หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[dekying kukkig]

     
รอ ร๊อ รอ

[noteno]

 :call

จุดธูปเรียกพ่อเสือ

[dekying kukkig]

   มาไหมๆๆๆๆ


  มาเถ่อะพ่อ อยากอ่านแล้วววว

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่ยี่สิบสี่

เฉินอวี้มีกำหนดที่จะต้องไปเข้าเฝ้าเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการทำงานในวันนี้ตั้งแต่ก่อนเที่ยง จึงจำต้องเข้าวังไปในสภาพที่ใบหน้าซีดขาวจากการนอนไม่หลับ ดวงตาแดงก่ำ ทั้งบวมช้ำ
แต่นั่นทำให้ฮ่องเต้จางฉวนทรงมีพระอารมณ์ดีอย่างยิ่ง เสียงพระสรวลดังก้อง
"มีสภาพแบบนี้แล้วยังจะออกไปข้างนอกกับเราไหวไหม"
เฉินอวี้ค้อมตัวพร้อมรับคำสั่ง "ไหวพระเจ้าค่ะ"
"งั้นก็ไปกัน" เมื่อทรงมีรับสั่งก็ทรงพระดำเนินนำไปข้างหน้า "นัดกันไว้แล้วนี่ว่าจะไป ก็ต้องไป"

ฮ่องเต้ทรงมีกำหนดนัดที่จะต้องเดินทางไปอารามหลวงเพื่อหารือกับท่านอ๋องปราบตะวันออกจางหมิง ผู้มีศักดิ์พระมาตุลา ท่านอ๋องผู้นี้มีอายุมากกว่าห้าสิบปีแล้ว แต่ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขามีการเคลื่อนไหวรวบรวมพรรคพวก ตั้งแต่เสนาบดี พ่อค้า ไปจนถึงยอดฝีมือในยุทธภพ เพื่อหวังแย่งชิงบัลลังก์
เมื่อครั้งที่ฮ่องเต้ยังทรงพระเยาว์ ทรงเสด็จไปพักอยู่กับท่านอ๋องผู้นี้เป็นเวลานานนับปี ซึ่งเป็นช่วงที่พระองค์ทรงเริ่มการศึกษาเกี่ยวกับการใช้พิษ
เมื่อผู้เชี่ยวชาญเรื่องการใช้พิษสองคนมาพบกัน เรื่องนี้จึงน่าสนใจมากเลยทีเดียว

ขบวนเกี้ยวและม้าของฮ่องเต้เมื่อออกเดินทางจากประตูด้านข้างของพระราชวัง ดูไปแล้วมิได้แตกต่างจากขบวนม้าของเสนาบดีผู้หนึ่ง
รอบขบวนเกี้ยวมีนักดาบชั้นดีติดตามอยู่สองคน
ส่วนบรรดาราชองครักษ์ชั้นเอก และชั้นโท นอกเครื่องแบบเฝ้าตามเฝ้าอารักขาตลอดเส้นทาง
เฉินอวี้สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบใช้ผ้าสีฟ้าปกปิดใบหน้าแล้วควบม้านำหน้าออกไปหลายก้าว กับยังมีองครักษ์อีกสองคนที่ใช้ผ้าปกปิดใบหน้าเช่นกัน ติดตามเกี้ยวมาทางด้านหลัง
เมื่อไปถึงอารามหลวง หลวงจีนรูปหนึ่งออกมาให้การต้อนรับแล้วนำทางเข้าไปด้านใน เพื่อพบกับผู้ที่รออยู่
ตลอดเวลาที่ทั้งสองสนทนากันต่างก็มิได้ดื่มน้ำชาสักหยด ไม่ได้สัมผัสสิ่งของใด ๆ เป็นเพียงการกอดอกสนทนากัน เกี่ยวกับผลประโยชน์ตอบแทน เหมือนที่เคยเป็นมา
แต่คราฮ่องเต้มิได้มีพระประสงค์ที่จะมอบผลประโยชน์ให้อีกฝ่ายอีกต่อไป เมื่อออกจากอารามหลวงเข้าสู่ป่าดอกท้อ ซึ่งยามนี้หาได้มีดอกท้อสักดอกในป่า เสียงกิ่งไม้สั่นไหว กลุ่มชายฉกรรจ์สวมชุดดำปกปิดหน้าตาพุ่งตรงเข้ามาหาเกี้ยว
กลุ่มราชองครักษ์ปรากฏกายขึ้นขัดขวาง นักฆ่าชุดแรกจึงหันไปหาองครักษ์ ตามมาด้วยชุดที่สองที่ตรงเข้ามาสมทบแต่ยังไม่ทันจะถึงตัวก็พบกับบรรดาราชองครักษ์อีกกลุ่มที่เข้าล้อมอยู่อีกชั้น
นักฆ่าฝีมือดีคนหนึ่งฟันม้าตัวที่เฉินอวี้ขี่อยู่จนล้มลง แต่ชายหนุ่มก็บั่นคอนักฆ่าผู้นั้นในเวลาเดียวกัน
องครักษ์รูปงามยืนขวางเกี้ยวตวัดดาบครั้งแล้วครั้งเล่า จนเมื่อเหตุการณ์สงบลง ผู้โจมตีถูกสังหารหมดสิ้น องครักษ์ทั้งหมดจึงคุกเข่าลงที่ด้านหน้าของเกี้ยว
"เฉินอวี้"
"พระเจ้าค่ะ"
"ไปพาจางหมิงมาหาเรา" จากนั้นรับสั่งให้องครักษ์ผู้หนึ่งไปหาม้ามาทดแทนม้าที่ถูกฆ่าตายอยู่ในที่นี่

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยามเฉินอวี้ที่แบกอ๋องปราบตะวันออกจางหมิงอยู่บนหลังจึงกลับมาถึง เมื่อวางผู้มียศศักดิ์ใหญ่โตลงกับพื้นเบื้องหน้าเกี้ยว ฮ่องเต้จึงก้าวพระบาทลงจากเกี้ยวแล้วพยักหน้าให้เฉินอวี้คลายจุดให้อีกฝ่าย
มีบุญคุณจากการเลี้ยงดูนั่นก็เรื่องหนึ่ง ถือว่าหลายปีมานี้ชดใช้ไปมากกว่าที่ได้รับมาหลายเท่าตัว ส่วนเรื่องพยายามแย่งชิงบัลลังก์ก็เรื่องหนึ่ง และพระองค์ต้องการจัดการเรื่องนี้ให้สิ้นซากอย่างรวดเร็ว
ท่านอ๋องเหลียวมองรอบตัวด้วยความตื่นตระหนก "นี่มันอะไรกันจางฉวน"
"เราควรถามท่านต่างหากว่าคิดอะไรอยู่ หากของที่จัดส่งให้ยังไม่เป็นที่พอใจก็น่าจะบอกกันตามตรง"
ดวงตายาวเรียวมองไปที่ศพของบรรดานักฆ่าที่ถูกนำไปกองสุมอยู่ด้านข้าง
"นั่น..."
"ท่านมิได้ส่งพวกเขามาหรือ"
"ไม่ เจ้ากับข้าเพิ่งหารือกัน ทั้งเจ้ายังขนองครักษ์มาตั้งมากมายขนาดนี้ ข้าไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะทำเช่นนั้น"
องครักษ์สองคนช่วยกันนำอาวุธและตราเครื่องหมายที่บ่งชี้ว่าเป็นคนของอ๋องปราบตะวันออกมาวางไว้เบื้องหน้า
"เช่นนี้ ก็คงแสดงว่ามีคนที่เจตนาใส่ร้ายท่านสินะ" รอยแย้มสรวลที่น่าหวาดกลัวปรากฎขึ้นบนพระพักตร์ "เราขอเชิญท่านอ๋องเข้าไปพักในวัง และนัดให้ท่านอ๋องน้อยจางซิงมาคุยกับเราสักหน่อย"

เรื่องราวการกำจัดผู้ต่อต้านฮ่องเต้ในส่วนนี้ย่อมไม่เกี่ยวข้องกับเฉินอวี้ เมื่อกลับมาถึงพระราชวัง เขากับองครักษ์ที่ได้รับบาดเจ็บก็แยกตัวออกไปพบแพทย์หลวง แล้วกลับไปพักที่กลุ่มเรือนพักขององครักษ์
อากังคนรับใช้ที่มารดาจัดส่งให้มาทำงานเสร็จแล้วและกำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน เมื่อเห็นว่าคุณชายน้อยกลับมาเร็วก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง  แต่เมื่อเห็นว่าว่าได้รับบาดเจ็บกลับมาก็มีสีหน้าแตกตื่นตกใจ เฉินอวี้บอกว่ามิได้เป็นอะไรมาก ทั้งไปพบแพทย์แล้ว อากังก็ถามต่อไปว่าต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมอีกหรือไม่
เฉินอวี้หันไปมองประตูห้องนอน แล้วส่งเงินให้อากังไปซื้อผ้าห่มหนาให้สักผืน
"ของที่มีอยู่ค่อนข้างบาง"
คนรับใช้ร้องอ้อ "บ่าวกำลังว่าจะถาม ว่าคุณชายน้อยเอาผ้าห่มมาปูพื้นหรือขอรับ วันนี้บ่าวเก็บเอาไปตากไว้ทั้งวัน พับวางไว้ในตู้แล้ว จะให้บ่าวไปเตรียมไว้เหมือนเดิมหรือไม่ขอรับ"
เฉินอวี้ปฏิเสธ "ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าทำเอง"
"งั้นถ้าคุณชายจะใช้ปูพื้นอีก ก็เอาเสื่อปูพื้นไว้ก่อนชั้นหนึ่ง แล้วค่อยปูผ้าหนาๆ หรือคุณชายต้องการพรมจากทางตะวันตก บ่าวจะไปเลือกมาจากร้านของคุณชายสาม"
เฉินอวี้ส่ายหน้า "ขอเป็นผ้าห่มหนา แล้วก็จ่ายเงินให้ท่านพี่ด้วย"
คนรับใช้กลับไปแล้ว เฉินอวี้จึงเข้าไปล้างคราบเลือด และเช็ดตัวด้วยน้ำอุ่นพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้บาดแผลถูกน้ำ ทั้งที่อยากนอนแช่ในน้ำอุ่นสักครึ่งชั่วยามให้กล้ามเนื้อผ่อนคลาย จากนั้นจึงกลับออกมาเปิดหน้าต่างออกกว้างแล้วนั่งอ่านหนังสือ
ต่อให้บอกกับตนเองเป็นร้อยครั้งว่าไม่ควรรอ แต่เมื่อรู้สึกตัวก็คือการที่มือถือหนังสืออยู่ แต่ดวงตามองผ่านหน้าต่างห้องออกไปไกล

ด้วยความอ่อนเพลีย เฉินอวี้เอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับไป เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็คือผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่นั่งอยู่ที่เก้าอี้อีกตัว ใกล้จนเข่าเกือบจะสัมผัสกัน  แต่ดวงตาสีเหลืองที่มองมากลับเหมือนกำลังมองผ่านไปยังที่ห่างไกล หลังตรง ทั้งสองมือวางพักอยู่หน้าขา
ไม่รู้ว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อใด และนั่งมองเช่นนี้อยู่นานเพียงใดแล้ว
เฉินอวี้ขยับตัว แก้เก้อด้วยการจะรินน้ำชา แต่อีกคนรีบรินให้ก่อน
คนรูปงามกล่าวคำขอบคุณก่อนที่จะรับจอกน้ำชา ยิ้มบางขณะที่ก้มลงจิบ

นี่อาจเป็นโอกาสดีที่จะทำในสิ่งที่คิดไว้เล่น ๆ ว่าจะเป็นฝ่ายไล่ตามอีกฝ่าย หากได้พบกันอีกครา
การที่ท่านยังดีต่อกันเหมือนเดิม แสดงว่าข้ายังพอมีหวังใช่หรือไม่...

แต่เมื่อนอนกอดแขนใหญ่ไว้เหมือนที่ผ่านมาน้ำตาก็ยังคงไหล เฉินอวี้ร้องไห้จนปวดศีรษะ ไข้ขึ้นสูงจนต้องให้องครักษ์ที่มีที่พักอยู่ติดกันช่วยไปแจ้งลางานให้ด้วย 
และเมื่อขาดงานเป็นวันที่สาม ฮ่องเต้ถึงกับทรงเสด็จมาถึงเรือนพักขององครักษ์ด้วยพระองค์เอง
เมื่อมาถึงพระองค์ก็สำรวจไปทั่วบ้าน ก่อนที่จะทักคนป่วย
"เขาไม่อยู่หรือ"
เฉินอวี้ถวายคำตอบว่าไม่อยู่
"เช่นนั้น พรุ่งนี้เจ้าจะไปทำงานไหวหรือไม่"
"ไหวพระเจ้าค่ะ"
"ดี" ทรงพอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง "อีกสามวันเราจะประหารครอบครัวของจางหมิงฐานก่อกบฎ และพยายามลอบปลงพระชนม์"

นับตั้งแต่ทรงครองราชย์ ทรงประหารคนไปมากมายเกินจะนับไหว หากจะเพิ่มครอบครัวของท่านอ๋องเข้ามาอีกสักครอบครัว ก็ไม่ได้เพิ่มเสียงร่ำลือว่าทรงโหดร้ายให้ดังไปมากกว่าเดิมสักเท่าใด แต่คงมีผลต่อบรรดาผู้สนับสนุนที่อยู่ในเมืองทางฝั่งตะวันออก
การปราบปรามท่านอ๋องปราบตะวันตกใช้เวลานานหลายปี แม้การลงมือกำจัดผู้นำจะรวดเร็ว แต่ก็ต้องเร่งกำราบผู้สนับสนุนมิให้เคลื่อนไหว
"เรื่องตรวจสอบทรัพย์สิน ยึดเข้าคลัง คงต้องใช้เวลาอีกหลายวัน ระหว่างนี้ก็เลยอยากจะตั้งเจ้าเป็นรองแม่ทัพฝ่ายตะวันออก ตอนที่จะให้เจ้ายกกำลังไปเอาทรัพย์สินกลับมาจะได้ดูยิ่งใหญ่ อีกอย่าง เรากำลังคิดจะให้เจ้าสมรสกับองค์หญิงจื่อด้วย"
เฉินอวี้เลิกคิ้วสูง
"นี่คือรางวัลของเจ้า"
เฉินอวี้งุนงง องครักษ์ และต้นห้องที่รับใช้อยู่ใกล้ก็หันไปมองหน้ากันและกันด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน
ทหารและองครักษ์มากมายร่วมในการทำงานสำคัญนี้ ทุกคนล้วนลงมือไปตามแผนการที่วางไว้
หรือผลงานของเฉินอวี้จะมีบางสิ่งที่โดดเด่นเป็นพิเศษกว่าผู้อื่น
ย่อมมิใช่ มีแต่ในกลุ่มองครักษ์ของฮ่องเต้ และผู้รอดตายจากกลุ่มท่านอ๋องที่รู้ว่าเฉินอวี้คือคนที่ไปลักพาท่านอ๋อง ในกลุ่มองครักษ์ฮ่องเต้ย่อมไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ แต่ผู้รอดตายจากอีกฝั่งย่อมหาทางล้างแค้นเอากับเฉินอวี้
แล้วพระองค์ก็เลือกที่ยกเฉินอวี้ขึ้นมาวางไว้ที่แท่นสูงหน้าบ้านเพื่อให้ทุกคนเห็นได้ถนัดเสียอีก

องค์หญิงจื่อผู้นี้มีศักดิ์เป็นพระขนิษฐา ทรงมีชันษาสิบสี่ปีหากจะให้สมรสก็ทำได้ แม้จะมิใช่พระขนิษฐาพระองค์โปรด แต่หากจะถึงขั้นยกพระขนิษฐาให้ต้องถือว่าเป็นการลงโทษที่เกินไปสักหน่อย
แต่นี่คือฮ่องเต้จางฉวนซึ่งเฉินอวี้รู้ดีว่า บางเรื่องพูดว่ารู้ทันได้ แต่ไม่ใช่เรื่องนี้
 เฉินอวี้ทราบว่าพระองค์มีแผนจะส่งเขาเดินทางไปเก็บกวาดกลุ่มผู้สนับสนุนของท่านอ๋องที่อยู่ในกองทัพตะวันออก เรียกว่าโยนเข้าไปในถ้ำเสือกันเลยทีเดียว แต่ไม่ทราบว่าเหตุใดจะต้องกลั่นแกล้งด้วยการเพิ่มศัตรูให้เขาอีกหนึ่งคนในวัง
ทหารองครักษ์เดนตายผู้หนึ่งได้รับพระราชทานพระขนิษฐาเป็นรางวัลจากการทำงาน แต่กลับหาญกล้ากล่าวคำปฏิเสธมีหรือจะรอดพ้นจากการล้างแค้นของสตรี
วังหลังที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดี องค์หญิงจื่อต้องประสบกับเสียงนินทาว่าร้ายอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และพระองค์ก็ย่อมมาลงที่เขาอย่างรุนแรง

เฉินอวี้คุกเข่าลง  "ขอได้โปรดลงพระอาญา เรื่องนี้กระหม่อมมิอาจรับได้จริง ๆ"
"ไม่รับเรื่องไหน"
"ทั้งสองเรื่องพระเจ้าค่ะ กระหม่อมทำงานตามหน้าที่ หาได้มีความโดดเด่นอันใด"
ทรงก้าวมาประทับยืนอยู่ข้างหน้าแล้วก้มพระพักตร์ลงมาหา
"เลือกมาอย่างหนึ่ง"
"ขอไม่สมรสได้ไหมพระเจ้าค่ะ"
"นี่เจ้าปฏิเสธพระขนิษฐาของเราหรือ ตำแหน่งพระญาติเชียวนะ"
เฉินอวี้โขกศีรษะกับพื้น "ขอได้โปรดพิจารณาลงพระอาญาด้วยเถิดพระเจ้าค่ะ"
ดวงตายาวเรียว ตวัดหางขึ้นสูง
"ปฏิเสธที่จะแต่งงาน แต่ไม่ปฏิเสธตำแหน่งรองแม่ทัพใช่ไหม เช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าไปรับหนังสือส่งตัวไปค่ายเมืองตะวันออก แล้วออกเดินทาง"

ช่างเถิด ในเมื่อกำลังจะต้องออกเดินทางอีกครั้ง คงสามารถหลีกเลี่ยงการถูกองค์หญิงและพระสนมผู้เป็นพระมารดาลงโทษไปได้ระยะหนึ่ง
และสุดท้ายเฉินอวี้ก็อดมิได้ที่จะถามตนเองว่า หากตอบรับไปจริงๆ เทพเสือโคร่งภูผาจะมีท่าทีเช่นใด
ความรักก็เป็นเช่นนี้หนอ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้นก็ยังลากจูงเข้ามาคิดให้มันเกี่ยวข้องกัน

เมื่อทรงเสด็จกลับไปแล้ว อากังจึงเข้ามาในบ้านสีหน้าท่าทางดูกังวลที่คุณชายจะต้องเตรียมตัวออกเดินทางอีกครั้ง แต่เฉินอวี้ตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ กล่าวว่ามิต้องเป็นกังวลแล้วเขียนจดหมายฝากให้นำไปมอบให้กับมารดา
เมื่ออากังกลับไป เฉินอวี้เดินไปปิดหน้าต่างรอบชั้นล่างของบ้าน พบจดหมายลับของฮ่องเต้ที่ซ่อนอยู่ใต้หนังสือหลังตู้ ในระหว่างที่ทรงทำเป็นสำรวจไปทั่วบ้าน เฉินอวี้เปิดอ่านในคืนนั้น แล้วท่องจำจนขึ้นใจจากนั้นก็เผาทำลายทิ้ง
คืนนั้นเช่นกันที่เทพเสือโคร่งภูผามิได้กลับมา และเฉินอวี้ก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเปิดหน้าต่างห้องนอนแล้วเรียกเทพเสือโคร่งภูผาเหมือนในอดีต
เพราะหากเรียกแล้วมาก็ย่อมดีใจ
แต่หากเรียกแล้วไม่มา...

การเดินทางไปกองทัพฝ่ายตะวันออกใช้เวลาครึ่งเดือน ระหว่างทางเฉินอวี้พยายามเปลี่ยนความสนใจไปที่ภารกิจที่ทรงมอบหมาย แทนที่จะจดจ่ออยู่กับคำถามว่าเทพเสือโคร่งภูผาผู้นั้นไปอยู่ที่ใด รู้หรือไม่ว่าตนกำลังเดินทางไปเมืองตะวันออกซึ่งอยู่ติดชายฝั่งทะเล
หรือที่ไม่ได้กลับมาพบกันเพราะไปอยู่ที่พระตำหนักหลังหนึ่งหลังใดในวังหลวง
ยิ่งบอกว่ามิต้องคิด ยิ่งใจจดใจจ่ออยู่กับหน้าที่  แต่เฉินอวี้ก็ยังคงเป็นเฉินอวี้ที่เมื่อรู้ตัวอีกทีก็คือกำลังมองหา และกำลังคิดถึง

ยามเมื่อสายลมเย็นสัมผัสใบหน้า ข้ารู้สึกถึงหยาดน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม
ยามเมื่อล้มตัวลงนอน ข้าขยับตัวหาไออุ่นจากคนผู้หนึ่ง
คนที่เข้าในชีวิตแล้วจากไปพร้อมกับสายลม....

กองทัพฝ่ายตะวันออก มีขอบข่ายการทำงานครอบคลุมสี่เมืองทางฝั่งตะวันออกของอาณาจักรไท่ชาง โดยมีสองเมืองที่มีอาณาเขตติดต่อกับทะเลและเมืองหลวง พื้นที่นี้จึงนับเป็นพื้นที่สำคัญด้านการค้าและแลกเปลี่ยน
แม่ทัพหม่าแห่งกองทัพฝ่ายตะวันออกก็เป็นผู้ที่มีความสำคัญเช่นกัน
กองทัพแห่งนี้มีผู้อยู่ในตำแหน่งรองแม่ทัพมากถึงสิบคน โดยหนึ่งในสิบคนนั้นคือหม่าหย่งผิงบุตรชายของแม่ทัพ อีกสองคนเป็นบุตรชายของรองแม่ทัพคนก่อน
ดังนั้นจึงเหลือนายทหารที่เติบโตในหน้าที่จนมาถึงตำแหน่งนี้อยู่เจ็ดคน โดยห้าในเจ็ดคนคือผู้ที่มีอายุมากกว่าสี่สิบปี
แต่มีทหารหนุ่มสี่คนที่อยู่ในตำแหน่งแม่ทัพน้อย แยกดูแลกองเรือในพื้นที่สองเมืองที่ติดทะเล
การจัดกำลังทหารของกองทัพฝ่ายตะวันออกมีความซับซ้อน เกี่ยวพันกันหลายชั้นจนก่อให้เกิดความขัดแย้งฝังลึก เป็นความขัดแย้งทั้งจากหน้าที่การงานและเรื่องส่วนตัว ที่กลายมาเป็นช่องว่างซึ่งฝ่ายปกครองและผู้มีอิทธิพลยื่นมือเข้ามาแทรกแซงได้โดยง่าย
อ๋องจางหมิง กับแม่ทัพหม่าซูเว่ยที่เฉินอวี้ต้องมาพบในวันนี้ ต่อหน้าพูดดีต่อกันเกรงใจกันตามตำแหน่งหน้าที่ แต่พอคล้อยหลังต่างก็หวาดระแวง ไม่เคยไว้วางใจกัน
และต่อให้ท่านอ๋องจะถูกประหารไปแล้ว แต่ผู้สนับสนุนก็ยังคงอยู่ กองทัพฝ่ายตะวันออกยังต้องเพิ่มการตรวจตราเฝ้าระวังมากกว่าเดิม
เมื่อมาถึง รองแม่ทัพเฉินอวี้เข้าไปรายงานตัวต่อแม่ทัพหม่าซูเว่ย ซึ่งมองหนังสือส่งตัวรอบหนึ่ง ก็พาไปที่เรือนพักประจำตำแหน่งด้วยตนเอง
บรรดานายทหารทั้งหมดของกองทัพล้วนมีที่พักอยู่นอกค่ายทหาร แต่เรือนที่พักซึ่งแม่ทัพหม่าจัดไว้ให้กับรองแม่ทัพเฉินอวี้นั้นตั้งอยู่ในค่ายทหาร
เรือนไม้แน่นหนาสองชั้นปลูกสร้างและตกแต่งอย่างงดงาม หันด้านหน้ามาทางถนน แต่ทางฝั่งขวาคือคลองขุด ที่ใช้ในการระบายน้ำ และปรับสมดุลยามน้ำขึ้นน้ำลง
ที่นี่มีคนที่พักอยู่ก่อนหน้าและเพิ่งย้ายออกไปเมื่อไม่นานมานี้
"ที่นี่มีคนพักอยู่ก่อนหรือขอรับ"
"หย่งผิงบุตรชายของข้าเอง"
รองแม่ทัพหม่าหย่งผิงผู้นี้มีอายุสามสิบปีแล้ว ทั้งยังอยู่ในตำแหน่งใหญ่พร้อมที่จะสานต่อตำแหน่งแม่ทัพจากบิดาได้ทุกเมื่อ กลับยอมสละที่พักให้กับผู้ที่มาใหม่อย่างเฉินอวี้ ทำให้ชายหนุ่มมีคำถาม
แม่ทัพหม่ากล่าวชี้แจง "ปกติเขาจะพักที่จวนแม่ทัพนอกค่ายทหาร ส่วนบ้านหลังนี้ปลูกไว้เป็นที่พักในตอนกลางวัน ถึงได้ทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ หากต้องการอะไรเพิ่มเติมก็เรียกคนรับใช้ได้"
แม่ทัพหม่าแสดงท่าทีว่ายังมีเรื่องที่ต้องการคุยกันเป็นการส่วนตัว รองแม่ทัพเฉินอวี้จึงบอกให้ทหารติดตามแยกย้ายไปพักผ่อน
ดั่งที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่ากองทัพฝ่ายตะวันออกนั้นซับซ้อน รู้หน้าไม่รู้ใจ ไม่ว่าเรื่องใดที่จะออกจากปากต้องคิดให้รอบคอบก่อนเสมอ
"ม้าสื่อสารเดินทางมาถึงก่อนท่านครึ่งเดือน แจ้งเรื่องประหารครอบครัวของท่านอ๋องตะวันออก" น้ำเสียงของแม่ทัพบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ 
แม้จะเป็นพระญาติชั้นผู้ใหญ่ที่เคยถวายการเลี้ยงดูฮ่องเต้เมื่อครั้งทรงพระเยาว์ ต่อมายังได้คุมกำลังคนกำลังทรัพย์มากมาย เมื่อถูกประหารด้วยข้อหากบฎกลับมิมีผู้ใดกล้าออกหน้ารับรอง แต่นั่นหมายถึงการเคลื่อนไหวในทางลับเพื่อต่อต้าน
แม่ทัพหม่าผู้อยู่ในพื้นที่กังวลเรื่องนี้ยิ่งนัก
ในตอนที่แน่ใจเรื่องอ๋องจางหมิงเตรียมก่อกบฎ เขาก็เลือกที่จะแสดงความภักดีด้วยการยืนอยู่ทางฝั่งของฮ่องเต้แล้ว  แม้จะตระหนักว่า ในช่วงที่อ๋องจางหมิงสร้างถนนเข้าสู่เมืองหลวง สกุลหม่าแห่งกองทัพฝ่ายตะวันออกจะถูกกำจัดออกไปจากเส้นทาง จนสิ้น
แต่ในวันที่อ๋องตะวันออกถูกประหารไปแล้วด้วยความรวดเร็วยิ่ง แม่ทัพหม่าก็ยังมีเรื่องให้ต้องกังวลต่อไปอีก เพราะไม่ชัดเจนว่าในการสอบสวนนั้น อ๋องตะวันออกและครอบครัวจะพาดพิงมาถึงพวกตนอย่างไรบ้าง หากฮ่องเต้จะทรงรับฟังคำชี้แจง หรือหลักฐานแก้ต่างนั่นก็ดีไป แต่หากไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้งเหมือนในคราวท่านอ๋อง สกุลหม่าแห่งกองทัพฝ่ายตะวันออกก็คงสูญสิ้นเช่นกัน
“ตั้งแต่แรกมาจนถึงบัดนี้สกุลหม่ามีความภักดีต่อฮ่องเต้มาตลอด หากในวันหน้ามีเรื่องราวใด ก็ขอให้น้องอวี้ช่วยกราบทูลเพื่อขอเวลาให้พวกเราได้ชี้แจงเท่านั้น”
รองแม่ทัพเฉินอวี้ประสานมือมิได้กล่าวคำรับรองหรือให้คำมั่นใด
"เจ้าทำงานให้กับพระองค์มาหลายปี พระองค์วางใจให้เจ้าทำหน้าที่อะไร พวกเราล้วนทราบกันเป็นการภายใน แต่ที่นี่ก็มีคนของท่านอ๋องอยู่มิใช่น้อย ต้องระมัดระวังการเคลื่อนไหวให้มาก"
เฉินอวี้คลี่ยิ้มงามขณะที่กล่าวคำขอบคุณ และรับทราบความหมายที่แฝงอยู่ในประโยคเหล่านั้น จากนั้นจึงกล่าวถึงแนวทางการทำงานอย่างกว้างๆ
“เพื่อป้องกันการถูกนำไปกล่าวอ้างในภายหลัง และหากเกิดความผิดจะไม่พัวพันมาถึงท่าน ข้าและทหารผู้ติดตามขอการทำงานที่เป็นอิสระ และไร้ตัวตนในที่นี้”
“อิสระและไร้ตัวตนเช่นนั้นหรือ”
แม่ทัพหม่ายอมรับข้อตกลงนี้ พร้อมกับการยอมรับในใจว่า ที่คิดไว้ว่าเรื่องนี้มีความรุนแรงในระดับห้า ที่แท้มันอาจอยู่ในระดับสิบ
จากนั้นฐานะของรองแม่ทัพเฉินอวี้ในกองทัพฝ่ายตะวันออกก็เริ่มต้นด้วยความห่างเหิน และกลายเป็นความไม่น่าไว้วางใจเมื่อพิจารณาจากถ้อยคำที่นายทหารนำมารายงานว่ารองแม่ทัพเฉินอวี้และทหารติดตามมักจะหายไปประมาณสามถึงสี่วันจึงจะกลับมาพักที่เรือนพักในที่จัดไว้ ส่วนจะไปที่ใดนั้น ไม่มีผู้ใดทราบร่องรอย
เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนมีทหารสองนายจากกองทหารส่วนพระองค์เดินทางมาถึงเพื่อเปลี่ยนสองนายแรกกลับไป จากนั้นอีกสองวันก็มีทหารมาสมทบอีกสองนาย
ผ่านไปอีกครึ่งเดือนทั้งหมดออกเดินทางไปที่กองเรือแล้วควบคุมตัวแม่ทัพน้อยผู้หนึ่งส่งตัวกลับไปที่เมืองหลวง
แม่ทัพหม่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็เมื่อการส่งตัวแม่ทัพน้อยผู้นั้นกลับไปถึงที่หมายแล้ว และทหารจากเมืองหลวงเดินทางมาที่ค่ายทหารตะวันออกเพื่อแจ้งให้ทราบ
เป็นการแจ้งให้ทราบที่ทำให้แม่ทัพหม่ารู้สึกไม่พอใจ เพราะแม้จะรู้ว่านี่เป็นไปตามแผนที่ตกลงกันไว้ แต่อย่างน้อยเมื่อจะควบคุมตัวนายทหารคนสำคัญ ก็สมควรแจ้งให้แม่ทัพใหญ่ทราบ และยิ่งกังวลมากขึ้นเมื่อหัวหน้าผู้ตรวจการส่วนพระองค์เดินทางมาถึง
ตลอดชีวิตในการรับราชการแม่ทัพหม่าไม่เคยพบกับหัวหน้าผู้ตรวจการเฉินมาก่อน ซึ่งเมื่อคิดไปแล้วก็นับว่าแปลกอย่างยิ่ง แต่ถึงกระนั้นก็ยังเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับความซื่อตรงในการทำงานมาไม่น้อย รวมถึงเรื่องคนเขาว่ากันว่าหัวหน้าผู้ตรวจการแซ่เฉินผู้นี้ถูกชะตารองแม่ทัพเฉินอวี้อยู่มาก ถึงขนาดที่หากถูกอีกฝ่ายเย้าแหย่ก็ไม่ถือโกรธ
ชายสูงวัยผู้นี้มีสีหน้ามึนตึงโกรธขึ้งอยู่ตลอดเวลา ท่าทีจริงจัง พูดจาน้อยคำ แค่มาถึงแล้วนั่งลงแล้วจิบน้ำชา ก็สร้างความกดดันต่อผู้อื่นแล้ว
แม่ทัพหม่าที่มีเรื่องร้อนใจอยู่หลายเรื่อง จนนับไม่ถูกแล้วว่าควรจะแก้ไขเรื่องใดก่อนดี ได้แต่สร้างความเชื่อมั่นให้กับตนเองว่า การทำงานด้วยความภักดีมาตลอดจะช่วยรักษาชีวิตไว้ได้ 
แม่ทัพหม่าผู้ยิ่งใหญ่ ยังคงก่นด่าเถ้ากระดูกของท่านอ๋องสมควรตายนั่น ตอนอยู่ก็มีแต่ปัญหา ตายไปก็ยังทิ้งเรื่องร้อนไว้ให้แก้ไข
ยังดีที่ในอีกชั่วยามถัดมารองแม่ทัพเฉินอวี้ก็กลับมาถึงค่ายทหาร แล้วตรงมาที่ห้องทำงานของแม่ทัพหม่าก่อนเป็นอันดับแรก
ความเหน็ดเหนื่อยของรองแม่ทัพเฉินอวี้กับนายทหารติดตามทั้งสี่คนปรากฎชัดเจน
"กองทัพขนาดใหญ่ ย่อมมีช่องว่างอยู่บ้าง ท่านแม่ทัพก็พยายามอย่างที่สุดแล้ว" รองแม่ทัพเฉินอวี้หันไปกล่าวกับหัวหน้าผู้ตรวจการเฉิน "ขอเวลาเขียนรายงานสักหนึ่งวัน" คนรูปงามหันมาหาแม่ทัพหม่า "ต้องขอยืมเครื่องเขียนของท่านด้วย"
"ไม่คิดจะพักสักหน่อยหรือ" หัวหน้าผู้ตรวจการเฉินยังอยากแสดงท่าทีข่มขู่แม่ทัพอีกสักเล็กน้อย

...นี่คือแม่ทัพหม่าผู้ยิ่งใหญ่เชียวนะ หากพลาดโอกาสนี้ไป ก็จะไม่มีโอกาสอีกเลยตลอดชีวิต

รองแม่ทัพเฉินอวี้หัวเราะ เดินเข้าไปกล่าวกับหัวหน้าผู้ตรวจการเฉิน “การแกล้งท่านคือการพักผ่อนของข้าแล้ว”
“เหอะ” ผู้ตรวจการโบกมือ “ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เป็นของเล่นของท่านรองแม่ทัพ”
แทนที่จะกล่าวคำว่ามิกล้า แต่รองแม่ทัพเฉินอวี้กลับประสานมือ “ระหว่างที่เด็กน้อยเขียนรายงาน รบกวนท่านผู้เฒ่าเตรียมพร้อมให้ดี”
จากนั้นก็หันไปหารองแม่ทัพตะวันออกหม่าหย่งผิง ผู้เสนอให้ใช้ห้องทำงานของตนที่อยู่ถัดไป โดยมีเพียงช่องประตูคั่นอยู่เท่านั้น
“รบกวนแล้ว”
รองแม่ทัพหนุ่มกล่าวด้วยความเกรงใจ "น้องอวี้มาประจำที่นี่หลายเดือนแต่พวกเรายังมิได้จัดห้องทำงานให้ รู้สึกเกรงใจจริง ๆ"
"มิได้” ที่ผ่านมารองแม่ทัพเฉินอวี้ก็ใช้ห้องทำงานที่เรือนพักเพื่อเขียนหนังสือ หรือคำสั่งต่างๆ อยู่แล้ว “ท่านหัวหน้าผู้ตรวจการเฉินตั้งใจมาด้วยตนเองเพื่อสร้างความกดดันกันขนาดนี้ แสดงว่านี่เป็นเรื่องร้อนที่สมควรจัดการให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว" 
หัวหน้าผู้ตรวจการเฉินได้ยินคำกล่าวนั้นเต็มสองหู จึงตะโกนโต้ตอบออกมาในทันที "ข้าได้ยินนะ"
รองแม่ทัพทั้งสองคนหันมาหัวเราะให้กัน
แม่ทัพหม่าผู้ยิ่งใหญ่ส่ายหน้าให้กับตนเอง ตั้งแต่ท่านอ๋องถูกประหารทั้งตระกูลตนก็กลายเป็นตาแก่คิดมาก ระแวงไปทุกสิ่ง สมควรมอบตำแหน่งนี้ให้กับบุตรชายในเร็ววัน มิเช่นนั้นกำลังพลทั้งกองทัพและชาวเมืองคงได้มีอาการขวัญผวาตามไปด้วยเป็นแน่แท้
หัวหน้าผู้ตรวจการหันมาเห็นแม่ทัพกำลังใช้หมัดทุบหน้าผากตนเองเบาๆ ก็หันมากระแทกเสียงใส่หนึ่งครา
“ใครทำอะไรไว้ก็ได้รับผลตามนั้น จะเคร่งเครียดไปใย”

รองแม่ทัพเฉินอวี้ใช้เวลาเขียนรายงานอยู่เพียงครึ่งชั่วยามก็เสร็จสิ้น จากนั้นก็ถือออกมาพร้อมกับจดหมายอีกหนึ่งฉบับเพื่อไปถวาย
"ถือว่าเสร็จงานแล้วใช่ไหม" หัวหน้าผู้ตรวจการเฉินเก็บรายงานและจดหมายใส่กล่องไม้ใส่กุญแจ จากนั้นแม่ทัพหม่าจึงนำไปเก็บซ่อนไว้ที่ช่องทางลับหลังภาพวาดในห้องทำงานใหญ่ของตนเอง
แต่แม่ทัพหม่ายังมีกล่องไม้ที่เหมือนกันอีกใบถือออกมาส่งให้กับทหารคนสนิทที่รออยู่ด้านนอก
"เอาไปเก็บไว้ก่อน แล้วตามไปที่จัดเลี้ยง"

แต่แรกนั้นแม่ทัพหม่าจัดเตรียมร้านสุราหรูหราในเมืองเพื่อจัดเลี้ยงต้อนรับหัวหน้าผู้ตรวจการณ์เฉิน แต่ทันทีที่รองแม่ทัพเฉินอวี้ก้าวเข้ามาในห้องทำงาน แผนสำราญในเมืองก็ต้องยกเลิกไป กลายเป็นการจัดเลี้ยงเรียบง่ายภายในค่ายทหารแทน
ก็นี่คือใคร
เขาคือรองแม่ทัพเฉินอวี้ คนโปรดของฮ่องเต้ ผู้หาญกล้าปฏิเสธการสมรสกับพระขนิษฐา เป็นผู้แสดงตนชัดเจนว่า มีเป้าหมายในการทำงาน และปฏิเสธการดื่มสังสรรค์
ที่เมืองหลวงเขาดื่มกับเพื่อนของเขาเมื่ออยู่นอกเวลางาน ไม่เคยห้ามผู้ติดตาม หรือลูกน้องจะดื่มกิน หรือไปเที่ยวสตรี
แต่ไม่ใช่ในระหว่างการปฏิบัติหน้าที่
แม่ทัพหม่าพาหัวหน้าผู้ตรวจการเฉินและรองแม่ทัพเฉินอวี้ไปยังสถานที่จัดเลี้ยง ซึ่งก็คือบริเวณลานฝึกที่มีการตกแต่งไว้อย่างสวยงาม
รองแม่ทัพเฉินอวี้ หันไปเลิกคิ้วสูงถามท่านหัวหน้าผู้ตรวจการเฉิน "ไม่มีสตรี"
"เพ้ย" ท่านหัวหน้าผู้ตรวจการโบกมือด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเช่นเดิม "ทีแรกแม่ทัพหม่าก็จะพาข้าออกไปข้างนอก แต่เจ้ากลับมาเสียก่อน เลยต้องย้ายมาที่นี่"
รองแม่ทัพเฉินอวี้หัวเราะเสียงดัง "ขอโทษจริงๆ"
"เพราะอย่างนั้น คราวนี้เจ้าต้องดื่มชดใช้ให้ข้า" ท่านหัวหน้าผู้ตรวจการเฉินชี้หน้า ทั้งที่กำลังยิ้มกว้าง
...คนผู้นี้ ต่อให้กำลังยิ้มกว้างก็ยังดูเคร่งเครียดอยู่เช่นเดิม ช่างเป็นผู้ที่ทำงานได้เหมาะสมกับ 'ใบหน้า' เสียจริง
แม่ทัพหม่ากล่าวขึ้นบ้าง "เสร็จจากดื่มกินที่นี่ก็เข้าไปในเมืองได้"
"ไม่ต้องหรอก" ท่านหัวหน้าผู้ตรวจการหันไปกล่าวกับเจ้าของบ้าน "อายุมากแล้ว ไม่สามารถดื่มกินต่อเนื่องเหมือนเมื่อครั้งยังหนุ่ม"
"แต่ถ้าอยู่ต่อ ก็ไปพรุ่งนี้ได้" รองแม่ทัพเฉินอวี้กล่าวรู้ทัน
"เกลียดเจ้าเด็กแซ่เดียวกันกับข้าคนนี้จริง ๆ"
เสียงหัวเราะผ่อนคลายของแม่ทัพใหญ่ บ่งบอกว่าแรงกดดันที่กดทับมานานหลายชั่วยามสลายไปแล้ว


(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)

การดื่มกินผ่านไปได้พักใหญ่ รองแม่ทัพเฉินอวี้ก็ขอตัวกลับไปพักผ่อน โดยอ้างว่าเผื่อให้ท่านผู้ตรวจการได้ออกไปยังสถานที่ที่ชื่นชอบ
แต่ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดีว่า เป็นเพราะรองแม่ทัพผู้นี้ไม่ชอบการจัดงานเลี้ยงใหญ่โต เท่าที่นั่งอยู่ด้วยกันประมาณหนึ่งชั่วยามต้องนับว่าเป็นโอกาสพิเศษมากแล้ว
ตั้งแต่นิสัยส่วนตัวไปจนถึงวิธีการทำงานของรองแม่ทัพเฉินอวี้ ล้วนมีแต่ข้อด้อยที่จะทำให้เป็นที่เกลียดชังมากกว่าเป็นที่รัก 
ซึ่งก็เหมาะสมกับที่ฮ่องเต้มีพระประสงค์จัดวางตำแหน่งของเขาไว้มาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ
แต่มันก็น่าแปลกที่ยิ่งเขาวางตัวห่างเหินจากผู้อื่น เขากลับได้รับความชื่นชมจากคนมากมาย
ยิ่งโดดเดี่ยวมากเท่าใด บรรดาผู้กล้าเหล่านี้ก็กลับยิ่งชื่นชมและไว้วางใจเขามากขึ้นเท่านั้น

รองแม่ทัพหม่าหย่งผิงเดินตามมาส่งพอให้พ้นจากเขตงานเลี้ยง รองแม่ทัพเฉินอวี้ก็หันไปขอบคุณ และกล่าวว่าสามารถเดินกลับไปที่เรือนพักเองได้
"ข้าทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จไปเรื่องหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีพระบรมราชโองการให้กลับไปคงต้องรบกวนพี่หม่าอีกนาน ดังนั้นขออย่าได้เกรงใจไป"
รองแม่ทัพหม่าพยักหน้า อีกฝ่ายจึงกล่าวต่อ "ขอบคุณที่ช่วยสนับสนุนการทำงาน หากมิได้ท่านช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง คงไม่สำเร็จได้โดยรวดเร็วเช่นนี้"
รองแม่ทัพพม่าผู้นี้ คือผู้ที่ลอบเป็นสายส่งข่าวให้กับทางวังหลวงมาโดยตลอด โดยผู้เป็นบิดามิได้ล่วงรู้ ปล่อยให้เครียดจนกินมิได้นอนมิหลับมาหลายวัน เพราะกังวลว่าจะถูกซัดทอด
รองแม่ทัพเฉินอวี้ประสานมือแสดงความขอบคุณอีกครั้งแล้วเดินกลับมาที่เรือนพัก พบว่าทหารรับใช้ที่รีบล่วงหน้ามาถึงก่อนเตรียมน้ำอาบไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงไล่ให้กลับไปดื่มกินในงาน
แต่ขณะที่เตรียมตัวจะเข้านอน มีสายลมเย็นพัดผ่านหน้าต่าง ชายร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งปรากฎตัวขึ้นต่อหน้า
หัวใจกระตุกดั่งจะหลุดออกมาอยู่ข้างนอก รองแม่ทัพเฉินอวี้คลี่ยิ้มงาม ขณะที่หยาดน้ำตารื้นด้วยความยินดี
...ในที่สุดท่านก็มาสักที...
คนรูปงามเดินเข้าไปหา เขย่งปลายเท้าแล้วจูบที่ริมฝีปาก
เฉินอวี้มิได้หลับตาเมื่อจูบเทพเสือโคร่งภูผา จึงมองเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
แน่ใจว่า เมื่อคนผู้นี้ปรากฎกายขึ้นต่อหน้า ดวงตาคู่นั้นไร้ความรู้สึก เมื่อแตะสัมผัสริมฝีปากนั้นเย็นชืด จากนั้นก็เริ่มอ่อนนุ่มและจูบตอบ เอวบางถูกโอบรัดแน่น
ทั้งที่เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน แต่กลับมาเป็นฝ่ายที่ถูกรุกไล่จนมุมอย่างง่ายดาย ริมฝีปากและลมหายใจทั้งหมดถูกช่วงชิง 

"อวี้เอ๋อร์" น้ำเสียงเรียกขานที่อ่อนโยนจากริมฝีปากที่ติดแก้ม ทำให้ต้องเบี่ยงใบหน้าออกมามองดวงตาสีเหลืองคู่นั้นให้ชัดขึ้นกว่าเดิม
"อวี้เอ๋อร์ของข้า"
หยาดน้ำตาเอ่อล้นดวงตาคู่งาม หลากอาบแก้ม เมื่อคนงามพยักหน้าตอบรับน้ำตาก็หยดกระทบเสื้อ
ข้าคืออวี้เอ๋อร์ของท่านมาตั้งแต่แรกพบจนถึงวันนี้
ข้าหัวเราะได้ก็เพราะท่าน
ร้องไห้มากมายก็เพราะท่าน
เดินดุ่มไปในความมืดมนไม่รู้เหนือใต้ ก็เพราะนี่คือทางที่ท่านวางข้าไว้
ทั้งหมดนี้หากมิใช่เพราะข้าเป็นของท่าน แล้วจะเรียกว่าอะไร
รักแต่ท่านเพียงผู้เดียว
เป็นคนของท่าน เป็นอวี้เอ๋อร์ของท่านเพียงผู้เดียวเท่านั้น

เทพเสือโคร่งภูผาไม่เคยเข้าใจว่าสมองและหัวใจของตนเล่นตลกอะไรกัน จะในเวลานี้ หรือในอีกห้าสิบปีข้างหน้าก็ไม่เคยเข้าใจ
เพราะแน่ใจว่า มิได้หลงลืมเฉินอวี้ ไม่เคยเลย มิเช่นนั้นจะตามกลับมาหาถึงที่พักและคอยดูแลได้อย่างไร
ส่วนเรื่องความรู้สึกรักมันจะไปหลบซ่อนอยู่ที่ใดสักแห่งในหัวใจ แต่ทุกอณูของร่างกายกลับจดจำการดูแลปรนนิบัติอีกฝ่าย จดจำได้แม้การติดตามเฝ้ามองใบหน้างดงามนั้น
เขามักจ้องมองใบหน้านั้น มองเขาไม่ว่าจะในยามหลับหรือตื่น
เรื่องนี้แตกต่างจากคราวของท่านหญิงหนานกง ที่เทพเสือโคร่งภูผามีแต่ความรู้สึกผิด และละอายใจ จึงต้องการหลีกเลี่ยง
แต่กับเฉินอวี้นั้นแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเทพเสือโคร่งภูผาไม่ขัดขืนสัญชาติญาณของตนเองที่จะเฝ้าติดตามอีกฝ่าย เฉินอวี้ใจเย็นพอที่จะไม่ได้เร่งรัดที่จะรื้อฟื้นความรู้สึกที่หายไป ไม่ได้ทวงถาม ตัดพ้อหรือต่อว่า ปล่อยให้ความเคยชินของทั้งสองคนเป็นสิ่งนำทาง
ทั้งที่เจ็บปวด แต่ก็ไม่คิดที่จะกล่าวถ้อยคำคร่ำครวญ

คนที่นอนอยู่เคียงกันกำลังร้องไห้ เจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใจหรือ
รู้ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาร้องไห้ แต่มันก็เหมือนยังมีกำแพงหนาที่บดบังสมองและหัวใจไว้ หน่วงรั้งแขนไม่ให้ยกขึ้นมากอด ปิดปากไว้ไม่ให้กล่าวคำปลอบใจ
แต่จูบนี้ของเฉินอวี้กลับพัดพากำแพงหนานั้นให้สลายหายไปในทันที ปลดปล่อยเจ้าตัวความรักที่อยู่หลังกำแพง วิ่งออกมาแล้วร้องตะโกนใส่หน้า
'คนนี้ไงเจ้าโง่ คนที่เจ้ารักเขา คนที่บังคับให้เขารักเจ้า และเจ้าก็ทำให้เขาร้องไห้แทบตาย เจ้าโง่!'
ใช่ข้ามันโง่ และเลวมากที่ทำให้เขาร้องไห้ ทอดทิ้งให้เขาผจญกับแผนการวุ่นวายของฮ่องเต้จางฉวนอยู่ผู้เดียวมาเป็นเวลานาน
เฉินอวี้โอบรอบไหล่กว้างรับจูบย้ำที่ริมฝีปาก ไม่มีคำพูดใดนอกจากการจูบที่ดูดดื่ม
มือใหญ่ที่สัมผัสแผ่นหลัง และพยายามจะถอดเข็มขัดออก
"อวี้เอ๋อร์ ขอข้าสัมผัสเจ้าได้ไหม"
อวี้เอ๋อร์ของเทพเสือโคร่งภูผา ช่างใสซื่อในเรื่องความรัก คิดไม่ทันว่าจู่ๆ เหตุใดเทพเสือโคร่งภูผาจึงเปลี่ยนไปในฉับพลันทันที
เทพเสือโคร่งภูผาเองก็ไม่เคยรอคำตอบ เสื้อนอนของรองแม่ทัพก็พ้นไปจากร่างกาย ตามไปด้วยกางเกงชั้นใน
ดวงตางดงามยังมีน้ำตาคลอ ขณะที่มีแต่ความไม่เข้าใจ
"ดะ เดี๋ยว"
เวลานี้เราควรแสดงความยินดีที่ท่านจำข้าได้ เรียกข้าว่าอวี้เอ๋อร์มิใช่หรือ
ริมฝีปากหนาจูบปิดคำค้าน
คนรูปงามเติบโตจากหนุ่มน้อย กลายเป็นคนรูปงามที่รูปร่างสมส่วน กล้ามเนื้อไหล่ และแผ่นอกที่แน่นมือ ยิ่งกระตุ้นให้บีบคลึง ริมฝีปากหนากดจูบที่เหนือกล้ามเนื้ออก แต่ยังไม่เป็นรอยสมใจยิ่งเพิ่มรอยฟันลงไปแล้วเปลี่ยนเป็นปลายลิ้นโลมเลียที่ยอดอก
ยิ่งคนที่อยู่ใต้ร่างตอบรับด้วยลมหายใจขาดห้วง ก็ยิ่งตวัดปลายลิ้นแล้วดูดแรง
"พอ พอแล้ว" ความสามารถนี้ เกินกว่าที่คนรูปงามจะทนไหวต้องร้องขอ แต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะยอม
อกข้างหนึ่งถูกโจมตีด้วยปลายลิ้น สลับกับริมฝีปาก อีกข้างหนึ่งถูกโจมตีด้วยมือและปลายนิ้วที่บีบส่วนปลาย
รองแม่ทัพเฉินอวี้ผู้หาญกล้า ถูกโจมตีจนแตกพ่าย สะอื้นไห้ขอความเมตตา
มือใหญ่ที่บีบเค้นอก เลื่อนลงมาหาแก่นกายชูชัน สัมผัสตั้งแต่ส่วนปลายลงไปหาผลแฝด เรื่อยลงไปช่องทางด้านหลัง คนรูปงามลืมตาโพลง รีบผลักอีกคนออกทันที
"ไม่"
แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว สายเกินไปที่จะหยุดมือ เทพเสือโคร่งภูผาเลื่อนมือจากทางด้านหลังมากอบกุมที่ด้านหน้า ยกตัวขึ้นมาจูบปากและใบหู
"สัมผัส เหมือน ก่อนนี้ ไม่ ด้านหลัง" รองแม่ทัพตะกุกตะกักอ้อนวอน ปราศจากความกล้าหาญ ฮึกเหิมอย่างสิ้นเชิง
"เรียกท่านพี่ก่อน"
คนรูปงามกระพริบตามอง มือใหญ่ก็เลื่อนลงไปด้านล่าง
"ท่านพี่"
"เรียกอีก"
"ท่านพี่"
"ไม่เอาสิ เรียกหวาน ๆ น่ะ"
คนรูปงามใบหน้าแดงจัด
"ท่านพี่" น้ำเสียงนั้นอ่อนหวานยิ่งนัก ใบหน้ายามเขินอายก็งดงามยิ่งนัก
ยังมีอะไรที่เกี่ยวกับคนผู้นี้ที่ไม่พาให้หลงใหลอีกหรือไม่
เทพเสือโคร่งขยับตัว คว้ามือที่อีกคนให้มาจับที่แก่นกายร้อนของตนเอง
น้ำเสียงที่กระซิบบอกอีกคนเต็มไปด้วยความต้องการ "เรียกข้า และทำให้ข้า อวี้เอ๋อร์ ข้าต้องการเจ้ามากเกินกว่าที่จะปล่อยเจ้าไปในคืนนี้"
คนรูปงามทำตามอย่างว่าง่าย
....จนถึงขนาดนี้แล้วยังจะคิดว่าข้าไม่ต้องการท่านอีกหรือ...
เทพเสือโคร่งภูผาที่กลับมาในครั้งนี้ มีความต้องการมากเกินกว่าที่ร่างกายของเขาจะรับไหวจริง ๆ
เวลาผ่านไปจนใกล้รุ่งเช้าเฉินอวี้หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เมื่อถูกชักนำให้ปลดปลอยครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่คนตัวใหญ่กลับนอนตะแคงข้างมองคนรูปงาม

นานมาแล้วที่เจ้าศิลาดำก็เตือนแล้วเตือนอีกว่าเวลาจะหลับนอนด้วยกันต้องอย่าลืมน้ำมันหอม เพื่อใช้เตรียมความพร้อมให้กับอีกฝ่าย แต่นี่เพราะเจ้ากำแพงประหลาดนั่นแท้ๆ ทำให้ลืมไปเสียได้ ไม่อย่างนั้น....
รอยยิ้มชั่วร้ายลามกกดลึกที่มุมปาก
...มันน่าโมโหตัวเองจริง ๆ

....จบตอนที่ยี่สิบสี่....
พ่อเสือมันร้าย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฮ่องเต้ วางแผนร้ายกาจ
รู้ทั้งรู้ว่าพ่อเสือเกี่ยวข้องกับเฉินอวี้
ยังจะให้เฉินอวี้ รับพระขนิษฐา ไปแต่งงาน 
ก็ว่าและ ว่าเฉิน ไม่แต่งงานแน่ๆ

คิดๆอยู่ว่าพ่อเสือต้องมาหาเฉินอวี้แน่ๆ
แล้วก็มาจริงๆ
ถถถถถถถ พ่อเสือ ไม่น่าลืมน้ำมันหอมเลย 
พ่อเสือ เฉินอวี้     
       
 

[mild-dy]

 

[Billie]

 

[treenature]

ครึ่งแรกของตอนนี้เจ็บปวด ครึ่งหลังดี๊ดี

[alternative]

ฮ่องเต้นี่ไม่น่ารักเลย
พ่อเสือมาปลอบคนงามตัวน้อยแล้วววว
สมน้ำหน้า ทำเขาร้องไห้ อดไปซะ

[jj]

พ่อเสือ return    

[YouandMe]

ตอนที่แล้วพ่อเสือลืม 
พอตอนนี้มาเรียก...อวี้เอ๋อร์...ท่านพี่ช่างเรียกร้องเหลือเกินนะคะ 
แต่ดันลืมน้ำมันหอมเสียได้...สมน้ำหน้า 

[dekying kukkig]

เป็นฮ่องเต้ที่เห็นแก่ตัวและเจ้าเล่ห์แบบไม่อาจบรรยายได้หมดจริงๆ



ดีนะ ที่พ่อเสือจำได้สักที  สงสารอวี้เอ๋อร์ ตอนที่แล้วมากๆ
นึกเลยว่าถ้าไม่ใช่เฉินอวี้พ่อเสือก็ต้องเจอเหตุการณ์แบบท่านหญิงหนานกงซ้ำๆ
แต่นี่ก็แอบสงสัยไปอีกว่า แม่เล็กคนนี้พ่อจะหยุดหรือเปล่า 




อวี้เอ๋อร์คนงาม ปล่อยให้พ่องุ่นง่านไปอีกสักเดือนหลังจำได้ก็น่าดีจะนะ 

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

ยังไม่สะดวกอ่าน  เดี๋ยวแวะมาใหม่ค่ะ

[twinmonkey0311]

 

[noteno]

 

เกือบทั้งเรื่องสงสารเเม่เล็กมากกก อยากจะให้เปลี่ยนพระเอกเเทน  เเต่!!!....ตอนท้ายดีมากกกพี่ให้อภัย

[dekying kukkig]

แวะเวียนมารอ   

[noteno]

 
มารอพ่อเสือ

[dekying kukkig]

พ่อเสืออออ มาปูเสื่อรออยู่หน้าบ้านแล้วจ้า
 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

พ่อเสือมันร้ายยยยย

[dekying kukkig]

  นั่งจิบกาแฟรอจ้า



  

[twinmonkey0311]

 

[dekying kukkig]

    


มาเถ่อะๆๆๆ


      

[mild-dy]

 

[dekying kukkig]

  มาเต๊อะๆๆๆ

เข้ามาปูเสื่อกินหนมรอจ้า

[gayraygirl]

แม่เล็กร้องไห้ไปตั้งเยอะ พ่อเสือยังได้กำไรอีกแน่ะ

[noteno]

 
มาดักพ่อเสือ

[dekying kukkig]

    

        มาเถ่อะ ๆๆๆๆ


    

[twinmonkey0311]

พ่อเสือหายตัว

[noteno]

 

จะครบเดือนเเล้ววว