ปราบซ่า
ตอนที่27
[ซ่า]
เพราะพี่ปราบทนไม่ไหวกับความเป็นอยู่ที่ค่อนข้างอดอยากปากแห้งของผม ที่มีเพียงน้ำเปล่ากับมาม่าไว้ประทังชีวิตภายในคอนโด ผมจึงถูกหิ้วออกจากห้องไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต
"อยากได้อะไรก็หยิบเอาเลย" พี่ปราบเดินนำหน้าผมที่เข็นรถเดินตามหลัง ก่อนจะหยิบนมกล่องแบบเป็นแพ็คใส่รถเข็นสองแพ็ค
"พี่จะจ่ายเงินให้เหรอ" ผมถามแม้จะรู้อยู่แล้ว เรื่องของกินพี่ปราบมักควักจ่ายเสมอ
“ครับ ผมจ่ายครับคุณซ่า เชิญหยิบเลยครับ” พี่ปราบทำหน้าเหนื่อยหน่ายกับอาการย้ำคิดย้ำทำของผม ถ้าไม่ใช่พี่ปราบผมก็ไม่มานั่งคิดมากหรอก ผมไม่อยากให้เขารู้สึกว่าที่ผมบอกว่าชอบเขาและตกลงคบกับเขามันเพราะเรื่องเงิน ถึงผมจะขาดเงินทองใช้ แต่มันไม่จำเป็นขนาดนั้น ที่สำคัญเลยก็คือพี่ปราบ คนที่ผมอยากจะอยู่ด้วย ไม่ต้องให้เงินทองก็ไม่เป็นไร
นั่นแหละ พอพี่ปราบอนุญาต ผมก็หยิบของกินที่อยากกินใส่รถเข็น ทั้งขนมปัง ขนมห่อที่ผมชอบกินมากเป็นพิเศษ แต่ก็โดนพี่ปราบยั้งเอาไว้ได้หลายอย่าง เพราะว่าบางอย่างมันกินแล้วไม่ดีต่อสุขภาพ เขาบอกว่ามันมีไขมันและคอเลสเตอรงคอเลสเตอรอลสูงสักอย่างเนี่ยแหละ ผมก็เออออตามไป ตามใจคนจ่ายเงินไว้ก่อน
“มึงทำอาหารอะไรได้บ้าง” พอเดินเข้าสู่โซนอาหารสด พี่ปราบก็หันมาถามเรื่องที่ผมไม่อยากจะตอบเลยทันที
“พี่จะให้ผมทำอาหารให้กินเหรอไง” ผมย้อนถามแทน
“เออ”
“ไข่เจียวก็ได้อยู่นะ ไข่ดาวผมก็ทำได้ ไข่ต้มก็โอเค”
“แล้วไข่มึงล่ะ”
“อร่อยเลยแหละ ถุ้ย! บ้าเหรอพี่” จะมากินไข่คนอื่นได้ไง
“ฮ่าๆๆ ก็เห็นพูดเหมือนจะเก่งแต่เรื่องไข่ๆ ทำไม...เขินเหรอ” พี่ปราบใช้นิ้วชี้สะกิดเขี่ยที่แก้มของผม มุ้งมิ้งจนต้องปัดมือเขาออก
“คนอย่างผมไม่เขินหรอก ชิวๆ” เรื่องทะลึ่งมันก็ปกติสำหรับผู้ชาย แต่ที่มันแปลกกว่าเดิมก็คือกูเคยแต่แซวเขาเรื่องใต้สะดือ มาโดนเองมันเลยจั๊กจี้พิลึก
“ไม่เขินก็ดี กูจะได้ไม่ต้องเกรงใจ” พูดแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ มันหมายความว่ายังไง พอจะถามพี่ปราบก็เดินหนีไปตักอกไก่ใส่ถุง
“ผมชอบกินน่องไก่” ผมบอกพี่ปราบที่ตักอกไก่ใส่ถุงเยอะมาก ผมไม่ชอบส่วนอกเพราะมันแห้งและจืด แต่ถ้าไม่มีอะไรกินก็กินได้
“อกไก่ไขมันมันน้อย ช่วยสร้างกล้ามเนื้อ แต่ถ้ามึงอยากกินน่องก็ตักใส่ถุง”
“ครับ”
ผมกระเถิบไปตักน่องไก่ที่อยู่ในถาดใกล้ๆกัน เอาสักสี่น่องก็พอ ผมกินคนเดียว แค่นี้ก็พอ เสร็จจากไก่ พี่ปราบก็เดินไปเลือกหมูสันในกับกุ้งและปลาหมึกอีกอย่างละนิด จากนั้นก็ไปโซนผัก ผมทำกับข้าวไม่เป็น ก็เลยไม่รู้ว่าต้องเลือกอะไรยังไง แต่พี่ปราบคล่องแคล่วมาก เดี๋ยวหยิบนู่นดูนี่แล้วก็วางใส่รถเข็นที่ผมเข็นตามหลัง
ผลไม้ก็ได้มาหลายอย่าง ผมไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ จริงๆคือชอบหมดกินได้หมด ส่วนมากได้มาแบบที่ปลอกและหั่นเป็นชิ้นๆแล้ว ยกเว้นพวกองุ่นกับแอปเปิลที่ซื้อมาเป็นลูกๆ เวลากินแอปเปิลผมไม่ใช้มีดหั่นเป็นชิ้นๆ ผมชอบกัดกินเป็นลูกๆมากกว่า
เลือกของกินได้แล้ว ก็ย้ายไปหาซื้อของใช้ในห้อง ยาสระผมสบู่แทบจะหมดแล้ว ผมก็เลยเลือกซื้อไปเลย แต่เพราะพี่ปราบเองก็ใช้ด้วย เลยต้องถามความเห็นจากพี่ปราบทุกครั้งที่เลือก
หลังจากซื้อของเสร็จก็ไม่ได้แวะซื้อของอย่างอื่นหรือกินข้าวในร้านอาหาร พี่ปราบอยากกลับไปทำกินเองที่คอนโดมากกว่า ซึ่งผมก็ไม่ขัดศรัทธาเขา เพราะยังไงพี่ปราบก็ต้องเป็นคนทำอาหารเย็นอยู่แล้ว และผมก็กลายมาเป็นผู้ช่วยอย่างเลี่ยงไม่ได้
การเป็นผู้ช่วยเชฟในเย็นวันนี้ ผมว่าผมทำได้ดี ดูได้จากขนาดของแครอทที่จะใช้ทำแกงจืด ผมหั่นได้ขนาดกำลังกินแล้ว แต่สายตาของพี่ปราบที่เหลือบมองอย่างตำหนินั้นทำให้ผมเริ่มจะไม่มั่นใจ
“ถ้าจะหั่นใหญ่ขนาดนั้น อีกสักสองชั่วโมงมึงคงได้กินแกงจืดแน่นอน” พี่ปราบละสายตาจากกระทะเพื่อหันมาพูดกับผม
“ใหญ่ไปเหรอพี่” ผมก้มดูผลงานของตัวเองบนเขียงอีกรอบ มองยังไงๆผมว่าก็กำลังดี
“แล้วมึงเคยเห็นแครอทขนาดเท่าหัวหมาในแกงจืดไหมล่ะ”
“แหม พี่ก็พูดเกินไป มันไม่ใหญ่ขนาดนั้นสักหน่อย”
“แน่ใจ” พี่ปราบถามเสียงสูงเล็กน้อย
“เอ่อ มันก็...ใหญ่ นิดหน่อย” ผมเริ่มจะไม่มั่นใจในตัวเอง
“แค่นิดหน่อยเหรอ”
พี่ปราบปิดเตายกกระทะออกวางไว้ข้างๆ ก่อนจะเดินตรงมาดูผลงานที่ผมละเลงไว้ก่อนจะถอนหายใจ
“โถ่พี่ ก็ผมทำไม่เป็น นี่ครั้งแรกเลยนะ พี่ก็มาสอนผมสิ” ผมส่งมีดให้ แต่พี่ปราบไม่ได้รับมีดไปจากมือผม เขากลับขยับมายืนซ้อนหลัง วาดแขนโอบมือรอบตัว มือกุมมือผมที่จับมีดเอาไว้ ผมรู้สึกได้เลยว่าด้านหลังของผมแนบสนิทไปกับลำตัวของพี่ปราบ รวมไปถึงก้นที่ไม่อยากจะคิดว่าแนบสนิทติดกับอะไร
“มึงต้องจับมีดแบบนี้” พอเขาพูด ลมหายใจร้อนๆก็รินรดอยู่ข้างลำคอและใบหู ผมขนลุกเกรียวทั่วร่าง ได้แต่ยืนเกร็งและสติหลุด
“ซ่า ฟังที่พูดไหมเนี่ย”
“อ่า...” ไม่ได้ฟังไง กำลังสยิวอยู่
“พี่ถอยออกไปหน่อยดิ ผมไม่ถนัด” ผมลองกางแขนและไหล่ออก หวังให้หลุดออกจากอ้อมกอดของเขา แต่พี่ปราบไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น แขนทั้งสองข้างที่ถือแครอทและมีดบีบกระชับตัวผมเข้าหาแน่นกว่าเดิม จากที่ไม่คิดว่าอะไรที่แนบอยู่กับก้นของผม ตอนนี้รับรู้ได้แบบไม่ต้องคิดเลยว่ามันคืออะไร
แม่ง...ใหญ่ไปเปล่าวะ
"ไม่ถอย กูอยากทำแบบนี้กับแฟนมานานละ" พี่ปราบขยับแก้มแนบกับใบหน้าด้านข้างของผม
"..." เจอคนพูดตรงเกินไปก็ใช่ว่าจะดี กลายเป็นว่าไปต่อไม่ถูกเลย
"อย่ามัวแต่เขิน ตั้งใจดู คราวหน้าจะได้หั่นแครอทได้ขนาดน่ากิน” พี่
"อืม" ผมพยักหน้า แล้วก้มมองเขียง หัวใจเต้นเร็วกว่าเดิมสองระดับ
พี่ปราบเริ่มจากการสอนจับมีด กะขนาดแครอทที่จะใช้ใส่ในต้มจืด และต่อด้วยการหั่นให้เป็นดอกไม้ สองชิ้นแรกพี่ปราบทำให้ดู ก่อนจะให้ผมลองทำเอง ผมทำตามได้ไม่ยาก แต่จะง่ายกว่านี้ถ้าพี่ปราบจะเลิกกอดผมจากด้านหลังสักที
จะว่าเขินมันก็ใช่ จะว่ารู้สึกดีมากกว่านั่นก็ไม่ผิด เลยไม่รู้จะพูดไล่คนที่กอดคนอื่นแล้วเอาคางมาซบบ่าผมอย่างหน้าตาเฉยได้ยังไง
“เฮ้ หยุดมือพี่เลย” มีดเกือบบาดมือขณะหั่นแครอท เมื่อมืออุ่นร้อนเลื้อยเข้าไปในเสื้อ ไอ้ตอนที่ลูบอยู่ตรงเอวก็กระแอมไอไปแล้วที แต่นี่เลื่อนขึ้นสูงจนเกือบจะโดนนม ซึ่งเป็นจุดที่ผมรู้สึกไวที่สุด ดังนั้นต้องห้ามไว้ก่อนจะเลยเถิด
ตั้งแต่รู้ใจตัวเองว่าชอบพี่ปราบ ผมก็รู้แล้วว่าผมจะไม่เหมือนเดิม จากที่เคยรุกก็ต้องเปลี่ยนเป็นรองรับ ต่อให้ผมอยากเป็นผู้นำ แต่พี่ปราบก็คงไม่ยอม แต่จะให้ผมยอมเลยก็ยังทำใจไม่ได้ ผมรู้ว่าว่าผมควรต้องศึกษาไว้บ้าง แต่เอาเข้าจริงผมก็เลือกที่จะปิดหูปิดตาตัวเอง แล้วบอกว่ามันยังไม่ถึงเวลานั้น ลามไปถึงมันคงไม่เกิดขึ้น
แต่เมื่อตะกี้ที่พี่ปราบลูบเอวลูบท้องจนเกือบจะไปหัวนม บางอย่างที่จ่อแนบอยู่ตรงก้นผมมันก็แข็งตัวขึ้นมา ทำให้ผมได้รู้ว่าพี่ปราบก็เป็นผู้ชายที่มีความต้องการเป็นปกติ แต่ไม่ปกติตรงที่มีปราบมีอารมณ์กับผู้ชายอย่างผมไง เป็นไปได้เหรอวะ ผมไม่มีนมไม่มีสะโพก ตัวก็ไม่นิ่ม ทำไมพี่ปราบถึงมีอารมณ์
“ทำไมผอมแบบนี้ มึงต้องกินเยอะๆ ลูบไปเจอแต่กระดูก” พี่ปราบหยุดมือที่กำลังลวนลามผม แต่บ่นเรื่องรูปร่างแทน
“ผมก็กินเยอะอยู่นะ แต่มันไม่อ้วน” ผมหั่นแครอทรูปดอกไม้เสร็จ ก็ส่งต่อให้พี่ปราบเอาไปทำต้มจืด
“ก็มึงกินแต่ของไม่มีประโยชน์ กินแต่มาม่างี้ อาหารแช่แข็งงี้ หนักกว่านั้นคือไม่กินอะไรเลย ต่อไปนี้ถ้าทำแบบนั้นอีกกูจะตีมึง” พี่ปราบหันมาพูดขู่ ผมก็ทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินหนีไปดูโทรศัพท์แทน
ใครจะอยากอดข้าว แต่มันไม่มีเงินให้ซื้อกิน จะทำยังไงได้
เวลาเช้าๆแบบนี้ ผมควรจะได้นอนหลับสบายอยู่บนเตียง แต่พี่ปราบไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น ปลุกผมตื่นตั้งแต่ตอนตีห้าครึ่ง ใช้เวลาล้างหน้าแปรงฟันและเปลี่ยนเสื้อผ้าสิบนาทีก็โดนลากออกจากห้อง พาผมมาที่สวนสาธารณะใหญ่ใจกลางกรุงเทพเพื่อพาผมมาวิ่ง และเขาก็เตรียมตัวให้ผมอย่างดีไม่ให้ผมปฏิเสธได้ ตั้งแต่เสื้อผ้าออกกำลังกาย รองเท้าผ้าใบยี่ห้อไนกี้ที่ผมอยากได้แต่ไม่มีปัญญาซื้อ ขนาดผ้าขนหนูผืนเล็กก็ยังเตรียมให้ผมเลย นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีนาฬิกาอะไรสักอย่างที่คำนวณระยะทางที่วิ่ง และตรวจวัดอัตราการเต้นของหัวใจ
ผมเริ่มวิ่งตั้งแต่หกโมงเช้า วิ่งได้แค่สิบนาทีผมก็เริ่มไม่ไหวแล้ว พอเข้านาทีที่ยี่สิบผมก็หมดแล้ว นั่งแผ่หลาอยู่บนม้านั่ง พี่ปราบที่นำหน้าผมไปและไม่ทันมองว่าผมไม่ได้วิ่งตาม วิ่งครบรอบกลับมาเจอผมที่นั่งเป็นหมาหอบแดก รู้สึกว่าหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม ผมว่าผมก็ทำงานหนักตลอดนะ ขนเล็กขุดท่อ แต่ไม่รู้สึกจะขาดใจเหมือนตอนนี้
“ไหวไหมซ่า” พี่ปราบถาม น้ำเสียงของเขายังราบเรียบ ดูเหมือนไม่เหนื่อย ไม่เหมือนผมที่แค่จะหายใจยังลำบาก ได้แต่โบกมือตอบว่าไม่ไหว
“งั้นวันนี้พอแค่นี้ละกัน นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อน กูจะเดินไปซื้อน้ำเปล่ามาให้”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและสั่นพร่า พี่ปราบจ้องหน้าผม ทำหน้าครุ่นคิดอะไรสักอย่างก็จะออกเดินไปที่ร้านค้าขายน้ำ
ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมขวดน้ำสองขวด ส่งให้ผมขวดหนึ่ง ผมดื่มรวดเดียวครึ่งขวด เกือบจะสำลัก ดีที่ปรับจังหวะหายใจทัน น้ำที่เหลือผมก็ลาดหน้าตัวเองเป็นการล้างหน้าไปเลย เริ่มจะหายเหนื่อยก็รู้สึกสดชื่นขึ้นทันตา
พวกเราเดินกลับไปที่รถ ขับไปกินเกาเหลาเลือดหมูเจ้าดังที่จะเปิดแค่ตอนเช้าเท่านั้น สักสิบโมงเช้าก็ปิดร้านแล้ว ร้านนี้ผมเป็นคนแนะนำพี่ปราบเอง อยู่ในซอกหลืบหน่อยแต่ว่าอร่อยเหาะมาก
กินมื้อเช้าเสร็จก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง วันนี้มีปราบเจองานด่วน เลยไม่ได้ไปส่งผมที่โรงเรียน ทิ้งเงินไว้ให้ผมขึ้นแท็กซี่ไปเอง แต่ผมไม่ได้นั่งแท็กซี่หรอก มันเปลือง นั่งรถเมล์ก็ถึงเหมือนกัน แค่สิบสามบาทเองด้วย เงินที่เหลือผมเก็บไว้ซื้อขนมกินดีกว่า
วันนี้เป็นวันที่ผมตั้งใจเรียนมากอีกวันหนึ่ง เรียนเสร็จผมก็รีบเก็บกระเป๋าออกจากห้องเรียน เมื่อตอนเที่ยงพี่ปราบโทรบอกว่าตอนเย็นจะมารับผมที่โรงเรียน ตอนนั้นผมอยู่กับพวกไอ้หวายไอ้กานไอ้ตูนและไอ้นุ๊ก เรียกว่าครบแก๊ง ก็โดนแซวไปตามระเบียบ
ผมรีบวิ่งออกจากห้องเรียนตรงไปหาพี่ปราบหน้าโรงเรียน เพราะพี่ปราบน่าจะมาถึงแล้ว บวกกับผมไม่อยากให้ไอ้พวกเพื่อนผมมันมาเจอด้วย ผมขี้เกียจฟังพวกมันล้อ แต่ผมก็ช้ากว่าพวกมันอีกแล้ว แล้วดูหน้ายิ้มล้อของพวกมันนะ กวนตีนฉิบหาย
“วิ้ว เมื่อไหร่กูจะมีใครมารับมาส่งแบบนี้บ้างวะ”
“นั่นดิ กูก็อยากได้แบบนี้บ้าง”
“ฮ่าๆๆ”
ผมเกลียดพวกมัน
“เอ้อ เพิ่งนึกขึ้นได้ ไอ้ซ่า มึงติดเงินพนันพวกกูอยู่นะ” ไอ้ตูนพูดทวงเงินขึ้นมา ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยพนันอะไรกับพวกมันเอาไว้ เพราะตอนนั้นเอาแต่เศร้าคิดว่าชีวิตผมจะไม่มีพี่ปราบอีกแล้ว
และในเมื่อผมลืมไปแล้ว ทำไมพวกมันถึงยังจำได้วะ แล้วทำไมต้องพูดตอนที่พี่ปราบอยู่ด้วย ไม่จ่ายดีไหม
“พนันอะไรกัน” พี่ปราบหันมาเค้นผมทันที “อย่าบอกนะว่าพวกมึงเล่นการพนัน”
“เฮ้ย เฮียพูดไรเนี่ย ไม่ได้เล่นการพนัน” ไอ้หวายโบกมือปฏิเสธ หน้าตาแตกตื่น
“ใช่ๆเฮีย พูดซะน่ากลัวเลย” ไอ้กานรีบเสริม
“แล้วมันยังไง พวกมึงพูดมาเดี๋ยวนี้เลย” พี่ปราบซักไซ้ ทั้งยังหันมาจ้องหน้าผมที่ทำหน้าเบื่อหน่าย ในเมื่อไม่ได้คำตอบจากผม ก็หันไปจ้องไอ้หวายแทน
“ก่อนหน้านี้พวกผมแค่พนันกันเฉยๆว่าเฮียชอบไอ้ซ่ามันเหรอเปล่า แล้วไอ้ซ่ามันโง่ไง คิดว่าเฮียไม่ได้ชอบมัน พวกผมเลยต้องพนันกันว่าใครคิดถูก สรุปก็คือไอ้ซ่าแพ้พนันพวกผมเพราะเฮียชอบมันจริงๆ ก็แค่นี้แหละเฮีย”
พี่ปราบยืนฟังนิ่ง ในขณะที่ผมได้แต่ยืนเซ็ง ไม่ได้เซ็งที่พี่ปราบชอบผมนะ แต่เซ็งที่ต้องเสียเงินให้พวกมันต่างหาก ตั้งหนึ่งพันบาทเลยนะ ผมกินได้ตั้งหลายมื้อ
“เท่าไหร่” พี่ปราบถามขึ้น เอื้อมมือมาจับแขนผมที่กำลังรื้อหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าเป้ ผมเงยหน้ามอง พี่ปราบส่ายหน้า
“หนึ่งพันบาทครับ” ไอ้นุ๊กตอบพี่ปราบ เขาพยักหน้าเขาใจก่อนจะควักเงินในกระเป๋าส่งให้พวกมัน แต่ทำไมให้ไปตั้งสี่พันวะ
“พี่ปราบ ให้มันทำไมเยอะแยะ สี่คนหนึ่งพัน ไม่ใช่คนละพันนะพี่” ผมรีบท้วงคิดว่าพี่ปราบเข้าใจผิด
“ให้ค่าขนมพวกมันที่ดูแลมึงไง” พี่ปราบลูบหัวผมให้ใจเย็น แต่คือมันไม่ใช่ไง
“แต่พี่ก็ไม่น่าให้มันเยอะขนาดนั้นอ่ะ พวกมึงเอาเงินคืนพี่ปราบไปเลย ค่าพนันแค่พันเดียว นี่มึงเอาไปตั้งสี่พัน”
“แหม เดี๋ยวนี้มีการดูแลเงินผัวนะมึง นี่เพื่อนไง เพื่อนที่คอยดูแลทะนุถนอมตอนที่มึงเสียใจอ่ะ จำไม่ได้เหรอ” ดูความกวนตีนของไอ้กานนะ ทะนุถนอมอะไร เอาแต่ด่าและตอกย้ำซ้ำเติมผมละไม่ว่า
“ผัวเหี้ยไรของมึง” ผมกัดฟันถลึงตาใส่ไอ้กานที่พูดจาเหลวไหล
“อ่ะๆ มาทำเป็นเขินนะกิ่วกิ้ว”
“กิ้วพ่องมึงสิ” ผมตีมือมันที่เอามาเขี่ยแก้มผม พอเห็นผมคบกับพี่ปราบ มันก็เล่นกับผมเหมือนผมเป็นผู้หญิง
“พอๆ เลิกแกล้งคนของกูได้ละ ได้เงินแล้วก็แยกย้าย” พี่ปราบดึงแขนผมที่กำลังจะตีกับไอ้กานลากไปที่รถ ผมตะโกนด่าพวกมันส่งท้ายก่อนจะขึ้นรถ
เย็นนี้ผมต้องไปทำงานที่ร้านอาเจ พี่ปราบพาผมกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโด ขณะที่นั่งรอผม พี่ปราบก็โทรศัพท์คุยงานกับเลขาและกับคนอื่นอีกวุ่นวาย แต่เป็นเรื่องงานทั้งหมด สายตาก็จดจ่ออยู่กับไอแพดที่แสดงกราฟอะไรก็ไม่รู้ดูไม่รู้เรื่อง โลกการทำงานของพี่ปราบผมเข้าไม่ถึงจริงๆ และไม่รู้ว่าจะช่วยแบ่งเบาได้ยังไง เพราะผมไม่อยากเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของพี่ปราบสักเท่าไหร่ ตั้งแต่กลับมาที่ห้องเพื่อรอผมเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่ปราบก็เอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แถมบางครั้งงานเหมือนจะไม่ถูกใจก็โวยวายเสียงต่ำใส่คนที่โทรมา ทำเอาผมสะดุ้งตั้งหลายรอบ ถ้าผมเป็นคนปลายสายแล้วโดนด่าแบบนี้ กูร้องไห้อ่ะบอกเลย
ก็ได้แต่บอกตัวเองไว้ว่า อย่าทำให้พี่ปราบโมโห
ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ดูนาฬิกาที่บอกเวลาบ่ายสามครึ่ง ยังเหลือเวลาให้อ้อยอิ่งได้อีกเกือบชั่วโมง ผมที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ใส่แต่กางเกงยีนส์ กระโดดขึ้นเตียงแล้วนอนพักสายตาแปบ เสื้อยังไม่ใส่เพราะกลัวมันจะยับตอนผมนอนงีบ กำลังเคลิ้มๆหลับก็รู้สึกว่าตัวเองถูกกอดจากข้างหลัง
“พี่...” ผมครางเรียกคนที่ขึ้นมานอนกอดผมเสียงเบา
“ให้นอนอีกสิบนาทีนะ” พี่ปราบกระซิบบอก แล้วกดจูบที่ขมับ
“ครับ” ผมตอบแล้วปล่อยให้ตัวเองกลับไปอีกครั้ง
ครบสิบนาทีพี่ปราบก็ปลุกผมให้ตื่นไปทำงาน เขาไม่เรียกไม่เขย่าตัว แต่ปลุกด้วยการจูบผมจนรู้สึกตัวตื่น
แรกๆก็คิดว่าตัวเองฝัน แต่ความชื้นแฉะและช่องท้องที่บิดตัวเสียวซ่านเกินจริง ทำให้ผมรู้ตัวว่าถูกลวนลามเข้าให้แล้ว แถมพอผมตื่นลืมตาแล้วส่งเสียงประท้วงในลำคอ แทนที่พี่ปราบจะหยุด กลับจูบหนักหน่วงและลึกซึ้งขึ้น ลิ้นของผมถูกฉกไปดูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ริมฝีปากทั้งบนและล่างถูกขบเม้มหนักเบาจนเริ่มเจ็บและชา ร่างกายของผมตื่นตัวขึ้นตามการปลุกเร้าขึ้นเรื่อยๆ มือใหญ่ร้อนที่ลูบไล้ตั้งแต่เอวขึ้นมาจนถึงหน้าอก ปลายนิ้วสะกิดเบาๆที่หัวนม ผมเกร็งตัวงอแล้วร้องครางเสียงหลง เป็นเสียงร้องที่โคตรจะน่าเกลียดและรับตัวเองไม่ได้ ทำไมถึงร้องอย่างกับผู้หญิงวะ ผมไม่ควรทำเสียงแบบนั้น พอพี่ปราบผละจากริมฝีปากไปไซ้ที่ซอกคอ ผมจึงเม้มปากแน่นไม่ให้ตัวเองร้องครางน่าเกลียดออกมา และเพื่อไม่ให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้ ผมต้องหยุดพี่ปราบโดยเฉพาะมือที่เลื่อนลงต่ำเพื่อปลดกระดุมกางเกงยีนส์
“พี่ปราบพอ พอแล้ว” ผมร้องห้ามเสียงกระท่อนกระแท่น
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า” ปากบอกว่าไม่ทำอะไร แต่มือก็ไม่หยุดปลุกปั่นอารมณ์ของผม
“ไม่เอา อึก...อย่าลูบ” ผมเอื้อมมือไปจับมือพี่ปราบไม่ให้ลูบคลึงน้องชายของผม เดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาแล้วจะยุ่ง แค่นี้ก็เริ่มจะตั้งลำแล้ว อีกอย่างคือผมไม่พร้อม
“เฮ้อ เด็กน้อยเอ้ย” พี่ปราบถอนหายใจใส่หูผม ก่อนจะหยุดมือ ทิ้งท้ายด้วยจูบหนักๆอีกหนึ่งที จากนั้นเขาก็ลุกออกจากตัวผมไปนอนแผ่บนเตียง แต่ไม่วายดึงผมขึ้นไปกอดเกยบนตัว
“พรุ่งนี้วันเสาร์ เลิกงานแล้วไปนอนกับกูนะ”
“ห๊ะ?” ผมอุทานเสียงหลง พลางลอบกลืนน้ำลาย
“แค่นอนเฉยๆน่า กลับไปนอนที่คอนโดกู พรุ่งนี้กูมีงานแต่เช้า ไม่สะดวกมานอนกับมึงที่นี่”
“งั้นพี่ก็กลับไปนอนที่ห้องก็ได้นี่ ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนผมหรอก”
“มึงนี่ชอบคิดเลยเถิดนะ ที่บอกว่าให้ไปนอนกับกูนะ คือกูอยากนอนกอดมึง แล้วไม่ต้องทำตาถลน กูรู้ว่ามึงยังไม่พร้อม แม้ว่ากูจะอยากเอามึงแค่ไหนก็ตาม กูจะทนไปอีกสักพักรอจนกว่ามึงจะพร้อมก็แล้วกัน”
“พูดอ้อมๆก็ได้มั้ง” ถ้าไม่ติดว่าจะทำให้คนมองทุเรศลูกตา ผมคงมองค้อนพี่ปราบไปแล้ว
“ไม่ล่ะ เสียเวลาทำมาหากิน”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อก็เลยนอนเงียบๆ เขาจะรอจนกว่าผมจะพร้อม แต่ผมมองไม่เห็นวันนั้นเลย ไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกว่าพร้อมที่จะเป็นฝ่ายถูกกด แม่งทำใจลำบากจริงๆ
ในเมื่อพี่ปราบบอกว่าอยากให้ผมไปนอนด้วยเฉยๆ ผมก็ตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย โดยที่ไม่ต้องคิด เพราะผมเองก็อยากนอนกับพี่ปราบเหมือนกัน คนเป็นแฟนกันนอนด้วยกันมันก็เรื่องปกติในความคิดผม เพียงแต่ว่าเรื่องนั้น...ผมยังไม่กล้าจริงๆ
ผมมาถึงร้านอาเจก่อนเวลาร้านเปิดยี่สิบนาที ก็เข้าไปช่วยนับของและเตรียมเปิดร้าน ส่วนพี่ปราบขึ้นไปหาอาเจที่ห้องทำงาน จนกระทั่งร้านเปิดและมีลูกค้าเข้ามาในร้าน ผมที่ทำหน้าที่อยู่หน้าบาร์เครื่องดื่มคู่กับพี่บิ๊ก ค็อกเทลแก้วแรกลูกค้าสั่งเครื่องดื่มสูตรที่ผมยังไม่เคยทำ พี่บิ๊กเลยสอนและกำกับผมทีละขั้นตอน ก่อนนำไปเสิร์ฟพี่บิ๊กแบ่งเหล้าออกมาชิมหนึ่งจิบ เมื่อรสชาติไม่เพี้ยนก็ให้พนักงานนำไปเสิร์ฟลูกค้าได้
หลังหกโมงครึ่งลูกค้าก็เริ่มแน่นร้าน เครื่องไหนที่ผมทำจนคล่องมือพี่บิ๊กก็ลงมาให้ผมทำแทบจะทั้งหมด เพราะวางใจให้ผมทำโดยไม่ต้องคอยยืนกำกับได้ เพราะต้องใส่ใจคุณภาพและรสชาติของอาหารและเครื่องดื่ม ผมถูกกำชับให้ใส่ใจทำงานเป็นพิเศษ เพื่อที่ร้านจะได้ไม่เสียชื่อเสียง
ผมทำงานยุ่งจนหัวหมุนไปหมด คืนวันศุกร์และเป็นศุกร์สิ้นเดือนคนเลยเยอะมากกว่าปกติ ผมเองก็ขยันทำงานเต็มที่เพราะพรุ่งนี้เงินเดือนจะเข้า ผมคิดว่าเดือนนี้น่าจะได้ทิปเยอะกว่าเดือนที่แล้ว เพราะแค่คืนนี้คืนเดียวผมรับทิปจากลูกค้าไม่ต่ำกว่าสิบรายแล้ว มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ขั้นต่ำก็หนึ่งร้อยบาท มากสุดที่รับคืนนี้ก็ห้าร้อยบาท คนให้เมามาก ผมบอกแล้วว่าให้มาห้าร้อยแกก็โบกมือว่าให้รับๆ ผมจะไม่เอาแกก็โวยวายใส่ เลยต้องรับมา ถ้าเอาทิปทั้งหมดมารวมกันและแบ่งจ่าย ผมคิดว่าของวันนี้วันเดียวก็น่าจะได้เกินสองร้อยบาทอยู่ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
“หน้าตามึงดูอิ่มเอิบขึ้นนะ ตั้งแต่คบกับเฮียนี่ชีวิตมีความสุขขนาดนั้น” พอลูกค้าว่าง ปากพี่บิ๊กก็ว่างตามเช่นกัน
“ก็ดี” ผมตอบสั้นๆกลางๆ แต่พี่บิ๊กแสยะยิ้มกวนประสาทใส่ผม
“ไม่ใช่มั้ง มึงต้องตอบว่าดีมากๆ” พี่บิ๊กทำมาเป็นแก้คำพูดให้ผม แต่ผมไม่ยอมรับหรอกว่ามันดีมากจริงๆ
“แล้วแต่พี่จะคิด” ผมไหวไหล่ไม่สนใจสายตาล้อเลียน
“เฮ้อ กูละอยากรู้จริงๆว่ามึงไปทำเสน่ห์วัดไหนมา ถึงทำให้เฮียรักเฮียหลงได้ขนาดนี้”
“เฮียเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย ผมไม่ได้ทำเสน่ห์อะไรทั้งนั้นแหละ แล้วพี่ปราบก็ไม่ได้เป็นแบบที่เฮียพูดด้วย” ผมแก้ไขความเข้าใจผิดๆให้ใหม่ แต่พี่บิ๊กส่ายหน้า ขยับเข้ามากอดคอผมแล้วก้มหน้าลงมากระซิบ
“มึงแน่ใจ?”
“แน่ใจสิ”
“ถ้าไม่รักไม่หลง จะมาตามเฝ้าไปรับไปส่งเหรอไง เฮียปราบทำเหมือนว่างงานทั้งที่งานยุ่งจะตายห่า”
ผมไม่รู้จะแย้งยังไง เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมก็บอกพี่ปราบแล้วว่าไม่ต้องไปรับไปส่ง ผมโตแล้ว แถมเป็นผู้ชายตัวโตเท่าควาย ไม่ต้องมาดูแลอะไรมากมายเหมือนผู้หญิง แต่พี่ปราบก็ไม่ยอม ถ้าไม่ติดงานด่วนจี๋แบบไม่ไปไม่ได้ เขาก็จะต้องรับส่งผมตลอด
“นี่ไอ้ซ่า กูถามอะไรหน่อยดิ” พี่บิ๊กวาดมือคล้องคอผมเข้าใกล้แล้วกระซิบถามเสียงเบา เหมือนกลัวใครจะได้ยิน
“อะไร” ผมยกแขนพี่บิ๊กออกจากคอ แต่แกก็ยกแขนกอดคอผมอีกครั้ง รัดแน่นกว่าเมื่อกี้จะอึดอัด
“เฮียลีลาดีเปล่าวะ เป็นไงบ้าง แล้วของเฮียใหญ่ไหม”
ไอ้พี่บิ๊ก!!!
“ถามอะไรวะพี่”
“เอ้า ก็กูอยากรู้ ตอบมาดิ”
“ไม่” จะให้ตอบอะไรได้วะ ในเมื่อผมยังไม่เคยโดน ผมเพิ่งจะคบกับพี่ปราบมาได้อาทิตย์กว่าเองนะเว้ย ไม่ได้ไวไฟขนาดนั้นเสียหน่อย แม้ว่าเมื่อตอนเย็นจะเกือบๆก็เถอะ
“อย่าเก็บเงียบดิวะ เล่าให้ฟังหน่อยว่ามึงรู้สึกยังไง ดีเปล่าวะ”
ผมมองพี่บิ๊กอย่างรำคาญ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น หลบซ่อนไม่หน้าที่เริ่มจะเห่อร้อน แต่สายตาดันสบเข้ากับพี่ปราบที่เดินลงบันไดตรงมาหาผม สายตาเข้มมองจ้องผมดุดัน อารมณ์ไม่ดีเหรอวะ
“ไอ้บิ๊ก เอามือมึงออกเดี๋ยวนี้” เดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์พี่ปราบก็พูดเสียงดุ นิ้วชี้กระดิกให้พี่บิ๊กเอามือออก ผมเบี่ยงตัวออกจากแขนพี่บิ๊กทันที แต่พี่บิ๊กก็รวบคอผมเข้าไปกอดได้อีกรอบ
“อะไรนะเฮีย ไม่ได้ยินเลยอ่ะ” แทนที่จะทำตาม เฮียบิ๊กเลือกที่จะกวนประสาทพี่ปราบแทน แน่ใจนะว่าพี่บิ๊กที่เคารพพี่ปราบจริงๆ
“อยากโดนไล่ออกไปรักษาหูก่อนไหมล่ะมึง” แววตาพี่ปราบไม่ล้อเล่นเลยสักนิด ผมยกยิ้มขำบางๆ รู้สึกสนุกที่พี่บิ๊กโดนแกล้งคืนบ้าง
“หู้ย เล่นแรงว่ะเฮีย ผมไม่พิศวาสมันหรอก อย่างไอ้ซ่านี่มีอะไรดี ผอมแห้งขนาดนี้ ไม่เร้าใจผมสักนิด” ไม่พูดดูถูกผมเปล่าๆ ผลักผมออกห่างอย่างแรงจนเซด้วย ไอ้พี่นิสัยไม่ดีชอบแกล้งน้อง
“นั่นมันเรื่องของมึง นู่นลูกค้า” พี่ปราบทำหน้าไม่แยแสใดๆ ชี้นิ้วไปทางลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาและเลือกนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ ห่างจากพวกผมไปสี่ที่นั่ง
“ไอ้ซ่า ไปรับออร์เดอร์ลูกค้าไป” พี่ปราบใช้พี่บิ๊ก พี่บิ๊กก็ไม่ใช้ผมต่อ และผมที่เป็นรุ่นน้อง ก็ต้องเดินไปหาลูกค้าตามคำสั่ง เดินไปได้สองก้าวก็โดนพี่ปราบดึงแขนไว้ไม่ให้เดินไป
“ซ่า ไม่ต้องไปทำ กูใช้มึงไอ้บิ๊ก”
“แต่ไอ้ซ่ามันเด็กเทรนผมนะเฮีย นี่เป็นหน้าที่ผม”
“กูจะให้เด็กกูพัก มึงจะทำไม”
“ก็ไม่ทำไมหรอก ผมไปทำเองก็ได้ เชิญมึงพักได้ตามสบายเลยนะน้องซ่า” พี่บิ๊กฉีกยิ้มกว้างลวงโลกพร้อมผายมือให้ผมพักได้ตามสบาย ก่อนจะรีบเดินไปรับแขกผู้หญิง ทีแรกทำเป็นไม่อยากไป แต่เจอสาวสวยเข้าหน่อยก็ชวนเขาคุยไม่ห่าง
“มึงก็เหมือนกัน กับกูนี่หวงตัวจัง กับไอ้บิ๊กนี่เดี๋ยวให้มันกอดๆ” ตรงนี้ไม่เหลือใครคนอื่น พี่ปราบก็หันมาดุผม คิดว่าจะรอดแล้วเชียว
“ผมเปล่าซะหน่อย” ผมปฏิเสธ ก็ผมไม่ได้เต็มใจ ไม่เหมือนพี่ปราบที่ผมเต็มใจให้กอด แต่ต้องอยู่ในห้องนะ ถ้าอยู่ข้างนอกผมยังไม่หน้าด้านพอ
“เปล่าอะไร กูไม่เห็นมึงขัดขืนเลย”
“ผมขัดขืน พี่ไม่เห็นเอง”
“มึงแน่ใจ”
“ผมแน่ใจดิ”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวกูจัดการมันเอง”พี่ปราบตัดบท แต่สีหน้ายังคงดุดัน
“พี่จะเอาอะไรไหม” ผมเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อพี่ปราบไม่ติดใจเอาความอะไรต่อ
“มึงอยากดื่มอะไร” ผมยืนงงกับคำถามของพี่ปราบ “อยากกินอะไรก็ทำมาสองแก้ว กูจ่ายเอง”
“ผมทำงานอยู่นะ จะดื่มได้ไง”
“กูซื้อดริ๊งก์มึงไง ทำไมมึงจะดื่มไม่ได้”
“เอ่อ...” นี่ผมกลายเป็นเด็กนั่งดริ๊งก์เหรอวะ
“เร็วสิครับน้อง พี่ทิปหนักนะ เดี๋ยวจ่ายทิปให้ทั้งคืน” ทั้งยิ้มกริ่มทั้งสายตาเจ้าชู้ ถ้าผมจะไม่เขินก็คงจะตายด้านไปแล้ว
…………………………………………………….
สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษที่หายไปสิบกว่าวัน พอดีลงไปบินที่กระบี่ เอาคอมไปแต่ไม่เอาที่ชาร์ตไป จบข่าวเลยค่ะ แต่นี่กลับมาบ้านแล้ว วันนี้เลยรีบมาลงให้อ่านเลย ตอนนี้ก็หวานๆกันไป เป็นแฟนกันแล้ว แต่อิพี่ก็ยังคงเต๊าะว่าที่เมียได้อยู่ ชอบนักเห็นเด็กโข่งหัวแห้งๆเขิน เพราะมันดูน่ารักและตลกไปพร้อมกัน ฮา
จริงๆอีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว แต่เรื่องราวต่อจากนั้นจะไปอยู่ในตอนพิเศษ หวังว่าจะติดตามกันไปจนจบเรื่องนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นและคำทักทายที่ให้ริริมานะคะ ซาบซึ้งใจ รักที่สุดเลย
เจอกันตอนหน้านะคะในวันพรุ่งนี้นะคะ
ด้วยรัก
ริริ
หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24 (อ่าน 194495 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก