หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ติดภารกิจยาวนาน ติดไว้หลายตอนเลย
เดี๋ยวตามไปเก็บย้อนหลังก่อน
คิดถึงน้องลู่ & คนแต่งคับ 

[piggyfree]

ลู่จ๋า...มาเถอะ
พี่คิดถึง

[MyTeaMeJive]

ภาคกวางทอง

บทที่สิบเอ็ด

ช่วงบ่ายของหลายวันต่อมา นางเทพกวางสายลมจึงมาพบหลิวเพ่ยหลิงฮูหยินของเจ้าเมืองลั่ว ที่จวนเจ้าเมือง 
เมื่ออยู่ในร่างเทพกวาง นางคือเทพกวางที่ตัวใหญ่ยิ่ง และเมื่อนางอยู่ในร่างของมนุษย์ นางก็รูปร่างสูงใหญ่ยิ่งเช่นกัน ทั้งส่งแรงกดดันจนทำให้อีกฝ่ายได้แต่คุกเข่าค้อมตัวก้มหน้า
หลิวเพ่ยหลิงยอมรับมาตั้งแต่แรกว่าเรื่องที่ขอไปนั้น เป็นการเอาแต่ใจมากเพียงใด และเป็นเรื่องที่สร้างความลำบากใจมากที่สุดแล้วสำหรับผู้ที่เป็นมารดาทุกคน
แต่นางก็มีเป้าหมายสำคัญที่จะต้องลองเสี่ยงดู
ตัวของนางเองหากมีสตรีสักคนเข้ามาขอบุตรชายไปเป็นภริยาของสามีผู้หนึ่ง นางคงจะต้องโกรธมาก ไม่แน่ว่าอาจขับไล่ไปให้พ้นหน้า ร้องตะโกนด่า และไม่ยอมให้สตรีผู้นั้นเข้ามาในบ้านอย่างแน่นอน
แต่นางเทพกวางสายลมยังคงรักษาสัจจะนั้น
 
"ลู่เป็นกวางทอง ที่พ่อเป็นเสือโคร่งแต่แม่เป็นกวาง เขาติดอยู่ในร่างของเด็กน้อยมาหลายปี แขนขาที่ลีบเล็กนั่นมิใช่เพราะพิการ แต่เพราะยังโตไม่เต็มที่ ไม่อาจให้น้ำเชื้อที่แข็งแรง และพวกเรา...ข้ากับพ่อทั้งสองของกวางทองก็ไม่อาจคาดเดาได้เช่นกันว่าต้องรออีกนานเท่าใด"
หลิวเพ่ยหลิงมองตามย่างก้าวของนางเทพกวางที่เดินเข้ามาใกล้
"คิดว่าน่าจะอยู่ระหว่างสองถึงห้าปีนี้ หากเป็นห้าปีจริง ข้าก็คิดว่าเจ้าน่าจะยังคงตั้งครรภ์ได้" นางเทพกวางหยุดยืนอยู่ข้างหน้า แตะข้อศอกให้ลุกขึ้นยืน "แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เมื่อถึงเวลานั้นแล้วหยางหลงกับกวางทองยังคงมีรักมั่นต่อกัน และเจ้ามิได้รู้สึกต่อต้านทารกในครรภ์" หลิวเพ่ยหลิงเข้าใจคำกล่าวนั้น "เจ้าต้องรักษาสุขภาพร่างกายให้แข็งแรง"
จากนั้นนางเทพกวางมอบยาบำรุงร่างกายให้ และนัดแนะว่าจะมาตรวจสุขภาพของเพ่ยหลิงด้วยตนเองเดือนละครั้ง
เรื่องนี้ย่อมมิใช่แค่มาตรวจสุขภาพของหลิวเพ่ยเพียงอย่างเดียว เพราะในฐานะมารดา นางเทพกวางยังต้องการติดตามความเคลื่อนไหวของหยางหลง กับหลิวเพ่ยหลิงด้วย
เวลาสองถึงห้าปีนี้ อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น นางไม่ต้องการยกบุตรอันเป็นที่รักให้กับคนที่มิได้จริงใจต่อบุตรของนางอย่างแน่นอน

แต่ในเวลาเดียวกันนั้น ทั้งหยางหลงและลู่ต่างก็มิได้รู้เลยว่ามีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นลับหลัง ยังคงเฝ้ารอคอยเวลาที่จะได้พบกันอีกครั้งเมื่อครบหกเดือน

ก่อนที่น้องชายทั้งสองคนจะออกเดินทางไปสำรวจกิจการที่ต่างเมืองเมื่อสองเดือนก่อน หยางหลงเจ้าเมืองลั่วก็ย้ำแล้วย้ำอีกให้หยางเฉิง และหยางไห่กลับมาให้ทันกำหนดเวลาที่ตนเองจะไปป่าสีทอง และเมื่อเห็นว่าหยางไห่เดินทางกลับมาถึงก่อนกำหนดนัดเพียงหนึ่งวัน หยางหลงที่ไม่เคยเป็นคนชอบบ่น ทั้งไม่ใช่คนใจร้อน ก็ทั้งบ่นทั้งออกอาการร้อนใจที่น้องรองไม่กลับมาเสียที แต่คำบ่นและสีหน้าเป็นกังวลนั้นหายไปทันทีที่หยางเฉิงเดินทางกลับมาในวันถัดมา
เรียกว่าหยางเฉิงกลับมาทันกำหนดเวลาพอดีไม่ขาดไม่เกิน 
หยางหลงรีบส่งต่องานให้น้องชายทั้งสองคน เพื่อที่จะไปเตรียมตัวออกเดินทางไปป่าสีทอง
แม้จะเร่งรีบ แต่สีหน้าท่าทางมีความสุขนั้นทำให้หยางไห่อดไม่ได้ที่จะต้องออกปากก่อกวน
"นี่หากไม่รู้เรื่องในบ้านของพี่ใหญ่มาก่อน ข้าคงต้องออกปากว่า พี่ใหญ่หลงภริยาใหม่จนกลายเป็นคนละคน"
"ไม่ใช่" หยางหลงหันมาดุน้องเล็กในทันที "ลู่ยังเด็ก แล้วท่านเทพผู้เป็นบิดาและมารดาของลู่ก็ยังไม่อนุญาต"
"ต้องรออนุญาตด้วย" หยางเฉิงยังพลอยเย้าแหย่พี่ใหญ่ไปด้วยอีกคน ทั้งที่รู้ว่า การรอเพื่อขออนุญาตคือนิสัยที่แท้จริงของหยางหลงเจ้าเมืองลั่วผู้นี้

พี่ใหญ่ของพวกเขา ถูกเลี้ยงดูให้ดำเนินชีวิตที่อยู่ในกรอบที่ดีงามมาตลอด
....ช่างเป็นชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายยิ่งนัก

