หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[MooMiew]

คืนนี้มันไม่จบง่ายๆใช่มั่ย 

[karashi]

เฮียแสงตอนนี้ดูน่ารักขึ้นมาทันที 555

[Yundori]

มันกำลังเป็นไปในทางที่ดีขึ้นนะ
แบบว่า แสงเองก็เริ่มจะแสดงออกมากขึ้น
เรนก็คงต้องอ่อยหนักหน่อย
ระวังเปลืองตัวนะหนู แบบว่า ดูลุงคนนี้เคี้ยวยาก
พอคุณอโณมาแล้วแบบ เหยยยยยย
นี่มันอาแสงในตำนานนี่หว่า ทำไมลืมไปได้ 
โถ่ เห็นอาเป็นฝั่งเป็นฝาก็ดีใจด้วย 

[shoi_toei]

ติดแฮชแท๊ก #เฮียแสงผู้เดินเข้าเส้นทางอมตะ

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 25

ล้อหมุนอ้อยอิ่งค่อย ๆ หยุดสนิทตรงหน้าทาวน์เฮ้าส์สีเขียอื๋อ แม้ในยามดึกดื่นก็ยังทำหน้าที่กระจายแสงได้เป็นอย่างดี  ทำเอาบ้านข้างเคียงสว่างขึ้นทันตา
แสงเกลียดดีไซน์สะเหล่อ ๆ และความสะอาดอันติดลบของที่นี่  ไม่รู้ว่าผู้อยู่อาศัยมีชีวิตอย่างไรโดยไม่ติดเชื้อตาย แต่ถึกเป็นควายปานนั้นคงไม่เป็นไรล่ะมั้ง

“เกิดมาเพิ่งเคยมีคนขับรถมาส่งถึงบ้านนะเนี่ย”

ไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งหัวโด่อยู่นี่...

ไอ้หนุ่มผมทองยักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก “แถม Citroen ซะด้วย”
“พูดมากจริง” คนโดนแซวบ่นอุบ “รีบ ๆ ลงไปเลยไป”
“ไล่กันเชียวนะ  ผมน่ะ---”

โฮ่ง ๆ

พักหายใจไม่ทันไรหมาบางแก้วบ้านข้าง ๆ ก็โผล่หน้ามาขู่ฟ่อด ๆ
“เอ้า! เพื่อนมารอรับแล้วนั่น”
“โห เจ็บนะเนี่ย” มันตีหน้าเศร้า “แต่แคทเธอรีนก็เป็นเพื่อนผมจริง ๆ นั่นแหละ”
“ชื่ออะไรวะนั่น” มองจากเหง้าแล้วไม่มีเชื้อหมาฝรั่งปนเลยสักนิด
“ไม่เห็นแปลกเลย  เห็นแบบนี้แต่เป็นสาวน้อยนะ”
“โฟกัสผิดจุดแล้ว!” ปัญหาไม่ใช่เรื่องเพศเลยโว้ย  แสงล่ะปวดหัว “ลงไปได้แล้ว  รำคาญเสียงหมาเห่า”
“แล้วเฮีย...เอ่อ....”
“........”
“ไม่ลงมาด้วยกันเหรอ?”

ประโยคเชิญชวนทำเอานิ้วที่เคาะบนพวงมาลัยชะงักไป  แสงเหลือบตาขึ้นสบประสานกับตุ๊กตาหน้ารถ  เด็กใจกล้าทำหน้านิ่งทั้งที่ประหม่าจนไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหน  ปลายนิ้วดึงชายเสื้อยืดเล่นไปมาเพื่อลดความตื่นเต้น
ไม่ใช่เด็กอมมือที่จะไม่รู้นัยยะแฝง  จากที่ทำหยอกบนโต๊ะอาหารใครจะไปคิดว่าไอ้เด็กซ่งจะจริงจังถึงเพียงนี้  แสงมองไปยังช่องบันไดแคบ ๆ  หากไต่ขึ้นไปบนนั้นคงไม่แคล้วต้องมีอะไรเกิดขึ้น...
เซ็กซ์....
พ่อพระหรือก็เปล่า  ออกจะเชี่ยวชาญคาวโลกีย์ด้วยซ้ำ  แสงมองว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์  ถ้าอยากก็แค่สนอง  ไม่มีอะไรเสียหาย  ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่กลับตอบเหมือนคนหัวโบราณ

“ยังไม่เมาสักหน่อย”
นั่นแปลว่า ‘ไม่’ อย่างชัดเจน

คนเชิญชวนผิวปากหวือเพื่อกลบบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมาในอก
“แย่จัง~  ล้มเหลวเหรอเนี่ย” นเรนทร์เปิดประตูรถออก  เสียงเห่าดังเข้ามาถึงด้านใน และก่อนที่จะถูกดุคนแซ่ซ่งก็เอ่ยคำลา “ขอบคุณที่มาส่งครับ”

   ปัง...
   ประตูปิดงับลงแล้วทว่าล้อยังไม่ขยับ  แสงนั่งอยู่ตรงนั้นเงยหน้ามองแผ่นหลังที่ค่อย ๆ ไต่หายขึ้นไปตรงชั้นบนสุดของบันได  รอจนร่างของเรนหายวับไปในความมืดและไฟในห้องถูกจุดขึ้นจึงเริ่มขยับเท้าอีกครั้ง
   ความคิดมากมายวิ่งชนกันในหัวตอนที่ล้อออกหมุน  จะพยายามปัดตกอย่างไรก็กลับมาวนเวียนในสมอง  คงถึงคราวที่แสงต้องจริงจังกับเรื่องนี้เสียที
   วันนี้เขาทำเรื่องงี่เง่าโดยไม่ฉุกใจคิด  ไม่สิ...ตั้งใจไม่คิดถึงสาเหตุต่างหาก  ทั้งพยายามแนะนำหลานชาย  พูดจาแปลก ๆ ยังไม่นับเรื่องจูบที่บันไดเมื่อหลายวันก่อนอีก  ทั้งหมดสั่งสมในใจจนกลั่นออกมาเป็นการปฏิเสธเซ็กซ์เมื่อครู่นี้

ใช่แล้ว...เขากลัวว่าตัวเองจะจริงจัง...

ไม่ได้ขลาดกลัวกับการมีความสัมพันธ์  แสงคลุกคลีกับสิ่งนั้นมาตลอดชีวิต  ทั้งฉาบฉวยและจริงจังปะปนกันจนด้านชา แต่กับนเรนทร์ไม่เหมือนกัน...
เริ่มต้นจากการหลอกลวง  ทำอะไรข้ามขั้นตอน  ทั้งหน้าตาและนิสัยไม่มีอะไรถูกใจเลยสักอย่าง
ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่....

ตื๊อ ดือ ดื่อ ตือ ดือ ดื่อ ดือ~

โทรศัพท์ตรงคอนโซลแผดเสียงลั่นดึงแสงกลับมาจากห้วงความคิด  เขาคว้ามันขึ้นมาดู  ชื่อบนหน้าจอนั้นทำเอาต้องขมวดคิ้ว  เลยเวลางานแล้วแท้ ๆ ยังจะปรึกษาอะไรอีก

“ครับเฮียใหญ่”
“แสง” เสียงแหบแห้งตอบกลับมาทันที  แสงจับได้ถึงความสดใสในนั้น “ฉันก็ไม่อยากรบกวนแกตอนดึกหรอกนะ แต่เรื่องนี้ด่วนจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ” เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบที่สุด “เฮียมีอะไรเหรอครับ”
“ทางนั้นเขาตกลงมาแล้วนะ  เรื่องซัพฯ น่ะแบ่งให้แค่ 20% ของงานตามที่แกคุยให้เลย”
คนแก่ชอบคุยไม่จั่วหัวเรื่องแบบนี้แหละ  โชคดีที่แสงหัวไวพอเลยตามทัน  จะเรื่องอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่สัมปทานถนนของเล่นชิ้นใหม่ของเฮีย  จากที่ ‘ทางนั้น’ ยื่นขอให้เฮียจ้างบริษัทหลานตัวเองทำครึ่งหนึ่งแสงก็ไปต่อรองจนลงมาเหลือแค่ 20% พร้อมเสนอเป็นเงินสดหลักล้านแทน  ในที่สุดก็ตกลงกันได้สักที
“ข่าวดีเลยนะครับ”
“ใช่ไหมล่ะ! ฮ่า ๆ” เฮียใหญ่หัวเราะเสียงดัง “ฉันเลยรีบโทรมาบอกแกนี่ไง”
“ยินดีด้วยครับ” ปากพูดอย่างนั้นทั้งที่ในใจคิดว่า ‘เรื่องแค่นี้เอาไว้บอกพรุ่งนี้ไม่ได้หรือไงวะ’
“เรื่องค่าคอมฯ แกไม่ต้องห่วงนะแสง  ฉันจ่ายให้อย่างงามแน่นอน” มาถึงตรงนี้แสงก็ยิ้มออก “แต่มีเรื่องด่วนให้แกช่วย”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ตามหนี้...”

กึก... เท้าที่เหยียบคันเร่งชะงักทันที  สัญชาตญาณบอกว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน...

“เขาขอให้ฉันจ่ายก้อนแรกก่อนน่ะ” เฮียใหญ่ยังพูดต่อไป “ก็เลยคิดว่าถ้าแกรีบทวงที่เหลือภายในเดือนนี้ก็น่าจะจ่ายได้พอดี  เป็นค่าขนมให้เขานิดหน่อย”
“เฮียครับ แต่ว่า...”
“ตอนนี้เหลือกี่คนนะ?  สามหรือสอง  เห็นหมอนว่าไอ้ที่หนีไปบ้านนอกจะคืนครบอาทิตย์หน้าแล้วนี่”
“ครับ”
“แกไปตามไอ้คนสุดท้ายมา” ชายแก่กำชับเสียงเข้ม “มันต้องปิดทั้งหมดภายในเดือนนี้”
“มันเป็นไปไม่ได้หรือเปล่าครับเฮีย  ใช่ว่าทุกคนจะมีซุกไว้นะครับ”
“งั้นก็เอาทั้งหมดที่มันมี” น้ำเสียงนั้นเฉยชาราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ “ใช้โกดังได้เต็มที่  ฉันอนุญาต”
“แต่...”
“แกไม่เคยพูดว่า ‘แต่’ กับฉันนะแสง” เฮียใหญ่เริ่มไม่สบอารมณ์ “ฉันไม่ได้บอกว่าทั้งหมด  เอาเท่าที่ทำได้”
“......”
“เข้าใจใช่ไหม”
“ครับ”
“ฉันจะรอฟังข่าวดีจากแกนะ” ปลายสายหัวเราะร่า “แค่นี้ล่ะ”

สายตัดไปแล้ว...  ทว่าแสงถูกดึงให้จมลงไปอีกครั้ง และรอบนี้หนักหนากว่าเดิมหลายเท่าตัว  สถานการณ์เลวร้ายอย่างที่สุดแล้วสินะ  คิดอยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้
เขารู้ว่าหนึ่งล้านคือเศษเงินของเฮียใหญ่ และในเมื่อต้องหาค่าขนมมาป้อนใต้โต๊ะทางนั้นก็ไม่คิดจะเจียดเนื้อตัวเองเพิ่มอีกแล้ว  สู้มากดดันให้ลูกน้องหาให้ดีกว่า  ก็เขี้ยวลากดินอย่างนี้จะไม่รวยได้ยังไง
แสงเข้าใจทุกอย่าง  ทั้งระบบความคิดคนรวย  หน้าที่ของตัวเอง  ทว่าจิตใจกลับไม่ยอมเห็นด้วยเลยสักนิด  เคยคิดว่าตัวเองชินชากับความโหดร้ายของโลก  ทำร้ายคนอื่นมาก็มาก แต่คราวนี้กลับเป็นฝ่ายอับจนหนทางเสียเอง

เขาทำร้ายนเรนทร์ไม่ได้...
ไม่ว่าจะคิดอย่างไรบทสรุปมันก็มีเท่านั้น  ทำตัวเหมือนคนโง่ที่คิดถึงแค่ผลลัพธ์โดยไม่สนวิธีการ  ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่มีวันแก้ไขอะไรได้  เรื่องนี้จะจบอย่างที่มันควรเป็น
แสงพรั่งพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยล้า  ขณะเหลือบตามองกระจกหลังก็พบความผิดปกติบางอย่าง

เดี๋ยวสิ...รถคันนั้น...
   โตโยต้าวีออสสีดำ....ไม่ใช่คันเดิมกับที่ขับเฉี่ยวกันตอนออกมาจากร้านอาหารหรือ?  แสงมองในแง่ดีว่ามันเป็นรถรุ่นยอดนิยม และตัวเขาเองก็จำป้ายทะเบียนไม่ได้  บางทีอาจจะเป็นคนละคัน แต่ลางสังหรณ์บางอย่างในใจตะโกนบอกให้เร่งเครื่อง

   บรึ้น!
   และสะบัดมันให้หลุดซะ!
   ร่างกายไปไวก่อนสมองเสียอีก  เท้าบดขยี้ไปบนคันเร่งเพิ่มความเร็วในพริบตา และเมื่อเห็นจากกระจกว่าอีกฝ่ายเร่งเครื่องตามหนุ่มใหญ่ก็เดาะลิ้น  แอบตามมาจริง ๆ ด้วยสินะ
   สถานที่ไล่ล่าคือตรอกซอยแคบ  ข้อดีคือมีทางลับให้หลบ  ข้อเสียคือเขาเร่งความเร็วอย่างใจไม่ได้  แสงพยายามควบคุมทิศทาง  เขาเจนถนนกว่าอีกฝ่ายแน่นอน  หากหลุดจากทางตรงนี้ไปได้จะมีสามแยก แต่แสงจะเลี้ยวไปในตรอกเล็ก ๆ ริมสุดแทน  ภาวนาให้กิ่งไม้ไม่ขูดรถเป็นรอยก็แล้วกัน
   เอี๊ยดดดด!

พวงมาลัยถูกหักจนสุดรอบหมุน  Citroen คันงานพุ่งเข้าไปเสียบในตรอกที่ปากทางเป็นต้นไม้รกครึ้ม  แสงดับเครื่องลงทันที  บริเวณนั้นเงียบสนิท  สิบห้าวินาทีต่อมาถึงมีแสงไฟจากหน้ารถที่ตามมา
หนุ่มใหญ่เอนหลังลงกับเบาะรอจนคนสะกดรอยตามเลี้ยวเข้าซอยด้านซ้ายไปก็พลันแสยะยิ้ม  ตรงนั้นเป็นทางตรงไปสู่ถนนใหญ่  ไม่มีทางให้กลับรถเสียด้วย  คิดจะสะกดรอยตามคนอื่นแต่ไม่ศึกษาเส้นทางให้ดีก่อนก็กลับบ้านไปมือเปล่าก็แล้วกัน
Citroen ติดเครื่องอีกครั้งถอยหลังออกมาจากพุ่มไม้รกชัน มุ่งตรงไปยังซอยขวามือไม่ถึงนาทีก็เจอทางออกสู่ถนนใหญ่ซึ่งเป็นคนละเส้นกับที่ไอ้โง่นั่นเลี้ยวออกไป

มันเป็นใครกันแน่?

จะใช่แก๊งเดียวกับที่ส่งจดหมายขู่เป็นเด็กประถมหรือเปล่านะ  แสงไม่มั่นใจนักว่าเผลอสร้างศัตรูไว้ที่ไหน  เดือนหนึ่งรับไม่รู้ตั้งกี่งานจะเผลอไปเหยียบตาปลาใครเข้าคงไม่แปลก  จะแปลกก็ตรงที่ลงทุนไล่ล่าข่มขู่ขนาดนี้

“เฮ้อ~”

เขาถอนหายใจ  ดูท่าจะต้องสืบเรื่องนี้อย่างจริงจังเสียแล้วล่ะ


...........................................
.........................
..........
......



โทรศัพท์เมื่อตอนกลางวันนำพาเรื่องฉิบหายมาอย่างคาดไม่ถึง....

วีออสคันนั้นใช้ทะเบียนปลอม  อันที่จริงก็เป็นธรรมดาของวงการนี้  ใครมันจะโง่โชว์ทะเบียนหราตามล่าคนกันล่ะ  เอาเป็นว่าตอนนี้แสงมืดแปดด้านจับต้นชนปลายไม่ถูก....

อ่า...ไม่ ๆ ที่ฉิบหายไม่ใช่เรื่องนั้น

“ฉันมีแฟนใหม่แล้ว”
“หา!?” หนุ่มใหญ่ร้องลั่นจนอายตัวเอง “เจ๊ว่าอะไรนะ”
“หูตึงหรือไงยะ” ปลายสายแว้ดกลับมา “ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว”
“ยังไม่เข็ดอีกหรือไง”
“นี่คือประโยคแสดงความยินดีของแกเหรอ” น้ำเสียงซันไชน์เริ่มทุ้มต่ำเป็นโทนสันติ์ชัย “กว่าจะหาได้นะยะ  ช่วยพูดอะไรดี ๆ บ้าง  จะตอแหลก็ได้”
“ยินดีด้วยครับ”
ซันถอนหายใจเสียงดัง  น่ากลัวว่าขนจมูกจะร่วงหมด  ไม่รู้ว่าทนคบอีรุ่นน้องไร้มารยาทมาเป็นสิบปีได้ยังไง  นับถือตัวเองจริง ๆ
“ที่โทรมามีแค่นี้ใช่ไหม?”
“แกยังเป็นสัตว์เลือดอุ่นอยู่หรือเปล่า” เสียงที่ออกมาดังเสียจนแสงต้องดึงมือถือออกห่าง “ไม่คิดจะถามไถ่กันเลยใช่ไหม  ฉันก็หลงคิดว่าแกเป็นเพื่อนรัก”
“ผมก็เคยหลงคิดอย่างนั้นจนกระทั่งโดนแบล็กเมล์” นอกจากไม่แยแสแล้วยังโต้ตอบกลับจนซันกระอักเลือด  นี่สินะที่เขาว่าทนายมันคบไม่ได้ “ไม่ได้อยากรู้ก็เลยไม่รู้จะถามอะไร”
“ไม่ต้องถามก็ได้  โอเค ฉันผิดเองที่พูดเกริ่นมากไป” ซันไชน์ขอโทษจากหัวใจ “แกช่วยมาสแกนกรรมแฟนฉันให้หน่อยได้ไหม”
“อะไรนะ?”
“ก็เออ...นั่นแหละ” ซันอ้อมแอ้ม “แกมีเซนส์ด้านจับแมงดาดีกว่าฉันนี่นาแสง  ช่วยหน่อยได้ไหมล่ะ”
“คนก่อนผมก็บอกว่าแมงดา  เจ๊เชื่อที่ไหนล่ะ”
“รอบนี้ฉันจะเชื่อแกแล้ว  หมดตัวและหัวใจเลย”
“เสียเวลา” คนตกอยู่ในห้วงรักน่ะไม่สนอะไรทั้งนั้น และแสงไม่อยากเป็นหมาบ่อย ๆ “เอาเป็นว่าผมแสดงความยินดีด้วยก็แล้วกัน  ขอให้เจอผู้ชายดี ๆ นะครับ”
“แสง....” จากที่แว้ดใส่ก็เริ่มเสียงอ่อน “ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ”
“.........”
“คิดเสียว่าฉันชวนแกมากินข้าวเย็นที่ร้านก็ได้นะ”
“ไม่”
“แสง.....” ซันบีบเสียงจนแหบพร่าราวกับก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอ “ฉัน...”
“เออ ๆ เข้าใจแล้ว” สุดท้ายพ่อทนายก็ยอมแพ้ “กี่โมงล่ะ”
“ว้าย! น่ารักที่สุด” เจ้าของบาร์ส่งเสียงจุ๊บ “สองทุ่มเจอกันนะจ๊ะที่รัก”
“อือ  ตามนั้น”

แสงโยนมือถือลงบนโต๊ะก่อนจะยกนิ้วก้อยแคะหูที่อื้อไปชั่วขณะ  เจ๊ซันเวลาแผดเสียงนี่พลังรุนแรงจนปวดหัวไปหมด
หลังจากนอนคิดมาทั้งคืนก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้  ไม่ว่าจะเรื่องที่โดนสะกดรอยตามหรือไอ้เด็กซ่งก็ตาม  เรื่องแรกน่ะช่างมันไปก่อน  เรื่องหลังสำคัญกว่า...  เขาตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็คงต้องบอกมัน  ขีดเส้นตายให้ชัดเจนไปเลยว่าวันไหน  ถึงตอนนั้นอาจจะต้องยืมตัวไปขังที่โกดังสักหน่อยให้เฮียใหญ่พอใจว่าดำเนินการแล้ว
หรือบอกให้มันหนีไปเลยจะดีกว่า...
เขาไม่มั่นใจว่าตอนอยู่ในโกดังนั้นจะออกหน้าปกป้องได้แค่ไหน  ไอ้มั่นไอ้หมายสมองเล็กก็จริง แต่การขังเหยื่อไว้โดยไม่ทำอะไรมันผิดวิสัยเกินไป  ดีไม่ดีเฮียจะจับสังเกตได้  แบบนั้นยิ่งแย่ไปกันใหญ่

คงต้องให้เรนเลือกเอง

ต้องโทรบอกมันสินะ  พรุ่งนี้ก็แล้วก็แล้วกันขอจัดการให้เสร็จเป็นเรื่อง ๆ ไปดีกว่า  สรุปได้ดังนั้นก็เปิดจอคอมขึ้นมาส่งเมล์ให้ลูกค้า
แสงอุ่นอาหารแช่แข็งกินเป็นมื้อเย็น  เขาไม่หวังจะฝากท้องไว้ที่บาร์ซันไชน์หรอก  อาหารรสชาติงั้น ๆ เน้นขายกับแกล้มเสียมากกว่า  หลังจัดการปากท้องเรียบร้อยก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปบาร์
วันนี้เขาเลือกสวมเสื้อยืดสีเทาเรียบ ๆ แทนสูทที่ใช้ประจำ  ท่อนล่างเป็นกางเกงผ้าสีดำสไตล์แคชชวล  โดยรวมอยู่กึ่งกลางระหว่าง Everyday look และชุดนอน  โชคดีที่หน้าตาพอไหวเซตผมขึ้นสักหน่อยก็ออกบ้านได้
ไม่ได้คิดจะไปตกเด็กที่ไหนมานอนหรอก แต่แสงเป็นพวกรักษาภาพลักษณ์  ดังนั้นถึงจะไปนั่งจิบเบียร์เล่น ๆ ก็ไม่ควรแต่งตัวทุเรศ  เขาก้มส่องกระจกอีกครั้งก่อนจะคว้ากุญแจรถออกห้องไป
กล่องลังนับยี่สิบใบวางอยู่หน้าห้องที่เยื้องไปด้านขวา  เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ขนของตั้งตอนกลางวันจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จ  ไม่รู้ว่าจะย้ายบ้านหรืออย่างไร แต่เอาเถอะนั่นไม่ใช่ธุระของแสง
ขณะเดินอยู่ก็ได้ยินเสียงแม่เด็กเอ่ยเตือนว่าอยู่ชั้นเดียวกับผู้ชายสองคนให้ระวังตัวด้วย  อา...อยากเดินไปบอกว่าเขาเป็นเกย์ให้คุณแม่สบายใจเหลือเกิน แต่ลิฟต์มาถึงพอดีแสงเลยรูดซิปปากแล้วก้าวเข้าไปในกล่อง
Citroen C5 จอดนิ่งสนิทที่ข้างตึกแถว  นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง  เลทนิดหน่อยคงไม่เป็นไร  ถึงยังไงลูกค้าก็ยังไม่มากัน  ร้านพวกนี้จะเริ่มคึกคักสุด ๆ ก็ตอนสี่ทุ่มนั่นแหละ
เขามุดเข้าไปในทางเดินแคบ ๆ ของร้าน  เสียงดนตรีลอยมาตามลม และเมื่อเปิดประตูอีกชั้นเข้าไปป้ายไฟ Sunshine Bar สีมาเจนต้าก็สะท้อนวาบเข้าตา  ดูเหมือนจะตกแต่งร้านใหม่ให้ฉูดฉาดขึ้น  แสงหันซ้ายขวาหาตัวปัญหาแล้วก็พบว่าเจ้าหล่อนนั่งอยู่ที่บาร์  กำลังคุยจ้อกับลูกจ้างไม่หยุดจนต้องเอ่ยแซว

