หัวข้อ: 【 ♕ Elven Almanac ♕ 】♰ ราชันพันธนาการ ♰ ตำนานเทพีจันทร์ แจ้งข่าวหน้า 35

[insomniac]

เป็นเรื่องที่ Epic มากจริงๆ
ทำไมถึงเขียนได้สนุกอย่างนี้ ได้อารมณ์แบบนิยายผู้ใหญ่ (ที่ไม่ได้หมายถึงติดเรท) มากๆ เลยครับ

[่jum]

มาลจะตายจริงเหรอ ไม่อยากให้ตายอ่ะ

[alternative]

สงสารมาลแกธ และเชื่อว่าเขาจะไม่ตาย

สงสารโคลด์มาก ๆ ประสบการณ์หล่อหลอมให้จิตใจเหี้ยมเกรียม
ต้องฆ่าเพื่อรอด เพื่อเป้าหมาย

โดดเดี่ยวเหลือเกิน

[ILLREI]

บทที่ 6 : ใจแลกใจ (1)

เดเนธอร์จับตัวอิลมาเรได้นานแล้ว เขารอที่จุดนัดพบ แม้ภายนอกจะสงบนิ่ง แต่ภายในกระวนกระวาย เดเนธอร์สวดภาวนาถึงบิดาและมารดานภา จากนั้นจึงสวดขอความกรุณาจากบิดาแห่งวายุ ผู้ที่เขานับถือศรัทธาเป็นพิเศษ ขอให้พระองค์พัดพาคำภาวนาของเขาไปถึงเบื้องบน

ระหว่างรอ บิดาแห่งวายุคล้ายกระซิบบางอย่างกับเขาเป็นพิเศษ แต่เขาไม่ใช่ควาร์ เขาแปลคำพูดของพระองค์ไม่ออก รู้เพียงว่ามันคือ ‘สังหรณ์’

และเป็นลางสังหรณ์ที่ร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุด เดเนธอร์ตัดสินใจเชื่อในสังหรณ์นั้น เขาออกตามกลุ่มของหัวหน้า พลางส่งสารไปยังหน่วยลวงให้มาสมทบ

ท่านหญิงเอริแอดเน่จะทราบก็ช่างเถิด ชีวิตดาร์กเอลฟ์จะสำคัญแค่ไหนกัน

เขาทราบดีว่าตัวเองฝ่าฝืนคำสั่งของหัวหน้าทั้งหมด เขาไม่รอ ทั้งยังแหย่อสรพิษให้ตื่น โทษคงหนักแน่ แต่เขายินดีรับ

“เนอร์ดาเนล เจ้าอยู่กับดวอร์ฟรอหน่วยลวง ข้าจะล่วงหน้าไปก่อน” เดเนธอร์เป็นรองหัวหน้าหน่วยกาลาฮาน ยามที่มาลแกธไม่อยู่ เขามีอำนาจสั่งการแทน

“เอานางไปด้วยจะได้เปรียบกว่า” เนอร์ดาเนลเสนอ “เสียงของนางทำให้แอสซาสซินเขวได้”

พวกเขาเฝ้าสังเกตทั้งคู่จนทราบว่ามีความสำคัญต่อกัน

เดเนธอร์มองดวอร์ฟตัวเล็กเท่าเอว เธอถลึงตาเมื่อได้ยินแผนร้ายกาจของเอลฟ์ แต่เพราะถูกมัดตัวมัดปากอยู่จึงออกฤทธิ์ไม่ได้มาก

อิลมาเรถูกพามาด้วยตามที่เนอร์ดาเนลเสนอ

 

เดเนธอร์ให้เนอร์ดาเนลคุมดวอร์ฟตามเดิม ส่วนตนเดินนำหน้า แกะรอยมาเรื่อยๆ

กระทั่งเขาได้พบสิ่งที่ภาวนาอย่างถึงที่สุดว่า ขออย่าให้เกิดขึ้นเลย

เดเนธอร์พบศพของเพื่อนร่วมหน่วย

เขาคุกเข่าลง ตรวจดูสภาพศพ กรามขบกันแน่นจนได้ยินเสียงกรอด

เอลฟ์เดือดดาล

เดเนธอร์วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขาเงียบเชียบเหมือนลม ไวเหมือนพายุ มือแกร่งคว้าลูกธนูจากกระบอกสะพายหลัง เตรียมพร้อมที่จะล่าดาร์กเอลฟ์

เสียงนกร้องทั่วป่า เดเนธอร์ง้างธนูเล็งไปยังเดรัจฉานที่คร่อมร่างหัวหน้าของเขาอยู่

ลูกธนูพุ่งออกจากแล่ง เฉียบคม เด็ดขาด

มุ่งมาดเอาชีวิตปีศาจดาร์กเอลฟ์

—————————————————————————————————

“โคลด์...โคลด์ ฟื้นสิ อย่าตายนะ ฮือ...อา...เจ้าฟื้นแล้ว”

โคลด์ปรือตา เขารู้สึกตัวด้วยเสียงเรียกแผ่วเบาของอิลมาเร ดาร์กเอลฟ์ขยับตัว แต่เจ็บไปหมดทั้งร่างและพบว่าตนเองถูกมัดอย่างแน่นหนา นอนคว่ำหน้าอยู่

"โคลด์" อิลมาเรเรียกอีก “ดีที่เจ้ายังไม่ตาย ฮือๆ”

นึกออกแล้ว โคลด์คิด...เขานึกออกแล้วว่าทำไมทั้งเขาและอิลมาเรมาจบลงที่นี่

ตอนที่ลูกธนูของเอลฟ์พุ่งเข้ามา โคลด์เบี่ยงตัวหลบจุดตายไปได้ แต่ถูกยิงปักไหล่ ตอนแรกเขาจะหนี แต่เพราะเสียงร้องห้ามเอลฟ์ไม่ให้ยิงเขาอีกของอิลมาเรทำให้เขาชะงัก

เอลฟ์จับอิลมาเรได้แล้ว สิ่งที่โคลด์กลัวลึกๆ ในใจกลายเป็นความจริง…

เขาไม่อาจหนีไปโดยทิ้งอิลมาเร

เอลฟ์ที่ยิงธนูใส่เขาตรงเข้ามา มันฟาดคันธนูใส่หน้าจนเขาหัวแตก หมดสติไป

โคลด์ไม่ทราบว่าตนสลบไปนานเท่าไหร่ เขาพลิกตัวโดยไม่สนใจบาดแผล กดความเจ็บลงไป อิลมาเรถูกมัดเช่นกัน แต่นอกจากสีหน้าอิดโรยแล้วยังดูปลอดภัย ไม่มีบาดแผลภายนอก

...ไม่ถูกตัดขาทั้งสองข้างอย่างที่มาลแกธขู่

อิลมาเรเล่าว่าพวกเราถูกขังอยู่ในกระโจมของเอลฟ์ โคลด์ได้ยินเสียงม้าและเสียงคนพูดคุยกันจากด้านนอก เงาคนร่างหนึ่งอยู่หน้ากระโจม คงเป็นผู้คุม จากนั้นจึงเห็นอีกเงาหนึ่งเดินใกล้เข้ามา ทั้งสองพูดคุยกัน ชั่วอึดใจ หน้ากระโจมก็เปิดออก

เอลฟ์รูปร่างสันทัดตนหนึ่งเดินเข้ามานั่งตรงหน้าโคลด์ ใบหน้าอาจไม่ได้สวยงามเป็นพิเศษ แต่ดวงตาชวนให้นึกถึงลูกแก้วสีฟ้าเกลี้ยงๆ ลูกตาดำตรงกลางซีดจนเป็นสีเทา...พวกเอลฟ์ลูกครึ่งแม่มด

“เดเนธอร์” เอลฟ์แนะนำตัวพอเป็นพิธี “มีดของเจ้าอาบพิษ ข้าต้องการยาแก้พิษ”

“เขาไม่ตายหรือ” คำแรกของแอสซาสซินช่างน่าโดนตบปาก

“ยาแก้พิษ” เดเนธอร์ย้ำคำเดิม

“เขามีลูกน้องไม่โง่ ยังคิดเผื่อว่าถ้าฆ่าข้าแล้วหัวหน้าโดนพิษตายคงตลกพิลึก”

เดเนธอร์สะบัดมือตบปากดาร์กเอลฟ์ “ยาแก้พิษ เจ้าได้ยินชัดแล้ว”

โคลด์เลือดกบปาก อิลมาเรตัวชา

แม้ภายนอกโคลด์ดูสงบนิ่ง แต่ภายในเขาโกรธสุดขีด ไม่ได้โกรธอิลมาเรแต่เป็นพวกเอลฟ์ เขาใกล้จะถึงจุดหมายแล้วแท้ๆ แค่ข้ามเขาไปเท่านั้น!

เดเนธอร์รออย่างอดทน การทำงานครั้งนี้ทำให้มุมมองของเขาที่มีต่อดาร์กเอลฟ์ค่อยๆ บิดเบี้ยวไปทีละน้อย มารดาเฝ้าสอนว่าอย่าตัดสินใครจากรูปลักษณ์ภายนอก จากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ จากสีผิวหรือเผ่าพันธุ์ แต่กับมัน...แต่กับมัน มารดา

มันท้าทายส่วนที่ดีของลูกจริงๆ

ดาร์กเอลฟ์เป็นเหมือนสัตว์เดรัจฉาน ถ้าไม่ล่ามให้ดีก็จะหลุดออกมาทำร้ายคน

อิลมาเรเห็นแล้วว่าโคลด์โดนริบอาวุธไปหมด รวมถึงขวดยาสารพัดบนเข็มขัดคาดเอว แต่เพราะเอลฟ์ไม่ทราบว่ายาขวดไหนใช้ทำอะไรได้บ้าง จึงต้องมาถามเอากับโคลด์ สัมภาระของเธอก็ถูกริบ ส่วนเจ้าหมาป่าซิการ์ยังปลอดภัยดี

“อย่าตีเขาได้ไหมเจ้าคะ ข้าจะพูดกับเขาเอง” เธอขอ

เดเนธอร์จ้องโคลด์แทบทะลุ ก่อนพยักหน้าให้ดวอร์ฟตัวเล็ก

อิลมาเรเกลี้ยกล่อมอยู่สองสามคำ แต่โคลด์ไม่ยอมตอบ เธอจึงหันมาหาเอลฟ์ “ท่านออกไปก่อนได้ไหมเจ้าคะ ถ้าท่านยังอยู่เขาคงไม่ยอมพูด” ดวอร์ฟสาวสูดจมูก กลัวก็กลัว กล้าก็กล้า ทหารเอลฟ์ผู้นี้ไม่ใจดีเหมือนท่านมาลแกธ

เดเนธอร์จ้องอิลมาเร ยามที่เขาจ้อง เธอรู้สึกเหมือนโดนสาปให้เป็นหิน แต่สุดท้ายเอลฟ์ก็ยอมออกไป ให้เธอได้มีเวลากับสหายชาวดาร์กเอลฟ์ตามลำพัง

“ข้าได้ยินว่าเจ้าสู้กับท่านมาลแกธ…” อิลมาเรเกริ่น แม้จะเห็นสภาพปางตายของมาลแกธมาแล้ว

“ข้าตั้งใจฆ่าเขา” โคลด์ยอมรับ ทว่าหลบตา เขาไม่หลบตาซิกฟรีดหรือมาลแกธ แต่หลบตาอิลมาเร

“แต่เขายังไม่ตาย เจ้ายังช่วยเขาได้”

“ข้าไม่อยากช่วย”

“โกหก”

“ข้าไม่อยากช่วยจริงๆ!” โคลด์เผลอขึ้นเสียง

“ทำไม” อิลมาเรถามต่อ เธอไม่กลัวการขึ้นเสียงของโคลด์ เพราะรู้ว่าอารมณ์ของเขาไม่มั่นคงอยู่

“เขาตายไปดีแล้ว” โคลด์กัดปาก “ข้าอยากให้เขาตาย”

“เจ้ากลัวเขาฟื้นมามองเจ้าด้วยสายตาเกลียดชังเหมือนเอลฟ์ตนอื่นเหรอ” อิลมาเรคู้ตัว แนบหน้าผากกับโคลด์ น้ำตาร้อนๆ จากใบหน้าเล็กๆ เปื้อนแก้มดาร์กเอลฟ์ “ข้าชอบเขา เขาก็ชอบเจ้า เขาใจดีกับเรา เรามีโอกาสช่วยเขาแล้ว อย่าให้เขาตายเลยนะ”

คำพูดของอิลมาเรเรียบง่าย แต่กระตุกหัวใจโคลด์ได้แรงมหาศาล บางครั้งอิลมาเรทำให้เขานึกถึงเกวนโดลิน และครั้งนี้บีบคั้นจนหัวใจเจ็บปวด

เกวนก็จะตำหนิข้าแบบนี้เช่นกัน

“ข้า…”

โคลด์ยังพูดไม่ทันจบก็มีคนเข้ามาในกระโจมอีกรอบ พูดให้ถูกคือพุ่งเข้ามา มันปิดหน้าปิดตามิดชิด ใส่ชุดสีดำรัดกุมตลอดตัว

โคลด์ตอบสนองไวกว่า เขาชนอิลมาเรให้ล้มไปอีกทาง ใช้ไหล่ข้างที่เจ็บรับมีดของคนชุดดำ

“นักฆ่า!” โคลด์เตือนอิลมาเร

อสรพิษพบเป้าหมายแล้ว มันบิดมีดอย่างอำมหิต เรียกเสียงคำรามจากโคลด์ จากนั้นก็ดึงมีดออก หมายจะแทงแสกหน้า

“อย่า!” อิลมาเรพุ่งชนนักฆ่าจากด้านข้าง ทำให้มันเซไป มันจึงหันมาถีบเข้ากลางท้องเธอ

“สารเลว!” โคลด์พุ่งเข้าหานักฆ่าขณะอิลมาเรกระเด็นไปชนกระโจม เขาหลบมีดของมัน กัดมันเข้าที่คอ

แลกกับความหุนหัน โคลด์โดนแทงที่หลัง แต่ยังอยู่ในจุดที่ไม่ถึงชีวิต อาจเพราะนักฆ่าเองก็ตกใจที่โดนกัดคอ

คราวนี้มันไม่ทันได้ดึงมีดออกก็โดนโคลด์กระชากเนื้อที่คอออกมาพร้อมเศษผ้า โคลด์พุ่งเข้าไปกัดต่อโดยมีดยังปักคาหลังอยู่ เขาเล็งเส้นเลือดใหญ่ตรงลำคอ ไม่ให้โอกาสมันรอดชีวิต!

อิลมาเรไม่เคยเห็นโคลด์ยามทำงานแอสซาสซิน แต่มั่นใจว่าเขาไม่บ้าคลั่งขนาดนี้เวลาทำงานแน่

โคลด์สู้ยิบตา เธอเองก็ต้องช่วยเขา แต่เธอขาสั่นจนลุกแล้วล้มไปรอบ

นักฆ่าป่ายมือเปะปะ พยายามดึงมีดออกจากโคลด์ แต่มันตัดสินใจช้าไปแล้ว นักฆ่าปะทะนักฆ่า ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าจึงอยู่รอด!

อิลมาเรเห็นร่างในชุดดำตาเหลือก มันกระตุกแล้วแน่นิ่งไปโดยที่โคลด์ยังกัดคอของมันอยู่

เดเนธอร์ยืนอยู่หน้ากระโจมพร้อมเพื่อนในหน่วย พวกเขาเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในนั้น อสรพิษกำลังทำงานที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งคงเป็นการสังหารดาร์กเอลฟ์

เนอร์ดาเนลซึ่งรับหน้าที่เฝ้ากระโจมและเป็นคนปล่อยให้อสรพิษเข้าไปมองทางเข้ากระโจมอย่างเฉยชา เช่นเดียวกับเอลฟ์ในหน่วยกาลาฮานทุกคน หน่วยลวงอสรพิษรวมตัวกันอยู่ที่นี่ รับรู้ข่าวน่าสลดแล้ว เพื่อนร่วมหน่วยเสียชีวิตสองราย หัวหน้าบาดเจ็บสาหัส จะมีอะไรน่ายินดีไปกว่าปล่อยให้ดาร์กเอลฟ์ซึ่งเป็นตัวการโดนอสรพิษรัดจนตาย

คำสั่งจากราชาระบุชัดว่าให้จับเป็น

ถ้าอย่างนั้น… ‘เกือบตาย’ ก็คงไม่เป็นไร

เดเนธอร์ทราบว่าคนอื่นๆ คิดอะไรอยู่ แต่จะปล่อยให้มันเกือบตายไม่ได้ หัวหน้ายังต้องการยาแก้พิษ ดาร์กเอลฟ์ที่เกือบตายมีประโยชน์มากกว่าดาร์กเอลฟ์ที่ตายแล้วเพียงนิดเดียว

แต่...

ปล่อยให้มันสะบักสะบอมกว่านี้อีกหน่อยก็แล้วกัน


—————————————————————————

A/N บอกแล้วว่าเอลฟ์ไม่ปรานีโคลด์...คือถ้ามองในมุมเอลฟ์ โคลด์ทำแสบจริงๆ ค่ะ ตั้งแต่เรื่องในถ้ำมังกรศิลา เรื่องขโมยหัวใจมังกรศิลา ฆ่าหน่วยกาลาฮาน 2 คน และทำมาลแกธเป็นตายเท่ากัน
ป.ล. ใครดีใจที่เรือยังไม่ล่มบ้าง ฮูเร! ขอเสียง #ทีมมาลแกธ จ้า /ถ้าตายไปจริงๆ เราก็เสียใจค่ะ ;w; /แต่ก็...อยากเป็นลุงมาร์ติน ณ เกมออฟโธรนบ้างเหมือนกันนะ...


ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

อัพเดททุกวัน จะมาทยอยตอบทุกคอมเมนต์นะคะ ขอบคุณมากๆ ที่ติดตามค่ะ

[Kamidere]

เดเนธอร์บอกว่าแม่สอนไม่ให้มองคนอื่นจากภายนอก แต่เขาเองก็เชื่อคำเล่าลือจนเกิดอคติกับดาร์กเอลฟ์เหมือนกัน เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าโคลด์อาจจะมีเหตุผลในสิ่งที่ตัวเองทำ

เมื่อต้องสู้กัน มีอยู่แค่คนที่รอดกับคนที่ไม่รอด (จะไม่รอดในรูปแบบไหนก็ตาม) มาลแกธคือคนที่ไม่รอดเพราะตัวของเขาเอง

ถ้าลองเปลี่ยนเป็นเดเนธอร์มาแทนที่โคลด์ รู้ว่าตัวเองต้องถูกจับ เชื่อว่าต่อให้คนนั้นเป็นเพื่อนก็คงสู้เต็มที่เหมือนกัน เดเนธอร์กำลังเอาอารมณ์+อคติส่วนตัว มาปนกับเรื่องงาน

คนที่ปล่อยนักฆ่าให้เข้ามาก็เอาอารมณ์ส่วนตัวที่มีต่อมาลแกธมาปนกับงาน ทำนอกเหนือคำสั่ง


ใจนี่ลุ้นให้โคลด์หนีไปสำเร็จจริงๆ

[naplatoo]

โคล์ดโหดได้ใจ

[ILLREI]

มาปักหมุดติดตามนิยายด้วยอีกคน

รายชื่อตัวละครทำเอาคิดถึงลอร์ดออฟเดอะริงส์ขึ้นมายิกๆ

คำว่า "ของรัก" ทำเอาคิดว่านางเป็นกอลลัมเลย  แต่กอลลัมน่าจะนิสัยดีกว่านางนะ อ่านมาหลายตอนแล้ว ไม่หลงกลว่านางดีแน่ๆ ชะนี 3 ผัว

สนับสนุนให้เอาซิกไปโบกปูนซะอีก 1 เสียง ตัวละครทุกตัวเหมือนจะมีมุมมืดเป็นของตัวเอง ดูมีมิติดี

ยังไงนี่ก็ชุมชนของนิยาย BL การมีตัวละครเพศชายเพศหญิงเป็นตัวละครเด่นมันเป็นเรื่องปกติค่ะ แต่เนื้อหาก็ควรจะเด่นที่ BL ค่ะ คู่ปกติอย่าให้เด่นมากนักค่ะ

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ อ่านคอมเมนต์แล้วเรานึกถึงเพลงนี้ 'มาลัยสามชาย' เราชอบฟังมาก ฟังๆ ไปก็คล้ายๆ ชีวิตเอรี่ดีค่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=oRawOO3lL-M
ส่วนโคลด์ต้องเพลง 'นางทาส' เพราะได้ชื่อเล่นว่าอีเย็นของคุณหลวงซิกฟรีดค่ะ XD

เป็นรักที่ดูซาดิสเหลือเกิน

ทั้งขม ทั้งแซ่บ ทั้งหวานค่ะ ดุเดือด (ฆ่า) กันทีเดียว

โคลด์ดูน่ากลัวมาก
และน่าสงสารมากด้วยเช่นกัน

ทุกความสัมพันธ์ในเรื่องนี้ทำให้รู้สึกถึงรสชาติขมปร่าอยู่ในปาก

หวังว่าเอรี่จะไม่ทำร้ายบาคนะ

จริงๆ ก็คือการเผยด้านมืดของโคลด์ออกมานะคะ แต่ใจเราก็ชอบให้โคลด์อึนๆ มึนๆ มากกว่า
แบบนั้นน่ารักกว่า /ซับน้ำตา ถึงจะขมไปนิด แต่อนาคตจะมีอะไรให้ชื่นใจเหมือนฟ้าหลังฝนค่ะ
อ่านกันต่อไปก่อนน้า

อื้อหือออ บทนี้นี่สะเทือนหัวใจจริงงจริงงงง มาลลลแกธธ เธอจะไม่ตายใช่ไหมม เพราะเธอเป็นตัวเอกก เธอจะตายก่อนไม่ได้นะ (ต้องอยู่ลวนลามโคลด์ต่อนะ T_T)

ปล.ไหนๆก็เขียนให้นุ้งโคลด์โหดขนาดนี้แล้วเขียนให้บุกไปฆ่าอิคิงกับท่านหญิงด้วยได้เปล่าคะ (ความแค้นส่วนตัว 5555555)

ปล.2 ขอบคุณมากค่ะที่จัดกิจกรรมให้เราได้อ่านเรื่องนี้เพิ่มขึ้น ^^

นั่นสิ อยู่ (ลวนลาม) กับโคลด์ต่อก่อนๆๆๆ ตอนต่อไปลงแล้วนะคะ
ขอบคุณที่มาร่วมกิจกรรมนะคะ ป๋ามาลแกธได้รับคะแนนไปท่วมท้นจริงๆ บทนี้

ไรต์ ถ้ามาลแกธตาย เลิกอ่านนนนนจริงด้วย
เตรียมย้ายของกลับบ้านนนนนนนนนน 
ไม่เอายังงี้นะ เค้าไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบเลย

ว้ายๆ มาๆ อย่าเพิ่งร้อง เค้ามาลงตอนต่อ รับผิดชอบหัวใจแล้ว ;w;
โอ๋ๆๆๆ อ่านก่อนๆ

อ่านบทนี้แล้วรักมาลแกธเลย จากตอนแรกที่เฉยๆมาตลอด กลายเป็นตัวละครที่โคตรมีมิติ
ตอนแรกรู้สึกว่าโคล์ดฆ่ามาลแกธไปก็ไม่เป็นไร ดูโคล์ดนางก็กล้าทำอยูแล้ว แล้วตามสไตล์ก็เป็นคนใจเด็ด ทำจริงๆก็ไม่ผิดคาด

แต่พอมาลแกธจะตายก็เสียดายเลย สมมติถ้าตายจริงๆ อุตส่าห์เล่าเกริ่นปูเรื่องตัวละครมาขนาดนี้ ไม่น่าจะมาสังเวยชีวิตกับอะไรเล็กๆแบบนี้เลย
แถมลุ้นอีก เพราะตอนตายมาแกธมันยังไม่อยากตายอะ พูดเหมือนตัวเองไปต่อได้อีก มีบทบาท แล้วความสำคัญยังไม่จบ
กลายเป็นว่าฉากสั้นๆแค่นั้นทำให้เราชอบแล้วก็เชียร์มาลแกธไปซะแล้ว อยากรู้ว่าตัวละครนี้จะทำอะไรอีกต่อไป
แต่เสียดายอย่างเดียว มาลไม่น่ารักโคล์ดมากขนาดนี้เลย เหมือนทั้งชีวิตนี้นางจะบูชาถวายให้โคล์ดเลย เหตุผลที่ไม่อยากตายก็เพราะ "โคล์ด" ดันมาชอบคนที่เอามีดมาปักคอตัวเองซะงั้น โธ่..... มาลแกธ ฉันอยากเห็นเส้นทางที่สดใสของเธอมากกว่านี้

อื้อหือ คิดคล้ายๆ เราเลยค่ะ ตอนแรกเราก็คิดว่าโคลด์จะชอบมาลแกธได้ยังไง
ในเมื่อเขาเกลียดเอลฟ์ขนาดนั้น (มาลแกธภาษีน้อยกว่าซิกฟรีดด้วย)
มาเจอบทนี้เราตายไปเลยค่ะ ให้โคลด์จูบมาลแกธเลย อารมณ์มันพาไปจริงๆ
(เรื่องนี้มีนักเขียน 2 คน แล้วแบ่งกันคุมตัวละครค่ะ เพราะงั้นคุณ FOULSOUL ที่เขียนมาลแกธ เขาก็ไม่รู้ว่าเราจะจูบ มันออกมาจากอินเนอร์ตัวละครตอนนั้นจริงๆ ค่ะ เรียกว่ามาลแกธแง้มใจโคลด์ได้)
ป.ล. มาลแกธร้ายแล้วก็ตำแหน่งสูงมากในแดนตะวันออกค่ะ (สปอยเล็กน้อย) ถ้าไม่ใช่โคลด์ร้ายขนาดนี้ (และน่ารักขนาดนี้ /มาลแกธบอก) เอามาลแกธไม่ลงค่ะ (มาลแกธหลงรักโคลด์ได้ยังไง จะมีเนื้อเรื่องเฉลยในอนาคตค่ะ  )

โคลด์เป็นคนใจเด็ดจริงๆด้วย พร้อมแอบเหี้ยมเล็กๆ
ชอบตอนที่มาลแกธค้นพบว่าความรักเป็นยังไงมาก
เขาพบความรัก แต่นั่นก็คือจุดจบของเขาเช่นกัน

แต่แอบคิดว่าน่าจะมีเซอร์ไพรส์ รึเปล่า?

#ทีมมาลแกธ

มาค่ะ #ทีมมาลแกธ มาล่องเรือกัน /โอบเอว พาลงเรือ
โคลด์ใจเด็ดจริง เหี้ยมด้วย แต่ตอนฆ่ามาลแกธยังมีลังเลนะคะ เอลฟ์ 2 คนแรกนี่ฆ่าเฉยๆ เลย
แสดงว่ามีใจให้บ้างแล้วแหละ...เนอะ ถ้าโคลด์ไม่โดนกดดันแรงๆ ขนาดนี้ เขาอาจไม่ยอมรับใจตัวเองค่ะ
เราเลยต้องกดดันตัวละครหน่อย ;w; เห็นความจริงใจของมาลแกธขนาดนี้ จะไม่รักเลยหรือโคลด์...
ส่วนมาลแกธเป็นยังไงต่อ ตอนต่อไป 'ใจแลกใจ' ลงละจ้า -3-

เป็นเรื่องที่ Epic มากจริงๆ
ทำไมถึงเขียนได้สนุกอย่างนี้ ได้อารมณ์แบบนิยายผู้ใหญ่ (ที่ไม่ได้หมายถึงติดเรท) มากๆ เลยครับ

ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ คอมเมนต์นี้ทำให้เราดีใจมาก คือนิยายแนวนี้พูดเลยว่า ไม่ค่อยมีคนอ่านค่ะ ;w;
แต่เราอยากอ่าน ก็เลยออกแนวเขียนเองอ่านเอง ถ้ามีคนชอบแบบที่เราชอบ แม้เล็กน้อย เราก็ดีใจมากแล้วค่ะ

มาลจะตายจริงเหรอ ไม่อยากให้ตายอ่ะ

คำตอบมาละน้า บทที่ 6 ใจแลกใจ จ้า -3-

สงสารมาลแกธ และเชื่อว่าเขาจะไม่ตาย

สงสารโคลด์มาก ๆ ประสบการณ์หล่อหลอมให้จิตใจเหี้ยมเกรียม
ต้องฆ่าเพื่อรอด เพื่อเป้าหมาย

โดดเดี่ยวเหลือเกิน

อา มาลแกธเข้าใจกฎข้อแรกที่อยากทิ้งชีวิตของเอลฟ์ตะวันออก และเข้าใจแล้วว่า 'ความรัก' จริงๆ เป็นยังไง
น่าเสียดาย เขามาหลงรักคนที่มีปมเกลียดเอลฟ์เหลือเกิน และในอดีต มีเรื่องราวระหว่างพวกเขาที่ทำให้โคลด์แข็งกร้าวขนาดนี้ด้วยค่ะ ยังไงก็ฝากให้ติดตามเพื่อได้ทราบเบื้องลึกเบื้องหลังทั้งหมดของเรื่องนี้ไปด้วยกันนะคะ

เดเนธอร์บอกว่าแม่สอนไม่ให้มองคนอื่นจากภายนอก แต่เขาเองก็เชื่อคำเล่าลือจนเกิดอคติกับดาร์กเอลฟ์เหมือนกัน เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าโคลด์อาจจะมีเหตุผลในสิ่งที่ตัวเองทำ

เมื่อต้องสู้กัน มีอยู่แค่คนที่รอดกับคนที่ไม่รอด (จะไม่รอดในรูปแบบไหนก็ตาม) มาลแกธคือคนที่ไม่รอดเพราะตัวของเขาเอง

ถ้าลองเปลี่ยนเป็นเดเนธอร์มาแทนที่โคลด์ รู้ว่าตัวเองต้องถูกจับ เชื่อว่าต่อให้คนนั้นเป็นเพื่อนก็คงสู้เต็มที่เหมือนกัน เดเนธอร์กำลังเอาอารมณ์+อคติส่วนตัว มาปนกับเรื่องงาน

คนที่ปล่อยนักฆ่าให้เข้ามาก็เอาอารมณ์ส่วนตัวที่มีต่อมาลแกธมาปนกับงาน ทำนอกเหนือคำสั่ง


ใจนี่ลุ้นให้โคลด์หนีไปสำเร็จจริงๆ

ขอบคุณสำหรับความเห็นนะคะ ชอบมากเลยที่นักอ่านอ่านแล้วมีความเห็นกับเรื่องขนาดนี้
แม้เรื่องนี้จะเป็นนิยายแฟนตาซี แต่เราและคุณ FOULSOUL (ที่เป็นนักเขียนร่วม) ก็อยากใส่ประเด็นที่เป็นความจริง
สิ่งที่เกิดขึ้นจริงในโลกไปด้วย หนทางการคลี่คลายปมความขัดแย้งของตัวละครก็พยายามให้ตั้งอยู่ในเหตุและผล
บางทีเขียนๆ ไปก็คิดอะไรบางอย่างได้จากการเขียน และปรับมาใช้กับชีวิตประจำวันได้ค่ะ

ที่เดเนธอร์ไม่คิดว่าโคลด์อาจจะมีเหตุผลในสิ่งที่ทำ เพราะเขามองไม่เห็นเหตุผลใดๆ เลยค่ะ
ถ้ามองอย่างเป็นกลาง อย่าง 'คนนอก' ที่เดเนธอร์เป็น สิ่งที่โคลด์ทำนั้นไม่มีดีเลย
แต่เราเป็นคนเขียน/คนอ่าน เราได้รู้มากกว่าเดเนธอร์
เดเนธอร์ไม่ได้ชอบโคลด์เหมือนมาลแกธหรือซิกฟรีดด้วย (หรืออิลมาเรหรือบาค ที่รู้จักโคลด์)
เอลฟ์คนอื่นเอาอารมณ์+อคติส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานจึงไม่มีใครแคร์โคลด์ค่ะ
แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่มนุษย์จริงๆ จะทำกับมนุษย์คนอื่นได้ค่ะ มนุษย์มีศักยภาพในการทำเช่นนั้น ;w;

โคล์ดโหดได้ใจ

เป็นโคลด์ต้องอดทนเข้มแข็งค่ะ ไม่งั้นไม่ทนมือทนเท้าคุณหลวงซิกฟรีด XD

[พิศตะวัน]

 

[ILLREI]

บทที่ 6 : ใจแลกใจ (2)

ไม่มีเอลฟ์ตนไหนคาดว่าดาร์กเอลฟ์จะเป็นฝ่ายฆ่าทั้งที่โดนมัดอยู่และไม่มีอาวุธติดตัวสักชิ้น กระทั่งเสียงเล็กๆ ตะโกนออกมา “โคลด์! พอแล้วแล้วโคลด์ เขาตายแล้วโคลด์!”

เดเนธอร์เลิกผ้ากระโจม เขาตะโกนสั่งให้คนข้างนอกมาเอาศพออกไป ก่อนจะย่างสามขุมไปที่ดาร์กเอลฟ์

โคลด์ปล่อยปาก เงยหน้าขึ้นมาทั้งที่ตัวยังคร่อมร่างไร้ชีวิต ดวงตาสีม่วงแดงก่ำมองเอลฟ์แต่ละตนที่ทยอยเข้ามาด้วยความโกรธาแดงฉาน ไม่...นี่ไม่ใช่ดาร์กเอลฟ์จอมเอื่อยเฉื่อยซึ่งเคยรับใช้เจ้าชายซิกฟรีดที่อาศรมควาร์

มันคือหมาบ้า

“ข้าเกลียดพวกเจ้า เอลฟ์!” โคลด์สบถเป็นภาษาดาร์กเอลฟ์ ปากชุ่มเลือด สายตาทุกคู่ของเอลฟ์ในที่นั้นได้เห็นดาร์กเอลฟ์ถ่มเลือดผสมน้ำลายใส่ศพนักฆ่า แล้วแสยะยิ้มอย่างปรีดา

“เชื่อเถอะว่าพวกเขาเกลียดเจ้าไม่แพ้กัน” เดเนธอร์ตอบอย่างเฉยชา

อิลมาเรเข้ามาขวางก่อนที่เดเนธอร์จะถึงตัวโคลด์ คราวนี้เธอไม่กลัวแล้ว

“ดู ดาร์กเอลฟ์ ดวอร์ฟปกป้องเจ้า” เดเนธอร์มองอิลมาเร มีแววชื่นชมในดวงตาวาบขึ้นมาวูบหนึ่ง

“เขาบอกมาแล้วว่าขวดไหนเป็นยาแก้พิษ!” อิลมาเรตะคอกอย่างโกรธจัด เพราะก่อนนักฆ่าเข้ามาโคลด์กำลังบอกเธอ “แต่พวกท่านยังปล่อยให้นักฆ่าเข้ามาฆ่าเขา พวกท่านไม่สูงส่งไปกว่าเขาหรือข้า!”

“ปัญหาของพวกเจ้าคือ...ชอบดูถูกตัวเอง” เดเนธอร์ให้เพื่อนร่วมหน่วยเข้าไปห้ามเลือดให้โคลด์ “ทำให้มันสลบก่อน ส่วนเจ้า ดวอร์ฟ ข้ามีความอดทนจำกัด ยาแก้พิษ ได้โปรด” เขาผายมือให้อิลมาเร

“ข้าก็มีความอดทนจำกัดเจ้าค่ะ!” อิลมาเรจ้องเดเนธอร์ ขณะโคลด์ไม่ยอมให้เอลฟ์แตะตัว “ในสัมภาระของข้ามีล่วมยา อย่ายุ่งกับเขา แก้มัดข้า ให้ข้าทำแผลให้เขา แล้วท่านจะได้ยาถอนพิษ”

“หัวหน้าของข้ารอมาเกินครึ่งวันแล้ว ดวอร์ฟ...”

“ให้ข้าทำแผลให้เขา!” มีดยังปักคาหลังโคลด์ อิลมาเรเห็นแล้วว่าโคลด์เลือดไหลจะตายเอา “ถ้าท่านมาลแกธฟื้นขึ้นมาเห็นเขาตายพวกท่านคอยดู!”

เดเนธอร์พยักหน้าให้เอลฟ์ตนอื่นถอยออกมา เขายืนรออย่างอดทน บิดาแห่งวายุเป็นพยานได้ว่าเขาอดทนถึงเพียงไหน

“ถ้าหัวหน้าข้าตาย...เจ้าก็คอยดู”

สิ่งแลกเปลี่ยนต่อสิ่งแลกเปลี่ยน การตกลงซื้อขายชีวิตระหว่างแม่ค้าดวอร์ฟและรองหัวหน้าหน่วยกาลาฮานจึงเป็นอันสำเร็จ

————————————————————————————

อีกด้านหนึ่งในเวลาเดียวกัน

ซิกฟรีดขังตัวเองในหอสมุดหลวงมาสักพักแล้ว แทบจะกินนอนอยู่ในนั้น เขาหาบันทึกเกี่ยวกับมังกรเหล็กดำซึ่งมีลักษณะตรงตามคำบอกเล่าของเซ็นทอร์ แต่สืบย้อนไปได้เพียงการปรากฏกายของมันในสงครามทมิฬครั้งที่ 2

บันทึกว่าไว้ว่ามังกรเหล็กดำเข้ากับฝั่งจอมทัพทมิฬ คร่าชีวิตผู้คนไปมาก แต่จู่ๆ ก็หายไปจากสนามรบก่อนที่สงครามจบ—ก่อนที่กองทัพรูเมเรียร์ซึ่งนำโดยริวอร์นอร์ อาห์นดีร์ รูเมเรียร์ ผู้เป็นเจ้าชายที่ 2 ในขณะนั้น จะกำชัยเหนือกองทัพของจอมทัพทมิฬ

นอกจากลักษณะภายนอก เช่น เกล็ดแข็งแกร่ง หรือไฟที่ร้อนแรงขนาดเผาให้คนกลายเป็นเถ้าได้ภายในพริบตาเดียว ก็ไม่มีบันทึกอย่างอื่น ไม่มีใครศึกษาต่อ หรืออาจมี แต่ไม่มีชีวิตรอดกลับมาเล่า

เกวนโดลินก็คงเหมือนกัน

ซิกฟรีดปิดบันทึกในมือก่อนยกนิ้วนวดหัวตา ราชาเอลฟ์สั่งให้กอห์นดีเอนผู้เป็นเงาสังหารสืบว่าโคลด์ สตาร์มี ‘หัวใจ’ หรือมีสิ่งสำคัญอะไร ที่ตนจะสามารถนำมาใช้ล่ามดาร์กเอลฟ์ให้หมดพยศได้

ล่าม—คำนี้เหมาะสมและถูกต้อง เขาอยากล่ามโคลด์ อยากกำไว้ในอุ้งมือ อยากให้อยู่ในสายตาตลอดเวลา

คำตอบคือ ‘เกวนโดลิน’ ผู้เป็นพี่สาว...หรืออาจเป็นคนรักตามที่โคลด์กล่าวอ้าง

และคำตอบนั้นก็นำไปสู่ ‘มังกรเหล็กดำ’

เป็นที่ทราบกันว่า ธรรมชาติของคำทำนายเหมือนสายหมอก พร่ามัว จับต้องไม่ได้ เชื่อถือได้ยาก เนื่องเพราะอนาคตสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ทว่า...เรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ที่เชื่อมร้อยกันอย่างเบาบางเหล่านี้ ทั้งการที่เขาจับโคลด์ไว้เป็นทาส ทั้งการที่เขาตามหาโคลด์และได้พบเบาะแสของเกวนโดลิน ไปจนถึงการที่เกวนโดลินผูกพันกับมังกรซึ่งมีลมหายใจเป็นเพลิงบรรลัยกัลป์ กำลังจะผูกปมแน่นหนาขึ้น รูปรอยค่อยๆ เปิดเผยตัวตน ว่าทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตาม

‘คำทำนายจากบิดาแห่งนภา’

คำทำนายน่าสะพรึงถึง ‘สงครามสามแผ่นดิน’ ซึ่งซิกฟรีดได้ยินในขณะที่อายุเพียงเก้าขวบปี

และคำทำนายนั้นเองที่ทำให้ซิกฟรีดเก็บโคลด์ไว้ข้างกาย

ดาร์กเอลฟ์ผู้มีดวงตาสีม่วง...คือตัวละครสำคัญในสงคราม

 

“ข้ารู้ตัวจริงของเจ้า”

คือสิ่งที่ซิกฟรีดวัยเยาว์พูดกับโคลด์บ่อยๆ

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร มาจากไหน ดาร์กเอลฟ์!”

เจ้าชายซิกฟรีดขู่ แต่ไม่เคยเผยว่าตนรู้อะไรกันแน่

 

พอนึกถึงโคลด์ สมาธิของซิกฟรีดก็หลุดโดยสิ้นเชิง เขาทิ้งบันทึกไว้แล้วเดินออกไปสูดอากาศตรงระเบียงด้านนอกหอสมุด น้ำตกเทียมที่เขาสั่งให้สร้างส่งเสียงซ่า...ซ่า...รื่นหู

น้ำตกเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ซิกฟรีดนึกถึงโคลด์ สตาร์และช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน สุดเขตอาศรมควาร์จะมีน้ำตกอยู่สายหนึ่ง เขาชอบไปที่นั่น โดยมีดาร์กเอลฟ์หน้าบึ้งบ่นไม่ได้ศัพท์อยู่ข้างๆ

ก่อนหน้าจะเข้าศึกษาในอาศรมควาร์ ซิกฟรีดในวัยเยาว์มีพรสวรรค์แรงกล้า เขาได้ยินสิ่งที่คนทั่วไปไม่ได้ยิน อย่างเสียงของลม ของน้ำ หรือของต้นไม้ เหนือไปกว่านั้น เขาได้ยินเสียงของบิดามารดรคอยกระซิบบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ

ซิกฟรีดได้รับความรักจากมารดาแห่งนทีเป็นพิเศษ อาจเพราะเกิดในฤดูฝนอันชุ่มฉ่ำ อุดมสมบูรณ์

จากเพียงเงี่ยหูฟัง ซิกฟรีดเริ่มเรียนรู้ภาษาของแต่ละสิ่ง หัดออกเสียง หัดสื่อสารโดยไม่มีใครสอน เขาเริ่มมีวาจาศักดิ์สิทธิ์ พูดอะไรจะเกิดขึ้นตามนั้น ครั้งหนึ่งในงานเลี้ยง เครือญาติอายุไล่เลี่ยกันมาร่วมโต๊ะอาหารค่ำ มีญาติคนหนึ่งดูแคลนโคลด์ ซึ่งเวลานั้นกลายเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของซิกฟรีดแล้ว

 

“พวกดาร์กเอลฟ์กินแต่โคลนสกปรก เหม็น เจ้าก็จะเหม็นไปด้วย อาเลธ! เพราะเจ้าให้มันแตะตัว!”

ซิกฟรีดตบโต๊ะปัง!

“จานของเจ้า…” เขาเอ่ยภาษาอื่น เสียงพร่าเกินเด็ก น่าสะพรึงคล้ายจอมเวทร่ายมนตรา

“ก็มีแต่โคลน!”

จากนั้น โคลนมากมายมหาศาลก็ผุดขึ้นมาจากจานของญาติผู้ปากดี

ทว่าวันต่อมาซิกฟรีดไข้ขึ้นสูง

เขาใช้พรสวรรค์บังคับให้เกิดสิ่งที่เหนือธรรมชาติ จึงโดนผลสะท้อนเล่นงาน ทำให้เลือดเหนียวข้นเหมือนโคลน ร้อนระอุราวถูกสาป
 


ซิกฟรีดจึงต้องเข้ารับการศึกษา เพื่อควบคุมพรสวรรค์ในอาศรมของผู้ที่สามารถได้ยินและเอ่ยภาษาเก่าแก่ของสรรพสิ่งได้—ควาร์

ควาร์เหมือนจะมีวาจาศักดิ์สิทธิ์อันสะดวกสบาย แต่ไม่ น้ำไม่อาจเปลี่ยนเป็นทรายได้ เมฆก็ไม่อาจเปลี่ยนเป็นทองได้ หรือหากเป็นเรื่องที่ร้ายแรงกว่านั้น เช่น เปลี่ยนคนตายให้เป็น เปลี่ยนคนเป็นให้ตาย ก็ต้องมีการเอาชีวิตเข้าแลกโดยเท่าเทียม

แล้วถ้าใช้วาจาบังคับใจใครล่ะ

ต้องเอาหัวใจของตนเข้าแลกใช่หรือไม่

ซิกฟรีดนึกถึงใบหน้าของโคลด์ในวันที่เขาประทับตราเวทพันธะ ความเกลียดชังส่งผ่านแววตา ราวกับอยากกรีดแทงเขาให้ดับดิ้น เขาคิดว่าต่อให้กริชแทงกลางหัวใจก็ไม่แน่ว่าโคลด์จะตอบรับตามสัญญา

ระหว่างครุ่นคิด นกส่งสารจากหน่วยกาลาฮานก็บินเข้ามาเกาะพักยังกิ่งไม้ใกล้ๆ มันส่งเสียงใสร้องเรียก ราชาเอลฟ์ยกมือขึ้นให้มันร่อนลงมาเกาะแทน สารที่ผูกอยู่ตรงขาของมันมีเศษผ้าสีแดงผูกติดอยู่ด้วย

สีแดงหมายถึง ‘คอขาดบาดตาย’

ซิกฟรีดแกะสารอ่าน ผู้ส่งคือเดเนธอร์ รองหัวหน้าหน่วยกาลาฮาน เนื้อความสั้น ตรงประเด็น กล่าวถึงเรื่องสำคัญอยู่สองเรื่องคือ หนึ่ง จับกุมนักโทษดาร์กเอลฟ์ได้แล้ว สอง หัวหน้าหน่วยกาลาฮานบาดเจ็บสาหัส

ถูกมีดแทงที่คอ...

ซิกฟรีดขมวดคิ้ว โคลด์ทำร้ายมาลแกธอย่างนั้นหรือ เป็นเรื่องเหลือเชื่อ ทั้งโคลด์กล้าลงมือกับเอลฟ์ที่ ‘ยอม’ สนิทมากที่สุด และมาลแกธผู้เป็นนักรบตะวันออกถูกโคลด์ทำร้าย

ราชาหนุ่มอ่านสารอีกครั้ง ไม่มีอะไรพลาดไป

เขาเดินกลับเข้าห้องอ่านหนังสือ ลงมือตอบสารทันที ว่าจะส่งหน่วยสนับสนุนไปรับคนเจ็บและนักโทษกลับเอวา เธมาร์โดยเร็วที่สุด ขอให้รอ อย่าเพิ่งเคลื่อนย้ายโดยพลการ

ซิกฟรีดอุ้มนกออกไปตรงระเบียงเช่นเดิม เมื่อเขาปล่อยมือมันก็เร่งกระพือปีก นกของหน่วยกาลาฮานรู้ทิศทางที่ตนต้องไปเสมอ

อันที่จริง ซิกฟรีดกับมาลแกธสามารถติดต่อกันด้วยทางอื่นที่เร็วกว่านี้ได้ ทางอื่นที่ว่าคืออุปกรณ์เวทของควาร์

ซิกฟรีดแตะตุ้มหูด้านขวา ลูกไฟสีแดงขนาดจิ๋วด้านในตุ้มหูแก้วไหวเบาๆ เขาติดต่อกับมาลแกธผ่านอุปกรณ์เวทนี้ ผ่านไฟของเอลฟ์ตะวันออก

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะถอดอุปกรณ์เวทที่สร้างคู่กันออกไป


—————————————————————————

A/N กลับมาฝั่งพระเอก (?) กันบ้าง ยังไม่ลืมซิกฟรีด พระเอกของเราใช่ไหมคะ หลายคนว่า 'บทน้อย บทมาแต่ไม่เด่น ตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่ ชักสงสัย' หรือ 'ชื่อเรื่องพันธนาการรักราชันเอลฟ์ ทำไมราชาบทน้อยจังห๊ะ! คนไปลงเรือมาลแกธกันหมดละ' แฮ่มๆ เราใบ้ๆ หน่อยดีไหมนะว่า...จริงๆ แล้วมาลแกธน่ะเป็น xxx ของแดนตะวันออกนะ
ป.ล. 1 ซิกฟรีดสมัยเด็กน่ารักเนอะคะ มีความหวง มีความห่วงโคลด์ มีความเจ้าชายน้อยแสนซึน ปกป้องข้ารับใช้
ป.ล. 2 "สมัยเด็กซิกฟรีดน่ารักดี" โคลด์บอก "เอ๊าะแอ๊ะ ติดข้า ปากไม่ตรงกับใจ แล้วก็ขี้แยน่ะ"

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[ILLREI]

ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ

[alternative]

อ้าว คดีพลิก

สรุปโคลด์ได้มาลแกธเป็นเมีย 


เมื่อมองด้วยสายตาเป็นกลาง แต่ละฝ่ายก็ทำร้ายกันไว้ถึงกึ๋นจริง ๆ อย่างนี้จะสมรักกันได้หรือ? (ไม่ว่าจะใครกับใครก็เถอะ)

[ILLREI]

อ้าว คดีพลิก

สรุปโคลด์ได้มาลแกธเป็นเมีย 


เมื่อมองด้วยสายตาเป็นกลาง แต่ละฝ่ายก็ทำร้ายกันไว้ถึงกึ๋นจริง ๆ อย่างนี้จะสมรักกันได้หรือ? (ไม่ว่าจะใครกับใครก็เถอะ)

ทำไมพลิก 360 องศาแบบนั้นล่ะคะ 555
ส่วนจะสมรักกันยังไง ก็เป็นความท้าทายของคนเขียนไงคะ /อา ยากจัง! /คิดๆๆ

[ILLREI]

บทที่ 6 : ใจแลกใจ (3)

“ท่านซิกฟรีด” ท่านหญิงเอริแอดเน่เดินเข้ามาในห้อง เรียกคนที่ยืนอยู่ตรงระเบียง นางยกสำรับอาหารมาให้ราชาด้วยตนเอง เพราะเป็นห่วงที่เขาเอาแต่เก็บตัวอยู่ในหอสมุดหลวง

อาหารน่ารับประทานส่งกลิ่นหอม ควันโชยร้อน บอกความเอาใจใส่ของนาง

นางมองม้วนอักษรกองพะเนินบนโต๊ะทรงงาน ก่อนยกสำรับไปวางบนโต๊ะแก้วเจียระไน เอ่ยขอให้เขามานั่งพักตรงโซฟา กินอะไรเสียก่อน

“ขอบพระคุณขอรับ พี่หญิง” เมื่ออยู่กันแค่สองคน ซิกฟรีดจะเรียกเอริแอดเน่ว่าพี่หญิง คำพูดให้เกียรติแบบญาติสนิท ไม่ใช่คู่หมั้น

เขารักเอริแอดเน่แบบชายหญิงไม่ได้

เป็นเรื่องที่ซิกฟรีดเก็บงำไว้กับตัวเอง เขาพยายามอย่างมากที่จะรักเอริแอดเน่ในเชิงชู้สาว แต่ยังไม่สำเร็จ

‘แกมันน่าสมเพช อาเลธ’

ซิกฟรีดกดหน้ากากเงินให้แนบใบหน้าซีกซ้าย ขณะนั่งลงเพื่อชมอาหารฝีมือพี่หญิง “กลิ่นหอมดีขอรับ” เขาชิมคำหนึ่ง “อาหารเผ็ดร้อนแบบอิซิลดาร์”

“ดีใจที่เจ้าชอบ” เวลาอยู่ตามลำพังกับซิกฟรีด ท่านหญิงจากแคว้นทางใต้จะยิ้มแย้มและอ่อนโยนเป็นพิเศษ ไม่ดูเยือกเย็นน่าหวาดเกรงเช่นปกติ

เคยมีผู้กระซิบเตือนราชาองค์ใหม่ว่าอย่าประมาท หากเอริแอดเน่แห่งอิซิลดาร์ไม่พูด ใช่ว่านางจะไม่คิด นางเป็นดุจงูพิษที่เลื้อยอย่างสงบเสงี่ยม และจงระวังเมื่องูตื่น

ทว่าเอริแอดเน่ไม่เคยทำไม่ดีกับซิกฟรีดเลย นางไม่เคยห้ามปรามการสานต่อปณิธานของคิงเฟรธูริน หรือแสดงความหึงหวงเมื่อท่านหญิงนางอื่นมาเสนอตัวให้ซิกฟรีด

เอริแอดเน่สนับสนุนและคอยเอาใจซิกฟรีดทุกอย่าง

ซิกฟรีดกินเงียบๆ สมัยเด็ก น่าจะประมาณห้าถึงหกขวบ พี่หญิงเอริแอดเน่ชอบพาเขาเล่นเกมแบบอิซิลดาร์ พาเต้นรำไปรอบๆ เหมือนชาวอิซิลดาร์ และพาชิมอาหารแบบอิซิลดาร์ ซิกฟรีดจึงผูกพันกับคู่หมั้นของคิงเฟรธูริน ผู้เป็นพี่ชายคนโต เหมือนพี่สาวแท้ๆ เทียบเท่าพี่หญิงคาลิเธียลทีเดียว

“พี่หญิงรับประทานด้วยกันไหมขอรับ”

“ข้ารับประทานมาแล้ว” นางมองราชาหนุ่มกินอย่างมีความสุข “ข้าไม่อยากให้เจ้าเหนื่อยเกินไป เจ้าอายุยังน้อย และยังโดนคำสาป...”

ซ่า...

เสียงเบาเท่าเบาดังอยู่ข้างหูของซิกฟรีด ขัดการสนทนากับเอริแอดเน่ มันดังมาจากตุ้มหูข้างซ้าย กลุ่มทรายสีดำในตุ้มหูแก้วพัดอย่างบ้าคลั่ง

ควาร์ผู้ใช้ทราย—กอห์นดีเอนร้องขอความช่วยเหลือ

ซิกฟรีดตั้งใจฟัง

‘วิหารร้าง…ซ่า

บูชามารดานภา

ซ่า…ซ่า

หลง—’

เปรี๊ยะ

ตุ้มหูเกิดรอยร้าว เสียงกอห์นดีเอนเงียบไป

ก่อนจะแทนที่ด้วยเสียงคำสาปแช่งของเหล่าคนตายในแดนทมิฬ

ซิกฟรีดถอดตุ้มหูออก

เรื่องชักจะยุ่งเหยิงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

“ข้าขอเวลาส่วนตัวสักครู่ได้หรือไม่ พี่หญิง”

“เพคะ” เอริแอดเน่ตอบรับ ดวงตาสีสวยเหมือนหินแก้วประกายรุ้งของนางสงบเยือกเย็นดุจสายน้ำ นางลุกขึ้น ถอนสายบัว และเดินออกไป

ดังเช่นทุกครั้ง...นางได้ทราบเท่าที่อยากทราบแล้ว

เมื่ออยู่ตามลำพัง ซิกฟรีดคิดหาวิธีช่วยเหลือกอห์นดีเอนอย่างเร็วที่สุดและมีประสิทธิภาพมากที่สุด

อย่างแรก…

ต้องใช้ทรายแก้วบริสุทธิ์

ซิกฟรีดค้างในหอสมุดอีกหนึ่งคืน

เสียงร่ายเวทด้วยภาษาเก่าแก่ของควาร์ดังลอดออกมาจากห้องอ่านหนังสือส่วนพระองค์ตลอดคืน

——————————————————————————

ย่างเข้าวันที่สองหลังจากการต่อรอง อิลมาเรพยาบาลโคลด์ ยาถอนพิษที่โคลด์บอกเป็นของจริง ระหว่างที่คนเจ็บปางตายทั้งสองยังไม่ฟื้นสติ อิลมาเรถกเถียงกับเดเนธอร์แทบตลอดเวลา ทั้งเรื่องยารักษาแผลของโคลด์ที่ได้มาแบบจำกัดจำเขี่ย ไม่ได้ยาแก้ปวดหรือยาชา หรือเรื่องมาลแกธที่อาการไม่แย่ลง แต่ก็ยังไม่ฟื้นเสียที

ดวอร์ฟเถียงเอลฟ์ฉอดๆ ใครจะคาดว่ามีภาพแบบนี้ แต่อิลมาเรคิดว่าเพราะเขาเป็นเอลฟ์ตนเดียวที่ยอมคุยกับเธอ เธอยังแอบได้ยินมาว่าคำสั่งของพระราชาคือให้ส่งตัวนักโทษกลับเมืองหลวงทันทีที่จับกุมได้ แต่คำสั่งของมาลแกธคือให้รอการยืนยันจากเขาก่อน ตอนนี้มาลแกธไม่ได้สติ ไม่มีคนยืนยัน ทหารในหน่วยจึงได้แต่กระอักกระอ่วน

ตอนนี้อิลมาเรก็กำลังเถียงกับเดเนธอร์ภายในกระโจมของเอลฟ์ที่ตั้งขึ้นอย่างง่ายๆ สำหรับพักแรมชั่วคราว

เธอขอยาชาขวดสีแดง (ยาของโคลด์ อันที่โคลด์ใช้เป็นประจำ ทำใช้เอง ใช้จนติดแบบที่ยาแก้ปวดชนิดอื่นๆ แทบใช้ไม่ได้ผลแล้ว)

"ข้าต้องการยาขวดสีแดงของเขาที่ท่านริบไว้ด้วยเจ้าค่ะ"

"ทำไม"

“ทำไมหรือเจ้าคะ ก็ท่านให้มาแค่น้ำ ยาห้ามเลือด ผ้าพันแผล! กรรไกรก็ไม่ให้ ข้าต้องใช้ฟันกัดผ้าให้ขาดเอง แต่ฟันของข้าหรือผ้าพันแผลแก้อาการเจ็บไม่ได้!”

“หัวหน้าของข้าก็ยังไม่ฟื้น รอท่านหัวหน้าฟื้น ข้าจะให้"

"เขาเจ็บจะตายอยู่แล้ว ข้าต้องการยามากกว่านี้!” อิลมาเรเหวี่ยงกำปั้นไปมาแบบไม่ยอม แม้กำปั้นของเธอจะยืดไม่ถึงคางของเอลฟ์ร่างสูงก็ตาม

เมื่อไม่ได้ของตามต้องการ ดวอร์ฟสาวก็เดินออกจากกระโจมไปอย่างหัวเสีย

เดเนธอร์ถอนหายใจหนักหน่วง คิ้วขมวดด้วยความเครียด เสียงแหลมสูงของดวอร์ฟทำให้เขาปวดหัว แต่จะมัดปากนางไว้ก็ไม่ได้ ผู้หญิงมีเสียงน่าปวดหัวกันหมดเลยหรือ

รองหัวหน้าหน่วยกาลาฮานนั่งลงเพื่อเขียนสารที่เขียนค้างอยู่ก่อนดวอร์ฟเข้ามา เขาสอบถามหัวหน้ากองสนับสนุนจากเอวา เธมาร์ ว่าเดินทางถึงที่ใดแล้ว นกส่งสารไซ้ขนรอบนบ่า มันเป็นนกฝึกของหน่วยที่ไม่เคยพลาดเป้าหมาย และไม่ทราบว่ามันรู้ได้อย่างไร แต่นกน้อยตัวนี้สามารถตามหาเขาพบเสมอ

วันก่อน เดเนธอร์ส่งมันไปรายงานสถานการณ์แก่คิงซิกฟรีด ได้รับการตอบกลับอย่างรวดเร็วว่าจะมีกองหนุนพร้อมแพทย์เดินทางมารับผู้บาดเจ็บกลับเอวา เธมาร์ ทว่านั่นไม่ทำให้เดเนธอร์เบาใจเลย เพราะอย่างไรหัวหน้าก็ยังไม่ฟื้น

ทันทีที่เขาเขียนจบบรรทัด นกอีกตัวหนึ่งได้ลอบเข้ามาในกระโจม มันเป็นนกสีน้ำเงินที่ตัวเล็กยิ่งกว่าเล็ก ขนบริเวณท้องสีส้ม ปากแหลมและคม นกตัวนั้นกระพือปีกตรงหน้าเขา มีม้วนสารและถุงใบจิ๋วเท่าครึ่งนิ้วก้อยผูกอยู่ตรงขา

เดเนธอร์แกะอ่าน ด้วยตราประทับ เขาทราบว่ามันเป็นสารลับจากคิงซิกฟรีด

‘จงนำทรายแก้วในถุงผูกขาของนกตัวนี้ ไปโปรยที่ทางเข้าสุสานวิหารร้างให้ทั่ว เพียงทางเข้า อย่าไปไกลกว่านั้น’

ค่ายพักแรมอยู่ไม่ไกลจากวิหารร้างแห่งหนึ่งซึ่งเคยเป็นวิหารบูชามารดานภา มันเคยใหญ่โตรุ่งเรืองในอดีตไกลแสนไกล ก่อนที่จะมีการแบ่งแยกเขตแดนระหว่างเอลฟ์กับดาร์กเอลฟ์อย่างชัดเจน ตอนนี้มันเป็นแค่สุสานวิหารร้างที่ไม่มีใครอยากเฉียดกรายเข้าใกล้ เพราะเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายและพวกอันเดด

ดูจากทิศทางที่ดาร์กเอลฟ์มุ่งหน้าไป มันก็น่าจะมีจุดหมายที่สุสานวิหารร้างนั้นเฉกกัน

เดเนธอร์อ่านสารซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวกระดาษจ่าถึงเขาไม่ผิดแน่ แต่เนื้อความสั้นห้วน ไม่อธิบายสิ่งใดเพิ่ม นอกจากกำชับว่าเมื่อได้รับสารฉบับนี้แล้วให้ออกเดินทางทันที และ...

‘เมื่อโปรยทรายแก้วจนหมดถุงแล้วให้กลับทันที อย่าสนใจเสียงใดๆ’

ตอนยังเด็ก เดเนธอร์เคยได้ยินว่าบางครั้งกษัตริย์ก็มีเหตุผลส่วนพระองค์ที่ล้ำลึกเกินกว่าสามัญชนจะเข้าใจ และเมื่อเข้ารับราชการ เขาก็พบว่าคำกล่าวนั้นไม่ผิดจากความเป็นจริงเลย

นกสีน้ำเงินบินจากไปโดยไร้เสียง รองหัวหน้ากาลาฮานรีบสวมเกราะอ่อน เป็นห่วงท่านหัวหน้าอย่างไร อยากอยู่เฝ้าแค่ไหน แต่คำสั่งของราชาต้องได้รับการปฏิบัติตามโดยทันที

เดเนธอร์เผาสารลับ หลังจากส่งจดหมายถึงหัวหน้ากองสนับสนุน เขาก็ออกเดินทางไปยังสุสานวิหารร้าง

แค่ข้ามเขาลูกนี้ไป...

 

มาลแกธลืมตาช้าๆ

ความรู้สึกแรกคือมึน ต่อมาจึงกระหายน้ำอย่างร้ายกาจ เขาคราง รอยแผลบริเวณคอเจ็บจนนิ่วหน้า

เขายังมีชีวิตอยู่

เนอร์ดาเนลรุดเข้ามาอย่างยินดี เขาเผลอตะโกนบอกเพื่อนร่วมหน่วย ก่อนจะช่วยพยุงหัวหน้าให้ลุกขึ้นนั่ง

“กองสนับสนุนกำลังจะมาถึงขอรับ”

มาลแกธอยากถามว่ากองสนับสนุนอะไร แต่ครู่หนึ่งก็นึกได้ว่าคงเป็นฝีมือของเดเนธอร์ มันคงรายงานเรื่องเละเทะนี้กับซิกฟรีดไปแล้ว ตำหนิมันไม่ได้หรอก เพราะหากอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เขาก็ทำแบบนี้ หัวหน้าสุดแกร่งถูกแทงคอ ถ้าอยู่เฉยๆ คงโง่เกินไป

“อา…” แค่ส่งเสียงยังลำบาก มาลแกธระบายลมหายใจอย่างหงุดหงิด เขาให้เนอร์ดาเนลไปหาถาดใส่ทรายกับไม้สักกิ่งหนึ่งมา อะไรก็ได้ที่ทำให้เขาสามารถสื่อสารทางอื่น

‘เดเนธอร์อยู่ที่ไหน’ มาลแกธใช้กิ่งไม้เขียนบนทราย

“เมื่อวานก่อนท่านฟื้น รองหัวหน้าเร่งออกไปทางทิศตะวันตก ไม่ได้แจ้งอะไรไว้ขอรับ นอกจากกำชับว่าหากกองสนับสนุนมาถึงก่อนให้พวกเรากลับเอวา เธมาร์เลยขอรับ”

มาลแกธหรี่ตา จากตรงนี้มุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกจะพบสุสานวิหารร้าง ตรงไปเรื่อยๆ จะชนกับพรมแดนทมิฬ เดเนธอร์คิดจะทำอะไร ไม่นับว่ามันเคลื่อนไหวโดยไร้คำสั่งจากเขา

หรือมันได้รับคำสั่งจากคนที่ปฏิเสธไม่ได้

‘แอสซาสซินล่ะ’ มาลแกธถาม ‘จับได้ไหม’

“ได้ขอรับ”

‘อยู่ไหน’

“ท่านมาลแกธ…” เนอร์ดาเนลจะเสนอให้หัวหน้าพัก แต่แพ้สายตาที่เอ่ยความตั้งใจชัดเจน

ท่านมาลแกธไม่ยอมพักแน่

‘พาข้าไป’

นอกจากคอ มาลแกธก็ไม่ได้รับบาดเจ็บในส่วนอื่นๆ เขาให้เนอร์ดาเนลนำไปยังกระโจมที่ให้โคลด์พัก...ไม่สิ ไม่ควรใช้คำว่าพัก มาลแกธรู้ว่าลูกน้องจะปฏิบัติกับโคลด์ต่างออกไป ดังนั้นโคลด์คงไม่สุขสบายนัก

...คงไม่สุขสบายนักอย่างนั้นหรือ

มาลแกธถึงขั้นเดือดดาลเมื่อเห็นสภาพโคลด์


—————————————————————————

A/N เดือดสิคะป๋า ดูลูกน้องป๋าทำกับว่าที่เมี-- สิ /โดนโคลด์กระซวก
ป.ล. เอรี่ก็ยังร้ายเงียบๆ เหมือนเดิม ตอนนี้ยังเป็นงูพิษที่เลื้อยอย่างสงบเสงี่ยมค่ะ XD
ตอนวางเรื่องช่วงแรกๆ มีแวบหนึ่งเราคิดเปลี่ยนเอรี่เป็นผู้ชาย เพราะด้วยนิสัยแล้วเธอเป็นได้อยู่ แต่เราเสียดายความเป็นผู้หญิงของเธอ คือมันมีบางเรื่องที่ตัวละครหญิงสามารถสร้างอารมณ์ได้ดีกว่า เช่นถ่ายทอดจุดยืนของอิซิลดาร์ แคว้นที่สตรีเป็นใหญ่ และความต้องการเป็นราชินีของตัวเอรี่เอง
คงเหมือนประโยคที่ว่า Men Are from Mars, Women Are from Venus ละมั้งคะ
ป.ล. 2 แต่เรื่องเปลี่ยนเพศเอรี่นี่ เราเก็บไปคิดเป็นวันเลยนะคะ คือเป็นผู้หญิงแล้วเอรี่โดนเรารังแกหลายอย่าง บางทีก็ช้ำใจแทน ถ้าเป็นผู้ชายเรารังแกง่ายกว่า (แบบโคลด์ *0* เย้!)

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[lovetogether]

ไรต์เปลี่ยนพระเอกเป็นป๋ามาลแกธเถอะ
ข้าน้อยขอถวายหนูน้อยโคลด์ให้ป๋าถึงเตียงเลย
ปล.เขี่ยซิกกับชะนีไปไกลๆค่ะ
ชอบอ่ะมาอัพทุกวันเลย 

[alternative]

ว่าที่เมี--แค่ก ๆ ! เจ็บ ผั--แค่ก ๆ ๆ !!! ทั้งสอ----แค่ก ๆๆๆๆ ! ถึงกับร้อนรนเลยทีเดียว

ถึงฉันจะอิจฉาในความสามผัวของเอรี่ แต่ก็รักจิตใจที่มุ่งมั่นทะเยอทะยานของนาง

ผูหญิงจงเจริญ! และให้กำเนิดเด็กน้อยน่ารักที่โตมาเป็นชายรักชายต่อไป! 

[พิศตะวัน]

 

[่jum]

อ่าน 3 ตอนรวดสุขสันต์จริงจัง     

[naplatoo]

แม้จะโดนแทงคอจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด มาลแกธตื่นขึ้นมาก็ยังเป็นห่วงโคล์ดอยู่ดี 

[mild-dy]

 

[praewp]

อ่านจนเปลี่ยนใจมาชอบมาลละ

[ILLREI]

บทที่ 6 : ใจแลกใจ (4)

โคลด์มีผ้าพันแผลบนศีรษะ ต้องนอนคว่ำเพราะแผลที่หลังและไหล่ สองมือถูกมัดด้วยเงื่อนตาย เขามีสติครึ่งๆ กำลังคุยกับอิลมาเร เธอดูแลให้เขานอนหลับและคอยปลุกตามเวลาเปลี่ยนผ้าพันแผล เพื่อไม่ให้เขาหลับแล้วตายไปเลย

สีหน้าดีใจของดวอร์ฟสาวปิดไม่มิด ท่านมาลแกธฟื้นแล้ว! เธอแทบอยากโผเข้าไปกอด แค่เขาปรากฏตัว หินแห่งความกังวลใจก้อนมหึมาก็ถูกยกออกไป

“เกิด…” มาลแกธสูดลมหายใจ เขาฝืนพูดต่อแม้แผลจะกระเทือน “เกิดอะไรขึ้น เนอร์ดาเนล”

เนอร์ดาเนลสัมผัสได้สักพักแล้วว่าหัวหน้ากับดาร์กเอลฟ์ตนนี้อาจมีความสัมพันธ์กันบางอย่าง วิธีที่หัวหน้าปฏิบัติกับมันทำให้เขามั่นใจว่าตนคิดถูก

อิลมาเรจ้องเนอร์ดาเนลเขม็งว่าจะพูดความจริงหรือไม่ เธอแทบไม่รู้จักชื่อของเอลฟ์ในหน่วยนี้นอกจากเดเนธอร์ แต่จำหน้าทุกคนได้แม่นยำ

“อสรพิษขอรับ” เนอร์ดาเนลรายงานตามจริงว่าเดเนธอร์สั่งให้หน่วยลวงอสรพิษวางมือ เพื่อมาสนับสนุนหน่วยหลักที่เสียทหารไปสองนายและหัวหน้าถูกทำร้ายบาดเจ็บ

“มันเลยตามมา” เลือดสีเข้มซึมออกจากผ้าพันแผลที่คอของมาลแกธ

อิลมาเรจะเสริมว่า ‘พวกเขาจงใจปล่อยนักฆ่าเข้ามา!’ แต่โคลด์พึมพำเรียก เธอเอาหูไปฟังใกล้ๆ แล้วเม้มปาก...สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร

“ออกไปก่อน” มาลแกธเอ่ยเสียงเฉียบ แม้ลูกน้องทำท่าจะไม่ฟังคำสั่ง เขาพูดอะไรมากไม่ได้ สิ่งที่โคลด์ทำลงไป เขาไม่อาจพูดหรือแสดงออกว่าจะปกป้องโคลด์ได้ตรงๆ

เนอร์ดาเนลมองตาหัวหน้า แววตาหนักแน่นยังเชื่อมั่น เขาเชื่อว่าหัวหน้าของตนจะยุติธรรมเพียงพอ

อิลมาเรเดินออกไปก่อน เธอจงใจชนไหล่เนอร์ดาเนล แต่ศีรษะของเธอสูงได้แค่ชนตัวเขา

ในที่สุดมาลแกธก็ได้อยู่กับโคลด์ตามลำพัง

โคลด์นอนนิ่ง ไม่พูดจา ไม่มองมาลแกธ แต่เห็นจากปลายหางตาเมื่อสักครู่แล้วว่ามาลแกธยังมีชีวิตอยู่

ยังมีชีวิตอยู่… เขาทวนในใจ

มาลแกธนั่งลงข้างๆ มือใหญ่วางบนศีรษะของอีกฝ่าย

“ไม่ว่าใช่ไหมถ้าข้าจะพูดน้อย มันค่อนข้างเจ็บ” เอลฟ์ยิ้ม ชี้ไปที่คอของตัวเองแม้อีกฝ่ายจะไม่มอง เขาตัดเชือกมัดมือออกให้โคลด์

โคลด์ตัวแข็งกับสัมผัสอ่อนโยนบนศีรษะ

“ตระกูลข้ามีเวทบทหนึ่ง เป็นเวทมหัศจรรย์ ข้าอยากใช้มันรักษาแผลให้เจ้า แต่มันจะขโมยเอาร่างกายที่แข็งแรงในอนาคตของเจ้ามาใช้ เจ้าจะอนุญาตไหม”

“ไม่ ข้าต้องการแค่ยาชา ขวดสีแดง”

“ข้าก็ไม่ชอบเวทบทนั้น” มาลแกธตอบรับไปคนละทาง “ข้าขอใช้ยาชาด้วยได้หรือเปล่า มันเจ็บจริงๆ นะ” เขาเรียกให้เนอร์ดาเนลนำสมบัติของโคลด์เข้ามา

มาลแกธดูบรรดายาสมุนไพรหลากสีในขวดแก้ว “ขวดสีแดง...ขวดสีแดง”

โคลด์ข่มใจอย่างมากที่จะไม่พูดกับมาลแกธ เขาไม่ทราบว่าความหวั่นไหวนี้คืออะไร เขาไม่คาดว่าอีกฝ่ายจะให้ตามที่ขอด้วยซ้ำ...หลังจากเกือบถูกเขาฆ่า

“กินหรือทา”

“เทลงมา” โคลด์ตอบ เสียงสั่นน้อยๆ

มาลแกธส่งเสียงอืม…

เขาค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกอย่างเบามือ จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมกันหนาวที่อิลมาเรน่าจะเป็นคนจัดการทั้งหมด

อิลมาเรดูแลโคลด์ดีมาก ดีกว่าปล่อยให้คนในหน่วยกาลาฮานทำแน่ๆ

“ไม่เบาเลยนะ” มาลแกธถอนหายใจ เขาตัดผ้าพันแผลออกช้าๆ มือเบาอย่างไม่น่าเชื่อ พอเห็นแผลซ้ำซ้อนที่ไหล่กับแผลบนหลังก็เอ่ยชมฝีมือการเย็บแผลของอิลมาเร ไม่ทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องหนักหนา ยังเย้าด้วยซ้ำว่าสงสัยเพราะโคลด์ทำร้ายตัวเองบ่อย อิลมาเรเลยได้ฝึกฝีมือจนเชี่ยวชาญ

มาลแกธเรียกหาผ้าพันแผลและน้ำสะอาด พอเช็ดทำความสะอาดเสร็จ เขาก็ใช้ผ้าชุบยาชากดซับบนแผล อาการเจ็บทุเลาลง จนในที่สุดก็ชา

“ความใจดีก็เป็นความร้ายกาจอย่างหนึ่งที่เอลฟ์ใช้ลวงให้เจ้าตายใจ”

เสียงจากอดีตผุดขึ้นมาในความคิดโคลด์ เมื่อนึกถึงเสียงนี้...คำสอนนี้ โคลด์กลั้นน้ำตาไม่ไหว เขาชังมันจับใจ!

มาลแกธปล่อยให้โคลด์ร้องไห้ เขาทำแผลให้อีกฝ่ายเสร็จก็แกะผ้าพันคอชุ่มเลือดของตัวเอง มาลแกธชำนาญทั้งการฆ่าและการรักษาพยาบาลเบื้องต้น อยู่ในสนามรบก็ต้องรู้จักเอาตัวรอดในทุกรูปแบบ เขาลองใช้ยาชาของโคลด์ และพบว่ามันเป็นยาชาชั้นเยี่ยม

“เจ้าปรุงยาชาขายได้เลยนะนี่ รวยกว่าเป็นแอสซาสซินเสียอีก”

“ขวดสีเขียว แก้ไข้” โคลด์พูดเมื่อปรับเสียงให้ไม่สั่นมากได้แล้ว เขาตัวร้อนเหมือนไฟ จึงต้องใช้อันนั้นด้วย

“หืม” มาลแกธหยิบขึ้นมาส่องดู “อย่างนั้นหรือ”

เขากรอกมันลงปาก...

“เจ้าจะป้อนยาด้วยปากอีกหรือไง” รอยยิ้มผุดบนใบหน้าดาร์กเอลฟ์ทั้งที่น้ำตายังไม่แห้งจากหางตา มันเป็นรอยยิ้ม ‘ร้ายกาจยั่วเย้า’ อย่างที่มาลแกธไม่เคยเห็นมาก่อน

มาลแกธยิ้มด้วยตา ขณะมองโคลด์ที่เขาจัดให้นอนคว่ำอิงศีรษะอยู่บนตักของตน

ใช่ เขาป้อนยาให้โคลด์ด้วยปาก

ยาขมร้อน...แต่รสจูบกลับหวานฉ่ำ

โคลด์เปิดปากอย่างว่าง่าย ยอมให้ลิ้นของพวกเขาแตะกัน หยอกล้อดูดดื่ม ยอมให้มันเป็น ‘จูบ’ มากกว่าการป้อนยา

มาลแกธก้มลงไปชิมรสจากโคลด์จนทั้งสองฝ่ายแทบหมดลมหายใจ ในอกหวามจนสั่น ตลอดชีวิตอันยาวนาน แม้จะมีคู่นอนมากมายแต่ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกเช่นนี้

“ดูเหมือนเจ้าจะชอบข้าคนใหม่” โคลด์กระซิบ

“ข้ารักเจ้าอย่างสิ้นหวังมานานแล้ว” มาลแกธเอ่ยทีเล่นทีจริง “เจ้าชอบข้าบ้างหรือไม่เล่า”

“ข้าจะฆ่าเจ้า เจ้ารอดเพราะลูกน้องของเจ้า ไม่ใช่เพราะข้าลังเล” คำพูดเย็นชา ดวงตาสีม่วงไม่มีความสำนึกเสียใจ

“ข้ามั่นใจว่าต้องเป็นอย่างนั้น” มาลแกธไซ้จมูกกับข้างแก้มโคลด์ และโคลด์ก็ไซ้ตอบ...นั่นแปลกอย่างมาก

‘โคลด์ สตาร์’ แท้จริงแล้วเป็นคนเช่นไร น่าแปลกใจและอันตรายที่จะค้นหาความจริง

“แต่อย่างไรข้าก็ต้องส่งเจ้ากลับเอวา เธมาร์” มาลแกธหลับตาขณะสูดกลิ่นผิวเนื้อ

“ถ้าเจ้าอยากนอนกับข้า ข้าให้ เจ้าไปจัดการอธิบายกับลูกน้องเอาเองแล้วกัน” โคลด์ยิ้มแบบที่ดาร์กเอลฟ์พึงยิ้ม หยอกแบบที่ดาร์กเอลฟ์พึงหยอก

มาลแกธหัวเราะหึๆ “ไม่ละ ข้าอยากนอนกับเจ้าในสถานที่ที่ดีกว่านี้” เขากดนิ้วคลึงริมฝีปากสีม่วงอ่อนเบาๆ

“เอียงหน้ามา”

“ขอรับ” เอลฟ์ตะวันออกทำตาม แม้จะสงสัยหน่อยๆ

โคลด์จูบที่กกหูของเอลฟ์ ดูดเบาๆ ไม่รีบร้อน ไม่ลังเลใจ นอกจากซิกฟรีดแล้ว นี่เป็นคนที่สองที่เขาแสดงความรักเช่นนี้ให้

ใจของมาลแกธกระตุก เขาเบิกตากว้าง บริเวณหูเป็นที่ที่ให้คนรักแตะต้องเท่านั้น แม้แต่คนเจ้าชู้อย่างเขายังไม่ใช้ริมฝีปากสัมผัสใบหูของคู่นอนเลย มันมีความหมายมาก—มากเกินไป

“ข้าจะฆ่าเจ้าจริงๆ แล้วข้าก็อยากชิมรสใบหูเจ้าจริงๆ” โคลด์กระซิบ

“เจ้าเป็นใคร” มาลแกธมองโคลด์ชัดๆ

“โคลด์ สตาร์” แววตาแพรวพราวมากพิษสงมองตอบ “คนที่เจ้าไม่รู้จัก ข้าแสดงได้ดีใช่ไหม ตั้งสิบปี”

เอลฟ์ตะวันออกวางมือบนแก้มของอีกฝ่าย นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ ดวงตาของเขามีแววเศร้าลึก “อา...เจ้ามีอดีตอย่างไรกันแน่” เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ มาลแกธจูบหน้าผากโคลด์ สตาร์ที่เขาเพิ่งรู้จัก

“ข้าไม่กลับเอวา เธมาร์” โคลด์เปลี่ยนสีหน้ามากล่าวเรียบเฉย รอยยิ้มหายไป “ทรยศซิกฟรีด ไปกับข้า” แน่ว่าข้อตกลงนี้ต้องรวมการพาอิลมาเรไปด้วย

หากโคลด์ตั้งใจมองเข้ามายังนัยน์ตาของมาลแกธจริงๆ เขาจะทราบว่าไม่ได้มีเพียงตัวเขาเองที่ไร้อิสระ

“ข้าไปไม่ได้”

“อ้อ ไม่เป็นไร” โคลด์ตอบเหมือนคาดไว้อยู่แล้ว “เจ้ามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ข้าเข้าใจ เหมือนตอนซิกฟรีดข้าก็เข้าใจว่าเขาต้องไปทำเรื่องของเขา ข้าเองก็ต้องไปทำเรื่องของข้า ข้าจึงทิ้งเขา”

“อา...” มาลแกธยิ้มอ่อนใจ “เจ้าพูดถึงเขาอีกแล้ว เราจะไม่พูดถึงเขาไม่ได้เลยหรือ”

“ถ้าจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น ข้าไม่เคยชวนเขาให้ทรยศตัวเองเพื่อข้า แต่ข้าชวนเจ้า”

ป่านนี้แล้ว ไม่ทราบว่ามาลแกธรู้ไหมว่าโคลด์บอกลาซิกฟรีดได้สำเร็จด้วยเหตุผลใด เขาเอ่ยถึงเกวนโดลินกับซิกฟรีด แต่ไม่เอ่ยกับมาลแกธ บางทีดาร์กเอลฟ์อาจใช้วาจาโน้มน้าวไปเรื่อยเพื่อให้ได้สิ่งที่อยากได้

มาลแกธจูบโคลด์ที่เปลือกตา “ข้าไปไม่ได้ที่รัก ข้าให้สัตย์สาบานไว้กับตระกูลล็องธูแล้ว การมีรูเมเรียร์ทำให้ฐานอำนาจของเราแข็งแกร่ง”

“งั้นก็จบการเจรจา” โคลด์สรุปง่ายๆ แต่ในใจเด็ดขาดว่าอย่างไรก็ไม่กลับไป อิลมาเรบอกเขาเรื่องที่เธอแอบได้ยินมา ว่าพระราชาส่งคนมาเพิ่มอีก ด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ก็หนียากอยู่แล้ว เขาต้องคิดอย่างหนักว่าจะพาตัวเองกับอิลมาเรให้พ้นจากเอลฟ์สวะพวกนี้ได้อย่างไรก่อนกำลังเสริมมา

กริ๊ก…

เกิดเสียงเบาๆ คล้ายเสียงแก้วร้าวดังขึ้นใกล้ๆ มาลแกธมองหาที่มา เห็นลูกแก้วขนาดจิ๋วที่ตนร้อยเข้ากับสร้อยข้อมือเกิดรอยร้าวทั่วทั้งใบ

“เดเนธอร์...” เอลฟ์ตะวันออกรำพึง

ภายในลูกแก้วบรรจุลมหายใจของลูกน้องคนสนิทอยู่ เดเนธอร์ทำให้เขานึกถึงน้องชายต่างมารดา มันเคร่งเครียดจริงจังกับทุกเรื่อง แถมยังซื่อตรงจนไม่นึกว่าจะมีเอลฟ์แบบนี้อยู่บนโลก ซื่อเกินไป...เขากลัวว่ามันจะซื่อจนตายเหมือนน้องชายของตน

มาลแกธจึงให้เดเนธอร์ใส่ลมหายใจไว้ในลูกแก้ว มันเป็นที่รักของเทพแห่งลม (หรือบิดาแห่งวายุตามความเชื่อของรูเมเรียร์) เขาเคยได้ยินพระองค์กระซิบเล่าสิ่งต่างๆ อยู่รอบตัวมัน เพียงแต่มันไม่รู้ความหมาย เขาจึงสนทนากับพระองค์แทนว่าจะช่วยดูแลเด็กโง่คนนี้อีกแรง...เขานึกเอ็นดูมันจริงๆ

และขณะนี้เทพแห่งลมส่งสารผ่านลมหายใจ

เดเนธอร์ตกอยู่ในอันตราย

“เอาไว้เรามาคุยกันใหม่ที่รัก” สีหน้าของมาลแกธเคร่งเครียด


—————————————————————————

A/N ตอนนี้ทอลก์สั้นๆ ง่ายๆ "เจ้าจะสนใจคนอื่นมากกว่าข้าทำไม มาลแกธ" by โคลด์
ป.ล. เหมือนเราเคยตอบในคอมเมนต์ของบางท่านไปแล้ว แต่อยากเอามาบอกไว้ตรงนี้ ตอนวางเรื่อง คุณ FOULSOUL (คนเขียนมาลแกธ) กรุณาเฉลยให้เราว่าสเป็กของมาลแกธคือ 'คนที่ทำให้หัวใจเขาเจ็บเจียนตายได้' 'อยากเป็นทาสรักราชินี'
เราก็...โอเค จัดให้ จัดไปค่ะ โคลด์แบบนี้เจ็บพอมั้ย? อยากเป็นทาส (รัก) ของโคลด์รึยัง? XD

I would destroy myself to fix you.
Show me the most damaged part of your soul.

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[ILLREI]

ไรต์เปลี่ยนพระเอกเป็นป๋ามาลแกธเถอะ
ข้าน้อยขอถวายหนูน้อยโคลด์ให้ป๋าถึงเตียงเลย
ปล.เขี่ยซิกกับชะนีไปไกลๆค่ะ
ชอบอ่ะมาอัพทุกวันเลย 

ดูกันต่อไปก่อนน้า ยังไงคนเลือกก็คือโคลด์เนอะ
ตอนใหม่อัพละน้า

ว่าที่เมี--แค่ก ๆ ! เจ็บ ผั--แค่ก ๆ ๆ !!! ทั้งสอ----แค่ก ๆๆๆๆ ! ถึงกับร้อนรนเลยทีเดียว

ถึงฉันจะอิจฉาในความสามผัวของเอรี่ แต่ก็รักจิตใจที่มุ่งมั่นทะเยอทะยานของนาง

ผูหญิงจงเจริญ! และให้กำเนิดเด็กน้อยน่ารักที่โตมาเป็นชายรักชายต่อไป! 

ตอนนี้เขาคุยกันละค่าาาาาาาา ว้ายๆๆๆ อยากให้มาอ่านไวๆ

ข่วนหน้าตัวเองทำไมอะเตง เจ็บมั้ย ^^;

อ่าน 3 ตอนรวดสุขสันต์จริงจัง     

ยินดีค่ะ 

แม้จะโดนแทงคอจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด มาลแกธตื่นขึ้นมาก็ยังเป็นห่วงโคล์ดอยู่ดี 

เขารักของเขาอะเนอะ ไม่งั้นไม่ยอมโดนแทงคอแต่แรกหรอก
รักขนาดนี้ ฮือออออ ไม่โกรธเลย ถ้าโกรธโคลด์จะทำเย็นชาใส่ง่ายกว่าแท้ๆ

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านจ้า แล้วแวะมาอีกน้า 

อ่านจนเปลี่ยนใจมาชอบมาลละ

อื้อหือ ไม่แปลกใจค่า แง ช่วงนี้มาลแกธมาแรงจริงอะไรจริงๆ
แต่อย่าเพิ่งทิ้งเรือคิงค่า ยังมี ยังมา

[praewp]

สรุปน้องดาวเย็นเป็นคนมึนๆหรือดาร์กๆเนี่ยๆ
แต่ชอบตอนมึนๆมากกว่าน้า

[พิศตะวัน]

 

[lovetogether]

จะตื้อให้ไรต์เปลี่ยนพระเอกเป็นป๋ามาลแกธ จนกว่าไรต์จะยอม 

[ILLREI]

สรุปน้องดาวเย็นเป็นคนมึนๆหรือดาร์กๆเนี่ยๆ
แต่ชอบตอนมึนๆมากกว่าน้า

เราก็ชอบตอนโคลด์มึนๆ ค่ะ น่ารักดี ไม่ต้องแคร์โลกมากด้วย ;w;

แล้วแวะมาอ่านอีกน้า 

จะตื้อให้ไรต์เปลี่ยนพระเอกเป็นป๋ามาลแกธ จนกว่าไรต์จะยอม 

หงะ แค่นี้คนก็ว่าเราเปลี่ยนพระเอกแล้วนะคะ (เอ๊ะ หรือจริงๆ ก็คนนี้ตั้งแต่แรก)
ไม่อะ ไม่สปอย ให้โคลด์เลือกเนอะ -3-

[sanri]

เข้ามาอ่านครั้งแรกจ้า
อ่านไปอ่านมาขำเป็นบ้าอยู่คนเดียว 

[ILLREI]

เข้ามาอ่านครั้งแรกจ้า
อ่านไปอ่านมาขำเป็นบ้าอยู่คนเดียว 

ขำช่วงไหนอ่า สงสัยช่วงแรกๆ XD

[Inwoสูs]

เด็ดขาดเย็นยา มาดราชินีมากหนู
ที่แทงมาลเพราะไม่อยากให้โดนทำโทษหรือเปล่า แบบถ้าจะให้มาลตายขอเป็นคนฆ่าเองอะไรแบบนี้

[ILLREI]

เด็ดขาดเย็นยา มาดราชินีมากหนู
ที่แทงมาลเพราะไม่อยากให้โดนทำโทษหรือเปล่า แบบถ้าจะให้มาลตายขอเป็นคนฆ่าเองอะไรแบบนี้

เป็นราชินีของมาลแกธ แต่เป็นอีเย็นของคุณหลวงซิกฟรีดค่ะ ;w;
ที่วิเคราะห์เรื่องแทงมาลแกธมีประเด็นดีค่ะ รอเฉลยนะ มุมิ