ตอนพิเศษ จะกลับหรือไม่กลับ?! by พี่อิฐ
[/size]
เนื้อหาในตอนพิเศษนี้ สปอยเนื้อหาหลักเยอะมากกกก มากแบบเกือบเฉลยปมทุกอย่าง ใครไม่อยากถูกสปอยสามารถข้ามไปได้ค่ะ
จริงๆ ก็แอบรู้สึกผิดที่ทิ้งเรื่องนี้ไปนาน แต่มันมีเหตุขัดข้องนิดหน่อย ไม่สามารถแต่งต่อได้ ได้แต่เอาตอนพิเศษมากราบขอโทษไปก่อน แฮะๆ
แนะนำตอน ตอนพิเศษนี้เป็นเนื้อหาของ พี่ชายของอัฐ พี่อิฐ เป็นแนว ระบบ ค่ะ ถ้าใครไม่ชอบแนวระบบสามารถปิดไปได้อีกเช่นกัน เวลาอ่านระวังงงชื่อของพี่อิฐกับอัฐนะคะ ต่างกันแค่สระตัวเองเดียวเอง Orz
=====================================================
อิฐไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดี ตอนที่รู้ข่าวว่าน้องชายตัวเองสลบจาการพลัดตกเนินสูงแค่สองเมตรแต่ป่านนี้ยังฟื้น
อิฐนั่งเอามือกุมขมับ วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่น้องชายเขานอนเป็นผักอยู่บนเตียง คือในฐานะพี่ชาย อิฐรู้ว่าอิฐควรเศร้าแต่เนินสูงสองเมตร เอ็งยังโง่เอาหัวไปโหม่งโคลนจนสลบได้อีกนะ
ไอ้อัฐ...
“ไอ้อัฐ! ฟื้น!”
อิฐฟาดกะโหลกน้องชายที่นอนอยู่ไปหนึ่งป้าบจนเพื่อนที่เป็นหมอทหารต้องรีบลากเขาออกมา อิฐเป็นนายทหารประจำเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าแห่งนี้มาแล้วห้าปี และปีนี้ก็เป็นปีแรกที่เขาได้ทำงานร่วมกับน้องชาย จริงๆ ตอนที่น้องชายขอมาเป็นสัตวแพทย์อยู่ที่นี่น่ะ เขาก็ไม่เห็นด้วยเท่าไหร่หรอกเพราะน้องชายเขามันโก๊ะ เดินอยู่ดีๆ เดี๋ยวก็ตกหลุมอากาศ เดินกลางป่าสิบก้าวก็สะดุดกิ่งไม้ล้มไปแล้วสามรอบ เรียกง่ายๆ ว่าถ้ามาทำงานอยู่ที่นี่ด้วยกันก็น่าจะเป็นการมาเพื่อเพิ่มภาระให้เขามากกว่า
แล้วก็จริง จากที่ถามคนอื่นมา อัฐมันไปเห็นลูกช้างหลงฝูงเดินกะเผลกๆ อยู่ใกล้ๆ แล้วก็ด้วยความที่มันเป็นสัตวแพทย์เห็นสัตว์เจ็บทีต้องรีบปรี่เข้ารักษาประหนึ่งว่าสัตว์ตัวนั้นเป็นญาติของตัวเอง แล้วตอนที่ไอ้อัฐจะเข้าไปรักษาช้างตัวนั้นน่ะ เพื่อนร่วมทีมที่อยู่ด้วยกันก็ห้ามปรามแล้ว เพราะขึ้นชื่อว่าช้างป่าต่อให้เป็นลูกช้างก็ใช่ว่าจะเชื่อง ยิ่งถ้าตัวลูกมันอยู่ตรงนี้ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโขลงของมันก็ต้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แหละ โชคดีที่สุดท้ายรอจนอัฐรักษาแผลให้ลูกช้างตัวนั้นเสร็จโขลงของมันก็ยังไม่โผล่มา แต่ไอ้น้องชายจอมซุ่มซ่ามของเขาก็ยังไม่วายหาเรื่องใส่ตัว ไม่ถูกช้างทั้งโขลงกระทืบตาย แต่ดันเดินตกเนินที่อยู่ใกล้ๆ จนป่านนี้ก็ยังไม่ฟื้น
อิฐนวดขมับตัวเอง
โบกมันอีกสักรอบดีไหม เผื่อมันจะฟื้นขึ้นมา
อิฐพยายามหักห้ามใจ (มือ) ตัวเองแล้วมองน้องชายที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้า ไอ้อัฐ... น้องชายของเขาเหมือนคนที่นอนหลับไปเท่านั้น อัฐหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ไม่ได้ออกยาวเข้าสั้นเหมือนคนที่อยู่ในอาการโคม่า และจากที่ไอ้หมอมันตรวจดู อัฐไม่ได้มีอาการของคนสมองบวม ไม่ได้มีบาดแผลภายนอก ไม่มีแม้แต่รอยแดงด้วยซ้ำ นี่ถ้าไม่ติดว่าอัฐหลับยาวเกิน 24 ชั่วโมงปลุกยังไงก็ปลุกไม่ตื่น ไอ้หมอคงไม่วิทยุมาบอกเขา ให้เขากลับมาจากภารกิจเร็วกว่ากำหนด
ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมไม่ส่งอัฐไปตรวจที่โรงพยาบาลตั้งแต่สองวันก่อน... ก็นะ ชีวิตจริงมันไม่ได้สวยงามเหมือนที่เห็นในข่าวประชาสัมพันธ์หรอก ไอ้ประเภทที่มีฮอร์เข้ามากลางป่า ดึกดื่นแค่ไหนก็มีคนมารับ เรื่องพวกนี้มันพอทำได้จริงแค่บริเวณชายป่าหรือพื้นที่ที่ปรับปรุงแล้วเท่านั้น แต่บริเวณที่พวกเขาพักกันอยู่นี่ เรียกได้ว่าเป็นกลางป่าจริงๆ กระท่อมมีไว้แค่ซุกหัวนอน แค่กันฝนได้ มีห้องครัวกับห้องน้ำ ไม่ต้องใช้ส้วมหลุมหรือก่อไฟทำอาหารเองแค่นี้ก็บุญหัวพวกเขาแล้ว ส่วนเรื่องรถ รถที่เข้ามาในป่าลึกขนาดนี้ได้ทั้งกรมมีอยู่หกคัน ตอนนี้ทุกคันกำลังออกปฏิบัติภารกิจ มีแต่คันของเขานี่แหละที่รีบกลับมาก่อนเพราะต้องพาอัฐไปโรงพยาบาล
อิฐจ้องหน้าน้องชาย
ทำกูเดือดร้อนขนาดนี้ ยังมีหน้ามาทำเป็นหลับสนิทอยู่อีก
“ปะ พาน้องไปโรงพยาบาลกัน”
ไอ้หมอเดินมาตบไหล่เขาปุๆ ตอนที่เห็นเขาเอาแต่จ้องหน้าน้องชาย ไม่ยอมเคลื่อนย้ายไอ้อัฐไปไหน ไอ้หมอมันเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วเหลือแค่พาอัฐขึ้นรถเท่านั้น เขายังมองหน้าน้องชายนิ่ง
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปอีกนานเท่าไหร่ ไอ้หมอที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงได้มาสะกิดเขาอีกรอบ มันมองหน้าเขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หุบปากลง เขาจ้องหน้ามันแทนหน้าน้องชาย
“รีบไปกันเดี๋ยวฝนตก หรือจะให้กูเป็นคนอุ้มน้องขึ้นรถ”
...ถึงเขาจะไม่ได้เป็นพวกรักน้อง แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายไส้ระกำถึงขนาดปล่อยให้น้องชายถูกคนอื่นลวนลาม อิฐอุ้มอัฐขึ้นจากที่นอน จัดท่าให้หัวของน้องชายซบอยู่กับไหล่ตัวเอง อัฐไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็ก แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาของพี่ชายที่อุ้มน้องชายมาตั้งแต่เด็ก
อิฐอุ้มน้องอย่างมั่นคงแล้วพาไปที่รถ ไม่สนใจเสียงไอ้หมอที่กำลังบ่นงุ้งงิ้ง
“กูเป็นหมอก็มีจรรยาบรรณหรือเปล่าวะ ไม่ใช่ว่ากูจ้องแต่จะลวนลามชาวบ้านสักหน่อย ไอ้เพื่อนเวร”
*
*
*
ระบบหมายเลข 2874343 ยินดีต้อนรับโฮสเข้าสู่ภารกิจ 'ตามหาน้องชายที่หายไป' ขอให้ท่านเพลิดเพลินกับประสบการณ์การเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ เมื่อท่านปฏิบัติภารกิจสำเร็จ ท่านจะได้รับรางวัล 'สิทธิพาน้องชายกลับบ้าน'
กรรรร!!!
ถ้าก่อนหน้านนั้นอิฐไม่รู้จะจัดการกับน้องชายยังไงดี ตอนนี้อิฐก็รู้คำตอบแล้วว่า ถ้าเขาเจอไอ้น้องชายตัวแสบที่ตกเนินสูงแค่สองเมตร แต่สลบไม่ฟื้นนี่นะ เขาจะ...
กรรรรร!!!!!
อิฐคำราม เกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายแล้วพุ่งเข้าไปงัดข้อกับกวางมูส จากข้อมูลที่ระบบให้มา ปีนี้เป็นปีที่ 31 หลังจากเกิดเหตุการณ์ซอมบี้ครองเมือง และปีนี้เป็นปีที่สองที่เริ่มมี ‘ซอมบี้กลายพันธุ์’
ซอมบี้กลายพันธุ์คืออะไร ซอมบี้กลายพันธุ์คือซอมบี้ที่มี ‘ร่างกายแข็งแรงและมีสติปัญญา’ ซอมบี้กลุ่มนี้จะกัดและแพร่เชื้อใส่สิ่งมีชีวิตทุกอย่างตั้งแต่แมลงไปจนถึงมนุษย์ และด้วยความที่มีสติปัญญา ซอมบี้ที่วิวัฒนาการแล้วจึงไม่เคยปล่อยให้ตัวเองหิวตายหรือปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอลงเรื่อยๆ
อิฐเกร็งตัว เรียกพละกำลังทั้งหมดที่มีมาไว้ที่แขน กวางมูสตัวนี้คืออาหารมื้อแรกหลังจากที่เขาถูกดึงเข้ามาในระบบได้สองสัปดาห์
อิฐไม่รู้หรอกว่าไอ้ ‘ระบบ’ ที่ว่าคืออะไรกันแน่ แต่ตอนนี้เขาหิวแล้ว และต่อให้เขาต้องเสี่ยงกับการถูกกวางมูสขวิดตายแต่เขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้กวางตัวนี้หลุดมือไปเด็ดขาด
ตึง!!
กวางมูสถูกล้มลง อิฐเดินไปกระทืบกวางตัวนั้นซ้ำก่อนจะคว้าหินที่อยู่ใกล้ๆ มาทุบกะโหลกกวางจนแตก ในฐานะเจ้าหน้าที่อนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า อิฐรู้ว่าตัวเองกำลังละเมิดคำปฏิญาณที่ว่า 'จะปกป้องและรักษาพื้นป่าด้วยชีวิต' แต่ก็นะ ตอนนี้อิฐเป็นซอมบี้ ไม่ใช่เจ้าหน้าที่อนุรักา์พันธุ์สัตว์ป่า ดังนั้นต่อให้ต้องฆ่ากวางอีกเป็นสิบเป็นร้อยหรือเป็นพันตัวอิฐก็ไม่รู้สึกผิดอยู่ดี
หลังจากกินกวางจนเกือบหมดตัว อิฐก็เดินทางตามหาน้องชายต่อ จากข้อมูลที่ระบบบอกมา ตอนนี้อัฐอยู่ในไอดาโฮเขตพื้นที่ปลอดภัยเขตที่ 8 ที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นแหล่งที่อยู่อาศัย หลังจากเขตพักพิงทั้ง 7 แห่งก่อนหน้านี้เต็มแล้ว
อิฐเดินทางไปตามทางที่ระบบบอก เดี๋ยวขึ้นเหนือ เดี๋ยวลงใต้ เสียเวลาไปเกือบสามเดือนกว่าอิฐจะ ‘เดิน’ มาถึง เขตพื้นที่ปลอดภัยเขตที่ 8
กรรร...
อิฐคำรามเบาๆ พลางสูดหากลิ่นน้อง
ทำกูลำบากขนาดนี้ ถ้าเจอหน้ากัน กูจะกระโดดกัดให้หัวขาด
แต่ถึงอิฐอยากจะเจอ ‘น้องรัก’ ขนาดไหน แต่อิฐก็คิดว่าตัวเองคงผ่านระบบรักษาความปลอดภัยที่มีอยู่รอบๆ กำแพงไม่ได้ อิฐมองเห็นกล้องวงจรปิด และอิฐก็ได้กลิ่นคนเป็นลอยออกมาจากด้านในของกำแพง แต่การที่มีคนเป็นอยู่ภายในกำแพง แต่ภายในรัศมี 2 กิโลเมตรกลับไม่มีซอมบี้เลยสักตัว ย่อมต้องหมายถึงการรักษาความปลอดรอบๆ กำแพงมีสูงมาก อิฐยืนนิ่งคิดหาวิธี
[ท่านต้องการความช่วยเหลือจากระบบหรือไม่]
พอเลย
อิฐกดปิดปุ่มไม่รับความหวังดีจากระบบ สามเดือนที่ผ่านมา...
ถ้ากูตัดสินเดินตามแผนที่มาเอง ป่านนี้กูได้กลับบ้านแล้ว
[ระบบขออภัยในความผิดพลาด เนื่องจากซอร์ฟแวร์ของระบบมีปัญหาจึงทำให้ท่านได้รับความลำบาก ทางระบบขอเสนอ...]
พอ!
อิฐกดปิดปุ่มอีกรอบ
สามเดือนที่ผ่านมาอิฐเจออะไรมาบ้าง อย่าให้อิฐพูด หลงทางน่ะเรื่องเล็ก แต่เกือบตายแล้วติดอยู่ในระบบตลอดขีวิตน่ะเรื่องใหญ่!
อิฐไม่สนใจระบบ กลับมาคิดหาวิธีติดต่อน้องต่อ ระบบบอกว่าเจ้าอัฐอยู่ที่นี่สุขสบายดี ถึงจะเป็นซอมบี้แต่ก็สามารถใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ได้อย่างปกติโดยที่ไม่ถูกเด็ดหัวไปก่อน
อิฐเดินวนไปวนมาเพื่อหาวิธี ก่อนที่จะเลือกวิธีที่คลาสสิคที่สุด
ส่งจดหมาย...
แน่นอนว่าจดหมายที่ว่าไม่ได้หมายถึงการส่งจดหมายแบบกระดาษ อิฐเดินวนรอบๆ บริเวณกำแพง หาก้อนหินก้อนใหญ่ๆ หลายอันมาเรียงหน้าประตูทางเข้าตรงที่บริเวณกล้องวงจรปิดส่งมาถึงเป็นคำว่า
ไอ้อัฐ กลับบ้าน!
ภาษาไทย มีหัวครบทุกอักษร อิฐยืนรออยู่ข้างข้อความ นับเวลาถอยหลัง รอให้น้องตัวเองโผล่มา
ใช้เวลาไม่นาน...
ห้าชั่วโมง...
อิฐกระดิก_ีนรอ
มึงออกมาเมื่อไหร่ มึงเสร็จกูแน่
ครืน...
เสียงประตูเหล็กถูกเปิดออก อิฐเห็นซอมบี้ที่วิวัฒนาการแล้วตัวหนึ่งเดินนำออกมาก่อนตามด้วยกลุ่มเพื่อน
‘กลุ่มเพื่อน’ นี้ออกจะแปลกประหลาดเพราะประกอบไปด้วย คนเป็นที่ฉีดวัดซีนแล้ว 1 คน และซอมบี้ที่วิวัฒนาการแล้วอีกสองตน อิฐคำราม
กรรร!!!
ถ้าไม่ติดว่ามีคนถือปืนตามหลัง ‘น้องชาย’ มา อิฐกระโดดกัดไอ้อัฐขาดไปแล้ว
ฮรื่ออออออ!
ซอมบี้ตนแรก... หรือก็คือไอ้อัฐวิ่งโผเข้ามาหาอิฐอย่างดีอกดีใจ อิฐกางมือออก อ้าแขนรับน้องชายที่กระโจนเข้ามาโดยอัตโนมัติ ซอมบี้ตนนี้...
ซอมบี้ตัวนี้ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่เหมือนกับไอ้อัฐเลยสักนิด ไม่ว่าเป็นส่วนสูง รูปร่างหรือหน้าตา แต่ต่อให้ไอ้อัฐหน้าตาเปลี่ยนไปมากกว่านี้ ต่อให้มันเหลือแค่เพียงฝุ่นธุลี ในฐานะพี่ชายที่เห็นน้องชายมาตั้งแต่วันแรกที่มันเกิด อิฐไม่มีทางที่จะจำน้องชายของตัวเองไม่ได้
อิฐรับน้องชายเข้ามาอยู่อ้อมกอด ปล่อยให้อัฐเอาหัวมาถูๆ ไถๆ สลับกับเอาจมูกมาดมกลิ่นที่ติดอยู่ตามตัว
อิฐกอดน้องชายแน่น
ไอ้อัฐ...
“อัฐครับ”
ก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้คนที่เรียกชื่อน้องชายเขาอยู่นี่คือใคร แต่ถ้าสัญชาตญาณทำให้อิฐรับรู้ว่า ซอมบี้แปลกหน้าที่อิฐกำลังกอดอยู่นี่คือไอ้อัฐ
กับคนแปลกหน้าอีกคนคนนี้...
สัญชาตญาณก็กำลังบอกกับอิฐอีกเช่นกันว่า
ไอ้เวรนี่ต้องเป็นตัวการที่ทำให้น้องชายกูไม่ยอมกลับบ้านแน่นอน
หลังสิ้นสุดช่วงเวลาแห่งความประทับใจ อิฐก็ถูกน้องชายลากเข้ามาอยู่เขตกักกัน เขตกักแห่งนี้ไม่ใช่เขตกักกันโรค แต่เป็นเขตกักกันที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อสังเกตดูพฤติกรรมซอมบี้ ดูว่าซอมบี้กลายพันธุ์ตนนีเมียแนวโน้มที่จะทำร้ายคนที่อยู่ในชุมชนหรือไม่
ฮรื่อออ
ไอ้อิฐครางพลางวางเนื้อวัวสดที่หั่นแล้วตรงหน้าเขา ตลอดสองวันที่ผ่านมาไอ้อิฐวนเวียนอยู่รอบตัวเขาตลอด อิฐรับเอาวัวเนื้อวัวหนักสามสิบกิโลมากิน ก่อนถามไถ่น้องต่อจากเมื่อวานนี้
“ตกลงไอ้หนุ่มที่จ้องกูเขม็งนี่เป็นใคร”
อิฐครางปนคำรามใส่น้องชาย ในสายตาคนอื่น (นอกจากซอมบี้กลายพันธุ์) คงได้ยินแต่เสียงอิฐคำรามเท่านั้น อิฐคิดว่านี่คงเป็นวิวัฒนาการอย่างหนึ่งของพวกซอมบี้กลายพันธ์ุ เพราะถึงเราจะแค่ส่งเสียงครางฮึมๆ ฮัมๆ ใส่กันแต่พวกเราก็สามารถเข้าใจความหมายของมันได้โดยที่ไม่ต้องพูดเป็นประโยคออกมา
“อ๋ออ นั่นจอห์น เป็นคนที่ผมช่วยไว้เองแหละ”
ไอ้อัฐยืดอกอวดออกมาอย่างภาคภูมิใจ เมื่อสองวันก่อนอัฐมันเล่าแล้วว่าสิบเอ็ดปีที่ผ่านมามันต้องผจญกับอะไรมาบ้างอิฐสงสารน้องชาย... เพราะรู้ว่าสิบเอ็ดปีที่ผ่านมานี่ อัฐที่ไม่ระบบตัวดีคอยช่วยคงผ่านความลำบากมาไม่น้อย แต่สงสารก็อยู่ส่วนสงสาร เพราะนั่นไม่ใช่คำตอบที่อิฐอยากรู้ อิฐมองผ่านกระจกสังเกตการณ์ สบตากับไอ้เวรคนหนึ่งที่คอยตามมาสังเกตดูพฤติกรรมของเขาทุกครั้งที่ไอ้อัฐเข้ามาในห้องนี้ อิฐจ้องตามันเขม็ง
“พี่อิฐ พี่จ้องจอห์นทำไมอะ” ไอ้อัฐกะพริบตาปริบ
อ๋อ เป็นไอ้เวรที่ชื่อจอห์น
อิฐละสายตาจาก ‘จอห์น’ หันมาจัดการเนื้อวัวที่วางอยู่ตรงหน้า รอจนอัฐกินเนื้อวัวที่อยู่ในจานจนหมด อิฐก็ชวนน้องคุย เข้าเรื่องสำคัญทันที
“กูมาพามึงกลับบ้าน”
ไอ้อัฐตาโต ก่อนถามกลับด้วยความไม่เข้าใจว่า
“หมายถึงกลับไปเที่ยวบ้านที่ประเทศไทยน่ะเหรอ”
“ไม่ใช่ หมายถึง ที่ที่มึงกับกูจากมา กลับบ้านที่มีแม่กับไอ้อ้นคอยอยู่”
อิฐเล่าเรื่อง ‘ระบบ’ ให้น้องชายฟัง เล่าว่าหลังจากอิฐเฝ้าไข้น้องชายมาสามวันสามคืน อิฐก็ถูก ‘ระบบ’ ลากเข้ามาอยู่ที่นี่ ภารกิจหลักของอิฐคือการตามหาน้องชายให้เจอ และถ้าเจอ ขอแค่อัฐ เต็มใจยอมกลับบ้าน แค่แตะมืออิฐ ทั้งอัฐและอิฐจะได้กลับไปยังที่ที่จากมา กลับไปอยู่กับแม่และน้อง กลับไปอยู่ในบ้านที่อบอุ่นปลอดภัย ไม่ใช่ที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายทั้งจากคนและซอมบี้ด้วยกันแบบนี้
อิฐยืนมือไปหาน้อง
“แม่ห่วงมึงจนจะเข้าโรงพยาบาลตามมึงไปอีกคนแล้ว มึงนอนไม่ตื่นมาหกวันแล้ว นี่ไอ้อ้นก็ต้องลาหยุดเพื่อมาดูแลแม่มึงก็รู้ว่าน้องใกล้จะสอบใบประกอบวิชาชีพพยาบาลแล้ว ถ้าสอบไม่ผ่านน้องก็ต้องรอสอบอีกทีปีหน้า ไป กลับบ้านกันอย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วง”
อิฐยื่นมือค้างไว้ รอให้น้องมาจับมือ ต่อให้อิฐไม่เชื่อใจระบบเรื่องการแนะนำเส้นทางขนาดไหน แต่เรื่องสำคัญอย่างการ ‘พาน้องชายกลับบ้าน’ อิฐเชื่อว่าระบบไม่โกหกอิฐแน่ เพราะตั้งแต่ที่อิฐเจอหน้าน้อง ระบบก็ร้องโหยหวนกวนสุขภาพจิตและสุขภาพสมองอัฐอยู่ตลอดเวลาว่า
[ท่านจะใช้สิทธิในการพาน้องชายกลับบ้านเลยหรือไม่]
“แต่... แต่พี่แน่ใจว่าระบบอะไรนั่นสามารถพาเรากลับไปได้จริงๆ" ไอ้อัฐถามเหมือนลังเลไม่แน่ใจ "ไม่แน่... ไม่น่าว่า เอิ่ม... นี่ผมไม่ได้ด่าพี่นะแต่... แต่พี่น่ะ ประสาทหลอน หูแว่วไปเอง คิดว่าเสียงตัวเองคือระบบอะไรนั่นหรือเปล่า”
กรรรร!!!!
อิฐคำรามใส่น้องชายจนน้องชายสะดุ้งโหยงแล้วกระโดดหนีไปอีกทาง ด้วยท่าทางของอิฐตอนนี้ ไอ้น้องชายตัวดีมันคงรู้ตัวแล้วล่ะว่า ถ้ามันยังไม่หนีอีกอีก มันได้ถูกกำปั้นะเขกกะโหลกฐานลามปามแน่ๆ แต่ในสายตาคนนอก อิฐคงเหมือนซอมบี้เกรี้ยวกราดที่พร้อมจะฉีกกระชากซอมบี้ด้วยกันเป็นชิ้นๆ
ไอ้จอห์นเวร (จองเวร...) รีบเปิดประตูเข้ามาทันที มือของมันถือปืนลูกดอกอาบยายับยั้งการเคลื่อนไหวของซอมบี้
อิฐคำรามก้อง
“เรื่องของพี่น้อง มึงไม่ต้องมาเสือก!”
แต่น่าเสียดายที่ไอ้จอห์นเวรนั่นไม่เข้าใจภาษาของซอมบี้ ไอ้เวรตะไลนั่นยกปืนลูกดอกขึ้นแล้วเล็งตรงมาที่เขา จนไอ้อัฐต้องวิ่งไปขว้างทางปืน
“อย่า จอห์น นั่น พี่”
ไอ้อัฐพูดขึ้นพลางเอามือกดปลายปืนที่ถูกปลดเซฟแล้วลง
อิฐคำรามกร้าวอีกที
พวกมึงอยู่กันมาได้ยังไง...
โดยเฉพาะมึงเลย ไอ้เวร มึงไม่เคยสอนน้องชายกูหรือไงวะ ว่าอย่าเที่ยวกดปลายปืนใครทั้งที่ตัวเองยืนขวางปืนอยู่ มันอันตราย!
* อ้น คือขื่อน้องสาวของอิฐกับอัฐค่ะ เคยถูกพูดถึงแล้วครั้งหนึ่งตอนต้นเรื่อง
อัฐจะยอมตามพี่ชายกลับบ้านไหมน้าาาา
หัวข้อ: รวมเรื่องสั้น||I am Zombie:: ตอนพิเศษ จะกลับหรือไม่กลับ ||23/11/62|| P.4 (อ่าน 19430 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก