ตอนที่ 3
ผมกลับมาบ้านด้วยสภาพไร้วิญญาณ
ผมยังไม่ได้ตอบรับว่าจะช่วยเหลือสตาร์เพราะว่าในตอนนั้นผมทั้งมึนและก็งง อีกทั้งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพื่อนอีกสามคนของผมกลับมาที่โต๊ะด้วย ผมกับสตาร์ก็เลยไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ เขาไลน์มาหาผมใหญ่บอกว่าถ้าทำให้ผมลำบากใจก็ขอโทษด้วย และช่วยให้ผมเก็บความลับเรื่องที่เขาชอบไอ้สิกไว้
ไอ้สิกกลับบ้านมากับผม มันบอกว่ามันลืมของเอาไว้ต้องกลับไปเอา ผมแทบจะไม่ได้คุยอะไรกับมัน มันถามคำผมตอบคำ แน่นอนมันต้องสังเกตได้ว่าผมแปลกๆ ไป ผมเองก็พอจะรู้ตัวอยู่หรอกครับ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเพื่อนผม เพียงแต่ว่าตอนนี้ผมงงไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงหรือรู้สึกอะไร
ผมชอบสตาร์ ไอ้สิกจะช่วยเหลือผมเรื่องจีบสตาร์ แต่สตาร์ชอบไอ้สิก และขอร้องให้ผมช่วยเขาจีบไอ้สิก
มีใครให้ความซับซ้อนได้มากกว่านี้บ้างครับ โจทย์ตรีโกณมิติยังซับซ้อนน้อยกว่านี้เลยผมว่า T____T
“มึงไม่โอเคเหรอวะ มีเรื่องอะไรป่ะ” ไอ้สิกถามหลังจากที่มันขึ้นไปเอาของที่ห้องนอนของผมเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้มันกำลังจะกลับบ้านแล้วครับ (ถ้าไม่กลับแม่มันคงด่า เพราะจะกลายเป็น 2 วันที่มันไม่ได้กลับบ้านเลย)
ปกติแล้วไม่ว่าสิ่งที่ผมเจอมันจะแย่มันจะห่าจะเหวแค่ไหนผมก็เล่าให้ไอ้สิกฟังตลอด แต่เรื่องนี้ผมกลับปากหนัก ไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น
เพราะสตาร์เขาขอร้องให้ช่วยปิดเป็นความลับก่อนน่ะครับ
“กูปวดหัวนิดหน่อยว่ะ” ผมโกหก
“เหี้ย มียาพาราป๊ะล่ะ”
“มี”
“อยู่ไหนล่ะ”
“เดี๋ยวกูหากินเอง มึงกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวมันดึก”
“แน่ใจนะว่ามึงโอเค”
“เออ”
ไอ้สิกทำหน้ามีคำถามใส่ผม แต่ผมกลับไม่ยอมสบตามัน มันยืนลังเลอยู่พักใหญ่จนในที่สุดมันก็ขอตัวกลับบ้าน และที่สำคัญแม่มันก็โทรตามยิกๆ แล้วด้วยครับ
ทันทีที่เพื่อนผมกลับไป ผมก็ถอนหายใจยาวเหยียด รู้สึกเศร้าหมอง ผิดหวัง เจ็บจี๊ดที่ใจ และความรู้สึกที่เพิ่งเข้ามาใหม่ติดๆ กับความรู้สึกเหล่านั้นก็คือ...ผมอิจฉาเพื่อนผม
เพื่อนผมที่ไม่เคยผิดหวังเรื่องความรักเลย
จำได้มั้ยครับที่ผมสาธยายเรื่องของไอ้สิกให้ฟัง แค่มันเป็นคนหล่อ มันก็ชนะแล้ว ใครๆ ก็รักมัน ใครๆ ก็ชอบมัน แม้กระทั่งคนที่ผมชอบอย่างจริงจังอย่างสตาร์ เขายังชอบมันเลย
นอกจากความหล่อของมันที่มีอย่างล้นเหลือแล้ว ความสามารถของมันก็ยังมีครบทุกด้าน ด้านกีฬาก็มีดี ด้านดนตรีก็มีมาก อีกทั้งมันยังเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีอย่างเหลือเชื่อ ชอบยิ้ม ชอบพูดคุยกับคนนั้นคนนี้ ผมไม่แปลกใจหรอกครับที่สตาร์จะชอบไอ้สิก ผมไม่แปลกใจเลยสักนิด
แต่ผมก็อดรู้สึกอิจฉาเพื่อนผมนิดๆ ไม่ได้อยู่ดี
วันนี้ผมอาจจะแสดงออกไปว่าผมนั้นทั้งเศร้าและก็ผิดหวัง แต่วันต่อไปผมสัญญาว่าผมจะกลับมาเป็นคนเดิม เป็นเพื่อนไอ้สิกเหมือนเดิม เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของเพื่อนผมเลยสักนิด คนที่ผิดคือผมต่างหากที่ไปชอบคนที่ไม่ควรชอบ คนที่ต่างกับผมราวฟ้ากับเหว
บางทีผมอาจจะเหมาะกับการเครียดเรื่องเรียนมากกว่าเรื่องรักก็ได้
พรุ่งนี้ผมจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
คืนนั้น
ผมกำลังคุยไลน์กับสตาร์อย่างออกรสชาติ ผมตกลงให้คำมั่นกับเขาว่าผมจะช่วยเขาเรื่องไอ้สิก แต่ผมบอกกับเขาว่าขอให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับกับคนทุกคน และรู้กันแค่ผมกับสตาร์ (เพราะตอนนี้ไอ้สิกมันรู้ว่าผมชอบสตาร์อยู่) เขาดีใจมากเลยครับ เพราะเขามองไอ้สิกมานานตั้งแต่เขาเข้าเรียนที่นี่และคิดอยู่นานว่าจะเข้าหาสิกทางไหนดี จากนั้นผมก็โผล่ขึ้นมา คล้ายกับเทวดาที่คอยช่วยเหลือเรื่องความรักของเขา
เขาคิดว่าผมเป็นกามเทพ
กามเทพปีกหักน่ะสิ
STAR : ขอบใจมากนะมึง
STAR : ขอบใจจริงๆ กูไม่รู้จะพิมพ์ยังไงดี
STAR : ขอให้มึงโชคดีกับความรักของมึงก็แล้วกัน : ) หึหึ ผมหัวเราะในลำคอแล้วโยนโทรศัพท์ลงไปบนเตียง จากนั้นก็เปิดเกมขึ้นมา แต่แล้วก็ไม่มีอารมณ์เล่น ผมกดออกจากเกมและก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเพื่อที่จะกลับมาเล่นโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง
มีคนส่งไลน์มา แต่ไม่ใช่สตาร์ เป็นเจ้าของหัวใจของสตาร์ #น้ำตาจะไหล
PHYSICS : แดกยาหรือยังวะ
PHYSICS : มึงเงียบเลยอ่ะ มึงนอนอยู่รึเปล่าวะ ไอ้เชี่ยนี่ดันเชื่อว่าผมปวดหัวจริงๆ ผมถอนหายใจยาว มองดูรูปโพรไฟล์ของมันที่หล่อสัดๆ อย่างกับดารา
FUEN : กำลังจะนอน
PHYSICS : มึงโกรธอะไรกูป่ะเนี่ย สิกมันสนิทกับผมมาก จึงไม่แปลกที่มันจะจับได้ว่าผมแปลกๆ ไป ผมส่ายหัวแรงๆ กับตัวเองก่อนที่จะพิมพ์ตอบมันกลับไป
FUEN : ไม่ได้โกรธเว้ย กูจะโกรธอะไรมึงล่ะ
PHYSICS : กูสบายใจละ
PHYSICS : วันนี้กูรู้สึกว่ากูช่วยมึงได้ไม่เท่าไหร่เลย
PHYSICS : พรุ่งนี้กูจะปรับปรุงตัวเองนะเว้ย
PHYSICS : มึงต้องสมหวังแน่เพื่อน หลังจากอ่านข้อความนั้นผมก็วางโทรศัพท์ไว้ที่อื่นและก็หลับตาภาวนา
ขอให้ความเจ็บจี๊ดที่ใจกับความน่าอึดอัดนี้หายไปจากผมไวๆ
โรงเรียน เวลา 06.43 น.
วันนี้ผมไม่ได้มาสาย ผมนอนไม่ค่อยหลับ ตอนประมาณตีสี่ตีห้าผมก็รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำเพราะนอนต่อไปก็นอนไม่หลับ จึงเป็นเหตุให้ผมมาโรงเรียนไวมาก แทบจะเรียกได้ว่ามาเปิดตึกเป็นเพื่อนลุงยามเลยทีเดียว
แต่ถ้าผมเลือกได้ ผมอยากย้อนเวลากลับไปและจะไม่มาโรงเรียนในเวลานี้ เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ผมเห็นหน้าตาน่ารักๆ ของสตาร์มาแต่ไกล เขามาโรงเรียนแต่เช้าวันนี้ เขาจึงเห็นผมที่กำลังเดินเล่นอยู่แถวๆ สนามหน้าโรงเรียน
“ไง” สตาร์ทักทันที
“ไง” ผมยิ้มแห้งๆ ส่งให้เขา
“ไม่คิดว่ามึงจะมาเช้านะเนี่ย เห็นเมื่อวานมาสายอ่ะ”
“จริงๆ ก็แล้วแต่วันน่ะ”
“ดีเลย จะได้มีเวลาคุยกัน”
ผมกลืนน้ำลาย มองอีกฝ่ายพร้อมกระพริบตาปริบๆ ถึงเมื่อคืนผมจะบอกกับเขาไปว่าผมจะช่วยเหลือเขา แต่พอเอาเข้าจริงๆ สำหรับวันนี้ผมคิดว่ามันเร็วเกินไป
ขอเวลาทำใจแป๊บไม่ได้เหรอคนสวย T___T
“กูควรทำไงเรื่องสิก” สตาร์ดูจริงจังมาก
“เอ่อ...” โดนยิงคำถามมาตรงๆ แบบนั้นผมก็ถึงกับตอบไม่ได้เลยทีเดียว
“ที่ผ่านมาเขาชอบผู้หญิงใช่ป่ะ”
“ก็...” ผมทำท่านึก “จริงๆ แล้วไอ้สิกมันก็คุยแต่กับผู้หญิงนะ แต่ผู้ชายก็คงได้แหละ ไม่เห็นว่ามันรู้สึกรังเกียจอะไร”
“เหรอ” สตาร์ดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันที “แล้วกูควรทำไงอ่ะ”
ผมบอกแล้วครับว่าความซับซ้อนนี้มันยากกว่าโจทย์ตรีโกณมิติเสียอีก คำถามที่สตาร์เพิ่งถามผมมา ผมไม่สามารถตอบได้อย่างรวดเร็วเลย หนึ่งคือผมเพิ่งอกหักจากเขา สองคือผมต้องช่วยเขาจีบคนอื่นทันทีทั้งๆ ที่ผมยังอกหักอยู่ และสามคือแม้แต่ตัวผมเองยังเอาไม่รอด ผมจะช่วยให้สตาร์รอดได้ยังไง
ผมนึกไปถึงคนที่บอกว่าจะช่วยเหลือผม คนที่บอกว่าจะช่วยทำให้ผมสมหวังเรื่องความรัก นึกไปถึงสิ่งที่มันพูดกับผม
ถ้าใช้วิธีที่ไอ้สิกคิดเองมาจีบตัวมันเอง บางทีสตาร์อาจจะสมหวังก็ได้
“เป็นตัวของตัวเอง” ผมหลับหูหลับตารำพึง
“หา”
“เป็นตัวของตัวเองน่ะ เข้าหามันโดยที่เป็นตัวเองให้ได้มากที่สุด...” จากนั้นผมก็อธิบายต่อแบบที่ถอดแบบคำพูดของไอ้สิกมาเด๊ะๆ จนสตาร์ถึงกับทึ่ง
“มึงเจ๋งว่ะฟืน” สตาร์ชูนิ้วโป้งให้ผม
จริงๆ แล้วควรยกความดีนี้ให้ไอ้สิกต่างหาก
“สู้ๆ นะเว้ย” ผมยิ้มแห้งๆ อีกครั้งหนึ่ง
“ถามหน่อยดิ มึงชอบใครอยู่เหรอ”
อื้อหือ คำถามนี้ฆ่าคนได้นะครับ! ผมมองไปทางอื่นทันทีที่ได้ยิน
“บอกได้ป่ะว่าคนๆ นั้นเป็นใคร เหมือนมึงมีคนที่อยู่ในใจอ่ะ”
ตอนนี้ผมมีอะไรในใจเยอะเลย และผมก็ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี
“ก็ได้ เก็บไว้เป็นความลับก่อนก็ได้” สตาร์ตบไหล่ผม ผมมองมือนั้นอย่างหม่นหมอง “ถ้ามึงพร้อม มึงค่อยบอกกู”
ผมมองใบหน้าของสตาร์พลางคิด มันคงจะไม่มีวันที่ผมพร้อมหรอก เพราะถ้ามีวันนั้นมันก็คงจะแปลกน่าดู
ผมจะบอกชอบสตาร์ได้ยังไง ทั้งๆ ที่สตาร์กำลังชอบคนอื่นอยู่
คาบที่หนึ่ง วิชาภาษาไทย เวลา 08.30 น.
ผมเอาศีรษะฟุบลงกับโต๊ะ รู้สึกหมดอาลัยตายอยากจนคนรอบตัวไม่กล้าเข้าใกล้ วันนี้ไอ้สิกมาสายครับ ทันทีที่มันมาถึงมันก็โบกหัวผมเบาๆ เป็นเชิงทักทายทันที
ปกติแล้วผมจะสบถหรือไม่ก็โบกคืน แต่คราวนี้ผมกลับฟุบอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน
“เชี่ยแม่งเป็นงี้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ” ไอ้ตังเล่าให้ไอ้สิกฟัง “มันเป็นบ้า”
“กูว่ามันบ้าและมันก็อกหักด้วย” ไอ้อ๊อฟเล่าบ้าง
ผมแอบจิ๊ปากเบาๆ ไอ้สิกรอให้ไอ้อ๊อฟกับไอ้ตังไปสนใจเรื่องอื่นก่อนที่มันจะสะกิดผมเบาๆ ตอนนั้นคุณครูประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องพอดี มันก็เลยต้องกระซิบกระซาบกับผม
“มึงเป็นไรเนี่ย”
“อืออออ” อือ ในที่นี้หมายความว่ามึงอย่าเพิ่งถามอะไร มึงปล่อยกูไปก่อน
“เหี้ย มีไรก็เล่าดิ กูไม่สบายใจนะเว้ย”
คำพูดของมันทำเอาผมต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้ามัน ไอ้สิกทำสีหน้ากังวลจริงๆ จนผมเริ่มรู้สึกประหลาดที่เห็นมันทำหน้างั้น
เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของมัน ผมอยากให้มันเลิกกังวลเรื่องผมสักที
“ไหน โน้ตการ์ดใบที่สาม” ผมแบมือขอ ไอ้สิกยิ้มออกก่อนที่จะหยิบโน้ตออกมาและก็เขียนยุกยิกๆ ผมมองดูเพื่อนผมกระตือรือร้นแล้วรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าเข้าทุกที
นี่กูพาเรื่องมาถึงจุดนี้ได้ไงวะ ทั้งๆ ที่ผมสามารถถอยหลังออกมาเพื่อมองคนสองคนรักกันก็ได้ แต่ทำไมผมเลือกที่จะไม่ทำ
หรือผมยังอยากใกล้ชิดกับสตาร์อยู่ อย่างนั้นเหรอวะ
โน้ตการ์ดใบที่ 3
มองจนให้อีกฝ่ายรู้ว่าถูกมอง
ปล.มึงต้องยิ้มด้วยไอ้สัด เดี๋ยวไม่มีเสน่ห์ เลิกหน้าบึ้งได้แล้ว!!!! “ข้อความแม่งยาวสัด” ผมแกล้งขำ
“มันแล้วแต่กูป่ะวะ” ไอ้คนมีความคิดสร้างสรรค์ยักไหล่ไม่แคร์อะไรใดๆ “เชื่อว่าวิธีนี้มึงคงเข้าใจดีอยู่แล้วว่าควรทำไง กูไม่จำเป็นต้องอธิบายเพิ่มเติม”
“มึงจริงจังจังเลยเนอะ”
“ก็กูบอกมึงแล้ว เมื่อวานกูอาจจะทำได้ไม่โอเค กูต้องการให้วันนี้มันดีขึ้น กูไม่ชอบเห็นมึงคิดมากแบบนั้น มึงซึมจนปวดหัวไปเลย มันเป็นความผิดของกูว่ะ”
นี่มึงมโนเป็นตุเป็นตะขนาดนี้เลยเหรอวะเพื่อน ผมกำลังจะอ้าปากพะงาบๆ เพื่อต่อปากต่อคำกับไอ้สิก แต่แล้วก็มีใครบางคนมาแย่งโน้ตการ์ดในมือของผมไปเฉยเลย
เชี่ยยยยยยยยยย คุณครูเยาวมาลย์!
“มึงต้องยิ้มด้วยไอ้... (ครูไม่อ่านออกเสียง) เดี๋ยวไม่มีเสน่ห์ เลิกหน้าบึ้งได้แล้ว” คุณครูอ่านออกเสียงจนผมกับไอ้สิกต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะทั้งคู่ “สองคนนี้จีบกันอยู่เหรอจ๊ะ”
เสียงเพื่อนแซวดังระงม ผมกับไอ้สิกไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว
“ครูเรียกตั้งหลายทีก็ไม่ได้ยิน มัวแต่คุยกันอยู่ได้” ครูส่งโน้ตการ์ดคืนมาให้ผม “เลิกเรียนมาพบครูด้วย ทั้งคู่เลย!”
“ครับครู” ผมรับคำเสียงอ่อยในขณะที่ไอ้สิกยิ้มรับชะตากรรมอย่างคนมองโลกในแง่ดี
คาบที่สาม วิชาฟิสิกส์ เวลา 10.32 น.
“ครูครับ” ยังไม่ทันที่ครูจะเริ่มสอน ไอ้สิกก็ยกมือขึ้นจนสุดแขน “ติณภัทรปวดท้องมากเลยครับครู ผมจะพามันไปห้องพยาบาลครับ”
ครูทำหน้างงๆ แต่ก็อนุญาตให้ผมกับไอ้สิกไปห้องพยาบาลอย่างง่ายดาย ระหว่างที่เราเดินออกมาจากห้อง ไอ้สิกมันบังคับให้ผมเดินตัวงอด้วย ผมก็บ้าจี้ทำตามมัน (หรือจริงๆ แล้วขี้เกียจเรียนก็ไม่รู้)
ถึงคาบฟิสิกส์ทีไร ไอ้สิกมักจะชอบชวนผมออกไปนอกห้องเรียนทุกที ทั้งๆ ที่มันก็ชื่อเดียวกันกับวิชานี้ แต่มันกลับไม่ชอบวิชานี้เอามากๆ จนถึงขนาดเกลียดเข้าไส้ ผมชอบแซะมันเรื่องนี้และก็ล้อเลียนมันบ่อยๆ มันก็ชอบโวยวายใส่ผมทุกครั้งว่าชื่อของมันไม่จำเป็นต้องสัมพันธ์กับบางอย่างบนโลกก็ได้
แล้วแต่มึงละกันเพื่อน
“มึงอยากโดดเรียนมึงก็สารภาพมา” ผมพูดหลังจากที่เราเดินออกมาไกลมากแล้ว
“โดดเรียนห่าไรล่ะ กูจะพามึงไปหาสตาร์”
คำพูดของมันทำเอาผมถึงกับหยุดฝีเท้าไปเลย
“ไปทำไม”
“คาบนี้ห้องหนึ่งเรียนศิลปะ เรียนนอกห้องเรียน”
“แล้วยังไง”
“มึงก็ต้องไปทำคะแนนยังไงล่ะวะ”
กูต้องการแบบนั้นเหรอวะ ผมถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวัน ไอ้สิกเห็นท่าทางห่อเหี่ยวของผมมันก็เลยทำหน้าบึ้งออกมา
“มีพลังหน่อยดิ มึงจะจีบเขาทั้งทีนะเว้ย มึงจะเอาเขามาเป็นแฟนมึงก็ต้องสู้ดิ”
“กูเหนื่อย กูอยากไปนอนมากกว่า”
“มึงคิดมากเรื่องเมื่อวานจริงๆ ด้วย”
“คิดอะไรวะ”
“วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวานดิ มึงทำได้อยู่แล้ว เชื่อกู”
ทำไปก็เท่านั้นในเมื่อคนที่สตาร์ชอบเป็นมึง ไม่ใช่กู ผมอยากพูดแบบนี้ใจจะขาด แต่เพราะสัญญาที่ผมให้ไว้กับสตาร์จึงทำให้ผมต้องเงียบกริบ ทำในสิ่งที่ไอ้สิกต้องการเพื่อตัดปัญหา
“วันนี้ห้องหนึ่งเรียนหนักมากเลยนะเว้ย คาบนี้อาจจะเป็นคาบเดียวที่มึงจะได้เจอสตาร์”
“มึงรู้ได้ไงวะ”
“เพื่อนห้องหนึ่งกูออกจะเยอะแยะ”
มันพาผมมายังอาคารศิลปะที่เป็นอาคารเล็กๆ คุณครูประจำวิชามักจะให้นักเรียนมานั่งวาดรูปใต้ร่มไม้เสมอๆ วันนี้ผมเห็นห้องม.5/1 กำลังนั่งวาดรูปกันอยู่คนละมุม จริงดังที่ไอ้สิกคาดการณ์เอาไว้
ผมกลืนน้ำลาย ขณะที่ไอ้สิกพยายามดันหลังผมให้เดินไปข้างหน้า มันจับไหล่ของผมให้นั่งลงในจุดที่สามารถมองสตาร์ผู้ซึ่งกำลังวาดรูปอยู่ได้ถนัด หลังจากนั้นมันก็บอกกับผมว่า “มึงมองเขาไปเรื่อยๆ อยู่ตรงนี้ กูจะนั่งเล่นโทรศัพท์รอ”
สตาร์กำลังวาดรูปอย่างตั้งอกตั้งใจ มันเป็นภาพที่สวยงามเพราะผมชอบมองเขาอยู่แล้ว แทนที่วันนี้สายตาของผมจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นระคนหวั่นไหว แต่มันกลับกลายเป็นว่าผมทั้งเศร้าและก็รู้สึกผิดหวังในคราวเดียวกัน
แผลกูยังไม่หายสดเลยไอ้เหี้ยสิกเอ๊ย
ผมเลิกมองดูสตาร์และหันมาดูไอ้สิกแทน ท่าทางมันจริงจังกับการเล่นเฟซบุ๊กของมันมากจนไม่เห็นสีหน้าเบื่อๆ เซ็งๆ ของผม ระหว่างนั้นเองที่สตาร์มาปรากฏตัวขึ้นเหนือพวกเราที่กำลังนั่งอยู่
ผมยังไม่ส่งเสียงแต่ยิ้มให้สตาร์แทน ก่อนที่จะพูดขึ้นมาลอยๆ ว่า
“กูไปเข้าห้องน้ำนะสิก”
“เออ”
สิกมันคงเล่นเฟซบุ๊กเพลินจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ผมพยักเพยิดให้สตาร์ได้นั่งกับไอ้สิกเพื่อเปิดโอกาส สตาร์ยิ้มขอบใจผม และหลังจากนั้นผมก็ค่อยๆ เดินออกมา
แม้ว่ามันจะเป็นภาพที่ผมรู้สึกเจ็บปวด แต่มันสมควรที่จะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก
กูขอโทษที่กูทำตามที่มึงแนะนำไม่ได้นะไอ้สิก
ระหว่างที่กำลังเดินกลับไปเรียนวิชาฟิสิกส์ ผมส่งไลน์ไปหาสตาร์ เป็นข้อความที่ผมเพิ่งจะได้รับมันจากไอ้สิกวันนี้
FUEN : มองมันไปเรื่อยๆ จนมันจับได้
FUEN : และก็ยิ้มเยอะๆ : ) เลิกเรียน
“มึงขึ้นมาเรียนทำไมไม่บอกกูสักคำ” ไอ้เชี่ยสิกเอาแต่โวยเรื่องนี้เป็นครั้งที่สิบเอ็ดของวันแล้ว หลังจากที่ผมปล่อยให้มันอยู่กับสตาร์ ผมก็ขึ้นไปเรียนโดยที่ไม่เรียกไอ้สิกสักคำ มันบอกว่ามันแอบเคืองผมที่เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วไม่เรียกมัน แถมยังทิ้งมันไว้ท่ามกลางไอ้พวกห้องหนึ่งอีกต่างหาก
มันบอกว่าตอนที่มันคุยกับสตาร์ ไอ้พวกนั้นมองจิกมันอย่างกับพวกมันเป็นนกแน่ะ
ใช่ นกกันทั้งฝูง เพราะคนที่พวกแม่งชอบมาชอบมึงนี่ไงไอ้สิก
เออ ผมเองก็เป็นนกอีกตัวหนึ่งว่ะ
“มึงไม่คิดจะขอโทษกูสักคำเลยเหรอวะ”
ผมรู้ครับว่าสิกมันแกล้งโวยวายไม่ติดใจอะไร เพราะงั้นผมก็เลยปล่อยปะละเลยมันนี่ไง
“กูอยู่กับสตาร์ของมึงตั้งนานสองนานเลยนะเว้ย ไม่อิจฉากูบ้างเหรอวะ”
ก็กูนี่แหละเปิดโอกาสให้เป็นแบบนั้น ไอ้สาดดด
“ชิ”
ผมปล่อยให้มันบ่นไปคนเดียวขณะที่เดินนำมันมายังห้องพักคุณครูเยาวมาลย์ จำได้มั้ยครับว่าผมกับไอ้สิกถูกเรียกให้เข้าพบหลังเลิกเรียน ปกติเวลานี้ผมกับมันไปโผล่ที่สยาม ไม่ก็ไปเตะบอลที่สนามหน้าโรงเรียนแล้ว
“มาพอดี นึกว่าจะลืมแล้ว” คุณครูทักผมกับไอ้สิก “ไปทำความสะอาดห้องปฏิบัติการภาษาไทยซะ ต้องเสร็จภายในครึ่งชั่วโมงนะ”
“ครับครู” ผมกับเพื่อนรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องโดนลงโทษ การทำความสะอาดห้องถือว่าเบๆ สำหรับผมกับไอ้สิก
เราสองคนเดินไปห้องปฏิบัติการภาษาไทยที่ไม่ได้อยู่ห่างอะไร ไอ้สิกก็ยังคงโวยวายในเรื่องเดิมๆ ที่ผมไม่ยอมตอบโต้ ผมคิดว่าเดี๋ยวแม่งก็เหนื่อยจนเลิกโวยวายไปเองและก็เปลี่ยนเรื่องตามนิสัยของมัน
“กูชักจะสงสัยแล้วว่ามึงจริงจังกับสตาร์มั้ย”
“...”
“เพราะดูเหมือนกูจริงจังยิ่งกว่ามึงอีกว่ะฟืน”
สิกพูดไปเก็บเก้าอี้ไป ในขณะที่ผมก้มหน้าก้มตากวาดพื้น
“กูชิลๆ ได้ก็โอเค ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” ผมพูด
“งั้นก็แสดงว่ามึงไม่ได้จริงจังดิ”
“ประมาณนั้นแหละ”
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการจริงจังมันเป็นยังไง คนในวัยผมมันจะมีอะไรมากนอกจากการได้รักได้ชอบ ชีวิตยังอีกยาวไกล ผมเจ็บวันนี้ อีกไม่กี่วันเดี๋ยวผมก็ดีขึ้น ผมเชื่ออย่างนั้นนะ
ช่วงนี้ผมจึงต้องกล้ำกลืนฝืนทนไปก่อนก็แล้วกัน
ไอ้สิกเงียบไปจนผมรู้สึกประหลาดใจ ผมเงยหน้าขึ้นมา เห็นมันกำลังยืนมองผมอยู่
“มองเหี้ยอะไร ยกเก้าอี้เลย” ทำไมผมต้องรู้สึกหน้าร้อนๆ กับสายตาของมันด้วยล่ะครับ เมื่อกี้มันมองผมแบบจ้องเขม็งเลย ผมรู้สึกตกใจไม่น้อยแฮะ
“สาด ยังไงก็เสร็จเร็วอยู่แล้วน่า” ไอ้สิกยกเก้าอี้ต่อ
“พรุ่งนี้โน้ตการ์ดของมึงจะเขียนว่าอะไร” ผมถามเพื่อไม่ให้ผมโฟกัสกับอาการหน้าร้อนของตัวเอง
“คำพูดของมึงก็บอกอยู่ว่าพรุ่งนี้ๆ บอกวันนี้มันจะใช่พรุ่งนี้มั้ยล่ะ”
“กวนตีนกูเหรอ”
“กวนเหี้ยไรล่ะ”
ผมยกด้ามไม้กวาดขึ้นขู่ไอ้สิก ส่วนไอ้สิกก็ยกเก้าอี้ขึ้นมาขู่ผม เราสองคนเป็นเพื่อนกันก็จริงแต่ไม่ก็เคยหยุดที่จะกัดกัน
ผมเสียความรักได้ แต่ผมสูญเสียเพื่อนไปไม่ได้จริงๆ ครับ
เพื่อนที่มันสามารถทำให้ผมหน้าร้อนๆ ได้ (จะว่าไปผมก็เริ่มไม่สบายใจนิดๆ กับอาการนี้แฮะ)
คืนนั้น
FUEN : เป็นไงบ้าง
STAR : ยังไม่ทันได้มองเลย สิกก็ลุกเดินหนีไปแล้ว
STAR : ยากจังเลยว่ะฟืน
FUEN : ใจเย็นๆ นะ
FUEN : เชี่ยสิกมันก็เล่นตัวอย่างนี้แหละ
STAR : ชอบฟืนคงจะง่ายกว่านี้เยอะเลยเนอะ เขาต้องการที่จะซ้ำเติมแผลในใจของผมใช่มั้ยครับ ผมมองโทรศัพท์ทั้งๆ ที่รู้สึกตาลายไปหมด
จะตอบว่ายังไงดีล่ะทีนี้
STAR : เฮ้ย ล้อเล่นนะ ช็อกเลยดิ ช็อกมากครับ ช็อกกับคำว่าล้อเล่นเนี่ย
STAR : ทักไลน์สิกไปแล้ว มันยังไม่ตอบเลย ผมกำลังจะพิมพ์ตอบสตาร์ว่าไอ้สิกมันอาจจะเล่นเกมหรือไม่ก็ดูทีวีอยู่ แต่ไม่ทันจะได้ตอบเสียงเคาะประตูห้องผมก็ดังขึ้น
“ฟืน สิกมาหาแน่ะลูก” แม่ร้องบอก
ผมมองไปที่นาฬิกาติดฝาผนัง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ไอ้สิกมันจะมาทำแป๊ะอะไรตอนนี้ที่บ้านผม ผมรีบเปิดประตูทันที ไอ้สิกยืนยิ้มแฉ่งก่อนที่จะเข้ามาในห้องผมโดยไม่ต้องรอผมอนุญาต
“มาบ้านกูทำซากอะไรวะ” ถึงจะสงสัยว่ามันมาทำไม แต่ผมก็ดีใจนิดๆ แฮะที่มันมา
“บ้านมึงอยู่ใกล้โรงเรียนมากกว่าบ้านกู”
“เหตุผลนี้ทุกทีอ่ะ แม่มึงจะเกลียดกูอยู่แล้วเนี่ย ชอบขโมยลูกเขามานอนที่บ้าน”
ไอ้สิกทิ้งตัวนอนบนเตียงผม “เฮ้ย กูชอบคำนี้จัง”
“คำว่าอะไร”
“ขโมยลูกเขามานอนที่บ้าน”
“ประสาท” ผมด่าเพื่อน แสงไฟโทรศัพท์สว่างวาบเป็นการแจ้งเตือนว่ามีคนไลน์มาหา ไอ้สิกที่อยู่ใกล้โทรศัพท์ผมใช้สายตาเมียงมอง มันยิ้มทันทีที่เห็นว่าใครคุยกับผมอยู่
“มีคุยลงคุยไลน์กันด้วย”
“เรื่องปกติป่ะ” ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีเพราะกลัวไอ้เชี่ยสิกเห็นชื่อตัวเองจากข้อความของสตาร์
“ตอนอยู่ที่โรงเรียนทำป๊อดลุกหนีไปเข้าห้องน้ำ ตอนอยู่กับโทรศัพท์ทำมาเป็นกล้าคุยนะมึง”
“มันเป็นสไตล์ของกูเว้ย” ผมแถไปเรื่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ไอ้สิกที่ขยับตัวให้ผมได้มีที่นอนบ้าง
“หรือกูไม่ต้องช่วยมึงดีวะ ตอนนี้มึงกับเขาก็ดูคุยกันได้แล้วนี่”
“มึงต้องช่วยดิ” ผมสวน ถ้าแม่งไม่ช่วย ผมจะมีอะไรไปบอกสตาร์ล่ะว่าควรจีบไอ้สิกยังไง
ผมเก่งเรื่องนี้ซะที่ไหนกันเล่า
“เหรอวะ” สิกมองเพดานแล้วรำพึง “มึงรู้มั้ย กูรู้สึกแปลกๆ”
“ทำไมวะ” ผมเลิกสนใจโทรศัพท์แล้วมองเพดานบ้าง
“เพราะมึงอ่ะ”
“กูทำไม”
“กูช่วยน้อยไปมึงก็ไม่ชอบ กูช่วยมากไปมึงก็ดูจะรำคาญกู ตกลงมึงต้องการอะไรกันแน่วะ กูเป็นเพื่อนมึง แต่กูเดาใจมึงไม่ถูกแล้วนะ”
ผมพ่นลมเล็กน้อย รู้สึกขบขันกับคำพูดที่ไร้ทางออกของมัน จะว่าไปผมก็รู้สึกดีใจนะครับที่มันจริงจังกับเรื่องของผมขนาดนี้ บางทีนี่อาจจะไม่ได้ใช่ความผิดของไอ้สิกเลยก็ได้
คนที่ผิดคือผมเอง ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรทำยังไงต่อไป
“มึงช่วยกูเหอะ ถือซะว่ากูขอ”
“อืม...” สิกพึมพำ “เอางั้นก็ได้”
“ถ้าปลายทางกูทำให้มึงผิดหวังล่ะ ถ้ากูไม่สามารถทำให้สตาร์ชอบกูได้ มึงจะโกรธกูป่ะ”
ไอ้สิกเอียงศีรษะมามองหน้าผม ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจของมัน เพราะสิ่งนั้นจึงทำให้ผมเบี่ยงหน้าหลบ ไม่ให้ใบหน้าของตัวเองใกล้ใบหน้าของอีกฝ่ายมากเกินไป
รู้สึกขนลุกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ว่ะครับ
อาการหน้าร้อนๆ มาอีกแล้ววววววววววววววว
“เชื่อเถอะ กูไม่โกรธมึงหรอก”
คำพูดของไอ้สิกทำให้ผมสบายใจเรื่องสตาร์ขึ้นมาบ้าง แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม
ว่าแต่ทำไมกูต้องหน้าร้อนๆ กับเพื่อนตัวเอง ทำไมวะทำไม
tbc*แพ้คนอ่านที่ออดอ้อนขอตอน 3
เอาไปเลยค่ะ! 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
