี้ก็ช่วยฉลาดขึ้นแล้วกัน” ผู้ใหญ่ว่าอย่างนั้น “แล้วก็เลิกไหว้ได้แล้ว”
   “มันดูแก่ไปใช่ไหมเฮีย” ชายหนุ่มเอามือลงอย่างว่าง่าย “ตอนแรกว่าจะซื้อพวงมาลัยมากราบเท้าแล้วเชียว  ดีนะนึกขึ้นได้ว่าเฮียไม่ชอบพิธีรีตอง”
   “นี่แกเคารพฉันจริง ๆ ใช่ไหม” ปลายนิ้วถูกยกมาคลึงข้างขมับ  ไม่ไหว...เซลล์สมองจะตายเพราะเสียงไอ้เรนแล้ว
   “ที่สุดอะ” จะมีใครฉลาด  เหี้ยมโหด และน่ารักได้เท่าเฮียแสงเล่า “แล้วเฮียมีอะไรจะบอกผมเหรอ?”

   คนแก่กว่าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  เบือนหน้าไปอีกทางพลางเคาะปลายนิ้วราวกับสิ่งที่พูดไม่ใช่เรื่องสำคัญ..


“รีบคืนเงินเฮียใหญ่นะ”

ถึงตอนนั้นแกจะได้มีชีวิตที่ดี


   คนแซ่ซ่งยิ้มรับ  แม้มันจะไม่ใช่การรั้งหรือคำอวยพรดั่งที่หวัง...

   “ครับผม”

……………………………………
………………………..
……………
…….

[Indigo]

   “ประตูโรงงานปิดแล้วโว้ย!”
   “โอ๊ย!  ร่างจะแหลกแล้วลุง”
   “สักทีอะ  เก็บจนไม่รู้จะเก็บยังไงแล้ว”

   เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นชั้น 12 ลำบากลุงบุญต้องส่งเสียงจุ๊ ๆ ห้ามปรามลูกน้อง  เดี๋ยวก็โดนคนโทรไปฟ้องนิติฯ กันพอดี  ชายแก่โบกมือไล่บรรดาช่างที่มายืนรวมกันตัวเหม็นหึ่ง
   “มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ  ไปเก็บของสิวะ” ลุงบุญตบมือไล่ “เดี๋ยวปั๊ดให้เก็บเพิ่มเลยนี่”
   คำสั่งคนจ่ายเงินถือเป็นอาญาสิทธิ์  เหล่าชายช่างรีบแยกย้ายไปเก็บอุปกรณ์กันมุมใครมุมมัน  นเรนทร์คว้าปืนยิงตะปูที่ใกล้มือยัดลงกล่องอย่างรวดเร็ว  ทำงานเหมือนคนอื่นเขาแท้ ๆ แต่ลุงบุญดันพุ่งตรงเข้ามาหา  ไอ้เด็กซ่งกลืนน้ำลายเอื้อก  วันนี้ไม่ได้แอบงีบหลับเลยนะ

   “ไอ้เรน” มือเหี่ยวย่นวางทาบบนบ่า “ได้ข่าวว่าปิดเฮียอู๋ได้แล้วเหรอ”
   “โห....ข่าวไวเชียว”
   “แกไปเอาเงินมาจากไหน” ลุงบุญตบเพี๊ยะ ๆ “ไม่ได้ไปขายยงขายยาอะไรใช่ไหมวะ  เฮ้ย! ถึงฉันจะละเลยแกแต่ยังไงไอ้รงค์มันก็ฝากฝังไว้นะโว้ย  ถ้ามันรู้แกไปขายยา...”
   “ยู้ดดดดดด” เด็กหัวทองยกมือห้าม “เลอะเทอะไปใหญ่แล้วลู้ง!”
   “บ๊ะ! ก็อยู่ ๆ เอ็งหนีหนี้หัวซุกหัวซุนบ้านช่องไม่กลับ  โผล่มาอีกทีเอาเงินมาจากไหน”
   “ตัวเองไม่ให้เขาอยู่บ้านด้วยแท้ ๆ ยังจะมาจับผิดอีก” มันน่าน้อยใจไหมล่ะ
   “พูดเหมือนแกจะทนตอนฉันทะเลาะกับเมียได้” ในฐานะหัวหน้าครอบครัวขอสาบานว่าไม่มีใครทนแสนยานุภาพเมียตัวเองตอนเกรี้ยวกราดได้แน่นอน “หรือว่าแกไปขายอวัยวะมา”
   “เว่อร์แล้วลุง” นเรนทร์หลุดขำกับจินตนาการคนแก่ “ผมแค่เก็บเงินงวดสุดท้ายได้”
   “อ๋อ  เงินสมัยไอ้รงค์อยู่น่ะเหรอ”
   “ครับ  ได้รับความเมตตามาพอดี”
   “งั้นก็แล้วไป” บุญถอนหายใจโล่งอก “เอ้า! นั่งเฉย ๆ ทำไม  เก็บของสิวะ  เดี๋ยวก็ตัดเงินหรอก”

   วัยทองหรือไงเนี่ย....
   เรนงึมงำ  มาชวนเขาคุยแล้วก็ขู่ตัดเงินเนี่ยนะ  ฮอร์โมนเปลี่ยนเหรอลุง!  แต่ก็รู้ว่าแกขู่ไปอย่างนั้นแหละ  แหม...ทำเป็นพูดนู่นพูดนี่ใครจะดูไม่ออกว่าลุงมีความสุขแฮปปี้ดี๊ด๊ากว่าใครในสามโลก
   เจ๊จวงพอใจกับงานสักที  หลังจากเก็บจนเรียบกริ๊บรอยถลอกบนเฟอร์นิเจอร์ย้ายมาอยู่บนหน้าช่างแทน  ต่อจากนี้คือวิถีแห่งการทวงงวดสุดท้าย ซึ่งเป็นภาระของลุงบุญแต่เพียงผู้เดียว เพราะยังไงค่าแรงช่างก็ต้องได้วันนี้ตามที่ตกลงกันไว้
   พี่ ๆ หิ้วกล่องอุปกรณ์คนละใบสองใบเดินนำไปบนทางเดิน  บัดนี้กระดาษลังที่คลุมไว้ถูกรื้อออกมีแม่บ้านมาทำความสะอาดจนเอี่ยมอ่องสวยงาม  เห็นว่าจะมาปูพรมวันพรุ่งนี้  จากนี้ก็เป็นหน้าที่ของฝ่ายขายแล้ว
   เสียงเหล็กกระทบกันประสานกับการพูดคุย  เรนชอบบรรยากาศหลังเลิกงานแบบนี้  พี่ ๆ ลุง ๆ ดูผ่อนคลายสบายใจ  พอคิดว่าจะกลับไปกินข้าวกับครอบครัวก็มีรอยยิ้มประดับใบหน้าทั้งนั้น  เรนว่ามันมีพลังงานด้านบวกดีถึงตัวเขาเองจะต้องกลับไปกินข้าวคนเดียวแล้วก็เถอะ...
   ภาพบานประตูห้อง 1206 ผ่านสายตาไปช้า ๆ  เรนมองตามอย่างอาลัยอาวรณ์  อกซ้ายบีบเข้าหากันนิดหน่อยเมื่อคิดว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นมัน
   ไม่รู้ว่าคนข้างในกำลังทำอะไรอยู่  นอนกลางวัน  ดูทีวี  ไม่สิ...หรือว่าออกไปหาลูกค้าตอนที่เรนไม่รู้ตัวกันนะ  จะอย่างไหนก็ไม่ใช่ธุระอีกแล้ว  สายสัมพันธ์ของพวกเขาช่างเปราะบาง  หากคืนเงินเฮียใหญ่ได้แล้วคงไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก...

   “ไอ้เรน!  ชักช้า  เดี๋ยวปั๊ดทิ้งเลยนี่!”
   “ไปเดี๋ยวนี้แหละพี่”
   คนผิวแทนวิ่งดุ๊ก ๆ เข้าไปในตัวลิฟต์  กลิ่นเหงื่อผสมตีนคลุ้งจนเผลอกลั้นหายใจ  เริ่มเข้าใจเฮียแสงเวลาชอบไล่ไปเดินไกล ๆ แล้วล่ะ  เรนชะเง้อมองบานประตูเป็นครั้งสุดท้ายจวบจนลิฟต์ปิดสนิทและทะยานลงสู่เบื้องล่าง

   จากที่คิดว่าจะแยกย้ายไปกินข้าวกับครอบครัว แต่ลุงบุญดันหน้าใหญ่เปิดขวดเลี้ยงข้าวลูกน้อง  เอาเสื่อมาปูตรงลานบ้านไล่หลานวิ่งไปซื้อน้ำแข็งกับเบียร์มาเป็นลัง  ป๋าขนาดนี้ลูกน้องจะไปไหนรอดเล่า
   บ้านลุงบุญอยู่ละแวกเดียวกับนเรนทร์  เดินแค่สิบนาทีก็ไปมาหาสู่กันได้  ลักษณะเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวมุงสังกะสีอีกฝั่งเปิดเป็นร้านของชำธุรกิจของเมียแก  ส่วนฝั่งที่บรรดาช่างนั่งอยู่เป็นโรงไม้ขนาดกลาง  พื้นเป็นหินขัดมันยกระดับ  มีเสาเป็นต้น ๆ เปิดโล่งให้ลมโกรก  ใช้สำหรับขึ้นแบบในเบื้องต้นเพื่อนำไปประกอบที่หน้างาน

   “วันนี้ไม่หมดไม่เลิกนะโว้ย” ถังชูมือเย้ว ๆ โบกแก้วกลางอากาศ  น่ากลัวว่าจะกระเด็นไปโดนหัวใครเข้า
   “เบาหน่อยไอ้ถัง” ลุงปราม  สีหน้าบอกว่า ‘ในแก้วมึงนี่เงินกูทั้งนั้น’
   “โธ่ลุง!  ผมหมายถึงน้ำใจของลุงมันล้ำค่า  เราถึงต้องดื่มเข้าไปและซาบซึ้งในบุญคุณไงคร้าบ”
   “เออ!  พูดดี  เอาเนื้อเค็มไปกิน”

   ว่าแล้วลุงก็ไถจานเนื้อเค็มไปให้  ไอ้ถังยกมือไหว้เรียกตีนจากเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี  ข้อหาประจบเจ้านายเกินหน้าเกินตา  ทว่าเจ้าของเก้าอี้ลูกรักที่แท้จริงกลับนั่งเหม่อลอยถือแก้วเบียร์ที่จิบไปได้นิดเดียว
   ใช่แล้ว  นเรนทร์เนี่ยแหละลูกรักตัวจริงของลุงบุญ  นอกจากเป็นลูกชายเพื่อนแล้วเขายังจัดมันอยู่ในลำดับช่างฝีมือที่มีสมอง  เรียนสูงกว่า  สั่งอะไรได้อย่างนั้น  พูดไปจะหาว่าดูถูกคน แต่การศึกษามันสำคัญจริง ๆ  เคยสั่งลูกน้องแก้สีเก้าอี้ตัวเดียว  กลับมาอีกทีมันแก้ให้ยันโต๊ะ  แน่นอนว่าเหตุการณ์นี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับไอ้เรนแน่นอน
   ชายแก่ปรายตามองมันเล็กน้อย  เห็นไอ้ถังถลาเข้าไปนั่งข้าง ๆ

   “วันนี้มาได้ด้วย  เมียไม่ด่าเหรอ”
   เรนหัวเราะหึ “เลิกกันแล้ว” เลิกทั้งที่ยังไม่ได้คบกันด้วย  เก่งปะล่ะ?
   “อะไรว้า~” คุณพี่ถังไม่ยอมแพ้  ถองสีข้างแซว “มึงไม่ใช่คนเจ้าชู้สักหน่อยนี่เรน  ไปทำอะไรให้เมียแก่โกรธเล่า”
   “ไม่ได้ทำอะไร” เรนเกือบหลุดขำกับคำว่า ‘เมียแก่’  ถ้าเฮียรู้เข้าคงนั่งรถมาตบกบาลแยก “มันก็รักข้างเดียวแต่แรกนั่นแหละ”
   “นี่มึงโดนสาวแก่หลอกเหรอ!” รุ่นพี่ตาโต  มโนภาพสาวทรงโตหุ่นสะบึ้มที่หลอกกินตับเด็กผู้ชายไร้เดียวสา “แม่เจ้าโว้ย!”
   “หยุดคิดเลยพี่  มันไม่ใช่แบบนั้น” เห็นสีหน้าแล้วรู้เลยว่ามันมโนไปไกลมาก “ก็แค่...เฮ้อ~”
   “โถ...น้องรัก” ผัวะ!  มือสากเป็นกระดาษทรายตบเข้ากลางหลังเล่นเอาไอ้เรนแทบกระดูกเคลื่อน “มา ๆ ไม่ต้องพูดต้องจา  ลูกผู้ชายเขาปลอบกันด้วยแก้ว  เอ้า! ดื่ม ๆ”

   เห็นแก่ของฟรีเรนเลยขอรับไมตรีเลยแล้วกัน  ไม่ได้ดวดเหล้ากับพี่ ๆ นานแล้วเหมือนกัน  เขานั่งอยู่ข้างยากันยุงแบบขดที่ปล่อยควันรมหัว  พี่ถังกระตือรือร้นให้ดื่มตลอดเวลา  คงกลัวน้องเศร้าล่ะมั้ง  บางทีพี่มันก็มีมุมเหมือนมนุษย์ปกติเหมือนกันนะเนี่ย
   วงเหล้าแยกย้ายตอนสามทุ่มเพราะป้าปิดร้านแล้ว  แกบ่นว่าเสียงดังจนหลานนอนไม่หลับเดี๋ยวตื่นไปโรงเรียนไม่ไหว แต่เรนรู้อยู่แก่ใจว่าแกกลัวจะเปิดเบียร์เพิ่ม  ก็นะ...ของซื้อของขายนี่นา
   นเรนทร์บอกลาทุกคนแล้วมุ่งตรงกลับบ้านตัวเอง  อาคารสีเขียวสะเหล่อ ๆ ปรากฏเด่นชัด  เฉียดเข้าไปใกล้รั้วสักหน่อยแคทเธอรีนก็โผล่เข้ามาเห่า แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็เปลี่ยนท่าทีกระดิกหางส่งเสียงงี๊ด ๆ

   “ไง สาวน้อย  คิดถึงเหรอ” เรนถือวิสาสะเอื้อมมือเข้าไปในซี่รั้ว  ลูบขนเกรียนอย่ามันมือ “อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวก็ตื่นกันทั้งบ้านพอดี”
   “งี๊ด ๆ”
   “ชู่ว~” เรนเป่าปาก “กินแล้วก็นอนซะนะ”
   เขาล้วงเนื้อเค็มที่ลุงบุญห่อให้ออกมาหนึ่งชิ้น  ยัดมันใส่ปากตบคางเจ้าหมาสองสามทีแล้วเดินขึ้นบันไดไป  พอต้องไต่ขึ้นที่แคบแล้วรู้ตัวเลยว่ากรึ่มใช่ย่อย  เล่นกระดกไปตั้งหลายแก้วไม่รู้รวมกันเป็นกี่ขวด  มือคว้าราวจับแน่นขึ้นแล้วก้าวไปช้า ๆ ทีละขั้น
   ในที่สุดเรนก็เข้ามาในห้องได้สำเร็จ  อยากจะทิ้งตัวนอนมันทั้งอย่างนั้นเหมือนกัน แต่กลิ่นเหงื่อบนเสื้อมันยากจะทานทน  ไหนจะเนื้อตัวเหนียวเหนอะ  ให้หลับก็ไม่สบายตัวหรอก
   เขาใช้เวลาไม่กี่นาทีชำระร่างกายจนเรียบร้อยเดินตัวหอมฉุยออกมา  เรนกลับมาอยู่ห้องได้สามวันแล้ว  ยังไม่มีเวลาทำความสะอาดเลย  ฝุ่นจับตามโต๊ะตู้เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ตัวเป็นที่เรียบร้อย  ไว้วันไหนมีแรงค่อยกลับมาเป็นพ่อบ้านแล้วกัน

   ตุบ...
   ร่างอ่อนปวกเปียกหล่นตุบบนฟูกอย่างหมดแรง  ล้างหน้าเมื่อครู่ทำให้สร่างเมาไปแล้วก็จริง แต่พอสมองเริ่มทำงานได้มันก็ทำเรื่องไม่เข้าท่าอย่างการคิดถึงเฮียแสงอีกแล้ว  รู้อย่างนี้ไม่อาบน้ำก็ดีสิ...
   เคยเห็นหน้ากันบ่อยยิ่งกว่าโฆษณากระทะโคเรียคิงพอไม่เจอกันแค่สามวันมันโหวงได้ขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย  นอนด้วยกันทุกคืนแต่ดันไม่ได้ทำอะไร มาตอนนี้ก็นึกเสียดายรู้งี้ยั่วยวนเฮียซะบ้างก็ดี  เอาแบบเปิดมา....ผ่าง! มีเด็กหนุ่มแก้ผ้านอนบนเตียงงี้  ต้องมีหวั่นไหวหน้ามืดกันบ้างล่ะวะ
   หรืออาจจะไม่....โดนไล่ไปใส่เสื้อผ้าเหมือนอย่างเคย...

   ทางนั้นไม่ได้คิดเหมือนกันหรอก  เฮียอยากให้รีบคืนเงินจะได้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก  นั่นสินะ...ถึงยังไงเขาก็เป็นตัวเองอันตรายที่มีคลิปเป็นระเบิดในมือ
   ดวงตาเหมือนจิ้งจอกเหลือบมองอุปกรณ์สื่อสาร  ไม่รู้อะไรดลใจให้นเรนทร์หยิบมันขึ้นมา  กดเปิดหาแฟ้มวีดีโอที่บันทึกไว้  ในโฟลเดอร์นั้นมีคลิปเพียงตัวเดียว แต่ความยาวหลายนาที  ชั่วขณะที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเรนเลือกที่จะเปิดมันขึ้นมา
   ภาพเตียงในโรงแรมเด่นหลาขึ้นกลางจอ  กล้องถูกวางไว้ตรงมุมขวาของหัวเตียง  ค้างนิ่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ก่อนเสียงแรกจะโพล่งเข้ามา...

   ‘เฮียอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!’
   ไฟในห้องสว่างจ้าหลังสิ้นประโยคนั้น  ร่างของชายทั้งสองถลาเข้ามาในห้องโรมรันพันตูต่อบทกันวุ่นวาย  เฮียแสงในคลิปอย่างกับกระทิงตกมันแหนะ  สมแล้วที่เป็นมาเฟีย

‘หึ  คิดจะขัดขืนเหรอ?’
พรืด...  นเรนทร์ถึงกับหลุดขำพรวดน้ำลายกระเด็นติดจอจนต้องรีบเช็ดออก  อา...ไม่ไหว ๆ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังกับเรื่องเซ็กซ์ขนาดนั้น  ไม่สิ...เป็นคนจริงจังกับทุกเรื่องเลยน้า~
จากที่อยู่ไกล ๆ ทั้งสองร่างก็พากันขึ้นเตียง  มุมกล้องทำให้เห็นใบหน้าของคนที่อยู่ด้านบนอย่างชัดเจน  ดวงตาดุดัน  ใบหน้าเขม็งเกรียว  เส้นผมสีดำที่ลู่ลงข้างแก้ม  ทุกองค์ประกอบรวมกันออกมาเป็นคำว่า ‘เซ็กซี่’ อย่างไม่ต้องสงสัย
   ตัวเขาในคลิปถูกจูบ  ส่งเสียงครางหนวกหูเหมือนคนควบคุมตัวเองไม่ได้  ฝีมือบนเตียงของแสงยากจะรับมือสำหรับพวกไก่อ่อน  เขาถีบหัวเฮียเข้าไปทีหนึ่งตามบทขัดขืนนิด ๆ  ทางนั้นขมวดคิ้วจนเป็นรอยบุ๋มก่อนจะจับขากางออกแทรกกายเข้ามากระแทกกระทั้น

ทำหน้าแบบนั้นเองเหรอ…
นเรนทร์หายใจติดขัดเมื่อเห็นใบหน้าพระเอกหนังโป๊ชัด ๆ  ผิวขาวแดงซ่านเพราะอารมณ์วาบหวิว  เขาถูกจับนอนคว่ำเพราะดันไปหนีบคอเฮียเข้า  พอเปลี่ยนท่าเลยพลอยได้เห็นหน้าตัวเองไปด้วย  เขานี่ก็ลามกใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย  เพิ่งเคยลองข้างหลังแท้ ๆ ดันมีความสุขเสียเต็มประดา

   แย่แล้วล่ะ...คลิปทุเรศขนาดนั้นดันมีอารมณ์ขึ้นมาซะได้

   กางเกงนอนเนื้อนิ่มถูกบางอย่างรั้งขึ้น  ความตึงเครียดใต้นั้นทำให้เรนเลือกที่จะวางมือถือ  เปลี่ยนมาเกี่ยวขอบกางเกงลงแทน  ส่วนนั้นดีดผึงสู้มือทันทีราวกับโหยหาสัมผัสหยาบโลนมานาน
   “อ๊า...” เรนครางอือตอนที่กอบกุมส่วนกลางลำตัวของตน  ออกแรงขยับขึ้นลงช้า ๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นตามเสียงครางในคลิป
   ชายหนุ่มหลับตาลง  จินตนาการถึงฝ่ามือหยาบกร้านที่เคยรูดรั้งให้  ในความมืดนั้นใบหน้าของแสงยังเด่นชัด  เส้นผมสีดำที่ปรกลงข้างแก้ม  กลิ่นเหงื่อ  รอยกัดบิดเบี้ยวตรงใบหู
   “อื้อ..อา” เด็กแซ่ซ่งครางไม่ได้ศัพท์  ใช้นิ้วโป้งบดขยี้ตรงส่วนปลายอย่างที่เฮียเคยทำให้  รู้สึกดีจนแทบบ้า  หัวสมองเริ่มจินตนาการถึงเสียงเรียก

   เรน....

   ทุ้มต่ำ  แข็งกร้าว  ทว่าอ่อนโยน  เรนเงี่ยหูอีกครั้งราวกับรอฟังเสียงนั้นอีก  เขาได้ยินมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัว  ประสานกับเสียงครางจากคลิป  ช่างเป็นเพลงบรรเลงที่คาวโลกีย์เสียจริง
   ผิวสีน้ำตาลชื้นเหงื่ออีกครั้ง  เส้นผมสีทองพลอยเปียกตามไปด้วย  นเรนทร์ขดตัว  ขยับใบหน้าเข้าหามือถือหมายจะฟังชัด ๆ  ลมหายใจติดขัดเมื่อแสงในคลิปครางเสียงดังขึ้นเพราะใกล้จะถึงฝั่งฝัน
   “อ๊า! เฮีย...เฮียแสง...” เสียงเสียดสีของฝ่ามือกับส่วนนั้นดังขึ้นทุกที  เร็วขึ้น...เร็วขึ้น...
   ของเหลวสีขาวถูกฉีดออกมาเลอะหน้าท้องและฟูกนอน  นเรนทร์หมดเรี่ยวแรงซบใบหน้าลงกับเบาะ  ปรับลมหายใจให้เป็นปกติ  เสียงครางจากมือถือยังดังก้องไปทั้งห้อง และก่อนที่จะมีอารมณ์อีกครั้งเขารีบเช็ดมือกับกางเกงแล้วกดหยุดมันไว้
   บนจอยังเห็นหน้าของแสงชัดเจน  เรนจ้องมันอยู่อย่างนั้น  ใบหน้าหล่อเหลาที่บิดเบี้ยวยังชวนให้วูบโหวงในท้อง  ถ้ามีอารมณ์อีกครั้งต้องแย่แน่ ๆ  คิดได้ดังนั้นจึงออกจากโปรแกรม  โยนมันลงที่ข้างหมอน
   กลิ่นเหงื่อกับของเหลวบนหน้าท้องทำเอาถอนหายใจออกมายาวเหยียด  นี่คงเป็นบทลงโทษจากสรวงสรรค์เป็นแน่....


เฮ้อ~ ต้องอาบน้ำใหม่ซะแล้ว


TBC


หายไปอาทิตย์หนึ่ง  กลับมาแล้วค่า//คลานเข่าเข้ามา
แอบดราม่านิดหน่อยพอกรุบกริบเนอะ  ตามสไตล์คู่รักงี่เง่า 5555  นี่ก็ใกล้จบประมาณหนึ่งแล้วค่ะเกิน 2/3 ของเรื่องแล้ว
มีเซอร์ไพร์สเซอร์วิสให้เบา ๆ ด้วยนะ  ว้ายยยยย  เด็กลามกกกก นิสัยไม่ดียยยยย์
รออาไม่ได้กินพอดี  ทำเองก็ได้ ประมาณนั้นค่ะ 5555555

[2pmui]

อิเฮียก็คงคิดถึงเหมือนกันแหละ
ป่านนี้อาจจะกำลังเสียใจที่ไม่ปล้ำเด็กก็ได้

[larynx]

แต่ละคนก็เอาแต่อ้ำๆอึ้งๆ โถ่ แค่นี้ก็คิดถึงกันซะแล้วเด็กลามก 55555555555

[aiyuki]

ถถถถ นุ้งเรน เด็กทะลึ่ง อิอิ

[B52]

 

[มาโซซายตี้]

เฮียแสง ยืนฟังเสียงอยู่หน้าห้องใช่ม๊ายยยยย

[puiiz]

 

[ommanymontra]

 

[lizzii]

เฮียไม่คิดถึงเรนหรออออ

[anntonies]

ปากหนักกันทั้งคู่ คงจะโทษใครไม่ได้นาจา

[toou]

จะได้เจอกันอีกยังไงล่ะทีนี้
เฮียไปตามน้องมันกลับม๊าาาาา

[ceylon]

โอ้ยเฮียแสงงงงง มาตามกลับเร้ว

[Yundori]

นุ้งเรนดูคิดถึงเฮียมากกกกก
เฮียเองก็ปากแข็งเหอะ ผู้ใหญ่แก่ โถ่
ทำมาเป็นให้ใช้หนี้เร็วๆ เดี๋ยวก็ไม่เจอกกันอ่ะ
ตอนหน้าขอพาร์ทเฮีย อยากรู้แกเป็นไง
ต้องได้กลับมาเจอกันบ้างละวะะะะ 

[drasil]

เฮียไปตามน้องกลับมาเร็ววววว

[titansyui]

 

[Infinity 888]

ลุงท่ามาก ทำเองก็ได้ 5555555

[alternative]

เด็กไม่ดี
จินตนาการทำไม ไปปล้ำเลย!

[EoBen]

มีความกลัวคลิปหลุด

ลบทิ้งไปเถอะนะ กลัวจริงๆ

[Snowermyhae]

เฮียแสงไม่คิดถึงน้องเหรอออออ 

[insunhwen]

 

[allmysecret]

กลับไปยั่วใหม่ เฮียแสงมันเอาชัวร์

[lemonpreaw]

เฮียแสงล่ะ ไม่คิดถึงเรนมั่งหรอ

[todiefor]

ข้างๆ ออฟฟิศ แบบข้างๆ มากๆ กำลังก่อสร้างตึก ตกเย็นพวกเหล่าช่างก็จะจับกลุ่มอาบน้ำ เปิดเพลงหญิงลีฟังไปด้วยเป็นที่ครึกครื้นสนุกสนาน ได้ยินทีไร นึกถึงเด็กซ่งและพี่ๆ ช่างทู้กที

[wikichan]

โห่ววววว พลังใคร่ เอ้ย พลังแห่งความรักใคร่ มันช่างร้ายลึกแล้วนะ ลุงจะรู้ไหมว่าใครจินตนาการถึง จงภูมิใจเถิด.....

อยากให้ลุงมาฉุดไปจริงๆ
แต่ระดับนี้แล้วสมยอมอย่างเดียวเลย ชตอ.ไปก่อนนะนุ้งเรน รอลุงเบิกเนตรไปก่อน 55555