หัวข้อ: เมียจำนำ ตอนจบ+แจ้งข่าว P.28 [27-02-60]

[astxy_original]

รอติดตามตอนต่อไป

[jpeemka]

ตอนที่ 17




“ดรีมโดนไอ้ภูริชแบล็คเมล์ไว้น่ะสิ”


คำตอบของหญิงสาวผมบลอนด์ตรงหน้าทำให้เผ็ดอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อนึกไปถึงครั้งก่อนที่ไอ้ภูริชเอาตัวดรีมมาจำนำ เขาก็คิดอยู่แล้วว่าทำไมถึงยอมมาง่ายๆแบบนี้ แล้วอีกอย่างดรีมก็เคยพูดว่าดรีมทำเพื่อครอบครัว ดรีมไม่ได้รักภูริชแล้ว ยอมเสียศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อแลกกับความสุขของครอบครัว แต่ตัวเองกำลังตกอยู่ในห้วงของความทุกข์ และที่ในวันนั้นยอมกลับไปกับไอ้ภูริชก็คงไม่พ้นคลิปนั้นที่ถูกยกมาขู่อีกเช่นเดิม มิหน่าตอนที่ไอ้ภูริชมันขอคุยแค่ห้านาทีดรีมถึงมีท่าทีที่ต่อต้าน แต่เข้าตัวกลับไม่พูดอะไร ไม่บอกอะไรเผ็ดสักอย่าง ช่างโง่เขลานัก


“แล้วตอนนี้ดรีมอยู่ไหน!!!”


“ฉันเองก็ติดต่อดรีมไม่ได้ ฉันนึกว่าดรีมยังอยู่กับคุณก็เลยมาหาคุณที่คอนโด สรุปแล้วดรีมไปอยู่กับภูริชแล้วอย่างนั้นหรือ! เราต้องตามไปช่วยดรีมนะคะ” หญิงสาวว่า ใจเธอเองก็ร้อนรนเหมือนกัน ช่วงสอบก็ไม่เจอดรีมเลยเพราะสอบคนละห้อง แต่พอเจอตัววันนี้ก็คลาดกันซะอย่างนั้น แถมยังโทรหาดรีมกี่ครั้งกี่ครั้งก็ไม่ติด


“ไอ้ภูริชมันไม่ตายดีแน่!!!”




และแล้วเผ็ด ควีนและลูกน้องสองแสบก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของภูริช ร่างสูงกดออดหน้าห้องไปสองสามครั้งก่อนที่ร่างสูงของอีกฝ่ายจะเปิดประตูออกมา ภูริชมีท่าทีตกใจทันทีที่เห็นหน้าเผ็ด ภูริชกำลังจะอ้าปากเอ่ยทักแต่ก็โดนเสี่ยเผ็ดเริ่มทักทายก่อนด้วยการใช้เท้าถีบเข้าไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย ด้วยความที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวภูริชจึงหงายหลังล้มลงไปกับพื้น เผ็ดเดินตามเข้าไปก่อนจะลากตัวไอ้ภูริชที่นอนอยู่ไปกลางห้องเพื่อความสะดวกในการกระทืบ


“ไง”


“พ...พี่มาทำไม” ภูริชที่ยังมีอาการจุกจากการถีบเมื่อกี้ยังคงยกมือลูบกลางอกตัวเองก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นช้าๆ


“มึงทำอะไรกับดรีมไว้”


“ทะ..ทำอะไร”


“มึงถ่ายคลิปแบล็คเมล์ดรีมไว้ไม่ใช่รึไง!!!!! หรือว่าจำไม่ได้?”


“พี่รู้ได้ยังไง”


“กูรู้ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่มึง! เอาเรื่องคลิปนั้นไปขู่ดรีมไว้กี่รอบ เขาถึงได้ยอมมึงตลอด มึงมันเลวยิ่งกว่าสัตว์อีกไอ้ภูริช!!” เผ็ดปรี้เข้าไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายด้วยความโมโห ดวงตาคมวาวโรธคู่นั้นทำเอาภูริชเริ่มใจเสีย


“ผะ...ผมลบคลิปหมดแล้ว ตอนนี้ดรีมก็ไม่ได้อยู่กับผมแล้วด้วย”


“มึงทำแบบนี้ทำไมห้ะ!!!!! มึงทำลายชีวิตคนคนนึงลงได้ยังไงไอ้ภูริช!!!”


“....”


ภูริชไม่โต้ตอบอะไรเขา แววตาของมันฉายความสำนึกผิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างไรเผ็ดก็ไม่มีวันให้อภัยคนอย่างมัน ภูริชทำให้ชีวิตดรีมต้องจมอยู่กับความทุกข์ใจมาตลอด มันทำลายความรักด้วยการหักหลัง และมันก็หักหลังอยู่ซ้ำซากจนกว่าจะพอใจ ชีวิตและศักดิ์ศรีของดรีมแหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีก็เพราะความเห็นแก่ตัวของภูริช วันนี้เผ็ดไม่เอามันไว้แน่!


“คนอย่างมึงอยู่ไปก็รกโลก!!!”


สิ้นเสียงของเผ็ด หมัดลุ่นๆก็ปะทะเข้าหน้าภูริชอย่างจัง หมัดเดียวคงไม่หนำใจสำหรับความเกี้ยวโกรธที่อยู่ในใจเผ็ด หมัดแรกทำเอาอีกฝ่ายเซถลาไปข้างหลังแต่เผ็ดก็ตามเข้าไปกระแทกเข้าอีกหมัด พออีกฝ่ายเริ่มทรงตัวไม่ไหวก็ล้มคอพับลงไปพื้น แต่เผ็ดยังมีแรงเหลือเฟือที่จัดการกับมัน ร่างสูงยกเท้ากระทืบเข้าที่อกเสียงดังอั่ก! แค่นั้นมันไม่เพียงพอเผ็ดตามลงไปกระทืบอีกหลายซ้ำจนภูริชแน่นิ่งไป ลูกน้องสองแสบที่กลัวว่าเจ้านายตัวเองจะเผลอฆ่าคนจึงได้รีบวิ่งเข้ามาหิ้วปีกของเผ็ดออกไป


“ปล่อยสิวะ!!! กูจะฆ่ามัน!!!”


“เจ้านายครับใจเย็นๆก่อน ถ้ามันตายไปเจ้านายจะโดนหลายข้อหานะครับ ไม่คุ้มหรอก” นายโปรดพยายามห้าม


“กูไม่สน!!!! กูจะเอามันให้ตายคาตีนกูนี่เลย!!!!!”


ร่างสูงฟึดฟัดออกจากการเกาะกุมของลูกน้องสองคน ด้วยแรงที่เยอะมหาศาลทำเอานายโปรดกับนายปรานที่ล็อคตัวไว้เริ่มรับแรงของเจ้านายไม่ไหว นายปรานจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากหญิงสาวผมบลอนด์ที่ยืนดูเหตุการณ์เงียบๆ ควีนมีสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินเข้าห้ามอีกแรงด้วย


“คุณเผ็ด...คุณฟังนะ ถ้าดรีมรู้ว่าคุณทำแบบนี้เพื่อดรีม...ดรีมจะไม่เสียใจแย่หรือคะ เพื่อนฉันคงไม่อยากเห็นคุณติดคุกหรอกนะ พอแค่นี้เถอะคุณเผ็ด” ควีนพยายามพูดให้อีกฝ่ายใจเย็นลง


“ถูกครับ กฎหมายมาตรา 288 ฆ่าผู้อื่นโดยเจตนาติดคุกตลอดชีวิตนะครับเจ้านาย” นายปรานเองก็ช่วยหญิงสาวพูดให้เจ้านายใจเย็นลง


“เออ กูรู้!” พอเห็นว่าเจ้านายเริ่มสงบลง ลูกน้องทั้งสองจึงปล่อยให้เจ้านายเป็นอิสระ แต่พอเป็นอิสระได้ เผ็ดก็ยกเท้ากระทืบเข้าที่ซี่โครงของภูริชดังอั่กอีกทีก่อนไป


“เรียกรถพยาบาลให้มันด้วย กูไม่อยากฆ่าคนตาย”


“ได้ครับเจ้านาย”


“อ๋อแล้วก็อีกอย่าง เอาเงินอุดปากพวกพนักงานแล้วก็ไปลบข้อมูลกล้องวงจรปิดให้กูด้วย”


นายโปรดรับคำสั่ง เขากดโทรเรียกรถพยาบาลมารับตัวภูริชที่นอนจมกองเลือดอยู่ และเขาก็ไม่ลืมที่จะอุดปากพวกพนักงานภายในคอนโดภูริชด้วยเงินก้อนใหญ่


“เธอรู้ที่อยู่ของดรีมรึเปล่า” เผ็ดถามขึ้นเมื่อถึงคอนโดตัวเอง และมีหญิงสาวเพื่อนสนิทของดรีมติดสอยห้อยตามมาด้วย


“เอ่อ...ฉันไม่มีหรอกค่ะ ฉันนึกว่าคุณรู้ก็เลยตามมา...”


“ไม่อยากหรอก เดี๋ยวให้ไอ้โปรดมันสืบแปบเดียว”


“แล้ว...คุณเผ็ดจะไปหาดรีมวันนี้เลยไหมคะ ฉันอยากจะไปด้วย” เธอเองก็ห่วงเพื่อนคนสนิทไม่แพ้กัน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง หลังสอบก็หายตัวไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้เพราะฝ่ายนู้นปิดเครื่องไว้


“ถ้าได้ข้อมูลมาก็คงไปเลย”


ในใจเผ็ดเองก็ร้อนรนเหมือนกัน อยากเจอดรีมเร็วๆอยากจะกอดคนตัวเล็กเอาไว้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าชีวิตต้องผ่านอะไรมาบ้าง ต้องเจอคนอย่างภูริชหักหลังซ้ำแล้วซ้ำอีก ดรีมเองก็คงทุกข์ใจมากพอสมควร ยิ่งเจ้าตัวเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว อยากจะกอดให้เจ้าตัวคลายความกังวล เป็นห่วงชะมัด ผ่านมาสองอาทิตย์ก็ทำเอาเผ็ดเป็นห่วงและคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว


ภายในวันนั้นเองเผ็ดรอข้อมูลจากลูกน้องแต่ก็ไม่ได้มาสักที จนเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ ควีนที่เห็นว่าดึกมากแล้วจึงขอตัวกลับไปก่อน เธอกำชับว่าถ้าได้ข้อมูลที่อยู่มาแล้วก็ให้รีบบอกเธอทันที ควีนเองก็อยากเจอดรีมมากเหมือนกัน ส่วนทางเผ็ดก็เร่งรัดเอาข้อมูลจากลูกน้องทั้งคืน แต่ก็ไม่ได้มา


“ชื่อจริงก็มี นามสกุลก็มีทำไมหาไม่ได้วะ!”


“พวกผมพยายามหาแล้วนะครับ แต่ก็ไม่ปรากฏข้อมูลที่อยู่เลย...ข้อมูลที่อยู่ของนามสกุลเหมือนคนดรีมก็มีบ้างประปรายครับ แต่ส่วนใหญ่จะอยู่ต่างประเทศหมด”


“ข้อมูลพ่อแม่ล่ะ มันต้องมีสิวะ”


“เอ่อ...ที่นามสกุลเดียวกับคุณดรีมก็อยู่ต่างประเทศไงครับ ในไทยไม่มีเลย”


“แล้วที่อยู่จากข้อมูลนักศึกษาล่ะ”


“เป็นข้อมูลที่อยู่หอของคุณดรีมครับ ไม่ใช่ที่อยู่บ้านในต่างจังหวัด แล้วก็ข้อมูลผู้ปกครองก็เป็นชื่อคนที่นามสกุลเดียวกับคุณดรีมนะครับ แต่ข้อมูลของผู้ปกครองคนนี้ไปอยู่ที่ต่างประเทศอีกเช่นกันครับ”


“แล้วใครมันรู้ที่อยู่ของดรีมอีกบ้างวะ!!” เผ็ดเริ่มหัวเสีย ข้อมูลทุกอย่างที่ให้ลูกน้องตามหาทำไมเขาได้มาอย่างง่ายดาย แต่ข้อมูลของคนที่อยากเจอทำไมมันหายากแบบนี้


“ผมว่า...ภูริชต้องรู้แน่ๆเลยครับ”


และเพื่อต้องการข้อมูลให้ได้เร็วที่สุด เผ็ดจึงสั่งให้นายปรานไปเฝ้าภูริชที่โรงพยาบาล พอมันฟื้นขึ้นมาก็ให้เค้นเอาที่อยู่ของดรีมจากมัน แต่ด้วยความที่ว่าภูริชพักรักษาตัวอยู่ห้องไอซียู จึงทำให้นายปรานเข้าไปไม่ได้เพราะมีเพียงญาติและครอบครัวเท่านั้นที่เข้าเยี่ยมได้ และภูริชก็มีญาติคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา วันแล้ววันเล่านายปรานก็ไม่ได้เฉียดเข้าใกล้ภูริชสักที จึงแสร้งทำเป็นเพื่อนของภูริชเพื่อเข้าพบ และก็ได้รู้ความจริงที่ว่าภูริชซี่โครงหักจนทิ่มเข้าปอดทำให้ตอนนี้อาการสาหัสมาก หมอบอกว่ามีโอกาสน้อยมากที่จะรอด


หมดหนทางที่จะเค้นจากภูริช เผ็ดจึงเดินหน้าสืบหาข้อมูลที่อยู่ของดรีมด้วยตัวเอง โดยได้ข้อมูลมาจากควีนอีกว่าดรีมน่าจะเป็นคนทางภาคเหนือ เพราะเธอเองเคยได้ยินดรีมสบถคำด่าเป็นภาษาเหนือออกมาเมื่อเจ้าตัวตกใจ เผ็ดและลูกน้องสองแสบจึงขึ้นเหนือตามหาทีละจังหวัด จนแล้วจนรอดก็ไม่พบข้อมูลของดรีมและคนที่นามสกุลเดียวกับดรีมเลย


ต่อให้ตายยังไงก็ต้องหาตัวให้เจอ....


รอก่อนนะดรีม




ฝั่งทางของดรีม ลุงหมอให้ยาในการรักษาโรคซึมเศร้าแต่ก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ คุณทิพย์จึงได้ปรึกษากับสามีของเธออีกครั้ง เธอกลัวว่าถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้เดี๋ยวจะเป็นหนักเหมือนที่ลุงหมอพูดไว้ ถ้าเป็นหนักขึ้นมาอาจจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว


“ให้ลูกดรอปเรียนสักเทอมดีไหมคะคุณ แล้วให้กลับไปอยู่กับคุณตาที่สวีเดน”


ดรีมถูกคุณตาเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ จนโตพอที่จะเข้าโรงเรียนประถมคุณธรก็เลยให้ย้ายมาอยู่ที่ไทย ดรีมเป็นคนเดียวที่ไม่มีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้านหลังนี้ และเป็นคนเดียวที่ใช้นามสกุลของคุณตา เพราะคุณตามีแต่ลูกสาวซึ่งก็แยกย้ายกันไปแต่งงานมีครอบครัวกันหมดจึงไม่มีใครสืบสายนามสกุลนี้เลยสักคน พี่สาวของคุณทิพย์เธอได้แต่งงานกับสามีชาวต่างชาติจึงได้พาคุณตาไปอยู่ที่นู้นด้วย ในไทยก็ไม่ค่อยมีญาติก็มีแต่เพียงน้องสาวอย่างคุณทิพย์เท่านั้นที่ยังอยู่


“ก็ดีเหมือนกันนะ ลูกจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย ได้ข่าวว่าที่นู้นอากาศดี อาจจะทำให้ดรีมคลายความเครียดลงไปบ้างก็ได้” คุณธรเองก็สนับสนุน


“เรื่องเรียนก็ค่อยว่ากัน ให้ลูกหายดีซะก่อนค่อยกลับมาเรียน ฉันไม่อยากเห็นลูกเป็นแบบนี้เลยค่ะ”


หลังจากที่ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย คุณทิพย์ก็ได้ขึ้นไปบอกดรีมที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง เธอเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะถือวิสาสะเปิดเข้าไป ลูกชายคนโตของเธอไม่มีทีท่าจะรับรู้เลยว่าเธอเข้ามา ดรีมนั่งอยู่บนเตียงเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ดวงหน้าไม่มีสีสันเหมือนครั้งก่อนที่คุณทิพย์เคยเจอ ขอบตาคล้ำคล้ายคนไม่นอนมาหลายวันทำเอาเธออดห่วงลูกชายไม่ได้ คุณทิพย์เดินเข้าไปนั่งข้างๆลูกชาย แต่เจ้าตัวก็ยังคงเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เธอจึงแตะมือลงที่แขนของดรีมเบาๆ เจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง


“คุณแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”


“แม่เคาะประตูตั้งหลายรอบ ลูกไม่ได้ยินหรือ”


“ขอโทษครับ”


“ช่างเถอะ จริงสิ...แม่มีข่าวมาบอก”


“ข่าวอะไรหรือครับ?”


“แม่จะให้ลูกดรอปเรียนสักเทอมนึงแล้วก็กลับไปอยู่ที่สวีเดนกับคุณตา ดีไหม?”


พอพูดถึงคุณตาดรีมก็ยิ้มออกมาทันที คุณเคยเลี้ยงดรีมมาตั้งแต่เด็ก พอย้ายกลับมาที่ไทยไม่ได้เจอกันนานตั้งหลายปี ดรีมเองก็คิดถึงคุณตาเอามากๆ ถ้าให้กลับไปอยู่ที่สวีเดนก็อยากจะรีบเก็ยของซะเดียวนี้เลย แต่ติดตรงที่เรื่องเรียนนี่แหละ ถ้าดรอปไปเทอมนึงก็ต้อรอเทอมหน้าหน้าเลยถึงจะได้เรียน เพราะตอนนี้ดรีมขึ้นปีสองแล้ว เนื้อหาก็เข้าวิชาภาคล้วนๆ ดังนั้นถ้าจะดรอปแล้วกลับมาเรียนก็คงต้องเรียนพร้อมรุ่นน้อง


“แล้วเรื่องเรียนล่ะครับ”


“แม่กับพ่อไม่ว่าหรอกจ้ะ ดรีมไปพักผ่อนกับคุณตาที่นู้นก่อน ดีขึ้นแล้วค่อยกลับมาโอเคไหม?”


“ผม..จะเป็นภาระคุณแม่อีกรึเปล่า” จนถึงตอนนี้ดรีมเองก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นภาะของที่บ้าน เรียนก็ไม่ได้เก่งอะไร แถมยังมีแฟนเป็นผู้ชายอีก... เรื่องที่เขาเป็นเกย์ก็ยังไม่ได้บอกที่บ้านเลย แล้วเรื่องที่ภูริชถ่ายคลิปเขาไว้อีก ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่


“ใครว่าล่ะ ดรีมไม่เคยเป็นภาระสำหรับพ่อกับแม่หรอกนะ ตอนนี้ดรีมไม่สบายแม่ก็อยากให้ลูกได้พักผ่อน ไม่อยากเห็นลูกซึมแบบนี้”


“อึก...ผม...ผมขอโทษครับแม่ ต่อไปผมจะเข้มแข็ง”


พอเห็นว่าลูกชายกำลังร้องไห้ คุณทิพย์จึงรีบเข้าไปโอบกอดร่างอันสั่นเทานั้นไว้


“เจ็บมากไหมลูก อยู่กับแม่ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งหรอกนะ แม่กับพ่อจะปกป้องดรีมเอง”


“ฮือ...คุณแม่...ดรีมขอ..อึก...ขอโทษ...ดรีมมันไม่ดีเอง”


“ดรีมเป็นเด็กดีเสมอ อย่าเอาแต่โทษตัวเองสิลูก...”


“ดรีมไม่ดี...อึก...คุณแม่...ดรีมเป็นเด็กไม่ดี...ดรีมทำคนอื่นเสียใจ”


“ชู่ๆ อย่าว่าตัวเองสิลูก ถึงดรีมจะเป็นเด็กไม่ดียังไงพ่อกับแม่ก็รักดรีมนะคะ เลิกงอแงได้แล้วคนดีของแม่”


“อึก...คุณแม่...ดรีมระ..อึก...รักคุณแม่” ร่างบางสะอื้นจนตัวโยน คุณทิพย์ได้แต่กอดและลูบหัวลูกชายคล้ายกับกล่อมให้อีกฝ่ายสงบลง จนร่างในอ้อมแขนของเธอนิ่งไป คุณทิพย์ใช้นิ้วปาดคราบน้ำตาที่ไหลอาบอยู่บนแก้มซีดเผือกของลูกชายอย่างแผ่วเบา


“ร้องไห้จนหลับเลย เหนื่อยมากไหมลูก?”


“…..”


“เดี๋ยวดรีมจะดีขึ้นแน่นอน เชื่อแม่นะลูก”


คุณทิพย์ไม่รู้หรอกว่าดรีมเจอเรื่องเลวร้ายอะไรมาบ้างถึงทำให้ลูกชายของเธอกลายเป็นคนละคนแบบนี้ ดรีมไม่เคยบอกแต่เธอก็รับรู้ได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ร้ายแรง เธอไม่อยากเค้นถามเอาความจริงจากดรีม เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าดรีมไม่พร้อมที่จะบอกเขาจะไม่ยอมบอก ดรีมเป็นเด็กที่เก็บความเครียดเอาไว้กับตัวเองอยู่ตลอด คุณทิพย์รู้ว่าลูกชายเธอเป็นคนแคร์คนรอบข้างมาก ถ้าเป็นเรื่องที่ทำคนอื่นเสียใจหรือผิดหวังดรีมจะไม่ยอมเปิดปากเล่าอย่างเด็ดขาด


เพราะความเก็บกดและสะสมความเครียดมาเรื่อยๆจนถึงจุดจุดนึง มันทำให้ดรีมเป็นโรคซึมเศร้า และนี่เป็นสิ่งที่คุณทิพย์กลัวมากที่สุด ตั้งแต่เด็กดรีมมักจะโดนพวกเด็กโตรังแกอยู่เสมอ กลับมาบ้านทีไรคุณทิพย์เองก็สังเกตว่าลูกชายมีแผลตามตัว แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมปริปากบอกสักครั้ง คุณทิพย์ต้องตามไปที่โรงเรียนเองถึงรู้ว่าลูกชายโดนรังแก ลุงหมอเคยบอกว่าดรีมเป็นเด็กที่ชอบเก็บความรู้สึกและเรื่องราวต่างๆไว้คนเดียว ถ้าพูดออกไปมันกระทบใครดรีมจะไม่พูด และถ้าดรีมยังเป็นอยู่แบบนี้มีโอกาสที่จะเป็นโรคซึมเศร้า คำเตือนของลุงหมอยังดังอยู่ในหัวคุณทิพย์ แต่จนถึงตอนนี้เธอเองก็ไม่สามารถช่วยลูกชายได้เลย


“ถ้าที่นี่อยู่แล้วทุกข์ใจก็กลับไปอยู่กับคุณตาก็ได้นะลูก” คุณทิพย์พูดกับร่างในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดจูบลงที่ขมับลูกชายอย่างรักใคร่




TBC.

[EoBen]

จะตามทันไหม ดรีมจะพักใจต่างประเทศแล้วนะ

[เด็กชายมั่วนิ่ม]

สงสารดรีมมม เก็บทุกอย่างไว้กับตัวคนเดียวจนเครียดไปหมด สงสารๆๆๆ
เริ่มใหม่นะดรีม ทุกๆ คนรักดรีมทั้งนั้นเลย ทั้งเพื่อน ทั้งครอบครัว ทั้งเสี่ย คุณตาที่สวีเดนอีก สู้ๆ นะดรีมนะ
อยากให้เสี่ยตามหาดรีมให้เจอไวๆ จะได้เริ่มต้นใหม่แล้วก็มีความสุขซักที

ส่วนเสี่ยยยย หึหึหึหึ พลิกแผ่นดินตามหาเมียล่ะทีนี้ เรื่องกฎหมายล่ะฉลาดนักแต่เรื่องรักนี่โง่จริงๆ
ตอนดรีมจะไปทำไมไม่ถามมมมมมมมมมมมมมมมมม นี่ถ้าควีนไม่มาก็คงปล่อยให้ดรีมหายไปแบบนี้สินะ
ฮึ่ยยยย ดีนะที่เสี่ยน่ารักตอนอยู่กับดรีม เราจะยังเชียร์เสี่ยค่ะ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^___^

 

[Jthida]

โถ่หนูดรีมมม

[YounIn]

ถ่อววว เผ็ดโมโหรุนแรง ไม่คิดให้ดีก่อนว่าจะหาดรีมจากไหนจากใคร
แล้วถ้าภูริชไม้ฟื้นหรือตาย จะทำไง บินตามหาที่ตปท.เลยมั้ย

มาต่ออๆๆๆๆๆๆ

[kinjikung]

ภูริชจะรีบตายไปไหนหล่ะนั่น เรื่องนี้ผิดที่ภูริชคนเดียวเลย ไม่โทษเผ็ดเพราะดรีมก็ไม่ได้บอกอะไรจะให้สืบเองทุกเรื่องก็ไม่ใช่

[B52]

 

[iceman555]

 

[kyungploy]

สงสารน้องดรีมจัง ; - ; ไปพักใจสักเทอมก็ดีเนอะ กลับมาจะได้เข้มแข็งขึ้น
ส่วนภูริช เราไม่อยากให้ตายเลยอะค่ะ ขอให้นางรอดเถอะ ไม่อยากให้เสี่ยเผ็ดขึ้นชื่อว่าฆ่าคนตาย ต่อให้ไม่มีใครรู้ก็เถอะ ; _ ;

[krayfanxing]

  :ling3:โอ๊ย...เสี่ยเร็วดิเฮ้ย เมียจะไปเมืองนอกแล้ว ไม่อยากให้คลาดกันเลย อย่าทรมานใจไปมากกว่านี้เลย

[PrimYJ]

สงสารดรีม อยากให้ดรีมหายป่วยไวๆ

[snowboxs]

จะได้ไปหรือจะได้เจอ รอลุ้น

[Mura_saki]

เสี่ยรีบสืบที่อยู่เด๋วนี้ ดรีมจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว!!!

[jimmyjimmy]

เรื่องต่อย ตี ละเก่งนัก  เรื่องเมียรัก ไม่ได้เรื่อง เสี่ยเผ็ดให้ไวเลย

[GuoJeng]

ไปอยู่ต่างประเทศเลย ดีแล้วค่อยกลับมาเรียน สงสารดรีมอ่ะ
  รออ่านตอนต่อไป

[Jibbubu]

เผ็ดจะตามเจอทันก่อนที่ดรีมจะไปต่างประเทศหรือเปล่าเนี่ย ลุ้นจริง

[บูมเบส]

เอาให้เร็วนะเสี่ยเดี๋ยวไม่ทัน

[twinmonkey0311]

ลุ้นนนนน

[redfox///]

 

[Jessiebier]

สงสารดรีม สงสารเผ็ด เมื่อไหร่จะได้เจอกัน
อยู่กันคนละขอบฟ้า น้ำตานองหน้า รอตอนสองคนนั้นพบกันอีกครั้ง



ดรีมสู้ๆๆๆ เสี่ยก็ตามตัวให้เจอเร็วๆนะ
 
รอตอนต่อไป

[BAKA]

ถ้าช้ากว่านี้ อาจจะช้าไปแล้วนะเสี่ย รีบๆเข้าหน่อยนะ

[minneemint]

รับมาเลยเสี่ย

[lemonpreaw]

เอาใจช่วยเสี่ยให้ตามดรีมให้เจอนะ

[mystery Y]

ดรีมจะไปเมืองนอกแล้วอ่ะเสี่ย!!

[TanyaPuech]

แรกๆสนุกนะ  ชอบคาแรกเตอร์ดรีมมาก เสี่ยด้วย

หลังดราม่าแต่แบบมันดูแพทเทิลละครไทยไปหน่อย 5555  อยู่ดีดีก็โง่

นางเอกก็แสนดีงี้ 

[everlastingly]

รออ่านตอนต่อไปนะ เผ็ดจะตามตัวดรีมทันไหมเนี้ยะ

[่patsaporn]

คนดีๆ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย น่าด่าทั้วภูริชและเสี่ยเผ็ดนั่นแหละ ไอ้งี่เง่า

ขอบคุณค่า

[minenat]

อยู่ไหนคะพี่เผ็ด

[HISY]

เสี่ยเผ็ดจะตามมาทันไหมเนี่ยย