14 กุมภาฯ วันวาเลนไทน์
วาเลนไทน์แมวอะไร นี่มันวันอังคารเว้ย! แผนวาเลนไทน์พินาศตั้งแต่ไอ้บูรพาถ่อกลับไปกรุงเทพฯ ที่จริงมันก็มีเหตุผลของมันแหละ แล้วผมก็ไม่ควรไปยึดติดอะไรมากกับอีแค่วันๆ เดียว ใช่...แค่วันๆ เดียว ไปทำตัวลั้ลลากับแก๊งชะนีโสดดีกว่า ไอ้หลิวโทรมาชวนกินข้าวพอดี เลยลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปกับพวกมันเลย เปิดตู้เห็นเสื้อสีชมพูกูแล้วบาดใจ คว้าเสื้อดำมาใส่แม่งเลย เสื้อไอ้บูรพาอีกต่างหาก เพราะผมไม่มีสีดำแต่อยากให้เข้าคอนเซ็ปต์กับเพื่อน ไม่ได้ใส่ดำเพราะงอน จริงจรี๊ง!
ผมใช้ชีวิตผ่านวันนี้ทั้งวันด้วยการเล่นอยู่กับแมวที่ห้องไอ้หลิว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างกับวันนี้ไม่ใช่วาเลนไทน์ แต่กูใกล้จะตายเพราะเหี่ยวมากจริงๆ จิตใจเปราะบางเหลือเกินตัวกู คิดถึงบูรพา วันพิเศษๆ แทนที่จะได้อยู่ด้วยกัน แต่นี่ทำได้แค่ดมกลิ่นมันจากเสื้อมันเนี่ย ไอ้เห็บหมาเอ๊ย กูคิดว่าวันนี้มึงจะต้องหวานให้น้ำตาลคว่ำ เอาให้คนอิจฉากูแบบ อิจฉาจนหมั่นไส้ มีวันดีๆ คูลๆ แบบบูรพาสไตล์ ไม่ใช่ปล่อยให้กูเหงา เฉาเป็นขยะเปียกแบบนี้ วาเลนไทน์ทั้งที โรแมนติกแมนอย่างมึงไม่น่าพลาดนะเฮ้ย
"ไอ้เหนือ ตกลงไปป่ะเนี่ย คอนเสิร์ตอ่ะ"
"ไป..." ผมตอบเสียงเอื่อยๆ
"ไปก็ลุกสิ เขาจะไปกันแล้ว"
ผมลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับอุ๋งที่นอนอยู่ในมือ ก่อนจะเดินตามไอ้หลิวลงไปข้างล่าง พวกเพื่อนๆ ยืนรอกันอยู่แล้ว นำทีมมาโดยไอ้ไกด์ ที่ตกลงกันว่าจะให้มันมารับ ผมแอบคัดค้านนิดหน่อย เวลาชวนกันไปกินเหล้าแล้วให้ไอ้ไกด์มารับ มันไม่เคยขับกลับมาส่งได้สักครั้ง เมาคนแรกทุกที เดือดร้อนไอ้บูรพาตามส่งทุกหอตลอด
"เหนือ ทำไมใส่เสื้อดำล่ะครับ" ไอ้ไกด์เข้ามาถามท่าทางดัดจริต
"โดนผัวเท"
ไอ้หลิวตอบแทนให้ ที่เหลือได้แต่หัวเราะกันคิกคัก มีความสุขกันมาก? เดี๋ยวกูพาลเลยแม่ง กำลังงี่เง่าอยู่ด้วย
"โอ๋ๆ ไอ้บูรพาเท เซมาหากูได้นะ เดี๋ยวกูจูบให้ลืมเหงาเลย"
"ไอ้บ้า"
"หงอยอ่ะ ร่าเริงหน่อย วันนี้ควงกูก็ได้" มันว่าแล้วเขยิบเข้ามาควงแขนผม
"เออ รีบไปเหอะ เดี๋ยวคนเยอะ"
ผมกับเพื่อนๆ มาอยู่กันที่ร้านเหล้าหลังม. คนเยอะอย่างที่คิด คอนเสิร์ตจากศิลปินก็เริ่มแสดงไปแล้ว ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างกับไอ้ไกด์ที่กำลังสแกนหาปากจูบ เป็นงานอดิเรกของมัน ส่วนพวกที่เหลือไปหวีดกันอยู่หน้าเวที
"วันนี้คนโสดเยอะกว่าคนมีคู่นะครับ มองไปทางไหนก็เจอแต่เสื้อดำ โสดกันจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย"
"วี๊ดดด!!!"
"งั้นเรามาตอกย้ำความโสดด้วยเพลงเหงากันครับ ก็แค่วัน ๆ เดียว จะเหงาตายก็ให้มันรู้ไป!"
"วี๊ดดด!!!"
"เพลงนี้ เหงา เท่าอวกาศครับ"
"วี๊ดดด!!"
"หลงทางอยู่กลางผู้คนมากมาย
สวนมาผ่านไปได้แค่มองตา
ยิ้มไปตอบมา แค่ความนิ่งเฉยที่มีให้ฉัน"
ผมเลื่อนสายตาไปมองนักร้องบนเวที กับเพลงที่กำลังเล่นอยู่ เพลงก็จังหวะสนุก แต่ทำไมฟังแล้วเหงาเลยอ่ะ ไอ้ไกด์ยกแก้วมากระแทกกับแก้วผมเบาๆ ก่อนเราจะยกดื่มทั้งคู่
"ความเหงามันใหญ่ขึ้นทุกที
พื้นที่ตรงนี้ที่ในหัวใจเกินจะเก็บไว้
ความเหงาก่อตัวเป็นเหมือนเงา
ปกคลุมชีวิตเรา เหมือนฉันเป็นดาว" ดื่มให้กับความรู้สึกงี่เง่าในใจที่กำลังจะเคลื่อนผ่านวันนี้ไป
"แต่ความเหงา เป็นอวกาศ
ฉันคงไม่อาจซ่อนมันไว้ข้างในจิตใจ
เมื่อความเหงา ใหญ่เท่าอวกาศ
ฉันเลยไม่อาจ ที่จะรู้สิ้นสุดที่ใด"
หลังงานเลิก ไอ้ไกด์ขับรถมาส่งผมกับไอ้หลิวได้อย่างปลอดภัยเพราะวันนี้มันเมาไม่หนัก ไม่มีเพื่อนกินด้วย เพราะเอาแต่ไปแหกปากกันอยู่หน้าเวที ผมก็ไม่ได้กินจนเมา ไม่มีฟีลจะเมา ง่วงมากกว่า กลับถึงห้องได้ก็ทิ้งตัวนอนเลย กะว่าจะลุกมาอาบน้ำแต่ตามันปิดไปก่อน
"แกรก..."
เสียงประตูทำให้ผมหรี่ตาขึ้นมามอง ตามมาด้วยเสียงเปิดไฟจึงมั่นใจว่าเป็นไอ้บูรพา แต่ง่วงมากขี้เกียจทักก็เลยดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงหนีแสงไฟที่แยงตา
"เหนือ..."
ไอ้บูรพาเปิดผ้าที่คลุมอยู่ออกแล้วเรียกที่ข้างหู
"อือ" ผมได้แต่ตอบรับในลำคอเบาๆ
"กลับมาแล้วครับ"
"รู้แล้ว"
"ลืมตามามองหน่อยเร็ว"
"ง่วง"
"ลืมตาหน่อย นะๆๆ"
"อะไรของ...แมว!" ผมเด้งพรวดขึ้นมาเพราะลืมตาขึ้นมาเห็นแมวตรงหน้าพอดี
ไอ้บูรพาหัวเราะชอบใจ
"ไอ้บ้า ตกใจหมด" ผมขยี้ตาสองสามทีแล้วหยิบแว่นที่หัวเตียงมาสวม จึงมองเห็นแมวตรงหน้าชัดๆ
"อ่ะ ที่อยากได้ไง"
"มึงบอกว่ารำคาญไม่ใช่เหรอ"
"มาคิดๆ ดูแล้วก็ไม่มีอะไรน่ารำคาญกว่ามึงแล้วแหละ"
"ไอ้บูรพา! ไอ้บ้า!"
"ล้อเล่นๆ"
"แล้วอยู่ดีๆ เปลี่ยนใจให้กูเลี้ยงเหรอ"
"ก็ไม่ได้อยู่ด้วยวาเลนไทน์ไง กลัวงอน เลยเอาแมวมาง้อเลยเนี่ย"
"..."
"ไม่งอนแล้วนะ"
"จริงๆ กูงอน"
"โอ๋ หายงอนนะ"
ไอ้บูรพาจับเท้าแมวมาแตะมือผม
"แม่จ๋าๆ"
"แม่พ่อง!"
"พี่เหนือค้าบ หายโกรธพี่บูรพานะค้าบ นะๆ"
"ง้ออีก"
"ไม่โกรธแล้วนะ"
"..."
"พี่บูรพาเขาจะขาดใจตายแล้วครับ"
"..."
"ตายแน่ ทรมานกันขนาดนี้ ตายแน่ๆ"
"ไอ้บ้า ตายไปเลย" ผมกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้วยกมือไปอุ้มแมวมาจากมัน แมวลายเสือตัวเล็กๆ นุ่มนิ่มโคตร กูหายโกรธตั้งแต่ลืมตามาเห็นแมวล่ะ
"แล้วมึงไปเอามาจากไหนวะ"
"ขู่มาจากพี่ข้างบ้าน กว่ามันจะให้เกือบฆ่ามันตายแล้ว"
"จะเอาแมวเนี่ยนะ"
"เออดิ แล้วมันน่ารักป่ะล่ะ"
"อื้อ เหมือนกันมั้ย" ผมยกแมวขึ้นมาไว้ข้างๆ หน้า ไม่เป็นโคอาลาร์มาร์ชแล้ว ตัวกูจะเป็นแมว
"ไม่เหมือน มึงเหมือนควาย"
"ไอ้เชี่ย!"
"โอ๋ๆ ล้อเล่น แต่ก็ไม่เหมือนจริงๆ นั่นแหละ"
"..."
"ตัวมึงน่ารักกว่าเยอะเลย"
นี่ยังไม่หมดยุคหยอดกันอีกเหรอ แต่ก็ชอบนะ ลอยไปติดเพดานได้ ลอยไปแล้ว
"ขอบคุณนะมึง ตามใจกูอีกแล้ว"
"อือ...รักไง"
ผมยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ผมมักจะเป็นฝ่ายรับ ขณะที่บูรพาเป็นฝ่ายให้มาโดยตลอด ตามใจโดยไม่มีเงื่อนไขไม่ว่าเรื่องที่ผมต้องการมันจะงี่เง่าหรือไร้สาระแค่ไหน ผมเลยเข้าใจคำว่ารักที่บูรพามีให้ ว่ามันเป็นรักที่จริงใจแค่ไหน ยิ่งมันรักผมมากเท่าไร ผมก็รักมันมากขึ้นไปเท่านั้น สำหรับบูรพา ผมอาจจะเป็นคนที่ทำให้วันวาเลนไทน์ของมันมีความหมาย แต่สำหรับผม มันทำให้ทุกวันของผมมีความหมาย...
"ให้แมวไปแล้วอ่ะ แล้วที่วางแพลนกันไว้อ่ะ"
"มึงทำแพลนพังไปทั้งวันล่ะ เพราะงั้นอย่าฝัน"
"ไรวะ กูรีบแทบบินกลับมา แล้วมึงมาใจร้ายกับกูงี้เหรอ"
"เลยคืนวาเลนไทน์มาแล้วไง ปีหน้าค่อยว่ากัน"
"..." มันส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจก่อนจะคว้านาฬิกาที่หัวเตียงมาหมุนสองสามทีแล้วกระแทกลงไปที่เดิม ผมหันไปเห็นเวลาที่นาฬิกาที่มันหมุนกลับไปเป็นสองทุ่ม
"คือไร?"
"มึงดูนาฬิกาดิ ยังไม่พ้นคืนวาเลนไทน์เลย!"
"ไอ้บูรพา มึงอย่าขี้โกง! ไอ้บูรพา ไอ้เหี้ย!!"
"เรียกเหี้ยก็เพลียไป"
"ไอ้ตัวเหี้ย!!!!!"
"เราทุกคนล้วนมีจักรวาลเป็นของตัวเอง
เป็นจักรวาลที่รอใครสักคนเข้ามาทำให้มันสมบูรณ์
การพบเจอคนๆ นั้นอาจเป็นเรื่องบังเอิญ
แต่การรักษาเขาเอาไว้เป็นความตั้งใจ"
-บูรพา-
"ถ้ามีคนถามอีกครั้ง ว่าสำหรับผมความรักคืออะไร
คราวนี้ผมจะตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ
ว่าความรัก...คือบูรพา"
-องศาเหนือ- **แถม Meddy Love Service with บูรพากับองศาเหนือ**
15 กุมภาฯ หลังเลิกเรียนอังกฤษ ผมลากกายหยาบไปตึกเอ็มดี เพื่อเรียนวิชาเรียนรวมที่โคตรจะน่าเบื่อ
"กูไม่ชอบวิชานี้เลยอ่ะ" ผมบ่นเป็นนิสัย
"กูก็ไม่เห็นมึงชอบสักวิชา"
ผมหันไปมองไอ้บูรพาด้วยหางตา กูบ่นเฉยๆ ไม่ต้องเสือกย้ำ
"ทำมองแรง" มันพูดขำๆ แล้วผลักหัวผมเบาๆ
"พวกมึงมีชีทกันยัง" ไอ้หลิวหันมาถาม ผมหันไปหาไอ้บูรพาอีกที องศาเหนือไม่ได้เกิดมาเพื่อรับรู้อะไรสักอย่าง ไอ้บูรพามันจัดการให้ทุกอย่าง ชีทเรียนทั้งหมดมันเป็นคนซื้อแล้ววิชาไหนที่มีสอบมันก็จะแยกเอาไว้ให้อ่าน ไฮไลท์ให้เสร็จสรรพ ขี้เกียจอ่านก็ให้มันอ่านให้ฟัง ยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าไม่มีมันอยู่ด้วย ผมจะใช้ชีวิตยังไง
"งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อชีทก่อน" ไอ้หลิวชี้นิ้วนับจำนวนสมาชิก ก่อนจะเดินแยกไปซื้อชีทใต้ตึก
"กูไปห้องน้ำนะ ไปป่ะ" ไอ้บูรพาหันมาบอก ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ แล้วเดินไปซื้อน้ำ ก่อนจะเดินมารอพวกมันที่หน้าบันได
"ตึกๆๆๆ!"
ฮึ?
ผมหันขวับไปมองนิสิตกลุ่มหนึ่งที่วิ่งเข้ามาหาผม
อะไรวะ?
"องศาเหนือใช่มั้ยคะ"
"ใช่ครับ" ผมพยักหน้างงๆ ก่อนพวกนั้นจะตรงเข้ามายืนล้อมผมเป็นวงกลม ผมหันซ้ายหันขวามองป้ายที่คล้องอยู่ที่คอ บ่งบอกว่าเป็นนิสิตแพทย์ปีหนึ่ง คนตรงหน้าผมยืนเอามือไขว้หลังเหมือนซ่อนอะไรอยู่ข้างหลังนั่นแล้วฉีกยิ้มนิดๆ
นิสิตแพทย์? มันจะทำอะไรกู มันจะฆ่าหั่นศพกูมั้ย มันจะเอาร่างกายกูไปศึกษาอะนาโตมี มันจะจับไปเป็นอาจารย์ใหญ่
"ม่าย!" ผมหวีดลั่นแล้ววิ่งออกมาจากวงล้อมของนิสิตแพทย์พวกนั้น ท่ามกลางสายตาคนใต้ตึก ทั้งที่นั่งกินข้าว กำลังซื้อข้าว และที่ยืนอยู่ตรงนี้หันมามองเป็นตาเดียว ผมหันไปมองหาไอ้บูรพาที่ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ จึงตัดสินใจวิ่งตรงไปทางนั้น
"เดี๋ยวค่ะ!"
"อย่าตามมานะโว้ย!" ผมหันไปตะโกนไล่ไอ้พวกที่ยังวิ่งตามมา
"รอก่อนค่ะ!"
"จะทำอะไรกู! ไม่เอา!" ผมวิ่งหนีออกมา ก่อนจะกระแทกเข้ากับร่างหนึ่งที่รับผมเอาไว้ เงยหน้าไปเห็นว่าเป็นไอ้บูรพา จึงรีบกระโดดไปข้างหลังมันแล้วเกาะคอมันเอาไว้
"บูรพา! ไอ้พวกนี้มันจะย๊ะอะหยังฮาก่ะบ่ะฮู้! เอ๊ย! มันจะทำอะไรกูก็ไม่รู้ มันจะจับกูไปฆ่าหรือเปล่าไม่รู้ ช่วยกูด้วย!"
"ไอ้บ้า ไม่ใช่!"
"อยู่ดีๆ วิ่งมาล้อมกู จะทำอะไรก็ไม่รู้! ไล่มันไปๆ ฮือ กูกลัว!"
"ไอ้เหนือ ไม่ใช่เว้ย!"
"ไอ้นั่นมันซ่อนมีดไว้ข้างหลังด้วย ข้างหลังมันอ่ะ!" ผมชี้ไปที่นิสิตคนหนึ่งที่ยังเอามือไขว้หลังอยู่
"โอ๊ย กูจะบ้า" ไอ้บูรพาบ่นเบาๆ แล้วจับผมให้มายืนข้างหน้า ผมยังเกาะมันแน่นแล้วกวาดสายตามองนิสิตแพทย์พวกนี้
"มึงดูก่อนสิเหนือ"
"ก็มันมีมีด!"
"มีดป้ามึงสิ!" ไอ้บูรพาพูดดุๆ ก่อนนิสิตคนนั้นจะยื่นมือข้างที่ซ่อนอยู่ข้างหลังออกมา ปรากฏว่าเป็นลูกโป่งที่บิดเป็นรูปร่างแปลกๆ ผมกระพริบตาปริบๆ มองลูกโป่งนั้นสลับกับคนที่ถือมาที่ยิ้มแห้งๆ ให้ผม
"คืออะไรวะ?" ผมหันไปถามไอ้บูรพา
"กิจกรรม Meddy Love Service เว้ย พวกเขาจะมาบอกรักมึงให้กู ชิบหาย มึงแม่งเล่นไม่เป็นว่ะ โทษทีนะครับ แฟนผมมันโคตรโง่ไปหน่อย" ประโยคหลังมันหันไปพูดกับนิสิตพวกนั้น ผมยังเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจ
"อ่า...ถ้างั้นเอาใหม่นะคะ"
"มึงอยู่ตรงนี้นะเหนือ ไม่ต้องสติแตก เขาไม่ฆ่ามึงหรอก" ไอ้บูรพาหันมาบอกกับผมก่อนจะเดินออกไปข้างๆ ให้นิสิตแพทย์กลุ่มนี้เข้ามาล้อมผมอีกที
"Meddy Love Service สวัสดีค่ะ"
ผมมองเสียงที่ประสานกันพูดสวัสดีแบบเลิ่กลั่ก คืออะไร กูต้องทำอะไร?
"อย่าให้ความรักเป็นเพียงสุญญากาศ บริการส่งลูกโป่งแทนใจจากคนที่คุณรัก และรักคุณ"
ลูกโป่งในมือนิสิตแพทย์คนนั้นถูกส่งมาให้ผม ตอนที่รับไว้ก็เริ่มเข้าใจสถานการณ์
"พร้อมกับบทเพลงนี้"
"ตั้งแต่พบกันวันนั้น ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้ เธอเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ทุกวันที่มี กลายเป็นวันที่มีความหมาย"
ผมหันไปมองไอ้บูรพาที่ยืนอยู่นอกวง มันยักคิ้วให้หน่อยๆ ด้วยรอยยิ้มกว้าง ขณะที่นิสิตแพทย์ที่ล้อมวงอยู่ประสานเสียงร้องเพลงออกมา
"ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้ แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน จะมีเธอ จะมีฉัน มีกันตลอดไป"
เขินก็เขิน ยิ่งสายตาคนที่มองมายิ่งเขิน แต่ใจก็พองไม่หยุด
"ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จัก ยิ่งรักเธอหมดใจ"
ไม่ไหวแล้ว...ละลาย
"พร้อมกับข้อความนี้..."
ผมหันกลับมามองนิสิตแพทย์ที่ดูเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่คนที่ส่งลูกโป่งให้ผมยกมือเบรกเอาไว้ แล้วหันไปหาไอ้บูรพา
"บูรพาพูดเองดีกว่า"
มันอมยิ้มนิดๆ ดูก็รู้ว่าเขินไม่แพ้กัน ก่อนพวกไอ้หลิวจะดันมันให้เข้ามาในวงด้วยกัน
"เขิน..." มันพูดเบาๆ
ผมพยักหน้าหงึกๆ มึงแค่เขิน กูนี่อายม้วนจนไส้ติ่งบิดผิดรูปแล้วเห็บเอ๊ย!
"ตัวกู...รักตัวมึงนะ..."
ผมพยักหน้านิดๆ แล้วกัดริมฝีปากอย่างเขินสุดตัว ไหลได้กูไหลไปแล้วตอนนี้ ฮือ...บูรพาสไตล์นี่ดีต่อใจ
"วี๊ดดด!!"
"จูบเลย! จูบเลย!"
"ไอ้บ้า!" ทั้งผมและไอ้บูรพาหันไปด่าพวกเพื่อนที่ตะโกนเชียร์ ไม่ใช่งานแต่งเว้ย!
หลังจากพวกนิสิตแพทย์ทำหน้าที่ตัวเองเสร็จก็พากันกลับไป วันหลังมาดีๆ ก็ได้ วิ่งเข้ามาแบบนี้เราก็ตกใจสิเธอ...ผมกับไอ้บูรพาและเพื่อนก็เดินขึ้นห้องเพราะใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว มองดูลูกโป่งในมือที่ได้มา ตรงกลางเป็นลูกโป่งรูปหัวใจ ล้อมด้วยลูกโป่งลูกยาวๆ ที่พันล้อมไว้ หน้าตาแปลกๆ แต่ก็น่ารักดี
"แก้มจะแตกแล้ว"
มันว่าแล้วยกมือดึงแก้มผมเบาๆ
"อันนี้มันน่ารักดี" ผมชูลูกโป่งในมือให้มันดู
"อือ เขามีให้เลือก เห็นมันแปลกเหมือนมึงดีเลยเอาอันนี้ มันมีชื่อด้วยนะ"
"ชื่อลูกโป่งเหรอ"
"อือ"
"ชื่ออะไรอ่ะ?"
ไอ้บูรพาหยุดเดินแล้วดึงผมให้หลบมุมมาอีกมุม ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู
"Only you"
"จุ๊บ!" ผมใช้จังหวะที่มันเฉียดหน้าเข้ามาใกล้ เอาปากไปชนแก้มมัน ที่จริงรู้แหละว่าที่ดึงมาหลบเพราะมันจะทำแบบนี้ เลยชิงทำก่อนถือว่าชนะ คนโดนจุ๊บแก้มหูแดงแปร๊ด ผมเองก็ไม่แพ้กันเลยรีบก้าวเท้าออกมาจากตรงนั้น
ไม่ไหวแล้วโว้ย เขิน!
"เหนือ...เหนือ..."
"ไม่เอาแล้ว เขิน!"
"เหนือ! หยุดก่อน"
"ม่าย!"
"เรียนห้องนี้โว้ย"
ผมเบรกกะทันหันแล้วเลี้ยวขวับกลับไปเดินเข้าห้อง กูก็ยังไร้สติจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ
...
ตอนพิเศษ
แด่ วันแห่งความรัก
แด่ คนมีรัก
แด่ คนไม่มีรัก
แด่ คนที่ยังศรัทธาในความรัก
แด่ คนที่หมดศรัทธาในความรัก
แด่ ความรักที่มีอยู่จริง
แด่ ความรักที่ไม่มีอยู่จริง
แด่ ทุกความรักซึ่งเคลื่อนที่อยู่รอบตัวเรา ขอให้ความรักและจักรวาลของทุกคนสมบูรณ์ - เต้าหู้ไข่ สุภาพชะนีผู้ครองความโสดมานานกว่าสองทศวรรษ **ขอบคุณทุกคนที่รักและเอ็นดูบูรพากับองศาเหนือนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันมาตลอดเลย ดีใจมากจริงๆ ค่ะ รักทุกคนมากนะคะ
**คอนเสิร์ตซีซั่น ไฟว์แบบมโน บรรยากาศก็มโนเอา สมัยเรียนไม่เคยเข้าร้านเหล้าค่ะ เป็นคนไสยๆ ร้านนั่งลงนั่งเล่นอะไรไม่เคยเข้าเล้ย เข้าร้านอื่นแทน 5555
**ขอบคุณมินท์ นิสิตแพทย์ม.น.สำหรับไอเดียกิจกรรม Meddy Love service กิจกรรมบอกรักน่ารักๆ ของนิสิตแพทย์ม.น.ค่ะ เข้าไปดูบรรยากาศกิจกรรมได้ที่เพจนี้เลยค่ะ
Meddy love service จะได้เข้าใจนังเหนือว่ามันเขินแค่ไหน 55555
**หนังสือบูรพากับองศาเหนือยังสั่งได้อยู่นะคะ เปิดจองถึง 28 ก.พ. นี้นะจ้ะ //ขายของไม่เลิกรา รายละเอียดเพิ่มเติมทางเพจ
writer book เลยค่ะ
**สุดท้ายนี้ ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยค่ะ
>>รักอิสระ<< รักกากๆ แบบเรื่อยเปื่อย ของพี่อิสกับน้องปิง
**และท้ายที่สุด รักนะคะทุกคน
หัวข้อ: [END]►East meets North บูรพากับองศาเหนือ◄ ตอนพิเศษ ในวันที่... 28/05/18 (อ่าน 310770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก