ตอนเทพเสือโคร่งภูผา
บทที่ยี่สิบเรือนพักของคหบดีเฉินอู่ พ่อค้าผ้าไหมแห่งเมืองหลวง เป็นเรือนพักหลังใหญ่เพราะมีภรรยาสองและอนุอีกสอง โดยตนเองกับภรรยาเอกพักที่เรือนฝั่งตะวันออกของบ้าน ส่วนภรรยารองและอนุทั้งสองแยกพักที่เรือนอีกฝั่ง บุตรหญิงพักอยู่กับมารดา
ส่วนบรรดาบุตรชายห้าคนแยกไปพักที่เรือนอีกหลังมาตั้งแต่เยาว์วัย
ในบรรดาบุตรชายทั้งหมด เฉินอู่ย่อมวางใจเฉินเต๋อหมิงบุตรชายคนโต แต่หากถามว่าใครที่นำความภาคภูมิใจมาให้มากที่สุดย่อมเป็นเฉินอวี้บุตรชายคนเล็ก แม้การสนับสนุนบุตรคนนี้จะเป็นไปแบบไม่ได้สม่ำเสมอ แต่เขาคือผู้ที่นำเสียงชื่นชมมาให้ครอบครัวมากที่สุด
ในเรือนพักของบุตรชายทั้งห้าคน เฉินเต๋อหมิงพี่ใหญ่ของบ้านย่อมเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดมาตลอด ต่อมาเมื่อสมรสและฮูหยินย้ายเข้ามา เฉินอู่ผู้เป็นบิดาก็ต้องให้บรรดาน้องชายทั้งสี่คนแยกไปพักที่เรือนที่มีขนาดเล็กลงมา
แต่ความอึดอัดคับแคบของที่พักไม่หนักหนาเท่ากับการที่พี่ใหญ่เฉินเต๋อหมิงพยายามจะเข้ามาบงการและควบคุมชีวิตของน้องๆ มากกว่าเดิม...ต่อให้เป็นเฉินอีจิ้ง และเฉินตงเป็นบุตรของมารดาเดียวกันก็ไม่ละเว้น
ดังนั้นหลังจากที่เฉินอีจิ้งเข้ารับราชการ เขาจึงสมรสและแยกไปตั้งครอบครัวใหม่อย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเฉินตงที่ไม่มีความสุขกับการค้าขายผ้าไหมสักเท่าใดชิงออกเรือนไปกับบุตรสาวของร้านสุราตั้งแต่อายุยี่สิบปีกับอีกหนึ่งวัน
จากนั้นเมื่อเฉินกั๋วสงพี่ชายร่วมมารดาของเฉินอวี้มีอายุครบยี่สิบปีกับอีกหนึ่งเดือน เขาก็สมรสกับบุตรสาวร้านขายธัญพืชแล้วย้ายออกไปเช่นกัน
เรือนพักหลังใหญ่จึงเป็นของเฉินเต๋อหมิง ส่วนเรือนพักหลังเล็กกลายเป็นของคุณชายเล็กหรือเฉินอวี้ไปโดยปริยาย
แต่นั่นก็หมายความว่า เฉินเต๋อหมิงเหลือคู่เจรจาคือน้องเล็กคนนี้เพียงคนเดียว ในการที่จะบอกว่าต้องการห้องพักทั้งสามห้องที่ว่างอยู่ให้กับบรรดาคนรับใช้ของฮูหยินของตนเอง
เฉินอู่ปิดตาข้างหนึ่งให้กับการอวดอำนาจของบุตรชายคนโตและครอบครัว เพราะเห็นว่า บุตรผู้นี้เป็นกำลังสำคัญทางการค้าของครอบครัว
ส่วนตัวของเฉินอวี้เองก็พยักหน้ายอมรับคำขอของพี่ใหญ่ง่าย ๆ
หากภายในใจเฉินอวี้กลับคิดว่า การถกเถียงกับคนแบบนี้มีแต่จะสร้างความเสียหายตามมา อีกอย่างมารดาก็ยังอยู่ที่นี่ ตอนที่ตนยังอยู่ทุกอย่างมันก็ดี แต่เมื่อต้องไปอยู่ในที่ห่างไกลมารดาอาจถูกกลั่นแกล้งได้
ต่อมาเมื่อสอบได้ พี่รองเฉินอีจิ้งก็เพิ่มความหวังของเฉินอวี้ในการที่จะออกไปจากบ้านหลังใหญ่ ด้วยการบอกว่า จากตำแหน่งที่สอบได้นี้ทำให้เขาอาจได้รับสิทธิ์เรื่องที่พักประจำตำแหน่ง ดังนั้นในระหว่างนี้ ขอให้อดทนต่อความอึดอัดคับข้องใจนี้ไปก่อน
นี่คือความหวังเล็กๆ ในใจของเฉินอวี้ ที่ทำให้เขายังสามารถพักอยู่ในห้องเดิม ปฏิบัติตนเหมือนเดิม รวมถึงการเข้าออกบ้านทางประตูด้านหลังของบ้านต่อไป
ชายหนุ่มเรียนรู้ว่า ยิ่งทำตนให้ลีบเล็กเท่าใด ปัญหาก็จะยิ่งลดน้อยลงเท่านั้น
หลังจากการฝึกที่กองทัพฝ่ายตะวันตกเสร็จสิ้น เฉินอวี้กลับมาทำงานที่สำนักผู้ตรวจการ และพักอยู่ในบ้านหลังเดิม ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม รวมถึงการที่เลิกงานในค่ำวันหนึ่ง ก็เข้าประตูทางด้านหลังบ้านตรงไปที่โรงครัวเพื่อกินอาหารมื้อค่ำโดยมีมารดาเป็นผู้จัดหาให้ ถามไถ่ว่าการทำงานในวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง มีกำหนดที่จะต้องเดินทางไปไกลอีกหรือไม่ จากนั้นก็เดินกลับไปส่งมารดาที่เรือนพักหลังใหญ่เช่นทุกวัน
ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือคืนนี้ ในห้องพักของเฉินอวี้มีคนรูปร่างสูงใหญ่นอนหลับอยู่
อาจเพราะเตียงนอนนั้นไม่ใช่เตียงขนาดใหญ่ คนผู้นี้จึงนอนกับพื้นโดยใช้ผ้าห่มมาปูรอง
ยังไม่ทันที่จะคิดว่าสมควรปลุกหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านนอก จึงรีบออกไปบอกหญิงรับใช้ว่าให้กลับไปพักผ่อนได้ ส่วนตนเองเดินกลับเข้าไปในห้อง เปิดตู้หยิบหมอนใบใหม่กับผ้าห่มออกมา จากนั้นก็นำหมอนมาหนุนศีรษะ ถอดรองเท้าของคนที่นอนหลับอยู่ แล้วห่มผ้าให้
เดินกลับออกไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมานั่งลงข้าง ๆ
เทพเสือโคร่งภูผายกยิ้มมุมปากทั้งที่ยังไม่ลืมตา เฉินอวี้จึงถามขึ้นเบา ๆ
"เหนื่อยหรือ"
เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าเฉินอวี้ก็จะขยับลุกขึ้น แต่ถูกดึงข้อมือไว้
"จะไปไหน"
"ไปนอนบนเตียง"
"นอนที่นี่ด้วยกันเถิด" กล่าวพลางดึงอีกคนให้ลงมานอนโอบเอวไว้ “คิดถึง”
คนที่อยู่ในอ้อมแขนไม่มีท่าทีใด ผู้ที่คิดจะแกล้งหลับต่อจึงลืมตาขึ้น “เวลาที่ผู้อื่นบอกว่าคิดถึง เจ้าต้องตอบว่าอะไร”
“ต้องตอบว่าอะไร”
“ก็ตอบมาสิ ว่าคิดถึงเหมือนกัน หรืออย่างน้อยพยักหน้าก็ยังดี”
“ฮื่อ” เฉินอวี้พลิกตัวหันหลังให้
“ไม่เจอกันตั้งนาน ไม่คิดจะแสดงท่าทีดียินดีที่ได้พบกัน ดีต่อกันสักนิดบ้างหรือไร”
เฉินอวี้ลืมตาหันมามอง
.....นอนอยู่ข้างกัน นี่ยังไม่เรียกว่าดีต่อกันหรือไร เทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้ต้องการอะไร...
“มีเรื่องไม่สบายใจหรือ” พลิกตัวหันกลับมาหาอีกครั้ง
“ก็...ใช่” ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่ยอมรับ แล้วบอกความในใจมากมายให้อีกฝ่ายรับฟังอย่างไม่ปิดบัง โดยเฉพาะเรื่องความรัก ความแค้นของท่านหญิงหนานกงที่มีผลให้กระเรียนโกเมนต้องตาย “สัตว์เทพ และสัตว์ป่าแห่งป่าสีทองล้วนเป็นกังวล ข้าวิ่งวุ่นจากเหนือจดใต้ เพื่อที่จะได้รับรู้ว่าที่แท้ข้าคือต้นเหตุของเรื่องราวเหล่านี้”
"ท่านไม่ได้บอกนางก่อนหรือว่าท่านจะไปบำเพ็ญเพียร"
เทพเสือโคร่งภูผาส่ายหน้า
"แล้วท่านรู้มาก่อนหรือไม่ ว่าผลจากการบำเพ็ญเพียรจะทำให้เกิดอะไรขึ้นบ้าง"
"ไม่แน่ใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เป็นเช่นนี้"
แขนใหญ่กอดรัดแน่นขึ้น
"ข้าอยู่มานานกว่าร้อยปี ย่อมเคยมีประสบการณ์กับหญิงอื่น แต่นางเป็นเพียงคนเดียวที่กลับไปหานานหลายปีติดต่อกัน ถือว่ามีความผูกพันมากกว่าใคร แต่ข้าก็ยังไม่รู้จริง ๆ ว่านี่จะเกี่ยวกันหรือไม่"
“เพราะผูกพันกันขนาดนั้น นางจึงรอคอยท่านนานถึงยี่สิบห้าปี คงมีทั้งช่วงที่เสียใจ สับสน และโกรธแค้นท่านปนเปกันไป แต่ก็แสดงให้เห็นว่านางรักท่านมาก”
มือใหญ่ของเทพเสือโคร่งภูผาจับปอยผมนิ่มมาสูดดม
ตอนที่อยู่กับนางก็ลุ่มหลงนาง แต่เมื่อจากนางไปบำเพ็ญเพียร ความรู้สึกต่างๆ กลับเลือนหายไป ไม่มีความคิดถึง ไม่มีความต้องการกลับไปหานางอีก ทั้งยังเก็บตัวอยู่ที่ป่าสีทองต่ออีกหลายปี
จนเมื่อเทพเสือโคร่งศิลาดำกล่าวว่าแพทย์หลวงหนานกงผู้นั้นหาได้มาจากเมืองหนานกง แต่มาจากเมืองจงพวน เมื่อกล่าวถึงจงพวน ความทรงจำต่าง ๆ จึงกลับมาดั่งสายน้ำ
แต่เป็นความทรงจำที่มาพร้อมกับความกังวล และความละอายแก่ใจ ไม่ใช่ความคิดถึง ไม่ใช่ความรัก จนต้องถ่วงเวลาที่จะเดินทางมาเมืองจงพวน
เรื่องให้ทำดีต่อกันน่ะมิได้เป็นปัญหา คนจากกันไปโดยที่มิได้โกรธกัน สามารถดูแลกันได้ แต่จะให้ร่วมเตียงเหมือนเดิม...ทำมิได้แล้ว
ยิ่งได้ฟังสิ่งที่นางกล่าว รับการดูแลจากนาง ทั้งหมดล้วนยิ่งตอกย้ำถึงความเลวร้าย
ขณะที่นางมีรักมั่นคง แต่เขากลับลืมความรักที่มีต่อนาง
"นางงดงามมากหรือ"
เทพเสือโคร่งภูผาพยักหน้า "เวลาที่ข้าบอกว่างดงามก็คืองดงาม มันไม่ได้เกี่ยวกับสีของเส้นผม หรือริ้วรอย แต่คำพูดและการกระทำของนางบ่งบอกว่า ความเปลี่ยนแปลงภายนอกของนางเป็นเรื่องใหญ่มาก"
เฉินอวี้หัวเราะเบาๆ "ท่านนี่ไม่เข้าใจสตรีเอาเสียเลย"
"ข้าเอาแต่ใจตนเองมากเกินไปจริง ๆ" เทพเสือโคร่งภูผาจูบที่หน้าผากคนงาม "อวี้เอ๋อร์ หากวันหนึ่งที่ข้าออกมา แล้ว...ข้าหลงลืมความรักที่มีต่อเจ้าไป..."
"ก็ไม่เป็นไร" ราวกับมีช่องว่างเกิดขึ้นภายในอก "ชีวิตของข้ามิได้ยืนยาวดั่งท่าน เพียงแต่หากวันหนึ่งในภายหน้า พวกเราบังเอิญได้พบกัน ก็...ทักทายข้าบ้าง"
ร่างกายสูงใหญ่กำยำกระชับกอดผู้ที่นอนอยู่ข้างกันแน่นขึ้น
"หลายวันมานี้ ท่านเหน็ดเหนื่อยมากแล้ว นอนหลับเถิด พรุ่งนี้ข้าจะบอกคนรับใช้ว่าไม่ต้องเข้ามาทำความสะอาด"
ค่ำวันถัดมา เฉินอวี้กลับมาถึงที่พักก็พบว่าเทพเสือโคร่งภูผานั่งกอดอกรออยู่บนเตียงนอน ท่าทางอารมณ์ไม่ดี
"เป็นอะไรไป"
คนตัวใหญ่พยักหน้าไปที่ตู้เก็บผ้า
"วันนี้หญิงรับใช้เอาผ้าห่มมาวางไว้ที่โต๊ะด้านนอก ข้าเอามาเก็บไว้ในตู้แล้ว"
คนรูปงามเอียงคอสงสัยว่าเพียงแค่ผ้าห่ม เหตุใดต้องอารมณ์ไม่ดี
"ข้ายังได้ยินพวกนางคุยกันเรื่องหญิงรับใช้ประจำตัว และเมียบ่าวของเจ้า"
เฉินอวี้พยักหน้าพยายามเก็บงำรอยยิ้ม เมื่อทราบสาเหตุที่ทำให้เทพเสือโคร่งผู้นี้อารมณ์ไม่ดี
"ตั้งแต่แรกที่มาถึง ข้าก็ได้กลิ่นแป้ง กลิ่นผู้หญิงในห้องนี้ ไม่คิดว่าเจ้าจะกล้ารับเมียบ่าว"
"ไม่จำเป็นต้องใช้ความกล้าเพื่อทำสิ่งนั้น"
"นี่!" ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่ผุดลุกขึ้น
"ตั้งแต่สอบรับราชการได้ บิดาก็บอกให้ข้ารับเมียบ่าวสักคนเพื่อคอยดูแลเรื่องส่วนตัว"
"บิดาบอก เจ้าก็ต้องทำตามทุกอย่างเลยหรือ"
"ใช่" คนงามกำลังคลี่ยิ้มงดงามแล้ว "แต่ข้าปฎิเสธไปแล้ว"
"หมายถึงไม่มีเมีย แล้วคนรับใช้เล่า"
"ก็มีคนรับใช้คอยดูแลทำความสะอาด แล้วก็ซักผ้าให้ เรื่องทั่วไปเท่านั้น"
เทพเสือโคร่งภูผาก้าวเข้ามากอดรัดคนงามไว้แน่นด้วยความดีใจ
เฉินอวี้ตบหลังอีกฝ่ายเบา ๆ
"ที่ผ่านมาท่านแม่จะจัดการทั้งเรื่องอาหาร เสื้อผ้า และทำความสะอาดให้ข้าด้วยตนเองทั้งหมด ที่รับคนรับใช้ส่วนตัวก็เพื่อไม่ให้ท่านแม่ต้องเหน็ดเหนื่อยอีก"
"ไม่มีเมียบ่าวแน่นะ"
เฉินอวี้ส่ายหน้า
เทพเสือโคร่งภูผา อ้าปากจะกล่าวถ้อยคำบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก เฉินอวี้ลูบแผ่นหลังกว้าง แล้วผละไปหยิบผ้าอาบน้ำจากนั้นก็เดินออกไปเฉย ๆ
"อะไรของเขา คุยกันยังไม่ทันจบก็ออกไปอีกแล้ว"
พักใหญ่เฉินอวี้จึงกลับเข้ามา ใบหน้าสดใสหลังการอาบน้ำ แต่อีกคนกลับยืนกอดอกหน้าเครียดอยู่กลางห้อง
"อ้าว เมื่อครู่อารมณ์ดีแล้วไม่ใช่หรือ"
"ที่กลับมาอารมณ์ไม่ดี ก็เพราะเจ้านั่นแหละ คุยกันอยู่ดี ๆ ก็เดินออกไป ทำนั่นทำนี่ ไม่พูดไม่จา"
เฉินอวี้เดินไปหยิบผ้าห่มมาปูที่พื้นแล้วนั่งลง จากนั้นก็ตบที่ฝั่งตรงข้าม บอกให้อีกฝ่ายนั่งลงคุยกัน
"ที่ถามมาก็ตอบไปแล้ว ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีกหรือ"
ผู้ที่มีดวงตาสีเหลืองสดใสทำหน้ายุ่ง "ข้าไม่ชอบที่คุยกันอยู่แล้วเจ้าก็หันหลังให้ทันทีแบบนั้น มันเหมือนเจ้าไม่อยากคุยกันข้าแล้ว"
ดวงตางดงามเป็นประกายเมื่อเฉินอวี้ยิ้มกว้าง
"เออ ข้ารู้ว่าข้าเอาแต่ใจ ที่ผ่านมาก็นึกจะทำอะไรก็ทำ ไม่ได้สนใจความรู้สึกผู้อื่น แต่เจ้าห้ามไม่แยแสข้า"
ดวงตางดงามคู่งดงามยิ่งนัก แก้มใสที่ปราศจากแป้ง ริมฝีปากแดงที่ปราศจากการแต่งแต้ม เส้นผมยาวที่ยังชื้นอยู่ แขนที่สัมผัสนุ่มลื่นด้วยความเย็นหลังการอาบน้ำ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ไม่เหมือนดอกไม้ใด เรือนร่างผอมบางที่มีกล้ามเนื้องดงาม
เทพเสือโคร่งภูผาขยับเข้าไปนั่งใกล้ ช้อนใบหน้างดงามขึ้นมารับจูบ
ความหวานของริมฝีปากที่กระชากหัวใจออกจากร่าง เผลอดูดแรงจนอีกคนต้องจิกเล็บลงกับไหล่หนา
เปลี่ยนลงมาจูบแก้ม และซอกคอ
...หอมยิ่งนัก หวานยิ่งนัก...
ชุุดนอนพ้นจากร่างผอมบางที่คร่อมตัก มือใหญ่ที่สัมผัสเอวบางหยุดชะงัก ด้วยร่างกายนี้ยังเล็กเกินกว่าจะครอบครอง จึงจับเอวยกขึ้นให้อกบางอยู่ในระดับเดียวกับริมฝีปาก ดูดชิมลิ้มรสผลอิงเถาจนกลายเป็นสีแดงสด
เฉินอวี้รู้สึกอายที่ถูกจับให้อยู่ที่ท่าทางที่ล่อแหลม ใบหน้างดงามนั่นเป็นสีแดงจัด เรื่อยลงมาจนถึงแผ่นอก ขณะที่ทั้งสองมือต้องเกาะไหล่อีกฝ่ายไว้แน่น
มือใหญ่บีบเคล้นก้นกลม ข้างหนึ่งแตะที่รอยจีบด้านหลังทำให้ร่างกายผอมบางสั่นไหว เลื่อนมือลงมาหาผลแฝดลูบไล้หยอกล้อ แล้วสัมผัสที่ส่วนหน้าด้วยนิ้วมือ ฝ่ามือ จากนั้นจึงเป็นริมฝีปาก และปลายลิ้น
เสียงหายใจแรง ร่างกายที่เคร่งเครียดขึ้น แรงที่ผลักไหล่หนา ล้วนแต่ทำให้อีกฝ่ายยิ่งเร่งเร้าปรนเปรอจนถึงฝั่ง
เฉินอวี้หอบหายใจ ขณะที่รูดตัวลง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อยให้นอน ยังคงกอดรัดให้อยู่บนตักอยู่เช่นเดิม
"อวี้เอ๋อร์..." เสียงอ่อนโยนที่ดังอยู่ข้างแก้ม แต่มือใหญ่กลับ บีบเคล้นที่อกบาง
เจ้าของชื่อพยักหน้าคล้ายเป็นไปตามสัญชาติญาณเมื่อถูกเรียกชื่อ
"ข้าอยากสัมผัสเจ้า...มากกว่านี้"
ดวงตางดงามช้อนมองแล้วถอนหายใจยาว
....ตั้งแต่รู้จักกันมา เคยขัดใจอีกฝ่ายได้สักครั้งไหม....
เช้าวันถัดมาเฉินอวี้เตรียมตัวจะออกไปทำงาน เทพเสือโคร่งภูผาก็บอกว่า วันนี้สามารถทำให้คนรับใช้เข้าทำความสะอาดห้องพักได้ เพราะตนอาจกลับมาในช่วงค่ำเช่นกัน
คนรูปงามพยักหน้าไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่อีกฝ่ายกลับอยากบอก
"วันนี้ข้าจะตามเฝ้าเจ้าทั้งวัน ดูสิว่าเจ้าออกไปทำอะไร ถึงได้กลับบ้านค่ำมืดอยู่ทุกวัน"
คนรูปงามหันมามองหน้า แล้วหัวเราะ จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง
"อีกละ ไม่สนใจข้าอีกละ เจ้านี่มันยังไงกัน ถือตัวว่าเป็นคนงาม เห็นว่าข้ารักเจ้าจนหัวปักหัวปำ แล้วคิดจะทิ้งขว้างไม่แยแสข้าได้งั้นหรือ" ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่กำยำบ่นตามหลัง จากนั้นก็เดินไปเปิดหน้าต่างห้องนอนแล้วกระโดดตามออกไป
เมื่อเทพเสือโคร่งบอกว่าจะคอยตามเฝ้าอยู่ทั้งวัน เฉินอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะคอยมองหา แต่หลังจากที่มองหาอยู่สามคราแล้วไม่เห็น ก็หันไปสนใจกับการทำงานเบื้องหน้าต่อไป
ตั้งแต่ช่วงบ่ายที่ผู้ร่วมงานต่างชักชวนกันไปดื่มกินที่หอสุรา และเร่งมือรวบรวมรายงานเพื่อให้ท่านผู้ตรวจการณ์นำขึ้นทูลเกล้าฯ ฮ่องเต้ในช่วงค่ำวันนี้
“หากไม่ต้องไปดื่มกิน ก็จะนับว่าวันนี้เป็นวันเลิกงานที่เร็วที่สุดในรอบหลายปี” ซุนไป่ซื่อพี่รองของกลุ่มห้าบัณฑิตกล่าวขึ้น และทำให้เฉินหรุ่ยซึ่งอยู่ในลำดับสามแสดงความเห็นขึ้นมาบ้าง
"แต่เพราะว่า พวกเราเสร็จงานเร็ว จึงสมควรออกไปดื่มกินมิใช่หรือ"
อู่ติ้งเกาไม่สนใจความงุนงงที่เฉินหรุ่ยเจตนาก่อกวนขึ้น หันไปกล่าวกับเฉินอวี้ “น้องอวี้ห้ามหนีหายไปโดยไม่บอกกล่าวอีกนะ เจ้านี่มันขึ้นชื่อเรื่องการหนีกลับบ้านนักเชียว”
เฉินหรุ่ยหันมากอดคอเฉินอวี้ “พูดขึ้นมาแล้วยังแค้นไม่หาย ตอนที่เจ้าหายไปในป่าตะวันตกนั่นตั้งหลายวัน พอกลับมาก็เอาแต่พูดคำว่าไม่มีอะไร ทั้งที่ผู้อื่นวุ่นวายตามหาเจ้าแทบตาย”
“แต่ท่านแม่ทัพก็บอกว่า ไม่มีอะไรไม่ใช่หรือไง เจ้านี่ก็ยังไม่พอใจอยู่นั่นแหละ” อู่ติ้งเกาช่วยเหลือเฉินอวี้ไว้อีกครา แล้วหันไปกำชับทั้งสี่คนว่าให้ช่วยกันคิดว่าค่ำนี้จะไปดื่มกันที่ร้านใดในระหว่างที่ตนเองนำรายงานไปเสนอต่อผู้ตรวจการณ์
แต่เมื่อเดินออกมาจากสำนักงานอู่ติ้งเกาก็หันมาถามเฉินอวี้ด้วยความเป็นห่วง ว่าจะกลับไปที่บ้านเพื่อบอกมารดาก่อนหรือไม่ ว่าวันนี้มิต้องรอคอยกินข้าว
เฉินอวี้ยังมิได้ให้คำตอบก็พบกับพี่รองเฉินอีจิ้งเสียก่อน เฉินอีจิ้งเข้าใจการทำงานของข้าราชการ ทั้งเป็นผู้ที่พร้อมที่จะให้การสนับสนุนน้องเล็กอยู่แล้ว จึงรับว่าจะไปบอกกับมารดาของเฉินอวี้ให้ด้วยตนเอง
เฉินอวี้บอกให้สหายทั้งสี่คนล่วงหน้าไปก่อน ส่วนตนเองเดินสนทนามากับพี่รอง
"ตั้งแต่กลับมาเมืองหลวง เจ้ามักจะดูแลแม่รองเป็นหลักจนไม่ค่อยได้ไปดื่มกินกับเพื่อนฝูง และไม่ค่อยได้ไปรับใช้ผู้ใหญ่ การงานมันจะไม่เจริญก้าวหน้า"
"ก่อนหน้านี้ข้าต้องเดินทางไปนั่นมานี่ตลอด เมื่อกลับมาอยู่บ้านจึงอยากดูแลท่านให้ดี นี่ก็ทำได้เพียงแค่กลับบ้านมากินข้าวฝีมือท่านเพียงวันละมื้อ"
เฉินอีจิ้งให้คำแนะนำ "อีกวันสองวัน เขาจะจัดแบ่งเจ้าไปลงกรมกองงานวังหลวงแล้วนี่ เจ้าอาจได้ที่พักเป็นของตนเองอยู่ส่วนใน หรือหากต้องออกไปอยู่ในเรือนด้านนอก เจ้าอาจขอให้ท่านแม่เล็กย้ายไปพักด้วยกันก็ได้"
เป็นอีกครั้งที่พี่รองกล่าวถึงเรื่องที่พักของเจ้าหน้าที่
"ข้าเพิ่งทำงานได้ปีเศษ คงไม่ถึงขนาดที่จะได้ที่พักที่สามารถพาท่านแม่ไปพักอยู่ด้วยกันได้หรอก"
"อะไรกัน" เฉินอีจิ้งอวดโอ่ด้วยความภูมิใจ และตั้งใจให้คนที่เดินผ่านไปมาได้ยินบทสนทนา "น้องเล็กของข้าเป็นถึงหนึ่งในห้าผู้ยอดเยี่ยมทั้งบุ๋นและบู๊เชียวนะ สิ่งที่ยังขาดไปก็มีเพียงการทำตัวโดดเด่นออกมาให้ผู้มีอำนาจในการแต่งตั้งโยกย้ายมองเห็นเจ้า อยู่ในที่ที่เขาสามารถเรียกใช้เจ้าได้ทุกเมื่อ งานราชการมันเป็นเช่นนั้น ใครที่ไหนจะมอบรางวัลให้กับคนที่รู้จักแต่ทำงานแต่ไม่รู้จักเข้าหาผู้คน"
เฉินอวี้พยักหน้าเข้าใจคำแนะนำของพี่รองเป็นอย่างดี
"อยู่ในบ้านเจ้าอยากทำตัวให้เล็กเข้าไว้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา หากเจ้าสบายใจจะทำเช่นนั้นข้าก็ตามใจ แต่ในที่ทำงานเจ้าต้องรู้จักเสนอหน้าบ้างในบางเวลา"
เมื่อเดินสนทนาไปด้วยกัน เฉินอวี้พบใต้เท้าฝูซึ่งประจำอยู่ในห้องยาเดินออกมาจากร้านขายยาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่ในมือโบกตั๋วแลกเงินแล้วซุกในอกเสื้อ แล้วเดินไปอีกทาง
"นั่นคือใต้เท้าฝู" เฉินอวี้กล่าวขึ้น
เฉินอีจิ้งพยักหน้า "เขามาที่นี่ตกเดือนละครั้ง" จากนั้นก็หันมากล่าวกับน้องชาย "เขามีความกล้าในการทำเรื่องทุจริต ถึงขนาดที่บอกกับคนไปทั่วว่านอกจากเสื้อคลุมหนังสัตว์แล้ว ฮ่องเต้ไม่โปรดยาที่มาจากสัตว์หายาก ดังนั้นจะเก็บไว้ในห้องยาให้เปื่อยเน่าไปทำไม สู้เอามาขายยังดีกว่า"
ใช่ว่าเฉินอวี้จะไม่เคยรู้เรื่องที่ข้าราชการลักลอบนำของในวังออกมาขาย ซึ่งเป็นการกระทำที่ผิดต่อกฏหมาย ยิ่งเป็นทรัพย์สินที่มีผู้นำมาถวายโทษก็ยิ่งร้ายแรง แต่การที่ผู้ทำไม่เกรงกลัวการลงโทษ มีผู้ที่รู้เรื่องนี้มากมาย แสดงให้เห็นว่ามีสิ่งที่น่าสงสัยอยู่เบื้องหลัง
เฉินอวี้ไม่ได้คิดกังวลว่าฮ่องเต้จะมีพระราชดำริอย่างไร
แต่กำลังกังวลว่าหากเทพเสือโคร่งภูผาผู้นั้นรู้เข้า เขาจะคิดอย่างไร
หลังยามจื่อ เฉินอวี้ถึงเพิ่งจะกลับมาถึงที่พัก เมื่อเห็นว่าเทพเสือโคร่งภูผานั่งรออยู่ที่โต๊ะไม้ในสวนก็เดินเข้ามาถาม
"กลับมานานแล้วหรือ"
ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่มองดั่งค้อน
"ไม่ถามหรือไง ว่าทำไมถึงต้องออกมารอที่นี่ ไม่กลัวใครมาเห็นหรือไง ทำไมเจ้าถึงได้เมินเฉยนักนะ"
เฉินอวี้แม้จะดูเฉยชาเพราะไม่ได้กล่าวถ้อยคำที่อ่อนหวาน แต่กลับซ่อนยิ้มอยู่ในแววตา
"ท่านเป็นคนที่รออยู่ด้านนอก กลัวใครเห็นหรือไม่ล้วนเป็นเรื่องของท่าน แต่ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว ก็เข้าไปข้างในเถอะ"
"เช่นนั้นข้าจะตามเจ้าไปด้วยหรือไม่ก็เป็นเรื่องของข้าใช่หรือไม่"
เฉินอวี้พยักหน้า แล้วเดินนำไปเข้าไปด้านใน เทพเสือโคร่งภูผาใช้สันหมัดกระแทกหน้าผากตนเองเบา ๆ แล้วเดินตามเข้าไป
เมื่อผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่กลางห้อง ห้องที่ไม่ได้กว้างขวางนักก็ยิ่งดูคับแคบลงไปอีก แต่อีกฝ่ายทำเหมือนไม่รู้
"มีเรื่องไม่สบายใจหรือ"
เฉินอวี้พยักหน้า แต่เมื่ออีกฝ่ายเร่งเร้าให้เล่าเรื่องที่ไม่สบายใจนั้น คนรูปงามก็เพียงส่งยิ้มอ่อนมาให้
"อวี้เอ่อร์ หากเจ้ามีเรื่องที่ไม่สบายใจ ข้าก็อยากเป็นคนที่เจ้าวางใจบอกเล่าเรื่องนั้นให้ข้าฟัง"
เฉินอวี้ส่ายหน้า ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่เทพเสือโคร่งภูผาจับข้อมือไว้
"อวี้เอ๋อร์"
"เรื่องของข้าเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่กล้ารบกวนท่าน"
เทพเสือโคร่งภูผาขมวดคิ้วเข้ม
"เหตุใดคำพูดของเจ้าจึงห่างเหินยิ่งนัก"
เฉินอวี้ส่ายหน้าอีกครา
"เช่นนั้นก็บอกมา ว่านี่มันเกิดอันใดขึ้น เมื่อคืนพวกเรายังดีต่อกันมิใช่หรือ"
คนรูปงามทำท่าจะเลี่ยงจากไป เทพเสือโคร่งภูผาจึงจับข้อมือแน่นขึ้น
"อวี้เอ๋อร์"
"ท่านอยากฟังเรื่องอะไร"
"เรื่องที่อยู่ในใจเจ้า" ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกโชนกลับรู้สึกกังวลคำตอบของอีกฝ่าย
"สิ่งที่อยู่ในใจข้า" ดวงตาคู่งามนั้นหลุบลงมองพื้น "เกรงว่าจะเป็นสิ่งที่ท่านไม่อยากรับฟัง"
เทพเสือโคร่งภูผาพยักหน้า แต่ยังไม่คลายมือออก
"ในใจของข้ากำลังคิดว่าพวกเราพอแค่นี้เถอะ"
"เหตุผลเล่า อวี้เอ๋อร์"
เฉินอวี้ไม่กล้าสบตาคู่นั้น "ท่านมีครอบครัวแล้ว และท่านก็รักพวกเขามาก บุตรของท่านเองก็ไม่แข็งแรง พวกเขาต้องการท่าน ทุกสรรพสัตว์ในป่าสีทองล้วนต้องการท่าน ส่วนข้า...ข้าเป็นชาย ท่านจะให้ข้าเป็นอะไรของท่าน ชายบำเรอหรือ ต่อให้ข้าเป็นบุตรของเมียรองก็ไม่ได้ไร้ศักดิ์ศรีขนาดนั้น"
"เจ้าพูดอะไรของเจ้า" เทพเสือโคร่งภูผาไม่เข้าใจเรื่องชายบำเรอ หรือศักดิ์ศรีที่อีกฝ่ายกล่าวมาแม้แต่น้อย "เมียก็คือเมีย ไม่ได้มีตำแหน่งอันใด บงกชคือนางเทพเสือโคร่งที่ครองคู่กับข้ามาตั้งแต่ยังมิได้เป็นเทพ ส่วนมารดาของลู่เขาก็มีคู่ของเขาอยู่ หรือหากจะเป็นสตรีคนอื่น ก็...."
"นี่ท่านมองไม่เห็นถึงความผิดปกติในสิ่งที่ท่านเล่ามาเลยหรือ"
"ไม่" เทพเสือโคร่งภูผากล่าว "การหลับนอนด้วยกันแต่ไม่ผูกพันจะนับเป็นครอบครัวได้อย่างไร"
"เราถึงคุยกันไม่เข้าใจ"
"อวี้เอ๋อร์ ข้าเป็นเสือโคร่ง ข้าไม่ใช่สัตว์มักมากร่วมรักไปเรื่อย จริงอยู่เสือโคร่งตัวหนึ่งอาจมีตัวเมียหลายตัว แต่ข้าอยู่กับบงกชมานานกว่าร้อยปี ข้ามีสายลมก่อนที่จะพบเจ้าไม่นานนัก ส่วนมนุษย์ที่อาจทำให้เจ้ากังวลเหล่านั้น จริงอยู่ว่าทั้งหมดเป็นสตรี พวกนางล้วนรู้ดีว่าข้าคือใคร รู้ดีว่าไม่ผูกพัน ส่วนเรื่องของท่านหญิงหนานกงหากทำให้เจ้าไม่สบายใจ ก็ขอให้คิดว่าเวลานี้นางจากไปแล้ว”
อธิบายไปยืดยาวแต่เฉินอวี้ก็ยังพยายามจะบิดข้อมือออกตั้งแต่ถ้อยคำแรกจนถึงถ้อยคำสุดท้าย
“หรือที่พูดจาตัดรอนกับข้า เพราะเจ้ากังวลเรื่องที่ข้าลืมความรักหลังจากที่ออกมาจากบำเพ็ญเพียร”
นี่เป็นเรื่องที่ซับซ้อนยิ่ง และไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจนมิรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร สมควรแก้ไขอย่างไร
เทพเสือโคร่งภูผาไม่เคยหลงลืมความรักต่อนางเทพเสือโคร่งบงกช และนางเทพกวางสายลม กับสตรีเหล่านั้นก็มิได้ผูกพันกันมาแต่แรก มาถึงท่านหญิงหนานกงก็...อาจลุ่มหลงและรักนางมากกว่าผู้อื่นสักหน่อย
...เรื่องนี้ ในเวลานี้ ยังไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ ...
เฉินอวี้หันไปมองทางอื่นไม่ได้กล่าวทัดทานหรือซักถามคำกล่าวของอีกฝ่าย
"เช่นนั้นท่านก็คงไม่เข้าใจว่าเหตุใดข้าจึงเป็นชายคนเดียวในรอบเวลามากกว่าร้อยปีของท่าน" เฉินอวี้ไม่ได้คาดหวังคำตอบนี้ เพราะถามไปด้วยอารมณ์พาลเกเรล้วนๆ แต่อีกฝ่ายถึงกับร้องอ้อ
"ที่แท้เจ้าต้องการเหตุผล ความรักมันไม่มีเหตุผล สำหรับข้า รักก็คือรัก เมื่อข้ารักเจ้าก็คือรักเจ้า หรือเจ้ากลัวว่าวันหนึ่งข้าจะลืมเจ้าเช่นกัน"
เทพเสือโคร่งภูผากล่าวย้ำ
...คิดไปคิดมามันก็สมควรที่เขาจะตัดรอน แต่คิดหรือว่าจะยอมง่ายๆ...
"ข้าไม่ได้กังวลในเรื่องนั้น ข้าคิดว่า ตั้งแต่แรกมา ข้าแสดงออกอย่างชัดเจนแล้ว ว่ามิได้ต้องการอยู่กับท่าน"
"แต่เมื่อคืนนี้..."
เฉินอวี้ขัดขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะกล่าวจบ "ท่านไม่เคยสนใจว่าข้ารู้สึกอย่างไร ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ท่านจะบอกว่าท่านต้องการอะไร ทำอะไร คิดอะไร ต้องการให้ข้าทำอะไร ไม่เคยถามข้าสักคราว่าข้าต้องการอะไร"
"ข้า...เห็นแก่ตัวถึงเพียงนั้น..."
ถ้อยคำนั้นช่างเจ็บปวด
"อวี้เอ๋อร์ ข้าคิด....." ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่เงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง "จริงอย่างที่เจ้าพูด ตลอดเวลามีแต่เรื่องของข้าจริง ๆ ขอโทษด้วย"
เมื่อมือใหญ่คลายออก ก็คล้ายวิญญาณหลุดลอยตามมือนั้นไปด้วย เฉินอวี้มองตามมือนั้นที่ห่างออกไป จนลับหายไปหลังประตูที่ปิดลง
...อย่าได้คิดเชียวนะอวี้เอ๋อร์ ว่าข้าจะยอมจากไปง่ายๆ...
...จบบทที่ยี่สิบ...
วันนี้ผมไปทำงาน ก็ฝากป๋าไว้ว่าขึ้นหน้าใหม่แล้วมาลงให้ด้วยผลก็คือ..."ทีเลิกงานแล้วกลับมาลงดีกว่า"
เฮ้อ....
อย่างไรก็ตาม ขอขอบคุณทีมงานผลัก ถีบ และทวงทุกท่านที่ทำให้ขึ้นหน้าใหม่ได้ทุกตอน
และดังนั้นเอง ขึ้นหน้าใหม่ก็มาตอนใหม่ ก็แหม...ผมก็อยากรู้มั่งอะ ผมเล่าไปเรื่อยๆ มันเหมือนพูดอยู่คนเดียวไม่สนุกเลย ถ้ายังไม่อยากคุยเรื่องนิยาย อยากคุยกันในเรื่องอื่น ก็คุยกันได้นะ ผมชอบ
...
...
ชอบคนที่คุยกับผมน่ะ 
น้ำชา
หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ) (อ่าน 148727 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก