ความทุกข์ของคนไม่มีชื่อเล่น
ผมชื่อบูรพา ผมไม่มีชื่อเล่น ผมเคยถามพ่อแม่ว่าทำไม พ่อกับแม่ให้คำตอบง่ายๆ ว่าขี้เกียจตั้ง ตอนนี้ผมชินแล้วกับการถูกเรียกเต็มยศว่า บูรพา เพราะผมไม่มีชื่อเล่น และให้ตัดชื่อไปเรียกย่อๆ มันก็ไม่เหมาะ ไอ้บู? ไอ้พา? มันเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก บูรพา แต่รู้มั้ยครับกว่าจะมาถึงวันนี้ผมผ่านอะไรมาบ้าง
ตอนประถม"เอาล่ะเด็กๆ วันนี้ครูจะให้เราเขียนประวัติส่วนตัวลงในกระดาษที่ครูแจก เขียนให้ครบทุกช่องนะคะ แล้วเดี๋ยวครูจะให้ออกมาอ่านหน้าห้อง เราจะได้รู้จักกันเนอะ"
ผมรับกระดาษมาจากอาจารย์แล้วหยิบกล่องดินสอลายดิจิมอนที่แม่ซื้อให้เพื่อต้อนรับเปิดเทอมออกมา หยิบดินสอออกมาเสร็จสรรพ แล้วบรรจงเขียนประวัติตัวเองลงไป
ชื่อ ด.ช. บูรพา นามสกุล สัตยาพิทักษ์
ชื่อเล่นผมขมวดคิ้วแน่นเมื่อมองไปยังบรรทัดนั่น ผมเขียนลงไปไม่ได้เพราะแม่ไม่เคยบอก จึงยกมือขึ้นเรียกหาครู
"ว่าไงคะนักเรียน"
"ผมไม่มีชื่อเล่นครับครู"
"งั้นก็ใส่แดทไปค่ะ"
ผมพยักหน้าหงึกๆ แล้วทำตามที่ครูบอก
ดอ...แอ...ดอ...แดด ถึงเวลาแนะนำตัวเองหน้าห้อง ผมตื่นเต้นนิดหน่อยเมื่อถึงเลขที่ตัวเอง คุณครูก็เรียกออกไปหน้าห้อง ผมยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรให้เพื่อนร่วมห้อง
"สวัสดีคุณครูที่เคารพ และเพื่อนๆ ที่น่ารักทุกคน"
บางคนแม่งก็ไม่ได้น่ารักอะไรเลย แต่เป็นแพทเทิลไง เห็นทุกคนพูดผมก็พูดบ้าง
"เราชื่อบูรพา สัตยาพิทักษ์ ชื่อเล่น แดด..."
และการแนะนำตัววันนั้นก็ทำให้เกิดความเข้าใจผิดเกี่ยวกับชื่อเล่นของผม
"หวัดดีแดด"
"ขอนั่งด้วยนะแดด"
"แดด เราขอยืมยางลบหน่อยสิ"
"ชื่อแดด มาจากแสงแดดเหรอ"
เราชื่อบูรพา บูรพาไม่มีชื่อเล่นโว้ย!
และเหนือสิ่งอื่นใด ผมได้รู้จักสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า แดท (-) ครูแม่งไม่อธิบายให้เคลียร์ไง เออ ก็เลยต้องชื่อแสงแดดไปครึ่งเทอมอ่ะ
ตอนมัธยม ตอนมัธยมผมย้ายมาอยู่ลำปางเพราะพ่อต้องย้ายมาทำงานที่นี่ วันแรกในโรงเรียนผมก็ตื่นเต้นไปตามประสา เดินเข้ามาโรงเรียนได้ยินภาษาเหนือตลอดทางเพราะเด็กนักเรียนก็เป็นคนในพื้นที่ทั้งหมด
"หวัดดี"
ผมหันไปหาเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งที่เดินเข้ามาทัก ตัวขาวๆ แก้มแดงๆ และตาที่เป็นรูปสระอิตอนยิ้มให้ผม
"เอ่อ...หวัดดี"
"อ้าว อู้เมืองบ่ะได้ก๋า?"
ภาษาเหนือที่ออกมาจากปากคนข้างๆ ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมา น่ารักโคตรพ่อโคตรแม่
"ไม่ใช่คนเหนือเหรอ" เสียงเล็กๆ ปรับเป็นภาษากลางที่ยังติดสำเนียงท้องถิ่นอยู่
"อือ เรามาจากกรุงเทพฯ"
"อ้าวเหรอ เราชื่อองศาเหนือนะ เรียกว่าเหนือก็ได้"
"อ๋อ โอเคเหนือ เรา...บูรพา""ชื่อเล่นอ่ะ"
"ก็...บูรพา"
"แล้วให้เรียกสั้นๆ ว่าอะไรอ่ะ"
"บูรพา"
"โค๊ะ! บ่ะมีชื่อเล่นก๋า อะหยังมายาวขนาด เมื่อยปากต๋ายห่า!"
ผมหัวเราะเบาๆ เพราะภาษาที่ฟังไม่ออก แต่เดาว่ามันคงบ่นอะไรสักอย่างนี่แหละ
ตอนแนะนำตัวในห้อง เปิดเรียนใหม่ก็ต้องมีการแนะนำตัวเป็นธรรมเนียม ผมนั่งใกล้ๆ เพื่อนใหม่ที่ชื่อว่าองศาเหนือ เขาเป็นคนพูดเก่ง และอู้ไม่หยุดถ้าเจอคนพูดภาษาเดียวกัน เอาจริงๆ ก็พูดภาษาเดียวกันทั้งห้องอ่ะ ยกเว้นผมคนเดียว การแนะนำตัวดำเนินไปเรื่อยๆ จนมาถึงแถวผม
"สวัสดีครับ ชื่อเอกรินท์ ชื่อเล่นชื่อเอครับ"
"อ่ะคนถัดไป"
"สวัสดีครับ ผมชื่อเจษฎา ชื่อเล่นชื่อไอซ์ครับ"
"ต่อไปจ้ะ"
"สวัสดีครับ ผมชื่อองศาเหนือ ชื่อเล่นชื่อเหนือครับ"
"คนต่อไปค่า"
"สวัสดีครับ ผมชื่อบูรพา ชื่อเล่น..."
ผมเว้นช่วงนิดหนึ่ง คนในห้องก็หันมามองอย่างลุ้นๆ
"ไม่มีครับ"
"ไม่มีชื่อเล่นเหรอคะ"
"ไม่มีครับ"
"เออ แปลกดีนะ อ่ะ คนถัดไปจ้ะ"
ผมกลับมาที่บ้านหลังโรงเรียนเลิก โรงเรียนวันแรกของผมผ่านไปด้วยดี ผมปรับตัวได้ไม่มีปัญหา และได้เพื่อนใหม่แล้วเรียบร้อย กลับมาถึงบ้านก็เห็น อาคเนย์ น้องชายผมที่ไปเรียนอีกโรงเรียนหนึ่งซึ่งเป็นโรงเรียนประถม มันนั่งในห้องนั่งเล่นพอดีก็เลยเดินเข้าไปหา
"ทำไรอ่ะ"
"กำลังจะทำการบ้าน"
"เปิดเรียนวันแรกก็มีการบ้านเลยเหรอ"
"ครูให้เขียนประวัติส่วนตัวอ่ะ" มันว่าแล้วหยิบกระดาษกับดินสอขึ้นมา ผมมองน้องที่กำลังกรอกข้อมูลส่วนตัวลงไป
ชื่อ ด.ช. อาคเนย์ นามสกุล สัตยาพิทักษ์
ชื่อเล่น"พี่บูรพา เราไม่มีชื่อเล่นอ่ะ ต้องทำไง"
"ใส่แดทไปไง"มันพยักหน้าหงึกๆ แล้วก้มลงไปเขียน
ดอ...แอ... "เฮ้ยๆ ไม่ใช่" ผมห้ามมันเอาไว้ก่อนแล้วอธิบายความหมายของเครื่องหมายแดทให้มันฟัง ถ้าไม่อยากมีชื่อเล่นน่ารักๆ ว่าน้องแสงแดด มึงต้องเชื่อพี่
"อาคเนย์"
"ฮึ"
"แล้วเวลาเพื่อนเรียกสั้นๆ เรียกว่าไงอ่ะ"
"ก็เนย์ไง ไม่มีใครเรียกเต็มๆ หรอก"
ผมหันขวับไปมองน้อง มันไม่มีชื่อเล่นแต่ยังมีชื่อสั้นๆ ไว้ให้เพื่อนเรียก แต่ทำไมเราไม่มี...
"แม่! ทำไมบูรพาไม่มีชื่อเล่น! ทำมาย!!!!"
ตอนไปแลกเปลี่ยนที่แคนาดา "Hi, My name is บูรพา"
"sorry again please."
"บูรพา"
"Bu what?"
"บูรพา"
"Bu Ra Sorry Bu what?"
บูรพาโว้ย บูรพา!
พออธิบายให้เพื่อนที่นั่นฟังว่าชื่อผมมีความหมายว่าทิศตะวันออก พวกนั้นก็พากันเรียกผมว่า East แน่นอนว่ามันง่ายกว่าการออกเสียงคำว่าบูรพาแน่นอน
ตอนได้เป็นพระเอกนิยาย ก็ต้องโวยวายกับคนเขียนสักหน่อย บูรพา : คุณครับ ทำไมผมไม่มีชื่อเล่น
เต้าหู้ไข่ : ตัวเหี้ยไง เห็นเหนือมันเรียกงี้
บูรพา : ชื่อนี้สงวนให้เมียเรียกคนเดียว ขอร้องเลย
องศาเหนือ : ใครเมียมึง!
บูรพา : ได้กับใครก็คนนั้นแหละเมียกู
องศาเหนือ : ไอ้บูรพา ไอ้บ้า
บูรพา : เขินอ่ะดิ
องศาเหนือ : ก็เออดิ หูแดงเลยเนี่ย
บูรพา : น่ารักชิบหายเลยมึงเนี่ย
เต้าหู้ไข่ : ทีมงาน เอาไอ้เหนือไปเก็บหน่อย! มาทำไมไม่ได้รับเชิญ!
องศาเหนือ : เออๆ ไปแล้ว
บูรพา : เจอกันที่ห้องนะตัวมึง
องศาเหนือ : คร้าบ รีบกลับนะ คิดถึง
เต้าหู้ไข่ : ไป๊!
บูรพา : โทษทีๆ ความรักมันกำลังบานสะพรั่ง งดงามดั่งทุ่งหญ้า...
เต้าหู้ไข่ : เก็บความโรแมนติกมึงไว้ แล้วเข้าประเด็นเหอะ
บูรพา : เออ คิดชื่อเล่นให้หน่อยสิ อยากมีชื่อเล่น
เต้าหู้ไข่ : เออ คิดไปคิดมา แกก็ควรมีชื่อเล่นนะ แกรู้มั้ยว่าทั้งเรื่องเนี่ย เราต้องพิมพ์ชื่อแกไปทั้งหมด 779 ครั้ง ครั้งละ 5 อักขระ รวมทั้งหมด 3895 อักขระ 3895 ครั้งที่ต้องจิ้มนิ้วลงไปบนแป้นพิมพ์เพื่อพิมพ์ชื่อแกเลยนะ
บูรพา : งั้นก็ตั้งชื่อเล่นดิ คิดให้หน่อย
เต้าหู้ไข่ : ถ้าคิดออก กูคงไม่ใช้บูรพามาเจ็ดร้อยกว่าคำงี้หรอกไอ้หนุ่ม
บูรพา : งั้นก็เรียกคนมาช่วยคิด
เต้าหู้ไข่ : เออ ความคิดดีนะ ให้นักอ่านช่วยคิดเนอะ
บูรพา : ดีๆ
เต้าหู้ไข่ : อ้อนเขาสิ เอาหน้าหล่อๆ เข้าล่อ
บูรพา : (หันมองกล้อง)
สวัสดีครับผมบูรพา ไม่มีชื่อเล่น ชื่อตัวเหี้ยก็อยากเก็บไว้ให้เมียเรียกคนเดียว ก็เลยอยากชวนเพื่อนๆ มาช่วยกันตั้งชื่อเล่นให้ผมหน่อยนะครับ ขอชื่อหล่อๆ คูลๆ แบบบูรพาสไตล์นะครับ เต้าหู้ไข่ : ส่งจูบด้วย
บูรพา : ไม่เอา ทุเรศ
เต้าหู้ไข่ : เร็วๆ
บูรพา : โอเค จุ๊บๆ จะรอนะครับ
แต่งไปขำไป มโนอะไรขนาดนั้นนนน!!! แต่เอาเป็นว่าอยากจะชวนทุกคนมาช่วยกันตั้งชื่อเล่นให้บูรพากันค่ะ
ร่วมสนุกได้ผ่านทาง เฟสบุ๊คแฟนเพจ
Writer Book หรือ ผ่านทางทวิตเตอร์ และติดแฮทแท็ก #บูรพาหาชื่อเล่น
ชื่อไหนหล่อคูลถูกใจบูรพา เรามีของรางวัลเล็กๆ น้อยๆ แจกค่ะ เป็นหนังสือ องศาเหนือ ที่บูรพาเป็นคนเขียน จำนวน 5 รางวัลค่ะ ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 ม.ค. นี้นะคะ มาเล่นกันเยอะๆ น้า บูรพารออยู่ค่า
หัวข้อ: [END]►East meets North บูรพากับองศาเหนือ◄ ตอนพิเศษ ในวันที่... 28/05/18 (อ่าน 310799 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก