ปราบซ่า
ตอนที่24 [ซ่า]
ปัญหาในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่ แต่เป็นผมจะทำยังไงต่อไปต่างหาก ผมควรเริ่มต้นจากตรงไหน ไอ้การจะเดินเข้าไปหาพี่ปราบแล้วบอกว่าผมชอบพี่ กลับมาได้ไหม คิดว่าง่ายก็ง่าย แต่มันทำยาก
สองวันที่ผ่านมา ผมใช้เวลาอยู่กับตัวเอง เฝ้าถามตัวเองว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม ผมชอบพี่ปราบจริงๆหรือเปล่า คำตอบที่ได้ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม ผมจึงได้ตัดสินใจแล้วว่า...ผมจะลองดูอีกสักครั้ง ถ้าพี่ปราบเองยังชอบผม และให้อภัยคนโง่อย่างผมได้ บางทีผมอาจจะมีความสุขสักที
ผมกดโทรศัพท์โทรหาพี่ปราบ แต่ดันโทรไม่ติด มีแต่เสียงผู้หญิงบอกให้ฝากข้อความทิ้งไว้ตลอด ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้ง โทรทั้งวันก็ไม่ติดสักที พี่ปราบไม่น่าจะปิดเครื่องนานขนาดนี้ ยังไงเขาเป็นนักธุรกิจ ต้องมีคนโทรหาติดต่องานบ้าง หรือว่าพี่ปราบจะบล็อกเบอร์ผม ต้องใช่แน่ๆ
ผมแทบหมดหวัง อยากล้มเลิกความตั้งใจที่อยากจะเจอและคุยกับพี่ปราบให้รู้เรื่อง แต่ว่า...ผมก็อยากได้ยินจากปากเขา หากพี่ปราบอยากตัดขาดกับผมจริงๆ ก็ขอฟังจากปากเขาให้ชัดเจน จากนั้นผมก็จะตัดใจ
นอกจากคอนโดของพี่ปราบแล้ว ผมก็ไม่รู้จะไปตามหาพี่ปราบที่ไหนอีก โรงฝึกผมเคยไปแค่ไม่กี่ครั้ง แน่นอนว่าจำทางไปไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบ้านของพี่ปราบเลย ผมเคยไปแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น
ดังนั้นผมจึงมานั่งรอพี่ปราบที่คอนโด ลองพยายามติดต่อพี่ปราบ แต่ก็ติดต่อไม่ได้สักที มือก็กดโทรศัพท์ ตาก็มองคนที่เดินเข้าออกคอนโดสุดหรู หลายคนที่เดินเข้าออกคอนโดมองผม เขาคงสงสัยว่าคนมอซออย่างผมมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไรที่นี่
แต่พี่รปภ.กับพนักงานที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์คุ้นหน้าคุ้นตาผมดี พวกเขาเลยไม่ได้ไล่ให้ผมไปเล่นที่อื่น
นั่งรออยู่นาน คนที่คุ้นหน้าก็เดินเข้ามาในคอนโด แต่ไม่ใช่พี่ปราบ คนที่มาเป็นพี่ริช เขายังไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีผมนั่งอยู่ตรงนี้ และผมก็ลังเลว่าจะเข้าไปทักพี่ริชดีไหม เผื่อว่าผมจะได้ขึ้นไปหาพี่ปราบพร้อมพี่ริช
“น้องซ่า มานั่งทำอะไรตรงนี้”
“เอ่อ ครับ” ผมมัวแต่คิดว่าจะเอายังไง พี่ริชก็เดินเข้ามาหาผมเองเสียแล้ว
