ตอนเทพเสือโคร่งภูผา
บทที่ยี่สิบสอง
ในยามค่ำ หอยาของวังหลวงปิดทำการแล้ว ประตูหน้าต่างปิดมิดชิด ทหารยามที่อยู่รอบนอกเดินตรวจการณ์ให้แน่ใจว่าไม่มีการจุดตะเกียงหรือโคมไฟทิ้งไว้ แล้วเดินจากไป
แต่ภายในของหอยา เทพเสือโคร่งภูผาก้าวเดินอย่างแผ่วเบา จากห้องหนึ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง เมื่อเข้าสู่ห้องยาส่วนสมุนไพรจากสัตว์ ภายในร่างกายพลันเกิดอาการปั่นป่วนสะอิดสะเอียน
ด้วยสิ่งที่ถูกบรรจุอยู่ในขวดโหลเรียงราย คืออวัยวะของสัตว์ป่าจำนวนมาก ยิ่งกะโหลกและเขาที่เก็บอยู่ในตู้ยิ่งย้ำเตือนว่า ที่นี่หาใช่หอยา แต่ที่นี่คือสุสาน
ผู้มีร่างกายใหญ่โตก้าวต่อไปยังโต๊ะทำงาน เพื่อค้นหาบันทึกที่ต้องการ
หลังจากรื้อค้นอยู่เกือบสว่างจึงได้ออกมาจากห้องแล้วกลับไปพักอยู่ที่หอแปดชั้นในอารามหลวงจึงพบว่า เทพเสือโคร่งศิลาดำผู้เป็นบุตรชายรออยู่
"กวางทองอาการทรุดลง"
ชั่วชีวิตที่ผ่านมา นี่เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้มีหมอกหนาปกคลุมหัวใจ แต่ในเวลาเดียวกันก็กลับทำให้พลังในกายเพิ่มพูนและพร้อมที่จะออกเดินทางในทันที
แต่ก่อนที่จะออกเดินทาง ผู้เป็นบิดายังต้องฝากการทำงานอีกหลายอย่างไว้กับบุตรชายให้สืบต่อ
"เจ้ากับข้าภายนอกคล้ายกัน คงพอจะตบตาเจ้าฮ่องเต้นั่นได้ ให้เจ้าไปพบกับเขาสักครั้งก็พอ บอกกับเขาว่าต้องกลับป่าสีทอง แต่ยังไม่ต้องรีบกลับไป ข้าอยากให้เจ้าจัดการให้พวกองครักษ์หน้าโง่เหล่านั้นตกเป็นหนี้บุญคุณอวี้เอ๋อร์เสียก่อน"
หลังจากที่สั่งเรื่องของตนเองจนเสร็จ ถึงได้ถามเรื่องของบุตรชาย
"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง หายปวดใจหรือยัง"
สีหน้าที่เคร่งขรึมของผู้เป็นบุตรหม่นมองลงขณะที่ส่ายหน้า
เห็นอย่างนี้ผู้เป็นบิดาก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจอย่างไรเหมือนกัน เพราะทุกถ้อยคำที่ควรพูด ก็พูดไปตั้งนานแล้ว แต่บุตรชายผู้นี้ก็ยังคงเหมือนเดิม
"เอาเถิด พ่อฝากเรื่องอวี้เอ๋อร์ให้เจ้าช่วยจัดการต่อ จากนั้นก็แล้วแต่เจ้าจะตัดสินใจว่าจะกลับไปที่ป่าสีทองหรือไม่"
เมื่อบิดาทำท่าจะจากไป เทพเสือโคร่งศิลาดำจึงถามอีกคำ
"ข้าควรเรียกเขาว่าอะไร"
เทพเสือโคร่งภูผายิ้มชั่วร้ายก่อนที่จะกล่าวคำ "แม่เล็ก"
หลายวันถัดมา เมื่อเฉินอวี้ไปที่ห้องอ่านหนังสือของหอสมุดหลวงแล้วเรียกหาเทพเสือโคร่งภูผา แต่ผู้ที่มาพบกลับเป็นเทพเสือโคร่งศิลาดำ
เพียงแค่สายลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามา คนรูปงามก็รู้แล้วว่า ผู้ที่มาถึงไม่ใช่เทพเสือโคร่งภูผาที่เรียกหา จึงอยู่ในท่าเตรียมพร้อมทันที
รูปร่าง ดวงตา ใบหน้า การแต่งกายที่คล้ายกัน แต่ไม่ใช่คนเดียวกัน
"แม่เล็ก" ผู้ที่มาถึงก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ
ช่างเป็นบุตรที่เชื่อฟังบิดายิ่งนัก
เฉินอวี้สีหน้านิ่งขึงด้วยความไม่พอใจที่ถูกเรียกว่าแม่เล็ก แต่เมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายคือเทพเสือโคร่งจึงต้องทักทายตามมารยาท "เทพเสือโคร่งศิลาดำ" อีกฝ่ายค้อมศีรษะรับคำทักทาย "บิดาของท่านไปไหน"
"กวางทองอาการทรุด บิดาต้องไปถ่ายพลังเพื่อยื้อชีวิตของกวางทอง และให้ข้าอยู่ช่วยแม่เล็กทำงาน"
จากที่พบกันมา เฉินอวี้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ผู้ที่ช่างเจรจา ทั้งวิธีการพูดจายังฟังดูแปลก ๆ
"เช่นนั้นก็นั่งลงคุยกันก่อน"
การพูดคุยกับเทพเสือโคร่งศิลาดำผู้นี้ ไม่ต้องระมัดระวังตนเหมือนตอนที่คุยกับเทพเสือโคร่งอีกตน
พออีกฝ่ายนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามจึงสามารถออกปากขอร้อง "ไม่เรียกแม่เล็กได้หรือไม่"
เฉินอวี้รู้ว่าคู่สนทนากำลังหัวเราะ ต่อให้มุมปากไม่ขยับ และกำลังส่ายหน้าอยู่ก็ตาม
"เช่นนั้นก็ช่วยเรียกในใจ ไม่ต้องกล่าวออกมา"
คู่สนทนาต้องกำลังหัวเราะอยู่แน่ ๆ ทั้งที่กำลังพยักหน้า
"ดี เช่นนั้นเรามาคุยเรื่องงานกัน"
เรื่องราวหลังจากนั้นล้วนดำเนินไปอย่างเชื่องช้า เมื่อเฉินอวี้ไม่สนใจความบาดหมางในอดีต ชักชวนหลี่กังซึ่งเป็นรุ่นพี่ กับเฉินฟู่ไปดื่มกินพร้อมหน้ากับเพื่อนอีกสี่คน
ในระหว่างที่เดินผ่านร้านขายยาแห่งหนึ่งพบใต้เท้าฝูเดินร่าออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งเห็นว่ามีเงินมากมายไปเลี้ยงพวกพ้อง
บรรดาคนหนุ่มผู้มีความภักดีต่อฮ่องเต้เป็นที่ตั้ง หันมาตั้งคำถามว่า พนักงานในห้องยาผู้หนึ่งมีเงินมากมายไปเลี้ยงดูเพื่อนพ้องเช่นนี้ได้อย่างไร
เฉินอวี้ผู้ที่ชักจูงให้ทั้งหมดมาพบเห็นเหตุการณ์ ก็ออกแรงอีกเพียงเล็กด้วยการเล่าเรื่องที่อ้างว่าได้ยินมาจากพี่ชายอีกต่อหนึ่ง แล้วปล่อยให้เรื่องเดินหน้าต่อไปเอง เพราะหลี่กังอาสาเป็นหัวหน้ากลุ่มสืบสวน เมื่อได้หลักฐานเพียงพอก็แจ้งต่อกรมราชองครักษ์เพื่อเข้าจับกุมคนผิดแล้วให้กรมอาญาขยายผลการสอบสวน
ผลงานของหลี่กังและนักเรียนรุ่นเดียวกันอีกสิบคน ในการเปิดโปงทุจริตห้องยา ไม่เพิกเฉิยต่อผู้ที่ยักยอกทรัพย์ส่วนพระองค์ ทำให้พวกเขาสามารถเข้ารับราชการในตำแหน่งองครักษ์ระดับล่างโดยที่ไม่ต้องสอบ จากนั้นในปีถัดมา ก็เลื่อนขึ้นไปเป็นระดับสอง และพร้อมที่จะโยกย้ายที่จะเข้าประจำหน่วยที่มีความสำคัญต่อไป
เวลาผ่านไปจนในวันหนึ่ง ขณะที่เฉินอวี้กำลังเตรียมสอบเพื่อจบการศึกษาจากโรงเรียนองครักษ์ องครักษ์หลี่กังก็กลับมาพบกับรุ่นน้องผู้นี้
"ข้ารู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของเจ้า"
เฉินอวี้ยิ้มหวาน
"ข้ารู้ว่าเจ้าเจตนาพาพวกเราเดินผ่านไปที่ร้านขายยาร้านนั้น พูดจาเหมือนไม่ใส่ใจเกี่ยวกับความผิดปกติ แล้วยังมีบัญชีร้านค้า ตั๋วเงินพวกนั้นที่ข้าหามาเป็นหลักฐานได้อย่างง่ายดายนั่นอีก" รุ่นพี่ร่างกายล่ำสันยืนหลังตรง "ความภาคภูมิใจในครอบครัว และตนเองทำให้ข้ารู้สึกว่ามันยากที่จะพูดออกมา แม้จะรู้อยู่แก่ใจ เพียงแต่สงสัยว่าเจ้าทำเช่นนี้เพื่ออะไร"
เฉินอวี้หันไปมองทางอื่น "ข้าไม่มีความกล้าหาญที่จะปกป้องผลประโยชน์ของฮ่องเต้ แต่ท่านมีความกล้าหาญนั้น ข้ารู้ว่ามีคนทำผิด แต่ข้าก็กลับคิดกังวลว่าหากข้าเปิดโปงการกระทำความผิดของคนผู้นั้นแล้วครอบครัวของข้าจะเดือดร้อน"
หลี่กังส่ายหน้า
คนผู้นี้เข้าเฝ้าฯ ฮ่องเต้แทบจะทุกสัปดาห์ ยังต้องกลัวอันใดกับการที่ครอบครัวจะเดือดร้อน เขาพบเรื่องราวทุจริตของข้าราชการหลายคน แต่กลับส่งเรื่องเหล่านั้นให้กับรุ่นพี่ และเพื่อนร่วมรุ่นผู้อื่นได้หน้าไปหลายต่อหลายครา
ทุกเรื่องราวมีลักษณะเฉพาะตัวคือเป็นความผิดเฉพาะบุคคล สามารถจัดการได้โดยไม่เกินแรงของนักเรียนองครักษ์ และองครักษ์ระดับล่างจะเข้าไปตรวจสอบ
เคยมีผู้ที่แสดงความเห็นว่านี่อาจเป็นรับสั่งของฮ่องเต้ที่ส่งผ่านเฉินอวี้ แต่ต่อมาเมื่อเข้ารับราชการแล้วก็ยังไม่เห็นว่าจะมีความเปลี่ยนแปลงใดเกิดขึ้น ทุกคนต่างทำหน้าที่ไปตามปกติ
หลี่กังพยักหน้า "ขอบใจมาก ในวันหนึ่งข้างหน้า หากเจ้าจะมาเป็นหัวหน้าของข้า ข้าให้คำมั่นว่าจะสนับสนุนอย่างเต็มที่"
คนรูปงามหันไปมองหน้า "ต้องเป็นหัวหน้าของท่านเท่านั้นหรือ หากข้าต้องย้ายไปทำอย่างอื่นแล้วมาขอความช่วยเหลือจากท่าน ท่านจะหันหลังให้หรืออย่างไร"
"เจ้ายังจะต้องย้ายไปที่ใดอีก"
"ไม่รู้สิ" เฉินอวี้ถอนหายใจ "ข้ารู้สึกว่า ฮ่องเต้ไม่ทรงโปรดให้ข้ารับราชการ อาจทรงกำลังมีแผนการอยู่ในพระทัยว่าจะส่งข้าไปเรียนอะไรอีกแน่ ๆ"
ก่อนที่หลี่กังจะกลับไป ยังมีอีกคำถามที่อยากถามมานาน "เพลงหมัดเหล่านั้น เจ้าเรียนจากที่ใดกันแน่ และอาจารย์ของเจ้าคือใคร"
"ข้าก็เรียนจากสำนักมวยแถวบ้าน หาใช่สำนักใหญ่โต ท่านก็รู้อยู่แล้วว่ามารดาของข้าเป็นเพียงฮูหยินรอง และข้ายังเป็นบุตรคนเล็ก ส่วนอาจารย์ของข้า เขาชื่อเทพเสือโคร่งภูผา"
"เทพเสือโคร่งภูผา" หลี่กังทวนชื่อ พยายามรีดเค้นสมองหาชื่อจอมยุทธ์ผู้นี้ "ไม่เคยได้ยินชื่อ แต่เขาต้องมีพลังหมัดที่หนักมาก จึงได้ชื่อนี้"
...
ส่วนที่ป่าสีทองเมืองลั่ว ที่บริเวณปากทางเข้าสู่เขตของกวางเทพ เสียงดังประหนึ่งฟ้าผ่าฟาดเปรี้ยงกลางแดด เปลวไฟลุกโหมขึ้นที่ต้นไม้ใหญ่แล้วดับวูบ เหลือเพียงควันไฟที่ลอยขึ้นสูง และเถ้าถ่าน ต้นไม้ใหญ่ที่ถูกฟ้าผ่าล้มครืนลงมาตามกัน
ณ จุดกึ่งกลางของพื้นที่ที่ถูกทำลายจนราบ เทพเสือโคร่งภูผานอนหงายหมดสภาพ ที่ปอยผมด้านหน้ายังมีเปลวไฟติดอยู่ แต่เจ้าตัวใช้มือดับไฟ
นี่เป็นเพราะเมื่อมาถึงก็บุ่มบ่ามเข้าไปในเขตที่พักของเหล่ากวางเทพจนถูกเทพกวางสายฟ้าซัดเข้าจนหมดท่า
กวางเทพสีขาวตัวใหญ่ก้าวเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีงดงามหยุดยืนมองด้วยหางตา จากนั้นก็ส่งเสียงในจมูก แล้วเปลี่ยนร่างเป็นชายรูปร่างผอมสูง ในชุดสีขาว
"ถึงกับจะฆ่ากันเชียวหรือ" คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่ง ดวงตาสีเหลืองมีแนวตวัดเฉียงขึ้นด้วยความไม่พอใจ แต่พอเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่ก้มลงมามองก็รีบหัวเราะกลบเกลื่อน "ก็แค่รีบร้อนไปนิดเดียวเอง"
เทพกวางสายฟ้าส่ายหน้า แล้วหันหลังให้ "ตามมา"
ผู้ที่กำลังคิดจะแกล้งตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดต้องรีบวิ่งตามมา อีกฝ่ายจึงตวัดตามองอีกครา
"เออ ข้าไม่เป็นไร ไม่เจ็บ ไม่ร้อนเพราะสายฟ้าของเจ้าสักนิดเดียว ไม่ต้องสนใจก็ได้ รีบ ๆ ไปกันเถิด"
เทพกวางสายฟ้ากำมือแน่น พยายามควบคุมความโกรธให้สงบลง แล้วจึงหันมากล่าว "ท่านไม่แสดงตนก่อนที่จะเข้ามาเขตกวาง ข้าสมควรฆ่าท่านแต่แรกอยู่แล้ว แต่ที่ท่านไม่เป็นไรก็เพราะว่าท่านมันพวกตายยาก ดังนั้นไม่ควรพูดมาก"
"เดี๋ยวนะ แสดงว่าที่แท้มีเจตนาฆ่า แต่ที่ข้ารอดก็เพราะว่าข้าดันไม่ตายเองใช่ไหม"
ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่กว่ากล่าวคำโต้เถียงจนลิ้นพันกัน
"ใช่" เทพกวางสายฟ้าก้าวเข้ามาหา "ข้ายังมีเหตุผลอีกนับร้อยที่สมควรฆ่าท่าน"
แค่นับเรื่องของวันนี้ก็ถือว่าควรตายแล้วจริง ๆ ไม่ต้องย้อนไปอีกเก้าร้อยเก้าสิบเก้าเรื่องที่ขัดแย้งกันมา โดยเฉพาะการล่อลวงนางเทพกวางสายลมผู้เป็นคู่ของเทพกวางสายฟ้า
เรื่องนั้นเพียงเรื่องเดียวก็สมควรตายเพิ่มอีกสักหลายครั้ง
"จะเรื่องนั้นหรือเรื่องใด ข้าก็ขอโทษแล้วไง เจ้าจะจิตใจคับแคบคิดแค้นไม่จบไม่สิ้นไปเพื่ออะไร" เทพเสือโคร่งภูผาทำเสียงอ่อน แต่อีกฝ่ายกำลังโกรธมากจริง ๆ
"แล้วหากเปลี่ยนเป็นข้าเข้าหาบงกช เจ้าจะโกรธไหม"
ทั้งสองยืนมองหน้ากันจากนั้นเทพกวางสายฟ้าก็เป็นฝ่ายหันไปมองทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนอาการรู้ตัวว่าพูดผิดไป ส่วนเทพเสือโคร่งภูผาหัวเราะเบา ๆ
กวางลอบเข้าเสือโคร่ง...คงถูกกินตั้งแต่ปากทางเขตเสือแล้ว
"กวางทองอาการไม่ดี เขาไม่รับพลังของข้า ถึงต้องให้ศิลาดำไปตามหาเจ้า" เทพกวางสายฟ้าเปลี่ยนเรื่อง
"อะไรกัน" เทพเสือโคร่งภูผาโวยวาย "บอกว่าไม่ต้องให้ถ่ายพลังให้เขาไง นั่นมันหน้าที่ข้า"
มือใหญ่คว้าข้อมือผู้สวมชุดขาวเพื่อจับชีพจร
"ไม่ต้อง" เทพกวางสายฟ้ายื้อยุด พร้อมต้านทานพลังที่เทพเสือโคร่งภูผาพยายามถ่ายทอดให้
แต่เพราะเทพกวางสายฟ้ามีความโกรธเป็นทุนเดิมจึงกระแทกพลังกลับไปอย่างรุนแรง
ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่เซถอยไปหลายเก้าแล้วคุกเข่าลง บ้วนลิ่มเลือดที่พุ่งขึ้นมา
"เจ้ามีเจตนาฆ่าจริง ๆ"
เทพกวางสายฟ้ายังยืนอยู่ห่าง ๆ "ลุกขึ้น แล้วไปรักษากวางทอง"
เจ้าของดวงตาสีเหลืองยังก้มหน้า มือข้างขวากดอยู่ที่กึ่งกลางหน้าอก
"กวางใจร้าย อาฆาต ไม่รู้จักให้อภัย"
...ยังพรรณาแบบนี้ได้แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไร...
"หากเจ้ายังไม่ลุกขึ้น ข้าจะกลับไปถ่ายพลังให้กวางทอง"
เมื่อถึงคำสุดท้าย เทพกวางสายฟ้าก็ห่างไปไกล ทิ้งให้อีกคนต้องรีบไล่ตาม
"นี่ข้าเจ็บจริง ๆนะ เจ้าซัดใส่ข้าเต็มแรงขนาดนี้ ต่อให้เป็นภูเขา ภูเขายังเคลื่อนที่ได้เลย เฮ้ สายฟ้า เจ้ากวางใจร้าย รอกันก่อน...."
เมื่อมาถึงถ้ำกวาง พบเทพกวางสายฟ้าที่มาถึงก่อนหันมามองแล้วเดินนำเข้าไปด้านใน
ภายในถ้ำกวางมีลักษณะโล่ง และแสงแดดลอดผ่านช่องว่างด้านบนเป็นระยะ เมื่อไปถึงส่วนที่กว้างที่สุดในถ้ำพบนางเทพกวางสายลม อยู่กับเทพกวางผู้เฒ่าที่อุ้มกวางทองตัวน้อยไว้
"ข้าบอกแล้วว่าเขาไม่เป็นไร" กล่าวจบเทพกวางสายฟ้าก็กลับออกไป
เทพเสือโคร่งภูผากลับมามีท่าทีสุขุม ทำความเคารพเทพกวางผู้เฒ่า แล้วสอบถามนางเทพกวางสายลมว่ากวางทองเป็นอย่างไร
นางเทพกวางสายลมมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างยิ่ง หันไปขอกวางทองจากเทพกวางผู้เฒ่า แล้วมอบให้กับเทพเสือโคร่งอีกทอดหนึ่ง
ขณะที่นางหันหลังให้กับเทพกวางผู้เฒ่า นางเหลือบตาไปมองทางด้านหลัง ท่าทางคล้ายมีเรื่องที่อยากกล่าว แต่ก็มิได้กล่าวออกมา
"ข้าจะพาเขาไปถ้ำยา" เทพเสือโคร่งภูผา กอดกวางทองตัวเล็กไว้แลัวรีบกลับออกไปในทันที
กวางทองตัวน้อยมีลมหายใจรวยริน เทพเสือโคร่งภูผาต้องกอดไว้ตลอดเวลาเพื่อถ่ายทอดพลังชีวิตให้อย่างช้า ๆ
เวลาผ่านไปข้ามวัน กวางทองจึงมีลมหายใจที่สม่ำเสมอ อ้อมแขนแข็งแรงจึงค่อย ๆ วางร่างกายอ่อนแอลงบนผ้าห่มหนังสัตว์อ่อนนุ่มที่ใช้ปูนอน
"กวางทองเอย เจ้าเกิดมาทีหลังผู้อื่นได้ ตัวเล็กได้ อ่อนแอได้ แตกต่างได้ แต่ต้องไม่ยอมแพ้"
ขณะที่ภาวะจิตเข้าสู่ความสงบ เทพเสือโคร่งภูผาได้กลิ่นไอของกวางเทพนำทางมาก่อน จากนั้นจึงเป็นเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ด้านหน้าของปากถ้ำหนึ่งครั้ง เป็นการแจ้งสัญลักษณ์ที่ไม่ต้องลุกขึ้นมามองก็รู้ว่าเป็นผู้ใด
แต่ผู้ที่มาถึงก็ยังรักษามารยาท เมื่อเข้ามาในถ้ำจนถึงส่วนที่เป็นห้องยาก็ยังส่งเสียงถามนำเข้ามาก่อน
"เข้าไปได้ไหม"
"ได้ กวางทองหลับแล้ว"
เทพเสือโคร่งภูผาหันไปมองหญิงงามในชุดสีฟ้าใส ความจริงแล้วนางมีฝีเท้าที่เบาอย่างยิ่ง ทำให้นางเป็นเทพกวางสายลม แต่นั่นกลับทำให้นางมักจะเจตนาก้าวเดินกระแทกเสียงตึงตัง พูดจาเสียงดังเอะอะโวยวาย ให้ตรงกันข้ามกับลักษณะเฉพาะของนางอยู่เสมอ
แต่เพราะที่นี่มีดวงใจของนางอยู่ นางจึงย่ำเท้าเสียงดังอยู่ด้านหน้าถ้ำเพียงครั้งเดียว และระดับเสียงของนางในการถามคำถามก็ไม่ได้ดังมากนัก
"ที่ด้านหน้าถ้ำ มีบุตรชายของท่านมารออยู่" นางเทพกวางกล่าว ทั้งที่ดวงตามองผ่านไปยังกวางทองที่หลับสบายอยู่บนหนังสัตว์อ่อนนุ่ม
"เขาก็มีหน้าที่รอเฝ้าอยู่เช่นนั้นอยู่แล้ว"
นางเทพกวางสายลมตวัดตามองอีกฝ่าย
"ข้าอยากอยู่กับกวางทองสักครู่"
"ก็อยู่ไปสิ ใครห้ามเจ้า"
"แต่ข้าไม่อยากอยู่กับท่านตามลำพัง"
เทพเสือโคร่งภูผาโบกมือ แล้วล้มตัวลงนอน "ตามสบายเจ้าเลย ข้าจะนอนพัก จะกลับไปเมื่อไหร่ก็เรียกแล้วกัน"
แต่ผู้ที่มีร่างกายสูงใหญ่กลับนอนลืมตามองนางกวางเทพสายลมที่สัมผัสกวางทองอย่างเบามือ
"พออยู่กับท่านกวางทองก็นอนหลับสบายเชียว" นางยอมรับว่ารู้สึกอิจฉาเทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้ "หลายวันมานี้กวางทองมักส่งเสียงร้องแล้วก็หายใจไม่ค่อยถนัด ดูทรมานมาก ข้าลองถ่ายพลังให้ แต่กวางทองไม่รับ ทั้งปฏิเสธพลังของท่านพี่สายฟ้า แล้วนี่ดูสิ พอเป็นท่าน เขาทั้งรับพลังของท่านและยังหลับสบายขนาดนี้"
"เขาเกิดมาเป็นกวางเหมือนเจ้ายังไม่พอใจอีกหรือไง กวางทองอาจรู้ว่ามีพ่อขี้อวดก็เลยทำเป็นยกยอข้าสักเล็กน้อย ทำเป็นพึ่งพิงข้าเพื่อให้ข้ามีความภูมิใจบ้างก็เท่านั้น"
นางกวางเทพสายลมอดไม่ได้ที่จะยิ้มขำคำกล่าวของอีกฝ่าย "ท่านก็เป็นเสียอย่างนี้"
เทพเสือโคร่งภูผานอนหนุนแขนตนเอง ขณะที่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยน
"ข้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"
นางหยิบหนังสัตว์ผืนบางมาห่มให้กวางทองก่อนที่จะลุกมานั่งลงข้าง ๆ ผู้ที่นอนอยู่
น้ำเสียงของนางแผ่วเบาดุจสายลมที่พัดผ่าน ทั้งที่เรื่องราวนั้นหนักอึ้ง
"ตอนที่ท่านจากไป กวางทองแข็งแรงดี เขาเดินเองได้หลายก้าวแล้ว และกินผลไม้ได้มากขึ้น แต่เมื่อเจ็ดวันก่อน กระเรียนฟ้าหายไปจากป่าทางตะวันออก พวกเราจึงออกไปตามหา กระทั่งเสือโคร่งหิมะบุตรของท่านไปพบกระเรียนฟ้าที่ติดอยู่ในพงหญ้าจึงช่วยออกมาได้ แต่เมื่อพวกเรากลับมาที่เขตป่ากวาง พบกวางทองนอนอยู่ตามลำพังกลางทุ่งหญ้าห่างจากปากถ้ำไปมาก ตรงนั้นเป็นเขตที่เขาไม่เคยเดินไปถึงมาก่อน"
ผู้ที่นอนอยู่ขยับจะลุกขึ้น แต่นางเทพกวางกดไหล่ให้นอนต่อ
"พวกเราออกไปนานเขาจึงรู้สึกกังวล ก็เลยหนีไพลินออกไปตามหา" นางเทพกวางสายลมก้มหน้ายอมรับผิด "ไพลินบอกว่าพวกเราออกไปนานนับชั่วยามแล้ว และเห็นกวางทองนอนหลับอยู่ จึงออกไปพบเพื่อน เมื่อกลับมาเห็นว่าภายในถ้ำกวางเงียบอยู่ ก็คิดว่ากวางทองยังไม่ตื่น นางจึงนอนเฝ้าอยู่ที่ปากถ้ำ จนกระทั่งข้าอุ้มกวางทองกลับมา ตอนนี้ข้าลงโทษไพลินให้ไปรับใช้อาจารย์เทพที่ยอดเขาแล้ว"
"กวางทองอาการทรุดลงนับจากนั้นหรือ" นั่นคือสิ่งเดียวที่ผู้เป็นบิดาสนใจ
นางเทพกวางสายลมพยักหน้า "กวางทองมีอาการทรุดลงช้า ๆ พอถึงวันที่สามข้าจึงถ่ายพลังชีวิตให้เขา แต่ไม่สำเร็จ จากนั้นท่านพี่สายฟ้าก็ถ่ายพลังให้เขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน ข้าจึงไปหาศิลาดำ ขอให้ไปหาท่านกลับมา"
"แต่ตอนที่ข้าไปรับกวางทอง มีท่านผู้เฒ่าอยู่ด้วย เขามาโน้มน้าวให้เจ้าปล่อยกวางทองไปอีกหรือ"
นางเทพกวางกัดริมฝีปากตนเอง หันหน้าหนีไปทางอื่น
"เดิมเขาก็อ่อนแอ ต่อมาทั้งที่เป็นกวางแต่ไม่รับพลังจากกวาง กลับไปรับพลังจากเสือโคร่ง ท่านผู้เฒ่าจึงกังวลมาก เกรงว่าต่อไปจะยิ่งเกิดความสับสน ดีที่ท่านกลับมาพอดี"
เทพเสือโคร่งภูผาพยักหน้าเข้าใจแล้วว่า เหตุใดนางเทพกวางสายลมจึงมีท่าทีเร่งให้เขารับบุตรมาโดยเร็ว
ทั้งที่ในใจของเทพเสือโคร่งภูผามีความไม่พอใจบรรดาผู้เฒ่าอยู่มาก แต่ก็ยังต้องการให้นางเทพกวางมีความผ่อนคลาย
"ที่จริงข้าน่าจะไปหาเจ้าได้เร็วกว่านี้อีก หากเจ้าสายฟ้าไม่ซัดข้าจนป่าราบ เจ้านั่นแค้นข้ามากเลยทีเดียว"
นางเทพกวางหันมามองอีกฝ่ายเต็มตาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ท่าทางมีความสุขที่เทพเสือโคร่งภูผาจะถูกจัดการเสียบ้าง
"เขามีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น"
"เหอะ เข้าข้างตลอด" เพียงเห็นนางยิ้มได้ หัวใจของเทพเสือโคร่งก็ยิ้มตามนางไปด้วย
"ภูผา ข้าขอถามสักอย่าง" เมื่อผู้มีร่างกายสูงใหญ่พยักหน้า นางจึงถามต่อ "ศิลาดำเล่าเรื่องคนรักของท่าน"
"อวี้เอ๋อร์น่ะหรือ"
นางเทพกวางสายลมงุนงง "ไม่ใช่ชื่อนี้นะ อวี้เอ๋อร์อยู่เมืองจงพวนหรือ" แต่เมื่อเห็นอีกฝายกลอกตามองบน นางก็ถอนหายใจเบา ๆ "ช่างเถอะ ข้ารู้ว่าท่านเจ็บไม่รู้จักจำอยู่แล้ว เพียงแต่เห็นว่าเรื่องของกระเรียนโกเมนมีสาเหตุมาจากหญิงงามเมืองจงพวนแค้นท่าน สุดท้ายนางยังทำร้ายตนเอง ข้าจึงกังวลว่าท่านจะคิดมาก แต่เมื่อท่านมีอวี้เอ๋อร์ในทันทีเช่นนี้ ก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว"
"ไม่นะ" เทพเสือโคร่งภูผาโบกมือ ดูท่าว่านางจะเข้าใจสับสนเรื่องลำดับเวลา "ข้าพบท่านหญิงหนานกงเมื่อนานกว่ายี่สิบปีที่แล้ว พอกลับมาบำเพ็ญเพียรก็ลืมเลือนความรู้สึกที่มีต่อนางไป จากนั้นเพราะตามเรื่องกระเรียนไฟถึงได้ไปหานางอีกครั้ง" ผู้มีดวงตาสีเหลืองคำนวนเวลา "หลังจากที่พบกับอวี้เอ๋อร์แล้ว เมื่อประมาณสามปีก่อนนี้เอง"
"อวี้เอ๋อร์ทราบเรื่องหรือไม่"
เทพเสือโคร่งพยักหน้า นางจึงกล่าวต่อ
"ที่ท่านต้องถ่ายพลังให้กับกวางทองเช่นนี้ หากต้องบำเพ็ญเพียรเพื่อฟื้นฟูพลัง แล้วความรู้สึกของท่านที่มีต่ออวี้เอ๋อร์จืดจางลง..."
"ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่ออวี้เอ๋อร์ไม่ได้จืดจางลงอย่างง่ายดายเช่นนั้นหรอก" เทพเสือโคร่งภูผาบอกปัด "และหากออกจากการบำเพ็ญเพียรแล้วความรู้สึกแปรเปลี่ยนไป ข้าก็จะหลงรักอีกสักหลาย ๆ ครั้งเท่านั้นเอง"
เทพเสือโคร่งภูผาหันไปทางปากถ้ำ เมื่อรู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหวที่ด้านหน้า "ที่มันเป็นปัญหาไม่เข้าใจกันอยู่ คือเรื่องลำดับความสัมพันธ์ในครอบครัว ดูจะกังวลเรื่องผู้คนรอบข้างมากกว่า"
นางเทพกวางสายลมส่ายหน้าเชิงไม่เข้าใจเช่นกัน
"แล้วก็มีที่พูดถึงนายบำเรอ สนมชายอะไรพวกนั้นด้วย"
นางเทพกวางเลิกคิ้วขึ้นสูง "อวี้เอ๋อร์เป็นผู้ชายหรือ"
เทพเสือโคร่งภูผาพยักหน้ารับกับนางเทพกวางสายลม แล้วหันไปมองผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามา
นางเป็นสตรีรูปร่างหนา สวมชุดสีครีมอ่อน ที่โดดเด่นคือดวงตาสีเหลืองสดใส เหมือนกับเทพเสือโคร่งภูผา เมื่อนางปรากฎตัวขึ้น นางเทพกวางสายลมลุกขึ้นยืนก้มศีรษะทำความเคารพ
"ไม่เป็นไร นั่งลงเถอะ" ผู้ที่เพิ่งมาถึงมองผ่านไปที่กวางทองตัวน้อย แต่ไม่ได้เดินเข้าไปใกล้ เพราะเข้าใจความกังวลของนางเทพกวางสายลม "กวางทองเป็นอย่างไรบ้าง"
"ยังต้องถ่ายพลังให้อีก" เทพเสือโคร่งภูผากล่าวตอบทั้งที่ยังนอนอยู่
นางหันมามองเทพเสือโคร่งภูผา จากนั้นหันไปหานางเทพกวาง "อวี้เอ๋อร์ผู้นี้ต้องนับว่าไม่ธรรมดา" นางไม่ปิดบังว่าได้ยินคำสนทนาโดยตลอด "สามารถทำให้ผู้ที่ไล่ตามสตรีมานานกว่าร้อยปีคอยเฝ้าดูแลไม่ห่าง "
"นั่นสิ" นางเทพกวางสายลมพยักหน้า ขณะที่ยิ้มกว้าง "ข้ากำลังคิดอยู่ว่าควรกลับไปเตือนท่านพี่สายฟ้าให้ระวังเสือเฒ่าผู้นี้ให้มากขึ้นเสียแล้ว"
นางเทพเสือโคร่งบงกช เดินมานั่งลงบนที่นอนของเทพเสือโคร่งภูผา "ท่านออกไปกินอาหารก่อนดีหรือไม่ ให้สายลมเฝ้ากวางทองสักครู่"
"ข้าอยากพักก่อน"
คำตอบสั้น ๆ ที่ทำให้สตรีทั้งสองรู้ว่าเทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้อ่อนเพลียอยู่มาก แต่นี่เป็นสิ่งที่เสือโคร่งผู้นี้ไม่เคยยอมรับ และไม่ต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ นางเทพกวางสายลมจึงขอตัวกลับไปก่อน
"เช่นนั้นข้าจะกลับไปก่อน แล้วจะกลับมาดูกวางทองเป็นระยะ" แม้นางจะเป็นสตรีที่มีรูปร่างสูง แต่การทำความเคารพของนางกลับดูนุ่มนวลอย่างยิ่ง
เทพเสือโคร่งภูผาที่มองตามหลังของนางเทพกวางออกไปจากถ้ำ หันมาเห็นสายรู้ทันของนางเทพเสือโครงบงกช จึงแกล้งเฉไฉ
"เจ้าเข้ามาตามข้าออกไปกินอาหาร หรือกังวลว่าพวกเราจะให้กำเนิดกวางทองน้อยอีกตัว"
"ข้าอยู่กับท่านมานานจนเลิกสนใจแล้วว่าท่านจะมีบุตรอีกเท่าไหร่ หรือจะไปตามเฝ้าใคร แต่ข้ากังวลที่บุตรเกิดมาแล้วไม่แข็งแรง ท่านไม่รู้หรอกว่า กวางเทพทั้งสองพบเจออะไรมาบ้างเพื่อปกป้องกวางทองไว้จนท่านกลับมา หากจะมีน้องให้กวางทองก็สมควรดูแลสุขภาพของตนเองให้ดีเสียก่อน จะได้มีบุตรแข็งแรง"
เทพเสือโคร่งภูผาอับจนถ้อยคำได้แต่พยักหน้า
....นี่สินะแม่เสือ แล้วไม่ใช่เสือธรรมดา นางคือเทพเสือโคร่งบงกช หนึ่งในผู้ปกครองป่าสีทองแห่งนี้...
...จบตอนที่ยี่สิบสอง...
เมื่อคืนมาดึก เพราะนึกได้ว่า ไปขอแรงพี่ๆ ทีมงานผลัก ไส และถีบไว้นี่ พอเข้ามาดู เอ๊าๆๆๆๆๆ ข้ามมาหน้าใหม่หลายรีพลายแล้ว จึงลงเรื่องตอนต่อไปในทันใด
แล้วลงไปด้วยความมึนงง ทอล์คท้ายเรื่องหายไปอี๊กๆๆๆๆ มาเห็นตอนเช้า ไม่มีใครรีพลายต่อเลย อาจเพราะคิดว่าเดี๋ยวต้องมีอีกบล็อคละสิ เพราะหลายๆ ตอนจะมีสองบล็อค (เออ เขาเรียกบล็อคไหม หรือเขาเรียกว่าอีกรีพลาย เรียกภาษาไทยง่ายกว่าไหม แล้วภาษาไทยเรียกว่าอะไร)
อะ ตามนี้แหละ คนลงมันบ้า แต่ก็ยังอยากคุย
รักนะ
น้ำชา
หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ) (อ่าน 148649 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก