หัวข้อ: ไม่มี ✖ ไม่หนี ✖ ไม่รัก [UP! Santa Baby 25/12/61] p.33

[rainryna]

งื้ออออออ เขิลลลล เฮียแสงน้องเรนน่าร๊ากกกก
ขอบคุณมากๆๆๆค่า แต่งสนุกมากเลย เค้าจารออุดหนุนรวมเล่มน้าาาาาาาาาาาาาา
เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปด้วยค่าาาาา

[lizzii]

คู่นี้มันน่ารัก เฮียแสงไม่ใช่คนเพอร์เฟ็ก เรนก็ไม่ใช่คนเพอร์เฟ็ก
แต่พอมาอยู่ด้วยกันแล้วมันดีมากจริงๆ

[Celestia]

เด็กเรนโง่แต่น่าเอ็นดูเสมอต้นเสมอปลายดีมากก น่ารักน่าหยิกสุดอะไรสุดดด

[TachibanaRain]

ในที่สุดเราก็ตามอ่านเรื่องนี้จนจบแล้วหลังจากที่ปล่อยทิ้งช่วงไว้ อ่านๆไปเริ่มคิดว่าน้องเรนนี่มันอิหลงเวอร์ชั่นเคะชัดๆเลยนี่นา แต่น้องเรนน่าเอ็นดูกว่าอิหลงเย้อะ อิหลงน่ะน่าหมั่นไส้ ฮ่าๆๆ ส่วนคุณอาแสงนี่เป็นคุณลุงสายซึนสินะคะแต่ลุงก็น่ารักดีนะถึงจะปากร้ายไปมากก็เถอะ

[moodyfairy]

น่ารักมากอ่าาาาาา ยิ่งเฮียแสงยิ่งขำ โอ๊ยยย กว่าจะรู้ตัวเอง ขอบคุณมากนะคะ

[YounIn]

http://www.tunwalai.com/story/185010/ไม่มี-ไม่หนี-ทวงเมื่อไหร่หายกัน-yaoi

แต่งใหม่??

[lemonpreaw]

ต้องคิดถึงไอ้เด็กซ่งกับลุงแสงมากแน่ๆ

[AdLy]

คู่สวรรค์สร้างสุดๆ ขาดๆเกินๆพอกันเลย(สติอะนะ)

ลงตัว เติมเต็มกันสุดๆ

[SiNa]

เง้อออออออ จบแล้วหรอออออ
หวานๆ ขำๆ ตามสไตล์คู่นี้เลย ถึงฉากโรแมนติกทีไรเป็นต้องมีประโยคตลกๆ ออกมาทุกที
ชอบเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณที่เขียนให้อ่านจนจบนะคะ ยินดีกับเรนด้วยที่ตกถังข้าวสาร มีเมียช่วยดูแลการเงินให้ 5555
เรื่องนี้จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ
แล้วก็ รออ่านเรื่องต่อไปนะค้า

[Aumy8059yaoi]

 

[ingyunglamer]

อาแสงในเรื่องหลงมารัก กับเฮียแสงเรื่องนี้มันคนละคนกันใช่มั้ย 5555   

[NewYearzz]

...หลังจากอ่านหลงจบ คิดว่าอาแสงเป็นตัวละครใช้แล้วทิ้ง

โดยส่วนตัวหลงรักตัวละครแบบนี้เสมอ ๆ สเปคชายในฝันเลย มีอายุ ดุดัน

แต่...สองคนเหมาะกันมาก ๆ จริง ๆ แค่รักกัน มันก็พอแล้ว สเปคที่ตั้งไว้โยนทิ้งได้เลย

เรื่องนี้ดีมาก ๆ ครับ ... อีกคนลืมกล่าวถึง หมอฉาน รักฮีจัง อยากได้!

ขอบคุณที่แบ่งปันนิยายดี ๆ ครับ 

[QXanth139]

ตามจบแล้วจ้าาาาา สนุกมากกกก หลงความซื่อของน้องเรน อยากให้ลองได้มานั่งจับเข่าคุยกับหลงเหลือเกิน

หลงอาแสงเหมือนกันนะ แก่แต่มีเสน่ห์ เสียดายค่ะปากจัดไป ด่าทีสะเทือนไปยันไส้ติ่ง น้องเรนไม่สะเทือนแต่เราสะเทือนแทน 55555

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ รอผลงานเรื่องต่อไปค่ะ

[express_men]

มันสนุกและดีมาก มีซัพพลอท ทำให้ไม่เบื่อเลย

[MooMiew]

แฮปปี้เอนดิ้งงงงงงงง

 

ตอนเฉลยเรื่องคลิปเป็นอะไรที่แบบ โอ้ยเฮียแสงพลาดแล้ววว 55555
นิยายเรื่องนี้เป็นอะไรที่คอมเมดี้มาก ขำจนไหล่สั่น โรแมนติกอยู่ดีๆ ก็พาฮาตลอดๆ
ขอบคุณที่แบ่งปันกันนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปค่าาา อิอิ

[่patsaporn]

มีความซึ้งกับคำว่าครอบครัวของสองคนนี้ น่ารักเนอะ หากันเจอสักที
ช่วงแรกลุ่มๆ ดอนๆ ทำให้ลุ้นมาก เรนคือเถรตรงได้อีก ส่วนเฮียแสงเย็นชาและปากแข็ง
แต่ความน่ารักของเรนก็ได้ใจเฮียแสงไป เฮียแสงน่ารักอ่ะ อบอุ่น ใจดีมากๆ
เรนก็สดใส ทำให้ลุงเป็นอมตะไปด้วย ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว คือดี จุ๊บหน้าผาก จุ๊บคาง แฮปปี้

ขอบคุณค่ะ

[yokibear]

เขินความเฮีย เขินความเด๋อของเรน5555555555555
เฮียคะ ครอบครัวของเฮียสมบูรณ์แล้วนะ ยินดีด้วยค่ะ
ฮาทุกช่วงตอนเลย เราซึ้งอ่ะ จบแล้วจริงๆ
ขอบคุณนะคะ เราชอบเรื่ิองนี้มากๆ ขอบคุณทีี่ทำให้สุขใจได้ขนาดนี้

[mint_852]

อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบอาแสงมากๆๆๆๆๆ
อปป้ามาเลยค่ะ
อบอุ่น ซึน รวย เท่ คีพลุคคูลๆเสมอ
ชอบเลือดทาสในตัวเรนด้วย
มีความเป็นทาสสูงมาก 55555
เป็นเรื่องที่ตลกมากๆๆๆเลย

[TheGraosiao]

อ่านเพลิน รวดเดียวจบเลยค่ะ

สนุกมาก น่าติดตาม ลื่นไหลไปหมด

[+MooN+]

น้องเรนกับอาแสงทำไมน่ารักขนาดนี้ละคะ

[obofe]

เขียนได้ดีมากคะ  โดยเฉพาะฉากทวงงาน  มั่นใจว่า ผู้เขียนต้องเคนเจอประสบการณืมาแบบใก้ๆ แน่นอน 

พวกบริษัทชอบดังเงิน  บางทีเปิดให้วางบิลเดอนละครั้ง  หรือระบบยุ่งยากกว่านั้น

ช่างก็ตัวดี  จ่ายก่อนไม่ได้  ถ้าไม่เชิดเงินหนี  ก็ทำงานมักง่ายๆ ไม่เสร็จ ไม่เรียบร้อย ไม่เก็บงาน คนที่จะทำอาชีพคุมช่างได้นี่ต้องเก๋าจริงๆ ไม่งั้นสารพัดกลโกง วัสดุ, อู้งานเพื่อโก่งค่าแรงรายวัน, ไม่เก็บงาน มาหมด

[puchi]

 
สนุกมากๆ

[songte]

ชอบๆๆๆที่สุด ทั้งลุงทั้งเรน ครบรสมาก น่ารักน่าหมั่นไส้ อยู่ด้วยกันแล้วความสุขอบอวลมากกกกก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า

[abc_b]

ชอบการจิกกัดของเฮียมากจริงๆ...เอ๊ะ หรือเราจะเป็นมาโซตามเด็กซ่งไปแล้ว555555
 

[O-RA DUNGPRANG]

ถึงอายุจะห่างกันแต่มันก็เป็นความรักที่ลงตัวดีเนอะ

[ืniyataan]

เป็นนิยายครบรสที่สนุกมาก เฮียแสงนี่เหมือนจะดุแต่แอบน่ารัก เรนนี่ไม่ต้องพูดถึง น่าเอ็นดู รอเรื่องใหม่นะคะ 

[rmlab]

สนุกมาก

[TonyPat]

 :pig4:ถ

[Bejae]

หลงเรนอย่างแรงงงงงงง น้องเป็นคนซื่อๆเหมือนจะบื้อที่น่ารักที่สุดดด เฮียไม่หลงไหวไง
 

[Indigo]

ดอกเหมย

“ทำงานเร็วแบบนี้ก็ใกล้ปิดหนี้ได้แล้วสิเนี่ย”
“ยังหรอกครับ เหลืออีกตั้งเยอะ” คนโดนชมเกาท้ายทอยแก้เขิน “อันที่จริงถ้าซ้อช่วยคุยให้เฮียยอมลดดอกลงมานิดหน่อย  สักปลายปีหน้าผมน่าจะ----“
“หมอน!  น้ำชาหมดแล้ว  ยกมาเติมหน่อย”
“........”
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”

พอกันทั้งผัวทั้งเมีย.....

นเรนทร์ยิ้มแห้งยิ่งกว่าแม่น้ำโขงในฤดูแล้ง “ไม่มีอะไรครับ แฮะ ๆ”
เขานั่งรมควันเคล้ากลิ่นพิมเสนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มาร่วมยี่สิบนาทีแล้ว  ใช่....นี่คือห้องผู้บริหารของเฮียใหญ่ที่ซึ่งฮวงจุ้ยถูกหลักทุกประการ  เอื้อต่อพลังเงินทอง แต่ไม่รองรับการมีชีวิตของมนุษย์
ชายหนุ่มเหลือบมองกระจกสะท้อนความชั่วที่หมุนติ้ว ๆ เพราะถูกแอร์เป่าด้วยกลัวมันจะร่วงลงมากระแทกหัว  วันนี้เขาแวะมาเยี่ยมเยียนซ้อตามคำแนะนำของเฮียแสง  ‘ไม่รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่มันจะรวยได้ไง’ ประโยคนั้นไหลวนในสมองตั้งแต่ตูดแตะบนเก้าอี้
เรื่องส่งดอกนเรนทร์โอนให้ตามกำหนดอยู่แล้ว แต่การมาพะเน้าพะนอสาวใหญ่ที่ดูทรงอำนาจอย่างซ้อไม่ใช่เรื่องง่าย  จะประจบยังไงไม่ให้ออกนอกหน้าเรนกะจังหวะไม่ถูกเลยจริง ๆ  สงสัยต้องกลับไปขอเฮียช่วยเทรนให้หน่อยแล้ว
ซ้อยกชาที่รินจากการ้อน ๆ ใบใหม่ขึ้นจิบ  เธอคลี่ยิ้มมองนเรนทร์ด้วยสายตาอ่านยาก และมันเป็นแบบนี้เสมอจนคนแซ่ซ่งเลิกความคิดที่จะฉลาดแบบเฮียแสงไปแล้ว  เอาแค่ตอนนี้ขอสรุปว่าซ้อไม่คิดจะไปคุยเรื่องลดดอกให้แน่นอน  นั่นสินะ….ลูกหนี้พอมีปัญญาจ่ายใครมันจะโง่ลดให้ล่ะ  คิดแล้วก็คอตกเศร้าสร้อยกับตัวเอง
“ขนมเปี๊ยะที่ซื้อมาให้เมื่อคราวก่อนอร่อยดีนะ”
“ไว้รอบหน้าผมซื้อมาให้อีกนะครับ” ไอ้จิ้งจอกเงยหน้าขึ้น  ดูมีความหวังนิดหน่อยในการทำให้ซ้อประทับใจ “รอบหน้าซื้อสูตร Low Fat ดีกว่า  ซ้อจะได้ไม่กังวล”
“ฝากเพิ่มมาอีกสักห้ากล่องนะ  ฉันจะเอาไปแจกลูกน้อง”
“คร้าบ~” เวรเอ๊ย…เสียเงินเพิ่มไปอีก  สามกล่องร้อยแบบนี้ก็เท่ากับว่าต้องซื้อมาหก  เหลืออีกกล่องค่อยเก็บไว้กินเอง  งั้นซื้อไส้ถั่วไข่เค็มดีกว่า  เผื่อเฮียเอาไว้กินกับกาแฟตอนเช้า แล้วก็----
   “อาทิตย์หน้า”
   “คะ....ครับ!?” เรนสะดุ้งเฮือก “มีอะไรให้รับใช้เหรอครับซ้อ”
   ฟิ้ว~
   ลิ้นไม่ทันเข้าปากซองสีชมพูก็ไถลลงมาตรงหน้านเรนทร์  ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อก เอื้อมมืออันสั่นเทาเข้าไปพร้อมกับต่อสู้กับจินตนาการของตนเอง
   ไล่ออก?  สัญญากู้ยืม?  ใบซื้อขายอวัยวะ? ผ้าป่า?
   ไม่ทันจะได้เพ้อเจ้อต่อสาวใหญ่ที่อยู่อีกฝั่งก็เฉลยทันใด....
   “ปาร์ตี้ต้อนรับอาเหมย” แววตาคนพูดอ่อนลงนิดหน่อย “ชวนแสงมาด้วยล่ะ”
   “อ้อ”
   เรนอ้าปากพะงาบ….
   “ไม่พลาดแน่นอนครับ”

……………………………………

   เสียงกุกกักที่หน้าประตูเรียกความสนใจจากคนบนโซฟาได้ดีนัก  แสงเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ เงี่ยหูฟังเสียงกลอนบิดตัวก่อนจะรีบก้มมองหน้าอีเมลดังเดิม
   ผัวะ!
   “กลับมาแล้ว~  เฮียคิดถึงผมหรือเปล่า”
   “เสียงดัง” แสงขยับแว่นสายตาขึ้นเล็กน้อย “ปิดประตูซะ  เดี๋ยวห้องตรงข้ามก็ออกมาด่ากันพอดี”
   “เย็นชาชะมัด” ปากว่าอย่างนั้น แต่สีหน้าไม่สลดเลยสักนิด  ชายหนุ่มเดินดุ่ม ๆ มาเบียดตัวบนโซฟาด้วย  แสงแสร้งทำเป็นมองจอทั้งที่จดจ่ออยู่กับการถอดถุงเท้าของอีกฝ่าย
   จะให้มันรู้ไม่ได้ว่าเขารอมันกลับบ้านอยู่...
   “เท้าเหม็นหรือเปล่านั่น  เอาไปไว้ไกล ๆ เลยนะ”
   “วันนี้ไม่ได้ออกหน้างานสักหน่อยจะเหม็นได้ไงเล่า” เรนบ่นงึมงำ “ก็ไปหาซ้อตามที่เฮียบอกนั่นแหละ  นอกจากไม่ได้ลดดอกแล้วยังโดนใช้ให้ซื้อขนมเปี๊ยะไปเพิ่มอีก”
   “แกกะจังหวะไม่ถูกน่ะสิ” คนแก่กว่าโยนมือถือลงบนโต๊ะ “ซ้อน่ะชอบทำหน้านิ่งไปอย่างนั้น แต่เวลาแกเข้าโหมดอารมณ์ดีขออะไรก็ให้หมด แค่ทำตัวให้ดูน่าสงสารหน่อย”
   “เล่นหน้าเดียวแบบนั้นใครจะไปรู้ว่าแกอารมณ์ไหนล่ะ”
   “ผ่านมาจะครึ่งปีแล้วยังไม่ชินหรือไง”

   เผลอแป๊บเดียวก็ครึ่งปีแล้วเหรอเนี่ย....
   เวลานี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน  นเรนทร์นึกย้อนไปถึงวันแรกที่ขนของเข้ามา  ทำเด๋อ ๆ ด๋า ๆ ไม่รู้จะเอาอะไรวางไว้ตรงไหนไม่ให้โดนด่า แล้วก็เริ่มงานใหม่เปลี่ยนจากลูกจ้างเป็นเจ้านายตัวเอง
ในครึ่งปีนี้เขารับงานได้แค่สามที่ก็แทบรากเลือดแล้ว  ถึงจะน้อยแต่เบิกเงินไม่ยากอย่างที่คิดเพราะได้เฮียช่วยวางแผนให้  ตอนนี้ปิดจ๊อบไปแล้วสองส่วนอีกงานรอแค่งวดสุดท้าย  นอกจากงานหลักก็รับประกอบเฟอร์นิเจอร์บ้าง  ไอ้ยี่ห้อดังที่คนชอบซื้อมาประกอบเองแต่ทำไม่รอดน่ะ  รายได้ไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ
“แกเอาถุงเท้าไปเก็บซะ  จะได้ออกไปกินข้าวกันสักที”
“หือ” เจ้าเด็กซ่งเอียงคอ “กินข้าวนอกบ้าน?  ฉลองอะไรกันเหรอ”
“ไม่ได้ฉลอง” แสงถอดแว่นออก  พ่นลมหายใจเหนื่อยหน่าย “แต่เวลานี้มันทำอาหารได้ที่ไหนล่ะ”
“ได้สิครับ  ผมทำไม่กี่นาทีก็---”
“อย่าเถียง” คนแก่กว่าดุ “ดึกขนาดนี้กินข้าวแล้วนอนไปเลย”
“โอ๊ะ! ที่แท้เฮียก็เป็นห่วงกลัวผมเหนื่อย”
“มะ...” แสงอ้าปากพะงาบ ๆ อยู่หลายวินาทีกว่าจะตามหาเสียงตัวเองเจอ “ไม่ใช่โว้ย!”
“แหม~ นี่กี่เดือนแล้ว  ผมกินวุ้นแปลภาษาเฮียเรียบร้อย  รับรองไม่มีผิดอะ” คราวนี้ไม่ว่าเปล่าขยับเข้าไปใกล้เอาหัวไถ ๆ ที่แขนอีกฝ่าย “พี่แสงใจดีจังเลยคร้าบ~”
“หยุดเลย!” แอ่ก! โดนดันออกมาเต็มแรงจนได้  นเรนทร์ได้แต่ผละออกมาลูบหัวป้อย ๆ “ถ้าแกช้านักฉันลงไปกินคนเดียวก็ได้”
“เฮียรอกินข้าวกับผมด้วย” เด็กซ่งตบเข่าฉาด “โอ้โห! วันนี้มีความสุขจังเลย”
“ไปล่ะ”
“ผมไปด้วย....เฮีย! รอก่อน!”
โวยวายไปก็เท่านั้น  เฮียเล่นเดินลิ่ว ๆ ไปถึงประตูแล้ว  นเรนทร์ซุกถุงเท้าไว้ใต้โซฟาแล้วดีดตัวตามไปสวมรองเท้าแตะที่หน้าห้องทันที  เฮียนะเฮียสวีตกันหน่อยก็ไม่ได้  ใจร้ายชะมัด...
แต่หน้าหงิกหูแดงแบบนี้ก็น่ารักดี...
ทำเป็นเรียกร้องไปอย่างนั้น แต่เกิดเฮียลุกขึ้นมาเรียกเสียงอ่อนเสียงหวานจริง ๆ คงขนลุกพิลึก  คนแก่ปากแข็งก็แบบนี้ล่ะน้า~
   “แล้วนอกจากโดนใช้ไปซื้อขนมเปี๊ยะแล้วแกไม่ได้เรื่องอย่างอื่นเลยเหรอ” จู่ ๆ แสงก็วกเข้าเรื่องเป็นการเป็นงานทำเอานเรนทร์ตั้งตัวแทบไม่ทัน “อุตส่าห์ส่งข่าวให้  นาน ๆ ซ้อจะออกหน้าเข้าออฟฟิศเองเลย”
   “อ๊ะ! ลืมไปเลย” เห็นมันดีดนิ้ว  ตาเป็นประกายแสงค่อยใจชื้นหน่อยว่าต้องได้อะไรมาบ้าง  ไอ้เด็กซ่งรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “ได้นี่มาแหละ!”
   “ผ้าป่า?”
   “อย่าเดาเหมือนผมได้ไหม” พอได้ยินว่าเหมือนใครแสงถึงกับขมวดคิ้ว  นี่เขาตั้งสมมติฐานได้คล้ายสิ่งที่ออกมาจากสมองของนเรนทร์งั้นเหรอ “ซองสีชมพูหวานแหววขนาดนี้  การ์ดเชิญไปงานปาร์ตี้ต้อนรับลูกซ้อกลับบ้าน”
   “คุณเหมยน่ะเหรอ”
   “ช่าย~” เรนโบกซองตรงหน้าไปมาเหมือนเด็ก “เห็นว่าจัดที่สวนหน้าบ้านเฮียใหญ่  อลังการงานสร้างยิ่งกว่างานฝังลูกนิมิต”
   “เวอร์ตั้งแต่แจกการ์ดแล้วล่ะ  แค่งานต้อนรับลูกสาวกลับบ้านแท้ ๆ”
   “เขารักของเขาอะน้อ” เรนแกะซองออก  ด้านในเป็นกระดาษการ์ดหอมเสียด้วย  พิมพ์ตัวหนังสือปั๊มทองไปอีก  ถ้ามีเวลาอีกหน่อยคงล่อเป็นป๊อปอัพ “ตอนยื่นซองให้ผมซ้อดูมีความสุขสุด ๆ เลย”
   กึก!
   จู่ ๆ คนตัวสูงกว่าก็ชะงักการก้าวขา  ทำเอานเรนทร์ถลำเข้าไปในลิฟต์เพียงลำพัง  มันอ้าปากหวอ “เฮียเป็นอะ---“
   “นี่มันโอกาสทองเลยไม่ใช่เหรอ?”
   “หา?”
   “แกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเมื่อกี้?”
   “นี่มันโอกาสทองเลยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ประโยคนั้นโว้ย  สมองเมมเรื่องเกินสามนาทีไม่ได้หรือไง” ด่าขนาดนี้คนปกติน่าจะเจ็บ แต่นเรนทร์ยังประมวลผลไม่ทัน “ที่ฉันบอกว่าถ้าซ้ออารมณ์ดีจะขออะไรก็ได้น่ะ”
“อ๋อ  เรื่องนั้นก็จำได้ครับ”
“ยังเชื่อมโยงไม่ได้อีกเรอะ” แสงก้าวตามเข้าไปในลิฟต์ และเมื่ออีกฝ่ายยังขมวดคิ้วไม่เข้าใจความนัยที่เขาจะสื่อสุดท้ายก็ต้องยอมเฉลยเอง “ระหว่างงานเลี้ยงเราหาจังหวะขอให้ซ้อลดดอกให้ดีกว่า”
“เอ่อ....งานมงคลลูกเขานะ....เฮียยังจะให้ผมไป---”
“เออสิ” คุณทนายสั่งเสียงแข็ง “เพราะเป็นงานมงคลไง  จะมีเวลาไหนที่ซ้ออารมณ์ดีที่สุดอีกล่ะ”
“แต่เฮีย!” เรนโวยวาย “เราไม่ควรคุยเรื่องงานในเวลาพักผ่อนหรือเปล่า”
“กับฉันไม่เคยเห็นมีมารยาท  ทีแบบนี้มาเหนียมอาย”
“ก็แหม....คนมันเคย ๆ กันอะ”
“ไม่รู้ล่ะ  ฉันจะหาจังหวะส่งสัญญาณให้แกเข้าไปคุยเอง” ลิฟต์เปิดออกในจังหวะนั้น แต่กุนซือยังเดินหมากต่อ “ฉันรู้จักบ้านนี้ดี  เขาน่าจะเกรงใจฉันอยู่บ้าง”
“แล้ว?”
“พอฉันส่งสัญญาณแกก็เข้าไปบอกซ้อว่า---”
มาถึงตรงนี้นักเรียนดีเด่นก็ยกมือตอบ “ซ้อครับ! เห็นแก่ที่ผมเป็นแฟนเฮียแสง  ช่วยลดดอกให้หน่อยเถอะครับ”
“จะบ้าเรอะ!”
“เห็นบอกว่าเขาเกรงใจเฮียอะ  ผมก็ต้องอ้างสิ”

แสงตบหน้าผาก

“สงสัยจะต้องฝึกหนักซะแล้วมั้ง”

เปลี่ยนควายเป็นคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ

................................................

   “อ้าว! พี่แสงมาแล้ว!”
   “ไอ้หมาย  วิ่งไปรับพี่แสงสิวะ”
   “แล้วทำไมแกไม่ไปเอง”
   ‘ไม่ต้องทะเลาะกัน กูเดินไปเองได้’ แสงเขียนประโยคนั้นไว้บนหน้าขณะก้าวเท้าให้เร็วขึ้นก่อนที่อดีตลูกน้องฝาแฝดจะวางมวยกันเพราะเรื่องไร้สาระ
   “ผมคิดมานานแล้วว่าเฮียใหญ่แกอยู่รอดด้วยลูกน้องพวกนี้ได้ไง”
แสงพยักหน้าเห็นด้วย  ถึงจะโง่ไปบ้างแต่เซลล์สมองเรนน่าจะเยอะกว่าไอ้แฝดนั่นสักห้าเท่าได้ “คงถือคติซื่อกินไม่หมดคดกินไม่นาน  อย่างน้อยไอ้พวกนี้ก็ซื่อสัตย์”
แสงหมายถึงซื่อบื้อสัตว์ ๆ  ไม่ต้องห่วงเรื่องโกงอะไรทั้งนั้น  ห่วงว่าถ้าใช้มันเอาเงินไปฝากธนาคารแล้วจะทำหายระหว่างทางดีกว่า  นินทายังไม่ทันจบก็ก้าวมาถึงหน้าประตูทางเข้าพอดี
เฮียใหญ่หนอเฮียใหญ่  เข้าใจว่าศัตรูเยอะ แต่เอาไอ้สองคนนี้มาเป็นพนักงานต้อนรับมันดีแล้วเหรอ
“สำหรับพี่แสงไม่ต้องโชว์หลักฐานหรอกครับ” มั่นพูดถึงการ์ดเชิญที่ใช้เป็นตัวสกรีนคนเข้างาน “เข้ามาเลยครับ  เฮียกับซ้อรออยู่เลย”
แสงเบี่ยงตัวออก  มองลอดเข้าไปในช่องว่างของรั้วก่อนว่าประชด “มีของชำร่วยด้วยหรือเปล่าเนี่ย”
“จริง ๆ ก็มี แต่พี่แสงมาช้า  ของหมดแล้วครับ”
เวอร์สมเป็นเฮียใหญ่ชะมัด....
สวนหน้าบ้านถูกตกแต่งเหมือนมีงานมงคลสมรสหรือไม่ก็ขึ้นบ้านใหม่  ประมาณด้วยสายตาก็เดาได้ว่าจ้างออแกไนซ์แน่นอน  มีเวทีพร้อมดนตรีสด  เห็นว่าแกมีญาติเป็นนักร้องคงผู้ชายคนนั้นแหละ  โต๊ะกลมราวสิบตัวถูกขึงด้วยผ้าขาวด้านบนประดับแจกันดอกเหมย
พุ่มไม้ถูกตัดและปลูกแซมด้วยดอกไม้ที่เพิ่งลงแบบสด ๆ ร้อน ๆ บางต้นยังลืมตัดถุงดำที่ห่ออยู่ด้วยซ้ำไป  มีเสาระโยงระยางด้วยผ้าสีชมพู  หน้าสวนเป็นสระน้ำ  ฉากหลังเวทีเป็นรูปภูเขา  ไม่ต้องบอกเลยว่าพลังมงคลจะรุนแรงขนาดไหน  แค่ยืนอยู่เฉย ๆ เงินอาจจะร่วงลงมาจากฟ้าเลยทีเดียว
แสงกอดอกพลางคิดว่าสมแล้วที่เป็นเฮียใหญ่  เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้  ดีนะไม่บังคับให้ผู้ร่วมงานใส่ชุดแดงเป็นการเสริมพลัง  ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องขอตัว  หันมาดูคนข้าง ๆ ไอ้เด็กซ่งดูเหมือนจะช็อกไม่แพ้กัน  เรนเอ๊ย....คนรวยก็แบบนี้แหละ
“ดีนะผมเชื่อเฮียเลยไม่ใส่รองเท้าแตะมา”
“ของแบบนั้นมันไม่ควรใส่มางานอยู่แล้วโว้ย” แสงสอดส่องสายตาไปทั่ว  ก่อนจะพบเจ้าบ้านในทันที  เฮียและซ้ออยู่ที่โต๊ะริมขวาสุดของเวที  จังหวะดีกำลังว่างไม่มีคนเสียด้วย  แสงบุ้ยปาก “ไปทักทายหน่อยดีกว่า”
นเรนทร์ขยับปกเสื้อเชิ้ตพร้อมปัดผมที่ปรกหน้าผากออก  วันนี้เขาเซตผมมาดูเป็นผู้เป็นคนกว่าปกติ  แถมยังสวมรองเท้าหนังเงาวับเป็นกระจกด้วย  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเลือกเครื่องแต่งกายให้
พวกเขาเดินตัวลีบ ๆ เข้าไปถึงหน้าเวที  เฮียใหญ่น่าจะเห็นอยู่ก่อนแล้วถึงได้โบกมือเรียก “แสง!  เรน!  มาแล้วเหรอ”
“สวัสดีครับ” สองเสียงประสานกันพัลวัน  ไหว้ทั้งซ้อทั้งเฮีย ไหนจะตาแก่รอบโต๊ะที่ไม่เคยเห็นหน้า
“นี่ไงเหมย  คนที่ม้าเล่าให้ฟังน่ะ” เรนหันขวับทันที และพบว่าข้าง ๆ ซ้อยังมีผู้หญิงอยู่อีกคน
เหมยเป็นหญิงสาววัยยี่สิบปลาย ๆ  ใบหน้าเป็นส่วนผสมระหว่างป๊าและม้าจนไม่รู้ว่าเหมือนใครมากกว่า  ตาเรียวเล็ก  ปากนิดจมูกหน่อย  ผิวขาวอย่างผู้ดี  แน่นอนว่าสวมชุดกระโปรงสีแดงไม่ทิ้งคอนเซ็ปงาน  ดูจากลายปักและเนื้อผ้าก็รู้ว่าเป็นของแบรนด์เนมราคาแพง
เจ้าหล่อนยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ”
แสงรับไหว้  ขณะที่เรนยังมึนงงว่าต้องรับด้วยไหม  คุณเหมยแก่กว่านี่นา แต่เล่นไหว้มาก่อนแบบนี้  ถ้ารับมันจะดูไม่ดีไหม หรือว่า----
“ไม่เป็นไรนะคะ  ไม่ต้องเครียดขนาดนั้น  ฮะ ๆ ๆ”
“เอ่อ...” เรนเกาหัว  เอาตัวรอดด้วยการหัวเราะตามน้ำไปก่อน “ฮ่า ๆ ๆ”
เกร็งจนไฮเปอร์จะขึ้นแล้วโว้ย....
เฮียแสงเหลือบตามองมาทางเขาราวกับรู้ว่ากำลังต้องการความช่วยเหลือ  เรนมันเด็กเด๋อด๋าไม่ถนัดรับมือกับพวกผู้ใหญ่รวยระดับพันล้านที่แผ่รังสีอำนาจขนาดนั้น  อีกอย่างพวกเขาไม่ใช่แขกสำคัญอะไรแค่ทักทายพอเป็นมารยาทก็โอเคแล้ว
“ถ้ายังไงพวกผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ได้ ๆ  กินให้เต็มที่เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” นิ้วอูมชี้หมุน ๆ บนโต๊ะ “อาหารโรงแรมทั้งนั้น  รับรองว่าอร่อย”
“ขอบคุณมากครับเฮีย”
ทั้งสองก้าวถอยหลังออกมาเงียบ ๆ  สถานการณ์ตอนนี้ดูยังไงก็ไม่เอื้อต่อแผนการ  กลับไปตั้งหลักที่โต๊ะดีกว่า  อีกอย่างไอ้เด็กซ่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว  เอาแต่ชะเง้อส่องเป็ดย่างบนโต๊ะชาวบ้านจนแสงต้องรีบลากไปยังโต๊ะตัวหลังสุด
“อย่าเพิ่งเห็นแก่กินสิวะ” แสงดึงเก้าอี้ออก  ตายังไม่วายสอดส่องไปที่โต๊ะหน้าสุด “ลืมภารกิจแล้วเหรอ”
“ไม่ได้ลืมซะหน่อย แต่เฮียใหญ่บอกให้เรากินเยอะ ๆ เราก็น่าจะเชื่อฟังเขา”
“เออ ๆ กินเข้าไปเลย” ในเมื่อยังเคลื่อนไหวไม่ได้ตอนนี้ก็ยัดเสบียงใส่ท้องให้เต็มที่ดีกว่า  เด็กบริกรเห็นมีคนมานั่งโต๊ะเปล่าก็รีบเอามาหารมาลงในทันที
จานออเดิร์ฟร้อนถูกวางเป็นอย่างแรก ประกอบไปด้วยเป็ดย่าง  หมูกรอบ  หมูแดงอบน้ำผึ้ง และยำแมงกะพรุนน้ำมันงา  เสิร์ฟพร้อมน้ำเก๊กฮวยหอมชื่นใจช่วยดับกระหายได้ดีนัก  แสงบอกบริกรว่าไม่ต้องพิธีรีตองเสิร์ฟตามคอร์ส  ยกมาได้เลยพวกเขาจะจัดการให้สิ้นซากเอง  ขืนรอทีละอย่าง ๆ ไอ้เรนก็ไม่มีสมาธิทำอย่างอื่นกันพอดี
“โห...ตรงนู้นมีติ่มซำด้วยอะเฮีย” ไอ้จิ้งจอกชี้มือไปยังโต๊ะด้านหลังที่มีควันไอน้ำลอยฉุย ๆ “สงสัยต้องไปเลือกเอง”
“ค่าอาหารที่แกกินวันนี้คงเอาคืนเรื่องดอกเบี้ยได้ทั้งปีแล้วมั้ง” แสงว่าติดตลก  ทำเป็นบ่นไปอย่างนั้นใจจริงก็เอ็นดูความตะกละของมันไม่น้อย  ดูซิ...ยัดห่าเป็นปอบลงเชียว
สีหน้ามีความสุขกับของกินแบบไม่สนโลกทำเอาแสงไม่กล้าใช้มันไปหยิบติ่มซำไปชั่วขณะ  ไว้ซดซุปถ้วยนี้หมดค่อยจิกหัวใช้ก็แล้วกัน….
“อาหารอร่อยไหมคะ?”
พรวดดดด
การมาเยือนแบบไม่ทันตั้งตัวทำนเรนทร์สำลักน้ำซุป “แค่ก ๆ ๆ  คุณเหมย!”
เจ้าของชื่อยิ้มรับ “เรียกพี่เหมยก็ได้ค่ะ”
“หามิได้ครับ”
“ขอเหมยนั่งด้วยสักครู่ได้ไหมคะ?”
พูดมาขนาดนี้มีหรือสุภาพบุรุษอย่างแสงจะปฏิเสธ  เขาลุกจากที่เพื่อเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาว “เชิญครับ”
เหมยนั่งลงตรงอีกฝั่งของโต๊ะทำเอาความอยากอาหารของนเรนทร์หายวูบเหมือนโดนสูบ  เลือดคนมีการศึกษาในกายบังคับให้เขาวางช้อนลงในถ้วยซุป
“อ้าว! ไม่ทานต่อแล้วเหรอคะ”
“พอดีเมื่อกี้ผมกินเร็วไปหน่อย  เลยแบบ....” เรนชี้ที่ปากตัวเอง “เอ่อ...จุกนิดหน่อยครับ”
“ฮะ ๆ ๆ” คุณเหมยไม่ใช่คนสวย แต่เวลาหัวเราะแล้วน่ามองชะมัดยาด “อาหารอร่อยเนอะคะ  นี่ภัตตาคารโปรดของเหมยเลย”
“อร่อยมากเลยครับ  ขนาดน้ำเก๊กฮวยยังชื่นใจเลย”
“ใช่ไหมคะ” หล่อนจับนิ้วตัวเองเล่นเหมือนคนขาดความมั่นใจ “ชื่อดัง  แถมยังจองคิวยาก แต่ป๊าก็หามาให้ เพราะรู้ว่าเหมยชอบ”
มาถึงตรงนี้แสงก็เข้าใจเรื่องที่เธอจะพูดในทันที “เฮียเขารักคุณเหมยมากนะครับ  ยิ่งไม่ได้เจอกันนานคงอยากจะชดเชยให้”
หล่อนยิ้มตอบ “เหมยก็เลยอยากจะมาขอบคุณคุณแสงเนี่ยแหละค่ะ”
“ผมไม่ได้ช่วยอะไรหรอกครับ”
“ม้าเล่าให้เหมยฟังหมดแล้วค่ะ” มาถึงตรงนี้ตาเล็ก ๆ นั่นก็เบิกกว้างเป็นประกาย “ได้ยินว่าด่าป๊าซะเปิดเปิงหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย  สุดยอดไปเลยค่ะ  แค่ฟังเฉย ๆ ยังสะใจเลย  อยากอยู่ในเหตุการณ์ด้วยจัง”
นเรนทร์อ้าปากค้าง  เอ่อ...คุณเหมยใจเย็น ๆ นะครับ  เมื่อกี้ยังนางเอกอยู่เลย
“ทำเอาคนอย่างป๊าหวั่นไหวจนโทรหาเหมยได้นี่เก่งสุด ๆ เลยนะคะ” ภาพลักษณ์คุณเหมยตอนนี้คือนางฟ้าหลังทำโอทีแล้วกลับมาบ้าน  ถอดปีกโยนบนพื้น  ในมือมีเบียร์และรีโมตทีวี  ยิ่งตอนที่หล่อนโบกมือเรียก “น้องคะ! ขอเก๊กฮวยแก้ว”
โอเค  รู้เรื่อง!
“เหมยคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้คุยกับป๊าแล้วซะอีก  ขอบคุณมากนะคะ”
“แกแค่หัวโบราณน่ะครับ  แล้วก็อีโก้”
“ไม่ยอมเข้าใจโลกด้วยค่ะ!” ลูกสาวเจ้าพ่อสมทบ “อย่างวันนี้เหมยนึกว่าจะดีขึ้นแล้ว  ที่ไหนได้ดันมาเล่นมุกอ้อม ๆ ว่าถ้ายังโสดอยู่จะยกให้คุณเมศบ้างล่ะ”
“คุณเมศ?”
“เจ้าของบริษัทออแกไนซ์งานวันนี้ค่ะ” หล่อนบุ้ยปากไปยังอีกฝั่งของสวน “ที่สวมสูทสีเทา  ตัวสูง ๆ หล่อ ๆ”
“อ้อ”
“พูดทีเล่นทีจริงตั้งหลายครั้ง  แซวแบบนี้มันพาให้อึดอัดกันทั้งคู่นะคะ” พอระบายเสร็จหล่อนก็ยกน้ำขึ้นดื่มอึก ๆ “รู้ทั้งรู้ว่าเหมยไม่ได้ชอบผู้ชาย  แถมยังมีแฟนแล้ว”
แสงคลี่ยิ้ม “ผมเข้าใจความรู้สึกคุณเหมยนะครับ”
“ลึก ๆ แล้วเขายังหวังให้เหมยแต่งงานมีลูกสินะ เฮ้อ~”
“ถ้าลูกชายด้วยจะดีมากเลยล่ะครับ”
หญิงสาวยิ้มกับมุกตลกร้าย “โบราณครบสูตรเลยนะคะ”
“มันต้องค่อยเป็นค่อยไปแหละครับ  ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก” มาถึงตรงนี้นเรนทร์ก็ลอบสังเกตสีหน้าเฮียแสง  พอเห็นว่าไม่ได้ดูเจ็บปวดอะไรก็ค่อยเบาใจหน่อย
จะว่าไปสองคนนี้ก็มีส่วนคล้ายกันอยู่ไม่น้อย  เรื่องที่ถูกกีดกันจากครอบครัวแล้วยังเข้มแข็งอยู่ต่อได้ แต่คุณเหมยโชคดีกว่าตรงที่เฮียใหญ่รักเธอมากพอที่จะตามกลับมา  อาจน่ารำคาญไปบ้าง แต่อย่างน้อยก็ได้เริ่มขยับเข้าหากันใหม่
ถ้าเฮียแสงมีวันนั้นก็คงดี แต่เรนคิดแทนคนอื่นไม่ได้หรอก...
“ไว้รอบหน้าพาแฟนคุณเหมยมาแนะนำให้ผมรู้จักด้วยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ  รอบหน้าจะพากลับมาไทยด้วย” สิ้นประโยคดวงตาเล็กเท่าเม็ดกวยจี๊ก็เหล่มองมายังเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคน “งั้นตอนนี้แนะนำแฟนคุณแสงก่อนดีกว่า”
“แฮะ ๆ ๆ” เรนเกาท้ายทอย  เอาจริง ๆ มันเขินนิดหน่อยเวลามีคนมาเรียกแบบนี้ “แฟนคุณแสงก็ชื่อเรนไงคร้าบ~”
“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ”
“ผมพูดความจริงนี่นา” นเรนทร์ยักไหล่
“เป็นคู่ที่น่ารักจังเลยนะคะ” เข้าใจว่าชมไปตามมารยาท แต่แสงคิดว่าบางทีคุณเหมยไร้มารยาทบ้างก็ได้ “นี่รู้จักกันได้ยังไงเหรอคะ”
ฉึก!
โอ้โห...คำถามนี้...ไอ้เรนอยากจะยกมือขอไวท์บอร์ดเพื่อโยงสมการอีรุงตุงนังให้คุณเหมยได้ดูเป็นขวัญตา  ขี้คร้านจะสรุปว่า ‘อ๋อ ผมหลอกเฮียไปนอนเพื่อผัดผ่อนหนี้ครับ’ ก็จะไม่งามนัก  เขาดูขี้โกง ส่วนเฮียแสงก็มักมากในกาม
ระหว่างที่กำลังสับสนว่าจะแหลต่อว่ายังไงดี  ฝ่ามืออบอุ่นของแสงก็วางทาบลงบนมือที่กร้านเป็นหนังจระเข้ของเขา  กระแสไฟฟ้าแล่นแวบเข้าร่าง  อาจเพราะตอนนี้ศีลเริ่มเสมอกันเรนจึงจับจังหวะได้ว่านี่คือการ ‘ส่งสัญญาณ’ ตามที่นัดแนะกันไว้....
“พูดถึงเรื่องนี้ทีไรเรนเขาไม่ค่อยสบายใจน่ะครับ”
“เอ๋?” เหมยเอียงคอ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เราพบรักกันเพราะผมทำงานให้เฮียใหญ่นั่นแหละครับ”
เชี่ยแม่ง.....เฮียใช้คำว่า ‘พบรัก’ ด้วย  ไอ้เรนขนลุกจนจะยกมือไหว้อยู่แล้ว และหนักหนาขึ้นเมื่ออีกฝ่ายไล้ปลายนิ้วเหมือนจะปลอบประโลม  มันได้แต่ภาวนาไม่ให้หนังแห้งแตกของตัวเองเกี่ยวนิ้วเฮียจนเป็นแผล
“เรนเขาเป็น....” แสงเงียบไปสักพัก  เม้มปากลำบากใจที่จะพูดออกมา “ลูกหนี้ของเฮียใหญ่”
“หา!?” คนฟังหวีดเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง “ว่าไงนะคะ”
“ผมเจอเขาตอนไปตามทวงหนี้น่ะครับ” นิ้วโป้งที่คลึงอยู่เปลี่ยนมากดจุดเป็นเชิงบอกว่า ‘ถึงตาแกแล้ว’
เรนยืดตัวขึ้น  ปลุกจิตวิญญาณนักแสดงในตัวให้ลุกเป็นไฟ  ถ้าขอเวลานอกได้ก็อยากจะใช้น้ำตาเทียมเหมือนกัน “เฮียแสงช่วยผมเอาไว้หลายอย่างเลยครับ  ตอนนั้นลำบากแทบแย่  โดนซ้อม  โดนดักรอที่หน้าบ้าน”
“ตายจริง” เธอยกมือทาบอก “เหมยขอโทษแทนป๊าด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เพราะที่พูดมาพ่อคุณเหมยไม่ได้ทำครับ....เฮียอู๋ทำ แต่ช่างเถอะให้เข้าใจผิดไปแบบนั้นก็ดี “แม้จะผิดต่อหน้าที่ แต่เฮียแสงก็ยอมลดตัวลงมาทำแผลให้ผม  ยอมให้มืออันบริสุทธิ์เปื้อนเลือดคนจนอย่างผม...”
คนแก่กว่าขยับเข้ามากระซิบ ‘เยอะไป ๆ’
อ้าวเหรอ...เรนรีบปรับลดอารมณ์ลงมาตามที่โค้ชบอก “ถ้าตอนนั้นไม่ได้เฮียแสงผมคงไม่มีวันนี้หรอกครับ”
ใช่แล้ว... ‘คู่รักร่วมเพศที่ฝ่ายหนึ่งเป็นหนี้สินท่วมหัว แต่ก็ยังร่วมฟันผ่าอุปสรรคไปด้วยกัน’ คือธีมของวันนี้  วาบหวาม  ซาบซึ้ง  ละลายจิตใจคุณหนูลูกเจ้าพ่อได้อยู่หมัด  ไม่เชื่อดูน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ก็ได้
“เหมยรู้สึกผิดจังเลยค่ะที่ครอบครัวเราทำให้ทั้งสองคนลำบาก”
“ไม่หรอกครับ  อย่างน้อยก็ทำให้เราได้มาเจอกัน” ขนเฮียแสงลุกขึ้นมาแทงแขนไอ้เรนเป็นที่เรียบร้อย  มันเขย่ามือเป็นการบอกว่า ‘อดทนหน่อยเฮีย  อีกนิดเดียว’ “ตอนนี้ซ้อเองก็ช่วยเป็นแหล่งเงินทุนให้ผมอยู่  ถ้ายังหางานมาเสนอได้เรื่อย ๆ จ่ายต้นจ่ายดอกให้เฮียใหญ่  สักสองสามปีก็น่าจะหมดแหละครับ”
“ดอก....ร้อยละเท่าไหร่คะ”
“คุณเหมยอย่ารู้เลยครับ”
“.........”
“น้ำเก๊กฮวยหมดแล้ว  ผมเรียกเด็กเสิร์ฟมาเติมให้นะครับ”
เรนดึงตัวออกจากฝ่ามือชุ่มเหงื่อ  แอบเห็นว่าเฮียเช็ดมือกับกางเกงด้วยจะรังเกียจอะไรปานนั้น  ทีตอนอย่างว่ายังไม่สนเรื่องความสะอาดแท้ ๆ  ไอ้จิ้งจอกโบกมือหย็อย ๆ เรียกบริกรสาวที่อีกฝั่งของสวน  ทว่าร่างของใครอีกคนเดินตัดฉับเข้ามาบดบังทัศนียภาพ  หญิงคนนั้นสวมชุดแดงและเครื่องประดับกรุยกราย
นเรนทร์เงยหน้าขึ้น “ซะ....ซ้อ”
ระหว่างที่ลังเลว่าควรจะไหว้ซ้ำดีไหมเสียแหลมเล็กจากเพื่อนร่วมโต๊ะก็แผดขึ้น
“ม้า!”
นเรนทร์หันขวับ และก็พบว่า ‘ลูกสาวเจ้าพ่อ’ นี่ไม่ได้เป็นกันง่าย ๆ จริง ๆ  คนโง่เง่าอย่างเรนคงไม่มีปัญญาแผ่รังสีอำนาจออกมาได้ขนาดนั้นเป็นแน่  คุณเหมยยืดตัวขึ้นจิกตาลงเล็กน้อยราวกับมาช่าในหงส์เหนือมังกร

“เหมยมีเรื่องต้องคุยด้วย”

...................................................