หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[twinmonkey0311]

มารอน้องลู่

[noteno]

 

ระบำเรียกกวางทอง

[fangkao]

รอน้องกวาง

[MyTeaMeJive]

ภาคกวางทอง

บทที่สิบ

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องแสงสว่าง พร้อมนำความอบอุ่นเข้ามาแทนที่คืนอันเหน็บหนาว สัตว์ป่าน้อยใหญ่แห่งป่าสีทองเริ่มออกหากิน

เหนือหน้าผาความสูงสิบจั้ง กวางสาวเขาสีฟ้าดั่งพลอยไพลินย่างก้าวช้า ๆเลียบผ่านหน้าผา ดวงตากลมกวาดตามองไปทั่วเพื่อตรวจตรา
ลึกเข้าไปจากหน้าผาที่กวางสาวก้าวเดิน หาใช่ทางเดินแคบเชิงเขา แต่คือลานหญ้าผีเสื้อ กับต้นไม้สูงใหญ่
ต้นหญ้าชนิดนี้มีกลีบดอกสวยงามดั่งปีกผีเสื้อ สีฟ้าอมม่วงที่แผ่ขยายครอบคลุมพื้นที่ไปทั่วบริเวณ ให้กลิ่นหอมอ่อน ๆ รับแสงอาทิตย์ยามเช้า เมื่อถึงยามสายกลิ่นหอมนี้ก็จะสลายไป

หยางหลงเจ้าเมืองลั่วนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ขนาดหลายคนโอบ โดยมีลู่เอนตัวนั่งพิงอกว้าง ต่างคนต่างทอดสายตามองพระอาทิตย์ขึ้น ขณะที่รับรู้ถึงสายลมเย็นและกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนจางในอากาศ
กวางสาวไพลินหันมามองทั้งสองคน แล้วเดินห่างออกไปหลายก้าว จากนั้นก็ยอบตัวลงนอนหลับตารับแสงอาทิตย์

พื้นที่กว้างส่วนนี้ย่อมเป็นพื้นที่ของฝูงกวางเทพ แต่ในเวลานี้ หาได้มีกวางตัวอื่นใด ด้วยเทพกวางสายฟ้ามีคำสั่งให้เหลือเพียงกวางสาวไพลินตัวเดียวคอยดูแลหยางหลงกับลู่

"ง่วงแล้วหรือ"
"อือ" ลู่พยักหน้า แต่กลับย้อนถามเหมือนหยางหลงคือคนที่ง่วงนอน "ถ้าท่านง่วงนอนข้าจะพาไปพักที่กระท่อมที่มีชาวบ้านแถวนี้เขามาสร้างไว้ ถ้าหลับที่ตรงนี้ท่านอาจไม่สบายได้"
หยางหลงก้มลงหอมหน้าผากสวย
"หลายวันมานี้ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"
เมื่อลู่ชวนคุยต่อ หยางหลงก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองให้ทราบ จากนั้นจึงถามบ้างว่า หลายวันมานี้ลู่เป็นอย่างไรบ้าง
"ถูกเอาไปแขวนอยู่บนยอดเขานั่นไง หนาวจะแย่"
หยางหลงเงยหน้ามองยอดเขาตามที่ลู่ชี้บอก
"แขวนเลยหรือ"
"ก็..ไม่เชิงหรอก" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงลู่ก็บอกความจริง "ข้ากล่าวเกินจริงไปนิดหน่อย ที่จริงบนยอดเขานั่นมีท่านอาจารย์เทพกวาง ซึ่งเป็นเทพสูงสุดพำนักอยู่ ท่านสอนอะไรหลายอย่าง เพียงแต่มันหนาวไปหน่อย"

ก่อนนี้เทพเสือโคร่งภูผาก็เคยกล่าวไว้ว่าอากาศที่นั่นหนาวเกินไปสำหรับลูกกวาง

คนร่าเริงยิ้มกว้าง "ตอนที่อยู่บนนั้น คิดอยู่ในใจว่าถ้าท่านมาหา ข้าจะเล่าเรื่องนั้น เรื่องนี้ให้ท่านฟัง ท่านอยากฟังเรื่องใดก่อน"
แล้วคนฟังจะรู้ได้อย่างไรว่ามีเรื่องใดบ้าง "ก็..ค่อย ๆ เล่าไปก็ได้"
ลู่ทำท่าคิดหนัก "ท่านจะอยู่ที่นี่ได้กี่วัน"
"คงได้สักห้าวัน แต่ตอนนี้ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว"
"เหลืออีกสี่วัน" ลู่กล่าวต่อประโยคของหยางหลงทันที "มีเวลามากมาย" หนุ่มน้อยลุกขึ้นยืน แล้วหันมาดึงมือหยางหลงให้ลุกตาม "ไปเดินเที่ยวกันดีกว่า"
หยางหลงลุกขึ้นตามแต่ยังสงสัย "เจ้าไม่นอนพักสักหน่อยหรือ"
"เดินเล่นไปเรื่อย ๆ ง่วงตรงไหนก็หลับตรงนั้นแล้วกัน แต่ถ้าท่านง่วงนอนต้องกลับไปที่กระท่อม" ลู่ตอบง่าย ๆ
"เช่นนั้น" หยางหลงหันไปมองกวางสาวไพลินที่กำลังหลับอยู่
นางเทพกวางสายลมกำชับให้นางดูแลน้องชายกับหยางหลง แต่นับจากเมื่อวานมาจนถึงขณะนี้นางเพิ่งจะได้พักผ่อน หยางหลงจึงรู้สึกเกรงใจ
ลู่หันไปมองตามสายตาของหยางหลงแล้วหันมายิ้มหวาน "เช่นนั้นพวกเราไปพักก่อนก็ได้ ช่วงบ่ายค่อยออกมาเที่ยวกัน" หนุ่มน้อยหันไปเรียกพี่สาว ที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในทันที
"พวกเราพาท่านเจ้าเมืองไปพักที่กระท่อมหลังเก่านั่นดีไหม"

กระท่อมหลังนั้น อยู่ห่างจากเขตที่พักของกวางเทพไม่มากนัก โดยตั้งอยู่ในเส้นทางที่จะมุ่งหน้าไปทางยอดเขาเทียมฟ้า ซึ่งเป็นเขาที่สูงที่สุดในป่าสีทองแห่งนี้ แต่เพราะเป็นที่พักชั่วคราว จึงไม่มีการขุดบ่อน้ำ สภาพภายนอกของกระท่อมทรุดโทรม เพียงพอที่จะกันลมกันแดดได้เท่านั้น
ภายในกระท่อมมีโต๊ะตัวหนึ่งอยู่ชิดหน้าต่าง กับมีส่วนที่เป็นเตาครัว และแคร่ไม้ หลังจากที่เดินวนสำรวจรอบหนึ่งลู่ก็บอกว่า จะลองหารือกับเทพเสือโคร่งภูผาเรื่องซ่อมแซมที่นี่
"ตอนที่เดินผ่านไปก็คิดว่ากระท่อมนี้มันทรุดโทรมมาก" กวางทองอารมณ์ดีเล่าไปหัวเราะไป "แต่พอเข้ามาดูถึงได้รู้ว่ามันทรุดโทรมมากกว่าที่คิด ท่านพอจะอยู่ไปก่อนได้ไหม"
"ได้" หยางหลงลูบผมนิ่ม
 
ลู่เล่าว่า ชาวบ้านที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงกันนี้ เข้ามาสร้างกระท่อมไว้เมื่อนานมากแล้ว เพื่อใช้เป็นที่พักเมื่อยามพวกเขาจะมาสักการะเทพที่เชิงเขาที่สูงที่สุดแห่งนั้น
หยางหลงนึกสงสัย ในฐานะเจ้าเมืองลั่ว ย่อมรู้ว่าหมู่บ้านนายพรานที่อยู่ใกล้กับป่าสีทองจะล่าสัตว์หรือหาของป่าอยู่ในบริเวณรอบนอกของป่าสีทอง และเคยมีผู้ที่พยายามจะเข้ามาที่นี่แต่ก็มักจะกลายเป็นการเดินย้อนกลับไปอยู่ที่จุดที่พวกเขาเข้ามา แต่จากที่ลู่เล่ามานั้น แสดงว่ายังมีพรานอีกกลุ่มที่สามารถเข้ามาในป่าได้ลึกถึงขนาดนี้
"พวกเขายังมาอีกไหม"
ลู่ส่ายหน้า หันไปมองกวางสาวที่ยืนขวางประตูกระท่อม "ตอนที่พี่หญิงยังเล็ก ๆ น่ะมีอยู่ แต่ตั้งแต่ข้าเกิดมา ก็เพิ่งเห็นท่านเป็นคนแรกที่เข้ามาถึงที่นี่ ส่วนใหญ่จะล่าสัตว์กับหาของป่าอยู่รอบนอก ส่วนใหญ่จะอยู่แค่ที่ปากทางถวายสุราแล้วก็ไป"

เป็นเวลานานมาแล้วที่ชาวบ้านจะเข้ามาเก็บของป่าและล่าสัตว์ โดยจะมีการสักการะเทพแห่งป่าตามความเชื่อ จนมาถึงช่วงที่ท่านปู่หยางปกครองเมืองลั่ว มีพรานป่าลอบเข้ามาล่าสัตว์เพื่อนำไปขาย เพราะลักษณะของขน เขา งา และหนังที่มีความแตกต่างจากสัตว์ป่าทั่วไป การล่าสัตว์ในลักษณะนี้ถือว่าเป็นอันตรายต่อป่าสีทอง เหล่าเทพทั้งหลายจึงร่วมกันปิดผนึกผืนป่า เหลือเพียงส่วนรอบนอกให้ชาวบ้านได้ทำมาหากินกันต่อไป

แต่ไหนแต่ไรหยางหลงมิได้เชื่อทุกเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับป่าสีทอง เพราะทุกเรื่องล้วนเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว และไม่เคยมีใครพบเห็นกับตา แต่เมื่อได้พบกับลู่ และพบเห็นเรื่องราวมากมายด้วยตาตนเอง มาจนถึงกระท่อมหลังนี้ หยางหลงก็เชื่อโดยไม่มีความเคลือบแคลงสงสัยใด ๆ

กวางสาวไพลินหันมามองทั้งสองคนที่อยู่ในกระท่อมที่พูดคุยกันไปหัวเราะกันไป ก็เดินออกไปด้านนอกแล้วนอนขวางประตูไว้
ประเด็นนี้ หยางหลงเคยขอให้กวางสาวเข้ามานอนด้วยกันในบ้าน แต่กวางสาวก็ทำหน้าตาพิกลออกไปนอนหน้าประตูเหมือนเคย

หยางหลงปัดแคร่ ทำความสะอาดที่นอนเสร็จแล้วหันมาบอกให้ลู่คลานเข้าไปด้านในก่อน จากนั้นจึงนอนลงข้างกัน ครู่หนึ่งลู่ก็ขยับตัวเข้ามานอนซุกหน้ากับต้นแขน
"ข้าดีใจมากที่ท่านมา"
"ข้าก็ดีใจมากเช่นกัน ที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง"

เมื่อตื่นขึ้นมาในยามใกล้เที่ยงวัน ลู่จึงพาหยางหลงไปทำความเคารพเทพสูงสุด หรือที่ลู่เรียกว่าอาจารย์เทพ ซึ่งพำนักอยู่บนยอดเขาสูงที่สุดของป่าแห่งนี้
ทั้งหมดเดินมาด้วยกันนานนับชั่วยามจากเขาลูกหนึ่ง มาถึงอีกลูกหนึ่ง กระทั่งด้านหน้าคือหน้าผาสูงชัน ลู่ก็เอื้อมมือขวามาจับมือซ้ายของหยางหลงไว้ ส่วนอีกมือแตะที่ด้านหลังคอของกวางสาวไพลิน ที่ยังอยู่ในร่างกวาง 
ทั้งหมดยกตัวขึ้นช้า ๆ จนมาถึงยอดเขา

ยอดเขาสูงเหนือป่าสีทอง คือที่พักของเทพสูงสุดแห่งป่าสีทอง ยอดเขาสูงที่มีหิมะปกคลุม อากาศหนาวจัดและลมแรง ลู่พามนุษย์และกวางไปที่ถ้ำบนยอดเขา
ภายในถ้ำซึ่งปราศจากหินงอก หินย้อย แต่มีแสงสว่างที่เกิดจากผลึกหินหลากหลายสี ทำให้ไม่ต้องจุดคบไฟ เมื่อเข้าไปถึงด้านในสุดของถ้ำ มีเทพกวางตัวใหญ่กว่ากวางทั่วไปมากถึงสามเท่าพำนักอยู่ตามลำพัง   
กวางเทพตนนี้มีเขาและกีบเท้าเป็นสีทอง
สีทองนั้นส่องประกายเจิดจ้า ดั่งเขาและกีบเท้านั้นทำด้วยทองคำ
ต่างจากดวงตาของลู่ที่เป็นสีทองส่องประกายสวยงาม   
เมื่อหยางหลงเจ้าเมืองลั่วคุกเข่าลงทำความเคารพ เทพสูงสุดแห่งป่าสีทอง ผู้ปกปักรักษาเมืองลั่วและป่าสีทองจึงลืมตาขึ้นหันมามอง 
หยางหลงได้ยินที่เทพกวางผู้นี้กล่าวด้วยใจ มิใช่ด้วยหู
ผ่านไปครู่หนึ่งหยางหลงค้อมตัวน้อมรับคำสอนและคำบอกกล่าว จากนั้นจึงล่าถอยออกมา

"ท่านอาจารย์เทพว่าอย่างไรบ้าง" ลู่ถามขึ้นทันทีที่ลงมาจากยอดเขา
"ก็มิได้ว่าอันใดนี่" หยางหลงกล่าวยิ้ม ๆ ทำให้อีกคนทำแก้มพอง "ก็จริง ๆ ท่านมิได้ต่อว่าอันใด เพียงบอกให้ข้ารอจนกว่าเจ้าจะเข้มแข็งมากกว่านี้"
คำกล่าวนี้แม้แต่กวางไพลินยังต้องหัวเราะขำ
"เข้มแข็งแปลว่าต้องฝึกเยอะ ๆ ถ้าไม่ต้องฝึกเยอะก็น่าจะดี"
หยางหลงเห็นท่าทางท้อใจของอีกคนก็ นึกอยากกอดเพื่อให้กำลังใจ แต่เมื่อเห็นว่ากวางสางไพลินจับตามองอยู่ก็เปลี่ยนเป็นลูบผม และกล่าวให้กำลังใจ
"ถ้าเจ้าไม่เข้มแข็ง และยังเป็นน้องเล็กอยู่เช่นนี้ ท่านอาจารย์ก็คงไม่อนุญาตให้พวกเราได้อยู่ด้วยกัน"
ลู่ทำหน้ายู่ แล้วชวนไปเดินเที่ยวเล่นกันต่อ

กว่าที่จะกลับมาถึงที่พักซึ่งอยู่ใกล้กับเขตฝูงกวางเทพก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ผลไม้จำนวนมากวางอยู่ในถาดที่วางไว้บนตอไม้หน้ากระท่อมที่พัก กับมีน้ำนมและน้ำดื่มใส่กระบอกไม้วางไว้หลายกระบอก นอกจากนี้ยังมีกิ่งไม้แห้ง และฟางหญ้าสำหรับใช้รองนอนด้วย
ลู่หันมาบอกกับหยางหลง "ร่างกายท่านคุ้นเคยกับการกินเนื้อสัตว์ หากให้กินแต่ผลไม้เหมือนพวกเรา ท่านอาจเจ็บป่วยได้ ท่านแม่กวางจึงไปขอน้ำนมจากนางแพะ และเตรียมพวกถั่วและธัญพืชให้ท่าน" หนุ่มน้อยหันไปมองพี่สาว แล้วหันมากล่าวกับหยางหลง "พรุ่งนี้พวกเราไปแถวลำธารใกล้หมู่บ้าน น่าจะหาเนื้อปลาให้ท่านได้"

ดูท่าว่าลู่กับกวางไพลินจะเจรจากัน ด้วยถ้อยคำที่หยางหลงมิได้ยิน เพราะนางยังไม่ยอมกลับมาอยู่ในร่างมนุษย์ ลู่บอกว่า นางสะดวกใจที่อยู่ในร่างนั้นมากกว่าร่างมนุษย์
ส่วนลู่ หากหยางหลงไม่ได้อยู่ในที่นี้ก็จะไปอยู่ในร่างของกวางทองเช่นกัน

เมื่อหยางหลงกล่าวคำว่ารู้สึกเกรงใจที่ทุกคนต้องมาช่วยจัดหาสิ่งต่าง ๆ ให้ ลู่ก็หัวเราะคิกหันไปพยักหน้ากับพี่สาว ทำให้หยางหลงสงสัย
ลู่รีบโบกมือ"มิมีอันใดพี่หญิงเพิ่งบอกว่า หากบอกก่อนว่าจะทำอะไร ท่านอาจเกรงใจ แล้วท่านก็พูดขึ้นมาว่ารู้สึกเกรงใจก็เลยหัวเราะกัน"

ภายในป่าสีทองที่กว้างใหญ่ ยังแบ่งพื้นที่เป็นเขตของสัตว์เทพต่าง ๆ ซึ่งมิได้หมายความว่าสัตว์ป่าต่างสายพันธุ์จะห้ามล้ำเขตแดนเข้าไป แต่เป็นที่รู้กันโดยนัยยะ ว่าเขตของเสือโคร่ง ป่างูพิษ บ่อจระเข้ และถ้ำของหมีป่าคือเขตอันตราย
และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ลู่ไม่ได้พาหยางหลงไปหาพี่สาว พี่ชายในเขตของเทพเสือโคร่ง
"ถึงข้าจะเป็นเสือโคร่งอยู่ครึ่งหนึ่ง แต่ถ้าท่านพ่อเทพเสือโคร่งไม่อยู่ ก็ไม่ควรเข้าไป"
หยางหลงเข้าใจ แต่แกล้งถาม "กลัวว่าเขาจะกินเจ้าหรือ"
ลู่รับมุกต่อด้วยการหันมาทำตาโต "นี่ไม่รู้หรือว่าข้าน่ะใหญ่ขนาดไหน พ่อแม่ของข้าเป็นใคร ถ้ามีเสือโคร่งสักตัวหิวโซ จนทำร้ายข้า พ่อแม่ข้าต้องไม่ยอมแน่ ทีนี้นะ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน"
ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ "เข้าใจแล้ว ที่แท้ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในป่าสีทองคือเจ้านี่เอง"
"ใช่ข้านี่แหละ รู้ไว้ซะ!" ลู่ตบอกแห้ง ๆของตนเอง
กวางไพลินทำเป็นพ่นลมออกจมูกเสียงดังฟืดฟาด แล้วหันไปทางอื่น ลู่จึงหันไปทำหน้างอใส่พี่สาว
"อ้าว ท่านผู้ยิ่งใหญ่ทำหน้างอเสียแล้ว แล้วพรุ่งนี้พวกเราจะได้ไปเที่ยวที่ลำธารหยกหรือไม่"
ลู่ตบมือเสียงดัง ดวงตาสีทองเป็นประกาย "จริงสินะ ไปลำธารหยกกัน" ท่าทางดีใจดั่งจะไปเที่ยวในเวลานี้
"ตอนนี้หรือ"
เมื่อหยางหลงท้วงขึ้น ก็ทำให้ลู่รู้สึกเก้อเขิน "จริงสินะ ตอนนี้ค่ำแล้ว ต้องเป็นพรุ่งนี้"

ว่ากันว่าเวลาแห่งความสุขจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ หยางหลงเจ้าเมืองลั่วได้เรียนรู้ความจริงข้อนี้ เมื่อเทพกวางสายฟ้าปรากฎตัวขึ้นที่ด้านหน้ากระท่อมในเช้าวันหนึ่ง
"ขอบใจมากที่รักษาสัญญา" เทพกวางผู้เป็นบิดาบุญธรรมของลู่ กล่าวเป็นนัยว่าเวลาหมดลงแล้ว "เรายินดี หากเจ้าจะกลับมาเยี่ยมกวางทองในคราต่อไป"
หยางหลงค้อมตัวลงเพื่อรับคำอนุญาต เทพกวางสายฟ้ามิได้กล่าวคำใดอีก แต่ให้ลู่และกวางไพลินไปส่งหยางหลงที่ชายป่า
ตอนที่เดินกลับออกมาในครานี้ หยางหลงยิ่งรู้สึกว่าเป็นการเดินทางที่รวดเร็วอย่างยิ่ง คล้ายก้าวเท้าเพียงก้าวเดียวก็มาถึงจุดที่จะต้องกลับไป
"อีกสักครึ่งปีท่านค่อยกลับมาเยี่ยมลู่ก็ได้" กวางไพลินที่กลับมาใช้ร่างมนุษย์กล่าวขึ้น "เพราะหลังจากนี้ กวางทองต้องกลับขึ้นไปอยู่กับท่านอาจารย์" นางหมายถึงเทพสูงสุดแห่งป่าสีทอง "หากมาก่อนหน้านั้น คงมิได้พบกัน ทั้งอาจทำให้ท่านแม่ไม่พอใจได้"
ลู่เงยหน้ามองหยางหลง "เวลาที่เกิดปัญหาขึ้นท่านมักกล่าวโทษเอง และให้อภัยผู้อื่น แต่ไม่ให้อภัยตนเอง ข้าขอว่า เรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ปล่อยให้ผ่านไป จะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยก็ขอให้มันผ่านไป แล้วอีกครึ่งปีข้าจะมารอท่านอยู่ที่นี่" คนตัวเล็กกล่าวจบแล้วเอียงคอ "รู้สึกว่าข้าชักเริ่มจะพูดจาอะไรแล้วจบในประโยคเดียวเหมือนท่านพ่อกับท่านแม่มากเลย"
"ใกล้จะเหมือนแล้ว" หยางหลงให้กำลังใจ "ที่แตกต่างกันก็คือ เจ้าจะต้องมีคำถามต่อท้ายอีกหน่อย"
ลู่ยิ้มกว้างพลางพยักหน้า "ข้าจะรอนะ"
หยางหลงแตะที่แก้มใส จากนั้นหันไปกล่าวขอบคุณกวางสาวไพลินแล้วจึงเดินเท้าต่อไปที่หมู่บ้านใกล้เคียง ซึ่งฝากม้าไว้

เมื่อส่งลู่กลับขึ้นเขาไปอยู่กับเทพสูงสุดแห่งป่าสีทองแล้ว กวางไพลินก็ต้องเข้ามารายงานเรื่องราวต่อเทพทั้งสามเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงห้าวันนี้อีกครั้ง
นางรายงานเรื่องราวไปตามตรง ว่าลู่กวางทองมีความจริงใจให้กับหยางหลงเจ้าเมืองลั่วโดยมิคิดปิดบัง ความสดใสร่าเริงของความรักครั้งแรกชัดเจนตั้งแต่ดวงตา หัวใจไปจนถึงการกระทำ และขึ้นเขาไปด้วยความเชื่อมั่นว่าอีกหกเดือนจะได้พบกับหยางหลงอีกครั้ง
"กวางทองมีความสุขมาก ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย และสดใสร่าเริง"
ส่วนหยางหลงเจ้าเมืองลั่วก็แสดงออกว่ารักลู่กวางทองมากเช่นกัน แต่เป็นเพราะถูกผู้ใหญ่ทักท้วงไว้จึงมีความระมัดระวังมาก ตั้งแต่เทพกวางสายฟ้าขู่ว่าจะเฝ้าจับตามองการเคลื่อนไหว ถูกนางเทพกวางสายลมออกปากไว้แต่แรกว่าทั้งที่เพิ่งสูญเสียบุตรชายที่เป็นทายาทในตำแหน่งเจ้าเมืองไปแต่กลับมาตามติดอยู่กับเด็กน้อยเช่นลู่ ส่วนเทพเสือโคร่งภูผาถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่หยางหลงย่อมรู้ดีว่าเทพเสือโคร่งภูผารักบุตรชายคนเล็กผู้นี้มาก
"เขามีเรื่องให้คิดและเป็นกังวลมากมาย หลายคราที่เห็นว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่"
"มันก็เรื่องปกติ" เทพกวางสายฟ้าแสดงความเห็น "เขาเป็นเจ้าเมือง มีปัญหาทั้งเรื่องการเมืองและครอบครัวที่ต้องแบกรับไว้ การที่เขาเดินทางมาอยู่กับกวางทองถึงห้าวัน ก็เพื่อให้พวกเรายอมรับในความรักของทั้งสอง
"ข้าว่าห้าวันนี้เขาคงเครียดน่าดู" เทพเสือโคร่งภูผาหัวเราะเสียงดัง

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเทพทั้งสามที่ประสานกัน กวางไพลินส่ายหน้าแล้วเดินไปทางอื่น
เพราะมีบิดามารดาเป็นแบบนี้ ลู่ถึงไม่เติบโตเป็นผู้ใหญ่สักที....
 
เพียงแต่ไม่กี่วันหลังจากนั้น มีคนผู้หนึ่งมาที่ชายป่าสีทอง นางถวายสุราหนึ่งจอก ข้าวเปลือกหนึ่งกำมือแล้วนั่งคุกเข่ารอ  การรอคอยของนางใช้เวลาไม่นานนัก นางเทพกวางสายลมก็ออกมาพบ
"มีเรื่องอันใด"
หลิวเพ่ยหลิงค้อมตัวก้มต่ำ และกล่าวคำโดยที่มิได้เงยหน้าขึ้น "ข้าน้อยเพ่ยหลิง ฮูหยินเจ้าเมืองลั่ว ข้าน้อยมีเรื่องหารือกับท่านเทพเจ้าค่ะ"
ในฐานะผู้เป็นมารดาของลู่กวางทอง นางเทพกวางสายลมยอมรับว่ารู้สึกหวั่นใจ เมื่อเห็นฮูหยินของหยางหลงที่นี่ และคิดกังวลไปว่า นางจะมาต่อว่าที่ให้การต้อนรับหยางหลงคบหากับลู่ หรือไม่ นางก็อาจจะมาต่อว่าเรื่องที่ลู่ไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งจนเจิงเอ๋อร์ต้องตาย
ทั้งหมดนี้เพราะนางรู้สึกติดค้างสตรีผู้นี้มากเกินไป

"ว่ามา"
หลิวเพ่ยหลิงเริ่มต้นการหารือด้วยการยอมรับว่าการมาในครานี้มิได้หารือกับผู้ใดมาก่อน แต่เป็นความตั้งใจของนางเอง จากนั้นจึงกล่าวถึงเรื่องที่จะหารือ.....

นางเทพกวางสายลมนิ่งงันเมื่อรับฟังคำหารือของหลิวเพ่ยหลิงจบลง จากนั้นจึงกล่าวขึ้น "เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยหรือ"
"เจ้าค่ะ" หลิวเพ่ยหลิงยอมรับ "ข้ามิได้ยึดติดกับตำแหน่งฮูหยินเจ้าเมือง พร้อมที่จะถูกลงโทษหรือต้องกลายเป็นอนุ หรือถูกขับไล่ แต่เมื่อท่านพี่ให้ความเมตตากับข้าและลูก ข้าจึงตั้งใจว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีความสุข จะดูแลเจิงเอ๋อร์ให้ดีที่สุด แต่ความขัดแย้งของผู้ใหญ่ก็กลับเป็นการทำร้ายเด็ก และดับความคาดหวังของชาวเมืองไปด้วย เมื่อข้าแน่ใจว่าท่านพี่กับคุณชายลู่มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ข้าจึงหวังความเมตตาของท่านเทพ ช่วยให้ข้าได้มีโอกาสชดใช้ท่านพี่ด้วยเถิด"

"ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีเรื่องแบบนี้ แล้วลู่กวางทองก็ยังเด็ก เขายังไม่เหมาะที่จะเอ่อ..." นางนึกหาคำที่เหมาะสม "แต่ข้าเข้าใจความกังวลของเจ้า ถือเสียว่าข้ายังมิได้ตกลงให้ตามที่เจ้าขอ แต่รับว่าจะไปหารือกับพ่อของเขา และท่านเทพกวางสายฟ้าก่อน"

สตรีผู้นี้ฉลาดนัก นางมิได้เอ่ยคำสู่ขอลู่ให้หยางหลง ไม่กล่าวคำใด ๆ ที่อาจถูกตีความไปทางที่เป็นการลดศักดิ์ศรีของลู่ ตลอดจนเทพแห่งป่าสีทอง เพราะนางรู้ดีว่าเทพทั้งสามรักบุตรผู้นี้มาก นางจึงกล่าวให้น้ำหนักเกี่ยวกับการที่นางต้องสูญเสียบุตรที่เป็นความหวังของนางและคนทั้งเมือง และนางขออุ้มบุญบุตรที่เกิดจากหยางหลงกับลู่เพื่อทดแทนบุตรของนางที่เสียชีวิตไปแล้วคนนั้น

เทพกวางสายฟ้า และ เทพเสือโคร่งภูผาเองก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากนางเทพกวางสายลม
"ต้องยึดถือเรื่องสายเลือดมากขนาดนี้เชียวหรือ" เทพกวางสายฟ้ากล่าวขึ้นในที่สุด หากจะมีใครสักคนที่ไม่เข้าใจความคิดนี้ของหลิวเพ่ยหลิง ย่อมเป็นเทพกวางสายฟ้าผู้รักลู่กวางทองยิ่งกว่าลูกของตนเองผู้นี้อย่างมิต้องสงสัย
"ข้าอยากช่วยนาง แต่ข้าไม่ยอมส่งลูกให้กับหยางหลงเวลานี้ เพราะหากทำเช่นนั้นก็เท่ากับส่งลูกไปตาย" เมื่อกล่าวมาถึงตอนนี้ เทพกวางสายฟ้า และเทพเสือโคร่งภูผา ต่างพยักหน้าเห็นด้วย

การสืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองลั่ว สืบทอดโดยสายเลือดให้แก่บุตรคนแรก ยามนี้หยางเจียเจิงหาชีวิตไม่แล้ว แต่หยางเจิ้นขุยก็หาใช่บุตรที่แท้จริงของหยางหลง
หยางหลงไม่ติดใจเพราะรักหยางเจิ้นขุยดั่งลูกและพร้อมที่จะมอบตำแหน่งนี้ให้ แต่หลิวเพ่ยหลิงไม่ยินยอม นางจึงยินดีอย่างยิ่งที่ป่าสีทองต้อนรับหยางหลง และเฝ้ารอโอกาสที่จะได้ถามสามีว่ามีหนทางหรือไม่ที่จะทำให้ลู่มีบุตรของหยางหลง
เมื่อสามียืนยันว่านี่เป็นเรื่องที่เป็นไปมิได้ หลิวเพ่ยหลิงจึงตัดสินใจเดินทางมาหารือกับนางเทพกวางสายลม

ทารกคนหนึ่งถือกำเนิดจากอะไร เรื่องน้ำเชื้อของหยางหลงนั้นมิต้องกังวล เรื่องที่หลิวเพ่ยหลิงรับจะอุ้มบุญนั้นก็มิเป็นปัญหา ทั้งคู่อยู่ในวัยที่เหมาะสม
ปัญหาแรกคือลู่ยังเด็กเกินไป
ปัญหาต่อมาคือสิ่งที่อยู่ในใจของหลิวเพ่ยหลิง
 
"นางกล่าวหลายคราว่ามาหารือ แต่ข้ากลับรู้สึกว่านางกำลังบอกว่า การที่เมืองลั่วต้องเสียว่าที่เจ้าเมืองไปก็เพราะลู่ตามหยางหลงไปที่จวนเจ้าเมือง"
หลังจากการตั้งคำถามและทวนคำตอบกันหลายหน สุดท้ายเทพทั้งสามก็นิ่งเงียบมองหน้ากันไปมา เพราะลึกลงไปในใจทั้งสามต่างไม่ต้องการให้ลู่ต้องทำเรื่องเช่นนี้

"ต้องมีน้ำเชื้อทั้งของหยางหลง แล้วก็ลู่สินะ" เทพเสือโคร่งภูเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า "แล้วจะตั้งท้องได้อย่างไร หากมิได้นอนด้วยกัน"
"มิได้นะ!" นางเทพกวางสายลมลุกขึ้นยืนทันที "เรื่องนี้ข้าไม่ยอม!" 
จะให้ลู่และหยางหลงไปหลับนอนกับหลิวเพ่ยหลิง ข้อนี้เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด แค่คิดเทพทั้งสามก็รู้สึกโมโหแล้ว
ลำพังหยางหลงมาอยู่ที่ป่าสีทองหลายวัน ได้นอนข้างกันแต่ไม่มีอะไรที่เกินเลยไปมากกว่านั้น แต่สตรีนางนี้กลับมาขอบุตรจากป่าสีทอง ใครจะยอม!
จากนั้นทั้งหมดก็นิ่งเงียบกันไปอีกหน นางเทพกวางสายลมมองเทพกวางสายฟ้า และเทพเสือโคร่งภูผาที่มองมาก็รู้สึกร้อนตัว
"พวกท่านตำหนิข้าอยู่สินะ"
เมื่อนางคิดกังวลในแบบกวาง เทพเสือโคร่งภูผาก็แก้ปัญหาในแบบของเสือ
"หากคิดเช่นนั้น ก็ควรต้องโทษว่า เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะข้าลอบเข้ามาหาเจ้า จนทำให้เจ้าตั้งครรภ์แล้วก็มีกวางทอง"
ผลก็คือนางเทพกวางสายลมหันมาชี้หน้าอีกฝ่ายในทันที "เพราะท่านนั่นแหละ เพราะท่านทำนิสัยไม่ดีให้ลูกเห็นอยู่ตลอด กวางทองถึงได้มีนิสัยทำอะไรตามใจตนเองเหมือนท่านไม่มีผิด ดังนั้นท่านต้องรับผิดชอบ!"
เทพเสือโคร่งภูผาชี้จมูกตนเอง ไม่ได้กล่าวโต้แย้ง เพราะก็คิดอยู่เหมือนกัน ว่านิสัยคิดอะไรแล้วทำทันทีน่ะเหมือนใคร ที่แท้ก็เหมือนตนเองหาใช่ใครที่ไหน

แต่ลึก ๆ ในใจเทพทั้งสามล้วนทราบดีว่า มีวิธีการที่จะทำให้หลิวเพ่ยหลิงได้ตามที่ขอมา แต่ต่างก็ทำเป็นไม่รู้วิธีการเหล่านั้น เพราะต่างก็รักบุตรมาก
ลู่คือลูกของพวกตน
ลู่ยังเด็กเกินไป
และยังไม่ต้องการมอบลู่ให้กับผู้ใด ต่อให้คนผู้นั้นจะดีพร้อมเช่นหยางหลงก็ตาม

.......จบบทที่สิบ .......

[sirin_chadada]

ความหวงลูกนี้ดูน่าเอ็นดูเสียจริง

[dekying kukkig]

   อะไรคือความจริงที่อยู่ในใจฮูหยินนะนี่
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วรู้สึกว่าคนที่ดูฮูหยินออกคือเหล่าพ่อเทพแม่เทพของลู่แน่ๆ ว่ามีเจตนาไม่ดี
แลดูมีลับลมคมในและร้ายกาจ

ลุ้นตอนต่อไปค่ะว่าจะเดินหมากอย่างไร

[lizzii]

กลัวความคิดฮูหยิน เหมือนนางเป็นคนดี แต่เราไม่เคยไว้ใจนางมาตั้งแต่แรก อ่ะ

[alternative]

หวงลูกระดับ 100

หยางหลงก็นกต่อไป 555

[Jibbubu]

เราว่าฮูหยินไม่น่าวางใจเลย

[MayA@TK]

ไม่ใช่ว่าฮูหยินคิดการใหญ่อะไรเหรอ

 

[fay 13]

 

[noteno]

ลู่ผู้ยิ่งใหญ่ในป่าสีทอง...

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา
เราไม่โอเค...  กับความคิดของฮูหยิน
เจตนาแปลกๆๆ  ถ้าคิดดีจริงก็ปล่อยมือจากหยางหลงดิ  ลู่เป็นเทพนะ ลู่น่าจะท้องเองได้

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หลิงเพ่ยหลิง กล้าปกปิดเล่ห์เหลี่ยมกับเทพกวางทอง เทพเสือโคร่งหรือ
ดูเหมือนช่วยเหลือเรื่องตั้งท้อง แต่ถ้าคลอดมานางก็เป็นแม่น่ะสิ
ถ้าโทษว่าเพราะลู่ ตามหยางหลงเข้าไปในเมือง ทำให้ลูกนางตาย
งั้นพูดอีกอย่างคือ ถ้านางไม่แต่งงานกับหยางหลง ลูกนางก็ไม่ตาย
ทำไมไม่บอกว่าถ้าแม่หยางหลง พี่ชายแม่หยางหลงไม่มายุ่งที่เมือง
ก็ไม่เกิดเหตุการณ์นี้ หาเรื่องโทษลู่สินะ แพะรับบาป
       
 
 

[imymild]

หรี่ตามองฮูหยิน ไม่ไว้ใจ

[twinmonkey0311]

 

[Ornon]

ฮูหยินไม่น่าไว้ใจ ส่วนเหล่าเทพหวงลูกระดับล้าน

อยากอ่านต่อแล้ว ขอบคุณมากนะคะ

 

[lilowria]

ก็ว่าอยู่ฮูหยินดูแปลกๆ

[mild-dy]

 

[naplatoo]

วิธีไหนกันนะ หึหึ

[PKT]

 

[beerby-witch]

นังฮูหยินนี่ร้ายใช่มั่ยคะ 

[treenature]

เหตุผลที่อยากจะท้อง ของหลิวเพ่ยหลิง มันแปลกๆอยู่นะคะ แต่ก็รอขั้นตอนของการท้องนะคะ

[Ginny Jinny]

ลู่น้อย 

[fangkao]

กว่าจะได้มาเป็นเขยป่าแห่งนี้ ยังต้องเจอบททดสอบอีกแยะ ท่านหยางหลง 5555 รักเด็กก็ต้องทำใจหลายด่านหน่อยนะ

[psyche]

ปกติจะไม่อ่านนิยายที่แต่งยังไม่จบ กลัวค้าง
แต่ถ้าคุณไจฟ์ ที ต้องอ่านค่ะ คุณ 2 คน ไม่ทิ้งนิยายแน่นอน เรามั่นใจ
อ่านทุกเรื่องของคุณ (ยกเว้น 3P) เป็น FC เลยค่ะ เรื่องนี้สนุกอีกแล้วว แนวไม่เคยซ้ำกันเลย

[kail]

นังฮูหยินนี่อะไรยังไง ร้ายลึกชิมิ

[Teddysdeath]

ถ้ารอให้ลู่โตก่อนแล้วท้องเองล่ะ กวางเทพท้องได้มั้ยนิ

[dekying kukkig]

    จงมาๆๆๆๆๆๆๆ

[noteno]

 

เเวะมารอกวางทอง