ตอนเทพเสือโคร่งภูผา
บทที่สิบเก้า
เทพเสือโคร่งศิลาดำผู้เป็นบุตรชายแห่งเทพเสือโคร่งภูผา เป็นเสือโคร่งที่มีพลังพิเศษในด้านการได้ยิน สะกดรอย และการสืบค้น สามารถบรรลุถึงขึ้นเทพได้ตั้งแต่มีอายุเพียง
ห้าสิบปี หรือใช้เวลาเพียงครึ่งหนึ่งของผู้เป็นบิดา ดังนั้นบิดาจึงให้ความเชื่อถือในทุกถ้อยคำที่บุตรผู้นี้กล่าวออกมา แม้จะเป็นเรื่องที่ลึกลงไปในใจแล้วไม่อยากจะเชื่อถือเลยก็ตาม
เรื่องที่ทำให้ต้องไปเมืองจงพวน
เรื่องที่มีจุดเริ่มต้นด้วยข้อสงสัยที่ไม่ติดต่อกัน
เรื่องที่ไม่อยากเชื่อ
ทุกอย่างคือเรื่องจริง...
เมืองซึ่งมีประวัติความเป็นมาอย่างยาวนานแห่งนี้ ตั้งอยู่ทางใต้ของอาณาจักรไท่ชาง เป็นเมืองสวยงามที่มีป่าไม้สมบูรณ์
เทพเสือโคร่งภูผารู้จักกับหญิงงามผู้หนึ่งที่เมืองหลวง ซึ่งเป็นผู้ที่มีพื้นเพมาจากเมืองจงพวนแห่งนั้น
สถานที่พบเจอกันคราแรกจึงย่อมเป็นเมืองหลวง แต่หลายปีผ่านไปจึงได้ทราบว่านางกลับไปที่จงพวนแล้ว
เมื่อในสมองมีแต่คำว่าเมืองหลวง จงพวน และเมืองลั่ว เทพเสือโคร่งภูผาจึงต้องใช้ข้อมือกระแทกที่หน้าผากตนเองเพื่อเรียกสติกลับคืนมา ก่อนที่จะหันไปมองหน้าบุตรชาย เจ้าบุตรผู้นี้ก็ช่างกระไรเลย จะทำเป็นไม่รู้ทันบิดาสักครั้งก็ไม่ได้
"พ่อก็แค่ยังมีเรื่องให้ต้องการจัดการก่อนที่จะไปที่จงพวน" เป็นการแก้ตัวที่เปล่าประโยชน์ยิ่งนัก
"กลัวว่าจะเป็นนาง หรือถ่วงเวลาที่จะยอมรับว่าจะเป็นนาง" เทพเสือโคร่งศิลาดำใช้มักถ้อยคำโดยประหยัด เมื่อกล่าวถ้อยคำออกมาแต่ละคราจึงทำให้บิดารู้สึกเหมือนถูกมีดสั้นปักเข้าที่กลางอกเช่นนี้เอง
"เจ้านี่มัน" ผู้เป็นบิดาโบกมือแล้วยอมรับ "แวะไปดูเพื่อความแน่ใจ หากไม่ใช่นางก็จะได้ไม่ต้องไปสร้างความยุ่งยากให้นางต่างหาก"
เทพเสือโคร่งศิลาดำขึงหน้าเรียบตึงยืนรอฟังคำสั่ง
ถ้าไม่ทำให้เรื่องมันยุ่งยากกว่าเดิมก็คงเป็นบิดาตัวปลอมแล้ว...
"เจ้าแวะไปดูอวี้เอ๋อร์จนกว่าเขาจะกลับเมืองหลวง จากนั้นเจ้าจะกลับไปดูคนของเจ้าก็ตามใจ"
ผู้ที่มีสีหน้าเรียบตึงหม่นหมองลงในทันที ผู้เป็นบิดาจึงตบไหล่ให้กำลังใจ
"ขอโทษด้วยที่ดึงเจ้าไว้กับเรื่องนี้เป็นเวลานานหลายเดือน"
เทพเสือโคร่งภูผาผู้เป็นบิดาย่อมรู้ว่าบุตรชายผู้นี้เป็นทุกข์เพราะความรัก
...เรื่องเดียวที่เจ้าตัวไม่ยอมปริปากขอความช่วยเหลือจากใคร...
...รู้ทั้งรู้แต่ก็ยัง...เฮ่ย...ทั้งบิดาและบุตรต่างมีรักพร้อมกับแบกรับปัญหา นี่มันจะเหมือนกันมากเกินไปหรือไม่...
เมื่อคนที่เป็นทุกข์เพราะความรักมาตลอดเวลาหลายปี แต่ยังคงปิดปากเงียบ ผู้เป็นบิดาก็ได้แต่เฝ้ามอง...
..และใช้ให้ทำงานมากมาย....
ก็จะเก็บความความสามารถพิเศษของบุตรผู้นี้ไว้ด้วยเหตุใด ในเมื่อความสามารถของเทพเสือโคร่งศิลาดำผู้นี้ อยู่ในระดับเป็นหนึ่งไม่มีสองเลยทีเดียว
เทพเสือโคร่งศิลาดำจากไปตามคำสั่ง ผู้เป็นบิดาจึงเดินทางเข้าเมืองหลวง และหอยาของวังหลวง
ส่วนที่เป็นห้องยาสมุนไพรจากพืชนั้นไม่เท่าไหร่
แต่ส่วนที่เป็นห้องสมุนไพรที่เก็บตัวยาจากกระดูก ขน หนัง และเลือดของสัตว์ต่างๆ นั่นต่างหากที่ทำให้เทพเสือโคร่งภูผาต้องขนลุกชันอยู่เสมอ
ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่หยุดยืนอยู่กลางห้องแล้วกวาดตามองไล่ไปตามชั้นเก็บยาในตู้ที่เรียงรายรอบตัว
เสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของหอยา จากนั้นคนผู้หนึ่งจึงก้าวเข้ามา
"เทพเสือโคร่งภูผาแห่งป่าสีทอง" คนที่มาถึงกล่าวขึ้นก่อน
อีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วกล่าวโดยที่มิได้หันไปมอง "จางฉวน"
หากเป็นคนผู้อื่นกล่าวพระนามโดยตรงเช่นนี้ คงต้องถูกประหารชีวิตในทันที แต่ยามนี้พระองค์กลับแย้ม
พระโอษฐ์ด้วยความยินดี
"เราเพิ่งได้พระโอรสเมื่อเดือนก่อนนี่เอง ยินดีกับเราไหม"
เทพเสือโคร่งภูผาโคลงศีรษะกล่าวคำว่ายินดีโดยปราศจากความจริงใจ
"ท่านนี่ช่างเป็นคนไร้ความรู้สึก"
ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ทำเสียงแปลกๆ ในลำคอ
..ข้าเป็นเทพเสือโคร่งมิใช่คน ส่วนเรื่องความรู้สึก ถ้าเป็นความรู้สึกไม่ชอบหน้า ข้ามีให้เจ้ามากมายยิ่งกว่าเม็ดทรายที่ชายหาดเสียอีก...
"กำลังหาอะไรอยู่" ฮ่องเต้หนุ่มกำลังอารมณ์ดี
"แพทย์ระดับล่างแซ่หนานกง ซึ่งมิได้มาจากเมืองหนานกง"
"ไม่เห็นจะมีอันใดแปลก ที่นี่คือเมืองหลวง ผู้คนมากมายเดินทางมาจากทั่วอาณาจักร รวมถึงคนที่แซ่หยางซึ่งมาจากเมืองลั่ว และจะเป็นแพทย์หลวงระดับใดก็มีหน้าที่รักษาคนไข้ทั้งนั้น"
เทพเสือโคร่งสะบัดมือด้วยความรำคาญ "อารมณ์ดีๆ ของเจ้าช่างน่ารำคาญ"
"เรากำลังอารมณ์ดีจริงๆ"ฮ่องเต้ยอมรับ "แต่เราก็รู้ ว่าท่านกำลังอารมณ์ไม่ดี แล้วก็กำลังสะกดอารมณ์ไม่ดีนั้น ยอมให้เราแกล้งท่าน เพราะท่านอยากรู้...เรื่องของแพทย์หลวงหนานกงหรือ..."
ท่าทีลูบคาง ดวงตากลิ้งกลอกนั่น หากอีกฝ่ายไม่ใช่ฮ่องเต้ รับรองว่าหมดลมหายใจไปตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเมื่อปีก่อนแล้ว...
"ว่าที่จริงเขาเป็นคนสำคัญคนหนึ่งของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ที่มีบทบาทขึ้นมาในช่วงท้ายของรัชสมัย" จู่ๆ พระองค์ก็ก้าวเข้ามาใกล้ผู้ที่กำลังมีอารมณ์ไม่ดี "สีหน้าท่านไม่ค่อยดีนัก"
เทพเสือโคร่งภูผาไม่รู้สึกยินดีกับเมตตาอันน้อยนิดจากพระองค์
"ยังมีอะไรที่อยากพูดอีก ก็พูดออกมา จบแล้วข้าได้พูดบ้าง"
"ที่อารมณ์ไม่ดีอยู่นี่เป็นเพราะเราหรือไง"
ผู้อาวุโสกว่ามากกว่าร้อยปี ไม่ให้อีกฝ่ายมีความยินดีมากนัก "เพราะห้องนี่ต่างหาก" มือใหญ่โบกไปที่ตู้ยาเรียงรายรอบตัว ทำให้อีกคนร้องอ้อด้วยความเข้าใจ
"เขา และกระดูกเหล่านี้ทำให้ท่านไม่สบายใจถึงเพียงนี้"
"ข้ารู้สึกแย่ และทำให้อยากอาละวาดทำลายที่นี่ อยากทำลายคนที่ทำให้เลือดเนื้อของพวกเราต้องสูญเปล่า ดังนั้นเจ้าไม่ควรโยกโย้ต่อไป"
ฮ่องเต้พยักพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยรอยแย้มสรวล
ไม่ใช่เพราะความเสี่ยงที่อาจต้องเสียตัวยาเหล่านี้ แต่เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายอ่อนข้อลงให้มากขนาดนี้แล้ว ก็ไม่สมควรกลั่นแกล้งต่อไป
พระองค์ต้องการผู้สนับสนุนที่เข้มแข็ง หาใช่ศัตรูที่เข้มแข็ง
"อยากรู้เรื่องแพทย์หลวงหนานกงแล้วอย่างไร"
"เขาตายไปแล้ว"
"ก็ใช่..." ทรงก้าวพระบาทช้า ๆ ไปรอบห้อง
"ในรัชสมัยฮ่องเต้พระองค์ก่อน แพทย์หลวงแซ่หนานกงไม่ได้เป็นคนสำคัญ แต่เหตุใดเขาถึงสามารถเขียนใบสั่งยาได้"
ฮ่องเต้จางฉวนตอบในสิ่งที่อีกฝ่ายก็พอจะคาดเดาคำตอบได้อยู่แล้ว
"เมื่อป่วยหนักจนมองเห็นความตายมายืนรออยู่ข้างหน้า ใครแนะนำอะไรก็ทำหมด แต่เขากลับถามผิดคน"
'เขา' ในที่นี้หมายถึงฮ่องเต้พระองค์ก่อน
"ถ้าเขาถามเจ้า แล้วเจ้ามอบยาถอนพิษให้เขาหรือ"
พระเนตรที่หันมามองคนถาม กับรอยสรวลกดลึกมุมปากนั้น ช่างน่ากลัวยิ่งกว่าคนชั่วร้ายที่มาพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย เพราะนี่ยังหมายถึงการที่ฮ่องเต้พระองค์นี้เลือดเย็นกว่าที่คาดคิด
"ขึ้นอยู่กับข้อแลกเปลี่ยน"
เทพเสือโคร่งภูผากลอกตามองบน "เขาเป็นพ่อของเจ้า เขาย่อมรู้จักเจ้าดีมากพอที่จะรู้ว่าไม่มีกำลังที่จะแลกเปลี่ยนกับเจ้า ถึงได้ไปเชื่อคำแนะนำแย่ ๆ พวกนั้น"
ฮ่องเต้จางฉวนพยักหน้าเห็นด้วย รอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกระแวงนั้นยังคงอยู่
"แพทย์หลวงหนานกงเป็นคนของเจ้าหรือไม่"
ฮ่องเต้หนุ่มรับสั่งด้วยท่าทีครุ่นคิด "ว่ากันตามฐานะเขาย่อมเป็นคนของเรา แต่เราย่อมมิใช่คนบอกให้เขาสั่งยาประหลาดนั่นมารักษาพระอาการ"
"เจ้าจะสั่งยาอะไร"
เทพเสือโคร่งมิได้คาดหวังคำตอบ เพราะรอยพระสรวลที่ฉาบใบหน้านั่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว
"ไม่ตอบก็แล้วไป" ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่หมุนตัวจะเดินออกไป ฮ่องเต้หนุ่มจึงรับสั่งถาม
"ไม่ถามเรื่องเฉินอวี้หรือ"
ในตอนที่เทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้ปรากฏตัวขึ้น ฮ่องเต้จางฉวนยังมีดำริไปว่า น่าจะมาสอบถามความคืบหน้าความเป็นอยู่ของเฉินอวี้ผู้นั้น แต่หลังจากที่พูดคุยกันไปหลายคำกลับยังมีแต่เรื่องของแพทย์หลวงสกุลหนานกง
"ถ้าอยากรู้เกี่ยวกับเขา ข้าจะไปถามจากเขาเอง"
"แต่เราคิดว่า เรื่องการงานของเขาจะเกี่ยวกับเรา"
"งานราชการมีขั้นตอนปฏิบัติ ผิดถูกก็พิจารณาไปตามเกณฑ์"
"คราวนี้ท่านไม่ขู่เราไม่ให้แกล้งเขาแล้ว"
"บุตรมังกรอย่างเจ้ารู้จักรับฟังคำขู่ของผู้อื่นด้วยหรือ"
ผู้ที่ถูกเรียกว่าบุตรมังกรยังยิ้มสดใส "ในที่สุดท่านก็รู้ว่าท่านมีทางเลือกเดียวคือการตามใจเรา"
เทพเสือโคร่งภูผายิ้มสดใสเลียนแบบ "เช่นนั้นเจ้าก็น่าจะรู้แล้วเช่นกัน ว่าข้าไม่สนใจใครหรืออะไรมากไปกว่าคนของข้า"
คำกล่าวนี้ทำให้รอยยิ้มสดใสนั่นหายไปจากใบหน้าในทันที "คนของเจ้า! ช่างไม่อายปาก"
"รู้ว่าเป็นคนของข้าก็ดีแล้ว อย่าได้ไปสร้างความยุ่งยากให้เขา เสร็จเรื่องของแพทย์หลวงหนานกง ข้าจะกลับมาหาเจ้า"
"เจ้า..." ฮ่องเต้หนุ่มขยับจะโวยวาย แต่แล้วก็กลับไปคลี่ยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง "จะกลับมาหาเราหรือ"
"ฮื่อ.." เทพเสือโคร่งภูผากระโดดออกจากหน้าต่างของหอยาแล้วลับหายไป
เมืองจงพวนเป็นเมืองสวยงามน่าอยู่ เทพเสือโคร่งภูผาเคยมาเยือนเมืองนี้เมื่อนานหลายสิบปี จึงไม่คุ้นเคยกับสภาพเมืองในปัจจุบัน ทำให้เสียเวลาอยู่นาน กว่าที่จะพบว่าเป้าหมายที่แท้จริงนั้นต้องออกไปที่หมู่บ้านนอกตัวเมือง
เมื่อเข้ามาที่หมู่บ้านก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าบ้านที่ตามหาอยู่คือหลังใด เพราะมีบ้านหลังหนึ่งที่ประกอบไปด้วยกลุ่มเรือนพักหลายหลัง อยู่ด้านหลังแนวรั้วสูง ส่วนที่ด้านหน้าประตูใหญ่ก็ยังมีปูนปั้นเสือโคร่งตัวหนึ่งวางอยู่
เทพเสือโคร่งภูผาจึงเดินผ่านประตูใหญ่เข้าไปในบ้านด้วยความสง่างามดั่งที่นี่เป็นเรือนของตนเอง
คนงานชายหญิงที่ทำงานอยู่ด้านหน้าของเรือนเมื่อหันมาเห็นผู้ที่เดินทางมา หลังจากที่มีท่าทีตกใจ คนงานชายก็รีบเชื้อเชิญเข้าไปในเรือน ส่วนคนงานหญิงกลับลับหายไปทางด้านในบ้าน
เมื่อก้าวเข้ามาถึงห้องโถงของเรือนรับรองด้านหน้า เทพเสือโคร่งภูผาจึงได้เข้าใจ
เพราะที่นี่ยังมีภาพวาดผืนใหญ่ของเขาประดับผนังอยู่
เวลาผ่านไปชั่วหนึ่งกาน้ำชา สตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งก้าวย่างออกมา ฝีเท้าของนางแผ่วเบาดุจขนนก ท่าทีอ่อนช้อยงดงาม
นางยอบตัวทำความเคารพเทพเสือโคร่งภูผาด้วยความอ่อนหวานอย่างยิ่ง
"ท่านพี่"
เทพเสือโคร่งภูผาไม่ได้เดินเข้าไปหานาง แต่กลับเรียกให้นางนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม
"ไม่ได้เจอกันนาน เจ้ายังงดงามไม่เปลี่ยน"
ในสายตาของเทพเสือโคร่งภูผา นางมิเคยเปลี่ยนแปลงไปจริง ๆ ไม่ว่าจะเมื่อครั้งแรกพบที่นางมีอายุสิบห้าปีหรือในวันนี้ที่นางมีอายุห้าสิบปี
"ท่านพี่ยังคงกล่าวคำอ่อนหวานไม่เปลี่ยนเช่นกัน" นางรินน้ำชาให้กับอีกฝ่าย
ปีนี้นางมีอายุห้าสิบปีแล้ว เส้นผมเปลี่ยนเป็นสีขาว ความงดงาม และสุขภาพย่อมโรยราไปตามอายุ ผิดกับเทพเสือโคร่งภูผา ที่ยังไม่มีอะไรแตกต่างไปจากวันแรกที่พบกัน
ความแตกต่างระหว่างเทพกับมนุษย์ที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวด...
"ในบรรดาคนทั้งหมดที่พบมาก็มีแต่เจ้าคนเดียว ที่บอกว่าวาจาของข้าอ่อนหวาน" เทพเสือโคร่งภูผาแตะริมฝีปากที่ถ้วยชา จากนั้นจึงจิบดื่มหมดถ้วย
นางช้อนตามอง "รู้ว่ามียาพิษก็ยังดื่ม นี่คือนิสัยของท่านที่ไม่เคยเปลี่ยนไป"
"เผิงเอ๋อร์ เจ้ารู้ดีว่า ข้าไม่เคยเปลี่ยนไป"
นางก้มหน้านิ่งไปครู่หนึ่ง "คนที่เปลี่ยนไปคือข้า" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน นางจึงถามขึ้น "ไม่ถามหรือ"
"ข้าอยากฟังเจ้าเล่ามาก่อน"
"เช่นนั้น...." นางลุกขึ้น "ท่านคงไม่รีบร้อน เข้าไปพักผ่อนด้านในสักพักหนึ่งก่อน ข้าให้คนจัดเตรียมอาหาร และห้องพักไว้ให้ท่านแล้ว"
"เผิงเอ๋อร์"
นางหันมามอง "หรือท่านรีบร้อนจะจากไปอีกแล้ว"
"ข้าไม่มีเรื่องรีบร้อน"
นางคลี่ยิ้มงาม เกาะแขนใหญ่ของเทพเสือโคร่งไว้ ขณะที่ก้าวเดินเข้าไปด้านในด้วยกัน
หนานกงเผิงเป็นหญิงงามที่รู้ตัวว่านางนั้นงดงามเป็นหนึ่งไม่มีสอง และยิ่งรู้ดีว่านางต้องการอะไร
ยิ้มงดงามของนางทำลายผู้คน เหนี่ยวรั้งความคิด สำนึกผิดถูกทั้งหมด จมดิ่งอยู่กับความงดงามนั้นอย่างไม่รู้วันรู้คืน
เทพเสือโคร่งภูผาไม่ได้โทษนาง แต่โทษตนเองที่ลุ่มหลงจนละเลยหน้าที่ของตนเอง
นางก็เป็นคนงามเช่นนี้ นางอ่อนหวานเช่นนี้ และร้ายกาจเช่นนี้ แต่เจ้าก็ยังรักนางและมอบให้นางทุกอย่างที่นางต้องการ ดังนั้นเจ้าจึงสมควรลงโทษตนเอง
เช้าวันถัดมาเทพเสือโคร่งภูผาตื่นนอนแล้ว แต่ไม่อาจขยับแขนขา จึงได้แต่นอนรอจนคนรับใช้เข้ามาเช็ดหน้าแล้วจากไป จากนั้น จึงมีคนงานชายหญิงเข้ามาช่วยพยุงให้นั่งขึ้นใช้หมอนใบใหญ่ซ้อนหลังไว้ หญิงงามหนานกงเผิงจึงก้าวเข้ามา
นางสวมชุดสีฟ้าขาว ใบหน้าสดใส งดงามจนเทพเสือโคร่งอดไม่ได้จะเอ่ยปากออกไป
"วันนี้เจ้างดงามกว่าเมื่อวานเสียอีก"
นางยิ้มงามล่มเมือง
"ข้าให้คนเตรียมอาหารที่ท่านพี่ชอบไว้"
"เจ้าช่างรู้ใจ"
สองคนเอ่ยคำหวานให้กัน หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไป บรรดาคนรับใช้ชายสามคนจึงพยุงเทพเสือโคร่งไปที่เก้าอี้ตัวใหญ่ด้านหน้าห้องพักเพื่อรับแสงแดดยามเช้า
เทพเสือโคร่งภูผาเงยหน้ารับแสงแดด รับรู้ถึงสายลมที่สัมผัสผิวกาย และรับฟังเสียงใบไม้รอบตัว
วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เมื่อเทพเสือโคร่งภูผายอมให้นางจัดวางตนตามใจ และไม่เอ่ยปากถามเรื่องราว จนบ่ายวันหนึ่งหนานกงเผิงพาสตรีน้อยมาเยี่ยมเยือน
"นี่คือหนานกงอี่ เป็นหลานสาวของข้าเอง ปีนี้นางเพิ่งมีอายุสิบสี่ปี"
เพียงประโยคนี้ และด้วยสาเหตุนี้ที่ทำให้เทพเสือโคร่งภูผาคิดว่าการตามใจนางสมควรหยุดลง
"เช่นนั้นก็นั่งลงคุยด้วยกันทั้งสามคน" เทพเสือโคร่งภูผาหันไปถามหนานกงเผิง "นางมีลำดับญาติเป็นอะไรกับเจ้า และแพทย์หลวงหนานกง"
เป็นครั้งแรกที่หนานกงเผิงยิ้มอย่างผ่อนคลาย "ท่านหมดความอดทน เมื่อข้าแนะนำสตรีอ่อนวัยให้ท่าน นี่เป็นเรื่องที่สมควรยินดีให้มากจริง ๆ "
"เผิงเอ๋อร์ เจ้าจะให้ข้ารออีกสามเดือนเพื่อให้เจ้าเล่าเรื่องออกมาก็ได้ แต่ข้ามิมาได้มาเพื่อให้เจ้าจัดหาสตรีให้ข้า"
หนานกงเผิงก้มหน้า เทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้ชมชอบหญิงงาม แต่มิชอบการชี้นำจัดหา
...เขายังคงเป็นเทพเสือโคร่งคนเดิม...
"นางเป็นหลานปู่ของแพทย์หลวงหนานกงผู้นั้น โดยบิดาเป็นบุตรคนโตและนางคือธิดาคนรองของภริยาเอก" เทพเสือโคร่งอยากยกมือนวดขมับเมื่อนางเริ่มลำดับฐานะสมาชิกในครอบครัว "เมื่อแพทย์หลวงหนานกงต้องโทษประหาร เพราะมิสามารถรักษาฮ่องเต้ได้ บิดาของนางก็ถูกขับออกจากราชการกลับมาอาศัยอยู่ที่นี่เช่นกัน นางมีพี่สาวงดงามเพียบพร้อมอายุสิบหกปีแล้ว ส่วนน้องสาวก็อายุสิบสามปี คนหนึ่งถือว่าอายุมากเกินไป อีกคนก็ยังเด็กเกินไป" เด็กกว่าในครั้งแรกที่เทพเสือโคร่งภูผาพบนาง "แต่เมื่อท่านมิพอใจ...ข้าก็ขอขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก"
นางรู้ดีว่า เทพเสือโคร่งภูผาอารมณ์ไม่ดีขณะที่นางลำดับครอบครัว แต่ทันทีที่นางกล่าวคำขอบคุณจากใจจริง เขาก็ผ่อนคลายลง
หนานกงเผิงเติบโตมาในครอบครัวแพทย์ นางเองก็รู้วิชาแพทย์จากบิดา
เมื่อแพทย์หลวงหนานกงเข้ารับราชการ ก็ชักชวนน้องชายคือบิดาของนางมาเปิดร้านอยู่ที่เมืองหลวง และนั่นทำให้ได้พบกับเทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้
ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันคราละหลายวัน แม้จะมีช่วงเวลาหนึ่งที่อีกฝ่ายจะหายไปนานหลายเดือน แต่ก็จะกลับมาพักอยู่ด้วยกัน
นางและครอบครัวรู้ว่าเขาเป็นใคร เทพเสือโคร่งภูผามิเคยปิดบังพลังอำนาจของตนเมื่ออยู่ในบ้าน
คำกล่าวที่ว่า ธิดาพาเทพเซียนเข้าบ้าน ทำให้บิดามารดากลายเป็นเทพเซียนไปด้วยนั้น มิได้เป็นคำกล่าวที่เกินเลย
สิ่งที่นางและครอบครัวเฝ้ารอก็คือวันที่เขาจะพาไปแนะนำทำความรู้จักกับครอบครัวที่ป่าสีทอง
แต่เขาก็มิเคยพาไป
เวลาผ่านไปนานหลายปี บิดามารดาของนางหาชีวิตไม่แล้ว แต่นางก็ยังรั้งรอที่จะอยู่เมืองหลวง ท่ามกลางความสุขสบายที่เทพเสือโคร่งภูผาจัดไว้ให้
ต่อมาฮ่องเต้องค์ก่อนทรงประชวรหนัก แพทย์หลวงหนานกงผู้มีศักดิ์เป็นลุงร้อนใจยิ่งนัก นางจึงเสนอความเห็นเกี่ยวกับสมุนไพรหายากจากป่าสีทอง
สัตว์ที่เป็นสัญลักษณ์ของอายุยืนยาว
นกกระเรียน!
้ทันทีที่แพทย์หลวงหนานกงเสนอความคิดเห็น และมีการถวายรายงานความเห็นนั้นต่อฮ่องเต้ แล้วทรงเห็นด้วย การจัดการทุกอย่างในลำดับต่อไปจึงมีคนออกหน้าจัดการให้ทั้งหมด ในเวลาเพียงห้าเดือนถัดมายาวิเศษนั้นก็ถูกนำขึ้นถวาย
แพทย์หลวงหนานกงย่อมคาดเดาชะตากรรมของตนเองได้ตั้งแต่กราบทูลเกี่ยวกับตัวยาวิเศษ หากสำเร็จก็ดีไป แต่หากไม่สำเร็จก็ต้องวางหนทางรอดไว้ ด้วยการเร่งส่งครอบครัวเดินทางกลับมาที่จงพวน เหลือเพียงบุตรชายที่ยังรับราชการอยู่
ดังนั้นเมื่อฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ แพทย์หลวงหนานกงจึงก้มหน้ายอมรับการประหารชีวิต โดยไม่ร้องขอความเมตตาใดๆ ส่วนบุตรชายถูกลงโทษด้วยการให้ปลดออกจากตำแหน่งราชการ และเดินทางกลับมายังบ้านเกิด
"ต้องเป็นนกกระเรียนจากป่าสีทองเท่านั้นหรือ"
นางก้มหน้าบีบมือแน่น "ในห้องพระคลังยาของวังหลวงมีตัวยามากมาย ต่อให้หายากเพียงใดก็จะมีคนไปจัดหามาจนได้ แต่ไม่มียาจากนกกระเรียน ข้าเคยได้ยินท่านพี่เล่าเรื่องนกกระเรียนในป่าสีทองไม่ย้ายถิ่นที่อยู่ แต่ท่านพี่ก็บอกเช่นกันว่าคนนอกไม่สามารถเข้าไปที่นั่นได้ จึงคิดว่าเมื่อถวายความเห็นไปแล้ว แต่ทำไม่ได้ความผิดก็จะไปตกอยู่กับผู้อื่น หรืออย่างมากก็เปลี่ยนไปเป็นยาตัวอื่น"
"เจ้าบอกว่าเป็นนกกระเรียน หรือเฉพาะเจาะจงอะไรเป็นพิเศษ"
"ข้าบอกว่ากระเรียนสีแดง"
เทพเสือโคร่งหลับตาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจ ขณะที่นางกล่าวต่อ
"โดยทั่วไปเราจะพบเห็นแต่นกกระเรียนสีขาว ขาวดำ และก็มีบ้างที่เป็นสีชมพู หากเป็นเช่นนั้นคนที่ไปหาของก็อาจจะไปนำมาจากที่อื่น จึงบอกไปว่าสีแดงเพื่อให้เฉพาะเจาะจงลงไปว่าเป็นป่าสีทอง"
"เพราะเหตุใด"
"ข้าก็แค่อยากส่งสัญญาณไปถึงท่านเท่านั้น"
...แต่นั่นทำให้กระเรียนโกเมนต้องตาย...
เทพเสือโคร่งภูผาลืมตาขึ้น "ทั้งหมดนี้ เพราะข้ามิได้พาเจ้าไปที่ป่าสีทองเช่นนั้นหรือ"
หยดน้ำตาตกกระทบหลังมือที่สั่นเทา "ท่านมอบของกำนัลให้ข้ามากมาย บิดามารดา พี่น้องของข้าสุขสบาย แม้จะไม่สามารถบอกกับใครได้ว่า สามีของข้าเป็นใคร แต่ข้าก็ยังคาดหวังอยู่เสมอว่า จะได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของท่าน แต่ท่านกลับหายไป เพียงแต่เมื่อท่านกลับมาอีกครั้ง ข้าก็คิดได้ว่า อาจเพราะข้าชรามาก ท่านจึงไม่ต้องการข้าแล้ว จึงติดต่อไปที่ครอบครัวของหลานชาย"
วันที่จากนางไปคือวันที่นางมีอายุยี่สิบสี่ปี วันนี้นางห้าสิบปีแล้ว ยี่สิบหกปีเป็นเวลายาวนานของมนุษย์
นานเกินไปสำหรับการรอคนผู้หนึ่ง
และนานเพียงพอที่จะคิดวางแผนการ
"ข้าต้องบำเพ็ญเพียรเพื่อรักษาพลังเทพเป็นระยะ และข้าเป็นเสือโคร่ง หน้าที่ของข้าคือการเป็นผู้พิทักษ์ มีเรื่องราวให้ข้าต้องไปจัดการ ส่วนนกกระเรียนที่เจ้านำมาทำยานั้น เขาเป็นสหายของข้า"
หนานกงเผิงคุกเข่าลงเบื้องหน้า หนานกงอี่ที่ร่วมรับฟังเรื่องราวด้วยกันก็คุกเข่าตาม
"ผิดที่ข้าก่อขึ้นข้ายอมรับการลงโทษ เพราะข้าได้พบท่านอีกครั้ง และได้รับรู้กับตนเองว่าที่ท่านจากไปเพราะมีเหตุจำเป็น มิใช่เพราะเบื่อหน่าย หรือเพราะข้าทำผิดต่อท่าน ทั้งหมดนี้ข้ายอมรับผิดเพียงผู้เดียว เพียงแต่ยังขอรบกวนท่านอีกเรื่อง" นางหันมาทางหลานสาว "เมื่อข้าถามไปทางหลานชาย แม้เขาจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของข้า แต่อี่ก็อาสาที่จะมาพบกับท่าน"
"เพราะอะไร"
หนานกงอี่กล่าวขึ้นเป็นคราแรก "ข้าได้ยินท่านพ่อพูดเรื่องที่ท่านยายเคยรับใช้เทพแห่งป่าสีทองนานนับสิบปี ท่านจึงจากไป แต่ข้าเชื่อว่า ท่านมีเหตุผลที่มิได้พาท่านยายไปอยู่ที่ป่าสีทอง และเชื่อว่า มิใช่เพราะท่านหมดรักท่านยายแล้ว"
"มาเพราะรู้ว่าข้าจะไม่รับเจ้า" เทพเสือโคร่งสรุป "ก็จริงนะ เจ้างดงามไม่ได้แม้สักครึ่งของยายเจ้า ไม่ว่าจะในยามนี้ หรือต่อให้ย้อนเวลากลับไปในตอนที่นางอายุสิบสี่ปีก็ตาม ไม่ได้ฉลาดเท่านาง ไม่อ่อนโยนรู้ใจ....เมื่อได้พบเผิงเอ๋อร์ การตัดใจกลับไปที่บำเพ็ญเพียรที่ป่าสีทองช่างยากยิ่ง" ดวงตาสีเหลืองที่มองมาอ่อนโยน "เพียงแต่เมื่อกลับออกมาในอีกสิบปีถัดมา ข้าก็ไม่อาจมาพบกับเผิงเอ๋อร์ได้อีก เพราะกลไกการเมืองที่ซับซ้อนในราชสำนัก ข้ามีข้อตกลงแลกเปลี่ยนกับฮ่องเต้องค์ก่อนก็จริง แต่เรื่องราวเริ่มบานปลาย ทำให้ข้าไม่อยากทำให้ครอบครัวของเจ้าต้องเดือดร้อน"
กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนดั่งมิได้เคยถูกพิษใด
"ข้ารู้ในสิ่งที่ควรรู้ เจ้าเองก็รู้ในสิ่งที่ควรรู้ ดังนั้นข้าก็ควรไปได้แล้ว"
"ท่านพี่...จะไม่กลับมาแล้วใช่ไหม"
เทพเสือโคร่งภูผาพยักหน้าทั้งที่ไม่ได้หันกลับมา
"เช่นนั้น ข้าขอส่งท่านพี่เพียงเท่านี้ ให้อี่ออกไปส่งท่านที่หน้าประตูใหญ่"
หนานกงอี่พยุงท่านยายให้ลุกขึ้นนั่งที่เก้าอี้ แล้วจึงรีบเดินตามเทพเสือโคร่งภูผาออกมา
เมื่อเดินออกมาใกล้ประตูใหญ่เพียงไม่กี่ก้าว คนรับใช้หญิงผู้หนึ่งก็รีบวิ่งออกมาเรียกให้ทั้งสองกลับเข้าไปด้านในอีกครั้ง
ยาถ้วยหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
ส่วนหนานกงเผิงที่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนยังคงงดงามล่มบ้านล่มเมือง
จะวันที่นางอายุสิบสี่ปี หรือห้าสิบปี นางก็ยังคงงดงามอยู่ไม่เปลี่ยนแปร
เมื่ออยู่ด้วยกันมีคำหวานพรั่งพรูไม่รู้จบ แต่ยามแยกจากกลับเงียบหายไร้ซึ่งข่าวคราวใด ๆ
ปีแล้วปีเล่าที่นางยอมรับว่าในสังคมของนาง นางไม่อาจพูดเรื่องเทพแห่งป่าสีทอง นางจึงขอเป็นส่วนหนึ่งในสังคมของสามี แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่ว่างเปล่า
ได้แต่รอให้เขากลับมาหา
ความรัก ความเสียใจ พัวพันยากที่จะแยกจากกัน
และในวันที่เขากลับมา เขาแสดงให้เห็นว่า ความรู้สึกที่มีต่อนางยังคงเดิม
ดังนั้น นางจึงมิต้องรออีกต่อไป....
หลังจากจัดการเรื่องราวที่เมืองจงพวนเสร็จสิ้นเทพเสือโคร่งภูผาก็กลับมาที่บึงน้ำของฝูงกระเรียนแห่งป่าสีทอง หัวหน้าฝูงรับฟังเรื่องราวเสร็จก็รับว่าจะไปบอกกับกระเรียนตนอื่นๆ ให้เพิ่มความระมัดระวังยามเมื่อต้องออกไปนอกป่า
ส่วนเทพกวางสายฟ้าที่กอดอกยืนฟังเงียบๆ ไม่ได้ซักถามอะไร เมื่อฟังจบก็หันหลังเดินออกมา แต่เทพเสือโคร่งภูผาตามมาจนทันเมื่อพ้นจากเขตบึงน้ำแล้ว
"สายฟ้า"
เทพกวางหยุดยืนรอ แต่มิได้หันมามอง
"ข้าเสียใจ"
แต่เทพกวางเชิดหน้าขึ้นสูง ไม่รับคำเสียใจนั้น "เจ้าคิดกังวลมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเจ้า ถึงได้วิ่งวุ่นไปทั่ว"
"นั่นมันก็ใช่ แต่ข้ายังมีเรื่องจะหารือกับเจ้าด้วย"
เทพกวางสายฟ้าพยักหน้าแล้วกล่าวคำ "เจ้าสงสัยว่าต้องมีใครในนี้ให้ความร่วมมือกับพราน เข้ามาหลอกให้โกเมนออกไปข้างนอกงั้นหรือ"
เทพเสือโคร่งภูผาพยักหน้า "และข้าก็กังวลว่า ต่อให้แพทย์หลวงหนานกง และท่านหญิงหนานกงจะหาชีวิตไม่แล้ว แต่ก็ยังมีผู้ที่ต้องการบุกรุก หรือหลอกลวงสัตว์เทพเพื่อนำไปสลายร่างทำยาอยู่อีก"
เมื่อถึงเวลานั้น ความสงบสุขของป่าสีทองจะหมดไป
เทพทั้งสองเหลียวมองไปรอบตัว รู้สึกถึงภาระอันหนักอึ้งที่จะต้องพาให้ป่าสีทองแห่งนี้รอดพ้นจากภัยคุกคามที่เรียงหน้าเข้ามาอย่างต่อเนื่องให้ได้
...จบตอนที่สิบเก้า...
ย่องมาบอกว่า *ในบรรดาฝ่ายรุกทั้งหมดทั้งมวลในเรื่องนี้นะ พ่อกวางเนี่ย เพอเฟ็กต์ที่สุดละ*
หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ) (อ่าน 148674 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก