หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[MyLavenderLand]

เห้ยยยยยยยยยย อะไรเนี่ยยยยย ตอนสายๆ เขายังเอาหัวไถกัน เป่ามาม่าให้กันอยู่เลย แล้วทำไมตกเย็นมาถึงได้ดราม่ามาเฟีย หักหลัง สิ้นสัมพันธ์กันแบบนี้ง่ะ ครือออเจ้นี่ เก็บกลองยาวไม่ทันเลยนะ 

เจ้ซันแน่นอน เฮียแสงต้องเชื่อใจในตัวน้องนะ #แลดูตัวเล็กบอบบางเนอะซ้ง  สู้ๆเฮียแสง โดนซ้อมมา 2 วันติดแถมผ่านคืนกิจกรรมเข้าจังหวะมาอย่างหนักหน่วง ถึกขนาดนี้ วัยทองจริงป่าวเนี่ยเฮียยยย   

[ka[ze]na]

ดราม่า!!!

[lizzii]

ถ้าเรนทำอีกครั้งนี้หาคนใหม่เลยเฮีย

[wi_OoO_wi]

จริงดิ ...

[lazymonday]

ใครทำอะไรไม่รู้
แต่จะกอดเฮีย ปลอบเฮีย

งึ เห็นคำว่ารักกก  //////

[toou]

น้องเรนท์...ไม่นะ
สงสารเฮียแสงอ่าตอนนี้ หวังว่าน้องเรนท์ไม่ได้ทำนะ

[alternative]

รอดูต่อไป

สงสารแต่สภาพร่างกายของแสงจมาน แก่แล้วกระดูกกระเดี้ยวเปราะ

[EoBen]

นั้นไงเรื่องคลิปหลุดมันเอามาเล่นงานจนได้ บอกแล้วลบๆไปเหอะ

แมร่งเอ้ยยยย ส่วนตัวเชื่อว่าเรนไม่ได้ทำ

แต่ถ้าไม่ได้ทำแล้วหลุดได้ไงอะ


ถ้าสิ่งนี้เกิดจากเจ้ซันอีก นี่จบเลยนะ หลอกซ่ำหลอกซาก ไม่มีแล้วละคำว่าให้อภัย

[2pmui]

ไม่เอาอย่างนี้สิลุงแสงง  อย่าพึ่งปรักปรำนุ้งเรน ต้องไม่ใช่เรนสิ
แล้วทำไมลุงไม่ถามไอ้สองคนนั่นเรื่องคลิปนะ
เด็กมันได้ยินที่ฝากข้อความไว้คงออกมาหาลุงแน่ๆ
ดีไม่ดีมันอาจจะโดนจับไป แล้วใครยึดมือถือมันไปหรือเปล่า
พึ่งสวีทมุ้งมิ้งกันไป ใครจะใจดำทำกันได้ขนาดนั้น 

[shoi_toei]

เหอ ๆๆๆๆ หักมุมได้เจ็บปวดดด

แต่เชื่อว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น คลิปอยู่ที่น้องจริง

แต่ไม่เชื่อว่าเรนจะปล่อย ตอนแสงออกไป เฮียใหญ่ส่งคนไปหาน้องรึป่าวว

[RiyaKwon]

อาแสงนิสัยเด็กไม่เข้ากับหน้าตาเลยนะคะ 5555
เรื่องนู้นเอ็นดูหมาหลง เรื่องนี้เอ็นดูอาแสงละ

[RiyaKwon]

สงสารน้องเรน แต่เอ็นดูเฮียแสง

[RiyaKwon]

คู่นี้เขาสมกันเนอะ 55555

[RiyaKwon]

รอวันหวานนะคะ ต้องทั้งหวานทั้งขำแน่เลย
ว่าแต่น้องเรนประทับใจคุณเฮียแต่แรกเลยหรือไงน้อ รออ่านนะค้า

[RiyaKwon]

กรี๊ดๆๆๆ น้องเรนรู้ใจตัวเองก่อนเฮียแสงอีก
เฮียยังซึนเกินลิมิตอยู่เลย 5555

[RiyaKwon]

กรี๊ดๆๆๆ น้องเรนรู้ใจตัวเองก่อนเฮียแสงอีก
เฮียยังซึนเกินลิมิตอยู่เลย 5555

[Yundori]

ไม่คิดว่าเป็นฝีมือ หรือความตั้งใจของเรน
เรนไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ ๆ
แต่เฮียแสงน่าสงสารอ่ะ เฮียใหญ่เสียแสงไปจะรู้สึก
เป็นเกย์มันผิดตรงไหนนนนนนนน
กลับมาเรียกตัวแสงกลับแน่ๆ ทีงี้เฮียต้องสะบัดบ็อบเลยนะ
เชอะะะะ

[RiyaKwon]

เห็นด้วยเลยค่ะ เฮียแสงทั้งซึนทั้งปากร้าย  ถ้าไม่ถึกแบบเรนคงทนไม่ไหว 5555
คู่นี้เขาเกิดมาคู่กันนะคะ ดีที่เรนยังเกิดมาทัน ไม่งั้นลุงแสงเปล่าเปลี่ยวเอกาจริงๆแน่ อิอิ

[RiyaKwon]

เฮียแสง ผู้ปิดทองหลังพระ 555

[RiyaKwon]

น้องเรนตอนนี้หนูเท่มากเลยลูก
มีปกป้องเฮียด้วย แววพระเอกมาแต่ไกล

[RiyaKwon]

ซึ้งเลยนะ เพิ่งรู้ว่า 2 คนนี้มีสาระด้วย 5555

[Indigo]

ทวงครั้งที่ 28

   เสียงไก่ขันคือนาฬิกาปลุกของเช้านี้

   แสงลืมตาขึ้นมามองเพดานที่ไม่คุ้นตา  ร่างกายระบมไปหมด  เจ็บกว่าเมื่อวานเสียอีก  เขาอยากนอนนิ่ง ๆ ไม่กระดิกแม้แต่ปลายนิ้ว  ไม่สิ...ไม่อยากลืมตาตื่นมาใช้สมองด้วยซ้ำไป

เอ้กอีเอ้กเอ้ก~

   แล้วแบบนี้ใครมันจะไปหลับลงกันล่ะ  หนุ่มใหญ่ถอนหายใจก่อนจะตลบผ้าห่มออก  พัดลมบนเพดานพ่นลมลงมาปะทะร่างจนรู้สึกหนาว  เมื่อเช้าฝนตกลงมาห่าใหญ่  โชคดีที่ไม่นานนัก  หวังว่าน้ำจะไม่ท่วมก็แล้วกัน  ยังไงวันนี้เขาก็ต้องกลับเข้าไปในตัวเมืองเพื่อเคลียร์เรื่องไอ้พี่น้องแย่งมรดกนั่นให้ได้เสียก่อน  ส่วนเรื่องเฮียใหญ่คงต้องเอาไว้ทีหลัง
   ไอเย็นจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานเกล็ด  แสงหย่อนขาลงที่ข้างเตียง  ขณะจะลุกขึ้นนั่นเองโทรศัพท์ที่ข้างหมอนก็แผดเสียงลั่น

   หรือว่าจะเป็นเรน...

   เขาเกลียดตัวเองที่เผลอคิดแบบนั้น และเกลียดยิ่งกว่าเมื่อเอื้อมมือไปคว้าแล้วพบว่าเบอร์บนหน้าจอไม่ใช่สิ่งที่คิด  แสงถอนหายใจขณะกดรับเบอร์แปลก ๆ นั่น  ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่....

   “นั่นแสง  เรืองภพหรือเปล่า”
   เมื่อปลายสายเสียงแข็งกร้าว  แสงจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกัน “ใช่”
   “ผม  ดาบตำรวจวิชัย  สน.XX   ทางเราต้องการให้คุณเข้ามาให้ปากคำหน่อยครับ”
   “หือ?” แสงขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรน่ะครับ”

   “เมื่อเช้านี้มีคนพบศพนายปรัก  จากคำให้การของผู้พบเห็นมีการพาดพิงถึงคุณด้วย  ไม่ทราบว่าจะเข้ามาได้ไหมครับ”



   ดูเหมือนแสงจะคิดผิด...
   ยังมีเรื่องที่แย่กว่านั้นรออยู่


......................................................
.......................................
.................
........


   ล้อของ Citroen C5 เขรอะไปด้วยดินโคลนตอนที่มันมาถึงจุดหมาย  พาหนะสีเทาเข้มจอดนิ่งสนิทอยู่ข้างอาคารสี่ชั้น  ถนนเปียกชื้นและมีน้ำขัง  ฝนตกทั่วฟ้าเสียจริง
   ป้ายสีกากีที่ติดเด่นหราหน้าตึกบอกเขตที่ถัดมาจากคอนโดแสง  เขาเพิ่งเคยมาสถานีตำรวจของที่นี่  ช่างใหญ่โตสมเป็นย่านกลางเมือง  ตึกสี่เหลี่ยมผืนผ้าคล้ายกำแพงแข็งทื่อ ตกแต่งด้วยกระเบื้องสีส้มอิฐที่ฐาน  มีเสาธงอยู่ตรงกลาง  ดูเผิน ๆ เหมือนโรงเรียนมากกว่าสถานีตำรวจ
   แสงลงจากรถด้วยอาการปั่นป่วนในช่องท้อง  เขาผ่านคดีมาก็มาก แต่ถึงขั้นมีคนตายเพิ่งเคยเจอเพียงสองครั้งเท่านั้น  แถมยังแค่เป็นทนายให้  ไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงแบบนี้
ชีวิตคนเรานี่มันไม่แน่ไม่นอน...  จริงอยู่ว่าแสงไม่ได้เศร้าโศกเสียใจอะไรกับการตายของปรัก แต่คนที่เห็นกันอยู่หลัด ๆ ตายกะทันหันแบบนี้ก็อดใจหายไม่ได้  หลับให้สบาย  ถ้าวิญญาณยังวนเวียนอยู่ก็ช่วยมาดลบันดาลให้จับคนร้ายตัวจริงได้สักที  แสงฉิบหายเพราะความเข้าใจผิดมามากพอแล้ว
   ขายาวก้าวขึ้นบันไดด้านหน้า  เจ้าหน้าที่ด้านในขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็ไม่ยอมเดินมาถามอะไร  ช่างทำหน้าที่ได้สมเป็นตำรวจของประชาชน  แสงมองซ้ายขวาขณะจะเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อถามหาดาบวิชัยนั่นเองเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น


   “พี่แสง!” มั่นนั่นเอง  มันวิ่งโร่เข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าซีดเซียว  ด้านหลังมีตำรวจอีกหนึ่งคน “พี่แสงทำไงดี  ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ  พวกเราไม่ได้ฆ่าใครสักหน่อย!”
   “เฮียใหญ่กับหมายล่ะ?” แสงตอบมันด้วยคำถาม “ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ”
   “สองคนนั้นอยู่ในห้องสอบสวน” ทว่าคนตอบกลับเป็นบุรุษชุดกากีแทน “และตอนนี้คุณก็ต้องเข้าไปเหมือนกัน”
   “อ้อ” แสงพยักหน้า “ทางไหนล่ะครับ”
   “ตามผมมา”

   พื้นรองเท้าหนังเสียดกับกระเบื้องฟังดูบาดหูชอบกล  แสงรอจนอีกฝ่ายเว้นระยะห่างพอสมควรจึงเริ่มออกเดินตาม  พยายามนับหนึ่งถึงสิบทำใจให้สงบแม้จะแว่วเสียง ‘พี่แสง ๆ  ทำยังไงดีครับ!’ จากมั่นก็ตาม
   ทำยังไงน่ะเหรอ?  ตัวแสงเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

   หลังจากเดินไปยังปีกขวาสุดของตึกก็พบบันได  แสงถูกนำไปยังชั้นสอง  ล็อกที่สามถัดจากขวามือ ‘ห้องสอบสวน’ เป็นเพียงการเรียกอย่างเป็นทางการเท่านั้น  ที่แท้ก็แค่ห้องประจำตำแหน่งนายตำรวจเท่านั้นเอง
   พนักงานสอบสวนคนนี้ชื่อ ‘วีระ’  น่าจะเด็กกว่าแสงอยู่หลายปี  รูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ตามฉบับตำรวจไทย  บนโต๊ะทำงานมีกาแฟกับขนมเค้กราคาถูก ไม่ต้องสืบเลยว่าหุ่นแบบนั้นมาได้ยังไง
   แสงนั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนเจ้าของโต๊ะโดยไม่รอคำอนุญาต  เขาไม่ชอบเลียแข้งเลียขาคนมียศเท่าไหร่  อย่างมากก็ยิ้มแย้มพอเป็นพิธี  หนุ่มใหญ่แสร้งยิ้มให้ขณะเฝ้ามองพุงอันมหึมาวางชนขอบโต๊ะ

   “เมื่อคืนคุณไปไหนมา” วีระเริ่มยิงคำถามโดยไม่เกริ่นอะไรก่อน
   “ผมอยู่ที่โรงแรมตรงxx” กำลังจะหลุดปากบอกว่าคุณสามารถตรวจสอบได้อยู่แล้วเชียว แต่แสงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาเข้าพักโดยไม่วางบัตรประชาชน  คุณทนายจึงเปลี่ยนคำเป็น “คุณลองโทรไปเช็กที่นั่นก็ได้”
   “อืม ๆ” นิ้วอูมขีดเขียนอะไรสักอย่างลงกระดาษ “โรงแรมชื่ออะไร?”
   “ผม...จำไม่ได้”

   อา...อยากจะบ้าตาย  เขาไม่น่ารอบคอบจนไม่ยอมเข้าพักที่ปกติเลย  แสงโกรธตัวเองที่ต้องตอบอะไรโง่ ๆ แบบนั้น
   “คุณจะไปกับผมตอนนี้เลยก็ได้  ถามผู้ดูแลที่นั่นให้เขาช่วยยืนยัน” พอนึกภาพไอ้ขี้เมาที่ยื่นกุญแจให้เมื่อคืนก็สิ้นหวังขึ้นมาชอบกล
   “ผมยังไม่ว่าง” วีระตอบเสียงเรียบ “สรุปว่าไม่มีหลักฐานยืนยันที่อยู่สินะ”
   “ผมบอกว่า----“
   “รอยแผลเต็มตัวแถมหนีไปกบดานที่ที่ระบุไม่ได้” ปากกาตวัดขูดขีดบนกระดาษไม่หยุด “คุณไม่คิดว่ามันน่าสงสัยบ้างเหรอครับ”
   แสงกัดฟันกรอด  เถียงไม่ออกเลยจริง ๆ....
   “จากปากคำของชาวบ้าน  มีคนพบคุณกับนายหมายจับตัวเหยื่อไปเมื่อเดือนก่อน และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่มีคนเห็นเขา” เพราะแบบนั้นไอ้มั่นถึงได้ออกมาก่อนสินะ  แสงขมวดคิ้ว  มองก้นแก้วกาแฟที่ทางนั้นยกขึ้นจิบ “ผมทราบมาว่านายของคุณเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ในย่านนั้น  แล้วนายปรักก็เป็นลูกหนี้รายใหญ่เสียด้วย  เมื่อเช้าเราตรวจค้นเจอสร้อยพระของเหยื่อในห้องเฮียใหญ่  รุ่นหายากเสียด้วยนะ”
   “........”
   “แบบนี้เท่ากับว่ากระทำร่วมกันถูกไหม?”
   “อย่าปรักปรำโดยไม่มีหลักฐานสิครับ”
   “นายคุณน่าจะดิ้นหลุดยากแล้วล่ะ  ขอแค่เราสอบถามนักเลงพระแถวนั้นสักหน่อย” ชายอ้วนคลี่ยิ้ม “ยอมรับมาเถอะ  โทษหนักจะกลายเป็นเบานะคุณแสง  สภาพคุณตอนนี้ก็น่าสงสัยไม่น้อยเลยนะ”
   “ผมไม่ได้ทำ” แสงตอบเสียงเรียบ  คำพูดของอีกฝ่ายเริ่มไม่เข้าหู เพราะกำลังใช้สมองอย่างหนัก
   “คุณเป็นทนายด้วยนี่  รู้หรือเปล่าว่าเกี่ยวข้องกับการทวงหนี้แบบนี้มีสิทธิ์โดนเพิกถอนใบอนุญาตเลยนะ” คดีเก่ายังไม่ทันสางวีระก็โยนข้อหาให้อีกกระทง “กฎหมายห้ามทวงหนี้มันร้ายแรงนะคุณ  เผื่อจะไม่ได้ศึกษาก่อน”

   ทางนั้นพยายามโยนฟืนลงกองไฟ  แสงประสานมือบนตักทำใจให้สงบไม่วิ่งเต้นตามอีกฝ่าย  เขาทราบดีว่าจ๊อบพิเศษมันเสี่ยงโดนเพิกถอนใบอนุญาต แต่มีเฮียใหญ่เป็นแบคอัพเลยวางใจ  ลืมนึกไปถึงตอนที่เฮียแว้งกัดกลับมาเสียได้..
   เดี๋ยวสิ!  ในกรณีนี้เฮียใหญ่ก็ตกที่นั่งลำบากเหมือนกัน  คงไม่มีอารมณ์มาโยนความผิดใส่เขาหรอก  ตัวแสงเองก็ยังไม่มั่นใจนักว่าเฮียเป็นผู้บริสุทธิ์ใช่ไหม  ไม่แน่ ‘ทีมทวงหนี้พิเศษ’ ที่เรียกใช้อาจจะพลั้งมือฆ่าไอ้ปรักไปจริง ๆ เพราะมันชอบพูดจากวนประสาท แต่พวกนั้นส่วนใหญ่เป็นตำรวจนี่นา  คงไม่ยอมให้เฮียใหญ่ซักทอดจนติดร่างแหไปด้วย  น่าจะมีวิธีที่ช่วยกันอำพรางมากกว่านี้


   “นายปรักตายเมื่อคืนเหรอ  คุณถึงสงสัยผม” ในเมื่อไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับคดีเลยแสงจึงแสร้งถามกลับ
   “ใช่  มีคนพบศพในสวนย่านxx” คนสอบสวนว่าขณะหยิบส้อมขึ้นมาตัดเค้ก “ถูกปาดคอและมีรอยฟกช้ำตามตัว  นั่นเป็นวิธีที่คุณใช้เวลาทวงหนี้หรือเปล่าครับ”
   “เท่าที่ผมทราบเฮียใหญ่ไม่เคยใช้ความรุนแรง” ถึงชีวิต....  แสงต่อในใจ  เขาคลายมือที่ประสานกันบนตักแล้วเปลี่ยนเป็นเอนหลังพิงพนัก  พยายามทำตัวให้ดูสบาย ๆ เข้าไว้  ไม่อยากให้ฝ่ายนั้นคิดว่ากดดันเขาสำเร็จ
   กฎคือกักตัวได้ไม่เกิน 48 ชั่วโมง  ตอนนี้เขายังเป็นแค่ผู้ต้องสงสัยอยู่  ระหว่างนี้ก็ตอบปัด ๆ ให้มันขี้เกียจถามไปเองก็แล้วกัน  ดูเป็นพวกขี้เกียจทำงานเสียด้วย

   “คุณแสง...” แสงล่ะเกลียดโทนเสียงนักการเมืองแบบนั้นเสียจริง “คุณเองก็มีรอยช้ำ  ไม่ใช่ว่าไล่ตามจับนายปรักเหรอ”
   “ถ้าคุณคิดว่าพวกผมร่วมมือกันฆ่า  ผมคงไม่ปล่อยให้ผู้ชายอ้วน ๆ คนเดียวซ้อมหรอกครับ” เขาเลิกคิ้ว  มองพุงกลม ๆ ของอีกฝ่ายเป็นภาพประกอบ “แผลนี่ไม่เกี่ยวกัน  เป็นเรื่องวิวาทส่วนตัวของผม”

   เครื่องปรับอากาศในห้องทำงานได้ดีเยี่ยม เพราะมันเยือกแข็งทุกสิ่ง  เจ้าของห้องน่าจะเป็นคนขี้ร้อน แต่สำหรับแสงแล้วมันเย็นเสียจนขยับนิ้วลำบากเลยล่ะ  ถ้านี่นับเป็นการทรมานล่ะก็ถือว่าอีกฝ่ายทำได้สำเร็จ
   แสงตอบคำถามวกไปวนมาซ้ำซากอยู่อย่างนั้น แต่โดยรวมทางนั้นสรุปว่าพวกเขารวมหัวกันทวงหนี้นายปรัก  รุมทำร้ายและอาจพลั้งมือฆ่า?  หรืออาจจะตั้งใจฆ่า?  จะอย่างไหนก็ช่างเพราะมันผิดทั้งนั้น
   นายปรักก็โจทก์น้อยเสียเมื่อไหร่  จากที่สืบมานอกจากหนี้นอกระบบแล้วยังมีเรื่องการพนันอีก  เห็นว่าสังกัดผู้มีอิทธิพลสักแก๊ง  เป็นหมารับใช้เดนตาย  แก๊งไม่คุ้มกะลาหัวแล้วยังใช้ไปทำงานที่เสี่ยงด้วย เพราะแบบนั้นเขาถึงกล้าจับมันไปขังในโกดังไงเล่า....

   เดี๋ยวสิ...

   แสงกลืนน้ำลาย...

   หรือว่ามันจะถูกแก๊งฆ่าตัดตอน...

   ใจกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง  ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียเมื่อไหร่  ดูจากการจงใจป้ายสีไม่ฟังเหตุผลของตำรวจก็น่าสงสัยไม่น้อย  จริงอยู่ว่าเฮียใหญ่มีคอนเนคชั่น  มีเงินมากมาย แต่แกก็เป็นแค่นักธุรกิจ  แล้วถ้าทางนั้นเป็นผู้มีอิทธิพลล่ะ  สำคัญกว่าเงินคืออำนาจไม่ใช่เหรอ...
   มือถือของวีระดังขึ้นในจังหวะนั้น  เท่าที่แอบฟังน่าจะโดนเรียกตัวเรื่องคดีอื่น  แสงลอบยิ้มในใจรอจนทางนั้นวางสายและถอนหายใจ

   “โชคดีไปนะ...”

   เขายิ้มรับ  ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น....



.................................................
...................................
................
...........


   สรุปว่าแสงใช้เวลาร่วมสามชั่วโมงในห้องนั้น  ยาวนานอย่างไม่น่าเชื่อ  ส่วนใหญ่หมดไปกับความเงียบ  ฟังเสียงซดกาแฟและส้อมขูดจาน  คำถามก็พายเรือในอ่างอยู่อย่างนั้น  จนวีระทนไม่ไหวเพราะต้องไปกินข้าวกลางวันก่อนออกไปตามนัดถึงได้ยอมปล่อยตัวมา
   หนุ่มใหญ่ไต่ลงบันไดอย่างเมื่อยล้า  อาการกล้ามเนื้อแข็งเกร็งจากความเย็นในห้องค่อย ๆ ผ่อนคลายลง  จวบจนมาแตะชั้นหนึ่งสำเร็จ  ทว่าเขาเผลอเกร็งตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อพบคนที่นั่งตรงระเบียง...

   เฮียใหญ่....
   ชายแก่นั่งคอตกอยู่ตรงนั้น  สารร่างดูไม่จืดเลยสักนิด  แสงเสียเวลาไปสามชั่วโมง แต่พวกนั้นมาก่อน  ไม่รู้ว่าอยู่ในห้องสอบสวนนานขนาดไหนถึงได้หมดสภาพแบบนี้  มั่นกับหมายก็ไม่อยู่เสียด้วย
   อาจเพราะเสียงฝีเท้าชายชราถึงได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับแสงพอดี  แสงไม่ได้หลบ  เขาจ้องเข้าไปยังดวงตาอิดโรยภายใต้รอยเหี่ยวย่นของผิวหนัง  ริมฝีปากแห้งผากไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมา  ทว่ามันแสดงอารมณ์โดยไม่ต้องพูด

   ช่างเต็มไปด้วยความทุกข์…

   เจ้าพ่อเงินกู้ผู้ร่ำรวยคงเหมือนโดนหยาม  เขาลืมกระทั่งว่าเมื่อคืนสั่งลูกน้องกระทืบเกย์น่ารังเกียจอย่างแสง  เมื่อตกที่นั่งลำบากทิฐิก็ลดต่ำแทบไม่เหลือ  ในสายตาของแสงเห็นเพียงคนแก่หมดอาลัยตายอยาก
   และถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปนัก  เฮียใหญ่น่าจะรู้สึกผิดต่อเขาอยู่บ้าง

   แต่ก็ช่างเถอะ....มันไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก...

   เขาก้าวขาในจังหวะปกติเดินผ่านหน้าอดีตเจ้านายไปอย่างเงียบสงบ  ลงบันไดขั้นเตี้ย ๆ สี่ห้าขั้น  ด้านหน้ามีเสาธงตั้งตระหง่านอยู่  แสงเงยหน้ามองการโบกสะบัดของผืนผ้าอย่างปลงสังเวชกับประเทศและตัวเอง  ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแผดเสียงขึ้น
   แสงคว้ามันออกมา  ขมวดคิ้วสงสัยในความอึดของแบต  เมื่อคืนเขาเครียดเรื่องนเรนทร์จนลืมปิดเครื่อง  ที่ยังเปิดเครื่องมาถึงตอนนี้ได้ก็แปลกใจแทบแย่แล้ว และแปลกใจยิ่งกว่ากับสายที่โทรเข้า  เขากดรับพร้อมถามเสียงเรียบ

   “มีอะไร”
   “แสง!” ปลายสายเสียงแหลมกลับ  ยามปกติถ้ารับโทรศัพท์แบบนี้จะต้องโดนด่าแท้ ๆ แต่รอบนี้ซันกลับถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “แกอยู่สถานีตำรวจเหรอ”
   “เจ๊รู้ได้ยังไง”
   “นังกี้มันไปจ่ายค่าปรับที่โดนล็อกล้อแถวนั้นน่ะสิ” คนชื่อกี้....รู้สึกจะเป็นหุ้นส่วนเจ๊ซัน “มันบอกฉันว่าเห็นแกหายขึ้นไปชั้นสอง  แกเป็นอะไรรึเปล่าแสง หรือไปทำคดีช่วยใคร”
   แสงถอนหายใจ “คดีของผมเนี่ยแหละ  มาให้ปากคำ”
   “หา!?” ซันร้องเสียงแหว๋ว “แกไปทำอะไรมาฮะแสง!”
   “เป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม” ทนายตอบนิ่ง ๆ ขัดกับเนื้อหา “เจ๊โทรมาก็ดีเหมือนกัน  ถ้าผมเป็นอะไรไปอย่างน้อยจะได้มีคนรู้”
   “นี่เป็นผู้ต้องสงสัยแล้วแกยังจะเป็นอะไรอีกเหรอ”
   “รอบนี้งานหนัก  เฮียใหญ่น่าจะเจอตอเข้าแล้ว” สองขาออกเดินไปยังร่มไม้ที่ไร้คน  พร้อมกับลดเสียงลง “ผมคิดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้มีอิทธิพล  น่าจะฆ่าปิดปากแล้วโยนความผิดให้เฮีย”
   “คุณพระ!” ซันยกมือทาบอก “แกรีบกลับมาเลยนะแสง  เข้าคอนโด....ไม่! ไม่! มาร้านฉันก็ได้  ร้านฉันคนเยอะแยะ  มันไม่กล้าทำอะไรแกหรอก”
   “ไม่เป็นไร”
   “แสง...”
   “ผมถึงได้บอกไงว่าเจ๊โทรมาได้จังหวะพอดี” ตี๊ด ๆ  ไฟบนหน้าจอมือถือกะพริบ  ใกล้จะถึงขีดสุดของมันเต็มทีแล้ว “ช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว  ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้มีอิทธิพลจริง ๆ มันต้องตามมาทำลายหลักฐานแน่ ๆ”
“แกคงไม่----“
“ผมจะไปที่สวนตรงxxนะ  ถ้าอยากได้พิกัดชัด ๆ เจ๊ลองเปิดข่าวหรือดูในหนังสือพิมพ์ก็ได้  เหยื่อชื่อนายปรัก” สัญญาณดังเตือนอีกครั้ง “โทรไม่ติดแสดงว่าแบตหมดนะ  ถ้าเย็นนี้ผมไม่กลับไปเจ๊ก็เข้าแจ้งความ หรือหาคนมาช่วยได้เลย”
“จะบ้าเหรอยะ!  ฉันไม่ใช่คนในวงการมืดอย่างแก  จะให้ฉันไปแจ้งใคร”
“จดเดี๋ยวนี้เลย 08x-xxx-xxxx”
“เดี๋ยวสิ” โชคดีที่มีปากกา  ซันจึงจดลงไปบนฝ่ามือได้ทัน “แกจะรอหน่อยไม่ได้เลยเหรอ  ทำอะไรบุ่มบ่าม”
แสงยอมรับแต่โดยดี  สัญญาณเตือนดังถี่ขึ้น และก่อนที่เครื่องจะดับลงเสียงของซันก็ถามกลับมาเป็นครั้งสุดท้าย...


“แล้วนี่เรนรู้เรื่องรึยัง....”

ไม่จำเป็นต้องรู้  พวกเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป...

   แสงตอบคำนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า  มองจอภาพที่ดับสนิทเรียบร้อย  ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินชื่อของใครอีกคนในเวลาแบบนี้  ตะกอนความเจ็บปวดถูกกวนขึ้นมาลอยว่อนในอก  ถึงจะเกิดเรื่องมากมายแค่ไหนก็ไม่มีอะไรทรมานเท่ากับเรื่องนี้อีกแล้ว
   รองเท้าเหยียบย่ำลงบนใบไม้แห้ง  บดขยี้จนแหลกเป็นผุยผง  แสงถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับตัวเอง  เขาควรจะชินชากับเรื่องหลอกลวงได้แล้วสิ  ผิดหวังซ้ำซากมากี่ครั้งแล้ว  ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย
   ภาวนาให้ต่อจากนี้ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก  ไม่สิ...ทำกันถึงขนาดนี้ถ้ายังกล้ากลับมาอีกก็นับถือเลยล่ะ

   ผัวะ!
   ประตูรถถูกเปิดออก  แสงโยนเครื่องมือสื่อสารลงบนที่นั่งประจำของใครอีกคน  มันตายสนิทไร้ประโยชน์ไปโดยปริยาย  อยากจะแวะซื้อสายชาร์จมาเสียบกับรถเหมือนกันแต่กลัวจะไม่ทันกาล
   ล้อเลอะโคลนออกหมุนอีกครั้งด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น  พาหนะหันหัวไปยันทิศตะวันออก  แสงทบทวนจุดเกิดเหตุที่ลอบอ่านจากกระดาษในห้องสอบสวนอีกครั้ง  เขาเคยไปย่านนั้นครั้งหนึ่งสมัยทำงานประจำ  คิดว่าพอจะคุ้นชินเส้นทางอยู่บ้าง


เอาล่ะ...ช่วยหลงเหลืออะไรให้ไอ้ชีวิตบัดซบนี่สักอย่างเถอะ...



TBC


สั้นเนอะ  ชิ่งออกตัวก่อนเลยค่ะ 55555555
เรื่อย ๆ เนอะคะ  ฝากทุกคนเป็นกำลังใจให้พี่แสงด้วย เย้ๆ
เจอกันตอนหน้าค่า

[aiyuki]

แสงอปป้าาา โอ้ยยย เคราะห์ซ้ำกรรมซัดแท้ๆ

[river]

เกิดอะไรขึ้น แสงจะไปดูอะไร

[puiiz]

 

[lazymonday]

สั้นจริงๆด้วย55555
แต่รอได้ แง
อยากรู้ๆ ใครปล่อยคลิป
ละน้องทำจริงเปล่าาา

[ommanymontra]

 

 

[allmysecret]

ทำไมเฮียแสงคิดว่าเรนหักหลังอ่ะ เจ็บ

[anntonies]

บทจะซวยมันต้องซวยให้สุด

[Snowermyhae]

น้องเรนหายไปเลยลูก ออกมาช่วยเฮียหน่อย