“คุยจนเสียงานกันพอดี”
“แสง!” ดวงตาหล่อนเป็นประกาย  วันนี้ใส่คอนแท็กเลนส์สีฟ้าเสียด้วย  ไม่บอกกรู้ว่าแต่งมาอวดแฟนใหม่ “มานั่งนี่เลย”
หนุ่มใหญ่ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวข้าง ๆ  ไม่ทันออกปากเจ้าของร้านก็สั่งว่า ‘เหมือนเดิม’ ให้แทน  ซันหมายถึงเหล้าที่เจ้าตัวเปิดทิ้งเอาไว้  เคาะปลายนิ้วเล่นแป๊บ ๆ น้ำสีอำพันลอยด้วยน้ำแข็งก้อนกลมก็มาเสิร์ฟถึงที่  สมกับเป็นลูกค้า VIP
ผู้มาเยือนสอดส่องสายตาดุจเหยี่ยวไปทั่วร้าน  ยกแก้วขึ้นจิบพร้อมเอ่ยถาม “ไหนล่ะเป้าหมาย”
“ใจเย็นสิ  ฉันไม่ได้ให้แกมายิงเขานะ” ดูทำหน้าซะน่ากลัวเชียว “เขายังมาไม่ถึง แต่ก็ดี จะได้มีเวลาเตรียมตัว”
“.......”
“อะไรยะ  ไม่ต้องมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเลย”
“คนอะไรไม่รู้จักหลาบจำ” แสงส่ายหัวปลง ๆ “ไปหามาจากไหนอีกล่ะ  อย่าบอกว่าโปรแกรมแชทเหมือนคนก่อนหน้านู้นนะ  หรือว่า Jack'd ล่ะ?”
“อีบ้า! อย่ารื้อฟื้นความหลัง” แค่คิดถึงอดีตก็แทบกระอักเลือด “รอบนี้เป็นเพื่อนของเพื่อน”
“อ้อ งั้นเหรอ” เขาจิบเหล้าอีกครั้ง  รสนุ่มของมันทำเอาอารมณ์ดีทันตา “เพื่อนที่หุ้นร้านนวดด้วยกันน่ะเหรอ”
“เปล่า แกจำที่ฉันบอกว่าติดต่อกับนายหน้าเอาทัวร์จีนมาลงร้านได้ไหม” แน่นอนว่าคนความจำดีอย่างแสงพยักหน้า “เออนั่นแหละ  เขาเป็นเพื่อนนายหน้าอีกที”
“ประวัติดูน่าสงสัยเหมือนกัน” แสงหมายถึงรู้จักกันเพราะ ‘ผลประโยชน์’ มาก่อน “พวกนายหน้าหาแบบที่น่าคบยากซะด้วย  ไม่ใช่ว่าส่งเพื่อนมาจีบเจ๊เพราะหวังอะไรหรอกนะ”
“ไม่ใช่!” ซันเถียงแทนเสียงแข็ง “เพราะฉันจีบเขาก่อน”
“.........”
“ฉันอยากจะควักลูกตาแกออกมาจริง ๆ” ช่างเป็นบุคคลน่ารังเกียจแห่งปี  ถ้าไม่ติดว่าหล่อไอ้แสงมันก็ผู้ชายแข็งกร้าวจนน่ารำคาญดี ๆ นี่เอง “ฉันอยู่ในห้วงรักนะแสง  อย่างน้อยแกก็น่าจะไว้หน้ากันบ้าง”
“ตัวเองบอกให้มาช่วยจับผิดแท้ ๆ”
“แต่ก็ไม่ได้ให้หาเรื่องตั้งแต่ยังไม่....ไฮ! พีท!”
แสงหันขวับตามทันที  ดูท่าเป้าหมายจะมาแบบไม่ทันตั้งตัว  ตรงประตูปรากฏร่างของฝรั่งหัวทองตาน้ำข้าว  เขามีใบหน้าค่อนข้างเหลี่ยมประดับด้วยตอหนวดสั้น ๆ ไปทั่วคาง  เสื้อผ้าการแต่งกายดูสบาย ๆ อารมณ์เหมือนเจอฝรั่งเพื่อนบ้านประมาณนั้น  ตัวสูงไม่มาก  แต่โดยรวมถือว่าดีกว่าที่คิด
“พีทนี่แสงนะ  เพื่อนฉันเอง”
“ซาหวัดดีขรั่บ” ไอ้หนุ่มนั่นยกมือไหว้อย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีครับ” แสงคลี่ยิ้มตามมารยาท “นั่งก่อนสิครับ”

จากนั้นการสัมภาษณ์แบบสบาย ๆ ก็เริ่มต้นขึ้น  ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจนัก แต่แสงสรุปในใจว่าไอ้หมอนี่ดู ‘ใช้ได้’ ที่สุดแล้วตั้งแต่เจ๊ซันคบมาทั้งหมด  ไว้จะโทรไปแจกแจงข้อดีข้อเสียให้เป็นข้อ ๆ ก็แล้วกัน
ปีเตอร์หรือพีทอยู่ไทยมาแล้ว 5 ปี  ตอนนี้เป็นครูสอนภาษาในโรงเรียนเอกชนย่านรังสิต  ฟังจากชื่อสถาบันแล้วเงินเดือนน่าจะพอไหว  คลั่งอุปกรณ์ไอทีในระดับที่แสงหลอกถามนิดเดียวก็พ่นข่าวการเปิดตัวเทคโนโลยีรุ่นใหม่ยาวเหยียด  อา...เป็นพวกเนิร์ดโดยไม่ต้องสืบ แต่ก็ไม่เลวนักหรอก
มีหน้าที่การงาน  ไม่จับจด  ขอแค่สองข้อเบื้องต้นก็ถือว่าผ่านแล้ว เพราะคนก่อน ๆ ของเจ๊ซันระดับต่ำเตี้ยเหมือนเขียนบนหน้าผากว่า ‘กูจะมาสูบเงินมึง’ ดังนั้นพีทถือว่าเป็นเทวดาไปเลย
พวกเขาคุยกันถูกคอประมาณหนึ่ง  พีทมีความรู้รอบตัวอยู่ในระดับดี  ประสบการณ์การรับมือกับ ‘ความไทย ๆ’ ของเขาก็น่าสนใจไม่หยอก  รู้ตัวอีกทีเหล้าก็หมดไปอีกแก้วแล้ว  ขณะที่บาร์เทนเดอร์กำลังรินแก้วใหม่นั่นเอง  เจ๊ซันที่คุยจ้ออยู่ก็โบกมือหย็อย ๆ เหมือนผีเข้า

“เรน!  ทางนี้ลูก”

กึก!  แสงชะงักมือที่กำลังยกแก้ว  ดวงตาดุจ้องมองไปยังเจ้าของร้านที่คลี่ยิ้มหวานเป็นเชิงบอกว่า ‘ฉันเปล่าน้า~’  และเขาตอบกลับด้วยสีหน้าว่า ‘เชื่อก็โง่แล้ว’
   ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าตัวจริง  แสงจำเสียงการเดินลากแตะเน่า ๆ ของมันได้  เขาถอนหายใจแรง ๆ ดูท่าคืนนี้จะยุ่งยากกว่าที่คิด  ไม่ทันไรก็เห็นถุงพลาสติกยื่นผ่านหน้าไป
   “น้ำเต้าหู้ที่เจ๊ฝากซื้อ” ไอ้เด็กซ่งว่าก่อนจะหันมาเจออีกคนที่นั่งข้าง ๆ เจ้าของร้าน “อ้าว! เฮียก็มาเที่ยวเหรอ”
   แสงเสยผมแทนคำตอบ  หงุดหงิดจนไม่อยากจะพูดอะไร  เขาเกลียดการถูกปั่นหัวแบบนี้เป็นที่สุด  เล่นยังกับเด็กมัธยมจับคู่ให้เพื่อน ซึ่งมันน่ารำคาญสิ้นดี
   ดูเหมือนซันจะรู้ตัวว่าถูกโกรธ  หล่อนเกี่ยวถุงจากมือเด็กหนุ่มพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ “แฮะ ๆ  พีทเขาชอบน้ำเต้าหู้ร้านนี้นี่นา”
   “เรียกว่ารักเลยดีกว่าครับ” แฟนหนุ่มออกตัวอย่างกระตือรือร้น  เห็นแก่ความใสซื่อนี้แสงจะแกล้งโง่สักครั้งก็ได้ “ร้านนี้เข้มข้นมากแถมให้เครื่องเยอะด้วย”
   “สายสุขภาพน่ะ” ซันว่า  ถ้ามองอย่างไม่อคตินักปีเตอร์ก็ไม่แตะเหล้าจริง ๆ นั่นแหละ แต่ถ้าอคติก็จงใจใช้ไอ้เรนซื้อมาให้นี่หว่า  ลูกจ้างก็มีเต็มร้านแท้ ๆ “เรนนั่งก่อนสิลูก”
   พวกเขาเรียงหน้ากระดานกันอยู่ตรงเคาน์เตอร์ และที่นั่งที่ว่างคือข้างแสงอย่างไม่ต้องสงสัย  นเรนทร์มีสีหน้าลังเลเล็กน้อย และเพื่อเป็นการตัดปัญหาแสงจึงเอ่ยบอก
   “ก็นั่งสิ”
   “แฮะ ๆ” ชายหนุ่มหย่อนตัวลงทันที  เพิ่งโดนปฏิเสธเรื่องเซ็กซ์ไปเมื่อวานแล้วต้องมาเจอคู่กรณีก็มีเกร็งบ้างแหละ  แถมยังพบกันในที่แบบนี้อีก  แสดงว่ากับเขาไม่โอเค แต่คนอื่นได้หรือเปล่านะ?
   “เธอเอาถ้วยกับช้อนให้พีทหน่อย” เจ้าถิ่นสะกิดบอกลูกน้อง “ขอโค้กให้เรนสักแก้วด้วย”
   “ครับเจ๊”

   บรรยากาศบนโต๊ะผ่อนคลายลงเมื่อปีเตอร์ผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่พูดพล่ามเรื่องคุณประโยชน์ของน้ำเต้าหู้พร้อมเปรียบเทียบวัฒนธรรมตะวันออกและตกไม่หยุด  ช่างเหมือนนักปราชญ์ในดงโลกีย์เสียจริง  แสงนึกสงสัยว่ามันจะไปกับเจ๊ซันรอดไหม
   เรนดื่มโค้กรวดเดียวจนหมดแก้ว  แสงได้ยินเสียงมันเรอเบา ๆ คงกะให้เสียงเพลงกลบล่ะสิ แต่ขอโทษด้วยที่เขาได้ยินหมดแล้ว
   “สกปรก”
   “ว่าแล้วเฮียต้องได้ยิน” มันลูบลำคอ “อุตส่าห์เรอแบบปิดปากแล้วเชียว”
   “ดังขนาดนั้นถ้าอ้าปากแก้วคงแตกไปแล้วมั้ง” แสงกัดเจ็บอีกตามเคย  เขามองเหล้าในแก้วที่ใกล้หมดพลางคิดว่าควรจะพอได้แล้ว “เดี๋ยวนี้เป็นเด็กวิ่งซื้อของแล้วหรือไง”
   “นาน ๆ ทีน่า” เรนยักไหล่ “ทำงานแลกโค้กสบายจะตาย”
   “ชอบมาที่อโคจรอยู่เรื่อย”
   เห็นแสงบ่นเป็นพ่อเรนเลยอดพูดไม่ได้ “ทีเฮียยังมาได้เลย”
   “.......”
   “มาหาเด็กล่ะซี่~” ไม่ว่าเปล่ามีถองสีข้างด้วย “แหม~  แต่งหล่อมาด้วย”
   “ฉันแต่งตัวดีเป็นปกติ”
   “แต่ก็...อ่า...ไม่พูดแล้วก็ได้” เรนยอมแพ้  ใครจะยอมรับว่าตัวเองเป็นตาแก่หิ้วเด็กกลับห้องกันล่ะ “ผมกลับก่อนดีกว่า  พรุ่งนี้เข้าไซต์เช้าด้วย”
   “อื้อ” ทั้งที่มีเรื่องสำคัญต้องบอก แต่แสงกลับพูดไม่ออก  เขาตัดบทกับตัวเองว่าพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน  ผัดวันประกันพรุ่งเหมือนเด็กไม่มีความรับผิดชอบ  ไม่รู้สิ...เขาแค่ไม่อยากทำลายรอยยิ้มโง่ ๆ นี่เร็วเกินไปนัก
   “เจ๊ซันผมไปก่อนะครับ” เด็กดีไม่นอนดึกยกมือไหว้ “พรุ่งนี้มีงานเช้า”
   “เสียดายอยากนั่งคุยกับเรนนาน ๆ” เจ้าของร้านว่าพลางเหล่ตาไปทางใครอีกคน “เนอะ”
   เห็นแสงไม่เล่นด้วยแถมยังทำหน้าเหมือนอยากฆ่าคนแล้วพลันขนลุกเกลียว  ซันไชน์จึงหาทางรอด “เดี๋ยวเจ๊เดินไปส่งดีกว่า”
   หล่อนยิ้มแห้งแล้วรุนหลังไอ้เด็กซ่งหนีความตายทันใด  แสงมองคนทั้งคู่หายไปตรงประตูแล้วได้แต่ถอนหายใจ  เขายกแก้วขึ้นกระดกอีกครั้งจนเหลือแต่น้ำแข็ง และนี่คือแก้วสุดท้ายของคืนนี้
   ภารกิจตรวจสอบแฟนใหม่สำเร็จลุล่วงด้วยดี และตัวเขาเองก็ไม่ว่างพอมานั่งดูฝรั่งซดน้ำเต้าหู้หรือฟังเรื่องไอโฟนรุ่นใหม่ต่อ  แสงวางเงินบนเคาน์เตอร์  บอกลาเพื่อนใหม่แล้วลุกออกมา
   เขาแวะเข้าห้องน้ำล้างหน้าคลายความอ่อนล้า  โชคดีที่วันนี้ไม่มีใครมาโซโล่กันในนี้  แสงเช็ดหน้ากับแขนเสื้ออย่างเบื่อหน่ายก่อนจะมุดออกประตูเข้าสู่ทางเดินกล่องสี่เหลี่ยมที่ทั้งทึบและอับชื้น
   มือคว้าเอาราวบันไดไต่ขึ้นไปสู่ประตูกระจกโปร่งแสง  แสงเห็นเงาสองร่างขยับไหว และในตอนที่ก้าวมาถึงขั้นบนสุดนั้นเองเสียงอันคุ้นหูก็ดังขึ้นจากอีกฟาก

   “อย่าหาว่าเจ๊ละลาบละล้วงเลยนะเรน” จะเป็นใครไปเสียอีกถ้าไม่ใช่ซันไชน์ “เรนอาจจะคิดว่าเจ๊เห็นแก่ตัว  พอตัวเองรอดแล้วก็มาถามเรื่องนี้”
   “หือ?” นเรนทร์ครางสงสัย “เรื่องอะไรเหรอครับเจ๊”
   “คลิปที่อัดไว้น่ะ”

   แสงชาวาบไปทั้งร่างราวกับถูกแช่แข็ง ขยับไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว  คลิปที่ว่าหมายถึงไอ้ตัวต้นเหตุของทุกอย่างสินะ  เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นรอจนบทสนทนาดำเนินต่อ

   “เจ๊หมายถึงคลิปผมกับเฮียแสง?”
   “ใช่...โอ๊ย! เจ๊เหมือนคนเห็นแก่ตัวเลยที่มาถามแบบนี้” เธอด่าตัวเองซ้ำสอง “ตอนนั้นที่เรนบอกว่าฝากคลิปไว้กับคนอื่นด้วยน่ะ  ใครเหรอ  เชื่อใจได้ไหม”
   “อ่า...”
   “เจ๊กลัวเขาแอบเอาไปปล่อย  เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่นะ  ทั้งเรนทั้งแสงมัน” ซันก้มหน้าลง “พอตัวเองรอดแล้วเพิ่งมาถามแบบนี้ทุเรศเนอะ  จะด่าเจ๊ก็ได้นะ”
   “ทำไมผมต้องด่าเจ๊ด้วยล่ะครับ” ทว่าเด็กแซ่ซ่งตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “คนเรายังไงก็ต้องรักตัวเองอยู่แล้ว”
   “แต่ว่า...โอ๊ย! ฉันอยากจะตบตัวเองให้แดดิ้น” หล่อนสบถ “ต่อยเจ๊สักทีให้หายคาใจเถอะ”
   “ฮ่า ๆ ๆ ใครจะทำคนสวยลงคอล่ะครับ” ไอ้หนุ่มผมทองยิ้มแฉ่ง “เจ๊ไม่ต้องห่วงนะครับ”
   “.........”
   “ผมโกหก  คลิปมีแค่ในมือถือผมที่เดียวเท่านั้นแหละครับ”

   อกซ้ายบีบรัดทั้งที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไรกับความจริงนั้น  หลังถูกแช่แข็งแสงก็เริ่มขยับตัวคว้ามือจับ  ขณะกำลังชั่งใจเสียงด้านนอกก็ยังดำเนินต่อไป

   “เฮ้อ  ได้ยินอย่างนั้นเจ๊ค่อยโล่งใจหน่อย” แสงเห็นเงาหล่อนตบปุ ๆ บนไหล่คนตัวสูง “เอาล่ะ  กลับบ้านเถอะเรน  ค่อย ๆ เดินนะ  อย่าไปมองหน้าหาเรื่องใครเข้าล่ะ”
   “คร้าบ~เจ๊”

   เงาร่างสูงค่อย ๆ เลือนหายไปจากบานกระจกขาวขุ่น  ซันยืนนิ่งมองส่งแผ่นหลังกว้างนั้นจนหายวับไป  บ้านเรนอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เดินสักสิบนาทีก็ถึงแล้ว  หล่อนยกข้อมือจับเวลาว่าจะโทรไปเช็กอีกครั้งหนึ่ง
   ซันถอนหายใจ  เธอเหมือนแก่ขึ้นเป็นสิบปีในคืนเดียว  ถึงเรนจะพูดว่าเข้าใจยังไงก็ไม่ได้ลดอาการร้อนรุ่มเกลียดตัวเองในอกเลยสักนิด  เห็นแก่ตัวจนน่ารังเกียจเลยล่ะ
   ตอนตัวเองมีปัญหาก็สุมหัววางแผนให้ทำ  พอรอดมาได้กลับทำมาเป็นห่วงเป็นใยกลัวเพื่อนจะมีปัญหา  ทุเรศเสียจนไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลยล่ะ  เจ้าของร้านยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวกลับไปยังประตู  ปลายเล็บฉาบสีฟ้าคว้ามือจับพร้อมกับออกแรงดึง

   ครืด...

   ตลอดทางเดินลงนั้นว่างเปล่า  มีเพียงแสงไฟเท่านั้น...


……………………………………….
………………………..
……….
….

[Indigo]

   พาหนะสีเทาเข้มทะยานไปด้านหน้าขณะที่คนขับจิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอย  แสงไม่ได้เมา แอลกอฮอล์แค่นั้นไม่ระคายเคืองกระเพาะด้วยซ้ำ แต่สมองของเขาทำงานหนักยิ่งกว่าตอนยืนอยู่ในศาลเสียอีก
   ควรจะเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดีล่ะ?  ความรู้สึกที่มีต่อเรน?  แผนทวงหนี้ของเฮียใหญ่?  แก๊งเด็กประถมที่ตามข่มขู่? หรือว่าคลิปเจ้าปัญหาที่ถูกโกหก  ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็มืดแปดด้านไปหมด  เคยคิดว่าตัวเองฉลาดจนกระทั่งวันนี้นี่แหละ
   ไม่ไหวแล้ว  เขาเปรี้ยวปากอยากบุหรี่จนทนรอสูบบุหรี่ไฟฟ้าที่บ้านไม่ไหว  นึกได้ดังนั้นก็จอดรถที่หน้าร้านสะดวกซื้อ  เดินเข้าไปโดยไม่ลังเลว่าที่อดมาตั้งนานจะพังทลายลง
   แสงติดบุหรี่  สมัยเรียนมหา’ลัยคณะเขาอนุญาตให้สูบบุหรี่ตอนสอบเพื่อลดความเครียดเลยด้วยซ้ำ  จะด้วยหลักการสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หรือสารนิโคตินก็ตามแต่  ตอนนี้คิดแค่ว่าขอให้สมองโล่งสักนิดก็ยังดี
   มาโบโร่ลายศพพร้อมถ้อยคำสาปแช่งถูกวางบนเคาน์เตอร์  หลังชำระเงินเรียบร้อยแสงก็เดินออกมายังม้านั่งด้านนอก  จากจุดนี้ค่อนข้างมืด  มีเพียงแสงจากเสาไฟฟ้าด้านข้างเท่านั้น  กระนั้นแสงก็ยังยกเท้าขึ้นไขว้ห้าง  ตั้งหน้าตั้งตาแกะซองจนไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกติ....

   ตุบ...
   เสียงย่ำเท้าใกล้เข้ามา และตอนที่รู้ตัวก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว

   เปรี้ยง!
   ท่อนไม้หวดใส่เก้าอี้เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณทนายดีดตัวออก  เศษไม้กระจุยเต็มที่นั่ง  หากช้ากว่านี้นิดเดียวคงน็อกคาที่ไปแล้ว
   ศัตรูคือชายสวมหมวกกันน็อกสองคน  หนึ่งในนั้นถือท่อนไม้เป็นอาวุธ  แสงสัมผัสได้ว่ามันแสยะยิ้มทั้งที่ไม่เห็นใบหน้า

   “มึงอวดเก่งนักใช่ไหม!” ฟังจากการพูดอมลิ้นน่าจะเป็นวัยรุ่น  ภาวนาให้ยี่สิบต้น ๆ ก็แล้วกัน  มีเรื่องกับเยาวชนในประเทศสารขัณฑ์ไม่ใช่งานง่ายนัก  ขนาดเป็นทนายยังขอเลี่ยงเลย “มึงคิดว่านายกูไม่กล้าเอาจริงเหรอ”
   “แกพูดเรื่องอะไรอยู่”
   “ไม่ต้องมาทำไขสือ” อ่า...ใช้คำว่า ‘ไขสือ’ คงไม่ใช่เยาวชนแล้วล่ะ “นายกูเตือนมึงแล้วแท้ ๆ”
   “เตือน?” แสงขมวดคิ้ว “แกหมายถึงไอ้จดหมายขู่นั่นน่ะเหรอ”
   “ก็เออสิวะ” ปัง! มันหวดไม้ลงกับม้านั่ง  การข่มขู่ด้วยเสียงดังถือเป็นหลักการเบื้องต้นเลยล่ะ “มึงลองดีผิดคนแล้วโว้ย!”
   หนึ่งในเรื่องที่แสงเกลียดที่สุดคือการรับมือกับพวกสมองลิงพูดพล่ามไม่ฟังคนอื่น และตอนนี้มันมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว “ฉันไม่เข้าใจที่แกพูด  ไม่สิ...ไม่เข้าใจตั้งแต่ที่แกข่มขู่แล้ว  พวกแกทำงานให้ใคร”
   “เรื่องอะไรจะบอกวะ” คำตอบที่ได้ไม่ยากเกินเดานัก “มึงก็รู้อยู่แล้วว่ากำลังเหยียบตีนใคร”
   “ถ้ารู้คงไม่ถาม” แสงพึมพำ  เขายกมือเสยผมลวก ๆ ก่อนสบถ “อ๊า! น่ารำคาญจริง  ช่วยส่งลูกน้องที่มันพูดรู้เรื่องกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ”
   “ไม่ต้องพูดกับมันแล้ว!” อีกคนที่ไม่ได้ถือไม้พูดตัดบท  ฟังจากน้ำเสียงและรูปร่างแล้วน่าจะแก่กว่าไอ้เด็กพูดอมลิ้นนั่น “ลูกพี่บอกว่าไม่ต้องเจรจา  สั่งสอนมันอย่างเดียวก็พอ”

   เปรี้ยง!  ไม้หวดอากาศจนได้ยินเสียงดังวืดก่อนจะปะทะเข้ากับเสาไฟฟ้า  เรี่ยวแรงจัดว่าไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว  ตอนนั้นเองที่แสงเห็นว่าอีกฝ่ายมีรอยสักรูปเช กูวาราที่แขนขวาด้วย  ถึงฝีมือช่างจะแย่จนหน้าเชเบี้ยวก็เถอะ
   นี่ไม่ใช่เวลามาวิเคราะห์  ตอนนี้แสงจนตรอกอย่างแท้จริง  พวกมันมีกันสองคน  เรี่ยวแรงเยอะกว่า  แถมพูดไม่รู้เรื่องและไม่คิดจะพูดอะไรด้วย  จากการประเมินสถานการณ์แล้วทางที่ดีคือ...



   หนีเท่านั้น!
   “เฮ้ย! มึงจะหนีไปไหน!”
   ดูเหมือนมันจะพูดอย่างนั้น  แสงไม่มั่นใจนักเพราะได้ยินเพียงเสียงลมปะทะเท่านั้น  สองขาออกวิ่งสุดแรง  ดูเหมือนการไม่ได้ออกกำลังกายจะเริ่มส่งผลชัดเจน  แค่ผ่านทะลุซอยนั้นแสงก็เริ่มหอบหนักขึ้น
   แม่งเอ๊ย! รถดันจอดคนละทิศเสียด้วย  ไม่สิ...ตอนนี้วิ่งกลับไปที่รถก็อาจไม่ปลอดภัย  พวกมันรู้ดีว่าคันไหนอาจจะแอบเข้าไปตัดสายเบรกหรือมีอีกกลุ่มซุ่มโจมตีอยู่ก็ได้  เอาเป็นว่าตอนนี้ต้องรีบ...
   “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอวะ!”

   ผัวะ!
   คอเสื้อถูกกระชากพร้อมกับกำปั้นที่กระแทกเข้ามาข้างปาก  ซีกหน้าฝั่งนั้นชาวาบไปถึงดวงตา  โชคดีที่ไม่ล้มลงไปกองกับพื้น  ไม่อย่างนั้นต้องถูกกระทืบแน่นอน
   แสงสะบัดตัวออก  ทำเหมือนความเจ็บปวดบนใบหน้าเป็นเรื่องโกหกแล้วออกวิ่งต่อในทันที  เรื่องที่จะหันไปสู้ด้วยไม่อยู่ในหัวเลยสักนิด  โลกมีคนกล้าหาญมากพอแล้ว  แสงยอมเป็นคนขลาดขอแค่มีชีวิตรอดไปก่อน
   เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาอีกครั้ง  อะดรีนาลีนหลั่งไปทั่วร่างจนไม่ทันรู้สึกเหนื่อย  ด้านหน้าคือตรอกแคบที่ขนาบข้างด้วยที่ดินเปล่าไม่มีบ้านเรือน และจังหวะที่กำลังมองหาทางรอดนั้นเองแสงไฟสีส้มก็สว่างวาบขึ้นที่ด้านหลัง  เขารีบเหลียวหลังกลับไปมอง
   แท็กซี่สีชมพูกำลังพุ่งมาทางนี้  แสงไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือออกไปสุดแขนทั้งที่เท้ายังไม่หยุดวิ่ง  ดูคล้ายนักกีฬารอไม้ผลัด  ภาวนาให้แท็กซี่ช่วยจอดที
   เอี๊ยด...
   ดูเหมือนโชคจะเข้าข้าง ทันทีที่ล้อชะลอลงแสงรีบเปิดประตูออกโดยไม่รอให้รถหยุดด้วยซ้ำ  เขายัดตัวลงในนั้นออกคำสั่งเสียงเย็นเยียบ “เหยียบให้เร็วที่สุดเลยครับ!”
   บรึ้น!
   คนขับพยักหน้า  ดูเหมือนมีเรื่องมากมายอยากจะถามแต่ยังไม่ใช่เวลา  เท้าบดลงไปยังคันเร่งเต็มแรงจนเครื่องเก่า ๆ ส่งเสียงหึ่ง ๆ  จังหวะที่กำลังจะพ้นขุมนรกนั่นเองที่แสงหันกลับไปมองอีกครั้ง
   มนุษย์หมวกกันน็อกสองคนวิ่งตามอย่างไม่ลดละ  ดูเหมือนไอ้แห้งจะทำท่อนไม้ร่วงระหว่างวิ่ง  มิน่าเล่าตอนซัดหน้าเขาถึงไม่โดนหวดตาม และเมื่อเห็นว่าเหยื่อหลบหนีสำเร็จมันก็เริ่มชะลอฝีเท้าแต่ยังไม่วายตะโกนชี้หน้าด่า

   “จำไว้!! แล้วอย่ามาเสือกกับมรดกลูกพี่กูอีกล่ะมึง!”

   แสงไม่แน่ใจนักว่าจับใจความถูกไหม เพราะไอ้เด็กนั่นพูดอมลิ้น แต่นั่นดูจะเป็นเบาะแสสำคัญที่สุดตั้งแต่มันพล่ามมา  หนุ่มใหญ่เอนหลังราบไปกับเบาะ  พรั่งพรูลมหายใจราวกับร่างกายเพิ่งรู้ตัวว่าต้องเหนื่อย
ดูท่าพระเจ้าจะอยากให้เลิกบุหรี่ถาวร  ทั้งซองทั้งไฟแช็กร่วงกระจายตั้งแต่ออกวิ่งแล้ว  เอาเถอะ...ตอนนี้สมองโล่งยิ่งกว่าอะไรดีเพราะมัวแต่ไปโฟกัสอาการชาที่ข้างปาก  แสงยกมือลูบเช็กดูว่าไม่มีเลือดออกใช่ไหม
   แท็กซี่หน้าซีดยิ่งว่าเขาเสียอีก  เท้าที่เหยียบคันเร่งยังคงความเร็วไว้อย่างนั้นทั้งที่หลุดออกมาตรงถนนใหญ่ได้แล้ว เพราะเกรงว่าทางนั้นจะโดนใบสั่งแสงจึงเอ่ยเตือน

   “ช้า ๆ เถอะครับ  พวกมันไม่ตามมาแล้วล่ะ”
   “อ๊ะ! ครับ” สารถีพยักหน้าพร้อมกับลดความเร็วลงในทันที
   “ตรงไปตามเส้นนี้ก่อนนะครับ”

แสงยังคิดไม่ออกว่าควรจะไปที่ไหนดี  จะกลับคอนโดก็กลัวโดนมันลอบทำร้ายอีก  ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือกระเป๋าเงินอยู่ใบเดียว  มือถือก็อยู่ในรถ แถมยังจำเบอร์ติดต่อใครไม่ได้เลย  ขณะกำลังคิดไม่ตกคนขับที่เงียบมานานก็ทนความสงสัยไม่ไหวจนต้องเอ่ยถาม

   “เอ่อ...พี่หนีอะไรมาครับเนี่ย”

   เขาถอนหายใจ

   “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

   จิ๊กซอว์มากมายในหัวเริ่มจะเป็นรูปร่าง ขอแค่ได้เอนหลังใช้สมองสักหน่อยแสงเชื่อว่าจะต่อมันเสร็จในทันที



TBC

นี่คือบทลงโทษของชายแก่ที่เล่นตัวนะคะ  เราจัดการให้ทุกคนแล้ว  ดังนั้นเบามือกับเฮียหน่อยนะคะ สงสารแก 55555
อยู่ ๆ ก็มีฉากแอคชั่นไปอีก  โอ้โห...ครบสูตรพระเอกไปเลยค่ะเฮียขา
ตอนนี้เด็กซ่งค่าตัวแพงบ้าง  ผลัด ๆ กันเนอะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า  ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ;/////////;

ป.ล.หลง(มา)รักใกล้เปิดจองแล้วนะคะ  ใครสนใจรอติดตามข่าวจากแฟนเพจได้เลยจ้า

[mild-dy]

 

[choijiin]

ตั้งแต่อ่านมาตั้งแต่ต้นรู้สึกขัดใจเฮียแสงมากๆก็ตอนนี้

เล่นตัวเป็นที่หนึ่ง กลัวอะไรของพ่อคะ แก่แล้วอย่าคิดเยอะ

จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้(เอ๊ะ!!) เมียเด็กมันอ่อยขนาดนั้นก็กินๆซะที 

หรือจะโทษคนเขียนดีเนี่ย ให้เฮียแกลดความซึนหน่อเถ้อะ

ส่วนเรื่องทวงหนี้น้อง ก็เอาเด็กซ่งติงมาเป็นเมียซะ 555555555555555

แล้วต่อไปเงินพี่ก็เหมือนเงินน้อง จ่ายเป็นสินสอดไปเลยนะคะเฮียขาาาาาาาาาาาาา

[alternative]

หอบแทนเฮียเลย

คืนเดียวมีเรื่องเยอะมาก

แก่เนอะเฮีย

[ceylon]

แหม่เล่นตัวขนาดนี้ยุให้เด็กไปมีผัวใหม่เลยดีไหมคะลุง แก่แล้วอย่าคิดมากค่ะ แอคชั่นขนาดนี้มีกระดูกลั่นบ้างไหมคะ 555555

[B52]

 

[aiyuki]

โอ้ยยย เฮียแสงโดนหลอกตลอด สมกับเป็นพระเอก นุ้งเรนร้ายขนาดนี้ ระวังเฮยจับมัด3วัน3คืนนะ

[em1979]

ถึงจะเข้าใจเฮียแสง แต่ หึ รอวันให้เรนมันเล่นตัวบ้าง

[lizzii]

เกือบแล้วไหมเล่าเฮียแสง

[larynx]

คนแก่นี่คิดเยอะแบบเกินเหตุแบบนี้กันทุกคนเลยไหมนะ 555555566

[EoBen]

ตอนนั้นหลอกเรื่องคลิปอะของจริง

แต่ตอนนี้เด็กมันไม่ได้เอามาแบล็คเมลแล้ว มันเอาไปทำอย่างอื่นตั้งหาก


5555


ลบๆทั้งไปเหอะเรน กลัวจริงๆเลย

[Yundori]

จริงๆเด็กซ่งนี่ก็ร้ายพอตัวนะคะ
มีการเชิญชงเชิญชวน
คลิปนั้นยังไม่ลบอีกเหรอลูก โถ่ สงสารเฮีย
เฮียเอ้ยยย วิ่งสู้ฟัดก็คราวนี้แหละน้าา
ไปอาศัยเด็กซ่งไม่ก็เฮียใหญ่อยู่ได้แน่ ๆ
น่าสงสาร ต้องตามล้างตามเช็ดให้คนอื่นแท้ๆเลย

[ommanymontra]

 

 

[titansyui]

 

[shoi_toei]

เหนื่อยมั้ยเฮีย กินน้ำก่อนเนอะ

[Snowermyhae]

อาแสงเรื่องหลงนี้ดูคีพคูลมาก พอมาเรื่องตัวเองหลุดไปเยอะเลยพอเจอเด็กซ่ง 

[little_munoi]

ซับซ้อนไปอีก

[puiiz]

 

[wikichan]

รู้สึกเหนื่อยหอบตามลุงไปด้วยเลยค่ะ แฮ่กกก
//ชีวิตลุงตอนนี้น่าวงวาร เครียดหน่อยนะ 55555

[lemonpreaw]

เหนื่อยตามลุงแสงเลย

[มาโซซายตี้]

55นึกว่าลุงจะมีวิชาบู๊เก่งกล้า
วิชาหมาโกยซะงั้น
แก่แล้วก็เงี้ย

[zelesz]

โถ่เฮียยยย ก็นึกว่าจะบู๊วววววว

[farhhhh]

เข้าใจเฮียเลยอ่ะ ไหนจะปัญหาส่วนตัว ปัญหาเฮียใหญ่ ยิีงเรื่องโกหกของเรนกับเจ๊ซัน คือทุกอย่างรุมเร้ามะ ยิ่งเรื่องน้องเรน อย่าว่างั้นงี้เลย การที่เราต้องมาตกหลุมรักคนที่หลอกเราในตอนแรกอ่ะมันรู้สึกหน้าเสียนะ
ตอนแรกๆ เราไม่ชอบเรนมากๆ เลยนะ แต่หลังๆ เริ่มโอเคแล้ว ส่วนตัวเรามองว่าเรนได้อะไรหลายๆ อย่างจากเฮียแสงอ่ะ ปิดหนี้ได้เพราะใคร มีที่ซุกหัวนอนเพราะใคร แล้วเฮียแสงจะต้องลำบากกับหนี้อีกก้อนของเรนแบบไหน แค่นี้เราก็ว่าเฮียแสงแสดงออกมากๆ แล้วอ่ะ
ไม่ว่าใครจะเชียร์น้องเรนยังไง เราทีมเฮียแสงค่ะ

[MooMiew]

ช่วงที่เฮียบอกประมานว่า เออค่อยบอกพรุ่งนี้ พลัดวันประกันพรุ่ง

ใจไม่ดีเลย มันแบบกลัว กลัวว่าจะไม่มีพรุ่งนี้ให้เฮีย 

[reverofjs]

แก่แล้วยังเล่นตัวอยู่นั่นแหละเฮียแสงงงงง