"เป็นเช่นนั้น" หยางหลงรู้ว่าน้องชายกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็แสร้งพูดจาดั่งไม่รู้ทันตามไปด้วย "หรือเจ้าจะกล้าลองดี สองคนเป็นเทพกวาง อีกหนึ่งคือเทพเสือโคร่ง" พี่ใหญ่ยังคงทำสีหน้าครุ่นคิดที่แฝงเลศนัยมากถึงเก้าส่วน "พวกเขาดูน่าเกรงขามอย่างไรพวกเจ้าก็คงเคยเห็นแล้ว นอกจากนี้ลู่ยังมีพี่น้องที่มีทั้งที่เป็นเทพ และยังไม่ถึงขั้นเทพทั้งกวางและเสืออีกนับสิบตัว "
หยางไห่ทำตาโต "พวกเขาน่ากลัวขนาดนี้ หากวันใดพี่ใหญ่ทำอะไรให้พวกเขาไม่พอใจ หรือหากพี่ใหญ่เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา....."
"หากลู่เปลี่ยนใจ" หยางหลงยังคงไม่พลาดตกลงไปในช่องว่างประโยคคำกล่าวของหยางไห่ "หากเขาไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าก็จะไม่ห้าม แต่สำหรับข้าแล้วไม่มีวันเปลี่ยนใจ"

หยางเฉิงหันไปมองน้องเล็กด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า น้องเล็กคงจะต้องใช้เวลาอีกหลายปีจึงจะสามารถวางหลุมพรางให้พี่ใหญ่เหยียบเท้าพลาดลงไป
เห็นว่าพี่ใหญ่ไม่ค่อยขัดใจใคร ดูนิ่ง ๆ และดูเป็นผู้ใหญ่เช่นนี้ อย่าได้หวังว่าเขาจะไม่รู้เท่าทันผู้อื่น
แต่ขณะที่หยางไห่กลอกตามองบน หมัดแข็ง ๆ ก็ชกเข้าที่ต้นแขนของพี่รอง
"ท่านก็ไม่ได้ดีไปกว่าข้านักหรอก"

หยางหลงเจ้าเมืองลั่ว ฝากงานไว้กับน้องชายอีกครู่หนึ่งก็กลับไปเตรียมตัวที่จวนเจ้าเมือง แต่ก่อนที่จะออกเดินทางหลิวเพ่ยหลิงและชุนผิงฮูหยินใหญ่ของหยางเฉิง ก็นำขนมมาฝากไปให้ลู่ ซึ่งมีท่าทียินดีอย่างยิ่งเมื่อเปิดกล่องอาหารออกมาแล้วพบว่าฮูหยินของทั้งสองบ้านช่วยกันเตรียมขนมที่เป็นของชอบมาให้มากมาย
น้องชายคนเล็กหันไปพูดอวดกับกวางสาวไพลินว่า ขนมเหล่านี้มีรสชาติอร่อยมาก
กวางสาวทำเสียงฮึดอัด จากนั้นก็เปลี่ยนร่างกลับมาเป็นมนุษย์เพื่อรับขนมจากมือของน้องชาย
"เจ้านำไปมอบให้ท่านพ่อกับท่านแม่ก่อนดีกว่า จากนั้นข้าค่อยขอแบ่งมา"
หยางหลงหันไปเปิดห่อผ้าอีกห่อ ด้านในมีกล่องขนมอยู่สามกล่อง "มีอีกสามกล่อง สำหรับท่านเทพกวางสายลม เทพกวางสายฟ้า และท่านเทพเสือโคร่งภูผา"
ลู่เอียงคอมองขนมในกล่อง "ข้าว่าท่านทั้งสามน่าจะพอใจสุราดอกท้อมากกว่าขนมเหล่านี้นะ"
ครานี้หยางหลงขมวดคิ้ว "ข้าเตรียมมาเพียงขวดเดียว ถวายไปทั้งหมดแล้วตั้งแต่ปากทาง" นี่เป็นคราแรกที่มาทำความรู้จักกับผู้ใหญ่ฝ่ายลู่ แต่กลับเลือกของกำนัลผิดพลาดครั้งใหญ่ "ขอข้ากลับไปแจ้งคนที่หมู่บ้านให้ไปนำสุราดอกท้อมาสักหลายไหดีหรือไม่"
ลู่โบกมือหัวเราะเสียงใส "ไว้คราหน้าก็ได้ หรือไม่ก็ไว้เมื่อท่านหยางเฉิง หรือหยางไห่ผ่านมาก็ทิ้งสุราดอกท้อไว้ที่ปากทางสักสามไหก็พอ"
หยางหลงคิดเห็นขัดแย้งในใจ ให้น้องชายนำสุรามามอบให้ จะเหมือนกับตนเองนำมามอบให้ได้อย่างไร

คำแนะนำของลู่ทั้งหมดล้วนเป็นความจริง เพราะเมื่อหยางหลงนำขนมไปมอบให้ ทั้งเทพกวางสายฟ้า และ นางเทพกวางสายลมไม่ได้ให้ความสนใจกับขนมในกล่องมากนัก เมื่อรับมาก็ส่งต่อให้กวางสาวไพลินนำไปแบ่งกับพี่น้องตนอื่น แต่เมื่อรู้ข้อเสนอเรื่องสุราดอกท้อที่ลู่บอกกับหยางหลง เทพกวางสายฟ้าก็ยกมือขึ้นกุมขมับ ขณะที่นางเทพกวางสายลมมีสีหน้าจะโกรธก็มิใช่ จะอายก็มิเชิง เมื่อกล่าวกับหยางหลง
"ไม่ต้องจัดเตรียมขนาดนั้น ของฝากพวกนี้ก็เช่นกัน เพียงแค่เมื่อเจ้ามาแล้วลู่กวางทองมีความสุข ก็ทำให้พวกเรามีความสุขแล้วเช่นกัน"
ลู่ยิ้มจนตาพราวให้กับมารดา ทราบว่ามารดาวางตนไม่ถูกเมื่อกล่าวถึงเรื่องของขวัญของฝาก จึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย "ขนมแป้งอันนี้ฮูหยินของท่านหยางเฉิงทำเองอร่อยมาก"
นางเทพกวางสายลมเปลี่ยนความคิดมาตามใจบุตรในทันทีเช่นกัน "ขนมอันใด"
ลู่หยิบขนมแป้งนึ่งซึ่งด้านในเป็นใส้ถั่วและเม็ดบัวให้กับมารดา มารดาก็หันไปถามกวางสาวไพลินต่ออีกทอดหนึ่ง "ไพลินเจ้าทำเป็นไหม"
กวางสาวไพลินมีสีหน้าดั่งคำกล่าวตัดพ้อ ว่านางเป็นกวางที่มีหน้าที่คอยดูแลน้องอยู่ทุกวัน จะเอาเวลาที่ไหนไปเรียนทำขนมจากมนุษย์
นางเทพกวางสายลมกล่าวต่อ "กวางทองชอบขนมแบบนี้หรือ งั้นพอเจ้าขึ้นเขาไปฝึกวิชากับท่านเทพสูงสุด แม่จะให้ไพลินไปเรียนทำขนมกับฮูหยินท่านหยางเฉิง"
เมื่อกวางไพลินกลอกตามองบนอีกสองรอบ ลู่ก็หัวเราะอารมณ์ดี ส่วนหยางหลงได้แต่มองด้วยความความชื่นชมกับความสุขในครอบครัวเทพกวางแห่งป่าสีทอง

พูดคุยกันอีกสักครู่ตามมารยาท นางเทพกวางก็บอกให้ไปพักผ่อนได้
บริเวณที่พักของเทพกวาง มีพี่ชายและพี่สาวของลู่ที่ยังอยู่ในร่างกวางหลายตัวที่พักผ่อนอยู่ เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นลู่ก็ส่งเสียงเล็ก ๆ ทักทายกัน แต่ไม่ได้เดินเข้ามาหา
ลู่จึงพาหยางหลงไปทางเชิงเขา แล้วชวนนั่งกินขนมด้วยกันที่โคนต้นไม้ใหญ่
น้องเล็กส่งขนมกล่องหนึ่งให้กับนางกวางไพลิน ส่วนอีกกล่องหนึ่งเลือกหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งยื่นให้หยางหลงด้วยความมีน้ำใจ
"ให้ชิ้นหนึ่ง"
คนตัวใหญ่ส่ายหน้า "เจ้ากินเถอะ"
แต่เมื่อลู่ย้ำชวนให้กินด้วยกัน หยางหลงก็รับขนมมาแล้วบิออกครึ่งหนึ่ง เพื่อป้อนคนชวน 
กวางสาวไพลินที่กำลังเลือกดูขนมในกล่องที่รับมาลอบอมยิ้ม แล้วบอกว่า จะขอขนมไปฝากจิ้งจอกไฟซึ่งเป็นเพื่อนสนิท 
"เจ้านั่นชอบมนุษย์ จนจะกลายเป็นมนุษย์อยู่แล้ว น่าจะชอบขนมเหล่านี้"
ลู่พยักหน้าเห็นด้วย ถามว่าแล้วจะอยู่กินขนมกับเพื่อนหรือไม่ กวางไพลินก็บอกว่า อาจแค่นำไปให้แล้วก็จะรีบกลับมา
แต่เมื่อกวางสาวเดินห่างออกไปได้ไม่กี่ก้าว  เทพเสือโคร่งศิลาดำกลับปรากฎตัวขึ้นโดยก้าวเท้าออกมาจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่ ขวางทางกวางไพลินไว้

เพราะทั้งสองอยู่ในร่างมนุษย์ ทำให้หยางหลงพอจะคาดเดาความคิดของพวกเขาได้จากลักษณะการเคลื่อนไหวของร่างกาย และสีหน้าแววตา เนื่องด้วยเทพเสือโคร่งศิลาดำพี่ชายของลู่ผู้นี้ มีนิสัยเงียบขรึมแตกต่างจากบรรดาเทพอื่น ๆ ที่หยางหลงพบเจอมา
ว่าที่จริงเทพแห่งป่าสีทองที่พบเจอก็ล้วนแตกต่างกัน เพียงแต่เทพผู้นี้แปลกที่สุดแล้ว
ลู่ที่มักจะอ้อนออเซาะผู้อื่นไปทั่ว มองเทพเสือโคร่งศิลาดำคราหนึ่ง หันมามองกวางสาวไพลินคราหนึ่ง สมองน้อย ๆ กำลังคิดว่าจะพูดอะไรดี เพื่อมิให้พี่หญิงถูกตำหนิ

เทพเสือโคร่งสิลาดำมองกวางไพลิน มองขนมในมือ แล้วหันไปมองลู่ จากนั้นก็มองกวางไพลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยถ้อยคำตำหนิมากมาย
เป็นการใช้สายตาแทนคำกล่าว ที่หยางหลงตีความเอาเองว่า มารดาให้อยู่เฝ้าดูแลน้อง แต่กลับจะนำขนมไปให้เพื่อน เจ้ากำลังละเลยหน้าที่...น่าจะอนุมานได้ราว ๆ นี้

"พี่หญิงจะเอาขนมไปให้จิ้งจอกไฟ เดี๋ยวก็จะกลับมา ท่านพี่ศิลาดำมากินขนมด้วยกัน" ลู่ชักชวน
เทพเสือโคร่งศิลาดำมิได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำชวนของน้องเล็ก เพียงแต่เปลี่ยนมาจ้องมองหยางหลงขณะที่ก้าวถอยหลังไปอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ เป็นท่าทางที่สามารถเข้าใจได้ว่า อีกฝ่ายตั้งใจที่จะจับตามองชนิดไม่ให้มีการกระทำใด ๆ คลาดสายตาไปได้...น่าจะเป็นเช่นนั้นนะ
กวางไพลินหันมาร้องบอกกับลู่ โดยที่สายตายังคงมองไปทางด้านหลังต้นไม้ใหญ่ ว่าจะรีบกลับมา จากนั้นนางก็หมุนตัวหายไป

จากลักษณะท่าทีนี้ หากมิได้รู้เบื้องหลังอะไรก็มาก่อนก็คงคิดว่าเป็นความระแวดระวังแบบกวางกับเสือ
ซึ่งความจริงแล้ว ทั้งหมดนี้คือการร่วมกันทำหน้าที่ดูแลน้องเล็กที่เคยหนีออกป่าไประยะหนึ่ง โดยมิให้คลาดสายต่างหาก

เมื่อพี่สาวและพี่ชายพ้นไปจากสายตา ลู่ก็หันมาทำหน้าตลกขณะที่กระซิบกระซาบกับหยางหลง "ปกติข้าก็จะอยู่กับพี่หญิงกวางไพลิน แต่ตอนนี้ท่านพ่อเทพเสือโคร่งภูผาให้พี่เทพเสือโคร่งศิลาดำมาอยู่ด้วยกัน นี่จะทำให้ท่านรู้สึกไม่สะดวกสบายหรือไม่"
ที่ต้องส่งเทพเสือมาเฝ้าก็เพราะตนเองเป็นสาเหตุแท้ ๆ แต่ลู่กลับมองเป็นเรื่องสนุกไปเสียได้
"ไม่หรอก"
ที่จริงหยางหลงไม่เคยรับรู้ถึงแรงกดดัน หรือ ความรู้สึกว่ากำลังถูกเฝ้ามอง
ไม่เคยได้กลิ่นสาบเสือ ไม่เคยรู้สึกถึงความไม่หวังดีเลยสักครา
หรือต่อให้เป็นเวลาปกติที่จะมีกวางไพลินอยู่ด้วยก็หาได้รู้สึกไม่สะดวกสบายอันใด เพราะหยางหลงเองก็ต้องการแสดงความเชื่อมั่นต่อผู้ใหญ่เช่นกัน ว่ามิได้คิดฉวยโอกาสล่วงเกินลู่
"ให้พี่ ๆอยู่ด้วยก็ดี ผู้ใหญ่จะได้วางใจ ว่าข้าบริสุทธิ์ใจต่อเจ้า"
ลู่ยิ้มยิงฟันแล้วกินขนมต่อ
หยางหลงใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดเศษขนมที่มุมปาก
"ข้าคิดว่า พวกเขาเป็นห่วงเจ้า และต้องการศึกษาข้า หาได้มีเจตนาที่จะขัดขวางการคบหากัน เพียงแต่การที่ท่านพี่ออกไปอยู่ข้างนอกเช่นนั้น ดูห่างเหินไปสักหน่อย ให้ท่านพี่เข้ามากินขนมด้วยกันก็ได้"
ลู่ส่ายหน้า "ขอสุราดอกท้อเพิ่มอีกสักไหไปให้ท่านพี่เทพศิลาดำดีกว่า"

