ตอนเทพเสือโคร่งภูผา
บทที่สิบห้า
ปีที่สี่สิบเก้าแห่งอาณาจักรไท่ชาง ฮ่องเต้จางหยวนเสด็จสวรรคตในขณะที่มีพระชนมายุห้าสิบพรรษา จากนั้นองค์ชายห้าพระชนมพรรษายี่สิบสี่พรรษาเสด็จขึ้นครองราชย์ พระนามว่าฮ่องเต้จางฉวน
เรื่องราวก่อนหน้าที่ฮ่องเต้จางฉวนจะเสด็จขึ้นครองราชย์นั้นน่าสนใจยิ่ง ด้วยองค์ชายใหญ่ใหญ่รั้งตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทเป็นเวลานานสิบปี แต่ในระหว่างนั้น องค์ชายสามประสบอุบัติเหตุตกจากหลังม้าสิ้นพระชนม์ขณะที่มีพระชนม์สิบห้าปี อีกหกเดือนถัดมาองค์ชายสี่ทรงลอบออกจากพระราชวังไปกับพวกมหาดเล็กกลุ่มหนึ่งเพื่อไปเล่นการพนันแต่ในระหว่างที่พวกทหารองครักษ์จะไปเชิญเสด็จกลับมา กลับเกิดเหตุวิวาทกันภายในบ่อน องค์ชายสี่สิ้นพระชนม์พร้อมกับมหาดเล็กคนหนึ่ง ส่วนคนอื่น ๆที่ได้รับบาดเจ็บกลับมา ก็ถูกประหารชีวิตในภายหลัง
จนมาถึงปีสุดท้ายของการที่องค์ชายใหญ่รั้งตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท พระองค์ทรงลุ่มหลงสาวงามนางหนึ่ง และก็สุดท้ายเช่นกัน ที่พระองค์ทรงติดโรคร้ายจากนางจนล้มป่วย หลังจากที่นางเสียชีวิตได้สองเดือนองค์ชายใหญ่ก็สละตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท และสิ้นพระชนม์ในอีกหกเดือนถัดมา
องค์ชายรองอยู่ในตำแหน่งขององค์ชายรัชทายาทจนกระทั่งในปีสุดท้ายของฮ่องเต้จางหยวน ก็ทรงเสด็จไปยังเมืองจิ้วจ่าย แต่เมื่อเสด็จกลับมาถึงพระราชวังก็ทรงมีอาการป่วยหนัก แพทย์หลวงระดมสมองเพื่อวินิจฉัยและรักษาพระอาการแต่ไม่เป็นผล องค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ภายในหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น
หลังจากที่องค์ชายห้ารับการสถาปนาเป็นองค์ชายรัชทายาทได้เพียงสองเดือน ฮ่องเต้จางหยวนก็เสด็จสวรรคต
หลายคนกล่าวว่านี่คือลิขิตสวรรค์โดยแท้
"หึ ข้าต่างหาคือคนที่ลิขิต" ฮ่องเต้หนุ่มกล่าวขึ้นด้วยความภาคภูมิพระทัย ขณะที่ประทับยืนอยู่บนหอสูงของอารามหลวง ทอดพระเนตรบรรดาขุนนาง และผู้คนมากมายที่มาเข้าร่วมในพิธีทางศาสนาอยู่ที่บริเวณลานด้านหน้าของหอสูงหลังนี้ เพื่อแสดงความภักดีต่อพระองค์
พิธีการต่าง ๆ หลังจากที่ทรงครองราชบัลลังก์มีมากมาย แต่ฮ่องเต้จางฉวนไม่มีพระราชดำริที่จะลดทอนออก ในทางตรงข้าม หากมีใครสักคนกล่าวถึงพิธีการใดสักพิธีที่จะนำมาซึ่งความเป็นสิริมงคล ก็จะทรงรับคำแนะนำนั้น มิใช่เพราะเชื่อเรื่องเคล็ดพิธีอะไร แต่เป็นเพราะนี่คือช่วงเวลาของการตอบแทน
ทุกพิธีการ ทุกงานที่จัดขึ้นมาล้วนหมายถึงผลประโยชน์ที่จะมอบให้กับบุคคลที่ประกาศตนว่าเป็นผู้สนับสนุนของพระองค์ และแน่นอนว่าหากจะมีขุนนางรายใดที่ไม่ได้มาร่วมงานโดยไม่มีเหตุผลอันควรก็จะต้องถูกจับตามองเป็นพิเศษ และจะมีผลต่อความก้าวหน้าในหน้าที่การงานต่อไป
หากมิใช่เพราะผลประโยชน์ที่แจกจ่ายออกไป องค์ชายห้าแห่งไท่ชางคงไม่อาจได้รับเสียงสนับสนุนที่มากพอที่จะลงมือทำการมากมายจนก้าวมาถึงตำแหน่งที่ประทับอยู่ในปัจจุบัน
ในช่วงเวลาห้าวันของการถือศีลในอารามหลวง ตามที่พระปิตุลาแนะนำมานี้ แม้จะดูว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อ แต่หลังจากที่ต้องทำอะไรมากมายเพื่อที่จะก้าวมาถึงตรงจุดนี้ การที่มาถือศีลที่อารามหลวงเพียงห้าวันก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี
พระปิตุลาทรงรู้ว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมา ฮ่องเต้จางฉวนทรงลงมือกระทำใดลงไปบ้างเพื่อให้มีวันนี้ ดังนั้นจึงทรงคาดว่าหวังว่า อย่างน้อยที่สุด การที่ได้อยู่ในพระอารามหลวงได้ฟังพระธรรมเทศนาอยู่ทุกวันน่าจะพอให้ทรงตระหนักถึงการทำบาปเหล่านั้น หรืออย่างน้อยก็น่าจะอยู่ห่างจากบรรดาที่ปรึกษาสักระยะหนึ่ง
มิคาด นี่คือเวลาที่พระองค์จะหารือกับคณะที่ปรึกษาเรื่องการตกรางวัลทดแทนบุญคุณ และแน่นอนว่าย่อมมีการกำจัดผู้ที่ต่อต้านอย่างจริงจัง และสะดวกกว่าการหารือกันในวังหลวงเสียอีก
พระญาติชราผู้นั้นรู้ว่าพระองค์ทำอะไร ถึงจะไม่ทั้งหมด แต่กลับคิดฉวยโอกาสนี้แสดงท่าทีข่มขู่ในฐานะพระญาติ เอาความอาวุโสมาบังคับให้พระองค์ต้องทำตาม
แต่ฮ่องเต้จางฉวนผู้นี้จะไม่เปิดโอกาสให้พระญาติชรานั่นได้คุยโตโอ้อวดเกินสองปีแน่
...หากทรงกำหนดเป้าหมายแล้ว ไม่มีผู้ใดที่มีลมหายใจเกินกว่านั้นเลยสักคน..
"เจ้าคือจางฉวนหรือ" น้ำเสียงกว้างใหญ่ลึกล้ำดั่งห้วงอากาศดังขึ้นทางด้านหลัง
ฮ่องเต้หนุ่มหันไปทอดพระเนตร
คนผู้นี้รูปร่างสูงใหญ่อย่างยิ่ง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีเหลือง ดำ และขาว โดดเด่นด้วยดวงตาสีเข้มที่มีประกายของสีเหลืองทอง ที่ทำให้ต้องทอดพระเนตรซ้ำ จากนั้นจึงทรงตระหนักได้ว่า พระองค์ไม่ทราบว่าเขาเข้ามาได้อย่างไร หากนี่เป็นนักฆ่าก็เป็นเรื่องที่น่ากลัวอย่างยิ่ง
"แต่เราไม่รู้จักเจ้า"
"แต่ข้ารู้จักจางหยวนบิดาของเจ้า"
เพราะดวงตาคู่นั้นทำให้ฮ่องเต้หนุ่มก้าวพระบาทเข้าไปหา
"แต่เราก็ยังไม่รู้จักเจ้าอยู่ดี ดังนั้นในสายตาของฮ่องเต้พระองค์ก่อน เจ้าอาจไม่ได้เป็นคนสำคัญ ถึงขนาดที่พระองค์จะใส่พระทัยนำมาเล่าให้องค์รัชทายาทรับฟัง"
คนผู้นั้นกระตุกริมฝีปากเหยียดยิ้ม ซึ่งนั่นทำให้คนผู้นี้ที่จัดอยู่ในขั้นที่หน้าตาดีมาก กลายเป็นผู้ที่หน้าตาดีมากและร้ายกาจมากในเวลาเดียวกัน
"ตกลงจะแนะนำตัวไหม"
"เรียกข้าว่าเสือโคร่งภูผา"
"น่าเกรงขามดี เจ้าต้องการอะไร"
เทพเสือโคร่งภูผาส่ายหน้า "คนที่ติดค้างข้าคือบิดาของเจ้า" คนรูปร่างสูงใหญ่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ขณะที่ฮ่องเต้หนุ่มก้าวเข้ามาอยู่ห่างจากอีกคนประมาณสองก้าวแล้วเปลี่ยนเป็นก้าวพระบาทเดินรอบ ๆ เพื่อสำรวจ
"สรุปคือไม่ได้มาหาเราสินะ"
"ใช่"
"อ้อ..." ฮ่องเต้หนุ่มที่มีความสูงอยู่เพียงระดับไหล่ของอีกฝ่ายหยุดยืนข้างหน้า "งานพระราชพิธีศพของฮ่องเต้พระองค์ก่อนจัดอย่างยิ่งใหญ่ งานราชพิธีครองราชย์ของข้าก็ยังเฉลิมฉลองกันมานานนับเดือนก็ยังไม่เสร็จ จนถึงตอนนี้คนทั้งอาณาจักรไท่ชางไม่น่าจะใครที่ไม่รู้เรื่องนี้ แล้วเจ้าไปอยู่ที่ใดมา"
"ป่าสีทอง" เทพเสือโคร่งภูผากล่าวแล้วถอนหายใจ การบำเพ็ญภาวนา และการฝึกฝนครานี้ใช้เวลายาวนาน เมื่อออกมายังต้องไปตามง้อนางเทพเสือโคร่งบงกชผู้ที่ครองคู่กัน แล้วยังต้องไปเยี่ยมนางเทพกวางสายลมที่เพิ่งให้กำเนิดบุตรชาย ซึ่งเป็นถึงกวางทอง สหายเก่าก็หายไปไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย เรียกว่าวุ่นวายกันอยู่นาน กว่าที่จะนึกขึ้นได้ว่ายังต้องคิดบัญชีกับฮ่องเต้จางหยวนในเรื่องค้างเก่า ซึ่งก็ล่าช้าไปมากจนอีกฝ่ายก็กลายเป็นอดีตฮ่องเต้ไปเสียแล้ว
"ป่าสีทอง เมืองลั่วน่ะหรือ"
"ใช่"
"ที่นั่นไม่มีคนอาศัยอยู่ไม่ใช่หรือ"
"ไม่มี"
ฮ่องเต้จางฉวนยอมรับว่า กำลังทรงชวนคนผู้นี้สนทนา ด้วยความสนพระทัยอย่างยิ่ง
เพราะที่นี่มีการรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวด หอนี้มีความสูงแปดชั้น และพระองค์ประทับอยู่ที่ชั้นที่แปด
ตั้งแต่ลานด้านล่างจนถึงที่หน้าห้องที่ประทับมีทหารองครักษ์ และมหาดเล็กดูแลรักษาความปลอดภัยอยู่นับร้อยคน แต่คนผู้นี้สามารถลอบเข้ามาได้โดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้
นี่หากเขาลงมือต่อพระองค์ จะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใดกว่าที่บรรดาทหารที่อยู่ด้านหน้าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องประทับ
"ในเมื่อเจ้าเคยรับใช้ฮ่องเต้พระองค์ก่อน ท่านสนใจจะทำงานกับเราไหม"
เทพเสือโคร่งภูผาถึงกับต้องแคะหูเพื่อขอฟังรับสั่งเมื่อครู่ใหม่อีกครั้ง
"ข้าไม่ได้รับใช้พ่อของเจ้า อีกอย่าง" ดวงตาร้ายกาจคู่นั่นหรี่ลง "บิดาของเจ้าก็ลงทุนอะไรไปมากมายเพื่อให้ได้นั่งเก้าตัวเดียวกับที่เจ้านั่งอยู่ แต่มือของเขาไม่ได้เปื้อนเลือดอย่างเจ้า ข้าเคยเตือนเขาแล้วว่า สักวันลูกชายของเขาคนใดคนหนึ่งจะเดินตามรอย แต่เขากลับไม่กลัว ที่ผิดพลาดก็คือ การที่วางองค์ชายใหญ่ไว้ที่นั้นเพื่อล่อให้บรรดาน้องชายฝึกฝีมือในการทำร้ายเขา ข้าเคยประณามเขาว่าเขาช่างเหี้ยมโหด แต่....เจ้าโหดร้ายกว่า" คนตัวใหญ่กล่าวช้า ๆ "ไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวข้า เพราะข้าไม่สนใจทำงานให้เจ้า และไม่สนใจเจ้าเช่นกัน"
กล่าวคำจบร่างสูงใหญ่นั้นก็กระโดดออกไปทางหน้าต่าง เมื่อฮ่องเต้หนุ่มเร่งพระบาทเพื่อตามไปทอดพระเนตรก็พบว่า เขาหายไปแล้ว
คนที่อยู่ด้านล่างไม่มีผู้ใดที่ส่งเสียงโวยวายเมื่อคนผู้หนึ่งกระโดดลงไป
แต่...นี่มันชั้นแปด พระองค์ทบทวนความจริงเหล่านี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
จริงอย่างที่เสือโคร่งภูผาผู้นั้นบอก พระองค์ทรงสนพระทัยคนผู้นี้แล้วจริง ๆ
หลังจากนั้นทรงมีรับสั่งให้เรียกเสนาบดีกลาโหม เสนาบดีกรมวัง และหัวหน้ากองทหารมหาดเล็ก มาเข้าเฝ้าฯ เพื่อหารือเรื่องการคัดสรรยอดฝีมือรุ่นใหม่เข้าทำงานในโรงเรียนองครักษ์เพิ่มเติม และการปรับปรุงการทำงานของกององครักษ์และมหาดเล็ก นี่คือเรื่องเร่งด่วนที่พระองค์ยอมรับว่าทรงกังวลเป็นอย่างยิ่ง
และที่สำคัญ พระองค์ต้องการรู้ว่า เสือโคร่งภูผาแห่งป่าสีทองผู้นั้นคือใคร
ในวันถัดมาฮ่องเต้เรียกผู้เฒ่าหยางจงจินแห่งเมืองลั่วมาเข้าพบ 'เพื่อเล่นหมากรุก' เป็นเพื่อนกันสักกระดาน
ผู้เฒ่าหยางจงจินอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้มานานนับสิบปีย่อมพอจะ 'รู้จัก' ฮ่องเต้พระองค์ใหม่อยู่บ้าง ดังนั้น เมื่อทรงรับสั่งให้มาเล่นหมากรุกเป็นเพื่อน ผู้อาวุโสจึงเตรียมความพร้อมสำหรับการเล่นหมากรุก และสนทนาเกี่ยวกับหมากรุก ผ่านไปถึงกระดานที่สาม จึงทรงมีรับสั่งถามผู้อาวุโสเมืองลั่วเกี่ยวกับป่าสีทอง
"ที่นั่นมีคนพักอยู่ด้วยหรือ"
"ไม่มีพระเจ้าข้า"
"ข้าก็เคยได้ยินมาว่าเป็นเช่นนั้น แต่เมื่อวานเราพบคน ๆ หนึ่งซึ่งบอกว่ามาจากป่าสีทอง"
"โดยทั่วไปชาวเมืองลั่ว ไม่แนะนำตัวว่ามาจากป่าสีทอง เพราะที่นั่นเป็นป่าศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านที่อยู่ใกล้กับเขตป่าก็จะไม่บอกกล่าวเช่นนั้นพระเจ้าข้า"
พระเนตรสีเข้มมองถ้วยพระสุธารสในพระหัตถ์ "เขาบอกว่า เขาคือเสือโคร่งภูผา"
"นั่นเป็น...."
ครานี้ทรงหันมาทอดพระเนตรคู่สนทนาตรง ๆ "คราวนี้เจ้ารู้จักแล้ว"
ผู้เฒ่าหยางจงจินคุกเข่าลง "ขอทรงพระกรุณา เมื่อหลายปีก่อนองค์ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับทรงมีรับสั่งเรียกข้าพระองค์มาเข้าเฝ้าฯ เพื่อถามถึงเสือโคร่งภูผาผู้นี้เช่นกัน แต่ข้าพระองค์ด้อยความสามารถ มิอาจบอกเล่าเรื่องราวได้ตามที่ทรงมีพระประสงค์ เนื่องด้วยเรื่องของเสือโคร่งภูผานี้ เป็นหนึ่งในเรื่องของเหล่าเทพซึ่งปกปักรักษาป่าสีทองและเมืองลั่ว ซึ่งล้วนเป็นเรื่องที่เล่าขานกันต่อ ๆ กันมาหาได้เคยมีผู้ใดที่ได้พบด้วยตาตนเอง"
"เทพหรือ" ทรงลูบพระทาฒิกะ "พวกเขากราบไหว้รูปปั้นเทพเหล่านั้นหรือ"
"หามิได้พระเจ้าข้า ชาวเมืองลั่วมิได้ทำรูปปั้นขึ้นมากราบไหว้บูชาพระเจ้าข้า มีเพียงภาพวาดประกอบนิทานที่เล่าต่อๆ กันมา"
คนเมืองลั่วช่างแปลก และแตกต่างอย่างไม่สิ้นสุด
"เล่าว่าอย่างไร"
"ส่วนใหญ่ก็คือให้พวกเราขยันทำมาหากิน ไม่ไปรบกวนเหล่าสัตว์ในป่า"
ฟังดูก็ไม่ได้แตกต่างจากนิทานทั่วไป
"แต่ข้าเชื่อว่า เมื่อเสด็จพ่อทรงมีรับสั่งถาม ท่านย่อมกลับไปค้นคว้าหาคำตอบมาถวาย ข้าต้องการรู้เรื่องราวที่ท่านนำถวายพระองค์ในครั้งนั้น รวมถึงเรื่องที่ท่านไม่ได้นำถวายด้วย"
ผู้เฒ่าหยางจงจินถามฮ่องเต้ด้วยความสุภาพเช่นเดิม "ผู้ที่แนะนำตัวกับฝ่าบาทว่า เขาคือเสือโคร่งภูผา มีลักษณะอย่างไรหรือพระเจ้าข้า"
ฮ่องเต้จางฉวนมีรอยยิ้มเจือจางในใบหน้า เมื่อคิดถึงคนผู้นั้น "ตัวใหญ่มาก สวมเสื้อผ้าสีเหลือง ดำ ขาว น้ำเสียงกว้าง ใหญ่ และลึกล้ำชวนให้คิดถึงความมั่นคงและเวิ้งว้างในเวลาเดียวกัน ข้าไม่เคยเจอใครที่เป็นแบบนี้"
หยางจงจินกล่าวถวายรายงานไปตามลำดับต่อ "คนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนถามถึงก็มีลักษณะเช่นเดียวกันนี้พระเจ้าข้า ซึ่งจากการที่ข้าพระองค์กลับไปค้นคว้าก็พบบันทึกเกี่ยวกับเทพแห่งป่าสีทองอยู่ไม่น้อย แต่ทั้งหมดถูกระบุว่าเป็นนิทาน ในส่วนของเรื่องที่เล่าเกี่ยวกับเสือโคร่งภูผานั้น ระบุว่าเขาเป็นเทพเสือโคร่งซึ่งครองคู่กับนางเทพเสือโคร่งบงกช แต่บ้างก็ว่านางมิใช่เสือโคร่งแต่คือเสือขาวที่ถือศีลเคร่งครัดยิ่ง ขณะที่เทพเสือโคร่งภูผารักการเดินทางไปทั่ว มีความเชี่ยวชาญเรื่องสมุนไพร ในนิทานย่อมมีที่เล่าถึงอภินิหารของเทพเสือโคร่งผู้นี้ ว่าเพียงส่งเสียงคำราม กองทัพนับหมื่นก็แตกพ่าย แต่เมื่อจะสืบหาต่อไปว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ก็ไม่อาจหาเรื่องราวที่จะมายืนยันว่าเป็นเรื่องจริง"
ผู้เฒ่าเมืองลั่วย้ำหลายครา ว่านี่เป็นนิทานที่ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง และเมื่อได้ฟังเรื่องการโอ้อวดฤทธิ์ที่ว่า มา หากเป็นความจริงก็ย่อมมีบันทึกเรื่องนี้อยู่ในหอสมุดของวังหลวง และคนทั้งอาณาจักรโดยเฉพาะพวกจอมยุทธ์ทั้งหลายคงพากันไปกราบไหว้เทพเสือโคร่งผู้นี้แล้ว
หรือนี่เป็นคนโอ้อวดคนหนึ่งที่กล้ากล่าวถ้อยคำเท็จกับพระองค์
"เจ้าคิดว่า คนที่ข้าพบคือเทพเสือโคร่งภูผาจริงหรือไม่"
หยางจงจินกล่าวความเห็นเหมือนกับเมื่อครั้งที่แสดงความเห็นถวายฮ่องเต้พระองค์ก่อน
"พระองค์ ตลอดจนฮ่องเต้ผู้ล่วงลับเห็นคนผู้หนึ่งที่มีรูปร่างและแต่งกายเหมือนกัน บอกว่าเป็นเสือโคร่งภูผาจากป่าสีทอง แต่ในนิทานทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเทพแห่งป่าสีทอง ไม่มีเรื่องราวใดที่บอกว่าพวกเขาสามารถแปลงร่างเป็นคนได้พระเจ้าข้า"
นี่เป็นเรื่องที่น่าผิดหวังมิน้อย...
จนกระทั่งในปีถัดมาขณะที่กองงานข้าราชบริพาร เปิดสอบข้าราชการทั้งหน่วยงานพลเรือนและกองทัพ หรือฝ่ายบุ๋นและบู๊ ซึ่งเป็นการจัดสอบทุกห้าปี
การสอบที่ดำเนินไปนานถึงหนึ่งเดือน จึงทราบผลการสอบ และมีการติดประกาศที่ลานกีฬากลางเมือง จากนั้น
ผู้ที่สอบได้ในหน่วยงานพลเรือน จะไปรายงานตัวที่กองเมืองซึ่งตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของพระราชวัง ส่วนผู้ที่สอบได้หน่วยงานทางทหารต้องไปรายงานตัวที่ค่ายทหารซึ่งตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันออก แต่ก็ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่มีจำนวนเพียงห้าคนที่จะมารายงานตัวโดยตรงกับเสนาบดีฝ่ายขวาติงกั๋วหลง ด้วยกลุ่มห้าคนนี้เป็นผู้ที่มีคะแนนในระดับยอดเยี่ยมทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊
ฮ่องเต้จางฉวนเองก็มีความสนพระทัยความสามารถของกลุ่มห้าคนนี้เป็นอย่างมาก หลังจากที่ทรงงานในช่วงบ่ายเสร็จสิ้น จึงเสด็จพระราชดำเนินไปที่ตึกทำงานของเสนาบดีติงกั๋วหลง ที่ตั้งอยู่ส่วนหน้าของพระราชวัง
ก่อนที่จะพบกับกลุ่มคนทั้งห้า พระองค์กลับได้พบกับชายผู้นั้นเสียก่อน
ผู้ที่เรียกตนเองว่าเสือโคร่งภูผา
รูปร่างสูงใหญ่สะดุดตามาแต่ไกล แม้ว่าจะหลบไปยืนอยู่ด้านหลังของต้นไม้ใหญ่ แต่กำลังมองไปที่กลุ่มคนห้าคนที่ยืนรออยู่ที่ด้านหน้าของตึกทำงานไม่ผิดแน่
ฮ่องเต้หนุ่มมือส่งสัญญาณไม่ให้ผู้ติดตามเดินตามมา ขณะที่ทรงก้าวพระบาทอ้อมไปทางด้านหลังของชายผู้นั้น
"กำลังมองใครอยู่"
คนรูปร่างสูงใหญ่ หาได้มีท่าทีตกใจ หรือหาได้หันมามอง แสดงว่ารู้ตัวว่าพระองค์ทรงมาหา แต่ก็ถือดีมากพอที่จะไม่สนใจ ยังคงจ้องมองคนที่ตนเองสนใจอยู่เช่นนั้น
"ไม่ใช่เจ้า"
และยังคงมีความแน่วแน่ที่จะไม่สนใจพระองค์เหมือนเดิมอีกด้วย!
"เทพเสือโคร่งภูผา และเทพจากป่าสีทองทุกตน ล้วนแปลงร่างเป็นมนุษย์ไม่ได้"
คนผู้นั้นกระแทกเสียงในลำคอ แต่ก็ยังคงไม่ได้หันมามอง
"ชาวเมืองลั่วให้ความเคารพต่อชีวิตและป่าสีทอง พวกเขารู้ว่าควรอะไรมิควร ไม่ทำตัววุ่นวายรุกราน พวกเราถึงได้อยู่อย่างสงบมายาวนาน"
"เช่นนั้นหรือ" ทรงก้าวพระบาทไปยืนซ้อนด้านหลังของอีกฝ่ายแล้วมองตามสายตาของอีกคนไป
เด็กหนุ่มผู้นั้นอายุมีอายุเพียงสิบห้าหรือสิบหกปี รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้างดงาม ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความเฉลียวฉลาด
"พอใจคนที่สวมชุดสีฟ้านั่นหรือ เขาเป็นอะไรกับท่าน"
คราวนี้เทพเสือโคร่งภูผาหันมามองพระองค์อย่างเต็มตาแล้ว
"อย่าแตะต้องอวี้เอ๋อร์"
"ทำไมเราจะทำไม่ได้ เขาจะทำงานสบายอยู่ที่นี่ หรือต้องไปตกอยู่ที่เรือนจำ มันขึ้นอยู่กับเรา"
เทพเสือโคร่งภูผาโกรธแล้ว
รังสีอำมหิตที่เปล่งประกายออกมากดดันฮ่องเต้หนุ่มตรง ๆ
แต่ฮ่องเต้จางฉวนผู้นี้เป็นใคร นี่คือบุตรมังกรผู้ที่หากกำหนดเป้าหมายแล้ว จะไม่มีวันเปลี่ยนพระทัย
"หากคิดจะปกป้องเขา เจ้าต้องรับใช้ข้า"
รังสีอำมหิตนั้นถดถอยลง เทพเสือโคร่งภูผาเพียงหรี่ตามองอีกฝ่าย "ข้ารู้ว่าเจ้าโหดเหี้ยมยิ่งนัก การอยู่ใกล้เจ้าทำให้รังสีเทพของข้าแปดเปื้อน ข้ารู้วิธีมากมายที่จะปกป้องเขาโดยที่ไม่ต้องรับใช้เจ้า"
"นี่!" ฮ่องเต้จางฉวนถึงกับอึกอัก นึกถ้อยคำมิออก
"อีกอย่าง ข้ายังได้แต่มองเขาอยู่ไกล ๆ เพราะกังวลว่าข้าจะไปทำให้เขาต้องแปดเปื้อน"
"ท่านก็มีวันนี้" ฮ่องเต้หนุ่มคลี่พระโอษฐ์บาง
ในช่วงหนึ่งของชีวิต ทุกคนย่อมพบเจอกับสถานการณ์นี้
"จะให้เราช่วยไหม"
จากให้มารับใช้ เปลี่ยนเป็นเสนอความช่วยเหลือ นี่ถือว่าเป็นการค้าที่ขาดทุนแล้ว
"ไม่ต้อง ข้าไม่อยากติดหนี้บุญคุณเจ้า" คนตัวใหญ่หันไปชะเง้อมองตาม ทั้งห้าคนที่เดินแถวเข้าไปในตึกของเสนาบดี "เขายังเด็กอยู่ ให้งานที่เหมาะสมกับความสามารถของเขา"
"ถ้าเขาเป็นคนที่ไม่มีความสามารถเล่า"
คนตัวใหญ่เสียงดังทันที "ไม่มีความสามารถอะไร เขาเป็นหนึ่งในห้าของผู้ที่มีความสามารถยอดเยี่ยมที่สุดในรอบห้าปีนี้เชียวนะ เจ้าตอนที่อายุเท่านี้ฉลาดยอดเยี่ยมอย่างเขาหรือเปล่าเถอะ"
ดูท่าว่าแม้จะเป็นเพียงการแอบมองอีกฝ่าย แต่เทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้ ก็หลงรักอีกฝ่ายจนหัวปักหัวปำแล้ว
ทรงขยับพระพาหุ "เทพเสือโคร่งภูผา ท่านไม่รับใช้เรา แต่กลับคอยแอบมองเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง"
อีกคนหาได้ทุกข์ร้อน จนกระทั่งพระองค์จะทรงก้าวพระบาทผ่านไป จึงได้เรียกไว้
"อวี้เอ๋อร์ไม่ได้อยู่ในเส้นทางอำนาจของเจ้า ดังนั้นก็อย่าไปยุ่งกับเขา"
"กลัวหรือ"
"ข้าย่อมไม่กลัว....ไม่กลัวที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าสร้างมา หากเจ้าแตะต้องอวี้เอ๋อร์"
ทรงหันกลับมามองคนตัวสูงใหญ่ที่ก้าวออกมาพ้นจาก เงาของต้นไม้ใหญ่
คนผู้นี้ตัวสูงใหญ่ยิ่ง ใบหน้าหล่อเหลา มีพละกำลังและอำนาจที่คุกคามผู้อื่น ส่วนหนุ่มน้อยที่ถูกเรียกว่าอวี้เอ๋อร์ก็เป็นผู้ที่มีความน่าสนใจอย่างยิ่ง
เพียงแต่...
ฮ่องเต้จางฉวน ไม่ใช่ผู้ที่ใครจะมาออกคำสั่งได้!
ทรงเรียกทหารมหาดเล็กเข้ามาหา แล้วรับสั่งให้ไปสืบประวัติของทั้งห้าคน
การจะใช้คนทำงานย่อมต้องรู้ก่อนว่าเขามีความสามารถอะไรบ้าง ใช่หรือไม่!
...จบบทที่สิบห้า...
หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ) (อ่าน 148716 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก