หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24

[nunda]

น่ารักกรุบกริบจริงๆ

[chaotic69]

ขอซื้อดริ้งค์พี่ปราบแทนได้มั้ยคะ 555
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน ในที่สุดน้องซ่าก็รู้ใจตัวเองเสียที หลักจากทำแม่ยกพี่ปราบ(ฮา)อย่างเราเสียน้ำตาให้หลายตอน

หวังว่าพี่ปราบจะประสบความสำเร็จในการเต๊าะเมียเด็กในเร็ววันนะคะ 

[shoi_toei]

ความเต๊าะ ว่าที่เมียของเฮียปราบบบบ

[areenart1984]

ซ่าไม่รู้หรือไง หุ่นแห้ง ๆ อย่างซ่าล่ะที่พี่ปราบชอบบบบบ 

[Ginny Jinny]

โว๊ะ..พี่ปราบมัน 

[ReiSei]

เฮ้ย คือดีมากอะนิยายเรื่องนี้ อ่านตอนแรกๆนึกว่าไม่มีอะไร แต่จริง ๆ ซ่อนอะไรไว้เต็มไปหมด ซ่ามีพัฒนาการเด่นชัดมาก พระเอกแบบพี่ปราบเนี่ยเกิดมาสมเป็นพระเอกจริง ๆ คือรักและหวังดี ให้สิ่งดีๆให้ความดูแลใส่ใจแบบทำให้ชีวิตคนอื่นดีขึ้น แบบน้องซ่ามีความคิดที่ดีขึ้นและรู้จักรักตัวเองแล้วอะ โอ้ย ผู้ชายแบบนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือนะซ่าเอ๊ย

[labelle]

ปราบทำซะสงสารซ่าเลย ไม่รู้จะต้องม้วนกลับบ้านไหม

ชอบอะ ปราบดูแลดี และซ่าก็ปรับไปเยอะ เข้าใจเยอะขึ้น

ไฟติดตลอดนะปราบนะ ขึ้นง่ายเหลือเกิน 55555

[twinmonkey0311]

 

[RiRi]

ปราบซ่า
ตอนที่28


[ซ่า]
เป็นไปตามคาดหมาย วันถัดมาเงินเดือนผมเข้า ทิปที่เอามารวมกันทั้งเดือนแล้วแบ่งตามจำนวนพนักงานเดือนนี้ได้ถึงสามพันกว่าบาท เงินเดือนอยู่กับผมไม่เกินวัน ก็โอนย้ายไปอยู่ในบัญชีของแม่ครึ่งหนึ่ง ผมต้องแบ่งเก็บไว้จ่ายค่าเทอมเทอมสุดท้ายด้วยห้าพันบาท ค่าเช่าคอนโดที่ต้องจ่ายพี่ปราบอีกสามพันบาท เท่ากับว่าเดือนนี้ผมมีใช้จนถึงสิ้นเดือนสองพันกว่าบาท

คงไม่หนักหนาอะไรเท่าไหร่ ค่ากินส่วนมากพี่ปราบออกให้ ที่จะต้องจ่ายเองก็ค่าข้าวมื้อกลางวันที่โรงเรียนวันละห้าสิบบาท ที่เหลือก็ค่ารถซึ่งพี่ปราบไปรับไปส่งตลอด มีไม่เกินสองครั้งจะได้ไปเองหรือกลับเอง สองพันกว่าบาทผมน่าจะพอใช้อยู่

“ทำอะไรอยู่ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว” พี่ปราบเดินมายืนอยู่ข้างๆผมที่นั่งคำนวณเงินอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวในคอนโดของพี่ปราบ

“ไม่มีอะไรพี่” ผมรวบกระดาษที่บวกลบรายรับรายจ่ายไว้ไม่ให้พี่ปราบเห็น ปกติผมไม่ใช่คนทำอะไรรอบคอบอย่างการทำบันทึกรายรับรายจ่าย แต่ผมคิดแค่ครั้งเดียวตอนได้เงินมาเท่านั้นว่าต้องจ่ายอะไรก่อนบ้างแล้วเหลือเท่าไหร่ที่ใช้ได้ ซึ่งเงินก็เหลือประมาณเท่านี้ตลอด เดือนที่แล้วเหลือน้อยกว่านี้ผมยังอยู่มาได้เลย

“กระดาษอะไรเอามาดูสิ” พี่ปราบแบมือขอกระดาษทดเลขในมือผม

ผมส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอก แค่เศษกระดาษอ่ะ ผมจะเอาไปทิ้งแล้ว”

“เอามาสิ เดี๋ยวกูทิ้งให้”

“ผมทิ้งเองได้” ผมเอากระดาษไปหลบข้างหลัง พี่ปราบหรี่ตามองตามมือผมทันที

“ถ้าไม่มีอะไรทำไมให้ดูไม่ได้”

“ก็...คือ...”

“เท่าที่กูเห็นเมื่อตะกี้ เงินเดือนนี้หักค่าใช้จ่ายแล้วเหลือแค่พันเดียวเองเหรอซ่า”

“สองพันกว่าบาทต่างหาก”

“...”

เหี้ยแล้ว หลุดปากได้ไงวะเนี่ยกู

ผมยิ้มแหยะๆที่โดนจับได้ ส่งกระดาษจดให้พี่ปราบที่แบมือขอหน้าเข้ม พี่ปราบหยิบกระดาษไปดู ดวงตาคมเข้มกวาดตามองตัวเลขในกระดาษไม่นานก็ขยำกระดาษนั่นทิ้งลงถังขยะ

“ค่าเทอมนี่คืออะไร ไม่ใช่ว่าต้องจ่ายไปแล้วเหรอ” พี่ปราบชี้ตัวเลขที่ผมเขียนไว้ว่าค่าเทอม ซึ่งความจริงแล้วมันต้องจ่ายตั้งแต่ก่อนเรียน แต่ที่บ้านผมไม่มีเงิน ผมเลยทำเรื่องขอผ่อนผัน

“คือตอนนั้นผมก็ไปขอเงินแม่อ่ะ แต่แม่ไม่มีเงิน ผมเลยยังไม่ได้จ่าย แต่เก็บเงินของเดือนนี้ก็พอจ่ายแล้ว วันพรุ่งนี้ก็ว่าจะเอาไปจ่าย”

พี่ปราบยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลงข้างๆผม หยิบปากกาขึ้นมาขีดฆ่าค่าเทอมกับค่าเช่าห้องของผมออก ผมชะโงกหน้าดูบนกระดาษให้ชัดๆว่าผมมองไม่ผิด แล้วเงยหน้ามองพี่ปราบส่งสายตาเป็นการขอคำตอบ

“ค่าเทอมกูจะจ่ายให้เอง ส่วนค่าเช่าห้องมึงไม่ต้องจ่ายกูแล้ว เงินที่มึงให้ที่บ้านก็เอาตามที่มึงสะดวกกูจะไม่ยุ่งส่วนนี้ แต่อย่าลืมว่าจะทำอะไรต้องดูกำลังตัวเองด้วย ที่เหลือมึงก็เก็บไว้กินไว้ใช้ ขาดเหลืออะไรก็บอกกู ห้ามปล่อยให้ตัวเองอดข้าวเด็ดขาด ไม่งั้นกูจะตีมึงจริงๆ”

ตีนี่ตีแบบไหนวะ ต้องใช้ไม้เรียวไหม?
ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่กล้ากวนตีนถาม เพราะนั่นไม่ใช่ประเด็น ที่พี่ปราบร่ายยาวมาทั้งหมดนั้น ฟังดูดีแต่ผมว่ามันไม่ถูกต้องเกินกว่าครึ่ง

“พี่จะมาจ่ายค่าเทอมให้ผมทำไม ผมเก็บเงินได้แล้ว ผมจ่ายเองได้ ส่วนค่าห้องผมก็ต้องจ่ายพี่ ผมเช่าพี่อยู่นะเว้ย จะไม่จ่ายได้ยังไง” ผมประท้วงแบบที่ไม่ต้องคิดให้เยอะ

พี่ปราบนั่งไขว้ห่างจ้องตาผมนิ่งๆ นิ้วมือเคาะกับโต๊ะเป็นจังหวะการเดินของเวลา เกือบหนึ่งนาทีพี่ปราบก็หยุดเคาะนิ้วแล้วพูดกับผมด้วยท่าทีสบายๆ

“ถ้าตอนนี้มึงยังคบกับแฟนเก่า แล้วแฟนเก่ามึงมาพักอาศัยที่ห้องด้วย ห้องที่มึงไม่ต้องจ่ายค่าเช่าไม่ต้องผ่อน มึงจะเก็บเงินค่าเช่าห้องแฟนไหม” พี่ปราบตั้งคำถามกับผม ผมก็ส่ายหน้าตอบในเสี้ยววินาที

“ไม่เก็บ”

“นั่นสิ แล้วทำไมกูต้องเก็บค่าเช่ากับมึงด้วย ในเมื่อมึงจะจ่ายหรือไม่จ่ายกูก็ไม่เดือดร้อน” ที่พี่ปราบพูดมามันก็ถูก แต่ผมไม่สบายใจเลย

“เข้าใจที่กูพูดไหม”

“เข้าใจ” ผมตอบเสียงเบา

“กูไม่ขาดเรื่องเงินทอง ไม่จำเป็นต้องรีดเลือดเอากับปู โดยเฉพาะปูตัวนี้ที่เป็นแฟนกู เข้าใจหรือยัง”

ผมพยักหน้าอีกครั้งอย่างยอมจำนนในเหตุผลของเขา

“เรื่องต่อไป ทำไมกูต้องจ่ายค่าเทอมให้มึง นอกจากเป็นแฟนมึงแล้ว ตอนนี้กูเหมือนเป็นผู้ปกครองของมึงด้วย ในเมื่อที่บ้านมึงดูแลมึงเรื่องนี้ได้ไม่ดี กูก็ถือว่าเป็นหน้าที่ของกูที่จะต้องทำ กูอายุมากกว่ามีงานมีรายได้ กูต้องดูแลมึงถูกต้องไหมครับน้องซ่า”

“แต่ถ้ามันลำบากพี่ พี่ไม่ต้องทำให้ผมขนาดนี้ก็ได้” ผมรีบบอก ผมชอบพี่ปราบ ไม่อยากเป็นภาระให้เขาต้องเหนื่อยหรือหนักใจไปมากกว่านี้

“กูบอกเมื่อไหร่ว่าลำบาก กูเต็มใจทำให้ กูบอกแล้วไงว่าอยากดูแลมึง ดูแลของกูคือทุกอย่างที่กูทำให้มึงได้ กูไม่ได้จะอวดรวยนะ แต่กูรวยกว่ามึง รายได้กูต่อเดือนคือหลักล้านเป็นขั้นต่ำ เข้าใจใช่ไหมว่าเลี้ยงมึงที่ผมแห้งตัวแค่นี้มันไม่ได้ลำบากกูเลย และค่าอาหารเลี้ยงลูกค้ามื้อๆหนึ่งที่กูต้องจ่ายแพงกว่าค่าเทอมของมึงรวมกันสามปีเสียอีก ในเมื่อกูจ่ายเงินให้คนอื่นได้ ทำไมกูจะจ่ายเงินให้แฟนกูไม่ได้ ถ้าเป็นมึง มึงจะไม่ทำแบบกูเหรอ มึงจะปล่อยให้แฟนตัวเองลำบากโดยเอาแต่ยืนมองเฉยๆหรือไง ในเมื่อมึงรู้อยู่แก่ใจว่ามึงช่วยเขาได้โดยที่มึงก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยสักนิด”

ผมเข้าใจที่พี่ปราบอธิบาย แต่ผมก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระให้เข้าโดยแท้ เพราะผมเอาแต่เป็นฝ่ายรับ ไม่ได้เป็นฝ่ายให้บ้างเลย

“อย่ารู้สึกไม่ดีที่จะรับความหวังดีจากกู” พี่ปราบดึงมือผมไปจับแล้วลูบเบาๆ

“ผมไม่เคยให้อะไรพี่เลย” ผมก้มหน้ามองมือพี่ปราบที่จับกุมมือผมไว้หลวมๆแต่มั่นคง

“แล้วมึงอยากให้อะไรกูล่ะ ถ้ามึงมีเงิน มึงอยากให้เงินกูใช้เหรอ”

ถ้าผมทำแบบนั้นผมคงจะประสาทไม่ดี เพราะถ้าผมมีเงินจริงอย่างที่พี่ปราบว่า ก็ไม่มีทางมีเท่าไหร่ปราบอยู่แล้ว

“หรือว่ามึงอยากจะส่งเสียกูเรียนต่อ บอกเลยว่ากูได้ปริญญาโทรมาสองใบแล้ว กูไม่ต้องการใบที่สามหรอกนะ และไม่ต้องการเป็นด็อกเตอร์ด้วย”

มันก็จริง

“แต่มึงเข้าใจผิดอย่างหนึ่งนะซ่า” พี่ปราบฉุดมือผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วลากผมเข้าไปใกล้ ขายาวๆของเขาแยกออกกว้างให้พอมีพื้นที่ให้ผมยื่นแทรกตัวอยู่ตรงกลาง

“มึงได้ให้บางสิ่งบางอย่างกับกูมาแล้ว นั่นก็คือใจของมึงไง ถ้ามึงไม่ได้ชอบกูเลย กูก็ยังสามารถให้ความหวังดีเหล่านี้กับมึงได้ แต่วันนี้มึงยอมรับใจตัวเองว่าชอบกู ไม่ผลักไสกู นั่นคือสิ่งที่กูต้องการและกูมีความสุข”

“...”

“แต่ถ้ามึงอยากจะให้กูมากกว่านี้ สิ่งที่กูย้ำเสมอคืออยากให้มึงเป็นเด็กดี เชื่อฟังกู และรักตัวเอง ถ้ามึงทำได้ กูจะถือว่าคือการให้ที่วิเศษที่สุด เข้าใจไหม”

ผมพยักหน้า แล้วยกมือไหวพี่ปราบ “ขอบคุณครับ”

“ด้วยความยินดี”







ในทุกๆวันที่พี่ปราบมาส่งผมที่โรงเรียน เขาจะเอารถยนต์มาส่งผม แต่ว่ารถยนต์ของเขาเสียต้องเอาเข้าศูนย์ คันอื่นก็อยู่ที่บ้านใหญ่ ซึ่งกว่าจะรอให้คนขับรถของที่บ้านเอามาส่งให้ก็เลยเวลาเรียนของผม ผมก็บอกพี่ปราบแล้วว่าผมไปโรงเรียนเองได้ แต่พี่ปราบก็ยังดึงดัน โดนให้ผมซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันหรูของเขาไปโรงเรียน วันนี้พี่ปราบเข้าไปดูอู่รถช่วงสายๆแทนพี่ริช เห็นว่าป๊าครามเข้าไปดูงานที่สำนักงานใหญ่เอง พี่ปราบเลยไม่ต้องเข้า จะเข้าทีเดียวก็ช่วงบ่ายที่ต้องเข้าประชุม

ผมชอบรถมอเตอร์ไซค์ของพี่ปราบนะ อยากลองขี่แต่ไม่อยากเป็นคนซ้อน แต่ก็ขัดอะไรไม่ได้ ได้แต่ซ้อนท้ายพี่ปราบไปเรียนในตอนเช้า

“พี่ จอดหน้าโรงเรียนนะ” ผมตะโกนลั่นหมวกกันน็อกแข่งกับลม

“อะไรนะ” พี่ปราบเอียงหน้ามามองเล็กน้อยแล้วตะโกนกลับมา

“ส่งผมหน้าโรงเรียนพอ” ผมตะโกนแทบจะสุดเสียง

“ทำไม”

“นะพี่ปราบ ผมขอร้อง”

พี่ปราบไม่ตอบ จนกระทั่งเกือบจะถึงหน้าโรงเรียน พี่ปราบก็จอดรถริมฟุตบาทห่างจากหน้าโรงเรียนผมประมาณสองร้อยเมตร ผมกระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซค์ ถอดหมวกกันน็อกส่งให้พี่ปราบ ที่กำลังทำหน้านิ่งไม่ยอมมองหน้าผม โกรธผมหรือเปล่าวะ

“ผมไปเรียนก่อนนะพี่” ผมบอก ชี้นิ้วไปทางโรงเรียน

“อืม” พี่ปราบส่งเสียงในลำคอเท่านั้น

“เย็นนี้...” ผมกำลังจะบอกว่าไม่ต้องมารับ

“เดี๋ยวกูให้คนขับรถมารับ เขาถึงแล้วเขาจะโทรหามึง”

“อ่า ครับ” เพราะพี่ปราบดูอารมณ์ไม่ดี ที่เกิดจากผม ผมก็เลยไม่อยากขัดใจเขา ได้แต่พยักหน้ารับรู้แล้วยกมือไหว้ลาก่อนเข้าโรงเรียน

ผมคิดว่าเมื่อเช้าจะไม่มีใครรู้ใครเห็นมาผมนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ผู้ชายมาโรงเรียน แต่ทันทีที่เคารพธงชาติเสร็จแล้วกลับเข้ามานั่งในห้องเรียน เพื่อนร่วมห้องที่ผมจำชื่อไม่ได้ก็เดินมานั่งตรงหน้าผม พร้อมกับเพื่อนๆของมันที่กอดคอกันยืนล้อมโต๊ะผมไว้

“อะไร” ผมถามเสียงห้วนเล็กน้อย ถึงผมจะหยุดเรียนไปหนึ่งเทอม จนทำให้ต้องมาเรียนต่อในปีนี้ แต่พวกถือว่าเป็นรุ่นน้องผมอยู่ดี แต่ไอ้พวกนี้ไม่เคยมาคุยกับผม แถบชอบมองผมด้วยสายตากวนตีน ถ้าจะบอกว่าเด็กช่างชอบตีกับเด็กต่างโรงเรียนก็ไม่ผิด แต่จริงๆคือตีได้หมดถ้ากวนตีน

“เมื่อเช้ามึงซ้อนท้ายผู้ชายคนใหม่มาเหรอวะ”

เมื่อเช้า...ผู้ชายคนใหม่?

“นั่นดิ มึงเปลี่ยนคนเลี้ยงแล้วเหรอวะ ไม่ใช่คนที่ขับรถเก๋งนี่”

“แล้วเอากับผู้ชายเป็นไงวะ มึงเสียวตูดไหม”

ตึง!

ผมลุกขึ้นถีบโต๊ะเรียนออกจากตัวก่อนจะเข้าไปกระชากคอไอ้คนที่พูดประโยคสุดท้ายแล้วต่อยปากมันไปเต็มแรง ชนิดที่เรียกว่าทีเดียวได้เลือด

“พูดเหี้ยอะไรของพวกมึงห๊ะ!” ผมตวาดออกไปด้วยความโมโห

“กูพูดเหี้ยอะไร กูพูดความจริงเว้ย” หนึ่งในนั้นเดินเข้าไปหาเรื่องผม คงแค้นใจที่ผมต่อยเพื่อนมัน เลยจะมาเอาคืน แต่ผมไวกว่า ถีบยอดอกมันให้ออกห่าง เท่านั้นเพื่อนมันก็เข้ามารุมทันที

เสียงกรี๊ดร้องของเพื่อนผู้หญิงในห้องดังระงม แต่หูหัวผมร้อนไปหมด เพื่อนคนอื่นในห้องพยายามเข้ามาห้าม อีกส่วนก็รีบปิดประตูห้องเพราะกลัวเข้ามาเห็น จับพวกผมแยกกันพวกมันก็เข้ามาถามไถ่ว่าเกิดอะไรขึ้น

“กูแค่ถามในเรื่องที่ทุกคนอยากรู้ไงว่าไอ้พัชมันขายตัวให้กระเทยจริงไหม แล้วกูก็เห็นด้วยว่าเมื่อเช้ามันมากับผู้ชายคนใหม่”

“จริงเหรอไอ้พัช”

“มึงขายตัวเหรอวะ”

“ให้ผู้ชายด้วย”

หลายต่อหลายเสียงและคำถามดังแทรกขึ้นไม่หยุด รวมทั้งสายตาที่มองผมเหมือนจะรังเกียจ ถึงจะถามเหมือนต้องการคำตอบว่าผมได้ทำเรื่องสกปรกแบบนั้นหรือไม่ แต่สายตาของพวกมันก็ตัดสินผมไปแล้ว ผมได้แต่ยืนโมโหกับคำกล่าวหาของพวกมันจนตัวสั่น

“กูไม่ได้ขายตัวเว้ย!!!” ผมตะโกนตอบความจริง แต่พวกมันก็ยังไม่เลิกสงสัย

“แต่พวกกูเห็นว่ามึงไปไหนมาไหนกับผู้ชาย มึงขึ้นคอนโดกับผู้ชายด้วย กูมีรูป เพื่อนกูส่งมาให้ดู” มันพูดแล้วควักโทรศัพท์มือถือมาส่งให้เพื่อนดู ผมไม่รู้ว่ารูปที่มันว่าเป็นแบบไหน แต่พวกผู้ชายในห้องที่ดูแล้วก็เงยหน้ามองผมด้วยแววตารังเกียจ จนผมทนไม่ไหวต้องไปแย่งมาดู

นี่มัน...เหี้ยเอ้ย

รูปในโทรศัพท์เป็นรูปที่พี่ปราบกอดเอวผมขึ้นคอนโด มันคงไม่มีอะไร ถ้าตอนนั้นพี่ปราบไม่ได้จูบเข้าที่แก้มผม ผมจำได้ว่าวันนั้นกลับไปจากไปวิ่งที่สวนสาธารณะ เป็นวันแรงที่ผมวิ่งเกือบหนึ่งชั่วโมง แก้มผมเลยแดง พี่ปราบเห็นก็บอกว่าหมั่นเขียวเลยกดจูบที่แก้มผมเร็วๆเพียงเสี้ยววินาที ไม่คิดว่าจะมีคนถ่ายไว้ได้ และไอ้คนที่ถ่ายก็ดันใกล้ตัวเหลือเกิน

มือของผมกำโทรศัพท์แน่นจนมันแทบจะแหลกคามือ แต่เจ้าของมันเข้ามาแย่งไปได้ก่อนที่ผมจะเขวี้ยงทิ้งลงพื้น

“ไงมึง ถึงกับแก้ตัวไม่ออกเลย ยอมรับมาเถอะว่ามึงหันตูดให้ผู้ชายเอานะ โคตรไร้ศักดิ์ศรีเลยวะ”

“ไอ้เหี้ยเอ้ย!”

เส้นความอดทนของผมขาดสะบั้นไม่เป็นชิ้นดี กระโจนตัวเข้าใส่ไอ้คนที่มันพูดจาหมาๆใส่ผม ผมซัดหน้ามันครั้งแล้วครั้งเล่า โมโหหน้ามืดจนไม่สนใจสิ่งรอบตัว แม้แต่ต้องที่ตัวเองโดนต่อยโดนเตะผมก็ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด กลับกันความเจ็บนั้นมันฝังลงไปบนหัวใจที่ไม่ได้เจ็บมานาน

และกว่าผมจะสงบสติอารมณ์ที่ร้อนเป็นไฟได้ ก็ตอนที่ครูมาจับแยกและส่งตัวผมไปที่ห้องปกครอง พร้อมทั้งโดนโทรเรียกผู้ปกครองมารับฟังความผิดของผมด้วย

ระหว่างที่รอให้พี่แนนมา ครูส่งผมไปทำแผลที่ห้องพยาบาล ทำแผลเสร็จก็ให้กลับมานั่งที่ห้องปกครอง ผมก็โดนซักถามว่าทำไมถึงมีเรื่องกัน แต่ผมไม่พูดอะไรออกไป ไม่ว่าครูจะถามยังไงผมก็ไม่พูด จนกระทั่งไอ้เหี้ยนั่นฟ้องครูว่าผมทำร้ายร่างกายมัน และผมทำเสียชื่อเสียงของโรงเรียนเพราะผมขายตัว ทำเอาผมเดือดปุดจนเกือบจะซัดมันอีกรอบ ถ้าไม่ติดว่าครูผู้ชายอีกคนห้ามเอาไว้ก่อน

“ที่นายธนัชพูดจริงเหรอเปล่า”

“ผมไม่ได้ทำ” ผมพูดแล้วทำตาขวางใส่ไอ้ธนัชที่ผมเพิ่งจะรู้ชื่อมันเมื่อครูพูด

“นายธนัชไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน” ครูหันไปซักไซ้เอาความกับมัน

“ผมมีหลักฐานนะครู ครูดูนี่” มันส่งรูปในโทรศัพท์ให้ครูดู พอครูดูแล้วก็เงยขึ้นจากโทรศัพท์มองหน้าผมซ้ำสองครั้ง

“นี่มันเธอหรือเปล่าพัชรกานต์”

ผมยืนกำหมัดแน่น ไม่อยากจะตอบอะไร แต่พอครูถามซ้ำรอบสองผมก็จำต้องพยักหน้าตอบ

“งั้นเธออธิบายมาสิว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เธอได้ทำแบบที่นายธนัชพูดหรือเปล่า ห้ามโกหกครู เรื่องนี้ร้ายแรงมากถึงขั้นถูกไล่ออกได้ เข้าใจใช่ไหม”

ผมเงยหน้ามองครูด้วยความตกใจ ทำไมถึงต้องไล่ออก ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมแค่มีแฟน แค่แฟนผมเป็นผู้ชายเท่านั้น

“ผมไม่ได้ขายตัว ผมพูดความจริง” ผมกัดฟันตอบ

“แล้วผู้ชายในภาพนี้คือใคร ทำไมถึงกอดจูบกันแบบนี้”

“...”

“ตอบครูมาเดี๋ยวนี้พัชรกานต์”

“เขา...”

ก๊อกๆๆ

“ขออนุญาตค่ะอาจารย์ ผู้ปกครองของธนัชและพัชรกานต์มาถึงแล้วค่ะ”

ผมยังไม่ทันได้ตอบและคิดว่าจะไม่ตอบอะไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามมาด้วยพี่แนนที่เดินเข้ามาก่อนพ่อของไอ้ธนัช สิ่งแรกที่เห็นคือสีหน้าและแววตาที่เหนื่อยหน่ายปนโมโหของพี่แนนที่มองจ้องมายังผม ผมเลือกที่จะเบือนหน้าหนีไม่อยากมองเห็น

“สวัสดีครับคุณพ่อของธนัช แล้วก็คุณแม่ของพัชรกานต์ ที่ผมต้องเรียกมาในวันนี้ต้องขอโทษที่รบกวนนะครับ แต่ว่าพวกเขาสองคนทะเลาะต่อยตีกันในโรงเรียน จนทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บและเกิดความเสียหายต่อข้าวของของโรงเรียน เลยต้องรบกวนเรียกให้มารับฟังน่ะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ” พ่อของไอ้ธนัชพูดเหมือนไม่ใส่ใจ

“แล้วเกิดเรื่องได้ยังไงเหรอคะ” พี่แนนเป็นฝ่ายถามคุณครูก่อน

จากนั้นเรื่องราวต่างๆก็ถูกเล่าให้ผู้ปกครองทั้งสองคนฟัง พ่อไอ้ธนัชนั่งฟังเฉยๆ ไม่รับรู้ไม่หือไม่อือ เหมือนฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ในขณะที่พี่แนนคอยแต่จะมองผมด้วยความตำหนิ จวบจนคุณครูเล่าจบพี่แนนก็หันมาถามผม

“ได้ทำแบบที่ครูเขาว่าไหม”

ต่อให้อยากเดาว่าสิ่งที่พี่แนนจะพูดกับผมคืออะไร แต่ผมก็ไม่เคยเดาถูก รู้แค่ว่ามันจะต้องไม่ใช่คำพูดที่ดี แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะกล้าถามผมแบบนี้

ผมขายตัวจริงไหม เรื่องแค่นี้ยังต้องถามผมอีกเหรอ

เพราะไม่ได้เลี้ยงดูผมมากับมือ ถึงได้ไม่รู้ใช่ไหมว่าผมเป็นคนยังไง

ถ้าผมปล่อยมือที่จิกกำแน่นอยู่ในตอนนี้ เลือดจะต้องไหลออกมาแน่ๆ ซึ่งผมก็ได้แต่กำมันเอาไว้ ไม่ให้เลือดมันไหลออกมา

“ว่าไง ทำไมไม่ตอบ” พี่แนนถามย้ำ ผมเงยหน้ามองหน้าคุณครูอย่างแน่นแน่ ไม่หันไปมองหน้าพี่แนน ตอบคำถามของทุกคนด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่น

“ผมไม่ได้ขายตัว ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”

ผมแค่รักเขา ผมไม่ผิด

“ต้องขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะครับ ก็คงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ยังไงก็คงจะต้องลงโทษให้ทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์หลังเลิกเรียนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์นะครับ”

“ลงโทษได้ตามที่คุณครูเห็นสมควรเลยค่ะ” พี่แนนหันไปพูดกับครู

“ตามนั้นครับครู ถ้าจบเรื่องแล้วผมไปนะ” พ่อของไอ้ธนัชโบกมือหนึ่งทีแล้วเดินออกไปเลย

คุณครูแยกย้ายกลับไปทำงานของตัวเอง ไอ้ธนัชก็หายไปแล้ว ตรงนี้เหลือเพียงแค่ผมกับพี่แนนสองคนเท่านั้น ผมอยากจะเดินหนีแต่เท้ามันก็ไม่ขยับ ผมแค่หวังว่าพี่แนนจะหันหลังแล้วเดินออกไป ไม่ต้องพูดอะไรอย่างพ่อไอ้ธนัชก็คงดี แต่สิ่งที่ผมหวังมันก็เป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆ ถ้ามีโอกาสที่จะได้ด่าว่าผม พี่แนนก็ทำเสมอ

“นึกว่าเอ็งไม่ก่อเรื่องแล้วนะซ่า วางใจหน่อยไม่ได้เรื่องก็มาตลอด”

ผมฟังแล้วก็ได้แต่แสยะยิ้มมุมปาก

“ดูสิว่าแม่จะต้องจะเสียเวลาขนาดไหน ขอลาออกมาก่อนเวลางานเนี่ยมันโดนหักเงิน งานก็ไม่เสร็จ”

“...”

“แล้วมันยังไง กับรุ่นพี่ที่หอมแก้มกันในรูป”

“ไม่มีอะไร” ผมตอบปัดๆไป คิดว่าพี่แนนไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้

“มันจะไม่มีอะไรได้ยังไง มึงคบกับผู้ชายอยู่เหรอ”

“...”

“มึงกลายเป็นเกย์เป็นตุ๊ดไปแล้วเหรอไง”

“เรื่องของผมน่า” ผมส่ายหัวด้วยความเซ็ง ทำไมเขาไม่กลับๆไปสักที ไหนบอกว่าเสียเวลานักหนาไม่ใช่เหรอไง

“เอ็งอย่ามาพูดกับแม่แบบนี้นะซ่า”

ผมได้แต่เม้มปากแน่น

“สรุปเอ็งคบรุ่นพี่เอ็งที่เป็นผู้ชายใช่ไหม ทำไมเอ็งไปคบกับเขาได้ หรือว่าเอ็งทำแบบที่เพื่อนพูด”

“ผมไม่ได้ทำ!” จะต้องให้พูดสักกี่ครั้งถึงจะเชื่อวะ เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ

“งั้นทำไมเอ็งไปคบกับเขาได้ เอ็งชอบผู้หญิงไม่ใช่หรือไง”

“...”

“กูล่ะเบื่อ คบกับผู้หญิงมึงก็มีปัญหาต่อยตี คบกับผู้ชายก็มีปัญหาต่อยตี แม่ว่ามึงไม่ต้องมีหรอกความรักนะ เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่าไหม จะได้ไม่ต้องสร้างแต่เรื่องสร้างแต่ปัญหา”

ความอดทนผมได้หมดลงแล้ว ผมหันหลังให้พี่แนนทันที พร้อมกับพูดสิ่งที่ใจคิดออกมา

“พี่แนนไม่ต้องยุ่งเรื่องของผมหรอก ขอโทษที่ครั้งที่ต้องรบกวน ต่อไปนี้ผมจะไม่สร้างปัญหาให้แล้ว พี่แนนวางใจได้”





(ต่อด้านล่าง)

[RiRi]

นับตั้งแต่วันนั้น คนในโรงเรียนก็ผมมองแปลกๆ มองแล้วก็เอาไปพูดซุบซิบนินทา หนักหน่อยก็เดินเข้ามาล้อเลียนเรื่องที่ผมคบกับผู้ชาย เพื่อนผมที่เรียนปวส.ไปแล้วก็รู้เรื่องเมื่อไม่นานมานี้ พวกมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ บอกจะไปเอาเรื่องคนที่มันปล่อยข่าว แต่ผมเพิ่งจะพ้นช่วงบำเพ็ญประโยชน์มา ไม่อยากมีเรื่องมีราวอีกก็ได้แต่ห้ามพวกมัน

เรื่องที่เกิดขึ้นพี่ปราบยังไม่รู้เรื่อง แต่เขาเห็นร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้าผมแล้วถามว่าไปมีเรื่องกับใครมา บอกว่ามีเรื่องกับเพื่อนต่างโรงเรียนไม่ได้แน่ เพราะพี่ปราบไปรับไปส่งผมเองตลอด ถ้าเขาไม่ว่างก็ให้คนขับรถมารับ ทำให้ผมต้องตอบไปตามความจริงว่ามีเรื่องกับเพื่อนในห้องเรียน เพื่อนมันกวนตีนก็เลยต่อยกัน พี่ปราบไม่ได้ว่าไม่ได้ถามอะไรมากมาก สิ่งเดียวที่ถามคือว่า

‘มึงกับมัน ใครเจ็บกว่ากัน’

‘มัน’

‘ดี ถ้ามึงเจ็บกว่า วันหยุดกูจะซ้อมมึง’

สงสัยไหมว่าซ้อมของพี่ปราบคืออะไร เพราะต่อให้ผมบอกว่าผมเจ็บน้อยกว่าไอ้นั้น พี่ปราบก็ยังลากผมไปโรงฝึกเพื่อเรียนมวยกับคาราเต้อย่างจริงจัง

อีกแค่เดือนกว่าๆผมก็จะเรียนจบแล้ว ผมไม่อยากสร้างปัญหาอะไรอีก ถ้าพวกในโรงเรียนไม่ทำให้ความอดทนของผมหมดลง ผมจะก้มหน้ากัดฟันเรียน

อีกทางหนึ่งที่ผมคิดว่าจะช่วยให้ชีวิตผมในโรงเรียนสงบลง ก็คือให้พี่ปราบเลิกไปรับไปส่งผมที่โรงเรียน เพราะว่าตอนนี้ผมเหมือนกลายเป็นตัวตลกในโรงเรียนให้ทุกคนมองแล้วพูดล้อ ด่าว่าผมขายตูดบ้าง ถามว่าผมเป็นผัวหรือเมียบ้าง ลามไปยังถามว่าผมคบกับกระเทยที่แก่กว่าผมหลายปี สารพัดคำพูดต่ำๆที่พวกมันจะหยิบมาล้อเลียนผมได้พวกมันก็ทำ

ผมอยากจะต้องพวกมันให้เลือดกบปากให้หมด แต่หน้าพี่ปราบก็ลอยมาทุกครั้ง ผมไม่อยากทำให้พี่ปราบผิดหวังในตัวผม แม้ว่าความอดทนจะเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมากก็ตาม

วันนี้ผมฝืนตื่นนอนก่อนพี่ปราบ คิดไว้แล้วว่าจะต้องไปโรงเรียนเองให้ได้ ผมคิดว่าผมทำอะไรไวแล้ว ต่างจากพี่ปราบที่จะค่อนข้างพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัว แต่วันนี้พี่ปราบก็ทำเวลาได้ค่อนข้างดี เขาอาบน้ำเสร็จทันผมที่กำลังจะออกจากห้อง

“พี่ปราบ ผมไปเรียนก่อนนะ” ผมบอกโดยไม่มองหน้า รีบหยิบกระเป๋าเป้เตรียมออกจากห้อง

“เดี๋ยว จะรีบไปไหน กูแต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้วเนี่ย” พี่ปราบเดินมาดึงแขนผมไว้ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ผ้าเช็ดตัวพันเอว

“วันนี้พี่ไม่ต้องไปส่งผมหรอก เดี๋ยวผมไปเอง” ผมปั้นหน้าเริงร่า แต่ใจกลับเต้นแรง เหมือนผมกำลังแอบทำความผิด แต่มันไม่ใช่ ผมแค่อยากไปโรงเรียนเอง

“กูจะไปส่ง วันนี้กูไม่ติดธุระอะไรช่วงเช้าอยู่แล้ว”

“ไม่เป็นไรจริงๆพี่ ผมไปได้”

“มึงคงไม่ได้ปฏิเสธเพราะเกรงใจใช่ไหม”

“เอ่อ เปล่าพี่ คือผมไม่อยากให้พี่ย้อนไปย้อนมา”

“แต่กูเต็มใจ”

ผมแพ้ให้คำนี้ทุกที วันนี้เลยเป็นอีกวันที่พี่ปราบมาส่งผม โดยที่ผมขัดหรือแย้งอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ยอมให้พี่ปราบขับรถมาส่งที่โรงเรียน พี่ปราบยังคงขับรถเข้ามาจอดในโรงเรียนเหมือนเดิม แต่วันนี้พิเศษกว่าทุกวันจนทำให้ผมเกือบจะตะโกนร้องเย้ออกมา เพราะพี่ปราบบอกว่าวันนี้จะให้ผมกลับเอง น่าจะอยู่ประชุมยาวไม่ว่างมารับ ส่วนคนขับรถลากลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน จากที่อารมณ์หม่นๆผมก็ยิ้มออกได้

“ตั้งใจเรียนนะ”

“ครับ ผมไปเรียนละ” ผมยกมือไหว้อย่างทุกครั้ง แล้วลงจากรถ

ทันทีที่ก้าวขาเหยียบพื้น ทุกสายตาที่อยู่ใกล้ก็จับจ้องผมเป็นตาเดียว ผมสูดลมหายใจแล้วก้มหน้ามองเท้า เดินไปข้างหน้าโดยไม่คิดจะมองใครทั้งสิ้น ทำเป็นไม่ใส่ใจคำพูดเสียดสีที่ลอยมาตามลมหลังจากที่พี่ปราบขับรถออกไป

อดทนไว้ไอ้ซ่า อีกไม่นานมึงก็จะเรียนจบแล้วไม่ต้องเจอพวกเหี้ยพวกนี้อีกแล้ว

มีเพียงช่วงเที่ยงท่านั้นที่ผมสามารถหายใจได้เป็นปกติเมื่ออยู่กับเพื่อนของตัวเอง มันทำให้ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวหรือแปลกแยก พวกมันก็เหมือนจะเข้าใจว่าผมรู้สึกไม่ดี ตลอดช่วงพักเที่ยงไอ้กานกับไอ้นุ๊กพยายามสรรหาเรื่องตลกมาเล่าให้ผมหัวเราะ ซึ่งก็ขำบ้างไม่ขำบ้างปนกันไป ไอ้หวายที่ชอบตีกับผมก็เลิกหาเรื่องมาเอาอกเอาจนผมจนน่าขนลุก ไอ้ตูนไม่ต้องทำอะไร ใครพูดทำนองล้อผม ไอ้นี่เดินเขาใส่ก่อนเลย ด้วยความเป็นรุ่นพี่ของพวกมัน ทำให้ไอ้พวกปีต่ำๆกว่าที่ใจกล้าพูดถากถางเรื่องของผมหัวหดกันได้ช่วงระยะเวลาหนึ่ง

ถึงพวกมันจะดูขาดๆเกินๆไปบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตผม และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าเวลาเรียนผมได้เรียนกับพวกมัน แต่มันก็เป็นไปไม้ได้ แต่ก็ไม่ได้เสียใจที่ผมต้องขาดเรียนไปบวช ยังไงการบวชก็เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตผมได้มาก นับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ผมจะมีในชีวิตนี้

ทันทีที่เสียงออดคาบสุดท้ายดังขึ้น ผมก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องทันที แต่ความเร็วของผมก็ช้ากว่าหมาในปากของไอ้ธนัช

“จะรีบไปให้ผัวแหย่ตูดหรือไงมึง ฮ่าๆๆๆๆ”

ผมอยากจะเดินกลับไปซ้ำแผลเก่าให้มันอีกรอบ แต่ก็ทำได้แต่รีบเดินออกจากโรงเรียนให้เร็วที่สุด

เพราะวันนี้ได้กลับบ้านเอง ผมก็เลยขอเตร็ดเตร่เดินเที่ยวเล่นในตลาดใกล้ๆโรงเรียน หลายวันมานี้พี่ปราบทำกับข้าวให้ผมทานตลอด ไม่ก็ขับรถออกไปหากินเอาที่ร้านอาหาร แต่วันนี้ผมอยากดูแลพี่ปราบบ้าง แต่จะให้ผมกำกับข้าวก็คงเป็นไปไม่ได้ ทำได้แค่ซื้อแกงถุงเท่านั้น แต่ร้านที่ผมจะไปซื้อเนี่ยเด็ดมาก อร่อยมากด้วย ราคาแพงหน่อย ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยซื้อ เพราะถุงหนึ่งมันห้าสิบหกสิบบาทต่อถุง ถ้าเป็นพวกปลาหรืออาหารทะเลก็แปดสิบถึงร้อย ถ้าซื้อกินเองผมก็เสียดายเงิน แต่กับพี่ปราบผมอยากให้เขากินของอร่อยๆดีๆ จะได้ไม่ท้องเสีย

แต่ร้านที่ว่าอยู่ในซอยเล็กๆท้ายตลาดสด และคิวรอซื้อเยอะมาก แต่ผมก็รอจนได้กับข้าวมาสี่อย่าง แต่ละอย่างเป็นของโปรดพี่ปราบทั้งนั้น

ซื้อเสร็จผมก็เตรียมจะกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอโจทย์เก่าระหว่างทางที่กำลังจะเดินออกจากซอยเล็ก โจทย์ที่ว่าก็คือแฟนใหม่ของพลอย ที่ไม่รู้ยังคบกันอยู่หรือเปล่า

ไอ้ปาร์ค

“ไงมึง ไม่เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่ที่กูแย่งเมียมึงมา”

ผมยืนประจันหน้ากับมัน มองหน้ามันนิ่งๆไม่คิดจะพูดอะไร

“ว่าแต่พลอยเป็นไงบ้างวะ กูเขี่ยทิ้งไปแล้ว มันกลับไปซบอกมึงหรือยัง”

“...”

“แต่ก็คงไม่ เพราะกูได้ข่าวมาว่า เดี๋ยวนี้มึงหันไปหันหลังยื่นตูดให้กระเทยเอาแล้วเหรอวะ”

ดวงตาของผมวาวโรจน์ขึ้นทันทีจนตัวเองรู้สึกได้ กล้ามเนื้อบนร่างกายที่มีมากกว่าแต่ก่อนหดตัวเข้าหากันเมื่อผมกำมือทั้งสองข้างแน่น

“ไอ้กระเทยนั้นมันให้เงินมึงหนักเหรอวะ ถึงได้ยอมนอนอ้าขาให้ตัวผู้เอาแล้ว”

“...”

“ตูดมึงนี่ขายครั้งละกี่บาทวะ ให้กูบอกเพื่อนกูให้ไหม เผื่อมึงจะได้มีรายได้เพิ่มขึ้น”

ไม่ต้องรอให้มันพูดจบ ผมปาถุงกับข้าวในมือใส่หน้าไอ้ปาร์คทีเดียวสี่ถุง น้ำแกงที่ยังร้อนๆลวกหน้ามันเละเทะไปหมด ไม่รอให้มันตั้งตัว ผมจับแขนมันได้ก็เหวี่ยงตัวมันกระแทกพื้นดังอั๊ก ทุกกระบวนท่าไม่ว่าจะมวยไทยหรือเทควันโด ผมงัดออกมาใช้เท่าที่พี่ปราบเคยสอน

ทั้งความแค้นก่อนหน้าและตอนนี้ ผมใส่คืนมันไม่ยั้ง จนมันไม่มีแรงจะพูดจาหมาๆได้อีกผมถึงได้หยุดมือ แล้วเดินจากมาเพื่อกลับคอนโด

ถึงผมจะได้ระบายความอัดอั้นที่สะสมมาทั้งหมดกับไอ้ปาร์ค แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่พอ ผมยังรู้สึกเจ็บแน่นในอก จะหายใจเข้าออกแต่ละทีมันแสนยากเย็น ทุกคำพูดดูถูกที่เอ่ยถึงผมกับพี่ปราบตะโกนก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด และผมไม่สามารถมีความสุขกับสถานการณ์ในตอนนี้ได้ แม้ว่าพี่ปราบจะยืนอยู่ตรงหน้าผม ผมก็ไม่สามารถยิ้มได้อย่างเคย

ทำไมวะ แค่ชอบผู้ชายที่เขารักและดีกับผม มันทำให้ผมน่ารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอไง

หรือสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้มันจะเป็นสิ่งที่ผิด

แค่อยากมีใครที่รักผมจริงๆในชีวิต มันผิดมากเลยใช่ไหม









..............................................................
สวัสดีค่ะ
อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกยังไงบ้างเอ่ย เห็นหวานๆกับหลายตอนที่ผ่านมา (?) ก็กลัวว่าจะเลี่ยน เลยเอาต้มมะระมาให้กินแก้เลี่ยนสักหน่อย จะได้ไม่เบื่อกัน (หรา) 
ตอนหน้าพี่ปราบจะเป็นฝ่ายออกมาพูดความในใจบ้างนะคะ เราเห็นนะว่าทุกคนอยากได้พี่ปราบกันมากมายเหลือเกิน ไปขอน้องซ่าเอาแล้วกันนะ แต่ไม่รู้ว่ามันจะให้หรือเปล่านะ เห็นเงียบๆแบบนี้ ขี้หวงอยู่นะยู ฮ่าๆๆๆ 
มีคนบอกว่าไม่อยากให้จบไวเลย เอาจริงๆไม่กี่ตอนของริริ มันก็หลายตอนอยู่นะ เอาเป็นว่ารออ่านเอาแล้วกันค่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ ม๊วฟฟฟฟ 
พรุ่งนี้ถ้าไฟลท์ไม่ดีเลย์จนดึกดื่นค่ำมืด ริริจะมาลงตอนต่อไปให้เลยนะคะ แต่ถ้ากลับมาไม่ทัน ก็รออ่านวันถัดไปค่ะ
ใครที่เพิ่งแวะเข้ามาอ่านไหม กราบสวัสดีไว้ ณ ที่นี้นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและทุกคอมเม้มที่เม้นเข้ามาหวีดร้องความเป็นหลัวแห่งชาติของพี่ปราบนะคะ ปลื้มปลิ่ม 
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
บ๊ายบายยยยย 

[idoloveyou555]

นักเรียนโรงเรียนนี้ ทำไมเหมือนไปอยู่หลังเขามาเลยอ่ะ 

[songte]

เฮ้อ เกิดเป๊นซ่านี่ไม่ง่ายเลย เหมือนจะดีหวานแป้บๆ เรื่องเข้ามาอีกแล้ว
เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกับพี่ปราบอีกชัวๆ

[areenart1984]

จริง ๆ ในชีวิตจริง มันก็มีทั้งคนที่รับได้และรับไม่ได้ในเรื่องแบบนี้ คิดว่าซ่าคงจะผ่านปัญหานี้ไปได้ เอาใจช่วยนะ 

[B52]

จะให้ซ่ามีความสุขแบบตลอดรอดฝั่งเลยไม่ได้ใช่ไหม

[chaotic69]

ซ่าเอ้ยยย เหนื่อยใจแทนจริงๆ พี่ปราบโอ๋น้องหน่อยเร๊ววว

[ซีเนียร์]

สู้ ๆ นะซ่า.

ผ่านมันไปให้ได้ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นักเรียนช่างห้องซ่า ไม่มีจิตสำนึก เรื่องการเคารพสิทธิส่วนบุคคล
เข้าใจไปเอง คิดเองเออเอง แล้วมาประนาม เหยียดหยาม ดูถูก
จริงหรือไม่จริงก็แสดงท่าทางดูถูก เยาะเย้ยตามๆกัน
ทั้งที่เขาไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้เลย
คิดแต่ว่าความคิดของตัวเองถูกฝ่ายเดียว ตลก ประสาททททททท

สงสารซ่า พยายามอดทนก็แล้ว
แม่ที่ไม่ได้เลี้ยงก็มีแต่ตำหนิ
ดีนะที่ซ่า พยายามเรียนจนจบ

ไอ้ปาร์ค ปากหมา ทำตัวเลวยังมายุ่งกับซ่า
ถูกซ่าเอาคืนย้อนหลังซะ สมกับความเลวจริงๆ 
แต่ซ่ายังจิตใจไม่สงบนี่สิ 
พี่ปราบ ช่วยซ่าหน่อย 
       
 

[labelle]

ขอแค่ซ่าไม่เอาเรื่องนี้มาทำร้ายตัวเองกับปราบก็พอ
ขอให้ซ่าผ่านไปให้ได้ ถ้าซ่าอยากมีความสุข ต้องแคร์ตัวเองก่อน
ซ่าน่าจะคุยกับปราบนะ

คนรับได้ไม่ได้ กับคนปากเสียกวนต่อมอะ มันไม่ต่างกัน
เพราะสุดท้ายก็มีคำพูดว่าร้ายเหมือนกัน

[JokerGirl]

ซ่าไม่น่าเจอพวกเด็กเวรนี่เลย ความคิดต่ำไม่อยากเห็นคนอื่นมีความสุข อย่าไปสนใจเลยปล่อยๆไปอดทนเรียนอีกนิดเดียวก็จะจบแล้ว สู้ๆ ลูก

[fc_fic]

 

[ReiSei]

ฮืออออ ชีวิตมีแต่มารผจญ อดทนนะซ่า วันนึงซ่าจะมีชีวิตที่ดีขึ้น  อย่างตอนซ่าจะไปบวชแล้วใจมันร้อนรุ่ม พี่ปราบมาช่วยดึงสติไว้ ซีนนี้เราขนลุกเลย เราเชื่อว่าอีเว้นนี้ซ่ากับพี่ปราบก็จะผ่านไปได้เหมือนกัน  จับมือกันแน่น ๆ ก็พอนะ 

[Ginny Jinny]

 

[aiyuki]

ซ่าดูถูกตัวเองจนชิน แล้วก็แคร์คนอื่นมากเกินไป

[kitty08]

สงสารซ่า เข้าใจได้น่ะยิ่งสังคมแคบเรื่องรักเพศเดียวกันก้อจะยิ่งถูกจับตามอง พี่ปราบน่าจะรู้แหละแต่คงอยากให้ซ่ารับมือกับปัญหาดู

[เสพศิลป์]

รอตอนหวาน เฮอะ

[maemix]

พี่ปราบช่วยน้องด้วย

[Tiffany]

เรื่องนี้น้องซ่าคงต้องให้พี่ปราบช่วยจัดการแล้วหล่ะ

[nunda]

ไอ้เด็กโรงเรียนนี้แม่งดักดานมาก โลกเขาไปถึงไหนกันแล้ว ฆวย!!!

[loveaaa_somsak]

ซ่าต้องคุยกับพี่ปราบ เชื่อใจพี่เขาหน่อย

[shoi_toei]

หนักใจแทนซ่าจังงงง