MBK❤lover
ตอนที่ ๑๔ : ไม่เห็นหน้า เห็นหลังคาก็ยังดี ช่วงนาทีต่อจากนั้น ต้นข้าวมีความรู้สึกว่าตัวเองคือต้นแบบของประโยคที่ว่า "
มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่คิดไปเอง" จริงๆ
ต้นข้าวยิ้มแห้งๆ แห่ะๆ ให้เอก
"ไปสิ ทำไมจะไม่ไปล่ะเกาะเสม็ด"
แล้วต้นข้าวจู่ๆ ก็หันหลังแล้วเดินอย่างไวออกไป ทิ้งให้เอกมองตาม และยืนงง "มันอยากไปเที่ยวจนเพี้ยนแล้วเหรอนั่น"
................
ต้นข้าวรีบเดินออกมา เพราะไม่อยากให้เอกเห็นว่าตนเองมีขอบตาที่เริ่มจะแดงๆ แล้ว น้ำตาเริ่มจะรื้นออกมา --กูบ้าป่าววะเนี่ย--
หากแม้ต้นข้าวใจเย็นกว่านั้นอีกสักนิด คิดในทางที่ดีกว่านั้นหน่อย แล้วเดินเข้าไปหาจิวที่โต๊ะตามที่นัดไว้ เรื่องเข้าใจผิดบ้าๆ นี้คงไม่เกิดขึ้น ป่านนี้คงนั่งปรึกษากันอย่างครื้นเครงเรื่องที่จะไปเที่ยวแล้ว
แล้วนี่จิวไปไหน ทำไมไม่มาโรงเรียน อย่าบอกนะว่ายังนั่งรอต้นข้าวอยู่ที่ศูนย์อาหารมาบุญครองอยู่จนถึงเดี๋ยวนี้ ไม่นั่งรอจนแห้งตายไปแล้วหรือ
--บ้า-- ใครจะทำอย่างนั้น
เอาไงดีหว่า ชักจะร้อนใจแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิวหรือเปล่า หรืออย่างน้อยๆ เพราะต้นข้าวไม่ไปหาจิวเมื่อวาน จิวจะน้อยใจต้นข้าวหรือเปล่า จิวจะคิดว่าต้นข้าวไม่ได้ให้ความสำคัญกับจิวไหม ป่านนี้จะขังตัวอยู่ในห้องไหม ถึงไม่ยอมมาเรียน จะประท้วงอดข้าวอดน้ำไหม จะคิดสั้นผูกคอตายหรือเปล่า
---ไอ้บ้า เวรเอ้ย...ใครจะไปทำ---
ต้นข้าวคิดไปอีกร้อยแปดอย่าง ทั้งเป็นห่วง ทั้งกังวล ทั้งคิดถึง อยากเจอ อยากไปบอกความจริง
ต้นข้าวเข้าใจอยู่เต็มอก ว่าถ้าต้นข้าวไปเจอจิวเมื่อเย็นวานและกลับบ้านพร้อมกัน จิวก็ต้องบอกต้นข้าวล่ะว่าวันนี้จะหยุดเรียนอย่างนั้นอย่างนี้นะ เพราะต้นข้าวคิดว่าจิวไม่มีความลับกับต้นข้าว
เดินเพ้อเหม่อลอยมาถึงมุมตึกใกล้ห้องน้ำ ราชา เพื่อนอีกคนก็โผล่มาพอดี ทำหน้าเหมือนปวดท้องเบาหรือหนักไม่รู้ ต้นข้าวนึกอะไรออกก็เลยดึงมือราชาไว้
"ไอ้แขก ถามอะไรหน่อยสิ"
"อะไรมึง แป็บนึงได้ไหม กูปวดท้องขี้" ราชาเอามือกุมตูด
"แป็บเดียวน่า" ต้นข้าวยังดึงมือรั้งไว้ "บ้านมึงกับบ้านจิวน่ะ อยู่ใกล้กันใช่ไหม"
"ใช่" ราชากระโดดตัวขึ้นๆ ลงๆ เบาๆ หน้าเบ้
"แล้วมึงเคยไปบ้านจิวไหม รู้ไหมว่าอยู่ตรงไหน" ต้นข้าวมองตามการกระโดดของราชา ที่กำลังโดดเหยงๆ
"ไม่เคยไป" ราชาตอบ พร้อมเอามือลูบขนลุกที่แขน "แต่กูก็พอรู้คร่าวๆ เพราะมันเคยบอกกู"
"ถ้างั้น เอ่อ..." ต้นข้าวทำท่าคิด
"มึงอย่าพึ่งคิด คิดเหี้ยไร ให้กูขี้ก่อนไหม" ราชางอตัวลง เอามือกุมท้อง ขนยังไม่หายลุก
"เอางี้นะ เย็นนี้มึงพากูไปแถวบ้านจิวหน่อยนะ กูจะไปหามันที่บ้านน่ะ มีธุระ" ต้นข้าวจับแขนราชาแน่น
"เออ เออ เออ เอาไงก็เอา ปล่อยกู๊ ก่อนนน..."
ต้นข้าวเอามือตบหลังราชา "ไปเหอะมึง ขอบใจนะ เย็นนี้เจอกัน"
"สัส" ราชาพูดลอยมาตามลม ส่วนเจ้าตัวน่ะเผ่นแน่บไปแล้ว
--------------------------------
เย็นวันนั้น เด็กชายวัยรุ่นสองคน สองเชื้อชาติ ก็มาเดินอยู่ริมถนนสี่แยกบ้านแขก ทั้งสองมาเริ่มต้นที่หน้าร้านสเต็กสอาด ตรงใกล้สี่แยก
"เอาไงมึง" ราชามองไปมองมา
"จุดนี้หรือ ที่เวลามึงลงรถแยกกับจิวป้ายสุดท้ายน่ะ" ต้นข้าวแหงนมองป้ายรถเมล์ที่จะล้มมิล้มแหล่
"ใช่ มันลงตรงนี้แหล่ะ มันเคยชี้ให้ดูว่าบ้านมันอยู่ในซอยฝั่งโน้น" ราชาชี้ไปซอยฝั่งตรงข้าม
"ไปสิ ข้ามถนนเลยมึง" ต้นข้าวลากราชาตามมาอย่างไว
"นี่ ไอ้ต้นข้าว มึงทำไมไม่หาตู้หยอดเหรียญ แล้วโทรถามมันที่บ้านวะ มาลำบากลำบนเดินหาทำไม"
"กูโทรแล้ว ก่อนออกจากโรงเรียนมาเนี่ย บ้านมันไม่มีคนรับสาย"
"วุ่นวายจริงคู่นี้เนี่ย" ราชาบ่นเบาๆ "เอ้า ซอยนี้แหล่ะ"
ซอยที่ต้นข้าวและราชามายืนอยู่นี่ เป็นซอยเล็กๆ แยกจากถนนหลักเข้ามา มีต้นไม้ครึ้มตลอดซอย ข้างในค่อนข้างจะเป็นที่โล่งๆ เหมือนเป็นที่ตั้งของโกดังเก่าๆ มากกว่าเป็นซอยบ้านเรือนสำหรับอยู่อาศัย
"กูว่ามึงถามเค้าดีกว่ามะ" ราชาเริ่มไม่แน่ใจ
"ถามว่าอะไรอ่ะ" ต้นข้าวบทจะมึนขึ้นมา ก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
"ถามชื่อพ่อง มันไง สัส นี่บ้านพ่อมัน หรือจะถามชื่อพ่อมึง" ราชาเริ่มจะหงุดหงิด
"แห่ะๆๆ" ต้นข้าวเกาหัวแกรกๆ สายตามองหาชาวบ้านที่จะถาม
"ป้าครับป้า บ้านของเฮียจิว อยู่ในซอยนี้ไหมครับ" ต้นข้าวถามป้าคนหนึ่งแถวนั้น พร้อมยกมือขึ้นไหว้
"อ่อ เฮียจิวขี้เมาน่ะเหรอ นั่นไง เลี้ยวขวาข้างหน้า ที่เป็นตึกสีซีดๆ มีผ้าใบสีฟ้าอยู่บนหลังคาน่ะ แต่เฮียไม่อยู่นะ เห็นเดินผ่านบ้านป้า ออกไปไหนไม่รู้จ้ะ" ป้าใจดีชี้มือให้
"ขอบคุณครับป้า" ต้นข้าวยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง
"ไอ้ต้นข้าว มึงถามชื่อพ่อมัน แล้วทำไมมึงเรียกชื่อไอ้จิววะ แถมเรียกฮงเรียกเฮีย ตกลงใครเป็นพ่อใคร" ราชาทำหน้างงๆ สะกิดถาม
"โห ไอ้แขกนี่ มึงเป็นแขกตี้-ขี้แตก มึงจะรู้อะไร สมนึกมันแซ่จิว พ่อมันก็แซ่จิว ใครๆ เค้าก็เรียกชื่อเล่นด้วยแซ่ทั้งนั้นแหล่ะมึง ปู่มัน ยันถึงรุ่นหลานมัน ก็คงถูกเรียกชื่อว่าจิวหมดแหล่ะ" ต้นข้าวอธิบาย แต่ตามองหาผ้าใบสีฟ้า
"อ้อเหรอ" ราชาทำหน้าครุ่นคิดไปทางต้นข้าว
"มึงนี่คิดถึงไอ้จิวมันมากขนาดนี้เลยหรือวะ วันจันทร์ก็ได้เจอกันแล้ว ต้องถ่อมาถึงบ้านมัน"
"อืม กูคิดถึงมัน..."
ราชามองหน้าต้นข้าวนิ่งๆ เห็นหน้าหล่อๆ ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อพราว แต่มีความมุ่งมั่นอย่างเต็มเปี่ยม ก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้ และนึกในใจว่า
---นี่ล่ะนะ เข้าตำรา เพราะความคิดถึงจึงมาหา ไม่เห็นหน้า เห็นหลังคาบ้านคนรักก็ยังดี---
"ไอ้ราชา" จู่ๆ ต้นข้าวก็หันมาเรียก "มึงรีบกลับบ้านหรือเปล่า มึงกลับไปก่อนเลยก็ได้นะ"
--อ้าวไอ่สัส!!-- ราชานึกในใจ
"เออ เออ กูกลับก่อนนะเว้ย มึงก็หาดีๆ ล่ะ เอาใจช่วยเว้ยมึง" แล้วราชาก็นึกต่อ --สัส เจอบ้านแล้วทิ้งกูเลยเนาะ--
--------------------------------
ตอนนี้ต้นข้าวมายืนอยู่หน้าบ้าน หรือโรงงานย่อมๆ แล้ว มันเป็นตึกเล็กๆ สองชั้น ก่อด้วยอิฐบล็อคที่ไม่ได้ฉาบและทาสี ข้างบนดาดฟ้าชั้นสองมีผ้าใบคลุมอะไรสักอย่างบนนั้น มองเห็นแต่ไกล
หน้าตึกมีประตูไม้บานเฟี้ยม คล้องกุญแจดอกโตเอาไว้ ต้นข้าวส่องไปตามร่องประตู ไม่เห็นอะไรในนั้น นอกจากความมืด
--ไม่มีคนอยู่จริงๆ ด้วย--
ต้นข้าวเดินถอยออกมา ก็ชนกับใครคนหนึ่งพอดี หันกลับไปมอง พร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษ
ตอนยกมือไหว้แล้วมองหน้า ต้นข้าวก็เห็นพ่อของจิวล่ะ แน่ใจว่าใช่ เพราะหน้าตาประพิมประพายคล้ายกันมาก พ่อของจิวมีแววว่าหน้าตาคงจะดีมากในสมัยหนุ่มๆ เหมือนจิวตอนนี้ เสียแต่ดูโรยๆ และดูกรึ่มๆ เมาๆ ตลอดเวลา หากแต่ดูจิตใจดี
"มาหาใครหนู"
"สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนกับจิว...เอ่อ...สมนึกครับ มาหาสมนึกครับ เห็นไม่ไปโรงเรียน" ต้นข้าวเริ่มสับสนเองล่ะ ว่าจะเรียกชื่อจิวกับคนไหนดี
เฮียจิวหัวเราะอารมณ์ดีนำมาก่อน "อ้าวเหรอ ดีๆ นี่สนิทกันเหรอ ดีนะ ไอ้นึกมีเพื่อนหน้าตาดีอย่างนี้ด้วย"
ต้นข้าวชำเลืองมองหน้าพ่อของจิว แล้วนึกในใจ --คุณพ่อกับคุณลูกชายก็มีดีไม่ต่างกันเลยนะ--
"ครับผม แล้วจิว...เอ้ยสมนึกไม่อยู่เหรอครับ"
"ไม่อยู่หร๊อก ไอ้นึกมันคงไม่ทันบอกใครล่ะนะ ว่าวันนี้มันหยุดเรียน มันต้องขนรองเท้าฟองน้ำไปส่งเอเย่นต์ที่ อ.แก่งคอย สระบุรี ให้พ่อน่ะ เค้าสั่งด่วนมาแต่เช้ามืดตีห้าเลย"
---แก่งคอย!!--- ไปถึงนั่น! "อ่อ แล้วจะกลับเมื่อไหร่ครับ" ต้นข้าว งงกับที่ๆ จิวไป
"พรึ่งนี้ มันจะกลับมาพรึ่งนี้ นั่งรถไฟมาลงที่หัวลำโพงเที่ยวเช้าน่ะ เห็นว่าน่าจะถึงสักเก้าโมงนะ"
"ครับ ขอบคุณนะครับพ่อ เดี๋ยวผมอาจไปรอเจอจิวที่สถานีพรุ่งนี้เช้าก็ได้ฮะ ผมลาล่ะครับ ไว้ผมจะมาใหม่" ต้นข้าวยกมือไหว้
.................
พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ ที่หัวลำโพง ต้นข้าวอยากไปรอรับจิว ต้นข้าวอยากให้จิวเห็นต้นข้าวเป็นคนแรกในทันทีที่ถึงกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เช้าต้นข้าวจะไปรับจิวแน่ๆ
ก่อนออกจากซอย ต้นข้าวมองกลับไปที่บ้านจิว มองแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว และมองเลยขึ้นไปถึงหลังคาดาดฟ้าที่มีผ้าใบคลุม ---
ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ--------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
