ตอนที่ 5กลับมาถึงคอนโด ดรีมก็จัดแจงทำอาหารไทยอย่างที่ตั้งใจไว้ให้เผ็ดได้ลองชิม ต้มยำกุ้งธรรมดา กับผัดผัก ซึ่งปฏิกิริยาของร่างสูงที่ได้ริมรสชาติอาหารฝีมือดรีมเป็นครั้งแรก มีสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีคอมเม้นต์อะไรออกมาเลย แบบนี้ยิ่งทำให้ร่างบางคิดมากว่าตัวเองจะทำอาหารไม่ถูกปาก จะถามก็ไม่กล้าถามเพราะติดหน้านิ่งๆของอีกฝ่ายนี่แหละ
หลังทานอาหารเย็นเสร็จ ร่างสูงก็สั่งให้ดรีมไปอาบน้ำแล้วมารออยู่ที่ห้องนอนเขา ดรีมชั่งใจอยู่นานสองนานในห้องน้ำ คืนนี้เขาคงไม่รอดเหมือนคืนก่อนแน่ๆ ไม่เคยคิดเลยว่านอกจากภูวิชที่เป็นแฟนแล้ว ต้องมาทำอะไรแบบนี้กับคนพึ่งรู้จักเมื่อไม่นาน พอนึกไปถึงครั้งแรกระหว่างดรีมกับภูวิชตอนนั้นบรรยากาศมันพาไปเอง แต่พอมาตอนนี้เหมือนต้องเตรียมตัวเตรียมใจไปก่อน กว่าจะอาบน้ำได้ก็ปาไปเกือบชั่วโมง
ก๊อกๆ
“ขอเข้าไปนะครับ” ดรีมขออนุญาติก่อนเข้าห้อง
“มาแล้วหรือ” เผ็ดเอ่ยทักเมื่อเห็นคนร่างบางเปิดประตูเข้ามาในห้องตัวเอง
พอเปิดประตูเข้ามาก็เจอร่างสูงกำยำกำลังใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกๆนั้นอยู่ หยดน้ำเกาะตามแผงอกที่มีแต่มัดกล้าม เลื่อนสายตาลงมาอีกนิดก็เห็นผ้าเช็ดตัวผูกรอบเอวสอบ สภาพเดียวกับเมื่อเช้าเลย แต่มันไม่เหมือนเมื่อเช้าที่ตอนนี้ดรีมได้เห็นแบบเต็มๆสองตายังไงล่ะ หน้าร่างบางเริ่มขึ้นสีด้วยความเขินอาย
“จะใส่ชุดมาทำไม ยังไงก็ได้ถอดอยู่ดี”
“อะ....เอ่อ....” จะให้ตอบว่ายังไงล่ะ คนบ้าเอ้ย!
“ไปนั่งรอที่เตียง”
ดรีมเดินไปนั่งขอบเตียงอย่างว่าง่าย ตอนนี้เขาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขซะแล้วเมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีนี้จะโดนอะไร ร่างบางได้แต่นั่งก้มหน้าจิกเล็บลงที่มือตัวเองด้วยความเครียด
“เป็นอะไรหืม หน้าเครียดเชียว”
“อะ...อุ้ยคุณเผ็ด”
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเดินมานั่งข้างกายเมื่อไหร่ เพราะมัวแต่คิดนู้นคิดนี้เลยไม่ทันได้สังเกต
“เช็ดผมให้หน่อยสิ”
“ครับ!?”
เผ็ดยื่นผ้าเช็ดตัวผืนเล็กให้อีกฝ่าย ก่อนจะตบมือลงที่หน้าตักตัวเอง ดรีมได้แต่มองอย่างงุนงง
“ชักช้า”
ไม่รอให้คนตัวเล็กได้โต้ตอบ เผ็ดก็ใช้แขนโอบกระชากเอวคอดอีกฝ่ายมาให้นั่งบนตักตัวเอง พร้อมกับชี้ที่ผมเปียก ร่างบางที่ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อตาโตอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เผ็ดจึงจับมือเล็กข้างที่ถือผ้าเช็ดตัวขึ้นมาวางแหมะอยู่บนหัวตัวเอง
“เช็ดสิ”
ดรีมพยักหน้ารับแล้วเริ่มใช้ผ้าเช็ดผมเปียกของอีกฝ่ายอย่างเบามือ เพราะความเกร็งจึงทำให้ดรีมเงอะๆงะๆ ร่างสูงจึงตวัดแขนแกร่งโอบรัดเอวคอดให้ประชิดแน่นกว่าเดิม
“อ๊ะ คุณเผ็ด” ร่างบางพยายามผลักไหล่ของอีกฝ่ายออกด้วยความตื่นตระหนก คนตรงหน้าจึงชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ ดรีมจึงเม้มปากเช็ดผมเปียกนั้นต่อ
ตัวของคนบนตักช่างหอมละมุนเหมือนกลิ่นเด็กซะจริงๆ จมูกโด่งสวยเริ่มคลอเคลียลำคอขาวของดรีม มือหนาก็เริ่มซุกซนลูบไล้เข้าไปภายในเสื้อนอนตัวบางของอีกฝ่าย ผิวนุ่มลื่นของดรีมทำให้เผ็ดละมือออกไม่ได้เลย นิ้วเรียวกร้านลูบวนที่ยอดอกเล็กทั้งสองข้างนั่น ทำให้ร่างบางครางฮือในลำคอ ปากหยักเริ่มไล้จูบสลับกับดูดเม้มตามผิวเนียนจนเกิดรอยกุหลาบ
“อะ...คะ...คุณเผ็ด”
ร่างตรงหน้าเริ่มบิดเร้า สะโพกนุ่มนิ่มได้เสียดสีเข้ากับลำกายอันร้อนรุ่มของเผ็ดที่อยู่ภายใต้ผ้าเช็ดตัว ร่างสูงได้แต่กัดฟันกรอดข่มอารมณ์ภายในกายไว้ มือหนาค่อยๆประคองหลังอีกคนให้นอนราบไปกับเตียง ไม่รอช้าร่างสูงก็รีบทาบทับร่างกายบางนั้นไว้ ปากหยักละออกจากลำคอหอมเลื่อนขึ้นประกบกลีบปากสีแดงสด เขาค่อยๆละเลียดชิมปากหวานของอีกฝ่าย จนเจ้าตัวเผลออ้าปากเพื่อกอบโกยอากาศเข้าปอด เผ็ดใช้จังหวะนี้ฉกชิงกวาดลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานของอีกฝ่ายทันที
ปากก็หวาน
คอก็หอม
แล้วถ้ามากกว่านี้รสชาติจะละมุนแค่ไหนกัน
คนใต้อาณัติเริ่มหมดแรงอ่อนปวกเปียกเพราะจูบอันเร่าร้อนของร่างสูง สติสตังก็เริ่มเลือนหาย ดรีมรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกเย็นวาบที่ช่วงล่างของตัวเอง เขาโดนถอดกางเกงไปตอนไหนกัน ไม่ทันได้เอ่ยทักท้วง นิ้วเรียวเย็นก็จาบจ้วงเข้าที่ช่องทางหลังเขาซะแล้ว
“อื้อ...คุณเผ็ด...ผะ...ผมเจ็บ”
แต่เหมือนอีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจเสียงทักท้วงจากคนตัวเล็กเลย ดรีมเงยหน้าขึ้นไปสบตามองกับคนตาดุที่คร่อมตัวเขาไว้อยู่ ตาคมเองก็จับจ้องมองมาที่เขาเช่นเดียวกัน ดวงตาคมคู่นั้นทำให้เขาหัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ แก้มขาวๆขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก เผ็ดอดใจไม่ไหวที่จะโน้มหน้าก้มลงจูบอีกฝ่ายอีกครั้ง
จะกดจูบตรงไหนก็หอมหวานไปซะหมด อยากจะครอบครองกายนี้ซะเหลือเกิน ทำไมคนคนนี้ช่างมีแรงดึงดูดเขาให้เข้าหาแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เผ็ดนอนกับใครหลายต่อหลายคน ไม่เคยรู้สึกกระหายเซ็กส์แบบนี้มาก่อนเลย ร่างสูงโถมกายโอบกอดร่างบางเกือบค่อนคืน จะกี่รอบก็ไม่เพียงพอสำหรับเขา รู้ตัวอีกเผ็ดก็เสพติดเจ้าของร่างขาวนี้ไปซะแล้ว
เมื่อคืนทำเอาคนร่างบางหมดแรงจริงๆ ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีก็มีลำแขนแกร่งพาดกลางลำตัวของเขา พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็ทำเอาคนตัวขาวแก้มขึ้นสี ดีนะที่ดรีมตื่นก่อนเจ้าของห้อง ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรเมื่อเจออีกฝ่าย ร่างบางค่อยๆลุกจากเตียงช้าๆเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตื่น กว่าจะก้าวลงจากเตียงได้ก็นานอยู่หลายนาที ช่องทางหลังเจ็บเสียดไปหมด เดินทีแทบจะร้องไห้
ดรีมรีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับเข้าครัวทำอาหารเช้ารออีกคนที่ยังไม่ตื่น วันนี้กะไว้แล้วว่าจะขึ้นรถเมล์ไปเรียน เพราะดรีมเองยังไม่อยากจะเผชิญหน้าทำเผ็ดสักเท่าไหร่ ยิ่งคิดเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งอาย หัวใจเจ้ากรรมนี่ก็เต้นแรงแทบจะเด้งออกมาอยู่แล้ว ก่อนออกจากห้องดรีมก็แปะโพสต์อิทไว้ที่ตู้เย็น เผื่อเจ้าตัวตื่นมาแล้วไม่เห็นดรีม เดี๋ยวจะโดนดุเอา
“ดรีม...ฉันอยากช่วยแกจริงๆนะ” ควีนเพื่อนสนิทของเขายังไม่ล้มเลิกความพยายาม
“แต่เรากลัวควีนลำบาก”
“โอ๊ย แกสิจะลำบากกว่าฉัน นี่มันทำอะไรแกรึยังเนี่ย” คำถามของเพื่อนสาวทำให้อีกคนชะงัก แต่ดรีมก็ส่ายหัวปัดแทนคำตอบ
“เงินเท่าไหร่ ที่ไอ้ภูมันเป็นหนี้เสี่ยเผ็ดอะไรนั้นน่ะ”
“ก้อนแรกก็แสนนึงบวกดอกเบี้ยด้วย ก้อนที่สองก็น่าจะไม่เกินแสน รวมแล้วก็หลายแสนอยู่”
“ตอนนี้ในบัญชีฉันมีสามแสน ฉันว่าคงช่วยแกได้นะ” หญิงสาวออกความเห็น
“เงินตั้งเยอะ แล้วที่บ้านควีนจะไม่ว่าเอาหรือ”
“คงไม่ว่าหรอก ก็บอกว่าเอาไปช่วยเพื่อนไง”
“แล้วเราจะทำอย่างไร”
“ถ้าเราเอาเงินไปให้ไอ้ภูริช ฉันกลัวว่ามันจะกลับไปเล่นพนันบอลอีกน่ะสิ เงินฉันก็สูญเปล่า บอกเลยฉันไม่ไว้ใจไอ้ภูริช ฉันว่าจะเอาไปให้เสี่ยเผ็ดตัวต่อตัวเลยเป็นไง”
“เราเกรงใจควีนจัง...”
“เพื่อนช่วยเพื่อนน่ะ แกเป็นเพื่อนสนิทของฉันนะดรีม”
“ขอบคุณนะควีน เอ่อ...แต่ว่า...” ดรีมก็คงยังเกรงใจเพื่อนสาวอยู่ดี
“ไม่มีแต่ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
หลังจากที่รับข้อเสนอจากควีน ดรีมก็ให้คำมั่นสัญญาว่าจะรีบหาเงินมาคืนเพื่อนสาวตัวเองให้เร็วที่สุด ก็กะว่าจะเรียนไปด้วยทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วย ถึงจะใช้เวลาหลายปีแต่ก็ไม่อยากพึ่งที่บ้าน แล้วอีกอย่างเรื่องนี้ที่บ้านดรีมไม่ควรได้รับรู้โดยเด็ดขาด ในระหว่างนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของดรีมก็ดังขึ้น
Rrrrrrrrrr
-คุณเผ็ด-
“สะ..สวัสดีครับ”
“เลิกหรือยัง”
“เลิกแล้วครับ แต่...เดี๋ยววันนี้ผมกลับเองดีกว่า ไม่อยากรบกวนคุณ”
“รออยู่หน้าคณะนั้นแหละ” เสียงทุ้มเอ่ยคำสั่งก่อนจะวางสายไป
“ใครโทรเหรอ” ควีนถามขึ้น
“คุณเผ็ดน่ะ”
“ดรีม...เดี๋ยวแกเอาหนังสือนี่ไปคืนที่ห้องสมุดแทนฉันที ส่วนเรื่องเสี่ยเผ็ด...ฉันจะจัดการเอง”
“จะดีเหรอควีน”
“ไปเถอะหน่า”
ดรีมมีสีหน้ากังวลเล็กน้อยก่อนจะปลีกตัวหอบหนังสือที่ยืมมาไปคืนห้องสมุด ส่วนฝ่ายควีนเพื่อนสาวของดรีม ก็นั่งรอเพื่อเจรจากับเสี่ยเผ็ด เธอเขียนเช็คเงินสดสามแสนบาทไว้เรียบร้อย พอเห็นรถปอร์เช่คันหรูแล่นมา เธอจึงรีบวิ่งไปดักรอ
“เอ่อ...เสี่ยเผ็ดใช่ไหมคะ?” หญิงสาวถามขึ้น หลังจากที่ร่างสูงเดินลงจากรถ
“อืม...มีอะไร จะกู้เงินหรือ”
“เปล่าค่ะ ฉันเป็นเพื่อนกับดรีม ฉันจะจ่ายหนี้แทนนายภูวิชเพื่อไถ่ตัวดรีมค่ะ” หญิงสาวยื่นเช็คเงินสดให้อีกฝ่าย ส่วนเผ็ดก็รับเช็คมาดูจำนวนเงินก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“เธอรู้หรือว่าไอ้ภูวิชมันติดหนี้ฉันเท่าไหร่”
“ไม่ทราบค่ะ...แต่ฉันคิดว่ารวมดอกเบี้ยแล้วคงไม่เกินนี้ใช่ไหมคะ?”
“หึ เงินก้อนแรกน่ะใช่ แต่เงินก้อนที่สอง...มันยืมไปล้านนึง”
“ว่าไงนะ!”
“รวมดอกเบี้ยทั้งหมด ฉันคิดหนึ่งล้านห้าแสนบาท เธอมีรึเปล่าล่ะ?” ร่างสูงเลิกคิ้วถาม
“มันเยอะขนาดนั้นเลยหรือ! คุณโกหกฉันรึเปล่า”
“ฉันจะโกหกเธอทำไม แต่บอกไว้ก่อนนะถ้าเป็นเรื่องคนอื่นฉันจะไม่ยุ่ง ใครมันติดหนี้ก็ให้มันมาจ่ายเองสิ มันจะได้รู้ซึ้งว่าเงินบาทนึงมันหายากขนาดไหน”
“ไม่! ฉันจะช่วยเพื่อนของฉัน แล้วฉ...ฉันจะรีบหามาให้คุณเร็วที่สุด” หญิงสาวยังคงยืนกรานคำเดิม ถึงครอบครัวเธอจะร่ำรวย เงินรายเดือนของเธอที่ได้จากทางบ้านแค่เดือนละสองแสนเอง แต่ถ้าควีนกลับไปขอเงินที่บ้านมาช่วยเหลือเพื่อน ที่บ้านก็คงไม่ว่าอะไร...
“ถ้าอยากไถ่ตัวเพื่อนเธอนักก็เอามาให้ฉันภายในวันนี้เท่านั้น” เผ็ดยืนกอดอกพิงรถคันหรูมองหญิงสาวด้วยสายตาที่ท้าทาย พอเห็นปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้ามก็นึกขันออกมา
“พอเถอะควีน...” ร่างบางที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดเดินเข้ามารั้งแขนเพื่อนสาว
“ตะ...แต่...ฉันช่วยแกได้จริงๆนะ ให้ฉันกลับไปขอคุณพ่อ...”
“ควีน! เราไม่อยากให้ควีนและครอบครัวต้องเดือดร้อนเพราะเรา ไม่เป็นไร...เราไม่เป็นไรหรอก ค..คุณเผ็ดเขาก็ดีกับเรา...” ร่างบางพูดพร้อมกับน้ำเสียงสะอื้น เขาซึ้งในน้ำใจของควีนที่อยากจะช่วยเหลือเขา แต่ถ้ามันทำให้ตัวควีนเองเดือดร้อน เขาก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
“กลับได้รึยัง” เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ ก่อนจะฉุดแขนดรีมไปที่รถก่อนจะกระชากประตูแล้วยัดคนตัวเล็กเข้าไป
“อ๋อ...ลืมไป เช็คสามแสนนี่ เอากลับคืนไป แล้วใช้ช้อปปิ้งซะยัยหนู เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ”
ร่างสูงยิ้มเยาะให้หญิงสาว พร้อมกับทิ้งเช็คเงินสดลงพื้นก่อนจะขึ้นรถขับกระชากตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากขึ้นรถมาเผ็ดก็ขับรถกระชากกลับมาถึงคอนโดอย่างรวดเร็ว พอถึงที่หมายร่างสูงก็ฉุดกระชากแขนดรีมจนไปถึงห้อง ก่อนจะเหวี่ยงอีกคนลงบนเตียงอย่างโมโห เป็นแค่ของจำนำที่ไอ้ภูริชนำมาถวายเขาถึงที่ กล้าดียังไงถึงคิดจะไถ่ตัวเอง อยู่กับเขามาสองวัน อุตส่าห์ทำตัวดีด้วยหน่อยไม่ได้ สิ่งที่เผ็ดต้องการตอนนี้ไม่ใช่เงิน แต่มันเป็นข้อตกลงและสัญญาที่ได้ทำกับภูวิชเอาไว้ เผ็ดเขียนหนังสือสัญญาให้ภูวิชจ่ายเป็นเดือน ถ้าเกิดเดือนใดละเลยการจ่ายหนี้ ทรัพท์ที่นำมาจำนำต้องขายตลาดหรือไม่ก็ตกเป็นของผู้รับจำนำซะเอง แต่นี่ดรีมกลับให้เพื่อนนำเงินมาไถ่ตัวเองออกไป เป็นแค่ของจำนำมีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องได้อย่างนั้นหรือ
“หึ ไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรึไง ต่อให้มึงเอาเงินใครต่อใครมาคืนกู กูก็ไม่เอา!” ตอนนี้เผ็ดเริ่มหัวเสียเป็นอย่างมาก จากปกติที่เคยหงุดหงิดใส่ดรีมบ้าง ดรีมยังกลัว พอได้เจอตอนที่อีกฝ่ายโกรธเกรี้ยวแบบนี้ยิ่งหน้ากลัวเข้าไปใหญ่ แววตาดุดันนั้นจ้องเขม็งมาที่ดรีม
“อึก...ผะ...ผมขอโทษครับ เพื่อนผมก็แค่หวังดี” ดรีมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับยกมือปาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม
“กูเป็นเจ้าหนี้ กูจะรับเงินแค่กับลูกหนี้เท่านั้น ส่วนมึง! มึงแค่เป็นของที่มันเอามาจำนำ มึงไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อรองอะไรสักอย่าง!!” ร่างสูงตวาดลั่นห้อง
“ผะ..ผมขอโทษ”
“กูจะไม่มีวันปล่อยมึงไป จนกว่าไอ้ภูริชมันจะจ่ายกูครบทุกบาท!”
แววตาวาวโรธจ้องเขม็งมาที่ ‘ของจำนำ’ ร่างสูงปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของตัวเองออกก่อนจะเหวี่ยงไปที่พื้น ขึ้นคร่อมร่างอันสั่นเทาที่อยู่บนเตียงไว้ ตลอดมาคงใจดีมากเกินไปจนของจำนำทำตัวพยศคิดหนีเขา
ต่อไปถ้าจะร้าย ก็อย่ามาว่ากัน!!!TBC.
talk ; อยากให้ภูวิชเอาเงินมาจ่ายให้เสี่ยเผ็ดมากกว่า เพราะต่อไปๆมันจะมีเรื่องพีคๆ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
