บูรพากับองศาเหนือ : ขอบคุณที่รักกัน
องศาเหนือ :
ห้องโถงคณะมนุษย์ฯ วันนี้ใต้โถงคณะมีงานมอบรางวัลนิสิตดีเด่นประจำปี ผมกับเพื่อนก็เลยอยู่ที่นี่ตั้งแต่ก่อนเริ่มงาน คนรับรางวัลไม่ใช่ผม แต่เป็นไอ้บูรพาที่ได้รางวัลนิสิตดีเด่นสาขาผลการเรียนยอดเยี่ยม ไอ้ไกด์ก็มีรายชื่ออยู่ในนิสิตฝ่ายเด่นด้านกิจกรรมด้วย แต่ความสนใจของผมมีไว้ให้ไอ้บูรพาคนเดียวหมดแล้ว วันนี้มันแต่งตัวถูกระเบียบหัวจรดเท้า แล้วเมื่อไรที่มันแต่งตัวแบบนี้ก็อยากให้รางวัลคนหล่อดีเด่นไปด้วยเลยแม่ง ผมเห่อกว่าคนได้รางวัลอีก แบกกล้องของมันตามมาเพื่อถ่ายรูปมันไม่ได้หยุด ถ่ายจนไอ้หลิวหันมากระแทกศอกแซว
"แหวะ! คนเห่อผัว"
"ก็มันหล่อ" ผมสวนกลับแล้วมันก็ไม่เถียง เพราะผมรู้ว่าใครๆ ก็เห็นด้วย ทั้งๆ ที่อยู่กับมันมานานแล้ว แต่หันไปมองหน้ามันทีไรก็ไม่เคยเบื่อ ยังคงหล่อในสายตาผมอยู่ทุกวัน โดยเฉพาะวันนี้หล่อจนกูอยากเสียตัวแล้ว พูดแค่นี้
หลังจบพิธีการมอบรางวัลก็เสร็จงาน บูรพามันเดินออกมาจากตรงนั้นตรงมาหาผม มือหนึ่งถือใบประกาศนียบัตรและเหรียญรางวัล อีกมือก็พร้อมจะปลดเนคไทออกจากคอ ผมจึงรีบร้องห้ามเอาไว้ก่อน
"ตัวมึง เดี๋ยว!"
"ทำไม"
"ถ่ายรูปก่อน"
"ไม่เอา เขิน"
"เร็วๆ ถ่ายไปอวดแม่ไง"
"งั้นถ่ายด้วยกัน"
"กูไปเกี่ยวอะไร ถ่ายมึงคนเดียวนั่นแหละ ไปยืนนู่น" ผมชี้ไปที่ผนังตึกอย่างออกคำสั่ง อีกคนก็ไม่ค่อยขัดอะไรอยู่แล้วจึงเดินไปยืนตรงที่บอก ยกใบประกาศกับเหรียญรางวัลขึ้นแต่หน้ายังไม่ยิ้ม
"ยิ้มด้วยดิ"
"กูยิ้มอยู่"
"ยิ้มกว้างๆ ยิ้มแบบนี้" ผมพูดพลางยิ้มกว้างให้มัน มันยกมุมปากขึ้นยิ้มตามแต่ไม่กว้างเท่าแล้วสวนกลับมาเบาๆ
"ยิ้มไปก็ไม่น่ารักเหมือนมึงหรอก"
ผมใช้จังหวะนั้นกดถ่ายรูปไปสองสามที ถ่ายไม่สวยเท่ามัน ไม่รู้มุมกล้อง ไม่รู้แสงหรือการปรับโฟกัส แต่รู้ว่าคนตรงนั้นยิ้มมาให้กันก็พอแล้ว ผมกดดูรูปผ่านๆ แล้วยื่นให้มันดูด้วย
"โอเคไหม"
"หล่อจนหลงรักตัวเองแล้ว"
"ถุ้ย! เอาคืนไปเลย!" ด้วยความหมั่นไส้ ผมจึงยื่นกล้องคืนมันไป แต่ผมปล่อยมือในจังหวะที่มันยังไม่รับ กล้องก็เกือบตกพื้น ไอ้บูรพาแทบจะทิ้งใบประกาศในมือแล้วรีบมาคว้ากล้องเอาไว้ ผมเองก็ตกใจรีบคว้าเอาไว้ กลายเป็นมือจับมือมันเอาไว้แทน
"ใจเย็นดิเหนือ ตัวนี้เกือบแสน"
ผมหันขวับตอนมันพูดแบบนั้น
"ไหนบอกสามหมื่นไง"
ไอ้บูรพานิ่งเหมือนนึกขึ้นได้ มันเพิ่งซื้อกล้องตัวนี้มาใช้ได้ไม่นาน บอกราคาผมมาแค่นั้นแต่วันนี้รู้เลยว่าตอแหล มันกลอกตามองไปอีกทาง ขณะที่ผมยังจ้องมันอยู่ จึงหันมายิ้มแห้งๆ แล้วตอบรับเบาๆ
"พ่อซื้อให้"
"ใครซื้อก็ไม่สำคัญหรอก แต่มึงโกหกกูอะ"
"ขอโทษ ก็กูกลัวมึงด่าอะ"
"กูจะไปด่าอะไร เงินมึง ความสุขมึง"
"..."
"แล้วกล้องมึงก็เหมือนจะมีไว้ถ่ายแต่รูปกูอะ"
บูรพายิ้มนิดๆ แล้วยกกล้องขึ้นมาตรงหน้า
"กูก็ถ่ายแต่ความสุขกูนั่นแหละ"
มันพูดแค่นั้นแล้วกดชัตเตอร์สองสามทีถ่ายผม ผมได้แต่ยกมือขึ้นบังหน้า วันนี้หน้าอย่างเด๋อ เพราะคอนแทคเลนส์หมดเลยต้องสวมแว่นมา แล้ววันนี้ขี้เกียจใส่ชุดนิสิตเลยใส่เสื้อเชิ้ตคณะกับกางเกงยีนส์ หาความเรียบร้อยไม่เจอเลย แต่ใจกล้าหน้าด้านเดินเข้าคณะมาด้วยสภาพนี้
"พอแล้ว" ผมบอกพลางปัดกล้องมันลง แล้วหยิบใบประกาศที่มันได้รับมาดู เปิดเข้ามาเห็นซองสีขาวแนบอยู่เลยหยิบขึ้นมาพลิกมอง
"ได้ตังค์ด้วยเหรอ"
"อือ เย็นนี้มีเงินกินชาบูแล้ว"
ผมหัวเราะหน่อยๆ ก่อนไอ้บูรพาจะพับซองนั่นแล้วยัดใส่กระเป๋าผม ก่อนผมเลื่อนสายตาอ่านตัวหนังสือในใบประกาศนั่น ไอ้หนุ่มที่อยู่ข้างๆ ก็ชะเง้อหน้าเข้ามาอ่านด้วย
"มึงแบ่งความดีงามให้ชาวบ้านเขาบ้างก็ได้นะบูรพา เอาไปรวมอยู่ที่มึงหมดแบบนี้ไม่แฟร์ว่ะ"
"เกิดมาก็เป็นแบบนี้เลย จะให้ทำยังไง" ไอ้บูรพาหันไปพูดขำๆ กับไอ้หนุ่ม
"เหนือ มึงไม่คิดจะเอารางวัลอะไรกับเขาบ้างเหรอ"
"อย่างกูอะนะ?"
"ถ้ามีสาขาโง่อมตะ มึงคือแชมป์"
"สัด!" ผมหันไปด่าไอ้หนุ่มแรงๆ ทีหนึ่ง แล้วมองตาขวาง เสือกเอาเรื่องจริงมาพูดเล่น ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ได้ฉลาดพอจะคว้ารางวัลอะไรพวกนี้ อย่าว่าแต่รางวัลเลย แม้แต่เกรดเอสักตัวยังไม่เคยทำได้ กูสวดมนต์ไม่ให้เอฟก็บุญกบาลแล้วจะให้หวังอะไรเหรอ แล้วถ้าเอาตัวเองไปเทียบกับบูรพา ผมคงอายจนหนีไปตายนานแล้ว
"พี่เหนือ"
ผมหันมองรุ่นน้องในคณะสามคนที่เข้ามาทัก รู้จักกันตั้งแต่ตอนที่ผมเป็นสต๊าฟห้องเชียร์ น้องๆ รักผมเพราะผมเป็นรุ่นพี่ฝ่ายพยาบาลใจดี ส่วนไอ้บูรพาโดนสาปไม่ได้เกิดเพราะเป็นพี่วินัยสายแหกปาก รุ่นน้องแค่ยกมือไหว้มันส่งๆ แล้วหันมาคุยกับผม
"ไม่ค่อยได้เจอพี่เหนือเลย"
"พี่ไม่ค่อยได้เข้าคณะอะ มีเรียนแต่ตึกรวมตลอดเลย"
"พี่สบายดีนะ"
"สบายดีครับ"
"พี่เหนือใส่แว่นแล้วน่ารักจังเลยค่ะ"
จ้า... รู้ตัว ผัวชมบ่อย
"ใส่บ่อยๆ น้า"
ผมได้แต่ยิ้มแก้เขิน ก่อนน้องๆ จะขอตัวออกไปก่อน ผมขยับแว่นนิดหนึ่งแล้วหันไปหาไอ้บูรพาที่ยืนมองหน้านิ่งๆ
"อะไร"
"ใส่แว่นแล้วน่ารักจังเลยค่ะ" มันทำเสียงดัดจริตพูดแซว
"ก็น่ารักจริงป่ะวะ" ผมพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปหามัน
"เหอะ!"
"น่ารักป่ะ"
"น่ารักโว้ย"
"น่ารักแล้วแล้วหงุดหงิดทำไม โมโหอะไร"
"หมั่นไส้" มันพูดแค่นั้นแล้วยื่นมือมาถอดแว่นผมออก พับแว่นยัดเข้ากระเป๋าเสื้อตัวเองแล้วเดินหนีออกไป ทิ้งผมไว้ตรงนี้กับภาพเบลอคุณภาพต่ำสุด
"ไอ้ตัวเหี้ย! ทำไมทำกับกูแบบนี้เนี่ย!"
ผมตะโกนลั่นเห็นแค่หลังมันที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ผมจึงก้าวเท้าตาม ผมไม่ใช่คนตาบอด แต่พอเห็นอะไรไม่ชัดมันก็เสียความมั่นใจในการก้าวไปข้างหน้า เพราะไม่รู้ว่าจะสะเหล่อไปชนเข้ากับอะไรหรือเปล่า เลยหยุดอยู่กับที่แล้วตะโกนเรียกมันไปอีกที
"บูรพา อย่าทิ้งกู กูมองไม่เห็น!"
ตัวมันหยุดเดินแล้วหันกลับมาหา แต่ยังไม่เลิกแกล้งผม ไม่ยอมคืนแว่นให้แต่ยื่นมือมาจับมือผมแล้วพาจูงมือออกไป พร้อมกับบ่นเบาๆ ดวงตาพร่าเบลอแต่หูได้ยินชัดเจนดี แต่ก็รู้ว่ามันจงใจให้ได้ยิน แล้วประโยคนั้นก็ทำให้ยิ้มกว้างออกมา
"น่ารักเกินไป หวงชิบหายเลย"
...
"จะวาเลนไทน์อีกแล้วว่ะมึง"
"เออ รำคาญ"
"คณะเกษตรมีดอกกุหลาบขายด้วยนะมึง ไปดึงทิ้งให้หมดเลยดีไหม"
"มึงก็พาลเกิ๊น!" ผมหันไปพูด ขณะที่ไอ้พวกนี้มันกำลังหงุดหงิดกับเทศกาลวาเลนไทน์ เหตุการณ์นี้เหมือนเคยเกิดแล้วเมื่อปีก่อน จำได้ว่าเสียงบ่นก็ทำนองนี้ผ่านไปแล้วหนึ่งปีพวกมันก็ยังคงโสดอยู่
"คนมีคู่ก็อยู่เงียบๆ ไปค่ะ ปล่อยให้คนโสดอย่างพวกกูพาลให้พอ"
"ก็โสดมาทั้งปีจะมาเดือดร้อนอะไรวันนี้วันเดียววะ"
"เกลียดไอ้เหนือ!"
"เกลียดพวกมึงเหมือนกัน เหม็นคนโสด ไปเดินไกลๆ"
"ไอ้เหนือ!!"
ผมหลุดหัวเราะลั่นแล้ววิ่งไปหลบหลังไอ้บูรพาก่อนถูกเพื่อนรุมกระทืบที่ล้อเล่นแรงไปหน่อย ไอ้บูรพาก็มีหน้าที่ปกป้องผมด้วยการขยับเข้ามาเดินใกล้ๆ จนไม่มีระยะห่างแล้วยกมือโอบเอวผมเดินคู่ไปด้วยกัน ตอกย้ำความหวานให้ไฟในตาพวกมันลุกพรึบๆๆ
"วาเลนไทน์นี้ตัวมึงอยากได้อะไรเปล่า"
"ไม่อะ ปีที่แล้วคิดไว้ซะอย่างดี สุดท้ายมึงเทกูเฉย"
"ก็ปีนี้อยู่ด้วยแล้วไง อยากได้อะไรเปล่าล่ะ"
ผมเงียบเพื่อใช้ความคิด ก่อนส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ ในตลอดเวลาที่ผ่านมา บูรพาให้มาหมดแล้วทุกอย่างโดยไม่ต้องการอะไรเพิ่มเลย แค่มีมันก็เหมือนมีทุกอย่างแล้ว แค่นั้นพอแล้วจริงๆ
"ไม่มีแน่นะ"
"ไม่มี"
"แต่กูมี คืนนี้ขอเลยละกัน"
"ละกันพ่อง!" ต่อให้ผ่านไปนานแต่สันดานบูรพาไม่เคยเปลี่ยน ดีทุกอย่างแหละแต่บ้ากาม แต่จะโทษมันคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะตอนที่มันหื่นเก่ง ผมแม่งก็ยอมเก่งซะงั้นอะ
เราเดินเข้ามาในคลาสอังกฤษซึ่งเป็นคาบแรกของวัน ปีนี้ไม่มีวิชาม.แล้ว ความหนักหนามารวมกันอยู่ที่วิชาเอก กับวิชาโทที่พวกผมเลือกภาษาญี่ปุ่นเป็นวิชานั้น หายนะของการเรียนหลายภาษาก็เริ่มต้นขึ้น ผมไม่สามารถแยกสมองออกเป็นสองส่วนเพื่อจำคนละภาษา เพราะงั้นมันเลยรวมๆ กันเป็นก้อนๆ อยู่ในหัว เรียนญี่ปุ่นกูตอบอังกฤษ เรียนอังกฤษกูคิดถึงแต่ญี่ปุ่นมั่วไปหมด ล่าสุดร้องไห้วิ่งไปดรอปแล้วแต่บูรพาห้ามไว้ก่อน
"เหนือ กินปีโป้ป่ะ"
ผมหันมองไอ้ไกด์ที่เดินเข้ามานั่งข้างๆ แล้วยื่นถุงปีโป้ให้ ไม่ใช่ถุงเดียวแต่เยอะจนต้องขมวดคิ้วมอง
"ซื้อมาทำไมเยอะแยะวะ"
"กูเสือกไปถามพายว่าวาเลนไทน์อยากได้อะไร เซ้าซี้ให้มันขอของขวัญ มันเลยบอกจะเอาปีโป้ร้อยอัน แต่เอาแต่สีเขียวนะ เลยลำบากกูเลยเนี่ย"
"เชี่ย สงสาร"
"เออ สีที่เหลือให้กูทำไงอะ จะทิ้งก็เสียดายเลยเอามาให้พวกมึงกินนี่แหละ"
"ไม่แช่แข็งมาด้วยวะ"
"เรื่องมาก กินๆ เข้าไปเหอะ นี่กูยังได้สีเขียวไม่ครบเลย"
"ได้กี่อันละ"
"สามสิบกว่าอัน ห่อหนึ่งแม่งมีสีเขียวเจ็ดแปดอันเองอะ"
"กว่าจะได้ครบ วาเลนไทน์ปีหน้าพอดี"
"กูก็ว่า"
ผมหัวเราะหน่อยๆ ก่อนยื่นถุงปีโป้ส่งต่อไปให้เพื่อนแบ่งกันกิน ไม่นานอาจารย์ก็เข้าสอนพอดีเลยต้องพับถุงเก็บกันไปก่อน
"เดี๋ยวอาจารย์จะแจกคะแนนสอบของคาบที่แล้วคืนนะคะ อะ หนูมาเอาไปแจกเพื่อน" อาจารย์เรียกบีบีที่นั่งแถวหน้าให้ไปหยิบกระดาษคำตอบของควิซคราวที่แล้วแจกคืนเพื่อน แจกจนครบผมกับบูรพาก็ได้กระดาษคืนเป็นสองคนสุดท้าย คะแนนสอบของไอ้บูรพาเต็มชนิดที่ว่าล้นได้คงล้นไปแล้ว ส่วนของผมน้อยกว่าครึ่งของครึ่ง พูดง่ายๆ ว่าตก
"ให้กูไปดรอปเหอะ"
"ใจเย็น แค่ควิซเอง"
"หักมุมเอฟขึ้นมานี่ซวยเลยนะ"
"ไม่เอฟหรอก คะแนนเก็บไหวอยู่" บูรพามันไม่อยากให้ผมดรอป เพราะวิชานี้มันต้องเรียนต่อเนื่องแล้วเปิดแค่ปีละครั้ง หมายความว่าถ้าดรอปผมต้องจบช้าแน่นอนหนึ่งปี แต่ผมไม่ซีเรียสนะเพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่น่ารอด
"บูรพา มึงไม่สอนเมียมึงบ้างวะ"
"หรือว่าโง่เกินเยียวยาแล้ว"
ผมหันมองเพื่อนตาขวางๆ ความโกรธกลายเป็นนิ้วกลางที่ชูขึ้นแทนคำด่า แต่บูรพาได้แต่ยิ้มหน่อยๆ แล้วเคาะหัวผมเบาๆ ก่อนหรี่ตามองพลางพูดทีเล่นทีจริง
"เดี๋ยวคืนนี้ติวเข้มให้"
ผมกระแทกศอกใส่มันไปทีหนึ่ง ไม่ใช่ว่าบูรพาไม่สอนผม มันสอนจนไม่รู้จะสอนยังไง ขอบคุณที่มันใจเย็นกับผมเสมอแล้วก็สามารถพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ ให้ผมฟัง แต่ผมอาจจะโง่จนโลกไม่อนุญาตให้สอบผ่านวิชาไหนเลย และหลายครั้งผมก็เผลอคิด ผมยังพยายามไม่พอ ผมยังขยันไม่พอ หรือบางทีผมอาจดีไม่พอ...
หลังเรียนเสร็จก็ได้เวลาข้าวกลางวันพอดี วันนี้มีเรียนต่อตอนบ่ายก็เลยชวนกันกินข้าวที่โรงอาหารใต้ตึกเรียนดีกว่าออกไปกินข้างนอกเพราะกลัวกลับมาไม่ทัน คนในโรงอาหารเยอะจนเสียงดังจอแจ ผมไม่ได้ฟังว่าเพื่อนคุยอะไรกันเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่น อารมณ์บูดขึ้นมาซะเฉยๆ จนขี้เกียจแม้แต่จะตักข้าวใส่ปากเลยทำได้แค่เขี่ยไปเขี่ยมา
"เป็นอะไร" บูรพาหันมาถามแต่ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่ส่ายหน้าหน่อยๆ ยื่นจานข้าวตรงหน้าให้มัน เป็นอันรู้ว่าผมไม่กินแล้ว มันก็เลือกกินแต่ของที่ชอบในจานผม
"ไปกินไอติมป่ะ"
ผมส่ายหน้าให้หลิวตอนที่มันสะกิดถาม แต่ไอ้บูรพาพยักหน้ารับ ก่อนมันจะลุกออกไปซื้อไอติมกับหลิว หายไปครู่หนึ่งกระทั่งหลิวเดินกลับมาคนเดียว เห็นหน้าผมหลิวก็บอกให้ฟังโดยไม่ต้องถาม
"บูรพามันเจอเพื่อนอะ ยืนคุยอยู่นู่น" ผมมองตามนิ้วที่ชี้ไป ท่ามกลางคนนับร้อยผมก็มองเห็นมันก่อน แต่ข้างๆ กันคือ อาย นิสิตแพทย์ที่มาถ่ายรูปกับมันบ่อยๆ ผมไม่รู้สองคนนั้นคุยอะไรกันแต่ก็คงไม่พ้นเรื่องถ่ายรูปหรือไม่ก็หนังสือ อายเป็นผู้หญิงตัวสูง หน้าตาดี บุคลิกทะมัดทะแมงดูเท่ๆ ทั้งไลฟ์สไตล์ รสนิยมและนิสัยก็คล้ายๆ บูรพา เรียนเก่ง ถ่ายรูปสวย ชอบอ่านหนังสือ มีเรื่องให้คุยกับบูรพายาวๆ ทุกทีที่เจอกัน บ่อยมากที่ผมหวงบูรพาจากอายจนไม่อยากให้เจอกัน...
"ไอ้เหนือ"
เสียงไอ้ไกด์เรียกผมออกมาจากความคิด ก่อนหันมองหน้ามันแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
"เป็นไร"
"เปล่า"
"ปีโป้ไหม"
"พอเถอะไอ้บ้า จะอ้วกมาเป็นปีโป้แล้ว"
"ช่วยกินหน่อย" มันพูดพลางแกะให้เสร็จสรรพ ผมละสายตาจากบูรพาและอายอย่างไม่อยากสนใจ แล้วหันมาหยิบปีโป้จากไอ้ไกด์กิน พักหนึ่งบูรพามันก็เดินกลับมานั่งข้างๆ ผม มันคุยกับอายนานจนไอติมที่ไปซื้อมาละลายเกือบหมด และเมื่อมันเห็นหน้าผมก็คงเดาได้ว่าผมเริ่มไม่พอใจแล้ว จึงรีบอธิบาย
"คุยกันเรื่องประกวดถ่ายภาพคราวที่แล้วอะ แล้วก็ชวนไปงานหนังสือเดือนเมษา ไม่มีอะไรเลย"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร"
...บ่อยมากที่ผมหวงบูรพาจากอายจนไม่อยากให้เจอกัน แต่ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆ ผมกลับคิดว่าสองคนนี้...แม่งโคตรเหมาะกันเลย
...
พรุ่งนี้ผมมีสอบภาษาญี่ปุ่น การท่องศัพท์คืองานหลักที่ผมละเลยไม่ได้ คำศัพท์แค่ไม่กี่คำผมต้องคัดลงสมุดทั้งคำศัพท์และคำแปลมากกว่าสี่หรือห้าครั้งถึงจะจำได้ บางทีเผลอแป๊บเดียวก็ลืมอีก ส่วนไอ้บูรพามันแค่ท่องสองสามครั้ง หรือบางทีจำได้ในคราวเดียว แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย
ผมถอนหายใจเสียงดังแล้วทิ้งหัวตัวเองลงไปกองชีท บูรพาที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมองแล้วขยับเข้ามาใกล้ๆ
"เป็นอะไร"
"กูเบื่อ"
"จำไม่ได้เหรอ กูอ่านให้ฟังไหม"
"ทำแบบนั้นก็จำไม่ได้อยู่ดี" ผมว่าแล้วถอนหายใจออกมาอีกที
"ค่อยๆ จำ ไม่ต้องเครียด"
"กูเครียด! กูเครียดจนอยากแกะสมองออกมาดูแล้วว่าในนั้นแม่งมีอะไรบ้าง ทำไมมันถึงได้โง่แบบนี้ก็ไม่รู้"
"ช่วยแกะไหม" มันพูดขำๆ แล้วยกสองมือขึ้นโยกหัวเบาๆ แต่ผมปัดมือมันทิ้งไปอย่างไม่เล่นด้วย มันก้มลงมองหน้าตาบึ้งตึงของผมแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน
"เหนือนอยด์อะไรล่ะเหนือ ไม่เห็นต้องเครียดเลย"
"กูไม่อยากให้คนอื่นมาด่ากูโง่แล้ว"
"ใครมันพูดแบบนั้น กูไปเตะมันเลยดีไหม"
"มึงอะด่ากูบ่อยสุดเลย!"
"โถ กูพูดเล่นไง ไม่ซีเรียสดิ"
"กูจะตั้งใจอ่านหนังสือแล้ว กูไม่อยากเป็นตัวโง่ของคนอื่นแล้ว"
"แต่สำหรับกูมึงเก่งนะ"
"เก่งอะไร"
"น่ารักเก่ง ง่อว!"
"ไปไกลๆ ตีนเลยไป กูจริงจังอยู่"
"อ้าว"
"ไปนั่งนู่น แล้วไม่ต้องชวนกูคุยเลย" ผมชี้ให้มันไปนั่งที่โต๊ะหนังสือ บูรพามันก็ขยับไปอย่างว่าง่าย ถึงมันจะนั่งเงียบๆ แต่ผมรู้ตัวว่ามันกำลังมองผมอยู่เลยหันไปหา มันยกมือขึ้นปิดปากเป็นเชิงว่ายังไม่ได้ชวนคุย
"ไม่ต้องมองกูด้วย กูไม่มีสมาธิ"
"เออ ไม่ยุ่งแล้ว" มันว่าเสียงงอนแล้วกระโดดลงไปนอนคว่ำหน้าลงบนเตียง ไม่มองผมแล้วแต่เรียกออกมาเบาๆ
"องศาเหนือ"
"..."
"ไม่รู้จะช่วยอะไรได้ไหม แต่กูอยู่ตรงนี้นะ"
"..."
"เป็นกำลังใจให้มึงอยู่" มันพูดแค่นั้นแล้วเอียงหน้าชำเลืองขึ้นมอง ก่อนยกมือส่งมินิฮาร์ทมาให้ ผมหลุดยิ้มแล้วก็ส่งมินิฮาร์ทกลับไปแทนคำว่าขอบคุณ เพราะผมรู้ว่ามีมันอยู่ใกล้ๆ ผมจึงมีแรงที่จะทำอะไรต่อ และพยายามให้มากกว่านี้เพื่อให้ตัวเองดีพอ ให้สมกับที่มันเลือกผมแล้ว
...
วันวาเลนไทน์เดินทางมาถึงแต่สำหรับผมมันกลับกลายเป็นวันธรรมดาไปเลยเมื่อเอาใจไปโฟกัสเรื่องอื่นมากกว่า ผมยังคงจริงจังกับการสอบ ไอ้บูรพามาวอแวถามหาของขวัญวาเลนไทน์ตั้งแต่เช้า ไล่ตะเพิดไปไกลๆ รอบหนึ่งละ นอกจากไม่มีของขวัญให้มันแล้วยังไม่คุยกับมันด้วย เดี๋ยวลืมคำศัพท์หมด ผมเปิดโหมดจริงจังจนกระทั่งถึงเวลาสอบ ด้วยความมั่นใจอย่างไม่เคยมีมาก่อน เหมือนคำศัพท์ในหัวมันระเบิดออกมาอย่างได้เวลาแล้วลงมือทำข้อสอบด้วยความไวจนเสร็จก่อนใคร ผมเหลือบตามองบูรพาที่หันมาพอดี ผมยกมือขึ้นขยับแว่นแล้วยักคิ้วให้นิดๆ มันอมยิ้มหน่อยๆ ก่อนก้มลงไปทำข้อสอบต่อ กระทั่งหมดเวลาสอบ อาจารย์เก็บข้อสอบแล้วให้เราแลกกระดาษคำตอบเพื่อตรวจในคาบเลย ผมไม่รู้ว่ากระดาษคำตอบของตัวเองอยู่ที่ใคร แต่ก็มั่นใจว่าทำได้มากกว่าครึ่งแน่นอน และเมื่อตรวจคำตอบเสร็จ ผมเดินเอากระดาษคำตอบไปส่งให้เจ้าของชื่อ ก่อนกลับไปนั่งที่ข้างๆ บูรพา
"ทำได้ป่ะ"
"ดูความมั่นใจบนใบหน้ากูด้วย"
"เก่ง" มันพูดยิ้มๆ แล้วยกมือจับหัวผมเบาๆ รออยู่ไม่นานคนที่ได้ตรวจคำตอบของผมก็เอามาให้
"องศาเหนือ ได้เต็มอะ"
ดวงตาผมโตขึ้นพอๆ กับริมฝีปากที่ขยับกว้าง กำลังจะหันไปหวีดกับบูรพาหากแต่คำพูดต่อไปของเพื่อนคนนั้นหยุดผมเอาไว้ก่อน
"ลอกใครมาป่ะเนี่ย"
รอยยิ้มผมหุบลงช้าๆ ตอนได้ยินแบบนั้น คนพูดหัวเราะอย่างดูไม่คิดอะไรก่อนวางกระดาษคำตอบลงบนโต๊ะผม ในตอนที่มันกำลังจะเดินออกไป บูรพาก็ดึงมือมันเอาไว้ก่อน
"มีอะไรเปล่า"
"เมื่อกี้มึงพูดอะไร"
"ฮะ?"
"มึงบอกว่าองศาเหนือลอกใคร"
"ก็เปล่า ไม่ได้บอกว่าลอกใคร แต่ปกติไม่เคยได้เต็มไง"
"มึงพูดงี้ได้ไง"
"เฮ้ย ล้อเล่น"
"มึงไม่ควรล้อเล่น!"
"บูรพา" ผมดึงมือบูรพาที่จับมืออีกคนแน่นออกมา ในตอนที่มันโมโหแทน เพื่อนคนนั้นหน้าเสียก่อนหันมองผมสลับกับบูรพาไปๆ มาๆ แล้วเอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ ก่อนรีบเดินออกไป ผมถอนหายใจออกมาทีหนึ่งแล้วหันมองบูรพา
"โมโหอะไรวะเนี่ย"
"มันไม่ควรดูถูกมึงแบบนั้น"
"ช่างมันดิ"
"มันไม่รู้ว่ามึงพยายามแค่ไหน"
"แต่มึงรู้ไม่ใช่เหรอ"
"ก็เพราะว่ากูรู้ไง! กูเลยไม่พอใจที่มัน..."
ผมยกมือขึ้นปิดปากบูรพาที่เสียงดังเกินไปจนคนอื่นหันมอง คิ้วมันยังคงขมวดเข้าหากันอย่างอารมณ์เสียไม่หาย
"แค่มึงรู้ว่ากูพยายามก็พอแล้ว"
"..."
"แค่นั้นแหละที่กูต้องการ"
บูรพาไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้ารับ แล้วยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้ และผมว่ามันจะเข้าใจว่าผมได้พยายามแล้ว เพื่อจะเป็นคนที่ดีพอสำหรับมัน
ผมไม่อยากให้ความพยายามเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ผมจึงต้องปฏิวัติตัวเอง แม้ไม่มีสอบผมก็ยังจะอ่านหนังสือ จริงจังจนลืมไอ้คนข้างๆ ที่อยู่ด้วย ทั้งที่มันมาวอแวจนเริ่มงอแง ก็ซื้อไก่ให้กินไปแล้วไม่รู้มันจะเอาอะไรอีก
"เหนือ กินอะไรไหม"
"ไม่อะ"
"เหนือ ดูแมวนอนดิ ตลก"
"อืม"
"เหนือ ไอ้ไกด์มันซื้อปีโป้สีเขียวครบร้อยอันให้พายได้ด้วยอะ เจ๋งสัด"
"อือๆ"
"องศาเหนือ สนใจกูหน่อยเหอะ กราบแล้ว"
"ทำไม มีอะไร"
"นอนกัน ง่วงแล้ว"
"ก็นอนไปก่อนดิ"
"ไม่อยากนอนคนเดียว"
"นอนกับแมวไป แมวก็ง่วงแล้ว" ผมก้มลงไปหิ้วแมวที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ส่งให้บูรพา
"ไม่เอา นอนพร้อมกันดิ"
"ขออีกแป๊บหนึ่ง"
"มึงจริงจังแบบนี้กูใจไม่ดีเลย"
"ทำไมวะ"
"เหมือนมึงจะทิ้งกูไปอยู่กับหนังสือเลยอะ"
"ไอ้บ้า"
"วันนี้พอก่อนเหอะ นอนได้แล้ว"
"ก็ยังไม่ง่วง"
"จะหมดวาเลนไทน์แล้ว เดี๋ยวแป้ก"
"หมายถึงอะไร"
"เซอร์ไพรส์กู"
ผมหันมองงงๆ แต่ก็ยอมลุกตามมันที่เดินเข้ามาดึงแขนผมไปนั่งบนเตียง ก่อนมันจะเดินไปปิดไฟ ผมหันมองข้างๆ แต่ไม่เห็นอะไร สายตาปรับแสงอยู่ครู่หนึ่ง ก็มองเห็นความสว่างมาจากเพดานเลยเงยหน้าขึ้นมอง
หลุดหัวเราะตอนมองเห็นสิ่งที่แปะอยู่บนเพดาน เป็นสติกเกอร์เรืองแสงแปะเรียงกันเป็นรูปหัวใจอันใหญ่ บูรพาขึ้นมานอนบนเตียงแล้วดึงผมให้ลงไปนอนด้วย
"น่ารักป่ะ"
"สะเหล่อ"
"อ้าว!"
"แต่ก็น่ารักดี"
"ตอนแกะออกเจ้าของหอเขาจะด่าไหมวะ"
"จุดละร้อยอะ มึงนับไปเลยแปะไปกี่ทีเนี่ย"
"เอาน่า วาเลนไทน์ทั้งที"
"อือ วาเลนไทน์นี่เนอะ"
"สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ"
ผมพยักหน้ารับแล้วขยับริมฝีปากเข้าไปหา ตั้งใจจะแตะเบาๆ แล้วรีบถอยแต่อ้อยเข้าปากช้างแล้วมันจะคายง่ายๆ เหรอ โดนไอ้บูรพาจับจูบจนหายไม่ทัน สาแก่ใจตัวมันจึงยอมปล่อยผมออก แล้วยกแขนขึ้นรองหัวผมเพื่อให้เราอยู่ในท่านอนที่พอดี
"ได้อยู่ด้วยกันอีกปีแล้วเนอะ"
"ปีหน้าก็อย่าเพิ่งทิ้งกู"
"ใครจะไปทิ้ง"
ผมหัวเราะหน่อยๆ แล้วยกมือขึ้นกอดมันเอาไว้
"บูรพา"
"ฮึ?"
"มึงเคยคิดว่ากูดีไม่พอที่จะให้มึงรักไหม"
"พูดไรวะ"
"กูอาจดีไม่พอที่จะได้อยู่ข้างๆ มึง"
"เป็นอะไรเนี่ย เมนส์มาเหรอ"
"ตัวเหี้ย ให้กูจริงจังแป๊บหนึ่งได้ไหม"
"ก็กูไม่เข้าใจว่ามึงจะพูดอะไร"
"กูหมายถึง มีคนอื่นที่ดีกว่ากูเยอะแยะ ทำไมมึงถึงเลือกกู"
"ถ้าคนอื่นดีกว่า กูก็ไปรักคนอื่นแล้วดิ"
"แต่กูรู้สึกว่าตัวกูดีไม่พอ"
"เหนือ กูก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น เรื่องเหี้ยกูก็มีมึงก็รู้จักกูดี ไม่งั้นกูจะเป็นตัวเหี้ยของมึงเหรอ แล้วถ้าไม่ใช่มึงก็ไม่รู้ว่าใครแล้วที่จะรับกูได้ทุกเรื่องแบบนี้"
"แต่กูรู้ว่ามีหลายคนที่คิดว่ากูไม่เหมาะกับมึงเลย"
"ช่างมันดิ ความคิดคนอื่นมันไม่ใช่ความจริง แล้วกูก็รู้ตัวกูดีว่าตรงไหนที่เหมาะกับกู แล้วมันก็คือตรงนี้ ข้างๆ มึงที่สำคัญกูรักมึง นี่คือเรื่องจริง มึงยังจะคิดมากอะไรอีก"
ผมพยักหน้ารับเบาๆ แล้วก็ห้ามไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นยิ้มกว้างออกมา
"มึงไม่ต้องเก่งหรือดีไปมากกว่านี้หรอก แค่น่ารักเฉยๆ ก็หลงชิบหายแล้ว"
"โดนของไงมึงอะ" ผมพูดขำๆ แล้วขยับเข้าไปกอดมันแน่นกว่าเดิม ให้ดีเทียบเท่ามันคงทำไม่ได้อยู่แล้ว แต่ผมจะเป็นผม ดีเท่าที่ทำได้แล้วอยู่ข้างๆ กันไปเรื่อยๆ บูรพาสอนให้ผมรู้ว่า สำหรับความสัมพันธ์ที่จะยาวนานและมั่นคง เราต้องเลิกไขว่คว้าหาความสมบูรณ์แบบ ต้องมีความบกพร่องบางอย่างเป็นพื้นที่ว่างเพื่อให้เรียนรู้ที่จะยอมรับกันและกัน แล้ววันหนึ่งพื้นที่เหล่านั้นจะถูกเติมเต็มด้วยความพอดีของชีวิต และผมกับบูรพาก็ยังคงเติมเต็มกันและกันอยู่เสมอ
"บูรพา"
"..."
"ขอบคุณที่รักกูนะ" สุขสันต์วันแห่งความรัก
แด่ ความรักและการเรียนรู้ วันไนท์มิราเคิลมากกกกก คิดอยากจะแต่งขึ้นมาตอนตีสี่ แล้วก็ปั่นแบบไม่แคร์เส้นเอ็นข้อมือเลย 5555 คิดว่าจะไม่ทันแล้วแต่ก็ทันจนได้ หอบเอาความหวานมาถมความสัมพันธ์ของสองคนนี้ให้สำลักกันตายไปเล้ยยยย ยิ่งแต่งคู่นี้ยิ่งหวานจนหมั่นไส้แล้ว 55555 คิดถึงพวกนางนะคะ ตามไทม์ไลน์ของเรื่อง ปีนี้ก็ขึ้นปีสามแล้ว เติบโตไปพร้อมๆ กันเลยนะบูรพาองศาเหนือ ขอบคุณที่เอ็นดูและติดตามกันมาตลอดนะคะ
ด้วยรักและขอบคุณ
หัวข้อ: [END]►East meets North บูรพากับองศาเหนือ◄ ตอนพิเศษ ในวันที่... 28/05/18 (อ่าน 310810 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก