MBK❤lover
ตอนที่ ๑๗ : ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ ในเวลาเดียวกันกับที่จิวกำลังใช้โทรศัพท์ที่สถานีรถไฟเชียงรากน้อยโทรกลับบ้านอยู่นั้น
ที่หัวลำโพง ต้นข้าวเริ่มรู้สึกตัวตอนมีคนเขย่าเรียก และได้กลิ่นยาดมพิมเสนอยู่ใกล้ๆ ตอนนั้นมีเสียงชุลมุนวุ่นวายไปหมด ทั้งเสียงคน เสียงนกหวีด และเสียงรถหวอ และกลิ่นน้ำมันเครื่องยนต์เหม็นคลุ้ง
ต้นข้าวลืมตาขึ้นได้ครึ่งเดียวก็รู้สึกแสบข้างในตามาก สิ่งแรกที่มองเห็นลางเลือน คือหน้าต้นข้าวกำลังคว่ำทับบนกองผ้าอะไรสักอย่าง สีเหลืองเข้มเหมือนจีวรพระ แต่คางต้นข้าวสัมผัสอยู่ที่พื้น มีเลือดไหลออกมา คางคงไปกระแทกกับพื้นอาคาร
ต้นข้าวลุกขึ้นมานั่ง มีคนช่วยพยุงอีกสองคน ต้นข้าวแสบตา จะเอามือขยี้ตา แต่มีคนรั้งมือไว้ เพราะเห็นว่าตาต้นข้าวแดงก่ำมาก แทบจะเป็นสีเลือด ดูน่ากลัวจะเป็นอันตราย
เมื่อหันไปมองข้างหลัง หัวจักรรถไฟผีสิง จอดสงบสิ้นฤทธิ์ห่างจากตัวต้นข้าวแค่เมตรครึ่งเท่านั้น ต้นข้าวพึ่งนึกได้ว่า โชคดีที่มีใครไม่รู้มาช่วยผลักต้นข้าวไปข้างหน้าอย่างแรงตอนวิ่งหนี แคล้วคลาดมาอย่างหวุดหวิดแท้ๆ
--ขนลุก-- ต้นข้าวเอามือลูบแขนตัวเอง
ก่อนต้นข้าวจะไปกับคนที่มาช่วยปฐมพยาบาล ต้นข้าวได้หันกลับไปมองจุดที่ล้มฟาดเมื่อกี้อีกครั้ง อ้าว...มันไม่ใช่กองผ้าจีวรพระนี่ แต่มันเป็นกระสอบเกลือ!! มีเกลือเม็ดใหญ่หยาบๆ บรรจุอยู่ในนั้นเต็มกระสอบ และแตกหกกระจายให้เห็นอยู่รอบๆ พื้นด้วย
ต้นข้าวรู้สึกแปลกใจ เมื่อสักครู่ต้นข้าวตาไม่ฝาดแน่ เพราะตอนฟื้นขึ้นมาใหม่ๆ หน้าต้นข้าวแนบทับอยู่กับกองผ้าจีวรพระเลย มันไม่ใช่กระสอบเกลือแน่ๆ เพราะต้นข้าวยังนึกเลย ว่าสีมันเข้มเหมือนจีวรของพระธุดงค์ แต่ถ้าเป็นกระสอบเกลือจริงๆ แล้วต้นข้าวล้มฟาดไปแบบนั้น หน้าคงแหกเละเป็นรูๆ ตามเม็ดเกลือไปแล้ว หรือเป็นเพราะเริ่มเจ็บตาอยู่หรือเปล่า ต้นข้าวเลยมองสับสนไปเอง
หลังจากนั้นมีตำรวจมาถามเบอร์โทรศัพท์บ้านต้นข้าว แล้วก็ถูกอุ้มไปขึ้นรถพยาบาลที่มีตราโรงพยาบาลหัวเฉียว เปิดไซเรนเสียงลั่น แล้วขับออกไปจากหัวลำโพงนั้น
--------------------------------
กว่าจิวจะต่อรถ บขส.หวานเย็น เข้ามาถึงกรุงเทพฯ ได้ ก็บ่ายแก่ๆ แล้ว ทันทีที่ถึงบ้าน ก็รีบโทรศัพท์ไปบ้านต้นข้าวทันที และได้รับข่าวร้ายว่าตอนนี้ต้นข้าวนอนอยู่ที่โรงพยาบาลหัวเฉียว จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหัวลำโพง
จิวรีบออกไปโรงพยาบาล จนมาถึงห้องรวมที่ต้นข้าวนอนอยู่บนเตียง พอเห็นแล้วจิวก็ถอนหายใจเฮือก ไม่รู้จะตกใจ หรือโล่งใจดี
ต้นข้าวนอนอยู่บนเตียง ในชุดของโรงพยาบาล ที่ดวงตามีผ้าก๊อซปิดอยู่ทั้งสองข้าง และมีผ้าก๊อซปิดอยู่ที่คาง มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย นอกนั้นเป็นผ้าก๊อซเล็กๆ รวมทั้งแผ่นพลาสเตอร์ปิดแผลกระจายอยู่แถวข้อศอก เข่า แต่ดูแล้วไม่ได้เข้าเฝือก ไม่ได้ให้น้ำเกลือ หรืออะไรที่ดูรุนแรงไปกว่านั้น
จิวเดินเข้าไปจับมือต้นข้าวเบาๆ
"แว่น แว่น มึงเป็นไงบ้าง"
ต้นข้าวขยับตัว หันหน้ามาตามเสียง เอามือขึ้นมาจับมือจิวอีกที
"จิวเหรอ กลับมาแล้วเหรอ โอ๊ย เจ็บ!!" พูดจบ คนเจ็บก็เอามือไปกุมตรงคาง ที่พันแผลไว้ พูดต่อ "เย็บคาง เจ็บ อิอิ"
"ยังอารมณ์ดีอีกเนอะ แล้วเป็นอะไรอีกไหม ตาปิดไว้ทำไมอ่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า" จิวมองไปที่ผ้าปิดแผลบนดวงตาอย่างกังวล
"หมอปิดไว้ ไม่น่าจะเป็นอะไรนะ หมอบอกว่า ตอนล้มเอาหน้าฟาด คอนแท็กเลนส์แบบแข็งที่กูใส่ มันกระแทกกับขอบตาดำ เส้นเลือดฝอยในตาขาวแตก อักเสบมาก ต้องปิดไว้" ต้นข้าวเอามือมาแตะที่ผ้าก๊อซ
"โห แล้วมึงจะมองเห็นหรือแว่น หมอให้ปิดไว้นานไหม" จิวสงสัย
"ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะอาทิตย์นึงมั้ง ห้ามเปิด ห้ามใช้สายตา"
"หมดกัน เป็นไอ้บอดชั่วคราวไปแล้ว จะเดินยังไงแว่นเอ้ย" จิวเอามือกุมต้นข้าวแน่นๆ
"ก็มึงไง" ต้นข้าวพูดเบาๆ
"กูทำไม" จิวก้มลงกระซิบถาม
"มึงก็จูงกูไง จิว เคยสัญญากันไว้ไม่ใช่เหรอ" ต้นข้าวกระซิบอีก แอบยิ้ม
"จำได้สิ ก็กูเป็นคนขอคำสัญญานั้นเองไง" จิวกุมลงไปสองมือแล้วตอนนี้ "กูต้องรับผิดชอบด้วยไง เพราะมึงจะไปรับกู กูเป็นต้นเหตุให้มึงเจ็บ"
"ไม่หรอก ไม่ใช่ความผิดมึง" ต้นข้าวส่ายหัว
"แล้วมึงไปทำไมล่ะแว่น ที่หัวลำโพงนั่นน่ะ"
"คิดถึง" ต้นข้าวกระซิบหวาน
"........" จิวกำมือแน่นเข้าไปอีก
"โอ้ยย" ต้นข้าวร้อง
"เป็นอะไรไป แว่น" จิวตกใจ
"มือกูอะ เจ็บ บีบเบาๆ หน่อย" ต้นข้าวสูดปากซี๊ด
"โทดๆๆๆ ลืมตัวไป ดีใจ กูก็คิดถึงมึงมากเหมือนกัน"
..........................
"คุยอะไรกันจ้ะเด็กๆ" เสียงแม่ของต้นข้าวดังมา
จิวปล่อยมือต้นข้าว หันมายกมือไหว้แม่ และเลยไปสวัสดีชายหนุ่มหน้าตาดีที่จิวไม่เคยเห็น ซึ่งเดินมาพร้อมๆ กับแม่ต้นข้าวด้วย
"สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับพี่"
"จ้ะ คนนี้ใช่ไหมเนี่ย ที่ต้นข้าวบอกว่าจะไปรับที่หัวลำโพง" แม่ต้นข้าวถามยิ้มๆ
"ใช่ครับ ผมเอง" จิวหน้าเสีย
"ดีแล้วลูก เป็นเพื่อนกันต้องเป็นห่วงกันนะ มีอะไรก็ดูแลกัน ไม่งั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไมล่ะ เรื่องอุบัติเหตุก็เรื่องนึง ไม่มีใครคิดหรอกว่ามันจะเกิดขึ้น" แม่ยิ้มๆ
"อ่อ ครับ ครับ" จิวไม่รู้จะตอบอะไร
"พรุ่งนี้ค่อยไปหาต้นข้าวที่บ้านสิ เพราะคืนนี้ยังต้องนอนโรงพยาบาลอีกคืน รอผลเอ็กซ์-เรย์ ก่อน พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ล่ะลูก"
"ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ" จิวเห็นว่าน่าจะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว "แว่น กูไปก่อนนะ พรุ่งนี้จะไปหาที่บ้านนะ"
"อื่อ"
คนป่วยคงหมดแรงพูดแล้ว เพราะพูดมากแล้วคงเจ็บแผลที่คาง หรือไม่ก็คงไม่อยากคุยอะไรมากต่อหน้าแม่และชายหนุ่มที่จิวไม่รู้จักคนนั้น
--------------------------------
สายวันรุ่งขึ้น จิวก็มาหาต้นข้าวที่บ้าน เอาชะลอมของฝากที่ซื้อมาจากแก่งคอยให้กับแม่ของต้นข้าวด้วย และแม่บอกให้จิวเดินขึ้นไปหาต้นข้าวบนห้องนอนได้เลย
"แว่น แว่น กูมาแล้ว" จิวตะโกนบอกจากหน้าห้องนอนของต้นข้าว แล้วบิดลูกบิดประตูเข้ามา โดยไม่รอฟังเสียงตอบ
ต้นข้าวครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง เปิดวิทยุรายการเพลงทิ้งไว้ คงไม่รู้จะทำอะไรเพราะตาถูกปิดอยู่ มองไม่เห็น ได้แต่ฟังอย่างเดียว
วันนี้ต้นข้าวไม่ได้ใส่เสื้อ สวมแต่กางเกงขาสั้น จริงๆ จิวก็ดูว่าต้นข้าวไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะตามเนื้อตัวไม่มีแผลอะไรเลย มีพลาสเตอร์ปิดแผลตามศอก เข่า บางจุด ส่วนแผลที่ดูเป็นเรื่องเป็นราวที่สุด ก็แค่คางที่เย็บ และตาสองข้างที่ปิดผ้าก๊อซไว้เท่านั้น
พอจิวขึ้นไปนั่งบนเตียงได้ ก็ล้มตัวลงไปนอนตักต้นข้าวทันที แล้วบิดขี้เกียจ
"อะไรเนี่ย มาถึงก็อ้อนเป็นเด็กๆ เลยนะ" ต้นข้าวก้มลงมาคุยด้วย ทั้งๆ ที่มองไม่เห็น
"อ้าว นอนตักไว้ มึงจะได้รู้ไงแว่น ว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ เพราะมึงไม่เห็น แต่มึงจะสัมผัสได้ว่ากูอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา" จิวหยอด
"แหม ไปสระบุรีมาวันเดียว พูดปากหวานได้ด้วย ไปเจอใครเค้าสอนมาเหรอ" ต้นข้าวอ้อยใส่บ้าง
ในมุมที่จิวนอนหนุนตักอยู่นั้น จิวแหงนมองหน้าต้นข้าว ก็ต้องมองผ่านหน้าอกเปลือยของต้นข้าว จิวเลยนึกๆ ว่าไม่เคยได้มองรูปร่างต้นข้าวนานๆ แบบนี้ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ เพราะมองไม่เห็น นึกแล้วคนเริ่มหื่นก็แอบอมยิ้ม
"ไม่มีใครสอนหรอก มันออกมาจากใจ" แต่ตาจิวชำเลืองมองหัวนมต้นข้าว --อืม ชมพูดี--
ต้นข้าวเอามือลงไปคลำๆ ที่หน้าจิวเล่น "ไหน เล่าให้ฟังบ้างสิ ว่าไปทำอะไรมาบ้างที่แก่งคอย สนุกไหม"
หลังจากนั้น จิวก็เล่าถึงการที่ต้องไปสระบุรี และไปทำอะไรที่นั่นบ้าง เล่าทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องซื้อปลาแห้ง ลูกชิ้นมาฝาก ยกเว้นแต่ไม่ได้เล่าเรื่องใส่บาตรเท่านั้น เพราะจิวไม่ทันคิดอะไร
ต้นข้าวนั่งฟังเพลินๆ ซักถามบ้าง ส่วนจิวก็นอนเล่าให้ฟังเจื้อยแจ้วไปเรื่อย แต่สิ่งหนึ่งที่ต้นข้าวไม่รู้และไม่เห็น ก็คือ ตลอดเวลาที่จิวเล่า จิวไม่ได้มองหน้าต้นข้าว เพราะต้นข้าวตาปิดอยู่
แต่ตาของจิวขณะเล่า กวาดมองร่างของต้นข้าวไปทั่ว
มองนม --สีชมพู น่ารักจัง อยากลองชิม-- จิวคิด
มองแขน --แขนบาง มีกล้ามน้อยๆ อยากกัดจัง หมั่นเขี้ยว!!--
มองท้อง --หืม แบนราบเว้ยเฮ้ย เนียนจัง อยากเอามือไปลูบๆ--
มองซอกคอ --โอย อยากเอาหน้าไปซุกตรงนั้นจัง คงจะมีความสุข--
...................
"อ้าว จิว เงียบไปทำไมอ่ะ เล่าต่อสิ" เสียงต้นข้าวเรียกเตือนมา หลังจากช่วงหนึ่งจิวเงียบไป พร้อมเอามือเขี่ยๆ หน้าจิว
จิวสะดุ้ง!
"อุ่ย โทดๆๆ กำลังมอง เอ๊ย...กำลังคิด เอ๊ย...กำลังนึกว่าจะเล่าอะไรต่อน่ะ" พูดจบก็แอบหัวเราะไม่ให้มีเสียง แต่หัวไหล่โยกยิกๆๆ
แถมแอบเนียน ขยับเลื่อนหัวที่หนุนตัก ให้หนุนชิดเข้าไปกลางหว่างขาต้นข้าวอีก แล้วกดหัวหนุนลงไปให้สนิทแนบกว่าเดิม...
--หุหุหุหุ--
"แล้วนี่ มึงก็ต้องหยุดเรียนยาวเลยสิ" จิวพูด พร้อมถูหัวที่หนุนไปมาตรงหว่างขาต้นข้าวแรงขึ้น
"ก็สิบกว่าวันมั้ง พรุ่งนี้วันจันทร์แม่กูจะไปคุยกับครูที่โรงเรียน" ต้นข้าวจับหัวจิวให้หยุด "นอนดีๆ มึงจะส่ายหัวทำไมเนี่ย จั๊กจี๋"
"หุหุหุหุ" จิวแอบยิ้มเจ้าเล่ห์
...............
"จิว" ต้นข้าวเรียก
"หืม"
"พอมึงเลิกเรียนแล้ว มาหากูทุกวันได้ไหม"
"ต้องมาอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกหรอก ทำไมเหรอ" จิวละสายตาจากท้องที่บางเนียน เป็นลอนๆ ของต้นข้าว แล้วเงยขึ้นไปมองหน้า
"หมอให้เปิดผ้าที่ปิดตาทุกวัน วันละ ๑๕ นาที เพื่อให้ตาปรับแสง ไม่ให้ชินกับความมืดน่ะ" ต้นข้าวตอบ และไม่มีวันรู้ว่าโดนโลมเลียทางสายตาจากจิวนานแค่ไหนแล้ว
"กูอยากเห็นหน้ามึงเป็นคนแรก ทุกวันที่เปิดตา" ต้นข้าวพูดอ้อมแอ้มมาเสียงแผ่ว...
จิวได้ยินประโยคนั้น ก็โอบมือทั้งสองขึ้นไปกอดเอวบางของต้นข้าวแน่น และถือโอกาสซุกหน้าลงไปดมๆ หอมๆ ที่หน้าท้องราบแกร่งนั้นด้วยเลย
"อืม...ชื่นใจ" จิวตาลอย เห็นแต่ตาขาว ทำหน้ามีความสุข
ต้นข้าวเอามือผลักหน้าจิวออกเบาๆ พอเป็นพิธี
"หยั่มมา...เหม็นอยู่เนี่ย ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เช้าวันเกิดเรื่องล่ะนะ"
"ใช่ๆ เหม็นจริงๆ ด้วย" จิวตาเป็นประกายวาว
จริงๆ มันไม่ได้เหม็นหรอก หรือถึงจะมีกลิ่นอะไรบ้าง แต่จมูกของคนที่รักกัน มักจะได้แต่กลิ่นที่ชโลมใจเสมอ มันเรียกว่า "กลิ่นของความรัก" หรือเปล่า
"มา มา เช็ดตัวให้นะแว่น" จิวรีบอาสา แอบเอาลิ้นเลียปากตัวเองครั้งหนึ่ง ที่ต้นข้าวไม่มีวันเห็น
และก่อนที่ต้นข้าวจะทักท้วงอะไร จิวก็เปิดประตูห้องนอนออกไปแล้ว เดี๋ยวเดียวก็กลับขึ้นมาพร้อมกะละมังใบเล็ก มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กขึ้นมาพร้อมสรรพ
จิวยกหลังต้นข้าวให้นั่งตัวตรง
"ถอดกางเกงก่อนนะ จะได้เช็ดตัวสะดวก" จิวจับที่ขอบกางเกงขาสั้นของต้นข้าว
"อย่า ไม่ต้องเลย อาย..." ต้นข้าวอ้อมแอ้ม
"อายทำไมแว่น มึงมองเห็นเหรอ ไม่ต้องมาอายอะไรหรอก เอางี้ ถ้ามึงกลัวมึงอาย งั้นกูจะถอดเสื้อผ้ากูเองด้วย จะได้เจ๊ากัน ดีมะ" จิวเสนอไอเดียสุดบรรเจิด
"มึงต้องทำขนาดนั้นเลยหรือ" เสียงต้นข้าว อ้อยใส่ระดับสอง
"นี่แหล่ะ ดีที่สุดแล้ว" จิวเลียปากอีกครั้งหนึ่ง เพราะรู้สึกเหมือนน้ำลายจะหยด
จิวเริ่มถอดกางเกงขาสั้นให้ต้นข้าวในท่านั่ง จิวรูดกางเกงต้นข้าวช้าๆ เบาๆ เพราะกลัวไปโดนแผลเล็กๆ ตามขา
ต้นข้าวไม่ได้ใส่กางเกงใน ผิวเนื้อในร่มผ้า ขาว เนียนจนเกือบชมพู สว่างโพลงอยู่บนเตียงนั้น ช่วงขาที่ยาวได้รูป มันเป็นรูปร่างของวัยรุ่นชายที่สมบูรณ์มาก
และส่วนสำคัญกลางตัวของต้นข้าว ห้อยสงบนิ่งงดงามอยู่กลางหว่างขานั้น
จิวกลืนน้ำลายดังอึก! เอามือขึ้นแตะเหนือริมฝีปาก เพื่อเช็คดูว่าตัวเองมีเลือดกำเดาไหลออกมาหรือเปล่า
แล้วเริ่มถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองบ้าง แต่ต่างกันตรงที่ว่า ของๆ จิวมันไม่ค่อยสงบนิ่งน่ะสิ มันเริ่มติดเครื่องเบาๆ พอน่วมๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว
จิวนั่งชิดลงไปตรงหน้าต้นข้าว ใบหน้าประจันกัน เอาขาทั้งสองกางออกไปหนีบที่ข้างสะโพกต้นข้าว แล้วยกขาต้นข้าวทั้งสองข้าง กางออกแล้วเอาขึ้นมาคร่อมทับบนต้นขาของจิวเองอีกที
ตอนนี้ตัวทั้งสองแทบจะติดกัน ช่วงบนห่างกันศอกนึง แต่ช่วงล่าง มันแทบจะเกยกัน ท่อนเนื้อกลางลำตัวแตะกันเบาๆ และส่วนปลายหัวส่ายเฉี่ยวกันไปมา ยามที่ทั้งสองขยับตัว
จิวมองหน้าต้นข้าว แล้วเริ่มเอาผ้าขนหนูสีขาวชุบน้ำ บิดพอหมาดๆ เริ่มแตะเช็ดอย่างแผ่วเบาที่ใบหน้าต้นข้าว ส่วนอีกมือหนึ่งเขี่ยปลายเส้นผม ที่ตกลงมาเคลียหน้าผากต้นข้าว สัมผัสนุ่ม ละมุน แผ่ว...
ต้นข้าว ก็ยกมือทั้งสองขึ้นมาแตะเอวของจิว ที่ต้นข้าวนั่งคร่อมอยู่
เสียงเพลงจากรายการวิทยุที่ต้นข้าวเปิดทิ้งไว้ในห้อง กำลังเปิดเพลงใหม่ที่แสนอบอุ่น "
ด้วยรักและผูกพัน" ของเบิร์ด ธงไชย แมคอินไตย ในอัลบั้ม "
หาดทราย สายลม สองเรา"
"หากวันไหนที่เธอ
เกิดเจอะเจอทุกข์ภัย
หากเธอนั้นเดือดร้อนใจ
จะเป็นเรื่องใด ที่ทำให้เธอท้อแท้
ขอเพียงแต่เขียนมา
ขอเพียงส่งเสียงมา
จะไปหา จะไปในทันใด
จะไปยืนเคียงข้างเธอ
ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ
ให้เธอหมดความกังวลใจ..." จิวเริ่มเช็ดเบาๆ ลงมาที่หน้าอกต้นข้าว เช็ดมาถึงปลายยอดสีชมพูนั่น เบา บาง แผ่ว ส่วนอีกมือหนึ่ง ลูบจับไปตามต้นแขนของต้นข้าว
มือต้นข้าว เริ่มเปลี่ยนจากที่จับเอวของจิวเมื่อครู่ มาลูบเบาๆ ไปที่หน้าอกจิว และอีกมือลูบอยู่บนแขนจิวที่กำลังเช็ดตัวให้อยู่นั้น ทั้งหมดทำไปโดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้ ส่วนกลางลำตัวของทั้งคู่ ที่ปลายแตะเขี่ยกันไปมาแผ่วๆ เริ่มไม่ปกติแล้ว มันค่อยๆ เริ่มขยายตัวไปตามแกนของใครของมัน ช้าๆ จนขยายตัวขึ้นเต็มที่ถึงขั้นสุด
จิวเอาผ้าขนหนู ลงชุบน้ำอีกครั้งหนึ่ง แล้วย้อนเช็ดขึ้นไปบนซอกคอต้นข้าวเบาๆ ต้นข้าวยืดคอสูง แล้วเอียงคอให้จิวเช็ดถนัดขึ้น จิวลูบขึ้นลูบลงในซอกคอ พร้อมทั้งอีกมือหนึ่ง ลูบแผ่วๆ ที่หน้าอกของต้นข้าว
น้ำเย็นจากผ้าขนหนู ทำให้ต้นข้าวเกิดความสะท้านที่ซอกคอ ต้นข้าวยืดคอขึ้น หน้าแหงนเงยขึ้นไปข้างบน ปากเผยออ้าออก หยดน้ำจากผ้าขนหนู ไหลหยดลงมาเป็นสาย ผ่านลงมาถึงปลายยอดสีชมพูที่หน้าอกต้นข้าว ความเย็นแผ่ซ่านเข้าไปถึงหัวใจ
มือไม้ของต้นข้าวเริ่มสะเปะสะปะ ลูบไปลูบมาที่หน้าท้องที่แบนราบแข็งแกร่งของจิว มือหนึ่งเลยลงไปที่กลางลำตัว ไปแตะลูบแผ่วๆ อยู่ที่แท่งเนื้อแข็งแรงของจิวข้างล่างนั่น
จิวเริ่มเช็ดลงมาข้างล่างเรื่อยๆ ลากผ้าขนหนูเบาๆ สายตาอ่อนโยนที่มองต้นข้าว เต็มเปี่ยมไปด้วยความละมุนและทะนุถนอม
จิวเช็ดลูบเบาๆ ไปที่โคนขาสองข้างของต้นข้าว เช็ดสลับข้างไปซ้ายไปขวา ข้อมือที่จับผ้าขนหนู ลากผ่านแท่งกลางลำตัวของต้นข้าวที่ตื่นแข็งแรงเต็มที่ เฉี่ยวสัมผัสผ่านไปมา จนมีหยาดน้ำใสเหนียวเป็นเส้นยืดติดตามมือของจิวไปด้วยยามเคลื่อนไหว
ระหว่างที่มือจิวกำลังเช็ดตัวให้อยู่ด้านล่าง จิวค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้ขึ้น ตาจ้องใบหน้าต้นข้าวอีกครั้ง แล้วค่อยๆ บรรจงแตะจูบลงไปที่ริมฝีปากอิ่ม ซึ่งกำลังเผยออ้ารออยู่ของต้นข้าว แล้วเริ่มบดจูบลงไป...
"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!"
เสียงคนเคาะประตู พร้อมทั้งเสียงลูกบิดประตูที่ไม่ได้ล็อคไว้ เปิดออก ตามด้วยเสียงของคนที่ยืนอ้าปากค้างหน้าประตูที่เปิดกระทันหันนั้น
"
เฮ้ยยย!!!!!!!!!"
--------------------------------
https://www.youtube.com/watch?v=9o6UTS0ecwE*ด้วยรักและผูกพัน - เบิร์ด ธงไชย [ OFFICIAL MV ]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
