หัวข้อ: 【 ♕ Elven Almanac ♕ 】♰ ราชันพันธนาการ ♰ ตำนานเทพีจันทร์ แจ้งข่าวหน้า 35

[oilzaza001]

สุดท้ายแล้วซิกฟรีดก็เสียทั้งสองอย่าง เฮ้อออออ พอจะเข้าใจเอริแอดเน่นะ นางต้องการสอนให้ซิกเข้าใจว่า ไม่มีใครที่จะปกป้องสิ่งที่ตนรักพร้อมกันได้หรอก ไม่อย่างใดอย่างนึงต้องสูญเสียไป หรือ เสียไปทั้งสองอย่าง หลังจากนี้ ถ้าโคลด์ตื่นขึ้นมาก็น่าหวั่น เพราะโคลด์สูญเสียเพื่อนคนสำคัญไปซะแล้ว ส่วนซิกฟรีด ก็อาจจะไม่เหลืออะไรเลย .... 

// แก้ ขอถามนิดนึงค่ะ  เราอยากรู้ว่าเอริแอดเน่ รัก ซีกฟรีดในฐานะอะไร น้องชาย ?? ถ้ารักแบบคนรักแล้วระหว่างเฟรธูรินกับซิกรักใครมากกว่ากันหรือรักทั้งคู่ (ของซิกพอจะเดาได้ว่าจากความเป็นพี่น้องกันซิกเอาใจใส่นางมากทำให้นางหลงรักซิกโดยไม่รู้ตัว) ทำไมท่านหญิงถึงผิดหวังมากที่ไม่ถูกเลือก?? แล้วนางตายจริงไหม (อันนี้น่าจะไม่เพราะมีภาคต่อของนางด้วยนี่ใช่มั้ยยยย) โอ้ยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว 55555

ปล. บางทีก็แอบโรคจิตอยากให้มาลแกธได้กับโคลด์แทน(ดูไม่มีภาระผูกพันธ์ไม่วุ่นวาย 555555) ปล่อยให้ซิกฟรีดนางอยู่เป็นราชาต่อไปนั่นละดีละ ซึนดีนัก!! แล้วก็นะ โตได้แล้วนะแก!! เนี่ยเห็นไหมวุ่นวายกันไปหมด โถ่วววว -*-

[ILLREI]

สุดท้ายแล้วซิกฟรีดก็เสียทั้งสองอย่าง เฮ้อออออ พอจะเข้าใจเอริแอดเน่นะ นางต้องการสอนให้ซิกเข้าใจว่า ไม่มีใครที่จะปกป้องสิ่งที่ตนรักพร้อมกันได้หรอก ไม่อย่างใดอย่างนึงต้องสูญเสียไป หรือ เสียไปทั้งสองอย่าง หลังจากนี้ ถ้าโคลด์ตื่นขึ้นมาก็น่าหวั่น เพราะโคลด์สูญเสียเพื่อนคนสำคัญไปซะแล้ว ส่วนซิกฟรีด ก็อาจจะไม่เหลืออะไรเลย .... 

// แก้ ขอถามนิดนึงค่ะ  เราอยากรู้ว่าเอริแอดเน่ รัก ซีกฟรีดในฐานะอะไร น้องชาย ?? ถ้ารักแบบคนรักแล้วระหว่างเฟรธูรินกับซิกรักใครมากกว่ากันหรือรักทั้งคู่ (ของซิกพอจะเดาได้ว่าจากความเป็นพี่น้องกันซิกเอาใจใส่นางมากทำให้นางหลงรักซิกโดยไม่รู้ตัว) ทำไมท่านหญิงถึงผิดหวังมากที่ไม่ถูกเลือก?? แล้วนางตายจริงไหม (อันนี้น่าจะไม่เพราะมีภาคต่อของนางด้วยนี่ใช่มั้ยยยย) โอ้ยยย อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว 55555

ปล. บางทีก็แอบโรคจิตอยากให้มาลแกธได้กับโคลด์แทน(ดูไม่มีภาระผูกพันธ์ไม่วุ่นวาย 555555) ปล่อยให้ซิกฟรีดนางอยู่เป็นราชาต่อไปนั่นละดีละ ซึนดีนัก!! แล้วก็นะ โตได้แล้วนะแก!! เนี่ยเห็นไหมวุ่นวายกันไปหมด โถ่วววว -*-

คำตอบของคำถามนี้ส่วนมากอยู่ในบทถัดๆ ไปทั้งนั้นเลยค่ะ ส่วนไหนที่มีคำตอบแล้ว ขออนุญาตไม่สปอยนะคะ
- ภาคต่อของเอริแอดเน่ เป็นเรื่องย้อนอดีตค่ะ ก่อนที่ซิกฟรีดกับโคลด์จะเกิด จะได้เจอเฟรธูรินตัวเป็นๆ ด้วยค่ะ (หลังจากภาคนี้มาแต่ชื่อและความทรงจำในอดีต /ซับน้ำตา)
- ถ้าถามว่าเอริแอดเน่รักซิกฟรีดในฐานะอะไร ก็คงเปรียบได้กับการที่เราให้ใจคนคนหนึ่งไปแล้วอย่างสิ้นหวังและหน้ามืดตาบอด เหมือนคนจะจมน้ำ ไม่มีอะไรให้เกาะ นางจึงยึดซิกฟรีดไว้เป็นหลักค่ะ พอหลุดจากซิกฟรีด นางก็จม (จะมีในเรื่อง แต่อันนี้ไม่สปอยเท่าไหร่ละมั้ง เลยตอบตรงนี้ให้หายคาใจค่ะ และในเรื่องจะมีเรื่องอื่นๆ ที่มีอิทธิพลต่อการตัวสินใจของตัวละครอีกค่ะ)
ป.ล. ใครคู่ใคร รอดูกันยาวๆ ค่ะ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ซิก ทำตัวปกป้อง แผ่ปีกกางขา คุ้มครองทั้งเอรีแอดเน่ ทั้งโคลด์
โอ๊ย.....แล้วเป็นไง โดนเอรี หลอกอีก
สุดท้าย จบแบบสญเสีย แต่จะคนเดียวหรือสองคน
ที่จริง ซิก น่าจะคิดได้ว่า ตัวเสือกน่ะมันใคร
อิลมาเร ค้าขายอยู่ดีๆ ก็ไปจับเขามาซะงั้น
เรียกว่าจับปลาสองมือรึเปล่า
แม้ปลาที่ลงแม่น้ำ จะไม่ได้ชอบ ไม่ได้รัก
แต่ปลาอีกตัวที่รักที่ชอบ เหมือนจะเจ็บหนัก
ช่วยก็ช่วยไม่ได้ งง กับซิก 
คุณแกธ ก็ปากหวาน คุณชายเจ้าสำราญไม่เลิก
จะใช้กริช ก็จูบกริช ช่วยข้านะดีราน แล้วข้าจะจูบเจ้า
พูดกับอิมาเร ก็ที่รัก
แต่ตอนนี้แกธ คิดถึง ห่วงหา แต่โคลด์ที่รัก คนเดียว 
     

[•♀NoM!_KunG♀•]

รอออออ

[alternative]

น้ำกระเด็นเข้าตาจนไหลออกมาเป็นเลือดเลย

หายนะนี้เพื่อสิ่งใด

เสียพี่หญิงแล้ว อย่าเสียโคลด์อีกเลย

หัวใจสลายกันทุกคน

สิ่งที่รออยู่คือสงครามกับอิซิลดาร์หรือไม่

[Apple_matinie]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

โคลด์จะตายไม่ได้

มันต้องมีวิธีสิ
 

[ILLREI]

บทที่ 21 : บาดแผล (1)

หนึ่งเดือนต่อมา

วังอาราดัน ที่ประทับของเจ้าชายรากาล องค์ชายมังกรลำดับที่ 1

รากาลอยู่ในร่างมนุษย์ เฝ้าเกวนโดลินที่หลับสนิทไม่ตื่นมาหนึ่งเดือนแล้ว วันนั้นรากาลพบเกวนโดลินนอนสลบอยู่ที่พื้น ใบหน้าซีดเผือด นกสีขาวนับสิบตัวล้อมรอบเธอเหมือนเฝ้าศพคนตาย

พอทราบข่าว ท่านพ่อเอเลียตก็ทรงรุดมายังวังอาราดันทันที เมื่อทรงเห็นเกวนโดลินนอนนิ่ง เพียงหน้าอกสะท้อนขึ้นลงแผ่วเบาบ่งบอกสัญญาณชีพ ใบหน้าของท่านพ่อก็เปลี่ยนเป็นเครียดขึ้ง รอยยิ้มหายวับไป รากาลสาบานว่าไม่เคยเห็นท่านพ่อเอเลียตน่ากลัวถึงเพียงนี้เลย

หลังจากนั้น ท่านพ่อก็เวียนมาเฝ้าเกวนโดลินทุกวันหลังเสร็จราชกิจ ทรงบรรทมที่นี่ เสวยอาหารเช้าและค่ำที่นี่ หากทำได้ ท่านพ่อคงดำริให้ย้ายโถงว่าราชการมาที่นี่เลย

ความสามารถของเกวนโดลินใช่ว่าจะสะดวกสบาย การควบคุมสัตว์เพื่อใช้งานที่ละเอียดแม่นยำอย่างการส่งข่าวและสอดแนมในสนามรบจริง รวมกับการควบคุมจากระยะทางไกลโพ้นผลาญพลังจิตและพลังกายของเธอจนแห้งเหือด

ซ้ำอุปสรรคสำคัญที่สุดซึ่งโคลด์ไม่ทราบคือ เกวนโดลินได้รับปลอกคอเหล็กอันใหม่ซึ่งลงอาคมกักพลัง ป้องกันไม่ให้เธอใช้พรสวรรค์ควบคุมทหารมังกรได้อีก

การฝืนใช้พลังส่งผลให้อาคมกักพลังในปลอกคอเร่งผลาญพลังกายของเกวนโดลิน ทำให้เธอเหนื่อยจัดและผลักร่างกายสู่สภาพหลับใหล หากไม่ได้ราชามังกรช่วยถอดปลอกคอให้ หรือรากาลมาพบเธอช้าอีกสักหน่อย ก็อาจถึงตายจริงๆ

เจ้าชายมังกรแตะบ่าเกวนโดลิน เรียกเธอเบาๆ เหมือนทุกวัน โดยหวังใจว่าเธอจะตื่น

            ทว่าเกวนโดลินไม่เคยลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มให้สักครั้ง

รากาลมองนาฬิกาเวทซึ่งท่านพ่อประดิษฐ์ให้เกวนโดลิน มันเป็นโดมแก้วเล็กๆ ซึ่งด้านในมีดวงอาทิตย์ขนาดจิ๋วเคลื่อนเปลี่ยนตำแหน่งไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ของจริงบนนภา หากเป็นตอนกลางคืนก็จะเปลี่ยนเป็นพระจันทร์กระจ่างกับดวงดาวเกลื่อนโดมแก้ว วันไหนเกวนโดลินเศร้า แสงอาทิตย์และแสงจันทร์จะส่องแสงสวยสดงดงามคล้ายปลอบประโลมเธอ บางครั้งมีนกโผบินไปรอบๆ ราวกับเต้นระบำให้ชม

ดวงอาทิตย์ขึ้นและตกหลายต่อหลายครั้งแล้ว พระจันทร์ก็เช่นกัน รากาลเฝ้านับวันเวลาอย่างทรมานใจ เขากุมมือเกวนโดลิน สวดภาวนาแด่พระบิดาแห่งธรณีว่า “โปรดอย่ารับเกวนกลับสู่ผืนดินเลยพ่ะย่ะค่ะ ไม่ใช่ตอนนี้ โปรดเจรจากับพระบิดาแห่งความตายด้วยเถิด”

เวลาผ่านไปจนค่ำ ต้นห้องแจ้งว่าราชามังกรเสด็จมายังวังอาราดันแล้ว รากาลรับทราบ เขาลุกขึ้นเตรียมต้อนรับท่านพ่อ ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาในห้องของเกวนโดลิน

เอเลียตยกมือแทนการเอ่ยว่าให้บุตรชายทำตัวตามสบาย ราชามังกรไม่ใคร่สนทนานัก ไม่ว่าจะกับบุตรชายหรือกับภรรยาคนอื่นๆ เขาตรงไปนั่งบนเตียงข้างเกวนโดลิน ก่อนวางมือบนหน้าผากมน

รากาลถอยฉากออกไปเมื่อท่านพ่อปรายตามายังตน มังกรหนุ่มทราบว่าท่านพ่อต้องการเวลาส่วนตัว

เมื่อได้อยู่ตามลำพังแค่สองคน เอเลียตวางมือทั้งสองข้างบนแก้มของเกวนโดลิน ก่อนโน้มหน้าผากชนหน้าผาก หลับตาแล้วร่ายเวทรักษา ราชามังกรขบริมฝีปากตนจนได้เลือด จากนั้นค่อยจุมพิตสตรีดาร์กเอลฟ์อย่างนุ่มนวล

เลือดมังกรมีอำนาจวิเศษในการฟื้นฟูกำลังและรักษาอาการบาดเจ็บ

คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง จันทราทรงกลดส่องแสงสว่างอยู่กลางท้องฟ้าสีดำปลอดโปร่ง ห้องของเกวนโดลินในวังอาราดันมองเห็นท้องฟ้าได้ถนัด ซึ่งดีกว่าในถ้ำใต้ดิน

เทพีจันทร์เซฮาไนน์เมตตาเผ่าจันทร์ เมื่อแสงสีเงินยวงอันเปี่ยมด้วยพลังเวทมนตร์อาบไล้ใบหน้าของดาร์กเอลฟ์สาว แพขนตาสีเงินก็ขยับเบาๆ ดวงตาเคลื่อนไหวอยู่หลังเปลือกตาสีม่วงอ่อนเหมือนดอกไลแลค

เกวนโดลินรู้สึกถึงรสขมปร่าบนลิ้น กับของเหลวร้อนจัดที่เธอกลืนลงคอ โลหิตมังกรเป็นสิ่งวิเศษ โลหิตของราชามังกรยิ่งเป็นสิ่งวิเศษในสิ่งวิเศษ ประกอบกับร่างกายได้รับเวลาฟื้นตัวจนแข็งแรงพอจะรับโลหิตอันเปี่ยมพลังชีวิตนี้

เกวนโดลินค่อยๆ ลืมตา โดยมีเหงื่อท่วมตัว

“ยินดีต้อนรับกลับมา...ออร์”

เธอได้ยินเสียงที่เคยคุ้น มันทุ้มในอก ให้ความรู้สึกอบอุ่น

เอเลียตสั่งให้ข้ารับใช้นำอ่างบรรจุน้ำสะอาดและผ้าเนื้อละเอียดเข้ามา เขาบรรจงเช็ดหน้าเช็ดตาเกวนโดลินด้วยตัวเอง

ดาร์กเอลฟ์สาวมึนเบลอ ดวงตาสีม่วงปรือคล้ายคนยังไม่ตื่นดี เธอร้อนไปทั้งตัว แต่รู้สึกเบาที่คอจนเผลอยกมือขึ้นจับลำคอ

เธอพบว่าไม่มีปลอกคอ

รากาลซึ่งลอบแง้มประตูส่องดูเป็นพักๆ ดีใจแทบร้องตะโกนเมื่อเห็นเกวนโดลินขยับแขน ทว่าเขาต้องห้ามตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปตอนนี้ ท่านพ่อยังไม่อนุญาต และเขาไม่ควรส่งเสียงดัง

เกวนโดลินหรือกวินีเวียร์ยกนิ้วไล้ใบหน้าของเอเลียตเป็นลำดับต่อมา คล้ายไม่แน่ใจว่าตนเองกำลังฝันไปหรือเปล่า

“อย่ารีบร้อน ขยับมากจะปวดเนื้อปวดตัวเปล่าๆ” เอเลียตเอียงใบหน้ารับสัมผัสของเธอ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มในรอบหนึ่งเดือนเต็ม

ข้าคงฝันไป...เกวนโดลินคิด เธอไล้นิ้วอย่างอ่อนโยนเชื่องช้า เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ห่วงหาอาทร คงเป็นความฝันจริงๆ เพราะเอเลียตไม่มีทางให้เธอแตะใบหน้าของเขาเฉกนี้อีกแล้ว

สัมผัสของผ้าและน้ำทำให้เกวนโดลินสบายตัวขึ้นทีละน้อย เอเลียตวางมือบนหน้าผากของเธอเป็นระยะเพื่อวัดไข้ ราชามังกรสั่งให้ข้ารับใช้ยกเครื่องหอมเข้ามา กลิ่นสดชื่นช่วยฟื้นกำลังให้เกวนโดลิน

สำหรับเกวนโดลิน ความฝันนี้สมจริงขึ้นเรื่อยๆ

“ทำไมจ้องข้าขนาดนั้น หลับเถิด หลับอีกหน่อย อ้อ...เจ้าควรกินอะไรสักนิดกระมัง”

ในที่สุดดาร์กเอลฟ์สาวก็รู้ว่าไม่ใช่ความฝัน เธอละมืออย่างตกใจ ใบหน้าแดงก่ำ ใบหูแหลมลู่ลง รู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็นจนตื่นเต็มตา เธอถอยตัวหนีเอเลียต ทว่าเพราะขยับตัวไวเกินไปจึงหน้ามืด “โลหิต...มังกร” เธอโงนเงน กลืนน้ำลายฝืดคอ เพราะเคยดื่มของเหลวจากร่างกายมังกรมาแล้ว จึงจำรสชาติได้

“ยังฝังใจเรื่องจะตกเป็นสมบัติของมังกรอยู่อีกหรือ” เอเลียตไม่ได้ขยับรุกเข้าหา แต่พอเกวนโดลินทำท่าจะล้มพับเขาก็ประคองไว้ “อย่าเพิ่งกังวล ให้ร่างกายฟื้นก่อนค่อยพยศ เราขอร้องเจ้าได้หรือไม่”

เป็นครั้งแรกนับแต่ถูกจับตัวมาที่เอเลียตพูดจาขอร้องเธอ เกวนโดลินอดยึดชายเสื้อของเขาไม่ได้ เธอประหม่าและวางตัวไม่ถูก แต่ก็หลับตา สูดกลิ่นหอมหนักแน่นแบบบุรุษของเขา และพยักหน้า

เอเลียตดูแลเกวนโดลินจนเธอหลับพักผ่อน เขาเฝ้าไม่ห่าง ด้วยกลัวจะเกิดอะไรขึ้นอีก

น่าเสียดายที่ความสงบเล็กๆ ระหว่างราชามังกรผู้เป็นนายและดาร์กเอลฟ์สาวผู้เป็นทาสจะไม่คงทน เพราะเมื่อทาสสาวหายดีแล้ว ทุกอย่างย่อมเป็นเหมือนเดิม

เอเลียตยังไม่สืบสาวเอาความ ทว่าพอเกวนโดลินฟื้นคงเค้นจนได้ เรื่องนี้เขาไม่คิดปล่อยไว้

เรารอได้...เรามีความสามารถเป็นเลิศในการอดทนรอ

-------------------------------------

โคลด์ลืมตาในคืนพระจันทร์เต็มดวงเฉกกัน เมื่อมีสติกลับมาครบสมบูรณ์ เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นเคยและรู้สึกเจ็บในอกมากๆ ไม่ใช่เจ็บที่แผลเพียงอย่างเดียว แต่เจ็บที่ใจด้วย

อิลมาเร...

“โคลด์” เสียงหนึ่งเรียก เป็นเสียงพร่าของเอลฟ์ตะวันออกที่ไม่ได้หลับเต็มตานับเดือน มาลแกธนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง ร่องรอยอิดโรยมีอยู่ แต่เจือด้วยความโล่งใจมหาศาล

“ข้า…” ชายฉกรรจ์แห่งตระกูลล็องธูเอ่ยค้าง เนื่องเพราะขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาจวนร่วงหล่นอยู่รอมร่อ มือใหญ่และอุ่นจัดวางบนใบหน้าของดาร์กเอลฟ์ที่ตนรัก

“เจ้าร้องไห้ทำไม” โคลด์ถาม รู้สึกแปลกใจ

มาลแกธหัวเราะ เขาไม่ได้ปาดน้ำตาทิ้ง “ข้านึกว่าจะเสียเจ้าไปแล้ว”

“แต่ข้ายังอยู่...ข้าควรร้องไห้มากกว่า...เรื่องอิลมาเร” โคลด์ร้อนที่ตา แต่เขามองมาลแกธโดยไม่ซ่อนดวงตาที่กำลังแสดงความเสียใจที่ขมอยู่ในอกและความรู้สึกอ่อนแอ

“ข้าขอโทษ” มาลแกธสูดหายใจ กรามขบเข้าหากันจนขึ้นสัน “ข้าพลาด...อีกครั้ง ข้าขอโทษที่รัก”

“ข้าไม่แน่ใจนัก…” โคลด์เหม่อ “ข้าควรโกรธเจ้าหรือ”

“ข้าไม่แน่ใจอะไรเลย แต่ถ้าเจ้าโกรธข้าหรือชังข้า ข้าจะยอมรับทุกอย่าง” มาลแกธอยากกอดโคลด์ให้สมกับความห่วงหาที่อัดแน่นหนึ่งเดือนเต็ม ทว่ากลัวบาดแผลของอีกฝ่ายจะเปิด

“เจ้าตั้งใจออมมือหรือเปล่า”

“ข้าไม่ถนัดการทำศึกด้วยเวทมนตร์” มาลแกธอดสู…

เขาแพ้ราบคาบ ไม่มีหน้ากลับไปพบล็องธูคนใด

“เจ้าไม่ต้องทำศึกด้วยเวทมนตร์ก็ได้นี่ ดาบของเจ้าร้ายกาจ”

“ข้าจะไม่แก้ตัว ข้าแพ้ก็คือแพ้” มาลแกธลูบหน้าตัวเองหนักๆ เขาคิดทบทวนการต่อสู้ครั้งที่ผ่านมานับไม่ถ้วน จำลองแบบแผนรุกและรับในหัว ถ้าตัดสินใจอีกแบบจะเป็นอย่างไร หากใช้เพียงอาวุธอย่างที่ถนัดจะมีสิทธิ์เข้าถึงตัวเอริแอดเน่ได้มากกว่าหรือไม่ เขากังวลเรื่องเวทมนตร์มากไปใช่ไหม ตัวแปรอื่นๆ ล่ะ

เอลฟ์ตะวันออกวนอยู่กับเรื่องนี้ตลอดเวลาที่เฝ้าโคลด์

“แปลกดีนะ ปกติเจ้าชนะข้ากับซิกฟรีดตลอด” โคลด์แตะหลังมือมาลแกธ “เจ้าเป็นแบบนี้ข้าไม่ชินเลย มาลแกธ” ดาร์กเอลฟ์พยุงตัวลุกนั่ง เขานิ่วหน้า “ข้าคิดว่า...เพราะเจ้าถนัดในการต่อสู้เข่นฆ่าศัตรู แต่ไม่ถนัดในการต่อสู้ปกป้องคนอื่น”

มาลแกธเงียบ

เขาเพิ่งตระหนักเป็นครั้งแรก

ปกป้องหรือ...

เขาเคยปกป้องใครไหม

ในสนามรบแดนตะวันออก ทุกคนพร้อมเข่นฆ่าบูชาเลือด วิญญาณนักรบเรียกร้องสงครามด้วยเหตุผลต่างกัน บ้างเพื่อแก้แค้น บ้างเพื่อขยายอำนาจ บ้างเพื่อริบทรัพย์ศฤงคารจากตระกูลอื่น หรือบางที อาจเป็นการสนองความต้องการสูงสุด ด้วยการแสดงฝีมือให้เทพแห่งความตายและเทพแห่งสงครามผินพระพักตร์มาหา โดยหวังว่าจะได้อยู่เคียงข้างพระองค์หลังสิ้นลมในสมรภูมิ

แต่ไม่เคยมีจารึกว่าเอลฟ์ตะวันออกกระโจนสู่สงครามเพื่อปกป้องใคร

ในสงคราม นักรบตะวันออกที่เก่งกล้าและมีเกียรติย่อมสามารถปกป้องตัวเอง การขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นหรือได้รับการช่วยเหลือคือการหมิ่นเกียรติ และจักถูกตราหน้าว่าเป็นคนอ่อนแอขี้ขลาด ซึ่งในการดวลตัวต่อตัวระหว่างทำสงคราม กระทั่งผู้คุ้มกันหรือผู้ติดตามก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าช่วยเหลือแม้ว่านายกำลังจะถูกบั่นคอ

“ข้าโทษเจ้าไม่ได้” โคลด์บีบมือมาลแกธ “เพราะข้าเป็นคนสั่งเจ้า และเจ้าทำตามคำสั่งข้า เมื่อผิดพลาด ข้าก็ต้องโทษตัวเองที่ตัดสินใจพลาด”

โคลด์เติบโตมาเช่นนี้ เขาถูกฝึกให้เป็นผู้สั่งการกองทัพ จะเลือกให้ใครอยู่ ส่งใครไปตาย ช่วยเหลือหรือละทิ้งใคร เขานี่แหละที่ควรเข้าใจยิ่งกว่าใครว่า...ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ความรับผิดชอบทั้งหมด ย่อมตกอยู่กับผู้สั่งการ

“ข้าควรตัดสินใจฆ่าเอริแอดเน่ก่อนช่วยอิลมาเร ถ้าข้าไม่รีบร้อนช่วยอิลก่อน ผลลัพธ์อาจออกมาอีกแบบ และข้ารู้ตัวดีว่าทำไมส่งเจ้าเข้าไปแทนที่จะลงมือเอง เพราะข้าคิดว่าอย่างไรเจ้าก็มีภาระของตระกูลล็องธู เจ้าอาจยั้งมือให้อิซิลดาร์เพื่อความสัมพันธ์ระหว่างดินแดน” โคลด์ยกยิ้มอย่างอดสู “ข้าตัดสินใจพลาดและไม่เด็ดขาดเอง ปากบอกให้สังหารนาง แต่ใจคิดว่าเจ้าจะไม่สังหารนางทันที”

ตอนแรก โคลด์มีความคิดจะฆ่าเอริแอดเน่ และเขาจะลงมือเอง แต่เมื่อได้พูดคุยกับซิกฟรีด เขาก็ลังเล อดีตที่ทำให้เอริแอดเน่จงชังดาร์กเอลฟ์ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา แต่ยอมรับว่ามีผลต่อการตัดสินใจ และเพราะความผูกพันที่ซิกฟรีดมีให้แก่นาง เขาจึงยอมถอยหนึ่งก้าวเพื่อซิกฟรีด

เช่นนี้แล้ว...คนที่เขาควรโกรธที่สุดก็คือตัวเอง

มาลแกธมองโคลด์เงียบงัน กระทั่งตอนนี้ความคิดแบบตะวันออกยังผุดขึ้นมา

‘ริจะทำสงครามต้องมีคนตาย ขอเพียงคนผู้นั้นไม่ใช่คนที่รักสุดชีวิตก็พอ’

นั่นทำให้มาลแกธไม่ชอบตัวเอง

อิลมาเรก็สำคัญไม่ใช่หรือ นักรบตะวันออกฟังเสียงที่ผุดขึ้นในใจ ใช่...แต่ไม่เท่าโคลด์

ลำคอจุกเพราะรู้สึกผิด เมื่อก่อนเขาไม่มีทางรู้สึกแบบนี้ ไม่สนใจด้วยซ้ำ หรือบางทีความคิด ‘อ่อนแอ’ แบบรูเมเรียร์แทรกเข้ามาเพราะอยู่แผ่นดินนี้นานเกินไปก็เป็นได้

“ตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหน อิลมาเร ซิกฟรีด...เอริแอดเน่ล่ะ” โคลด์ถาม

“เจ้าสลบไปหนึ่งเดือนที่รัก” มาลแกธตอบ เขาลุกไปรินน้ำให้โคลด์ “ตอนนี้เราอยู่ในราชวังรูเมเรียร์ ซิกฟรีดว่าราชการ ส่วนอิลมาเรกับท่านหญิงอิซิลดาร์…” เขาเว้นช่วงเล็กน้อย

“พวกนางหายสาบสูญไปกับวังน้ำวน”


—————————————————————————

A/N เปลี่ยนฉากไปดูทางฝั่งเกวนว่าเป็นอย่างไรพอให้หายคิดถึง ส่วนโคลด์ แม้รอดมาได้ก็ต้องเผชิญกับพายุอารมณ์อีกครั้ง เป็นกำลังใจให้โคลด์กันนะคะ ;w;


หลังจากนี้จะลงตอนใหม่แบบวันเว้นวันจนจบ เพราะสต๊อกทำตอนชนตอน

(โดยแต่ละตอนจะพยายามให้มีความยาวมากขึ้น)

หลังจากนี้ยังมีต่อ 2-4 บท จึงจะจบภาคโดยสมบูรณ์

ตอนต่อไปลงวันที่ 26 เมษายน 60 ค่ะ


ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy

♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/

♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[mild-dy]

 

[alternative]

ทั้งเกวน ทั้งโคลด์ เฉียดตายเลย

เศษซากหลังซึนามิของเอรี่จะยับบเยินขนาดไหนเนี่ย

[Apple_matinie]

อิลมาเรอ่ะ กลับมาาาา
ส่วนเอรินเอดเน่ตายๆเถอะจร้าาาา

[•♀NoM!_KunG♀•]

หลับไปพร้อมกัน ตื่นพร้อมๆกัน สมกะเป็นพี่น้องกันเนาะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไม่แน่ว่าทั้งเอ ทั้งอิล รอดทั้งคู่

อีเลียต เย็นชา พูดน้อย กับลูกกับเมีย
แต่อยู่กับเกวน ดูพูดไม่น้อยนะ ยังไง

ความในใจเกวน แสดงออกมาตอนฟื้นนี่แหละ
อีเลียต อดทนรอเก่ง จะรอไปถึงไหน
เกวน ก็เกือบตายและนะ
รากาล น่ารัก


     
 

[แม่มดน้อย]

เกิดอะไรขึ้นระหว่างอิเลียตกับเกวนกันแน่

เรื่องอะไรที่ทำให้ผิดใจกันได้ขนาดนี้

ส่วนความสัมพันธ์อีกฝั่งนี่ยิ่งกว่าน้ำวน

 

[ILLREI]

ขอมอบเพลง...วังน้ำวน (ไม่บอกอายุนะค้าาาา)
https://www.youtube.com/watch?v=cF_oczVwrz8

[ratnalin]

เราชอบนิยายแฟนตาซีมากค่ะ แต่หาอ่านแบบ yaoi ยากมากๆ
เรื่องนี้ดีงามยอดเยี่ยม เกินความคาดหวังของเราไปมากโขค่ะ หยุดอ่านไม่ได้ด้วย 5555
เราลรรยายไม่ค่อยเก่งหรอกค่ะ แต่เราชอบทุกตัวละครมากเลย (ไม่มีเกลียดใครเลย) ทุกคนมีมิติ  มีความรู้สึก  มีอะไรๆที่ทำให้เราเข้าใจว่า ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น ทำแบบนั้น ซึ่งผลของการกระทำบางอย่าง มันก็ไม่ได้แฮปปี้เอนดิ้งสวยงามเสมอไป มีความเรียลมากจริงๆค่ะ

สุดท้ายนี้ เราก็หวังจะได้เห็นซิกได้มีความสุขบ้าง สงสารนางสุดมากตอนนี้

[Apple_matinie]

26 เมษยนนนนนนนนนน
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
จาร้องไห้เเล้ว

[ILLREI]

ยังเขียนไม่เสร็จเลยค่ะ ลงตอนนี้มันจะสั้นๆ ไปหน่อย รอนิดจ้า
ขออภัยผู้ที่รออยู่ทุกท่าน^^;

[ILLREI]

บทที่ 21 : บาดแผล (2)

การไต่สวนองครักษ์ของเอริแอดเน่มีขึ้นเมื่อโคลด์รู้สึกตัว เป็นการไต่สวนแบบส่วนตัว เนื่องเพราะเป็นเรื่องละเอียดซับซ้อนที่ซิกฟรีดประสงค์ให้ทำเป็นการลับ

เรื่องเกี่ยวกับโคลด์ ราชาแห่งรูเมเรียร์ดำเนินการอย่างลับมาโดยตลอด หากเปิดเผยมีแต่จะต้องรับมือกับเสียงต่อต้านจากเหล่าข้าราชบริพาร จินตนาการถึงเสียงนั้นได้ไม่ยากว่า ‘พระองค์นำทรัพยากรบุคคลอันล้ำค่าของรูเมเรียร์ไปช่วยดาร์กเอลฟ์หรือพ่ะย่ะค่ะ’

ไม่นับว่าผู้ที่ราชาทรงต่อกรด้วยคือ ‘พระคู่หมั้นจากอิซิลดาร์’

พระคู่หมั้นจากดินแดนขัตติยนารีอันเป็นพันธมิตรที่ดีต่อรูเมเรียร์เสมอมา

การเมืองระหว่างสองดินแดนจะสั่นคลอนเพราะดาร์กเอลฟ์คนเดียว...สมควรแล้วหรือ

ลองไล่เรียงเหตุการณ์ตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนถึงจุดแตกหักระหว่างท่านหญิงเอริแอดเน่กับราชาผู้เยาว์ แรกสุดคงเป็นเหตุการณ์ในถ้ำมังกร พระองค์ทรงไม่ถือโทษแม้ว่ามันจะก่อเหตุในถ้ำมังกรจนเสียทหารไปหลายนาย ซ้ำพอมันก่อเรื่องครั้งที่สองด้วยการชิงหัวใจมังกรซึ่งตัวมันเองเพิ่งทูลเกล้าฯ ถวาย ก็เพียงให้หน่วยกาลาฮานจับตัวกลับมาโดยไร้บทลงโทษจริงจัง แถมหน่วยกาลาฮานยังทำงานพลาดอย่างน่าสงสัย ไม่นับว่าหลังจากนั้นทรงออกคำสั่งให้ปลดใบประกาศจับอย่างน่าสนเท่ห์

ทุกครั้ง...ท่านหญิงแห่งอิซิลดาร์ไม่เอ่ยคัดค้านโดยตรง เพียงปรามอย่างนุ่มนวลเท่านั้น

กระทั่งวันหนึ่ง มีผู้พบเห็นว่าจู่ๆ ท่านหญิงเอริแอดเน่เปลี่ยนมาสวมอาภรณ์อย่างอิซิลดาร์ ทั้งเปิดเผยเนื้อหนังและเป็นสีแดงร้อนแรงดุจเพลิงพิโรธ อันที่จริง แม้จะน่าประหลาดใจแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ชวนขบคิด จนเวลาต่อมาท่านหญิงแห่งอิซิลดาร์พร้อมอัศวินสตรีผู้ติดตามหายตัวไปจากราชวังรูเมเรียร์ โดยราชาหนุ่มไม่มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจเท่าที่ควร ทำให้เกิดการสันนิษฐานไปต่างๆ นานาว่าพระคู่หมั้นกับราชาซิกฟรีดผิดใจกันหรือไม่ และถ้าใช่...ก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องดาร์กเอลฟ์

‘...จะมีเหตุอะไรได้อีก เห็นขัดแย้งกันก็เพียงเรื่องนี้’

จริงหรือเท็จไม่มีใครทราบแน่ชัด ทว่ากับเรื่องบางเรื่อง แค่อาศัย ‘มูลความจริง’ น้อยนิด ก็ปะติดปะต่อเป็นความจริงผืนใหม่ได้

เวลานี้...ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว ระหว่างนั้นทางอิซิลดาร์ส่งราชสาส์น​มายังรูเมเรียร์ ไถ่ถามว่าเหตุใดจึงไม่มีข่าวคราวจากท่านหญิงเอริแอดเน่เช่นดังก่อน ทางรูเมเรียร์ส่งราชสาส์น​กลับ โดยราชาซิกฟรีดเป็นผู้เขียนราชสาส์น​นั้นด้วยพระองค์เอง ไม่มีขุนนางคนใดทราบเนื้อหาภายใน หลังจากนั้นทางอิซิลดาร์ก็ส่งราชสาส์น​มาอีกฉบับ เนื้อความอันอ่อนน้อมแต่เด็ดขาดบ่งชัดว่าต้องการสารตอบกลับจากท่านหญิงเอริแอดเน่ และถามว่าเหตุใดท่านหญิงจึงไม่ตอบสารด้วยตนเอง

เรียกว่าอิซิลดาร์กดดันรูเมเรียร์ไม่เบาทีเดียว

จากจุดเริ่มต้นสู่จุดแตกหัก...จากจุดเล็กๆ ไม่น่าให้ความสนใจอย่างดาร์กเอลฟ์ไร้หัวนอนปลายเท้า กลับขยายใหญ่จนน่ากลัว ทว่ามันคงไม่เลยเถิดมาถึงขั้นนี้หากราชาแห่งรูเมเรียร์จัดการมันแต่แรก

และจัดการหัวใจของพระองค์แต่แรก…

‘ราชาซิกฟรีด อาเลธ รูเมเรียร์ทรงหน้ามืดตามัว หลงดาร์กเอลฟ์จนก่อความรำคาญใจแก่พระคู่หมั้นคนสำคัญ จนอาจเกิดเหตุขัดแย้งระหว่างสองแผ่นดิน’ คิดโดยรอบแล้ว ไม่ว่าจะหลงด้วยตัวพระองค์เอง หรือหลงเพราะมนตร์ทมิฬ ก็ถือว่าพระองค์ทรงไร้สามารถในการพิจารณาไตร่ตรองถึงผลที่จะตามมาหลังทรงเอาแต่พระทัยตนเป็นที่ตั้ง

และอาจเลยเถิดไปถึงขั้นทรงไร้สามารถในการปกครองรูเมเรียร์

ใช่ว่าสิ่งที่พินิจพิเคราะห์เป็นแค่การละเมอเพ้อพก แต่มีขุนนางบางกลุ่มคิดเช่นนั้นจริง อิลราลานผู้เป็นองครักษ์มือซ้ายได้รับการไถ่ถามจากขุนนางอยู่เนืองๆ แม้จะใช้คำสุภาพ นอบน้อมและอ้อมค้อม ทว่าใจความคือ ‘องครักษ์ใกล้ชิดเช่นท่านมีความเห็นเกี่ยวกับราชาผู้เยาว์อย่างไรบ้าง สติของพระองค์ยังอยู่กับกายและจิตของพระองค์ใช่หรือไม่’

ดังนั้นจึงเป็นการดี...ที่จะดำเนินการใดๆ ต่อจากนี้เป็นอย่างลับ

ในห้องรโหฐาน พื้นหินอ่อนมันวาว ผนังไม้โอ๊กขัดเงาประดับลวดลายปิดทองหรูหรา โคมระย้าเงินและคริสตัล เบื้องหน้ากษัตริย์หนุ่มซึ่งยืนอยู่กลางห้องคืออัศวินอิซิลดาร์สองนาง เวเรด้านักธนู และซิลเวียนักเวท

เวเรด้าสังหารอิลมาเรและกล้ายิงธนูใส่ราชาแห่งรูเมเรียร์ โทษจึงหนักกว่าซิลเวียที่ไม่ได้ปะทะกับราชาโดยตรง

นักธนูสาวถูกกดให้คุกเข่า สองมือถูกมัดไพล่หลังด้วยโซ่เวท และมัดไว้ตลอดเวลา เพราะหากเผลอนางจะแผลงฤทธิ์ เวลานี้ใบหน้าสวยคมคายของนางบวมช้ำไปข้างหนึ่ง โดยที่ผู้คุมก็ไม่แจ้งสาเหตุ ส่วนนักเวทสาวที่คุกเข่าอยู่ข้างกัน ได้ยินว่าแทบไม่หยุดร้องไห้เลยตั้งแต่ถูกจับมา นางเอาแต่เสียน้ำตาให้แก่ท่านหญิงของนาง

ถูกสอบสวนในคุกหลายครั้ง เวเรด้าไม่เคยเปิดปาก แต่เมื่อเห็นโคลด์ นางยอมพูด

“ท่านหญิงสั่งไว้ว่าเจ้ามีสิทธิ์รู้” นางเอ่ยกับโคลด์ “ถ้าไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า หากเจ้า ราชา และองครักษ์มือขวาอย่างมาลแกธ ล็องธูมีแนวโน้มว่าสามารถบุกเข้ามาพร้อมกัน ข้าต้องกลับไปเสริมกำลัง”

นี่คือสาเหตุที่เวเรด้าหนีจากการต่อสู้จนทำให้ทหารคนหนึ่งกลับไปล้อมจับจามิลลา จามิลลาเองก็ทราบข้อนี้ดี ว่านางต้องรั้งทหารของราชา จึงทุ่มเทกำลังทั้งหมดเพื่อรับศึกสามต่อหนึ่ง

ฝ่ายเวเรด้า หลังถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว ตุ้มหูเวทของนางเสียหายจนใช้สื่อสารไม่ได้ แต่นางก็ยึดคำสั่งเดิม

“ถ้าเจ้าอ่อนแอกว่านี้สักหน่อย หรือราชาเข้าข้างเจ้าน้อยกว่านี้สักนิด ตั้งแต่แรก...ท่านหญิงคงไม่ฆ่าเจ้าหรือดวอร์ฟ” เอลฟ์สาวผมสีเขียวอ่อนเอ่ยด้วยความคับแค้นใจ คำสั่งประหารดาร์กเอลฟ์ของท่านหญิงมีขึ้นหลังจากมันขโมยหัวใจมังกรศิลา ซึ่งสมกับความผิดของมัน จากนั้นความขัดแย้งทวีความรุนแรงเพราะราชาหลงรักดาร์กเอลฟ์หน้ามืดตามัว สุดท้ายดาร์กเอลฟ์ตรงหน้ารอด แต่ท่านหญิงของนางกลับ…

เวเรด้ากัดฟันกรอด

หากราชามีสติสัมปชัญญะหรือวิจารณญาณมากกว่านี้ เรื่องจะมาถึงจุดนี้หรือ!

“เป็นพวกเจ้าที่หาเรื่องใส่ตัว” นางไม่อาจระงับอารมณ์

โคลด์ฟังแล้วกำมือ เล็บจิกเข้าไปในเนื้อจนได้แผล เขาแทบอยากฆ่าเอลฟ์สตรีตรงหน้า หากจะมีเรื่องที่ทำให้เขาโกรธจัดได้ ย่อมเป็นความตายของอิลมาเร!

สติ...เจ้าต้องมีสติ ฮีมเดียร์ เขาเตือนตัวเอง ถ้าฆ่านางแล้วทำให้อิลมาเรฟื้น ข้าจะฆ่านางเป็นร้อยครั้งให้ดู

สิ่งที่โคลด์ต้องการจริงๆ ไม่ใช่การฆ่าเวเรด้า หากย้อนเวลากลับไปได้ เขายินดีทำทุกทางรวมถึงคุกเข่าขอร้องไม่ให้นางฆ่าอิลมาเร

แต่เวลาย้อนกลับไปไม่ได้ เช่นเดียวคำขอร้องในเวลานั้นไม่มีประโยชน์

“ข้าไม่มีธุระกับพวกนางแล้ว ที่เหลือเจ้าตัดสินใจเถอะ...ราชา” โคลด์บอกซิกฟรีด ตั้งแต่ฟื้นมา เขาก็ยังไม่ได้พบหรือพูดคุยกับอีกฝ่ายเป็นการส่วนตัว

การตัดสินใจของโคลด์ดูอ่อนแอและไม่เด็ดขาด ไม่สมกับเป็นแอสซาสซินผู้โหดเหี้ยมซึ่งเคยสังหารหน่วยกาลาฮาน แทงคอมาลแกธ ล็องธู และดับชีวิตนักฆ่าที่หมายสังหารตนด้วยการใช้ฟันกัดคอมันจนตาย

ความจริงก็คือ...โคลด์ในตอนนี้ทั้งอ่อนแอและไม่เด็ดขาด แม้ไม่ร้องไห้คร่ำครวญหรือแสดงความเกรี้ยวกราด แต่จิตใจของเขาเปราะบางสุดขีด จิตวิญญาณแห้งเหือดและเหนื่อยล้าจากการสูญเสียอิลมาเร

ซิกฟรีดไม่มีปฏิกิริยาใดๆ กับความเกรี้ยวกราดของเวเรด้าหรือโคลด์ เขาเพียงไล่สายตามองแต่ละคนในที่นั้นเงียบๆ เริ่มจากโคลด์ไปยังมาลแกธ จากนั้นหยุดที่ซิลเวียเล็กน้อย ก่อนจะหยุดนิ่งที่เวเรด้า

“อยากตายหรือ” ราชาหนุ่มถามนาง น้ำเสียงแหบพร่านิ่ง...ทว่าเย็นยะเยียบดุจผิวน้ำในแดนเหนือ

“สิ้นนายแล้ว อัศวินสมควรสิ้นชีพ” เวเรด้าตอบอย่างไม่ลังเล

ซิลเวียได้ยินก็ตัวสั่น กัดปาก นางอายุยังน้อยย่อมหวาดกลัวความตาย แต่อีกใจก็เสียใจเหลือเกินที่ไม่สามารถปกป้องเจ้านายให้ดี...เช่นนี้นางก็สมควรตายแล้วใช่หรือเปล่า

ซิกฟรีดปรายตาไปทางนักเวทสตรี ก่อนจะเบือนกลับมายังนักธนู “แน่ใจใช่หรือไม่ว่าบิดาแห่งความตายรับพี่หญิงของข้าไปแล้ว”

“ท่านหญิงทิ้งดาบเวท นางตั้งใจทิ้งชีวิต ในฐานะองครักษ์ ข้าตัดสินใจผิดพลาด” เวเรด้ากัดปากอย่างเจ็บปวด นางสามารถสังหารผู้เป็นที่รักของคนอื่นตามคำสั่งนาย แต่หาใช่มีจิตใจไร้เลือดและน้ำตา

“แต่ข้ายังมีหวัง” ซิกฟรีดเอ่ยเรียบเรื่อย ไม่เพียงน้ำเสียงจะนิ่งและเย็น แต่รวมถึงแววตาก็ไร้อารมณ์ด้วย นัยน์ตาหลอมเหล็กที่เคยร้อนแรงประหนึ่งลาวา กลับให้ความรู้สึกหนาวเยือกแก่ผู้มอง

คำว่า ‘หวัง’ สั้นๆ ทำให้ซิลเวียเงยหน้าขวับ! “ท่านหญิง...ท่านหญิง” นางสะอื้น ขณะที่เวเรด้าก้มหน้าไม่ตอบอะไร

ซิกฟรีดยิ้มอ่อนจางให้นักเวทดีราน “ข้าไม่ได้บอกว่าพี่หญิงของข้ายังอยู่ ข้าเพียงเอ่ยว่าข้ายังมีหวัง”

ราชาหนุ่มสืบเท้าไปหาซิลเวีย เมื่อใกล้จนชิดก็โน้มใบหน้าลงเหนือนาง

“ความหวังโบยตีข้าได้เจ็บแสบนัก...รู้ไหม” นิ้วแข็งแรงดันคางนางขึ้น ซิลเวียได้เห็นนัยน์ตาเกือบไร้ประกายของชายผู้ถูกความเจ็บปวดกลืนกิน

นางกลั้นหายใจ

“เอาอย่างนี้เป็นไร…” ซิกฟรีดลูบนิ้วโป้งที่ปลายหางตาเปียกชื้นของนักเวทสตรี ดูแล้วคล้ายกำลังปลอบโยน แต่ไม่ สัมผัสนั้นหนักจนเจ็บ เกือบเหมือนกับการข่มขู่อย่างนุ่มนวล “บทลงโทษของเจ้าที่ไม่อาจปกป้องนายได้ คือมีชีวิตและร่วมหวังไปกับข้า”

สำหรับผู้ที่สิ้นหวังจนอยากตาย จะมีบทลงโทษใดดีไปกว่าบังคับให้หวังและยังมีชีวิตเล่า

โคลด์ไม่อยู่ฟังมากกว่านั้น เขาจะทนฟังต่อได้อย่างไร...ในเมื่อพี่หญิงที่ซิกฟรีดรักหนักหนานางนั้นเป็นคนสั่งฆ่าอิลมาเร

ดาร์กเอลฟ์เดินออกไปโดยไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆ กับการไต่สวนนี้อีก

----------------------------------

สวนส่วนในของราชวังเงียบเชียบไร้ผู้คน มะลิกลีบบางไม่ส่งกลิ่นหอม ดอกหางจิ้งจอกสีม่วงอ่อนชูช่ออย่างซีดเซียวภายใต้แสงแดดจาง แรงกระเพื่อมเบาๆ ใต้ผิวน้ำทำให้ต้นดอกหญ้าเรียวยาวริมสระน้ำโอนเอนอย่างอ่อนแรง

โคลด์ไม่ได้กลับห้องพัก เขาเดินตัดผ่านสวน ตั้งใจตรงออกจากราชวัง ทว่าเกิดลมหนาวพัดมาวูบใหญ่ พอลมหยุด ตรงหน้าเขาคือวิหคทมิฬที่ค่อยๆ เปลี่ยนรูปลักษณ์จากไอหมอกเป็นราชาแห่งรูเมเรียร์

โคลด์ชะงัก ตัวแข็งทื่อ เขาหรี่ตาก่อนถาม “มีอะไรหรือ...”

“ยังไม่ได้คุยกันดีๆ ข้ายังไม่ได้ยอมรับกับเจ้าว่าข้าอ่อนแอและโง่งมที่ไม่เลือกสักทาง” ซิกฟรีดสานมือไว้ด้านหลัง เขาตรงเข้าประเด็นทันที วิธีการพูดค่อนข้างแข็งต่างจากเดิม

นอกจากนี้ สิ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดคือใบหน้าของซิกฟรีด

รอยแผลเป็นที่เคยประทับอยู่บนใบหน้าซีกซ้ายกลับหายไปอย่างอัศจรรย์ ราชาหนุ่มหล่อเหลางดงามจนแทบลืมหายใจ แม้เป็นเรื่องน่ายินดี แต่ก็น่าประหลาดใจ หนำซ้ำถ้ามองใบหน้านั้นนานๆ จะรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง คล้ายถูกสะกด ขุนนางบางคนตกอยู่ในภวังค์กลางโถงว่าราชการก็มี

เรื่องนี้เป็นที่เล่าลือไม่น้อย ว่ากันว่าขุนนางควาร์ได้ยินเสียงกระซิบจากราชาผู้เยาว์ทั้งที่ท่านไม่ได้ขยับพระโอษฐ์ พอตั้งใจฟังให้ดีเสียงนั้นก็หายไป

โคลด์สังเกตใบหน้าอันปราศจากบาดแผลนี้ตั้งแต่ในห้องไต่สวนแล้ว แต่เขาไม่มีอารมณ์สอบถามสาเหตุที่จู่ๆ แผลก็หายไป

“ช่างเถอะ…” โคลด์ตอบเท่านี้ เขาเดินผ่านซิกฟรีด ทว่าอีกฝ่ายแปลงเป็นวิหคทมิฬแล้วมายืนตรงหน้าอีก

“เจ้าต้องการอะไรจากข้า”

“ถ้าพูดตรงๆ คืออยากได้ทั้งหมดจากเจ้า” ซิกฟรีดไม่อมพะนำดังเก่า เขาเปิดเผย แม้กระทั่งด้านที่น่ารังเกียจอย่างความปรารถนาที่เพิ่งเอ่ยไป “แต่ความดีของข้ายังพอมีเหลืออยู่บ้าง เลยต้องการแสดงความเสียใจเรื่องดวอร์ฟก่อน”

“ดวอร์ฟที่เจ้าว่ามีชื่อ นางชื่ออิลมาเร” โคลด์กำมือซึ่งจิกตัวเองก่อนหน้านี้

“อิลมาเร” ซิกฟรีดทวน “ข้าแสดงความเสียใจด้วยที่เจ้าเสียอิลมาเรไป” เขามองอีกฝ่าย สายตานิ่งเกือบไร้ชีวิตชีวา

คนฟังจ้องตอบสายตากร้าว

“ข้ามีคำถาม” โดยไม่รอให้ตอบ ริมฝีปากสมบูรณ์แบบของราชาเอลฟ์ก็ขยับต่อ “เจ้าไม่คิดจะเลือกข้าใช่หรือไม่”

โคลด์แทบอยากหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมกัน เขายันอกซิกฟรีดให้พ้นทาง “ไม่อยากเชื่อว่าเจ้ากล้าถาม เพื่อนข้าเพิ่งตาย ข้าไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ”


—————————————————————————

A/N มาถามตอนนี้...จะให้โคลด์ตอบว่าอะไร ;w;


ตอนต่อไปลงวันที่ 28 เมษายน 60 ค่ะ


ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy

♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/

♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[mild-dy]

 

[alternative]

ซิกหลอมรวมกับริวอร์นอร์เหรอ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ออออ

[Apple_matinie]

เศร้าาาา ถึงไม่ชอบเอรินเอคเน่แต่ก้อเศร้าาาา

[แม่มดน้อย]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ทำไม หน้าซิก กลับมาหล่อ ได้ 

[about]

 

[ratnalin]

โอ๊ย เศร้าอ่ะ เครียดอ่ะ ต่างคนต่างตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก 
แต่ยังไงเราก็สงสารซิกสุดละ เรื่องที่อยากพูดก็พูดไม่ได้ ที่จริงถ้าฮีไม่ใช่กษัตริย์หรือเจ้าชาย ชีวิตฮีน่าจะสดใสได้กว่านี้ 

[ILLREI]

บทที่ 21 : บาดแผล (3)

“ใช่ อิลมาเรเพิ่งตาย” สีหน้าของซิกฟรีดเรียบเฉย “ข้าก็ไม่อยากเค้นเอาตอนนี้ แต่ถ้าไม่ใช่ตอนนี้เกรงว่าจะไม่มีตอนไหนอีก เจ้าเก่งเรื่องหนีไปจากข้า” เขาเน้นคำว่า ‘หนี’

โคลด์ใช้สองมือปิดหน้าอย่างอ่อนล้า “ถอยไป”

“ข้าถือว่าเป็นคำตอบ” ซิกฟรีดผายมือ “ขอโทษที่ใจดำ ข้าอยากรู้ว่าเวลานี้ข้าเสียไปแล้วทั้งหมดใช่หรือไม่” ราชาหนุ่มเผยรอยยิ้มเหยียดหยัน “จะว่าไปก็น่าขัน ข้าคิดว่าตัวเองทำดี แต่ผลกลับเป็นอะไรที่ชั่วช้า หากทุกอย่างจะออกมาตรงกันข้าม ข้าก็ทราบแล้วว่าต่อไปควรทำตัวสามานย์”

“อา!” โคลด์ร้องอย่างขัดใจ เขาน้ำตาซึมด้วยความอับจนหนทาง “เจ้าจะให้ข้าพูดอะไร พูดว่าข้ารักเจ้า ข้าจะอยู่กับเจ้า ข้าจะทิ้งมาลแกธทั้งที่ข้านอนกับ...!” โคลด์ปิดปากตัวเอง ยั้งคำพูดไว้

ซิกฟรีดกระตุกยิ้ม “พูดเถอะ” เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย แววตาที่มองโคลด์อ่อนลง “ข้าอยากฟังสิ่งที่เจ้าคิดหรือรู้สึก”

“เจ้าเป็นบ้าอะไร” โคลด์คุกรุ่นอยู่ข้างใน เขาไม่เข้าใจว่าซิกฟรีดมาเค้นเขาทำไม อยากให้เขาพูดว่าไม่รักแล้วงั้นหรือ จะอยากฟังสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์เพื่ออะไร

ซิกฟรีดฟังแล้วหัวเราะในลำคอ “ข้าเป็นบ้าอย่างไรล่ะ” เขาถอนใจยาวขณะเงยหน้ามองฟ้า “รู้ไหม ข้าไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว บิดานภา มารดานที...ไม่มีใครตอบรับ”

เวลานี้แดดเริ่มแรง ฟ้าโปร่งแทบไม่มีก้อนเมฆ แต่จู่ๆ ก็เกิดเสียงร้องครืน...จากเบื้องบน คล้ายฟ้ากำลังคร่ำครวญ

“ยกเว้นเสียงนี้” ราชาเอลฟ์ดึงสายตากลับมามองโคลด์ “ฟังอย่างไรก็คล้ายเสียงหัวเราะเยาะชอบกล”

“ซิกฟรีด…”

“ขอโทษสำหรับทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องที่ข้าทำกับเจ้าเหมือนเป็นทาสตั้งแต่สิบปีที่แล้วจนกระทั่งวันนี้ ข้าได้บทเรียนที่วิเศษทีเดียว”

บทเรียนที่สอนว่า ยิ่งข้าต้องการสิ่งใดมากเท่าไหร่ ข้ายิ่งทำลายสิ่งนั้นมากดุจกัน

ทั้งเจ้า...ทั้งพี่หญิง

และความรัก

“พอแล้ว” โคลด์จับมือราชาหนุ่ม อีกฝ่ายเจ็บปวด มีหรือเขาจะไม่รู้ เขาพยายามหลีกเลี่ยงการให้ความหวัง...เขาไม่ควรให้ แต่เมื่อเห็นซิกฟรีดกำลังพังทลายลงไปต่อหน้า เขาก็หักใจปล่อยไปไม่ได้

“ข้าจะไปบ้านของอิลมาเร ไม่ได้จะหายไปไหน” โคลด์ยอมบอกความตั้งใจ เขาอยากไปเงียบๆ เพียงลำพัง จึงไม่ได้บอกกระทั่งมาลแกธ

พอโคลด์อ่อนลง ซิกฟรีดก็อ่อนโยน เขายกมือลูบแก้มโคลด์อย่างรักแสนรัก แววตาเกิดประกายซีดจาง

โคลด์พยายามไม่ให้ความหวัง แต่สุดท้าย...ซิกฟรีดยังคงหวัง

“รู้ไหม ข้ามีปีกที่ใหญ่กว่าพญาอินทรี” หมอกสีดำสยายขึ้นกลางหลัง มันกลายเป็นปีกคู่ใหญ่มหึมา ซิกฟรีดเอ่ยเป็นนัยว่าเขาสามารถพาโคลด์ไปยังบ้านของอิลมาเรได้ในชั่วพริบตา

สีหน้าของโคลด์คลายความเครียดลง “รู้แล้ว ข้าเห็นมันแล้ว หลังจากโดนแทงตรงนี้ไง” เขาแตะผ้าพันแผลบนหน้าอก แต่ท่าทางไม่จริงจังเท่าไร

ซิกฟรีดยิ้มพร้อมหัวเราะเบาๆ “ข้าค้นพบว่าแผลมีข้อดีอยู่สองข้อ ข้อแรกตอนที่ได้มันมาเจ้าจะรู้สึกถึงชีวิต และข้อที่สองพอมันหายก็จะเป็นเครื่องเตือนใจ”

เขามีแผลสด

แผลนี้มองไม่เห็นทว่ามันกรีดลึกถึงวิญญาณ เขาเจ็บหลอนและฝันร้าย ในฝันนั้นได้ยินเสียงพี่หญิงเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาว่า

 

“ความตายของข้าจักสอนเจ้าว่า สุดท้าย…เจ้าก็ไม่สามารถกางปีกปกป้องได้ทั่วแผ่นดิน”

 

ความตายของพี่หญิงคือแผลสดที่ว่า มันจะเป็นเครื่องเตือนใจที่ไม่มีวันจางหายไป

“ข้าเจ็บโคลด์ สตาร์ เพิ่งได้แผลขนาดใหญ่ยังไม่หายอยู่ตรงนี้” ซิกฟรีดวนมือบนอกหนักๆ เขารู้จักล้อเล่นกับความเจ็บปวดของตัวเองแล้ว “ข้าอนุญาตให้เจ้าปลอบได้”

โคลด์หรี่ตา “ซิกฟรีด อาเลธ รูเมเรียร์ ข้าเชื่อว่ามีคนอยากปลอบเจ้ามากมาย และข้ายอมเจ้าแค่บางเรื่องเท่านั้น” เขาแตะอกกว้างของอีกฝ่ายเบาๆ แล้วแจ้งจุดหมายที่ต้องการไป

----------------------------------

บ้านของอิลมาเรอยู่ในเมืองเล็กๆ ทางตะวันออกเฉียงของเหนือของเอวา เธมาร์ หากขี่ม้า จะใช้เวลาเดินทางจากเมืองหลวงราวสองวัน

‘แฟรี่อาย’ เป็นชื่อของเมืองแสนสงบล้อมรอบด้วยทุ่งดอกไม้และสวนผลไม้ ชาวเมืองประกอบอาชีพเกษตรกรรม ทำสวนดอกไม้ด้านเหนือ สวนผลไม้ด้านใต้ มีบ้านหลังเล็กๆ แทรกอยู่ในพื้นที่ว่างระหว่างสวนเหล่านั้น สถานที่สำคัญเช่นตลาดค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้า โรงอาบน้ำ โรงเตี๊ยม และที่ว่าการอำเภอตั้งอยู่ใจกลางเมือง หากเดินทางทางอากาศด้วยเรือเหาะหรือกริฟฟิน จะเห็นถนนปูหินสายสีเทาตัดผ่านเมืองกับถนนดินสายสีน้ำตาลตัดผ่านสวน ประกอบกันเป็นรูปคล้ายดวงตาภูตพราย

จุดหมายของโคลด์คือกระท่อมขนาดกลางที่ห่างจากตัวเมือง กระท่อมนี้สร้างจากอิฐและไม้ ปูหลังคากระเบื้องสีชมพูอ่อน มีบริเวณสวนล้อมด้วยรั้วไม้เตี้ยน่ารัก ด้านหน้ากระท่อมข้ามถนนดินไปเป็นทุ่งดอกลาเวนเดอร์

ทุ่งดอกไม้นี้เป็นของอิลมาเร แต่นางปล่อยให้คนเช่า โดยให้ผู้เช่าคอยดูแลบ้านและสวนบริเวณบ้านด้วย

“อิลมาเรมีห้องพักในเอวา เธมาร์ แต่เอาไว้ทำงาน บ้านจริงๆ คือที่นี่” โคลด์กดรหัสบนแป้นทองเหลืองข้างประตูบ้านซึ่งเป็นกลไกเปิดประตู ประดิษฐ์โดยช่างชาวดวอร์ฟ บ้านหลังนี้สร้างใหญ่โตกว่าบ้านของดวอร์ฟทั่วไป เพราะอิลมาเรมีสหายหลายเผ่าพันธุ์ หากสร้างเล็กๆ ตามแบบดวอร์ฟก็ใช้รับรองสหายเหล่านั้นได้ลำบาก

ภายในบ้านมีกลิ่นผ่อนคลายของลาเวนเดอร์ โถงทางเข้าติดภาพวาดเวทมนตร์ของน้ำตก ทุ่งดอกไม้ และแสงตะวัน ทั้งหมดล้วนเคลื่อนไหวไปตามธรรมชาติอย่างสงบและสวยงาม

แต่เมื่อเดินเข้าไปอีกหน่อย...ก็เป็นภาพเรียงรายของภูเขาเหรียญทอง

โคลด์เดินผ่านโถง แต่ไม่ตรงไปที่ห้องของอิลมาเร เขาเลี้ยวไปทางห้องรับแขกซึ่งทาผนังสีสดใสและมีชั้นหนังสือชั้นใหญ่ เขามองชุดโซฟาผ้าสีน้ำทะเลตัวเก่า ตบพนักเบาๆ รู้ว่ามันนุ่ม อุ่น และนอนหลับสบาย

“นางให้ที่นอนข้าดีกว่าที่นอนปลายเตียงของเจ้า”

“ข้าสั่งให้ช่างประกอบเตียงให้เจ้าไม่ใช่หรือ” ซิกฟรีดเตือนความจำให้โคลด์ โซฟาตัวนี้ดูนอนสบายก็จริง แต่อย่างไรก็ไม่เท่าเตียงที่เขาสั่งให้

ซิกฟรีดลองกดมือบนโซฟา นุ่มเกินไปจนเรียกว่าอ่อนยวบ แบบนี้นอนไปมีแต่จะทำให้หลับไม่สนิทและปวดหลัง เห็นไหมเล่า...เตียงที่เขาสั่งให้ดีกว่า ไส้นุ่นแข็งตึง คำนึงถึงการยศาสตร์

“เจ้าให้เตียงเล็กๆ” โคลด์ตอบทันควัน

“เท่าตัวเจ้า” ซิกฟรีดก็โต้ทันควันเช่นกัน

ดาร์กเอลฟ์หน้ายู่ เขานั่งกอดอกบนโซฟา “เอาล่ะ ราชา ข้าจะบอกแผนการของข้าให้ฟัง ข้าตั้งใจมานอนที่นี่เงียบๆ คนเดียวสักพัก ระหว่างนี้เชิญเจ้ากลับไปที่ราชวังของเจ้า”

“ข้าเป็นราชาที่ไม่ดี” ซิกฟรีดลองนั่งเบียดโคลด์บนโซฟา เขาแทบจม “ซึ่งแปลว่าข้าสามารถนอนค้างคืนที่อื่น แล้วปล่อยให้องครักษ์หัวปั่นในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานได้”

รูเมเรียร์ถูกกดดันจากอิซิลดาร์ พวกนักการทูตกำลังหารือกันอย่างเคร่งเครียด ไม่เพียงเท่านี้ ข่าวลือเกี่ยวกับการกลับมาของจอมทัพทมิฬเริ่มน่าเชื่อถือขึ้นเรื่อยๆ จนไม่อาจมองข้าม เร็วๆ นี้แดนทมิฬอาจประกาศสงครามกับรูเมเรียร์อีกครั้ง

“ข้าไม่ได้ชวนเจ้า” โคลด์อยากอยู่เงียบๆ เพื่อคิดถึงอิลมาเร การมีเพื่อนคุยอาจเป็นเรื่องดี แต่ถ้าอยากได้เพื่อนคุย เขาชวนมาลแกธที่รู้จักอิลมาเรมาไม่ดีกว่าหรือ

“ข้าเชิญตัวเอง” ซิกฟรีดลุกขึ้น ละอองฝุ่นเบาบางลอยผ่านลำแสงที่ส่องผ่านหน้าต่างโค้งครึ่งวงกลมบานโต “ข้าไม่ค่อยรู้จักนาง” เขาว่า “แต่ดูเหมือนนางจะเป็นดวอร์ฟที่ร่าเริง”

ราชาเอลฟ์กวาดสายตาไปรอบๆ เห็นแต่เครื่องเรือนสีสันสดใส

“อืม” โคลด์ตอบรับ ล้มตัวนอนหันหน้าเข้าพนักโซฟา เอาหมอนมากอด

ซิกฟรีดเห็นโคลด์ทำอย่างนั้นก็พอเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามสะกดตัวเองให้สงบ ให้นิ่ง...ให้เป็นปกติ ใครจะอยากแสดงอารมณ์อ่อนไหวต่อหน้าคนอื่นเล่า

คนอื่นหรือ ข้ายังเป็นคนอื่นสำหรับเจ้าอีกหรือ คิดถึงตรงนี้ ราชาหนุ่มก็ลอบระบายลมหายใจ เขาเอื้อมไปจะลูบศีรษะโคลด์ ทว่าก่อนมือใหญ่จะแตะปอยผมสีเงิน ปลายนิ้วก็สัมผัสกับกำแพงล่องหนเสียก่อน

ระหว่างซิกฟรีดกับโคลด์ มีกำแพงล่องหนคั่นกลางอยู่ ไม่ทราบว่าใครเป็นคนสร้าง เขา หรือโคลด์ และไม่ทราบว่าสร้างขึ้นเพื่อเหตุใด แต่มันอยู่ตรงนั้นเสมอ คอยชะงักความต้องการลึกล้ำซึ่งปะทุขึ้นมาทุกครั้งที่ใกล้ชิดกัน

ซิกฟรีดชักมือกลับ เขาเปลี่ยนไปเดินสำรวจบ้านเล็กน้อย ไล่สายตาไปตามภาพแขวนผนัง ของแต่งบ้าน และเครื่องเรือนที่ให้ความรู้สึกว่าเป็นที่พักอาศัยมากเสียกว่าห้องในราชวังของเขา สุดท้ายก็วกกลับมานั่งโซฟาเดี่ยวใกล้โคลด์

“ข้าจะพูดให้ชัดขึ้นอีกหน่อย” เสียงโคลด์อู้อี้ เจ้าตัวซุกหน้ากับหมอน “ข้ามาร้องไห้...เงียบๆ คนเดียว...ขอเวลาข้าร้องไห้เงียบๆ คนเดียวได้ไหม”

แววตาของซิกฟรีดอ่อนลงอย่างมากโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว “ตามสบายเถิด…” ราชาเอลฟ์เอ่ยเสียงเบา และเอ่ยประโยคต่อมาด้วยเสียงอันเบายิ่งกว่า

“เพราะข้าก็ทำอยู่เหมือนกัน”

หากโคลด์ยอมหันมาดูซิกฟรีด จะเห็นใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉย ปราศจากร่องรอยของน้ำตา

คงมีแต่คนสนิทที่ทราบว่า น้ำตาของราชากำลังตกเหมือนห่าฝนอยู่ภายใน

โคลด์ยิ่งเอาหมอนปิดหน้า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกผิดอยู่ ข้าควรรู้สึกผิดไหม”

ซิกฟรีดไม่ได้พูดอะไร ครู่หนึ่งก็ลุกมายืนค้ำร่างดาร์กเอลฟ์ มือที่ก่อนหน้าเอื้อมผ่านกำแพงล่องหนไม่ได้ เวลานี้วางบนเส้นผมอ่อนนุ่มของโคลด์ สตาร์

“โปรดสบายใจ ข้าไม่เห็นความอ่อนไหวของเจ้า” เขาลูบเบาๆ แล้วละมือออก

โคลด์ไม่เคยร้องไห้ให้ซิกฟรีดเห็น เขาจำได้ว่าไม่เคยเลยสักครั้ง คนที่ปลอบเขาตอนร้องไห้มักเป็นมาลแกธ

ซิกฟรีดกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม เขาเอนหลัง ประสานมือไว้บนท้อง จากมุมนี้มองเห็นเพดานได้ชัด เพดานสีครามวาดภาพแผนที่โลกสีเงิน บางตำแหน่งที่สำคัญ (สำหรับอิลมาเร) มาร์กไว้ด้วยดาวสีทอง ยอมรับว่าบ้านของดวอร์ฟช่างเหมาะสำหรับหย่อนใจ กลิ่นลาเวนเดอร์ช่วยให้ประสาทเครียดเกร็งค่อยๆ ผ่อนคลาย ซิกฟรีดปิดเปลือกตา โดยบอกตัวเองว่าจะพักผ่อนเพียงสั้นๆ

สักพัก โคลด์ก็ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอจากราชาหนุ่ม บ่งบอกว่าตกอยู่ในห้วงลึกของการหลับใหล หากมองใกล้ๆ จะเห็นรอยอ่อนล้าชัดเจน ทั้งใต้ตาที่ช้ำน้อยๆ ไปจนถึงระหว่างคิ้วซึ่งมีรอยขมวดลึก เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเดือน ซิกฟรีดดูมีอายุเพิ่มขึ้นหลายปี แน่ละ เขาไม่ได้พักเต็มตาเลย

จะให้พักได้อย่างไรเล่า…

ใครว่าองค์ราชาทรงเพิกเฉยต่อการหายตัวไปของพระคู่หมั้น เปล่าเลย พระองค์ทรงดำเนินการสืบหาไม่เว้นแต่ละวัน ทรงมอบหมายงานสำคัญนี้ให้กอห์นดีเอน--เงาสังหารผู้มีฝีมือฉกาจในการสืบเสาะหาร่องรอย และมีสายอยู่ทั่วดินแดน ทว่าจนบัดนี้ยังไร้ข่าวคราวของท่านหญิงเอริแอดเน่

โคลด์ลุกมานั่งมองซิกฟรีดอย่างใจลอย ขณะพินิจพิจารณาราชาเอลฟ์ จู่ๆ เขาก็รู้สึกหนาววูบ เป็นเงาทมิฬที่เคลื่อนโอบร่างเขา ปีกของมันประกอบจากไอน้ำเม็ดละเอียด ทำเอาเสื้อผ้าเขาชื้นนิดๆ

ซิกฟรีดหลับ แต่เงาทมิฬยังตื่นอยู่หรือ โคลด์เห็นขอบร่างของเงาสีดำขยับเคลื่อนไหวอย่างอ้อยอิ่งในอากาศ ดูไปก็คล้ายภูตพราย เมื่อเขาลองเอื้อมไปแตะปอยผมของซิกฟรีด เงาทมิฬก็พุ่งใส่มือเขาเฉกสุนัขหวงนาย ทว่ามันไม่ทำรุนแรง เพียงรวมตัวเป็นกำแพงหมอกหนา เพื่อกันและดันมือเขาออกเท่านั้น

“เจ้าใช้มนตร์มารบทไหนกันนี่” โคลด์พึมพำ รู้สึกสะท้านใจ เขาขยี้หน้าขยี้ตาแรงๆ แล้วหันหลังล้มตัวลงนอนบนโซฟาของตัวเองในท่าเดิม

บ้านหลังนี้มีความทรงจำระหว่างเขากับอิลมาเรมากมาย ส่วนมากเป็นเรื่องป่วนๆ ที่ทำให้เขายิ้มได้ โคลด์สูดจมูกระหว่างนึกถึงความทรงจำเหล่านั้น ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มเงียบๆ

แต่ดูเหมือนเงาทมิฬไม่ยอมให้ดาร์กเอลฟ์ร้องไห้โดยลำพัง มันลอยช้าๆ เข้ามาใกล้ ก่อนดึงน้ำตาร้อนออกจากแก้ม

สัมผัสของปลายปีกสีดำช่างนุ่มนวล เอาใจใส่ เหมือนสัมผัสจากมือของใครบางคน

ซิกฟรีด...

เงาทมิฬคือส่วนหนึ่งของซิกฟรีด มันทั้งเชื่อฟังทั้งพยศ ซิกฟรีดเป็นทั้งนายและบ่าวของมัน ทว่ามีเพียงเรื่องโคลด์เท่านั้นที่ซิกฟรีดไม่ยอมลง...หากเป็นเรื่องโคลด์ มันต้องทำตามที่เขาประสงค์ทั้งหมด นั่นคือพร้อมปกป้องให้ปลอดภัย

โคลด์มองหยดน้ำตาที่ลอยขึ้นด้วยความอัศจรรย์ใจ จากนั้นก็หน้าแดงเพราะถูกจับได้ว่าแอบร้องไห้ เขาลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องของอิลมาเรแล้วปิดประตู

ทว่าหลังจากทรุดนั่งพิงประตู เขาก็คิดว่าตัวเองตัดสินใจพลาดไป

ความทรงจำที่เจ้าของบ้านเหลือทิ้งไว้ยิ่งเข้มข้นชัดเจนเมื่ออยู่ในสถานที่ส่วนตัวของเธอ โคลด์จุกในอก เขากระซิบบอกตัวเองในใจว่า

เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากเข้ามาในนี้ไง

โคลด์นึกภาพวาระสุดท้ายของสหายที่ใกล้ชิดเขามาตลอดสามปีและความผิดพลาดของตน

ใบหน้าสวยคมยู่ยี่จากความรู้สึกเศร้าอันท่วมท้น เขาเริ่มสะอื้นจนหยุดตัวเองไม่ได้ กอดเข่าคู้ตัวเป็นลูกบอล

เสียงร้องไห้หลุดออกมา โดยเจ้าของเสียงเลิกสนใจว่าคนที่อยู่นอกห้องจะได้ยินหรือไม่

ซิกฟรีดตื่นในจังหวะเดียวกับที่โคลด์ปิดประตูห้องของอิลมาเร เมื่อเขาลืมตา เงาทมิฬก็หายไป ราชาหนุ่มอยู่อย่างนั้นพักใหญ่จนเสียงสะอื้นของโคลด์เบาลง

เขาเรียกไอหมอกสีดำออกมาอีกครั้ง มันบิดคว้างก่อนลอยช้าๆ ลอดช่องใต้ประตูเข้าไปยังห้องของอิลมาเร

ซิกฟรีดเองก็ลุกขึ้น เขาเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องที่กั้นพวกเขา วางมือบนประตูแล้วลูบเบาๆ ขณะที่เงาทมิฬใช้ปีกของมันลูบหน้าผากโคลด์

เงาทมิฬปลอบโยนและเช็ดน้ำตาให้ดาร์กเอลฟ์...แทนนายผู้หยุดตัวเองตรงอีกฟากหนึ่งของประตู


—————————————————————————

A/N มีความละมุน ฮือๆๆ /ปาดน้ำตาไปกับโคลด์ อยากโผไปซบซิกฟรีด แงๆๆๆ


ช่วงนี้ นักเขียนร่วมของเรา คุณ FOULSOUL ต้องเตรียมตัวสอบทีสิส

สำหรับตอนต่อไปจะคอนเฟิร์มทางเพจนะคะว่าลงได้เมื่อไหร่

เร็วสุดคือ 30 เมษายน 60 หรือช้ากว่านั้นค่ะ


ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy

♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/

♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[mild-dy]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
สู้ๆค่ะ
 
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ผ่านไปด้วยกันเนาะ

[Apple_matinie]

ของแค่มาต่อก้อดีใจมากแล้วค่ะ