หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[alternative]

เอาล่ะ พ่อเสือเจ้าชู้ แต่ดูเหมือนจะครองคู่ทีละรายใช่ไหม? ไม่คบซ้อน

แต่พ่อคุณก็ทำเอาป่าปั่นป่วนเพราะลำดับญาติได้อย่างซับซ้อนอย่างยิ่ง

แม้ว่าตอนจบอาจจะดูห้วนไปหน่อย แต่ก็รู้สึกว่า เป็นการเล่าเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกันกับหยางหลงและลู่โดยตรงเท่านั้น เรื่องจึงไม่ออกทะเลและครอบคลุมหลายเรื่องย่อยจนเกินไป

ชอบแบบนี้นะ แล้วค่อยมาขยายความบางส่วนจากตอนพิเศษ ขยายปมอื่น ๆ ในเรื่องหลักของตัวละครนั้น ๆ เอง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไรท์ มาเฉลยในเรื่องแล้ว 
ที่คนอ่านวิพากย์ เรื่องหลิวเพ่ยหลิงมาขอลูกกับนางเทพกวางสายลม
คนอ่านก็ว่าอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่ถูกไม่ต้อง หลิวเพ่ยหลิงต้องมีความคิดไม่ชอบแน่ๆ
สุดท้ายที่ตรงประเด็นที่สุดตือ หวางหลง ยังไมได้หย่ากับหลิวเพ่ยหลิง อะจ๊ากกกกก

แต่แฝดสามช่างน่ารักจริงๆ หยางเหมี่ยน หยางหมิง หยางจิน
ก็ลู่ งามอย่างล่มฟ้าล่มเมือง  ลูกๆ คงงามไม่แพ้ลู่หรอกนะ
รออ่านตอนใหม่ 
       
 

[Ginny Jinny]

   

[nin@]

แยกเป็นตอนพิเศษแบบนี้ก็ดีค่ะ อ่านแล้วไม่งง 

ลู่เป็นเด็กน้อยที่ใครๆก็รักและเอ็นดู อ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ขนาดเทพเสือโคร่งบงกช ยังหวงและห่วงเด็กน้อยราวกับคลอดออกมาเองเลยเชียว น่ารักอ่ะ..

รออ่านตอนพิเศษ และภาคต่อไปนะคะ

[azure]

อ่านรวดเดียว บอกได้คำเดียว เรื่องนี้ดีงามมากกกกก

[pearlypear]

อยากอ่านเรื่องแม่เล็กกัยเทพเสือโคร่งภูผา

[Nocto]

ตอนที่ 14 แอบสงสัยพระประสงค์ของฮ่องเต้ ทำไมต้องเปลี่ยนเป็นลูกของหยางหลงหรือว่าเพราะเป็นแฝดสาม จะทำให้เมืองลั่วมีเพิ่มมากขึ้น? ฮ่องเต้ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นลูกของหยางหลงแทน เพื่อลดอำนาจลง?

[Nocto]

อ่านตอนพิเศษ ชอบที่เทพแห่งป่าสีทองแต่ละคน เรียกชื่อกันมากเลยค่ะ ทั้ง ภูผา บงกช สายฟ้า สายลม ดูสนิทสนมกันมากๆ

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

พี่ชอบแบบนี้ แยกตอนพิเศษ อ่านแล้วได้อารมณ์เหมือนเอารายละเอียดมาคุย มาเม้าจุกจิก
กับเพื่อน เพื่อเสริมโครงเนื้อเรื่องหลัก ...
นี่ใคร กวางทอง เอง...กวางทองน้อยเป็นศูนย์กลาง ทุกสิ่งต้องหมุนตามนะ

อยากรู้ว่า เวลาพ่อเสือโดนแม่เสือบงกชอัด จะมีใครเห็นใจพ่อเสือบ้าง 555

[treenature]

อยากอ่านภาคต่อไปแล้วค่ะ
อ่านระบบ แม่ๆ พ่อๆ ของลู่น้อยทีไร ก็ งงๆ เรียงไม่ค่อยถูกเลยค่ะ 55 สงสัยต้องอ่านบ่อยๆ

[natalee22]

พออ่านตอนพิเศษแล้วก็อยากจะรู้ว่าพ่อเทพเสือโคร่งภูผามารักกับแม่เล็กได้ยังไงเลยค่ะ ฮี่ๆๆ

[river]

ไว้ตรงไหนก็ได้ มีเพิ่มมาทำให้เรื่องสมบูรณ์ขึ้น

ชอบมากค่ะ

[dekying kukkig]

ภาคกวางทองเราว่ามันจบในเนื้อหาที่เข้าใจแล้วนะคะ
ส่วนตอนพิเศษนี่เหมือนมันเป็นมุมของแต่ละคนที่มอบให้กับลู่ก่อนจะเติบโต ซึ่งจะอ่านให้มันต่อเนื่องจากภาคหรือทำแยกออกมาก็ไม่ทำให้มันเปลี่ยนเนื้อเรื่องไป หรือจะเป็นส่วนที่มาขยายเพื่อต่อยอดในตอนต่อไป ไม่ขัดในอารมณ์แต่อย่างใด
เพราะฉะนั้นในเนื้อเรื่องเราถึงมองว่ามันสมบูรณ์ในตัวของหยางหลงและลู่แล้ว

แต่ๆๆๆ เห็นรีบนอยากอ่านตอนกุ๊กกิ๊กพ่อเสือเหรอ เราขอหยางหลงกับลู่ มาก่อนดีกว่าไหม 

[MyTeaMeJive]

พิเศษตอนที่สอง

ค่ำวันหนึ่งของป่าสีทอง อากาศกำลังเย็นสบาย ได้กลิ่นหอมของสุราดอกท้อ และอาหารจากทางด้านหน้าของกระท่อมหลังเล็กใกล้เขตที่พักของฝูงกวาง เมื่อสัตว์เทพ สัตว์ และมนุษย์ร่วมกลุ่มสนทนาและดื่มกิน
หยางหลงรินสุราให้กับเทพเสือโคร่งทั้งสอง จากนั้นจึงรินสุราให้กับเทพกวางทั้งสอง ลู่กวางทองขยับเข้ามาวางถาดใส่ผลไม้ดองแกล้มสุราที่เบื้องหน้าของเทพทั้งสองคู่
"มันกินด้วยกันหรือ" เทพกวางสายฟ้าถามขึ้น
"ใช่ อร่อยมากนะ เจ้าลองกินคู่กับหัวไชเท้าดองนั่นสิ" เทพเสือโคร่งภูผาให้คำแนะนำ
นางเทพกวางสายลมกับเทพเสือโคร่งบงกชหันไปกล่าวขอบใจลู่กวางทองแล้วหยิบผลไม้ดองขึ้นมาชิม จิบสุรา จากนั้นก็พยักหน้าท่าทางพอใจอย่างยิ่ง
กวางทองมองบิดา มารดาทั้งสี่ด้วยความไม่เข้าใจ 
"มันอร่อยขนาดนั้นเชียวหรือ ทั้งขม ทั้งฉุนจนแสบจมูก"
เทพกวางสายฟ้าตอบแบบผู้ใหญ่ใจดี "นั่นเพราะเจ้ายังไม่คุ้นเคย หากดื่มบ่อย ๆ อีกไม่นานก็คงจะมาแย่งพ่อดื่มแล้ว"
"ไม่ได้นะ" เทพเสือโคร่งภูผารีบห้าม "ไม่ดื่มก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง"
กวางทองทำหน้าตาผิดหวัง "ที่แท้ท่านก็หวงสุรานั่นเอง"
ทันทีที่ไม้ตายนี้ปรากฎ เทพเสือโคร่งภูผาก็ทำอะไรไม่ถูก "ไม่ใช่ พ่อไม่ได้หวงเจ้า พ่อแค่จะบอกว่า หากเจ้าเห็นว่าสุรามันขม ทั้งฉุนจนแสบจมูก ก็กินผลไม้ดองพวกนี้ก็ได้ อร่อยดีนะ แม่กวางของเจ้าส่งไพลินไปหัดทำจากฮูหยินบ้านของท่านรองเชียวนะ"
เทพเสือโคร่งภูผากล่าวยืดยาวพลางหันไปขอความช่วยเหลือจากนางเทพกวาง เทพกวางสายฟ้าและเทพเสือโคร่งบงกช แต่ทั้งหมดก็กำลังชื่นชมกับสุราอาหาร ครั้นหันไปหากวางไพลิน นางก็กลับกำลังสนทนาอยู่กับเจ้านกยูงทองอยู่ทางด้านหลัง และเมื่อกลับมาที่บุตรชาย ดวงตาผิดหวังที่บิดาหวงของกินก็ยังคงอยู่
"พ่อไม่ได้หวงจริง ๆ นะ ไม่ชอบก็กินอย่างอื่นไง"
ลู่กวางทองชี้ไปที่มะกอกดอง "อยากกินอันนั้น"
"ได้ ๆ นี่คือมะกอกดองรสเลิศ ทั่วทั้งแผ่นดินไท่ชาง มีเพียงมะกอกดองของป่าสีทองเท่านั้นที่รสชาติดีที่สุด"
ลู่กวางทองคลี่ยิ้มแล้วหัวเราะสดใส พาให้ทุกคนหัวเราะไปด้วย

สุราดอกท้อพร่องไปมากแล้ว หยางหลงจึงลุกออกมาหยิบไหสุราไปเพิ่มเติม เห็นกวางไพลินกำลังพูดคุยอยู่กับนกยูงทองจึงเข้าไปทักทาย
"ท่านเทพกวางเล่าว่าพี่หญิงไปเรียนทำอาหารกับฮูหยินของน้องรอง"
"ใช่ สนุกดีนะ" กวางไพลินยิ้มกว้าง
หยางหลงมีสีหน้าสงสัย "ไปตั้งแต่เมื่อใดขอรับไม่เห็นน้องรองเล่าให้ฟัง"
กวางไพลินหัวเราะอารมณ์ดี "โอ้ย บอกไม่ได้หรอก เพราะขอไว้ว่าอย่าบอกใคร  ทีแรกท่านแม่ก็อยากให้ไปเรียนทำขนมที่กวางทองชอบ แต่พอฮูหยินรู้ว่า ท่านแม่ชอบสุราดอกท้อ ทีนี้ก็เลยสอนการทำผลไม้ดองอีกหลายอย่าง"
หยางหลงพยักหน้า นึกทบทวนรายการสิ่งของที่ต้องจัดส่งมาที่ป่าสีทอง ที่ยิ่งนานยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนจิ้งจอกไฟที่นั่งอยู่เยื้องไปทางด้านหลัง พูดดักคอขึ้นมา
"ไม่ต้องจัดเตรียมมานะ ไพลินทำเองได้" ที่จริงก็ทำได้หลายอย่างแล้ว "เพราะที่นี่มีผลไม้มากมาย พวกเราช่วยกันเก็บมาให้ไพลินทำ เพียงแต่อันนี้ เพิ่งทำเสร็จแล้วเอามาให้ท่านเทพเสือโคร่งกับเทพกวางลองชิมเป็นครั้งแรก"
นกยูงทองกล่าวขึ้นบ้าง "ก็เพราะว่ารสชาติมันเพิ่งเข้าที่วันนี้พอดีต่างหาก ให้ผู้ใหญ่มาทดลองชิมอาหาร หากเป็นอะไรไป ได้เดือดร้อนกันถึงคนเก็บผลไม้แน่ ๆ"
"ไม่เป็นไรหรอก" กวางไพลินชี้ไปที่เทพเสือโคร่งศิลาดำที่นั่งเป็นเงาทะมึนอยู่ด้านหลังจิ้งจอกไฟ "ให้พี่ศิลาดำชิมแล้ว"
นกยูงทองยังไม่ยอมแพ้ "ท่านพี่ศิลาดำผู้นั้นเคยเป็นอะไรกับเขาด้วยหรือไง อย่าว่าแต่อาหารเน่าเสียเลย ต่อให้เป็นยาพิษ หรืออาวุธก็ทำอะไรเขาไม่ได้"
หยางหลงเกือบจะเชื่ออยู่แล้วเชียว หากจิ้งจอกไฟไม่กล่าวขึ้นมาเสียก่อนว่า เทพเสือโคร่งศิลาดำผู้นี้หาใช่ผู้ที่ทนทานต่อทุกสิ่งทุกอย่าง
"ชริ รู้ดีจริงนะ" นกยูงทองผู้เชื่อมั่นในความงดงามของตนเองว่าเป็นหนึ่งไม่มีสองหันไปทำปากยื่นต่อว่าเพื่อน "จิ้งจอกไฟอย่างเจ้าน่ะรู้จักแต่หลอกใช้ผู้อื่นไปวัน ๆ เท่านั้นแหละ"
จิ้งจอกไฟมีสีหน้าเจื่อนลงในทันที ขณะที่เทพเสือโคร่งศิลาดำคำรามเบา ๆ

"เจ้าคือผู้ที่บอกกับลู่ ว่าข้าหลอกลู่ด้วยสินะ ทำไมข้าถึงได้ลืมเรื่องนี้ไปได้" หยางหลงกล่าวขึ้นขณะที่ก้มลงมาหาผู้ที่นั่งอยู่  "การมีเพื่อนที่จริงใจ คิดอะไรกล่าวออกไปแบบนั้นมันก็ดี แต่หากทุกถ้อยคำที่ออกมา มีแต่การทำร้ายจิตใจกันนั่นไม่เรียกว่าจริงใจ เขาเรียกอิจฉา"
"ใครอิจฉา บอกมานะ" นกยูงทองหันไปหากวางไพลินที่เมื่อครู่ยังคุยกันถูกคอ แต่ตอนนี้กลับกำลังกลั้นยิ้ม เมื่อหันไปหาจิ้งจอกไฟ ก็เห็นว่ากำลังชื่นชมกับสุรารสดี พอจะหันไปหาเทพเสือโคร่งศิลาดำก็....เออ ผ่านไปก่อนดีกว่า
หันมาที่คนที่ยืนก้มตัวลงมาหา เงาที่ทาบลงมาข่มขวัญกันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

...คนรักของกวางทองมีมุมนี้ด้วยหรือนี่ ใครสั่งใครสอนกัน!...

"ไม่ได้อิจฉานะ ก็แค่เตือนกันตรง ๆ เท่านั้นเอง"
"ท่านพี่ คุยอะไรกัน" ลู่กวางทองเดินมาตาม "สุราหมดแล้ว"
หยางหลงหันไปยิ้มหวานให้ลู่กวางทองแล้วรีบไปหยิบไหสุราทันที

"นี่ ๆๆๆๆๆๆ" นกยูงทองชี้ไปที่หยางหลง แต่ก็ยังไม่มีผู้ใดสนใจเช่นเดิม
...ชริ จิ้งจอกไฟที่ว่าร้าย ยังร้ายไม่ถึงครึ่งเจ้าเมืองลั่วคนนี้ ทีกับผู้อื่นช่างเอาใจ แต่กับข้ามาทำเป็นข่มขู่ คอยดูนะ ข้าจะกระชากหน้ากากแสนดีของเขาออกมาให้ได้...

หยางหลงถือไหสุราสองไหกลับมาแล้ว แต่เมื่อเดินผ่านนกยูงทองก็เพียงแค่เม้มปากเป็นเส้นตรง หรี่ดวงตาลงและพยักหน้าช้า ๆ สีหน้าท่าทางอาฆาตถึงที่สุด

"ก็แค่มนุษย์ จะเท่าไหร่กันเชียว" นกยูงทองตอบโต้
กวางไพลินกระซิบบอก "เขาไม่ใช่แค่มนุษย์ แต่เขาคือเขยของท่านเทพทั้งสี่ต่างหาก แล้วเรื่องมันก็เกิดจากคำพูดของเจ้ากับกวางทอง"
นกยูงทองยังคงเถียง "ก็เพราะว่าที่ข้าพูดไป มันมีความเป็นไปได้ใช่ไหมเล่า"
กวางไพลินมองนกยูงทองแล้วถอนหายใจ จากนั้นก็หันไปถามจิ้งจอกไฟ ว่าต้องการผลไม้ดองเพิ่มอีกหรือไม่ ปล่อยให้นกยูงทองเหลียวมองซ้ายขวา แล้วดื่มสุราต่อไป

...

ป่าสีทองเมืองลั่วเป็นป่าที่มีพืชพรรณหลากหลาย เหมาะสมกับการดำรงชีวิตของสัตว์เทพ และสัตว์ป่ามากมาย โดยในเขตป่าที่ค่อนไปทางตะวันตก มีส่วนที่เป็นป่าสนสูงเสียดฟ้า  ขณะที่พื้นดินปกคลุมไปด้วยต้นหญ้าดอกขาว และพุ่มไม้ที่มีผลไม้ออกดอกออกผลตลอดปี
ทันทีที่ลู่พาหยางหลงมาถึงที่นี่ หนุ่มน้อยรูปงามก็ตรงไปที่พุ่มผลไม้ในทันที
นิ้วมือสวยเด็ดผลไม้สีสวยสดจากต้น เช็ดกับแขนเสื้อ แล้วหันมาส่งให้
"อร่อยนะ"

ท่ามกลางแสงแดดอบอุ่นที่ลอดผ่านยอดไม้
สายลมอ่อนที่พัดพายอดหญ้าพริ้วไหว
เสียงนกร้องจากที่ห่างไกล
พี่มองเห็นเพียงประกายงดงามในดวงตาเจ้า
รอยยิ้มของเจ้า
และได้ยินแต่เสียงของเจ้าเท่านั้น

ลู่ยิ้มกว้าง "ท่านพี่คิดอะไรอยู่"
หยางหลงรับผลไม้จากลู่แล้วจับมือข้างนั้นไว้ "กำลังคิดว่า เจ้างามมาก"
ลู่พยักหน้า เกิดความคิดอยากกลั่นแกล้งอีกฝ่ายขึ้นมา จึงแสร้งทำแก้มพอง
"ท่านพี่ชอบที่ข้างดงาม หากวันหนึ่งข้าไม่งดงามท่านก็คงจะไม่ชอบข้าแล้ว"
"อันที่จริง" มือใหญ่ป้อนผลไม้ให้คนแก้มพอง "ข้าเคยเห็นวันที่เจ้าไม่งดงามนะ"
"ห๊ะ" ลู่ตาโต "เมื่อไหร่กัน"
ขณะที่กำลังคิดอย่างจริงจังว่าวันที่ไม่งดงามคือวันใด ลู่ก็เคี้ยวผลไม้ไปด้วย
"เหตุใดถึงคิดว่าหากเจ้าไม่งดงามแล้วข้าจะไม่ชอบเจ้า"
"เพราะท่านมักบอกว่าข้างดงาม"
"ที่บอกว่าเจ้างดงามก็เพราะเจ้างดงาม และที่กล่าวว่าข้ารักเจ้าก็เพราะว่าข้ารักเจ้า"

ลู่รู้ดีว่าหยางหลงมีรักมั่นคง แต่ใครเล่าจะไม่ชอบฟังคำหวานจากปากคนรัก
ทุกคราที่หยางหลงกล่าวคำว่ารัก มักจะมีบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในน้ำเสียง ทั้งดวงตา สีหน้าท่าทางล้วนบ่งบอกว่า นี่มิใช่คำบอกรักที่เลื่อนลอย แต่มาจากหัวใจที่มั่นคง

ว่าแต่...."วันที่ข้าไม่งดงามนี่คือวันไหน ตอนไหนกัน"
หยางหลงยกยิ้มมุมปาก ลู่ก็เดาต่อ
"ตอนที่เป็นกวางทองหรือ ไม่นะ ข้าว่าข้าเป็นกวางทองที่งดงามมากนะ ใคร ๆ ก็ชม"
พอเห็นว่าอีกฝ่ายส่ายหน้า ลู่ก็ยกนิ้วชี้ขึ้นฟ้า "ตอนที่ตื่นนอน ต้องเป็นตอนที่เพิ่งตื่นนอนแน่ ๆ"
หยางหลงยังคงส่ายหน้าอีกครา
"หรือตอนที่งอแงกับพ่อเทพเสือ" ทั้งป่าก็มีอยู่ผู้เดียวนี่แหละที่สามารถงอแงได้ ตั้งแต่เล็กจนกระทั่งมาคู่กับหยางหลง ก็ยังคงเป็นกวางทองที่รู้แต่งอแงบิดาเทพเสือโคร่งอยู่เช่นเดิม
กับท่านแม่กวางน่ะหรือ...แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว
หยางหลงก้มลงกระซิบข้างหู "คืนนี้จะบอก" กล่าวจบก็เม้มใบหูนิ่มจนลู่หน้าแดงจัดหันมาผลักแขนด้วยความแง่งอน
"นี่ยังเช้าอยู่นะ"
"ถึงได้บอกว่าคืนนี้อย่างไร"
"แล้วนี่ก็มิใช่ฤดูผสมพันธุ์ด้วย" ลู่ช้อนตามองอีกฝ่าย มือที่เพิ่งผลักแขนอีกฝ่ายจับแขนเสื้อไว้
เรื่องนี้หยางหลงไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นว่าลู่จะเกี่ยงเรื่องที่เป็นฤดูผสมพันธุ์หรือไม่ แต่จู่ ๆ ลู่ก็กลับเขย่งปลายเท้าขึ้นมาจูบปาก
"มัดจำคนจริงจังไว้ก่อนเดี๋ยวลืม"
กล่าวจบเจ้าตัวก็วิ่งหนีไปตามแนวของต้นสน หยางหลงผ่อนลมหายใจพลางลูบอกตนเอง

จะหลับตาหรือลืมตาก็มองเห็นเพียงเจ้า
จะเงียบสงบหรืออยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายก็ยังได้ยินเสียงเจ้า
พี่จะลืมคำกล่าวของเจ้า และของพี่ไปได้อย่างไร...

หยางหลงเดินไปเรื่อย ๆ จู่ ๆ ลู่ก็วิ่งมาจากด้านหลัง
"ไม่ตกใจหรือ" ลู่ดึงแขนคนตัวใหญ่ไว้
"ตกใจเรื่องอะไร" หยางหลงแกล้งทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง
"ก็นี่ไง" นิ้วมือสวยวาดไปทางด้านหน้าแล้ววนอ้อมกลับมาด้านหลัง "ข้าวิ่งไปทางโน้น แล้วกลับมาอยู่ทางนี้ไง"
ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หัวเราะ "แล้วต้องตกใจหรือ"
"ฮื่อ"
"แต่ไม่ได้ตกใจนี่"
ลู่เขย่าแขนอีกฝ่าย "ทำไมถึงไม่ตกใจล่ะ"
"ก็ไม่ตกใจ"
ลู่อยากกระทืบเท้าทำหน้างอ เพราะหยางหลงช่างไร้อารมณ์เล่นสนุก จนทำให้อีกฝ่ายไม่สนุกไปด้วย
"ถึงจะไม่ตกใจ ก็ต้องทำเป็นตกใจ  ทำแบบเล่น ๆ น่ะ ท่านพี่เล่นไม่เป็นหรือไง"
"ก็...ไม่ได้ตกใจนี่"
"รู้แล้วว่าไม่ได้ตกใจจริง ๆ แต่เวลาที่ถูกแกล้งก็ต้องมีปฏิกริยาบ้างสิ ทำเป็นตกใจอะไรแบบนั้นน่ะ"
หยางหลงทำหน้านิ่ว จนคิ้วเป็นปม
ลู่ถอนหายใจแรง ๆ แล้วส่ายหน้า "ท่านนี่เหลือเกินจริง ๆ ตอนเด็ก ๆ เคยออกไปวิ่งเล่นกับใครบ้างไหม"
"เล่นนะ " คิ้วหนายังคงขมวดเป็นปม "ข้าก็นับว่าเป็นคนที่มีเพื่อนอยู่มากเหมือนกัน"
"แล้วเล่นอะไรกัน เวลาโดนแกล้ง รู้ตัวหรือเปล่าว่าโดนแกล้ง"
หยางหลงก้มหน้าลงมาใกล้กับลู่ แล้วพยักหน้าช้า ๆ "เรื่องโดนแกล้งน่ะ ไม่เคย แต่เรื่องแกล้งผู้อื่นน่ะ ข้าถนัดมาก"

ลู่ทำตาโต อ้าปากค้าง ยิ่งเมื่อหยางหลงหัวเราะเสียงดังก็รู้สึกเหมือนคำพูดจุกอยู่ที่ลำคอ
"หยะ หยางหลง ท่านนี่มัน!"
ลู่กระโดดกอดคอคนตัวใหญ่ไว้ หยางหลงก็ช้อนใต้สะโพกยกตัวขึ้นอุ้มแล้วเหวี่ยงหมุน จนลู่ต้องกอดอีกฝ่ายไว้แน่น
เสียงหัวเราะที่เปี่ยมไปด้วยความสุขดังประสานในป่าสน....

แนวหลังต้นไม้ใหญ่ไม่มีเทพเสือโคร่งศิลาดำ ที่ด้านหน้ากระท่อมของหยางหลงในป่าสีทองก็ไม่มีกวางสาวไพลิน
เปลวไฟจากตะเกียงที่เสาหน้าประตูถูกจุดไว้ตั้งแต่หัวค่ำ เมื่อสายลมเย็นพัดผ่านหน้าต่าง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินมาปิดหน้าต่างรอบบ้าน 
คนรูปงามอาบน้ำล้างตัวเปลี่ยนเป็นชุดคลุมนอนเดินมากอดเอวทางด้านหลัง
"หนาวหรือไม่"
หยางหลงหันมาสวมกอดไว้ "กอดเจ้าก็ไม่หนาวแล้ว"
ลู่เลื่อนแขนขึ้นมาโอบรอบคอ "จริงหรือ"
"จริงสิ" มือใหญ่หยิบผ้านุ่มมือมาเช็ดปลายผมที่เปียกชื้น "เจ้าอาบน้ำนาน เดี๋ยวจะไม่สบาย"
"แค่นี้สบายมาก อีกอย่างตอนที่อยู่กับท่านอาจารย์เทพบนยอดเขา ก็ไม่ได้อาบน้ำอยู่แล้ว พอลงมาได้ สิ่งแรกที่ทำคือวิ่งไปอาบน้ำ" ลู่ก้มหน้าลงมองปกเสื้อของหยางหลง "ที่จริง ข้าก็ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องนี้นักหรอก แต่จิ้งจอกไฟบอกว่า มนุษย์อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายทุกวัน แต่มนุษย์มักต้มน้ำอาบ ข้าไม่ชอบน้ำอุ่น แต่ถ้าท่านพี่ชอบก็ดีแล้ว" ดวงตาสีทองช้อนมองหวานหยาดเยิ้ม "บอกได้หรือยัง ว่าตอนไหนที่ข้าไม่งาม"
"ไม่มี" หยางหลงตอบตามตรง
เพราะพอใจในคำตอบ ลู่เขย่งปลายเท้าเพื่อจูบคาง "ก็คิดอยู่ว่าต้องเป็นอย่างนั้น ข้าย่อมงามที่สุดในสายตาท่านพี่อยู่แล้ว" ลู่กล่าวด้วยใบหน้าแดงจัด "ชมตัวเองก็เขินอยู่เหมือนกันนะ" จากนั้นก็ทำตาโต "แกล้งผู้อื่นสินะ"
หยางหลงเม้มปาก พยักหน้าเพียงเล็กน้อย "ก็คงเช่นนั้น แต่มีคนที่รู้ตัวช้ามากว่าโดนแกล้ง"
คนช่างแกล้งสมควรถูกชกสักหนึ่งหมัดเป็นการสั่งสอน

หยางหลงเช็ดผมให้คนงามจนแห้ง ก็หันไปดับไฟในห้องแล้วอุ้มคนที่เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้จนเข้ามาอยู่ในห้องนอน
กระท่อมหลังนี้เป็นกระท่อมหลังเล็ก ๆ ที่ต่อเติมจากกระท่อมผุพังหลังเดิมที่เป็นของพรานป่า จนมีสภาพที่แข็งแรงและสวยงามกว่าเดิม
ต่อให้ไม่มีแสงจันทร์ที่ลอดผ่านรอยแยกของเนื้อไม้ตามขอบหน้าต่าง หยางหลงก็ยังมองเห็นลู่อย่างชัดเจน
มองเห็นด้วยการใช้มือสัมผัสใบหน้า คิ้ว จมูก และริมฝีปาก
คลี่เสื้อนอนออกแล้วใช้ปลายนิ้วจดจำเรือนกายงดงาม
ใช้ริมฝีปากต่อริมฝีปากจดจำรสจูบแสนหวาน
ใช้หูฟังจดจำคำบอกรักและเสียงครางแผ่วของคนรูปงาม
ร่างกายเสียดสีอุ่นร้อน
"ท่านพี่..."
หยางหลงจูบที่ริมฝีปากสวย แล้วยกสะโพกบางขึ้น ค่อยสอดแทรกเข้าหาช้า ๆ ทั้งที่อากาศเย็น แต่หยาดเหงื่อที่แผ่นหลังไหลซึม ทั้งรู้สึกแสบตามรอยเล็บ
ดวงตาสีเข้มจ้องมองใบหน้างดงามยามที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ
ร่างกายที่ขยับไปตามแรง เรียวขาที่เกาะเกี่ยว ช่องทางตอดรัด
ช่างยั่วยวน ยั่วเย้าให้โหมแรงเข้าใส่
ชายหนุ่มขยับสะโพกเนิบช้ากดย้ำที่จุดอ่อนไหว มือใหญ่บีบที่ยอดอกบาง
ลู่พร่ำเรียกชื่อเร่งเร้าให้หยางหลงตามใจ ช่องทางบีบรัดแน่นขึ้น แก่นกายสีอ่อนเหยียดแข็ง พร้อมที่จะปลดปล่อยอยู่ทุกเมื่อ หยางหลงกลับบีบกระชับที่สะโพกแล้วกดแน่น ร่างกายผอมบางกระตุกแรงแล้วผ่อนคลาย
ดวงตาสีทองเป็นประกายช้อนมองแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อม กัดริมฝีปากแดงเรือขณะที่ใช้สายตาโลมเลียร่างกายแข็งแรง จับข้อมือใหญ่ให้มาจับหน้าอกของตนเองไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งให้จับใต้สะโพก
นี่คือรางวัลใหญ่ที่หยางหลงรอคอย
จูบร้อนที่มาพร้อมกับการขยับสะโพก
เสียงหอบหายใจที่ผสานกัน กับคำบอกรักนับไม่ถ้วน
เมื่อลู่เหยียดตัว น้ำสีขาวขุ่นล้นจากส่วนปลาย ไหลลงอาบแก่นกาย หยางหลงรูดเบา ๆ เพื่อช่วยรีดน้ำ พร้อมเตรียมพร้อมต่อไปอีก
"พอแล้ว..." ลู่ประท้วง
หยางหลงเลียน้ำหวานที่ยังเลอะอยู่ที่นิ้วมือ
ลู่มองตามการเคลื่อนไหวของปลายลิ้นที่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกโลมเลีย
"อีกนิดนะ พี่ยังไม่เสร็จ"
ลู่พยักหน้ายอมตามใจอย่างว่าง่ายจะขยับสะโพกเองแต่หยางหลงเปลี่ยนให้ลู่ลงนอนคว่ำ
หลังจากที่ถูกฟอนเฟ้นมาเกือบครึ่งคืนทั้งร่างกายงดงามคือจุดอ่อนไหว ไม่ว่าจะสัมผัสไปที่ใดล้วนทำให้ลู่รู้สึกดี จนต้องร้องขอ
หยางหลงกอดรัดไว้แน่นขณะที่บดสะโพกแกร่งเข้าหา หยาดน้ำรักของคนผอมบางกลายเป็นน้ำสีใส ช่องทางภายในรีดเค้นหยาดน้ำรักสีขาวขุ่นอุ่นอยู่ภายใน
ลู่หอบหายใจแรง หลับตาพิงอกกว้าง

"ไม่มีเวลาใดที่เจ้าไม่งดงาม ไม่มีเวลาใดที่พี่ไม่รักเจ้า"
"ท่านพี่..."
ริมฝีปากสวยกดจูบที่ลำคอขาวจนทิ้งรอย
"กวางทองของพี่ พี่รักเจ้า....."

...จบตอนพิเศษตอนที่สอง...
ยังเหลือตอนพิเศษกวางทองอีกหนึ่งนะฮะ

[mild-dy]

 

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

อยากลองชิมผลไม้ดองบ้าง  อ่านไปกลืนน้ำลายไป 555
ที่สำคัญ...ทำไม รู้สึกเขินนนน

[Nocto]

ตอนหวานๆมาแล้ว  ขอบคุณมากค่ะ
แอบอยากเห็นลู่เมา 

[himoru]

เขามากดเป็ดให้ก่อนน้าาา
พึ่งตามเจอ ดีใจ
งึดดดดดดดด
เป็นแนวแฟนตาซี+จีนโบราณ ใช่ไหมค่ะ
เดี๋ยวอ่านแล้วมาเม้นต์อีกทีนะคะ

[treenature]

ไม่ค่อยชอบ ยูงทองเท่าไหร่ /สักวันลู่น้อยจะชอบกินสุราหรือเปล่า/ อ่านต่อมาถึงตอนจบแล้ว อื้อหือออออออ

[noteno]

 
นี่มันหวานเกินไปเเล้วนะ....เขิลลล

[dekying kukkig]

    


ลู่น้อยยยยยยยยยยยยยย พัฒนาแล้วววววววววววววววววววว

[Ginny Jinny]

ลู่น้อยโตเป็นหนุ่มแล้ว 

[natalee22]

หยางหลงจัดเต็มมากกกกกกกก
ลู่น้อยก็ร้อนแรงมากเหมือนกัน อิอิ 

[twinmonkey0311]

พี่หยางทำเราเบาหวานขึ้นตา 

[MayA@TK]

 

พี่หยางทำดีๆๆๆๆๆๆๆ

 

[lizzii]

ขำท่าท่านพ่อหวงของกิน 5555

[alternative]

ละมุนมาก

สงสารท่านพ่อเสือ โดนลูกกวางแกล้งตลอด

[river]

นกยูงทองหลงตัวเอง แถมยังดื้อรั้นอีกนะ

[beerby-witch]

โอยยยยยย หวานมาก 

[nin@]

  อ่านแล้วเขิน