หยางหลงพยักหน้ารับคำ
ดูท่ากลับไปครานี้ ต้องเตรียมสุราดอกท้อของชอบของบรรดาเทพแห่งป่าสีทองให้มากสักหน่อย

ลู่หันมามองคนที่นิ่งเงียบไป
"คิดอันใดอยู่"
"คิดว่า....." หยางหลงกระซิบถ้อยคำบางคำที่ข้างหูของลู่ ถ้อยคำนั้นทำให้อีกฝ่ายหน้าแดง
ผู้ที่มีอาวุโสกว่าก้มลงจูบที่แก้มใส เรื่อยมาถึงริมฝีปากสวย ชิมความหอมหวานให้ชื่นใจ แต่ถึงกระนั้น ผู้ที่เฝ้ามองอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ก็หาได้เข้าขัดขวางความใกล้ชิด
"ท่านน่ะร้ายเงียบ" ลู่ต่อว่าทันทีที่อีกฝ่ายละริมฝีปากออก แล้วกัดขนมคำใหญ่
หยางหลงเฝ้ามองท่าทีเขินอายนั้น มือใหญ่แตะที่แก้มแดงเรื่อ "ทุกคนล้วนตามใจ และถือความพอใจของเจ้าเป็นหลัก"
ลู่พยักหน้ายอมรับ "ท่านอาจารย์มักกล่าวว่า ทุกคนน่ะแม้ว่าจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องคบหาท่าน แต่สุดท้ายแล้วก็ยังตามใจข้า สักวันข้าจะเติบโตเป็นกวางเกเรผู้หนึ่ง"
"แล้วเจ้าจะเป็นกวางเกเรหรือไม่"
ลู่ทำแก้มพอง "ข้าว่า เวลานี้ข้าก็เกเรอยู่มากแล้วนะ ถ้าเกเรกว่านี้จะเป็นยังไง" พูดแล้วก็นึกขึ้นมาได้ "ถ้าเกเรกว่านี้ท่านจะยังชอบข้าไหม อีกสามวันเมื่อท่านกลับไปแล้ว ท่านจะมาหาข้าอีกในอีกหกเดือนข้างหน้าหรือไม่"
หยางหลงพยักหน้าช้า ๆ "อันที่จริงข้าไม่เคยคิดเรื่องที่เจ้าจะเกเร หรือการก้าวเท้าออกจากป่าสีทองแล้วไม่กลับมา แต่ก็คิดว่า......"
เมื่อคนกล่าวคำพูดแกล้งทอดเสียงช้า ๆ คนที่ฟังก็ตั้งใจฟังอย่างเต็มที่
"เจ้าไม่คิดว่า มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าทดลองกันทั้งสองฝ่ายหรอกหรือ"
ลู่พลอยพยักหน้าช้า ๆ ตามหยางหลงไปด้วย "นั่นสินะ ไม่ควรทำตัวเป็นกวางเกเรจริง ๆ"

เทพเสือโคร่งศิลาดำที่ยังคงอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่กลับมีความคิดเห็นขึ้นมาอย่างหนึ่ง
การมีคนรักที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ทั้งด้วยวัยและความคิดก็ดีเช่นนี้เอง มีเรื่องมากมายที่ทั้งมารดาและบิดาไม่กล้าจะบอกกล่าวกับลู่ แต่หยางหลงผู้นี้กลับกล่าวออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง
เมื่อกวางสาวไพลินกลับมา แล้วเห็นว่าเทพเสือโคร่งศิลาดำมีรอยยิ้มอยู่ในใบหน้า ก็นึกสงสัยและมีคำถามที่ต้องการถาม แต่เทพเสือโคร่งศิลาก็กลับขึงใบหน้าเรียบตึงอีกครั้ง ทั้งพยักหน้าให้นางรีบกลับเข้าไปอยู่กับลู่
"ข้ารู้หน้าที่ของตนเองหรอกน่า"

ใกล้ค่ำ ลู่และกวางสาวไพลินจึงพาหยางหลงกลับมาที่กระท่อมหลังเดิม ซึ่งได้รับการซ่อมแซมให้แข็งแรงขึ้น ทั้งมีเครื่องใช้อยู่พร้อม
กวางสาวไพลินเป็นผู้อธิบาย "ท่านเทพเสือโคร่งภูผาให้ท่านแม่เล็กว่าจ้างชาวบ้านแถวนี้มาซ่อมบ้าน รวมถึงการจัดหาของพวกนี้ด้วย" นางตวัดตามองน้องชายดั่งกำลังค้อน "ที่จริงพวกเรากังวลกันว่าหากเตรียมพร้อมไว้ แล้วท่านไม่กลับมาจะทำอย่างไร แต่กวางทองบอกว่า หากท่านไม่มาเขาก็จะมาพักอยู่ที่นี่เอง"

ว่ากันตามความสัมพันธ์แล้ว รองแม่ทัพเฉินอวี้ย่อมมีศักดิ์เป็นแม่เล็กของลู่ แต่มิได้เกี่ยวพันกับกวางสาวไพลิน แต่เพราะต้องอยู่กับน้องเล็กแทบตลอดเวลา ฟังอีกคนเรียกรองแม่ทัพเฉินอวี้ว่าแม่เล็กอย่างนั้น แม่เล็กอย่างนี้ กวางสาวไพลินก็เลยเรียกตามไปด้วย

ลู่ทำปากยื่นเมื่อฟ้องหยางหลง "เรื่องมันเริ่มจากท่านแม่เทพกวางไง นางชอบคิดเยอะแยะ เตรียมของไว้ก็เดี๋ยวจะทำให้ท่านได้ใจ ไม่เตรียมไว้เดี๋ยวท่านจะว่าพวกเราไม่รู้จักการต้อนรับแขก ท่านพ่อเทพเสือโคร่งก็เลยไปขอให้ท่านแม่เล็กช่วยจัดการให้ แต่ตอนที่ทุกอย่างเสร็จสิ้น พ่อเทพเสือโคร่งก็มาบอกว่า หากท่านหยางไม่มาเขาก็จะให้แม่เล็กพักอยู่ที่กระท่อมนี่" เมื่อฟ้องมาถึงตอนนี้ ลู่ก็หันไปหัวเราะกับกวางสาวไพลิน ก่อนที่จะเล่าต่อ "ท่านแม่เล็กก็เลยโกรธมาก บอกว่าท่านพ่อเป็นอย่างนี้ทุกที เริ่มต้นก็ให้ทำเรื่องนั้น เรื่องนี้ สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องของตนเอง แล้วแม่เล็กก็กลับไปเลย"
"แล้วกวางทองก็เลยบอกว่า งั้นเขาจะมาอยู่ที่นี่เอง แม่เล็กจะได้ไม่มาอยู่" กวางสาวไพลินช่วยเติมต่อเรื่อง
แต่เรื่องยังไม่จบ เพราะลู่กล่าวต่อว่า "ท่านพ่อเทพเสือเลยบอกว่า เช่นนั้นเขาคงต้องหาที่ปลูกบ้านใกล้แหล่งน้ำให้มากกว่านี้ เพื่อปลูกบ้านสองหลัง"

หยางหลงนึกภาพไม่ออก ว่ารองแม่ทัพเฉินอวี้คนใจเย็น เวลาที่โกรธผู้อื่นจะมีท่าทีอย่างไร และเมื่อนึกภาพเวลาที่เทพเสือโคร่งภูผาผู้นั้นกล่าวคำเจ้าชู้......นั่งคงเป็นภาพที่....ยากเกินกว่าจะนึกภาพออกจริง ๆ

"ท่านแม่เล็กมีงานมาก เพราะฮ่องเต้ทรงมอบหมายงานปราบปรามกลุ่มโจรให้ และนับตั้งแต่มีผลงานเรื่องการปราบปรามกลุ่มกบฎทางตะวันออก ก็ทำให้ถูกคนลอบทำร้ายอยู่หลายครั้ง ท่านเทพเสือโคร่งก็คงร้อนใจเรื่องเหล่านี้จึงอยากให้กลับมาพักอยู่ที่นี่"
ลู่คิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเล่าให้หยางหลงฟังอีกเรื่อง "ที่นี่เองก็ใช่ว่าจะเรียบร้อยดี มีสัตว์เทพสูญหายไปแล้วหลายครั้ง ท่านพ่อเทพเสือโคร่งตามหามาหลายปี"
หยางหลงคิดกังวล "เช่นนั้นหรือ ข้าไม่เคยรู้เรื่องเลย"
ลู่หันมาหัวเราะ "จะรู้ได้อย่างไร เวลามีใครหายไป พวกเราไม่มีใครไปแจ้งความต่อกองเมือง หรือท่านมือปราบนี่"

เมื่อสัตว์ป่าหายไปตัวหนึ่ง จะให้เทพเสือโคร่งภูผาเดินเข้าไปที่กองเมืองหรือ...นั่นเป็นไปไม่ได้เลย

"เรื่องมันเป็นอย่างไร" ในฐานะเจ้าเมืองลั่ว หยางหลงย่อมต้องการรู้เรื่องราวนี้ แต่ลู่ก็ไม่ได้รู้เรื่องมากมายนัก รู้แต่ว่าในบรรดาสัตว์เทพที่หายไป ส่วนใหญ่จะเป็นสัตว์เทพที่ออกจากไปเขตป่า แล้วสูญหายไป และหนึ่งในผู้ที่หายไปคือกระเรียนโกเมนที่เป็นสหายของเทพเสือโคร่งภูผาและเทพกวางสายฟ้า

"ท่านเทพทั้งสองต้องร้อนใจมาก"
"เคยโกรธกันไปพักหนึ่งด้วย"
แต่กวางสาวไพลินแย้งขึ้น "พวกเขามีเรื่องขัดแย้งกันหลายเรื่อง รวมถึงเรื่องมารดาของพวกเราด้วย"
ลู่เกาที่คิ้วของตนเอง "งั้นก็ไม่รู้แล้ว ว่าที่ตอนนั้นโกรธกันเพราะเรื่องท่านลุงกระเรียนโกเมน หรือเรื่องไหน" ผู้มีดวงตาสีทองโบกมือสรุปเรื่องโดยง่ายเหมือนเดิม "เอาเป็นว่าทุกเรื่องก็แล้วกัน"
จากนั้นลู่ก็ขอให้หยางหลงช่วยติดไฟที่เตา ส่วนตนเองเตรียมต้มโจ๊ก
"แม่เล็กบอกว่าอย่างไรท่านก็เป็นมนุษย์ยังต้องการอาหารที่สร้างกล้ามเนื้อ จึงสอนให้ข้าทำโจ๊กธัญพืชและถั่วเหล่านี้ให้ท่าน"
"แม่เล็กของเจ้าเป็นหนึ่งในผู้ที่มากความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ ไม่ว่าผู้บังคับบัญชาหรือลูกน้องล้วนให้ความนับถือและวางใจ"
ลู่พยักหน้าเร็ว ๆ "ใช่เลยในครอบครัวอันซับซ้อนของข้าก็เช่นกัน ปกติแล้วท่านแม่กวางมักอารมณ์ไม่ดี หากได้ยินเรื่องบรรดาแม่ ๆ คนอื่น แต่ท่านแม่กวางก็วางใจท่านแม่เล็กที่สุด อนุญาตให้เดินทางเข้าออกได้ตามสบาย"
"แม่ ๆหรือ" หยางหลงถามย้ำ
"ฮื่อ" ลู่ยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "แม่ ๆ ท่านคงไม่คิดว่า พ่อเทพเสือโคร่งของข้าจะมีภรรยาแค่สองหรอกใช่ไหม"
หยางหลงกล่าวยอมรับ "คิดว่าอย่างมากก็สาม"
ได้แก่นางเทพกวางสายลมมารดาของลู่ นางเทพเสือโคร่งบงกชผู้เป็นมารดาของเสือโคร่งศิลาดำ และคนที่สามก็คือรองแม่ทัพเฉินอวี้
ลู่ส่ายหน้า ขณะที่หัวเราะเสียงใส "มากกว่าสาม"

ในเวลากลางคืนอากาศเย็นลง กวางสาวไพลินก็กลับมาอยู่ในร่างของกวางเมื่อออกไปนอนที่ด้านหน้าของกระท่อมเช่นเดิม 
ส่วนลู่นอนหนุนแขนหยางหลง มองแสงจันทร์ที่ลอดผ่านใบไม้
"ข้ากำลังนับถอยหลังคืนที่ห้า คืนที่สี่ คืนที่สาม คืนที่สอง คืนที่หนึ่ง จากนั้นท่านก็จะกลับไปในตอนเช้า" คนตัวเล็กกล่าวขณะที่พลิกตัวหันมาจับปกเสื้อของหยางหลงไว้แน่น
"จากนั้นก็นับถอยหลังวันที่หนึ่งร้อยแปดสิบ หนึ่งร้อยเจ็บสิบเก้า ไปเรื่อย ๆ และข้าก็จะกลับมาหาเจ้า"
ใบหน้างดงามเงยขึ้นมาหา "ท่านจะกลับมาเสมอทุก ๆหกเดือนใช่หรือไม่"
"แน่นอน"
"แล้ว....เมื่อไหร่ที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน"
"เมื่อเจ้าเป็นผู้ใหญ่ และแข็งแรงกว่านี้"
"ข้าอยากแข็งแรง อยากโตเป็นผู้ใหญ่เร็ว ๆ"
"ก็ต้องตั้งใจฝึกฝน ส่วนข้าเอง ก็อยากเป็นคนที่ทุกคนไว้วางใจ ว่ามีความเหมาะสมกับเจ้า"
ลู่พยักหน้า "ข้าจะทำให้ได้"
"ข้าก็เช่นกัน"
หยางหลงก้มลงจูบที่ริมฝีปากสวย นิ้วมือใหญ่เกลี่ยที่ปลายคางสวย แล้วกระชับอ้อมกอด
"หลับเถิด พรุ่งนี้เจ้าบอกว่าจะพาไปเที่ยวบึงน้ำใช่ไหม"
ลู่พยักหน้า แล้วหลับตาลง

ลู่ของข้า ข้าเองก็นับเวลารอคอยให้เจ้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่ อยากอยู่เคียงข้างกันโดยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องราวมากมาย
แต่เมื่อถึงเวลานั้น วันที่เจ้าเป็นกวางทองที่งดงาม เจ้าจะยังออกไปรอคอยข้าอยู่ที่ปากทางป่าสีทองอยู่หรือไม่....

กลับมาที่เมืองลั่วครานี้ หลังจากที่หยางเฉิงและหยางไห่ แจ้งเหตุการณ์ในช่วงห้าวันมานี้ให้กับหยางหลงรับทราบแล้ว สามพี่น้องก็ยังร่วมโต๊ะดื่มสุราอยู่ด้วยกันต่อ
พี่ใหญ่นึกสงสัย แต่ไหนแต่ไรมา หากคิดจะดื่มสุราก็คือดื่ม มิเคยต้องชักชวนกันอย่างเป็นทางการเช่นนี้มาก่อน
"ฮ่องเต้มีพระบรมราชโองการเรียกคนมาแล้วหรือ" หยางหลงถามคำถามที่ทำให้น้องชายทั้งสองคนหันไปมองหน้ากัน "ทรงมีพระประสงค์จะให้เดินทางเมื่อใด"พี่ใหญ่หันไปถามน้องรอง แต่หยางเฉิงพยักหน้าไปทางหยางไห่
"มิใช่ข้า แต่เป็นน้องเล็ก"
หยางไห่ยิ้มกว้างพลางโบกมือ "เป็นข้าเอง แต่พระองค์รับสั่งว่ายังทรงโปรดใบชาที่นำไปถวาย จึงยังให้อยู่ดูแลกิจการไปก่อน อีกอย่างท่านรองแม่ทัพเฉินกล่าวไว้ว่า พระองค์ทรงโปรดท่านปู่อยู่มิใช่น้อย อาจจะมีการหารืออะไรบางอย่างก็เลยยังทรงไม่เรียกตัวเวลานี้"
"คงเพราะพี่ใหญ่เองก็เป็นผู้ที่ไปส่งหนังสือยืนยันเจตนาด้วยตนเอง จึงทรงวางพระทัย" หยางเฉิงช่วยเสริม
"ว่าที่จริง" หยางไห่เดินนำออกไปที่ด้านห้องทำงาน ตรงไปยังห้องโถงใหญ่ที่มีการจัดเตรียมสุราอาหารไว้พร้อม กับยังมีฮูหยินของทั้งสามคนรอคอยอยู่ด้วย
"ว่าที่จริง ตอนที่ได้ยินว่าทรงมีพระประสงค์จะให้ไปเมืองหลวง ข้าก็คิดเรื่องทำเลการค้าทันที" หยางไห่บอกด้วยท่าร่าเริง
หยางหลงทำหน้านิ่งขณะที่นั่งลง "ไม่ต้องมีรับสั่ง ก็สามารถจริงจังเรื่องการค้าที่เมืองหลวงได้ตั้งแต่เวลานี้"
หยางเฉิงกับหยางไห่ถึงกับอึ้งขณะที่หันไปมองหน้ากัน เช่นเดียวกับบรรดาฮูหยินที่ต่างก็หันไปมองเจียฉีภรรยาของหยางไห่
พี่ใหญ่เลิกคิ้วสูง มองน้องสะใภ้แล้วหันมามองหน้าน้องชายคนเล็ก
"อยากไปอยู่เมืองหลวงคนเดียวหรือเอาลูกเมียไปด้วย"
"หาก....หากจะไปก็ยะ..ย่อมต้องพาไปด้วยสิ จะให้อยู่กันตามลำพังแม่ลูกได้อย่างไร" หยางไห่รีบพูดปากคอสั่น ทั้งลุกไปกอดไหล่ฮูหยินไว้
พี่ใหญ่ยักไหล่แล้วยกจอกสุราขึ้นดื่ม ทำให้น้องชาย น้องสะใภ้พากันโวยวาย
"พี่ใหญ่ท่านร้ายกาจเกินไปแล้ว ล้อเล่นเช่นนี้ได้อย่างไร เมียข้ายังสาว ลูกก็ยังเล็กนะ" หลังจากโวยวายอีกหลายคำหยางไห่ก็ถามอีก "แล้วจะให้ไปเมื่อใด"
"เมื่อทรงมีรับสั่ง ระหว่างนี้ก็ขยันออกไปเก็บใบชานำไปถวายอย่าให้ขาดก็แล้วกัน"
หยางไห่เข้าใจคำกล่าวของพี่ใหญ่ แต่ยังต้องการถามซ้ำ "หมายความว่า ข้ายังไม่ต้องกลับไปเก็บข้าวของตอนนี้ใช่ไหม"
"ไม่ต้อง" พี่ใหญ่กอดไหล่น้องรองและน้องเล็กไว้ "ส่งของขวัญไปมอบให้กับท่านปู่และท่านอา หากไปเมืองหลวงก็แวะไปชักชวนท่านพ่อว่าจะไปเมืองหลวงเพื่อเยี่ยมท่านปู่และท่านอาด้วยหรือไม่"
น้องชายทั้งสองคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของพี่ใหญ่

เหตุที่ฮ่องเต้เลือกน้องชายของเมืองลั่วในแต่ละรุ่นไปทำงานรับราชการในวังก็เพราะตระกูลหยางแห่งเมืองลั่วมีความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่เข้มแข็ง การยึดน้องชายไว้ ทำให้ผู้เป็นพี่ชายไม่กล้าคิดแข็งข้อ  แต่ที่เลือกหยางไห่มิใช่หยางเฉิง ทั้งยังมิให้เดินทางไปรับราชการในเวลานี้ย่อมต้องมีเหตุผลอื่นเช่นกัน
อย่างไรก็ตามเรื่องนี้สมควรขอบคุณความเสียสละของท่านผู้เฒ่าทั้งสองให้มาก


วันที่หยางหลงรอคอย มิใช่สิ ควรเรียกว่าหลิวเพ่ยหลิงรอคอยใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนถึงวันที่หยางหลงเดินทางมาที่ป่าสีทองตามลำพังเป็นครั้งที่สี่ โดยที่ต้องใช้รถเข็นของฝากมากมาย พบว่าลู่ยืนรออยู่กับกวางสาวไพลิน โดยมีเทพเสือโคร่งศิลาดำยืนห่างออกมาหลายก้าว
ทั้งสามอยู่ในร่างมนุษย์ หยางหลงทำความเคารพพี่ชายและพี่สาวทั้งสองก่อนจะหันมาทักทายลู่

(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ลู่ในยามนี้ ไม่อาจเรียกว่าลู่น้อยได้อีกแล้ว แม้จะยังคงโดดเด่นด้วยดวงตาสีทองงดงาม ใบหน้าอ่อนเยาว์ รอยยิ้มกว้างและน้ำเสียงสดใสที่พัดพาความเหนื่อยล้าทั้งมวลให้หายไป
แต่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นยาวกว่าเดิม ความสูงที่เพิ่มขึ้นเกือบสองคืบ ไหล่กว้างกว่าเดิม และขาที่แข็งแรงมากพอที่จะยืนคอยเป็นเวลานาน
แต่ทั้งหมดนี้ยังมีความไม่สมส่วน และดูแปลกตา ไม่ได้บอบบาง หากก็มิได้แข็งแรง มิใช่หนุ่มน้อยแล้ว แต่จะบอกว่าเป็นชายหนุ่มก็ยังมิใช่อีกเช่นกัน อย่างไรก็ตามด้วยความลำเอียงเป็นพื้นฐาน หยางหลงก็ยังอดที่จะเอ่ยชมมิได้
"หล่อขึ้นนะ"
ลู่ยิ้มกว้าง "จริงหรือ ท่านเป็นคนแรกเลยนะ ที่ชม"
"แล้วคนอื่นว่าอย่างไร"
ลู่หันไปทำปากยื่นใส่กวางสาวไพลิน "เขาบอกว่าข้ากำลังจะกลายเป็นเนื้อสมันหรือไม่ก็ตัวละมั่ง"
หยางหลงยังคงเข้าข้าง "ก็.....ดูดีเหมือนกันมิใช่หรือ"
"ไม่" ลู่หันมาทำหน้างอใส่ "กวางแข็งแรงกว่า และสวยงามกว่าเนื้อสมันกับละมั่งนั่น"
ชายหนุ่มหัวเราะไม่มีเสียง "ถูกต้อง เจ้าแข็งแรงกว่า สวยงามกว่า"
"ดีมาก" ลู่กำลังจะหัวเราะ แต่กลับหันมาทำหน้าตาไม่เข้าใจ "ทำไมถึงรู้สึกว่าคำชมนี้มันแปลก ๆนะ" จากนั้นก็โบกมือ "ทำไมของฝากมากมาย" มาแต่ละครั้งก็มีของฝากเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนรู้สึกกรงใจ
หยางหลงชี้ไปที่กล่องอาหารและขนมมากมายที่เตรียมมา รวมถึงสุราดอกท้ออีกห้าไหที่จะนำไปผู้ใหญ่ทั้งสาม รวมถึงพี่น้องของลู่ด้วย
เมื่อเวลาผ่านไปพี่สาวและพี่ชายของลู่ก็รู้หน้าที่ กวางสาวไพลินหันไปกวักเมือเรียกเทพเสือโคร่งศิลาดำ ให้แบ่งกล่องขนมและสุราดอกท้อไปด้วย แต่เมื่อเทพเสือโคร่งศิลาดำทำหน้าตาแปลก ๆ ใส่กล่องขนม กวางสาวไพลินก็เลยชี้บอกว่าให้แบ่งสุราดอกท้อไปสองไห

ที่จริงแล้วเทพเสือโคร่งศิลาดำอยู่ในลำดับที่เหนือกว่ากวางสาวไพลินอยู่หลายขั้น ทั้งด้วยอายุและลำดับของเทพ เพราะกวางสาวไพลินยังมีการบำเพ็ญฌานไม่ถึงขั้นเทพ แต่เทพเสือโคร่งศิลาดำก็ยังรู้จักรับฟังคำแนะนำจากอีกฝ่ายด้วยดี

"ท่านพ่อไม่อยู่หรือ" หยางหลงทักเมื่อเทพเสือโคร่งศิลาดำหยิบไหสุราดอกท้อ และกำลังจะก้าวนำไปก่อน
"จะว่าอยู่ก็อยู่นะ" ลู่ตอบ "แต่ก็กำลังพยายามง้อท่านแม่เล็กอยู่เหมือนกัน" เป็นคำตอบที่หยางหลงไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าใด "ให้พี่ศิลาดำนำของไปเก็บไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยตามไปพบกันที่กระท่อมก็ได้"
หยางหลงสงสัย "ดูเหมือนทุกคราที่ข้าจะมา ท่านพ่อก็ทำให้ท่านแม่เล็กไม่พอใจทุกครั้งไปใช่ไหม"
ลู่พยักหน้า "นั่นสิ ส่วนครั้งหลังสุดนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร รู้แต่ว่าท่านแม่เล็กพาคนมาซ่อมบ้านเสร็จก็ขัดแย้งกัน"
กวางสาวไพลินกล่าวขึ้นบ้าง "ศิลาดำน่าจะรู้ว่าท่านเทพเสือโคร่งไปทำอะไรให้แม่เล็กไม่พอใจ แต่ถามไปเขาก็คงไม่บอก"
หยางหลงเห็นด้วยกับคำกล่าวนี้

หยางหลงมีความคุ้นเคยกับพี่สาว พี่ชายของลู่คู่นี้แล้ว แต่ก็ยังมีเพียงกวางสาวไพลินที่อยู่ใกล้ชิด ส่วนเทพเสือโคร่งศิลาดำมักจะยืนมองอยู่ห่าง ๆ เช่นเดิม

นางเทพกวางสายลมตกใจกับสุรา อาหารมากมายที่หยางหลงนำมามอบให้ จนถึงกับเอ่ยปากว่า ให้นำมาเฉพาะขนมที่ลู่ชอบก็พอ เพราะสำหรับผู้อื่นแล้ว ล้วนไม่คุ้นเคยกับอาหารเช่นนี้ จากนั้นก็บอกให้ไปพักผ่อน มิต้องมากธรรมเนียมพิธีการใด ๆ
ลู่ขอแบ่งขนมมาสองกล่อง แล้วลามารดากลับออกมา จากนั้นก็แบ่งให้กวางสาวไพลินไปหนึ่งกล่อง เหลือสำหรับตนเองเพียงกล่องเดียว

กระท่อมเล็ก ๆ หลังนั้นมีการปรับปรุงให้มั่นคงขึ้นอีกในระหว่างที่หยางหลงไม่อยู่ ทั้งยังมีแปลงผักและดอกไม้สวยงามอยู่ที่ด้านหน้ากระท่อมด้วย
มิใช่ ในเวลานี้สมควรเรียกว่าบ้านได้แล้ว
"สวยงามมาก ตอนที่บอกว่าให้คนมาซ่อมบ้าน ยังไม่คิดว่าจะปลูกสร้างอย่างมั่นคงเช่นนี้"
ลู่พยักหน้าพร้อมกับผลักเปิดประตู "เพิ่งเสร็จก่อนที่ท่านจะมาได้สัปดาห์เดียวเท่านั้น"
"ข้ารู้สึกเกรงใจที่ทำให้ทุกคนต้องวุ่นวาย"
ลู่กลับส่ายหน้า "มิได้วุ่นวายถึงขนาดนั้นหรอก" ดวงตาสีทองมองผ่านหน้าต่างกระท่อมออกไปด้านนอก ขณะที่นิ้วมือเล็ก ๆ เกี่ยวม้วนปลายผม  "ที่จริง มีคำกล่าวหนึ่ง ที่ท่านพ่อเสือโคร่งภูผากล่าวกับแม่เล็ก ตอนที่พาคนงานมาซ่อมที่นี่ ท่านกล่าวว่า การเตรียมการต่าง ๆ ให้พร้อมช่วยให้คนรอมีความหวัง ขอเพียงอีกคนรักษาสัญญา กลับมาอยู่เคียงข้างกัน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็ทำให้คนรอมีความสุขมาก สามารถต่อลมหายใจต่อไปได้อีกหลายวัน"
คำกล่าวนี้ ย่อมเป็นคำกล่าวจากใจของเทพเสือโคร่งภูผา ต่อรองแม่ทัพเฉินอวี้โดยมิต้องสงสัย แต่ก็ตรงกับใจของหยางหลงและลู่เช่นกัน
ชายหนุ่มเดินเข้าไปกอดคนรูปร่างผอมบางไว้ แล้วก้มลงหอมหน้าผาก
"สำหรับอีกคนหนึ่ง การที่มาถึงแล้วพบว่ามีคนรออยู่ ความรู้สึกนั้น เปรียบได้กับเม็ดฝนที่ตกลงมาในหัวใจที่แห้งแล้งและหวาดหวั่น กลัวว่าจะไม่เป็นที่ต้อนรับ กลัวว่าจะถูกขับไล่ กลัวว่าจะไม่เป็นที่ต้องการอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าเจ้ารออยู่ ข้าก็รู้สึกว่าเวลาหกเดือนนั้นมิได้มีความหมายอันใดเลย"
ลู่เงยหน้าขึ้นขณะที่หลับตารับรู้จูบหวานที่สัมผัสริมฝีปาก

"สักวันข้าจะเป็นกวางทองที่สง่างาม เหมาะสมกับท่านเจ้าเมืองลั่วให้ได้"
หยางหลงกลับส่ายหน้า "มิใช่ เจ้าคือเทพกวางทองแห่งป่าสีทอง ข้าต่างหากที่จะต้องเพียรทำความดี เพื่อให้เทพแห่งป่าสีทองยอมรับ" ชายหนุ่มหันมาชวนลู่ชิมขนมที่เตรียมมา "กินขนมเถอะ ข้าจะติดไฟ จะได้เตรียมอาหารเย็น เจ้าอยากกินอะไร"
"มิได้นะ" ลู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ "ท่านติดไฟ ข้าจะเป็นคนแสดงฝีมือเอง แล้วพรุ่งนี้พวกเราไปเที่ยวทุ่งดอกผีเสื้อกัน"

เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่ทันไรก็ห้าเดือนผ่านพ้น หยางหลงส่งหนังสือไปกำชับน้องชายทั้งสองให้เร่งเจรจาการค้า และกลับมาเมืองลั่วให้ทันเวลาอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ทั้งสองคนก็ตอบกลับมาว่าทราบแล้ว และในระหว่างที่กำลังอ่านจดหมายอยู่นั้น มีคนรับใช้เข้ามาแจ้งว่า ฮูหยินขอเชิญเจ้าเมืองกลับไปที่จวนอย่างเร่งด่วน ด้วยมีแขกคนสำคัญมาเยี่ยม
หยางหลงนึกสงสัย ด้วยหลิวเพ่ยหลิงมิเคยให้ผู้ใดมาเรียกกลับไปที่จวนในเวลาค่ำมืดแล้วเช่นนี้
"ผู้ใดกัน ท่านพ่อตามาจากเมืองหลวงหรือ"
"มิใช่ขอรับ แต่เห็นว่าเป็นผู้ที่มาจากป่าสีทอง"
ฟังเพียงเท่านี้หยางหลงก็เร่งเท้ากลับไปที่จวนเจ้าเมือง
เกิดเรื่องอันใดขึ้น!

....จบบทที่สิบเอ็ด....

[fangkao]

มาจองพื้นที่ไว้ก่อน

[Ornon]

ดำเนินเรื่องรวดเร็วทันใจดีจริง

[noteno]

 
ค้างงงง...ใครที่มาจากป่าสีทอง อาจจะเป้นลู่ก็ได้ใช่มั้ยย

[sirin_chadada]

นั่นสิ เกิดอะไรขึ้น หรือเป็นลู่ที่มาหา

[Ginny Jinny]

เกิดเรื่องอันใดขึ้น! 

[lizzii]

ขอให้ใครก็ตามที่มา มาด้วยดรื่องดีๆ เถอะนะๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เทพกวางแม่ลู่ มาตรวจหลิวเพ่ยหลิง
แล้วมีข่าวจากลู่ด้วยใช่ปะ

[alternative]

ใครมา?


ประทับใจความรักของพี่น้องทั้งสองฝั่ง

[mild-dy]

 

[treenature]

ลู่โตขึ้นแล้ว/ตกลงมีแม่ๆเยอะแยะเลยเหรอเนี่ย/ ชอบคำว่า กวางเกเร ค่ะ

[twinmonkey0311]

อยากอ่านตอนต่อไปเลยได้มั้ย

[MayA@TK]

 

 

[Lovetree]

มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าค่ะ

ลุ้นตอนต่อไปมากๆ ขอบคุณมากค่ะ

[dekying kukkig]

ป๊าดดดดดดดดดด เมียของท่านพ่อเสือ บริหารยังไงกันล่ะนั่น 

ว่าแต่แลดูมีการเตรียมความพร้อมจะเป็นศรีภรรยาของตัวลู่ ด้วยล่ะ อดทนกันอีกนิดนะทั้งสองคน 

ขอบคุณค่ะ

[Jibbubu]

ใครกันที่มาจากป่าสีทอง หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากนัก

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

ลู่น่ารัก ลู่รู้ตัวด้วยว่าเป็นกวางเกเร แต่เราว่า ลู่เป็นน้องคนเล็กมีแต่คนรุมรักเลย แอบซน ซ่า
ชอบที่พี่น้องเขารักกันดีเนอะ ทั้งสองครอบครัวเลย
อยากเผือกเรื่อง ท่านพ่อเสือโคร่งกับแม่เล็กจัง   

[fangkao]

"มิใช่ เจ้าคือเทพกวางทองแห่งป่าสีทอง ข้าต่างหากที่จะต้องเพียรทำความดี เพื่อให้เทพแห่งป่าสีทองยอมรับ"  คำพูดนี้นึกถึง ซู่ซู่และสี่เซียนใน ตำนานเดชนางพญางูขาวเลย คนนึงเป็นปีศาจบำเพ็ญเพียรอีกคนเป็นมนุษย์ ห่างกันเพียงแค่ เจดีย์เหลยเฟิง กั้น เศร้าแน่ๆถ้าลู่กับหยางหลงต้องห่างกันแบบนั้น แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Iammai2017]

อ่าววว ยังไงกัน

รอๆๆๆ

[PKT]

 :hao7:เกิดอะไรขึ้นนนน..

[noteno]

 

ปลุกน้ำชามาแปะกวางทองไวๆ

[kail]

ลุ้นๆ รอตอนต่อไปค่า

[twinmonkey0311]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่าาาา

[dekying kukkig]

วันนี้จะมาป่าวน๊อ  รออยู่จ้า 

[noteno]

 

พี่มารอกวางน้อยที่ชายป่าสีทองทุกวันเลยยย

[beerby-witch]

กรี๊ดดดดดดดใครมาเจ้าคะ ตื่นเต้นอยากจิอ่านต่อแล้วว 

[noteno]

 
 
มาเต้นรอกวางทอง