หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[dekying kukkig]

เข้ามาทวง 

[piggyfree]

เราจะไม่เกรงใจ
เราเอาแต่ใจ
เรามาทวง
เราคิดถึงพ่อเสือ
 

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่ยี่สิบห้า

ทหารรับใช้ประจำจวนแม่ทัพหม่ามาที่เรือนพักของรองแม่ทัพเฉินอวี้ตั้งแต่เช้า สังเกตเห็นว่าพื้นห้องอาบน้ำยังเปียกอยู่ และประตูห้องนอนยังปิดสนิท จึงวางอาหารเช้าไว้แล้วเก็บเสื้อผ้าชุดเก่าจากตะกร้าหน้าห้องน้ำไปซัก เมื่อออกมาที่หน้าเรือนพักพบกับทหารติดตามของรองแม่ทัพเฉินอวี้ผู้หนึ่งเข้ามาพอดีแล้วสอบถามว่า รองแม่ทัพตื่นนอนแล้วหรือยัง เพราะใกล้จะถึงเวลาที่ท่านหัวหน้าผู้ตรวจการเฉินจะออกเดินทางแล้ว
ทหารรับใช้ตอบไปว่า ยังไม่ตื่น และดูท่าว่าเพิ่งจะอาบน้ำเข้านอน ทั้งสองคนก็พากันสงสัยว่า รองแม่ทัพไปที่ใดมาถึงได้เพิ่งกลับมา จะว่าออกไปข้างนอกกับรองแม่ทัพหม่าก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเมื่อคืนนี้รองแม่ทัพหม่า ออกมาส่งคนแล้วกลับเข้าไปในงาน
หรือจะมีงานเร่งด่วนอันใด ที่ทำให้ต้องเร่งไปจัดการเพียงลำพังแล้วเพิ่งกลับมาถึง
ทหารติดตามจึงเข้าไปในเรือน เคาะประตูห้องนอน เพื่อแจ้งว่า ใกล้จะได้เวลาที่ท่านหัวหน้าผู้ตรวจการจะออกเดินทางแล้ว
มีน้ำเสียงบอกให้จัดการไปได้เลย แต่เสียงที่ตอบออกมานั้นฟังดูมีน้ำหนักเข้มแข็ง ไม่ค่อยเหมือนกับรองแม่ทัพสักเท่าไหร่ จึงถามซ้ำว่าไม่สบายหรือ
"ข้าเจ็บคอน่ะ ฝากด้วย" น้ำเสียงนั้นตอบออกมาอีกครั้ง
และนั่นก็เป็นครั้งแรกในรอบปี ไม่สิในรอบหลายปี ที่รองแม่ทัพเฉินอวี้ไม่สบายจนถึงขั้นที่ต้องเสียมารยาทกับขุนนางผู้ใหญ่
ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มผู้นี้เคยบาดเจ็บมาแล้วหลายครั้ง แต่เมื่อถึงยามเช้าก็มักจะลุกขึ้นมาทำงานได้เสมอ
หรือครานี้จะเจ็บป่วยหนัก
ทหารติดตามผู้นั้นได้แต่นำความสงสัยกลับไปบอกกล่าวต่อทหารคนอื่น แล้วรายงานต่อแม่ทัพและขุนนางผู้ใหญ่ว่ารองแม่ทัพรู้สึกไม่สบาย จากนั้นก็ทำความเคารพส่งท่านหัวหน้าผู้ตรวจการณ์เดินทางกลับไป
ฝ่ายของรองแม่ทัพเฉินอวี้ หลังจากที่ทหารรับใช้กลับไป เทพเสือโคร่งภูผาก็ออกมาต้มยาบำรุงให้ พอถึงตอนบ่ายก็สามารถเดินออกจากที่พักไปพบแม่ทัพหม่าที่ห้องทำงาน เพื่อรับคำสั่งใหม่ได้แล้ว
"ฟังว่าน้องอวี้ไม่ค่อยสบาย พักผ่อนก่อนก็ได้" แต่ดูไป รองแม่ทัพหนุ่มผู้นี้กลับดูแข็งแรงดีกว่าคนทักถามเสียอีก 
ดวงตา สีหน้าสดใส ฝีเท้ามั่นคงเช่นนี้
หรือจะมีเหตุอันใดทำให้ไม่มาส่งท่านหัวหน้าผู้ตรวจการณ์เมื่อเช้า
“น้องอวี้ ไม่ทราบมีเรื่องใด”
“หามิได้” รองแม่ทัพเฉินอวี้ประสานมือตอบ “เมื่อเช้านี้ยังรู้สึกไม่ค่อยดีจริงๆ แต่หลังจากที่นอนพัก และกินยาก็มิเป็นไรแล้ว”
“อ้อ เช่นนั้นพวกเราก็หารือเรื่องงานกันเถิด”
หลังการหารือเรื่องการทำงานอีกประมาณหนึ่งชั่วยาม เมื่อกลับออกมา พบว่ารองแม่ทัพหม่ารออยู่หน้าห้องทำงาน
ชายหนุ่มผู้เสียสละที่พักให้แก่รองแม่ทัพเฉินอวี้ผู้นี้ มีความเชี่ยวชาญเรื่องการเสแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องใดอยู่ในระดับปรมาจารย์ สมควรแสดงความเคารพและหากมีโอกาสก็ควรขอคำแนะนำจากเขาให้มาก 
"ฟังว่าน้องอวี้ไม่ค่อยสบาย"
คนรูปงามยกมือบอกว่าไม่เป็นไร "ท่านรองแม่ทัพ มีเรื่องใดให้รับใช้ โปรดสั่งการมาได้"

รองแม่ทัพหม่าผู้เป็นมิตร วันนี้มารอเพื่อชักชวนกันไปซ้อมยิงธนูด้วยกัน ฝ่ายของรองแม่ทัพเฉินอวี้ กับบรรดาผู้ติดตามไม่มีใครเกี่ยงในเรื่องนี้ กลุ่มนายทหารระดับแนวหน้าเกือบยี่สิบคนจึงร่วมการฝึกซ้อมยิงธนู ซึ่งแท้จริงแล้วคือการแข่งขันที่ผู้ชนะได้รับเสียงชื่นชม ผู้แพ้จะถูกล้อเลียน แต่ทั้งหมดนี้จะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน
สำหรับรองแม่ทัพหม่า และรองแม่ทัพเฉินอวี้แล้ว การฝึกซ้อมครั้งนี้เป็นมากกว่านั้น เพราะนี่คือการหยั่งความสามารถอีกฝ่าย แต่ผู้ที่แสดงความเหนือกว่าให้เห็นอย่างชัดเจนคือรองแม่ทัพเฉินอวี้ เพราะยิ่งแข่งก็ยิ่งมีผลงานที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อทราบผลสรุป รองแม่ทัพหม่าประสานมือยอมรับความสามารถของอีกฝ่าย "ทุกครั้งที่ได้ฝึกซ้อมร่วมกัน ได้ทำงานด้วยกัน น้องอวี้ได้พิสูจน์ให้เห็นครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเป็นหนึ่งไม่มีสอง"
รองแม่ทัพเฉินอวี้ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย "ที่ข้าเป็นที่หนึ่งก็เพราะท่านยอมเป็นที่สองต่างหาก"
"ไม่หรอก ทุกคนเห็นอยู่แล้ว ว่าข้าสู้น้องอวี้ไม่ได้จริง ๆ"
ต่างผลัดกันถ่อมตัวอยู่อีกหลายคำ ผู้ช่วยของรองแม่ทัพหม่าจึงเตือนเรื่องที่จองเหลาสุราเลิศรสในเมืองไว้
รองแม่ทัพหม่าหันมาเชิญชวน "ข้ารู้ว่าน้องอวี้ไม่ชอบไปที่เหลาสุรา หรือเที่ยวหาสตรี แต่ขอให้ยกเว้นครั้งนี้สักคราได้หรือไม่"
รองแม่ทัพเฉินอวี้ยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายเมื่อหันไปเห็นว่าลูกน้องทุกคนในที่นี้แสดงท่าที่กระตือรือร้นที่จะได้ออกไปดื่มกิน แต่เมื่อนึกได้ว่าเทพเสือโคร่งภูผาอาจรออยู่ที่เรือนพักท่าทีก็เปลี่ยนไปเป็นครุ่นคิด
"มีภาระกิจใดหรือ"
"ไม่มี" ผู้อ่อนอาวุโสตอบ
"เช่นนั้นอีกครึ่งชั่วยาม ข้าจะไปรับน้องอวี้ที่เรือนพักรับรองตกลงไหม"
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปด้วยความรวดเร็ว
รองแม่ทัพเฉินอวี้หันไปประสานมือกล่าวขออภัยเจ้าบ้านด้วยความเกรงใจอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันจะถึงเวลานัด บรรดาคนสนิทของรองแม่ทัพเฉินอวี้ก็มารอกันอยู่ที่หน้าเรือนพักแล้ว
รองแม่ทัพเฉินอวี้หัวเราะเสียงดัง ลูกพี่และลูกน้องไม่ต้องพูดจาอะไรกันมากมาย ต่างรู้อยู่แก่ใจว่าต่อให้ไปดื่มสุรา ฟังหญิงงามเล่นดนตรีก็ยังต้องหูไว ตาไว และทำความรู้จักกับผู้คนมากมายไปในเวลาเดียวกัน
รองแม่ทัพหม่ามารับตรงเวลา และนำทางไปสถานที่รื่นรมย์ในตัวเมือง พบเพื่อนทหารหลายคนที่มาพักผ่อนดื่มสุราและฟังดนตรี
เหลาสุรา 'เลิศรส' ที่รองแม่ทัพหม่าพาไปเที่ยวชมนั้น เป็นหนึ่งในสถานที่หลายแห่งที่ทหารคนสนิทของรองแม่ทัพเฉินอวี้เคยมาเยี่ยมเพื่อหาข่าวตั้งแต่เมื่อนานกว่าหนึ่งเดือนที่แล้ว แต่ก็ยังคงให้เกียรติผู้ที่เป็นเจ้าบ้านผลัดกันกล่าวคำชื่นชมไม่ขาดปาก
แม้ชื่อของเหลาสุราออกจะขาดความคิดสร้างสรรค์ไปบ้าง แต่กลับตกแต่งสวยงามยิ่ง สุรา อาหารรสดี ดนตรี และหญิงงามล้วนสร้างความพึงพอใจให้กับแขกที่มาเยือน
ห้องรับรองห้องใหญ่ของเหลาเลิศรสจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว แต่รองแม่ทัพหม่าขอให้เลื่อนโต๊ะสุราและเบาะของทุกคนเข้ามาติดกัน
"พวกเรามาดื่มสุรา ใยต้องมากพิธีการ"
หลังจากที่ฟังหญิงงามเล่นเพลงให้ฟังได้เพียงสามเพลง ทหารผู้ติดตามของรองแม่ทัพหม่าก็เข้ามาขอตัวไปเลือกหาสาวงามร่วมห้อง จากนั้นฝ่ายของรองแม่ทัพเฉินอวี้ก็ติดตามออกไปบ้าง กระทั่งในห้องเหลืออยู่เพียงสี่คน คือรองแม่ทัพทั้งสองคนกับคนสนิททั้งสองคน
"ข้ารู้มาว่าตอนที่น้องอวี้อยู่ที่ฐานทัพตะวันตก จนถึงไปสร้างเขื่อนที่เมืองทางใต้ เจ้ามักปฏิเสธงานเลี้ยงรื่นเริง"
รองแม่ทัพเฉินอวี้โบกมือ "ท่านรู้มาผิดแล้ว ข้าไปทุกงานที่มี เพียงแต่ดื่มได้ไม่มากนักก็ต้องขอตัวกลับมาก่อน อีกอย่างก่อนหน้านี้ข้าใช้ตำแหน่งองครักษ์ เวลาไปงานเลี้ยงทุกคนก็จะพูดคุยกันอย่างระมัดระวัง"
"แต่หากเป็นสหายเล่า"
"ไปดื่มกับสหาย ย่อมสนุกสนานที่สุดอยู่แล้ว"
"นั่นสินะ" รองแม่ทัพหม่าหัวเราะเสียงดัง "ข้าเองก็รู้สึกผ่อนคลายมากที่สุดหากดื่มสุรากับเพื่อนที่รู้ใจ แล้วการดื่มของพวกเราในวันนี้จะถือว่าเป็นการดื่มกับสหายที่รู้ใจได้หรือไม่"
รองแม่ทัพเฉินอวี้คลี่ยิ้มงาม "หากก่อนหน้านี้ ท่านมิได้ออมมือให้ข้าเมื่อต้องแข่งขัน ข้าจะนับท่านเป็นสหาย"
"ได้ พรุ่งนี้พวกเราแข่งขันกันใหม่อีกรอบ" รองแม่ทัพหม่ายกจอกสุรากล่าวท้าทาย
การสนทนาถูกคอผ่านไปเกือบครึ่งคืน คนรูปงามก็ขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ
เมื่อเสร็จธุระเปิดประตูห้องน้ำออกมาพบชายรูปร่างสูงใหญ่ดักรออยู่ สีหน้าร้อนรน น้ำเสียงที่กล่าวบ่งบอกว่ามีเรื่องเร่งด่วนรออยู่
"ไปบอกกับพวกเขาว่า เจ้ามีธุระด่วน อาจไม่อยู่สักสองสามวัน"
รองแม่ทัพเฉินอวี้มิได้ถามไถ่ว่าเป็นเรื่องใดก็พยักหน้ารับคำแล้วรีบขึ้นไปบอกรองแม่ทัพหม่า จากนั้นก็กลับลงมาหา
สีหน้าที่ดูเป็นกังวลของคนรูปงาม หงาดเหงื่อที่ไรผม ทำให้เทพเสือโคร่งภูผารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

สถานที่ที่เทพเสือโคร่งภูผาพามา คือคฤหาสน์ของคหบดีหลี่แห่งเมืองดันตง เมืองนี้อยู่ห่างจากฐานทัพตะวันออกอยู่มากชนิดที่ต่อให้ขี่ม้าก็ยังต้องเดินทางกันหลายชั่วยาม แต่เทพเสือโคร่งภูผาอุ้มอีกฝ่ายพาลัดหนทางมาถึงในเวลาประมาณครึ่งชั่วยาม ดังนั้นเมื่อถูกปล่อยลงที่หน้าเรือนพักหลังหนึ่ง คนรูปงามก็รีบโผไปหาเก้าอี้ยาวที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วพลิกตัวลงนอนเหยียดยาว
เทพเสือโคร่งภูผาเดินตามมาจับข้อมือจะถ่ายพลังให้ แต่อีกคนปัดออกแล้วลุกขึ้นนั่ง ใบหน้างดงามขาวซีด
"ข้าไม่เป็นไร ขอพักสักครู่ ท่านพี่ไปช่วยคนก่อนเถิด"
ท่ามกลางความมืดที่อาศัยแสงสว่างจากคบไฟที่จุดไว้เชิงบันไดหน้าเรือนพัก สะท้อนสีเหลืองจากดวงตาวับวาว "ไม่มีใครเป็นอะไรนอกจากข้า"
เฉินอวี้เงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เข้าใจ "ท่านพี่หรือ ท่านเป็นอะไร"
"เจ้าไปกอดคอ หัวเราะมีความสุขกับเจ้านั่น ข้าโมโหแทบตาย เจ้าไม่รู้หรือไง"
เฉินอวี้ส่ายหน้าด้วยความเหลือเชื่อ "ท่านไม่พอใจถึงขนาดที่ต้องพาข้ามาถึงดันตงเชียวหรือ"
หากรองแม่ทัพหม่าเป็นปรมาจารย์ด้านการเสแสร้ง เทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้ต้องนับว่าเป็นปรมาจารย์ของปรมาจารย์แล้ว...
"ใช่" เทพเสือโคร่งภูผาตอบรับแล้วย้อนถาม ก่อนที่จะถูกคนงามโกรธ "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าที่นี่คือดันตง"
"บ้านคหบดีหลี่แห่งดันตงผู้ใดจะไม่รู้จัก"
เมื่อกล่าวถึง คหบดีหลี่ผู้มีรูปร่างสูงเพียงไหล่ของเฉินอวี้ก็วิ่งมาหา
"นายท่านทั้งสอง ที่พักและอาหารจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว" คหบดีหันมามองเฉินอวี้เต็มตา "อ้อ ท่านเฉินนั่นเอง"
"เขาเป็นรองแม่ทัพ" เทพเสือโคร่งภูผาช่วยแก้ไข แต่ผู้ด้อยอาวุโสที่สุดในที่นี้ลุกขึ้นประสานมือคารวะ
"รบกวนท่านผู้อาวุโสแล้ว เคยเรียกเช่นใดก็เรียกต่อไปเช่นนั้นเถิด"

เทพเสือโคร่งภูผาย่อมมีอาวุโสมากกว่าคหบดีหลี่ และมีความเคารพนับถือกันอยู่ แต่เฉินอวี้ที่มีอาวุโสน้อยที่สุด ทั้งเมื่ออยู่กับเทพเสือโคร่งภูผา ก็มักจะรู้สึกว่าตนเองเป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่งอยู่เสมอ จึงรู้สึกไม่สบายใจที่จะถูกเรียกว่าเป็นรองแม่ทัพ
นอกจากนี้ เทพเสือโคร่งภูผายังดูท่าจะมีอารมณ์พาลเกเรอยู่มาก เฉินอวี้ไม่ต้องการพูดจาโต้เถียงกันต่อหน้าบุคคลอื่น ทั้งรู้สึกมึนเมาอยู่เล็กน้อยแถมยังถูกพาลัดเส้นทางมาอย่างรวดเร็วขนาดนี้ จึงรู้สึกไม่ค่อยสบาย
เมื่อคหบดีหลี่กล่าวเชิญชวนอีกครั้งให้ทั้งสองเข้าไปพักในเรือนรับรองด้านหลัง เฉินอวี้จึงกล่าวขอบคุณและเดินตามไปโดยดี

คหบดีหลี่ เป็นผู้มีจิตใจดี อนุญาตให้คนเดินทางไกลมาพักที่บ้านพักของตนเองได้ แต่ส่วนที่จัดให้พักนั้นอยู่ทางส่วนตะวันตกค่อนไปทางเรือนครัวและที่พักของคนงาน ไม่ได้อยู่ในเขตที่พักของคหบดี
ส่วนที่พักที่จัดเตรียมไว้นี้ อยู่ลึกเข้าไปด้านในของส่วนที่พักของครอบครัว เป็นเรือนพักชั้นเดียวที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของต้นไม้ใหญ่ มีความเป็นสัดส่วนและหลุดพ้นออกมาจากทุกคน
เมื่อเปิดประตูเรือนเข้ามาด้านใน ที่มีการทำความสะอาดเป็นอย่างดี แม้จะไม่มีของประดับอยู่มากนัก แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่บ่งบอกถึงความคุ้นเคย
"ท่านมาพักที่นี่บ่อยหรือ" คนรูปงามมองไปรอบที่พัก
ผู้ที่เดินตรงไปเปิดประตูห้องอาบน้ำและห้องนอนคล้ายกำลังหาใครบางคนหันมาบอก "มาตั้งแต่รุ่นปู่ของเขานั่นแหละ"
"ท่านอายุเท่าใดกันแน่"
"พอครบร้อยข้าก็เลิกนับแล้ว" ผู้ที่มีสีหน้าเรียบตึงกล่าวเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
เจรจากับคนพาลเกเรนี่ต้องใช้ความอดทน และคิดให้มากก่อนกล่าวคำ
เฉินอวี้นั่งลงแล้วหลับตา ใช้นิ้วหัวแม่มือกดที่หัวตาไว้แน่นแล้วคลายออกช้าๆ 
"รู้สึกไม่สบายหรือ ร่างกายของเจ้าคงปรับไม่ทัน" ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่หันไปรินน้ำชาให้ แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามให้เข่าทั้งสองชนต่อกัน
"ดึกมากแล้ว ข้าอยากนอนพัก"
เมื่อจิบน้ำชาอุ่นจนหมดถ้วย เทพเสือโคร่งภูผา รับถ้วยน้ำชาไปวาง แต่ไม่มีท่าทีว่าจะพาไปพักผ่อน
"เจ้ากำลังหลีกเลี่ยงเหมือนที่ผ่านมา"
"ท่านพี่ ข้าอยากนอนพักจริงๆ"
"แต่ข้าอยากรู้เรื่องที่เจ้าทำตัวสนิทสนมกับเจ้านั่น"
"ท่านพี่ ข้ารู้สึกไม่สบาย"
"ไม่" เทพเสือโคร่งภูผาจับข้อมือบางไว้ รู้สึกได้ว่ามือนั้นเย็นเฉียบ "อวี้เอ๋อร์"
เฉินอวี้ค่อยๆ เอนตัวลงมาหา "ข้า ไม่สบาย..."  แล้วหมดสติไปเช่นนั้นเอง

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็คือยามสายแล้ว คาดว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ และช่วยเช็ดตัว เพราะยังมีอ่างน้ำกับผ้านุ่มวางอยู่บนโต๊ะ แต่เทพเสือโคร่งผู้นั้นไม่ได้อยู่ที่เรือนพัก เมื่อขยับตัวจะลงจากที่นอน คนรับใช้ก็รีบเข้ามาในห้อง รายงานถ้อยคำที่เทพเสือโคร่งภูผาสั่งการไว้โดยไม่ต้องถาม และเฉินอวี้ก็ไม่คิดที่จะต่อรองไม่ทำตามคำสั่งเหล่านั้น
“นายท่านคาดว่า คุณชายอาจไม่ถูกกับตัวยาบางอย่างที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ จึงออกไปเตรียมยาให้ใหม่ ตอนนี้ยายังไม่ได้ที่ นายท่านขอให้คุณชายดื่มโจ๊กปลาแล้วรออยู่ก่อนขอรับ”
เฉินอวี้พยักหน้า ขอไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยออกมาดื่มโจ๊กปลา คนรับใช้ที่กำลังจะกลับออกไปหยุดรอเมื่อเทพเสือโคร่งภูผาก็สวนเข้ามาพร้อมกับยาถ้วยหนึ่ง
รอจนชายหนุ่มรับมาดื่มแล้วส่งถ้วยคืนให้ คนรับใช้จึงล่าถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
เป็นความเคร่งครัดแบบที่เฉินอวี้ไม่เคยพบเจอ
ตอนที่มาครั้งก่อน ก็ไม่เคยเห็นว่าคนรับใช้จะเคร่งครัดเช่นนี้
ส่วนผู้ที่นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมกับเมื่อวาน ก็ยังคงมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อนเช่นกัน
"ดื่มหนักขนาดนี้บ่อยไหม"
เฉินอวี้ส่ายหน้า ตกลงที่ไม่สบายเพราะไม่ถูกกับตัวยาหรือเพราะเมากันแน่
เหมือนรู้ใจ เพราะเทพเสือโคร่งกล่าวต่อทันที “เจ้าอ่อนเพลีย ข้าให้กินยาบำรุง พอบ่ายก็ออกไปโอ้อวดอยู่กับเจ้านั่น ตกค่ำก็ยังไปดื่มหนักกับเจ้านั่นอีก ต่อให้เป็นเหล็กยังโค้งงอได้ แล้วคิดว่าตนเองเป็นอะไร” เจ้านั่นคงได้จามติดๆกันอยู่ตอนนี้ "ปกติเจ้าจะดื่มกับสหายจากสำนักบัณฑิตแห่งเดียวกัน สหายทั้งสี่ที่ไปตะวันตกด้วยกัน แล้วก็องครักษ์ร่วมรุ่น แสดงว่าสนิทกับเจ้านั่นมากสินะ"
ดวงตาคู่งามที่มองมามีคำถามเจือปนอยู่ "เรื่องมันตั้งแต่เมื่อคืนนี้"
แต่ความไม่พอใจนั้นยังเหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้น
"จะเกิดเมื่อไหร่ก็เถอะ พอคิดถึงขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ทำให้รู้สึกโมโหได้เท่ากันนั่นแหละ"
"ไว้ท่านคลายโมโหค่อยคุยกันจะดีกว่า"
"แต่ข้าอยากรู้ ยิ่งเจ้าไม่ตอบคำถาม ข้าก็ยิ่งอยากรู้"
เฉินอวี้จับข้อมือของอีกคนไว้ พยายามผ่อนคลายความไม่พอใจนั้น "ท่านกำลังโมโห หากข้าพูดไปเราก็จะทะเลาะกัน รอให้ท่านเย็นลงอีกนิดค่อยคุยกัน"
"อ้อ รู้ด้วยหรือว่าจะทะเลาะกัน ใช่สิ เวลาอยู่กับข้า พูดจากันได้ไม่เกินห้าประโยค แต่กับเจ้านั่น เห็นคุยกันสนุกสนานมาตลอดวัน อ้อต้องรวมกับอีกครึ่งคืนด้วย"
เฉินอวี้รู้สึกปวดศีรษะมาก เพราะต่อให้ชักจูงไปเรื่องอื่น เทพเสือโคร่งภูผาก็ยังพากลับมาที่เรื่องที่จะต้องทะเลาะกันอีก
"รองแม่ทัพหม่าหย่งผิง เป็นผู้แจ้งเบาะแสเกี่ยวกับผู้สนับสนุนอ๋องปราบตะวันออก"
"เจ้าอ๋องนั่นกับครอบครัวถูกประหารฐานก่อกบฎไปหมดแล้ว"
"ก็ใช่" มือสวยจะหยิบกาน้ำชา แต่กลับถูกแย่งไปเสียก่อน "ข้าถูกย้ายมาที่นี่ อ้อ...ที่ฐานทัพตะวันออกก็เพื่อจัดการผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ข้าได้รับความช่วยเหลือจากเขาก็สมควรตอบแทนเขาบ้าง ทั้งเขายังเป็นผู้ที่อยู่ที่นี่ ยิ่งสมควรทำความรู้จักกันไว้"
"ตอบแทนด้วยการทำตัวสนิทกับเจ้านั่นขนาดนั้นเชียวหรือ"
"ไม่ได้สนิทมากไปกว่าท่านหรอก" คนรูปงามยิ้มหวาน ที่ทำให้อีกคนรู้สึกอยากยิ้มตามไปด้วย
"ก็ลองดูสิ ข้าจะจับมันฉีกร่างโยนให้จระเข้กิน"

เฉินอวี้เข้าใจผิดว่าเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจจะหมดลงไปได้โดยง่าย แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นเสือโคร่งหากเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอ ก็จะยิ่งไล่ต้อนให้จนมุม แล้วเปลี่ยนเป็นการหยอกล้อ หลอกให้เหยื่อนั้นตายใจแล้วตะปบกิน 

"รู้จักกับเจ้านั่นตั้งแต่เมื่อใด" ดวงตาสีเหลืองคู่นั้นแม้จะอ่อนโยนกว่าเดิม แต่น้ำเสียงและท่าทีก็ยังคงแสดงให้เห็นว่าต้องการให้ตอบคำถามไปจนกว่าจะพอใจ
เฉินอวี้คิดทบทวน "เขาเคยไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เมื่อหลายปีก่อน"
เป็นการเข้าเฝ้าตามวาระของการทำงาน และการทำความรู้จักกันไว้ ซึ่งในเวลานั้นทั้งแม่ทัพหม่า และบุตรชายต่างก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นการเคลื่อนไหวของท่านอ๋อง แต่เริ่มการส่งข่าวเกี่ยวกับขุมกำลังเป็นระยะ จนกระทั่งท่านอ๋องวางแผนจะลอบปลงประชนม์ แล้วพระองค์ซ้อนแผนจัดการได้ทั้งหมด ต่อมาก็มอบให้เฉินอวี้เดินทางมาเพื่อจัดการผู้สนับสนุนที่อยู่ในที่แจ้ง และแน่นอนว่าพระองค์ต้องมอบให้องครักษ์อีกกลุ่มคอยไล่ตามจัดการกลุ่มคนที่อยู่ในที่ลับ เฉินอวี้จึงรู้สึกร้อนใจที่ทิ้งให้เพื่อนกับลูกน้องจัดการกับคนเหล่านี้ไปโดยลำพัง
"หากที่นี่มิได้มีเรื่องร้อนอันใด ข้าขอกลับไปที่ค่ายทหารได้หรือไม่"
"จะกลับไปหาเจ้านั่นหรือ"
ความหึงหวงของเทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้มิใช่เรื่องล้อเล่น แต่เป็นเรื่องจริงจังมาก ชนิดที่เจ้าตัวไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ
"ไม่ใช่ไปหาเขา แต่เป็นเพราะเขาอยู่ที่นั่น งานของข้ายังไม่เสร็จสิ้น ผู้สนับสนุนอ๋องปราบตะวันออกยังเคลื่อนไหวอยู่ในพื้นที่ ลูกน้องของข้าทุกคนตกอยู่ในอันตรายหากไม่จัดการให้เด็ดขาดก็จะลุกลามต่อไป"
คิ้วหนาข้างหนึ่งยกขึ้นสูง "จะกระทบกระเทือนต่อความมั่นคงของสองพ่อลูกคู่นั้นด้วยสินะ"
แม้จะรู้ว่าไม่ว่าจะตอบอย่างไรอีกฝ่ายก็ยังไม่พอใจอยู่ดี  แต่รองแม่ทัพเฉินอวี้ก็ยังต้องพยักหน้า "ไม่ใช่แค่สองพ่อลูกคู่นั้น แต่ยังมีลูกน้องของข้าด้วย ข้าอยู่ที่นี่นานไม่ได้"
"ไม่ให้ไป!"
เสียงฝีเท้าที่ด้านหน้าเรือนพักหยุดอยู่ที่หน้าประตู
"นะ นายท่านขอรับ ขออนุญาตขอรับ"
เมื่อได้รับอนุญาต ขบวนคนรับใช้หลายคนก็ลำเลียงอาหารว่างเข้ามา เปลี่ยนน้ำชา ถามไถ่ว่าต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม กับยังมีคนรับใช้ที่รีบเข้าไปเก็บกวาดห้องนอน นำเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าไปวางให้ เก็บเสื้อผ้าชุดเก่าออกไปซัก

เฉินอวี้เพิ่งดื่มโจ๊ก ทั้งการที่ต้องโต้เถียงกับเทพเสือโคร่งภูผาที่วกวนอยู่กับความหึงหวงทำให้รู้สึกไม่อยากอาหารเลยสักนิด
หากเรื่องของรองแม่ทัพหม่าทำให้ไม่พอใจก็สมควรเปลี่ยนเรื่องพูดคุยกัน
"กวางทองเป็นอย่างไรบ้าง"
เทพเสือโคร่งภูผายกยิ้มที่มุมปาก "แข็งแรงขึ้นแล้ว เขาใช้ร่างมนุษย์ได้ แต่เวลาเดินก็ยังไม่ค่อยดีนัก"
"งดงามเหมือนมารดาของเขาไหม"
เทพเสือโคร่งภูผาหัวเราะเบา ๆ "เขางดงามกว่าสายลม"
เมื่อคู่สนทนาเงียบไป เทพเสือโคร่งภูผาจึงรู้สึกตัว แต่เฉินอวี้ก็เปลี่ยนความสนใจต่อไปอย่างรวดเร็ว
"ท่านพี่เคยถามข้าเกี่ยวกับกระเรียนที่ป่าทางใต้"
ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ดูงุนงง "ข้าถามเจ้าหรือ เมื่อไหร่"
"วันแรกที่ท่านกลับมา ฮ่องเต้บอกกับท่านพี่ว่า ข้าเพิ่งมาจากการคุมการสร้างเขื่อนทางใต้" เมื่อเทพเสือโคร่งภูผาร้องอ้อ ก็กล่าวต่อ "ข้าไม่เคยพบเห็นฝูงกระเรียนที่ป่าแห่งนั้น แต่พบว่ามีพรานที่เขาล่ากวางเพื่อเอาเขา และกระดูกไปทำยา กับมีผู้ที่ล่าเสือเพื่อเอาหนังและชิ้นส่วนอวัยวะไปทำยา"

ทุกวันนี้คนปรุงยาหลายคนเพาะเลี้ยงสัตว์เองเพื่อนำไปปรุงยา แต่ก็ยังมีผู้ที่ว่าจ้างพรานป่าล่าสัตว์ที่ต้องการใช้ปรุงยาอยู่อีก

ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ถอนหายใจ จากนั้นหันมาถามเฉินอวี้
"อยากนอนพักอีกสักหน่อยไหม หรืออยากออกไปนั่งพักในสวนข้างนอก"
มีบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนหน้านั้นทำให้รู้สึกไม่สบายใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย เฉินอวี้เดินออกไปข้างนอก แล้วนอนลงที่เก้าอี้ไม้หน้าที่พักนั้นเอง

เฉินอวี้นอนพักได้ครู่เดียวก็ลุกขึ้นนั่ง แต่เทพเสือโคร่งภูผาก็ไม่อยู่แล้ว
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากพลางส่ายหน้า
ตนเองมีเรื่องมากมายให้ต้องไปจัดการ รู้จักผู้คนครึ่งเมือง สนิทกับคหบดีหลี่ถึงขนาดจัดที่พักและคนรับใช้มาดูแลอย่างเต็มที่ แต่พอทางนี้สนิทกับคนผู้หนึ่งกลับหึงหวงไร้สติ
และเพราะเฉินอวี้กล่าวถึงกวางทอง เทพเสือโคร่งจึงตระหนักถึงหน้าที่ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ของทั้งสองฝ่าย
นอกจากนี้ยังมีเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องทรงงานส่วนพระองค์ ไปจนถึงเรื่องราวมากมายของทั้งสองฝ่ายที่อาจนำไปสู่ความห่างเหิน แทนที่จะเป็นการได้อยู่ด้วยกัน
เพื่อไม่ให้จิตใจสับสนคิดเรื่องวุ่นวาย คนรูปงามเดินไปจนถึงที่พักของคนต่างถิ่น พูดคุยกับกลุ่มคนเหล่านั้น จนกระทั่งค่ำลงก็ถือโอกาสกินอาหารด้วยกัน หันมาอีกทีก็พบว่า ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่มายืนรออยู่ใกล้กับต้นไม้ใหญ่ จึงขอตัวแล้วลุกออกมาจากกลุ่ม

"สรุปคือเจ้าอยู่เฉยไม่ได้จริงๆ" เปิดปากออกมาก็เป็นคำกล่าวประชดอีกครั้ง "เมื่อก่อนไม่เห็นว่าจะเป็นแบบนี้"
เฉินอวี้หันไปเด็ดดอกไม้สีขาวดอกเล็กเพียงปลายนิ้วก้อยมาดอกหนึ่ง "ข้าเป็นลูกพ่อค้า ย่อมเข้ากับผู้อื่นได้โดยง่าย"
เทพเสือโคร่งภูผามองดอกไม้ในมือแล้วบอก "อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยเอามาประดับผมก็ได้"
ชายหนุ่มยิ้มงามล่มเมือง
"ห้ามไปยิ้มแบบนี้กับใครนะ"
"ไม่หรอก" รอยยิ้มงดงามนั้นดั่งมีพลังวิเศษที่ทำให้คนเห็นลุ่มหลง งมงาย

จนกระทั่งอาบน้ำและเตรียมตัวจะเข้านอน เทพเสือโคร่งภูผาถึงสามารถสรุปความคิดของตนเองเพื่อที่จะกล่าวความรู้สึกออกมา
"ขอบใจมาก ข้ายินดีมาก และข้ารักเจ้า"
ไม่มีคำกล่าวนำหน้า แต่ก็ทำให้คนฟังใบหน้าแดงเรื่อ พยักหน้ารับคำกล่าวนั้นไว้ในหัวใจ แต่มิได้กล่าวว่าอะไร ทำให้เทพเสือโคร่งภูผาต้องขอให้กล่าวถ้อยคำออกมา
"เจ้ามักบอกว่า ข้าไม่ยอมฟังที่เจ้าพูด ตอนนี้ข้าพร้อมที่จะฟัง และหากเจ้ามีคำถาม ก็ขอให้เจ้ารู้ว่าข้ายินดีมากที่จะตอบคำถามนั้น"
แต่คนรูปงามไม่อยากทบทวนเรื่องที่ทำให้เสียใจ  เพราะเรื่องเหล่านี้เป็นดั่งเข็มแหลมคมที่คอยทิ่มแทงหัวใจเมื่อคิดถึง
มือใหญ่ของเทพเสือโคร่งภูผาจับมือของอีกฝ่ายไว้
มือของผู้ฝึกยุทธ์หาได้นุ่มนวล แต่เป็นมือที่ไม่ต้องการปล่อยไป
"อวี้เอ๋อร์ เวลาแปดปีสำหรับมนุษย์มันยาวนานยิ่งนัก หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วไป แต่เจ้าร้องไห้ตลอดเวลาที่พวกเราพบกันอีกครั้ง มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ"
"มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับข้าในระหว่างนั้นหรอก เมื่อข้ารู้ตัวดีว่าข้าต้องการอะไร และมีความตั้งใจว่าจะบอกบางอย่างกับท่านพี่เมื่อท่านพี่กลับมา รู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไป ปีแล้วปีเล่า จนกระทั่งท่านพี่มายืนอยู่ข้างหน้าข้า ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แล้วท่านพี่ก็..." เฉินอวี้กลืนก้อนแข็งที่ตีตื้นขึ้นมาในลำคอ แต่นอกจากจะไม่ยอมกลับลงไปในอก ยังกลับทำให้หายใจลำบาก ทั้งปวดร้าวที่ดวงตา
"เรื่องที่ห้องทำงานของฮ่องเต้นั่นมันไม่มีอะไร"

เฉินอวี้พยักหน้า หยดน้ำตาตกกระทบหลังมือ
รู้ว่ามันไม่มีความหมาย เพราะความสัมพันธ์นั้นมิใช่ความรัก เทพเสือโครงภูผาถึงไม่ได้ปฏิเสธ ส่วนคนนี้ที่เป็นคนที่รักมาก จึงกลายเป็นคนที่ถูกหลงลืมไป
คนที่ถูกลืมจึงเจ็บปวดยิ่งนัก...

(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)

"ตอนที่ท่านพี่ตามกลับมาที่เรือนพัก ทั้งสายตาและคำพูดของท่านพี่ล้วนดูว่างเปล่า แต่เพราะท่านพี่ทำทุกอย่างเหมือนเดิม ข้าจึงคิดว่าต่อให้ใจท่านพี่ไม่มีข้าแล้วแต่ท่านพี่ยังมีข้าอยู่ในการกระทำ นั่นอาจเป็นสัญญาณที่ดี และข้ายังพอจะมีหวัง"
มือที่จับไว้บีบแน่นขึ้น
"ข้าไม่รู้จะอธิบายเรื่องนั้นอย่างไร รู้แต่ว่าต้องไปพบเจ้า แต่พบแล้วอย่างไร จะพูดอะไร ไปพบเพื่ออะไร ทุกอย่างล้วนว่างเปล่า ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าจะบอกกับเจ้าอย่างไรดี แล้วเจ้าก็ร้องไห้ ข้าก็คิดถึงเรื่องก่อนหน้านั้นขึ้นมาได้ ว่าข้าเคยดูแลเจ้า แต่พอเจ้าจูบข้า มันเหมือน...เหมือนมีใครสักคนจุดดอกไม้ไฟในหัวของข้า เรื่องราวมากมายย้อนกลับมา หัวใจ สมอง ร่างกายของข้าที่มันว่างเปล่ามันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกต่อเจ้า จากนั้นก็รู้สึกผิดต่อเจ้า แล้วก็หึงหวง ข้า...ขอโทษที่ทำให้เสียใจ"
คนรูปงามยิ้มทั้งน้ำตา โน้มคออีกฝ่ายเข้ามาหาแล้วจูบ
"ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ"

เทพเสือโคร่งภูผาเอียงใบหน้าดูดริมฝีปากบาง แล้วแทรกปลายลิ้นแตะปลายลิ้นนุ่ม รสชาติที่ทำให้รู้สึกมึนเมา มือใหญ่ข้างหนึ่งบีบนวดที่ต้นขาแล้วแทรกเข้าส่วนที่สูงขึ้น
ไหล่ของคนผอมกระตุกเกร็ง ริมฝีปากหนาไล่จูบจากปลายคางเรื่อยลงมาที่ต้นคอจนถึงลาดไหล่ แต่อีกคนก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะผ่อนคลาย ยิ่งมือใหญ่ที่แทรกผ่านเสื้อแล้วแตะที่อกบาง เฉินอวี้ก็คว้าที่ข้อมือหนาไว้
"อวี้เอ๋อร์"
มาถึงขั้นนี้เทพเสือโคร่งภูผาไม่คิดว่าคนงามจะบ่ายเบี่ยงอะไร และเมื่อเห็นใบหน้าที่แดงจัดเรื่อยลงมาจนถึงอกก็เข้าใจ
"กลัวหรือ"
เฉินอวี้เขินอายมาก ทั้งกลัว และเครียดมากเพราะรู้ตัวดีว่า เทพเสือโคร่งภูผาจะต้องไม่ปล่อยผ่านค่ำคืนนี้ไปอย่างแน่นอน
ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ช้อนใต้ขาอุ้มไปที่เตียงนอน เมื่อวางลงบนที่นอน ดวงตาสีเหลืองคู่นั้นอยู่ห่างเพียงคืบ เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการมองมาอย่างไม่ละสายตา ขณะที่มือเคลื่อนไหวถอดเข็มขัดและเปลือยร่างกายงดงาม จากนั้นใช้ปลายนิ้วลากจากหน้าผาก จมูก ริมฝีปาก ลำคอ อก จนถึงหน้าท้อง
เฉินอวี้ตัวแข็งทื่อ ทั้งกลั้นลมหายใจ
เมื่อดวงตาสีเหลืองเหลือบตามองส่วนใต้ท้องน้อย คนงามถึงได้รู้สึกตัว สองมือรีบปกปิด ทั้งกระถดตัวหนี แต่มือใหญ่กดไหล่ลงกับที่นอน ริมฝีปากหนาตามมาบดจูบช่วงชิงลมหายใจ มือข้างหนึ่งลูบไล้ที่แก่นกายอ่อนไหว ขยับแยกขาแข็งแรงออกกว้าง แต่ตนเองยังทิ้งน้ำหนักตัวนอนอยู่ด้านข้าง มีเพียงลำตัวส่วนบนที่คร่อมไว้
"อวี้เอ๋อร์ สัมผัสข้า"
เฉินอวี้ทำตามที่สั่งอย่างเงอะงะ แต่เมื่อแตะปลายนิ้วสัมผัสลงไปตรงๆ ก็ดึงมือหนี
เทพเสือโคร่งภูผาขบใบหู "ทำดีๆ"
เฉินอวี้ส่งเสียงขานรับในลำคอ เลียนแบบการลูบไล้แก่นกายตามที่อีกฝ่ายทำให้ แลกเปลี่ยนความรู้สึกวาบหวามถึงกันผ่านปลายนิ้ว และริมฝีปาก 
เทพเสือโคร่งภูผาดูดย้ำลำคอที่เหยียดรับ เสียงครางอ่อนหวานในลำคอกระตุ้นความต้องการ ยอดอกแข็งตึงรับฝ่ามือและปลายนิ้วที่เคล้นคลึง จากนั้นก้มลงมาดูดยอดอก เมื่อเลื่อนตัวลงมา แก่นกายอุ่นร้อนในมือของเฉินอวี้ก็พ้นจากมือไปด้วย
ดวงตาสีเหลืองช้อนมองขณะที่ก้มลงจูบท้องน้อย แล้วโลมเลียแก่นกาย ริมฝีปากครอบลงแล้วดูดส่วนปลาย เฉินอวี้ถึงกับแอ่นสะโพกตาม
มือใหญ่จับพลิกให้นอนคว่ำแล้วขบที่ไหล่ จากนั้นก็จูบเรื่อยไปทั่วแผ่นหลัง  ขณะที่บีบนวดที่ก้นกลม อีกมือหนึ่งรูดรั้งแก่นกายในมือ
เทพเสือโคร่งภูผายกตัวขึ้นมองดวงตาชุ่มน้ำ ขณะที่ยังไม่หยุดมือ
"ข้าคือใคร"
"ท่านพี่" ทั้งดวงตาและน้ำเสียงที่เรียกช่างอ่อนหวานยิ่งนัก
"เรียกอีก"
ยกสะโพกของอีกฝ่ายขึ้นอีกเล็กน้อย ก้มลงลากปลายลิ้นจากก้นกบลงหารอยจีบ แผ่นหลังที่เคร่งเครียดบ่งบอกว่าอีกฝ่ายยังไม่พร้อม จึงเลื่อนตัวขึ้นมาจูบไหล่ช้อนใบหน้าให้หันมารับจูบ
ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ นำมาก่อนจากนั้นจึงรู้สึกถึงของเหลวที่รอยจีบด้านหลัง
ท่อนแขนใหญ่ช้อนรัดผ่านอก ขณะที่ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มจากรอยจีบนั้น และจูบร้อนแรงที่ไม่หยุดให้หายใจ
เฉินอวี้กำผ้าปูเตียงไว้แน่น เมื่อรู้สึกถึงนิ้วมือที่เลื่อนเข้าไปลึกกว่าเดิม
"อวี้เอ๋อร์ รักข้าไหม"
เฉินอวี้หันมามองด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลออย่างน่าสงสาร แต่เทพเสือผู้นี้ก็ไม่อาจเลื่อนเวลาออกไปได้อีกเช่นกัน
"อวี้เอ๋อร์ รักข้าไหม" นิ้วมือทางด้านหลังเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง
เฉินอวี้หันมาจะคว้าใบหน้าอีกฝ่ายมาจูบแต่ก็กลับเบี่ยงหนี "ตอบข้าสิอวี้เอ๋อร์"
หยาดน้ำตาหยาดลงจากหางตา "รัก"
รางวัลของคำนี้คือจูบแรงจนรู้สึกได้ว่าริมฝีปากเริ่มช้ำ ช่องทางด้านหลังรัดนิ้วมือไว้แน่น จนต้องถอนออกมาก่อนเพื่อหยดน้ำมัน คนรูปงามผ่อนลมหายใจยาวแล้วยอบตัวลงเมื่อนิ้วมือใหญ่แทรกเข้ามาหา ขยับเลื่อน แล้วเพิ่มนิ้วอีก จนกระทั่งพบจุดอ่อนไหว
"เรียกข้าสิอวี้เอ๋อร์ เรียกจนกว่าข้าจะพอใจ"
เฉินอวี้ผู้ว่าง่ายพร่ำเรียกตามที่สั่งทั้งที่ส่ายหน้า หยาดน้ำตาอาบแก้ม
"ท่านพี่ ข้า ข้าไม่ไหวแล้ว" แต่ในทันทีที่กล่าวคำหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็หยดลงที่นอน
คนรูปงามรู้สึกอับอายจนอยากหนีไปให้ไกล แต่อีกฝ่ายกลับจับให้พลิกตัวแล้วพรมจูบไปทั่วหน้า
"เป็นเมียข้านะ"
เฉินอวี้สะอื้น ทุบที่ไหล่หนา
...หากปฏิเสธ ท่านจะปล่อยข้าไปหรืออย่างไร...
มือใหญ่แยกขาแข็งแรงออกกว้าง แล้วแทรกตัวเข้าอยู่กลาง หยดน้ำมันหอมลงที่แก่นของตนเอง แล้วเพิ่มน้ำมันที่รอยจีบของอีกฝ่าย
"อวี้เอ๋อร์"
เมื่อแก่นกายร้อนกดเข้าหา เฉินอวี้ถ่ายเทความรู้สึกเจ็บนั้นไปที่ปลายนิ้วกดลึกลงไปที่ต้นแขนหนาของอีกฝ่าย
น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกเจ็บจุกอยู่ในลำคอ
"เจ็บหรือ" ถามทั้งที่ขยับเข้าหา
เฉินอวี้พยักหน้า ไม่กล้าพูดออกมา
"มองตาข้าอวี้เอ๋อร์"
เมื่อมองอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตา แก่นกายแข็งขึงก็กดรวดเดียวเข้ามาจนสุด เฉินอวี้กรีดร้องเสียงดังเมื่อรู้สึกว่ากล้ามเนื้อในช่องทางด้านหลังจะฉีกขาด ร่างกายทั้งร่าง จนถึงปลายเท้าสั่นไหวด้วยความรู้สึกเจ็บร้าวนั้น
เทพเสือโคร่งภูผามองความพยายามอดกลั้นของอีกฝ่าย ขณะที่ขยับสะโพกช้าๆ อีกมือหนึ่งปลุกเร้าแก่นกายที่หลับไหลหมดแรง ให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ฝ่ายที่เหนือกว่าเรียกร้องให้เฉินอวี้กล่าวถ้อยคำว่ารักครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายถูกควบคุมให้เป็นไปตามที่อีกฝ่ายต้องการ
ฟันสวยขบกัดที่ไหล่ทำเครื่องหมาย จากนั้นยกตัวขึ้นขยับสะโพกกดย้ำแล้วหลั่งภายในปล่อยให้หยาดของความต้องการเจือปนกับหยดเลือด
เฉินอวี้หอบหายใจจนตัวโยน รู้สึกได้ว่าช่องทางด้านหลังไม่ได้ผ่อนคลายลงสักนิด เมื่อมองดวงตาคู่นั้นก็เหมือนจะรู้คำตอบได้ในทันที
ผู้ที่เริ่มขยับสะโพกอีกครั้งยิ้มชั่วร้าย
รักคนฉลาดก็ดีอย่างนี้แหละ ไม่ต้องพูดกันมาก แค่มองตาก็รู้ใจ...

หลังจากที่อุ้มไปทำความสะอาดภายใน ซึ่งมันยากที่จะห้ามใจไม่ให้ร่วมรักอีกรอบ เทพเสือโคร่งภูผาก็อุ้มคนที่หลับไหลไม่รู้เรื่องกลับมาทายาให้แล้วเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นก็จัดท่าทางให้นอนหนุนแขน

เจ้าและความรักของเจ้าคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของข้า
แต่ข้าอาจกลายเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยดีนักในชีวิตของเจ้า ทั้งที่รู้ว่าเจ้าต้องเสียสละไปมากมายในระหว่างที่รอข้า เสียใจมากขนาดไหนที่เห็นข้ากับฮ่องเต้นั่น เศร้ามากเพียงใดที่ข้าจำเจ้าไม่ได้
เจ้าไม่ได้บอกรักข้าด้วยคำพูด แต่บอกรักข้าด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ไหลหลากแทบกลายเป็นสายเลือด
ข้าไม่มีพลังที่จะย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องเหล่านั้น
แต่ขอสัญญาว่า ข้าจะชดใช้ให้เจ้า ด้วยทุกอย่างที่ข้ามี
"อวี้เอ๋อร์ของข้า"

...จบบทที่ยี่สิบห้า...

[alternative]

พ่อเสือร้ายยยยยยยยย

ทำอวี้เอ๋อร์เจ็บใจเจ็บตัวอีกแล้ว

[twinmonkey0311]

 

[dekying kukkig]

ในที่สุดเฉิ้นอวี้มีความสุขแล้ว เสียน้ำตาไปมากมายในที่สุดพ่อเสือก็กลับมา


แต่ เคืองและหมั่นใส้พ่อเสือค่ะ  ตกลงว่าเรื่องอิตาฮ่องเต้นั่นมันจริงซะนี่ ชิชะ

[YouandMe]

ทีอย่างนี้มาทำเป็นหึง 
ลืมเขาไปตั้งหลายปีนะพ่อเสือออออออออออ 

[river]

ว้าว ๆๆๆๆๆ
ในที่สุด.....

[noteno]

 

ใจหนึ่งก็อยากให้เเม่เล็กใจเเข็งทิ้งพ่อเสือไปซะ เเต่พอเจอบทโอ้โลมก็นะ   
ยอมให้พ่อเสือฟัดไปละกัน 555555 เขิลลลลลล

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

มาแปะแล้วออกไปก่อน  ว่างจะแวะมาอ่านต่อค่า

[piggyfree]

พ่อเสือหึง แล้วงอแง  แม่เล็กตีเลยยย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แล้วมันยังไงงงงงง พ่อเสือ
ที่ว่าอยู่ในห้องกับฮ่องเต้ไม่มีอะไร จริงหรือ

แล้วอีตาฮ่องเต้  ก็เป็นเด็กของพ่อเสือด้วยรึ 
ทำม้ายถึงตีสนิทถึงเนื้อถึงตัวพ่อเสือ มันยังไงกันแน่ ฮึ
อีตาฮ่องเต้นี่ก็แปลก รู้ทั้งรู้ว่าเฉินอวี้มีไรๆกับพ่อเสือแท้ๆ 
กินพ่อเสือด้วยรึ แอร๊ยยยยย 

พ่อเสือก็ประหลาด ประสาทด้วย 
ออกจากกรรมฐานก็ทำลืมเลือนเฉินอวี้เฉยเลย
แต่พอเฉินกินเหล้าคุยกับรองแม่ทัพหม่า
พ่อเสือก็หึงหน้ามืดตามัว ไม่ยอมเลิกงา่ยๆ
ทีตัวเองปล่อยให้อีตาฮ่องเต้ตีสนิท บอกไม่มีอะไร เชอะๆ.......
       
 

[noteno]

  มาปลุกพ่อเสือออ

[about]

 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

พ่อเสือนี่นะ  ทีเรื่องตัวเองกะฮ่องเต้ ทำเหมือนตัวเองไม่ผิดเลยนะ
บางทีพ่อเสือก็คิดน้อยไปเน้อ
 

[Iammai2017]

เฉินอวี้น่าเห็นใจสุดอ่ะ

[mild-dy]

 

[noteno]

 
มารอตอนต่อปายยย

[dekying kukkig]

    



  

[YouandMe]

มีคนบ่นว่าพ่อเสือหลงทาง...เลยจูงอวี้เอ๋อร์มาส่งหน้าแรก 
โดนพ่อเสือโดดถีบ

[twinmonkey0311]

 

[noteno]

 
อันเชิญพ่อเสือ

[Iammai2017]

อ่านกี่รอบก็ยังไม่หายเคืองพ่อเสือ 5555
 

[twinmonkey0311]

 

[piggyfree]

เราเสร็จ ภารกิจแห่งชาติแล้ว
เราเริ่ม มารอพ่อเสือได้
เราคิดถึง มาเหอะนะ
 

[noteno]

 

แวะมาดัน

[twinmonkey0311]

 

[noteno]

 

[dekying kukkig]