ปราบซ่า
ตอนที่30
[ซ่า]
ผมเตรียมใจและทำใจได้แล้วว่า ถ้าใครจะนินทาเรื่องที่ผมคบกับพี่ปราบหรือแม้แต่ข่าวลือที่ว่าผมขายตัวให้เสี่ยแก่หลายต่อหลายคน ผมก็จะไม่สนใจ และจะไม่รู้สึกอะไรกับมัน เพราะผมไม่ได้ทำแบบที่คนพวกนั้นพูด และพี่ปราบได้ให้คำยืนยันกับผมแล้วว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ผิด
ผมจะไม่สนใจคำพูดของคนอื่นอีกแล้ว ชีวิตนี้ผมมีแค่พี่ปราบคนเดียวก็พอ
แต่ไม่คิดว่าเรื่องของผมมันจะเงียบเร็วขนาดนี้ ผมทำความเข้าใจกับพี่ปราบผ่านไปไม่ถึงสองวัน ทุกคนก็ไม่ค่อยจะสนใจผมเหมือนก่อนหน้า มีมองมาบ้าง แต่พอผมกวาดสายตาไปมองทุกคนก็รีบหลบตา ยิ่งพวกไอ้ธนัชที่หยุดเรียนไปสามวัน กลับมาอีกทีพร้อมใบหน้าที่บวมเขียวและช้ำ ดูก็รู้ว่าโดนยำตีนมา แต่ผมว่าไม่แปลกหรอก ปากหมาและกวนตีนอย่างมันคงไปเจอคนจริงเล่นงานเข้า ถึงกับเปรี้ยวไม่ออก แม้แต่ผมที่มันชอบมาล้อเลียนมันก็เงียบไม่กล้าแม้แต่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ผมแค่ต้องการมาเรียนให้มันจบๆ แล้วผมจะได้ไม่ต้องมาเจอไอ้พวกนี้อีก
วันหยุดวันเสาร์นี้ พี่ปราบปลุกผมแต่เช้า บอกว่าจะพาไปเล่นที่บ้าน ผมนอนคว่ำหน้าซุกหน้าลงกับหมอน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสี่ เลิกงานแล้วอาเจก็ชวนเด็กๆในร้านนั่งดื่มนั่งกินกันก่อนกลับ ผมเองก็ดื่มไปไม่น้อย กลับถึงห้องได้ก็หลับเป็นตาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนได้ยังไง
“ทำไมยังไม่ตื่น” พี่ปราบที่อาบน้ำเสร็จแล้ว สวมกางเกงยีนส์แค่ตัวเดียวเสื้อยังไม่ใส่ นั่งลงบนเตียงข้างๆผม สะบัดผ้านวมที่คลุมหัวผมออกให้ได้เจอกับแสงแดดที่แยงตาจนต้องหันหน้าหนี
“ผมเวียนหัว” ผมตอบ แต่ง่วงมากกว่า
“ก็ตื่นไปอาบน้ำ จะได้สดชื่น” พี่ปราบวางมือลูบตั้งแต่หัวลงไปถึงกลางหลัง และไม่หยุดอยู่แค่นั้น มือใหญ่ค่อยๆลากลงต่ำจนถึงก้นทั้งสองก้อนแล้วลูบเล่น
“พี่ปราบ อย่าลูบ” ผมบอกเสียงอู้อี้
“ก้นงอนเหมือนกันนะเนี่ย” ลูบไม่พอยังจะตีเล่นด้วย ถูกก่อกวนมากๆผมก็เลยต้องจำใจลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังง่วงแบบสุดๆ หนังตาหนักอึ้งจนลืมตาได้แค่ข้างเดียว
“อย่าทำหน้าบึ้งน่า กูจะพาไปกินข้าวที่บ้าน” พี่ปราบดึงผมให้ลุกออกจากเตียง ดันหลังเข้าห้องน้ำ
“พี่ปราบ มันเพิ่งหกโมงเช้า” ผมแอบเห็นนาฬิกาเมื่อตะกี้
“ก็ไปกินข้าวเช้าบ้านกูไง”
“ข้าวเที่ยงไม่ได้เหรอ ขอผมนอนต่ออีกนิด” ผมต่อรองแล้วหมุนตัวเตรียมเดินกลับไปนอน แต่ไปไหนไม่ได้ เพราะมีคนตัวใหญ่กว่ายืนขวางอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
วันนี้สามมื้อจะกินข้าวที่บ้านกู เพราะว่าคืนนี้เราจะไปนอนที่บ้านกูกัน”
“แต่ผมทำงานนะพี่”
“วันนี้ไม่ทำ อาเจก็ไม่เข้าร้าน เพราะบ้านกูนัดรวมญาติกันวันนี้”
“ผมว่าผมไม่ง่วงล่ะ ตื่นเต็มตาเลย นัดรวมญาตินี่คืออะไร ผมควรกังวลไหม ควรสิเนอะ และสีหน้าผมแสดงออกไปก่อนความคิด พี่ปราบเลยขยับเข้ามานวดที่หว่างคิ้วให้ผม
“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า ป๊า พ่อ พี่ริช พี่เค้ก อาเจ มึงเคยเจอพวกเขาหมดแล้ว ที่จะมีเพิ่งเข้ามาก็ลุงสอง ถ้ามึงเข้ากับอาเจได้ มึงเข้ากับลุงสองได้แน่ รายนี้อัธยาศัยดีโคตรๆ จริงๆครอบครัวกูยังมีอีกสองคน ป๋าคาร์ลอสกับพี่เลโอ แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่อิตาลี ครั้งก่อนที่กูไปอิตาลีกูก็ไปพักกับเขา แต่เดี๋ยวอีกสองเดือนก็จะกลับมาไทยละ ถึงตอนนั้นกูจะพามึงไปเจอ”
ผมยืนแปรงฟันไปฟังพี่ปราบเล่าไปด้วย เท่ากับว่าคนที่ผมต้องไปรู้จักเพิ่มก็คือคนที่ชื่อลุงสอง กับอาเจผมไม่เกร็งเพราะคุ้นเคยกันแล้ว กับพี่เค้กพี่ริชผมก็เฉยๆ พี่ทั้งสองใจดีมากๆ อยู่ด้วยแล้วไม่ค่อยเกร็ง แต่ป๊ากับพ่อของพี่ปราบ ผมเคยเจอแค่ครั้งสองครั้ง ยังไม่เคยได้พูดอะไรกันมากนัก ไม่รู้ว่าทั้งพ่อพี่ปราบทั้งสองคนจะชอบผมไหม
ไหนจะตอนนี้ที่สถานะผมกับพี่ปราบไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อน พี่ริชรู้แล้วว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ปราบ และรู้ว่าพี่ปราบก็ชอบผม แต่พ่อกับป๊าของพี่ปราบจะรู้เรื่องนี้ไหม แล้วจะรับได้หรือเปล่า ยิ่งพี่ปราบเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน พ่อพี่ปราบก็คงอยากให้ลูกชายมีแฟนเป็นผู้หญิง วันข้างหน้าแต่งงานกันก็จะมีลูก
แต่ผมเป็นแค่ผู้ชาย มีลูกไม่ได้หรอก
“คิดอะไรอยู่” พี่ปราบถาม
“...” ผมส่ายหน้า บ้วนยาสีฟันในปากทิ้ง
“กังวลเรื่องไปเจอครอบครัวกูหรือไง มึงก็เคยเจอแล้วนี่”
“พี่ปราบ ถอยไปสิ ผมจะอาบน้ำ” ผมไม่ตอบอะไร ดันตัวพี่ปราบออกจากกรอบประตู แล้วดึงประตูปิด ถ้าผมอยู่คนเดียวผมจะไม่ล็อคห้องน้ำนะ แต่พี่ปราบมันไว้ใจไม่ได้ ชอบมองผมด้วยสายตาลามกตลอดเวลา
เช้าวันเสาร์ถนนโล่งมาก ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านพี่ปราบ เสียงแรกที่ได้ยินหลังลงจากรถก็คือเสียงเห่าของหมาตัวใหญ่สองตัว ผมอยากเล่นกับพวกมันมากๆ แต่พวกมันเอาแต่กระโจนเข้าหาพี่ปราบเต็มแรง ดูน่ากลัวมากกว่าจะน่าเอ็นดู
“ไอ้ซู่ซ่า ไอ้ปาปิก้า มึงหยุดเดี๋ยวนี้ หยุด นั่งลง” พี่ปราบสั่งหมาที่ไม่ค่อยจะสงบให้สงบลงได้
“พี่ มันจะกัดผมไหม” ผมถาม ยืนห่างจากพี่ปราบและหมาประมาณสามก้าว ผมไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่หมามันตัวใหญ่ และมันยังไม่รู้จักผม ยังไงก็ปลอดภัยไว้ก่อน
“ไม่กัดหรอก ไอ้พวกนี้มันติ๊งต๊องจะตาย”
ผมมองพี่ปราบสลับกับมองหมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ คือหน้ามันอย่างโหดเลยนะ จัดว่าเป็นหมาที่หน้าหล่อเข้มมาก มันจะติ๊งต๊องได้ยังไง มันต้องดุและโหดดิ
“เข้าไปข้างในเถอะ” พี่ปราบเดินมาจูงมือผมเข้าบ้าง ผมมองข้อมือตัวเองที่ถูกจับเอาไว้ ก่อนที่จะคิดได้ว่าควรจะต้องดึงมือออก เบื้องหน้าของผมก็เป็นป๊ากับพ่อของพี่ปราบที่ยืนมองผมกับลูกชายตัวเองนิ่งๆ
ทั้งสองคนมองผมกับพี่ปราบ แล้วสายตาคมก็เลื่อนลงมามองที่มือที่จับกันไว้ เท่านั้นแหละผมรีบดึงมือกลับมาแล้วยกมือไหว้ผู้ใหญ่แทบไม่ทัน
“สวัสดีครับ” แล้วทำไมเสียงผมต้องสั่นด้วยวะ
“อืม”
“สวัสดี”
เสียงตอบรับกลับมานิ่งๆ ทำเอาผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
“ป๊า พ่อ เล่นอะไรกันเนี่ย แฟนผมกลัวจนหางลู่หูตกหมดแล้วเนี่ย” แล้วเสียงพี่ปราบก็แหวขึ้น ผมตวัดหน้าขึ้นมองทันทีที่พี่ปราบพูดออกไปแบบนั้น กล้าบอกว่าผมเป็นแฟนได้ไงวะ เดี๋ยวพ่อกับป๊าพี่ก็ไล่ตะเพิดผมออกจากบ้านแทบไม่ทันหรอก
ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนอาจจะไม่ได้อะไรกับผม แต่ไม่ใช่ตอนนี้ไงที่ผมเป็นแฟนลูกชายเขา ถึงทั้งสองคนจะมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกันอย่างพี่ริชกับพี่เค้ก แต่ใครจะบอกได้ว่าเขาจะไม่อยากให้ลูกชายมีแฟนเป็นผู้หญิง
“ก็กูอยากเห็นแฟนมึงร้องไห้อ่ะ” ป๊าพี่ปราบพูด ผมได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ ประโยคเมื่อตะกี้มันหมายความว่ายังไงวะ
“แล้วพ่อก็เอากับป๊าด้วยเนี่ยนะ”
“ก็น่าสนุกดีนี่”
“มันไม่สนุกครับพ่อ กว่าผมจะทำให้ซ่าตกลงคบกับผมได้นี่ไม่ง่ายนะ เกิดมันใจเสียบอกเลิกผมขึ้นมาจะทำยังไง”
“เหอะ กระจอกวะ” ป๊าพี่ปราบแค่นเสียงก่อนจะจ้องมายังผม ผมที่ยังไม่เข้าใจเรื่องราวก็ได้แต่สะดุ้ง
“พ่อๆเลิกแกล้งเด็กผมได้แล้ว ไม่งั้นผมจะฟ้อง...”
“เออๆ กูไม่แกล้งแล้ว พอใจยัง”
“เอ้า ไหนๆก็มาแล้ว เค้ก ริช ปราบกับน้องซ่ามาแล้ว” พ่อพี่ปราบตะโกนเรียกสมาชิกอีกสองคนในบ้านที่ผมยังไม่เจอตั้งแต่เข้าบ้านมา แปบเดียวพี่เค้กกับพี่ริชก็เดินออกมาจากครัว
“มากันแล้วเหรอ” พี่เค้กยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบ พี่เค้กน่ารักมาก ถึงจะอายุเยอะแต่ก็ยังดูเด็กอยู่
“ไปคุยกันที่ห้องนั่งเล่นไป ไอ้เจกับไอ้สองยังไม่มาเลย” ป๊าพูดแล้วก็เดินนำทุกคนไปที่ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ที่กินพื้นที่บ้านเกินกว่าครึ่ง
พี่ริชยิ้มให้ผมก่อนจะจับแขนผมให้เดินไปกับเขา พี่ปราบเดินตามมาข้างหลัง ผมหันไปมองหน้าเขาเพื่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง พี่ปราบส่งยิ้มมาให้ผม แล้วพยักหน้าให้ผมเดินตามพี่ริชไป
คงจะไม่มีอะไร เพราะตอนที่ป๊ากับพ่อพี่ปราบรู้ว่าผมกับพี่ปราบเป็นแฟนกัน เขาก็ไม่ได้ควักปืนออกมายิงผมทิ้ง หรือเอาไม้ไล่ตีผม โทษฐานที่กล้ามาเป็นแฟนลูกชายเขา
ต้องยอมรับนะว่าพี่ปราบเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่ใครๆก็อยากได้ ผู้หญิงร้อยคนผมว่าทั้งร้อยคนก็ต้องชอบพี่ปราบหมดนั่นแหละ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาชอบผม แต่ผมก็เป็นคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง ที่รักใครแล้วผมก็ไม่คิดจะปล่อยไปให้ใครหรอก ยกเว้นแต่ว่าพ่อแม่พี่ปราบจะไม่ชอบผม ผมก็คงทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อผมมันไม่คู่ควรจริงๆ
ผู้ใหญ่ในบ้านทั้งสี่คนนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ตรงกลาง ผมกับพี่ปราบนั่งบนโซฟาขนาดกลางที่อยู่ข้างซ้ายมือ ในขณะที่ทุกคนนั่งเอนกายกันอย่างสบายใจ คงมีผมคนเดียวที่นั่งเกร็งหายใจติดขัด
“ไหนๆก็ไหนแล้ว ผมแนะนำอย่างเป็นทางการเลยนะ” พี่ปราบพูดขึ้น พี่ริชกับพี่เค้กพยักหน้ารับ แล้วมองผมพร้อมรอยยิ้มสดใส ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ มากกว่านั้นคือเขินไง แต่สามีพี่เขานั่งขนาบข้างหน้าเข้มแบบนั้น ผมก็ได้แต่เก็บอาการ
“พ่อครับ ป๊าครับ พี่เค้กพี่ริช นี่ซ่าแฟนผมครับ” พี่ปราบแนะนำผมให้กับคนในครอบครัวเขารู้จัก ผมวางตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตรงหน้า ก็เลยได้แต่ยกมือไหว้อย่างเงอะๆงะๆ ทำให้พี่เค้กถึงกับหลุดหัวเราะ
“แล้วก็ นี่ป๊ากู ชื่อสงคราม เรียกป๊าเฉยๆหรือป๊าครามก็ได้ ส่วนพี่ริช เมียป๊า ส่วนนี่พ่อกู ชื่อเล่นทราฟ มึงรู้อยู่แล้วทำไมกูมีพ่อสองคน และนี่พี่เค้ก เมียพ่อ และกูไม่มีแม่ พี่เค้กกับพี่ริชถึงจะเป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่กูก็เคารพเขาเหมือนแม่ของกู เพราะเขาสองคนเลี้ยงกูมาเหมือนแม่ และพ่อกับป๊าก็คอยสั่งสอนกูมาตั้งแต่เล็กๆ”
ผมไม่รู้ว่าควรจะต้องพูดอะไรหรือทำหน้าอะไร ก็เลยนั่งยิ้มแห้งๆ
“นั่งตามสบาย จะเกร็งอะไรขนาดนั้น” พอโดนป๊าครามทัก ผมก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย
“ทำตัวตามสบายเลยลูก ไม่ต้องเกร็ง” พ่อทราฟยิ้มหล่อใส่ผม บ้านนี้คือหน้าตาดีทุกคนจนผมอาย
“ก็ ยินดีต้อนรับแฟนปราบอย่างเป็นทางการก็แล้วกันนะ” ป๊าพูดขึ้นอีกรอบ ก่อนจะจ้องหน้าผมจริงจัง “คิดดีแล้วใช่ไหมที่คบกับปราบ”
“เฮ้ ป๊า...”
“มึงหยุด กูจะคุยกับลูกสะใภ้กู”
เดี๋ยวนะ...อะไรคือลูกสะใภ้วะ
ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่กล้าขัด คือป๊าครามแกหน้าโคตรดุไง ดุกว่าพี่ปราบเป็นสองสามเท่าได้ ผมไม่กล้าหือด้วยจริงๆ ผมกลัว
“ว่าไง คิดดีแล้วใช่ไหม” ป๊าถามอีกรอบ
“ครับ คิดดีแล้ว” ผมตอบอย่างระมัดระวัง
“คนบ้านนี้พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่มีปิดบัง ป๊ารู้เรื่องที่เราคบกับปราบมาตั้งแต่แรก ความจริงก็ไม่คิดว่าปราบมันจะสมหวัง เพราะเราเองก็เป็นผู้ชายแท้ๆไม่ใช่เหรอยังไง”
“เอ่อ ครับ”
“ความรักแบบนี้ จะทำให้การใช้ชีวิตยากลำบากขึ้นอีกนิดหนึ่ง ด้วยปัญหาคนรอบข้าง แต่ไม่หนักหนาถึงตาย มีอะไรมาปรึกษาป๊าได้ คนที่นี่ปรึกษาได้ทุกคน โดยเฉพาะปราบ พี่เขาคือคนแรกที่เราจะต้องพูดคุยกันด้วยความเข้าใจ ตอนนี้เราถือเป็นสมาชิกในครอบครัวนี้แล้ว อยากรู้หรือสงสัยอะไรก็ให้ถาม อยากได้อะไรก็ให้พูด เวลามีค่ามากกว่าจะต้องมานั่งเดาใจกัน เพราะฉะนั้นก็เลิกทำหน้ากลัวได้แล้ว ถามจริง หน้ากูนี่เหมือนผีเหรอวะ” ป๊าพูดด้วยใบหน้าดุดันแล้วก็จริงจัง ผมกำลังนั่งฟังอย่างตั้งใจ ไม่รู้ว่าเผลอทำหน้าแบบไหนขึ้นมา ป๊าถึงได้หันไปถามพี่ริช ให้พี่ริชต้องกรอกตามองบนใส่
“พี่ยังต้องถามอีกเหรอ พี่น่ากลัวกว่าผีอีก”
“แต่กูไม่เห็นมึงกลัวกูเลยนะริชทั้งที่มึงก็กลัวผี”
“เหอะ”
“อ้าว ตีกันซะงั้น” พี่เค้กหันไปมองงงๆ พ่อทราฟได้แต่ส่ายหน้าขำๆ
“ซ่า คิดว่าที่นี่เป็นบ้านนะ ที่บอกว่าทำตัวตามสบายนะ ไม่ได้พูดไปตามมารยาท แต่หมายความตามนั้นจริงๆ ซ่าคบกับปราบแล้ว ก็เหมือนเป็นลูกพ่อคนหนึ่ง ไม่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นคนอื่น เข้าใจไหม”
“ขอบคุณครับ” ผมเข้าใจที่ทุกคนพูดนะ แต่ก็ขอเวลาอีกหน่อยก็แล้วกัน เพราะผมเองก็ยังเกรงใจอยู่ อยู่ๆจะให้มาพูดเล่นทำตัวสนิทสนมเลยมันก็ไม่ถูก
“ว่าแต่ชื่อซ่า แล้วซ่าจริงไหม” ป๊าถามหน้าตาย
“เอ่อ” ถามแบบนี้จะให้ตอบยังไง
“กูว่าต้องซ่าสมชื่อ ไม่งั้นจะทำให้ปราบหัวหมุนได้ยังไง” พ่อทราฟหันพูดกับป๊าคราม
“เออ มึงพูดถูกไอ้ทราฟ แสดงว่าไอ้เด็กนี่มันแน่จริง”
“เดี๋ยวนะเดี๋ยว จะนินทาลูก ก็ลับหลังหน่อยไหม” พี่ปราบที่โดนพาดพิงเอ่ยขัดอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ดูจะโกรธเคืองอะไรขนาดนั้น เหมือนพูดขำๆมากกว่า
ไม่นานอาเจกับลุงสองก็มาถึง อาเจเดินเข้าไปโอบไหล่ผมแล้วถามว่าโอเคดีไหม ผมก็พยักหน้าเบาๆ ส่วนคนที่ชื่อลุงสอง เขามองผมกับอาเจแล้วทำหน้าเข้ม
“ไอ้เจ เด็กใหม่มึงเหรอ”
“เออ เด็กใหม่กู” อาเจยิ้มตาหยีใส่ลุงสองที่ทำหน้าบูด
“เป็นเหี้ยอะไรไอ้สอง ทำหน้าเหมือนหมาถูกทิ้ง ยกมือไหว้ลูกสะใภ้กูหรือยัง” พ่อทราฟเดินมายืนข้างๆผมแล้วคุยกับลุงสองที่เลิกทำหน้าเข้ม แต่หันซ้ายหันขวาเหรอหราเหมือนจะมองหาอะไรสักอย่าง
“ไหนวะ สวยไหม”
“นี่ไง ลูกสะใภ้กู” พ่อทราฟจับไหล่ผมทั้งสองข้างดันไปข้างหน้าลุงสอง ที่หันขวับมามองหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“นี่มันเด็กไอ้เจไม่ใช่เหรอ” ลุงสองถามเสียงขาดหาย
“เด็กผมต่างหากลุง” พี่ปราบเดินมาสมทบ ยืนยันอีกเสียง
“สวัสดีครับลุง” ผมยกมือไหว้ ลุงสองเหมือนจะช็อก แต่ก็ปรับสีหน้าเป็นยิ้มหล่ออย่างรวดเร็ว
“สวัสดีลูกสวัสดี แฟนปราบเหรอ ไม่ใช่เด็กไอ้เจนี่ใช่ไหม” ลุงสองชี้นิ้วไปทางอาเจ
“เอ่อ ครับ ผม...แฟนพี่ปราบ” ผมเขินนิดหน่อยที่จะต้องพูดว่าตัวเองเป็นอะไรกับพี่ปราบ
“ไอ้เจ มึงหลอกกูเหรอฮะ” แล้วอาเจกับลุงสองก็วิ่งไล่กันเป็นเด็กๆ
“มึงอยากโง่เชื่อเองทำไมละ ฮ่าๆๆ”
“เลิกเล่นแล้วมากินข้าวได้แล้ว อายเด็กบ้างไหมพวกมึง!”
ทุกอย่างยุติลงเพียงเพราะเสียงตะโกนของป๊าคราม ที่ไม่ว่าใครก็ต้องรีบพาตัวเองเข้าไปนั่งกินข้าวในห้องอาหาร
เป็นครั้งแรกที่ผมได้นั่งกินข้าวเช้าแบบเป็นครอบครัว และทุกคนก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ลุงสองใจดีกว่าที่คิด เขาชวนผมคุยและถามไถ่หลายๆเรื่องว่ามารู้จักกับพี่ปราบได้ยังไง แต่ส่วนมากเป็นพี่ปราบตอบ โดยรวมผมชอบที่นี่ ทุกคนดูมีความสุขดี และผมเองก็มีความสุขเหมือนกัน
อีกอย่างที่ผมสัมผัสได้ก็คือ พวกเขาไม่รังเกียจเด็กที่ไม่มีอะไรดีอย่างผม กลับใจดีกับผมมากกว่าที่คิด ผมอดรู้สึกอิจฉาพี่ปราบไม่ได้ ที่มีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างที่ผมไม่เคยมี
กินข้าวเช้าเสร็จ พี่ปราบก็ไปช่วยพวกพ่อทำสวนที่หลังบ้าน เพราะป๊าสั่งต้นไม้มาลงหลายต้น ต้นเก่าบางต้นไม่ก็ตายแต่ไม่โต หรือต้องย้ายที่ปลูกเพื่อให้สวนสวยเป็นสัดส่วน พวกพ่อก็เลยลากพี่ปราบออกไปช่วยงาน ผมก็กะว่าจะไปช่วยด้วย งานใช้แรงนี่ไว้ใจผมได้เลย แต่พี่ปราบห้ามไว้ แล้วบอกให้มาอยู่กับพี่เค้กพี่ริชแทน ตอนนี้ผมก็เลยมานั่งเล่นช่วยหยิบจับข้าวของกับพี่ริชและพี่เค้กในครัว เพราะพวกพี่เขากำลังทำขนมเป็นของว่างช่วงบ่าย
สิ่งที่ผมทำได้ก็คือเด็ดเอาขั้วใบออกจากลูกสตรอเบอร์รี่ และนั่งมองเฉยๆ ไม่กล้าเข้าไปยุ่งวุ่นวาย เพราะผมทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง
“คบกับพี่ปราบเป็นไงบ้าง พี่เขาทำให้ลำบากใจอะไรหรือเปล่า” พี่ริชถาม มือก็ร่อนแป้งทำเค้ก
“ไม่ครับ” พี่ปราบน่ะไม่ทำให้ผมลำบากใจหรอก เป็นผมต่างหากที่ก่อแต่เรื่อง สร้างแต่ปัญหา
“ถ้าปราบเอาแต่ใจกับซ่าเกินไป ก็มาบอกพี่ได้นะ” พี่เค้กยิ้ม เป็นคนที่ยิ้มได้ทั้งวัน เหมือนคนมีความสุขตลอดเวลา
“ไม่หรอกครับ ผมไม่มีอะไรให้พี่ปราบมาเอาแต่ใจหรอก” พี่ปราบเป็นผู้ใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ
“ทำไมจะไม่มี ทั้งพ่อทั้งลูกมันเอาแต่ใจตัวเองกันทั้งนั้น ทั้งขี้หึง ชอบวางอำนาจ เจ้าเล่ห์ และยังหื่นขึ้นสมองอีก” พี่ริชบ่นป๊าอย่างเมามัน ผมว่าอันนี้น่าจะบ่นส่วนตัวมากกว่า ดูแล้วตลกดี
“เออ ซ่า พี่ถามอะไรหน่อยสิ” บ่นยังไม่ทันเว้นช่วงหายใจ พี่ริชก็เดินมานั่งข้างๆผม มองซ้ายมองขวาก่อนจะกระซิบถาม “นอนกับปราบไปแล้วหรือยัง”
“...!” อะไรนะ
“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ” พี่ริชยิ้มล้อ แล้วหันไปยักคิ้วกับพี่เค้กที่หันมาให้ผมสนใจผมอีกคน ตอนนี้ผมโดนขนาบข้างโดยพี่ริชกับพี่เค้ก
“เอ่อ คือ...” ผมไม่ใช่คนใสๆอ่อนต่อโลก ผมเป็นคนหยาบกระด้าง แต่เรื่องนอนกับผู้ชายด้วยกันผมยังใหม่และไม่รู้เรื่องอะไร มาโดนถามก็กระด้างอายเล็กน้อย
“ว่าไงครับ” พี่ริชใช้ไหล่กระแซะไม่ยอมให้ผมปิดปากเงียบ
“ยังครับ” ผมตอบไปตามตรง ไม่ปิดบัง
“จริงเหรอ ปราบไม่ทำอะไรซ่าเลยเหรอ” คราวนี้พี่เค้กทำตาโตเหมือนไม่เชื่อ
ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่สถานะของผมในตอนนี้ มาโดนถามเรื่องบนเตียง มันก็ไปไม่ถูกเหมือนกันนะ
“ไม่น่าเป็นไปได้นะพี่ริช ปราบเนี่ยนะจะไม่ทำอะไรซ่า ผมว่าไม่ใช่อ่ะพี่ริช”
“นั่นดิ ปราบร้ายกว่าพี่ทราฟอีกนะ ไม่มีทางปล่อยซ่ารอดมาจนทุกวันนี้หรอก”
แล้วทั้งสองคนก็หันมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“อะไรครับ” ผมควรหลบฉากตอนนี้ดีไหม
“ซ่า ยังไม่เคยมีอะไรกับปราบจริงเหรอ โกหกพี่หรือเปล่า ไม่ต้องอายหรอกนะ เรื่องธรรมชาติทั้งนั้น” คราวนี้ไม่มีการล้อหรือแซว พี่ริชทำหน้าจริงจังมากจนผมอดจริงจังไม่ได้
“ยังไม่เคยจริงๆครับ”
“แล้ว เขาทำอะไรอย่างอื่นไหม”
ผมกำลังสงสัยว่าตอนนี้ เราจำเป็นต้องคุยเรื่องพวกนี้จริงเหรอ เรื่องบนเตียงเนี่ยนะ ว่าผมเสร็จพี่ปราบไปหรือยัง ถ้าแฟนผมเป็นผู้หญิง ผมบอกเลยว่าผมไม่อายที่จะพูดคุยเรื่องลามก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง สถานะผมเปลี่ยนไปแล้ว
“ก็ทำครับ”
“กอดจูบ” พี่ริชเดา แล้วผมก็ตอบโดยการพยักหน้า
“แต่ผมไม่เข้าใจ” อันนี้ผมสงสัยจริงๆ และไม่กล้าถามพี่ปราบโดยตรง ไหนๆตรงนี้ก็มีพี่เค้กกับพี่ริชที่อยู่ในตำแหน่งเดียวกับผม ถ้าผมถาม มันคงไม่ผิดอะไร
“ไม่เข้าใจเรื่อง?”
“ผมไม่ได้น่ารักแบบพี่เค้กกับพี่ริช แล้วทำไมพี่ปราบถึง...เอ่อ...ถึงมีอารมณ์กับผม”
“พี่ไม่ได้น่ารักนะ” พี่ริชรีบปฏิเสธ
“แต่ก็น่ารักกว่าผม”
“ไม่หรอก ซ่าก็น่ารัก อย่าเพิ่งทำหน้าอย่างนั้น พี่รู้ว่าผู้ชายไม่ชอบให้ชมว่าตัวเองน่ารักหรอก
“จริง พี่ก็ไม่ชอบ” พี่เค้กรีบพูด แต่ผมว่าพี่เค้กน่ารักจริงๆ น่ารักแบบน่ารักอ่ะ บอกไม่ถูก
“แต่ความน่ารักของคนเรานะไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ใบหน้าอย่างเดียว บางทีตอนที่พี่ครามไม่ดื้อไม่โวยวาย พี่ว่าเขาก็น่ารัก ซ่าเองก็มีมุมที่น่ารักของซ่าที่ปราบเขาคงมองเห็นนั่นแหละ”
มุมที่น่ารักของผม...คิดยังไงก็ไม่เห็น
“ซ่าคบกับปราบมากี่เดือนแล้วนะ” พี่เค้กทำหน้าครุ่นคิด ผมก็เลยตอบให้
“เกือบสองเดือนครับ”
“อืม...แสดงว่าปราบรักซ่ามากเลยนะเนี่ย”
“ทำไมพี่ริชถึงพูดแบบนั้นล่ะครับ” ผมถามอย่างอยากรู้
“ก็ผู้ชายบ้านนี้นะ เชื้อไม่ทิ้งแถว กี่คนๆก็ความต้องการสูงทั้งนั้น อย่างพี่ทราฟที่ดูจะอบอุ่น แต่ซ่ายังไม่เคยเห็นตอนที่เค้กนอนซมบนเตียงเพราะโดนจัดหนักจัดเต็มทั้งวันทั้งคืน ยิ่งถ้าโมโหหึงด้วยแล้วยิ่งหนัก ดังนั้นพี่ว่าปราบก็ไม่ต่างกัน อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะซึมซับป๊ากับพ่อมันมาเยอะ ไหนจะทั้งลุงทั้งอา เรียกได้ว่าจัดหนักจัดเต็มแน่นอน พี่ก็เลยค่อนข้างจะเป็นห่วงซ่าว่าจะรับความต้องการของปราบไม่ไหว”
บอกผมที่ว่าผมควรจะทำหน้ายังไงเมื่อได้ฟังสิ่งที่พี่ริชเล่า ถอนตัวตอนนี้ทันไหมวะ
“ถ้ายังไม่เคย พี่ว่าเตรียมตัวไว้หน่อยก็ดี”
“เตรียมตัวอะไรเหรอครับ” ผมถามอย่างสงสัย
“ก็เซ็กส์ไง ยังไงมันก็เรื่องธรรมชาติอยู่แล้ว สักวันซ่าก็ต้องนอนกับปราบเขา พี่ว่าปราบทนมาได้เท่านี้ก็เก่งมากแล้ว”
“ถ้าอยากรู้ว่าต้องทำยังไง เตรียมตัวยังไงไม่ให้เจ็บ ดูแลรักษาความสะอาดยังไงเนี่ย ถามพวกพี่ได้นะ ไม่ต้องอาย ไม่ต้องเกรงใจ” พี่ริชพูด
“ผม ยังไม่คิดเรื่องนั้นเลย” ผมก้มหน้าตอบ
“กังวลเหรอ” พี่เค้กถาม ผมพยักหน้าตอบ ก็ผมไม่เคย
“พี่รู้นะว่า มันยากที่จะทำใจ ถ้าเราเป็นผู้ชายแท้ๆ ก็คงคิดว่าการให้ผู้ชายมาเข้าข้างหลังเรามันไม่เท่ มันเสียศักดิ์ศรี แต่ว่าถ้าทำกับคนรัก มันคือการเมคเลิฟ ไม่ว่าเราจะอยู่ตำแหน่งไหน คนที่เรารักก็ไม่ดูถูกเราหรอก” พี่ริชลูบศีรษะของผมเบาๆ ผมชอบที่มีคนทำแบบนี้ พี่ปราบก็ชอบลูบหัวผม ทั้งอบอุ่นและเหมือนได้รับการใส่ใจ
เหมือนพี่ริชเข้ามานั่งอยู่ในใจผม ถึงสามารถพูดสิ่งที่ผมคิดออกมาได้อย่างครบถ้วน ผมคิดเสมอและกังวลกับเรื่องนั้นทุกครั้งที่พี่ปราบกอดและจูบผม ผมเป็นผู้ชายผอมๆแห้งๆ ผิวก็หยาบ มือก็สาก นมไม่มี สะโพกไม่มี ไม่รู้ว่าถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ จะทำให้พี่ปราบอ้วกแตกก่อนมีความสุขจากการปลดปล่อยหรือเปล่า เพราะอย่างนั้น ผมถึงได้ไม่อยากให้พี่ปราบทำ เพราะถ้าเกิดผมเผลอทำอะไรน่าเกลียดแล้วเขารู้สึกแย่ ผมอาจจะเสียพี่ปราบไป
“จำที่พี่ครามบอกได้ไหม ถ้าซ่าสงสัยหรืออยากรู้อะไร อยากปรึกษาอะไร อยู่ที่นี่ซ่าพูดได้ทุกเรื่องนะ เราไม่ได้เติบโตมาด้วยกัน พี่สามารถเดาความคิดปราบได้เพราะพี่เลี้ยงเขามา แต่กับซ่า เรายังใหม่ด้วยกันทั้งหมด ดังนั้น ซ่าต้องเริ่มพูดให้มาก ถามให้มาก และบอกเล่าความคิดเห็นของตัวเองให้มากขึ้น พี่และคนอื่นๆ โดยเฉพาะปราบจะได้รู้และเข้าใจว่าซ่ากำลังคิดอะไรอยู่ เข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจครับ” ผมยิ้มให้พี่ริชและพี่เค้กแทนคำขอบคุณ มันรู้สึกตื้นตันจนพูดไม่ถูก เพราะผมไม่เคยได้รับอนุญาตให้พูดในสิ่งที่คิดจากคนในครอบครัวเลยสักครั้ง ถ้าไม่นับพี่ปราบ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมสัมผัสได้ถึงคำว่าครอบครัวจริงๆ
อ่านต่อด้านล่าง
หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24 (อ่าน 194534 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก