หัวข้อ: ..*ขอผมได้รัก*..{ตอน 26.3 ทำวันนี้ให้ดีที่สุด}..|จบแล้ว|.. [12ก.ค.60 ] > P.9

[bulldog17]

พี่ฆินมาแล้ว 55555
ส่วนพี่ฆีนเอาไงต่อเนี่ยยยย

[mild-dy]

 

[crazydoii]

ร้ายกาจมาก พี่เขต,,,

[yowyow]

 

[iceman555]

 

[kun]

ใจตรงกันแล้ว รอพี่ฆิตกราฟ คุยพร้อมกัน แบบว่าช่วงนี้ต้องคู่นี้เท่านั้น อิอิ
พี่ฆีนท็อป ลุ้นต่อไป ฮ่าๆๆๆ
แบบว่าไหนๆๆก็ขอให้พี่เขตคู่กับพลได้มะ ดูพี่เขตเศร้าๆอ่ะ

[rinyriny]

ตอนที่ 10 แฟน (2)



         หลังจากที่ท็อปแยกย้ายกับเพื่อนที่ร้านอาหารปิ้งย่างแล้ว เขามานั่งดื่มย้อมใจที่บาร์คนเดียวและในหัวสมองตอนนี้ มีแต่เรื่องพี่ฆีนล้วนๆ


        นั่งคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง จนกระทั่งอาการกรึ่มได้ที่ ท็อปตัดสินใจแล้วว่าจะไปคุยกับพี่ฆีนให้รู้เรื่อง เด็กหนุ่มจัดการเช็คบิล และมุ่งหน้าไปยังคอนโดของพี่ฆีนทันที


      ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นัก ที่เด็กหนุ่มพาร่างตัวเองเดินทางมาถึงคอนโดที่ท็อปมานับครั้งได้

       เด็กหนุ่มก้าวเท้าไวๆไปยังส่วนล็อบบี้ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งพร้อมคว้าโทรศัพท์กดโทรหาคนที่ทำให้ท็อปต้องมาหา


[สวัสดีครับ]


"อยู่ไหน?"


[ห้องครับ ท็อปมีอะไร]

"กูอยู่ข้างล่าง ฆีนลงมารับหน่อย"


       ฆีนที่นอนดูหนังอย่างเพลิดเพลินอารมณ์ถึงกับชะงัก เขาเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาด้วยความฉงนใจว่าท็อปต้องการอะไร? และมาหาเขาทำไม?


       ฆีนเงียบไปนานเพราะกำลังนั่งตัดสินใจว่าจะลงไปหรือไม่ลงไปดี จนกระทั่งเสียงเด็กหนุ่มดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง


"ถ้าไม่ลงมา กูนอนข้างล่างก็ได้"


       ฟากฆีนเม้มปากแน่น เพราะเขารู้ว่าการเจอท็อปภายใต้สถานการณ์ส่วนตัวแบบนี้ ไม่ดีแน่ๆ เพราะฆีนนั้นแหละที่จะแย่และทำใจไม่ได้สักที


      แต่เพราะความกังวลและเป็นห่วงเด็กหนุ่มที่มีมากกว่า สุดท้าย ฆีนก็พ่ายแพ้ใจตัวเอง


[เดี๋ยวพี่ลงไปรับ]


      ฆีนวางสายและรีบสวมรองเท้าแตะออกจากห้องตรงดิ่งไปยังลิฟต์ทันที
 

     เมื่อฆีนออกจากลิฟต์ เขาเดินจ้ำไปหาเด็กหนุ่มที่นอนฟุบหน้าลงกับพนักโซฟา ฆีนแตะไหล่คล้ายปลุก ฟากท็อปก็ลืมตาขึ้นมา

"เมามาใช่ไหม?"


       ท็อปพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินตามหลังพี่ฆีนไป


        จนกระทั่ง เข้ามาในห้องของพี่ฆีนได้ ท็อปก็พูดขึ้น

"ขอบคุณนะ ฆีน"


       แม้รู้ดีว่า ก่อนหน้านี้ตัวเองเป็นฝ่ายโดนปฏิเสธมา แต่หัวใจก็ยังไม่รักดี เอาแต่ใจสั่นหวั่นไหวที่ได้มองและอยู่ใกล้ท็อปแบบสองต่อสอง


        ฆีนสาวเท้าไปเอาเสื้อผ้า ข้าวของทุกอย่างที่ท็อปต้องใช้ในห้องของตัวเอง ก่อนจะเดินนำมันออกมาวางลงบนโซฟาและชี้นิ้วไปยังประตูห้องอีกบาน ให้ท็อปรู้ว่า คืนนี้ เด็กหนุ่มต้องนอนที่ไหน


       หมดธุระแล้ว ฆีนรีบเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง ปิดไฟทุกดวงพร้อมเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการนอน


       ยี่สิบนาทีผ่านไป ฆีนได้ยินเสียงเคาะประตู ซึ่งเขาเองก็ยังนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นไปเปิดประตู


       ฆีนมองคนตรงหน้าที่สวมเพียงเสื้อยืดตัวโคร่ง ช่วงล่างกลับไม่ได้ใส่กางเกงขาสั้นที่ฆีนเตรียมไว้ ทำให้เห็นช่วงต้นขาขาวสว่างของเด็กหนุ่มที่ฆีนไม่เคยเห็นมาก่อน


      ชั่วแวบหนึ่งที่ฆีนรู้สึกปั่นป่วนและวูบวาบขึ้นมา เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อรู้ว่าอะไรคือสาเหตุ
 

"มีอะไร?"     

"นอนด้วยคน"

"ห้องท็อปไปทางนั้น"


"กูกลัวผี" ท็อปอ้างไปเรื่อย ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ฆีนปีนไปขึ้นเตียงหน้าตาเฉย ฟากฆีนหันขวับไปมองด้วยแววตาขึงขัง

"ท็อป...พี่ไม่ตลก พี่เห็นท็อปเมาก็เลยให้อาศัยห้องไว้นอนพัก และตอนเช้าจะไปส่ง แต่ไม่ใช่ให้มาทำอะไรโดยพลการแบบนี้" ฆีนดุเด็กหนุ่มพร้อมสาวเท้ามายืนชิดปลายเตียง เพราะถ้าไม่ยอมพูดจาเด็ดขาด ฆีนนั่นแหละที่จะใจอ่อนยวบยาบอีกแน่ๆ



      ฟากท็อปที่นอนแผ่หราบนเตียงเห็นพี่ฆีนทำเสียงเข้มใส่ ก็หน้าหงอยครู่หนึ่ง ก่อนจะยันกายลุกขึ้นไปดึงมือพี่ฆีนให้มานอนด้วยกัน ฟากฆีนขืนตัว ท็อปจึงส่งยิ้มหวานฉ่ำที่เคล้าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และกระชับมือพี่ฆีนแน่น


"อย่าดุสิ กูกลัวนะ"

"ท็อปพี่ไม่เล่น"

"ก็ไม่ได้เล่นสักหน่อย กูจะนอนจริงๆ ขอนอนด้วยคนนะ...ฆีน"


       ฆีนสูดลมหายใจเข้าลึกๆจนเต็มปอดแล้วผ่อนมันออกมาช้าๆราวกับข่มใจ เพราะอีกไม่กี่นาที ฆีนกำลังจะใจอ่อน


       ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...ในขณะที่ฆีนทำใจให้เข้มแข็งได้แล้ว ท็อปก็กลับมาและปฏิบัติตัวทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น


       เขาตามอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเด็กหนุ่มไม่ได้สักที...


       ถ้าท็อปไม่ไป ฆีนตัดสินใจเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องเอง แต่ทันใดนั้น...ท็อปกระชากฆีนเข้ามาหา แต่เพราะฆีนไม่ทันตั้งตัว ทั้งสองจึงล้มลงบนเตียงพร้อมกัน ท็อปอมยิ้ม มองหน้าฆีน ก่อนจะค่อยๆใช้ปลายนิ้ววนลูบไล้ริมฝีปากอีกฝ่ายช้าๆ


"ท็อป ต้องการอะไรกันแน่...ห้ะ..." ฆีนขึ้นเสียงและกระเถิบตัวออกห่างจากเด็กหนุ่ม


     เขารีบยันกายลุกขึ้นนั่งและพยายามตั้งสติ เพราะเมื่อกี้ เขาดันเผลอรู้สึกดีตอนที่เด็กหนุ่มเล่นกับริมฝีปากเขา


      ฟากท็อปลุกขึ้นตามไปประชิดตัวคนพี่ไม่ห่าง


"จูบกูหน่อยสิ"

"ไม่...พี่เคยบอกไปว่าอะไร" ฆีนย้ำเสียงหนักแน่น แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะและขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

"จูบกับคนที่เป็นแฟนเท่านั้นสินะ"
 

"ใช่"

"ถ้างั้นจูบกูสิ"

"ท็อป!!"


       ท็อปขี้เกียจรออีกฝ่ายจึงรั้งคอพี่ฆีนมาประกบจูบลงบนริมฝีปากอย่างแนบแน่น


       ในตอนแรก ฆีนคิดผลักอกอีกฝ่ายออกไปเพราะไม่อยากเป็นคนที่รองรับอารมณ์ของคนเอาแต่ใจอีก หากแต่รสจูบร้อนแรงที่ดำเนินไปอย่างเร่าร้อนทำให้มือที่ตั้งใจจะผลักกลับเป็นฝ่ายดึงรั้งต้นคออีกฝ่ายเข้ามาชิดและแลกจูบกันจนเสียงดังจ๊วบจ๊าบก้องไปทั่วทั้งห้อง

       หมดแล้วความเข้มแข็งและความอดทนที่ฆีนสะสมมาโดยตลอดพังทลาย สลายลงในชั่วพริบตา


       ฟากท็อปผละริมฝีปากออกและยกยิ้มมุมปาก
 

"ฆีน คนเป็นแฟนกันนอกจากจูบแล้วต้องทำอะไรอีกบ้าง"


       คำถามที่ดูกวนประสาทราวกับต้องการกระตุ้นต่อมยั่วอารมณ์ของฆีนอย่างไรไม่รู้


       ฆีนพยายามกลืนน้ำลายลงคอ ในขณะที่ทั้งสองสบประสานสายตากันอยู่ จู่ๆ เด็กหนุ่มๆเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้และโฟกัสไปที่การขบเม้มใบหูพี่ฆีนเล่นอย่างหยอกเย้า ทำฆีนใจเต้นเร็วแรงและขนลุกซู่ เขาขบกรามแน่นคล้ายข่มใจ


"นี่ท็อปตั้งใจจะยั่วพี่?"

"แล้วยั่วขึ้นไหม?" ท็อปเอียงคอถามทำสีหน้าท่าทางเหมือนเด็กไร้เดียงสา



        แม้ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ ท็อปจะตื่นมาจำได้ไหม? แต่ถ้าเจอคนที่ชอบมานอนยั่วกันแบบนี้ ฆีนก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน


       ใบหน้าคมเข้มผุดรอยยิ้มร้าย ก่อนจะคว้ามือเด็กหนุ่มให้มาจับแก่นกายของตัวเองที่ตอนนี้ทั้งแข็งตัวและขยายขนาดจนใหญ่โตเต็มที่


"คิดว่าขึ้นไหมล่ะครับ?" ฆีนเลิกคิ้วถาม ฟากท็อปส่งยิ้มและมองคนตรงหน้าด้วยสายตายั่วยวน ก่อนจะขบเม้มริมฝีปากล่างพี่ฆีนเบาๆ และเอ่ยเสียงแหบพร่า


"หึๆ แล้วรออะไรล่ะ"

.....................................

คืออะไร?...ทำไมท็อปขี้อ่อยจังลูก? ฮ่าๆๆๆ

[yowyow]

 

[Tennyo_Y]

อ่านไปด่าไปอะ พี่ฆีน จะรู้ได้ไงว่าถ้าตื่นมามันจะไม่ด่าพี่อีก มันเป็นเด็กมีปัญหาพ่อแม่ไม่รักหรอ

ทำไมชั่วแบบนี้อะท๊อป เลวอะ เล่นกับหัวใจคนอื่นนี่สนุกไหม กี่ครั้งและ เกลียดท๊อปมาก โคตรเกลียดอะ

[kun]

ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงง
เขาทำอะไรกันหรอ ต่อด่วน อิอิ

ท็อปได้คำตอบแล้วนิคุยกับพี่ฆีนเลยน่ะตื่นมาอ่ะ

[เจเจจัง]

ย่ิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ท็อปนิสัยแย่มากก ฆีนอายุเยอะกว่ามาก เป็นหัวหน้าด้วย แต่ใช้คำพูด กิริยาท่าทางก้าวร้าว ถึงขนาดด่าอีกตะหาก การที่ฆีนชอบท็อปไม่ได้หมายความว่าท็อปจะทำแบบนี้ได้นะ พอฆีนตัดใจ ก็เข้ามาอ่อยอีก ถ้าคราวนี้ตื่นมา แล้วจำไม่ได้หรือนิสัยเหมือนเดิม ก็ขอให้โดนฆีนเทจริง ๆ ให้มีคนดี ๆ มาชอบฆีนด้วย

[crazydoii]

คือ ท็อป ขี้อ่อยมาก!!

[rinyriny]

ตอนที่ 11 ข่าวดี





"หึๆ แล้วรออะไรล่ะ"


        ราวกับความฝัน ฆีนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง นี่...เขาหูฝาดไปหรือเปล่า? คนที่เอาแต่วิ่งหนีเขาในอดีต กำลังพูดจาเร่งเร้ากันอยู่ตอนนี้


        มันค่อนข้างอธิบายได้ยากกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างกระทันหัน แต่เอาเถอะ...เวลานี้ ฆีนไม่พูดพร่ำทำเพลง ผลักร่างเด็กหนุ่มให้นอนราบไปบนเตียงกว้าง


       ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฆีนยอมรับว่าตั้งแต่มีเรื่องเครียดก็ไม่ได้ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองออกมาเลย นาทีนี้ เขาจึงยากที่จะปฏิเสธว่าท็อปได้เติมเชื้อไฟแห่งกามารมณ์ให้ลุกโชน


       เหมือนได้เจออาหารโปรดวางอยู่ตรงหน้า เพราะสีหน้าท่าทางของฆีนดูตื่นตัวและต้องการเป็นพิเศษจนสมองครุ่นคิดไปด้วยว่าจะเลือกชิมส่วนไหนก่อนดี


       สุดท้าย ฆีนตัดสินใจหยุดความคิดฟุ้งซ่าน ประทับริมฝีปากอุ่นบรรจงจูบซับบนหน้าผาก ปลายจมูก พวงแก้ม แล้วเลื่อนต่ำลงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากเด็กหนุ่ม เขาใช้ปลายลิ้นเลียทั่วริมฝีปากอีกฝ่ายให้เปิดปาก จากนั้น ก็สอดลิ้นกวาดหาความหวานในโพรงปากจนทั่ว ก่อนจะเริ่มรุกราน ไล่ เล่นลิ้นอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้า


       เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยายามใช้สองมือดันอก ฆีนจึงละจากปากนั้น หันไปขบเม้ม ลากไล้ ซุกไซ้ซอกคอเด็กหนุ่มแทน มือที่ว่างของคนพี่เลิกชายเสื้อท็อปขึ้น ก่อนจะใช้ปลายนิ้วกระตุ้นอารมณ์ด้วยการเขี่ยเม็ดตุ่มสีสวยเล่นสลับกับบีบขยี้บี้เป็นครั้งคราว เมื่อได้จังหวะ ฆีนใช้ปลายลิ้นอุ่นโลมเลียวนรอบเนินผิวขาว ก่อนจะดูดดึงยอดอกจนแข็งเป็นไต



       ฆีนยกยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้า ใบหูเด็กหนุ่มแดงก่ำ ท่าทีที่กัดปากและบิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน ช่างทำให้ฆีนพึงพอใจเหลือเกิน


       ชายหนุ่มกระเถิบตัวเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหาของสำคัญพร้อมดำเนินการ ฆีนจับสองขาท็อปแยกออกจากกัน นาทีนั้น ท็อปรู้สึกได้ถึงความลื่น ฉ่ำแฉะจากช่องทางด้านหลัง และสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วร่างสูงกดสอดเข้ามาภายใน จากหนึ่งนิ้วก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นและขยับหมุนวนภายในราวกับควานหาบางอย่าง 


       ทันทีที่เห็นใบหน้าเหยเกของเด็กหนุ่ม ก็อดที่จะปลอบขวัญด้วยการโน้มตัวลงต่ำจูบซับบนเปลือกตาทั้งสองข้างไม่ได้ ฆีนเคลื่อนริมฝีปากไปกระซิบริมหูท็อปบอกให้ผ่อนคลายด้วย


       เมื่อช่องทางด้านหลังที่ตอดรัดนิ้วฆีนอยู่ค่อยๆคลายลง นิ้วมือเรียวก็ถูกดึงออกแทนที่ด้วยแก่นกายร้อนผ่าวสอดเข้าไปช้าๆ

       วินาทีนี้ ท็อปรู้สึกหลากหลายอารมณ์ทั้งเจ็บ จุก เสียวแปลบๆ แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยร่วมรักกับผู้ชายมาก่อน


      ท็อปจึงไม่คุ้นชินกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ครู่หนึ่ง ท็อปดันอกพี่ฆีนออกเพื่อจะบอกพี่ฆีนว่า หยุดก่อนได้ไหม?


       แต่เมื่อมองใบหน้าคมเข้มชื้นเหงื่อที่มีสายตามุ่งมั่นแต่ติดเป็นกังวลเหมือนกลัวว่าท็อปจะไม่มีความสุข ทำให้ท็อปตัดสินใจไม่พูดแต่กลับเลือกรั้งเอวอีกฝ่ายเข้าหาจนแก่นกายของพี่ฆีนสอดลึกมามากกว่าเดิม

       สาเหตุที่ท็อปทำแบบนั้น เพราะมองออกว่า พี่ฆีนไม่ได้ทำเพียงเพื่อระบายความใคร่...แต่สิ่งที่ท็อปสัมผัสได้ นั่นคือ...ความรัก...


       เด็กหนุ่มกัดปากแน่นด้วยความเจ็บ จนเผลอฝังเล็บจิกลงที่หัวไหล่อีกฝ่าย ท็อปเบนความสนใจด้วยการรั้งคอพี่ฆีนให้ลงมาประกบจูบอีกครั้ง


      ทั้งสองจูบกันดูดดื่ม ในขณะที่ช่วงล่างยังคงเชื่อมต่อ ขยับเคลื่อนเข้าหากันอย่างเนิบนาบ มือหนาลูบไล้ทั่วผิวกายขาวจัดสลับกับบีบเค้นเบาๆ

   
       เสี้ยววินาทีที่ท็อปโดนแท่งร้อนกระแทกเข้ามาจนสุด ท็อปกระชับกอดพี่ฆีนแน่น มิวาย ฝังฟันคมกัดลงที่ลาดไหล่ชายหนุ่มอย่างแรงเพื่อระบายความเจ็บปวด

     
      ฆีนสัมผัสถึงอาการอีกฝ่ายจึงเอ่ยทัก
 

"อ้ะ...เจ็บหรือ? ท็อป...อาห์.."

      เจ็บสิ... แต่ทว่า เด็กหนุ่มกลับส่ายหน้าสวนทางกับความรู้สึกที่เป็นอยู่
 

      เพราะท็อปยอมรับว่า นาทีนี้ ความรู้สึกที่สอดแทรกมากับความเจ็บปวด มีทั้งความเสียวกระสัน ซาบซ่าน และร้อนรุ่มจนทำให้ปฏิกิริยาในร่างกายเขามีความสุขและตื่นตัวได้มากเหลือเกิน 


     มันเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ท็อปไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

      บัดนี้ เหมือนน้ำมันราดลงบนกองไฟ ความเนิบช้ากำลังแปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรงทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ


      พายุแห่งแรงปรารถนาที่โหมกระหน่ำได้สร้างความเร่าร้อนให้อุณหภูมิในร่างกายพุ่งสูง...จนความเย็นที่ได้จากเครื่องปรับอากาศแทบไม่มีผลในตอนนี้


       ฉากรักที่ดำเนินไปอย่างไม่มีหยุดพักเพิ่มความโรแมนติกด้วยเสียงครางกระเส่าผสานเสียงหอบหายใจดังถี่กระชั้นสลับกับเสียงผิวเนื้อปลือยเปล่าของทั้งสองที่กระทบกันดังพั่บๆอยู่ในห้อง


      ยิ่งฆีนเคลื่อนกายกระแทกกระทั้นรุนแรงมากเท่าไหร่ บนเตียงนอนยิ่งสั่นและส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะที่ขยับตัวโยกมากเท่านั้น


“ท็อป...อาห์...ซีดส์ มัน...ดี...มาก...อูวว์” เสียงแหบพร่าพูดๆหยุดๆด้วยความเสียวซ่านกับการได้เข้าไปสำรวจภายในร่างเด็กหนุ่มที่มันตอดรัดจนอยากทำรักมากกว่านี้
 

      ฆีนรู้สึกดีมากจนบรรยายเป็นภาษาไม่ถูก ได้แต่แสดงออกทางภาษากายด้วยการพรมจูบเด็กหนุ่มทั่วใบหน้าและลามไล้ไล่มายังต้นคอด้วย

“ฆ...ฆีน....อ้ะ...อาห์...” เพียงแค่เด็กหนุ่มเรียกชื่อฆีนพร้อมมองมาด้วยดวงตาที่หวานฉ่ำ เขาก็แทบจะปลดปล่อยมาเดี๋ยวนั้น ไม่น่าเชื่อ ว่าเสียงและอากัปกิริยาของเด็กหนุ่มจะเป็นตัวกระตุ้นได้อย่างดีเยี่ยม

"อาห์...ท็อปเป็นแฟนพี่...แล้วนะ " เสียงทุ้มต่ำย้ำถึงการเปลี่ยนสถานะอีกครั้งให้มั่นใจ

"อะ...อื้มมม"

      ได้ยินดังนั้น ฆีนยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนจะกดส่วนใหญ่โตสอดลึกเข้าไปจนสุดและเคลื่อนกายรุนแรง เร่งเร้า จังหวะให้เร็วขึ้น จนท็อปไม่คิดว่าพี่ฆีนจะมีเรี่ยวแรงมหาศาลถึงเพียงนี้

       ในขณะเดียวกัน คนพี่เห็นเด็กหนุ่มรูดคลึงแก่นกายของตัวเองอยู่ เขาดึงมือออกก่อนจะเป็นคนจัดการกำแท่งร้อน ช่วยรูดรั้ง เร็วไวให้เด็กหนุ่มไปด้วย


       ไม่นานนักที่ต่างฝ่ายต่างครางจนเสียงร้องดังประสานกันไปทั่วทั้งห้อง ยามที่ทั้งสองสุขสมอารมณ์หมายจนร่างกระตุกเกร็ง จากนั้นก็ปลดปล่อยความต้องการออกจากตัวอย่างหมดสิ้น   

     
       ชายหนุ่มค่อยๆถอนแก่นกายออกมา แล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่ข้างๆเด็กหนุ่ม โดยที่ความสุขสมยังไม่จางหาย

     ไม่น่าเชื่อว่า การพบกันรอบนี้ จะได้สร้างสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมากกว่าทุกครั้ง

     เมื่อทั้งสองหายหอบเหนื่อย ฆีนพาเด็กหนุ่มไปจัดการทำความสะอาดร่างกายในห้องน้ำเรียบร้อย ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกันอย่างอ่อนแรง ใบหน้าหล่อจัดผุดรอยยิ้มจางๆเมื่อได้นอนมองหน้าท็อปใกล้ๆ


      แม้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรช่างมัน ฆีนขอมีความสุขกับปัจจุบันที่ได้นอนเคียงข้างท็อปแบบนี้ก่อน...


"ฝันดีนะครับ...ท็อป"

"อื้ม...เหมือนกัน"

       ฆีนจูบปลายจมูกเด็กหนุ่มทิ้งท้าย แต่ไม่คิดว่า ท็อปจะทำตัวน่ารักด้วยการวาดแขนมาโอบเอวและเขยิบตัวเบียดเข้ามาซุกใบหน้าลงตรงอกกว้าง

       ฆีนกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ เขาได้แต่กอดตอบจนทั้งสองนอนกอดก่ายกันแนบแน่นจนไร้ช่องวาง 

       ใครเล่าจะคิดว่า การตัดใจของฆีนจะส่งผลไปกระตุ้นให้ใครบางคนได้รู้ใจตัวเองสักที...





.......................


       วันรุ่งขึ้น


        ราวสิบโมงที่ฆีนค่อยๆปรือตาขึ้นมา อันดับแรกที่เขาเลือกมองหา คือ หันไปข้างกายตัวเองทันทีว่ายังมีร่างเด็กหนุ่มนอนอยู่บนเตียงนี้หรือไม่?


        และแล้วความแปลกใจก็เกิดขึ้นมาในฉับพลัน เพราะเวลานี้ ไม่มีคำด่า สบถหรือแม้แต่เสียงโวยวายใดๆ มีเพียงแค่เด็กหนุ่มนอนนิ่งแถมมองมาตาแป๋ว


       ฆีนยิ้มพลางพลิกตัวตะแคงไปหา

"แอบนอนมองพี่นานรึยังครับเนี่ย...ฮึ..." พูดจบ ฆีนยกมือเกลี่ยเส้นผมที่บดบังใบหน้าชวนมองออก

"ก็นานอยู่" ท็อปตอบ ฆีนอมยิ้มก่อนถามเรื่องสำคัญ

"เรื่องเมื่อคืน...ท็อป...จำได้ใช่ไหม? ว่าเรา...มี..."

      ท็อปรีบแทรกก่อนที่พี่ฆีนจะพูดเรื่องที่ทำให้เขินอาย

"จำได้น่า ไม่ต้องถามอีกได้ไหม?"

"ต้องถามสิ ก็เวลาท็อปเมา ท็อปชอบบอกพี่ว่าจำไม่ได้นี่"

"ก็เมื่อคืนไม่ได้เมามาก"

"นั่นหมายความว่าครั้งนี้ ท็อปเป็นแฟนกับพี่จริงๆแล้วใช่ไหม?"

"อื้ม"

"แล้วพี่จะมั่นใจได้ไง ในเมื่อก่อนหน้านี้ ท็อปยังด่าพี่อยู่เลย"

"กูขอโทษสำหรับที่ผ่านมา ฆีนยกโทษให้ได้ไหม?"

      ฆีนงงเป็นไก่ตาแตกเพราะการเจอกันรอบนี้ท็อปอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ นี่เขากำลังนอนกับฝาแฝดท็อปหรือเปล่า? ท็อปคนเดิมหายไปไหนแล้ว?


"ได้สิ"

"แต่ขออย่างเดียว ตอนนี้ที่เราคบกันอย่าเพิ่งบอกใครได้ไหม?"

"ถ้าที่ทำงานพี่ตั้งใจไม่บอกใครอยู่แล้ว แต่ฆิตหรือเพื่อนสนิทของท็อปเองก็จะไม่ยอมบอกด้วย อย่างนั้นหรือ?"

"อะ...อืม..."

"ท็อปคงอายที่ต้องคบกับพี่สินะ"

     เพียงเห็นใบหน้าหล่อสลดลง ท็อปตาโต รีบละล่ำละลักบอก

"ม...ไม่ใช่ๆนะ...ฆ...ฆีน...อ...อย่าเข้าใจผิดนะ เอ่อะ...คือ...กูยังไม่พร้อม" ท็อปเว้นวรรคครู่หนึ่ง ก่อนพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายใจเสียไปซะก่อน

"เพราะตั้งแต่เกิดมา ฆีน...เป็นผู้ชายคนแรกที่กูคบ" ท็อปตอบเสียงแผ่ว ทั้งยังหลุบสายตาลงต่ำอย่างคนเหนียมอาย

      ฆีนนิ่งไปนิดก่อนจะยกยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ได้ยินประโยคดังกล่าว แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือ การได้เห็นท็อปเขิน ทั้งใบหน้าที่แดงจัด หูที่แดงแจ๋ มองอย่างไรก็ดูน่าแซวชะมัด

"สงสัยพี่คงต้องทำบุญยกใหญ่ นานๆทีจะเห็นท็อปเขิน เอ้ะ...คงไม่ใช่เรื่องเขินอย่างเดียว เรื่องที่กว่าจะได้ท็อปมาเป็นแฟน...ไม่ใช่สิ...พูดผิด...เป็นเมียพี่แล้วนี่นา..."

"ฆีน...อย่าแซวได้ไหมเล่า" ท็อปชกอกพี่ฆีนเบาๆ แต่สายตายังคงไม่เงยขึ้นมามองคนตรงหน้าสักนิด     

"ฮ่าๆ...โอ้ย...แฟนใคร เขินใหญ่เลยทีนี้...โอเคๆ พี่ไม่แซวก็ได้ครับ ท็อปนอนต่อเถอะ พี่จะลุกไปทำอะไรให้กินก่อน อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?"

"ข้าวผัดไข่ ไม่ใส่ผัก"

"หืม...กินเมนูเด็กจัง ได้ๆ เดี๋ยวพี่ทำให้นะครับ"


       สิ้นเสียงคนพี่ ท็อปพยักหน้ารัวๆ ฟากฆีนโน้มตัวไปจุมพิตที่ริมฝีปากท็อปเบาๆ ก่อนจะยีผมอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู และลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำ อาบท่า เตรียมทำอาหารให้แฟนหมาดๆได้กินสักหน่อย...

****1.1****

ตอนนี้ยาวกว่าปกติ ไม่อยากตัดค่ะ (มาบอกทำไม? 555+)

ตอนนี้สอนให้รู้ว่า

...มีผู้ฯดี เป็นศรีแก่ตัว...

55555+

[kun]

เขาได้กันแล้ว ดีใจอ่ะ พี่ฆีนท็อป ขอให้หวานเยอะๆ รีบๆไปทำข้าวผัดให้เมียใหญ่เลยพี่ฆีน เอาใจหรือต่อไปจะกลัวเมีย ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้คู่นี้กลับมานำล่ะ อิอิ

[crazydoii]

รู้ใจตัวเองซะทีนะท็อป,,,

[yowyow]

 

[rinyriny]

 
ตอนที่ 11 ข่าวดี(2)



      ยังไม่ทันที่ฆีนจะได้ทำอาหารให้ท็อปกิน ก็มีสาเหตุให้ต้องจัดการเด็กหนุ่มก่อน เรื่องของเรื่องก็คือ ตอนทำกิจกรรมแห่งรักเมื่อคืน เขาเพลิดเพลินในอารมณ์จนไม่สนใจสิ่งอื่นใด แต่พอตอนที่ฆีนอาบน้ำถูสบู่ เขารู้สึกเจ็บและแสบช่วงไหล่ทั้งสองข้าง พอเดินไปดูตรงหน้ากระจกถึงเห็นต้นเหตุของความเจ็บเต็มสองตา
 

       จนกระทั่ง ฆีนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขาปีนขึ้นไปบนเตียงหาเด็กหนุ่มที่นอนคุดคู้หันหลัง ฆีนเลื่อนริมฝีปากอุ่นไปขบเม้มซอกคอเด็กหนุ่มเบาๆ


"ฆีนทำอะไร" ท็อปว่าพลางพลิกตัวตะแคงหันมาหาคนที่แกล้งท็อปให้ตื่น


        ฆีนกดสายตาพร้อมใช้นิ้วชี้ไปยังลาดไหล่ที่มีแต่รอยกัดของท็อปจนขึ้นเป็นรอยฟันเด่นชัด


"เป็นคนซาดิสม์หรือไง? ดูกัดพี่สิครับ เป็นรอยช้ำเลย"


       ท็อปใจกระตุกเมื่อเห็นร่องรอยเหล่านั้น ยอมรับว่าเมื่อคืนตอนที่กัด มันรู้สึกดีเหมือนได้ระบายความรู้สึกลึกๆบางอย่างในใจออกไป แต่ท็อปไม่คิดว่า ที่ทำไปทั้งหมดนั้นจะส่งผลจนเป็นร่องรอยช้ำอาการหนักอยู่


       เด็กหนุ่มทำหน้ารู้สึกผิด เขาแตะรอยช้ำพวกนั้นอย่างเบามือ

"ขอโทษ เจ็บไหม?"

 
       ฆีนนั่งมองเด็กหนุ่มที่แววตาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด เขาเขยิบหน้าเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มจนปลายจมูกชนกัน
 

"เจ็บ..." ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดปากของกันและกัน ทำให้ท็อปรู้สึกใจเต้นแรง เขารีบก้มหน้างุดหลบสายตาคนตรงหน้า ฟากฆีนยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะก้มลงตามไปดูดดึงริมฝีปากล่างเด็กหนุ่มอย่างมันเขี้ยว

"แต่ชอบ..."

 
"โรคจิต เป็นคนชอบความเจ็บปวดรึไง" ท็อปว่าพี่ฆีนไม่เต็มเสียงนัก
 

"สงสัยมั้งครับ เพราะตั้งแต่พี่ตามจีบท็อปมา ทั้งโดนต่อว่า ด่าสาดเสียเทเสีย แถมต่อยหน้าพี่อีก พี่ยังทนมาได้ขนาดนี้ พี่คิดว่าพี่คงเสพติดความเจ็บปวดจนรู้สึกชินชาแล้วล่ะ"

"กูขอโทษ อย่าตอกย้ำได้ไหมเล่า"

"โอเคๆ พี่ไม่พูดเรื่องอดีตแล้วก็ได้ ถ้างั้นพี่ไปทำข้าวผัดให้ท็อปก่อนนะ" ฆีนอมยิ้มที่เห็นเด็กหนุ่มหน้าหงอยเมื่อโดนดุ


      จนกระทั่ง ฆีนออกจากห้องไปแล้ว เด็กหนุ่มที่ว่าจะนอนต่ออีกสักหน่อยก็เปลี่ยนเป็นขยับตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำแทน


      ถัดมา ยังส่วนของห้องครัว กำลังมีคนฮัมเพลงด้วยอารมณ์สุนทรีย์ เหตุผลหลักๆคงเพราะฆีนสมหวังในความรักแล้วยังไงล่ะ ถึงทำให้เขามีความสุข ยิ้มแย้มตลอดการทำอาหารได้ขนาดนี้


      นับว่าเป็นข่าวดีที่สุดในรอบเดือนของฆีนเลยก็ว่าได้


      แม้จะเป็นเหตุการณ์ที่พลิกผันและรวดเร็วจนฆีนตั้งตัวไม่ติด แต่ไหนๆ ผลลัพธ์ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เพราะถึงอย่างไร มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการอยู่แล้ว ฆีนเลยไม่นำมันมากังวลใจอีก   


      ด้านเด็กหนุ่มที่จัดการธุระตัวเองเสร็จเรียบร้อย เขาก้าวเท้ายาวๆมายังพื้นที่ทำอาหาร ก็เห็นผู้เป็นพี่ยืนทำอาหารอย่างอารมณ์ดี


      ท็อปอมยิ้ม ก่อนจะวางคางเกยไหล่ชายต่างวัย  ฟากฆีนหยุดฮัมเพลงและเหลียวหน้าไปถาม


"ทำแบบนี้ จะอ้อนเอาอะไรครับ?"

"เปล่า แค่ไม่อยากนอนในห้องคนเดียว ก็เลยเดินมาหาอยากอยู่ด้วย"

"หืม...ปากหวานนะเราอะ...ว่าแต่...ฟื้นตัวไวดีนี่"

"ก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่แค่กำลังคิดอยู่ว่าจะนั่งได้ไหม?"

"หึๆ รู้อย่างนี้ น่าจะต่ออีกสักรอบให้เดินไม่ไหว"


"พอก่อนไหม? เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นบ้าง"

 
"นั่นสิ เป็นเมียพี่แล้ว จะทำเมื่อไหร่ก็ได้"

"ไม่คิดว่ากูจะหวงตัวบ้างหรือไง?" ท็อปถอยหลังกลับมายืนยืดตัวตรง กอดอก เชิดหน้าทำปากงอน จนฆีนส่ายหน้าพลางหัวเราะหึๆ

"ไม่คิดนะ เพราะท็อปอ่อยพี่แทบทุกเวลาขนาดนี้ พี่มองข้ามคำว่าหวงตัวไปนานแล้วล่ะ"

"ฆีน!!...ว่ากูเหรอ?"

"ฮ่าๆ...พี่ไม่กล้าว่าคนที่พี่รักหรอก พี่ขี้เกียจเถียงกับท็อปแล้ว ไปนั่งรอพี่ก่อนนะ อาหารใกล้เสร็จแล้วนะครับ"

      ฆีนพูดตัดบท ก่อนจะหันไปโยกศรีษะเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู ฟากท็อปก็ยอมทำตามคนออกคำสั่งอย่างว่าง่าย ฆีนยืนมองแผ่นหลังเด็กหนุ่มที่ค่อยๆลับตาไปด้วยความสงสัยระคนแปลกใจถึงสาเหตุที่ทำให้ท็อปยอมอ่อนข้อให้ฆีนได้อย่างไม่น่าเชื่อ...


      แต่เขาก็ยัดความรู้สึกเหล่านั้นเก็บไว้ในใจต่อไป แล้วกลับมามุ่งมั่นทำอาหารเหมือนเดิม


     ผ่านไปสักพัก ฆีนเดินถือถาดอาหารมาพร้อมกลิ่นหอมฟุ้งกระจายจนลอยไปเตะจมูกเด็กหนุ่มที่นั่งเล่นรอที่โซฟาลุกขึ้นเดินตามไปที่โต๊ะอาหาร


       ฆีนวางเมนูโปรดของเด็กหนุ่มไว้ตรงหน้า ส่วนของฆีนเป็นเมนูข้าวผัดไข่เค็มที่เมื่อท็อปเห็นสีสันและหน้าตาถึงกับชะเง้อมอง


"ทำไมของฆีน น่ากินจัง" ท็อปเห็นจานข้าวของพี่ฆีนชวนน้ำลายสอมากๆ เพราะของพี่ฆีนมีทั้งถั่วลันเตา ข้าวโพด แครอท เป็นส่วนผสมที่ทำให้ภาพลักษณ์ดูน่ากินมากโข แต่พอก้มมามองจานตัวเอง เป็นเพียงข้าวผัดไข่ที่สีสันสุดแสนจะจืดชืด

"ฮ่าๆ ก็ท็อปบอกไม่ใส่ผัก พี่ก็เลยไม่รู้ว่าจะเพิ่มอะไรให้แทน ท็อปจะลองชิมของพี่ไหม? จริงๆอะไรเหลืออยู่ในตู้เย็นพี่ก็เอามาผัดรวมๆกันนั่นแหละ" ฆีนพูดพลางกลั้วหัวเราะ


      จังหวะที่ท็อปเอื้อมมือไปตักข้าวในจานพี่ฆีน กลับโดนฆีนดึงจานเข้าหาตัว และพูดขึ้น

"ทำอาหารมาเหนื่อยจัง อยากได้กำลังใจเพิ่ม"

      ท็อปเงยหน้ามอง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่ฆีนต้องการสื่อถึงอะไร

"หื่น"

"ให้พี่หน่อยไม่ได้หรือ?"

"จะเอาอะไร"

"พี่อยากจูบท็อปแบบตอนไม่เมาบ้างน่ะ"


      ท็อปเม้มปากแน่น ก่อนจะพยักหน้ากลับไป


      เมื่อได้รับคำตอบ ฆีนลุกพรวดไปฝั่งเด็กหนุ่ม ก้มตัวลงประทับริมฝีปากเบาๆบนปากท็อป ก่อนจะใช้ปลายลิ้นดันเพื่อส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายอ้าปาก จากนั้น ปลายลิ้นอุ่นก็ล่วงล้ำเข้าสู่ภายในโพรงปาก ทั้งยังรุก ไล่ เล่นกับปลายลิ้นอีกฝ่ายตวัดเกี่ยวเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมแพ้

      นานอยู่เหมือนกัน กว่าทั้งสองจะจบการจูบแสนดูดดื่ม โดยฆีนเป็นฝ่ายผละออกก่อน เพราะถ้าไม่ยอมละจากกันตอนนี้ มีหวังอาหารตรงหน้าจะกลายเป็นหมัน เพราะฆีนคงหันไปกินอย่างอื่นแทนแน่ๆ


     ฆีนยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะใช้ปลายลิ้นค่อยๆเลียน้ำหวานที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนริมฝีปากเด็กหนุ่มราวกับทำความสะอาด แล้วเดินกลับไปหย่อนกายลงที่ประจำพร้อมรับประทานอาหาร


      ฟากท็อปยกมือจับมุมปาก และก้มหน้ายิ้มเขินอยู่คนเดียว เพราะไม่คิดหรอกว่าคนที่เขาชอบจะหื่นจัดขนาดนี้


      จากนั้น ทั้งสองก็เริ่มจัดการอาหารตรงหน้า บ้างก็แลกกันชิมของกันและกันอย่างเอร็ดอร่อย

      ในระหว่างนั้น ฆีนก็พูดแทรกขึ้น


"พี่ดีใจมากเลยรู้ไหมที่ท็อปตกลงคบกัน...คิดดูสิ ว่าก่อนหน้านี้ ท็อปทำพี่เจ็บแสบขนาดไหน?"

"กูแย่มากเลยสินะ" ท็อปเห็นพี่ฆีนเอาแต่พูดเรื่องนี้ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนเขาอดสวนกลับไม่ได้

"พูดตามจริงก็แย่นะ แต่พี่รับได้"

"กูขอโทษ แต่จากที่พูดมาถ้ากูแย่ขนาดนั้น ไม่ต้องเป็นแฟนกับกูก็ได้นะ ฆีน"

"ดูพูดเข้าสิ น้อยใจหรือไง?"

       เพียงเห็นใบหน้าเด็กหนุ่มงอง้ำและเงียบเสียงลง ฆีนอดเห็นใจไม่ได้ สุดท้าย ฆีนชะโงกตัวข้ามโต๊ะที่กั้นกลางไปจูบกลางกระหม่อมดุจปลอบประโลม ก่อนถอยกลับมานั่งที่เดิม


"คนเราย่อมมีทั้งข้อดีและข้อเสียกันทั้งนั้น แต่พี่รับข้อเสียของท็อปได้ไงครับ พี่คงจะโรคจิตอย่างที่ท็อปว่านั่นแหละ เพราะไม่ว่า ท็อปจะก้าวร้าวแค่ไหน พี่ก็ยังรัก"

      ฆีนเห็นท็อปไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เอาแต่นั่งหน้าเศร้า เขาเลยพูดขึ้นอีกครั้ง

"เอาอย่างนี้แล้วกัน ท็อปสัญญากับพี่ได้ไหม? ว่าท็อปจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น"


      ท็อปพยักหน้ารัวแทนคำตอบ

"แต่ท็อปจำไว้อย่างหนึ่งนะครับ โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆ"

"ได้" 

"รับปากแล้วทำด้วยนะ ถ้างั้นก็กินข้าวกันเถอะ"
       

       จากนั้น ต่างฝ่าย ต่างก้มหน้าจัดการอาหารตัวเอง ครู่หนึ่ง ฆีนเงยหน้ามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามแล้วเห็นท็อปนั่งตัวสั่น จนเขาต้องเพ่งถึงสังเกตเห็นว่ามีหยาดน้ำตาร่วงลงสู่จานข้าว

       ฆีนลุกพรวดเดินอ้อมไปหาเด็กหนุ่มทันที

"ท็อปเป็นอะไร ร้องไห้เรื่องที่พี่ว่าหรือ?"


       ดั่งเด็กน้อยโดนแม่ต่อว่าเมื่อทำผิด เพราะตอนนี้ ท็อปเผลอน้ำตาไหล แม้จะไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนผู้หญิง แต่ท็อปคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น


      ท็อปอุตส่าห์ทำตัวให้เข้มแข็งมาโดยตลอด แต่จนแล้วจนรอดก็หลุดแสดงความอ่อนแอให้พี่ฆีนเห็นจนได้


       ฆีนโน้มตัวลงต่ำ ลูบหลังลูบไหล่ท็อปปลอบประโลมให้เด็กหนุ่มหยุดร้องไห้ สองมือหนาขยุ้มเสื้อพี่ฆีนจนยับยู่ยี่ ท็อปซบลงมายังหน้าท้องพี่ฆีนส่ายหน้าเช็ดน้ำตาให้เหือดหาย


       เด็กหนุ่มไม่เข้าใจตัวเอง เพียงแค่เขายอมเปิดใจ จู่ๆ ความรู้สึกที่ตามมาก็เกิดกลัวว่าจะเสียพี่ฆีนไปซะอย่างนั้น


"กูขอโทษที่นิสัยเสีย แต่ฆีนจะไม่ทิ้งกูใช่ไหม?"

       สองมือท็อปยังคงขยุ้มชายเสื้อฆีนแน่น มิหนำซ้ำ สายตาที่สื่อออกไปยังฉายชัดถึงความหวาดหวั่นจนฆีนสัมผัสได้ เขายืนจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยความรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก


       ฆีนไม่รู้ว่าไปเผลอพูดจี้จุดส่วนใดของท็อปรึเปล่า แต่จากนี้ ฆีนจะพยายามไม่พูดอะไรที่ทำให้เด็กหนุ่มเครียดอีก แต่จะใช้วิธีค่อยๆเรียนรู้และศึกษาตัวตนของท็อปให้มากขึ้น แล้วค่อยคุยด้วยเหตุผลในภายหลัง


     ปลายนิ้วชายหนุ่มค่อยๆไล้ใต้ตาท็อปทั้งสองข้าง ก่อนจะพูดขึ้น


"ไม่ครับ ถ้าท็อปไม่ทำตัวก้าวร้าวอีก"

"โอเค แต่ฆีนสัญญาก่อนว่าจะไม่ทิ้งกัน" ท็อปชูนิ้วก้อยยื่นไปหาพี่ฆีน ฟากชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะเกี่ยวก้อยให้คำสัญญา


"สัญญาครับ ท็อปจำไว้นะ คนเราน่ะ เริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ไม่ต้องกังวลนะครับ พี่จะรอเด็กก้าวร้าวคนนี้ ปรับปรุงนิสัยให้ดีขึ้น"


     ได้ยินดังนั้น ฟากท็อปพยักหน้ารัว


      ฆีนส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ และโยกศรีษะท็อปทิ้งท้าย ก่อนจะกลับไปนั่งจัดการอาหารที่เหลืออยู่จนเกลี้ยง โดยพวกจานที่กินเสร็จนั้น ท็อปอาสาเป็นคนล้างให้ จนกระทั่งเด็กหนุ่มทำความสะอาดเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาและพิงศรีษะบนไหล่กว้างอย่างออดอ้อน


      ทุกการกระทำของท็อปในวันนี้ ถึงกับทำให้ฆีนย้ำกับตัวเองในใจเป็นรอบที่ร้อยว่า ฆีนไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

      ฆีนก้มลงมองเด็กหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นจนประสานสายตากันพอดี


"ฆีน ขอนอนอีกคืนนะ"

      ฆีนเลิกคิ้วขึ้นสูง เมื่อเห็นคนพูดทำน้ำเสียงจั้กจี้หูอย่างไรพิกล
 

"สาเหตุที่ไม่กลับบ้านนี่เพราะติดใจลีลาพี่หรือครับ"

"หลงตัวเองน่า...มะ...ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย..."  ท็อปหลุบตาลงต่ำ

"ก็ถ้ามีคนยังปากแข็งอยู่ พี่ยอมรับก็ได้ว่าหลงตัวเอง แต่รู้ใช่ไหมถ้าค้างที่นี่คืนนี้ไม่ได้นอนอย่างเดียวนะ" ฆีนแกล้งยียวน อีกทั้งยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์ ฟากท็อปก็ดูไม่สะทกสะท้านในคำขู่สักเท่าไหร่กลับอมยิ้มและกระเถิบตัวขึ้นกระซิบริมหู

"ไม่มีปัญหา"

"ยั่วนะเรา" ฆีนยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปจูบขมับเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา

.................................

[warin]

สนุกจ้า  พี่ฆีนสมหวังแล้วนะ

[yowyow]

 

[crazydoii]

ท็อปแค่กลัวการสูญเสีย. เลยไม่ยอมเปิดใจ,,,

[kun]

พี่ฆีนขี้หื่น ท๊อปขี้อ่อย ฮ่าๆๆๆๆ
สมหวังแล้ว ดีใจอ่ะ
เรียนรู้น้องไปน่ะพี่ฆีน ท็อปแค่กลัวการลาจากอ่ะ
คืนนี้เขาจะทำอะไรกันหรอ สงสัย อิอิ

แอบรออีกคู่น่ะ

[rinyriny]

ตอนที่ 12 มีความสุข



     ในเวลายามเย็น บนท้องถนนตอนนี้ หนาแน่นไปด้วยรถยนต์ที่จอดแน่นขนัดเต็มพื้นที่ ไม่มีช่องว่างให้ซอกแซกหรือแซงไปไหนได้เลย ดูเหมือนว่า เมืองกรุงกับการจราจรที่ติดขัดแบบนี้ดูจะคู่กันจนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว


      จึงไม่แปลกหากใครบางคนจะเกิดความหงุดหงิดใจกับเรื่องรถติดที่ไม่ขยับเขยื้อนมานานกว่าสิบห้านาที แต่คงไม่เท่ากับความอึดอัดที่ตอนนี้ ภายในรถมีแต่ความเงียบกริบทั่วห้องโดยสารจนคนขับทนไม่ไหว ถึงกับต้องพูดโพล่งออกมา


"มึงจะเกร็งทำไม ไอ้กราฟ ทำตัวเหมือนตอนเรารู้จักกันแรกๆสิวะ กูอึดอัดนะเว้ย"


       เหตุผลที่ฆิตตัดสินใจพูดเพราะกราฟนั่งตัวแข็งแถมไม่พูดจามาได้สักพักแล้ว ถ้าให้เดาก็คงหนีไม่พ้นเรื่องที่ทั้งสองตกลงปลงใจคบกัน และเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ได้เจอหน้ากันของการขยับสถานะจากพี่-น้องเป็นแฟน เลยทำให้กราฟทำตัวแปลกๆ เอาแต่ก้มหน้า บ้างก็ทอดสายตามองนอกหน้าต่างแต่ไม่ยักกะหันมาคุยกับฆิตแต่อย่างใด


"กะ...ก็ผมไม่คุ้นนี่หว่า เคยคบแต่ผู้หญิง พอต้องมาคบผู้ชาย ผมกะ....ก็ไม่รู้ว่าจะต้องวางตัวแบบไหน จะต้องดูแลพี่ยังไง พี่แม่งก็ตัวใหญ่พอๆกับผม ไม่ได้บอบบางน่าทะนุถนอมเลยสักนิด ผมก็เลยทำตัวไม่ถูกยังไงล่ะ"

"มึงเป็นตัวของตัวเองนั่นแหละไม่ต้องฝืน  มึงอยากทำอะไรที่คิดว่ารู้สึกดีก็ทำไปเถอะ อย่างเช่น ถ้ามึงอยากจูบกูก็จูบ อยากกอดก็กอด กูไม่ห้าม"

"ฉลาดเลือกยกตัวอย่างนะครับ พี่ฆิต"

"ฮ่าๆ มึงทำตัวตามสบายนะ คิดซะว่าการที่เราคบกัน ก็เหมือนมีคนรู้ใจมาช่วยรับฟังปัญหาหรือปรับทุกข์ คอยดูแลกันยามท้อแท้ หมดหวัง รวมถึงต้องการกำลังใจนั่นแหละมึง"

      พอกราฟฟังจากที่พี่ฆิตเล่ามาทำให้รู้ว่าเขาคงกังวลและคิดมากไปเอง กราฟเลยพยายามผ่อนคลายลงบ้าง   

"โอเคครับ แต่ผมบอกไว้ก่อนนะพี่ว่าผมไม่ใช่คนโรแมนติก"

"กูก็เหมือนกัน...อ้อ...ไอ้กราฟ กูเพิ่งนึกขึ้นได้ มึงหันไปหยิบของหลังรถทีซิ" ฆิตกลัวลืมบอกกราฟเลยพูดตัดบทมันไปดื้อๆซะอย่างนั้น


       กราฟปลดเข็มขัดนิรภัยเอื้อมตัวไปหยิบถุงรองเท้ากีฬาแบรนด์ดังมาให้พี่ฆิต แต่ผู้เป็นพี่กลับอมยิ้มแล้วส่งสายตาพยักเพยิดไปทางถุงที่กราฟถือ


"ของขวัญวันเกิดมึง" ฆิตตอบอย่างยิ้ม

"ต...แต่พี่ให้ผมแล้วไม่ใช่หรอ เอิ่ม...พวกถุงยางนั่นนะ"

"ก็กูเพิ่งรู้วันเกิดมึงกระทันหัน เลยซื้อพวกถุงยางแกล้งมึงไปก่อน ส่วนอันนี้ของขวัญวันเกิดมึงจริงๆ"

"อ่อ...ขอบคุณนะครับพี่ฆิต"


      กราฟรู้สึกดีที่พี่ฆิตยังมีแก่ใจซื้อของขวัญมาให้เป็นพิเศษอีกรอบ เขาใจเต้นตึกตัก เพราะอยากรู้ว่า ของขวัญ คืออะไร เพียงแค่เปิดกล่องมา เขาตกใจเมื่อรองเท้าที่สองตาเพ่งมองอยู่นั้น เป็นรุ่นเดียวกับที่กราฟตั้งใจจะเก็บเงินซื้อพอดี


"เฮ้ย...พี่ฆิต ผมอยากได้คู่นี้พอดีเลย ขอบคุณนะพี่ แต่ที่ผมดูราคามันเกือบเจ็ดพันเลยนะ"

"อืม...แล้วทำไม" ฆิตถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 
"มันไม่แพงไปหน่อยเหรอที่พี่จะซื้อมาเป็นของขวัญให้ผมน่ะ"

"แล้วมึงชอบไหมล่ะ?"

"ผมชอบครับ"

"ขอแค่มึงชอบเท่านั้นก็พอ และไม่ต้องถามอะไรอีก"



     จู่ๆ กราฟก็หน้าร้อนฉ่า เมื่อพี่ฆิตพูดมาแบบนั้น 'ขอแค่มึงชอบเท่านั้นก็พอ' อย่างนั้นน่ะเหรอ?

      ช่างเป็นประโยคสุดแสนธรรมดา แต่ทำไมพอเอ่ยออกมาจากปากคนที่กราฟชอบถึงทำให้หัวใจกราฟฟูฟ่องพองโตได้มากขนาดนี้


     กราฟกลั้นยิ้มและรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่บรรยากาศจะกลายเป็นทุ่งลาเวนเดอร์
 

"แล้วผมจะใส่ได้ไหม? พี่รู้ขนาดเท้าผมเหรอ?"


"มึงจำครั้งที่มึงมาดื่มเหล้าห้องกูได้ไหม? กูได้ยินพวกมึงคุยกันเรื่องรองเท้า และมึงก็สาธยายบอกเพื่อนมึงว่าชอบรุ่นไหน ไซส์อะไร กูก็เลยจำไว้ จากนั้น กูทั้งถามเพื่อน ค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตด้วยว่า รองเท้ารุ่นที่มึงอยากได้มีวางขายที่สาขาไหนบ้าง กูก็เลยตามหามาให้มึงจนได้"

 
"โห...ขอบคุณมากๆนะพี่" กราฟยิ้มแก้มปริและรู้สึกซาบซึ้งมากๆที่ได้เห็นความพยายามของพี่ฆิต
 

"อืม..."

"เอ้ะ...ไหนว่าเป็นคนไม่โรแมนติก ทั้งจดจำรายละเอียดและแอบไปหาซื้อรองเท้าที่ผมอยากได้มาเซอร์ไพร์ส สำหรับผมเขาเรียกว่าโรแมนติกนะ"

"อะ...อ้าวเหรอ? เอ่อะ...ไม่รู้สิ....กูเห็นว่ามึงอยากได้ ก็เลยซื้อให้  มันโรแมนติกตรงไหนวะ" ฆิตตอบหน้าตาย

"โอเคๆ ไม่โรแมนติกก็ไม่โรแมนติกครับ" 


      กราฟเออออและไม่อยากต่อความ แค่นี้ หัวใจกราฟก็รับความสุขไม่หวาด ไม่ไหวแล้ว


      ฟากฆิตเห็นกราฟยิ้มไม่หุบ สายตาเด็กหนุ่มก็เอาแต่พินิจมองรองเท้าคู่ใหม่ บ้างก็หยิบมันขึ้นมาลูบคลำ ทำให้ฆิตอดยิ้มกับท่าทางเหล่านั้นไม่ได้


      ถึงแม้ว่าทั้งสองจะคบกันแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนว่ากราฟและฆิตเองก็ไม่ได้มีการกระทำที่หวานใส่กันสักเท่าไหร่ ฆิตจึงอยากย้ำความสัมพันธ์ให้กราฟรู้ว่า เขาจริงจังแค่ไหน...


"กราฟกูจะบอกอะไรให้รู้ไว้อย่าง สำหรับกู 'แฟน' คือสถานะที่ไว้เรียกและบ่งบอกว่าคนๆนั้นสำคัญ ฉะนั้น มึงคงรู้ใช่ไหม? ว่ามึงสำคัญกับกูมากขนาดไหน?"


       เด็กหนุ่มยกมือปิดปากกลั้นยิ้มไว้ เพราะตั้งแต่นั่งมาในรถด้วยกันวันนี้ ทั้งการกระทำและคำพูดจริงใจของพี่ฆิตทำให้กราฟปลื้มใจและซาบซึ้งหลายระลอกจนกราฟมีความสุขมากเกินจนล้นทะลักออกมาแล้ว


     เขาไม่คิดเลยว่าพี่ฆิตจะเป็นผู้ชายที่นิสัยน่ารักขนาดนี้ กราฟดีใจที่ได้พี่ฆิตมาเป็นแฟน แต่เพราะกราฟไม่อยากให้พี่ฆิตได้ใจไปใหญ่ กราฟจึงพูดยียวน เพื่อปกปิดความอายของตัวเอง


"ง่อวว์...พูดจาโคตรหล่ออะ ผมต้องซึ้งและร้องไห้ด้วยไหมวะพี่"


        กราฟแสร้งทำทีหัวเราะอย่างเนียนๆ พร้อมหลบสายตาละมุนของพี่ฆิตที่จ้องมองมา กราฟบอกได้เลยว่า ถ้าใครได้มาเห็นและนั่งใกล้ชิดกันแบบนี้ ต้องมีเขินตัวแตกแน่ๆ


       ถ้าไม่ติดว่า กราฟวางฟอร์มอยู่จะเข้าไปโผกอดแถมจูบคนข้างกายให้เป็นรางวัลสักหน่อยแล้ว


"เฮ้อ! หมดกันความซึ้งของกู" ฆิตทำหน้าเซ็ง เขาอยากจะเอาหัวโขกกับพวงมาลัยรถสักหลายรอบ อุตส่าห์รวบรวมความกล้าพูดจาจริงจังถึงเรื่องรัก แต่ดันเจอแฟนกวนประสาทกลับเสียอย่างนั้น


"ไอ้กราฟ กูถอนคำพูดทันไหมวะ"

"ถอนคำพูดเรื่องอะไรวะพี่" กราฟย้อนถามอย่างสงสัย
 

"เรื่องที่กูเลือกมึงมาเป็นแฟนน่ะ"

"ไม่ได้!! พี่ฆิตพูดแล้วห้ามคืนคำ เราต้องอยู่กวนตีนกันแบบนี้ ห้ามทิ้งกันไปไหน"


"โอ้ย!..พี่เข้าใจแล้วครับ แต่มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย...ไอ้กราฟ หูกูดับแล้วมั้ง"
 

       ฆิตขยี้หูตัวเองทันที ก่อนจะยิ้มขำเมื่อนึกถึงอนาคตของทั้งคู่ มันก็ดีที่ทั้งสองสมหวังในความรัก แต่ดูจากรูปการณ์แล้ว คงน่าจะทั้งรัก ทั้งกัดกันตลอดการคบหาดูใจกันแน่ๆ...


      และกว่าจะถึงร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ ซีฟู้ดส์ ที่กราฟนัดกับเพื่อนไว้ ก็ใช้เวลานานจนพวกท็อปและพลกินนำหน้าไปสักพักแล้ว 


      พลและท็อปที่เหลือบเห็นคนทั้งสองจึงโบกไม้โบกมือเรียก แต่สายตามิวายจ้องมองกราฟตาไม่กระพริบ


     แม้ฆิตและกราฟจะไม่ได้เดินจับมือกระหนุง กระหนิงกันเข้ามา แต่การเดินเคียงบ่าเคียงไหล่และส่งสายตาหวานฉ่ำมองกัน แสงออร่าของคนมีความรักก็พุ่งพล่านลอยออกมาจนคนที่นั่งมองจับสังเกตได้และแอบอิจฉาไม่น้อย


     เมื่อพี่ฆิตและกราฟทิ้งตัวลงนั่งได้ไม่นาน ฟากท็อปและพลมองหน้ากันยิ้มๆ ก่อนจะกระซิบกระซาบกันเสร็จ ก็หันกลับมาจดจ้องคนตรงข้าม


"พวกมึงยิ้มอะไรกันวะ" กราฟรู้สึกแก้มร้อนๆเมื่อเห็นรอยยิ้มล้อเลียนของเพื่อน และกราฟมั่นใจได้ว่า มันชักไม่ชอบมาพากลซะแล้ว
 

"มึงไม่คิดจะแนะนำคนข้างๆให้พวกกูรู้จักหน่อยเหรอวะ?" พลเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมาทันที



 

****1.1****

ขอบคุณคนอ่านและคนคอมเมนท์จ้า

[kun]

โรแมนติกเลยแระ พี่ฆิตหวานอะไรขนาดนี้ กราฟตลกกลบเกลื่อน อิอิ เปิดตัวแล้วพี่ฆิตกับกราฟ รออีกคู่เปิดตัวอย่างทางการ

[yowyow]

 

[rinyriny]

ตอนที่ 12 มีความสุข (2)




"นะ...แนะนำอะไรวะ พะ...พวกมึงก็รู้จักพี่ฆิตกันอยู่แล้ว" กราฟตอบอึกอัก แต่ในใจนี่เต้นตึกตักจนกลัวทะลุออกมาจากอก


"กราฟอย่าเสียมารยาทสิครับ แนะนำพี่ให้เพื่อนๆรู้จักหน่อยสิ" ฆิตแอบเห็นสายตาของท็อปและพลก็รู้ความหมาย เขาไหลตามน้ำทันที


"ได้ครับ ผมขอแนะนำว่าผู้ชายข้างผมคนนี้ชื่อพี่ฆิต พอใจพวกท่านทั้งหลายรึยังครับ?" กราฟตอบยียวนกึ่งประชด


"ไม่พอใจ เพราะยังไม่ได้แนะนำสถานะเลยครับ" ท็อปบอก

"รุ่นพี่ไงครับ คุณท็อป"


       อันที่จริง เรื่องการคบกันของทั้งคู่ กราฟไม่ได้ต้องการเก็บเป็นความลับอะไร เพียงแต่ยังไม่พร้อมจะบอกเพื่อนตอนนี้ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนเขาเป็นอย่างไร
 

"จริงเหรอครับ?" ท็อปถามย้ำเพื่อความมั่นใจ พลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ฆิตแล้วพูดขึ้น


"ถ้างั้นก็ดี เอ่อะ...พี่ฆิตครับ พอดีผมเห็นกลุ่มเด็กมหาฯลัยข้างหลังพี่ฆิต เขาจ้องมองพี่ตั้งแต่เดินเข้าร้านมาแล้ว ดูท่าแล้วคงสนใจพี่พอสมควร พี่ฆิตจะลองบริหารเสน่ห์ดูไหมครับ?"


      แค่มองตาก็รู้ใจเพื่อน  ท็อปนึกสนุกจึงอยากแกล้งคนปากแข็งดูสักหน่อย ประจวบเหมาะกับแก็งค์เด็กมหาฯลัยมองพี่ฆิตจริงๆ จึงเข้าทางพอดี


"จริงด้วยว่ะ ไอ้ท็อป" พลเสริม


      พี่ฆิตไม่รู้ว่าท็อปพูดจริงหรือพูดเล่นจึงหันไปดู ด้านกราฟก็มองตามด้วยความอยากรู้


       เป็นจริงตามที่ท็อปว่า ซึ่งเด็กกลุ่มนั้นมองพี่ฆิตตาวาวเลย...กราฟเพิ่งรู้ว่าพี่ฆิตเสน่ห์แรงกับพวกเด็กอายุน้อยจริงๆเลย ให้ตายเถอะ...


"จะดีหรือท็อป?" ฆิตเหลือบมองกราฟและยิ้มกรุ้มกริ่ม

"พี่ฆิตเดินไป ผมว่าได้เบอร์กลับมาแน่นอน" พลพูดทำหน้าจริงจัง


"ก็น่าสนนะ" ฆิตพูดจบก็ลุกพรวด ฟากกราฟใจกระตุกวูบหนึ่ง และด้วยความโมโหคนที่เพิ่งตกลงคบกันก็เริ่มออกลาย


      ทันใดนั้นเอง...กราฟดึงชายเสื้อพี่ฆิตอย่างแรง จนเขาต้องนั่งลงตามเดิม
 

"พี่ฆิตจะไปขอเบอร์เด็กนั่นหรือวะ ผมเป็นแฟนพี่แล้วนะเว้ย ทำอย่างนี้ได้ไงวะ"


!!!


       สิ้นเสียงกราฟ ทั้งท็อปและพลก็ประสานเสียงโห่ร้องแซวซะยกใหญ่
 

"โว้ววว...ฮู้ววววว์"

"เอ้ะ...กูได้ยินไม่ค่อยถนัดเลย เป็นอะไรกันนะ" ท็อปกวนเพื่อน


"นั่นสิ กูได้ยินอะไรแว่วๆว่าแฟนใช่ไหมนะ เอ้ะ! หรือกูฟังผิดวะท็อป"


"ไม่แน่ใจว่ะ ต้องถามเจ้าตัว ว่าเมื่อกี้หลุดพูดอะไรออกมา"


       กราฟนั่งมองหน้าเพื่อนสองคนที่รวมหัวทำงานกันเป็นทีม ฟากฆิตกลั้นขำจนปวดกรามแทบแย่ ก่อนจะสะกิดไหล่กราฟยิกๆ
 
"เพื่อนถามอยู่นะกราฟ ไม่ตอบหน่อยหรือ?"



      กราฟถลึงตาใส่พี่ฆิตอย่างขัดใจ เป็นแฟนกันแท้ๆ แต่ไม่คิดปกป้อง กลับรวมหัวแกล้งกราฟจนอายม้วนต้วน หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้ว


"เออ...พวกมึงแกล้งกูสนุกนักใช่ไหม? กูไม่น่าเสียรู้พวกมึงเลย กูเป็นแฟนกับพี่ฆิต ได้คำตอบแล้วพอใจรึยัง?"

"ฮ่าๆ พอใจแล้ว กูรู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้แกล้งมึงเลยว่ะ เมื่อกี้ หน้ามึงเหวอแดกมากอะ ไอ้กราฟ ตอนที่พี่ฆิตลุกขึ้นน่ะ" พลว่า ก่อนจะหัวเราะจนท้องแข็ง

      นี่แหละ คือ สาเหตุที่กราฟไม่อยากบอก กราฟนั่งหน้ามุ่ย พอหันไปทางพี่ฆิตก็เห็นยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวอย่างน่าหมั่นไส้

"ยิ้มอะไรวะพี่ฆิต"


      ฆิตกระเถิบตัวเข้าไปใกล้กราฟมากขึ้น ก่อนจะพูดไม่เต็มเสียงนัก

"อยากรู้จริงๆหรือ? คือ ตอนแรกกูคิดว่าเอามึงมาเป็นแฟนคงปวดหัวน่าดู แต่กูเพิ่งรู้ว่าคิดผิดไป"

 

      ฆิตเงียบก่อนกอดคอคนข้างกายและกระซิบริมหู

"เพราะตอนนี้ กูโคตรมีความสุขเลย ขอบคุณที่คบกันนะ น้องกราฟ"

      กราฟกำลังจะด่ากลบความอาย แต่พี่ฆิตใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากราวกับให้หยุดพูด

"อ้อ...กูขอบอกก่อนที่มึงจะเก็บเอาไปคิดมาก ที่กูลุกน่ะ ไม่ได้จะไปหาใครทั้งนั้น มันเป็นจังหวะที่กูจะลุกไปตักของซีฟู้ดส์มาให้มึง แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นของดีเสียก่อน โอ้ย...ดีใจจัง มีคนหวงด้วย"

     ได้ยินคำตอบ กราฟเม้มปากแน่นเงียบสนิท เพราะเวลานี้ กราฟโดนรุม ทั้งท็อปและพลก็แซวกราฟไม่หยุด จนกราฟไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหนแล้ว กราฟชี้หน้าคาดโทษเพื่อนสนิททั้งสอง


     เด็กหนุ่มเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ฝากไว้ก่อนเถอะ...ไอ้พวกเพื่อนกวนตีน...รอกราฟอัพเลเวลความฉลาดได้เมื่อไหร่? ทั้งไอ้พลและไอ้ท็อปโดนเล่นกลับแน่ๆ...



     ช่างเป็นวันที่คุ้มค่าจริงๆ เพราะหลังจากที่ทุกคนอิ่มหมีพีมันจากอาหารทะเลกันจนพุงกางแล้ว พี่ฆิตก็หาข้ออ้างสังสรรค์ด้วยการชวนเพื่อนๆกราฟฉลองการคบกันของทั้งคู่

      ตอนนี้ ทุกคนจึงมาเพลินกันต่อที่ห้องของฆิตอีกเช่นเคย...


      ท็อปและพลจัดแจงที่นั่งดื่มให้เรียบร้อย ส่วนกราฟเตรียมน้ำแข็งในห้องครัว ขณะที่กราฟเทน้ำแข็งใส่ถังเซรามิกอยู่ จู่ๆ มีมือหนาวางทาบลงบนมือเด็กหนุ่ม ทำให้ทั้งสองปะทะสายตากันพอดี กราฟชักมือกลับและหลุบสายตาลงต่ำ
 

"เขินที่กูแอบจับมือหรือ?"

"ผะ...ผมไม่ได้เขินที่พี่จับมือ แต่ผมเขินเพราะสายตาพี่ต่างหาก" กราฟตอบตรงๆ เพราะเขารู้สึกอย่างไรก็พูดไปอย่างนั้น

"หึๆ สายตาของคนเป็นแฟนมองกันน่ะหรือ?" ฆิตไม่พูดอย่างเดียว แต่กลับเลื่อนใบหน้าไปหากราฟใกล้ๆ

"สายตาของคนหื่นน่ะสิไม่ว่า"

"ฮ่าๆ หื่นที่ไหนกัน กูออกจะเป็นคนเจี๋ยมเจี้ยม"

"หึๆ แน่ใจ"


     ไม่ทันให้ฆิตได้เตรียมตัว กราฟเคลื่อนใบหน้าเข้าไปจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดใส่ ฟากฆิตขยับมาใกล้และหลับตาลงด้วยความหวังว่าแฟนคงอยากแสดงความรัก

      แต่ผิดคาดเพราะ...


"พี่หลับตาทำไมวะ"

      ฆิตลืมตามองกราฟที่กลั้นหัวเราะอยู่


"เอ่อะ..เอ่อ...มึงไม่ได้จะ...จูบ...กูหรือ?"

"เปล่านี่ ผมแค่อยากมองหน้าแฟนใกล้ๆเท่านั้นเอง ไหนใครบอกว่าไม่หื่น คิดเรื่องอะไรเนี่ย...ทะลึ่งว่ะพี่ ผมไปหาเพื่อนก่อนนะ" ว่าจบกราฟหัวเราะอย่างสะใจที่อย่างน้อยก็ได้เอาคืนพี่ฆิต หลังจากที่ไม่ยอมปกป้องแฟนช่วงอาหารมื้อเย็นที่ผ่านมา

      ด้านฆิตหัวเราะเยาะตัวเอง ก่อนพึมพำ

"แฟนกูใช้ได้นะเนี่ย"

       ผ่านไปชั่วโมงเศษๆ ที่ทุกคนเฮฮากันอย่างอารมณ์ดี จู่ๆก็มีคนมากดกริ่งหน้าประตู ทุกคนดูหน้าตาเหรอหราพอสมควร เพราะไม่รู้ว่าใครมายามดึกดื่นแบบนี้

       ฆิตเป็นฝ่ายลุกไปเปิดประตู แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"พ..พี่ฆีน"

"อ้าว มีแขกหรือ?" ฆีนถามสีหน้าเรียบเฉย
 

"ไม่ใช่แขกที่ไหนหรอก ก็พวกกราฟนั่นล่ะ พี่จะมานั่งรวมวงด้วยไหม? เอ่อ...แต่มีท็อปด้วยนะ" ฆิตบอกอย่างกลัวๆว่า ถ้าทั้งสองเจอหน้ากันแล้วจะทะเลาะกันอีก เพราะฆิตไม่รู้เรื่องที่ทั้งสองคบกันแล้ว

..................................

[yowyow]

 

[iceman555]

 

[warin]

ขอบคุณค่ะ

[mild-dy]

 

[kun]

พี่ฆิตไม่ต้องห่วงไป พี่ฆีนนำพี่ไปหลายขุมแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วเมื่อไรพี่ฆิตจะตามทันล่ะ อิอิ น้องกราฟคืนนี้เสร็จแน่ คิกๆๆ