ยังไม่ทันที่กอร์ดอนจะได้พูดอะไรตอบเขา ลอร์ดจอร์จ เฟลตันก็พรวดพราดเดินกลับไปทันที ช่างตัดเสื้อรีบเดินตามไป แต่กลับถูกใครคนหนึ่งเดินมาดักหน้าไว้
“กรุณาให้อภัยกับความเสียมารยาทของผมด้วย” มิสเตอร์แอนโธนี่พูดด้วยสีหน้าพลุ่งพล่านอย่างยากจะระงับ “ผมอยากจะสนทนากับคุณเป็นการส่วนตัวสักครู่ กรุณาให้เกียรติผมด้วย”
“โอ...” กอร์ดอนคราง เขาพยายามหาทางบ่ายเบี่ยงอีกฝ่าย “ฉันคงไม่สะดวก”
“ได้โปรดเถอะครับ” ฝ่ายนั้นอ้อนวอน “ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย มันอธิบายเป็นคำพูดได้ยากมาก ผมชื่อแอนโธนี่ ปาร์กเกอร์สัน ถ้าคุณจะกรุณาบอกชื่อเต็มกับผม มิสกลอเรีย”
ยังไม่ทันที่กอร์ดอนจะได้อ้าปากโต้ตอบอะไร ลอร์ดโทรว์บริดจ์ก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึง เขาจ้องมิสเตอร์ปาร์กเกอร์สันปานจะกินเลือดกินเนื้อ
“มิสเตอร์ปาร์กเกอร์สัน คุณกระทำการหมิ่นเกียรติผมมาก คุณกล้าดียังไงถึงพยายามเข้าหาคนรักของผมเป็นครั้งที่สอง ถ้าคุณยังกล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ผมจะเรียกผู้ดูแลให้มาลากตัวคุณออกไป”
มิสเตอร์ปาร์กเกอร์สันอับอายจนหน้าแดง เขารีบหันหน้าเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก ลอร์ดโทรว์บริดจ์หันมาพูดกับกอร์ดอน
“โอ... ยอดรัก ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปไหนกับใครอีกแล้ว ถ้าเจนนี่อยากให้คุณอยู่นี่ ผมก็จะอยู่ข้างๆ คุณ ผมจะไม่สนเรื่องเล่นสนุกของเธออีกแล้ว มันไม่สนุกเลยสำหรับผม”
กอร์ดอนมองลอร์ดโทรว์บริดจ์แล้วคลี่ยิ้ม “ใจเย็นๆ เถอะครับ ผมจะตามคุณกลับไปรวมกลุ่ม เราอย่าทำให้เรื่องมันใหญ่โตเลยครับ”
“ก็ได้” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ยกแขนขึ้นมาข้างหนึ่ง กอร์ดอนจึงใช้มือเกี่ยวไว้ ทั้งคู่เดินกลับไปรวมกลุ่มกับเลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตอีกครั้ง
--------------------------------
เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตกำลังสนทนาอยู่กับ เซบาสเตียน ครอวส์ ในตอนที่ลอร์ดจอร์จ เฟลตันเดินกลับเข้าไป เมื่อเดินเข้าไปในระยะใกล้พอ ลอร์ดหนุ่มก็แสร้งทำเป็นกระแอมไอออกมา “โอ... พวกคุณคุยกันท่าทางน่าสนุกจังเลยนะคะ”
เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตหันมามองเขาอย่างแปลกใจ ก่อนจะคลี่ยิ้ม “คุณรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือคะ? มิสจอร์เจียน่า”
“อ๋อค่ะ ดิฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันว่า ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ที่ยืนอยู่ใกล้กันทำท่าขยับปากอยากจะพูดอะไร แต่ถูกเลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตสะกิดไว้
“ปล่อยพวกเขาเถอะ” เธอว่า ขณะมองลอร์ดน้องชาย ที่พยายามอย่างยิ่งที่จะเข้าไปคั่นกลางการสนทนาของคู่หมั้นของเขากับชายคนอื่น แล้วอมยิ้ม “ดูสิว่าจอร์จจี้จะทำยังไง”
“โอ... คุณผู้หญิงคนนี้คือ?”
“อ๋อ ฉันชื่อจอร์เจียน่า เป็นเพื่อนกับเลดี้เจนนิเฟอร์ค่ะ” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันว่า ก่อนจะรีบพูดขึ้นต่อ “อันที่จริงแล้วฉันกำลังตั้งใจจะชวนมาร์กาเร็ตไปเล่นบิลเลียดด้วยกัน เสียแต่ว่าเมื่อตะกี้ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย”
“โอ... งั้นหรือครับ งั้นผมคงต้องขอตัวก่อน” มิสเตอร์ครอวส์ยิ้มแล้วโค้งให้เขา ก่อนจะเดินจากไป ลอร์ดจอร์จ เฟลตันถอนหายใจเฮือก เขาเตรียมจะเดินไปสมทบกับพี่สาว แต่ถูกเลดี้มาร์กาเร็ต สจวตรั้งตัวไว้
“เดียวสิจอร์เจียน่า ทางนั้นไม่ใช่ทางไปโต๊ะบิลเลียดสักหน่อย”
“อ๋อ ฉันกำลังจะไปบอกเลดี้เจนนิเฟอร์น่ะ ว่าพวกเราจะไปเล่นบิลเลียดกัน” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันรีบแก้ตัว ก่อนจะเดินฉับๆ เข้าไปหาพี่สาวของเขา แล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหู
“พี่เจนนี่ พี่ต้องช่วยผมนะ พี่ทำยังไงก็ได้ให้มาร์กี้กลับบ้านไป ผมเพิ่งเผลอหลุดปากชวนเธอไปเล่นบิลเลียด”
“แหม... ทำไมเธอถึงอยากจะไล่ให้คู่หมั้นตัวเองกลับบ้านขนาดนั้น” เลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตพูดยิ้มๆ “ไม่ชอบที่เธอออกมาเที่ยวนอกบ้านหรือ? ผู้ชายนี่ใจแคบจัง”
“โธ่... พี่ครับ ผมไม่ใช่คนใจแคบ แต่เธอจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าคู่หมั้นของเธอมาแต่งตัวเป็นผู้หญิงแบบนี้ ผมไม่อยากอับอายต่อหน้าคู่หมั้นตัวเอง พี่ต้องช่วยผมนะ”
“ไม่ จอร์จจี้ พี่ว่าเธอต้องเรียนรู้ที่จะแก้สถานการณ์ด้วยตัวเอง”
ลอร์ดจอร์จ เฟลตันนิ่วหน้า ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตก็เดินเข้ามา
“มิสจอร์เจียน่า ฉันเห็นว่าเราไปเล่นด้วยกันสองคนอาจจะไม่สนุกเท่าที่ควร เราน่าจะชวนคนอื่นๆ ไปด้วย โอ... จอห์นนี่ เธอดูสนิทสนมกับมิสกลอเรียจังเลย”
“อ๋อ แน่นอน” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ว่า “เธอเป็นคนรักของผม”
เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตเบิ่งตากว้างอย่างแปลกใจ “โอ้ จริงหรือ? ฉันคิดว่าเธอกำลังคบหาอยู่กับแคทเธอรีนเสียอีก”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์สั่นศีรษะ “ระหว่างเธอกับผมมีเพียงความเป็นเพื่อนเท่านั้น”
“ว้าว” เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตคราง เธอเบนความสนใจมายังทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว “มิสกลอเรียช่างเป็นหญิงสาวที่สวยมาก แต่ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเธอจังเลย”
กอร์ดอนรีบหลบหลังลอร์ดโทรว์บริดจ์ ลอร์ดจอร์จ เฟลตันเลยรีบพูดขึ้น “มาร์กาเร็ต เราไปโต๊ะบิลเลียดกันเถอะ เธออยากจะเล่นบิลเลียดไม่ใช่หรือ?”
“อ๋อ แน่นอนจ้ะ เธอต้องไปกับฉันด้วยนะ” เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตว่า “พวกคุณก็ไปด้วยกันกับเราสิคะ”
ทั้งหมดจึงเดินกลับมาที่โต๊ะบิลเลียดอีกครั้ง ลอร์ดจอร์จ เฟลตันจำใจจะต้องเล่นบิลเลียดกับเลดี้มาร์กาเร็ต สจวต เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ฝ่ายนั้นสังเกตใบหน้าได้อย่างชัดเจน แต่หลังจากเล่นกันไปได้สักพัก เขาก็อดรนทนไม่ได้กับวิธีการเล่นบิลเลียดของคู่หมั้น
“ฉันว่าเธอควรจะเล็งลูกสีแดงด้านขวานะ มุมมันอาจจะยากหน่อย แต่มันจะทำให้เธอแทงลูกต่อไปได้ง่ายขึ้น”
“โอ... อย่างนั้นหรือ” เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตพยักหน้า “แบบนี้ใช่ไหม?”
“นั่นแหละ ไม่ต้องแทงแรงมากนะ เอากลางๆ”
กอร์ดอนหันไปคุยกับลอร์ดโทรว์บริดจ์ที่ยืนขนาบข้างเขาตลอดเวลา “บิลเลียดนี่ดูท่าทางจะเล่นยากนะครับ”
“ไม่เลย มันเป็นเกมที่เล่นง่ายมาก ผมว่าง่ายกว่าหมากรุกอีก” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ว่า “และจอร์จก็เป็นคนที่เล่นบิลเลียดเก่งมาก อันที่จริงเจนนี่ก็เล่นเก่ง บ้านเขาเล่นบิลเลียดเก่งทุกคน”
“อย่างนั้นหรือครับ?” กอร์ดอนพยักหน้า “แล้วคุณล่ะครับ?”
“อืม... ผมพอจะแทงให้มันลงหลุมได้เป็นลูกๆ ไป”
“แหม... จอห์นนี่ เกมนี้มันก็ต้องแทงลูกให้ลงหลุมทั้งนั้นแหละ” เลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตว่า “ไหนเธอลองแทงแข่งกับจอร์จจี้ดูหน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่าใครจะชนะ”
“โอ... ไม่เอาหรอกครับ ผมไม่แข่งกับผู้หญิงหรอก” ลอร์ดโทรว์บริดจ์พูดยิ้มๆ ลอร์ดจอร์จ เฟลตันเผอิญได้ยินคำพูดของเขาพอดี
“โอ้ นี่คุณกล้าดูถูกผู้หญิงอย่างฉันหรือ?”
“ผมเปล่า” ลอร์ดหนุ่มตอบหน้าตาย “ผมไม่กล้าแข่งกับคุณหรอกครับ คุณผู้หญิง ดูก็รู้ว่าคุณต้องแทงบิลเลียดเก่งมาก ผมไม่อยากแพ้น่ะ”
“คุณต้องมาแข่ง เดี๋ยวนี้เลย”
“แต่คุณกำลังเล่นกับเลดี้มาร์กาเร็ตอยู่นะ” ลอร์ดโทรว์บริดจ์ว่า เลดี้มาร์กาเร็ตรีบพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะจอห์นนี่ ฉันเองก็อยากเห็นคุณแข่งกับมิสจอร์เจียน่าเหมือนกัน ท่าทางเธอจะเล่นบิลเลียดเก่งน่าดู”
“ก็ได้ๆ” ลอร์ดโทรว์บริดจ์พยักหน้า เขาเดินไปหยิบไม้คิวเพื่อมาดวลบิลเลียดกับลอร์ดจอร์จ เฟลตัน ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์เลยขยับไปขนาบกอร์ดอนเอาไว้แทน
“บอกเลยนะว่าฉันทำเพื่อไม่ให้จอห์นนี่สติแตก” ลอร์ดหนุ่มกระซิบบอกเขา กอร์ดอนพยักหน้า
“ขอบคุณมากนะครับ”
ปรากฏว่าลอร์ดจอร์จ เฟลตันเล่นบิลเลียดเก่งจริงๆ แม้ว่าเขาจะสวมกระโปรงและสวมหมวกที่มีผ้าคลุมหน้าซึ่งค่อนข้างเกะกะสำหรับคนที่ไม่เคยสวมมาก่อน แต่เขาก็สามารถเอาชนะลอร์ดโทรว์บริดจ์ไปได้อย่างสบาย
“หึๆ ฉันบอกคุณแล้วว่าอย่าดูถูกผู้หญิง” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันหัวเราะชอบใจ หลังจากแทงลูกสุดท้ายลงหลุม ลอร์ดโทรว์บริดจ์หัวเราะในคอ
“ครับๆ ผมยอมแพ้คุณแล้ว”
“โอ... เธอช่างเล่นบิลเลียดได้น่าประทับใจเหลือเกิน” เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตมองเขาอย่างชื่นชม “เหมือนกับคู่หมั้นของฉันเลย เขาเล่นบิลเลียดเก่งเหมือนกัน และเขาก็เจ้าชู้มากด้วย”
“ฉันว่าไม่หรอก” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันรีบแก้ตัวให้ตัวเอง “ผู้ชายบางคนอาจจะชอบมองผู้หญิงไปทั่วก็จริง แต่เขาจะรักผู้หญิงจริงๆ แค่คนเดียวเท่านั้น”
“อย่างนั้นหรือ” เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตว่า “แสดงว่าเธอไม่ถือเรื่องที่ผู้ชายของเธอจะเที่ยวมีผู้หญิงไปทั่วสินะ งั้นเธอคงเห็นด้วยถ้าผู้หญิงจะเที่ยวไปเจ๊าะแจ๊ะกับผู้ชายคนนั้นคนนี้บ้าง”
“ไม่!” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันพูดขึ้นทันที เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตรีบพูดขึ้นต่อ
“ทำไมล่ะ? ในเมื่อผู้ชายยังทำได้ ทำไมผู้หญิงจะทำบ้างไม่ได้ อย่างน้อยๆ เธอก็มีผู้ชายที่เธอรักแค่คนเดียว บางทีฉันก็คิดนะ ว่าถ้าฉันแอบไปคุยกับผู้ชายคนอื่น คู่หมั้นฉันจะว่ายังไง เขาคงไม่หึงหรอกเนอะ”
“ไม่ เขาจะหึงมาก” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันรีบพูด “ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบให้คนรักของตัวเองไปเจ๊าะแจ๊ะกับชายอื่นหรอก”
“อืม... ผู้หญิงก็เหมือนกันนั่นแหละ”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์รีบเดินเข้ามาแก้สถานการณ์ ก่อนที่ลอร์ดจอร์จ เฟลตันจะเผลอตัวตอบโต้ไป
“พวกคุณสองคนเลิกคุยเรื่องคู่หมั้นเถอะ มันทำให้คนไม่มีคู่ปวดใจรู้ไหม?”
“นายหมายถึงฉันหรือ?” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์พูดออกมาทันที ลอร์ดโทรว์บริดจ์รีบแก้ตัว
“เปล่าแมกซ์ ฉันไม่ได้พาดพิงนาย”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือ” ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ว่า “ฉันแน่ใจว่าตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกอิจฉาหรืออะไรพวกนายอีกแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองเฉยๆ แล้วล่ะ”
ลอร์ดจอร์จ เฟลตันอยากจะเดินไปปลอบใจเพื่อน แต่ก็ติดว่าตัวเองปลอมเป็นผู้หญิงอยู่ เขาเลยหันไปหาพี่สาวแทน
“เจนนี่ ฉันคิดว่าเราควรจะกลับกันได้แล้วล่ะ เธอน่าจะสนุกพอแล้ว”
เลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตมองน้องชายอยู่อึดใจ ก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้ พี่ว่าพวกเธอน่าจะเหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน”
ทั้งกอร์ดอนและลอร์ดจอร์จ เฟลตันมีสีหน้าดีใจชนิดที่ว่าไม่อาจห้ามรอยยิ้มได้ พวกเขารีบหันไปมองหน้ากันด้วยความดีใจ เลดี้มาร์กาเร็ต สจวตจึงพูดขึ้นต่อ
“งั้นก็คงได้เวลาฉันต้องกลับแล้วเหมือนกัน”
“ให้มิสจอร์เจียน่าไปส่งเธอสิ” เลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตว่า ก่อนจะหันมาหาน้องชาย “ไปส่งเธอ”
“โอ...” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ เขาหันไปมองลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ เจ้าตัวจึงรีบพูดขึ้น
“เดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อนพวกเธอ” พูดจบเขาก็หันไปหาทั้งสองคน ทั้งคู่จึงเดินคล้องแขนเขาออกไป ลอร์ดโทรว์บริดจ์จึงหันไปพูดกับเลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อต
“งั้นผมจะไปส่งพวกคุณเอง”
ทั้งกอร์ดอนและเลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตจึงเดินคล้องแขนเขาออกมา
-----------------------------------------
“โอ กลอเรียของเราช่างเสน่ห์แรงมาก” เลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตพูดขึ้น “มิสเตอร์ปาร์กเกอร์สันเป็นลูกชายของเศรษฐีอเมริกัน เขาเพิ่งมาถึงลอนดอนเมื่อสองสัปดาห์ก่อนนี่เอง ฉันคิดว่าเขาคงตกหลุมรักมิสกอลเรียเข้าอย่างจัง” พูดจบเธอก็หัวเราะ ก่อนจะหันไปหาลอร์ดโทรว์บริดจ์
“ส่วนเธอ จอห์นนี่ ฉันแน่ใจเลยว่าต่อไปทั้งลอนดอนจะร่ำลือถึงเรื่องคนรักของเธอ” เลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เธอต้องเห็นสีหน้าบรรดาสาวๆ ตอนที่เธอประกาศว่ามิสเตอร์โอเดนเบิร์กเป็นคนรัก พวกเธอคงผิดหวังมาก นี่ มิสเตอร์โอเดนเบิร์ก คุณโชคดีมากนะที่ได้เป็นคนรักของลอร์ดโทรว์บริดจ์น่ะ สาวๆ ทั้งลอนดอนจะต้องอิจฉาคุณ”
กอร์ดอนหัวเราะแหะๆ “แต่มันจะเป็นแค่เรื่องเล่นแกล้งกันใช่ไหมครับ? คงไม่มีใครถือเป็นจริงเป็นจังว่าผมคือคนรักของเขา?”
“ไม่หรอก เพราะทุกคนเข้าใจว่าคุณคือมิสกลอเรีย หญิงสาวปริศนาที่เป็นคนรักของลอร์ดโทรว์บริดจ์ ซึ่งต่อให้ค้นหาทั้งเกาะอังกฤษ ก็จะไม่เจอเธออีกแล้ว เพราะเธอไม่มีตัวตนจริงๆ ไง”
กอร์ดอนถอนหายใจ ขณะที่ลอร์ดโทรว์บริดจ์ทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
“เจนนี่”
“หืม?”
“ผม... เอ่อ... อยากจะขอซื้อชุดทั้งสองชุดที่คุณให้กอร์ดอนกับจอร์จยืมใส่ ผมเกรงใจที่คุณต้องมาลำบากกับการเล่นสนุกของจอร์จ”
“โอ้ ไม่เป็นไรหรอกจอห์นนี่ ฉันเบื่อสองชุดนี้แล้ว ตั้งใจจะให้จะให้เพนนี่อยู่พอดี เธอคงไม่ถือหรอกที่มีผู้ชายเคยใส่มาก่อน”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์มีสีหน้าผิดหวัง เขาตั้งใจจะซื้อชุดที่กอร์ดอนสวมเก็บไว้เป็นที่ระลึก แต่ถ้ายังตื๊ออยู่ก็เกรงว่าเลดี้เจนนิเฟอร์ เฟลตัน – แอ็บบ็อตจะสงสัยเอาได้
ลอร์ดจอร์จ เฟลตันกับลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์ตามมาสมบทหลังจากนั้นไม่นาน พอมาถึงฝ่ายแรกก็บ่นทันที “โอ้ เจนนี่ พี่ต้องรู้ว่าผมเกือบจะต้องอับอายต่อหน้าคู่หมั้น ทำไมมาร์กี้ถึงโผล่มาที่นี่ได้ พี่ไม่ได้นัดเธอมาใช่ไหม?”
“แหม... มันก็สนุกดีออกนี่นา มาร์กี้หลงเธอออกจะตาย พี่ว่าถ้าเธอรู้ว่าน้องแต่งตัวแบบนี้ เธอคงอยากให้แต่งอีก เธอบอกน้องว่าน้องเป็นสาวสวยเลยนะ”
“โอ...” ลอร์ดจอร์จ เฟลตันคราง “ผมจะไม่ยอมทำแบบนี้อีกแล้ว นี่มันบ้าชัดๆ” พูดจบเขาก็ชวนพี่สาวขึ้นรถม้ากลับ ลอร์ดโทรว์บริดจ์จึงอาสาจะพากอร์ดอนตามไปส่ง ลอร์ดแมกซ์ เมอร์เรย์จึงขอแยกตัวออกไป
------------------------------
พอปิดประตูรถม้าเรียบร้อย ลอร์ดโทรว์บริดจ์ก็ขยับมานั่งข้างคนรักทันที เขาอาศัยแสงไฟจากตะเกียงข้างรถพิศดูใบหน้าของฝ่ายนั้น
“โอ... ทำไมคืนนี้ผมถึงไม่ได้ไปดูโอเปร่ากับคุณนะ” ลอร์ดหนุ่มคร่ำครวญพลางใช้มือปัดปอยผมของอีกฝ่าย “คุณช่างงามเหลือเกิน ผมหงุดหงิดมากที่ต้องพาคุณมาให้ชายคนอื่นใช้สายตาแทะโลม จอร์จไปตกลงแบบนั้นกับพี่สาวเขาได้ไง”
“ถ้าเขาไม่ตกลงแบบนั้น คุณคงไม่ได้เห็นผมในสภาพนี้ เธอใจดีมากนะครับ” กอร์ดอนว่า “เธอเป็นพี่สาวที่น่ารักมาก”
“ก็ใช่ แต่ผมหงุดหงิดนี่นา ผมควรจะเป็นคนที่ได้ควงคู่กับคุณ ตอนนี้เราควรจะนั่งดูโอเปร่าอยู่ที่โรงโอเปร่าเล็กๆ ที่ไหนสักแห่ง ผมอยากแสดงความรักต่อคุณอย่างเปิดเผยมานานแล้ว ผมเกลียดเหลือเกินที่เราต้องทำแบบหลบๆ ซ่อนๆ”
กอร์ดอนยิ้มให้ฝ่ายนั้น “ไว้คราวอื่นก็ได้นี่ครับ”
“หืม?”
อีกฝ่ายยิ้มอายๆ “ผมว่าจะไปหาซื้อชุดชั้นในกับผ้าสำหรับตัดชุดสักตัว เอ่อ... ถ้าคุณชอบนะครับ”
“ชอบสิ ผมชอบ” ลอร์ดหนุ่มรีบตอบ “แต่มันจะไม่ลำบากคุณหรือ? ผู้ชายไปซื้อชุดชั้นในของผู้หญิงมันกระไรอยู่นะ”
“ผมอาจจะขอร้องมิสซิสมาร์ธา ถ้าเธอไม่รังเกียจ” ช่างตัดเสื้อพูดพลางหน้าแดง “ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องน่าอับอายมาก ผมไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อนเลยจอห์น ผมไม่เคยชอบตัวเองที่หน้าเหมือนผู้หญิง จนกระทั่งคุณกระซิบบอกผม” เสียงของเขาเบาลงจนแทบจะกลายเป็นกระซิบ “ผมรู้สึกว่าผมอยากเป็นผู้หญิงเพื่อคุณ”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์รวบตัวคนรักของเขามากอดไว้แน่น ก่อนจะจูบริมฝีปากของฝ่ายนั้น พอผละออกกอร์ดอนก็หัวเราะออกมา
“ปากคุณเลอะลิปสติกแล้ว เดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ”
อีกฝ่ายคลี่ยิ้ม “ปากคุณก็เลอะแน่ะ”
ยังไม่ทันที่กอร์ดอนจะได้หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ลอร์ดโทรว์บริดจ์ก็จูบเขาอีกครั้ง
“จอห์น ผมว่านี่ไม่ใช่วิธีเช็ดลิปสติกนะครับ” กอร์ดอนพูดระหว่างที่ทั้งคู่ผละริมฝีปากออกจากกัน ลอร์ดโทรว์บริดจ์ส่งเสียงในคอ และจูบเขาซ้ำอีกถึงสองครั้ง
“โอ... จอห์น ปากคุณเลอะมาก”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์หัวเราะ “คุณเช็ดให้ผมสิ เดี๋ยวผมจะช่วยเช็ดให้คุณ”
“เช็ดจริงๆ นะครับ ไม่ใช่แบบตะกี้นะ”
ลอร์ดโทรว์บริดจ์จูบเขาอีกครั้ง ก่อนจะยอมให้เขาเช็ดริมฝีปากให้
“แบบนี้ทุกคนต้องสงสัยแน่” กอร์ดอนพูดหลังจากลอร์ดโทรว์บริดจ์เช็ดริมฝีปากให้เขาเรียบร้อยแล้ว ลอร์ดหนุ่มยักไหล่
“บอกเจนนี่ไปว่าคุณรำคาญลิปสติกเลยเช็ดมันออก ผมว่ามันน่าจะฟังขึ้นอยู่นะ”
“โอ... นั่นสินะครับ ผมเองก็รำคาญจริงๆ นะ” กอร์ดอนว่า ลอร์ดโทรว์บริดจ์จับมือเขามากุมเอาไว้
“คราวหน้าถ้าคุณจะแต่งเป็นผู้หญิงอีก บอกผมล่วงหน้านะ ผมจะซื้อเครื่องเพชรเตรียมไว้ให้คุณ”
“อย่าเลยครับ พ่อแม่คุณจะสงสัยเอาเปล่าๆ ยังไงใช้เครื่องเพชรของย่าผมก็ได้ แต่ผมไม่ได้เจาะหู คงใส่ตุ้มหูไม่ได้หรอกครับ”
“โอ... ผมแค่อยากจะซื้อของให้คนที่ผมรักน่ะ” ลอร์ดหนุ่มว่า ก่อนจะขยับไปจูบแก้มช่างตัดเสื้อ “ไม่เป็นไรหรอกกอร์ดอน ผมไม่อยากให้คุณกดดันตัวเองมาก พรุ่งนี้ผมจะแวะเข้าไปที่ร้านคุณตอนบ่าย แล้ววันพุธเราก็จะไปกินข้าวกันเหมือนเดิม ถึงผมจะต้องพลอดรักกับคุณบนรถม้า แต่มันก็ยังดีกว่าที่เราจะไม่ได้เจอกันเลย”
กอร์ดอนยิ้มให้ลอร์ดหนุ่ม ก่อนที่ทั้งคู่จะจูบกันอีกครั้ง
------------------------------------
(จบตอน)
****ตอนนี้เป็นตอนที่เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันขัดๆ เหมือนมันขาดๆ ยังไงไม่รู้ แต่หาที่แทรกไม่ลงล่ะ (พยายามอ่านหลายรอบแล้วก็ยังไม่รู้ว่าจะแทรกหรือแก้อะไรตรงไหนมากกว่านี้ดี เหมือนมันเยอะจนเต็มเอี๊ยดแล้ว แต่มันยังขาดๆ ยังไงชอบกล
)
.
จอร์จจี้ผู้น่าสงสาร (?) และกอร์ดอนผู้ควรจะเกิดเป็นผู้หญิง ฮ่าๆๆๆ
.
ใครสงสัยไม่สงสัย แต่จอร์จกับแมกซ์ย่อมรู้แน่ๆ ว่าลงไปล่ะปากเกลี้ยงทั้งสองคน ทำอะไรกันในรถม้า 5555+
.
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
.
ปล. เราแอบจิ้นว่ามิสเตอร์จอห์นสันแอบชอบจอห์น โอย มโนไป ฮ่าๆๆ ข้องใจนางตามตื๊อจอห์นจริงๆ
หัวข้อ: [เรื่องยาว] Dear, My customer. รักลับๆ ของช่างตัดเสื้อ บทที่53 (จบ)p.24(6/1/63) (อ่าน 97888 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก