หัวข้อ: [เรื่องสั้น].. ผิด (ไหม) ที่รัก ~~~ [จบแล้ว]

[แมวนั้มมมมม]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



-----------------------------

[แมวนั้มมมมม]

 
 
 

ตอนที่ 1

 
 
 
 
 
ก็ไม่รู้ว่าอะไร 
ทำให้เราได้พบกัน 
ทั้งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
เธอก็มีโลกของเธอ
ต่างกับฉันมากมาย
เหมือนไม่มีอะไรเลยที่คล้ายกัน
 
 
แต่ถามว่าชอบเธอไหม
สบตาแล้วถูกใจไหม
ก็ว่า..ใช่ เป็นอย่างนั้น
จะเป็นลิขิตจากฟ้า
หรือว่าปาฏิหาริย์
อะไรยังไงก็คงไม่สำคัญ
เท่ากับวันนี้ฉันมีเธอ...~
 
 
 
 
 
เมื่อนักร้องหนุ่มหล่อประจำร้านร้องเพลงจบก็เรียกเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือจากสาวๆได้มากมายเช่นเคย เขาถูกสาวๆรุมอยู่สักพักใหญ่กว่าจะออกมาได้
 
 
 
"กลับบ้านกัน"  เขาเดินมาบอกหนุ่มหน้าหวานที่นั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่ง หนุ่มน้อยยิ้มหวานให้แล้วจับมือเขาลุกขึ้น
 
 
 
 
"เบื่อมั้ย มานั่งรอริวแบบนี้ทุกคืนเลย"  มาริวถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆขณะขับรถกลับบ้าน
 
"ม่ายอ่ะ เบนซ์ชอบฟังริวร้องเพลง"  เบนซ์ตอบยิ้มๆ เขายิ้มตอบ
 
 
 
 
แม้มาริวจะเจอสาวๆสวยๆมากมายทุกๆคืนในช่วงเวลาที่ทำงาน แต่คนเดียวที่เป็นเจ้าของหัวใจของเขา ก็คือคนที่อยู่ข้างๆเขาตอนนี้...
 
 
 
เขาไม่สนสายตาของคนอื่นว่าใครจะมองเขายังไง รู้ดีว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจในความรักแบบนี้ แต่เขาก็คิดมาเสมอว่านี่มันก็คือความรักของเขา.. และเขาเลือกแล้ว
 
 
 
"ไปอาบน้ำ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า"  พอเข้าบ้านมา มาริวก็ไล่คนตัวเล็กที่ทำท่าจะหลับตั้งแต่ในรถไปอาบน้ำ
 
"หื่ออออออ"  พอง่วงเจ้าตัวเริ่มงอแงเหมือนเด็กอีกแล้ว
 
 
"เบนซ์!"  เขาแกล้งทำเสียงดุใส่ เบนซ์จึงเดินหน้างอหายไปในห้องน้ำ เขามองตามแล้วส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
 

 
 
มาริวเจอเบนซ์เมื่อปีที่แล้วที่เขาไปช่วยร้องเพลงให้รุ่นน้องที่มหาลัย และเบนซ์เป็นเพื่อนกับรุ่นน้องของเขา เขาไม่รู้ว่ารู้สึกถูกชะตาอะไรกับคนคนนี้ แต่ยิ่งพอได้คุยได้รู้จักกันมากขึ้น ทำเอาเขารักคนคนนี้ไปโดยไม่รู้ตัว
 
 
 
เขาทำงานเก็บเงินซื้อบ้านที่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไรนักอยู่คนเดียวแต่เรียนจบ เขาไม่ชอบอยู่รวมกับคนเยอะๆ เพราะที่บ้านเป็นครอบครัวใหญ่
 
 
และด้วยเบนซ์ที่อยู่หอมาตลอดเพราะบ้านอยู่ต่างจังหวัด พอได้มาคบกับเขา เขาจึงให้ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน
 
 
 
"หิวอ่ะมาริว"  เบนซ์ที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินหน้ามุ่ยมาบอกเขาที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
 
"ยังไม่อิ่มอีกหรอ เมื่อกี้เห็นจะหลับแล้วนะ"  เขาดึงเบนซ์มานั่งข้างๆแล้วกอดไว้หลวมๆ
 
 
"ก็อาบน้ำเสร็จแล้วมันหิว"  เบนซ์บอกเขาแล้วทำหน้าอ้อน เขาเอามือขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วลุกไปหาอะไรให้เด็กน้อยของเขากิน
 
 
 
 
ไม่นานโจ๊กร้อนๆก็มาวางตรงหน้าของคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่
 
"มีแค่นี้อ่ะ กินไปก่อนนะ"  มาริวบอก เบนซ์ยิ้มรับแล้วคว้าชามโจ๊กมาตักกิน มาริวมองคนข้างๆยิ้มๆ
 
 
"กินมั้ย"  เบนซ์ยื่นช้อนไปตรงหน้าเขา ทำท่าจะป้อน
 
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวอ้วนนน"  เขาปฏิเสธแล้วพูดเน้นคำหลัง ทำเอาเบนซ์ยู่หน้าใส่อย่างหมั่นไส้ที่โดนเขาว่าให้อีกแล้ว
 
 
 
 
"กินเสร็จแล้วก็ไปนอนเดี๋ยวก็ตื่นสายอีก"  มาริวบอกเบนซ์ที่ยังนั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆ
 
"........"  ไม่มีเสียงใดใดตอบกลับมาเพราะสายตาของเบนซ์กำลังจับจ้องอยู่ที่หน้าจออย่างไม่สนใจใคร
 
 
 
หมับบบ
 
 
มือถือเครื่องน้อยที่เคยอยู่ในมือคนตัวเล็กตอนนี้มันมาอยู่ที่มือหนาของอีกคนแล้ว 
 
 
"เอามาาา"  เบนซ์พยายามแย่งมือถือคืนจากเขา
 
"ไปนอน"  เขาเสียงเข้มใส่
 
"ขอเล่นอีกตานึง"  เบนซ์ทำเสียงอ้อนใส่เขา
 
"เบนซ์!!"  เขาดึงหน้าแล้วทำเสียงดุใส่ ทำเอาคนตัวเล็กหน้าบึ้งยอมเดินขึ้นห้องไป เขามองตามส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับความดื้อของเด็กติดเกม
 
 
 
 
จริงๆในทุกๆวันเบนซ์จะเป็นฝ่ายดูแลเขาตลอด จะมีบางครั้งที่คนตัวเล็กเหนื่อยหรืออยากจะอ้อนก็มานัวเนียเขา แต่เวลาที่เบนซ์ดื้อเขาก็จะคอยดุคอยห้าม
 
 
เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันจะยาวนานแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้เขาทั้งคู่มีความสุขกับมัน..
 
  
 
 
เช้า
 
 
 
มาริวตื่นมาแล้วหันมองคนข้างๆที่ยังนอนหลับสบายอยู่ เบนซ์มักจะเป็นแบบนี้ประจำเวลาที่มีเรียนเช้า เพราะกว่าจะได้นอนกันก็ดึกมากแล้ว
 
 
 
เขาเดินออกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเข้ามาดูเบนซ์อีกครั้ง คนตัวเล็กยังนอนคุดคู้หลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่ม
 
 
"เบนซ์ๆๆ เบนซ์"  เขาเอามือไปจิ้มแก้มกลมๆของคนที่นอนอยู่
 
"หื่ออออ มาริววว"  คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาอย่างขัดใจที่มีคนมารบกวนการนอนของเขา
 
 
"ตื่นเร็ว เดี๋ยวไปเรียนสาย"  เขาบอกเบนซ์อีกครั้ง แต่เจ้าตัวยังนอนนิ่ง
 
 
 
ฟอดดดดดดดดด
 
 
 
เขาก้มลงขโมยหอมแก้มใสนั้นฟอดใหญ่ แล้วกระซิบที่ข้างหูเขา
 
"จะตื่นไม่ตื่น" 
 
 
"หื่อออ ตื่น ตื่นแล้ว"  เบนซ์หน้าง้ำใส่เขา เขามองขำๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้คนตัวเล็กจับ เบนซ์จับมือเขาแล้วยันตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปอาบน้ำ
 
 
 
 
"วันนี้เลิก 5โมงใช่มั้ย"  เขาถามเบนซ์ขณะนั่งกินข้าวกันอยู่ เบนซ์พยักหน้าหงึกๆแล้วตักข้าวกินตุ้ยๆ
 
"เดี๋ยวริวรอที่เดิมนะ"  เขาบอก
 
"เบนซ์ไปหาริวที่ร้านเลยก็ได้"  เบนซ์เงยหน้ามาบอกเขา
 
"ไม่ได้! รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไปรับ"  มาริวบอกเขา เขาไม่เคยยอมให้เบนซ์กลับบ้านหรือไปไหนคนเดียวอีกถ้าไม่จำเป็น ตั้งแต่ที่รู้ว่ามีคนมาชอบคนของเขา
 
 
"ก็ได้"  เบนซ์บอกเขาแล้วกินต่อ 
 
 
 
 
รถ MG สีเหลืองเด่นขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เบนซ์ปลดเบลล์แล้วรวบของทำท่าจะลงจากรถ มาริวคว้าแขนเขาไว้
 
 
"ถ้าจะไปไหนต้องโทรบอกก่อนนะ"
 
"รู้แล้วค้าบบบบ"  เบนซ์ตอบเขาแล้วทำหน้าทะเล้น เขาเขกหัวให้ทีนึงอย่างเอ็นดูก่อนจะให้เจ้าตัวลงไป
 
 
"ไม่ต้องคิดถึงเบนซ์นะ เดี๋ยวก็เจอกัน"  
 
 
เบนซ์พูดแล้วยิ้มแป้นใส่เขาก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินตรงไปใต้ตึกที่เพื่อนๆเขานั่งรออยู่ มาริวมองตามจนเห็นเขาไปนั่งกับเพื่อนก็ขับรถออกไป
 
 
 
 
ครืดดดดด ครืดดดดด ครืดดดดดด
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ของมาริวสั่นอยู่ในกางเกงยีนส์สีเข้ม เขาหยิบมันมาดูเบอร์ที่โชว์ก่อนกดรับ
 
 
"ไงมึง"  
 
"มาริว มึงอยู่ไหนวะ"  เสียงปลายสายถามเขามา
 
"กำลังจะกลับบ้าน ไมวะ"  เขาถามกลับไป
 
"กูไปหามึงที่บ้านนะ" 
 
"เออๆ"  เขารับคำแล้ววางสาย ก่อนจะขับรถกลับบ้าน นึกแปลกใจกับน้ำเสียงร้อนรนของเพื่อนหนุ่มที่เพิ่งวางสายเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
มาริวขับรถมาถึงบ้านก็เห็นว่ามีรถคันหนึ่งมาจอดรออยู่แล้ว เขาจอดรถแล้วเดินลงมาเปิดประตูบ้าน ก่อนจะชี้มือบอกให้เจ้าของรถคันนั้นขับเข้าไปจอดข้างในบ้านได้เลย
 
 
 
"มีอะไรป่ะวะ มาแต่เช้าเลย"  มาริวถามหนุ่มแว่นขณะพาเขาเดินเข้ามาในบ้าน
 
"กูมีเรื่องจะรบกวนมึงหน่อยว่ะ"  โบ๊ทบอกเขาแล้วยิ้มแห้งๆ ใจกล้าๆกลัวๆว่าเพื่อนจะไม่ช่วย
 
 
"มีไรอ่ะ"  เขานั่งลงที่โซฟาแล้วถาม
 
"คือ...กูจะขอมาอยู่กับมึงสักพักได้ป่ะวะ"  โบ๊ทถามแล้วมองหน้าเขาอย่างรอคำตอบ เขารู้ดีว่าเพื่อนเขาคนนี้ไม่ชอบให้ใครมายุ่มยามในบ้านของเขานัก
 
 
"มึงมีอะไรรึเปล่า"  มาริวถามเขากลับ
 
"กูลาออกจากงานอ่ะแล้วมีปัญหากับแม่นิดหน่อย กูยังไม่อยากไปเจอเค้าช่วงนี้"  หนุ่มแว่นบอกเขา มาริวพยักหน้ารับรู้
 
 
"ตกลง ได้ป่ะวะ"  โบ๊ทถามเขาอีกครั้ง
 
"เออ ได้"  มาริวตอบ โบ๊ททำท่าโล่งใจ ส่วนตัวเขากลับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ...
 
 
 
 
 
มาริวให้โบ๊ทนอนห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของเขาที่เขานอนกับเบนซ์ มันก็จริงที่เขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาวุ่นวายในที่ส่วนตัวของเขา แต่เมื่อเพื่อนเดือดร้อนมาเขาก็ใจดำไม่ลง
 
 
"ตามสบายนะเว้ย"  เขาบอกหนุ่มแว่น
 
"มึงอยู่คนเดียวหรอวะ"  โบ๊ทถามเขา
 
"กูอยู่กับแฟน"  มาริวบอกเขาแล้วนั่งลงข้างๆ โบ๊ททำหน้าสงสัย
 
 
"ใครวะแฟนมึง" 
 
"เดี๋ยวมึงก็ได้เจอ"  เขาบอกยิ้มๆ แล้วลุกเดินออกจากห้องไป 
 

 
ครืดดดด ครืดดดดด ครืดดดดดดด
 

 
เสียงโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะในขณะที่มาริวนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาสะดุ้งตื่นแล้วหยิบขึ้นมากดรับ

 
"กินข้าวยัง"  เสียงสดใสของปลายสายถามมา
 
"หึ นอนอยู่"  เขาตอบกลับไป
 
"อ่าวนอนอยู่หรอ เบนซ์ขอโทษนะ ไม่รู้อ่ะ"  เบนซ์เสียงอ่อยลงทันที
 
 
"ไม่เป็นไร เรียนเสร็จแล้วหรอ"  เขาถามพลางยกแขนดูนาฬิกาที่ข้อมือ
 
"เหลืออีกวิชานึงอ่ะ ริวนอนไปก่อน ตื่นแล้วค่อยมารับเบนซ์ก็ได้ ถ้าช้าเดี๋ยวเบนซ์รอ"
 
 
"ไม่นอนแล้ว อีกแปบเดียวเอง ไปหาข้าวกินไป" 
 
"อื้มมม งั้นแค่นี้นะ"  มาริวรับคำแล้วกดวางสาย 

 
 
เบนซ์วางสายจากมาริวแล้วนั่งลงที่โต๊ะในโรงอาหารของมหาลัยกับเพื่อนๆ
 
 
"อิจฉามึงว่ะ"  เพียวพูดระหว่างที่นั่งกินข้าวกันอยู่
 
"หะ อิจฉากูทำไม"  เบนซ์ถามเธองงๆ
 
"เอ้า ก็ดูดิ พี่ริวแม่งโคตรรักมึงเลยอ่ะ คอยมารับมาส่งตลอด กูอยากมีแฟนแบบนี้บ้างจัง"  เธอพูดแล้วทำหน้าเพ้อฝันจนคนอื่นๆขำ
 
 
"อย่าเว่อ"  เบนซ์บอกเธอแล้วตักข้าวกิน
 
 
"มึงก็คบกับพี่เค้ามาตั้งนานแล้ว เคยทะเลาะกันบ้างป่ะวะ"  เดย์ถามเขา
 
"โห บ่อยนะ แต่แปบๆก็ดีกันอ่ะ"  เบนซ์เงยหน้ามาตอบเขา
 
 
"แล้วพี่ริวเค้าง้อมึงยังไงวะ เค้า...รึเปล่า"  สองพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เขา เพื่อนทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว
 
 
"พวกมึงนี่แม่งทะลึ่ง แดกไป"  เขาด่ากลบเกลื่อนแล้วกินข้าวต่อทำไม่สนใจเสียงล้อของเพื่อนๆ
 
 
 
 
กว่าคลาสสุดท้ายจะจบอาจารย์ก็เลทไปเกือบชั่วโมง เบนซ์รีบวิ่งลงมาจากตึกเรียนมาหามาริวที่รอเขาอยู่ที่ที่ประจำ
 
 
แฮ่กกก แฮ่กกกๆ
 
 
พอมาถึงรถเขาก็ยืนหอบจนมาริวที่ยืนพิงรถรออยู่ขำ
 
"เหนื่อยมั้ยล่ะ"  เขาเดินมายืนข้างๆแล้วถาม เบนซ์พยักหน้าหงึกๆ
 
"แล้วจะวิ่งทำไม จะรีบไปไหน"
 
 
"ก็กลัวมาริวรอ"  เบนซ์ตอบเขา เริ่มหายใจเบาลงแล้ว
 
"ริวรอได้หรอกหน่า ไป ขึ้นรถ"  เขาบอกแล้วเปิดประตูฝั่งเบนซ์ให้ การกระทำนี้เรียกสายตาคนรอบข้างให้มองมาจนเบนซ์เขินรีบขึ้นรถไป
 
 
 
 
"เออ นี่เพื่อนริวมันมาขออยู่ด้วยสักพักนะ"  มาริวบอกเบนซ์ขณะขับรถกลับบ้าน
 
"ใครหรอ"  เบนซ์ทำหน้าสงสัย
 
"ไอโบ๊ท"  พอได้ยินชื่อโบ๊ทเบนซ์ก็ยิ้มกว้างดีใจ เขามองอย่างหมั่นไส้
 
"ยิ้มอะไร คิดหรอว่าจะให้เล่นเกมจนดึกอ่ะ"  มาริวบอก เบนซ์บึนปากใส่อย่างเคืองๆ ไม่รู้ว่านี่อยู่กับแฟนหรืออยู่กับพ่อกันแน่ = ='
 
 

 
พอกลับถึงบ้านเบนซ์รีบวิ่งเข้าบ้านแล้วกวาดตามองหาคนที่จะมาอยู่ด้วยตามที่มาริวบอก สักพักโบ๊ทเดินลงมาจากชั้นบนมองเบนซ์อย่างแปลกใจ
 
 
"อ่าว เบนซ์"  หนุ่มแว่นทักเขาขึ้น
 
"พี่โบ๊ท"  เบนซ์ยิ้มให้เขา
 
 
"ริว อย่าบอกนะว่านี่..."  โบ๊ทพูดกับมาริวแล้วชี้มาทางเบนซ์ เขาพยักหน้ารับ
 
"เออ แฟนกู"  พอมาริวพูดจบโบ๊ททำหน้าตกใจก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วแซว
 
 
"มึงนี่แม่ง แน่จริงๆ"  
 
 
เบนซ์มองสองคนสลับไปมา รู้ทันว่าเค้าคิดอะไรกันอยู่จึงโวยวายใส่
 
"พูดอะไรกันเนี่ย วู้ว"  เบนซ์พูดแล้วเดินขึ้นห้องไป ทั้งสองคนมองตามไปขำๆ
 
 
"อย่าบอกนะว่ามึงจีบน้องมันตั้งแต่วันนั้น"  โบ๊ทถามเขา 
 
"เออ"  มาริวตอบเขาเขินๆแล้วเดินตามเบนซ์ขึ้นไป 
 
 
 
โบ๊ทมองตามหลังเขาไปยิ้มๆ ไม่คิดว่าเพื่อนหนุ่มที่มีสาวล้อมหน้าล้อมหลังตลอดเวลาตั้งแต่ตอนเรียนจะมาพ่ายแพ้ให้กับหนุ่มหน้าหวานคนนี้.. แต่ก็นะ ใครจะไปคิด แม้แต่เขายังเคยรู้สึกเลย
 
 

 
เบนซ์อาบน้ำแล้วพันผ้าเช็ดตัวไว้รอบเอวก่อนจะเดินออกมาที่หน้ากระจก กลิ่นหอมอ่อนๆจากสบู่เหลวที่ใช้โชยมาแตะจมูกคนที่นอนรออยู่บนเตียงจนอดใจไม่ไหว เดินเข้ามากอดแล้วหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
 
 
"โอ้ยยย ริว ทำอะไร"  เบนซ์แกะมือที่โอบล้อมร่างกายเขาออก
 
"หอมจังงง"  เขาพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
 
 
"ไปอาบน้ำไปปป จะได้ไปทำงาน"  เบนซ์หลบสายตาที่เขามองมาแล้วไล่เขาแก้เขิน
 
"อาบให้หน่อย"  เขาแกล้งอ้อน
 
"มาริว อย่าทะลึ่ง ไปอาบน้ำ!"  เบนซ์แกล้งเสียงเข้มใส่เขาบ้าง แต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะขำท่าทางของเขา 
 
 
"ไปก็ได้.. จุ๊บบบบ"  มาริวพูดแล้วก้มลงจูบริมฝีปากสีพีชนั้นก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ เบนซ์บ่นงึมงัมตามหลังเขาไป
 
 
 
 
เขามีเรื่องเถียงเรื่องทะเลาะแบบนี้กันเป็นประจำ แต่ไม่นานก็กลับมาดีกัน เพราะตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า เวลาทะเลาะกัน เขาจะไม่ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยจนข้ามวันไป...
 
 
 
มาริวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาพร้อมเบนซ์ มองหาโบ๊ทว่าอยู่ส่วนไหนของบ้าน
 
 
"กูไปทำงานก่อนเว้ย"  มาริวบอกเขา
 
"อ่าว เบนซ์ไปด้วยหรอ"  โบ๊ทถาม
 
"เออ มันไปกับกูทุกวัน"  เขาตอบพลางหยิบรองเท้ามาใส่ โบ๊ทมองทั้งคู่ก่อนจะบอกเขา
 
 
"กูไปด้วยดิ"  มาริวเลิกคิ้ว ก่อนจะพยักหน้ารับ โบ๊ทจึงเดินขึ้นไปหยิบของบนห้องแล้วตามมาที่รถ
 
 

 
มาริวเดินเข้าร้านพร้อมกับเบนซ์แบบนี้ทุกวัน แต่วันนี้มีโบ๊ทเพิ่มมาอีกคน สร้างความแปลกใจให้กับพี่นิคเจ้าของร้านที่สนิทกัน
 
 
"อ่าว วันนี้มาสามได้ไงวะ"  พี่นิคทักเขา
 
"นี่ไอโบ๊ทเพื่อนผม"  มาริวแนะนำ โบ๊ทก็ไหว้ทักทายพี่นิค เขารับไหว้แล้วยิ้มให้
 
"ไงเบนซ์ วันนี้จะลองดื่มสักหน่อยมั้ย เห็นนั่งกินแต่โค้กทุกคืนเลยหนิ"  พี่นิคหันมาแซวเบนซ์ แต่คนที่ตอบกลับอย่างรวดเร็วกลับเป็นอีกคน
 
 
"ไม่ได้พี่ มันมีเรียน" 
 
"แหม่ไอ่นี่ หวงแฟนชิบหายเลยว่ะ เออๆ ไปนั่งไป ริวมึงมานี่"  มาริวหันมาบอกเบนซ์ให้พาโบ๊ทไปนั่งที่เดิม ส่วนตัวเขาเดินตามพี่นิคไปที่หลังร้านเพื่อเตรียมตัวขึ้นร้อง
 
 
มาริวทำงานที่นี่ตั้งแต่ช่วงที่เขาเรียนปี4 ร้านนี้ค่อนข้างเป็นร้านดังที่ผู้คนแน่นขนัดทุกคืน และเขาเป็นคนที่เรียกลูกค้าได้ดีทีเดียวพี่นิคเลยไม่ยอมให้เขาไปไหน
 
 
 
"เบนซ์มานั่งรอมันทุกวันเลยหรอ"  โบ๊ทชวนเบนซ์คุยระหว่างที่รอมาริวขึ้นร้อง
 
"ใช่ เบนซ์นั่งตรงนี้ทุกคืน"  เบนซ์ตอบแล้วยิ้มให้เขา
 
"ไม่เบื่อหรอ" 
 
"ไม่นะ เบนซ์ชินแล้วมั้ง วันไหนไม่มาก็นอนไม่หลับอยู่ดี"  เบนซ์บอกเขา พลันมาริวขึ้นไปบนเวทีเขาจึงหันไปสนใจคนข้างบนแทน
 
 
 
มาริวยังร้องเพลงเรียกทุกสายตาจากคนดูที่อยู่ด้านล่างได้เช่นเคย บางทีเบนซ์ก็แอบหวงนะ ที่มีใครต่อใครมามองแฟนเขาแบบนั้น แต่ก็บอกตัวเองเสมอว่านี่คือการทำงาน และถ้ามันไม่มีอะไรที่มากไป เขาก็จะพยายามปล่อยผ่าน
 
 
 
"อ่าว พี่โบ๊ทกินเหล้าด้วยหรอ"  เบนซ์หันไปถามเมื่อเห็นหนุ่มแว่นนั่งชงเหล้าอยู่
 
"ใครไม่กินบ้างวะเบนซ์ สักแก้วมั้ย"  โบ๊ทยื่นแก้วให้ตรงหน้า เบนซ์รีบส่ายหน้าปฏิเสธแล้วดันแก้วออก
 
 
"ไม่เอา เบนซ์ไม่ค่อยถูกกับมันอ่ะ"  เบนซ์บอกเขา เพราะเวลาแอลกอฮอล์เข้าปากทีไรเขาจะร้อนวูบวาบไปทั้งหน้า แล้วเขาจะติดลม และไม่นานก็จะเมา
 
"กลัวมันหรอ"  โบ๊ทถามแล้วพยักหน้าไปทางคนที่อยู่บนเวที
 
 
"ไม่ได้กลัวแต่เบนซ์ไม่ค่อยชอบ พี่โบ๊ทกินเถอะ"  เบนซ์บอกเขาแล้วนั่งฟังมาริวต่อ โบ๊ทส่ายหน้าขำๆ
 
 
 
"อ่ะแก้วนึงเบนซ์ กินเป็นเพื่อนพี่หน่อย"  โบ๊ทที่นั่งเงียบไปสักพักยื่นแก้วเหล้าให้เบนซ์อีกครั้ง
 
"ไม่เอาพี่โบ๊ท มาริวใกล้เสร็จแล้ว"
 
"แก้วเดียวพอ ช่วยหน่อย"  โบ๊ทจับมือเขามารับแก้วไป เบนซ์มองแก้วที่อยู่ในมืออย่างชั่งใจ
 
"กินดิ เดี๋ยวมันก็เห็นหรอก"  เมื่อโบ๊ทพูดเขาจึงเหลือบมองบนเวที เห็นว่ามาริวไม่ได้มองมาทางนี้จึงยกแก้วเหล้าดื่มรวดเดียว ก่อนจะทำหน้าเหยเกเพราะเขาเทเพียวๆให้
 
 
"พี่โบ๊ททท"  เบนซ์หันไปตีเขา โบ๊ทหัวเราะขำที่ได้แกล้งเขา 
 
 
 
ทั้งคู่ไม่รู้ว่ามาริวมองลงมาตั้งแต่เห็นว่าเบนซ์รับแก้วนั้นมาจากโบ๊ทแล้ว.....
 
 
 
 
------------------------


เรื่องนี้เป็นฟิคที่เราเขียนไว้
เอามาลงที่นี่เป็นครั้งแรก
ใครอ่านแล้วเป็นยังไงคอมเม้นต์มาได้เลยนะ ><

[ืniyataan]

รักสามเส้าเราสามคนรึป่าว รอจ้า   

[แมวนั้มมมมม]

 
 

ตอนที่ 2

 
 
มาริวร้องเพลงเสร็จก็เข้าไปคุยกับพี่นิคหลังร้านก่อนจะออกมาหาทั้งคู่ที่โต๊ะ เขามองหน้าเบนซ์นิ่งก่อนจะชวนกลับ ทั้งคู่แปลกใจในท่าทีนั้น
 
 
 
"วันนี้คนเยอะเนอะ"  เบนซ์ชวนคุยเมื่อเห็นบรรยากาศในรถเริ่มอึมครึมแปลกๆ มาริวนั่งนิ่งไม่ตอบอะไรเขา ส่วนโบ๊ทก็นั่งมึนอยู่ข้างหลัง
 
 
"เหนื่อยมั้ยอ่ะ"  เบนซ์หันมาถามมาริวอีกครั้ง เขาส่ายหน้า  คนตัวเล็กเห็นเขานิ่งเลยนั่งเงียบไปตลอดทางจนถึงบ้าน
 
 
 
เบนซ์ลงไปเปิดประตู ก่อนจะให้มาริวขับรถเข้าไปจอดในบ้านแล้วตัวเองก็ล็อคประตูรั้วหน้าบ้าน
 
 
พอลงจากรถเปิดประตูเข้าบ้านมาริวก็เดินลิ่วขึ้นห้องไปเลย เบนซ์มองตามงงๆ
 
 
 
"มันเป็นไรของมันวะ"  โบ๊ทถามขึ้น
 
"ไม่รู้อ่ะ เบนซ์ไปดูก่อนนะ"  เบนซ์บอกเขาแล้วเดินขึ้นห้องไป โบ๊ทก็แยกกลับห้องของตัวเอง
 

 
แกร๊กกกกกก
 

 
เบนซ์เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นมาริวนอนอยู่บนเตียงก็เดินมานั่งลงข้างๆ มองหน้าเขาที่ไม่สนใจตัวเองเลย
 
"เป็นไรอ่ะ"  เบนซ์ถามเขา
 
"ไม่ได้เป็น"  เขาตอบเสียงเรียบ เบนซ์เลยยื่นหน้าลงเข้าไปใกล้หน้าเขา มองสำรวจดวงตาคมคู่นั้น
 
 
"โกรธอะไรเบนซ์"  เบนซ์ถามเขาอีกครั้ง เขาไม่ตอบแต่ผลักเบนซ์ให้นอนราบไปกับเตียงแล้วลุกขึ้นเอาแขนยันคร่อมตัวเขาไว้
 
 
"ทำอะไรให้โกรธ!"  เขาถามเบนซ์ที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขา เบนซ์นิ่วหน้าคิด เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเห็นว่าตัวเองกินเหล้ากับโบ๊ทรึเปล่า
 
"ตอบดิ!"  เขาเสียงเข้มใส่
 
"ไม่รู้...อื้อ"  เสียงพูดของเบนซ์ถูกกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากบางที่ถูกบดขยี้อย่างแรง เบนซ์จะเอามือดันตัวเขาออก เขาใช้มือหนาล็อคข้อมือบางไว้กับเตียง
 
 
"เคยบอกว่าอะไร!"  เขาถามเบนซ์ที่นอนปากบวมเจ่ออีกครั้ง
 
"เบนซ์กินไปนิดเดียว"  เบนซ์บอกเขาเสียงอ่อย
 
"แล้วพรุ่งนี้มึงมีเรียนมั้ย!"  เขาถามกลับด้วยความโมโห เบนซ์หลบตาเขาก่อนจะพยักหน้า
 
"แล้วกูเคยบอกว่ายังไง"  
 
"ไม่ให้กิน..เวลามีเรียน"  เบนซ์ตอบเขาเสียงเบาหวิว ไม่กล้าสบสายตาที่จ้องมา มาริวมองคนตรงหน้านิ่งแล้วถอนหายใจ สะกดกลั้นอารมณ์โกรธก่อนปล่อยข้อมือบางที่จับไว้แล้วยันตัวลุกขึ้น
 
 
"นอนได้ละ"  เขาบอก แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป เบนซ์มองตามเขาอย่างรู้สึกผิด รู้ดีว่าเขาเป็นห่วง
 
 
 
มาริวอาบแต่งตัวเสร็จก็มาล้มตัวลงนอนข้างๆเบนซ์ ไม่สนใจอีกฝ่ายที่ทำท่ากระอักกระอ่วนอยากคุยด้วยแต่ไม่กล้าคุย
 
 
"เบนซ์ขอโทษนะ"  เบนซ์บอกเขาที่หยิบมือถือมาเลื่อนๆดู 
 
"อืม.."  เขาตอบโดยไม่หันไปมอง  เบนซ์มองเขาก่อนจะกระเถิบตัวเข้ามาชิดแล้วกอดเขาไว้  เขามองแล้วส่ายหน้าเบาๆ
 
 
"มากอดทำไมเนี่ย"  เค้าวางมือถือไว้หัวเตียงแล้วถาม
 
"อยากกอด"  เบนซ์ตอบทั้งๆที่แขนยังโอบเขาอยู่ เขายิ้มออกมากับการกระทำขี้อ้อนของคนตัวเล็ก
 
 
"หายโกรธเบนซ์ยัง"  เบนซ์เงยหน้าเอาคางเกยหน้าอกเขาไว้แล้วถาม
 
"ไม่ได้โกรธ"  
 
"อย่ามาาาา"  เบนซ์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วพูดใส่เขา เลยโดนมือหนาจับใบหน้าหวานนั้นแล้วบดจูบริมฝีปากบางนั่นอย่างแรง
 
 
"โอ้ยยย เจ็บอ่ะ"  พอเขาถอนริมฝีปากออกเบนซ์ก็เอามือจับปากตัวเองแล้วบ่น เพราะโดนเขาขบเม้มมันอย่างหมั่นเขี้ยว
 
 
"อย่าให้รู้อีกนะ"  มาริวบอกเขา
 
 
"ขี้บ่น"  เบนซ์บ่นงึมงัมเบาๆ แต่เขาได้ยิน ลุกขึ้นจับเบนซ์ให้นอนอยู่ใต้ร่างของเขา เบนซ์ดิ้นขลุกขลักบอกให้เขาปล่อย
 
 
"กวนนักนะ จะนอนดีดีมั้ย"  เขาก้มหน้าลงมาประชิดหน้าเบนซ์แล้วถาม ลมหายใจที่ปะทะกันทำเอาเบนซ์ขนลุก
 
"นะ นอน ก็ปล่อยสิ"  เบนซ์หลบตาเขาแล้วบอก
 
"หมั่นเขี้ยวว่ะ"  มาริวก้มลงงับริมฝีปากล่างของเบนซ์ ดูดดุนมันอยู่นานก่อนจะบอมปล่อยเมื่อมือบางตีเขาไม่หยุด
 
 
"มันเจ็บนะ!"  เบนซ์ทำเสียงดุใส่เขา
 
"อยากเจ็บกว่ากว่านี้มั้ยล่ะ"  เขายิ้มมุมปากแล้วแกล้งใช้มือหนาไล้ไปตามหน้าท้องของคนที่นอนอยู่
 
 
"ไม่เอาาา นอน เบนซ์จะนอนแล้ว"  เบนซ์เอามือดันตัวเขาออก เขาขำที่ได้แกล้งคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วคว้าร่างบางมากอด เบนซ์หลับตาลงในอ้อมกอดของเขา  
 
 
 
กว่ามาริวกับเบนซ์จะตื่นก็เกือบเที่ยงแล้ว ทั้งคู่ก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่าง เห็นโบ๊ทนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวพร้อมชามข้าวต้มสามที่ 
 
"เห้ย มึงทำกับข้าวเป็นหรอ"  มาริวถามพลางนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา เบนซ์ก็นั่งลงข้างๆเขา
 
"หึ กูไปซื้อมา มึงตื่นสายกันจังวะ"  โบ๊ทพูดแล้วตักข้าวต้มกิน
 
"ก็วันนี้เบนซ์มันเรียนบ่าย"  มาริวตอบ
 
"มึงก็เลยเล่นซะดึก?"  โบ๊ทถาม ทำเอาเบนซ์สำลักข้าวต้มที่กำลังกินอยู่
 
 
"เล่นเหี้ยไร นอน"  มาริวบอกแล้วไม่สนใจสายตากวนๆที่เขามองมา 
 
 
 
"เบนซ์ เดี๋ยวริวไปส่งเบนซ์แล้วจะไปคุยงานกับพี่นิคที่ร้านเลย ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จก่อนเบนซ์เลิกเรียนมั้ยอ่ะ"  มาริวบอกเบนซ์ขณะที่เขากำลังเก็บของใส่กระเป๋า
 
"ถ้าไม่ทันเดี๋ยวเบนซ์กลับเองก็ได้"  เบนซ์บอกเขา
 
"ให้กูไปรับให้มั้ยล่ะ"  ยังไม่ทันที่มาริวจะตอบอะไร เสียงโบ๊ทก็พูดแทรกขึ้นมา มาริวกันไปมองเขาแล้วมองหน้าเบนซ์
 
"งั้นให้ไอโบ๊ทไปรับ"  มาริวบอกแล้วเดินนำออกไป เบนซ์หันไปยิ้มให้โบ๊ทก่อนจะเดินตามเขาไปที่รถ
 
 
 
มาริวส่งเบนซ์ที่หน้าตึกคณะเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เพื่อนๆของเบนซ์มายืนรออยู่เขาจึงลงจากรถมาหา
 
 
"พี่ริวสวัสดีครับบบ/ค่ะ"  เพื่อนๆเบนซ์ยกมือไหว้เขาทำเอามาริวต้องบอกให้เอาลง
 
"เดี๋ยวๆๆ เลิกไหว้กูสักทีได้มะ กูเป็นพี่มึงสองปีเองนะ"  เขาพูดคุยอย่างสนิทสนม ทุกคนขำกับท่าทางของเขา
 
 
"วันนี้ร้องเพลงป่ะพี่"  สองถามเขา
 
"ร้องดิ สนใจมะ"  เขาพูดแล้วยักคิ้วให้ สองให้ไปมองเพื่อนๆก่อนจะตกลงพร้อมกัน
 
"พวกมึงนี่เห็นแก่กินว่ะ"  เบนซ์บ่น
 
"แหมมม นานๆทีเหอะ พรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนป่ะวะ"  เพียวพูดกับเบนซ์ เขาพยักหน้าหงึกๆแล้วชวนไปเรียน เพื่อนๆเขาเลยหันไปลามาริว
 
 
"ก็กลับพร้อมไอโบ๊ทกันให้หมดเลยนะ"  มาริวบอกเบนซ์ เขายิ้มรับ มาริวจึงเดินไปขึ้นรถขับออกไป เบนซ์มองจนรถเขาลับตาก็หันหลังเดินตามเพื่อนขึ้นไปเรียน
 
 
 
พอเลิกเรียนเบนซ์กับเพื่อนๆก็เดินลงมาหาโบ๊ทที่จอดรถรออยู่ เพื่อนๆเขาทักทายโบ๊ทก่อนที่สองจะเป็นฝ่ายถามขึ้น
 
"อ่าว พี่โบ๊ทมารับพวกเราหรอ"  โบ๊ททำหน้างงกับคำว่าพวกเรา
 
"อ้อ เดี๋ยวพวกนี้มันจะไปที่ร้านด้วยคืนนี้อ่ะ ริวเลยให้กลับพร้อมเบนซ์เลย"  เบนซ์หันไปบอกโบ๊ท เขาพยักหน้ารับรู้แล้วบอกให้ขึ้นรถ
 
 
 
เบนซ์พาเพื่อนๆมานั่งที่ห้องนั่งเล่นในบ้านก่อนจะไปหาน้ำขนมมาวางให้ แล้วตัวเองก็ขึ้นไปอาบน้ำ 
 
 
"เรียนเป็นไงกันมั่งพวกมึง"  โบ๊ทเดินมานั่งกับพวกเขาแล้วถาม
 
"เรื่อยๆว่ะพี่ แต่เดี๋ยวเทอมหน้าต้องแบ่งเวลามาซ้อมเพลงเตรียมงานมหาลัยอีก"  เดย์บ่นกับเขาอย่างเซ็งๆ
 
"มีอะไรให้กูช่วยก็บอกนะ"  โบ๊ทบอก พวกเขารับคำอย่างดีใจเพราะต้องขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่คนนี้แน่ๆ
 
 
 
"อ่าว กลับกันมานานยัง"  ขณะที่นั่งคุยกันอยู่มาริวที่เพิ่งกลับมาก็เดินมาถามเขา
 
"สักพักแล้วค่ะ"  เพียวตอบแล้วยิ้มให้เขา
 
"ไอเบนซ์อ่ะ"  เขาถามหาคนตัวเล็กซึ่งเดินลงมาจากข้างบนพอดี
 
 
"อาบน้ำก่อนมั้ยอ่ะมาริว"  เบนซ์เดินเข้ามาถามเขา
 
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวกลับมาอาบทีเดียว.. ป่ะเด็กๆ ตามป๋ามา"  เขาบอกเบนซ์แล้วหันไปบอกให้เพื่อนๆของเขาไปที่รถ เบนซ์มองตามขำๆกับความรุ่นพี่รุ่นน้องของคนพวกนี้
 
"ป่ะพี่โบ๊ท"  เบนซ์หันไปชวนโบ๊ทที่ยังนั่งอยู่ที่โซฟา
 
"วันนี้ขอบายว่ะ นอนรออยู่บ้านนะ"  โบ๊ทบอกเขา เบนซ์จึงเดินออกไป
 
 
 
พอมาถึงร้าน มาริวก็บอกให้เบนซ์พาเพื่อนไปนั่งก่อนจะแยกตัวออกไปเตรียมตัวขึ้นร้องเพลงเหมือนทุกวัน เบนซ์พาทุกคนมานั่งที่ประจำแล้วนั่งรอบริกร
 
 
"จะกินไรสั่งเลยนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ลงมา"  มาริวเดินกลับออกมาบอกที่โต๊ะ
 
"ครับผม!!!"  ทุกคนตอบรับพร้อมกัน
 
 
"เบนซ์กินได้มั้ยอ่ะ"  เบนซ์ถามเขาเสียงอ่อน แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อเขาพยักหน้า มาริวจึงเดินกลับไป
 
 
"หมั่นไส้ว่ะะะ"  เพียวแกล้งพูดใส่เขา เบนซ์ยู่หน้าใส่ก่อนจะสั่งอาหารและเครื่องดื่มเพราะบริกรเดินมาพอดี
 
 
 
เบนซ์และเพื่อนๆนั่งกินกันไปฟังมาริวร้องเพลงไป ส่วนคนที่อยู่บนเวทีมองลงมาที่พวกเขาเป็นระยะ
 
 
 
โต๊ะมุมถัดไปจากโต๊ะที่พวกเขานั่งกันอยู่ มีสายตานึงจ้องมองหนุ่มหน้าหวานที่นั่งคุยกับเพื่อนๆสนุกสนานอย่างสนใจ...
 

 
 
เขาเรียกบริกรมาแล้วบอกบางอย่างกับเขา บริกรหนุ่มเดินไปที่โต๊ะเบนซ์แล้วบอกกับเบนซ์ว่าโต๊ะทางนั้นเรียก พลางชี้มือบอก เบนซ์พยักหน้ารับก่อนมองตามและได้เห็นว่าคนคนนั้นยิ้มให้อยู่ เบนซ์ยิ้มตอบ
 
 
"นั่นมันพี่ไปป์นี่หว่า"  เดย์บอกเขา
 
"ใครอ่ะ"  เบนซ์ถามแล้วทำหน้างง
 
"พี่ไปป์วิดวะปี4ไง มึงไม่รู้จักหรอวะ"  เดย์บอกเขาอีกครั้ง เบนซ์ส่ายหน้า
 
 
"พี่เค้าชอบมึงแน่เลย"  สองบอกเบนซ์ คนตัวเล็กทำตาโตสั่นหน้าไปมา
 
"บ้าหรอวะ ชอบกูเนี่ยนะ"  
 
"ไม่เชื่อมึงลองเดินไปหาเค้าดิ"  สองบอก เบนซ์หันไปมองมาริวบนเวทีสลับกับโต๊ะของไปป์ไปมา แล้วตัดสินใจนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
 
 
 
 
มาริวร้องเพลงเสร็จก็เดินมาหาพวกเขาที่โต๊ะ เบนซ์นั่งเกร็งเพราะรู้สึกอึดอัดกับสายตาของอีกคนที่มองมา
 
"เป็นอะไร"  มาริวหันมาถามเขา
 
"เปล่า เบนซ์ไปเข้าห้องน้ำแปบนะ"  เบนซ์พูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะไป เขามองตามอย่างงงๆ
 
 
 
 
เบนซ์เดินเข้าห้องน้ำไปสักพักแล้วเดินออกมาอย่างมึนๆเพราะดื่มไปพอสมควร ขณะจะเดินกลับไปที่โต๊ะก็มีมือดึงมาดึงแขนเขาไว้ 
 
 
"เดี๋ยวดิ พี่ชื่อไปป์นะ"  คนตรงหน้าแนะนำตัวแล้วยิ้มให้เขา
 
"อะ เอ่อ เบนซ์ครับ"  เบนซ์พูดตะกุกตะกัก ไม่ทันได้ตั้งตัวว่าจะมาเจอเขาตรงนี้
 
 
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"  เขาพูดแล้วส่งยิ้มให้อีกครั้ง เบนซ์ยิ้มตอบ กำลังจะพูดอะไรกับเขาก็มีเสียงดังขัดจังหวะขึ้น
 
 
 
"เบนซ์!!!!"  เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำเอาเบนซ์สะดุ้งหันไปมอง เห็นมาริวจึงจ้องเขาทั้งคู่อยู่ เบนซ์รีบเอาแขนออกจากมือคนตรงหน้าแล้วเดินไปหาเขา
 
 
 
มาริวมองไปป์อีกทีก่อนจะหันมาดึงเบนซ์กลับไปที่โต๊ะ 
 
 
"จะกลับกันยัง"  มาริวจับข้อมือเบนซ์ไว้แน่นแล้วถามเพื่อนๆของเขา
 
"พี่ริวจะกลับแล้วหรอ"  เพียวถามเขา
 
"ไอเบนซ์มันไม่ไหวแล้วอ่ะ อยู่ต่อก็ได้นะ บอกพี่นิคว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาจ่าย"  พวกเขาพยักหน้า มาริวเลยลากเบนซ์ออกจากร้านไปที่รถ
 
 
 
"มาริว เบนซ์เจ็บ"  เบนซ์บอกมาริวที่จับข้อมือเขาแน่นจนมันเริ่มแดงเป็นปื้น
 
"ขึ้นรถ!"  เขาปล่อยแล้วบอกเบนซ์เสียงเข้ม  ตัวเขาเดินไปอีกฝั่ง พอเบนซ์ขึ้นเขาก็ขับออกไปอย่างเร็ว
 
 
 
 
พอมาถึงบ้านเขาก็ลากเบนซ์ขึ้นห้อง ไม่ฟังเสียงโบ๊ทที่ถามว่าทำไมกลับเร็วสักนิด โบ๊ทมองตามหลัง คิดในใจว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
 
 
 
พลั่ก!
 
 
 
"โอ๊ยยยย"  เบนซ์ร้องเมื่อถูกเขาเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรง เขาตามขึ้นมาคร่อมทับตัวเบนซ์ไว้ มือหนาจับล็อคข้อมือบางไว้กับเตียง
 
 
"มาริว เบนซ์เจ็บ"  เบนซ์บอกเขาอีกครั้งแล้วพยายามจะเอาแขนออก
 
"ไอนั่นใคร"  เขาถามเบนซ์เสียงเข้ม
 
"ไอพวกนั้นบอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่มออ่ะ แต่เบนซ์ไม่รู้จัก"
 
"ไม่รู้จักแล้วไปยืนคุยกับมันอย่างงั้นเนี่ยนะ"
 
 
"ก็เค้ามาทักเบนซ์ โอ้ยริว ปล่อยยย"
 
"เมื่อกี้มึงยังให้มันจับได้เลย!"
 
"ริว!!"  เบนซ์เรียกปรามเขาอย่างไม่พอใจ 
 
 
"อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่นะเบนซ์"  เขาพูดอย่างหงุดหงิด
 
"ริวก็ปล่อยเบนซ์ดิ!"  เบนซ์บอกแล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่ไม่สำเร็จ
 
 
 
 
 
"ทำแบบนี้กับกูอีกแล้วนะ"  มาริวมองหน้าเบนซ์นิ่ง
 
"เบนซ์ยังไม่ได้... อื้มมม"  เบนซ์พูดยังไม่ทันจบริมฝีปากก็ถูกบดขยี้อย่างร้อนแรงตามอารมณ์ของคนตรงหน้า
 
 
 
มือหนาจัดการกับเสื้อผ้าของคนที่นอนอยู่จนมันไปกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว ลิ้นเรียวยังไล่ควานหาความหวานในโพรงปากบางอยู่
 
 
เบนซ์ดิ้นเมื่อมือของเขาเริ่มไล้ลงต่ำไปเรื่อยๆ มาริวละริมฝีปากออกจากปากของเขา ก้มลงไล้ลิ้นเรียวไปตามซอกคอขาว ก่อนจะกดริมฝีปากลงแล้วขบเม้มไปตามผิวสีขาวละเอียดอย่างแรงจนขึ้นสี
 
 
"มะ มาริว ว"  เบนซ์ร้องห้ามเขา ไม่สนใจ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนตอนนี้ร่างของเขาเปลือยเปล่าทั้งคู่
 
 
"รู้ใช่มะ ว่าเวลาทำให้โกรธมันจะเป็นยังไง"  มาริวบอกเขา
 
"ริวก็ฟังเบนซ์บ้างดิ"  เบนซ์บอกเขาเสียงแหบพร่า รู้สึกขนลุกกับแก่นกายที่เสียดสีกันอยู่ตรงหว่างขา
 
 
"ฟังอะไร ไหนพูดมาดิ๊" 
 
"เค้า..แค่มาทักเบนซ์เฉยๆ" 
 
"แล้ว...?"
 
"ก็ยังไม่ได้อะไร ริวก็เดินมาพอดี"
 
 
"อ๋อออ หมายความว่าถ้ากูไม่เดินไปก็จะอะไรมากกว่านั้นใช่มะ"  เขาถามเสียงเข้ม
 
"ไม่ใช่..."  เขาไม่ฟังอะไรเบนซ์อีกต่อไป ริมฝีปากบางถูกปากเรียวของเขาครองครองอีกครั้ง เขาดูดดุนมันตามแรงอารมณ์จนบวมเจ่อ เบนซ์ร้องงึมงัมอยู่ในลำคอ
 
 
 
เขาลากลิ้นร้อนไปตามแผ่นอกที่แข็งเป็นไต มือข้างหนึ่งบดขยี้กับเม็ดทับทิมสีสวยที่แข็งขืนสู้มือ ลิ้นร้อนตวัดกับเม็ดทับทิมอีกข้างจนร่างบางร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน
 
 
"พะ พอแล้ว"  เบนซ์หายใจแรง บอกเขาที่เริ่มไล้มือลงต่ำอีกครั้ง เขายกยิ้มมุมปากให้ ก่อนจะไล้มือที่ขาเรียวสวยแล้วจับมันชันเข่าขึ้นเผยให้เห็นช่องทางสีหวาน
 
 
"โอ๊ะ อื้ออ ริววว"  เบนซ์ร้องขึ้นเมื่อเขาสอดนิ้วเรียวเข้าไปที่ช่องทางนั้น สะโพกมนบิดไปมาเมื่อเข้าชักนิ้วเข้าออกแล้วเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ
 
 
"อื้อออ อ่ะ อื้มมมม"  เบนซ์ร้องครางเมื่อเขาควานนิ้วไปโดนจุดกระสันเข้า เขาจึงเอานิ้วออกก่อนจะจับแกนกายของตัวเองเข้าไปแทนที่
 
 
"โอ๊ะะะ อื้อออ ริววว อื้มมมม"  เบนซ์ร้องลั่นเมื่อแก่นกายอันใหญ่โตของเขาเข้ามาในตัว เขาก้มลงจูบริมฝีปากบางก่อนจะเริ่มขยับเอวเข้าออก จากเนิบนาบก็เร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ ยิ่งคิดถึงตอนที่เห็นทั้งคู่จับมือถือแขนแล้วยิ้มให้กันยิ่งทำให้อารมณ์เขาคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง เอวสอบขยับเข้าออกรับกับสะโพกมนอย่างร้อนแรง
 
 
 
"อื้มมม..อ๊ะ อ่าา อื้ออออ"  เบนซ์ครางลั่นเมื่อเขากระแทกโดนจุดกระสันเข้า เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นเอวสอบจึงกระแทกไปที่จุดนั้นซ้ำๆอีกหลายครั้งจนเบนซ์รู้สึกอุ่นวาบที่ช่องท้อง
 
 
 
มาริวถอดแก่นกายของเขาที่มีน้ำขุ่นสีขาวไหลตามออกมาออกจากช่องทางนั้น
 
 
 
เบนซ์นอนหายใจหอบปิดเปลือกตาแน่น เขาใช้มือเรียวลูบที่ดวงตากลมนั้นอย่างอ่อนโยน เบนซ์ลืมตาขึ้นมามองหน้าเขา ดวงตากลมนั้นมีน้ำมาหล่อเลี้ยงจนเป็นประกาย
 
 
เขาจูบปากเบนซ์แผ่นเบาก่อนจะเลื่อนตัวลงมาที่แก่นกายของคนที่นอนอยู่ เบนซ์ส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงห้ามเขา
 
 
ลิ้นเรียวไล้ลงที่ส่วนหัวของมันที่มีน้ำใสซึมอยู่ มือหนาจับที่แก่นกายของเขาก่อนจะรูดขึ้นลงเป็นจังหวะรับกับริมฝีปากที่ครอบครองมันไว้
 
 
 
เบนซ์เอามือจิกหัวเขาไว้เพื่อบรรเทาความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วทั้งร่างกาย กัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น
 
 
 
"อ๊ะ อ่าาา อื้อออ"  
 
 
เบนซ์ครางออกมาเมื่อมือหนาเร่งความเร็วในการรูดขึ้นลง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเหงื่อออกไปทั้งร่างกาย
 
 
 
"อ๊ะ อื้มมม อ่าาาาา ร ริว" 
 
 
ร่างบางกระตุกเกร็งก่อนจะปล่อยน้ำขุ่นสีขาวออกมาเปรอะเปรื้อนหน้าท้องของตัวเองและมือเขาเต็มไปหมด
 
 
 
เบนซ์หายใจหอบถี่ไม่เป็นจังหวะ มาริวเลื่อนตัวขึ้นมานอนทับเขา มองร่างบางที่จะใกล้จะหลับด้วยความอ่อนเพลีย
 
 
 
มือหนาจับประคองใบหน้าหวานนั้นก่อนจะพรมจูบไปทั่วหน้าอย่างรู้สึกหวงแหน ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบมีคนมายุ่งกับคนของเขานัก
 
 
 
"รักมึงนะ"  เขาบอกเบนซ์เสียงแผ่วที่ข้างหู
 
"เบนซ์จะนอน"  เบนซ์บอกเขาแล้วพยายามจะดันตัวเขาออก แต่แขนที่ไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถสู้เค้าได้
 
 
"ยังมีแรงใช่มะ"  เขาจับข้อมือบางนั้นไว้แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
 
"ไม่เอา นอนแล้ว"  เบนซ์พูดแล้วทำหน้าบึ้งใส่ เขายิ้มเอ็นดูก่อนจะกระเถิบตัวเองออกจากร่างบางนั้น
 
 
 
มาริวจับผ้าห่มห่มให้เขาก่อนจะคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้าคนคนนี้ไปอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น เขาจะเป็นยังไง....

[ืniyataan]

พี่มาริวออกแนวหึงโหด เอาใจช่วยน้องเบนซ์ แลดูน่ารักเสน่ห์แรง   

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 3

 
 
 
 
 
มาริวตื่นขึ้นมาเห็นเบนซ์ยังนอนหลับอยู่ เขาเอามือเขี่ยผมที่ปรกใบหน้าหวานนั้นแล้วจูบเบาๆที่แก้มกลมก่อนจะลุกไปอาบน้ำ
 
 
เบนซ์ค่อยๆลืมตาขึ้นมา รู้สึกมึนๆหัวและปวดไปทั้งตัว ด้วยเพราะเมื่อคืนทั้งดื่มสิ่งที่ไม่ค่อยจะถูกกับปากตัวเองเท่าไหร่นักและทั้ง.....
 
 
"อ่าว ตื่นแล้วหรอ"  มาริวที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินมาถาม เบนซ์พยักหน้างึกๆ
 
"เป็นไรอ่ะ"  เขาเดินมานั่งลงข้างๆแล้วถามอีกครั้ง
 
 
"ปวดหัว"  เบนซ์ตอบเขาเสียงแหบพร่า 
 
"อ่าว ไม่สบายหรอ ไปหาหมอป่ะ"  เขาพูดแล้วทำท่าจะดึงคนตัวเล็กให้ลุกจากเตียง เบนซ์ขืนตัวไว้ รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดไว้เพราะตัวเองโป๊อยู่
 
 
"ไปอาบน้ำ เดี๋ยวพาไปหาหมอ"  เขาบอกเบนซ์เสียงขุ่น
 
"ไม่หา เดี๋ยวก็หาย"  เบนซ์ส่ายหน้าแล้วบอกเขา
 
 
"เบนซ์!"  เขาทำเสียงดุใส่
 
"ริววว นะ เบนซ์ไม่ไป"  เบนซ์จับมือเขาแล้วพูดเสียงอ้อน มาริวมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ
 
"งั้นเดี๋ยวริวไปซื้อยามาให้"  มาริวบอกเบนซ์ แล้วเห็นเขาทำท่าจะพูดขึ้นมาอีกเลยพูดขึ้นมาก่อนว่า
 
"ต้องกิน! ไปอาบน้ำ"  พอเขาพูดจบ คนตัวเล็กก็ทำหน้าบึ้ง 
 
 
"ยังๆ.. ต้องให้อาบให้มั้ย"  เขาเห็นเบนซ์ยังนั่งนิ่งเลยดุเข้าให้อีกรอบ
 
 
"เออออ ไปแล้ว"  เบนซ์บอกเขาแล้วเอาผ้าห่มห่อตัวค่อยๆเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ มาริวมองภาพนั้นอย่างขำๆ
 
 
"จะอายทำไมไออ้วน เห็นมาหมดละเหอะ"  เขาตะโกนตามหลังเบนซ์ไป
 
"ออกไปเลยยยย"  เบนซ์ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ เขาส่ายหน้าอย่างเอ็นดูก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้อง
 
 
มาริวเดินลงมาข้างล่างเห็นโบ๊ทนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเลยเดินเข้าไปหา
 
 
"ตื่นนานแล้วหรอวะ"  เขาทักขึ้น
 
"เออ... เออริว เดี๋ยวกูกลับบ้านแล้วนะ"  โบ๊ทบอกเขา
 
"อ่าว มึงคุยกับแม่มึงแล้วหรอ"  
 
"ยังอ่ะ แต่..กูว่า.. กูไม่ควรอยู่ที่นี่ว่ะ"  โบ๊ทพูดแล้วค่อยๆมองหน้าเขา มาริวเห็นท่าทางนั้นแปลกๆเลยถาม
 
 
"ทำไมวะ" 
 
"ก็..เอ่อ..เมื่อคืน..กู...."  โบ๊ทพูดอึกอักๆ มาริวเห็นท่าทางหนักใจของเขาจึงบอกให้เขาเลิกพูด
 
 
"กูขอโทษเว้ย กูลืม.."  มาริวบอกโบ๊ทอย่างอายๆ ณ เวลานั้นเขาลืมไปสนิทใจว่าเพื่อนเขามาอยู่ที่บ้านด้วย
 
"เห้ย ไม่เป็นไร กูว่าจะกลับไปคุยกับแม่พอดี"  โบ๊ทบอกเขา
 
 
"งั้นแล้วแต่มึง มีอะไรบอกกูได้"  มาริวบอกเขาแล้วยิ้มให้ โบ๊ทยิ้มตอบ ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่สักพัก โบ๊ทจึงบอกเขาว่าขอกลับก่อนแล้วลุกขึ้น
 
 
 
"อ้าวพี่โบ๊ท ไปไหนอ่ะ"  เบนซ์ที่เดินลงมาจากข้างบนถามเขา
 
"พี่กลับละ"  โบ๊ทยิ้มให้เบนซ์ สบสายตาของคนตัวเล็กก่อนจะหันหลังเดินออกไป
 
 
"ทำไมพี่โบ๊ทกลับแล้วอ่ะ"  เบนซ์เดินเข้ามาหามาริวแล้วถาม
 
"มันจะกลับไปคุยกับแม่มัน.. แล้วลงมาทำไม"  มาริวตอบเขาแล้วเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากบอกเหตุผลจริงๆของโบ๊ทกับเขา
 
 
"ก็ไม่อยากอยู่บนห้อง" 
 
"ตัวร้อนมั้ย ดูดิ๊"  มาริวพูดแล้วเอามืออังที่หน้าผากและลำคอคนตรงหน้า
 
 
"ตัวอุ่นๆ เดี๋ยวริวไปซื้อข้าวซื้อยาให้ รอแปบนึงนะ"  เขาจับเบนซ์นั่งลงที่โซฟาแล้วเดินออกไปที่รถก่อนจะขับออกไป
 
 
ระหว่างรอมาริว เบนซ์หยิบมือถือเลื่อนๆดู พอเปิดดูไลน์ก็เห็นมีคนเพิ่มเพื่อนมาใหม่หนึ่งคน
 
 
Pipe Poramin
Added you by phone number
 
 
 
เบนซ์กดเข้าไปดูรูปก็เห็นว่าเป็นรุ่นพี่ของเขาคนเมื่อคืนนี้ เขานิ่วหน้าอย่างแปลกใจว่าทำไมเขาถึง Add Friends จากเบอร์โทรของเขา
 
 
 
ไลน์
 
 
 
พลันเสียงไลน์ดังขึ้นเบนซ์จึงกดดู
 
 
"สวัสดีครับน้องเบนซ์"
 
 
เบนซ์ลังเลอยู่สักพักว่าจะตอบกลับเขาดีมั้ย
 
 
"สวัสดีครับ"  แล้วเบนซ์ก็กดส่งไป
 
 
"นี่พี่ไปป์นะ ที่เราเจอกันเมื่อคืน
 
"อ่อครับ เบนซ์จำได้"
 
"วันนี้เรามีเรียนตึกไหนหรอ"
 
"วันนี้เบนซ์ไม่มีเรียนครับ"
 
"อ่าวหรอ"  
 
 
เขาพิมพ์ข้อความนี้แล้วส่งสติ้กเกอร์หน้าร้องไห้มา
 
 
"เป็นไรอ่ะพี่"
 
 
"อยากเจอ"
 
 
พอเห็นข้อความนี้เบนซ์นั่งมองมันนิ่ง..
 
 
"แล้วพรุ่งนี้มีเรียนมั้ย"
 
เขาเห็นเบนซ์ไม่ตอบกลับจึงพิมพ์กลับมาอีกรอบ
 
 
"มีครับ"
 
"งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ พี่เรียนก่อน"  
 
 
เขาพิมพ์ประโยคสุดท้ายก่อนจะส่งสติ้กเกอร์รูปหมีบ้ายบายมาให้ เบนซ์อ่านแล้วทำหน้ามึน ไม่รู้จะตอบกลับยังไง
 
 
พลันได้ยินเสียงรถมาริวขับเข้ามาจึงรีบกดลบห้องแชทนั้นก่อนจะวางมือถือไว้บนโต๊ะแล้วนอนลงที่โซฟาตรงนั้น
 
 
"ปวดหัวมากมั้ย"  มาริวเดินถือถุงมากมายมาวางลงบนโต๊ะก่อนจะเอามือมาอังหน้าผากเบนซ์อีกรอบ
 
"ไม่มาก"  เบนซ์ส่ายหน้าแล้วบอกเขา
 
"ลุกกินข้าวก่อน จะได้กินยา"  เขาบอก แล้วหยิบถุงโจ๊กเข้าไปในครัวก่อนจะเดินออกมาวางชามโจ๊กตรงหน้าคนตัวเล็ก
 
 
"ไม่อยากกินโจ๊กอ่ะ"  เบนซ์บอกเขา
 
"กินไปก่อน จะได้กินยา"  เขาหันมาดุ เบนซ์ทำหน้าบึ้งใส่เขาก่อนจะยอมกิน 
 
 
"แล้วทำไมมาริวไม่กินข้าว"  เบนซ์ถามเขาที่นั่งเปิดทีวีดู
 
"ไม่หิวอ่ะ เมื่อกี้ริวซื้อกาแฟกินแล้ว"
 
"เดี๋ยวก็ปวดท้องอีก อ่ะ กินกับเบนซ์"  เบนซ์ยื่นชามโจ๊กให้เขา เขาส่ายหน้า
 
 
"กินเบนซ์แทนได้มะ"  เขาพูดแล้วแกล้งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
 
"ไม่ต้องกินละ อะไรก็ไม่รู้"  เบนซ์ถอนหายใจแล้วดึงชามโจ๊กกลับก่อนจะตักกินจนหมด เขายิ้ม
 
 
"อ่ะนี่ยา"  เขาหยิบยาหลายเม็ดมาใส่มือคนตรงหน้า เบนซ์มองมันแล้วทำหน้าบึ้งอีกครั้ง
 
"กินไป อย่าดื้อ"  เขาบอก เบนซ์หันไปมองค้อนเขาก่อนจะหยิบยาใส่ปากแล้วกินน้ำตาม 
 
 
เบนซ์กินยาแล้วนอนคุยกับเขาสักพักก็หลับไปด้วยฤทธิ์ยา มาริวหันมามองก่อนจะลุกเดินขึ้นไปหยิบผ้าห่มจากบนห้องมาห่มให้ แล้วนั่งดูทีวีต่อ
 
 
ไลน์
 
 
เสียงไลน์จากมือถือของเบนซ์ดังขึ้น เขามองหามันแล้วหยิบมาดู เห็นหน้าจอขึ้นว่า
 
 
"เบนซ์ พี่โทรหาได้มั้ย"
 
 
ข้อความที่อยู่หน้าจอโทรศัพท์ของเบนซ์ ทำให้อารมณ์นั้นเขากลับมาอีกครั้ง.. มาริวกดเข้าไปดูห้องแชทนั้นแล้วกดดูรูปดิสของเจ้าของไลน์ 
 
 
เขาวางมันลงอย่างแรง พยายามระงับอารมณ์โกรธที่อยู่ในใจของตัวเองตอนนี้ หันมองคนที่นอนหลับอยู่ อยากจะปลุกมาคุยให้รู้เรื่องซะตอนนี้ถ้าไม่ติดว่าเขาป่วย...
 
 
 
~ แต่วันนี้ฉันรั้งตัวเธอต่อไปไม่ไหว เมื่อเธอกับฉันต้องเดินแยกทางกันไป ~
 
 
ไม่นานเสียงโทรศัพท์เบนซ์ดังขึ้น เขาหยิบมาดูอีกครั้ง เห็นเบอร์แปลกที่เบนซ์ไม่ได้เมมชื่อไว้โชว์อยู่หน้าจอ ตัดสินใจกดรับ
 
 
"ฮัลโหล"
 
"เบนซ์ พี่ไปป์เองนะ"  เสียงปลายสายพูดมา เขาเงียบ
 
 
"ฮัลโหล เบนซ์ ได้ยินพี่มั้ย"
 
"เบนซ์หลับ"  มาริวตอบกลับไปเสียงเรียบ
 
"อ่าวหรอ ขอโทษทีครับ งั้นฝากบอกเบนซ์ให้โทรกลับทีนะครับ ขอบคุณครับ"  ปลายสายพูดจบก็วางสายไป 
 
 
เขามองโทรศัพท์ในมือแล้วอยากจะเขวี้ยงทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็ทำได้แค่โยนมันลงบนโต๊ะตามเดิม หันมองเบนซ์อีกครั้ง ในใจเริ่มคุกรุ่นมากกว่าเดิม

 
 
ครืดดดดดด ครืดดดดด ครืดดดดด
 
 
 
โทรศัพท์ของเขาสั่นอยู่ในกางเกงยีนส์ตัวหนา เขาหยิบมาดูเบอร์ที่โทรมาแล้วกดรับ
 
 
"ครับพี่นิค"
 
"ริว วันนี้เข้าร้านเร็วหน่อยได้มั้ย มีธุระรึเปล่า" 
 
 
"ไม่มีครับ มีอะไรรึเปล่าพี่"
 
"เออ มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"
 
"ได้ครับ เดี๋ยวผมรีบไป"  ปลายสายรับคำก่อนจะวางสายไป 
 
 
มาริวมองดูนาฬิกา ยังเหลืออีกหลายชั่วโมงที่ยังจะพอรอให้คนตรงหน้าตื่นแล้วคุยกับเขาก่อนได้.. เขามองโทรศัพท์เบนซ์ที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
 

 
เบนซ์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนแรง รู้สึกมึนงงไปหมด อาการปวดหัวยังไม่บรรเทาลงเท่าไรนัก กวาดตามองรอบๆบ้านก็ไม่เห็นมาริวอยู่จึงจะลุกไปเดินหา พลันเขาเดินเข้ามา
 
 
มาริวเดินเข้าบ้านพร้อมกับของบางอย่างในมือ พอเห็นว่าเบนซ์ตื่นแล้วเขาจึงยัดมันลงในกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว
 
 
"ไปไหนมาอ่ะ"  เบนซ์ถามเขา
 
"ซื้อของปากซอย"  มาริวตอบ เบนซ์พยักหน้าหงึกๆแล้วเอามือกุมหัว
 
 
"ยังไม่หายปวดหรอ"  เขาเดินมานั่งลงข้างๆ
 
"ยังอ่ะ"  เบนซ์ตอบเขา เขาเห็นเบนซ์ยังไม่โอเคจึงตัดสินใจยังไม่คุยเรื่องนั้นทั้งที่ในใจมันร้อนรุ่มมาก
 
 
"ไปหาหมอมั้ย"  เขาถามอีกครั้ง
 
"ไม่เอา เดี๋ยวคงดีขึ้น"  เบนซ์บอกเขาแล้วนอนลงอีกครั้ง หลับตาลงแต่คิ้วขมวดจนแทบจะชนกัน
 
 
 
"เบนซ์ เบนซ์"  มาริวเรียกเขา เบนซ์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
 
"เดี๋ยววันนี้ริวต้องรีบไปร้านนะ"  เบนซ์พยักหน้ารับรู้
 
 
"ไหวมั้ย"  เขาถามอีกครั้ง
 
"ไหว.. ให้เบนซ์ไปด้วยมั้ย"  เบนซ์ถามเขา
 
"ดูตัวเองด้วยก่อนถามอ่ะ"  เขาส่ายหน้าแล้วบอก
 
"ถ้าไม่ไหวโทรหาริวนะ"  เขาลูบหัวเบนซ์แล้วบอกอย่างอ่อนโยน เบนซ์ยิ้มบางๆให้เขาก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
 
 
เขามองเบนซ์อย่างเป็นห่วง เก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ ก่อนจะเดินขึ้นไปหยิบกีต้าร์แล้วเดินออกไปที่รถขับออกไป

 
มาริวมาถึงร้านก่อนเวลาเริ่มงานเกือบชั่วโมง เขาเดินเข้าไปหาพี่นิคที่หลังร้าน เจอเขานั่งคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
 
 
"หวัดดีพี่"  มาริวเดินเข้าไปทักเขา
 
"อ่ะ มาพอดี นั่งก่อนริว"  พี่นิคบอก เขาจึงนั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างๆหญิงสาว
 
 
"นี่น้องพาย ลูกค้าประจำที่ร้านเรา เค้าเป็นแฟนคลับมึงมานานละเลยอยากรู้จัก"  พี่นิคบอกเขา เขาหันไปมองหน้าพายที่ยิ้มให้ก่อนจะยิ้มตอบ
 
 
"คุยกันไปก่อน เดี๋ยวพี่ออกไปดูลูกค้าแปบ"
 
 
"เดี๋ยวดิพี่ แล้วมีอะไรจะคุยกับผม"  มาริวเรียกเขาไว้แล้วถาม
 
"ก็นี่ไง กูฝากด้วย"  พี่นิคพูดแล้วเดินออกไป มาริวกันมามองเธออีกครั้งแล้วชวนคุย
 
 
"มาที่นี่บ่อยหรอครับ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย"
 
"ก็มาเกือบทุกวันนะ พายเห็นริวร้องเพลงเสร็จที่ไรโดนรุมทุกทีเลยไม่อยากเข้าไปช่วงนั้น นี่เลยขอใช้สิทธิพิเศษจากเจ้าของร้านหน่อย"  พายพูดแล้วยิ้มให้เขา
 
 
"ขนาดนั้นเลย"
 
"ใช่ นี่แฟนคลับเลยนะจะบอกให้"
 
"โหดีจัง เกิดมาเพิ่งมีแฟนคลับนี่แหละ"
 
"แหม สาวๆที่มาในร้านก็แฟนคลับริวทั้งนั้นแหละ"
 
 
"ไม่หรอก"  เขาตอบเธออย่างเขินๆ ทั้งคู่นั่งคุยกันสักพัก พี่นิคก็เดินมาเรียกให้เขาไปเตรียมตัว
 
"เจอกันหน้าเวทีนะ"  พายบอกเขาแล้วเดินออกไป
 
 
มาริวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ลังเลว่าจะโทรหาเบนซ์ดีมั้ย.. พอพี่นิคเรียกอีกครั้งเขาจึงพิมพ์ข้อความส่งให้อย่างรวดเร็ว
 
 
"ริวเอาซื้อข้าวไว้ให้ในครัว ตื่นมาแล้วกินข้าวกินยาด้วยนะ จะรีบกลับ"
 
 
เบนซ์ตื่นมาอีกทีก็เกือบสามทุ่มแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์มาดูเห็นข้อความของมาริวก็นั่งยิ้ม รู้สึกตัวเองโชคดีที่มีคนที่รักเขาขนาดนี้..
 
 
พอเลื่อนๆดูก็เห็นข้อความของพี่ไปป์ที่ส่งมาตั้งแต่ตอนเย็น เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างไม่อยากจะสนใจมันนัก 
 
 
เบนซ์เดินเข้าไปในครัว หยิบข้าวที่มาริวเตรียมไว้ให้แล้วมานั่งกินที่เดิม มองดูนาฬิกาแล้วทำหน้าหงอยเพราะอีกนานกว่าเขาจะกลับ
 
 
 
เบนซ์กินข้าวกินยาเสร็จก็นั่งเล่นเกมรอมาริว นั่งๆนอนๆ เหลือบมองดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า จนใกล้เวลาที่เขาจะเลิกงานแล้ว
 
 
 
ส่วนมาริวที่เพิ่งร้องเพลงเสร็จ รีบเดินมาลาพี่นิคที่หลังร้านแล้วจะกลับเพราะเป็นห่วงเบนซ์ แต่พี่นิคกลับดึงเขาไว้
 
"เดี๋ยวๆ วันนี้ดื่มกับพี่หน่อย" 
 
"ไม่ดีกว่าพี่ ผมเป็นห่วงไอเบนซ์มัน"  เขาปฏิเสธ
 
 
"เอาหน่าริว พี่ขอวันเดียว"  พี่นิคบอกเขาแล้วพยักหน้าให้กับพายที่เดินเข้ามาหาพอดี มาริวกระอักกระอ่วนใจ ไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกดึงไปนั่งที่โต๊ะแล้วเรียบร้อย
 
 
"เป็นอะไรรึเปล่าริว"  ระหว่างนั่งดื่ม มาริวยกแขนขึ้นดูนาฬิกาเป็นระยะจนเธอถาม
 
"อ๋อ เปล่าครับ"  เขาพูดแล้วรับแก้วเหล้าที่เธอชงให้มาดื่ม
 
 
เขานั่งอยู่กับพี่นิคและพายจนเวลาล่วงเลยไปเกือบตีหนึ่ง เขาเริ่มไม่ไหวแล้วจึงขอตัวกลับก่อน
 
"เออๆ ขับรถดีดีนะมึง"  พี่นิคบอกเขา มาริวลาทั้งคู่แล้วเดินออกไป พายมองตามหลังเขาจนลับตา

 
 
เบนซ์นั่งรอเขาอยู่ตรงโซฟาจนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ ตื่นมาอีกทีก็งงว่าตัวเองทำไมยังนอนอยู่ตรงนี้ มองดูนาฬิกาก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว มาริวยังไม่กลับหรอ?
 
 
"อ่าวเบนซ์"  เขาเดินเข้ามาพอดี
 
"เพิ่งกลับหรอ"  เบนซ์ถามเขา พอได้กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ก็ไม่พอใจ
 
"พี่นิคให้นั่งกินเป็นเพื่อนอ่ะ..แล้วหายแล้วหรอ"  เขาถามแล้วจะเอามืออังหน้าผาก เบนซ์เบี่ยงตัวหลบ
 
 
"อืม"  เบนซ์ตอบเขาแล้วคว้าโทรศัพท์เดินขึ้นไปบนห้องทันที
 
"เบนนนซ์"  เขาเรียกเบนซ์ แล้วถอนหายใจเซ็งๆ ก่อนจะเดินตามขึ้นไป
 
 
 
มาริวเปิดประตูห้องนอนเข้ามาเห็นเบนซ์นอนห่มผ้าหันหลังให้ เลยเดินไปนั่งลงบนเตียงแล้วเรียกให้เขาลุกขึ้นมาคุยกันก่อน
 
 
"เบนซ์จะนอน พรุ่งนี้มีเรียน"  เบนซ์ตอบเขาโดยที่ไม่หันมามอง 
 
"คุยกันก่อน"  เขาบอกอีกครั้ง
 
"เบนซ์ง่วง!"  คนตัวเล็กหันมาพูดเสียงขุ่นใส่เขา ทำเอาอารมณ์เขาขาดผึง! ดึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง
 
 
"ถ้าเป็นคนอื่นมึงถึงจะยอมคุยใช่มะ!"  เขาพูดเสียงเข้มใส่ เบนซ์ลุกขึ้นมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด
 
"คนอื่นอะไรอีกอ่ะ อย่ามาหาเรื่อง"
 
"เหอะ..มึงรู้ดีเบนซ์" 
 
"ริว!"  เบนซ์เรียกเขาอย่างไม่พอใจ พอมีเรื่องให้ทะเลาะกันทีไรเขาจะพูดแบบนี้ทุกที
 
 
"ทำไม!"  เขาจ้องหน้าแล้วถาม
 
"ถ้าเมาก็ไปอาบน้ำนอน"  เบนซ์พยายามข่มอารมณ์แล้วบอกเขา
 
"มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!"  เขาพูดใส่เบนซ์เสียงดังแล้วจับไหล่คนตรงหน้าบีบอย่างแรงจนเขาร้องให้ปล่อยเพราะเจ็บ
 
 
"ไหนเมื่อคืนมึงบอกยังไม่ได้อะไรกับมันไง"  เขาถามเสียงเข้ม
 
"อะไรของริว"
 
"เบนซ์ อย่ามากวนตีนกูนะ" 
 
"แล้วริวพูดอะไรของริวล่ะ โอ้ยยย ปล่อย เบนซ์เจ็บ!"
 
 
"วันนี้มันโทรหามึงได้ไง มันมีไลน์มึงได้ไง!!"  เขาตะคอกใส่ เบนซ์จึงเข้าใจว่าเขาเห็นไลน์ไปป์ในโทรศัพท์ของตัวเองแล้ว.. แต่ไปป์โทรหาเขาด้วยหรอ?
 
 
"เบนซ์ไม่รู้"
 
"หึ.. มึงอย่ามาโกหกกู!"
 
"ริว! อย่าให้มันเกินไปหน่อยเลย"  เบนซ์บอกเขา 
 
 
เบนซ์รู้สึกไม่ชอบใจทุกครั้งเวลาที่ได้ยินคำว่า โกหก จากปากของเขา เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่เคยแม้แต่จะคิดมีเรื่องปิดบังเขาแม้แต่เรื่องเดียว และตัวเขาเองก็รู้ดี...
 
 
"แล้วมันมีเบอร์มึงได้ไง"  เขารู้สึกตัว พยายามข่มอารมณ์
 
"เบนซ์บอกว่าเบนซ์ไม่รู้"
 
"เบนซ์..."
 
"ริว เบนซ์เคยโกหกริวหรอ"  เบนซ์มองหน้าเขาแล้วถาม
 
 
"โถ่เว้ยยยยย!!!"  เขาผลักเบนซ์ออกอย่างหงุดหงิด ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
 
 
 
 
ปัง!
 
 
 
เสียงปิดประตูดังตามหลังเขา เบนซ์ถอนหายใจยาว ปล่อยเขาไปสงบสติอารมณ์ของเขาเอง....
 
 
 
 

[snowboxs]

ดราม่ามาแล้ว

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 4

 
 
 
 
 
มาริวเดินออกมานั่งที่หน้าบ้าน นึกถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันแล้วรู้สึกหงิด อารมณ์คุกรุ่นอยู่ในใจ

เขามองกลับไปในบ้าน ก่อนจะหยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาจุดแล้วสูบอย่างเซ็งๆ อยากสงบสติอารมณ์ที่มันร้อนรุ่มอยู่ตอนนี้
 
 
"ริว!!!!"  เสียงเบนซ์ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาโยนบุหรี่ในมือทิ้งก่อนจะหันไปมอง 
 
 
เบนซ์จ้องหน้ามาริวนิ่ง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป เขารีบลุกเดินมาคว้าตัวเบนซ์ไว้
 
 
"ปล่อย"  เบนซ์ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขากลับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
 
"ทำไม แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยรึไง"
 
"เหม็น!!"  เบนซ์มองหน้าเขาแล้วบอก ก่อนจะผลักเขาออกอย่างแรง
 
"ทำไมชอบทำให้โมโหวะ!"  เขาจับแขนเบนซ์ลากไปเหวี่ยงลงบนโซฟาอย่างแรง แล้วชี้หน้าเมื่อคนตัวเล็กทำท่าจะลุกหนี เบนซ์นั่งนิ่งแล้วหันหน้าหนีเขา
 
"จะตอบกูได้ยัง" 
 
"ตอบอะไร"
 
"มันมีเบอร์มึงได้ไง"
 
"เบนซ์ไม่รู้!"  เบนซ์บอกเขาอย่างหงุดหงิดอีกครั้ง 
 
"งั้นพรุ่งนี้กูไปถามมันเอง"
 
"ไม่ต้องอ่ะริว เบนซ์ไม่ได้ไปยุ่งกับเค้า"
 
"แล้วถ้ามันมายุ่งกับของของกูล่ะ"
 
"ริว!!!"  เบนซ์เรียกเขาเสียงขุ่น
 
"อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามันคิดอะไร อย่าให้กูรู้ว่ามึงไปยุ่งมัน และอย่าให้กูเห็นเบอร์มันขึ้นที่เครื่องมึงอีก!" 
 
 
เขาพูดจบก็หันหลังจะเดินไป
 
 
"ถ้าเบนซ์ไม่ทำล่ะ"  เบนซ์พูดขึ้น เขาหันกลับมามอง
 
"อย่ากวนตีน"
 
"ริวก็ห้ามแต่เบนซ์ ทั้งๆที่ริวก็รู้ว่ายังไงเบนซ์ก็ไม่ทำ.. แต่ทีเบนซ์ขอริวแค่อย่างเดียวตั้งแต่คบกันมาอ่ะ ทำไมริวให้เบนซ์ไม่ได้สักที"  
 
เบนซ์มองเขาอย่างเสียความรู้สึก เขามองหน้าคนตรงหน้านิ่ง
 
"ริวแค่หงุดหงิดเรื่องนั้น"  เขาบอกเบนซ์เสียงอ่อนลง
 
"แล้วริวรู้สึกเป็นคนเดียวหรอ ที่เบนซ์นั่งรอริวจนหลับแล้วริวกลับมาตอนตีหนึ่งโดยที่ไม่โทรบอกเบนซ์เลย ริวคิดว่าเบนซ์ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ"
 
"ก็พี่นิคเค้าให้ริวนั่งเป็นเพื่อนเค้า"
 
"แล้วโทรบอกเบนซ์สักนิดไม่ได้เลย?"
 
 
"ขอโทษ"  
 
"ช่างเหอะ"  เบนซ์พูดแล้วลุกขึ้นจะเดินกลับขึ้นห้อง 
 
"เบนซ์"  มาริวรั้งแขนเขาไว้ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเบนซ์ก็พูดขึ้นมาก่อน
 
"ส่วนเรื่องนั้น ถ้าริวทำให้เบนซ์ไม่ได้ ต่อไปเบนซ์ก็จะไม่ขออะไรอีกแล้ว"  
 
เบนซ์พูดจบก็แกะมือเขาออกแล้วเดินกลับขึ้นห้อง มาริวมองตามหลังเขาก่อนจะเดินตามขึ้นไปอย่างเซ็งๆ
 
เขาเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนจะออกมาเห็นว่าคนที่นอนอยู่หลับไปแล้ว มาริวมองหน้าเบนซ์แล้วเอามืออังที่หน้าผากคนตัวเล็กดู ก็รู้สึกว่าตัวไม่ร้อนแล้ว เขาขยับผ้าห่มห่มให้อย่างเบามือ
 
 
เขาไม่ค่อยชอบเวลาแบบนี้เท่าไหร่นัก ไม่ชอบเวลาที่ปล่อยให้อารมณ์ของทั้งคู่ขุ่นมัวกันข้ามวัน และวันนี้คงเป็นอีกครั้ง
 
 
มาริวล้มตัวลงนอน อยากจะกอดคนข้างๆเหมือนทุกคืน แต่ก็ทำได้แค่นอนมองใบหน้าหวานนั้นเฉยๆ.. 
 
"ขอโทษนะ"  เขาพูดกับเบนซ์เบาๆก่อนปิดเปลือกตาลง รู้สึกเหนื่อยกับอะไรมากมายในวันนี้
 
 
 
เบนซ์ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปเรียน ดีที่วันนี้เขามีเรียนตอนเที่ยง เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกมากแล้ว.. เบนซ์หันมองคนที่ยังนอนอยู่ ตัดสินใจไม่ปลุกเขา
 
 
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
 

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เบนซ์มองหาที่มาของเสียง ก็เห็นเมื่อเขาหยิบมันขึ้นมากดปิดแล้วลุกขึ้น
 
"ตั้งนาฬิกาปลุกทำไม"  เบนซ์ถาม
 
"ก็รู้ว่าจะไม่ปลุก" 
 
"ก็ให้นอนไง เมื่อคืนกว่าจะได้นอน"
 
"ก็ต้องไปส่ง"  เขาพูดแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปอาบน้ำ เบนซ์มองตามหลังเขา นี่คือการง้อของเขาสินะ....
 
 
 
 
 
เบนซ์เดินลงมานั่งรอเขาข้างล่าง เดินไปค้นตู้เย็นดูเห็นมีอาหารแช่แข็งอยู่จึงเวฟเผื่อเขาด้วย มาริวแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาหาเขาที่โต๊ะ
 
 
"ไม่ไปกินข้างนอกอ่ะ"  เขาถาม
 
"ขี้เกียจ"  เบนซ์ตอบเขาแล้วนั่งกินอย่างไม่สนใจ มาริวมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะตักกินบ้าง ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันเงียบๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน


 
"วันนี้เลิกกี่โมง"  เขาถามเมื่อขับรถมาถึงมหาลัยแล้ว
 
"5โมง" 
 
"ริวรอที่เดิมนะ" 
 
"อืม"  เบนซ์ตอบแล้วหยิบกระเป๋าจะลงจากรถ เขาคว้ามือบางไว้
 
 
"หายโกรธริวยัง"  เขาจับคนตรงหน้าให้มามองเขาแล้วถาม
 
"ไม่ได้โกรธ"
 
"เบนซ์.. เราเคยคุยกันไว้ว่าไง"  มาริวถามอีกครั้ง 
 
"ก็ไม่ได้โกรธแล้ว"  เบนซ์บอกเขาเสียงอ่อนลง
 
"แล้วเป็นแบบนี้กับริวทำไมอ่ะ" 
 
"เบนซ์แค่เสียความรู้สึก"
 
"ริวขอโทษ ริวจะไม่ยุ่งกับมันแล้ว สัญญา"  เขายื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าเบนซ์ เบนซ์มองเขาที่ทำหน้าอ้อนแล้วใจอ่อนยวบ
 
"อืม" 
 
"อืมไรล่ะ หายโกรธริวยัง" 
 
"เออ หายแล้ว"  เบนซ์ตอบแล้วผลักเขาที่ยื่นหน้าเข้ามาออก เขายิ้ม
 
"เบนซ์ไปเรียนแล้ว"  เบนซ์พูดแล้วทำท่าจะลงจากลงอีกครั้ง เขาเรียกไว้อีก
 
"ยิ้มให้หน่อยดิ"  เขาบอก 
 
"เยอะ"  เบนซ์พูดแล้วทำปากคว่ำใส่เขาก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินไป เขามองตามก่อนจะยิ้มออกมากอีกครั้ง แล้วขับรถกลับ...

 
เบนซ์เดินมาหาเพื่อนๆที่นั่งกันอยู่ที่ที่ประจำ สามคนนั้นรีบซักเขาเรื่องวันนั้นที่เขากับมาริวรีบกลับกันก่อน
 
"ตกลงมีเรื่องไรกันป่ะวะ"  เพียวถามเขา
 
"ไม่มี"  เบนซ์ตอบแล้วเฉไฉหยิบหนังสือขึ้นมาดู
 
"แม่งต้องมีอะไรแน่ๆ อย่าให้กูรู้นะ"  สองบอกเขา เบนซ์ส่ายหน้าขำๆกับความอยากรู้อยากเห็นของไอพวกนี้
 
"เออ กูว่าจะถามพวกมึง"  เบนซ์พูดขึ้น ทั้งสามคนรีบเงยหน้ามาจ้องหน้าเขา
 
 
"เบนซ์"

 
ยังไม่ทันที่เบนซ์ได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงเรียกชื่อเขาจากด้านหลัง.. เบนซ์หันไปมอง
 
"อ่าว พี่..."  
 
"ไม่เห็นตอบไลน์พี่เลยอ่ะ"  ไปป์ถามเขา เพื่อนๆที่นั่งอยู่มองเขาสองคนสลับไปมา
 
"อ่อ พอดีเบนซ์ยังไม่ได้ดูอ่ะครับ"
 
"เมื่อวานพี่โทรไปหา เพื่อนเบนซ์บอกว่าเบนซ์หลับ เค้าไม่ได้บอกหรอว่าพี่โทรไป"  ฟังไปป์พูดแล้ว สามคนมองหน้ากัน รู้สึกเหมือนงานจะเข้าแบบไม่ทันตั้งตัว
 
"เอ่อ.."
 
"เบนซ์ไปเรียนเว้ย"  เดย์เห็นเพื่อนทำท่าอึดอัดจึงพูดขัดขึ้น
 
"เออๆ.. เบนซ์ไปเรียนก่อนนะครับ"  เบนซ์ตอบเดย์แล้วหันมาบอกไปป์ เขาพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้
 
 
"ตอบไลน์พี่ด้วยนะ"  เขาพูดตามหลังเบนซ์ที่เดินไปกับเพื่อนๆ เบนซ์หันมายิ้มน้อยๆให้เขา แล้วเดินขึ้นตึกเรียนไป
 
 
"พี่เค้าเอาจริงหรอวะ"  เพียวถามขึ้นเมื่อเดินมานั่งอยู่ในห้องเรียนกันแล้ว
 
"กูก็ไม่รู้ว่ะ"  เบนซ์ตอบ 
 
"แล้วที่เค้าโทรหามึงเมื่อวาน คนที่รับก็คือ...."  เพียวถามขึ้นอีกครั้ง เบนซ์พยักหน้ารับ
 
"วันนั้นมึงให้เบอร์เค้าหรอวะ"  สองถาม
 
"ให้อะไรล่ะ กูจะถามพวกมึงอยู่ว่าได้ให้เบอร์กูกับเค้ามั้ย"  เพื่อนสามคนส่ายหน้าปฏิเสธ เบนซ์นิ่วหน้าอย่างสงสัยว่าเขาเอาเบอร์ตัวเองมาจากไหน

 
"แต่พี่เค้านิสัยดีนะเว้ย เค้าเป็นเพื่อนกับพี่ที่กูรู้จัก"  สองบอกเขา
 
"ไอ้ดีหรือไม่ดีนี่ มึงถามพี่ริวก่อนมั้ย"  เพียวหันไปบอกสอง เขายิ้มแหย
 
"ทำไงดีวะ"  เบนซ์ถามพวกเขาอย่างหนักใจ ไม่อยากจะต้องทะเลาะกับมาริวเพราะเรื่องนี้อีก
 
"มึงก็บอกเค้าไปดิว่ามีแฟนแล้ว"  เดย์บอก
 
"แล้วกูจะบอกเค้ายังไงอ่ะ"  เบนซ์หันไปถามเขา
 
 
"ไอ้เบนซ์!!!"  ทั้งสามคนเรียกเขาพร้อมกัน
 
"มึงนี่ก็โง่เรื่องที่ไม่น่าโง่เลยนะ"  เพียวส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ เบนซ์ทำหน้างงว่าเขาพูดอะไรผิด แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่ออาจารย์ก็เดินเข้าห้องมา เขาจึงหันไปเรียนก่อน
 
 

พอเรียนเสร็จเพื่อนๆก็แยกกันกลับไปก่อน ด้วยเพราะวันนี้เลิกเรียนเร็วเกือบครึ่งชั่วโมง เบนซ์จึงมานั่งรอมาริวตรงที่ที่นัดเขาไว้
 
 
"ยังไม่กลับหรอ"  ไปป์ที่ยืนมองตั้งแต่เขาแยกกับเพื่อนๆ เดินมานั่งลงข้างๆแล้วถาม
 
"อ่อ ยังครับ"  เบนซ์หันมาบอกเขา
 
"แล้วกลับยังไง ให้พี่ไปส่งมั้ย" 
 
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยว เอ่อ... เดี๋ยวเบนซ์กลับเอง"  เบนซ์ตอบเขา เขาพยักหน้ารับ
 
 
"เบนซ์รู้ใช่มั้ยว่าพี่คิดยังไง"  อยู่ดีดีไปป์ก็ถามเขาขึ้นมาดื้อๆ
 
"หะ..คิด?"
 
"อื้มมม พี่ชอบเบนซ์นะ"  เขาบอกเบนซ์ตรงๆ ทำเอาเอาเจ้าตัวนิ่งอึ้ง
 
 
"แต่เบนซ์...."  เบนซ์ทำท่าอึดอัดจนเขารู้สึก
 
 
"เบนซ์มีแฟนแล้ว?"  เขาพูดแทน 
 
"ครับ.." 
 
"พี่รู้ตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ" 
 
"แล้วทำไมพี่ยังมาคุยกับเบนซ์ล่ะ"
 
"พี่แค่อยากรู้จัก"  ไปป์พูดแล้วยิ้มให้เขา เบนซ์รู้สึกถึงคำพูดและรอยยิ้มที่จริงใจนั้น
 
 
"แค่คนรู้จักได้มั้ย"  ไปป์ถามเขาอีกครั้ง 
 
"โห พี่ก็พูดซะ"  เบนซ์ตอบแล้วยิ้มให้เขา 
 
 
ไปป์มองเบนซ์อย่างรู้สึกดีอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นรอยยิ้มแบบไม่อึดอัดนี้ใกล้ๆ
 
 
ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ รถ MG สีเหลืองก็ขับปาดมาจอดตรงหน้าของทั้งคู่ที่นั่งอยู่ด้วยกัน เจ้าของรถเดินหน้าตึงลงมา
 
"กลับ!"  เขามายืนตรงหน้าแล้วบอกเบนซ์เสียงเข้ม ทั้งคู่ลุกขึ้น เบนซ์หันไปยิ้มบางๆให้ไปป์ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ 
 
 
มาริวมองหน้าคนที่ยืนอยู่ก่อนจะเดินกลับไปที่รถแล้วขับออกไป ไปป์มองตามรถคันนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
 

 
บรรยากาศในรถเริ่มอึมครึมเมื่อทั้งคู่นั่งเงียบกันไปตลอดทาง เบนซ์ไม่กล้าพูดอะไรกับเขา เพราะดูจากสีหน้าแล้วถ้าพูดอะไรไปเดี๋ยวคงได้ทะเลาะกันอีก
 
 
พอกลับถึงบ้าน เบนซ์ก็ทำท่าจะเดินขึ้นไปบนห้อง เขาเรียกไว้....
 
 
"เมื่อวานกูบอกว่าอะไร"  
 
"ริว!!"  เบนซ์เรียกเขาเสียงขุ่น เขาถอนหายใจยาว พยายามข่มอารมณ์
 
 
"เมื่อวานริวบอกว่าอะไร"
 
"อะไรล่ะ"
 
"อย่าให้เห็นว่ามันมายุ่งกับเบนซ์ไง!"  เขาพูดเสียงแข็งใส่
 
 
"พี่เค้ามาคุยกับเบนซ์เฉยๆ"
 
"แล้วทำไมต้องคุยวะ"
 
"ริว..แค่คุยเฉยๆ เค้าเป็นรุ่นพี่ที่มอ ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี"
 
 
"มันไม่จำเป็นต้องเจอกันก็ได้มั้ง ถ้าไม่ได้คิดอะไรอ่ะ"  เบนซ์เริ่มไม่พอใจกับคำพูดของเขา
 
"ริวจะให้เบนซ์คิดหรอ"  เบนซ์ถามเขา
 
"เบนซ์!!"
 
 
"เบนซ์บอกเค้าไปแล้วว่าเบนซ์มีแฟนแล้ว"  ยังไม่ทันที่เขาได้พูดอะไรเบนซ์ก็พูดขึ้นมาก่อน
 
 
"แล้วทำไมแม่ง..."
 
"ริวไม่เชื่อใจเบนซ์หรอ"  มาริวพูดยังไม่ทันจบเบนซ์ก็สวนขึ้น คำถามนี้ทำเอาเขานิ่งไป แต่ยังดึงหน้าอยู่
 
 
"น่าเบื่อว่ะ!"  เขาสบถ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา เบนซ์มองเขา ก่อนจะเดินเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง แล้วเดินลงมาหาเขาอีกครั้ง
 
 
"ไปอาบน้ำไปทำงาน"  เบนซ์บอกเขาที่ยังนั่งหน้าบึ้งอยู่
 
"ไม่ไป" 
 
"อ้าว ทำไม"
 
"ขี้เกียจ" 
 
"มาริวอย่างอแงดิ๊ ไปเร็วอาบน้ำ"  เบนซ์ดึงแขนเขาให้ลุกขึ้น เขาขืนตัวไว้ก่อนจะดึงเบนซ์ให้ลงมานั่งข้างๆแล้วกอดไว้แน่น
 
 
"ทำไมมันต้องมายุ่งกับคนของริววะ"  เขาพูดทั้งๆที่ยังกอดเบนซ์อยู่ 
 
 
เบนซ์รู้ดีที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะเขาไม่อยากให้ความรักของเขากับเบนซ์เป็นเหมือนความรักครั้งก่อนของเขา ที่มันพัง.. เพราะคนอื่น
 
 
เบนซ์กอดเขาตอบ
 
 
"ริวยังเชื่อใจเบนซ์มั้ยอ่ะ"  เบนซ์ถามเขา มาริวค่อยๆคลายอ้อมกอดแล้วมองหน้าเบนซ์ก่อนจะพยักหน้า
 
 
"อืมมม.. ก็เหมือนเบนซ์ที่เชื่อใจริวอ่ะ เวลาทำงานริวเจอคนที่เข้ามาใกล้ริวมากกว่าเบนซ์อีก แต่ที่เบนซ์ไม่เคยโกรธเพราะรู้ว่ามันเป็นงาน และเบนซ์รู้จักริวดี" 
 
 
เบนซ์บอกแล้วยิ้มให้เขา เขาเริ่มยิ้มออก ดึงคนตรงหน้ามากอดอย่างหวงแหน
 
 
"โอ้ยยยย หายใจไม่ออกกก"  เบนซ์ร้องเมื่อเขากอดรัดตัวเองซะแน่น มาริวแกล้งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก
 
 
"ไปอาบน้ำเร็ว เดี๋ยวไปช้านะ"  เบนซ์บอกเขาอีกครั้ง
 
"ก็บอกว่าไม่ไป"  
 
"ริว อย่ามาทำเป็นเด็ก"
 
"ขอหยุดวันนึงดิ เหนื่อยยยย"  เขาอ้อน เบนซ์มองเขาแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
 
 
"แล้วริวบอกพี่นิคยัง"
 
"ยัง โทรบอกให้หน่อย"  เขายื่นโทรศัพท์ให้เบนซ์ เบนซ์รับมาแล้วกดโทรหาเบอร์พี่นิค
 
 
"เออริวว่าไง"  ปลายสายรับแล้วถามมา
 
"พี่นิคครับเบนซ์เอง เบนซ์จะโทรมาบอกว่าริวไม่สบายอ่ะครับ วันนี้คงไปไม่ไหว"
 
"อ้าว แล้วเพิ่งโทรมาบอกเนี่ยนะ"
 
"ขอโทษทีครับ เบนซ์ก็เพิ่งไปเรียนกลับมา"
 
 
"เออ แล้วมันเป็นอะไรมากมั้ย"
 
"ก็..ไม่เท่าไหร่ครับ พรุ่งนี้คงดีขึ้น ขอโทษอีกครั้งนะฮะ"
 
"เออๆ ไม่เป็นไร"  พี่นิคบอกแล้ววางสายไป 
 
 
เบนซ์วางโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วหันมามองคนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้า 
 
 
"นิสัยไม่ดี ให้เบนซ์โกหก"
 
"อะไร.. ริวยังไม่ได้บอกอะไรเลย เบนซ์พูดเองหมด"
 
"อ้าว งั้นเบนซ์โทรกลับไปใหม่"  เบนซ์พูดแล้วหยิบโทรศัพท์เขามาทำท่าจะกดโทรไปใหม่ เขารีบแย่งมันมาแล้ววางลงที่เดิม
 
 
"กวนนักนะ"  เขาบอกเบนซ์ ก่อนจะขโมยหอมแก้มกลมนั้นฟอดใหญ่
 
 
"โอ้ยยย เจ็บบบบ!"  เบนซ์ร้องลั่นเมื่อเขากัดเข้าให้ที่แก้ม เบนซ์เอามือเช็ดน้ำลายเขาออกแล้วลูบแก้มตัวเองตรงที่เป็นรอยฟันของเขา
 
 
"หมั่นเขี้ยวอ่ะ" 
 
"เดี๋ยวจะโดน! เจ็บนะเนี่ยเป็นรอยเลย"  เบนซ์บอกเขาหน้าง้ำ
 
 
"โอ๋ๆๆ เอาคืนมั้ย อ่ะ.."  เขาพูดแล้วยื่นแก้มให้ เบนซ์เอามือตีที่แก้มเขาก่อนจะลุกหนีเดินขึ้นข้างบน
 
 
"ไปไหนอ่ะ"  เขาตะโกนตามหลัง
 
"อาบน้ำ" 
 
"อาบด้วย!!" 
 
"ไม่ต้องมายุ่งเลย"  เบนซ์รีบเดินเข้าห้องปิดประตูปัง... เขามองตามขำๆเมื่อได้ยินเสียงล็อคจากด้านใน
 
 
 

[snowboxs]

อ่านไปใจแกว่งไป
กลัวคนใดจะพลาด
ทำอีกคนเสียใจโดยไม่ตั้งใจจัง

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 5

 
 
 
 
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเบนซ์ก็เดินลงมาหาเขาที่ยังนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา
 
 
"หิวข้าวจัง"  เบนซ์แกล้งพูดลอยๆ แล้วนั่งลงข้างๆเขา มาริวทำเป็นไม่สนใจนั่งดูหนังเฉย

 
"หิวข้าวววว"  เบนซ์หันไปทำหน้ามุ่ยใส่เขา
 
"ก็ไปกินดิ"  เขาบอก
 
"............"  เบนซ์นั่งนิ่ง หน้าบึ้ง
 
 
"อ่ะๆๆ จะกินอะไร"  เขาถาม
 
"ไปกินข้างนอกนะ"  เบนซ์บอกเขา
 
"เบนซ์.. ริวขี้เกียจ"
 
"ก็เบนซ์อยากไป"  เบนซ์บอกเขาเสียงอ่อย มาริวมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ
 
"เออ ไปก็ไป"  เขายอมตามใจจนได้
 
"ร้านเดิมนะ"
 
"เออออ ครับบบบ"  เขายื่นหน้าไปบอกอย่างหมั่นไส้ คนตัวเล็กยิ้มกว้างออกมาก่อนจะดึงมือเขาลุก เขาลุกเดินไปตามแรงฉุดอย่างว่าง่าย
 
 
มาริวพาเบนซ์มาที่ร้านอาหารที่คุ้นเคย เบนซ์ชอบร้านนี้เพราะที่ร้านตกแต่งโทนสีเขียวทั้งร้านดูสบายตา ที่สำคัญเป็นร้านแรกที่เขากับมาริวมาด้วยกันตอนคบกันใหม่ๆ...
 
 
"จะกินอะไรก็สั่งไออ้วน"  มาริวบอกเบนซ์แล้วยื่นเมนูอาหารให้ เบนซ์เปิดดูเมนูไปก็สั่งไป ก่อนจะหันมาถามมาริวที่นั่งมอง
 
"มาริวกินอะไร"
 
"พอละเบนซ์ ดูที่สั่งไปด้วย... แค่นี้ครับ"  เขาบอกเบนซ์แล้วหันไปบอกพนักงานที่ยืนอมยิ้ม เขาพยักหน้ารับก่อนจะรับเมนูคืนไป
 
 
"กินขนาดนี้ริวจนแน่ๆ"  เขาแกล้งบ่น
 
"แค่นี้เลี้ยงไม่ไหวหรอ"
 
"อย่าใช้คำว่าแค่นี้เบนซ์"
 
"ริววววววว"  เบนซ์ทำหน้ายุ่งใส่ เขามองขำๆ พลันกวาดสายตาไปเห็นคนที่เดินเข้ามาที่ร้าน แล้วตรงมาที่โต๊ะของเขา
 
 
"ริว"  เธอทักเขาขึ้น
 
"อ่าวพาย"  เบนซ์มองทั้งสองคนงงๆ
 
"เห็นวันนี้พี่นิคบอกไม่ได้ไปทำงาน"
 
"อ่อ..ไม่สบายนิดหน่อยอ่ะ"  เขาตอบ
 
"แล้วเป็นอะไรมากมั้ย"
 
"ไม่ๆ.. นั่งด้วยกันมั้ย"  เขาเลี่ยงตอบแล้วชวนเธอนั่งตามมารยาท
 
 
"ไม่เป็นไรค่ะ พายมากับที่บ้านน่ะ ไว้คุยกันนะ"  พายยิ้มให้เขา แล้วหันมายิ้มให้เบนซ์ เบนซ์ยิ้มบางๆตอบก่อนที่เธอจะเดินไป
 
 
พนักงานเริ่มเอาอาหารมาเสิร์ฟ เบนซ์นั่งมองจนอาหารมาครบแล้วเริ่มรู้สึกว่ามันเยอะไปจริงๆ
 
"จะกินหมดมั้ยอ่ะ"  เบนซ์ยิ้มแหยๆแล้วถามเขา
 
"ใครสั่งล่ะ กินไปเลย"  มาริวบอกเขาแล้วตักกับข้าวให้
 
"เบนซ์"  เขาเรียก
 
"หืม"  เบนซ์เงยหน้ามามองเขา ปากยังเคี้ยวตุ้ยๆอยู่
 
"เบนซ์ไม่ถามริวหน่อยหรอว่าเค้าเป็นใคร"  มาริวถามแล้วพยักหน้าไปทางพายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในของร้าน เบนซ์ส่ายหน้า
 
 
"ไม่อ่ะ ก็เค้าเป็นลูกค้าที่ร้านไม่ใช่หรอ"  เบนซ์ตอบเขาแล้วนั่งกินต่อ
 
"โห ไม่หึงริวบ้างหรอ"  เขาแกล้งถาม
 
"เบนซ์ไม่ได้เยอะเหมือนริวนะ.. กินไป"  เบนซ์ตอบเขาแล้วทำไม่สนใจ ทั้งๆที่ในใจก็รู้สึกสะดุดกับบางประโยคที่พายพูดอยู่เหมือนกัน แต่พยายามไม่คิดอะไร
 


พอกินข้าวเสร็จก็ขับรถพากันกลับบ้าน พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน บวกกับแอร์เย็นๆบนรถทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆทำท่าจะหลับ
 
"กินแล้วก็นอน ไออ้วนเอ้ย"  เขาเหลือบเบนซ์แล้วส่ายหน้าเบาๆ
 
"ว่าเบนซ์อีกแล้วนะ"  เบนซ์พูดเสียงงึมงัมใส่เขา
 
"นอนไป เดี๋ยวถึงแล้วปลุก"  ขาดคำที่เขาพูดเบนซ์ก็หลับตาลงอย่างว่าง่าย เขามองแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
 
 
 
"เบนซ์ เบนซ์.. ถึงแล้ว"  เมื่อมาถึงบ้านเขาก็เรียกคนตัวเล็กที่นอนคุดคู้อยู่ เบนซ์หยีตามองเขาก่อนจะลุกแล้วเปิดประตูรถลงเดินเข้าบ้าน
 
 
"เห้ย จะไปนอนแล้วหรอ สามทุ่มเองนะ"  มาริวถามเบนซ์ที่ทำท่าจะเดินขึ้นไปบนห้อง
 
"ง่วงอ่ะ"  เบนซ์หันมาบอกเขา
 
"มานอนนี่ก่อน เดี๋ยวค่อยขึ้น"  มาริวเดินมานั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น เบนซ์เลยเดินกลับมาหาเจาแล้วนอนลงบนตัก
 
 
"ง่วงจริงอ่ะ"  มาริวถามเขา
 
"อืออออ แล้วมาริวไม่ไปนอน"
 
"ดูหนังต่อให้จบก่อน"
 
"นานอ่ะ งั้นเบนซ์ไปนอนก่อนนะ"  เบนซ์พูดแล้วทำท่าจะลุก เขาจับหัวเบนซ์กดไว้ที่ขาเขาเหมือนเดิม
 
 
"อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน"  เขาบอก เบนซ์จึงนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น
 
 
แต่นอนได้ไม่นานก็ต้องตื่นเพราะมาริวนั่งขยุกขยิกไปมา เบนซ์ลุกขึ้นนั่งแล้วมองเขาอย่างหงุดหงิด
 
 
"อะไร มาทำหน้าเป็นตูด"  เขาถาม
 
"นั่งเฉยๆไม่ได้รึไงเล่า"  เบนซ์บ่น
 
"ก็นั่งอยู่เฉยๆเนี่ย ยังไม่ได้ทำอะไรเลย มานอน"  เขาบอกแล้วคว้าคอเบนซ์จับนอนลง แต่เจ้าตัวขืนไว้
 
 
"ไม่นอนแล่ว"  เบนซ์บอกแล้วลุกเดินไปทางห้องครัว มาริวมองตามก่อนจะถาม
 
"ทำไรเบนซ์"
 
"หาหนมกิน"  เบนซ์หันมายิ้มแหะๆให้ เขาส่ายหน้า
 
"เพิ่งกินข้าวมายังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ"
 
"ก็นั่งกินรอมาริวไง"  เบนซ์ถือขนมมานั่งลงข้างๆเขา
 
"หาข้ออ้างได้ตลอด"  เขาบอกแล้วนั่งมองคนตัวเล็กที่นั่งจิ้มขนมกินหน้าตาเฉย
 
 
ขณะที่มาริวนั่งดูหนังอย่างใจจดใจจ่อ เบนซ์ก็เล่นเกมในโทรศัพท์อย่างเมามัน พลันเสียงไลน์ของเขาดังขึ้น
 
 
~ไลน์~
 
 
มาริวหันขวับไปมอง เบนซ์เห็นชื่อไลน์แล้วรีบออกจากเกม กดเข้าไลน์จะเข้าไปลบ
 
 
หมับ
 
 
โทรศัพท์ของเบนซ์ไปอยู่ในมือของเขาเรียบร้อย มาริวเลื่อนหน้าจอดูไลน์ที่เบนซ์เปิดค้างไว้อยู่
 

"ฝันดีนะเบนซ์"
 
 
ข้อความในไลน์นั้นทำเอาเขาหันมองหน้าเบนซ์ที่นั่งนิ่ง เบนซ์เห็นสีหน้าเขาเลยชิงพูดขึ้นก่อน
 
 
"ลบไปดิ"
 
 
"ริวบอกตั้งแต่วันไหนละ" 
 
"ก็เบนซ์ลืม ไม่ได้เข้าไลน์เลยอ่ะ"  เขาหันไปชี้หน้าก่อนจะกดบล็อคไลน์นั้น แล้วเลื่อนหน้าจอไปที่เบอร์ที่เคยโทรเข้า กดบล็อคมันเช่นกัน
 
 
"ถ้าเห็นอีกนะ มึงโดน"  เขาบอก แล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้ เบนซ์รับมาแล้วยู่หน้าใส่
 
 
เขากดปิดทีวี
 
 
"อ่าว ยังไม่จบเลย"  เบนซ์บอกเขา
 
"หมดอารมณ์ดูละ อาบน้ำนอนดีกว่า"  เขาพูดแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง เบนซ์ยกจานขนมไปเก็บในตู้เย็นแล้วเดินตามเขาขึ้นไป
 
 
เบนซ์เข้ามาในห้อง ได้ยินเสียงเขาอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำจึงเดินมานั่งพิงหัวเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมต่อ
 
 
มาริวเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเบนซ์ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมก็บอกให้เขานอน
 
 
"....."  เบนซ์ยังคงนั่งเล่น
 
"ไอเบนซ์!!"  เขาเสียงเข้มใส่จนคนตัวเล็กสะดุ้ง
 
"นอนได้แล้วพรุ่งนี้เรียนเช้าไม่ใช่ไง!"
 
"มาริวอ่ะ"  เบนซ์บ่นหน้ามุ่ย วางโทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียงแล้วนอนลงหันหน้าไปอีกทาง
 

มาริวแต่งตัวเสร็จก็เดินมานอนลงบ้าง หันมองคนงอนที่นอนหันหลังให้
 
"งอนหรออ้วน"  เขาขยับมากอดแล้วถาม เบนซ์นอนหลับตานิ่ง ไม่ตอบเขา
 
"เบนนนนซ์"  เขาจับตัวเบนซ์ให้หันมาหาเขา เบนซ์ลืมตามามองแล้วทำไม่สนใจ
 
"มันดึกแล้วไม่เห็นรึไง"  เขาถาม
 
"ก็นอนแล้วนี่ไง"
 
"แล้วมางอนริวทำไม"
 
"ไม่ได้งอน"
 
"แล้วที่ทำหน้าบูดเป็นตูดนี่คืออะไร หื้มมมม"  เขาเอามือบิดจมูกเบนซ์อย่างหมั่นเขี้ยว
 
 
"โอ้ยยย นอนไปเลย เบนซ์จะนอนแล่ว"  เบนซ์ผลักตัวเขาออกแล้วจะหันหลังให้เหมือนเดิม แต่เขาจับตัวไว้
 
 
"ถ้าไม่หายงอนจะทำให้ไม่ต้องนอนเลยนะ"
 
"ก็บอกว่าไม่ได้งอน"
 
"ยังใช่มั้ย"  เขาก้มหน้าลงมาใกล้จนจมูกโด่งรั้นชิดกัน เบนซ์หลบตาเขาด้วยความเขิน
 
"จะหายงอนได้ยัง"  เขาเลื่อนหน้าไปกระซิบที่หูคนตัวเล็ก เบนซ์ขนลุกไปทั้งตัว เลือดมากองอยู่ตรงหน้าจนพวงแก้มแดงระเรื่อ
 
"เบนซ์จะนอนแล้ว"  เบนซ์บอกแล้วค่อยๆดันตัวเขาออก เขามองปฏิกิริยาคนตรงหน้าแล้วยิ้ม
 
 
"ขี้เขินว่ะ"  เขาแซว
 
"อะไร ไม่ได้เขิน"
 
"แล้วหน้าแดงทำไม หะหะ"  เขาเอามือไปหยิกแก้มกลมนั้น เบนซ์ตีมือเขาเพราะเจ็บ
 
 
"ชอบเล่นแรงอ่ะริว"  เบนซ์บ่นเขา
 
"แรงกว่านี้ได้อีกนะ"  เขาพูดแล้วยักคิ้วให้ ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
 
"นอน!"  เบนซ์บอกแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ขืนยิ่งเถียงกับเขาต่อคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ๆ

 
เขามองเบนซ์ยิ้มๆ แล้วนอนลง ก่อนจะดึงผ้าห่มที่เขาดึงปิดหน้าออก
 
 
"เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกจะปิดทำไม"  เขาบ่น เบนซ์ยู่หน้าใส่เขาอีกรอบ
 
"บอกแล้วนะอย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่"
 
"ทำมะ"
 
"กวนตีนอีกแล้วนะ จะไม่นอนดีดีใช่มั้ย หะ"  มาริวแกล้งเอามือสอดเข้าไปในผ้าห่มแล้วเลื่อนไปตรงหน้าขาของเบนซ์ เขาสะดุ้งก่อนจะรีบเอามือมาจับมือหนานั้นไว้
 
 
"นอน นอนแล้ว"  เบนซ์บอกเขา
 
"นอนนะ?"
 
"เออออ"  เบนซ์บอกเขาหน้ามุ่ย
 
เขายิ้มแล้วเลื่อนมือขึ้นมาคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้ เบนซ์ขยับเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาก่อนจะปิดเปลือกตาลง
 
มาริวมองคนในอ้อมกอดก่อนจะจูบลงบนเส้นผมเขาแผ่วเบา กระชับอ้อมกอดแล้วหลับตาลงตาม.....
 
 

 
ถึงช่วงที่เบนซ์จะต้องสอบไฟนอลภาคเรียนสุดท้ายของปี3  เบนซ์จะรู้สึกเครียดและกังวลทุกครั้งที่มีการสอบ จนมาริวต้องคอยบอกให้เขาผ่อนคลายบ้าง
 
 
"เบนซ์กลัวทำไม่ได้อ่ะ"  เขาบอกมาริวหน้ายุ่ง
 
"ค่อยๆอ่าน เบนซ์อย่าเครียดดิ ริวรู้ว่าเบนซ์ทำได้"  เขาบอกแล้วยิ้มให้กำลังใจ คนตรงหน้ายังมีสีหน้ากังวลอยู่
 
 
"อ่ะ กินหนมก่อน แล้วค่อยอ่านใหม่"  มาริวหยิบจานขนมมาวางตรงหน้าเขา
 
"แต่..."
 
"ไม่แต่อ่ะ กินก่อน ถ้าเบนซ์กังวลกับมันมากเกินอ่านยังไงก็ไม่เข้าหัวหรอก.. เอ้า"  เขาหยิบขนมยื่นไปตรงปาก เบนซ์อ้าปากรับ แล้วนั่งกินตามที่เขาบอก
 
 
 
มาริวนั่งเป็นเพื่อนเบนซ์อ่านหนังสือจนดึก มองดูเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว
 
 
"ไปนอนป่ะ"  เขาบอกเบนซ์แล้วทะยอยเก็บหนังสือที่กองอยู่บนโต๊ะ
 
"อีกแปบนึง"  เบนซ์บอกเขา ตายังจ้องอยู่ที่หนังสือตรงหน้า
 
"จะเที่ยงคืนแล้วเบนซ์ วันนี้เบนซ์นั่งอ่านตั้งแต่เช้าแล้วนะ"
 
"เบนซ์ยังไม่มั่นใจ"
 
 
"เบนซ์.. อย่ากดดันตัวเอง เชื่อริวนะ ไปนอนก่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า" 
 
เขาบอกเสียงอ่อนโยน เบนซ์ถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะพยักหน้าแล้วเก็บของช่วยเขา
 
 
 
 
เช้า
 
 
 
เขาขับรถมาส่งเบนซ์ตามปกติ คนตัวเล็กนั่งอ่านหนังสือมาตลอดทางจนถึงมหาลัย
 
 
"ค่อยๆอ่าน ค่อยๆคิดนะ"  มาริวบอกเบนซ์
 
"อื้มมม จะพยายาม" 
 
"โหยอย่าทำหน้างั้นดิ เบนซ์ทำได้อยู่แล้ว"  เขาเอาบอกพร้อมกับเอามือไปขยี้หัวคนที่นั่งหน้ามุ่ย
 
 
"ไปแล้วนะ"  เบนซ์บอกเขาแล้วคว้ากระเป๋ากับหนังสือทำท่าจะลง
 
"สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้"  เขาบอกแล้วยิ้มให้ เบนซ์ยิ้มตอบเขาก่อนจะขอบคุณแล้วลงจากรถไป มาริวมองตามจนคนตัวเล็กเดินลับตาจึงขับรถกลับ
 
 
 
"เป็นไงมึง"  เพียวถามทันทีที่เบนซ์นั่งลงที่โต๊ะ
 
"ก็อ่านหลายสิบรอบละว่ะ แต่ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ"  เบนซ์ตอบเธอ
 
"เอาหน่า มึงทำได้อยู่ละ อย่าเครียด.. สู้นะพวกเรา"  เพียวหันไปบอกเพื่อนๆทุกคน สามหนุ่มพยักหน้าพร้อมกันก่อนจะอ่านทวนกันอีกรอบก่อนเข้าสอบ
 
 
 
พอสอบเสร็จทุกคนต่างโล่งอก ความกังวลหายไปแล้ว เบนซ์เริ่มมีรอยยิ้มเปื้อนที่หน้า ทั้ง4คนเดินมานั่งที่สวนริมน้ำของมหาลัยคลายเครียด
 
 
"เหลืออีกวิชาเดียวก็เป็นไทแล้วโว้ยยยย"  สองตะโกนขึ้นมา
 
"มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย"  เพียวหันไปว่าเขา
 
"กูเหนื่อยนี่วะ อยากพักจะตายห่าละ เทอมหน้าแม่งก็มีแต่งานๆๆๆ โอ้ยยยย"
 
สองตะโกนขึ้นมาอีก เพื่อนๆพากันส่ายหัวแล้วปล่อยให้เขาบ่นไป
 
 
"เป็นไงเบนซ์"  ไปป์เดินมาทักเขาจากด้านหลัง เบนซ์หันไปมองแล้วยิ้มให้
 
"ก็ดีอ่ะพี่ไปป์ โล่งละ แต่จะโล่งกว่านี้ถ้าผ่านพรุ่งนี้ไปได้"  เบนซ์ตอบเขายิ้มๆ
 
 
"อ่ะมา กินขนมกัน พี่ซื้อมาฝาก"  ขาดคำที่ไปป์พูด เพื่อนทั้งสามคนของเขาก็รุมกันอยู่ที่ถุงขนมนั้น เบนซ์มองขำๆ
 
 
"แล้วพี่ไปป์เป็นไงมั่ง"  เบนซ์หันมาถามเขา
 
"ก็โอเคอ่ะ แต่พี่เหลืออีก2วิชา อิจฉาคนได้ปิดเทอมก่อน" 
 
"โหยยย วันเดียวเอง"  เบนซ์พูดยิ้มๆกับเขา
 
 
เบนซ์กับไปป์สนิทกันมากขึ้น ถึงจะไม่ได้คุยกันในไลน์หรือโทรหากันตามที่รับปากกับมาริวไว้ แต่ไปป์ก็มักจะไปหาเขาทุกครั้งที่เจอที่มหาลัย
 
 
"เดี๋ยวกูกลับก่อนนะ มาริวมารอแล้วอ่ะ"  เบนซ์หันไปบอกเพื่อนๆเมื่อเหลือบไปเห็นรถมาริวจอดอยู่ที่เดิม พวกเขาพยักหน้ารับ
 
 
"เบนซ์กลับก่อนนะพี่ไปป์ พรุ่งนี้เจอกัน"  เบนซ์หันมาบอกเขาแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป ไปป์มองตามจนเบนซ์ขึ้นรถไป


 
"เป็นไง ทำได้มะ"  พอถึงบ้านมาริวก็ถามเบนซ์ คนตัวเล็กไม่ตอบ เดินลงมานอนตักเขาอย่างอ้อนๆ เขายิ้ม รู้ดีว่าเวลาเบนซ์เหนื่อยทีไรจะเป็นแบบนี้ทุกที
 
 
"จะเอาอะไรเนี่ย หืม"  เขาถาม เบนซ์ส่ายหน้า
 
"ไม่เอา"
 
"วิชาที่สอบพรุ่งนี้อ่านแล้วใช่มั้ย"  เขาก้มหน้าลงมาถาม เบนซ์พยักหน้าหงึกๆ
 
 
"แล้วจะไปร้านกับริวมั้ย" 
 
"ไม่ไปได้มั้ย"  เบนซ์เงยหน้าบอกเขา
 
"ได้ เบนซ์ก็อ่านหนังสืออยู่บ้านไป"
 
 
คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา
 
 
"ริวอ่ะ ไม่ไปได้มั้ย"  เบนซ์บอกเขา เขาทำหน้าแปลกใจ
 
 
"เป็นไรรึเปล่า"  เขาถามคนที่นอนทำหน้าหงอยอยู่บนตัก
 
"เบนซ์อยากอยู่กับริว" 
 
"อ้อนอีกละไออ้วน เดี๋ยวโดนไล่ออกก็งานนี้ล่ะ"  เขาบอกเบนซ์ขำๆ คนตัวเล็กยู่หน้าใส่
 
 
"น้าาาา"  เขาอ้อนอีกครั้ง
 
"เออๆ เดี๋ยวริวโทรบอกพี่นิคก่อน"  พอมาริวพูดจบเบนซ์ก็ลุกขึ้นนั่ง เขาจึงหยิบโทรศัพท์เดินออกไป

 
"โทรมาตอนนี้อีกละมึง"  พี่นิคพูดดักคอเขา
 
"ขอโทษทีพี่ จะพาเบนซ์มันไปทำธุระหน่อย"
 
"ธุระอีกแล้ว! เดี๋ยวกูจะไล่มึงออก"
 
"กล้าหรอพี่ ถ้าผมออกใครจะร้อง"  มาริวถามเขากวนๆ
 
 
"เออไอ้ริว เดี๋ยวกูจะหานักร้องใหม่เดี๋ยวก่อนมึง"  พี่นิคตอบมาอย่างหงุดหงิด เขาขพ
 
 
"มึงไม่ต้องมาขำ พายมันอุตส่าห์มารอมึง" 
 
"ฝากขอโทษด้วยพี่"
 
"เออ แล้วอย่าหนักล่ะ พรุ่งนี้ไอเบนซ์มันสอบหนิ"  พี่นิคแกล้งแซวเขา
 
"หนักอะไร จะไปธุระ พี่นิคแม่งทะลึ่ง.. แค่นี้นะครับ ขอบคุณนะพี่"  ปลายสายตอบรับแล้ววางสายไป เขาส่ายหน้าระอากับความกวนของลูกพี่เขาคนนี้
 
 
"อยากกินอะไร"  มาริวเดินเข้ามาถามเบนซ์ที่นอนอยู่ที่โซฟา
 
"อะไรก็ได้"
 
"งั้นกินริวนะ"
 
"ม่ายอ่ะ เบื่อ"  เบนซ์แกล้งตอบเขา
 
"เบื่อหรอออ ได้เบนซ์... งั้นเดี๋ยวริวกินเบนซ์เอง ริวไม่เคยเบื่อ"  เขาก้มลงกระซิบข้างหู ทำเอาเจ้าตัวที่กวนเขาเมื่อกี้นี้เขิน หน้าแดง
 
 
"ทะลึ่ง"  เบนซ์ว่าเขาแล้วหลบสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมา เขาขำ
 
"ไปอาบน้ำ เดี๋ยวริวไปซื้อข้าวมาให้นะ"  เขาบอก เบนซ์พยักหน้าแล้วลุกเดินขึ้นห้องไปอย่างว่าง่าย
 
 
ครืดดด ครืดดด ครืดดด
 
 
โทรศัพท์ของเขาสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวหนาขณะเดินออกมาซื้อข้าวให้เบนซ์ที่หน้าปากซอย
 
 
"ครับ"
 
"พายเองนะ"  เสียงปลายสายพูดมา เขาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
 
"เอ่อ ว่าไงพาย"
 
"ขอโทษนะที่ขอเบอร์จากพี่นิค พอดีพายมีเรื่องอยากปรึกษาหน่อย"
 
"งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ร้านนะ"
 
"วันนี้ได้มั้ยริว"  พายถามเขากลับมา
 
 
"ขอโทษทีพาย วันนี้ริวไม่ว่างอ่ะ"  เขาปฏิเสธเธอไป ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบเขาเสียงสั่นเครือ
 
 
"งั้นไม่เป็นไรริว..แค่นี้นะ"
 
 
"เอ่อ..เดี๋ยวพาย"
 
 

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 6

 
 
 

 
 
 
มาริวกับพายเจอกันทุกวันที่เขาไปทำงาน เขารู้ดีว่าเธอคิดยังไงกับเขา เพราะพี่นิคก็บอกว่าเธอสนใจเขา.. แต่มาริวก็บอกเธอไปตามตรงว่าเขามีแฟนแล้ว เธอจึงขอเป็นเพื่อนกับเขา และเมื่อเห็นน้ำเสียงของเธอไม่โอเคจริงๆเขาก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
 
 
"ให้ริวไปที่ไหน"  เขาถามเธอไป
 
"ที่...ก็ได้"  เธอบอกสถานที่เขาไป
 
"โอเค ดึกหน่อยนะ"  เขาบอก ปลายสายรับคำก่อนจะขอบคุณเขาแล้ววางสายไป เขามีสีหน้าหนักใจ ไม่รู้จะบอกเบนซ์ยังไง
 
 
มาริวซื้อของเสร็จก็เดินกลับเข้าบ้านมา เห็นเบนซ์นั่งอ่านหนังสือรออยู่ก็เดินถือของมากมายเข้าไปหา
 
 
"โหยยย ซื้อไรมาเยอะแยะอ่ะ"  เบนซ์หันมาบอกเขา
 
"ก็กลัวไอตัวนี้ไม่อิ่ม" 
 
"เบนซ์กินนิดเดียวเองนะริว"
 
"กล้าพูดนะ"  เขาบอกแล้วเดินเอาของกินไปในครัว เทใส่จาน ก่อนจะเดินเอากลับมาให้เขา
 
 
เขานั่งกินข้าวกับเบนซ์ พลางมองคนตัวเล็กที่นั่งกินไปอ่านหนังสือไป กระอักกระอ่วนใจไม่รู้จะบอกเขายังไงดี
 
"กินก่อนก็ได้แล้วค่อยอ่าน"  เขาบอก
 
"จะจบแล้ว เบนซ์อ่านนี่จบก็พอแล้ว สมองมันตื้อแล้วอ่ะ"  เบนซ์บอกเขาแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ เขายิ้ม
 
"ก็รีบนอนล่ะคืนนี้อ่ะ"  เขาบอกอีกครั้ง เบนซ์พยักหน้า เขามองเบนซ์อย่างนั้นอยู่นาน ตัดสินใจไม่บอกว่าจะออกไปเจอพาย

 
 
"พี่นิคว่าริวไหม"  เบนซ์ถามขณะนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา
 
"ไม่ พี่นิคไม่กล้าว่าริวหรอก นี่ใครๆ"  เขาบอกยิ้มๆ เบนซ์ขำและซุกเข้าไปในตัวเขา
 
 
"เหนื่อยหรอ"  เขาถามเบนซ์ที่นอนนิ่ง เบนซ์พยักหน้า
 
"อีกปีเดียวก็จบแล้ว"
 
"อื้มมม"
 
"ไม่เอาไม่งอแง ริวอยู่ทั้งคนไม่ปล่อยให้เบนซ์เหนื่อยคนเดียวหรอก รู้ไหม"  เขาบอกแล้วคว้ามือบางมากุมไว้

 
"ถ้าไม่มีริวเบนซ์ไม่รู้จะเป็นยังไง"  เบนซ์บอกเขา เขาทำหน้าแปลกใจ
 
 
"คิดอะไรอยู่ หื้ม"  เขาเลื่อนตัวมามองหน้าคนตัวเล็ก เบนซ์ส่ายหน้าไปมา
 
"ไม่รู้.. อยู่ดีดีมันก็คิด" 
 
"แล้วคิดอะไร"
 
"..คิดว่า ถ้าวันนึงเบนซ์ไม่มีริวเบนซ์จะอยู่ยังไง" 
 
 
"นี่ริวจะตายแล้วหรอ"  เขาแกล้งถามเมื่อเห็นสีหน้าคนตัวเล็ก
 
"ไม่ใช่...ริวอ่ะ"  เบนซ์ยกมือทุบเข้าที่อกเขา เขารวบมือบางไว้ก่อนจะดึงเบนซ์เข้ามากอดอีกครั้ง
 
"เบนซ์จะไม่มีริวได้ไง ริวไม่ปล่อยให้เบนซ์ไปไหนหรอก กว่าจะขุนให้อ้วนขนาดนี้ได้หมดไปเยอะนะเว้ย"  
 
"เบนซ์ไม่ใช่หมูนะ"  เบนซ์เงยหน้ามาบอกเขา
 
"อ้าวหรอ แต่ก็เหมือนอยู่นะ ฮ่าๆๆ"  เขาพูดจบก็กระชับอ้อมกอดนั้นไว้แน่นกันโดนคนตรงหน้าทุบเข้าให้
 
 
"จะคิดมากทำไม.. ริวรักเบนซ์นะ"  เขาบอกเบนซ์ ก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากกับปากบางนั้น 
 
ริมฝีปากที่ประกบกันลิ้มรสหวานของกันและกันอย่างโหยหา สองลิ้นเกี่ยวตวัดกันเพื่อแลกกับความหอมหวานราวกับขนมสายไหม ที่พอได้ชิมลิ้มลองเป็นต้องติดใจอยากขอ สอง สามและสี่ แต่สำหรับมาริวแล้ว... เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
 

"อื้อ อื้มมมม"  
 
เบนซ์ร้องงึมงัมอยู่ในลำคอเพราะเริ่มหายใจไม่ออก มาริวละริมฝีปากออกให้เขาได้กอบโกยอากาศข้างนอก แต่เพียงไม่นานริมฝีปากบางนั้นก็ถูกเขาครอบครองอีกครั้ง
 
 
มือหนาของเขาค่อยๆไล้มาที่แผ่นอกบาง บีบมันจนมันแข็งเป็นไต เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนตัวบางขอบคนตัวเล็กออก  ริมฝีปากของเขายังทำงานสอดประสานกับฝ่ามือที่ลูบไล้ร่างบางไปทั่ว ก่อนจะจัดการกับชิ้นส่วนของเสื้อผ้าที่เหลืออยู่อย่างว่องไว
 
เขากดจูบไปที่คอสวย ขบเม้มจนเกิดรอยสีกุหลาบ ก่อนจะโดนมือบางฟาดเข้าที่หลังเป็นเชิงห้าม
 
"ขอโทษ"  เขาเงยหน้ามาบอก
 
เขากดจูบลงไปที่กลีบปากบางอีกครั้ง เม้มบดคลึงริมฝีปากบางนั้นซ้ำๆ  มือหนาค่อยๆไล้ลงไปที่แอ่งสะดือ ก่อนจะไล้ลงไปที่เรียวขาสวย ร่างบางบิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน
 
 
เขาถอยตัวออกมาจากตัวเบนซ์แล้วจัดการเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็วจนเปลือยเปล่า มือหนาไล้ไปตามเรียวขาวสวย สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่แก่นกายของคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีน้ำใสไหลซึมออกมา.. เขาจับขาทั้งสองข้างของเบนซ์ชันเข่าขึ้น ก่อนจะสอดนิ้วเรียวเข้าไปที่ช่องทางนั้น
 
 
"อ๊ะ อื้มมม อื้ออออ"  เบนซ์ร้องลั่นเมื่อนิ้วเรียวนั้นเพิ่มจำนวนมากขึ้น เขาควานนิ้วหาจุดนั้น
 
"ร ริว อื้ออออ ริววว"  เบนซ์ร้องออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อนิ้วของเขาโดนเข้าที่จุดกระสัน 
 
เขายิ้มมุมปากก่อนจะเอานิ้วออกแล้วจับขาเรียวขึ้นพาดบ่า ดันแท่งร้อนของตัวเองเข้าไปในตัวเบนซ์
 
"โอ๊ะะะ อื้อออ ริววว อื้มมมม"
 
เบนซ์ครางลั่นเมื่อนิ้วเรียวถูกแทนที่ด้วยแก่นกายอันใหญ่โตของเขา ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มือบางขยำผ้าปูที่นอนจนยับยู่
 
 
เอวสอบเริ่มขยับเข้าออก จากเนิบนาบจนแรงขึ้นเป็นจังหวะตามอารมณ์ เขาก้มลงไปจูบริมฝีปากบางที่ขบเม้มแน่น เบนซ์ปล่อยริมฝีปากให้เขาได้สอดแทรกลิ้นเรียวเข้าไป
 
มือหนาไล้ไปตามแผ่นอกก่อนจะเลื่อนลงมาที่แอ่งสะดือแล้วกอบกุมแก่นกายของคนตัวเล็กด้วยสองมือ โดยที่เอวสอบยังทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
 
ร่างบางน้ำตาคลอที่ดวงตากลมสองข้างจนเป็นประกายวิบวับ เขาเงยหน้ามองแล้วรู้สึกอยากจะกลืนกินคนที่อยู่ตรงหน้าไปทั้งตัว
 
 
ทำไมเขาโชคดีจังนะ ที่ได้เป็นเจ้าของร่างกายนี้... เขารู้สึกโชคดีจริงๆ
 
 
ไม่นานนักร่างบางก็กระตุกเกร็งก่อนจะปล่อยลาวาสีขุ่นออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องของตัวเอง ก่อนจะรู้สึกอุ่นวาบในช่องท้อง.. เขาค่อยๆถอดแก่นกายของตัวเองออกจากช่องทางรักที่มีน้ำขุ่นขาวไหลตามออกมา

 
เขาเลื่อนตัวขึ้นมาดูคนตัวเล็กที่หายใจหอบ มองใบหน้าหวานนั้นแล้วพรมจูบไปทั่วหน้าอย่างหวงแหน
 
 
"พอ พอแล้ว ริว"  เบนซ์บอกเขาเสียงแหบพร่า เขายิ้มอย่างเอ็นดู
 
"เด็กน้อยเอ้ย"  เขาลูบหัวเบนซ์อย่างอ่อนโยน เบนซ์ทำปากคว่ำใส่เขา
 
"ใครเด็ก"
 
"อ๋อออ เออออ ไม่เด็ก ไม่เด็กจริงๆ"  เขาพูดแล้วแกล้งปลายตาไปที่เรียวขาของคนที่นอนอยู่ 
 
"ไอบ้าริว!"  เบนซ์ฟาดแขนเข้าที่ไหล่เขา เขาขำแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะช้อนคนตัวเล็กขึ้น เบนซ์เอามือโอบคอเขาไว้โดยอัตโนมัติ
 
 
"ทำอะไร"  เบนซ์ทำหน้าตกใจแล้วถามเขา
 
"ไม่บอก"  เขาตอบกวนๆ แล้วก้าวเท้าไปยังห้องน้ำ วางเบนซ์ลงที่ใต้ฝักบัวใหญ่ ก่อนจะดันเขาติดกำแพง
 
 
"ร ริว จะทำอะไร"  เบนซ์ถามเขาอีกครั้ง ใจเต้นแรง เขาไม่ตอบแกล้งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
 
"อยากทำอะไรอ่ะ"
 
"ไม่อยาก"
 
"จริงอ่ะ"  เขายื่นหน้าเข้ามาถาม สัมผัสนั้นเรียกเลือดทั้งตัวมากองอยู่ที่หน้าเบนซ์ ร่างบางหลบตาเขา เขาขำออกมา
 
"อาบน้ำกัน"  เขายิ้มแล้วบอก ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลผ่านตัวเขาทั้งคู่ เบนซ์แอบผ่อนลมหายใจโล่งอก
 
 
 
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาก็บอกให้เบนซ์นอน เพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว เบนซ์ขยับเข้ามากอดเขาก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย ไม่นานนักลมหายใจที่สม่ำเสมอก็บ่งบอกถึงการนอนหลับสนิทของคนตรงหน้า มาริวลูบหัวเขาเบาๆอย่างอ่อนโยน
 
 
เขามองเบนซ์อีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆเอามือของคนตัวเล็กออกจากตัวเขา แล้วค่อยๆขยับลงจากเตียง.. เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วคว้าโทรศัพท์กับกุญแจรถออกไป

 
 
มาริวขับรถออกมาหาพายที่นั่งรออยู่สถานที่แห่งหนึ่งที่เธอนัดไว้  เมื่อเธอหันมาเห็นเขาก็วิ่งเข้ามากอดแน่น
 
"ริว.."  เธอเรียกเขาเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบสองแก้ม

 
เมื่อพายเห็นมาริวมาถึงก็เดินเข้ามากอดเขาแน่น เรียกเขาเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบสองแก้ม
 
"เป็นอะไรพาย"  เขาค่อยๆดันตัวเธอออกแล้วถาม มองหน้าเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตาด้วยความสงสาร
 
"แฟนเก่า..ฮึก..พาย..เค้า...ฮึก...ฮือออ"  พายพูดได้เท่านี้ก็สะอื้นตัวโยนในอ้อมกอดของเขา 
 
"ใจเย็นๆนะ"  เขากอดปลอบเธอไว้
 
 
มาริวปลอบพายอยู่พักใหญ่กว่าเธอจะหยุดร้องไห้แล้วยอมเล่าให้เขาฟัง มันเป็นเรื่องที่แย่มากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเพราะยังไงเขากับเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน..
 

"พายแค่อยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆในเวลาแบบนี้"  เธอบอกเขา
 
"แต่ริว..."  ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบเธอก็สวนขึ้น
 
"ขอแค่นี้..นะริว"  เธอมองเขาด้วยสายตาขอร้อง เขานิ่งไปสักพักก่อนจะพยักหน้ารับ 
 
 
 
มาริวมองดูนาฬิกาเป็นเวลาเกือบตีห้าแล้ว เขาหันมองพายที่ร้องไห้จนหลับแล้วนอนพิงเขาอยู่ ค่อยๆสะกิดเรียกเธอ
 
 
"หืมมม"  เธองัวเงียตื่นขึ้นมา
 
"จะตีห้าแล้วอ่ะ ริวต้องกลับแล้ว"  เธอหน้าเศร้าลง
 
"เดี๋ยวริวไปส่งนะ"  เขาบอก เธอพยักหน้าก่อนจะเดินตามเขาไปที่รถ
 
 
พอขึ้นรถเขามา เธอกวาดตามองดูสิ่งที่อยู่ในรถแล้วรู้สึกจุก เมื่อเห็นรูปของมาริวและเบนซ์วางอยู่เต็มไปหมด
 
"บอกทางริวนะ"  
 
"....."  
 
"พาย"  เขาเรียกเธออีกครั้งเมื่อเห็นเธอเงียบไป
 
"หะ หะ" 
 
"โอเคมั้ย"
 
"อื้ม"
 
"บอกทางริวนะ"  เขาบอกเธออีกครั้ง เธอพยักหน้ารับ
 
 
ตลอดทางพายนั่งเงียบ ไม่กล้าพูดกับเขา รูปที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกละอายใจที่คิดกับเขาแค่เพื่อนอย่างที่เคยบอกเขาไม่ได้
 
 
"ดูแลตัวเองนะพาย"  เขาบอก เมื่อพาเธอมาถึงบ้าน
 
"ขอบคุณนะ ที่อยู่เป็นเพื่อน"  เธอบอกแล้วยิ้มให้เขาก่อนจะเปิดประรถแล้วก้าวลงไป มาริวมองเธออีกครั้งก่อนจะถอยรถกลับ เธอมองตามรถเขาจนลับตา
 
 
มาริวรีบขับรถกลับบ้าน ยกข้อมือดูนาฬิกาอีกทีก็หกโมงกว่าแล้ว เขาคิดในใจว่าเบนซ์คงจะยังไม่ตื่น
 
 
ทันทีที่ถึงบ้าน เขารีบจอดรถแล้วเปิดประตูบ้านอย่างเบามือ เดินขึ้นไปบนห้องแล้วค่อยๆแง้มประตูดู..

 
เบนซ์ไม่ได้นอนอยู่บนเตียงแล้ว

 
เขาเดินเข้ามาในห้อง เบนซ์ที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ มองเขาด้วยสายตาเย็นชา
 
 
"ทำไมตื่นเร็วจัง"  เขาถาม
 
"......."  เบนซ์หันไปเก็บของเงียบไม่ตอบเขา 

 
เขารู้สึกแย่ทันทีที่เห็นคนรักเป็นแบบนี้
 
 
เบนซ์เก็บของเสร็จ คว้าโทรศัพท์บนหัวเตียงแล้วสะพายกระเป๋าทำท่าจะเดินออกจากห้อง มาริวคว้าตัวเขาไว้
 
"ฟังริวก่อน" 
 
เบนซ์สะบัดตัวออกจากเขาเต็มแรงแล้วเดินออกจากห้องไป เขามองตามอย่างหนักใจก่อนจะเดินตามออกมา
 
"เบนซ์ หยุดก่อน เบนซ์"  เขาเรียกพลางวิ่งตามคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน
 
"เบนซ์ ริวบอกให้หยุด"  เขาตามมาคว้าแขนไว้ เบนซ์พยายามแกะมือเขาออก
 
"ฟังริวก่อน"  เขาบอกเสียงอ่อนโยน เบนซ์ยังพยายามแกะมือเขา น้ำตาคลอที่ดวงตากลมทั้งสองข้าง
 
"เบนนนซ์"  เขาเรียกอีกครั้งเมื่อไม่มีเสียงใดใดตอบกลับมา เบนซ์แกะมือเขาจนสำเร็จ รีบใส่รองเท้าแล้ววิ่งออกไปเรียกแท็กซี่ผ่านมาพอดี
 
มาริวถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน รู้สึกแย่และเป็นห่วงที่ปล่อยให้เขาต้องไปสอบในอารมณ์แบบนี้ แต่ไม่อยากตามไปตอนนี้ให้เขาเป็นมากกว่าเดิมอีก

 
ส่วนเบนซ์ พอขึ้นแท็กซี่ก็น้ำตาไหลอาบแก้ม มือบางยกปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
 
 
ย้อนไปตอนตี3
 
 
~แต่วันนี้ฉันรั้งตัวเธอต่อไปไหว เมื่อเธอและฉันต้องเดินแยกทางกันไป~
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ของเบนซ์ดังขึ้น คนตัวเล็กที่นอนอยู่ควานหามันทั้งๆที่ยังหลับตา ก่อนจะกดรับ
 
 
"ฮัลโหล"  เบนซ์รับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
 
"เบนซ์มึงอยู่ไหนอ่ะ"  เสียงปลายสายถามมา
 
"อยู่บ้าน" 
 
"มึงไม่ได้มากับพี่ริวหรอ"  เดย์ถามเขา เบนซ์เอะใจกับคำถามนั้น ค่อยๆลืมตาขึ้นมา กวาดตามองหาคนที่เดย์พูดถึง
 
 
ไม่มีเขาอยู่ในห้อง..
 
 
"ไม่อ่ะ"  
 
"กู..ว่ากู..เจอพี่ริวว่ะ"  เดย์บอกเขาอึกๆอักๆ
 
"ที่ไหน"  เบนซ์พยายามถามเขาด้วยน้ำเสียงปกติทั้งที่เริ่มใจแป้ว
 
"แปบนึงนะ.."  เดย์บอกเขาก่อนจะส่งรูปให้เขาดูในไลน์ เบนซ์น้ำตาคลอเมื่อเห็นภาพนั้น
 
 
"เบนซ์.."
 
"ขอบคุณนะมึง"
 
"เบนซ์ แต่กูอาจจะเข้าใจผิด..."
 
"แค่นี้ก่อนนะ"  เบนซ์ตัดบทแล้ววางสายจากเขาทันที
 
 
คนตัวเล็กมองภาพนั้นอีกครั้ง ไม่มีอะไรที่จะทำให้เดย์เข้าใจผิด ทำไมเขาจะจำคนของเขาไม่ได้ ถึงจะเห็นแต่เพียงข้างหลังในระยะไกล ส่วนผู้หญิงอีกคนนั้น เขาก็คุ้นเคยดี และคนสองคนเจอกันในเวลาแบบนี้ มัน...
 
 
เขามองหาโทรศัพท์และกุญแจรถของมาริว ก่อนลุกเดินออกจากห้องตรงไปที่หน้าบ้าน พอเห็นรถไม่อยู่เขาทรุดลงตรงนั้น น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
 
 
 
"ไอเบนซ์"  
 
 
พอมาถึงมหาลัย เบนซ์ทรุดนั่งที่เก้าอี้อย่างหมดแรง ดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้าง น้ำตายังคลออยู่ที่หน่วยตา
 
"มึงโอเคมั้ยวะ"  เพียวคว้าเขามากอดแล้วถาม เบนซ์ส่ายหน้าไปมา เพื่อนๆมองหน้ากันอย่างสงสาร
 
"มึงใจเย็นๆก่อนนะ คุยกับพี่ริวยัง"  สองถามเขา เบนซ์ส่ายหน้าอีกตามเคย
 
"กูอาจจะเข้าใจผิด มึงลองถามพี่ริวนะเว้ย"  เดย์บอกเขาด้วยสีหน้ากังวล ไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกมั้ยที่ตัดสินใจโทรหาเขาเมื่อคืนนี้
 
"เพียว ถ้าแฟนมึงไปเจอกับผู้หญิงคนอื่นในเวลาแบบนั้น มึง..จะรู้สึกยังไง"  เบนซ์หันไปถามเพียวเสียงสั่น เพียวมองหน้าเขานิ่งไม่รู้จะตอบยังไง
 
"เบนซ์... กู...." 
 
"มึงก็คงรู้สึกเหมือนกูตอนนี้ใช่ไหม..."  เบนซ์มองหน้าเธอ น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
"เจ็บว่ะ"
 
 
เขาพูดก่อนจะฟุบหน้าร้องไห้ 

[snowboxs]

กล้าทิ้งแฟนทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งจะเอาเสร็จ
เพื่อไปหาผู้หญิงคนอื่น แล้วอ้างว่าเพื่อน
ทั้งๆที่รู้ว่าเขาคิดไม่ซื่อกับตัวเอง
แบบนี้เขาเรียกว่าคิดไม่ซื่อกับแฟน
แบยนี้เขาเรียกให้ความหวังคนอื่น
แถมไปดึกๆดื่นๆกลับมาก็ตอนเช้า
ทิ้งแฟนตังเองนอนอยู่บ้านคนเดียว
ถ้ามีอะไรอันตรายเกิดขึ้นระหว่างนี้
จะรู้สึกอย่างไร จะเสียใจบ้างมั้ย
ตัวเองทำอะไรก็ได้ แต่เบ้นแค่มีคนสนใจยังโดนหึง
ไม่รู้จะให้อภัยได้ไหม ถ้าได้คงต้องใช้เวลา

[broke-back]

"ขอโทษ เค้ารู้เท่าไม่ถึงการณ์อ่ะ"

หวังว่าริวคงจะไม่แก้ตัวด้วยประโยคนี้นะ

เพราะระยะนี้..เห็นคนไทยใช้กันบ๊อยบ่อย
จนเบื่ออ่ะ

ความสำคัญถ้าให้ผิดคน
ลำดับไม่เป็นว่าใครควรก่อน ใครควรหลัง
ใครคือคนสำคัญ ใครที่ไม่ควรให้ความสำคัญ

ชีวิตมันก็จะวุ่นวายและสับสน
อย่างที่ไอ่ริวกำลังทำอยู่ตอนนี้ล่ะ
เมิงเอ๊ยยยยย ไอ่ริว ทำตัวเอง หุหุ

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 7

 
 
 
 
 
มาริวนั่งมองนาฬิกาอย่างกระวนกระวายใจทั้งวัน จนเมื่อถึงเวลาที่เบนซ์ใกล้จะเลิกสอบ เขาคว้ากุญแจรถออกจากบ้านทันที
 
 
 ระหว่างทางเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาพี่นิค
 
 
"ไงมึง" 
 
"พี่ วันนี้ผมขอลาอีกวันนะ"
 
"ไอ้ริว มึงจะบ้ารึไง กู..."  ยังไม่ทันที่พี่นิคจะพูดอะไรต่อเขาก็สวนขึ้นก่อน
 
 
"วันเดียวพี่ ผมมีปัญหาจริงๆ"  เขาบอกด้วยน้ำเสียงซีเรียส

 
"พายหรอวะ"  พี่นิคเงียบไปก่อนจะถามเขากลับมา
 
"เดี๋ยวไว้ผมเล่าให้ฟัง ขอเคลียร์กับไอเบนซ์มันก่อน"
 
"เออๆ"  พี่นิครับคำแล้ววางสาย นึกโกรธตัวเองที่ดันให้เบอร์ลูกน้องหนุ่มกับลูกค้าคนสวยไป เขานึกเป็นห่วงมาริวกับเบนซ์อยู่ในใจ ก่อนจะเริ่มปวดหัวที่วันนี้ต้องหานักร้องมาแทนมาริวอีกวัน


 
มาริวขับรถมาจอดที่ประจำที่เขารอเบนซ์ทุกวัน นั่งมองนักศึกษาที่ทะยอยเดินออกมา  พลางกวาดตาหาคนที่เขาอยากเจอ
 
 
 
เบนซ์กับเพื่อนๆสอบเสร็จก็เดินลงมาจากตึกเรียน หน้าตาของเขายังดูไม่ดีจากเมื่อเช้านัก
 
 
"มึงกลับไปคุยกับพี่ริวดีดีนะเว้ย"  เพียวบอกเขา เขานิ่งไม่ตอบ ก่อนจะหันไปหาสอง
 
"วันนี้กูไปนอนด้วยดิ"
 
"ไอเบนซ์!"  เพื่อนสามคนเรียกเขาพร้อมกันเป็นเชิงห้าม
 
"ได้มั้ย"  เบนซ์ถามเขาอีกครั้ง สองมองหน้าเดย์กับเพียวก่อนจะพยักหน้ารับ เบนซ์ยิ้มบางๆให้เขาอย่างขอบคุณ
 
 
พลันสายตาเหลือบไปเห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่ เบนซ์จึงหันหลังเดินไปอีกทาง เพื่อนๆมองไปที่รถมาริวก่อนจะมองตามหลังเขาไปอย่างเห็นใจ เพียวให้สองตามเบนซ์ไปส่วนตัวเองกับเดย์เดินเข้าไปหาเจ้าของรถคันนั้น
 
 
"พี่ริว หวัดดี"  ทั้งคู่ทักเขา
 
"เบนซ์อ่ะ"  เขาพยักหน้ารับก่อนจะมองหา
 
"กลับไปแล้วค่ะ"  เพียวบอกเขา เขาทำท่าจะเดินกลับไปขึ้นรถ เพียวรั้งแขนเขาไว้
 
 
"แต่มันไม่ได้กลับบ้านนะ"  เพียวบอกเขาอีกครั้ง
 
"แล้วมันไปไหน"
 
"มันบอกจะไปนอนกับไอสอง พี่ริว...มันไม่โอเคมากๆนะ"
 
 
เขาถอนหายใจยาวออกมาอย่างหนักใจ
 
 
"ผมขอโทษนะพี่"  เดย์ที่ยืนเงียบอยู่นานบอกเขา เขาทำหน้างง
 
"เรื่องไรวะ"
 
"คือ.. ผม.. ผมเป็นคนโทรบอกมันเรื่องที่เจอพี่เมื่อคืน"  เดย์บอกเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
"มึงเห็นหรอ"  เขาถาม เดย์พยักหน้ารับ 
 
เขาพยายามระงับอารมณ์ ไม่ได้โกรธเดย์ที่บอกเบนซ์ แต่โกรธตัวเองที่ออกไปเจอพายในตอนนั้น
 
 
"แต่มันไม่มีอะไร พี่แค่ไปเจอเค้าเฉยๆ"  มาริวบอกทั้งคู่
 
"ในเวลาแบบนั้นน่ะหรอ"  เพียวถามเขา
 
"เค้าแค่ต้องการที่พึ่งในเวลานั้น"
 
"มันจำเป็นต้องเป็นพี่ด้วยหรอ"
 
 
"เพียว พี่รักเบนซ์มันมากนะ"  เขาบอก เพียวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
 
"พี่ไปเคลียร์กับมันเถอะ เพื่อนหนูมันก็รักพี่มากเหมือนกัน"  เพียวบอกเขาก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันไปที่คอนโดของสอง
 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
 
"อ่าวพวกมึง เขามาก่อน"  สองเปิดประตูออกมาก่อนจะบอกให้เดย์กับเพียวเข้าห้อง ไม่ทันเห็นว่ามาริวที่ยืนอยู่ข้างหลังเดินเข้ามาด้วย
 
 
"อ้าวพี่ริว"  สองหันมาเห็นเค้าทำท่าจะพูดเสียงดังจนเพียวต้องเอามือปิดปากเขาไว้
 
"ไอเบนซ์อ่ะ"  เขาถาม
 
"อยู่ในห้องครับ"  สองบอกเขาพลางชี้มือไปยังห้องนอน มาริวพยักหน้ารับก่อนจะเดินไป ทั้งสามคนมองหน้ากันก่อนจะพากันออกจากห้องปล่อยให้ทั้งคู่ได้เคลียร์กัน
 
 
 
แกร๊ก


แอด
 
 
 
มาริวเปิดประตูเข้าไป เห็นคนตัวเล็กนั่งหันหลังอยู่บนเตียง เขาเดินไปหา
 
 
"เบนซ์"  เขาเรียกเสียงอ่อนโยน เบนซ์สะดุ้งหันมามองเขา ก่อนจะลุกเดินหนี เขาคว้าตัวไว้
 
 
"อย่าทำกับริวแบบนี้"  เขาบอก เบนซ์ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาพยายามจะเอาตัวเองออก
 
"เบนซ์..ฟังริวก่อน"
 
"....."
 
"เบนซ์.."  เขาเรียกคนตัวเล็กที่ดิ้นจนเหนื่อยแต่ไม่สามารถหลุดจากเขาได้อีกครั้ง
 
 
"ปล่อยเบนซ์"  เบนซ์บอกเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 
"ฟังริวก่อนได้มั้ย"
 
"เบนซ์ไม่ฟัง!"  เบนซ์บอกเขาเสียงแข็ง
 
"แต่มันไม่ใช่อย่างที่เบนซ์คิด"
 
"เบนซ์บอกว่าเบนซ์ไม่ฟัง!" 
 
"เบนซ์.."
 
"ออกไป!"  เบนซ์ไล่เขาแล้วมองด้วยตาสายตาเย็นชา เขาเจ็บปวดกับสายตานั้น ค่อยๆคลายอ้อมกอดที่ล็อคตัวคนตรงหน้าไว้
 
 
"กลับไป"  เบนซ์บอกเขาอีกครั้ง
 
"เราเคยสัญญากันว่าไงอ่ะ เราจะไม่ทะเลาะกันข้ามวันไม่ใช่หรอ"
 
"คำสัญญามันไม่มีความหมายตั้งแต่ตอนที่ริวเลือกที่จะไปหาเขาแล้วล่ะ"
 
 
"แต่ริวไม่ได้.."
 
"ออกไป เบนซ์ไม่ฟัง!"  เบนซ์บอกเขาเสียงแข็งอีกครั้ง พยายามกลั้นน้ำตาที่พาลจะไหลออกมา เขามองเบนซ์นิ่ง
 
 
"ริวขอโทษ"  เขาพูดแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
 
 
พอประตูปิดลง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เบนซ์ทรุดลงฟุบหน้ากับเตียงร้องไห้สะอึกสะอื้น
 
 
 
มาริวเดินลงมาเห็นเดย์สองเพียวนั่งอยู่ข้างล่างจึงเดินไปหา พวกเขาเห็นสีหน้ารุ่นพี่แล้วก็เดาได้ไม่ยากว่ายังเคลียร์กันไม่ได้
 
 
"พี่ฝากด้วยนะ"  มาริวบอกสอง
 
"ยังไม่โอเคหรอพี่"  สองถามเขา เขาพยักหน้ารับ
 
"เดี๋ยวยังไงผมจะช่วยคุยให้"  สองบอกเขา
 
"อื้ม งั้นพี่กลับก่อน"  เขาพูดแล้วเดินไปที่รถขับออกไป ทั้งสามคนมองตามไปอย่างเห็นใจ ไหนจะคนที่อยู่ข้างบนอีก...
 
 
 
"เบนซ์" 
 
 
เพียวเปิดประตูห้องเข้ามาเจอเขายังนั่งร้องไห้อยู่ เบนซ์เงยหน้ามามองเธอน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอคว้าตัวเขามากอดไว้ อดน้ำตาซึมตามไม่ได้ที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้
 
 
เบนซ์กอดเพียวแล้วร้องไห้สะอื้นตัวโยน เขาไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไงในตอนนี้..
 
 
"ทำไมไม่คุยกับเค้า"  เพียวถามเขา เมื่อปลอบเขาอยู่พักใหญ่จนหยุดร้องไห้
 
"จะต้องคุยอะไร"
 
"เค้าอาจจะไม่ได้ทำอย่างมึงคิดนะ"
 
"มึงจะรู้ได้ไง"
 
"ใจมึงไงรู้ดี มึงรู้ดีว่าเค้าเป็นยังไง"  เบนซ์ส่ายหน้า
 
 
"กูอยากให้มึงฟังเค้าบ้าง พี่ริวรักมึงมากนะเบนซ์"  เพียวบอกเขาอีกครั้ง
 
"ถ้าเค้าอยากให้กูฟัง ทำไมเค้าไม่บอกกู..ก่อนจะไป ทั้งๆที่กู...นอนอยู่ข้างๆ"  เบนซ์บอกเธอ พยายามกลั้นสะอื้น เพียวเห็นเพื่อนยังไม่โอเคจึงเลิกพูด
 
 
"งั้นมึงอยู่นี่ก่อนแล้วกัน ใจเย็นๆนะ"  เพียวบอกเขาก่อนจะลุกเดินออกไป เบนซ์นั่งซึมอยู่ตรงนั้น
 
 
เพียวเดินออกมาหาสองหนุ่มที่นั่งรออยู่ข้างนอก ก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงว่าคนข้างในยังไม่โอเค
 
 
"กูสงสารมันว่ะ"  เพียวบอกพวกเขา
 
"พี่ริวนะพี่ริว แม่งคิดอะไรของพี่มันวะ"  สองบ่นอย่างเซ็งๆ
 
"ตอนนี้กูไม่รู้จะช่วยยังไงว่ะ คงต้องรอมันใจเย็นกว่านี้"  เพียวพูดกับเขาอีกครั้ง
 
"ฝากด้วยมึง เดี๋ยวไงกูกลับก่อน"  เดย์บอกเขา สองพยักหน้ารับก่อนจะมองตามทั้งคู่ที่เดินออกจากห้องแล้วหันกลับมามองที่ประตูห้องนอนอีกครั้ง
 
 
"ปวดหัวเลยกู"  เขาบ่นกับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา
 
 
เบนซ์อยู่กับสองเป็นวันที่สามแล้ว เขาไม่รับโทรศัพท์จากมาริวสักสายและไม่อ่านไลน์ไม่ตอบไลน์เขาแม้แต่ข้อความเดียว
 
 
มาริวมาหาเขาทุกวันแต่เบนซ์ไม่ยอมออกมาเจอสักครั้ง ขังตัวเองอยู่ในห้องจนเขาต้องยอมกลับไปเองทุกครั้ง
 
 
กริ่ง กริ่ง กริ่ง
 
 
เสียงกริ่งหน้าห้องดังอยู่หลายครั้ง เบนซ์หันมองไปที่ประตูห้องน้ำที่สองอาบน้ำอยู่ ลังเลว่าจะเดินไปเปิดดีมั้ย
 
 
"สอง อยู่มั้ยวะ..พี่เอาหนังมาคืน"  เสียงจากหน้าห้องตะโกนถามมา เบนซ์รู้สึกถึงเสียงที่คุ้นหูแต่แน่ใจว่าไม่ใช่มาริวจึงเดินไปเปิดประตู
 
 
"อ้าว เบนซ์"  ไปป์ทักขึ้น เบนซ์ยิ้มบางๆให้เขา
 
"เขามาก่อนพี่ไปป์"  เบนซ์บอกเขาแล้วหันหลังเดินกลับไปที่โซฟา ไปป์เดินตามมานั่งลงข้างๆ
 
 
"พี่ไปป์อยู่ที่นี่หรอ"  เบนซ์ถามเขาขึ้น
 
"อื้ม แล้วทำไมเรามาอยู่ที่นี่ได้"  เขาถามกลับ
 
"มาหามันเฉยๆน่ะครับ"  เบนซ์ตอบเขาเสียงเรียบ เขาจับสังเกตอาการแปลกๆนั้น มองดูใบหน้าที่เศร้าหมองของคนข้างๆแล้วพอจะเข้าใจ
 
 
 
"อ้าวพี่"  สองที่เดินออกมาจากห้องน้ำทักเขาขึ้น
 
"เอานี่มาคืน"  ไปป์บอกเขาพลางชี้ไปที่แผ่นดีวีดีที่วางอยู่บนโต๊ะ สองพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินเข้าห้องไปแต่งตัว
 
 
ไปป์หันกลับมามองเบนซ์ที่นั่งซึมอยู่
 
 
"โอเคมั้ย"  เขาถามเบนซ์ขึ้น เบนซ์เงยหน้ามามองเขาก่อนจะส่ายหน้า
 
"ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วย บอกได้นะ"  เขาบอกเสียงอ่อนโยน
 
"ขอบคุณนะครับ"  เบนซ์ฝืนยิ้มให้เขา อยู่ดีดีน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาจึงลุกเดินออกไปที่ระเบียง ไปป์มองตามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเดินตามไป
 
 
สองเดินออกมาจากห้องมองทั้งคู่แล้วถอนหายใจยาวออกมา....
 
 
ไปป์เดินมายืนมองเบนซ์จากข้างหลังสักพัก ก่อนจะก้าวเท้าไปยืนข้างๆ มองหน้าคนตัวเล็กที่น้ำตาซึม
 
 
"ระบายได้นะ"  เขาพูดขึ้น เบนซ์ส่ายหน้า
 
"เบนซ์ไม่ชอบแบ่งความทุกข์ให้ใคร" 
 
"ไม่อึดอัดหรอ"
 
"คนอื่นไม่ควรมารับรู้อะไรแบบนี้"  เบนซ์บอกเขาเสียงสั่น พยายามกลั้นสะอื้น

 
"เลิกคิดว่าพี่เป็นคนอื่นสักทีดิ"
 
 
 
ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้เบนซ์น้ำไหลทันที รับรู้ถึงความหวังดีของเขา
 
 
"เบนซ์ไม่รู้จะทำยังไง" 
 
 
พูดแล้วฟุบหน้ากับฝ่ามือร้องไห้ออกมา ไปป์มองคนตรงหน้าอย่างลังเล ก่อนจะดึงเขาเข้ามากอด... เบนซ์กอดเขาไว้แน่น
 
 
เขาปลอบเบนซ์จนใจเย็นขึ้น เบนซ์ผละออกจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะตัดสินใจกลับไปคุยกับมาริวตามที่เขาบอก
 
 
"เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ"  ไปป์บอกเขา
 
"ไม่เป็นไรครับ เบนซ์ไปเองได้"
 
"แต่พี่เป็นห่วง"  เบนซ์เงยหน้ามองเขา
 
"พี่.."  เขาพูดแล้วยิ้มให้ เบนซ์พยักหน้ารับ
 
 
เบนซ์เดินมาหาสองที่นั่งอยู่ที่โซฟา
 
 
"กูกลับนะ" 
 
"โอเคแล้วหรอวะ"  เขาถามอย่างเป็นห่วง
 
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ"
 
"เบนซ์"
 
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวยังไงกูโทรหา"  เบนซ์บอกแล้วยิ้มให้เขา เขาแตะไหล่เพื่อนเบาๆอย่างเป็นกำลังใจ
 
 
"เดี๋ยวกูลงไปส่ง"  สองบอกเขา
 
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปป์ไปส่งกู"
 
"เบนซ์.."
 
"ฝากบอกสองคนนั้นด้วยนะ"  เบนซ์บอกแล้วเดินไปหยิบของของตัวเองแล้วเดินออกจากห้อง
 
 
"พี่ไปป์.. ฝากด้วยครับ"  สองบอกตามหลังไปป์ เขาหันมายิ้มให้ พยักหน้ารับก่อนจะเดินตามเบนซ์ไป
 
 
ไปป์ขับรถพาเบนซ์มาถึงหน้าบ้านมาริว คนตัวเล็กยังดูกังวลที่จะต้องไปเจอคนที่อยู่ข้างใน เขาแตะมือเบนซ์ให้กำลังใจ
 
 
"มีอะไรโทรหาพี่ได้"  เขาบอก เบนซ์หยิบโทรศัพท์มากดเลื่อนหาเบอร์เขาแล้วปลดบล็อค ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกมา
 
 
"เบนซ์ไปก่อนนะ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง"  เบนซ์บอกเขา เขายิ้มรับก่อนจะมองตามคนที่เดินลงจากรถไปด้วยความเป็นห่วง

 
มาริวนั่งมองเขาจากในบ้าน
 
 
ทันทีที่เบนซ์ก้าวเข้ามาในบ้าน เขาลุกเดินมากอดคนตัวเล็กไว้แน่น เบนซ์พยายามดันตัวเขาออก
 
"ริวจะเอายังไง"  เบนซ์ถามเขาออกไป เขาค่อยๆผละอ้อมกอดของตัวเองออก
 
"หมายความว่าไง"
 
"ก็หมายความตามที่พูด.."
 
"เบนซ์ ริวบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่อย่างที่เบนซ์คิดอ่ะ"
 
"แล้วทำไมริวไม่บอกเบนซ์ก่อน"
 
"......"  คำถามเบนซ์ทำเอาเขานิ่งเงียบไป
 
 
"ตอบมาดิ!!"  เบนซ์ตะโกนใส่เขา
 
"ริวไม่รู้จะบอกเบนซ์ยังไง"
 
"ริวเลยให้เบนซ์รู้จากคนอื่นงั้นหรอ หรือถ้าไม่มีใครบอกก็จะปล่อยให้เบนซ์ไม่รู้อยู่แบบนั้น"  เบนซ์เริ่มน้ำตาซึมอีกครั้ง
 
 
"เบนซ์..."
 
"ริวจะเอายังไง"  เบนซ์ถามเขาอีกครั้ง ยกมือปาดน้ำตาที่เริ่มไหลเอ่อออกมา เขาขยับจะไปเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า แต่เบนซ์ถอยตัวออก
 
 
"ริวรักเบนซ์นะ"
 
"......." 
 
 
"วันนั้นเค้ามีปัญหา ริวแค่ไปอยู่เป็นเพื่อน"
 

คำตอบของเขาทำเอาเบนซ์ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง
 
 
"เพื่อนเค้าแอบไปหากันตอนตี3หรอ" 
 
"ไม่ใช่เบนซ์.."
 
"ริวอย่าคิดว่าเบนซ์ไม่รู้อะไรนะ หลายครั้งที่เบนซ์ไปที่ร้านคิดว่าเบนซ์ไม่รู้สึกหรอ คิดว่าเบนซ์ไม่เห็นหรอ ริวคิดว่าเบนซ์เป็นอะไรวะ ถึงทำกับเบนซ์แบบนี้อ่ะ"  เบนซ์พูดใส่เขา พยายามกลั้นสะอื้น
 
 
"ริวไม่ได้คิดอะไรกับเค้า"
 
"แต่ริวก็เลือกที่จะไปหาเค้าในเวลาแบบนั้นโดยที่ไม่บอกเบนซ์สักคำ ทั้งๆที่เบนซ์นอนอยู่ข้างๆริวอย่างนั้นน่ะหรอ!!!"
 
 
"......"  เขามองหน้าเบนซ์นิ่งอย่างรู้สึกผิด
 
 
"ริวขอโทษ"
 
 
"มันมากเกินไปสำหรับเบนซ์จริงๆว่ะ"
 
 
"เบนซ์..."  เขามองสายตาเย็นชาที่เบนซ์มองเขาแล้วพูดอะไรไม่ออก เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ
 
 
"มีอะไรจะคุยกับเบนซ์อีกมั้ย"  เบนซ์ถามเขาเสียงเรียบ
 
"ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ"
 
"เบนซ์จะได้กลับ"
 
"จะกลับไปไหน"
 
"ไปที่ของเบนซ์"
 
 
"เบนซ์.. นี่เป็นที่ของเบนซ์"
 
 
"มันเคยเป็นที่ของเบนซ์...แค่นั้น"  เบนซ์พูดจบก็เดินขึ้นไปบนห้องนอน คว้ากระเป๋าใบใหญ่เก็บเสื้อผ้าบางส่วนและของของตัวเองยัดใส่ลงไป
 
 
"อย่าทำแบบนี้เบนซ์"  เขาพูดพลางดึงกระเป๋าออกจากมือคนตัวเล็ก
 
 
"เบนซ์ไม่เอาก็ได้"  เบนซ์พูดแล้วเลี่ยงจากเขาก้าวเท้าออกจากห้อง เขาตามมาคว้าแขนไว้
 
 
"เบนซ์..อย่าทำกับริวแบบนี้"  เขากุมมือบางไว้แน่น
 
"เบนซ์ทำหรอ"
 
"ริวขอโทษ.."
 
"......"  เบนซ์นิ่งไม่ตอบอะไรเขา
 
 

~แต่วันนี้ฉันรั้งตัวเธอต่อไปไม่ไหว เมื่อเธอกับฉันต้องเดินแยกทางกันไป~
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ของเบนซ์ดังขึ้น เบนซ์แกะมือเขาออกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
 
 
"ครับพี่ไปป์"  เมื่อที่ได้ยินชื่อนี้ เขาหน้าตึงขึ้นมาทันที
 
"เป็นไงบ้าง"
 
"มารับเบนซ์ด้วยนะ"
 
"มีอะไรรึเปล่า"
 
"ตอนนี้เลยนะครับ"  ปลายสายรับคำก่อนจะวางสายไป เบนซ์เก็บโทรศัพท์ก่อนจะทำท่าจะเดินลงไปข้างล่าง เขากระชากแขนไว้
 
 
"นี่เป็นเหตุผลสินะ"
 
"เหตุผลอะไร"
 
"เหตุผลที่จะไปไง"
 
"อย่ามาโยนความผิดเลยริว ทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ!"
 
 
"เบนซ์!"  เขาจับแขนเบนซ์บีบแน่น เกลียดสายตาเย็นชาของคนตรงหน้า
 
 
"กล้ามากนะ ให้มันมารับมาส่งถึงบ้านกูอ่ะ"  เขาพูดเสียงเข้ม
 
"แล้วไงอ่ะ"
 
"จะเอาแบบนี้ใช่มั้ยเบนซ์!"
 
"ริวทำได้ทำไมเบนซ์จะทำบ้างไม่ได้อ่ะ!"  เบนซ์จ้องหน้าเขานิ่ง
 
 
"โถ่เว้ย!!!!"  เขาสบถแล้วผลักเบนซ์อย่างแรงจนเซถลาไป เบนซ์เอามือจับแขนตัวเองด้วยความเจ็บจากแรงบีบของเขา
 
 
มองเขาอย่างเสียความรู้สึก
 
 
"เจ็บดีเนอะ"  เบนซ์แสร้งยิ้ม พูดกับเขาเสียงสั่น
 
"มีคนปลอบมึงแล้วไม่ใช่หรอ ไปหามันดิ!"  เขาพูดออกไปด้วยความโมโห
 
"ไม่ต้องไล่หรอกริว เบนซ์จะไปอยู่แล้ว.. ไม่ต้องไล่!"  เบนซ์บอกเขาน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนจะวิ่งลงไปหาไปป์ที่จอดรถรออยู่หน้าบ้าน
 
 
พอเบนซ์ออกไปมาริวทรุดนั่งลงตรงนั้น น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่....
 
 

[snowboxs]

รู้สึกว่าตอนนี้ทั้งคู่จะผิดเท่าๆกันหรือเปล่า
เบ้นก็รู้นี่ว่าพี่ไปป์คือตัวปัญหาอีกตัว
แต่ก็ยังจะเอาเขามาพัวพัน
ทำไมทักับเพื่อนไม่ยอมฟัง
เพื่อนจะมาส่งก็ไม่ยอม
แต่กับพี่ไปป์เพิ่งจะรู้จะจัก
เฮ้อออ หมดคำจะพูด
เลิกๆกันไปก็ดี

[broke-back]

รักคงยังไม่พอ
แต่ต้องเพิ่มเติมความเข้าใจกันเข้าไปด้วย

ทิฐิมานะ
ทำให้เลิกกันมานักต่อนักแล้ว

ยังมีมือที่สามอีก
หุหุ

ถ้ายังคงเป็นกันแบบนี้..เห็นทีคงได้เลิกกัน ชัวร์

+1 ฮับ

[broke-back]

แมวน้ำกระโดดเข้ามาเล่าต่อเหอะ


พลีสสสสสสสส

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 8

 
 
 
 
หลังจากที่เบนซ์ขึ้นรถก็นั่งก้มหน้านิ่ง มือบางทั้งสองประสานกันแน่น น้ำตาร่วงเผาะเป็นระยะ ไปป์เหลือบมองเขาอย่างสงสาร เสียงสะอื้นเบาๆของคนตัวเล็กทำเอาเขาอยากจะดึงคนข้างๆมากอดแน่นๆ แต่ทำได้เพียงแค่มองเขาอยู่อย่างนั้น...
 
 
เมื่อมาถึงคอนโด เขาพาเบนซ์เดินมาส่งที่ห้องของสอง สองเปิดประตูออกมาเห็นหน้าเพื่อนก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น รีบพาเข้าห้อง
 
"งั้นพี่กลับห้องก่อนนะ"  ไปป์พูดขึ้น
 
"ขอบคุณนะครับ"  สองบอกเขา ทั้งคู่หันมองเบนซ์ที่ยังเอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ไปป์มองเขาอย่างเป็นห่วงอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป
 
"เป็นไงวะมึง"  สองถามเขา
 
"กูไม่เข้าใจว่ะ"
 
"เค้าอาจมีเหตุผลของเค้า"
 
"แล้วมีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดกูอ่ะ กูเป็นใครวะ"  
 
เบนซ์พูดกับเขาเสียงสั่น สองเห็นเพื่อนทำท่าจะร้องไห้อีกจึงหยุดถาม
 
"งั้นมึงอยู่นี่ไปก่อน กูไปซื้อของเดี๋ยวมา"  สองบอกเขา เบนซ์พยักหน้ารับรู้

 
 
มาริวมาทำงานด้วยท่าทางเซื่องซึม พี่นิคเห็นสภาพเขาแล้วก็พอเดาได้ว่าเขาเป็นอะไร
 
"ไหวมั้ยวะ"  พี่นิคถามเขา
 
"ไหวดิพี่"  เขาฝืนยิ้มตอบไป
 
"เห้อ.. ตกลงเรื่องมันเป็นไงวะ"  มาริวมองเขาอย่างชั่งใจก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
 
"ไอ้ริว แล้วมึงออกไปทำไม"  พี่นิคถามเขา
 
"แล้วพี่จะให้ผมทำไงอ่ะ.. เค้า..ร้องไห้ อีกอย่างเค้าเป็นลูกค้าของพี่"  เขาตอบ พี่นิคมองเขาแล้วถอนหายใจ
 
"มึงทำเพราะเกรงใจกูหรอวะ"
 
"ไม่ใช่พี่.."
 
"หรือมึงชอบน้องเค้า"
 
"ผมไม่ได้ชอบ"
 
 
"ริว..กูไม่ได้พาน้องเค้ามาเพื่อจะทำให้มึงกับไอเบนซ์เป็นแบบนี้นะเว้ย ยังไงมึงสองคนก็น้องกู ที่กูพาน้องพายมารู้จักกับมึงเพราะกูเห็นเค้าชอบเวลามึงร้องเพลงแค่นั้น"
 
"ผมไม่ได้โทษพี่หรอก"
 
"แต่มันก็ผิดที่กูให้เบอร์มึงกับน้องไปวันนั้น"
 
"ไม่หรอกพี่... บางทีผมกับไอเบนซ์คงถึงเวลาแล้วว่ะ"
 
"ริว..กูรู้ว่ามึงรักมันมากนะ"
 
"แต่อาจจะมีคนที่รักมันมากกว่าผมแล้วก็ได้"
 
"มึงพูดเหมือนไอเบนซ์มันมีคนอื่น?"  พี่นิคถามอย่างแปลกใจ
 
"ไม่ ผมแค่พูดเฉยๆ ว่าบางทีอาจจะมีคนที่ดีกับมันมากกว่าผมก็ได้... ผมไปเตรียมตัวก่อน"  เขาพูดแล้วเดินผละไป พี่นิคมองตามอย่างเป็นห่วง

 
พายที่แอบฟังทั้งคู่คุยกันตั้งแต่ตอนมองตามเขานิ่ง..
 
"หรือมึงชอบน้องเค้า"
 
"ผมไม่ได้ชอบ"
 
 
บทสนทนานี้ดังวนอยู่ในหัวของเธอ

 
 
"สวัสดีทุกคนนะครับ วันนี้เพลงแรกขอร้องเพลงเศร้าหน่อยนะ"  

 
หลังจากมาริวพูดจบเสียงอินโทรก็ดังขึ้น

 
~ภายในใจมันเวียน เฝ้าคิดถึงเพียงเธอ....~
 
พอขึ้นท่อนแรกก็ได้รับเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือมากมายเช่นเคย
 
 
~และวันนี้ฉันรั้งตัวเธอต่อไปไม่ไหว
เมื่อเธอกับฉันต้องเดินแยกทางกันไป
ไม่มี..เธอแล้วจะอยู่อย่างไร
ไม่รักก็ควรต้องลืมใช่ไหม
ฝืนใจตัวเองทุกครั้ง
 
และพรุ่งนี้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง
รู้เพียง..ตะวันยังมีให้เห็นไกลๆ
ทุกอย่างนั้นนั้นไม่แปลเปลี่ยนไป
แต่ฉันจะมีแค่เธอในใจ
เหมือนดวงตะวัน~
 
 
พอเพลงจบทุกคนในร้านเงียบไปสักพักก่อนจะปรบมือให้เขา... มาริวเลือกร้องเพลงนี้เพราะเป็นเพลงที่เบนซ์ชอบ เขาร้องเพราะคิดถึง

 
ส่วนเบนซ์ที่อยู่ที่ห้องของสอง ก็นั่งซึมไม่พูดอะไรกับใคร เวลาแบบนี้เขาไม่เคยต้องอยู่คนเดียว และทุกๆคืนไม่เคยต้องนอนคนเดียว 
 
 
"ริว จะกลับแล้วหรอ"  พายเดินมาทักเขา
 
"อื้ม.."
 
"นั่งดื่มด้วยกันก่อนสิคะ"
 
"ไม่ดีกว่า พายตามสบายเลย"
 
"เถอะนะริว คลายเครียดหน่อย"  เขามองเธออย่างชั่งใจก่อนจะยอมเดินไปนั่งที่โต๊ะของเธอ
 
แต่พอแอลกอฮอล์แก้วแรกได้เข้าปาก เขาก็ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าอย่างหยุดไม่ได้ นึกถึงตอนที่เบนซ์เดินลงมาจากรถคันนั้น และตอนที่เบนซ์เดินหนีเขาไปหาคนคนนั้น ยิ่งคิด..ยิ่งคว้าแก้วมาดื่มอย่างอยากจะลบภาพนั้น
 
"ไอ้ริว..พอแล้วมึง"  พี่นิคเดินมาห้ามเขาที่นั่งมึนอยู่ที่โต๊ะกับพาย
 
"ปล่อยพี่ ผมไม่เป็นไรหรอก"  
 
"มึงเมาละ กลับบ้านไป ลุก!"  พี่นิคบอกเขาแล้วฉุดให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันไปบอกพายที่นั่งอยู่
 
"พี่ขอโทษทีนะพาย แต่มันไม่ไหวละ"  เธอพยักหน้ารับ
 
เขาลากมาริวออกไปที่รถ มองสภาพคนตรงหน้าแล้วไม่คิดว่าเขาจะเป็นได้ขนาดนี้ 
 
"มึงขับไหวมั้ยเนี่ย"  พี่นิคถาม
 
"ไหวพี่..งั้นผมกลับก่อน"  เขาบอกแล้วเดินเซไปอีกฝั่งก่อนจะขึ้นรถขับออกไป พี่นิคมองตามรถเขาแล้วส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
 
"อ้าว น้องพายล่ะวะ"  พี่นิคถามเด็กในร้านเมื่อเดินกลับเข้ามาแล้วไม่เห็นเธอ
 
"กลับไปเมื่อกี้ครับ"  เขานิ่งคิด พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหลังร้าน

 
มาริวพยายามประคองสติขับรถกลับมาจนถึงบ้าน เขาลงไปเปิดประตูรั้วแล้วขับรถเข้าไปจอดก่อนจะเดินกลับมาจะล็อคประตู แต่ด้วยความมึนงงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาเกือบจะวูบไป
 
"ริว"  พายวิ่งเข้ามาประคองเขา เขาส่ายหน้าเพื่อเรียกสติตัวเอง
 
"พาย..มาได้ไง" 
 
"เข้าบ้านก่อนดีกว่า"  พายเลี่ยงตอบเขา พาเขาเข้าไปนั่งที่โซฟาในบ้าน
 
 
เขาล้มตัวนอนลง รู้สึกปวดหัวและมึนหัวไปหมด เธอนั่งมองใบหน้าคมนั้นนิ่งนาน ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดกับเขาแค่เพื่อนไม่ได้สักที.. ยิ่งอยู่กับเขาตอนนี้ ยิ่งรู้สึกว่ารักเขาไปแล้วจริงๆ
 
เธอก้มลงจูบริมฝีปากของเขาแผ่วเบา มาริวที่นอนหลับตาอยู่สะดุ้งก่อนจะค่อยๆดันตัวเธอออก
 
 
"ทำไมล่ะริว"  
 
"พายกลับเถอะ"
 
"ริว.."
 
"ริวไม่ได้คิดอะไรกับพายนะ"  เขาบอกเธอ เธอมองหน้าเขาอย่างผิดหวัง รู้สึกอายที่โดนเขาปฏิเสธตรงๆแบบนี้
 
"ขอโทษนะพาย"  เขาบอกเธอที่นั่งน้ำตาซึม
 
"ไม่เป็นไรริว"  เธอบอกเขาทั้งน้ำตา มาริวมองเธอนิ่ง สลัดหัวไล่ความคิดความรู้สึกทั้งหมดตอนนี้ก่อนจะนั่งก้มหน้าเอามือกุมหัว พายหันมองเขาอย่างตกใจ
 
"ริวเป็นอะไร" 
 
"ปวดหัวอ่ะ"
 
"เงยหน้าสิ อย่าก้ม"  พายจับมือเขาออก ก่อนจะค่อยๆดันตัวเขาให้เงยหน้าแล้วพิงกับโซฟา ใบหน้าคมตอนนี้คิ้วขมวดแทบจะชนกัน.. 
 
 
เขาไม่เคยดื่มหนักขนาดนี้มานานแล้ว เพราะเบนซ์จะคอยห้ามเขาตลอดว่าไม่ให้มากเกิน พอวันนี้กลับมาดื่มหนัก ทำเอาข้างในมันร้อนวูบวาบอย่างทรมาน บวกกับความเครียดที่มีอยู่ทำเอาหัวเขาแทบระเบิด
 
 
พายค่อยๆนวดที่หัวเขาอย่างเบามือ มาริวมองหน้าเธอที่อยู่ใกล้กับหน้าเขาแค่เพียงนิดเดียว พยายามห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไรกับสัมผัสนั้น
 
 
พายสบตาเขา หยุดมือที่นวดให้เขาแล้วเลื่อนมาประคองใบหน้าคมนั้น ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากคนตรงหน้าอีกครั้ง มาริวพยายามดึงสติตัวเอง จะดันตัวเธอออกแต่รสจูบของเธอกลับร้อนแรงขึ้นจนเขาเคลิบเคลิ้มไปกับมันอย่างห้ามใจไม่ได้
 
 
เขาดันตัวเธอออกก่อนจะผลักเธอให้นอนราบกับโซฟา ส่วนตัวเขาขึ้นคร่อมตัวเธอแล้วก้มลงบดขยี้ริมฝีปากเธออีกครั้ง มือหนาของเขาค่อยๆปลดเสื้อผ้าของเธอออกจนมันไปกองอยู่ที่พื้น....
 
 
 
 
เช้า
 

 
"เบนซ์ Thumb drive กูอยู่ที่มึงป่ะวะ"  สองถามเบนซ์ที่นั่งอยู่ที่โซฟา เบนซ์ทำท่านึกก่อนจะตอบ
 
"เออ อยู่ๆ แต่ว่าอยู่ที่.. บ้านริวว่ะ"
 
"ทุกอันเลยหรอ"
 
"เออ ก็ไอเดย์มันให้กูไว้วันนั้นอ่ะ มึงจะใช้หรอวะ"
 
"กูจะเอาไปให้รุ่นพี่ลงคอร์ตลงงานที่เทอมหน้าพวกเราต้องใช้กันอ่ะ จะเอาไปฝากเค้าไว้ก่อนเดี๋ยวแม่งกลับบ้านแล้วทำให้ไม่ทันอีก.... เดี๋ยวกูไปเอาที่พี่ริวเองก็ได้"  สองบอกเขา
 
 
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปเอาให้"
 
"มึงแน่ใจหรอ"  สองมองหน้าเขา
 
"อืม.."  เบนซ์ตอบเขาก่อนจะลุกเดินออกไป

 
ระหว่างที่นั่งอยู่บนแท็กซี่ เบนซ์รู้สึกใจสั่นแปลกๆ ไม่รู้ว่าพอเจอหน้าเขาแล้วจะเป็นยังไงอีก พยายามบอกให้ใจตัวเองนิ่งไปตลอดทาง..... จนถึงบ้านเขา
 
 
 
มาริวตื่นเช้ามาด้วยอาการแฮงค์สุด หัวหนักอึ้งไปหมด เขากวาดตามองไปรอบๆก่อนจะพยายามคิดถึงเรื่องเมื่อคืน แล้วสายตาก็สะดุดกับคนที่นอนอยู่ข้างๆ
 
"พาย!"  เขาเรียกเธออย่างตกใจ
 
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมองเขา มาริวรีบดันตัวเธอออกแล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ก่อนจะบอกให้เธอรีบแต่งตัวแล้วกลับไป
 
 
"ริว.."  เธอเรียกเขาอย่างเสียใจ เมื่อเห็นท่าทีของเขาที่ไม่ได้สนใจเธอเลย
 
"อย่ามาที่นี่อีก"  เขาพูดจบแล้วเดินขึ้นห้องไปเลย เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วเดินตามเขาขึ้นไป
 
 
"ออกไปพาย"  เขาบอกเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในห้องของเขา
 
"ทำไมทำกับพายแบบนี้อ่ะ"  เธอถามเขาอย่างตัดพ้อ
 
"ริวไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามายุ่งในห้องส่วนตัว"  เขาบอกเธอเสียงเรียบ
 
"..คนอื่น...หรอ"  
 
"เราไม่เคยเป็นอะไรกัน"
 
"แล้วเมื่อคืน.."
 
"ริวขอโทษนะ"  เขาสวนขึ้น เธอน้ำตาซึมอย่างเสียใจ
 
 
"พายกลับบ้านเถอะ"  เขาพูดแล้วเปิดประตูห้องเพื่อจะให้เธอออกไป
 
 
"เบนซ์"  
 
เขาเรียกอย่างตกใจเมื่อเห็นเบนซ์ยืนอยู่หน้าประตู เบนซ์ยืนนิ่งมองสภาพทั้งคู่แล้วรู้สึกหน้าชา ทำอะไรไม่ถูก.. มาริวดันตัวพายออกมาข้างนอกห้องก่อนจะมายืนตรงหน้าเบนซ์
 
 
"ขอโทษนะ เบนซ์แค่จะมาเอาของ"  เบนซ์บอกเขาแล้วเดินเลี่ยงเข้าไปในห้อง หยิบของที่ต้องการแล้วรีบเดินออกมาทำท่าจะลงไป
 
"เดี๋ยวเบนซ์"  เขาคว้าแขนเบนซ์ไว้
 
"ปล่อย.."  เบนซ์พยายามแกะแขนเขาออกแต่เขากลับจับมันไว้แน่น
 
 
"เบนซ์ ฟังริวก่อน"
 
"ปล่อยเบนซ์"
 
"มันไม่ใช่อย่างที่เบนซ์คิด"  เขาบอก เบนซ์มองหน้าเขาอย่างผิดหวัง
 
"ถึงขนาดนี้แล้ว ริวยังจะพูดแบบนี้อีกหรอ"

 
"เบนซ์.."
 
"ปล่อยเบนซ์เถอะริว"  เบนซ์บอกเขาน้ำเสียงเย็นชา
 
"เบนซ์.."
 
"ปล่อยเบนซ์ไปเถอะ"
 
"ไม่อ่ะเบนซ์"  เขาจับแขนเบนซ์ไว้แน่น 
 
"ปล่อยเบนซ์"  เบนซ์บอกเขาอีกครั้ง
 
"เบนซ์อย่าทำแบบนี้"
 
 
"พอสักทีริว.....เลิกกันเถอะ"  เบนซ์สะบัดแขนออกจากมือเขาสุดแรงก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้น  
 
 
มาริวเรียกเบนซ์อีกครั้งแล้วจะเดินตามเบนซ์ พายกลับคว้าแขนเขาไว้ เขาสะบัดออกอย่างแรง แล้ววิ่งตามเบนซ์ไป แต่ไม่ทัน.. เขาขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว
 
 
"โถ่เว้ยยย!!!!"  เขาสบถออกมา ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปข้างบนแล้วจะเดินเข้าห้อง พายคว้าแขนเขาไว้อีกครั้ง
 
 
"ริว.."
 
"กลับไป"  เขาบอกเธอเสียงเรียบ
 
"ริวจะทำกับพายแบบนี้หรอ"
 
"ริวไม่ได้ทำอะไร"
 
"ริว..."
 
"ริวไม่เคยทำอะไรพาย กลับไป แล้วอย่ามาที่นี่อีก!"  เขาพูดแล้วเดินเข้าห้องปิดประตู
 

 
ปัง!
 
 
เมื่อโดนเขาปิดประตูใส่หน้า พายก็น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ยืนมองประตูห้องนั้นนิ่งก่อนจะเดินออกจากบ้านเขาไป
 
 
มาริวที่อยู่ในห้องทรุดนั่งลงที่เตียงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นึกถึงสายตาเบนซ์ที่มองเขาเมื่อกี้นี้ ทำให้เขารู้สึกเจ็บใจตัวเองที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
 
 
นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาเกือบจะทำอะไรไปมากกว่านั้น หน้าเบนซ์ที่ลอยเข้ามาในหัวเวลานั้นทำเอาเขาชะงัก พยายามควบคุมสติแล้วปล่อยตัวพายออกก่อนจะหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เจอเธอยังนอนอยู่ข้างๆเขาแล้ว
 
 
"ขอโทษนะเบนซ์"  เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะฟุบหน้าลงแล้วร้องไห้ออกมากลั้นไว้ไม่อยู่
 
 
 
ส่วนเบนซ์ นั่งร้องไห้ไปตลอดทางจนถึงคอนโดสอง มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะเดินลงจากรถแล้วเดินไปเข้าข้างใน
 
"เบนซ์ ไปไหนมาแต่เช้า"  ไปป์ที่กำลังจะเดินขึ้นห้องทักเขาขึ้น 
 
"เป็นอะไรเบนซ์"  เขาถามอีกครั้งเมื่อเห็นดวงตาที่บอบช้ำของคนตัวเล็ก เบนซ์ส่ายหน้าปฏิเสธเขา พยายามกลั้นน้ำตาที่พาลจะไหลออกมาอีก
 
"เบนซ์.."  ไปป์เอามือแตะไหล่เบนซ์เบาๆ แค่เท่านั้นน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมาไม่หยุด
 
"พี่ไปป์..ฮืออออ"  เบนซ์กอดเขาแน่นอย่างหาที่พึ่ง ไปป์กอดปลอบอย่างสงสาร รู้สึกเจ็บที่เห็นเขาเป็นแบบนี้อีกแล้ว
 
 
ไปป์พาเบนซ์มาที่ห้องตัวเอง เพราะเจ้าตัวไม่อยากกลับห้องสองตอนนี้ให้เขาเป็นห่วงอีก คนตัวเล็กนั่งสะอื้นฟุบหน้ากับฝ่ามือตัวเอง
 
 
"เป็นไงบ้าง"  เขาปล่อยให้เบนซ์ร้องไห้จนพอ แล้วถามอย่างอ่อนโยน
 
"เบนซ์..เหนื่อย"  เบนซ์ตอบเขาเสียงสั่น
 
"เหนื่อยก็หยุดมั้ย"
 
"หยุด..เบนซ์หยุดแล้ว"  ไปป์มองหน้าเบนซ์อย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจพูดกับเขา
 
 
"เบนซ์"  เขาคว้ามือคนตรงหน้ามากุม เบนซ์มองหน้าเขา
 
"พี่รู้นะว่ามันอาจจะไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดอะไรแบบนี้ แต่...พี่ไม่อยากเห็นเบนซ์เป็นแบบนี้แล้วนะ"
 
 
"พี่ไปป์..."  เบนซ์ทำท่าจะพูดอะไรกับเขาแต่เขาสวนขึ้นก่อน
 
"พี่รู้ว่าเบนซ์รู้ว่าพี่รู้สึกยังไง พี่แค่อยากขอโอกาส"
 
"แต่เบนซ์..."
 
"ไม่ใช่วันนี้ก็ได้เบนซ์ พี่จะรอวันที่เบนซ์พร้อม"  เขาบอกแล้วยิ้มให้ เอามือเช็ดน้ำตาของคนข้างหน้าที่ไหลออกมาจากดวงตากลมนั้น
 
 
"พี่อยากเห็นเบนซ์ยิ้มอีกครั้งนะ"
 
 
พอเขาพูดจบเบนซ์เข้าไปกอดเขาก่อนจะขอบคุณสำหรับทุกอย่าง เขากอดตอบแล้วปลอบให้คนตรงหน้าหยุดร้องไห้อีกครั้ง

 
"เดี๋ยวเบนซ์กลับก่อนนะ"  เบนซ์บอกเขา สีหน้าเริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้ว
 
"อื้ม อย่าคิดมากนะ"  เขาบอก เบนซ์ยิ้มรับก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
"เป็นไงบ้างวะ"  สองถามทันทีที่เห็นหน้าเขา เบนซ์วางของที่เขาต้องการลงบนโต๊ะให้ก่อนจะตอบ
 
"ไม่เป็นไง"
 
"แล้ว..เค้าไม่คุยอะไรกับมึงเลยหรอ"
 
"จะคุยอะไรอ่ะ ก็เลิกกันแล้ว"  เบนซ์ฝืนยิ้มบอกเขาแล้วเดินเข้าห้องไป สองมองตามเขานิ่งก่อนจะตั้งสติได้รีบโทรหาเพียว
 
 
พอกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้งเบนซ์ก็นั่งซึมเหมือนเดิม ภาพที่เห็นกลับมาวนเวียนอยู่ในหัว นึกถึงคำพูดที่เคยพูดกับเขา
 

 
ถ้าวันนึงเบนซ์ไม่มีริวเบนซ์จะอยู่ยังไง
 
 

"วันนี้มาถึงแล้วสินะ"  
 
 
เบนซ์พึมพำกับตัวเองก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอน ปล่อยน้ำตาให้ไหลอย่างสุดจะกลั้น  บอกตัวเองว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะร้องไห้เพราะเรื่องนี้..
 
 
เขาพอแล้ว...
 
 

[broke-back]

เหี้ยแล้ว

เหี้ยไปเลย

ทำไปขนาดนั้น..ไม่ต้องถามกันแล้วว่า ผิดไหม
โคตรเลวววววววววว

ไอ่ริว..ไอ่เลว
เมิงจะโทษเหล้าเหรอ
..เมิงโทษตัวเองเหอะ..

ขอบคุณ +1 ฮับ

[ืniyataan]

ไปกันใหญ่ กลับไปไม่เหมือนเดิม..มมม   

[snowboxs]

พายนี่แรดเนอะ

คนเรานี่พอซวนแล้วก็ซวยติดๆกันเลยเนอะ
รอลุ้นต่อไปแล้วกัน อยากรู้ว่าเบ้นจะต่างกับริวบ้างมั้ย

[แมวนั้มมมมม]

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เลยนะคะ
เป็นกำลังดีดีสำหรับมือใหม่อย่างเราใากเลย
ติดตามกันไปจนจบเลยนะ ^^

ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ค่าาา

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 9

 
 
 
 
เบนซ์ตื่นเช้ามา ตาทั้งสองข้างบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืนนี้ เบนซ์เดินไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาหาสองที่นั่งอยู่กับเพียวที่โซฟา
 
"อ่าวเพียว มาแต่เช้าเลย"  เบนซ์ทักเธอขึ้น ทั้งสองคนเห็นสภาพของเพื่อนก็ได้แต่มองอย่างเห็นใจ
 
"ไอสองโทรบอกกูเมื่อคืนกูเลยรีบมา"  เพียวบอกเขา เบนซ์พยักหน้ารับรู้
 
"มึงโอเคป่ะวะเบนซ์"  เพียวมองหน้าเขาแล้วถาม
 
"โอเคดิ"  เบนซ์พูดแล้วยิ้มให้เธอ
 
"แล้วทำไมมึงถึง..เลิกกันวะ"  เพียวถามเขา เบนซ์กลับตัดบทเธอ
 
"มันคงถึงเวลาของมันอ่ะ พวกมึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูโอเคจริงๆ"  เบนซ์ยิ้มให้ทั้งคู่อีกครั้ง ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างเซ็งๆ 
 
 

 
-----------------------------
 

 
 
ตลอดเวลาเบนซ์อยู่กับเพื่อนๆ พยายามหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน และเขาก็ดีขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงความสัมพันธ์ของเขากับไปป์ ถึงแม้จะยังไม่ได้ชัดเจนนัก แต่ทั้งสองคนก็มาขลุกอยู่ด้วยกันแทบทุกวัน
 
 
 
ส่วนมาริวกลับนั่งจมอยู่กับความผิดของตัวเอง ทุกวันที่ไปทำงานเขาจะเลี่ยงในการเจอพายอยู่ครั้ง ทำงานเสร็จก็กลับบ้านมานั่งซึมอยู่คนเดียว
 
 
 
"ไปเที่ยวทะเลกันมะ"  เพียวพูดขึ้นขณะที่นั่งคุยกันอยู่
 
"เที่ยวอะไรกูต้องทำงาน"  สองบอก
 
"ทำงานอะไร เดี๋ยวไอเดย์กลับมาค่อยทำก็ได้มั้ยวะ"  เธอบ่นหน้าง้ำแล้วกันไปทางเบนซ์ที่นั่งอยู่กับพี่ไปป์
 
"เบนนนนซ์ไปกันนะ น้าาา ก่อนเปิดเทอม"  เธอเกาะแขนเขาแล้วอ้อน เบนซ์มองเพื่อนอย่างขำๆก่อนจะหันมาหาไปป์
 
"เอามั้ยละ พี่ขับรถให้"  ไปป์บอกยิ้มๆ
 
"จริงนะ เย้!!!"  พายร้องขึ้นอย่างดีใจ สองกับเบนซ์ส่ายหน้ากับความเด็กของเธอ
 
 
ถึงวันที่จะไปทะเลตามที่นัดกันไว้ สองถือกระเป๋า2ใบลงมากับเบนซ์ เดินมาหาพี่ไปป์กับเพียวที่ยืนรออยู่ที่รถ

 
"เดี๋ยวนะไอสอง มึงไม่อยากไปเลยใช่มั้ย"  เพียวพูดพลางปลายตาไปที่กระเป๋าของเขา
 
"ของกูเยอะเว้ย"
 
"เหรอออออ!!!"  เพียวกับเบนซ์พูดขึ้นพร้อมกัน
 
"ไปๆๆ พวกมึงแม่งพูดมาก"  สองพูดแล้ววางกระเป๋าหลังรถก่อนจะเดินกลับขึ้นไปนั่ง เพียวเดินตามไปนั่งข้างๆเขา ส่วนเบนซ์เดินไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ
 
 
พอมาถึงที่หมาย ทุกคนก็หยิบกระเป๋าของตัวเองลงจากรถเดินไปที่บ้านพัก ไปป์เดินเข้าไปเช็คอินก่อนจะเดินกลับมายื่นกุญแจให้เด็กๆที่ยืนรออยู่ข้างหน้า
 
 
"มันมีสองห้องนะ เพียวก็นอนไปห้องนึงแล้วกัน ส่วนเบนซ์กับสองก็นอนอีกห้องนึง เดี๋ยวพี่นอนโซฟาห้องนั่งเล่นเอง"  ไปป์บอกพวกเขา
 
"เห้ยได้ไงพี่ นอนด้วยกันนี่แหละ"  สองบอก
 
"ไม่เป็นไร จะได้ไม่ต้องเบียดกัน"
 
"เดี๋ยว หยุด ไม่ต้องเถียงกัน.. เอางี้ รอดูคืนนี้ดีกว่าว่าจะได้นอนกันรึเปล่า"  เพียวพูดขึ้น ทุกคนจึงพยักหน้ารับแล้วเดินเอาของเข้าไปเก็บข้างใน
 
 
"พี่ไปป์ เดี๋ยวผมเดินไปดูของทะเลมาให้นะ"  สองบอกเขา
 
"ให้กูไปด้วยมะ"  เบนซ์พูดขึ้นแล้วทำท่าจะลุก 
 
"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวกูไปเอง จะไปซื้อของด้วย"  เพียวบอกเขาแล้วเดินออกไปกับสอง 
 
 
เบนซ์หันมองไปป์แล้วทำหน้าเซ็งก่อนจะบอกเขาว่าจะไปเดินเล่นที่ริมทะเล แล้วเดินออกไป เขามองตาม
 
 
เบนซ์เดินมานั่งที่โขดหิน มองไปยังท้องทะเลที่กว้างใหญ่ตรงหน้า อดคิดถึงคนที่ไม่เจอเป็นเดือนแล้วไม่ได้ แต่ก็พยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง...


อยู่ให้ได้โดยไม่มีเขา
 
 
"คิดอะไรอยู่หรอ"  ไปป์เดินมานั่งลงข้างๆเขาแล้วถาม เบนซ์ส่ายหน้ายิ้มบางๆให้เขา
 
 
"เบนซ์..พร้อมรึยัง"  เขาถาม เบนซ์มองหน้าเขานิ่ง.. ไปป์ยื่นมือไปตรงหน้าเขาแล้วพูดอีกครั้ง
 
"พี่แล้วแต่เบนซ์นะ"  
 
เบนซ์มองมือนั้นอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจวางมือลงบนมือของเขาแล้วยิ้มให้
 
 
"ขอบคุณนะ"  ไปป์ดึงเขาเข้ามากอด เบนซ์ปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะค่อยๆผละออก
 
"เบนซ์ขอบคุณพี่ไปป์นะ"  เบนซ์บอกเขา เขายิ้มรับ แล้วจับมือบางมากุมไว้
 
"เบนซ์ พี่ไปป์ ถ่ายรูปกัน"  เสียงเพียวเรียกพวกเขาจากด้านล่าง ทั้งคู่จึงเดินไปหา
 
"ซื้อของเสร็จแล้วหรอ"  เบนซ์ถามเธอ
 
"เสร็จแล้ว ไอสองเอาไปเก็บอยู่..นั่นไงมาละ"  เพียวบอกเขาพลางกวักมือเรียกสองที่เดินมาพอดี
 
 
"อ่ะพร้อมนะ 1..2..3... ^___^"  
 
แล้วเพียวก็ถ่ายอีกหลายรูปจนทุกคนเริ่มเบื่อแล้วปล่อยให้เธอถ่ายคนเดียวไป เบนซ์เดินกลับมาที่บ้านพักกับไปป์ แล้วไปเตรียมของกินสำหรับคืนนี้
 
 
มาริวนั่งเลื่อนโทรศัพท์ไปมาอยู่ที่บ้าน พลันเห็นรูปที่เพียวอัพลงไอจี จ้องมองใบหน้าหวานที่เปื้อนรอยยิ้มนั้นอย่างคิดถึง แต่พอมองไปที่คนอื่นๆ กลับรู้สึกหน้าชาขึ้นมา ก่อนจะกดปิดโทรศัพท์แล้ววางไว้บนโต๊ะ
 

 
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

 
 
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น เขาเดินไปดูว่าใครมาหาก่อนจะไปเปิดประตู
 
 
"อ้าว มาไงวะ"  มาริวทักโบ๊ทขึ้นก่อนจะเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน โบ๊ทมองสภาพเพื่อนแล้วส่ายหน้าก่อนจะถาม
 
"มึงเป็นไรกันวะ"
 
"เป็นอะไร"
 
"กับไอเบนซ์ไง"  โบ๊ทถามออกไป เขานิ่งไม่ตอบ
 
"กูเห็นในไอจีไอ้เพียว"  โบ๊ทพูดกับเขาอีกครั้ง เขายังคงก้มหน้านิ่ง
 
"มึงเลิกกันแล้วหรอวะ"
 
"อืม..."
 
"เกิดอะไรขึ้นวะ"  โบ๊ทถามเขาอย่างตกใจ มาริวมองหน้าเขาอย่างชั่งใจก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
 
 
"ไอริว แล้วมึงก็ปล่อยมันไปง่ายๆแบบนั้นหรอวะ"  โบ๊ทถามเขาอย่างไม่เข้าใจ
 
"จะให้กูทำไงวะ กูไม่อยาก...ทำให้มันเสียใจแล้ว"
 
"ไอริว.."
 
"กูไปทำงานก่อนนะ มึงจะไปกับกูมั้ย"  มาริวตัดบทแล้วลุกขึ้น โบ๊ทจึงจำต้องพยักหน้าแล้วตามเขามาที่ร้านด้วย
 
 
"เดี๋ยวกูไปเตรียมตัวก่อนนะ มึงหาที่นั่งเลย"  มาริวบอกโบ๊ทแล้วผละไป โบ๊ทมองตามเขาอย่างเป็นห่วง
 
 
"สวัสดีทุกคนนะครับ"  มาริวทักทายแขกในร้านเหมือนทุกที เสียงปรบมือดังระงมเช่นทุกวัน
 
"วันนี้รู้สึกอยากร้องเพลงเศร้าอีกละ เพลงนี้ไม่เคยร้องเลยครับ ลองฟังกันดู"  สิ้นเสียงเขาอินโทรของเพลงก็ดังขึ้น 
 
 
"เวลากลางคืนก่อนหลับตานอน
ยังคิดถึงเธอจับหัวใจ"

 
เมื่อเขาเริ่มร้อง คนในร้านก็ค่อยๆเงียบเสียงลง
 
 
"อยู่ตรงนั้น..ก็หวังว่าคงมีความสุขดี
แต่ว่าคนที่อยู่ตรงนี้
ไม่เคยลืมเธอได้เลย
 
หนึ่งลมหายใจที่เธอใช้เพื่อคิดถึงกัน
ในเวลาสั้นๆ ก็คงไม่นาน
แล้วเธออาจลืมฉันไป
แต่ลมหายใจเข้าออกของฉัน
มันยังไม่เคยมีใคร..
ได้โปรดรู้ไว้สักนิด
มีคนใช้ทั้งชีวิตเพื่อคิดถึงเธอ"
 
 
เขาร้องเพลงนี้อย่างอยากจะบอกให้คนคนนึงได้รับรู้ ดวงตาคมกระพริบถี่พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
 
โบ๊ทนั่งมองเขาอยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปหน้าร้านแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออก
 
 
"ฮัลโหลพี่โบ๊ท"  เบนซ์รับสายเขาอย่างแปลกใจในขณะที่กำลังปาร์ตี้กันอยู่ที่ริมทะเลหน้าบ้านพัก
 
"พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยดิ"
 
"อื้ม ว่ามาเลย"
 
"ออกจากตรงนั้นแปบนึงได้ป่ะ"  โบ๊ทบอกเขา เบนซ์หันไปบอกทุกคนก่อนจะเดินแยกออกมา
 
 
"ออกมาแล้ว"  เบนซ์บอกเขา
 
"พี่รู้เรื่องเบนซ์กับไอริวแล้วนะ"  
 
"อื้ม..."
 
"ทำไมวะเบนซ์ เบนซ์คิดว่ามันทำจริงๆหรอ"  เขาถามเมื่อเห็นเบนซ์เงียบไป
 
"พี่โบ๊ท เบนซ์ไม่อยากฟัง"
 
"เบนซ์ต้องฟัง!.. พี่ถามจริงๆ เบนซ์คิดว่ามันทำจริงๆหรอ"  
 
"เบนซ์ไม่รู้"
 
"ไม่รู้ทำไมเบนซ์ไม่ฟังมันอ่ะ"
 
"พี่โบ๊ท...เบนซ์..."
 
"เบนซ์มาดูสภาพมันตอนนี้ ตั้งแต่พี่คบกับมันมาพี่ยังไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลยนะ"
 
 
"พี่โบ๊ท.. มันสายไปแล้วอ่ะ"  เบนซ์บอกเขาเสียงสั่น
 
"อะไรที่ว่าสาย เพราะเบนซ์ไปมีคนอื่นหรอ"  เขาถามกลับ เบนซ์เงียบไม่ตอบ
 
"ตอบพี่ดิเบนซ์ หรือเบนซ์ไม่ได้รักมันแล้ว"
 
".....ไม่"
 
"ไม่ แล้วเบนซ์ร้องไห้ทำไม"  เขาถามไปเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆจากอีกฝั่ง เบนซ์พยายามกลั้นสะอื้น
 
"พี่บอกเบนซ์ได้แค่นี่ล่ะนะ เบนซ์ลองไปคิดดูล่ะกัน พี่ไม่กวนละ"  โบ๊ทพูดจบก็วางสายไป เบนซ์ทรุดลงร้องไห้อยู่ตรงนั้น 
 
 
เพียวเห็นเบนซ์ออกไปนานจึงเดินออกมาดู เห็นเขานั่งฟุบหน้าอยู่เลยรีบวิ่งเข้ามาหา
 
 
"เบนซ์ มึงเป็นไรวะ"
 
"เพียว.."  เขาโผเข้ากอดเพียวแน่น เพียวลูบหลังปลอบเขาที่สะอื้นอยู่ในอ้อมกอด
 
 
ส่วนโบ๊ทพอวางสายจากเบนซ์ก็กลับมานั่งรอมาริวที่โต๊ะตามเดิม นั่งดูเขาพูดคุยกับลูกค้าอย่างยิ้มแย้ม แต่สายตานั้นกลับตรงข้ามกับรอยยิ้มอย่างสิ้นเชิง
 
 
"กลับเลยมั้ยวะ"  โบ๊ทถามเขาที่เดินมาที่โต๊ะ เขาส่ายหน้าแล้วนั่งลง
 
"ยังไม่อยากกลับว่ะ"  เขาพูดแล้วคว้าแก้วเหล้าที่วางอยู่กระดกเข้าปากรวดเดียวหมด โบ๊ทมองเขาอย่างเห็นใจ...
 
 
 
เพียวปลอบเบนซ์จนนิ่ง เอามือปาดน้ำตาให้เขาก่อนจะพาเดินกลับมาที่หน้าบ้านพักแล้วทำตัวปกติ 
 
 
"ไปไหนกันมาวะ"  สองถาม
 
"ชมวิว"  เพียวตอบเขา
 
"มืดๆเนี่ยนะ"
 
"เออ..กินไป พูดมากมึงอ่ะ"  ทั้งสองคนนั่งเถียงกัน 
 
ไปป์มองทั้งคู่ยิ้มๆก่อนจะหันมาทางเบนซ์ที่นั่งนิ่ง 
 
"เป็นอะไรรึเปล่า"  เขาเอื้อมมือไปแตะแขนเบนซ์เบาๆ
 
"..เบนซ์ปวดหัวอ่ะ ขอไปนอนก่อนนะ"  พูดจบก็ลุกเดินเข้าไปในบ้านเลย เขามองตามอย่างแปลกใจ.. เพียวมองทั้งคู่อย่างเห็นใจ แต่พูดอะไรตอนนี้ไม่ได้
 
 
 
 
เช้า
 
 
 
ทั้ง4คนเตรียมตัวจะกลับกันแต่เช้าเพราะสองจะต้องกลับบ้านต่างจังหวัดด่วน เพียวทำหน้าเซ็ง เพราะที่ตกลงกันไว้คือวันพรุ่งนี้
 
 
"โหยยย กูขอโทษ ก็แม่กูโทรตาม"  สองเดินมาง้อเพียวที่ยืนอยู่ที่รถ
 
"กูเซ็ง!!"  เธอพูดใส่หน้าเขา
 
"เดี๋ยวกูพามาใหม่ก็ได้" 
 
"ไม่มาแล้ว กูไม่มากับมึงแล้ว!"  เพียวพูดแล้วขึ้นไปนั่งบนรถทันที เบนซ์มองขำๆที่ทั้งคู่มีเรื่องให้เถียงกันตลอด
 
 
"ขอโทษทีนะพี่ ขอโทษนะเว้ยมึง"  สองหันไปขอโทษไปป์กับเบนซ์ 
 
"จะขอโทษทำไม เดี๋ยวค่อยมาใหม่ก็ได้ ไปขึ้นรถ"  เบนซ์บอกเขา แล้วตัวเองก็ขึ้นไปนั่งที่เดิม
 
 
"เออเบนซ์ กูคงกลับบ้านหลายวันเลยว่ะ กูฝากห้องด้วยนะ"  สองบอกเขา ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถ
 
"เห้ยไม่เอา ถ้ามึงไม่อยู่กูก็ไม่อยู่หรอก"
 
"ทำไม อยู่ได้ มึงเพื่อนกูนะ"
 
"ไม่เอาอ่ะ กูไม่สบายใจ"
 
"แล้วมึงจะไปอยู่ไหน"  คำถามของสองทำเอาเขานิ่งไป
 
"ไปอยู่กับกูมั้ย"  เพียวถามเขา
 
"มึงอยู่หอหญิงป่ะ"  สองสวนกลับ เธอยิ้มแหยอย่างเพิ่งนึกได้ก่อนจะเงียบไป
 
 
"อยู่กับพี่ก่อนก็ได้"  ไปป์พูดขึ้น 
 
"ไม่เป็นไรพี่ไปป์"  เบนซ์บอกเขาอย่างเกรงใจ
 
"พี่ไม่ใช่คนที่เบนซ์จะต้องมาเกรงใจแล้วนะ"
 
"เอ่อ..."
 
"หรือเอาที่เบนซ์สบายใจก็ได้ พี่แค่เป็นห่วง"  เขาพูดอย่างน้อยใจ
 
"อืม..เบนซ์อยู่กับพี่ไปป์ก็ได้"  เขาตอบไป ไปป์จึงพยักหน้าแล้วยิ้มให้เขา สองกับเพียวที่อยู่ข้างหลังนั่งฟังทั้งคู่นิ่ง...
 
 
หลังจากแวะส่งเพียวที่หอทั้งสามคนก็พากันกลับมาที่คอนโด ขณะเอาของกลับมาเก็บที่ห้อง สองก็บอกเบนซ์อีกครั้ง
 
 
"มึงอยู่ที่นี่ได้จริงๆนะเว้ย"
 
"ถ้ามึงไม่อยู่ กูไม่สบายใจจริงๆว่ะ"
 
"มึงแน่ใจหรอว่าจะอยู่กับพี่เค้า"
 
"อื้ม...ก็อยู่แต่รอมึงกลับไง"

 
"ที่กูถามไม่ใช่แค่เรื่องที่อยู่นะ"  สองพูดกับเขาจริงจัง มองหน้าเบนซ์ที่หลบสายตา
 
"กูรู้ว่าพี่เค้าเป็นคนดีนะเว้ย แต่มึงรักเค้าได้จริงๆหรอวะ" 
 
 
เบนซ์นิ่งไป ก่อนจะตอบเขา
 
 
"วันนึงกูอาจจะรักเค้าก็ได้"
 
"แต่ก็ไม่ใช่วันนี้?"
 
"....."  เบนซ์เงียบ ไม่รู้จะตอบเขายังไง
 
"เบนซ์.."
 
"มึงรีบไป เดี๋ยวช้า"  เบนซ์ตัดบทแล้วเดินไปเก็บของให้ห้องใส่กระเป๋า แล้วเดินออกมา
 
"มึงคิดให้ดีดีนะเบนซ์ กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย"  สองบอกเขาที่ยืนอยู่หน้าประตู เบนซ์หันกลับมาขอบคุณเขาแล้วเปิดประตูเดินออกไป


 
 
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
 
 
เบนซ์ยืนกดกริ่งที่หน้าห้องไปป์ เขาเดินมาเปิดประตูแล้วจับแขนเบนซ์พาเข้าในห้อง เบนซ์มองหมอนกับผ้าห่มที่วางอยู่ที่โซฟาอย่างแปลกใจ
 
"อ้อ..เดี๋ยวเบนซ์นอนในห้องนะ พี่จะนอนตรงนี้"  เขาบอก
 
"เห้ยได้ไง พี่เป็นเจ้าของห้องนะ เดี๋ยวเบนซ์นอนนี่ก็ได้"  เบนซ์ท้วงเขา
 
"ไม่ๆๆ เบนซ์นอนในห้องนั่นแหละ พี่จัดไว้ให้ล่ะ"
 
"งั้นก็ไปนอนด้วยกันก็ได้"
 
"พี่ไม่อยากให้เบนซ์ไม่สบายใจอ่ะ"  เขาพูดขึ้น เบนซ์มองเขานิ่ง
 
"ถ้างั้นเบนซ์ไม่อยากรบกวนพี่"
 
"เบนซ์ พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่คนที่เบนซ์จะต้องมาเกรงใจอีกแล้ว"  เขาเดินมาจับมือบางกุมไว้
 
"พี่ไปป์..."
 
"เอาเหอะ ทำตามที่พี่บอก"  เขายิ้มให้ก่อนจะผละไปจัดการกับของที่จัดอยู่ก่อนหน้านี้ เบนซ์ถือกระเป็นเข้าห้องนอนที่เขาเตรียมไว้ให้
 
 
คนตัวเล็กนอนลงบนเตียง หลับตาลงอย่างอยากจะพักความคิดที่มันตีกันอยู่ในหัว เขานอนอยู่อย่างนั้นจนหลับไป
 
 
ไปป์เห็นเบนซ์เข้ามาในห้องนานจึงเดินเข้ามาดู เห็นเขานอนหลับสนิทจึงเอาผ้าห่มห่มให้ มองดูใบหน้าหวานนั้นนิ่งนาน..ก่อนจะเดินออกไป
 


 
เบนซ์ตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้ว เขามองผ้าห่มที่ห่มอยู่ก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียงแล้วเดินออกมาข้างนอก กวาดตามองหาเจ้าของห้อง
 
 
ไม่มี..
 
 
เบนซ์เดินมาที่นั่งที่โซฟา เห็นกระดาษโน๊ตแปะอยู่ที่โต๊ะเลยหยิบขึ้นมาดู
 
 
"พี่ต้องไปช่วยเพื่อนทำงาน เบนซ์กินข้าวแล้วนอนก่อนเลยนะ พี่คงกลับดึกๆ"
 
 
เบนซ์วางกระดาษโน๊ตลงแล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าว มีกับข้าวหลายอย่างที่เขาเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เขานั่งลงที่โต๊ะอย่างเซ็งๆ..
 
 
คนตัวเล็กนั่งอยู่ตรงนั้นสักพักก็เดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับไปที่ห้องนอนตามเดิม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูอย่างเหงาๆ
 
 
สักพักก็ได้ยินเสียงไขประตูเข้ามาจากด้านนอก แต่เขาก็นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น.. ไปป์เปิดประตูเข้ามาหาเขาแล้วถาม
 
"ทำไมไม่กินข้าวอ่ะ"
 
"เบนซ์ไม่หิวอ่ะ" 
 
"เป็นอะไร"  เขาถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนักของคนตรงหน้า เบนซ์ส่ายหน้า เขาจึงเดินมานั่งลงข้างๆ
 
"ไม่สบายรึเปล่า"
 
"เบนซ์ไม่ได้เป็นอะไร พี่ไปป์ไปอาบน้ำนอนเถอะดึกแล้ว"  เบนซ์บอกแล้วยิ้มบางๆให้เขา
 
 
เขามองหน้านั้นนิ่งก่อนจะค่อยๆก้มลงจนใบหน้าเกือบประชิดกับหน้าของคนที่นอนอยู่ ไม่ทันที่ริมฝีปากจะแนบสนิทกันเบนซ์ก็เลื่อนหน้าออก 
 
 
เขามองเบนซ์นิ่ง ก่อนจะลุกออกจากห้องไป เบนซ์มองตามเขาอย่างรู้สึกผิด
 
 
"พี่ไปป์.."  เบนซ์เดินออกมาเรียกเขาที่นั่งอยู่ที่โซฟา 
 
"จะเอาอะไรรึเปล่า"  เขาหันมาฝืนยิ้มให้
 
"เบนซ์..ขอโทษ"  เบนซ์บอกเขาแล้วยืนก้มหน้านิ่ง เขาใจอ่อนยวบลุกขึ้นมายืนตรงหน้าแล้วจับไหล่คนตัวเล็กไว้
 
"ขอโทษทำไม" 
 
"ขอเวลาให้เบนซ์หน่อยนะ"  เบนซ์บอกเขาน้ำตาซึม เขาดึงเบนซ์เข้ามากอด
 
"ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ"  เขากอดเบนซ์อยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะพาเขากลับไปที่ห้องนอน 
 
"ไม่ต้องคิดมากนะ"  ไปป์ยิ้มให้เขาก่อนจะเดินออกไป เบนซ์มองตามหลังจนเขาปิดประตูก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
 
00.00
 
 
 
~ติ๊ง~
 
 
 
เสียงข้อความจากโทรศัพท์เบนซ์ดังขึ้น คนตัวเล็กงัวเงียลืมตาขึ้นมาก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปหยิบมันมาเปิดดู...
 
 
"Happy Birthday BENZ"
 
 
 

[broke-back]

ถ้ายังมีเยื่อใยต่อกัน
สายสัมพันธ์นั้นก็ยังตัดไม่ขาด

อยากกลับไป หาเขา เราไม่กล้า
ภาพบาดตา คาใจ ให้แข็งขืน
กลัวกลับไป ซานซม ล้มทั้งยืน
ภาพเก่าคืน ย้อนเห็น เป็นเช่นไร

ก็เข้าใจเบนซ์นะ
เท่าที่เห็น..มันคาตา

มันก็เลยยังคาใจ

หุหุ
+1 ฮับ

[snowboxs]

สุดท้ายเบ้นก็ไม่ค่อยจะต่างกับมาริวเท่าไร
เดือนเดียวมีแฟนใหม่แล้ว แถมเป็นคนที่มาริวเคยระแวง
แล้วเบ้นก็บอกเองว่าไม่มีอะไร แค่รู้จักเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง
มาริวพลาดครั้งแรกหรือพลาดมาหลายครั้งกันนะ
การไม่ฟังอะไรก็แบบนี้แหล่ะ แต่การทำลายการเชื่อใจ
ก็หนักเอาการอยู่เหมือนกัน ถ้าเรื่องของคนสองคน
ไม่ได้มีแค่สองคนจริงๆ

[ืniyataan]

อย่าให้ความหวัง..ถ้าเธอไม่มีใจ จะได้คืนดีกันไหม เอาใจช่วย   

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 10

 



"Happy Birthday BENZ"



เบนซ์อ่านข้อความนี้ซ้ำไปซ้ำมา เบอร์ที่คุ้นเคยทำให้รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็รู้สึกแย่ ที่ได้เห็นเพียงข้อความ...จากเขา
 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 

 
เสียงเคาะประตูจากข้างนอกดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดเข้ามา 
 
 
"สุขสันต์วันเกิดนะ"  ไปป์เดินถือเค้กเข้ามา เบนซ์วางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าเขา
 
"ขอบคุณนะพี่ไปป์"  เจ้าตัวยิ้มให้เขาก่อนจะหลับตาอธิษฐานแล้วเป่าเทียน
 
 
"มีความสุขมากๆนะ"  
 
"ขอบคุณนะครับ" 
 
 
 
 
 
 
หลังจากที่มาริวส่งข้อความไปให้เบนซ์แล้ว เขาก็ใจจดใจจ่ออยู่กับโทรศัพท์ หวังว่าเจ้าของเบอร์นั้นจะตอบกลับมาบ้าง แต่รออยู่ทั้งคืนจนหลับไปก็ไม่มีข้อความใดใดตอบกลับมา
 
 
 
ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดด
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ข้างตัวทำให้เขาสะดุ้งตื่น หยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะกดรับ
 
 
"ยังไม่ตื่นอีกหรอวะ"  เสียงโบ๊ทถามมา
 
"หะ เออ..ตื่นแล้ว"
 
"ลงมาเปิดประตูดิ๊ กูรอนานละ"  
 
"เออๆๆ แปบนึง"
 
 
เขากดวางโทรศัพท์แล้วเลื่อนหน้าจอดู ก่อนที่สีหน้าจะบ่งบอกถึงความผิดหวัง.. เขาวางมันลงแล้วเดินลงไปข้างล่าง
 
 
"มาทำไมแต่เช้าวะ"
 
"เช้าอะไรนี่บ่ายละ..แล้วทำไมหน้ามึงเป็นงั้นน่ะ ไม่ได้นอนรึไง"
 
"เปล่า.. งั้นเดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน"  เขาบอกก่อนจะให้โบ๊ทนั่งรออยู่แถวนั้นแล้วเดินกลับขึ้นห้องไป
 
 
 
ระหว่างรอเขา โบ๊ทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาเบนซ์
 
 
"ครับพี่โบ๊ท"
 
"คืนนี้ไปไหนมั้ย"
 
"...ไม่อ่ะครับ"
 
"มาที่ร้านพี่นิคหน่อยดิ"
 
"พี่โบ๊ท..."
 
"พาเขามาด้วยก็ได้ พี่นิคให้พี่มาชวน"
 
 
เบนซ์นิ่งคิดสักพักก่อนจะตอบตกลง เขาจึงวางสายไป เบนซ์หันมาทางไปป์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
 
 
"พี่นิคให้พี่โบ๊ทมาชวนเบนซ์ไปร้านคืนนี้"  เบนซ์บอกเขา เขามองสีหน้าที่กังวลของคนตรงหน้าก่อนจะถาม
 
"เบนซ์โอเคหรอ"
 
"โอเค.. ไปด้วยกันนะ"  เบนซ์ยิ้มบางๆให้เขา เขาจึงพยักหน้ารับ
 

 
มาริวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาหาโบ๊ทที่นั่งรออยู่ เขาแปลกใจกับท่าทีและสายตาที่หนุ่มแว่นมองเขา
 
"มึงมองอะไรเนี่ย"  เขาถาม
 
"กูชอบมึงมั้ง"  โบ๊ทตอบขำๆ ก่อนจะบอกเขา
 
"กวนตีน"  เขาว่าให้
 
"กูโทรชวนไอ้เบนซ์มาร้านคืนนี้แล้วนะ" 
 
"หะ!"  เขาทำหน้าตกใจ
 
"วันนี้วันเกิดมันไม่ใช่หรอ" 
 
"อื้ม..."
 
 
"มึงพร้อมเจอมันยังวะ"  โบ๊ทมองหน้าแล้วถามเขา
 
"ไม่รู้ว่ะ"  เขาหลบสายตา
 
 
"กูไม่รู้ว่ากูทำเกินไปมั้ยนะ แต่กูไม่อยากเห็นเพื่อนกูเป็นแบบนี้แล้วว่ะ" 
 
"....."  เขามองหน้าโบ๊ทแล้วนิ่งไป
 
"หรือถ้ามันจะเป็นการเจอกันครั้งสุดท้ายจริงๆ มึงทำอย่างที่มึงอยากทำเลยนะ"

"ปล้ำมันอ่ะหรอ"  เขาแกล้งว่าขำๆ

"ถ้ามึงอยากก็เอาเลยเพื่อน"  โบ๊ทสวนกลับ ก่อนที่ทั้งคู่จะนิ่งไป
 
 
"ขอบคุณนะเว้ย"  มาริวบอกเขา
 
"เจอกันคืนนี้"  โบ๊ทตบบ่าเพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจก่อนจะกลับไป 
 
 
 
 
 
20.00 
 
 
 
"พี่โบ๊ทหวัดดี"  เบนซ์เดินมาทักโบ๊ทที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ไปป์ทักเขาเช่นกัน
 
"อ้าว นั่งก่อนๆ"  โบ๊ทหันไปบอกเขา พลางมองไปที่บนเวที เห็นสีหน้าเพื่อนที่มองมาแล้วก็อดสงสารไม่ได้
 
 
"กินอะไรสั่งเลยนะ"  โบ๊ทบอกเบนซ์
 
"พี่โบ๊ทมานานแล้วหรอ"
 
"สักพักแล้วล่ะ"
 
 
"มาแล้วหรอเบนซ์ สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย"  พี่นิคเดินเข้ามาทักแล้วยื่นกล่องของขวัญให้เขา
 
"ขอบคุณครับพี่นิค"  เบนซ์ยิ้มให้เขา
 
"ตามสบาย วันนี้พี่เลี้ยงเอง เดี๋ยวพี่มานะ.."  พี่นิคบอกเขาก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างใน 
 
 
 
เบนซ์นั่งขยุกขยิกไปมา เสียงร้องเพลงที่ได้ยินอยู่ตอนนี้ทำให้รู้สึกคิดถึงเขา แต่ไม่กล้าหันไปมองบนเวทีเลยสักครั้ง
 
"เป็นไรเบนซ์"  ไปป์หันมาถาม
 
"เปล่าครับ"  เบนซ์ส่ายหน้าแล้วตอบเขา
 
 
"เพลงสุดท้ายของผมในคืนนี้ ผมขอร้องให้คนคนนึง เขาคนนั้นเคยบอกว่าชอบเวลาผมร้องเพลง..วันนี้เค้าอยู่ที่นี่ และเพลงนี้อาจจะเป็นเพลงสุดท้ายที่ผมจะร้องให้เค้า"
 
 
เสียงมาริวพูดจบ ทุกคนจึงหันไปสนใจบนเวที ไปป์รู้สึกหน้าชา จับมือคนข้างๆมากุมแน่น
 
 
แต่พอมาริวร้องขึ้นมาแค่ท่อนแรกเท่านั้นเบนซ์ก็ทำท่าจะลุกหนี เขาดึงมือเบนซ์ไว้ เบนซ์มองหน้าเขาก่อนจะนั่งลงตามเดิม พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแม้มันจะยากมากในเวลาแบบนี้ก็ตาม...โบ๊ทนั่งมองทั้งคู่สลับกับคนข้างบนเวทีไปมา
 
 
 
"เก็บรักครั้งนี้ให้เป็นบทเรียน
เก็บความทรงจำที่ปวดร้าว 
ผิดพลั้ง จากน้ำตาที่ไหล
เผื่อรักที่เธอต้องเจอต่อไป
จะรู้ว่าเรานั้นผ่านมาได้อย่างไร
บทเรียนจะสอนให้รู้ในคำว่ารัก"
 
 
 
มาริวร้องจบก็ขอบคุณแล้วเดินกลับเข้าไปข้างหลังทันที ทรุดนั่งลงน้ำตาซึม ภาพที่เห็นเขากุมมือนั้นวนเวียนในหัว.. พี่นิคเดินเข้ามาปลอบเขาอย่างเห็นใจ ก่อนจะเดินไปหาเบนซ์ที่โต๊ะ
 
"เบนซ์ ไปกับพี่หน่อย"
 
"ไปไหนอ่ะ"
 
"เหอะหน่า แปบนึง"  เบนซ์พยักหน้าแล้วลุกขึ้น ไปป์ทำท่าจะลุกตาม
 
 
"พี่ขอคุยกับมันสองคนนะ"  พี่นิคบอก ไปป์จึงจำต้องปล่อยให้เบนซ์เดินไปกับเขาก่อนจะนั่งอยู่กับโบ๊ทตรงนั้น
 
 
 
 
พี่นิคพาเบนซ์พาเบนซ์เดินมาหามาริวที่นั่งอยู่ เขาเงยหน้ามาสบตากับคนตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้น
 
"กูกับไอ้โบ๊ทดูแย่เนอะที่ทำแบบนี้ แต่ไม่ว่ายังไงกูก็อยากให้มึงคุยกันนะ"  พี่นิคพูดแล้วตบบ่าทั้งคู่ก่อนจะผละไป
 
 
มาริวมองเบนซ์ที่ยืนนิ่งอย่างอึดอัดก่อนจะเป็นฝ่ายพูดกับเขาก่อน
 
 
"ดีใจนะที่ได้เจอเบนซ์วันนี้"
 
"......"  เบนซ์ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไรกับเขา
 
 
"ขอมองหน้าหน่อยดิ"  เขาค่อยๆจับคางมนให้เงยขึ้น เบนซ์สบตากับเขา มองคนตรงหน้าที่น้ำตาซึมก่อนจะหลบสายตา
 
 
"เบนซ์กลับก่อนนะ"  เบนซ์บอกแล้วทำท่าจะเดินไป
 
"เดี๋ยวดิ"
 
 
มาริวยื่นกล่องเล็กๆกล่องนึงให้เบนซ์ เบนซ์มองมันก่อนจะยื่นมือไปรับแล้วทำท่าจะเปิด
 
 
"เดี๋ยว...กลับไปค่อยเปิด"  
 
เมื่อเขาห้ามไว้ เบนซ์จึงถือไว้เหมือนเดิมก่อนจะขอบคุณเขาแล้วหันหลังจะเดินออกไป
 
 
"เบนซ์.."  มาริวเรียกเขาไว้อีกครั้ง เบนซ์หันกลับมามอง
 
"ขอกอดหน่อยได้ไหม"  เบนซ์ยืนนิ่งไม่ตอบอะไร เขาจึงเดินเข้ามาใกล้แล้วดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดแน่น เบนซ์ให้เขากอดอยู่สักพักก่อนจะกอดตอบ


ความรู้สึกหลายอย่างถูกส่งผ่านอ้อมกอดนี้
 
 
"เบนซ์กลับก่อนนะ"  เบนซ์ผละออกจากอ้อมก่อนเขาแล้วเดินออกไป มาริวมองตามนิ่ง ถึงจะเสียใจที่ต้องปล่อยเขาไปในตอนนี้ แต่ก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างจากเขา
 
 
 
"เบนซ์อยากกลับแล้วอ่ะ"  เบนซ์เดินมาบอกพี่ไปป์ที่โต๊ะ เขาพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้น 
 
"เบนซ์กลับก่อนนะพี่โบ๊ท..ขอบคุณนะ"  เบนซ์มองเขาอย่างอยากจะขอบคุณจริงๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมไปป์ โบ๊ทมองตามแล้วถอนหายใจยาว
 
 
 
เมื่อกลับมาถึงห้อง เบนซ์ทำท่าจะเดินเข้าห้องนอน เขาเรียกไว้แล้วถาม
 
"โอเคมั้ย"  
 
"อื้ม..โอเคครับ"  เบนซ์ยิ้มบางๆให้เขา
 
"พี่รักเบนซ์นะ"  เขาบอกแล้วดึงตัวเบนซ์เข้ามากอด เบนซ์ปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะค่อยๆดันตัวออก
 
 
"เบนซ์ไปนอนก่อนนะ"  ไปป์พยักหน้ารับ เบนซ์จึงเดินเข้าห้องไป เขามองตามหลังคนตัวเล็กไปอย่างเสียใจ รู้ดี..ว่าเบนซ์ไม่เคยรู้สึกเหมือนเขาเลย
 
 
 
พอเข้าห้องมาเบนซ์รีบเปิดกล่องของขวัญที่มาริวให้ดู ข้างในมีกระดาษโน๊ตใบเล็กๆหลายใบอยู่ในนั้น เบนซ์หยิบมันขึ้นมาอ่านทีละใบ
 
 
"สุขสันต์วันเกิดนะเบนซ์"
 
"ริวขอให้เบนซ์มีความสุขนะ"
 
"ริวขอให้เบนซ์เจอแต่สิ่งดีๆนะ"
 
"ริวขอให้เบนซ์เจอแต่คนดีๆ"
 
 
 
อ่านได้เพียงแค่นี้เบนซ์ก็เริ่มน้ำตาซึม
 
 
 
"เบนซ์อย่างอแงเวลาไปเรียนเช้านะ"
 
"เวลาสอบเบนซ์อย่าเครียดนะ"
 
"เบนซ์อย่าเล่นเกมดึกนะ"
 
"เบนซ์อย่านอนดึกมากนะ"
 
"เบนซ์อย่าดื่มนะถ้ามีเรียน"
 
"ถ้าป่วยเบนซ์ต้องกินยาด้วยนะ"
 
 
 
"เบนซ์..."
 
"ดูแลตัวเองด้วยนะ"
 
 
 
เบนซ์อ่านไปน้ำตาไหลไป พยายามกลั้นสะอื้น แม้มันจะยากเต็มทีก็ตาม
 
 
 
"ริวไม่รู้ว่าเขารักเบนซ์เท่าที่ริวรักไหม แต่ริวขอให้เขาดูแลเบนซ์ให้ดี...ให้ดีกว่าที่ริวดูแล"
 
"เสียดายเนอะที่ปีนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน"
 
"เสียดายเนอะที่ริวไม่ได้ทำตามที่สัญญาไว้"
 
"ขอโทษนะเบนซ์"
 
"ริวขอโทษ"
 
"คิดถึงเบนซ์นะ"
 
 
 
เบนซ์น้ำตาไหลอาบแก้ม...หยิบแหวนที่วางอยู่ข้างในกล่องขึ้นมาดูพร้อมกับกระดาษโน๊ตสองใบสุดท้าย
 

 
"เบนซ์เคยอยากได้แหวนคู่นี้ใช่ไหม แต่วันนั้นริวไม่ตามใจเบนซ์ เพราะริวตั้งใจจะให้เบนซ์ในวันนี้ล่ะ... แต่ถึงวันนี้เราจะไม่ได้ใส่คู่กันแล้ว เบนซ์เก็บมันไว้ดีดีนะ ริวก็จะเก็บมันไว้ให้ดีเหมือนกัน เก็บไว้ทุกๆอย่าง"
 
 
"เสียดายนะที่ไม่ได้อยู่ Anniversary ด้วยกัน... ริวรักเบนซ์นะ"
 
 
 
พอเบนซ์อ่านจบกำแหวนนั้นไว้แน่นก่อนจะฟุบหน้าลงกับเตียงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก...
 
 
 
 

[broke-back]

จะยอมให้โอกาสเค้าไหม
ระหว่างฝืนทนเจ็บแบบเรื้อรัง
หรือหวนกลับหลังไปผ่าตัดให้รักฟื้นคืน

สองคนนี้มีเรื่องให้ลุ้นอยู่เรื่อยเลย
รักนะ หุหุ

[ืniyataan]

เบนซ์จะตัดสินใจยังไง รอ..อออ ลุ้น   

[แมวนั้มมมมม]

ตอนที่ 11

 
 

 
 
ไปป์ได้ยินเสียงร้องไห้ เขาเปิดประตูห้องเข้ามาดูเห็นเบนซ์ฟุบหน้าอยู่กับเตียงร้องไห้สะอึกสะอื้นก็รีบเดินเข้ามาดู
 
 
"เบนซ์ เป็นอะไร"  

 
เขาถามด้วยความเป็นห่วง เบนซ์ค่อยๆเงยหน้ามามองเขา ดวงตากลมสองข้างพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
 
 
"พี่ไปป์..ฮึก.. เบนซ์ขอโทษ เบนซ์ขอโทษ..ฮึก...ขอโทษ"  
 

เบนซ์พร่ำพูดขอโทษเขาไม่หยุดจนเขาต้องดึงมากอดแล้วบอกให้พอ คนตัวเล็กร้องไห้สะอื้นตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาอดน้ำตาไหลตามไม่ได้ที่เห็นคนที่ตัวเองรักเป็นแบบนี้
 
 
 
เบนซ์ร้องไห้จนหลับไป เขามองหน้าคนที่นอนอยู่นิ่ง หยิบกระดาษโน๊ตหลายใบที่วางอยู่บนเตียงขึ้นดูแล้วเก็บใส่กล่องให้ ก่อนจะค่อยๆหยิบแหวนที่เบนซ์ยังกำอยู่ในมือออกเก็บใส่กล่องนั้นเช่นกัน เขามองมันอย่างปวดใจ
 
 
 
 
 
ส่วนมาริวที่กลับบ้านพร้อมกับโบ๊ท เขานั่งซึมอยู่ที่โซฟา โบ๊ทมองเขาอย่างเห็นใจก่อนจะถาม
 
 
"มึงคุยอะไรกันบ้างวะ"  เขาส่ายหน้า
 
"เอ้า มึงไม่ได้คุยอะไรกันเลยหรอ"
 
"มึงดูท่าทางมันอยากจะคุยกับกูมากสินะ"
 
"ไอ้ริว.."

"ยังไงกูก็ขอบคุณมึงที่พาอุตส่าห์ชวนมันมา"

"เห้อออ...สุดท้ายกูก็ช่วยอะไรไม่ได้สินะ"  โบ๊ทหายใจยาว
 
"ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยกูก็ได้รู้อะไรบางอย่าง"
 
"อะไรวะ"  หนุ่มแว่นถามอย่างสงสัย เขาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มบางๆให้ 
 
 
"มึงจะนอนนี่มั้ย"  มาริวเปลี่ยนเรื่องถามเขา
 
"อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง"
 
"ถ้าไม่นอนก็กลับบ้านมึงไป"
 
"นอนดิ"  โบ๊ทตอบเขาอย่างจนใจก่อนจะส่ายหน้าเซ็งๆแล้วเดินขึ้นไปข้างบนเลย เขามองตามก่อนจะเดินขึ้นไปห้องตัวเองเหมือนกัน
 
 
 
 
 
เช้า
 
 
 
 
เบนซ์ตื่นขึ้นมาก็มองหากล่องของขวัญที่มาริวให้ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ คนตัวเล็กเริ่มหน้าเสียพยายามนึกว่าเอามันไปวางไว้ที่ไหน เมื่อหาไม่เจอจึงเดินออกมาข้างนอก เห็นไปป์นั่งอยู่ที่โซฟาแต่ก็ยังอึกอักๆ ไม่กล้าถามเขา
 
 
ไปป์หันมามองก่อนจะลุกขึ้นแล้วหยิบกล่องใบนั้นให้ เบนซ์มองเขาก่อนจะรับมา
 
 
"จะฝืนตัวเองทำไม"  เขาถาม คนตัวเล็กยืนก้มหน้านิ่ง
 
"พี่เสียใจนะ...แต่พี่ก็ไม่ได้อยากเห็นเบนซ์เป็นแบบนี้"  เขาพูดแล้วคว้ามือคนตัวเล็กที่เริ่มน้ำตาซึมมากุม
 
 
 
"ถ้าอยู่ตรงไหนแล้วสบายใจก็อยู่ตรงนั้นนะเบนซ์"  เขาบอกอีกครั้ง
 
"พี่ไปป์.."
 
"พี่ยอมแพ้ว่ะ"  เขาพูดแล้วฝืนยิ้มบางๆให้
 
 
"เบนซ์ขอโทษนะ"
 
"ขอโทษทำไม เบนซ์ไม่ได้ผิดเลย"
 
"ผิด เบนซ์ผิด.. ผิดที่เบนซ์คิดว่าวันนึงเบนซ์จะทำได้ คิดว่าวันนึงเบนซ์จะรักพี่ไปป์ได้ แต่...."
 
"แต่เบนซ์ก็รักพี่ไม่ได้"  เขาสวนขึ้น
 
"เบนซ์ขอโทษ"  เบนซ์พูดกับเขาเสียงสั่น
 
 
"ไม่ร้องแล้วดิ พี่ไม่โกรธเบนซ์หรอก"  เขาดึงคนตรงหน้ามากอด เบนซ์ซบหน้ากับไหล่เขาน้ำตาไหล
 
 
"ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง"  เขาผละอ้อมกอดออกแล้วบอก

"ไปส่ง?"  คนตรงหน้าทำหน้างง

"อื้ม ไปส่งที่นั่นล่ะ"
 
"แต่..."
 
"เผชิญหน้ากับมันได้แล้วนะเบนซ์"  เขาบอกแล้วยิ้มให้ เบนซ์พยักหน้ารับแล้วเดินกลับเข้าห้องไป ไปป์มองตามหลังเขานิ่งอย่างทำใจ
 
 
 
 
เบนซ์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาหาเขาพร้อมกับของของตัวเอง 

 
"เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ"
 
"ไม่เป็นไรพี่ไปป์ เบนซ์รบกวนพี่ไปป์มาเยอะแล้วอ่ะ" 
 
"ไม่ต้องเกรงใจ"
 
"...เบนซ์คงยังไม่กลับไปที่นั่น"
 
"แล้วเบนซ์จะไปไหน"  
 
 
เบนซ์ไม่ตอบก่อนจะขอบคุณเขาแล้วเดินออกจากห้อง ลงมานั่งอยู่ที่สวนด้านล่างของคอนโดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนคนนึง
 
 
 

 
โบ๊ทตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินมาเคาะประตูห้องมาริวเรียกเขา เจ้าของห้องเปิดประตูออกมา หน้าตายังงัวเงียอยู่

 
"กูกลับก่อนนะ"  โบ๊ทบอกเขาแล้วจะเดินลงไป เขาเรียกไว้
 
"โบ๊ท.."  หนุ่มแว่นหันกลับมา
 
"ขอบคุณมึงนะเว้ย"  เขาบอกแล้วยิ้มให้ โบ๊ทยิ้มรับ
 
"เออ...กูกลับละ"  
 
 
 
 
 
โบ๊ทออกจากบ้านมาริวก็ขับรถมาหาเบนซ์ที่นั่งรอเขาอยู่ที่คอนโด 

 
"ไง"  เขาทักขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆ เบนซ์สวัสดีเขาก่อนจะนั่งเงียบสักพักจึงเริ่มพูด

 
"เบนซ์อยากคุยอะไรด้วยหน่อย"
 
"อยากคุยกับพี่หรือกับใคร"
 
"พี่โบ๊ท..."  
 
เบนซ์เรียกเขาเสียงอ่อนเมื่อโดนดักคอ โบ๊ทมองคนตรงหน้าแล้วถามจริงจัง
 
 
"เบนซ์คิดว่าพี่จะตอบอะไรได้ดีกว่ามันหรอ"
 
"แต่เบนซ์ยังไม่อยากไปเจอริวตอนนี้"
 
"เบนซ์กังวลอะไรอยู่"
 
"........"
 
"เบนซ์...เรื่องที่เบนซ์คิดอยู่ตอนนี้อ่ะ พี่รู้นะเว้ยว่ามันยากที่จะเชื่อ แต่เมื่อคืนเบนซ์ก็เห็นแล้วใช่ป่ะ ว่ามันเป็นยังไง"
 
"........"  เบนซ์นั่งก้มหน้านิ่ง ฟังเขา
 
"พี่ถามเบนซ์คำเดียว เบนซ์ยังรักมันไหม"  ได้ยินคำถามนี้เบนซ์น้ำตาร่วงเผาะลงฝ่ามือที่ประสานกันแน่น ก่อนจะพยักหน้า
 
 
 
"เบนซ์เคยเห็นคนที่เบนซ์รักเป็นขนาดนี้ไหม"
 
"พี่โบ๊ท เบนซ์..."

"มันเคยนอกใจเบนซ์ไหม"

"......"

"มันเคยมีคนอื่นไหมตั้งแต่คบกันมา"

"......."

"มันเคยทำไหม หื้ม?"

"........"  เบนซ์ได้แต่นั่งเงียบไม่รู้จะตอบคำถามของคนตรงหน้ายังไง

 
"มันเสียใจมากนะที่เห็นเบนซ์มีคนอื่น"
 
"...เบนซ์ไม่ได้รักเค้า" 
 
 
โบ๊ทฟังเขาแล้วถอนหายใจ
 
 
"พี่ถามจริงทำไมไม่ฟังมันบ้าง แล้วที่เบนซ์ทำแบบนี้อ่ะ มันต่างอะไรจากสิ่งที่เบนซ์คิดว่ามันทำหรอ"
 
"เบนซ์...."
 
"ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนนะเว้ยเบนซ์ ทำไมมีอะไรถึงไม่คุยไม่ฟังกัน...พี่เป็นคนอื่น เบนซ์ไม่จำเป็นต้องมาฟังพี่เลยเบนซ์ก็กลับมาฟัง แต่คนที่ตัวเองรักเบนซ์กลับไม่ฟังมัน มันใช่มั้ย?"  เขาบอกอย่างเหนื่อยใจ
 
 
"ตอบตัวเองได้ยัง สิ่งที่คิดอยู่ในใจอ่ะ"  โบ๊ทถามอีกครั้ง เบนซ์นิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า
 
"เบนซ์รู้ใช่มั้ยว่ามันรักเบนซ์มาก"  เขาถาม คนตัวเล็กพยักหน้ารับอีกครั้ง
 
"แล้วพร้อมจะไปกับพี่ยัง"
 
"เค้าจะโอเคใช่มั้ย"
 
"ไปถามมันสิ"  เขาพูดจบก็ดึงแขนคนตรงหน้าให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปขึ้นรถ
 
 
 
ระหว่างทางเบนซ์นั่งกระสับกระส่ายไปมา ยังไม่รู้จะทำตัวยังไงที่จะต้องเจอเขาอีกครั้ง โบ๊ทเหลือบมองท่าทางนั้นอย่างขำๆ จนรถมาจอดที่หน้าบ้าน เบนซ์ยังนั่งนิ่งจนโบ๊ทต้องเรียก

 
"ใจเย็นเบนซ์"  เขาบอก เบนซ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะผ่อนยาวออกมา เขายิ้มให้อย่างเป็นกำลังใจ
 
 
 
เบนซ์ลงจากรถแล้วมายืนกดกริ่งหน้าบ้านมาริว เจ้าของบ้านเดินมาเปิดแล้วมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ เบนซ์มองหน้าเขาเต็มตากลับน้ำตารื้นขึ้นมา
 
 
"เบนซ์..."
 
เขาเรียกขึ้น เบนซ์ยิ้มบางๆให้เขา
 
 
 
"ยังอยากดูแลเบนซ์อยู่มั้ย"  เสียงแหบสั่นเอ่ยถามเขา

พอได้ยินคำนี้เขาเดินเข้ามาโผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่น เบนซ์กอดเขาตอบแล้วซบหน้าลงกับไหล่กว้างที่คุ้นเคย ไม่มีคำพูดใดใดออกมานอกจากอ้อมกอดที่โหยหา


ทั้งคู่ยืนกอดกันอยู่พักใหญ่ก่อนที่เขาจะพาเบนซ์เข้าไปในบ้าน



มือหนาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสนั้นอย่างอ่อนโยน เบนซ์มองเขาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะจับมือเขามากุมไว้
 
 
"เบนซ์ขอโทษ"  เบนซ์บอกเขาเสียงสั่น
 
"ขอโทษทำไม เบนซ์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย"
 
"แต่เบนซ์..."
 
"เบนซ์ไม่ได้ผิด ริวผิดเองที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้"
 
"แต่ถ้าเบนซ์ฟังริวบ้าง เราก็คง..."  เบนซ์พูดได้แค่ก็ก้มหน้านิ่ง  
 
 
มาริวมองคนตรงหน้าก่อนจะจับคางมนให้เงยขึ้น
 
 
"เค้าดูแลเบนซ์ดีไหม"  เขามองหน้าเบนซ์แล้วถาม มือหน้ายกขึ้นเกลี่ยน้ำตาคนตรงหน้าอีกครั้ง
 
"......."  เบนซ์มองหน้าเขาที่น้ำตาซึม
 
 
"ริว...ยังอยากดูแลเบนซ์อยู่ไหม"  เบนซ์ถามเขาอีกครั้ง 
 
"แล้วเบนซ์ยังอยากให้ริวดูแลไหม"  เขาถามกลับ คนตัวเล็กค่อยๆพยักหน้า
 
 
"งั้นอย่าไปไหนอีกนะ"  

เสียงทุ้มบอกอย่างอ่อนโยนก่อนจะดึงคนตรงหน้ามากอดอีกครั้ง ความคิดถึงถูกบอกผ่านจากสัมผัสของอ้อมกอดนั้นเนิ่นนาน...