หัวข้อ: [จบ] SeniorTheSeries รุ่นพี่ที่รัก [Chapter Final : รุ่นพี่ที่รัก]

[kenjangclub]

​

Chapter 17 : โอ๊ต

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกมาด้านนอกเพื่อมาพบกับคนๆ หนึ่ง

“รอนานยังเนี่ยเรา”

ผมนั่งลงข้างๆ โอ๊ตที่ตอนนี้นั่งดื่มน้ำอัดลมอย่างชิลๆ นี่ถ้าโตไปอีกนิดผมคิดว่ากำลังดื่มเหล้าหรือไม่ก็เบียร์แล้ว เพราะท่าทางเหมือนคนแก่คิดมาก

“กินด้วยกันไหมพี่” กระป๋องน้ำอัดลมถูกยื่นมาตรงหน้า

ผมเปิดกระป๋องนั้นแล้วยกขึ้นดื่มราวกับตัวเองกระหายน้ำ แต่ความจริงกลับไม่ใช่

“ว่าแต่มีอะไรเหรอถึงอยากคุยกับพี่นะ” ผมเปิดประเด็น เพราะดูท่าคนข้างๆ ผมจะยังคงนั่งนิ่งคิดอะไรเพลินๆ ในใจจนไม่ยอมเอ่ยปากคุยอะไรสักคำ

“พี่ต้นน้ำ พี่ว่าผมดูเป็นไง” เจอคำถามแรกไปผมก็งงเลยครับ

“ยังไง พี่ไม่เข้าใจ”

“พี่เห็นผมเป็นคนแบบไหนอ่ะครับ ในสายตาของพี่นะ”

“อืม จะว่าไงดีละ เราดูเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป ขยันเรียนหนังสือ เป็นนักกีฬา เป็นลูกที่ดี เป็นน้องที่ดีของพี่ด้วย” ผมคิดได้เท่านั้นจริงๆ

“อย่างนั้นเหรอ”

“เป็นไรเนี่ย ทำไมถามแปลกๆ”

“พี่รู้ไหมว่าพี่นะเป็นไอดอลของผมเลยนะ”

“ฮะ พี่เนี่ยนะ” ผมตกใจไปเลย ไม่คิดว่าคนอย่างผมจะเหมาะไปเป็นไอดอลสำหรับใคร เพราะขนาดตัวผมเองยังรู้สึกเลยว่าต้องปรับปรุงตัวเองอีกเยอะ

“ผมนะ รู้เรื่องของพี่ทุกเรื่องเลยนะ โดยเฉพาะความรัก”

“....”

“ผมนะคิดเสมอเลยนะว่าจะต้องเจอรักที่สวยงาม แต่พอมาคิดๆ ดูแล้วมันคงมีแต่ในละครหรือไม่ก็นิยายที่เราจินตนาการมันขึ้นมา แต่ความเป็นจริงแล้วมันกลับมีอะไรซับซ้อนเสียจนปวดหัวไปหมด”

“นี่เรากำลังพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย” ผมเริ่มงง เพราะยิ่งฟังไปเรื่อยๆ มันยิ่งเหมือนโอ๊ตกำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับผม

“ผมอึดอัดนะพี่”

“มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ ถ้ามันทำให้เราสบายใจขึ้น”

“พี่แน่ใจนะว่ารับมันได้”

“แล้วเรื่องไรล่ะ”

“ผมชอบผู้ชายนะพี่”

“...”

คำพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่เลย

ผมได้แต่มองคนข้างๆ อย่างไม่เข้าใจ อะไรทำให้โอ๊ตรู้สึกแบบนั้น เด็กกำลังโตอย่างโอ๊ตอาจจะมีความคิดที่สับสนจนทำให้คิดไปเองว่าตัวเองชอบแบบนั้น มันคงเร็วเกินไปที่จะตัดสินใจว่าตัวเองชอบผู้ชาย แม้ผมแต่ตัวผมเองก็ยังรู้ตัวเลยว่าไม่น่าจะมาไกลได้ขนาดนี้เหมือนกัน

“พี่ว่าเราค่อยๆ คิดดีกว่านะ” ผมตบบ่าโอ๊ตเบาๆ “เรายังเด็กอยู่อาจจะกำลังสับสนก็ได้นะ”

“แต่ว่า...”

“เป็นแบบพี่มันไม่ได้ดีเลยนะ โดยคนอื่นมองว่าผิดปกติมันก็แย่พอแล้ว แม้ว่าแม่ของพี่จะรับได้ แต่สังคมอื่นๆ ที่เราจะไปพบเจอมันอาจจะไม่ได้มองเราแบบนั้นก็ได้ พี่ว่าโอ๊ตค่อยๆ คิด แล้วตัดสินใจตัวเองอีกทีก็ยังไม่สายนะ เรื่องแบบนี้อย่าเพิ่งรีบตัดสินใจเลยนะ” ผมพยายามอธิบายถึงเหตุผล

“แล้วทำไมพี่ต้นน้ำกับพี่เต็งหนึ่งยังรักกันได้เลยครับ”

“....”

คำถามง่ายๆ แต่ผมกลับรู้สึกจุกจนพูดไม่ออกเลย

“โอ๊ต” นั่นไม่ใช่เสียงของผมแต่กลับเป็นเสียงอีกคนที่ดังมาจากด้านหลังของพวกเราสองคน

“น้าพิมพ์/แม่” ผมกับโอ๊ตหันไปมองยังต้นเสียง

“โอ๊ต เข้าบ้าน” น้าพิมพ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งจนยากต่อการคาดเดา ส่วนโอ๊ตเองก็ดูเหมือนจะตกใจจนหน้าซีดไปหมด กระทั่งมือที่ถือกระป๋องน้ำอัดลมอยู่ยังถูกร่วงลงกับพื้น

“คุณแม่”

“อย่าให้แม่ต้องพูดซ้ำสองนะ”

แน่นอนว่าคำพูดของน้าพิมพ์ถือเป็นสิทธิ์ขาด ถ้าไม่เชื่อฟังก็คงได้เกิดปัญหาใหญ่ขึ้นแน่ ซึ่งดูเหมือนโอ๊ตเองก็คงยอมทำตามแต่ด้วยดี

พอโอ๊ตหายเข้าไปในบ้าน น้าพิมพ์ที่ยืนอยู่ด้านในก็เดินออกมานั่งข้างๆ ผมแทน

“น้าขอโทษเราด้วยนะที่ต้องมาฟังเรื่องแบบนั้นจากลูกน้านะ” น้าพิมพ์เอ่ยขึ้นเบาๆ

“เป็นผมต่างหากละครับที่ควรจะขอโทษน้าพิมพ์ เพราะผมก็เลยทำให้โอ๊ตต้องเป็นแบบนั้น” ผมรู้สึกผิดไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ถ้าผมไม่มาพักที่นี่ ไม่ทำให้โอ๊ตได้เห็นสิ่งเหล่านั้นโอ๊ตก็คงไม่ต้องมารู้สึกสับสนแบบนี้หรอกครับ”

“เลิกคิดแบบนั้นได้แล้วต้นน้ำ น้าเองแหละผิดที่ดูแลลูกตัวเองไม่ดี”

“แต่ว่า โอ๊ตมองผมแบบนั้น”

“เลิกคิดมากแล้วก็ไปนอนได้แล้ว ป่านนี้เต็งหนึ่งคงรอนานแล้วล่ะ”

“แล้วโอ๊ตละครับ” ผมมองเข้าไปในบ้าน แต่มันก็มีแต่เพียงความว่างเปล่า

“เรื่องโอ๊ตเดี๋ยวน้าจัดการเอง ความจริงน้าก็รู้มาได้สักพักแล้วล่ะว่าโอ๊ตมีท่าทีแปลกๆ ไปจากเดิมอยู่บ้าง แต่ยังไงน้าก็รับได้กับเรื่องนี้ โอ๊ตเป็นเด็กดีเหมือนต้นน้ำ ดังนั้นถ้าเขาจะเป็นแบบนั้นน้าคิดว่าคงไม่เสียหายอะไร แต่ก็ต้องคุยกับน้าอาร์มอีกทีว่าจะโอเคไหม”น้าพิมพ์ยิ้มให้ผม “นี่ก็ดึกแล้ว น้าว่าเราไปนอนได้แล้วล่ะ ป่านนี้เต็งหนึ่งคงหลับแล้วแน่ๆ เลย”

“ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ”

เป็นจริงอย่างที่ผมคิด ตอนนี้เต็งหนึ่งน่าจะหลับไปแล้วเพราะผมสังเกตจากการหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ จะมีก็เพียงขยับตัวเล็กน้อย

“มาแล้วเหรอ” แม้ดวงตาจะปิดสนิทแต่กลับมีเสียงดังขึ้นมา

“เราทำเสียงดังเหรอ ขอโทษนะ” ผมค่อยๆ แทรกตัวลงใต้ผ้าห่มอย่างเบาๆ

“ไม่หรอก แค่ยังนอนไม่หลับนะ” มือหนาดึงผมเข้าไปกอด “อีกอย่าง รอนอนกอดแฟนด้วย”

“แค่กอดเหรอ” ผมแกล้งแซว

“หรือจะทำอย่างอื่นด้วยดีนะ” ไม่พูดเปล่า ผมก็โดนคนข้างๆ ขโมยหอมแก้มทันที “หรือว่าจะอย่างนี้ดีนะ” แน่นอนว่าสัมผัสต่อไปมันคือมือของเต็งหนึ่งเริ่มมาซุกซนบริเวณขอบกางเกงจนผมรีบจับไว้ได้ทัน

“ทะลึ่ง”

“ก็นึกว่าอยากได้แบบนี้” เต็งหนึ่งหัวเราะ

“พอเลยๆ นอนได้แล้ว”

“ครับๆ”

แน่นอนว่า บทจะนอนก็นอนกันจริงๆ ครับ เต็งหนึ่งได้แต่นอนนิ่งๆ โดยที่มือหนายังคงโอบกอดช่วงเอวของผมเอาไว้ แต่ผมกลับยกมือนั้นออกแล้วเป็นคนกอดเต็งหนึ่งแทน พร้อมกับซบหน้าตัวเองลงบนอกหนาราวกับเด็กน้อยที่ต้องการความอบอุ่นจากคนพิเศษ

“เป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย ทำไมวันนี้แปลกๆ”

“เราขออยู่แบบนี้สักพักนะ”

“อ้อนนะเรา”

มือขวายกขึ้นมาลูบผมเบาๆ

“ขอบคุณนะ”

แน่นอนว่าเต็งหนึ่งไม่พูดอะไร แล้วปล่อยให้ผมนอนท่านั้นต่อ จนไม่รู้เลยว่าดวงตาคู่นี้ค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับเข้าสู่ห้วงนิทรา

“ฝันดีนะครับ” เต็งหนึ่งจุ๊บหน้าผากผม และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน

การได้นอนหลับข้างคนพิเศษแถมยังมีไออุ่นจากคนๆ นั้นช่วยให้เราหลับสบายถือเป็นสิ่งที่วิเศษสุดๆ สำหรับผม มันเหมือนร่างกายของเรานั้นได้พักผ่อนกว่าปกติหลายเท่า

“อรุณสวัสดิ์”

เป็นเสียงของเต็งหนึ่งที่ทักทายผมยามเช้า และพอผมมองดีๆ ตอนนี้ผมยังนอนในอ้อมกอดของเต็งหนึ่งไม่ต่างไปจากเมื่อคืน

“ขอโทษ”

นั่นคือสิ่งแรกที่ผมคิดออก พอผมลุกขึ้นมา เต็งหนึ่งก็รีบใช้มืออีกข้างนวดแขนตัวเอง

“ไม่คิดว่าจะหลับไปแบบนั้น”

“ช่างเถอะ แค่เห็นต้นน้ำหลับสบาย แถมยิ้มเล็กยิ้มน้อยแบบนั้นเราก็ไม่กล้าขยับออก ปล่อยให้นอนหลับไปจนเช้าเลย”

“แล้ว...” ผมมองไปที่แขน

“เดี๋ยวกินยา แล้วก็ทายาสักหน่อยก็ดีขึ้น ไม่ต้องคิดมาก” มือหนายกขึ้นขยี้หัวผมเบาๆ “รีบไปอาบน้ำเถอะ วันนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”

“ก็ได้” ผมรีบลุกจากเตียง

“ต้นน้ำ”

“หืม?”

“เสร็จแล้วรอหน้าบ้านนะ เราจะได้ไปมหาลัยพร้อมกัน”

“อืม” ผมยิ้มตาหยี จนคนตรงหน้าหัวเราะ

พอกลับเข้ามาในบ้าน ทุกอย่างดูเงียบสงบ จากทีแรกที่คิดว่าน้าพิมพ์คงจะอบรมโอ๊ตเป็นการใหญ่จนเกิดเรื่องใหญ่ภายในบ้านขึ้น แต่ทุกอย่างกลับเป็นปกติ โอ๊ตนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ ส่วนน้าพิมพ์กับน้าอาร์มเองก็คุยเรื่องทั่วไปตามปกติ

“มาแล้วเหรอต้นน้ำ กินอะไรมาหรือยัง”

“ยังเลยครับ แต่ผมว่าจะรีบไปอาบน้ำแล้วไปมหาลัยเลย คงจะไปหากินข้างหน้ากับเต็งหนึ่งนะครับ” ผมตอบ “ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

น้าพิมพ์ไม่ได้ว่าอะไรต่อ จากนั้นก็หันไปดุโอ๊ตเรื่องกินข้าวหก

ทุกอย่างยังคงปกติ ราวกับไม่มีเรื่องใดๆ เกิดขึ้น สงสัยคงจะเป็นผมเองที่คิดมากเกินไป





* ติชมกันได้นะ ไรท์อยากฟัง อิอิ *

[MayA@TK]

 

[kenjangclub]

Senior The Series : Happy New Year



แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในกระห้องทำให้ผมที่นอนหลับสบายใต้ผ้าห่มผื่นหนาต้องขึ้นจากนิทราที่แสนสบาย หากแต่มีแขนหนาของเต็งหนึ่งโอบกอดเอาไว้ยิ่งทำให้รู้สึกอุ่นเป็นพิเศษ

“ตื่นได้แล้ว” ผมบอกคนข้างๆ ที่ยังนอนหลับสนิทอยู่

แต่ไม่ว่าจะปลุกยังไงสุดท้ายผมก็เลยปล่อยให้ร่างหนานอนต่อไป

หลังจากจัดการกิจวัตรประจำวันเสร็จสิ้นผมก็เดินออกมาด้านนอก ตอนนี้แม่ของผมกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่อย่างตั้งใจ อาจจะเพราะวันนี้ไม่ต้องรีบเร่งออกไปขายขนมเหมือนทุกวันเลยมีเวลาทำอาหาร

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับแม่” ผมสวมกอดเอวของแม่หลวมๆ

“ตื่นแล้วไงเรา”

“ครับ”

“หิวหรือยังล่ะ แม่กำลังทำต้มยำกับผัดพริกให้ลูกอยู่เนี่ย” แม่พูดพลางชี้ไปยังหม้อต้มยำที่กำลังเดือดได้ที่แล้ว คิดว่าคงไม่อีกนานมันคงมาอยู่ในท้องผมแน่ๆ

“ทีแรกก็เฉยๆ นะ แต่ตอนนี้หิวแหละ”

“ถ้าหิวแล้วก็ไปตามเต็งหนึ่งมาด้วยสิลูก”

“โห รายนั้นนะเหรอ ผมปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น”

พูดถึงแล้วก็โมโห เพราะหลังจากเมื่อวานเรามาถึงที่บ้านนี้ เต็งหนึ่งก็ทำหน้าที่ลูกเขยที่ดีจนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้ เพราะช่วยงานแม่สารพัดจนนึกไม่ออกเลยว่าใครกันแน่ที่เป็นลูก แต่พอจะนอนก็ไม่ยอมนอนดันเล่นแต่เกมส์จนดึก สรุปตอนนี้ที่ไม่ยอมตื่นก็สาเหตุนี่แหละ

“ทำไมล่ะ เมื่อคืนดึกเหรอไงเรา”

“ก็ดึกนะครับ”

“ทำอะไรก็อย่าหักโหมร่างกายนะลูก” ผมว่าคำพูดของแม่มันฟังดูแปลกๆ นะ แล้วยิ่งเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ปิดท้ายด้วยเนี่ยยิ่งทำให้ผมคิดได้ทันทีเลยว่าตอนนี้แม่กำลังเข้าใจผมผิดแล้ว

“แม่ครับ มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” นี่ผมจะต้องพูดแก้ตัวยังไงเนี่ย คิดแล้วก็ปวดหัว

“แม่เข้าใจนะลูก วัยรุ่นก็แบบนี้แหละ” เอาเข้าไปสิครับ

“โธ่แม่” สุดท้ายผมก็ปล่อยให้ท่านคิดต่อไปคนเดียวแล้วเดินกลับห้องนอน

ทันทีที่เปิดห้องผมก็ยังคงเห็นเต็งหนึ่งนอนอยู่ในสภาพเดิม สมแล้วกับที่ทำให้แม่เข้าใจผิด เพราะนอกจากจะยังไม่ยอมตื่นแล้วเสื้อผ้าก็ไม่ใส่นอน

“เต็งหนึ่งตื่นได้แล้ว” ผมนั่งลงข้างๆ แล้วเขย่าแขนคนบนเตียงเบาๆ

“ยังง่วงอยู่เลย”

“ง่วงก็ต้องตื่น แม่ทำกับข้าวรอแล้ว”

“เข้าใจแล้วๆ” สุดท้ายคนตัวสูงก็ยอมลุกขึ้นนั่ง

“เข้าใจแล้วก็ไปล้างหน้าซะ เอ้านี่ผ้าเช็ดตัว”

“ขอบคุณนะ” เต็งหนึ่งรับผ้าแล้วเดินตรงเข้าห้องน้ำไปทันที



“อร่อยมากๆ เลยครับ” คำพูดแบบนี้คงไม่พ้นเต็งหนึ่งที่พูดเอาใจแม่ของผม แต่ความจริงมันก็อร่อยสมกับคำชมนั้นจริงๆ ไม่เพียงแต่ขนมที่ทำขายจะอร่อย แต่กับข้าวฝีมือท่านเองก็อร่อยไม่แพ้กัน จนว่าที่ลูกเขยอย่างเต็งหนึ่งต้องติดใจในฝีมือ

“อร่อยก็มากินบ่อยๆ นะลูก แม่จะได้ทำให้กิน ได้ข่าวว่าอยู่นู้นหากินลำบากใช่ไหม”

“ก็ประมาณนั้นครับ” เต็งหนึ่งตอบตามความจริง

“ถ้างั้นกินเยอะๆ เลย” จากนั้นบนจานของเต็งหนึ่งก็เต็มไปด้วยกับข้าวนานาชนิดๆ ที่แม่ผมจัดการให้ ซึ่งเจ้าตัวเองก็ดูจะมีความสุขกับมันเป็นพิเศษ

หลังจากมื้อเช้าจบลงแล้วสองคนก็ออกมาลานด้านนอกเพื่อจัดการกางเต้นท์สำหรับคืนนี้

ใช่ครับ เราสองคนสัญญากันเอาไว้ว่า คืนปีใหม่ เราจะมานอนดูดาวพร้อมนับเคาท์ดาวน์ไปด้วย ฟังดูโรแมนติคใช่ไหมครับ

และหลังจากทนหลังขดหลังแข็งไปพักใหญ่ เต้นท์ขนาดใหญ่ก็ถูกกางเสร็จ

“อยากให้ถึงกลางคืนไวๆ จัง” คนตัวสูงเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“ใจร้อนจังนะ” ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ก็เป็นปีแรกที่จะได้เคาท์ดาวน์กับแฟนนี่ครับ”

“....” ผมยิ้มให้แทนคำพูดแล้วเดินเข้าไปด้านในเพื่อยกที่นอนกับหมอนออกมา



ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยบรรดาเหล่าดวงดาวมากมายนับไม่ถ้วน เราใช้เวลานอนมองพวกมันอย่างเพลิดเพลิน จะต่างก็ตรงที่คนด้านข้างของผมดูจะสนใจพวกมันเป็นพิเศษ อาจจะเพราะผมเคยเห็นมันมาตลอดก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษ แต่สำหรับเต็งหนึ่งการได้เห็นดาวแบบนี้ถือเป็นสิ่งที่แปลกใจ

“ไม่คิดว่าเลยนะเนี่ยว่าบนท้องฟ้าจะมีดาวเยอะขนาดนี้” มือหนาชี้ไปรอบๆ อย่างตั้งใจ

“เราดีใจนะที่นายชอบนะ” ผมระบายยิ้มออกมา

“ต้นน้ำ”

“หืม?”

“ไม่ว่าดาวดวงไหนจะส่องประกายเจิดจรัส แต่ก็ไม่สว่างเท่ากับดาวที่อยู่ข้างๆ เราหรอกนะ”

“หมายความว่าไงเหรอ” ผมหันไปมองคนข้างๆ เพื่อรอคำตอบ

“ดาวต้นน้ำไง”

“มีด้วยเหรอ” ผมทำหน้าสงสัย

“ก็อยู่ข้างๆ เรานี่ไง ดาวที่คอยให้แสงสว่างกับเรามาโดยตลอด และคิดว่าจะต้องอยู่กับเราตลอดไปด้วย” มือหนาดึงผมเข้าไปกอด พร้อมกับจุมพิตที่หน้าผาก “ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆ มาตลอด”

“อืม ขอบคุณเหมือนกันนะ”

“สวัสดีปีใหม่นะครับ” เต็งหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากเสียงนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้ได้ล่วงเลยถึงวันใหม่ของปี “รักกับเราไปนานๆ นะ”

“สวัสดีปีใหม่เหมือนกัน จะรักไปนานๆ เลยครับ” ผมพูดเสร็จก็ไม่ลืมที่จะฝังจมูกลงบนแก้มของเต็งหนึ่ง “รู้ไหม วันพิเศษไหนๆ ก็ไม่เท่ากับคนพิเศษที่อยู่ข้างกายหรอก จริงไหม”

“อืม”

“เข้าเต้นท์กันเถอะ”

“อะไรเนี่ย อยู่มาชวนเข้าเต้นท์ อยากแล้วเหรอ”

“ทะลึ่ง ง่วงนอนแล้วเหอะ” ผมทุบลงบนอกไปหนึ่งทีข้อหาหมั่นไส้ แล้วเดินหนีเข้าเต้นท์ทันที

“โห ล้อเล่นนิดเดียวเอง” สุดท้ายเต็งหนึ่งก็ยอมแพ้แล้วแล้วเดินตามเข้ามา



อย่าว่าแหละครับ ไม่ว่าจะวันพิเศษไหนๆ ก็ไม่อาจเท่ากับการมีคนพิเศษอยู่ข้างกาย

แล้วคุณล่ะครับ วันพิเศษแบบนี้มีคนพิเศษเอาไว้ข้างกายหรือยัง ?



สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ

เต็งหนึ่ง / ต้นน้ำ

[MayA@TK]

 

 

[kenjangclub]

​

Chapter 18 : พี่ชายขายาว

ยิ่งใกล้วันเฉลยพี่รหัสมากเข้าไปเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น เพราะอะไรก็เหรอ ก็เพราะว่าผมยังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอนะสิครับ

ความจริงก็น่าจะหาเจอได้ตั้งนานแล้วเพราะผมได้คำใบ้จากพี่ก้องมาก็หลายวันแล้ว แต่ผมก็ยังจมอยู่กับที่และไม่คิดจะตามหา ต่างจากเพื่อนร่วมคลาสที่ตอนนี้เจอพี่รหัสตัวเองไปหลายคน เห็นทีแบบนี้ก็คงไม่พ้นการโดนทำโทษอีกตามเคย

“คิดไรอยู่เนี่ย” หมอกนั่งลงข้างๆ ผม ในของเขาคือกระดาษสีที่ดูเหมือนจะถูกเพื่อนใช้ให้ตัด

ตอนนี้พวกเรากำลังจัดบอร์ดกิจกรรมอยู่ใต้คณะ แถมแต่ละคนก็ดูสบายๆ เพราะใกล้จะเสร็จแล้ว ส่วนผมเองก็ออกแรงช่วยไปแรกๆ จนตอนนี้สามารถมานั่งอู้ได้นิดหน่อย

“เรื่องพี่รหัสนะ ยังไม่ได้เริ่มหาเลย” ผมตอบตามความเป็นจริง

“พอกัน สงสัยโดนพี่ก้องทำโทษอีกแน่ๆ”

หมอกดูจะไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่

“แต่จะว่าไปคำใบ้ที่พี่ก้องให้มาก็น่าคิดนะ เจอบ่อยพอๆ กับเจอพี่เขา จะว่าไปคนที่เจอแบบนั้นก็มีไม่กี่คน”

แม้หมอกจะทำหน้านึกคิด แต่มือก็ยังคงทำงานตัวเองอยู่ตลอด

“น้องต้นน้ำ” เสียงใสๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากอีกฝาก ผมหันไปเจอกับรุ่นพี่ปีสองที่ดูเหมือนตั้งใจจะมาหาผมโดยเฉพาะ

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ พลางมองพี่ผู้หญิงตรงหน้า

“มองหน้าพี่แบบนี้แสดงว่าจำพี่ไม่ได้ใช่ไหม” งานเข้าเลยครับ นี่ผมจะโดนทำโทษไหมเนี่ย

“ขอโทษครับ”

“อะไรวะต้นน้ำ จำพี่ฟ้าไม่ได้เหรอ” หมอกเป็นคนเตือนสติผม

“น้องนี่เก่งนะเนี่ยจำพี่ได้ ส่วนเราถ้าคราวหน้าจำพี่ไม่ได้อีก เตรียมตัวโดนทำโทษได้เลยนะ” บางทีผมก็รู้สึกว่าพี่ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวไม่ต่างไปจากพี่ก้องแฮะ

“ขอโทษครับ” นี่ผมต้องขอโทษอีกกี่ครั้งเนี่ย

“ช่างเถอะ เอานี่” ถุงขนมขนาดใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้าผม

“อะไรครับ” แม้ว่าจะรู้ว่าในถุงใบนั้นคือขนม ขนมที่ล้วนแต่เป็นของชอบผมทั้งนั้น แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือพี่เอาขนมพวกนี้มาให้ผมทำไม

“ก็ขนมนะสิ”

“ของพี่เหรอ”

“พี่รหัสเราฝากพี่มาให้ เขาคงอยากให้เรารีบหาพี่เขาให้เจอไวๆ ก็ได้มั้ง” พี่ฟ้าตอบ “รายนั่นนะ ดูตื่นเต้นจะตาย ยิ่งถ้าต้นน้ำหาพี่เขาเจอไวๆ นะ พี่คิดว่าเขาคงยิ้มไม่หุบแน่ๆ”

“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“พี่ล้อเล่น เอานี่ รับไปสิ”

ผมรับถุงขนมมา

“ฝากขอบคุณพี่รหัสผมด้วยนะครับ”

“ได้จ๊ะ” พี่ฟ้ายิ้มรับ “ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ ตั้งใจทำงานกันนะ”

“ขอบคุณครับ” ผมกับหมอกยกมือไหว้อีกรอบ

“โห ต้นน้ำ พี่รหัสนายนี่ใจปล้ำนะเนี่ย ซื้อขนมมาให้เยอะเลย”

หมอกเปิดถุงขนมนั้นอย่างตื่นเต้น ความจริงมันควรจะเป็นผมมากกว่าที่ควรจะตื่นเต้นแบบนั้น

“ว่าแต่ไปรู้ได้ไงเนี่ยว่านายชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร”

...นั่นสิ เขารู้จักผมได้ยังไง…

คนที่ผมเจอบ่อยกว่าก็มีไม่กี่คน

พี่ก้อง...พี่แอน...แล้วใครอีกนะ

“เป็นไปไม่ได้” สรุปนี่ผมมองข้ามคนๆ นี้ไปได้ยังไง

“นายว่าอะไรนะ”

หมอกเงยหน้าผมอย่างงงๆ เป็นใครก็ต้องงงแหละครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังคิดหนักแถมคิดไรก็พูดออกมาหมดจึงไม่แปลกที่หมอกจะมองแบบนั้น

“รุ่นพี่คนอื่นๆ ส่วนใหญ่เราจะเจอกันตอนรับน้อง หรือวันที่รุ่นพี่เรียกทำกิจกรรม แต่กลับมีคนหนึ่งที่เราเจอบ่อยมาก บ่อยกว่าพี่ก้องด้วย”

“ใครเหรอ”

“เต็งหนึ่ง เต็งหนึ่งคือพี่รหัสเรา”

“บังเอิญไปป่าว”

หมอกดูไม่ค่อยใส่ใจกับความคิดของผมเท่าไหร่ แต่ในน้ำเสียงกลับดูไม่พอใจนิดๆ ที่ผมเดาว่าเป็นเต็งหนึ่ง

ความจริงหมอกเองก็กลับมายิ้มแย้มแบบเดิมแล้วบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก จนบางทีผมก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร แล้วยิ่งผมเอ่ยชื่อนี้ออกมาอีกก็ดูเหมือนสีหน้าแบบนั้นจะกลับมาอีก

“ต้นน้ำมาช่วยกันหน่อยสิ”

สุดท้ายผมก็ต้องหยุดความคิดเหล่านั้นเอาไว้ก่อนแล้วไปตั้งหน้าตั้งตาช่วยเพื่อนทำงานต่อ

สำหรับผมกับเต็งหนึ่งทุกอย่างยังคงปกติ เช้ามาเรียนด้วยกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเรียนตามปกติ เจอกันอีกทีก็ตอนเข้านอนด้วยกัน ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่านั้น แต่ในทุกวันผมกลับได้ขนมจากพี่รหัสทุกครั้งโดยที่เต็งหนึ่งยังคงแสดงสีหน้าปกติราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเกิดขึ้น

อย่างเช่นตอนนี้ที่พวกเรากำลังจะกลับบ้านพร้อมกัน และในมือของผมเองก็ยังคงเต็มไปด้วยถุงขนมใบโตที่เพิ่งได้จากรุ่นพี่คนหนึ่งที่เหมือนตั้งใจเอาขนมจากพี่รหัสผมมาให้โดยเฉพาะ

“นั่นอะไรนะ” เต็งหนึ่งถามถึงถุงขนมในมือผมอย่างสนใจ

“ขนมนะ”

“ของใคร” ทำไมน้ำเสียงต้องข่มด้วยเนี่ย

“ของผู้ชาย” ใช่ครับของผู้ชาย แถมคนๆ นั้นยังยืนอยู่ข้างๆ ผมด้วย

“ผู้ชายที่ไหน ใครบังคับมาจีบแฟนเรา” เอาเข้าไปครับ บทจะเล่นก็ตีบทซะแตกเลย นี่ถ้าเอาชื่อไปเสนอคงได้รับรางวัลแน่ๆ

“หึงเหรอ”

“ใช่ หึง แถมหึงมากด้วย”

“พี่รหัสเราให้มานะ” ผมตอบไปตามความตรงเพื่อหวังดูปฏิกิริยาของคนข้างๆ “พี่เขาใจดีมากเลย ซื้อขนมมาฝากเราทุกวัน แถมยังรู้ใจเราอีกด้วยนะว่าเราชอบอะไร”

“พี่รหัสเหรอ”

ดูเต็งหนึ่งเองจะไม่รู้สึกอะไรกับคำๆ นี้เท่าไหร่ หากแต่ยังคงแกะขนมที่ผมได้มากินไปเรื่อยๆ ราวกับว่าของตัวเอง แต่ถ้าเต็งหนึ่งเป็นพี่รหัสผมจริงๆ ก็คงไม่ต่างจากคนที่กินขนมตัวเองนั่นแหละ

“แล้วเจอพี่รหัสหรือยังเนี่ย” นั่นสิเนอะ ผมหาเขาเจอหรือยัง

“เหมือนจะเจอ แต่ยังไม่เจอ” คำตอบนี้คงพอจะช่วยได้ เพราะพี่รหัสของผมยังกินขนมตัวเองอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละ

“ตกลงเจอหรือไม่เจอ งงนะเนี่ย”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมพูดได้เท่านั้น เพราะถ้าผมพูดเยอะไปกว่านี้ก็กลัวจะว่าที่พี่รหัสของผมคนนี้จะแปลกใจที่ผมเจอเขาง่ายเกินไป

“ถ้าไงก็รีบหาได้แล้วนะ ใกล้วันเฉลยพี่รหัสแล้วไม่ใช่เหรอ” มือหนายกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ “อย่าโดนทำโทษแบบครั้งก่อนอีกไงเรา”

“ไม่เอาแล้วล่ะ” ผมหัวเราะ

“ดีแล้ว เพราะเราก็ไม่ชอบแบบนั้นเหมือนกัน มีอย่างที่ไหนโดนไปจับเป็นคู่จิ้นกับผู้ชายคนอื่น แถมไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ดันเป็นแฟนเก่าอีก แถมยังสนิทกันเกินหน้าเกินตา หนักสุดก็ให้ไปถ่ายแบบคู่จิ้นด้วยกัน มีเหรอตัวจริงอย่างเราจะไม่คิดเล็กคิดน้อยบ้างนะ” เต็งหนึ่งพูดร่ายมาเป็นชุดจนผมอดขำไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่าคนตัวสูงจะมีมุมแบบนี้

“แต่ตัวจริงก็สามารถชนะใจเราได้ไม่ใช่เหรอ”

“พูดให้ดีใจเล่นใช่ป่ะเนี่ย”

“ใครบอก พูดจากใจเลยต่างหากล่ะ”

“ขอบคุณนะ” รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“กลับกันเถอะ เดี๋ยวกลับไปไม่ทันมื้อเย็น”

“อืม”

แล้ววันสุดท้ายของเด็กปีหนึ่งอย่างพวกผมก็มาถึง วันที่พวกผมจะต้องรู้แล้วว่าใครคือพี่รหัสของตัวเอง การตามหาพี่รหัสจบลงแล้ว และแน่นอนว่าผมยังคงคิดเหมือนเดิมว่าเต็งหนึ่งคือพี่รหัสของผม

การเฉลยพี่รหัสไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย แค่ให้เด็กปีหนึ่งแต่ละคนเดินออกไปด้านหน้าแล้วเขียนชื่อพี่รหัสของตัวเองลงในแบบฟอร์มที่รุ่นพี่เตรียมไว้ หลายคนดูตื่นเต้นกับกิจกรรมตรงนี้มาก อย่างที่บอกแหละครับว่ามีหลายคนยังหาพี่รหัสไม่เจอ จึงเป็นเรื่องไม่แปลกที่คนเหล่านั้นจะรู้สึกประหม่าไม่ต่างไปจากผม

“ต่อไปน้องต้นน้ำ เชิญด้านหน้าเลย” ผมลุกขึ้นแล้วตรงไปยังโต๊ะตรงด้านหน้า

แผ่นกระดาษตรงหน้า ถูกแบ่งเป็น 3 ช่อง

ช่องแรกเป็นชื่อของผม

ช่องที่สองคือโค้ชลับที่ผมจับได้ ‘พี่ชายขายาว’

และช่องสุดท้าย ชื่อพี่รหัสของผม ที่ตอนนี้เป็นเพียงแค่ช่องว่างเปล่า

มือที่กำปากกาอยู่เลื่อนไปยังช่องสุดท้ายก่อนจะค่อยๆ บรรจงเขียนชื่อคนๆ หนึ่งลงไปอย่างช้าๆ โดยมีบรรดาเหล่ารุ่นพี่คอยสังเกตการณ์อยู่ตลอด และหนึ่งในนั้นก็คือคนที่ผมคิดมาโดยตลอดว่าเขาคือพี่รหัสของผม

‘เต็มหนึ่ง’

นั่นเป็นชื่อที่ผมเขียน และแน่นอนว่าพี่ก้องมองผมแล้วยิ้มให้กำลังใจ

“เสร็จแล้ว น้องคนต่อไปเลยครับ”

ผมกลับไปนั่งที่ ก่อนที่หมอกจะเป็นคนต่อไป

ดูท่าทางของหมอกเองจะสบายๆ ต่างจากผมที่รู้สึกกดดันเล็กน้อยแม้ว่าจะมั่นใจก็ตาม พอเขียนเสร็จหมอกก็กลับมานั่งลงข้างๆ ผม

“คิดว่าไง จะโดนทำโทษไหม” หมอกเอ่ยถามผมเบาๆ โดยที่สายตายังคงมองไปด้านหน้า

“ไม่แน่ใจ”

“อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็รู้แล้วล่ะว่าใครตอบผิดใครตอบถูก”

หมอกชี้ไปทางด้านหน้าที่ตอนนี้คนสุดท้ายเพิ่งจะเขียนเสร็จ ก่อนที่พี่ก้องจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นแล้วยื่นส่งให้รุ่นพี่ด้านหลังเพื่อทำการเช็คความถูกต้องว่าพี่รหัสที่พวกเราเขียนไปนั้นถูกต้องหรือไม่

ใช้เวลาประมาณ 10 นาที ใบรายชื่อนั้นก็กลับมาอยู่ในมือพี่ก้องอีกครั้ง

“ต่อไปนี้จะประกาศคนที่เขียนชื่อพี่รหัสถูกต้องนะครับ”

แน่นอนว่าทุกคนต่างพากันเงียบเพื่อรอฟังว่าจะมีชื่อของตัวเองอยู่หรือไม่ ไม่ต่างไปจากกับผมกับหมอกที่ได้แต่นั่งลุ้นว่าสิ่งที่เขียนไปจะถูกไหม

“ทุกคนเขียนถูกหมดครับ”

เกิดเสียงเฮลั่นจนรุ่นพี่หลายๆ คนต่างพากันยกนิ้มขึ้นอุดหู ผมเองก็ดีใจไม่ต่างไปจากคนอื่นที่เขียนชื่อพี่รหัสตัวเองถูก แถมคนที่ผมพูดถึงก็กำลังยิ้มเล็กยิ้มน้อยมาให้ผมจากอีกฝากจนผมรีบหันหน้าหนีแทบไม่ทัน

“ว่าแต่นายเขียนชื่อใครไปเหรอ” ผมหันไปถามคนข้างๆ ที่ดูจะไม่ได้แสดงอาการดีใจเหมือนกับคนอื่นๆ สักเท่าไหร่

“อยากรู้จริงเหรอ” ผมหยักหน้าแรงๆ

“คนนั้นไง คนที่เรารู้จักกันดี”

นิ้วยาวของหมอกชี้ไปยังคนด้านหน้าทันที



 

[DrSlump]

 

[Tiffany]

หาคู่ให้หมอกหน่อยจ้า เดี๋ยวหมอกจะเหงา

[fc_fic]

 

[net. net_n2537]

 

[kenjangclub]

​Chapter 19 : ของขวัญ

ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

เปิดตัวคู่ใหม่อีกหนึ่งคู่  ใช่ป่ะเนี่ย  อิอิ

[kenjangclub]

 

รอลุ้นตอนต่อไป

[kenjangclub]

Chapter 20 : สายรหัส

 ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

 

[DrSlump]

 

[kenjangclub]

Chapter 21 :รุ่นพี่

ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

  

[iceman555]

 

[kenjangclub]

Chapter 22 : หมอก(1)

 ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

 

จะรุกเขาแต่กลับกลายเป็นต้องรับเขาซะงั้น

[kenjangclub]

Chapter 23 :หมอก (2)

 ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

 

[kenjangclub]

Chapter 24 : ปิดเทอม

ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

 

[kenjangclub]

Chapter 25 : คนนี้แฟนผมเอง

 ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

 

คุณแม่ช่างรู้ใจลูกจริง ๆ

ป.ล. นี่ถ้าหากว่าตอนใหม่นี่มาช้ากว่านี้อีกสักหนึ่งสัปดาห์ก็ครบเดือน จะแปะสติ๊กเกอร์จุดธูปแล้วนะเนี่ย 555 

[Billie]

 

[kenjangclub]

Chapter 26: พ่อค้าสุดหล่อ

 ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ

[DrSlump]

 

[kenjangclub]

Chapter 27 : พักผ่อน

 


ติดตามในรูปแบบเล่มนะครับ