“มานั่งทำอะไรที่นี่ครับ” พี่ริชตั้งคำถามอีกรอบ ทีแรกพี่เขาถามอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่ทันได้ตั้งใจฟัง
“ครับ ผมมาหาพี่ปราบ” ผมตอบ ซึ่งไม่รู้ว่าคำตอบของผมมันผิดปกติตรงไหนหรือเปล่า คิ้วของพี่ริชถึงได้ขมวดเข้าหากัน สีหน้าก็เหมือนจะสงสัย
“แต่ปราบไม่อยู่นะ พี่เขาไม่ได้บอกเหรอ”
ผมส่ายหน้า คิดว่าพี่ปราบไม่ได้อยู่คอนโด แต่ไม่ใช่ “เปล่าครับ”
ผมไม่สามารถรู้ได้ว่าพี่ปราบจะอยู่ห้องหรือไม่ เพราะเขาปิดเครื่องไม่รับสายผมเลยสักครั้ง
“งั้นเหรอ” พี่ริชพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ขึ้นไปข้างบนกับพี่ก่อนไหม” พี่ริชถาม
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยมาหาพี่ปราบใหม่ก็ได้” ผมลุกขึ้นยืน มือไม้เกะกะปัดกางเกงมั่วไปหมด
“ซ่า พรุ่งนี้ปราบก็ไม่อยู่นะ” พี่ริชเอ่ยขัดก่อนที่ผมจะยกมือไหว้ลา
“ครับ?” หมายความว่ายังไงที่พรุ่งนี้พี่ปราบก็ไม่อยู่ “พี่ปราบ...กลับไปอยู่บ้านเหรอครับ”
“เปล่าหรอก แต่ปราบเขาไปอิตาลีน่ะ ไปตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว”
พี่ปราบไปอิตาลี!?
ไปโดยไม่บอกผมเลยเนี่ยนะ
ผมไม่มีความสำคัญเลยหรือยังไง ไปไกลขนาดนั้นเขาถึงได้ไม่บอกผมสักคำ ทั้งที่ผ่านมาแค่ไปต่างจังหวัด เขายังบอกผมเลย
“ขึ้นไปบนห้องปราบกันดีกว่า พี่มีเรื่องจะคุยกับซ่าด้วยนะ” พี่ริชจับข้อมือผมแล้วออกแรงดึงเบาๆให้เดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน
ผมเดินตามพี่ริชไปแบบตัวลอยๆ สายตาของพี่ริชคอยมองผมด้วยความเป็นห่วง มากกว่านั้นผมรู้สึกว่าสายตาของพี่ริชเต็มไปด้วยความเอ็นดู ซึ่งไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า
เข้ามาในห้องพี่ปราบ พี่ริชก็ให้ผมนั่งรอที่โซฟา แล้วเข้าไปในห้องนอนของพี่ปราบ ไม่นานก็มีแม่บ้านขึ้นมาที่ห้อง พร้อมกับพี่ริชที่ยกกองเสื้อผ้ากองใหญ่ให้แม่บ้านไปทำความสะอาด ยังมีผ้าห่มและผ้าปูที่นอนในห้องนอนที่พี่ริชควบคุมแม่บ้านเอง
“ปราบเขาค่อนข้างหวงห้องนอน แม่บ้านจะเข้าไปในห้องนอนไม่ได้ ถ้าปราบไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นพี่หรือพี่เค้กจะเข้ามาจัดการให้” พี่ริชเล่าให้ฟังหลังจากจัดการห้องนอนพี่ปราบเสร็จ แล้วย้ายไปจัดการที่ห้องครัว
“เอาโกโก้ร้อนสักแก้วแล้วกันเนอะ” พี่ริชชะโงกหน้ามาบอกผม ไม่ได้ถามว่าต้องการหรือไม่ แต่พี่ริชจัดการชงโกโก้ร้อนให้ผมเลย ผมที่เหมือนจะสร้างภาระให้พี่ริชแบบไม่รู้ตัวรีบเดินตามไปในครัวทันที
“ทำตัวตามสบายนะซ่า ไม่ต้องเกร็ง” พี่ริชยิ้มขำกับท่าทางงกๆเงิ่นๆของผม
“เอ่อ ครับ” ผมยิ้มแห้ง
โกโก้ร้อนๆกลิ่นหอมในแก้วมัคถูกวางลงตรงหน้าผมหนึ่งแก้ว อีกแก้วอยู่ในมือของพี่ริชที่นั่งฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเตรียมอาหาร
กลิ่นหอมของโกโก้ลอยเข้าจมูกจนลืมตัวสูดดมแรงเต็มปอด ด้านบนเป็นฟองนมสีขาวๆด้วย ผมอดใจไม่ไหวต้องหยิบแก้วขึ้นมาดื่ม
“อร่อยไหม” พี่ริชยิ้มถาม
“อร่อยครับ ไม่หวานดี ขมๆ ผมชอบ”
“ปราบก็ชอบกินรสนี้ ผงโกโก้สามช้อน นมข้นหวานสองช้อนโต๊ะ นมข้นจืดกับนมสดอย่างละครึ่ง ปิดท้ายด้วยฟองนม เข้มข้นกลมกล่อมเลยใช่ไหม”
“ครับ”
อร่อยมากๆ ผมซดแปบเดียวก็หมดแก้ว พี่ริชทำให้กินแล้ว ผมก็อาสาล้างแก้วให้ ปล่อยให้พี่ริชเปิดตู้เย็นตัวใหญ่รื้อของกินที่ใกล้จะเสียออกมาทิ้ง
“ก่อนจะไปปราบเขาไม่ได้เคลียร์ตู้เย็น กลัวของจะเน่าคาตู้ พี่เลยมาเก็บของทิ้งให้” พี่ริชเล่า
“พี่ปราบไปนานเหรอครับ” ผมถาม แต่ก็พอจะเดาคำตอบได้จากการกระทำของพี่ริช ถ้าไปไม่นาน ก็ไม่น่าจะต้องเก็บของในตู้เย็นทิ้ง
“ก็น่าจะเดือนหนึ่งแหละมั้ง”
“เดือนหนึ่งเลยเหรอครับ” ใจของผมฟีบแบนเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลม
ไปหนึ่งเดือน ไปแบบกะทันหันไม่บอกอะไรผมเลย เขาไปทำอะไร ไปคนเดียวหรือไปกับใคร ผมไม่รู้อะไรเลย อยากจะถามพี่ริชแต่ก็ไม่กล้า ปล่อยให้พี่ริชยืนจ้องผมคล้ายกับรอเวลา
“ซ่า...พี่ถามอะไรหน่อยสิ”
ผมเงยหน้าสบตากับพี่ริช
“ครับ”
“ซ่าทะเลาะกับพี่ปราบหรือเปล่า”
หนังตาของผมทั้งบนและล่างขยายตัวออกกว้างอีกเท่าหนึ่ง ตกใจกับคำถามที่เจาะจงปัญหาของผมกับพี่ปราบในขณะนี้ ที่ถึงแม้ว่าความจริงจะไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกันเลย ผมและเขาเราไม่เข้าใจกัน ไม่สิ ไม่ใช่พี่ปราบ แต่เป็นผมต่างหากที่ไม่เข้าใจเขา และไม่เข้าใจตัวเอง จนตอนนี้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสบอกให้เขาเข้าใจไหมว่าผมรู้สึกเช่นไร
“คือ...ผม”
ผมไม่รู้จะพูดอะไร หลายสิ่งหลายอย่างอัดแน่นอยู่ในหัว แต่ไม่สามารถบอกเป็นคำพูดได้
“ปราบเขาชอบซ่ามากนะ พี่คิดว่าซ่าคงรู้เรื่องนี้แล้ว” ถึงผมไม่พูด พี่ริชก็เป็นคนพูดเอง และผมทำได้เพียงพยักหน้ารับกับสิ่งที่เป็นเรื่องจริง
“ปราบเขาทำให้ซ่าไม่สบายใจหรือเปล่า พี่รู้มาจากปราบว่าซ่าไม่ได้ชอบผู้ชาย พี่เขาไม่ได้ทำให้อึดอัดใช่ไหม หากพี่เขาทำอะไรไม่ดีกับซ่า พี่ริชขอโทษแทนปราบด้วยนะ”
ผมรีบส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่ครับ พี่ริชไม่ต้องขอโทษผมหรอก”
เรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้น ทั้งพี่ปราบและพี่ริชไม่จำเป็นต้องขอโทษคนอย่างผม คนที่ควรจะเอ่ยคำขอโทษ มันควรเป็นผม มากว่าคนที่ดีกับผมทั้งสองคนอย่างพี่ปราบและพี่ริช
“ก่อนไปอิตาลี ปราบเขาดูนิ่งเงียบเหมือนมีอะไรในใจ ซึ่งเขาไม่ได้บอกใครหรอกนะ แต่ว่าพี่เลี้ยงปราบมาตั้งแต่เล็กๆ นอกจากเรื่องของหัวใจแล้ว ปราบไม่เคยต้องคิดมากในเรื่องอื่นเลย”
พี่ปราบเครียดเพราะผม
“แต่ไม่เป็นไรหรอกนะซ่า ถ้าซ่าไม่ได้คิดกับพี่ปราบแบบนั้น ก็ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก ความรักมีสมหวังก็ต้องมีผิดหวังเป็นธรรมดา ถ้าซ่ายิ่งไม่สบายใจ พี่ปราบก็จะรู้สึกไม่ดีไปด้วยนะ” มือเล็กนุ่มของพี่ริชวางกุมมือที่บีบกันแน่นของผม ตบเบาๆเพื่อปลอบโยน
แต่ทุกคนไม่รู้ว่าความจริงแล้วผมเองก็รู้สึกกับพี่ปราบเหมือนกัน
“พี่ริช...ผม”
“ครับ ระบายออกมาได้เลยนะ พี่ยินดีรับฟัง”
“ผมชอบพี่ปราบ ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเขา”
ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง เรียบเรียงประโยคที่ดีกว่านี้ไม่ได้ แต่ผมอยากบอกให้พี่ริชรู้ว่าผมเองรู้สึกยังไงกับพี่ปราบกันแน่ ก็ไม่รู้ว่าบอกพี่ริชไปแล้วจะได้อะไร แต่ในเมื่อคนที่ผมอยากพูดด้วยเขาไม่อยู่ ตอนนี้ก็ทำได้แต่พูดกับผู้ปกครองเขาแทน
พี่ริชดูจะตกใจไม่น้อย แต่ก็หายตกใจเร็วเช่นกัน พี่ริชยิ้มให้ผม พลางบีบมือผมแน่นขึ้นเป็นจังหวะ มือคู่นี้อบอุ่นไม่ต่างจากมือของพี่ปราบเลย อาจเพราะเป็นคนๆนี้ที่เลี้ยงพี่ปราบให้เป็นคนมืออุ่นหรือเปล่า
“ซ่าแน่ใจนะ ไม่ได้ชอบพี่ปราบเพียงเพราะว่ารู้สึกผิดใช่ไหม”
เป็นอีกครั้งที่ผมเลือกที่จะส่ายหน้าแทนคำตอบ
“งั้นเล่าให้พี่ฟังได้ไหม ว่าเรื่องเป็นยังไงมายังไง เผื่อพี่อาจจะช่วยได้”
เพราะผมคิดว่าคงแก้ปัญหานี้เพียงคนเดียวไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องการตัวช่วย พี่ริชคือทางออกสำหรับผมในตอนนี้ ผมเล่าให้พี่ริชเท่าที่ความสามารถของตัวเองจะมี เล่าบ้างหยุดบ้าง แต่พี่ริชก็เข้าใจคำพูดของผมโดยที่ผมไม่ต้องอธิบายเพิ่ม
“สรุปคือ ตอนนี้ซ่ากลัวว่าปราบจะโกรธและเกลียด ที่ซ่าเลือกปฏิเสธเขาใช่ไหม”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับคำตอบ
“งั้นก็วางใจได้ ถ้าถามพี่ เท่าที่เห็นตามอาการของปราบก่อนไปอิตาลี พี่ว่าเขาแค่รู้สึกเศร้าและผิดหวังเท่านั้นแหละ ไม่ได้โกรธหรือเกลียดซ่าหรอก”
ฟังแล้วไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย สุดท้ายก็คือผมที่ทำให้พี่ปราบเศร้าและผิดหวังอย่างที่พี่ริชบอก
“ปราบตอนนี้ก็เหมือนคนอกหักนั่นแหละ เชื่อพี่นะ ปราบเขาไม่มีทางเกลียดซ่า เพราะว่าซ่าไม่ได้ทำอะไรผิด”
ไม่จริง จะไม่ใช่ความผิดของผมได้ยังไง
“อย่าโทษตัวเองเลยนะ พี่รู้เรื่องที่ปราบชอบเราตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน จำได้ไหม”
ผมนึกย้อนตามคำพูดของพี่ริช วันนั้นที่ผมมานอนค้างห้องพี่ปราบเพราะต้องอ่านหนังสือสอบ ผมจำได้ว่าพี่ริชใจดีกับผมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ไม่แสดงท่าทีรังเกียจเด็กเหลือขออย่างผมที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับคนดีๆอย่างพี่ปราบ
“ปราบยอมรับกับพี่ว่าสนใจซ่า และอยากช่วยให้ซ่ามีชีวิตที่ดีขึ้น ที่พี่จะบอกก็คือว่า ต่อให้ความจริงแล้วซ่าจะไม่รักไม่ชอบปราบเลยซ่าก็ไม่ได้ผิดอะไร เรื่องความรักเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ การที่ปราบทำอะไรหลายๆอย่างให้ซ่า ก็ไม่ได้หมายความว่าการไม่รับรักปราบเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง และพี่เชื่อว่าปราบที่พี่เลี้ยงดูมา เขามีเหตุผลพอที่จะไม่โทษซ่า ได้รู้อย่างนี้แล้ว ซ่ายังชอบปราบอยู่หรือไม่”
“ผมชอบพี่ปราบครับ ชอบจริงๆ” ผมตอบในทันที เพราะผมไม่ได้ชอบเขาเพราะผมรู้สึกผิด แต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่พี่ปราบเข้ามากลืนกินความรู้สึกนึกคิดของผมจนหมดสิ้น
“ถ้าซ่ายืนยันอย่างนั้น พี่เองก็ขอบคุณซ่าเองก็มีความรู้สึกดีให้ปราบ”
“แต่มันอาจจะสายไปแล้ว”
พี่ริชเลิกคิ้วสูง “ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”
ทำไมน่ะเหรอ
“วันนั้นที่พี่ปราบบอกว่าจะเลิกรักผม และจะไม่มาวุ่นวายกับผมอีก พี่ปราบก็เมินเฉยใส่ผมไปเลย แถมยังมีแฟนใหม่ไปแล้วด้วย ผมโทรไปอยากจะคุยด้วยพี่เขาก็ไม่รับสาย ไปต่างประเทศก็ไม่บอกผมสักคำ”
สาบานได้ว่าผมไม่ได้อยากรู้สึกน้อยใจ เพราะรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์
พอเห็นพี่ริชยิ้มขำ ก็รู้ตัวว่าผมอาจจะเปิดเผยความรู้สึกมากเกินไป แต่จะแก้ตัวอะไรตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว
“เรื่องเมินเฉยนี่พี่เองก็บอกไม่ได้นะว่าเพราะอะไร ซ่าต้องคุยกับปราบเขาเอง ส่วนเรื่องแฟนใหม่ที่เป็นผู้หญิง พี่ยังไม่รู้เรื่องนะ และไม่มีใครรู้ด้วย ซึ่งถ้าปราบชอบใครจนถึงขั้นเป็นแฟนเนี่ยน่าจะต้องพามาให้ที่บ้านรู้จักแล้ว ตอนซ่าเขายังพามาที่บ้านเลย”
“ผมเหรอ”
ตอนไหนวะ หรือจะเป็นตอนที่พี่ปราบพาผมไปเอาข้าวของเครื่องใช้ที่บ้าน กับอีกครั้งหนึ่งก็ตอนที่ไปกินเหล้าบ้านพี่ปราบ
“เราอาจจะไม่ทันรู้ไง แต่พวกพี่รู้ ทั้งพ่อและป๊าเขาก็รู้กันหมดนั่นแหละ”
ไอ้อาการร้อนวูบวาบที่หน้าที่มันคืออะไรวะ ผมเปล่าเขินนะ
“เอาเป็นว่า ซ่าก็อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก รอให้ปราบเขากลับมาแล้วก็ค่อยคุยกัน ตอนนี้ห่างกันก็ถือซะว่าเป็นการพิสูจน์ใจตัวเองว่าจริงๆแล้วรู้สึกต่อกันยังไง พี่เชื่อว่าคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอกนะ”
ผมไม่มีอะไรจะตอบแทนให้พี่ริชนอกจากคำว่าขอบคุณ ผมบอกขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนพี่ริชหัวเราะเสียงดัง บอกห้ามไม่ให้ผมเอ่ยขอบคุณเขาอีก
หนึ่งเดือนผ่านไป
อีกไม่ถึงเดือนผมก็จะเข้าสู่การสอบ และก็จะเท่ากับว่าผมเรียนจบวุฒิปวช.อย่างสมบูรณ์ พวกเพื่อนผมอยากให้ผมต่อปวส.แบบพวกมัน แต่ว่าผมกลับลังเล เพราะคำพูดของพี่ปราบเคยแนะนำให้ผมเรียนต่อมหาวิทยาลัย เพียงแต่ว่าผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้ตัวเองไปอยู่ในจุดนั้นได้
ผมยังคงโทรติดต่อพี่ปราบไม่ได้ มีเพียงรูปของพี่ปราบที่พี่ริชส่งมาให้ดูบ้างก็เท่านั้น อยู่ที่นู่นเขาคงมีความสุขดี ดูได้จากรูปถ่ายที่ยิ้มกว้างใส่กล้อง ทุกครั้งที่ได้เห็น ผมคิดเสมอว่า บางทีมันอาจดีแล้วที่เป็นแบบนี้ พี่ปราบคงมีความสุขดี และผมก็ควรอยู่ในที่ของผมต่อไป ผมก็อยู่แบบนี้ได้มาจนถึงทุกวันนี้ ไม่เป็นไรหรอก ผมอยู่ได้ หนักกว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว
แต่ถึงจะปลอบใจตัวเองว่าไม่มีพี่ปราบผมก็อยู่ได้ เอาเข้าจริงผมก็ยังมารอพี่ปราบที่คอนโดของเขาเสมอเมื่อว่างจากไปเรียนหรือไม่ต้องทำงาน จะกลับห้องอีกทีหนึ่งก็เมื่อเข้าวันใหม่ไปแล้ว
ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม ผมคิดถึงเขา ที่มาก็แค่หวังว่าจะได้เจอพี่ปราบสักครั้ง หากว่าเขากลับมาเมืองไทยแล้ว
‘บอกคิดถึงกูก่อนสิ แล้วเดี๋ยวกูรีบกลับไปหาเลย’
'ว่าไง ถ้าพูดนี่กูเก็บของกลับเลยนะ'
'อย่าแกล้งกันได้ไหมพี่ ผมร้อนใจจะตายห่าอยู่แล้ว'
'กูไม่ได้แกล้งสักหน่อย'
'จิ๊ เออ ผมคิดถึง พอใจยัง กลับมาให้ไวด้วย ไม่งั้นผมจะเอานาฬิกาพี่ไปขาย' ถ้าผมบอกเขาว่าผมคิดถึง เขาจะรีบกลับมาหาผมเหมือนครั้งก่อนไหม
ผมกลัว กลัวความห่างไกลจะทำให้พี่ปราบเปลี่ยนไป ถ้าเขาไปเจอใครที่ดีกว่าผม ถ้าคนๆเองก็รักพี่ปราบ ผมจะทำยังไง
“พี่ทำให้ผมรักแล้ว กลับมารับผิดชอบด้วย”
ผมส่งข้อความไปหาพี่ปราบอยู่สองข้อความ แต่ข้อความของผมไม่เคยถูกอ่าน และผมก็ไม่กล้าที่จะส่งไปอีก
พี่ริชบอกว่าโทรศัพท์ของพี่ปราบหายเพราะถูกล้วงกระเป๋าที่อิตาลี พี่ริชคงไม่มีทางโกหกผม และมันทำให้ผมมีความหวังเล็กๆว่าที่ผมโทรหาพี่ปราบไม่ติดไม่ใช่เพราะว่าเขาบล็อกเบอร์ผม แต่เป็นเพราะว่าโทรศัพท์ของเขาถูกขโมยต่างหาก
หลังจากเลิกเรียนแล้วไม่ต้องทำงาน ผมไม่เคยอยู่ที่ห้องจนกว่าจะถึงเวลาที่ต้องนอนหลับ ที่ๆผมจะไปมีไม่กี่ที่ ส่วนมากก็เป็นที่ๆพี่ปราบพาผมไปทั้งสิ้น หรือไม่ผมก็ไปเตะบอลกับเพื่อนเพื่อให้หายฟุ้งซ่านแล้วเอาแต่คิดถึงคนที่มีความสุขอยู่ที่อิตาลี
แต่วันนี้ผมรู้ว่าตัวเองว่างมากเกินไป ว่างจนถึงขนาดเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงร้านอาหารของอาเจ ผมหยุดยืนอยู่หน้าร้าน ก้มมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง วันนี้ไม่ใช่วันทำงานของผม แต่ไม่รู้ทำไม พอรู้สึกว่าไม่มีที่ไป ก็มักจะมาที่นี่ทุกที
ผมยืนอยู่หน้าร้านอยู่หลายนาที มองดูรถคันแล้วคันเล่าที่ขับเข้าไปในร้านแล้วขับออกมา และบางทีโชคชะตาอาจจะเล่นตลกกับผมมากเกินไป เพราะเมื่อผมตัดสินใจที่จะหันหลังกลับ รถยนต์คันคุ้นตาก็ขับผ่านหน้าผมเข้าไปในร้าน และจอดในจุดที่ไม่ไกลจากที่ผมยืนอยู่
เจ้าของรถก้าวลงจากรถ พร้อมกับจัดความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกาย ทันทีที่เขาหันมาทางผม หัวใจที่เต้นเบามาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็เต้นแรงขึ้นจนนับไม่เป็นจังหวะ ดีใจจนพูดไม่ออกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“พี่...ปราบ” พี่ปราบกลับมาแล้ว
เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ทำไมผมไม่รู้อะไรเลย
แต่ผมก็ไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น ขาทั้งสองข้างก้าวเข้าไปหาพี่ปราบ เขายังดูดีเหมือนเดิม เคยหล่อยังไงก็อย่างนั้น ยิ่งอยู่ในชุดราคาแพงแล้ว พี่ปราบตรงหน้าไม่ต่างจากเทวดาเลย
เขาเป็นเทวดาที่ครั้งหนึ่งเคยลงมาโปรดคนไร้ค่าอย่างผม
“พี่จริงๆด้วย”
พอได้มองดูเขาใกล้ๆ ผมก็แน่ใจว่าผมไม่ได้ฝันไป ไม่ได้คิดถึงจนเห็นเป็นภาพหลอน
“มีอะไร” พี่ปราบถามผมเสียงเรียบนิ่ง ไม่แสดงความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ ให้ผมได้รู้ว่าเขาเองก็อาจจะคิดถึงผมเหมือนกัน หรือมีแต่ผมที่คิดไปเองคนเดียว
“คือ...”
“ปราบคะ ทำอะไรอยู่ เอ๊ะ น้องคนนี้หน้าคุ้นๆนะ ”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงหวานใสแทรกขึ้นมา...พี่การ์ตูน
ผมมองพี่ปราบสลับกับผู้หญิงที่เดินมาจับแขนพี่ปราบอย่างสนิทสนม ทั้งๆที่ผมมองอยู่ แต่พี่ปราบก็ไม่ได้ปัดมือเธอออก แต่กลับหันไปตอบคำถามพี่การ์ตูนแทน
“คนรู้จักน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
คนรู้จัก? ผมเป็นแค่คนรู้จักเหรอ
รู้สึกได้อย่างเดียวในตอนนี้คือหน้าชา
“เฮ้ สองคนนั้นน่ะ มัวแต่สวีทอะไรกัน ไปอิตาลีด้วยกันมายังไม่พอใจหรือหรือไง” ผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ปราบตะโกนถามคนสองคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าผม แต่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เขาไม่ได้สังเกตผมที่ยืนเป็นเงาไร้ตัวตน และไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ถึงได้พูดความจริงที่ผมยังไม่รู้ออกมา
พวกเขาไปอิตาลีด้วยกันมา ทำไมพี่ริชไม่เห็นบอกผมเลย
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ซ่า ไว้ค่อยคุยกัน” พี่ปราบดันหลังผู้หญิงให้เดินนำ ก่อนที่เขาจะหันมาพูดกับผมพร้อมส่งรอยยิ้มให้ เพียงแต่เหมือนมันจะไม่ได้มีความหมายอะไรให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้
แล้วพวกเขาก็พากันเดินเข้าไปในร้านอาหาร แขนของปราบถูกผู้หญิงคนนั้นคล้องกอด ผมยืนมองเหม่อจนพวกเขาสองคนหายเข้าไปในร้านอาหาร ก่อนจะหมุนเดินจากมาให้เงียบที่สุด
‘คนรู้จักน่ะ ไม่มีอะไรหรอก’ “คนอย่างมึง ชาตินี้ไม่มีใครเขารักหรอก ไม่มีจริงๆ”
ฉันอยู่ตรงนี้ได้ไม่ต้องเป็นห่วงกัน
เมื่อก่อนไม่มีใครฉันก็เคยผ่านมา
เธอ...พบคนที่ใช่ของไปดีเถอะหนา
หากเจ็บอีกนานแต่ว่าฉันคงไม่เป็นไร
เคยมีตัวคนเดียวก็แค่มีเท่าเดิม ก็แค่ไม่เหลือใคร (เท่าเดิม – ลาบานูน)...........................................
สวัสดีค่ะ เจอความอึมครึมกันอีกสักตอนนะคะ เพราะนี่มันตอนสุดท้ายแล้ว ฮิ้ววววววว 
เพลงในช่วงท้ายของตอนนี้ ก็เป็นเพลงที่บ่งบอกอายุเช่นกัน ฮา 
ก็ไม่มีอะไรมาก ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะคะ และดีใจมากที่ริริสามารถเขียนนิยายให้คนอ่านเข้าใจได้ ฮ่าๆๆๆ
และรอบนี้เป็นสีช่วงพูดคุยท้ายบทแล้วนะคะ ต้องขอโทษด้วยที่ครั้งก่อนๆใช้สีเหลือง แหะๆ
ช่วงนี้อากาศหนาวเร็วอย่างไม่คาดฝัน และแน่นอนว่าริริก็ป่วยเป็นหวัดไปเป็นที่เรียบร้อย ขอให้ทุกคนดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ป่วยขึ้นมาแล้วมันหายยากเหลือเกิน โดยเฉพาะน้ำมูกไหลไม่หยุดเลย!
เอาล่ะ จะรีบๆคลอดตอนหน้าให้ได้ฟินกันนะคะ 
สุดท้ายนี้ก็อยากบอกว่า รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะกอดดด
ริริ
หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24 (อ่าน 194515 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก