“โอ้โห! เฮียเป็นบรูซ วิลลิสหรือไงเนี่ย!”
“เบาหน่อย” เสียงทุ้มปราม “เดี๋ยวข้างบ้านเขาก็ขว้างเอาหรอก”
“ชีวิตเฮียเจอแบบนี้ตลอดเลยเหรอ หนังเหนียวดีจริง ๆ”
“นี่แกชมหรือว่าด่า” คนเล่าถองศอกใส่ “ฉันเป็นแค่ตัวประกอบ ให้ตัวเอกเขายิงกันตายไปเถอะ”
“เลือดเย็น!” ไอ้เด็กซ่งร้องเสียงแหว “ใจคอจะแช่งให้เฮียใหญ่ตายเลยเหรอ”
“ตาแก่นั่นไม่ตายง่าย ๆ หรอก” น่ากลัวว่าจะเริ่มไล่บี้ทางนั้นสนุกเชียวล่ะ ถึงจะทำอะไรผู้มีอิทธิพลไม่ได้มาก แต่เรื่องเสียหน้านี่เรียบร้อยไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่ายังจะลุยประมูลสัมปทานถนนต่อหรือเปล่า ช่างเป็นโปรเจกต์ที่นำพาความฉิบหายมาไม่จบไม่สิ้น
“เป็นคนรวยนี่ก็ลำบากเนอะ”
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”
“พูดไปงั้นแหละ ถ้ารวยแล้วซวยแบบเฮียใหญ่ผมซวยบ่อย ๆ ก็ได้ไม่ว่ากัน” คนเหม็นกลิ่นสาบคนจนขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
“ร้อนน่า”
ปากบ่น แต่ไม่ได้หลบร่างที่พาดลงมาสักนิด พวกเขาอยู่บนฟูกที่นอนหนานุ่ม แต่ขนาดไม่พอเหมาะสำหรับผู้ชายสองคน แสงนอนหงายตรงด้านที่ติดกับผนัง ส่วนไอ้เด็กซ่งตะแคงเข้าหาเบียดเข้ามาค่อนตัว คิดว่าตัวเล็กน่ารักเป็นหมาชิวาว่าหรือไงวะ
หลังเสร็จกิจอาบน้ำชำระร่างกายเปิดประตูออกมาก็เจอเรนนอนตบผ้าปูที่นอนปุ ๆ เชิญชวนขึ้นเตียง แสงเดาะลิ้นแสร้งหงุดหงิดอยู่ไม่กี่วินาทีก็ยกมือยอมแพ้ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาชีวิตเจอแต่เรื่องปวดหัวที่ตัวเองไม่ได้ก่อ อย่างน้อยคืนนี้คงได้หลับเต็มอิ่มสักที
แสงจันทร์ลอดเข้ามาจากหน้าต่างเหนือฟูกทอดยาวลงไปบนพื้น มีเสียงพัดลมดังหึ่ง ๆ ตรงปลายเท้า บรรยากาศชวนให้นอนเอกเขนก หาเรื่องด่าเด็กจนกว่าจะง่วงแล้วผล็อยหลับไป
“เปิดหน้าต่างก็แล้ว พัดลมเบอร์สามก็แล้ว ถ้ายังร้อนอยู่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะ” ซากเด็กด้านข้างบ่นงึมงำ สมองเล็กเลยคิดได้แค่สองวิธี ทั้งที่ทางออกที่ดีที่สุดคือไปนอนไกล ๆ กันแท้ ๆ ไม่รู้ว่าโง่หรือตั้งใจไม่เสนอ “หรือจะให้ผมพัดให้ล่ะ”
“ฉันบ่นเรื่องที่แกเกยขึ้นมาครึ่งตัวนี่หรอก”
“อ้าวเหรอ” ต้องให้ได้ด่าตรง ๆ อยู่เรื่อย “ร้อนอะไรกัน ตัวผมออกจะเย็นน้า~ เป็นหมอนข้างก็ดี จะทุบตีก็ได้”
“ขายของอะไรของแก พิลึกชะมัด”
“แฮะ ๆ” โดนด่าแล้วยังหัวเราะได้ก็ว่าหน้าด้านแล้ว คำถามต่อมานั่นยิ่งกว่า.... “แล้วซื้อไหมอะ”
“.......”
ไม่ปฏิเสธด้วยเว้ย.... หรืออาจจะคิดคำด่าไม่ทัน แต่ช่างเถอะ เพราะนเรนทร์ไหลเข้าไปแล้ว ชายหนุ่มขยับเข้าไปออเซาะอยู่ข้างหัวไหล่ เอาหัวไถแขนอ้อนพ่ออย่างที่ไอ้มั่นไอ้หมายมันทำ เส้นผมยังชื้นอยู่หน่อย ๆ ทำเอาเสื้อพลอยเปียกไปด้วย นึกว่าจะโดนถีบร่วงแล้วแต่เฮียแสงกลับยกมือขึ้นลูบที่ท้ายทอยชวนให้ขนลุกซู่ไม่น้อย หรือนี่จะเป็นการเอาคืน....
