หัวข้อ: [END]►East meets North บูรพากับองศาเหนือ◄ ตอนพิเศษ ในวันที่... 28/05/18

[zzcors]

อ่านแล้วโคตรเกลียดลูกไม้กะแพทมากกกกกกก แบบลูกไม้มันจะไม่รู้เลยหรอว่าแพทเป็นแฟนกะนู๋เหนือ แล้วแบบแพทแม่งไม่ชัดเจน ไม่ใจๆเคลียกันไปเลยว่าเฮ้ย ไม่ชอบแล้วว่ะไม่ใช่คาราคาซังจนเขารู้เขาจับได้ก็ยังเนียนต่อแล้วมาบอกเลิกง่ายๆอย่างกะเปลี่ยนผ้าอนามัย
แต่แบบเรื่องนี้แม่งอ่านแล้วดีต่อใจ ยิ่งอ่านเรื่อยๆยิ่งชอบบูรพา ยิ่งอ่านยิ่งเขิน

[เต้าหู้ไข่]

บูรพากับองศาเหนือ ตอนพิเศษ อะเมซิ่งสงกรานต์

บูรพา :


ห้องเรียนรวมวิชากฎหมาย

ผมนั่งฟังอาจารย์สอนเกี่ยวกับกฎหมายเบื้องต้น แล้วขีดไฮไลท์ลงชีทอย่างเบื่อๆ ไอ้เหนือที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆ ไม่ได้มีความสนใจอะไรในบทเรียนเลย มันบ่นกับผมตลอดว่าเบื่อวิชานี้ พอๆ กับที่ผมเบื่อ มันก็เลยไม่ได้ตั้งใจเรียน หยิบมือถือขึ้นมาเล่นบ้าง หันไปคุยกับหลิวบ้าง วาดรูปเล่นบ้าง ลามจากกระดาษก็มาวาดแขนกูเล่น ผมเหลือบตาไปมองไอ้เหนือที่เอาปากกาแดงตัดเส้นรอบๆ เส้นเลือดที่แขนไปจนถึงมือผม แล้วเอาปากกาสีเขียวระบายข้างใน

"สนุกมั้ยล่ะ?"

"เท่จะตาย มึงน่าจะมีรอยสักนะ แมนๆ" มันว่าแล้วเปลี่ยนเป็นปากกาสีดำ แล้วบรรจงวาดมังกรที่ลักษณะเหมือนจิ้งจกมีเกล็ด

"มันสกปรกมั้ยเนี่ย?"

"บูรพาลายพรางไง"

ถึงบอกให้หยุดวาดมันก็ไม่หยุดหรอก เลยปล่อยให้มันสร้างผลงานลงบนแขนผมทั่วทั้งแขน

"พอแล้ว มันเลอะ"

"ไรวะ"

"ดูเนี่ย สกปรก"

"อ่ะ ให้เขียนคืน" มันดึงแขนเสื้อขึ้นแล้วยื่นแขนขาวๆ มาให้ผมพร้อมปากกาดำ ผมหยิบปากกามาเขียนลงไปบนแขนมันตัวใหญ่ๆ



รักนะ 


"ไอ้บ้า" ด่าว่าบ้าแต่หน้าแดงจัด ผมหัวเราะเบาๆ แล้วผลักหัวมันไปทีหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว

"คืนนี้พี่ขอ"

"ไอ้เหี้ย!"

ผมยกมือตบปากมันไปเบาๆ

"นอนแล้ว เบื่อ" มันว่าแล้วดึงแขนผมไปรองหัวนอน 

"กูเมื่อยนะเนี่ย"

ต่อให้บ่นว่าเมื่อยก็ดึงมือกลับมาไม่ได้ กับไอ้โคอาล่านี่กูจะขัดใจอะไรได้เหรอ มีสถานะเป็นผัวทาสที่แท้จริง ผ่านไปเกือบครึ่ง
ชั่วโมงประตูหลังห้องถูกเปิดออกโดยไอ้ไกด์ เห็นว่าข้างๆ ผมอีกฝั่งว่างมันก็เดินเข้ามานั่งด้วย วางชีทกับโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ทั้ง
ตัวมันมีแค่นั้นที่ถือติดมือมา

"มาทำห่าไรเนี่ย จะหมดคาบแรกละ"

"เช็คชื่อไปยัง"

"ยัง"

"งั้นแปลว่าทัน เรียนถึงไหนแล้ววะ" มันหันมามองชีทในมือผม แล้วหันกลับไปพลิกชีทตัวเอง

"ไหนวะ ไม่เห็นเหมือนของมึงเลย"

ผมพลิกหน้าแรกของชีทมันมาดู

"นี่มันชีทของคาบที่แล้ว"

"อ้าวเหรอ คาบที่แล้วกูโดดเหรอ"

"กูไม่เห็นหน้ามึงมาสองคาบละ"

"เอาเหรอ ไม่รู้ตัวเลย"

ผมส่ายหน้านิดๆ แล้วดึงชีทของไอ้เหนือมาส่งให้มันแทน เพราะไงไอ้เหนือมันก็ไม่ได้มาเพื่อเรียนอยู่แล้ว

"ขอยืมปากกาด้วยดิ"

"มึงเอาอะไรมาเรียนบ้างเนี่ย"

"มาทันเช็คชื่อก็บุญละ กูขาดไม่ได้แล้วคาบนี้อ่ะ"

"มึงนิ" ผมส่ายหัวหน่อยๆ ตัวเองก็มีปากกาแท่งเดียวเหมือนกัน เลยหันไปหยิบของไอ้เหนือที่มีปากกาหลากสีมากกว่ายี่สิบแท่ง
ส่งให้มัน มันบอกว่าใช้ปากกาหลายสีมีส่วนช่วยให้จำบทเรียนได้ดี ก็เลยไปซื้อมาครบทุกสี แต่ถามว่าเกิดประโยชน์มั้ย ก็ไม่
เพราะมันมาเรียนทีไรก็เอาแต่นอน

"โอเค วันนี้พอแค่นี้ก่อน"

สิ้นประโยคนั้นของอาจารย์เสียงนักเรียนในห้องก็ดังฮือขึ้นทันที ไอ้ที่ง่วงๆ ก็หายเลยเมื่อได้ยินคำว่าหมดเวลา ผมหันไปมองไอ้
เหนือที่ยังนอนทับแขนผมอยู่ คำว่าหมดเวลาแล้วเหมือนเป็นเสียงนาฬิกาปลุก มันลุกพรวดขึ้นแล้วยกมือขยี้ตาสองสามที มันอ่ะ
หลับสบาย แต่แขนซ้ายกูเป็นอัมพาตครึ่งซีกไปเรียบร้อยแล้ว 

"หิวข้าวอ่ะ กินข้าวกัน"

ชีวิตขององศาเหนือวนอยู่แค่นี้ นอนๆ แดกๆ แดกๆ นอนๆ ผมทำได้แค่พยักหน้ารับแล้วเก็บของใส่กระเป๋า เดินตามพวกมันออก
ไปข้างนอก ก่อนกลับหอก็มาแวะซื้อข้าวร้านประจำ แต่ข้าวกล่องเดียวไม่เคยเพียงพอต่อความต้องการการกินของมัน ระหว่างที่ผมนั่งรอข้าว มันก็เดินออกไปหาอะไรกินเพิ่ม ก่อนจะกลับมาพร้อมลูกชิ้นปิ้ง ปลาหมึกย่าง น้ำสตอเบอร์รี่ปั่น และไก่ทอด อันหลังนี่น่าจะเป็นของผม มันไม่ชั่งน้ำหนักมาหลายเดือนแล้วก็เลยอัพเดตน้ำหนักล่าสุดของมันไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่สามารถแบกมันขึ้นหลังได้เหมือนแต่ก่อนแล้ว 

กลับมาที่หอ หลังจากกินอิ่มแล้ว มันก็ทิ้งตัวลงนอนทันที

"เหนือ มึงต้องทำรายงาน ส่งพรุ่งนี้"

"โห่ ขี้เกียจจริง"

"ลุกขึ้นมาเลย"

"เออ รู้แล้ววว" มันลากเสียงยาวแล้วคว้าโน้ตบุ๊กไปนอนทำงานบนเตียง รายงานวิชาอังกฤษที่อาจารย์สั่งมาสองอาทิตย์แล้ว ผมก็
รบเร้าให้มันทำมาสองอาทิตย์แล้วเช่นกันแต่รายงานมันขยับไปแค่สองหน้า ต่อให้อาจารย์สั่งนานแค่ไหน มันก็ทำคืนก่อนวันส่งทุกที บ่นจนขี้เกียจบ่นแล้ว บ่นมากๆ มันงอนอีก 

ผมปล่อยให้มันนั่งทำรายงาน ส่วนผมขยับมารีดผ้าอีกมุม ที่จริงเป็นหน้าที่ไอ้เหนือนะ แต่ตอนนี้เริ่มหมดโปรโมชั่นแม่บ้านของมัน ขี้เกียจทีไรก็โยนมาให้ผมทำหมด 

"ตื้ด...ตื้ด...."

เสียงมือถือทำให้ทั้งผมและมันหันไปมองมือถือที่วางอยู่ข้างๆ กันหน้าทีวี ก่อนจะเห็นว่าเป็นของไอ้เหนือ มันก็เลยลุกไปกดรับ

"ว่าไง ตอนนี้เหรอ กูทำรายงานอยู่ ยังไม่เสร็จเลยอ่ะ พรุ่งนี้ค่อยไปดิวะ อ้าว เหรอ เอออยากดูอ่ะ ไม่เป็นไรๆ กูต้องทำรายงาน ไป

เหอะ เออๆ โอเค" มันวางมือถือลงบนเตียงแล้วทำหน้ายู่นิดๆ จนผมต้องถาม

"มีอะไร"

"ไอ้หลิวชวนไปดูหนังอ่ะ ฉายวันสุดท้ายแล้วด้วย"

"เรื่องที่มึงบอกว่าอยากดูอ่ะนะ"

"อือ เสียดายอ่ะ น่าจะชวนเมื่อวาน"

"อยากไปมั้ย"

"อยาก แต่ต้องทำงานนี่ไง ช่างมัน"

"ไปดิ เดี๋ยวทำต่อให้"

"เฮ้ย ไม่เป็นไร นี่มันงานกู..."

"คิดใหม่ ให้โอกาส"

"ทำต่อให้หน่อย!" มันว่าแล้วลุกพรวดออกจากเตียง ถอดเสื้อนักศึกษาออก แล้วคว้าเสื้อยืดในตู้มาใส่แทน ไอ้เหนือหยิบมือถือ
ขึ้นมาโทรกลับไปหาหลิวว่าจะไปด้วย 

"บูรพา กูเอารถมึงไปนะ พวกไอ้หลิวได้ไปด้วย"

"อือ ขับดีๆ"

"โอเค กลับไม่เกินห้าทุ่ม ขอบคุณนะ ไปล่ะ" มันพูดรัวๆ คว้าคอผมไปกดจมูกเข้ามาข้างๆ แก้มก่อนจะวิ่งพรวด ออกไปจากห้อง
ผมได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ เอาเสื้อที่รีดเสร็จแล้วใส่ตู้ แล้วหยิบโน้ตบุ๊กไอ้เหนือที่ทำงานค้างไว้มานั่งทำงานต่อให้ที่โต๊ะหนังสือ จะ
เรียกว่าทำต่อดีมั้ย เพราะกูรื้อใหม่ตั้งแต่เริ่มเลย จริงๆ ก็ไม่อยากทำงานให้มันบ่อยๆ เพราะกลัวมันจะเคยตัว แต่ปล่อยให้มันทำ
เองทีไร ก็ลำบากต้องมานั่งแก้ให้ทุกที จะขึ้นปีสามแล้ว ไอ้เหนือก็ยังไม่ฉลาดขึ้น

นั่งทำอยู่พักใหญ่ๆ ก็เสร็จ ผมกดปรินท์งานให้มันเรียบร้อย ก่อนจะกดปิดหน้าเวิร์ด ภาพวอลเปเปอร์หน้าจอทำให้มุมปากยกขึ้นนิดๆ ภาพตั้งแต่สมัยปีหนึ่ง ตอนที่ผมกับมันเป็นคู่บัดดี้กันในกิจกรรมค่ายเอก เราสองคนกับใบหน้าเละๆ ยืนคู่กัน เป็นภาพคู่ภาพแรกเลยมั้ง ผมกับมันถ่ายรูปคู่กันไม่บ่อย ถ้าไม่คนอื่นถ่ายให้ตอนผลอๆ ก็แทบจะไม่มีภาพคู่เลย เพราะผมจะเป็นฝ่ายถ่ายมันอยู่คนเดียว แสนแปดรูปที่กินพื้นที่ฮาร์ดดิสก์ก็เป็นมันทั้งนั้น ผมกดปิดโน้ตบุ๊กมัน เห็นว่าโต๊ะหนังสือมันรกจนแทบไม่มีที่ว่างเลยรวบชีทที่กระจายอยู่มากระแทกรวมกัน จัดหนังสือเข้าไปบนชั้นเหนือโต๊ะ ก่อนจะเหลือบไปเห็นหนังสือสองเล่มที่มันเก็บแยกเอาไว้ หนังสือที่ผมทำให้มัน นอกจากเล่มองศาเหนือ ยังมีหนังสือเล่มที่สองที่ผมทำให้มันเมื่อต้นปีชื่อว่า  รอยยิ้มขององศาเหนือ รวมภาพไอ้เหนือที่ผมแอบถ่ายบ้าง มันตั้งใจให้ถ่ายบ้าง ตอนมันเห็นนี่เขินหูแดงเลย แอบเห็นมันเอามาเปิดดูอยู่บ่อยๆ ผมดึงหนังสือเล่มนั่นออกมาจากชั้น แล้วพลิกดูลวกๆ ภาพนิ่งดีกว่าตัวจริงเยอะ เพราะในภาพมันด่าไม่ได้ไง ผมพลิกไปที่หน้าสุดท้ายของเล่ม ก่อนจะเห็นเศษกระดาษยับๆ ใบหนึ่งแนบอยู่

ตอนเปิดเทอมใหม่มีการจับสายเทค แล้วน้องๆ ปีหนึ่งจะได้คำใบ้เกี่ยวกับพี่ปีสองเพื่อตามหา น้องเทคผมที่ได้คำใบ้ไป เอากระดาษแผ่นนี้มาให้ดู ตอนผมเอามาให้ไอ้เหนือดูมันโวยวายว่าน้ำเน่า แต่มันก็เก็บเอาไว้ คำใบ้ที่ผมเองยังเขินเลย

หัวใจขององศาเหนือ 


ไอ้เหนือมันด่าผมบ่อยกว่าบอกรัก เรียกไอ้เหี้ยบ่อยกว่าเรียกชื่อบูรพา ไม่ค่อยพูดแต่ทำให้เห็นมากกว่า มันก็เลยน่ารักชิบหาย น่ารักแบบควายๆ ว่าแต่นี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว ยังไม่โผล่หัวกลับมา ไหนบอกไม่เกินห้าทุ่ม ผมคว้ามือถือจากหน้าทีวีแล้วทิ้งตัวลงที่นอนก่อนจะไลน์หามัน

บูรพา : ตัวมึง กลับยัง?

ไม่ถึงนาทีมันก็ตอบกลับมา

องศาเหนือ : ยัง

บูรพา : กลับได้แล้ว

มันส่งสติกเกอร์กลับมาตัวหนึ่ง เป็นสติกเกอร์ที่กวนตีนที่สุดเท่าที่กูเคยเห็นมา


เปงผัวอ่อมาสั่ง
 

สัด...

บูรพา : หาเมียใหม่ บาย

แค่นั้นแหละมันก็ส่งข้อความมารัวๆ

องศาเหนือ : งื้อ
องศาเหนือ : กลับมาแล้ววว
องศาเหนือ : ซื้อปังเย็นอยู่
องศาเหนือ : คนเยอะ
องศาเหนือ : รอแปบบบ 
องศาเหนือ : ใกล้แล้วๆๆ


หำน้อยเอ๊ย...หาใหม่ก็ไม่ได้แบบนี้อ่ะ เพราะงั้นคนนี้แหละดีที่สุดแล้ว...

...


วันเสาร์เป็นวันที่ดูเหมือนไม่ใช่วันหยุด เพราะทั้งงาน ทั้งสอบพุ่งเข้ามากองรวมกันไม่ได้หยุด อีกไม่กี่วันก็จะถึงช่วงหยุดยาวสงกรานต์ แต่หลังจากสงกรานต์ก็คือช่วงสัปดาห์นรกของการสอบไฟนอล ผมรีบทำงานที่อาจารย์สั่งมาก่อน เพราะจะได้มีเวลาอ่านหนังสือ และก็ต้องติวหนังสือให้ควายด้วย คนอื่นอธิบายสองรอบก็จำ แต่สมองขององศาเหนือต้องใช้คำอธิบายมากกว่าห้ารอบขึ้นไป น้อยกว่านั้นมันจะไม่ประมวลผล แต่ตอนนี้มันยังทำตัวขี้เกียจ นอนตัวยาวกินขนมอยู่บนเตียง แมวที่ร้องอยากได้นักหนา พอได้มาก็เห่ออยู่ช่วงเดือนแรก หลังจากนั้นก็ปล่อยปะละเลย ลำบากมาเป็นภาระกูอีก เมื่อทำทั้งการบ้าน ทั้งงานบ้านเสร็จแล้ว ผมก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆ มัน

"เฮ้ย!"

เสียงดังของมันทำให้ผมลุกพรวดขึ้นมา

"อะไร"

"มึงอ่ะ! อาณาจักรหมีกูพังหมด!"

ผมขมวดคิ้วมองไอ้เหนือ และกองทัพหมีจอยลี่แบร์ที่มันตั้งเรียงอยู่บนที่นอน ผมทิ้งตัวลงที่นอนแรงไปหน่อย หมีมันเลยกระเด็น
ออกไป



ปัญญาอ่อนเหี้ยๆ


"ของกิน ทำไมเอามาเล่น"

"กูเล่นเสร็จก็กินไง"

"แล้วเอามาวางบนที่นอนอีก เดี๋ยวมดขึ้น เก็บเลย ไม่เข้าเรื่อง"

พอโดนดุก็ทำตัวน่ารักใส่ ไอ้เหนืองัดหน้าแบ๊วมาอ้อน ผมก็เสือกยอมมันง่ายๆ งงตัวเอง

"อ่ะๆ เดี๋ยวเรียงให้ใหม่ก็ได้" ผมจับหมีเยลลี่ให้กลับมาตั้งเหมือนเดิม เรียงไปยาวๆ บนที่นอน กูก็ไม่รู้ว่ามันได้อะไรจากการทำ
แบบนี้หรอก แต่ไอ้เหนือยิ้มกว้างตอนผมช่วยมันจับหมีตั้งขึ้น ก็เลยไม่อยากจะขัดใจ 

"มึงว่าจอยลี่แบร์สีไหนอร่อยที่สุด"

"มันไม่เหมือนกันเหรอวะ"

"ไม่เหมือน สีไหนก็รสนั้นดิไอ้ฟาย"

"ก็กูไม่รู้ รสชาติมันก็เหมือนๆ กันอ่ะ" ผมว่าแล้วหยิบหมีสองตัวสีเขียวกับสีส้มเข้าปากพร้อมกัน

"มึงกินทีละสีดิ แล้วเวลากินอ่ะ ต้องกัดหัวก่อน มันเป็นสเต็ป"

"ไร้สาระ"

"จริงๆ นะเว้ย มันจะอร่อยขึ้น" ไอ้เหนือว่าแล้วหยิบหมีไปกัดส่วนหัวก่อน แล้วค่อยกินส่วนตัวตามเข้าไป ไม่ค่อยเข้าใจตรรกะและ
ความคิดของมันเท่าไรหรอก แต่ก็น่ารักดี แค่มันยิ้มก็งงๆ เหมือนโดนของ หน้ามืดตามัวผัวทาส มันทำอะไรก็ดี ก็น่ารักไปหมด 

"ติ๊งต๊องจริงๆ มึงอ่ะ"

"ต๊องพ่อมึงสิ"

ผมส่ายหัวหน่อยๆ แล้วขยับไปนอนบนเตียง หยิบรีโมทแอร์มาปรับอุณหภูมิเพราะอากาศช่วงเดือนเมษาร้อนแบบชิบหายวายป่วง
เปิดประตูออกไปข้างนอกมีสิทธิ์ตายได้เลย ปกติอากาศของจังหวัดนี้ก็ร้อนจนไม่เคยคิดถึงฤดูอื่นอยู่แล้ว แต่ยิ่งเป็นฤดูร้อนยิ่ง
สัมผัสได้ถึงอุ่นไอจากนรก อุณหภูมิเหยียบสี่สิบองศาทุกวัน ผมก็เลยไม่ค่อยออกไปไหนตอนกลางวัน   

"ตัวมึง กูหนาว" ไอ้เหนือหันมาบ่น เพราะตรงที่มันนั่งแอร์ตกใส่หัวพอดี

"มานอนนี่มา"

"เปิดแอร์แล้วก็ห่มผ้า เปลืองค่าไฟจริงๆ"

"บ้านกูรวย มานอนนี่"

มันคว่ำปากใส่ทีหนึ่งแล้วแทรกตัวเข้ามานอนข้างๆ ในผ้าห่มผืนเดียวกัน เพื่อดูรายการทีวีช่องสารคดี ที่กำลังฉายภาพช้าง
แอฟริกา 

"อยากไปแอฟริกาว่ะ" ผมบอก

"ไปหาพ่อมึงเหรอ"

"มึงหนิ!"

"ก็ไม่เห็นน่าไปเลย"

"กูอยากไปดูช้างใกล้ๆ" ผมยังคงชอบเที่ยวเพื่อหาที่สวยๆ ถ่ายรูป แอฟริกาเป็นหนึ่งในเมืองที่คิดว่าก่อนตายต้องไปให้ได้

"ไปด้วยกันมั้ย"

"ไม่อ่ะ"

"งั้นกูไปนะ"

"ไปเลย ไปให้สิงโตแดกตายแล้วไม่ต้องกลับมา"

"กูไม่กลับก็อย่ามาร้องไห้ละกัน"

ไอ้เหนือเงยหน้าขึ้นมามอง อยู่ๆ ก็ยกมือมากอดผม

"เปลี่ยนใจ ไม่ให้ไปละ"

ผมได้แต่หัวเราะเบาๆ มันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยกมือมาหยิบอะไรบางอย่างที่คอผม 

"อะไรอ่ะ"

"มด"

"นี่ไง มดขึ้นเลยเห็นมั้ย"

"เราหวานไง มดเลยขึ้นเรา"

"มันมาแดกจอยลี่แบร์มึงมั้ง"

"โด่ มึงก็เอื้ออารีกับสัตว์ร่วมโลกหน่อยดิ มดมันก็หิวนะเว้ย ก็ต้องหาอะไรกิน"

"มันกัดก็คันไง"

"เดี๋ยวเกาให้" มันว่าแล้วยกมือขึ้นมาเกาคอผมอย่างแกล้งๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ ดูมีความสุขกับการนอนลูบลูกกระเดือกกู
คนดีๆ เขาทำกันมั้ยล่ะ 

"เออบูรพา สงกรานต์กลับบ้านป่ะ"

"ว่าจะไม่กลับอ่ะ ไม่มีใครอยู่บ้าน เขาไปเที่ยวกัน มึงกลับมั้ย กูไปส่ง"

"ไม่อ่ะ พ่อไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนกัน งั้นเราไปไหนกันดีอ่ะ"

"ไม่ต้องไป อ่านหนังสือเตรียมสอบไฟนอล"

"โห่ไอ้บ้า วันหยุดใครเขาคิดเรื่องเรียนกัน"

"เดี๋ยวอ่านไม่ทันไง"

"ไม่อาว ไปเที่ยวดีกว่า ไปเชียงใหม่ดีมั้ย"

"ไม่ดี"

"ทำไม"

"รถเยอะ คนเยอะ"

"แล้วจะอยู่เฉยๆ ตั้งห้าวันอ่ะนะ เบื่อตายห่า เพื่อนก็กลับบ้านกันหมดอ่ะ แล้วสงกรานต์เชียงใหม่สนุกนะเว้ย"

"คนเยอะจะตาย ไหนจะที่พัก เดินทาง ขับรถช่วงเทศกาลอันตรายไปอีก แล้วจะเอาแมวไปไว้ที่ไหน"

"แต่กูอยากไป"

มันพูดชัดๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมามอง หัวคิ้วเลิกขึ้นนิดๆ ริมฝีปากสีชมพูเชิดขึ้นตามแบบฉบับการอ้อน คิดจะมองหน้านี้ใจต้องแข็ง
มันกำลังล่อลวงเรา อย่าหลงกลมัน อย่าหลงกล อย่า

"โอเค ไป"

"ชนะ!" มันพูดแล้วแลบลิ้นให้นิดๆ



จ้ะ...


"กูยอมให้เหอะ"

"มึงเอาชนะกูไม่ได้หรอกบูรพา กูองศาเหนือนะครับ"

"จ้า บักหำน้อย"

"พ่อง!"

ปากมันด่าแต่มือมันกระชับกอดผมแน่น

"ตามใจกูตลอด ไม่เบื่อบ้างเหรอวะ"

"ไม่เบื่อ เพราะกูก็ตามใจตัวเองเหมือนกัน"

"ยังไงวะ"

"ก็ใจกูมันสั่งให้ตามใจมึง ก็เลยต้องตามใจตัวเองเพื่อตามใจมึงไง"

"กูงงเลยเนี่ย"

"ไม่ได้คาดหวังว่ามึงจะเข้าใจหรอก ไอ้ฟาย"

"ไอ้ตัวเหี้ย!"

"งั้นตามใจกูมั่งดิ ขอกัดคอหน่อย"

"ก็สันดานมึงเป็นซะอย่างเนี้ย"

"นะๆ"

"ไม่โว้ย!"

"งื้อ"

"มึงเป็นเห็บหมา มึงไม่สิทธิ์งื้อ"

"อ้อนไง งื้อ"

"งื้อยังไงไม่คิ้วท์เลย"

"ไม่อ้อนละสัด!"

"เฮ้ย! เดี๋ยว! ไอ้บูรพา!"

เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยชอบกินไก่แล้ว เพราะหันมาเสพติดเนื้อควายแทน... 

...

อ่านต่อด้านล่างค่ะ

[เต้าหู้ไข่]

เชียงใหม่

ร้อนชิบหายเลยโว้ย! ผมมาเชียงใหม่ล่าสุดเมื่อปลายปี อากาศตอนนั้นกำลังสบาย แต่ฤดูนี้จะตายให้ได้ ผมมาถึงโรงแรมที่จองเอาไว้ล่วงหน้า คนแน่นอย่างที่คิด ผมมาพักที่นี่สองครั้งแล้วตอนหนีไอ้เหนือมาเที่ยวเชียงใหม่ ก็ชวนมันมันไม่มาก็เลยมาคนเดียว แล้วก็ชอบที่นี่ ครั้งนี้ก็เลยไม่พลาดที่จะมาพักซ้ำอีก หลังจากเอาของไปเก็บบนห้อง ก็ตกลงกันว่าจะไปหาอะไรกิน ขับรถเข้าไปในเมืองตอนนี้คงไม่สะดวกเพราะรถติดสัดๆ ก็เลยตัดสินใจว่าจะเดินไป ไอ้เหนือมันพกปืนฉีดน้ำมาด้วยแต่จุดนี้ไม่ค่อยมีใครเล่นน้ำกัน ก็เลยไม่ได้ใช้เลย นอกจากหันมาฉีดใส่หน้าผมได้คนเดียว

"ปิ้ว! ปิ้ว!"

"สนุกมั้ย"

"ไม่สนุก กูกำลังบอกใบ้มึงว่าเราต้องไปเล่นที่คูเมืองกัน"

"กินข้าวก่อนค่อยไปไง"

"โอเค"

"ไอ้บู!"

ผมขมวดคิ้วนิดๆ แล้วหันขวับไปมองคนที่เข้ามาเรียก คนที่เรียกผมสั้นๆ มีคนเดียวในโลก เพราะพี่มันบอกว่าชื่อผมยาวเลยย่อเอา
เขาชื่อพี่อิสระ บ้านอยู่ข้างๆ ผมที่กรุงเทพฯ

"พี่อิส! มาได้ไงวะพี่"

"กูมาไงก็เรื่องของกู เสือกอะไร แล้วมึงอ่ะ มาเที่ยวเหรอ"

"ใช่พี่ เออพี่ นี่องศาเหนือ แฟน" ผมหันไปแนะนำไอ้เหนือ 

"คนนี้เหรอที่มึงมาขอแมวกูไปให้อ่ะนะ"

"คนนี้แหละ มีคนเดียว" แมวที่ผมเอามาให้ไอ้เหนือวันวาเลนไทน์ก็ขอมาจากพี่อิสนี่แหละ อ้อนวอนมันจะตายเพราะพี่มันเป็น
หัวหน้าทาสแมวตัวจริง นิสัยหยาบโลนแต่อ่อนโยนกับสัตว์เลี้ยง อ้อนตั้งนานกว่ามันจะยอมให้

"แล้วแมวเป็นไงมั่งอ่ะ" พี่อิสหันไปถามไอ้เหนือ

"สบายดีครับ"

หวังว่ามันจะสบายดีนะ เพราะเราเอาแมวมาเที่ยวด้วยไม่ได้ ก็เลยเอาไปฝากไว้กับไอ้ไกด์ ซึ่งไอ้นั่นมันไม่รู้จักกระทั่งหน้าตาของอาหารแมว แต่รับปากว่าจะดูแลอย่างดี กลับไปแมวกูคงไม่กลายเป็นซากศพแห้งติดกระเบื้องบ้านมันไปแล้วหรอกเนอะ

"เออดีแล้ว ไม่ใช่ว่าเอาแมวกูไปแล้วไม่ดูแล ถ้ามันตายก่อนวัยอันควรนะกูจะตามไปเตะมึงถึงม.น.เลย"

"เออน่า ดูแลอย่างดี แล้วนี่พี่มาคนเดียวเหรอ"

"พี่อิสครับ"

เราทั้งหมดหันไปมองคนวิ่งเข้ามาหาพี่อิส เด็กชายตัวเล็กๆ ขาวๆ ดูนิ่มๆ เข้ามาพี่อิสก่อนจะหยุดนิ่งไปตอนที่หันมาเห็นผมกับไอ้
เหนือ พี่อิสยกมือโอบไหล่เด็กตัวขาวนี่แล้วกำลังจะอ้าปากแนะนำ แต่ผมเบรกมันเอาไว้ก่อน

"เดี๋ยวพี่"

"อะไร"

"อย่าบอกว่า..."

"นั่นแหละ กูจะบอก นี่แมวน้อยของกู หลินปิง"

"ปิงเฉยๆ ครับ" คนข้างๆ เขาแทรกขึ้นมา

"พี่มึงเล่นของใส่น้องใช่มั้ย!"

"ไอ้สัด เดี๋ยวกูถีบ!"

"ปิง หนูควรมีอนาคตที่ดีกว่านี้นะ"

"ไอ้สันดาน เออปิง นี่พี่บูรพา นี่พี่เหนือ ไหว้พี่เขาสิลูก"

"สวัสดีครับ"

"เฮ้ย ไม่ต้องไหว้" ทั้งผมและไอ้เหนือพูดออกมาพร้อมกันตอนที่ปิงพนมมือขึ้นไหว้พวกเรา

"พวกมึงอยู่ปีอะไรนะ"

"ปีสอง"

"เออ ปิงอยู่ปีหนึ่งก็เป็นน้องไงไหว้ได้ ลูกกูมารยาทดี เออลืมบอกปิง ไอ้บูนี่บ้านมันอยู่ข้างๆ บ้านเราอ่ะ"

"อ๋อ หลังใหญ่ๆ นั้นเหรอครับ"

"ใช่ครับ"

"แล้วนี่พวกมึงจะไปไหนกัน"

"ไปกินข้าว แล้วพี่อ่ะ"

"เพิ่งแดกเสร็จเนี่ย จะกลับล่ะ"

"พักที่ไหนอ่ะพี่"

"หลังม. นู่น กูยังไม่รู้จะแหกรถติดไปถึงม.ยังไงเลยเนี่ย"

"เดินไปไวกว่ามั้ง"

"มึงไปกินข้าวเหอะ เออ แล้วปิดเทอมกลับบ้านป่ะเนี่ย"

"กลับๆ"

"เออ ไว้เจอกัน เหนือ ว่างๆ ก็ไปเที่ยวกรุงเทพฯ นะ"

"ได้ครับ"

"กูไปละ"

"โชคดีพี่ บ๊ายบายปิง"

"ครับ สวัสดีครับ"

"ไม่ต้องไหว้!"

"แหะๆ"

ผมกับไอ้เหนือหันหลังแยกมาอีกทาง ไอ้เหนือหันมาพูดถึงพี่อิส

"พี่อิสหน้าอย่างเถื่อนอ่ะ ตอนเดินเข้ามานี่กูกุมกระเป๋าตังค์แน่นมากเลยนะ นึกว่าจะมาล้วงกระเป๋าตังค์"

"เออ ตอนย้ายมาอยู่ข้างๆ บ้านกูก็คิดว่าเป็นหัวหน้ากลุ่มมั่วสุมเสพยาแน่นอน"

"กูได้ยินนะเนี่ย"

"อุย!" ไอ้เหนือสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อพี่มันโผล่หน้าเข้ามา

"ลืมไป กูจอดรถทางโน้น"

"เลิกดมกาวได้แล้วนะพี่มึง!"

"ไอ้สัด!" เขาด่าทิ้งท้ายก่อนจะเดินแยกไป พี่อิสมีสภาพอย่างที่บอกจริงๆ พี่อิสมันกากชิบหาย ตอนเด็กๆ แม่ผมไม่ให้คุยกับพี่มัน
อ่ะ กลัวพาไปมั่วสุม สงสารน้องปิง ชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่ทำไมเด็กนั่นมันดูแฮปปี้วะ ท่าทางจะโดนของแรง

"ปิงน่ารักดีเนอะ"

ไอ้เหนือหันขวับมามองตอนผมออกปากชมปิง

"น่ารักเหมือนแมวของเราไง"

"หรา"

"เออ"

"ปิงกับกูใครน่ารักกว่า"

"ถามอะไรงี้เล่า"

"ปิงหรือกู"

"ไม่ตอบ"

"ปิงหรือกู"

"ขอเปลี่ยนคำถาม"

"ปิงหรือกู!"

"ปิง!"

"ไอ้บูรพา ไอ้ตัวเหี้ย!!! ไค่ต๋ายก๋า!"

"โอ๊ยๆๆ!"

ขอยืนยันว่าปิงน่ารักกว่า ถึงจะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่ผมเชื่อว่าปิงไม่โมโหแล้วกระชากหัวผัวในที่สาธารณะแบบนี้แน่นอน


...


ร้านอาหารโคตรอร่อย ตำนานเชียงใหม่ที่ใครไม่มาถือว่าพลาด

ไอ้เหนือพามาร้านอาหารที่มันพราวทูพรีเซนท์นักหนาว่าต้องมากินให้ได้ แต่คนเยอะมากจนล้นออกมานอกร้าน มันยังยืนยันที่จะกินร้านนี้ผมกับมันก็เลยต้องมานั่งรออยู่หน้าร้าน ไอ้เหนือเนียนไปกับผู้คนที่นี่เพราะมันเป็นคนเหนือ ภาษาเหนือที่ไม่ค่อยได้ใช้ที่ม.ก็เลยได้มาพูดที่นี่ เวลาตัวมันพูดเหนือแล้วผมอยากหยิบกล้องขึ้นมาอัดวีดีโอเอาไว้เลย หำน้อยน่ารักมาก 

"นั่งรอก่อนเน้อจ้าว" เสียงพนักงานดังบอกคนอีกกลุ่มที่เดินเข้ามา ไอ้เหนือขยับมาใกล้ผมเพื่อให้พวกนั้นนั่ง คนที่เข้ามานั่งข้างๆ
มันเป็นผู้ชายตัวสูง หน้าตาดี สวมเสื้อยืดแขนสั้นทำให้เห็นรอยสักลายกราฟฟิคเท่ๆ ที่แขนข้างซ้าย มันถอดแว่นกันแดดออกแล้ว
หันมายิ้มให้ไอ้เหนือ ไอ้นี่ก็ยิ้มกลับไป ยิ้มกว้างไปละเดี๋ยวตบปากฉีก! 

"คนเยอะเนอะ" เขาหันมาชวนไอ้เหนือคุย

"ครับ ร้านนี้อร่อยจริงครับ"

"น้องคนที่นี่ป่ะ"

"ไม่ใช่ครับ ผมคนลำปาง"

"อ้าว คนบ้านเดียวกันเลย อู้เมืองได้ก๋า"

"ได้ครับ"

คนบ้านเดียวกัน แต่มองตากันก็เข้าใจอยู่ ถุย! เมื่อรู้ว่าเป็นคนบ้านเดียวกันไอ้เหนือกับไอ้หล่อลายพรางนี่สาดภาษาเหนือใส่กันไม่
ได้หยุด ผมทำได้แค่นั่งฟังมันสองคนคุยกันในภาษาที่ไม่เข้าใจ จับใจความได้เป็นช่วงๆ คุยกันอยู่พักหนึ่งไอ้เหนือมันก็หันมาหา
ผม

"บูรพา เดี๋ยวพี่เขาจะไปคูเมืองต่อเหมือนกัน เขาชวนไปด้วยกัน ไปป่ะ"

"อือ"

"โอเคพี่ พวกผมไปด้วย"

"ดีเลย คนเยอะๆ สนุกดี"

"ครับ"

"ได้เล่นน้ำกับคนน่ารักอย่างเหนือ คงสนุกกว่าเดิมอ่ะ"


เอาล่ะ กูไม่ชอบไอ้เหี้ยนี่...


"นั่งรอก่อนเน้อจ้าว" เสียงพนักงานดังขึ้นอีกทีตอนที่มีลูกค้าคนใหม่ที่เป็นผู้หญิงสองคนเดินเข้ามา แต่มีที่นั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ผมเหลืออยู่ที่เดียว 

"แกนั่งเหอะ"

"นั่งนี่ก็ได้ครับ" ผมหันไปบอก แต่ตัวเองไม่ได้ลุกให้ หันไปจับไอ้เหนือที่นั่งอยู่ข้างๆ มานั่งตัก

"เฮ้ย!" มันร้องโวยตอนผมยกตัวมันขึ้นมา  ผมเขยิบเข้าไปนั่งติดกับไอ้หน้าหล่อที่กำลังคุยกับไอ้เหนือ มันชะงักคำพูดตอนที่ผม
เขยิบเข้าไปติดมัน

"อะไรของมึงเนี่ย"

"แบ่งให้คนอื่นเขานั่งไง"

"ขอบคุณค่ะ" ผู้หญิงข้างๆ ผมว่าแล้วยิ้มให้นิดๆ ผมพยักหน้ารับเบาๆ แล้วหันไปมองไอ้คนทางขวาที่มองไอ้เหนือที่นั่งอยู่บนตัก
ผมแบบงงๆ ผมยกมือโอบเอวมันเอาไว้แล้วซบลงไปบนหลังมัน เหลือบตาไปมองไอ้นี่ มันได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ส่งมาให้

แสดงความเป็นเจ้าของแบบบูรพาสไตล์ไง ทำไมหรอ?
...


คูเมืองเชียงใหม่

ผมกับไอ้เหนือและกลุ่มเพื่อนของไอ้หล่อที่รู้ที่หลังว่าชื่อ พี่กร ไอ้เหนือเข้ากันได้ดีกับกลุ่มเพื่อนของเขาแล้วเดินเล่นน้ำไปด้วยกัน ผมไม่ได้พกกล้องมาด้วย เวลามาเที่ยวมือเปล่าแล้วเจอช็อตที่อยากเก็บภาพไว้ก็เสียดายนิดหน่อย บรรยากาศการเล่นสงกรานต์ตรงนี้คึกครื้นและแน่นไปด้วยผู้คน ผมละสายตาจากไอ้เหนือหันมามองเด็กฝรั่งสองคนที่ถือปืนฉีดน้ำดีไซน์น่ารัก คนผู้ชายเป็นปืนเหมือนอาวุธสงคราม ของเด็กผู้หญิงเป็นรูปเจ้าหญิงเอลซ่าสะพายหลัง ผมควักมือถือออกมาถ่ายรูปเด็กสองคนนี้เอาไว้เพราะเห็นว่าน่ารักดี พอเห็นว่ากำลังโดนถ่ายรูปก็สามัคคีกันฉีดน้ำใส่ กวนตีนดีจริงๆ ผมโบกมือให้เด็กสองคนนั้นก่อนจะหันไปหาพวกไอ้เหนือที่เดินออกไปไกลแล้ว  ไอ้นั่นก็สนุกสนาน ไม่สนกูเล้ย ผมก้าวเร็วๆ เข้าไปหาไอ้เหนือที่เดินอยู่ข้างๆ ไอ้พี่กร มันกำลังดึงเสื้อไอ้เหนือที่เปียกน้ำแล้วสะบัดเหมือนจะแกล้ง สนุกขนาดนี้เอาเมียกูไปเล่นบ้านเลยมั้ย และเสื้อบางๆ สีชมพูของไอ้เหนือเปียกน้ำแนบไปกับร่างของมันแล้วผมหงุดหงิด ไม่รู้ว่าหงุดหงิดทำไม แต่ไม่ชอบใจเวลาไอ้พี่กรมันมอง หวงอะไรไม่รู้เนี่ย   

"ตัวมึง"

"ฮึ?"

"เป็นอะไร ไม่สนุกเหรอ"

"สนุกดี"

"ดูหน้ามึงด้วย เหมือนตัวเหี้ยเพลียแดด ไม่สนุกก็บอก จะได้กลับ"

"เล่นไปเหอะ กูไม่ได้เป็นอะไร"

"ไม่โกหกดิ หน้ามึงไม่โอเค"

"กูเหนื่อยแล้ว"

"ไม่ใช่อ่ะ"

"กูร้อนเว้ย"

"ตอแหล"

"เออ กูหึง! อยู่ห่างๆ ไอ้เหี้ยนั่นหน่อยเว้ย รำคาญ!"

"ก็แค่เนี้ย"

กูก็คีพลุคคูลๆ บูรพาสไตล์ของกูอยู่ดีๆ อ่ะ จะต้องให้เดือดเลือดขึ้นหน้า เดี๋ยวพาลถีบตกคูเมืองให้หมดเลยพวกมึงนี่ ไอ้เหนือยิ้ม
นิดๆ แล้วเดินกลับไปในกลุ่มไอ้พี่กรนั่น ก่อนจะหันหลังกลับมามองผมที่ยืนอยู่ที่เดิม 

"บูรพา มานี่ดิ"

"..."

"หวงมากก็มาเดินใกล้ๆ กูนี่"



ได้! กูจะใกล้จนสิงเข้าไปในร่างมึงเลย!

...


หลังจากเล่นน้ำกันจนพอใจไอ้เหนือแล้ว ผมกับมันก็กลับมาที่โรงแรม ไอ้นี่หมดแรง หมดสภาพ ตัวแดงเพราะโดนแดดเผา มันอาบน้ำเสร็จก็เดินบ่นออกมา

"มึงดูดิ ดำเป็นรอยรองเท้าเลย" มันยื่นเท้าที่คล้ำจากแดดเป็นรอยรองเท้า เพราะมันขาวโดนแดดก็เลยดำง่าย ไม่ใช่แค่ตรงเท้า
ทั้งรอยขากางเกง ตรงแขนเสื้อก็ด้วย


"พรุ่งนี้จะไปอีกมั้ย?"

"ก็อยากไป สนุกดี แต่มึงอยากไปนอกเมืองใช่ป่ะ?"

ผมพยักหน้าหน่อยๆ เพราะอยากหนีความวุ่นวายและการจราจรที่ไม่เหมาะต่อการตระเวนเที่ยวในเมือง ก็เลยอยากจะออกไปข้าง
นอกเมืองมากกว่า 

"งั้นไปนอกเมืองดีกว่า ตามใจกูหนึ่งวัน ตามใจมึงหนึ่งวัน โอเค๊?"

"ทำตัวน่ารักเป็นด้วยเหรอ"

"กูน่ารักอยู่แล้วเหอะ" มันพูดขณะหยิบโลชั่นมาบีบใส่มือ แล้วลูบตามร่างกาย กลิ่นหอมๆ ของโลชั่นทำให้ผมหันไปมองหลอด
โลชั่นในมือ 

"เปลี่ยนโลชั่นเหรอ ไม่เคยเห็นใช้อันนี้"

"อือ ซื้อตอนไปโลตัสวันก่อนไง"

"หอมดีว่ะ"

"อือ หอม..." มันชะงักไปตอนที่ผมก้มลงไปดมบนไหล่ของมัน

"โคตรหอม"

"ดมนี่ดิ" มันยื่นหลอดโลชั่นให้ แต่ผมส่ายหน้านิดๆ แล้วกดปลายจมูกลงไปที่เดิมอีกที

"ตรงนี้หอมกว่า"

"ไอ้บ้า..."

ผมไล่ปลายจมูกเลื่อนไปข้างๆ คอของมัน

"ตรงคอไม่ได้ทานะ"

"ทำไมหอมล่ะ"

"มึงก็..."

"หวานด้วยป่ะ" ผมเปลี่ยนจากปลายจมูกเป็นริมฝีปากแทน มันส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วขยับคอให้ริมฝีปากผมกดลงไป
ช้าๆ

"หวานว่ะ"

"..."

"กินเลยเนอะ"

"กิน..."

"..."

"พ่อมึงสิ!"

"เอ้า!"

"ไปกินข้าวไป๊!" 

"เชี่ย!  ทำไมทำกับกูแบบนี้เนี่ย!"

มันคว่ำปากใส่แล้วยักไหล่นิดๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องข้าวที่ซื้อเข้ามาแล้ว ผมได้แต่สาปแช่งมันในใจ ก่อนไอ้เหนือจะหยิบมือ
ถือขึ้นมากดเล่น พักหนึ่งก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวจนต้องหันไปถาม 

"คุยกับใคร"

"พี่กร" มันว่าแล้วพลิกหน้าจอมาให้ดูเมสเซนเจอร์ที่คุยกับไอ้พี่กรอยู่

"มึงไปแอดเฟสบุ๊คกันตอนไหน"

"ก็ตอนที่มึงไปทำตัวติสท์เดินถ่ายรูปอยู่ไง พี่เขาคุยสนุกดีนะ เขาชอบเที่ยวเหมือนมึงเลย"

"เหรอ"

"เขาจบเอกเดียวกับเราด้วย"

"เหรอ"

"เขาโคตรเลยเท่เนอะ"

"ชอบมั้ยล่ะ"

"ก็ดีนะ"

"ไอ้เหนือ!"

"กวนตีนกูก่อนอ่ะ แต่กูชอบนะ ดูแบดบอยดี กูชอบคนเลว"

"สัด ชอบคนเลวก็ไปรักเหี้ยไป"

"อือ"

"..."

"ก็รักอยู่นี่ไง"

"..."

"ไอ้ตัวเหี้ย"

"..."

"รักนะ" มันว่าแล้วยกนิ้วไขว้กันทำท่ามินิฮาร์ทส่งมาให้

"มึงหนิ..."

"ขี้หึงเหมือนกันนะเราเนี่ย"

"กูไม่อยากให้ใครมาชอบมึง"

"หวงมากเหรอ"

"เปล่า สงสารเขา ต้องมาชอบควายอย่างมึงเนี่ย"

"ไอ้บูรพา ไอ้เลว!"

"ถึงมึงจะควายแต่มึงก็โง่นะ"

"ไอ้เหี้ย! ไปกินข้าวไป!"

"กินข้าวเสร็จแล้ว กินมึงต่อได้มั้ย"

"ไม่!"

"ไม่ได้เหรอ"

"ไม่ต้องกินข้าวแล้ว..."


ไอ้ห้องนี้มันเก็บเสียงมั้ยเนี่ย?

...


ผมกับไอ้เหนือขับรถออกมานอกเมือง อากาศตอนกลางวันร้อนนรกแตกพอๆ กับพิษณุโลก ขับมาเรื่อยๆ จนมาเจอหมู่บ้านหนึ่งที่หนึ่งสวย สงบ อากาศดีและเหมาะจะถ่ายรูปมาก ผมก็เลยจมอยู่ที่นี่มาพักใหญ่ๆ ไอ้เหนือหายไปไหนไม่รู้ เมื่อกี้ยังมาบ่นแง้วๆ ข้างหูว่าเบื่อผมที่เอาแต่ถ่ายรูป เผลอแป๊บเดียวหายไปซนที่ไหนไม่รู้ ผมยังคงเดินเก็บภาพสถานที่นี้ไว้เพราะตั้งใจว่าปีนี้จะเขียนหนังสือบันทึกการเดินทางสักเล่ม ผมมาเชียงใหม่และจังหวัดอื่นๆ ในภาคเหนือมากพอที่จะรวมหนังสือได้สักเล่มแล้ว ปลายปีนี้น่าจะเสร็จ ผมเดินมาเรื่อยๆ ก็เห็นไอ้เหนือนั่งเล่นอยู่กับหมาที่นอนอยู่ข้างๆ ถนน นั่งยิ้มอะไรกับหมาอยู่ก็ไม่รู้

"เหนือ"

มันหันมาพร้อมรอยยิ้มหวานๆ ของมัน


"แชะ!"


"ถ่ายกูอีกละ"

ผมยิ้มหน่อยๆ แล้วกดดูรูปที่ถ่ายมันเมื่อกี้ วันนี้มันใส่แว่นด้วยเพราะลืมเอาคอนเทคเลนส์มา เพราะอย่างนั้นก็เลยละมุนใจกว่าเดิม
เสื้อสีขาวกับกางเกงขาสั้นทำให้ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก ความน่ารักของไอ้หำน้อยไม่เคยน้อยลงเลยตั้งแต่รู้จักกันมา จนถึงตอนนี้ผมก็
ยังหลงความน่ารักของมัน หลงความขาว หลงตาโตๆ หลงริมฝีปากสีชมพู หลงรอยยิ้ม...
ผมว่าผมได้ชื่อหนังสือเล่มต่อไปแล้วแหละ

หลง...เหนือ

หรือมีความหมายอีกนัยหนึ่งว่าหลงเมียนั่นเอง 

...


**แถมเป็นพิเศษ**

พิษณุโลก

ผมกำลังนั่งเลือกรูปจากกล้อง แยกรูปไอ้เหนือเข้าโฟลเดอร์ คบกับมันมาไม่กี่ปี อยู่ดีๆ ฮาร์ดดิสก์เต็มได้ไงก็ไม่รู้

องศาเหนือ@เชียงใหม่-เมษา2017 

ผมกดดูรูปของมันวนไปวนมา ก่อนจะเลือกรูปที่มันนั่งยิ้มกับหมาเป็นเดสก์ท็อปแบ็คกราวด์ ชอบยิ้มของมันในตอนนั้น แค่มองก็ต้องยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้

"มึงยิ้มเหี้ยอะไรคนเดียว"

สัด...กำลังหลงไปในความน่ารักของภาพถ่าย แต่ตัวจริงก็ทำให้ผมอยากถีบให้ตกเตียง หุบยิ้มแทบไม่ทันแล้วหันไปมองแรงใส่
มัน

"มองด้วยหางตา เดี๋ยวจิ้มตาบอดเลย"

"มึงนิ"

"มึงช่วยกูเลือกรูปหน่อย กูจะเปลี่ยนโปรไฟล์" มันเปลี่ยนเรื่องพลางเลื่อนรูปในโน้ตบุ๊กที่ผมส่งให้เมื่อกี้

"เปลี่ยนอีกและ? มึงเปลี่ยนโปรไฟล์บ่อยกว่าอัพสเตตัสอีกนะ"

"ก็มึงขยันถ่ายรูปกูทำไมอ่ะ รูปนี้ดีป่ะ" มันเลื่อนภาพมาหยุดอยู่ที่ภาพมันถ่ายคู่กับชามข้าวซอย

"ก็ดี"

"ไม่เอาดีกว่า หน้ากูใหญ่เท่าชามเลย บานชิบหาย งั้นรูปนี้" มันเลื่อนไปอีกรูป เป็นรูปผมถ่ายมันตอนเผลอ ย้อนแสงนิดหน่อยเลย
มองเห็นหน้าแค่ครึ่งเดียว

"ก็ดีๆ"

"แต่มันไม่เห็นหน้าอ่ะ ไม่เอาดีกว่า"

"เอ๊ะมึงนิ!"

"ก็มันเลือกไม่ได้นี่หว่า"

"มันก็ดีทุกรูปนั่นแหละ ก็เอารูปที่ชอบดิ"

"ชอบทุกรูปไง"

"เอาที่ชอบที่สุดอ่ะ"

"ที่ชอบที่สุดเหรอ"

"เออ ชอบรูปไหนก็เอารูปนั้นแหละ"

มันพยักหน้าหน่อย ๆ ก่อนจะดึงหน้าจอโน้ตบุ๊กกลับไป

"กูเลือกได้ละ"

"ตกลงเอารูปไหน"

มันยิ้มนิดๆ แล้วพลิกหน้าจอโน้ตบุ๊กมาให้ดูหน้าเฟสบุ๊กที่เปลี่ยนโปรไฟล์เรียบร้อยแล้ว


ไม่ใช่รูปมัน แต่เป็นรูปผมที่กำลังยืนถือกล้องถ่ายรูปซึ่งไม่รู้ว่ามันแอบถ่ายตอนไหน 


"นี่มันรูปกู"

"ก็มึงบอกให้เอารูปที่ชอบ"

"..."

"ก็ชอบรูปนี้ที่สุดเลย" มันพูดเสียงเบาๆ แล้วทำท่ามินิฮาร์ทส่งมาให้


อ่ะ ใจกู ถูกกระแทกแรงมาก กะเอาให้ตายเลยมั้ง


"ทำตัวน่ารักนี่อยากโดนช่ะ?"

"ไอ้เหี้ย!"

"เรียกเหี้ยอีกแล้วอ่า คืนนี้โดนแน่เล้ย"

"ไม่โว้ย!"

"งื้อ!"

"งื้อพ่อมึงเด้!"


ผมยังคงต้องออกตามหาเหตุผลต่อไป เพื่อให้เข้าใจว่าทำไมคนที่เหมือนควายอย่างไอ้เหนือมันต้องน่ารักขนาดนี้ด้วย...เพื่อหาคำตอบนั้นคงจะต้องอยู่ด้วยกันต่อไป อาจจะต้องใช้เวลาสิบปี ยี่สิบปี หรือบางทีก็ทั้งชีวิตเลย...

 

-HAPPY-

-เอาตอนพิเศษมาฝาก อยากให้ทุกคนคิดถึงบูรพากับเหนือเรื่อย ๆ นะคะ 

-บูรพากับพี่อิสรู้จักกันด้วยอ่ะ เออ รู้จักกันทำไมก็ไม่รู้ แต่อยากให้รู้จักกัน 55555 จริงๆ จะบรรยายบอกตั้งแต่วาเลนไทน์แล้วว่าบูรพาไปเอาแมวพี่อิสมา แต่ตอนนั้นตัดทิ้งทำไมไม่รู้ 

-ไกด์โผล่มาหน่อยหนึ่งด้วย จะเป็นพระเอกแล้วก็ค่าตัวแพงไง

-ขอบคุณทุกคนที่แวะไปซื้อหนังสือในงานหนังสือที่ผ่านมาด้วยนะคะ หมดเกลี้ยงเลย ดีใจมากกกก ส่วนเรื่องรีปรินท์ตอนนี้เรายัง
ไม่แน่ใจนะคะว่าได้รีปรินท์หรือเปล่า ยังไงติดตามข่าวคราวได้ที่เพจ writer book นะคะ แวะไปคุยกับคุณนายมอลลี่ (เจ้าของ
บ้านwriter book) ของเราได้ คุณนายใจดีที่ซู้ดดด

-สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ ใครที่เดินทางไปเที่ยวที่ไหน ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ทีมนอนไถไทม์ไลน์อยู่บ้านก็ขอให้นอนพักอย่างเต็มที่นะคะ ส่วนเรา ทีมสงกรานต์งานไม่ได้หยุด หน่ำตาไหลพรากกก 5555 

-ถ้าเจอกันวันพิเศษหน้า จะเบื่อพวกนางหรือเปล่าคะ 5555
   

[Snowermyhae]

บูรพายังไม่เลิกโดนของอีกเหรอคะ หมันไส้นังเหนือมาก มีทาสของตัวเองงงง  ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่าา 

[MyLavenderLand]

ตอนที่อ่านสเปลุงอิส แอบคิด จะได้อ่านสเป 2 หนุ่มตัวมึงนี้ไหมน้อ?? รีเฟรชปุ๊บเจอปั๊บ แอร๊ยยยยย ดีใจมากเลยยย

เขายังน่ารักกันเหมือนเดิมเนอะ อิยูรพาก็ยังหลงควายน้อยและเป็นทาสเมียอยู่เหมือนเดิม ส่วนอิเหนือเหมือนจะแอบหวานขึ้นนะ แต่ไม่ทิ้งคอนเซ็ปหวานแบบกวนตรีนนนน 55555 ชอบอ่ะ 

วันพิเศษตอนพิเศษมาได้เรื่อยๆเลยนะคะ ชอบมากกก ดีต่อใจจริงๆ   

[Lady~B]

อ่านจบแล้วก็แอบคิดว่า

บูรพานี่โดนของใช่มะ 555555

[B52]

โดนใจอย่างแรง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

บรพา องศาเหนือ 
บูรพา หลง......เหนือ จริงๆ
ตามใจเหนือ ทุกอย่าง
เหมือนขัดได้ แต่สุดท้ายก็ตามใจ
ดูเหมือนองศาเหนือ มีของ ทำให้บูรพาหลง
แต่พอบูรพา บอก "เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยชอบกินไก่แล้ว เพราะหันมาเสพติดเนื้อควายแทน...  "
เลยเข้าใจแล้ว บูรพา ไม่ได้โดนของ แต่โดนควาย
องศาเหนือ เก่งจริงๆ เรื่องด่าบูรพา กับเรื่องอ้อน
มีพี่อิส กับปิง โผล่มาแจมด้วย 
     
 

[mild-dy]

 

[wonderbe]

น่ารักมากกก ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษแล้วก็สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ เรานอนอยู่บ้านเฉยๆก็จะว่าจะอ่านใหม่อีกซักรอบ 

[jittrawa]

ชอบความหลงเมียมากกกกก

[itsgonnabeme]

น่ารักละมุนละไมเหมือนเดิม
และยังคงยืนยันว่าบูรพาควรค่าแก่การครอบครองมาก
องศาเหนือโชคดีมากนะลูก

อยากอ่านเรื่องของพี่ไกด์แล้วค่ะ
พีคแน่ๆๆๆๆ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ

[ไอ้หัวแห้ว]

น่ารักมากกกกกกกกกกก

[Papangtha]

น่ารักกกกก
และคิดถึงมากเช่นกัน

[Lalaleega]

น่ารักมากเลย หลังจากไม่ได้อ่านมานาน

[tulakom5644]

คิดถึงเรื่อยๆ จริงๆ แหละ เอาตอนพิเศษมาอีกนะค้าาาาาาาา คิดถึงอ่ะ 

[mooping-7]

มาเรื่อยๆเลยคะไม่เคยเบื่อเลย บูรพาทาสเมีย55555

[เป็ดอนุบาล]

 

[NewBaBy]

รักๆๆๆๆ รักเรื่องนี้ที่สูดด คนเขียนเก่งมากๆๆ ตัวพระของคนเขียนมีเสน่ห์ทุกเรื่องเลยจริงๆ แบบอยากได้ผัวแบบบูรพาหรือไม่ว่าจะเป็นไอ้พี่อิสระคนกากก็ได้ คือชอบมั่กๆ เป็นที่ต้องการแบบสุดๆ ส่วนตัวนายเอกก็น่ารักน่าชัง เอาเป็นว่าชอบสไตล์คนเขียนมากๆ ทั้งความมีเสน่ห์ของตัวละคร ภาษาที่ใช้บรรยาย คือชอบการบรรยายของคนเขียนมาก มันแบบ..พูดไม่ถูกอ่ะ พูดไม่ถูกเหมือนนิสัยของพระเอกของเรื่อง คือมันคือบูรพาจริงๆอ่ะ(เอะเริ่มงงๆ) เอาเป็นว่า ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆแบบสุดๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ รักเธอมากนะรู้เปล่า
 
ปล.อิชะนีเบี้ยนสองตัวในเรื่องคือสุดยอดมากกก อิแพทเลวมาก คือแบบ What!? แถมตอนบอกเลิกยังด่าน้องควายของกูอีก เลวชาติ ส่วนอิไม้เลื้อยอะไรนั่นก็ช่างด้านเหลือหลาย พวกเธอดูเหมาะสมกันดีละล่ะ อัญเชิญไปตีฉิ่งกันจ่ะ
 

[marisa9397]

โอ้ยยย น่ารักมากค่ะ 

[songte]

เกิดเป็นบูรพานี่ช่างลำบาก เกิดมาเพื่อเป็นทาสเหนือโดยแท้
แต่เจอชอตสุดท้ายนี่สำลักความสุขตายไปเลยมั่ยอ่ะ เหนือช่างน่ารักสุดใจมาก

[marshall]

น่ารัก

[Persoulle]

อร๊ากกกก ตอนพิเศษ!!! มันดีต่อใจมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ฟินไปอีกสามวันเลยค่ะ มาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ ชอบบูรพาทาสเมีย กับ เหนือควายน้อยมากเลยค่ะ 

ป.ล. เป็นหนึ่งในคนที่ไปเกี่ยวสองคนนี้มาจากงานหนังสือค่ะ ชอบมากเลยค่ะ มีผัวเป็นตัวเหี้ย & หัวใจขององศาเหนือ 

[zaalim]

น่าร้ากกกกก.... ดีกว่าบูรพาก็บูรพานั่นแหละ... โอยยยย..อิจฉาเหนือจริงๆ 

[MAILOVEZ]

น่่ารักมากอะยังคงหลงรักพี่บูเหมือนเดิม บูรพาสไตล์นี่มันกราวหัวใจเหลือเกินอยากบอกองศาเหนือว่าขอได้ไหมผู้ชายของเธอ แต่ลักษณะไม่น่าได้้เพราะบูรพาหลงเมียมากเวอร์

แต่เวลาเหนืออ้อนนี่เราก็คงโดนของเหมือนพี่บูแน่ๆ เพราะเหนือม้างน่ารักมากกกกกกก อยากจับมาบีบๆ รักคู่นี้เหมาะสมกันแล้วล่ะ

พี่อิสแม่งตามมากากถึงเรื่องนี้เนาะ น้องปิงก็เช่นกันตามมาน่ารักถึงเรื่องนี้สรุปพี่อิสก็ต้องตามน้องมาสินะคะ 5555555555

[sine]

งื้อออออ น่ารักอ่า น่ารักได้ขำจริงๆเลยสองคนนี้5555
บูรพายังคงความทาสเมียได้ตลอดเวลาจริงๆ
น้องเหนือก็ยังคงน่ารักเสมอ
คิดถึงนะคะ

[fida]

อ่านจบแล้วค่าา สนุกมากเลย

ชอบความเอ๋อและเด๋อของน้องเหนือมากค่ะ

ชอบอ้ะ ชอบตัวเอกที่นิสัยเหมือนแมวน่ารัก แต่แอบกวนๆ

[drasil]

คนหลงเมียเป็นคนน่ารัก 55555

[Wordslinger]

โอ๊ยชอบ มีความละมุนทั้งเหนือและบูรพา แต่ช่วงสงกรานต์นี่ ที่เชียงใหม่ฝนตกอยู่นะคะ เลยอากาศเย็นๆ ดี

ทั้งบูรพาทั้งองศาเหนือเลย...ชอบหยอดแล้วทำเอาคนอ่านเขินตามไปด้วย

ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ สำหรับตอนพิเศษนี้ (มินิฮาร์ท)

[tutatoomtam]

แฮ ชอบบบบบ
ปกติไม่ค่อยอ่านแนวนี้สักเท่าไหร่ แต่ก้อ่านเรื่องนี้จนจบ เพราะคนเขียน  เขียนดีมาก