หัวข้อ: จบแล้ว {Mpreg/Incest} แฝด Up.ตอนที่ 22 (20/01/60)

[เขียนสือ]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

แฝด

#

{แม็ก & มิน}

 

ถ้าได้ยินคำว่า ‘ฝาแฝด’ แล้วพวกคุณจะนึกถึงเรื่องอะไรเป็นอันดับแรก

พี่น้องพ่อแม่เดียวกัน? สายเลือดเดียวกัน? เด็กสองคนเกิดมาพร้อมกัน?

มีหน้าตาเหมือนกัน? หรือว่าจะนึกถึงสายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันตัดจากกันได้ดีล่ะ?

แต่ถ้าเป็นผม…

 

ผมจะคิดถึงแค่ ‘พ่อของลูก’ ที่อยู่ในท้องเท่านั้น

 

...

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่เป็นชายรักชาย และนายเอกท้องได้

นิยายเรื่องนี้มีความรุนแรงทางเพศ ภาษา

เนื้อเรื่องมีความเกี่ยวกับการผิดบาป ต่อศาสนาและวัฒนธรรม

ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการไตร่ตรอง

[เขียนสือ]

บทนำ





       ภายในห้องนั่งเล่นบนคอนโดชั้นสูงสุดย่านใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มรูปหล่อหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่ที่ดูโดดเด่นที่สุดคงจะไม่พ้นดวงตาเฉี่ยวคมของเจ้าตัวที่ยากนักจะหาใครเหมือน กำลังนั่งกดเลื่อนช่องทีวีไปมาอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีหงุดหงิดงุ่นง่านออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนเหมือนกับว่าเขานั้น กำลังรอคอยใครบางคนอยู่

       กริ๊ก…

       “มึงหายไปไหนมา” ทันทีที่ได้ยินเสียงปลดล็อคและเสียงปิดล็อคประตูตามมาชั่วไม่ถึงอึดใจ เขาก็เอ่ยถามคนที่เพิ่งมาถึงด้วยเสียงราบเรียบทันที โดยไม่จำเป็นต้องหันไปมองให้เสียเวลา เพราะที่คอนโดแห่งนี้มีแค่เขากับอีกคนเท่านั้นที่อาศัยอยู่ด้วยกัน

       “ไปสอนพิเศษ” คนมาใหม่ตอบด้วยท่าทางอ่อนใจ ก่อนที่จะเดินผ่านอีกคนไปยังห้องนอน เพราะเขาไม่มีอารมณ์ที่จะทะเลาะกับใครทั้งนั้นในตอนนี้

       “กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้มึงไปอีก” แต่ยังไม่ทันทีอีกคนจะได้ไปไหน เจ้าของตาเฉี่ยวคมก็เอ่ยพูดขึ้นมาอีก

       “แต่เราอยากทำงาน” อีกคนพูดบอกออกมาตามความต้องการของตัวเอง

       “อยากทำงาน? หึ! มึงอยากทำงานหรืออยากออกไปหาไอ้ลูกศิษย์เวรนั่นของมึงกันแน่ห๊ะ!!” เขาพูดถามด้วยน้ำเสียงดูแคลนพร้อมกับกระชากต้นแขนของอีกคนเข้ามาหาตัวเองสุดแรง จนคนตัวเล็กกว่าแบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บ

       “เราอยากทำงานจริงๆนะ แม็กให้เราอยู่แต่ในห้องเราเบื่อ” มินบอกเสียงอ่อนพร้อมทั้งพยายามที่จะบิดแขนออกมือหนาของอีกคนที่ตอนนี้กำลังบีบรัดเขาไม่ต่างไปจากคีมเหล็ก

       “งานในห้องก็มีให้มึงทำเยอะแยะมึงทำไมไม่ทำเข้าไปล่ะห๊ะ!!” แม็กตวาดถามเสียงกร้าว

       “งานบ้านเราก็ทำอยู่แล้ว แต่เราก็อยากทำงานที่มันได้เงินบ้าง จะช่วยแม็กอีกแรงไง” มิน บอกเสียงอ่อน ถึงแม้ว่าการเป็นติวเตอร์ของเขาจะไม่ใช่อาชิพที่มีรายได้ดีอะไรมากมาย แต่มันก็สามารถทำเงินให้เขาได้ไม่มากก็น้อย ดีกว่าอยู่ไปวันๆแบบไม่ทำอะไรเลย

       “ไม่ต้องมาเสือกรู้ดีไปกว่ากู กูสั่งให้มึงทำอะไรมึงก็ต้องทำ แล้วต่อจากนี้ไปมึงไม่ต้องเสือกออกไปไหนเลยนะ อยู่มันแต่ในห้องนี่แหละ!! ชอบขัดคำสั่งกูดีนัก” แม็กพูดบอกพร้อมกับผลักอีกคนให้ออกห่างจากตัวเอง จนมินเซล้มลงไปนั่งจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น

       “แม็กไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งเราอย่างนี้นะ!” มินลุกขึ้นยืนพร้อมกับตะโกนพูดใส่อีกคน

       “ทำไม?” แม็กเลิกคิ้วถาม

       “เพราะเราเป็นพี่แม็กไง” มินเชิดหน้าพูดบอกอย่างไม่เต็มเสียงนัก จริงอยู่ที่เขาเป็นพี่ของอีกคน แต่ก็แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น เพราะเขาทั้งสองคนเป็น ‘ฝาแฝด’ กัน

       “มึงคงจะลืมไปแล้วซินะว่าความจริงแล้ว…” แม็กพูดพร้อมกับก้าวเดินกับมาหามินอีกครั้ง ก่อนที่จะใช้มือบีบปลายคางเชิดๆของอีกคนไว้

       “…..” มินได้แต่ยืนตัวเกร็ง เมื่อเห็นสายตาวาววับของอีกคน

       “กูไม่ได้เป็นแค่น้องมึงเท่านั้น แต่กูยังเป็น ‘ผัว’ ของมึงด้วย เพราะฉะนั้นกูมีสิทธิ์ที่จะพูดจะสั่งหรือจะทำอะไรกับมึงก็ได้” แม็กพูดบอกออกมาช้าๆด้วยเสียงกดต่ำจนมินเริ่มใจเสีย

       “…..” มินมองแม็กผ่านม่านน้ำตาที่เริ่มรินไหลออกมาพร้อมกับความหวาดกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิดๆ เพราะเขาเริ่มรู้สึกถึงความกดดันที่อีกฝ่ายเป็นคนสร้างขึ้นมา

       “จำใส่กะโหลกของมึงเอาไว้!!!!” พูดจบเขาก็ปล่อยปลายคางของอีกคนพร้อมๆกับที่ยกมือข้างเดียวกันขึ้นมาผลักหัวมินอย่างแรง ก่อนที่จะหันหลังเดินปึงปังออกจากห้องไป ทิ้งให้อีกคนต้องนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่เดิมคนเดียวอย่างไร้การเหลียวแล

………………………………………………………………………….TBC.

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แม็ก มิน ฝาแฝด
แต่แม็ก ทำตัวเกินพี่น้องไปแล้ว
หวงมิน รักมิน หรือแค่อยากใช้อำนาจ
ทำไมไม่ฟังความเห็นของพี่บ้าง
แม็ก เอาแต่ใจตัวเองเกินไปหรือเปล่า
       
 

[puiiz]

มาติมตามด้วยคน   

[azure]

  ลงชื่อรอเลย

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ขุ่นพระ ปักธงรอ

[lolli_candy99]

อมก。รอออออออออ

[Jthida]

ดราม่าแน่ๆ

[Mura_saki]

แค่เริ่มเรื่อง น้ำตาพี่มินก็ไหลแล้ว ...น่าสงสาร
จากนี้จะโดยทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจด้วยรึป่าว
แม็กเอาแต่ใจ!!!!!

[nunda]

ไอ้แม็ก เอ็งจะโหดไปไหน ฮ่วย!

[เขียนสือ]

แฝด ตอนที่ 1





05:00 น.
       
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ด! พรึ่บ!

       มินลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นข้างหู เขาจึงรีบเอื้อมมือไปกดหยุดทันที ก่อนที่จะค่อยๆ ยกแขนคนที่นอนกอดเขาอยู่ออกเบาๆ ลงไปยืนใส่เสื้อผ้ากลับเป็นชุดนอนให้เรียบร้อยดังเดิม เพราะเมื่อคืนเขาต้องตามใจอีกคนไปหลายรอบเหมือนกันโทษฐานที่ทำให้อารมณ์เสีย(เรื่องอะไรก็ไม่รู้) หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆเดินเก็บเสื้อผ้าของอีกคนที่วางกองเกะกะอยู่ที่พื้นไปใส่ตะกร้าเตรียมซักให้เรียบร้อย ก่อนที่จะไปล้างหน้าล้างตา และออกไปเตรียมมื้อเช้าให้อีกคนอย่างเคยชิน เพราะมันเป็นหน้าที่ของเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

       “แม็กๆ แม็กตื่นได้แล้วนะแม็ก” หลังจากทำอาหารเช้ารอไว้ให้อีกคนเสร็จแล้ว มินก็ต้องรีบเข้ามาปลุกคนขี้เซาที่ยังคงนอนอืดอยู่บนเตียงไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนทั้งที่สมควรที่จะลุกตื่นขึ้นมาได้แล้ว

       “อือ…คนจะนอน” แม็กสะบัดมือมินออกจากแขนของตัวเอง ก่อนที่จะพลิกตัวหันหน้าหนีไปอีกทาง

       “ตื่นได้แล้วแม็ก เดี๋ยวไปทำงานสาย พ่อก็ว่าเอาอีกหรอก” มินพูดบอกพร้อมกับดึงผ้าห่มออกจากตัวของอีกคน ก่อนที่จะฉุดดึงแม็กให้ลุกขึ้นมาด้วยแรงทั้งหมดที่ตนมี

       “เออๆ ตื่นแล้ว! มึงเป็นเมียหรือเป็นแม่กูกันแน่วะมิน บ่นจริงบ่นจัง!!” แม็กพูดว่าก่อนที่จะเดินตัวเปลือยเข้าไปในห้องน้ำด้วยท่าทางหัวเสีย เพราะหงุดหงิดที่โดนปลุกทั้งทียังนอนไม่เต็มอิ่ม และเมื่อเห็นว่าอีกคนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วมินก็รีบเก็บที่นอนพร้อมทั้งหาชุดทำงานมาวางเตรียมไว้ให้อีกคนเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำทุกๆวัน
..
..
..
       “กูไปแล้วนะ” เมื่อจัดการกับมื้อเช้าเสร็จแล้วแม็กก็ลุกขึ้นพูดบอกกับมินที่ยังคงวุ่นอยู่กับการเช็ดโต๊ะอาหารอยู่

       “กูจะไปทำงานแล้วนะ” แม็กพูดซ้ำคำเดิมด้วยเสียงที่กระด้างขึ้นจากเดิมอีกเท่าตัว จนทำให้มินต้องหยุดมือจากงานที่ทำค้างอยู่แล้วหันมาสนใจอีกคนทันที

       “มีอะไรหรอ?” มินเอียงคอถามด้วยความไม่รู้ปนสงสัย เพราะปกติแล้วเมื่อทานมื้อเช้าเสร็จแล้วแม็กก็จะเดินออกจากห้องไปทำงานทันที โดยไม่มีการล่ำลาและมีแต่เขานี่แหละที่จะต้องวิ่งเอากุญแจรถหรือไม่ก็แฟ้มเอกสารไปให้ ถ้าวันไหนเจ้าตัวเกิดลืมขึ้นมาน่ะนะ

       “มึงมีตามั้ยมิน? มึงเห็นมั้ยว่าเนคไทกูยังไม่ได้ผูก ถุงเท้ากูก็ยังไม่ได้ใส่ มึงจะให้กูออกไปทำงานทั้งอย่างนี้หรอห๊ะ!!” แม็กตะคอกบอกด้วยความหงุดหงิด เพราะเขากำลังจะไปทำงานสาย และปกติแล้วเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาคอยพูดเตือนเรื่องอะไรอย่างนี้เลย เพราะมินจะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาจัดการให้เขาด้วยตัวเองเสมอ เพราะมันเป็นหน้าที่ของเจ้าตัวอยู่แล้ว

       “อ่า…ขอโทษทีนะแม็ก พอดีวันนี้เรารู้สึกว่าหัวมันตื้อจนเรามึนไปหมด” มินพูดบอกไปตามความจริง เพราะวันนี้เขาตื่นมาพร้อมกับอาการมึนๆงงๆจนรู้สึกว่าอยากจะอาเจียนออกมา แต่ก็ฝืนตัวเองลุกขึ้นมาจัดการหน้าที่ของตัวเองที่จำเป็นต้องจัดการเรื่องของแม็กให้เสร็จเสียก่อน

       “มึงไม่สบายหรอ?” แม็กถามพลางใช้หลังมือแตะหน้าผากวัดไข้มินที่กำลังนั่งคุกเข่าใส่ถุงเท้าให้เขาอยู่บนพื้นพรม

       “เปล่าหรอก สงสัยจะนอนไม่พอ” มินพูดบอกหลังจากที่ใส่ถุงเท้าให้แม็กเสร็จทั้งสองข้างเป็นที่เรียบร้อย

       “อ่อ…เมื่อคืนกูคงจัดหนักเกินไปซินะ” แม็กพูดออกมาหน้าตาเฉย ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมา ส่วนมินเองก็ได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้นด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินอีกคนพูดเรื่องหน้าอายออกมา ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
..
..
..
อาคารสำนักงานชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้าเมก้ามอลล์

ประธานกรรมการฝ่ายบริหาร

       แอ๊ด…ปึง!!

       “เมื่อไหร่พี่แกจะมาทำงานทำการกับคนอื่นเค้าบ้างสักที นี่ขนาดเจ้ามอสยังเรียนไม่จบมันยังเข้ามาช่วยฉันทำงานแล้วเลย” ชายสูงวัยทว่ายังมีรูปร่างท่าทางภูมิฐานดูสง่าผ่าเผย เดินเข้ามาพูดถามกับแม็กถึงในห้องทำงานด้วยเสียงดังลั่น

       “พ่อควรที่จะเคาะประตูห้องผมก่อนที่จะเดินเข้ามานะ” แม็กไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของผู้มาเยือนแต่อย่างใด แต่เขากลับพูดว่าพร้อมกับใช้สายตาตำหนิออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งถ้าเป็นพนักงานหรือลูกคนอื่นๆที่ไม่ใช่แม็กจะไม่มีใครกล้าทำอย่างนี้กับคนๆนี้เลย เพราะนอกจากการเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของแม็ก มิน และมอสน้องชายคนสุดท้องแล้ว เขายังคงดำลงตำแหน่งประธานใหญ่เจ้าของกิจการห้างสรรสินค้าเมก้ามอลล์สุดหรูที่มีสาขาย่อยขยายความยิ่งใหญ่ไปทั่วทั้งประเทศอีกด้วย

       “ฉันมาถามหาพี่แก ไม่ได้มาให้แกสอนฉันเรื่องประตูนะเจ้าแม็ก” เขาหลับตาลงเรียกสติตัวเองก่อนที่จะพูดบอกออกมา เพราะว่าเขาไม่มีอารมณ์ที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับไอ้ลูกคนนี้ในตอนนี้ แต่เขาต้องการที่จะรู้เรื่องลูกชายคนโตของเขาที่หายหน้าหายตาไปต่างหาก

       “ผมก็มาทำงานให้พ่อแล้วนี่ไง พ่อจะถามหามินมันอีกทำไม” แม็กพูดบอกเสียงเรียบพลางอ่านทวนเอกสารรายละเอียดการประชุมที่จะเริ่มในอีกยี่สิบนาทีข้างหน้านี้ ไม่ได้เงยหน้ามองคนเป็นพ่ออย่างที่ควรจะทำ

       “เพราะมันเป็นหน้าที่ที่ลูกอย่างมันควรที่จะมาช่วยพ่ออย่างฉันทำงานไง!! ฉันส่งให้มันเรียนแต่ที่ดีๆ จบมาก็ตั้งหลายปีแล้ว แกไม่คิดว่ามันควรที่จะเข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระให้ฉันบ้างเลยรึไงห้ะเจ้าแม็ก!!” เขาตบโต๊ะพูดบอกเสียงกร้าว เมื่อรับรู้แล้วว่าแม็กจงใจที่จะกวนประสาทเขาอยู่โดยการพูดเลี่ยงไปมา

       “หน้าที่ของมันคือการดูแลผม ไม่ใช่มาคอยฟังคำสั่งของพ่อหรือใคร” แม็กลุกขึ้นยืนขึ้นมาประจันหน้ากับคนเป็นพ่อ ก่อนที่จะเอ่ยบอกออกมาเสียงเรียบนิ่ง

       “ฉันเป็นพ่อมัน ฉันจะสั่งให้มันทำอะไรก็ได้” เขาพูดบอกออมาอีกครั้ง

       “แต่สิทธิ์ของพ่อจะหมดไป เมื่อมันมี ‘ผัว’ นะครับ…พ่อ” แม็กยื่นหน้าเข้าไปกระซิบบอกข้างๆหูของคนเป็นพ่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ปกติแล้วแม็กจะเป็นคนที่ดุและนิ่งมาก และยิ่งกับพวกพนักงานใต้การปกครองของตนแล้วแม็กจะกลายเป็นคนเข้าถึงยากทันที เพราะเขาไม่ชอบที่จะสุงสิงหรือคบค้าสมาคมกับใครมากนักถ้าไม่จำเป็นจริงๆ แต่พอกับคนเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของตนแล้ว แม็กจะกลายเป็นคนที่กวนประสาทที่สุดคนนึงทันที เพราะเขาจะรู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้เห็นคนๆนี้ โมโหคลุ้มคลั่งจนแทบเสียสติเพราะตัวของเขาเอง…มันรู้สึกดีจริงๆนะ

       “แกหมายความว่ายังไงเจ้าแม็ก?” เขาขมวดคิ้วถามด้วยความไม่เข้าใจ

       “ก็หมายความว่ามินมันมี ‘ผัว’ เป็นตัวเป็นตนไปแล้วไงครับ เพราะฉะนั้นพ่อก็หมดสิทธิ์ที่จะไปบงการชีวิตมันแล้ว หึๆ” แม็กกระตุกยิ้มบอกด้วยท่าทางสะใจเมื่อเห็นสีหน้าช็อคๆ(มาก)ของคนเป็นพ่อ ก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้และหัวเราะขำออกมาเบาๆ

       “ใคร? ไอ้คนที่แกว่านั่นมันคือใคร?” เขาเค้นเสียงพูดถามออกมา เมื่อตั้งสติได้

       “โอ๊ะโอ…โทษทีนะพ่อ ผมต้องไปประชุมแล้วล่ะ” แม็กพูดบอกพร้อมกับเคาะนาฬิกาข้อมือของตัวเองเบาๆด้วยท่าทีกวนๆ ก่อนที่จะคว้าแฟ้มเอกสารที่อยู่บนโต๊ะและเดินออกจากห้องทำงานของตัวเองไป ทิ้งไว้แต่นายใหญ่แห่งเมก้ามอลล์ให้ยืนตัวสั่นเทิ่มด้วยความโมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมากก่อนอยู่ที่เดิมคนเดียวด้วยความสะใจ


~ ~ ~ แฝด ~ ~ ~


โรงพยาบาล…


       เป็นเพราะว่าหลังจากที่แม็กออกไปทำงานได้ไม่นานอาการผิดปกติที่เขาคิดว่าไม่เป็นอะไรมากก็พากันตีขึ้นมาเล่นงานเขาจนแย่ ไม่ว่าจะเป็นอาการหน้ามืด เวียนหัว หรือแม้แต่การที่อาเจียนออกมา ทั้งที่เขายังไม่ได้กินอะไรเข้าไปเลย เขาจึงต้องขัดคำสั่งของแม็กที่ว่าห้ามออกจากคอนโดโดยที่ไม่มีเจ้าตัวออกมาด้วยอย่างเด็ดขาด ก่อนที่จะขึ้นแท็กซี่ออกมาหาหมอด้วยตัวอย่างยากลำบากแบบนี้ เพราะเขาไม่อยากที่จะเป็นเรื้อรังหลายๆวัน เดี๋ยวจะพลอยเป็นภาระให้แม็กเพิ่มขึ้นไปอีก

       “สรุปแล้วผมเป็นอะไรครับคุณหมอ” มินเร่งถามนายแพทย์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างเสียมารยาท หลังจากที่หมอไม่ยอมบอกเขาสักทีว่าตกลงแล้วเขาเป็นอะไร ทั้งที่นางพยาบาลนำผลตรวจเลือดกับผลตรวจปัสสาวะของเขามาให้สักพักใหญ่แล้วก็ตาม มัวแต่จ้องหน้าเขาสลับกับผลตรวจอยู่ได้ จนคนใจเย็นมากๆอย่างเขาก็เริ่มที่จะอารมณ์เสียขึ้นมาบ้างแล้ว

       “ยินดีด้วยครับคุณตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์แล้ว” คุณหมอพูดบอกออกมาพร้อมรอยยิ้ม

       “คุณหมอ…ว่า…ยัง…ไงนะครับ ช่วยบอกให้ผมฟังชัดๆอีกสักครั้งได้มั้ย?” มินพูดบอกเสียงติดๆขัดๆ อย่างตื่นตระหนกด้วยสีหน้าซีดเผือด

       “คุณตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์แล้ว ยินดีด้วยนะครับ”

………………………………………………………………TBC.

[azure]

ตอนแรกก็ท้องแล้ว
มินคงคิดหนักใช่ไหม? ไม่รู้ว่าแม็กจะดีใจหรือจับไปทำแท้ง หรือกลัวพ่อแม่รู้อีก
โธ่มอนผู้หน้าสงสาร

[puiiz]

 

[angel_Z4]

รวดเร็วมาก ฮ่าๆ

[anandawan]

โอยยย ชอบอะ อย่าหายไปนะคะ จะติดตาม

[เขียนสือ]

แฝด ตอนที่ 2





       “มันไม่จริงใช่มั้ย…” มินพูดถามกับตัวเองออกมาด้วยแผ่วเบา ระหว่างที่นั่งอยู่บนปลายเตียงในห้องนอน ขณะที่ในมือก็ยังถือถุงยาและรูปภาพอัลตร้าซาวด์ในแรกของลูกน้อยในท้อง สิ่งมีชีวิตที่เขาคิดว่าไม่ควรเกิดขึ้นมาเลยไม่ว่าจะด้วยเหตุผลประการใดก็ตาม เพราะลำพังแค่เรื่องราวระหว่างเขากับแม็กที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเกินกว่าพี่น้องฝาแฝดที่ควรจะเป็น มันก็ผิดบาปมากเกินกว่าที่ใครจะรับได้แล้ว แต่นี่…พวกเขายังร่วมกันสร้างหลักฐานแห่งการผิดบาปผิดศีลธรรมจรรยาอันดีนี้ ให้เกิดขึ้นมาเป็นตัวเป็นตน เพื่อที่จะมาเป็นตัวประจานความเลวทรามของพวกเขาอีกอย่างนั้นหรือ

       กริ๊งก่อง ~ กริ๊งก่อง ~

       “หืม…ทำไมถึงไม่เปิดประตูเข้ามาเลยล่ะ” มินพูดบ่นเบาๆ พร้อมทั้งเก็บหลักฐานในมือลงในลิ้นชักใต้เตียงที่อีกคนไม่มีทางมาเปิดเป็นแน่แท้ เพราะมันเป็นที่เก็บพวกของกระจุกกระจิกไร้สาระของเขา ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นแม็กที่กดกริ่งเรียก ถึงแม้ว่าจะรู้สึกแปลกใจก็ตาม แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นใครคนอื่นไปได้ เพราะที่คอนโดแห่งนี้มีแค่เขากับแม็กเท่านั้นที่รู้ ส่วนคนอื่นๆไม่รู้ว่าพวกเขาออกมาอาศัยอยู่ที่ไหน แม้แต่กับคนในครอบครัวก็ตาม

       กริ๊ก!

       “ทำไมถึงไม่เปิดเข้ามาเลยล่ะแม็ก” มินปลดล็อคประตูพร้อมกับเอ่ยถามโดยที่ไม่ได้มองหน้าคนมาใหม่ให้ดีเสียก่อน

       “พะ…พ่อ” แต่แล้วมินก็ต้องตกใจจนหน้าถอดสีเมื่อได้เห็นคนที่ตนไม่คิดว่าจะได้มาพบเจอกันที่นี่ได้ เพราะนานมากแล้วที่เขาไม่ได้เจอกับคนๆนี้

       เพี๊ยะ!!!

       “แกยังจำได้อยู่หรอเจ้ามินว่าฉันเป็นพ่อของแก!!” เสียงตะหวาดกร้าวมาพร้อมกับที่มินรู้สึกหน้าชาไปแถบนึง เพราะโดนคนเป็นพ่อง้างมือตบเข้ามาที่แก้มซีกซ้ายของเขาอย่างไม่ออมแรง

       “พ่อตบมินทำไมครับ” มินยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเองด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาด้วยเสียงสั่นๆ เพราะเขายังไม่เข้าใจกับสิ่งที่คนเป็นพ่อพูด

       “เจ้าแม็กมันบอกว่าแกมีผัวมีผัวไปแล้วมันจริงหรือเปล่าเจ้ามิน” เขาพูดเข้าประเด็นทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา เพราะแค่เขานั่งรอนักสือให้หาที่อยู่ของลูกชายฝาแฝดของตัวเองรวมถึงกับที่ต้องขับรถมาที่ถึงที่นี่ด้วยตนเองมันก็เสียเวลาในการทำงานของเขามากพอแล้ว

       “…..” มินเม้มปากแน่น เพราะเขาไม่กล้ายอมรับและก็ไม่กล้าที่จะพูดโกหกคนเป็นพ่อด้วย เขาจึงเลือกที่จะยืนนี่เฉยให้อีกคนเขย่าตัวเขาไปมาอยู่อย่างนี้

       “ที่แกไม่ตอบฉันนี่เพราะมันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยไอ้มิน!!! ไอ้ลูกไม่รักดี!!...เพี๊ยะ!!” เขาตะคอกใส่มินสุดเสียงจนเส้นเลือดปูดโปนไปทั่วตัวด้วยความโมโหจัด ก่อนที่จะตบมินอีกครั้งด้วยแรงที่มากกว่าเดิม จนมินล้มพับไปกับพื้น ก่อนที่จะตามลงไปทำร้ายมินอีกครั้งด้วยการตบ ต่อย ตีและเตะย้ำซ้ำๆ จนกว่าเขาจะพอใจ ส่วนมินเองที่บอกว่าไม่อยากให้สิ่งมีชีวิตในท้องของตัวเองเกิดขึ้นมา แต่ระหว่างที่เขาโดนคนเป็นพ่อทำร้ายร่างกาย เขาก็นอนงอตัวใช้สองมือป้องกันหน้าท้องของตัวเองอยู่ตลอดเวลา นี่หรือเปล่า? ที่เขาเรียกกันว่า…สัญชาตญาณของคนเป็น ‘แม่’

       “ฮื่ออออ…” มินได้แต่นอนคุดคู้กอดตัวเองร้องไห้อยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บปวด แต่ที่มากกว่านั้นคือเขาเสียใจ เสียใจที่ทำหน้าที่ลูกไม่ดีพอ เสียใจที่ทำให้ผู้ให้กำเนิดต้องผิดหวังในตัวของเขา

       “ไป! กลับบ้าน! ต่อไปนี้ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกเลวๆอย่างแกไปเดินเชิดหน้าชูตาให้ขายหน้าชาวบ้านเขาหรอก” เขาพูดบอกเสียงแข็งพร้อมกับกระชากแขนให้มินลุกขึ้นมาตามแรงของเขาก่อนที่จะเดินฉุดกระชากลากถูมินเดินไปตามทางเดินอันว่างเปล่าของคอนโด
..
..
..
       พรึ่บ! ตุบ!

       “ว๊ายตายแล้ว!! คุณหนูมิน! ทำไมคุณผู้ชายถึงทำกับคุณหนูมินอย่างนี้ล่ะคะ” แม่บ้านสูงวัยคนเก่าแก่ของบ้านหวีดร้องพร้อมกับรีบทรุดตัวนั่งลงไปดูร่างสะบักสะบอมของคุณหนูใหญ่ของเธอด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะเอ่ยถามคนเป็นนายด้วยความไม่เข้าใจนัก

       “เธอก็ถามคุณหนูคนดีของเธอเอาเองก็แล้วกันแม่น้อม และฉันขอสั่งเอาไว้ตรงนี้เลยว่า ต่อไปนี้ฉันไม่อนุญาตให้เจ้ามินออกไปจากบ้านหลังนี้เป็นอันขาดไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม และถ้าใครมันไม่เข้าใจ มันกล้าขัดคำสั่งของฉัน ฉันจะไล่มันออกอย่างไม่มีข้อแม้ทั้งสิ้น แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นเธอเองก็ตามแม่น้อม” เขาประกาศกร้าวออกมาด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจดุดันอย่างที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกหวาดกลัว ก่อนที่จะเดินหายเข้าห้องทำงานของตัวเองไป

       “โธ่…คุณหนูมินของนม เป็นยังไงบ้างคะ” เธอถามพลางลูบหน้าลูบตาของคุณหนูของเธออย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าจะทำให้อีกคนเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะหาหนทางไหนมาช่วยคุณหนูของเธอที่เธอรักและดูแลมากับมือไม่ต่างไปจากลูกของเธอเอง เพราะคุณแม่ของคุณหนูทั้งสามหนีหายไปตั้งแต่คุณคนเล็กอย่างคุณชายมอสยังไม่ถึงขวบดีเสียด้วยซ้ำ และยิ่งประมุขใหญ่ของบ้านอย่างคุณท่านพูดดักทางเธอออกมาอย่างนี้ด้วยแล้ว เธอก็คงได้แต่ภาวนาให้สวรรค์เป็นใจให้คุณท่านใจอ่อนหรือไม่ก็ส่งใครมาช่วยคุณหนูของเธอทีด้วยเถอะ

       “มินไม่เป็นอะไรมากหรอกฮะนม” มินค่อยๆยันกายขึ้นมาจากพื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ด้วยความช่วยเหลือของคุณนม

       “อย่าฝืนตัวเองเลยค่ะคุณหนู…แล้วพวกเธอน่ะจะยืนดูกันอีกนานมั้ย! มาช่วยฉันประคองคุณหนูมินขึ้นห้องทีซิ!” เธอพูดบอกกับคุณหนูของเธอพร้อมทั้งหันไปตะหวาดเด็กรับใช้คนอื่นๆที่มัวแต่ยืนมองกันอย่างที่ไม่คิดจะทำอะไร ก่อนที่จะช่วยกันพยุงตัวมินขึ้นไปยังห้องนอนของเจ้าตัวที่อยู่บนชั้นสองของบ้าน และถึงแม้ว่ามินกับแม็กจะออกจากบ้านไปหลายปีแล้ว แม่น้อมเธอก็ยังสั่งให้เด็กขึ้นไปทำความสะอาดห้องของคุณหนูทั้งสองเป็นประจำไม่ต่างจากตอนที่แม็กและมินยังอยู่

~ ~ ~ แฝด ~ ~ ~

เย็นวันเดียวกัน…


       แม็กเดินผิวปากเข้ามาในตัวคอนโดด้วยความอารมณ์ดีที่ได้ยั่วโมโหพ่อของตัวเองจนอีกคนแทบคลั่ง นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงได้กลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน

       ติ๊ง!!

       “นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!” แต่ความสุขของเขาก็ต้องหายไปเพียงชั่วพริบตา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกมาพร้อมกับที่เห็นว่าประตูหน้าห้องของเขาเปิดโล่งกว้างและของที่ตั้งวางอยู่ข้างประตูก็กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นหน้าห้อง จะว่าเป็นของห้องอื่นก็ไม่ใช่ เพราะมันคุ้นตามาก และชั้นนี้ก็เป็นชั้นบนสุดที่มีแค่ห้องของเขาคนเดียว

       “มิน…มิน…มึงอยู่ไหนมิน…มิน!!!” แม็กเดินก้าวข้ามของที่กองขวางประตูเข้าห้องไปพร้อมกับร้องเรียกหาอีกคนไปมาซ้ำๆ

       “เช็คกล้องวงจรปิดชั้นบนเดี๋ยวนี้!!” เมื่อหาอีกคนไม่พบเป็นแน่แท้แล้ว แม็กก็รีบกดลิฟต์ลงมาที่ล็อบบี้คอนโดเพื่อให้เจ้าหน้าที่เช็คกล้องวงจรปิดบนห้องเขาทันทีด้วยท่าทีร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด จนเจ้าหน้าที่ประจำอยู่ตกใจไปตามๆกันกับสีหน้าตื่นตระหนกของเจ้าตัว

       “มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าครับ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ เพราะเขาเองก็เพิ่งจะมารับช่วงต่อจากเพื่อนร่วมงานที่อยู่กะเช้าได้ไม่ถึงชั่วโมง

       “เช็คกล้องวงจรปิดชั้นบนสุดให้ฉันเดี๋ยวนี้!!!” แม็กกระชากคออีกคนเข้ามาพูดสั่งในเชิงขู่บังคับ จนอีกคนต้องรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อหาเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบในส่วนนี้ทันที ก่อนที่อีกคนจะโมโหไปมากกว่านี้ จนไม่สนแล้วว่ามันจะผิดกฎระเบียบข้อบังคับของคอนโดหรือไม่ เพราะดวงตาเฉี่ยวคมที่ฉายแววดุดันออกมาคู่นี้มันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมากไปจนถึงขั้วหัวใจ

       “ชะ…เชิญคุณแม็กไปที่ห้องควบคุมได้เลยครับ” เขาพูดบอกเสียงสั่นเมื่อได้รับคำตอบรับจากเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในห้องควบคุม
..
..
..
       “ทำงานภาษาอะไรของพวกคุณ!! มีคนบุกขึ้นมาทำร้ายคนของผมในพื้นที่ความรับผิดชอบดูแลของพวกคุณแบบนี้ แต่พวกคุณกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างนี้น่ะหรอห๊ะ!!” แม็กตะคอกโวยวายออกมาทันทีเมื่อได้รู้สาเหตุของการหายไปของคนที่เขาตามหา

       “ผมขอโทษจริงๆครับคุณแม็ก ช่วงที่เกิดเรื่องเป็นช่วงที่พวกผมเปลี่ยนกกะกันพอดีครับ” เจ้าหน้าที่ประจำห้องควบคุมยกมือขึ้นไหว้ขอโทษแม็กจากใจจริง เพราะเขาเองก็รู้สึกผิดที่ทำหน้าที่ของตัวเองได้ไม่ดีพอ

       “ผมคงต้องคุยเรื่องนี้กับเจ้าของโครงการด้วยตัวเองแล้วล่ะ” แม็กพูดบอกเสียงเรียบนิ่งก่อนที่จะผละเดินออกจากห้องควบคุมไป ทิ้งให้เจ้าหน้าที่อีกสองคนที่เหลือยืนจ้องหน้ากันอย่างที่อยากจะร้องไห้ออกมา เพราะถ้าแม็กทำอย่างที่ปากพูดจริงๆ พวกเขาคงจะตกงานเป็นแน่แท้

       ปึง!!!

       แม็กเดินกระแทกเท้าปึงปัง ทั้งยังเตะทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าตัวเองออกไปให้พ้นทาง ก่พร้อมทั้งกระชากประตูห้องเปิดและปิดสุดแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น ก่อนที่จะมากระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทางหัวเสียถึงที่สุด สายตาเฉี่ยวคมฉายแวววาววับออกมายิ่งกว่าตอนที่ใช้มองพนักงานจนกลัวหัวหด เมื่อเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

       “อยากลองดีนักใช่มั้ยไอ้แก่!!!”

……………………………………………………………………..TBC.

[❣☾月亮☽❣]

เดี๋ยวนะ แปดวีคยังแท้งได้อีกนะ ง่ายด้วย

[azure]

คิดไม่ถึงเลยส่าพ่อจะตามหาเจอไวขนาดนี้

และถ้าพ่อรู้ละว่ามินท้อง?!

[Mura_saki]

เดี๋ยวนะ !!! ทำไมพ่อใจร้ายกับมิน แถมยังโดนแม็กบังคับไม่ให้ทำงาน จะทำร้ายจิตใจกันมากไปแล้ว!!!!!!
มินโครตสงสารว่ะ หนีออกจากบ้านไหมมิน ไปอยู่ไกลๆ ไม่มีใครรู้จัก คลอดลูก เลี้ยงเองแม่งเลย

[angelnan]

อยากให้มินหนีออกจากบ้าน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แม็ก เป็นสาเหตุทุกตรง ทำให้มินลำบาก
ทำให้มินท้อง ทำให้พ่อมาอาละวาด ทำร้ายมิน
แล้วคราวนี้ แม็กจะต่อกรอย่างไรกับพ่อ
แต่แม็ก ต้องเจอผลการตรวจว่ามินท้องแน่ๆ
       
 

[PiiNaffe]

แม็กอารมณ์รุนอรงมาก คืิอแกได้เป็นพระเอกได้ยังไง 

[GuoJeng]

มินเข้มแข็งสิ ท้องกับแม๊คใช่มั้ย ลูกออกมาจะเป็นไงอะ สายเลือดเดียวกัน 
   รออ่านต่อคับ

[nunda]

โฮๆๆๆ สงสารมิน

[angel_Z4]

อ่า...ครอบครัวนี้เขาเป็นอะไรกัน?

[puiiz]

 

[Tennyo_Y]

สงสารมีน จริง ๆ นะ ทำไมพ่อไม่ถูกับแฝดหรอ แต่เราก็เข้าใจอะ ส่งเรียนแล้วไม่ช่วยงาน แต่ มีนโดน แม๊คบังคับ แล้วตอนนี้กำลังจะมีลูก โห๊ยไม่อยากคิด มันโคตรผิด แบบผิดไปหมด ผิดที่ผิดทาง ผิดทุกอย่างแล้วถ้าลูกคลอดออกมาจะมีปัญหาไหม แต่เอาจริง เรื่องแบบนี้มันเป็นความเชื่ออีกแบบของพวกคนโบราณชนชั้นกษัติรย์ที่ต้องรักษาสายเลือดบริสุทธิ์เอาไว้ โดยให้พี่น้องแต่งกันเอง ปล.เราอ่านได้นะคะ แค่ มามองมุมในยุคปัจจุบัน มีนจะแบกสภาวะจิตใจได้มากแค่ไหน มันหนักจริง ๆ อะ

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ทำไมพ่อถึงใจร้าย หรือนี่คือปกติของพ่ออยู่แล้ว

[เขียนสือ]

แฝด ตอนที่ 3





หนึ่งเดือนต่อมา…


       “อุบ! แหวะ! แหวะ!” มินโกงคออาเจียนด้วยความทรมาณ เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์แล้วที่เขาต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรมาณและยากลำบากแบบนี้ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองจะต้องทำอะไรหรือว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดีกับอาการเวียนหัว คลื่นไส้ อาเจียน เหล่านี้ เพราะเขาไม่ได้เอายาที่หมอให้มาด้วย และเขาก็ไม่กล้าบอกกับใครเลยเกี่ยวกับเรื่องที่เขาท้อง แม้แต่แม่นมที่เขาไว้ใจมากที่สุดก็ตาม

       “ไหวมั้ยคะคุณหนูมิน ให้นมพาไปหาหมอดีมั้ยคะ คุณท่านท่านคงจะเข้าใจ” นมน้อมที่ขึ้นมาพร้อมกับแก้วน้ำมะนาวสดที่เป็นสิ่งเดียวที่คุณหนูของเธอทานได้ในตอนนี้ ถามออกมาด้วยความห่วงใย เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยคุณหนูของเธอให้หายจากอาการแปลกประหลาดอย่างนี้ได้ยังไง และตลอดหนึ่งเดือนที่คุณท่านพาคุณหนูมินของเธอมาทิ้งไว้ที่บ้านก็ไม่มีคุณๆคนไหนเข้ามาในบ้านอีกเลย แม้แต่คุณท่านของเธอเองก็ตาม ซึ่งเธอเองก็ชินแล้ว เพราะเป็นเวลานานมากแล้วที่คนบ้านนี้ต่างคนต่างไป นานๆทีถึงจะกลับมาบ้านสักครั้ง จนเธอกับเด็กรับใช้ที่เหลือจะกลายเป็นเจ้าของบ้านกันเองไปแล้ว

       “มินไม่เป็นไรฮะ ขอบคุณคุณนมมากนะฮะที่เป็นห่วง” มินพูดบอกหลังจากที่นมน้อมช่วยประคองเจ้าตัวมานั่งพักที่ปลายเตียง

       “คุณหนูจะไม่ไปหาหมอจริงๆหรอคะ” เธอถามพร้อมกับยื่นแก้วน้ำมะนาวคั้นให้กับมิน

       “มินไม่เป็นไรจริงๆฮะ คุณนมไปทำงานของคุณนมเถอะฮะ” มินบอก

       “แต่นมว่า…” เธอทำท่าจะแย้ง

       “มินไม่เป็นอะไรจริงๆฮะ” มินพูดบอกเสียงกระด้างกว่าเดิม จนคุณนมต้องเป็นฝ่ายล่าถอยไปเอง เพราะยังไงเธอก็ยังเป็นแค่คนรับใช้ ไม่มีสิทธิ์ไปขัดใจเจ้านายหรอก

       “ค่ะๆ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆคุณหนูต้องรีบเรียกนมเลยนะคะ” ก่อนจะไปเธอไม่วายที่จะย้อนกลับมาพูดบอกทิ้งท้ายไว้ด้วยความเป็นห่วง
..
..
..
       “เฮ้อ! เราคงต้องอยู่กันไปอย่างนี้แหละนะตัวเล็ก แต่ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ ฉันอนุญาติให้เธอไปเกิดกับคนอื่นที่ดีและพร้อมที่จะต้อนรับเธอมากกว่าฉันนะ” มินก้มหน้าบอกกับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้องของตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะทำร้ายใคร แต่เขาจะดีใจกว่านี้ ถ้าเด็กคนนี้ไปเกิดกับคนดีที่ไม่ใช่คนบาปอย่างเขา และใช่ว่าเขาใจร้ายใจดำถึงขนาดที่จะต้องหาทางทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเอาเด็กคนนี้ออกไปจากท้อง แต่ว่าคนอย่างเขาน่ะนะมันไม่สมควรที่จะไปเป็นแม่ใครได้หรอก เพราะลำพังแค่จะพาตัวเองกับคนที่อยู่ในท้องออกไปหาหมอเขายังทำไม่ได้เลย แต่ถ้าหากเด็กคนนี้อยากที่จะอยู่กับเขาจริงๆ เขาก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะปกป้องเขาไว้จนสุดความสามารถ

~ ~ ~ แฝด ~ ~ ~

สำนักงานชั้นบนสุดของห้างเมก้ามอลล์

ประธารกรรมการฝ่ายบริหาร…


       ก๊อก…ก๊อก…

       “เชิญ” แม็กเอ่ยอนุญาตเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงานของตัวเอง เพราะคิดว่าคงจะไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คงจะเป็นเลขาของตัวเอง เพราะถ้าเป็นคนอื่นเลขาของเขาคงจะโทรเข้ามาบอกและขออนุญาติกับก่อนที่จะให้ใครเข้าพบ

       “What's up man?” เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายชาวต่างชาติคนหนึ่งเอ่ยเสียงทักทายเป็นภาษาสากลอย่างทะเล้นด้วยท่าทางสนิทสนม

       “เลิกกระแดะแล้วมานั่งสักทีสตีฟ” แต่แม็กกลับยกนิ้วกลางขึ้นทักทาย ก่อนที่จะเรียกแขกผู้มาเยือนเป็นภาษาไทยด้วยเสียงเรียบ เพราะตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะมาเล่นกับใครทั้งนั้น เพราะเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่เขาปล่อยให้มินไปอยู่ไกลหูไกลตาโดยที่เขาไม่ได้เข้าไปดูและไม่แม้แต่จะเอ่ยถามจากคนเป็นพ่อเสียด้วยซ้ำว่าอีกคนมีความเป็นอยู่อย่างไร ซึ่งถือว่านานมากเกินไปแล้ว

       “แหม…ให้กูมาช่วย แต่ทักทายกูซะนอบน้อมเชียวนะเพื่อน” สตีฟพูดประชดออกมาเป็นภาษาไทยอย่างชัดเจนไม่ต่างจากเจ้าของภาษา ซึ่งเป็นอะไรที่ขัดกับรูปร่างหน้าตาของเขาที่บ่งบอกว่าเป็นคนต่างชาติอย่างชัดเจน

       “อย่าเพิ่งกวนตีนกูตอนนี้สตีฟ” แม็กบอกเสียงนิ่งกว่าเดิมจนคนร่าเริงอย่าสตีฟยอมหยุดและนั่งลงตามคำบอกของแม็กในที่สุด

       “ครับๆ ว่าแต่พี่มึงสบายดีมั้ย? กูคิดถึง” แต่ก็ยังไม่วายที่จะทำหน้าทะเล้น พูดแหย่ให้คิ้วแม็กกระตุกเล่น

       “เมียกู” แม็กเหลือบตามองสตีฟด้วยสายตานิ่งๆพร้อมกับพูดบอกออกมา เพราะสตีฟเป็นเพื่อนสนิทของตนและรู้เรื่องระหว่างตนกับมินมาตั้งแต่แรกเริ่ม

       “ไรว้า…กูแค่แหย่เล่นเถอะ มึงอย่าทำหน้าโหดอย่างนั้นสิ! กูไม่เอาชีวิตทั้งชีวิตไปทิ้งกับปลายตีนมึงหรอก กูยังรักชีวิตตัวเองอยู่หรอก” สตีฟยกสองมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ก่อนที่จะพูดบอกออกมา เพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนรักของเขาคนนี้เป็นคนยังไง และถึงแม้ว่าเขาจะตัวใหญ่กว่าแม็กแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยสู้ชนะคนๆนี้ได้ซักทีเลย

       “อะนี่! ลายระเอียดทั้งหมด มึงพร้อมมั้ย?” แม็กโยนซองเอกสารบางอย่างให้กับสตีฟ

       “ทั้งหมดนี่เลยหรอวะ? มึงคิดว่าเขาจะยอมหรอ?” สตีฟพูดถามด้วยความตกใจ

       “อือ…ขอแค่มีเงินมาแลกมันก็ตาวาวแล้ว” แม็กบอก

       “แต่แค่นี้จะพอหรอวะ?” สตีฟถามต่อ

       “มันเหลือติดตัวนั้นแหละ ส่วนของคนอื่นๆกูเก็บมาหมดแล้ว” แม็กพูดบอกพร้อมกับโชว์ซองเอกสารอีกหลายฉบับที่อยู่ในมือตัวเองให้เพื่อนดู

       “แต่กูยังเห็นเขาเข้าไปหาพ่อกูอยู่บ่อยๆเลยนะ” สตีฟพูดแย้ง เพราะสิ่งที่เพื่อนบอกกับสิ่งที่เขาเห็นมากับตามันช่างสวนทางกันโดยสิ้นเชิง

       “เพราะที่นั่นมันคือความหวังสุดท้ายของมันแล้วไง…ตอนนี้มันเหลือแต่ตัวเท่านั้นแหละ” แม็กกระตุกยิ้มพูดบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันอย่างชัดเจน

       “เออๆ กูเห็นว่าเป็นมึงหรอกนะถึงช่วยอ่ะ เพราะฉะนั้นช่วยสำนึกบุญคุณกูไว้ด้วยนะครับเพื่อน” สตีฟวางท่าพูดบอกออกมาอย่างเป็นต่อ

       “มึงคงอยากที่จะให้พ่อมึงรู้เรื่องเบบี้ซินะ?” แม็กเลิกคิ้วพูดบอกพร้อมใช้นิ้วชี้เคาะศีรษะของตัวเองไปมา เหมือนกับว่าเขาต้องการที่จะเตือนความจำอะไรบางอย่างให้กับเพื่อน

       “ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาขู่กูเลยนะมึง” สตีฟรีบว่าเสียงตื่นๆ

       “หมดธุระแล้ว มึงกลับไปได้ล่ะ” แม็กไม่สนใจท่าทางตื่นตระหนกของเพื่อนแต่เขากลับพูดไล่สตีฟออกมาหน้าตาเฉย

       “ใช่ซิ! กูหมดประโยชน์แล้วนิ” สตีฟลุกขึ้นพลางบ่นงึมงำไปมาอย่างงอนๆ ที่โดนเพื่อนไล่

      “มึงเป็นตุ๊ดรึไง?” แม็กเลิกคิ้วถาม เมื่อเห็นท่าทางสะบัดสะโบกของเพื่อนแล้วทนดูไม่ได้

       “ขอให้แมร่งโดนเมียทิ้ง!!” เมื่อได้ยินเพื่อนว่าอย่างนั้นสตีฟจึงแกล้งพูดแช่งออกมาอย่างไม่จริงจังนัก ติดไปทางล้อกันเล่นเสียมากกว่า

       “เบบี้?” แต่พอแม็กพูดคำนี้ออกมาเท่านั้นแหละ

       “กูขอโทษคร้าบเพื่อน” สตีฟถึงกับยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษแม็กทันที

       “ได้เรื่องยังไงก็รีบโทรมาหากูล่ะ…อย่าช้านะมึง” แม็กพูดสั่งส่งท้าย

       “เออ!!” สตีฟรับคำก่อนที่จะเดินกระแทกเท้าปึงบังออกไป ซึ่งแม็กเองก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะรู้ดีว่าเพื่อนรักไม่ได้โกรธจริงจังอะไร เพียงแต่มันไม่ค่อยเต็มเท่านั้นเอง

       “ถึงเวลาที่มึงควรกลับมาอยู่กับกูได้แล้วนะมิน” แม็หมุนเก้าอี้กลับหลังหันไปมองท้องฟ้ากว้างใหญ่ผ่านกระจกห้องทำงานของตัวเอง พลางพูดบ่นกับตัวเองเบา

…………………………………………………………..TBC.

[puiiz]