“ตัดผมเหรอ”
“คนอกหักก็ต้องตัดผมสิ” คนตอบจ้องสีหน้าที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายในระยะประชิด เพราะไม่อยากให้เฮียแสงคิดมากจึงรีบพูดต่อ “ล้อเล่นน่า พอดีที่พักที่เขาใหญ่มันมีร้านอยู่ข้างล่างพอดี อากาศก็ร้อนลุงบุญเลยไล่ไปตัด เป็นไง...หล่อไหม”
“เฉย ๆ” ปากว่าอย่างนั้นแต่มือลูบบนตอเส้นผมไม่หยุด ถ้าไม่ชอบก็คงเพลินมือเฉย ๆ
“คราวหน้าถ้าทำกันเฮียก็อย่าทิ้งรอยไว้นะ”
กึก... มือที่ลูบคลำชะงักไป พอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์วาววับของไอ้จิ้งจอกแล้วแสงอยากจะเปลี่ยนไปจิกหัวกระแทกกำแพงแทน เจ๊ซันน่าจะมาเห็นว่าเขาไม่ใช่ไอ้เฒ่าลามก น้องเรนของเจ๊มันต่างหาก เห็นแบบนั้นเลยอดจะผลักหัวมันไม่ได้
“ฉันบอกเหรอจะทำกับแก”
“อ้าว! ยังเล่นตัวอยู่อีก” เรนลูบหัวป้อย ๆ “คลิปก็ลบไปแล้ว ใจคอจะให้ผมเหี่ยวเฉาตายเลยเหรอ”
“ลบไปแล้วเหรอ”
“ก็นะ...” มันยักไหล่ “ลบตั้งแต่วันนั้นแล้ว ถ้ามันหลุดไปอีกก็คงไม่ดี”
“งั้นเหรอ”
“เสียดายจัง เฮียในคลิปฮอตฉ่าป่าไหม้เลยนะ ยิ่งซีนที่กดหัวผมแล้วใส่---“
“หยุด!” พ่อมาเฟียทนความอับอายไม่ไหวจนต้องบีบปากลูกแกะน้อยไว้ “ไม่ต้องลงรายละเอียด”
เรนเบ้ปาก ไม่รู้ว่ามาเฟียคนนั้นหายไปไหน ตอนนี้เหลือแต่ตาลุงขี้บ่นแล้ว คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ เขาคิดพลางดึงมือฝ่ายนั้นออกจากปาก
แสงจ้องหน้าไอ้เด็กซ่งติงแล้วจั๊กจี้ในอกชอบกล ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่ามันรอมานานแค่ไหน เชิญชวนตั้งหลายรอบโดนปฏิเสธบ่อย ๆ คงเสียเซลฟ์น่าดู
พอมาลองนึกดูตอนที่เขาผิดหวังจะเป็นจะตาย แต่นเรนทร์ผู้ไม่รู้เรื่องราวกลับเลือกที่จะลบไม้ตายสุดท้ายของตัวเองทิ้ง ไม่รู้ว่าต้องใช้ความกล้ามากขนาดไหนที่จะเสี่ยงกับตาแก่เอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างเขา ไม่คิดเผื่อในกรณีที่จะโดนกลับมาเล่นงานบ้างเลย
สะเพร่าชะมัด...
แต่ก็สมเป็นมันล่ะนะ
“ตอนนี้เหนื่อยจะตายแล้ว”
ตุบ! แขนที่โดนทับยกขึ้นผลักแผ่นหลังนเรนทร์เข้ามาใกล้อีกนิด พร้อมกับเบนสายตามองฝ้าเพดานแทน
“กอดแค่นี้ไปก่อนก็แล้วกัน...”หมับ!“แอ่ก!” แสงร้องจ๊ากเพราะถูกพุ่งเข้ามารัดเต็มแรง เรนทั้งซุกทั้งซบเกาะติดเหมือนกลัวเขาจะหายไป ถ้าสิงร่างได้คงทำไปแล้ว “เบา ๆ หน่อยโว้ย เดี๋ยวกระดูกหักกันพอดี”
“ก็ผมดีใจนี่นา”
แล้วเขาจะว่าอะไรได้ล่ะ สุดท้ายก็ได้แต่นอนทอดร่างให้เด็กมันทำตามใจ คงจะเป็นบาปกรรมที่เล่นตัวมานานถึงได้โดนแทะกระแซะจนพรุนไปทั้งตัว รอจนหมุดต่างหูเย็น ๆ ที่วางทาบบนแขนแน่นิ่งสนิทนั่นแหละถึงได้ปิดเปลือกตาลง
คืนนั้นแสงนอนหลับสนิทอย่างไม่น่าเชื่อTBC
เรารู้ว่าทุกคนอยากให้เด็กเล่นตัวกว่านี้ค่ะ แต่เราไม่อาจห้ามเลือดบ่าวไพร่ในตัวน้องเรนได้จริง ๆ
ต้องปล่อยไปตามยถากรรมนะคะ 5555555555
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ ตอนหน้าจบแล้ววววว
ป.ล.ยังคงขายของ หลง(มา)รักใกล้ปิดจองสุด ๆ แล้วค่า สนใจเชิญทางนี้ค่า
https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544
หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33 (อ่าน 264485 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก