หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[YouandMe]

มาช่วยดันพ่อเสือโคร่งกับอวี้เอ๋อ 

[dekying kukkig]

     มาเถิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่สิบเจ็ด

การฝึกทหารของเฉินอวี้กับพวกย่อมไม่เหมือนกับการฝึกของนายกองและพลทหารที่เดินทางมาด้วยกัน
หลังการฝึกในยามเช้าร่วมกับทุกคนในค่ายแล้ว ทั้งห้าคนก็จะแยกไปทำงานอยู่ภายในสำนักงานของแม่ทัพตะวันตก และเตรียมความพร้อมที่จะลงพื้นที่เพื่อสนับสนุนการทำงานของหน่วยปฏิบัติการ

งานแรกที่ได้รับมอบหมายมีขึ้นในวันที่สองของการเข้ามาในกองทัพ และสำเร็จลงในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ โดยทั้งห้าคนได้รับมอบหมายในตำแหน่งหัวหน้าหน่วยย่อยออกปราบปรามโจรป่ากลุ่มหนึ่ง ซึ่งได้รับเสียงชื่นชมและการยอมรับจากทหารในกองทัพในระดับหนึ่ง เว้นแต่ในกลุ่มของบุตรหลานผู้ปกครองในกองทัพ ที่รู้สึกไม่ชอบใจทั้งห้าคนอย่างออกนอกหน้า
กลุ่มบุตรหลานของผู้ปกครองในกองทัพเหล่านี้มีหลานชายของแม่ทัพเป็นหัวหน้ากลุ่ม ซึ่งเรียกทั้งห้าคนรวมๆ ว่า 'ห้าบัณฑิตจากเมืองหลวง'

คนที่เรียกคำนี้เป็นคนแรกเรียกด้วยความชื่นชม เพราะทั้งห้าคนมีผลงานในเชิงบุ๋นและบู๊ที่โดดเด่น แต่เมื่อออกมาจากปากของกลุ่มบุตรหลานของผู้ปกครองกองทัพ ความหมายก็เปลี่ยนไปในเชิงประชดประชันและดูหมิ่น
ส่วนฝ่ายห้าบัณฑิตเองเมื่อแน่ใจว่า คำเรียกขานนี้มิใช่การชื่นชม ก็พากันเรียกอีกฝ่ายว่าคุณชายนอกกองทัพ ซึ่งมีความหมายชัดเจนว่าไม่มีความยกย่องนับถือกันเลยสักนิดเป็นการตอบโต้ 
ด้วยคุณชายเหล่านี้ ถือตนว่าเป็นบุตรหลานของผู้มีอำนาจ ไม่ต้องผ่านการทดสอบ และฝึกหนักก็จะได้รับสืบทอดตำแหน่งในกองทัพต่อจากบิดา จึงพากันใช้ชื่อเสียงของบิดาอวดเบ่งไปทั่ว
คนที่ยังพอจะเชื่อฟังบิดาอยู่บ้างก็โอ้อวดน้อยหน่อย แต่หลานชายของแม่ทัพที่มีผู้คนคอยให้ท้ายหลายคนก็โอ้อวดมากหน่อย
สาเหตุหลักที่ทำให้กลุ่มคุณชายแสดงออกอย่างชัดเจนมาตั้งแต่สัปดาห์แรก ว่าไม่ค่อยพอใจกลุ่มบัณฑิตทั้งห้าก็เพราะการที่ผู้ใหญ่ในเมืองตะวันตกมักกล่าวชื่นชมว่าทั้งห้าคนนี้นอกจากการเติบโตอยู่ในตระกูลที่ดีแล้ว ยังมีความรู้และความสามารถที่ยอดเยี่ยม
ผู้ใหญ่บางคนให้กำลังใจว่า หากมีผลงานที่โดดเด่นวันหนึ่งข้างหน้าอาจไปได้ไกลถึงตำแหน่งแม่ทัพก็เป็นได้
เจตนาของผู้ใหญ่ก็คงเป็นการเตือนให้บรรดาบุตรหลานของตนมีความขยันและตั้งใจทำงานมากขึ้น อย่าได้หวังแต่จะพึ่งพาบารมีของบิดา แต่สำหรับบรรดาคุณชายถูกตำหนิต่อหน้าผู้อื่นก็คงไม่ชอบใจสักเท่าไหร่

อู่ติ้งเกาพี่ใหญ่ของกลุ่มแสดงความเห็นว่า การได้รับความชื่นชมนั้นย่อมเป็นเรื่องที่ดี แต่ก็มักควบคู่มากับความไม่พอใจของคนที่ถูกเปรียบเทียบและถูกตำหนิ
เพราะในเวลาเดียวกัน หากคนที่ถูกตำหนิยอมรับเพื่อนำไปพัฒนาตนเอง หรือแข่งขันกันทำให้ดีกว่าเดิมนั่นย่อมเป็นเรื่องดียิ่ง
แต่หากเป็นในทางตรงข้ามเล่า!
ส่วนเฉินอวี้กลับเห็นว่า ไม่ว่าจะดีหรือร้าย แต่ทั้งหมดนี้ก็คือสิ่งที่จะต้องพบเจอต่อไปไม่ว่าจะรับราชการหรือจะทำการค้า ดังนั้นก็จะต้องเรียนรู้และอยู่กับคนในรูปแบบต่างๆ ให้ได้

...นี่ไม่เห็นว่าจะแตกต่างกับบรรยากาศในบ้านหลังใหญ่ที่ตนเติบโตมาเลยสักนิด
ถูกยกขึ้นมาเป็นตัวอย่างว่าคือความดีงามและความสำเร็จ เพื่อที่จะถูกเกลียดชัง และกดให้ต่ำลงในท้ายที่สุดเป็นรางวัลของความดีงามและความสำเร็จนั้น...

ในวันหนึ่งแม่ทัพตะวันตกหลิวจิ้งประกาศเรื่องการแข่งขันล่าสัตว์ในเขตป่านอกด่าน โดยเลือกพื้นที่ที่บัณฑิตทั้งห้าเคยลาดตระเวณในช่วงที่ออกตามล่าโจรป่า เนื่องจากในกลุ่มของแม่ทัพ นายกองต่างก็มีการล่าสัตว์กันเป็นระยะเพื่อประลองความสามารถ
แต่เมื่อครั้งนี้ก็คือกลุ่มบัณฑิตทั้งห้าจะเข้าร่วมการประลอง กลุ่มคุณชายจึงจะลงแข่งขันด้วยเช่นกัน

...คงเป็นบันไดอีกขั้นในการสั่งสอนลูกหลานกระมัง...

มีคำท้าทายมากมายเกิดขึ้นในช่วงก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มขึ้นเพราะในบรรดาทั้งหมดเฉินอวี้คือผู้ที่ประสบการณ์ในเรื่องการล่าสัตว์น้อยที่สุด ทั้งไม่เคยล่าสัตว์ป่าในเขตป่านอกเมืองเช่นนี้มาก่อน อู่ติ้งเกาพี่ใหญ่ของกลุ่มจึงกำชับให้เฉินอวี้คอยติดตามอยู่ใกล้ๆ
“ถึงอีกฝ่ายจะเป็นคุณชายที่วรยุทธอ่อนด้อย แต่พวกเขาคุ้นเคยกับพื้นที่ มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย ทั้งมีพรรคพวกอยู่มาก เราต้องระมัดระวังว่าอีกฝ่ายจะเล่นลับหลัง”

เมื่อถึงเวลาที่จะออกเดินทาง กลุ่มคุณชายพรั่งพร้อมด้วยอาวุธชั้นดี และเครื่องแต่งกายสวยงาม ส่วนพวกของเฉินอวี้สวมเครื่องแบบเหมือนทหารคนอื่นๆ แต่ใช้ผ้าพันคอแบ่งเป็นสีแดงกับสีน้ำเงินตามที่แบ่งกลุ่มกันไว้
ดังนั้นการล่าสัตว์ในครั้งนี้จึงแบ่งออกเป็นสามกลุ่มโดยปริยาย
เมื่อขบวนม้าล่าสัตว์ออกไปถึงเขตที่แม่ทัพกำหนดไว้ให้เป็นพื้นที่แข่งขัน ความรู้สึกไม่สบายใจก็เข้ามาเกาะอยู่ในใจ เมื่อหันไปมองเพื่อนอีกสี่คนก็ล้วนคิดเช่นเดียวกัน
อู่ติ้งเกาคนเดิมที่กล่าวขึ้นว่า "ป่าวันนี้ดูแปลกๆ ข้าไม่อยากล่าสัตว์เลย"
เมื่อหันไปดูกลุ่มคุณชายทั้งหลาย ก็เห็นว่ายังดูหัวเราะสนุกสนาน ครั้นเห็นว่าห้าคนทางนี้ดูเป็นกังวล ก็กล่าวคำดูหมิ่นว่ากลุ่มบัณฑิตเหล่านี้ที่แท้ก็หวาดกลัว

หลายวันมานี้ทั้งห้าคนได้เรียนรู้ว่าหากถูกกล่าวคำดูหมิ่นก็จงเพิกเฉย แล้วมุ่งมั่นกับหน้าที่ที่อยู่ตรงหน้า สุดท้ายแล้วบรรดาคุณชายจะแพ้ภัยน้ำลายของตนเอง กลายเป็นผู้ที่ถูกนินทาลับหลังว่าเป็นเพียงกลุ่มวัยรุ่นที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ เฝ้าหาเรื่องผู้อื่นอยู่เรื่อยไป

แม่ทัพหลิวจิ้งพยักหน้าให้สัญญาณปล่อยสุนัขล่าสัตว์ล่วงหน้าออกไป จากนั้นกลุ่มล่าสัตว์ที่แบ่งออกเป็นสามกลุ่มใหญ่จึงไล่ตาม
ระหว่างทางที่ควบม้า เฉินอวี้เห็นคนรูปร่างสูงใหญ่สวมเสื้อสีเหลืองขาวจากทางหางตา แต่เพราะการขี่ม้าตามกันมาเป็นกลุ่ม ทำได้เพียงเหลียวกลับมามองหาเพียงแวบหนึ่งก็ต้องบังคับม้าไปด้านหน้า กระนั้นก็ทำให้เสียสมาธิไปมาก

จากสามกลุ่มใหญ่ต้องแบ่งออกเป็นกลุ่มขนาดเล็กลงมาเพื่อแบ่งหน้าที่ในการไล่ล่าและต้อนสัตว์ป่าที่ตกเป็นเป้าหมาย   
อู่ติ้งเกาขี่ม้านำทางเข้าไปใกล้ลำธารก็ให้สัญญาณมือแยกย้าย ท่าทางเหมือนกับว่าเห็นสัตว์ป่าอยู่เบื้องหน้า แต่เฉินอวี้ไม่เห็นแม้แต่ไก่ป่าสักตัวจึงชะลอม้าเพื่อจะเพ่งตามองไปตามทิศทางที่อู่ติ้งเกากำลังมองอยู่
ซุนไป่ซื่อที่ไม่ต้องการพ่ายแพ้ให้กับบรรดาคุณชายจึงหันมาเร่งเฉินอวี้ให้ติดตามมาโดยเร็ว
น้องเล็กของกลุ่มห้าคนเหลียวมองซ้ายขวายังไม่ทันจะทำอะไร เจ้าม้าแสนดีจู่ๆก็ร้องเสียงดัง ยกขาหน้าขึ้นสูง จากนั้นก็วิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนเฉินอวี้ได้แต่แนบตัวติดกับหลังม้า
เจ้าม้าที่ไม่เคยดื้อดึงเลยสักครั้งตั้งแต่รู้จักกันมาสี่เดือนได้แต่ควบไปข้างหน้าโดยที่ความเร็วไม่ลดลง จนกระทั่งมาถึงเชิงหน้าผา ก็ลดความเร็วกระทันหันแล้วเลี้ยวขวาส่งผลให้เฉินอวี้หลุดจากหลังม้าแล้วกลิ้งตกหน้าผา ทั้งรากไม้และก้อนหินก้อนดินขนาดใหญ่กระแทกทั้งลำตัวและศีรษะ แต่ยังพอจะมีสติคว้ารากไม้เอาไว้ได้ แต่ก็ยังลื่นหลุดมือ
ท่ามกลางเสียงร้องตะโกนและเสียงม้าที่ดังขึ้นจากด้านบน เฉินอวี้มองเห็นคนผู้นั้นปรากฎตัวขึ้นจากความว่างเปล่าในอากาศจากทางด้านล่าง แล้ววิ่งสวนทางขึ้นมาแล้วคว้าร่างไว้ จากนั้นเฉินอวี้ก็หมดสติไป

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งคนรูปงามก็พบว่าตนเองนอนอยู่ในโรงยาหลังหนึ่ง โดยมีอาการปวดศีรษะเป็นอย่างมาก กับรู้สึกเจ็บร้าวที่ศอกและข้อเท้า 
"ตื่นเร็วจริง" น้ำเสียงกว้างและคนรูปร่างใหญ่โตก้าวออกมาจากด้านหลังของฉากไม้ ในมือถือชามยากลิ่นฉุนออกมาด้วย
"ยังคิดว่าจะหลับต่ออีกสักชั่วยาม แต่ตื่นมาก็ดีแล้ว" ดวงตาสีเหลืองที่มองมามีประกายของความยินดี "ต่อให้ทำหน้าตาเหม็นยานี่อย่างไร ข้าก็ต้องบังคับให้เจ้ากินมันเข้าไป"
เฉินอวี้ขมวดคิ้วพยักหน้ายอมรับว่าเหม็นกลิ่นยาจริงตามที่อีกฝ่ายท้วงขึ้นมา แต่พอจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งจึงพบว่า ตนเองสวมเสื้อคลุมตัวยาวกับกางเกงขายาว ส่วนที่ศีรษะมีผ้าพันแผลไว้
"เจ้าตกจากหลังม้า แล้วก็กลิ้งลงมา มีรอยแผล รอยฟกช้ำทั่วตัว ข้าก็เลยรักษาอาการบาดเจ็บแล้วก็ทายาให้"
ชายหนุ่มกระชับเสื้อคลุมกล่าวคำขอบคุณ รับถ้วยยามาดื่มจนหมดจากนั้นจึงดื่มน้ำ
"กินยาง่ายดี"
หลังจากที่นำถ้วยยาไปเก็บ คนตัวโตก็กลับมานั่งบนเตียงเดียวกัน โดยที่หันหน้ามามองตรง ๆ
"ชอบล่าสัตว์หรือ"
เฉินอวี้ส่ายหน้า
"ไม่ชอบแล้วทำไมถึงมากับพวกเขา"
"มันเป็นการแข่งขันอย่างหนึ่ง พวกเขาก็ล่าสัตว์อยู่เรื่อย แต่เหตุใดท่านถึงโกรธข้า"
"ไม่ได้โกรธ"
"ท่านโกรธอยู่" เฉินอวี้ชี้ที่คิ้วเข้ม
"คิ้วข้ามันก็เป็นอย่างนี้ ข้าก็แค่ซักถาม"
"ซักถามแล้วต้องทำหน้าตาเช่นนี้ด้วยหรือ"
"หน้าข้าก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว สรุปคือเจ้ามาเพราะมันคือการแข่งขัน แล้วเจ้าแข่งขันกันล่าสัตว์บ่อยไหม"
เฉินอวี้แปลกใจที่คนผู้นี้จริงจังเรื่องล่าสัตว์เป็นอย่างมาก
"ไม่บ่อยหรอก ครั้งนี้เป็นครั้งห้า"
"แล้วล่าอะไรได้บ้าง"
คนรูปงามเริ่มคิดนานขึ้นก่อนที่จะตอบคำถาม "จิ้งจอก"
"เคยล่าเสือไหม"
เฉินอวี้ส่ายหน้า "การล่าสัตว์ในป่าจัดเป็นการแข่งขันหรือบททดสอบอย่างหนึ่ง เพราะต้องใช้ทักษะในการต่อสู้ และความรวดเร็ว ทั้งต้องมีการตัดสินใจที่ดี"
เทพเสือโคร่งภูผาย่นจมูก "ไปฝึกทักษะด้วยการจับโจรป่า ผู้ร้ายสิถึงจะมีประโยชน์ ชีวิตของพวกเรามีค่าแค่บททดสอบเท่านั้นเองหรือ"
เฉินอวี้เอียงคอมองอีกคน เทพเสือโคร่งภูผาจึงท้วงขึ้น
"ข้าคือเสือโคร่งภูผา นี่อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมข้าไปแล้ว"
"ไม่ได้ลืม แต่พบกับท่านทีไร ก็ไม่เคยพูดกันมากกว่าห้าประโยค เมื่อท่านติดใจเรื่องการล่าสัตว์ แล้วย้ำชื่อของท่านขึ้นมา ข้าก็คิดสงสัย"
"สงสัยอันใด"
เฉินอวี้ขยับตัวกลับมาเป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง "ข้ามีคำถามเกี่ยวกับท่านมากมายนัก แต่ก่อนอื่น ข้าขอขอบคุณท่านเรื่องหนังสือเคล็ดวิชา และยาเหล่านั้น"
เทพเสือโครงภูผายิ้มกว้าง ฟังอีกฝ่ายกล่าวต่อไป
"และที่อยากรู้มากที่สุดก็คือเหตุใดผู้ใหญ่ในบ้านเมืองนี้หลายคนรู้จักท่าน และเคารพท่านมาก แต่พวกเขากลับเสแสร้งว่าไม่รู้จัก"
เทพเสือโคร่งภูผามองลึกลงไปในดวงตาคู่สวย คนผู้นี้รู้ว่ากำลังได้รับการเอาใจ จึงไม่เร่งรัดที่จะให้ได้ในสิ่งที่ต้องการในทันที แต่กลับค่อยๆ จัดลำดับความสำคัญของเรื่องราวแล้วไต่ถามจากส่วนยอดลงมาที่ฐานล่าง
และคำถามนี้ย่อมหมายถึงแนวทางของการที่เฉินอวี้จะปฏิบัติต่อเทพเสือโคร่งภูผาอีกด้วย
แต่ต่อให้รู้ว่าคนรูปงามนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ก็ยังคงยินดีที่จะได้ใช้เวลาไปกับการพูดคุยกับอีกฝ่ายไปเรื่อย ๆ

...เขาจะปฏิบัติต่อข้าอย่างไรมันก็เป็นเรื่องของเขา สำคัญคือแนวทางที่ข้าจะปฏิบัติต่อเขาต่างหาก...

"เจ้ารู้จักป่าสีทองเมืองลั่วไหม" เฉินอวี้ย่อมพยักหน้า "ข้าคือเทพเสือโคร่งภูผา ข้ามีครอบครัวที่ใหญ่มากและพวกเขาอยู่ที่นั่น"
....นั่นเป็นนิทานมิใช่หรือ "แล้วเหตุใดท่านจึงไม่ได้อยู่ที่ป่าสีทอง"
"อยู่สิ เพียงแต่หลังจากที่ข้าบำเพ็ญภาวนาอยู่หลายปี แล้วกลับออกมาหาฮ่องเต้องค์ก่อนเพราะมีสัญญาผูกกันอยู่ ปรากฏว่าพระองค์สิ้นพระชนม์ไปแล้ว พบเจอแต่จางฉวน ที่ก็ไม่ได้รู้เรื่องสัญญานั่น ข้าก็เลยจัดการเรื่องราวไปเท่าที่ทำได้"
เฉินอวี้สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยพระนามของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันโดยตรง
"ท่านคงวุ่นวายน่าดู"
"เป็นเช่นนั้น นอกจากนี้สหายของข้ายังหายไป ส่วนเมียกวางของข้าก็เพิ่งคลอดบุตร เขาไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่ ทำให้ทุกคนเป็นกังวล"
เฉินอวี้ท้วงถามขึ้น "เมียกวางหรือ"
เทพเสือโคร่งพยักหน้า
"แล้วบุตรของท่านเป็นกวางหรือเสือ"
"เมียกวางย่อมให้กำเนิดบุตรที่เป็นกวาง"
"แล้ว...ท่านมีเมียที่เป็นเสือไหม"
"มี นางคือนางเทพเสือโคร่งบงกช ข้ามีบุตรธิดากับนางที่เป็นเสือโคร่งอยู่หลายตน ทั้งหมดก็แข็งแรงดี พอมาถึงเจ้าตัวเล็กนี่ทุกคนจึงพากันกล่าวโทษว่าเป็นเพราะข้าทำเรื่องแย่ๆ กับเมียของผู้อื่น ทั้งยังข้ามเผ่าพันธุ์ ผลจึงมาตกอยู่กับลูก"
"เมียผู้อื่นหรือ แล้ว...ท่านมีเมียเป็นคน หรือเป็นสัตว์ป่าอื่น ๆ อีกไหม"
"ก็มีที่เป็นคนนะ แต่ไม่มีลูกหรอก"
เฉินอวี้ยิ่งฟังยิ่งประหลาดใจ และตกใจกับคำตอบทั้งหมดของเสือโคร่งภูผาผู้นี้ แต่พยายามรักษาอาการไม่แสดงท่าทีใด ๆออกมา

ไม่ว่าจะถามอะไรไป เทพเสือโคร่งภูผาก็ตอบหมดทุกคำถามโดยไม่คิดปิดบัง แทนที่จะทำให้อีกคนเข้าใจแต่เฉินอวี้กำลังก่อกำแพงในใจสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ
ขณะที่การสนทนาไหลรื่นดั่งสายน้ำ เฉินอวี้ก็ตระหนักได้ว่าไม่สำคัญว่าที่ผ่านมาจะเคยพบเจอกันอย่างไร ทำดีต่อกันอย่างไร
แต่กลับสงสัยว่าจูบแรกนั้นหมายความว่าอย่างไร
คนผู้นี้จะเป็นเทพก็ดี หรือเป็นสุดยอดฝีมือที่ได้รับการยกย่องเป็นเทพก็ดี แต่ถ้ามีครอบครัวใหญ่และซับซ้อน ที่เกิดจากความมิสนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นภรรยาของผู้ใดก็พาตนเข้าไปข้องเกี่ยวจนกระทั่งมีบุตรด้วยกันนั่นย่อมหมายถึงการเป็นคนที่ทำอะไรตามใจแต่ตนเอง
และเป็นที่ชัดเจนว่าเขาชอบสตรี
เมื่อรู้ตัวอีกทีก็คือเทพเสือโคร่งที่นั่งอยู่เบื้องหน้าถามขึ้น "ไม่เชื่อที่ข้าบอกหรือ"
"ข้าเชื่อ" เฉินอวี้ตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม
"เชื่อแล้วทำไมเงียบไป"
"ข้ากำลังคิดน่ะ"
"คิดว่าอะไร"
"ช่างเถอะ ข้าอยากนอนพักแล้ว"
เฉินอวี้รู้ตัวว่า ไม่มีสิทธิ์อันใดที่จะไปแง่งอนผู้ที่นั่งอยู่เบื้องหน้า ซึ่งเป็นผู้ที่คอยให้ความช่วยเหลือมาหลายครั้งหลายครา
ชายหนุ่มรูปงามพลิกตัวนอนหันหน้าเข้าหากำแพง หยดน้ำตาไหลริน
...บ้าจริง นอกจากโดนมารดาตีเมื่อตอนห้าขวบก็มิเคยเสียน้ำตาให้กับเรื่องใดอีก แต่ทำไมครานี้ถึงได้มีน้ำตา....

ทั้งที่กำลังนอนหลับอยู่ แต่อาการปวดศีรษะนั้นรุนแรงมากขึ้น จนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลืมตา ทั้งมือทั้งขาก็หนักกว่าที่เคย ทำได้แค่ส่งเสียงร้องแผ่วเบา
แต่ท่ามกลางความเจ็บปวดนั้น ชายหนุ่มยังรู้สึกถึงสายลมพัดอยู่ข้างกาย ใครสักคนอุ้มจากที่นอนบนเตียงให้มานอนลงกับพื้นห้อง จากนั้นก็ถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่น นุ่มและกลิ่นสาบเสือที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกลัว หากเมื่อหน้าผากและแก้มสัมผัสความอุ่นชื้น อาการปวดเหล่านั้นก็บรรเทาลงไปพร้อมกับความกลัวที่จางหาย ทำให้หลับต่อไป

ตอนที่รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เฉินอวี้ไม่มีอาการปวดหลงเหลืออยู่แล้ว เพียงแต่มิกล้าขยับตัว เมื่อพบว่าตนเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของเสือโคร่งตัวใหญ่
กลิ่นสาบเสือเมื่อคืนนี้ สัมผัสเมื่อคืนนี้มิใช่ความฝันของผู้บาดเจ็บ!
เสือโคร่งตัวนั้นลืมตาขึ้น แล้วค่อยๆ ขยับตัวถอยห่างออกมานอนหมอบอยู่ด้านหน้า
เป็นการเคลื่อนไหวช้าๆ ที่ให้ความรู้สึกที่อ่อนโยนอย่างยิ่ง
"จริงหรือนี่"
เสือโคร่งตัวใหญ่ส่งเสียงในลำคอบ่งบอกว่ารู้สึกผิดหวัง เฉินอวี้ยกมือที่ยังสั่นเทาลูบขนนุ่มที่ใบหน้า
"ขอโทษด้วยที่ไม่เชื่อ ข้าคิดว่านั่นอาจเป็นสมญานามของจอมยุทธ เพราะไม่เคยพบผู้ที่สามารถเปลี่ยนร่างได้มาก่อน"
เมื่อเสือโคร่งหันหน้ามาหามือที่ลูบใบหน้า เฉินอวี้ก็ชักมือหนี จากนั้นก็กล่าวคำขอโทษอีกครา
เสือโคร่งตัวใหญ่ลุกขึ้นยืน แล้วเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นเทพเสือโคร่งภูผา พอเห็นว่าเฉินอวี้ลอบผ่อนลมหายใจ ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ก็หัวเราะเสียงดัง
"ข้าจะไปทำโจ๊กให้กิน"
"ท่าน..." เฉินอวี้เรียกไว้ "ข้าอยากกลับไปที่ค่ายทหาร"
เทพเสือโคร่งภูผาจ้องมองอีกฝ่ายเงียบ ๆ จากนั้นก็หันหลังให้
"ท่าน..."

โจ๊กธัญพืชนั้นมีรสชาติดีที่สุดเท่าที่เคยกินมา บ่งบอกถึงความตั้งใจของคนที่ทำให้
"ร้อนไปหรือ" คนที่ทำให้เป็นกังวลเมื่อเห็นคนเจ็บค่อยๆ ยกชามโจ๊กดื่มทีละนิด
"ไม่หรอก ข้าดื่มได้"

...เพียงการที่ดื่มโจ๊กแล้วมีท่านมานั่งจ้องมองอยู่ต่างหาก ที่ทำให้ต้องสำรวมมารยาท

เมื่อดื่มโจ๊กหมดชาม เทพเสือโคร่งภูผาก็เดินไปรินยาใส่ชามอีกใบ
เฉินอวี้เดินตามมายืนมองด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
"ไม่เจ็บแผล แล้วก็ไม่ปวดหัวแล้ว"
เทพเสือโคร่งภูผาทำหน้าตารู้ทัน "ขออีกสักสองชาม เอาให้แน่ใจว่าไม่เป็นไรจริง ๆ เจ้าถูกสลัดตกลงมาจากที่สูง แล้วก็กระแทกนั่นนี่มาตลอดทาง อาจมีอาการบอบช้ำอยู่ภายในก็เป็นได้" พอเห็นว่าเขาเปิดปากคุยด้วยก็คุยไม่หยุดทันที "ไม่ขม...มากนักหรอก"
ดวงตาคู่สวยที่ช้อนมองแล้วหลุบตาลงมองยาในชามทันที พาให้ใจของเทพเสือโคร่งภูผาเต้นแรงผิดจังหวะจนต้องลูบอกตัวเองเพื่อบอกให้ใจเต้นให้เบาลงอีกสักหน่อย
เฉินอวี้มองท่าทีนั้นแล้วแปลความหมายไปอีกทาง "ท่านก็บาดเจ็บหรือ"
"ไม่หรอก ข้าคือเทพเสือโคร่งภูผานะ จะบาดเจ็บง่ายๆได้อย่างไร"
คนรูปงามมองอีกฝ่ายตาค้าง จนคนที่พูดอะไรไปแล้วมากมายต้องกระแอมไล่ลมด้วยความเก้อเขิน

"ท่านเป็นเทพหรือ ไม่ได้เป็นเพียงเสือโคร่งภู...ผา..."
เฉินอวี้หลับตาลง ขณะที่ตำหนิตนเองในใจ
...เขาปรากฎกายจากความว่างเปล่า เปลี่ยนร่างได้อย่างง่ายดาย แล้วยังมีที่แม่ทัพตะวันตกบอกว่ารู้จักมาเท่ากับอายุตนเอง และย้อนกลับไปจนถึงการที่รู้จักกับผู้อาวุโสหยางจงจิน และฮ่องเต้พระองค์ก่อนอีก...
อุบัติเหตุเล็กน้อยมีผลต่อการรวบรวมความคิดมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ
ทำไมถึงได้หลงลืมเรื่องนั้นเรื่องนี้มากมาย
"อวี้เอ๋อร์ เวียนหัวหรือ" เทพเสือโคร่งภูผาจับต้นแขนอีกคนพาเดินกลับมาที่เตียงนอน "ดื่มยาชามนี้แล้วค่อยนอนพัก"
เฉินอวี้รับชามยามาดื่มอย่างว่าง่าย แล้วล้มตัวลงนอน
เทพเสือโคร่งภูผาลูบใบหน้าซีดเซียวของอีกคนอย่างเบามือ
"นอนพักก่อนนะ ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยคุยกัน ข้าพร้อมที่จะตอบคำถามเจ้าทุกคำถาม"
เฉินอวี้ลืมตาขึ้นมองอีกฝ่าย "ท่านไม่ต้องกลับไปดูบุตรของท่านหรือ"
"เขาอยู่กับแม่และอาจารย์เทพ แต่เจ้าอยู่ตามลำพัง ข้าเป็นห่วงเจ้ามากกว่า"
คนรูปงามยิ้มอ่อน "เขาเป็นบุตรของท่าน ส่วนข้า ท่านก็เพียงแค่ส่งข้ากลับไป ที่กองทัพมีแพทย์ดูแลอยู่"
ดวงตาสีเหลืองเข้มที่มองมานิ่งๆอีกครายังคงบ่งบอกถึงความน้อยใจอยู่เต็มเปี่ยม จนเฉินอวี้ต้องจับมือใหญ่นั้นไว้
"เขาเป็นบุตรของท่านนะ เด็กๆ ที่ไม่สบายย่อมต้องการอยู่ใกล้ชิดบิดา มารดาส่วนข้าน่ะ ไว้ท่านแวะมาหาเมื่อใดก็ได้"
"บุตรของข้าอยู่ที่ป่าสีทอง แม้จะแตกต่างไปจากกวางตัวอื่นๆ แต่เขาก็มีพื้นฐานที่เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจ ขณะที่มนุษย์มักจัดลำดับ ยึดถือธรรมเนียม ความคิดวุ่นวายซับซ้อน และสับสน"
ทั้งที่กำลังถูกต่อว่า แต่น้ำเสียงกว้างใหญ่ของอีกฝ่ายทำให้เฉินอวี้รู้สึกง่วงงุน
"ข้าคิดว่าเทพแห่งป่าสีทองเป็นเพียงนิทาน"
"ข้าพอใจที่มันเป็นนิทาน และเจ้าจะเชื่อว่าข้าเป็นนิทานก็ได้ หากนั่นทำให้เจ้าไม่กีดกันข้าออกไป"
คนรูปงามหลับตาลงทั้งที่มีรอยยิ้มติดอยู่ที่มุมปาก

เมื่อตื่นนอนในเช้าของวันถัดมา เฉินอวี้ยอมรับกับตัวเองว่า แม้จะได้กลิ่นสาบเสือแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกกังวล แต่กลับพาลคิดต่อไปว่า ต่อไปในภายหน้าหากต้องเดินทางเข้าป่าแล้วได้กลิ่นสาบเสือแล้วจะมีความระมัดระวังหรือจะเพิกเฉยเหมือนในเวลานี้
และทั้งที่คิดมาตลอดว่า ขนเสือ หนังเสือนั้นสวยงามก็จริง แต่ก็น่ากลัวมากเช่นกัน แต่การที่ได้นอนซุกอยู่เช่นนี้กลับทำให้รู้สึกอุ่นสบายจนเคลิ้มหลับต่อไปอีกครา
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็คือเป็นเวลาเกือบเที่ยงวัน ตลอดสิบห้าปีมานี้เฉินอวี้ไม่เคยตื่นนอนในเวลานี้มาก่อน แล้วเมื่อมาเกิดขึ้นในเวลาที่อยู่กับเทพเสือโคร่งภูผาก็ทำให้คนรูปงามทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่

"เรื่องธรรมดาของคนที่นอนหลับสบาย" เทพเสือโคร่งภูผานั่งมองอีกฝ่ายดื่มโจ๊ก แล้วตามด้วยยาเหมือนเคย
เฉินอวี้กระแอมไล่ลมที่ติดคอ "ดื่มยาถ้วยนี้แล้วกลับได้เลยใช่ไหม"
คนตัวใหญ่ส่ายหน้าเร็ว ๆ "มิได้ ดื่มยาแล้วย่อมต้องนั่งพักหรือนอนพักอีกครู่หนึ่ง แล้วนี่ก็เที่ยงวันแล้ว ใครที่ไหนออกเดินทางยามเที่ยงกัน"
คนรูปงามอมยิ้มจนแก้มบุ๋มดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นมามองเพียงคางของฝ่ายตรงข้ามแล้วก็กลับไปมองที่ถ้วยยาในมือ
ท่าทีนี้บ่งบอกชัดเจนว่ารู้ทัน

...ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอะไร และข้ากำลังรอดูลูกไม้ต่อไปของท่าน...

พอเขาไม่พูดอะไรทั้งอมยิ้มแบบนี้ เทพเสือโคร่งภูผาก็ร้อนตัว "อวี้เอ๋อร์ เมื่อเจ้าหายดีข้าย่อมต้องส่งเจ้ากลับไปที่กองทัพอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เจ้ายังไม่แข็งแรง จะพาเจ้าข้ามผ่านทางลัดไปกับข้าไม่ได้ หากจะให้นั่งม้ากลับไปก็อาจกระเทือนศีรษะ กับหลัง"
เฉินอวี้พยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เมื่อดื่มยาเสร็จก็เดินไปนั่งเล่นอยู่ที่หน้าเรือนยา
"ที่เมืองลั่วอากาศเย็นตลอดปีใช่ไหม" เฉินอวี้ชวนคุย
เทพเสือโคร่งภูผารีบสานต่อบทสนทนาทันที "เป็นเช่นนั้น ที่นั่นอากาศเย็นตลอดปี คนก็จิตใจดี..." ที่จริงคนพูดยังไม่หมดถ้อยคำที่ต้องการพูดออกไป แต่กลับได้กลิ่นสาบเสือจางๆ อยู่ในอากาศ จากนั้นชายหนุ่มอีกคนที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับเทพเสือโคร่งภูผาก็ก้าวออกมาจากด้านหลังของต้นไม้ใหญ่
เทพเสือโคร่งภูผาหยุดเล่าเรื่องหันมาแนะนำผู้ที่มาใหม่ "นี่เทพเสือโคร่งศิลาดำ บุตรคนโตของข้าเอง"
ผู้ที่เพิ่งมาถึงก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อทักทาย ซึ่งสำหรับเฉินอวี้แล้วนี่เป็นการทำความเคารพที่มากเกินไป จึงตอบรับด้วยการก้มศีรษะในระดับที่ต่ำกว่า จนทำให้เทพเสือโคร่งภูผาที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับมารยาทใด ๆ ต้องดึงต้นแขนของเฉินอวี้เพื่อไม้ให้ค้อมตัวลง ขณะที่หันไปถามบุตรชาย
"มีเรื่องใด"
"พบตัวคนที่สลายกระเรียนไฟไปทำเป็นยาพิษแล้ว"
เทพเสือโคร่งภูผาหันมามองเฉินอวี้แล้วหันไปสั่งบุตรชาย "ไปคุมไว้ก่อน หลังจากที่ข้าส่งอวี้เอ๋อร์กลับไปหาหลิวจิ้งแล้วจะตามไป"
เป็นอีกครั้งที่เทพเสือโคร่งภูผาเรียกชื่อของผู้มีอำนาจโดยไม่มียศตำแหน่งนำหน้า
"แต่ว่า..." เฉินอวี้ทักท้วงขึ้น เพราะต้องการกลับไปที่ค่ายทหารมาตั้งแต่แรก และเมื่อเห็นว่าเทพเสือโคร่งภูผามีเรื่องร้อนให้ต้องไปจัดการก็คิดว่าสมควรกลับไปในเวลานี้ แต่อีกฝ่ายไม่ยินยอม
"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่อาจทิ้งเจ้าไว้ตามลำพัง ส่วนเจ้าคนนั้นที่ถูกพบตัวแล้ว จะถูกทำเครื่องหมายไว้ ต่อให้มันอยู่ใต้ดิน ข้าก็ยังตามหามันจนพบ"
ดวงตาสีเหลืองคู่นั้นวาวโรจน์เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจและความแค้น จนทำให้ชายหนุ่มต้องย้ำเตือนตนเองอยู่ในใจ ว่ามิว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าได้ทำให้คนผู้นี้โกรธโดยเด็ดขาด
แต่เมื่อรู้สึกตัวดวงตาสีเหลืองคู่นั้นก็อ่อนโยนลง
“ข้าสัญญา ทันทีที่เจ้าหายดี ข้าจะส่งเจ้ากลับไป”

...จบตอนที่สิบเจ็ด...

[YouandMe]

เกือบจะหวานแล้วหล่ะ...แต่นึกถึงตอนอวี้เอ๋อกินยาแล้ว...ขมแทนเลย 

[Billie]

 

[river]

ทำไมอยู่ๆ ม้าถึงได้เตลิด

[alternative]

แน่ะ

พาลูกชาวบ้านเขามากก

[dekying kukkig]

อั๊ดโถ่วะ !!!!!! รอจะไปส่งเพราะจะไปแก้แค้นคนที่บังอาจมาแตะต้องคนของตัวเองล่ะซิ   

ว่าแต่..............จูบนั้นแน่ๆ เฉินอวี้แลดูจะมอบใจให้กับพ่อเสือเราซะแล้ว
มันซับซ้อนความสัมพันธ์จริงๆถ้ามองในมุมของเฉินอวี้ ไม่ง่ายแน่ ๆพ่อเสือกับเฉินอวี้ผู้มีปมกับอันอับลูกคนสุดท้ายผู้นี้ เดาว่าความดีอย่างเดียวเอาไม่อยู่แน่

ขอบคุณค่ะ คุณMyTeaMeJive รอลุ้นไปกับตอนต่อไปนะคะ   

[twinmonkey0311]

 

[darling]

รอความหวานน้ำตาลเรียกพี่ตอนหน้านะ 

[mild-dy]

 

[treenature]

เฉินอวี้ ร้องไห้ด้วย แสดงว่ามีใจให้แล้วสิ ตอนนี้ พัฒนาความสัมพันธ์ไปมากเลย   

[noteno]

พ่อเสือนี่จัดว่ามีความเจ้าชู้ที่อบอุ่นมาก 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ตามอ่านทันแล้ววว ❤️❤️

[Min*Jee]

ยังอยู่ในช่วงจีบกันนนน พี่เสือช่างดูแลจริง

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

เราเข้าใจแล้วว่า ทำไมพ่อเสือมีเมียเยอะ
พ่อเสือเวลาดูแลคนรัก น่ารักอบอุ่นจริงๆ
แต่เวลาดุ ท่าทางเอาเรื่อง
รอตอนต่อไปนะคะ

[Iammai2017]

ท่านเทพเสือโคร่ง ทำยังไงให้เฉินอวี้รู้ทันซะได้ อิอิ

[dekying kukkig]

พ่อเสือคะ มาช่วยทางนี้หน่อย ทางนี้อยากอ่านต่อแล้วค่ะ 

[noteno]

 

มาม่ะ...พ่อเสือจงมาสักที

[piggyfree]

เรากลับมาแล้ว มารอพ่อเสือ
มาเล่าต่อเหอะ....เราคิดถึง

[noteno]

 

[twinmonkey0311]

เรามารอพ่อเสือด้วยคน

[noteno]

 

[piggyfree]

 พ่อเสือ พ่อเสื่อ พ่อเสื้อ....
มาเถอะ  เราคิดถึง...
 

[twinmonkey0311]

ฮึบ ฮึบ ฮึบ 

[noteno]

 

เดินมาดูพ่อเสือ

[piggyfree]

 แวะมาดู  และจากไปเงียบๆๆ
 

[kitty08]

เด็กๆนี่ขโมยซีนตลอด น้องริชน่ารักจริงๆจริงๆ

[noteno]

  มายังอ่ะ

[twinmonkey0311]

 เราอยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววววว