หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[EoBen]

เจมมันร้าย แต่ด่าไม่สุด

ยังไงก็ไม่เข้าค้างศิอยู่ดี

ไม่รู้ทำไม รู้สึกไอ้สองคนนี้มันพอกันเลย


อีกคนเอาแต่ใจถ้าอยากได้ต้องได้ อีกคนโหยหาความรัก อยากยึดติด

จริงๆมันก็หาประโยชน์ร่วมกันแหละ จริงๆถ้ามองข้ามเรื่องบางเรื่องไป ก็เหมาะกันดี

แต่อาจจะตีกันบ่อยหน่อย เนี่ยแหละ

[Pakeleiei]

คุณศิอ่ะรักเจมจริง
แต่คนรอบข้างนิสิ น่าระแวงงง

[bellvee]

ตอนนี้บอกไม่ถูกว่าควรจะเข้าข้างใครค่ะ แอบร้ายทั้งคู่เลย
เจมกำลังจะใช่ศิเพื่อลืมแซคเป็นครั้งที่สอง ซึ่งถ้าศิรู้เราว่าเละแน่ๆ
ส่วนคุณศิก็ทำเหมือนจะรักเจม แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เรากังวล
กลายเป็นว่าเด็กขาดความอบอุ่นอย่างเจมแค่อยากได้ที่พึ่งพิง คนที่ให้ความสำคัญ
คุณศิก็เอาแต่ใจอยากได้เจมก็ต้องได้ เราเลยรู้สึกว่ามันหน่วงอ่ะค่ะ ฮือออออ TT

[toou]

พอกันทั้งคู่ มีอะไรให้ค้นหาบวกระแวงด้วยกันทั้งคู่ โอ้วววววว
ลุ้นต่อไปค่าาาาา
แต่แอบชอบความโหดของคุณศินะ อิอิ

[paenggiz]

เจมเอ้ยย ลืมพี่แซคเถอะลูกกกก

[Pamaipraewa]

  แซค มีก่งมีกอดเดี๋ยวฟ้องพี่ธาม

ไม่รู้จะยังไงดี ชอบน้องเจมแต่จริงๆมองอีกฝั่งศิก็น่าเห็นใจที่โดนมองเป็นแค่ที่พักพิง

เรื่องนี้อ่านแล้วกร๊าวมาก ตัวละครมีความเซ็กซี่ทุกตัว

[BloodyBlue]

ถ้านี่เป็นศิคงรู้สึกแย่นิดๆนะ ถ้าเจมยังคิดแบบนี้กับแซคอยู่ คือแคร์แซคมากทุกอย่าง เริ่มสงสารศิทั้งๆที่เริ่มจริงใจแล้ว แต่เจมยังอะยังคิดว่าเป็นตัวสำรอง เหมือนถ้าแซคมาก็พร้อมจะไปตลอดเสลา /// คุณเวสต์ค่ะ

[minkey]

ไม่รู้จะสงสารใครเลย
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ไม่อยากให้น้องเจมใช้คุณศิเผื่อลืมคนรักแรกไรงี้อ่ะ
หรือจริงก็รักกันทั้งคู่ แต่ซึนงี้ น้องเจมก็ฝังใจก่ะรักแรกมากงี้

ข้ามไปวันพุธเลยได้ไหมคะ
 

[mystery Y]

เลี้ยงเด็กเหรอเจม?

[zabzebra]

สงสารคุณศิ
อยากให้เจมตัดใจขาดจากแซคได้สักที
ต้องพึ่งพี่ธามเสียแล้วกระมังคะ ฮือออออ

[labelle]

ศิฑาไม่หลอกใช่ไหม จริงจังใช่ไหม สงสารเจมนะ

เจมน่าสงสาร แต่ก็ฝังใจเกินไป เจมต้องหลุดจากแซคให้ได้ก่อนนะ ไม่งั้นก็สุขไม่จริงสักที

แซคกับจิ๊บคือห่วงมาก เพราะเป็นเด็กน้อยของพี่ๆ เสมอ

[bpyt]

เอาาใจช่วยเจมให้เจอรักแท้จริงๆ สักทีกับการวางเดิมพันครั้งนี้

[little_munoi]

ศิ มันมาถูกที่ถูกเวลาจิงๆ

[lizzii]

คนอ่านนี่แหละที่ต้องตั้งการ์ดระวัง ไม่รู้จะดราม่าเมื่อไหร่ 555555

[mild-dy]

 

[therappizdrum]

เจมมี่สายมาโซนี่คะ!!!!!!!

นั่มันfifty shadeแล้ววววว กร๊ากกก

[PrimYJ]

 

[Freja]

เรามองไปว่าเจมสับสนกับคำว่ารักกับใคร่   
ความที่ตัวเองรู้สึกเหงาเจมเอาความใคร่เข้ามาเติมเต็ม
แต่เพราะว่าความใคร่มันอิ่มกายแต่มันเติมความรักในใจไม่ได้
เพราะสิ่งที่เจมหาไม่ใช่แค่ทางกายแต่เป็นที่ใจด้วย
มองไปเหมือนเจมหา*บ้าน*สำหรับหัวใจตัวเอง
กับแซคนี่รักแรกที่ไม่สมหวัง  มีความรู้สึกดีๆเหลืออยู่มากมาย
จนบางทีเหมือนเจมใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยว รู้ทั้งรู้ว่าไม่สมหวัง
ไม่ได้หวังไปมากกว่าได้รักแซคหรอก
เพราะลึกๆก็รู้ว่าแซครักเมียขนาดไหน

ณ ตอนนี้เรามองศิว่านางไม่ได้โกหกนะ
บอกตรงๆอยากได้ก็เอา
ไม่ได้หยอดคำหวานล่อเจม
ศิพยายามสานให้มีความสัมพันธ์ด้านอื่นมากกว่าความใคร่อย่างเดียว
ยังไม่ได้ชอบศิกับเจมเหมือนคู่อื่นๆของคุณเวสต์
ประมาณรอดูพฤติกรรมว่าจะไปต่อยังไง

น้องของศิถ้าโดนเก็บก็น่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลเมียเก่าศิไหม?
ทายาทรุ่นที่3จากพ่อศิก็มีน้องปุณณ์คนเดียว

[ชินจังไม่กินหัวหอม]

พอกันทั้ง 2 คน

[itsgonnabeme]

โอ๊ยชอบมาก คือชอบสองคนนี้มากจริงๆ
หวังว่าคุณศิจะทำสำเร็จนะคะ

มันจะแปลกอะไรถ้าเราจะลืมรักครั้งแรกที่เจ็บปวดได้ หลังจากที่เรามีรักครั้งใหม่ที่เป็นของเราจริงๆ

เราไม่รู้สึกว่าเจมหลอกคุณศิ
เราคิดว่าเจมหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลยต้องไขว่คว้าไว้

ซึ่งถ้าคุณศิถูกใจเจมจริงๆ
มันก็เป็นการดีแล้วที่ทั้งคู่จะกลับมาเจอกัน

ขอแค่ซื่อสัตย์กับหัวใจก็พอ

#ทีมคุณศิ #แม่ยกน้องเจม
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

[Snowermyhae]

เอาน้องปุณณ์   

[Tatangth]

คุณศิไม่ได้จะเล่นเกมอะไรกับยัยเจมใช่มั้ยคะ
ยัยเจมนี่ก็เริ่มใจอ่อนละสิ

[beerby-witch]

เขารักกันใช่มั้ยคะคุณเราดูไม่ออกเลย 

[-west-]

CH.8 ฺBeside Me 
Sitha





เจเรมี่แปลกไปจากทุกวัน
ทั้งสีหน้า น้ำเสียง และการกระทำ ทุกอย่างคล้ายเป็นสิ่งที่เขาปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อให้ผมเชื่อแบบนั้น ผิดก็ตรงที่ไม่มีอะไรเป็นหลังฐานยืนยันว่าเขาแปลกไปจริงๆ ไม่ใช่สิ่งที่ผมกังวลไปเอง

ดังนั้นเมื่อคืนผมถึงหยุดเรื่องอย่างว่าเพื่อเรียนรู้หัวใจของอีกฝ่ายด้วยการนอนก่ายกอดกันจนผล็อยหลับ และชัดเจนว่าเมื่อเราได้นอนคุยกันที่แปลว่าคุยจริงๆ เจ้าของร้านอาหารก็สงบลงอย่างเหลือเชื่อ สัปดาห์หน้าผมไม่อยู่ เราคุยกันเรื่องของฝาก เรื่องที่เที่ยวในจังหวัดที่ผมจะไป หลากหลายสะระตะ กระทั่งเจเรมี่เงียบเสียง เหลือเพียงลมหายใจเข้าออกที่ขับเคลื่อนอย่างสม่ำเสมอในรัตติกาล กระทั่งแสงของวันใหม่มาเยือน

จากคืนนั้นที่เผลอใช้อารมณ์ชั่ววูบไปเพียงเพราะถูกหักเหลี่ยม เมื่อห่างกันอีกทีผมก็หวนนึกถึงคืนวันที่เคยมีเจเรมี่อยู่ข้างกาย โมงยามที่เราปลดเปลื้องทุกสิ่งอย่างไว้เบื้องหลัง เขาที่กระตือรือร้นในความรัก ส่วนผมที่ยังสวมวิญญาณผู้ล่าอย่างหิวกระหาย ความต้องการในวัยที่ร่างกายแตกหนุ่มไม่เคยเติมเต็มความรู้สึก กระทั่งวันที่เจอเจเรมี่ และเขาที่ทำทีเหมือนรักผมหมดหัวใจ

ใช่...เพราะเขารักผมหมดหัวใจใจเวลานั้น ถึงต้องพูดประโยคว่า ไปซะ..แล้วอย่ากลับมาอีก

เจเรมี่ในเวลานั้นไม่ประสา เขาเชื่อฟังผมทุกถ้อยคำ เดินตามเป็นลูกเป็ดติดแม่ เป็นเด็กดีแบบที่ผมไม่เคยนึกว่าเขาเคยมีความรักมาก่อน รักครั้งนั้นสำคัญและยิ่งใหญ่กับเจ้าตัวตั้งแต่ก่อนเริ่มกับผม จวบจนเราเลิกรา และกลับมาหาเขาอีกครั้งรักนั่นก็ยังอยู่ ครั้งแรกที่ได้ยินคำสารภาพผมรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ความเสียใจนั่นแสดงออกมาในแง่มุมของสัตว์ร้าย เขาควรเป็นของผม สมบัติของผม ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ ไม่ว่าก่อนหรือหลังที่ผมจะบอกลากับเจเรมี่อย่างเลือดเย็น ก็ควรมีสักเสี้ยวนาทีหนึ่งที่ผมไม่ได้เป็นเพียงตัวแทนของใคร

กระทั่งเย็นวันที่เจตต์ไปส่งเจเรมี่ด้วยสภาพสะบักสะบอมที่ร้านแล้วกลับมาบอกผมว่าเด็กหนุ่มผล็อยหลับในรถและเผลอร้องไห้สะอึกสะอื้น ภาพของเด็กหนุ่มที่ทำทีเป็นไม่รู้สึกรู้สา เย่อหยิ่งจองหองในสายตาผมตอนนั้นพังทลาย คล้ายระลึกได้ว่าเจ้าของสายตาโกรธเคืองตอนนั้นไม่ได้แข็งแกร่งไม่รู้สึกรู้สากับการกระทำของผมอย่างที่แสดงออกมา เจเรมี่ก็แค่คนเหงาที่ทำเป็นเก่ง แค่คนอ่อนแอที่จะเผยให้เห็นธาตุแท้แค่บางช่วงเวลา

ผมกระชับอ้อมแขน วางคางบนศีรษะ ไออุ่นของเจเรมี่อุ่นกว่าคนไหน เขามีกลิ่นของอาหารชวนขม้ำทุกผิวสัมผัสและแอ่งชีพจร ยามสงบเชื่องในอ้อมแขนผม คืนวันที่มีเด็กหนุ่มข้างกายแตกต่างจากคืนวันที่ว้าเหว่ของผมราวนรกสวรรค์ ผมตอบไม่ได้ว่ารักเจเรมี่ที่ตรงไหน ตรงที่เขาไม่เรื่องมาก ไม่จุกจิก ไม่ขี้บ่น พร้อมจะยืนข้างผมเสมอ หรือเพราะโดยรวมแล้วเขาทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
เจตต์บอกว่าถ้าผมต้องการความซื่อสัตย์ เห็นทีผมต้องเอาความรักเข้าแลก

ผมจุมพิตบนศีรษะ นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเมื่อคืนแม้อีกฝ่ายจะร้องขอผมก็หักห้ามไม่ให้ตัวเองทำตามใจและปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นเพียงผิวเผิน ไม่ต่างกับผู้ชายทั่วไปและเซ็กซ์แก้เหงาของเจเรมี่ที่ผ่านมา

เสียงโทรศัพท์สั่นบนโต๊ะไม้โอ๊คขัดเงาข้างเตียงดังขึ้น เรียงผมให้ผละจากคนในอ้อมแขนคว้ากดรับสายด้วยความคุ้นชิน ผมมีเบอร์สี่เบอร์ สองเบอร์ให้เจตต์ถือ หนึ่งเบอร์สำหรับติดต่องาน และอีกเบอร์เป็นเบอร์ส่วนตัวที่น้อยคนนักจะรู้ เบอร์สุดท้ายนั้นมักจะถูกวางไว้ในที่ที่ใกล้มือ ไม่ต้องพิจารณาก็พร้อมสนทนาไม่ว่าปลายสายที่ว่าจะเป็นใครก็ตาม


[ไอ้ศิ วันนี้อยู่บ้านไหม]

“อืม อยู่” ผมตอบเสียงแห้ง ขมวดคิ้วลงเมื่อพยายามนึกว่าเสียงคู่สนทนาเป็นใคร “ไอ้เอื้อ”

[เออ กูมีของจะให้ดู ปุณณ์อยู่ด้วยหรือเปล่า จะซื้อขนมไปให้]

“มีนจะพาไปสวนสัตว์ ที่โรงเรียนมีวรรณกรรมแฮปปี้คุณยีราฟ ต้องพาลูกไปถ่ายรูปกับยีราฟไว้ไปเล่าให้เพื่อนฟังที่โรงเรียน”

[การบ้านเรอะ]

“เออ เสริมสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัว”

[มึงไม่ไปด้วยล่ะ] ปลายสายหยันอย่างคนรู้ทัน ไอ้เอื้อเป็นเพื่อนผมตั้งแต่มัธยม ช่วงมหาวิทยาลัยก็ถูกส่งไปเรียนที่อังกฤษด้วยกัน ที่บ้านมันเป็นข้าราชการตำรวจตั้งแต่รุ่นปู่ ส่วนตัวมันเองเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัว

“อย่ากวนตีน จะเข้ามาเมื่อไหร่ก็มา เย็นๆ อาจจะออกไปหาหลิน”

[เออ ไว้เที่ยงแล้วกัน คิดไว้เลยว่ามึงจะเลี้ยงอะไรกู ของที่เอาไปให้นี่มึงประทับใจแน่]

“เอามาเหอะ” ผมตอบ ก่อนคำรามเสียงต่ำ “อย่าเอาเด็กมาส่งเหมือนคราวที่แล้วก็พอ”

[โอ๊ะ แปลว่าตอนนี้นอนกกเด็กอยู่ใช่ไหม โอเค ไม่กวนแล้ว เชิญมึงฟัดเมียต่อไปเถอะ แล้วเจอกัน]


หลังตัดสาย ผมขยับตัวโอบกอดคนบนเตียงจากทางด้านหลัง จูบเบาๆ ที่หัวไหล่ กลิ่นกายของเจเรมี่เป็นกลิ่นเฉพาะ หอมติดจมูก เวลานอนเขามักจะสวมเสื้อกล้ามตัวเขื่อง แขนลึกกว้างจนเหมือนเปลือยเปล่าไปเกือบครึ่ง ผมไล้มือแทรกเสื้อสีขาว แตะกล้ามเนื้อคนหลับด้วยปลายนิ้ว เมื่อเกิดเสียงคำรามอย่างขัดอกขัดใจก็ชะงักงันชั่งใจว่าจะรบกวนฝันดีของคนหลับดีหรือไม่ สุดท้ายเมื่อเห็นใบหน้ายามนิทราแล้วดูอิ่มเอมกว่าหัวค่ำเมื่อวานผมก็เพียงบรรจงจูบที่หน้าผาก ก่อนผละออกให้เจเรมี่จมอยู่ในฝันหวานต่อไปโดยไม่รบกวน

.

.

“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก”

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าก่อนวงแขนขาวจะโอบมาจากเบื้องหลังและประโยคนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เกิดขึ้นก่อนจะรับรู้ได้ว่าเป็นเจเรมี่ เด็กหนุ่มลูกครึ่งโน้มตัวผ่านโซฟามาจูบข้างแก้มเป็นการทักทายก่อนผละออกเพื่อเดินอ้อมมานั่งข้างกัน กาแฟดำของผมเย็นชืด วางไว้บนโต๊ะกระจก แต่คนมาใหม่กลับยกขึ้นดื่มทั้งที่เหลือเพียงครึ่งแก้วด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้ว่ารสมันกร่อยเกินจะดื่มรับวันใหม่ เรียกได้ว่าเป็นเชฟที่ลิ้นจระเข้ที่สุดเท่าที่เคยรู้จักทีเดียว


“เห็นหลับสบาย เลยไม่อยากกวน”

“วันนี้คุณไปรับปุณณ์หรือเปล่า”

“ไม่ไป” ผมตอบซ้ำอีกครั้งจากเมื่อเช้า แต่สรุปเป็นประโยคสั้นๆ “แม่เจ้าปุณณ์พาไปสวนสัตว์”

“ปุณณ์ชอบเหรอ”

“ไม่รู้สิ ไม่เคยพาไป” ผมเลื่อนสายตาตามปลายนิ้วที่เลื่อนหน้าจอไอแพดเพื่ออ่านข่าว เสียงของแก้วเซรามิคกระทบกับจานรองดังขึ้นเบาๆ เมื่อเหลือบตาขึ้นมองก็พบว่ามันพร่องไปจนเกือบหมด “หิวก็บอกแม่บ้านให้ไปเตรียมมื้อเช้าให้ ปกติฉันดื่มแค่กาแฟเลยไม่มีอะไรให้กิน”

“ผมเข้าไปเล่นในครัวคุณได้หรือเปล่า”

“ได้ แต่ถ้าอยากกินอะไรก็มีแม่บ้านทำให้” ผมย้ำเป็นข้อมูลอีกครั้ง แต่คนถามไม่สนใจ เจเรมี่ลุกจากโซฟาหายเข้าไปในครัว กลับออกมาอีกทีพร้อมขนมปังทาแยมสองแผ่นพร้อมนมอีกหนึ่งกล่อง

“พอมีของสดในครัว ไว้ผมทำมื้อเที่ยงนะ”

“เดี๋ยวมีเพื่อนฉันมาด้วยอีกคน” เป็นคนที่เจเรมี่รู้จัก อันที่จริงแล้วไอ้เอื้อก็เคยเล็งเด็กผมไว้เหมือนกัน ผิดตรงที่ตบมือข้างเดียวไม่ดัง พยายามได้สองวันไม่เห็นวี่แววว่านักเรียนเชฟจะมีปฏิกิริยาก็ยอมล่าถอยไปแต่โดยดี เจเรมี่ไม่ใช่คนเรื่องมากเกี่ยวกับบริบทบนเตียง แต่ถ้าเลือกได้เห็นทีเจ้าตัวจะชอบเป็นฝ่ายถูกกระทำมากกว่า ซึ่งไอ้เอื้อสอบตกข้อนี้ไป “จำเอื้อได้ไหม”

“พี่เอื้อ ตัวเล็กๆ ป้อมๆ น่ะเหรอ”

“อืม มันนั่นแหละ”

“โอเค ผมจะได้คิดเมนูเผื่อ เขาไม่กินเผ็ด จำได้”

ผมพยักหน้า ก่อนเบาะโซฟาจะยวบลงอีกครั้งเมื่อเด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน เขากัดขนมปัง สลับกับดูดนมกล่อง ส่วนสายตาจับจ้องตรงมายังโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้

“นี่นมของปุณณ์” ผมตอบพลางถอนหายใจ แต่คนฟังก็ยังคงดูดต่อไม่สะทกสะท้าน “ปกติกินยี่ห้อนี้เหรอ”

“อะไรก็ได้ ผมไม่เรื่องมาก”

“คราวหน้าถ้าแวะซุปเปอร์จะซื้อมาเผื่อแล้วกัน”

“ยังไงวันนี้ปุณณ์ก็ไม่มาอยู่แล้ว” จริงของเจเรมี่ว่า “ไว้ผมซื้อมาคืนวันหลัง”

“กินไปเถอะ”

ผมใช้ปลายนิ้วจับผมที่ร่วงลงมาจากหนังยางที่เด็กหนุ่มใช้มัดจุกเพื่อทัดหู ตากลมสีอ่อนยังคงมองตรงไปไม่มีแววไหวหวั่น เขายังอยู่ในชุดนอนเหมือนเดิม ชันเข่าทั้งสองข้างบนโซฟาให้กางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นร่นลงมาจนถึงขาอ่อน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงและสีผิวที่สว่างกว่าปกติเกือบเท่าตัว ผมวางมือลงบนผิวนุ่ม ลูบไล้ขึ้นลงจนเกิดเสียงคำรามจากเจ้าของขาเนียน

“เช้านี้ต้องเข้าไปที่ร้านหรือเปล่า”

“ไม่ต้อง” เขาเว้นจังหวะเพื่อหายใจเข้าก่อนเล่า “ผมโทรเช็กของกับพี่กบแล้ว แต่ค่ำๆ ว่าจะเข้าไปสักพัก อู้มากจะโดนไล่ออก”

“หืม เป็นเจ้าของร้านยังโดนไล่ออกกับเขาได้เหมือนกันเรอะ”

“ชื่อผมก็จริงแต่เงินทุนส่วนใหญ่มาจากพี่จิ๊บ ถ้าพูดให้ถูก ผมเป็นแค่หุ้นส่วนหนึ่งในสามเท่านั้นเอง”

“แต่ก็เห็นนายดูแลร้านคนเดียวตลอด”

“พี่ๆ ผมยกเงินก้อนให้ ส่วนผมเป็นคนลงแรง แต่ถึงจะบอกว่ายกให้ ทั้งร้านเป็นของผม ลึกๆ ก็รู้อยู่ดีว่าไม่ใช่ของตัวเองทั้งหมด” เสียงฟังอู้อี้เมื่อเจ้าของปากสีสดเคี้ยวเอาแต่ขนมเต็มปาก “ถ้าปล่อยร้านเจ๊งคงต้องกลับไปเด็กน้อยของพี่จิ๊บอีก ไม่เอาด้วยหรอก”
ผมก้มลงไปจูบที่หัวไหล่เปลือย เด็กหนุ่มลูกครึ่งสะดุ้งตัวเล็กน้อย ตากลมหลุบลงต่ำ ร่างกายของเจเรมี่เกิดปฏิกิริยาง่ายเหลือเกิน เขางอตัวลง ปัดป่ายมือผมไม่ให้ระรานจนหักห้ามอารมณ์ไม่ไหว

“เดี๋ยวเพื่อนจะมาไม่ใช่หรือไง” ผมครางรับ ยอมผละมือมาโอบรอบบ่ากว้างแทน “นี่...หลังจากเลิกกันไป คุณได้นอนกับพี่เอื้ออีกหรือเปล่า”

“ทำไมเรียนฉันว่าศิ แต่เรียกไอ้เอื้อว่าพี่ล่ะ”

“ก็พี่เอื้อเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ส่วนคุณเรียกแทนตัวเองว่าฉัน” ริมฝีปากคนพูดยื่นออกมาเล็กน้อย “เจ้ายศเจ้าอย่าง”

ผมหัวเราะในลำคอกับคำค่อนขอด อาจจะจริงอย่างที่เจเรมี่ว่า ระหว่างผมกับคนอื่นค่อนข้างเว้นระยะห่างไว้พอประมาณ แต่ถ้าเทียบกับทุกคนแล้วกับเด็กนี่ก็เป็นคนรักที่มีระยะห่างน้อยที่สุด และเป็นคนที่ผมต้องการจะใกล้ชิดมากกว่าคนไหนๆ

“กลัวอะไร” ผมถาม มองลึกลงไปในแววตา

“ไม่ได้กลัว” เจเรมี่แย้ง แต่เปี่ยมไปด้วยความสั่นไหว “ผมควรจะรู้จากคุณว่าหลังจากเราเลิกกันคุณติดต่อกับพี่เอื้อลักษณะไหนไม่ใช่เหรอ ไม่รู้สิ ก่อนหน้านี้คุณก็เคยมีเซ็กซ์กับเขา แล้วนี่ยังติดต่อกัน แถมมาหาที่บ้านอีก”

“เรื่องที่ฉันเคยนอนกับมันนั่นก็นานมาแล้ว มันพูดแค่เพราะต้องการดิสเครดิตเท่านั้นเอง”

“เชื่อไหมว่ามันได้ผล” เขาเหลือบตามองผม ก่อนหันกลับไปที่จอโทรทัศน์อีกครั้ง “ผมแทบบ้าที่รู้ว่าคุณสองคนไม่ใช่แค่เพื่อนกัน ซ้ำร้ายยังต้องมารู้จากคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนตัวเองอีก”

“ตั้งแต่มัธยม ไม่เอาน่า ใครๆ ก็มีช่วงอยากรู้อยากลองกันทั้งนั้น หลังจากที่ต่างคนต่างมีแฟนกันไปก็ไม่ข้องแวะกันแบบนั้นอีกเลย จะใส่ใจทำไม ฉันต่างหากที่ต้องกังวล มันจ้องจะงาบนายตลอดเวลา”

เพราะเจเรมี่มีหน้าตาที่สวรรค์ปั้นให้ มีรูปร่างที่สวยงาม ไหนจะนิสัยตรงไปตรงมา ผมกับไอ้เอื้อก็มีรสนิยมชอบคนนิสัยคล้ายกันเสียด้วย ดังนั้นแม้ว่าเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่อยู่ที่ไทย ทันทีที่เจอเจเรมี่เราก็พุ่งเข้าใส่โดยไม่ลดราวาศอก ผมเป็นต่อหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือไอ้เอื้อมันมีโอกาสได้เจอเจเรมี่หลังผมไปหนึ่งวันเต็มๆ

เขายื่นปากแทนคำเถียง และผมก็จัดการงับด้วยฟันเรียงของตัวเองเชิงหยอกล้อ ก่อนเสียงกระแอมไอดังขึ้นขัดจังหวะ เมื่อปรายหางตาไปยังแหล่งกำเนิดก็เห็นคนสนิทกระชับเสื้อสูทสีดำสนิทของตัวเองหน้าประตู แววตาคู่นั้นหลุบลงต่ำอย่างคนรู้งาน

“คุณเอื้อโทรมาครับ”

“มันว่าไง”

“บอกว่าจะเข้ามาก่อนเที่ยงสักชั่วโมง”

ผมเหลือบตามองนาฬิกา ถึงเวลาไล่เด็กในอ้อมแขนให้ไปอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้ “ขึ้นไปจัดการตัวเองเสีย แล้วค่อยลงมาทำครัว”

“ผมไม่อยากหัวเหม็นไปทั้งวัน ทำกับข้าวเสร็จแล้วค่อยไปอาบ”

“ไม่ได้” ผมดุ ไล่เรียงสายตาตั้งแต่หัวยุ่งๆ จรดปลายเท้า เจเรมี่อยู่ในชุดที่ล่อแหลมเกินไป ถ้าไอ้เอื้อมาเห็นในสภาพนี้ไม่ดีแน่ “อย่าดื้อ”

“ทำไมต้องสั่งไปเสียทุกเรื่อง”

“ทำไมต้องขัดไปเสียทุกเรื่อง” เมื่อโดนย้อนคู่สนทนาก็คำรามในลำคอ บางทีผมก็ชอบที่เขาดื้อดึงเหมือนลูกแมวจอมพยศ และทุกครั้งที่ปราบพยศได้ก็เก็บมันเป็นความภาคภูมิใจเล็กๆ ที่ยากจะอธิบาย

เจเรมี่เดินปึงปัง หายขึ้นไปชั้นบน โดยมีสายตาของผมไล่หลังไม่ห่าง เจตต์กระแอมไออีกครั้งเพื่อเรียกให้ละสายตาแล้วพูดธุระส่วนตัว “ผมมีเรื่องจะแจ้งคุณศิอีกเรื่อง”

“ว่ามา”

“ลลดากับมาร์ที่ดูแลเรื่องหุ้นของคุณสินรู้จักกัน”

ผมจรดปลายนิ้วลงบนริมฝีปาก ลูบไปมาพลางพิเคราะห์พิจารณา “ไซด์ไลน์จะไปรู้จักกับมาร์ได้ยังไง”

“มาร์ชื่อนัชชาครับ” เจตต์ตอบ เว้นจังหวะครู่หนึ่งก่อนรายงานข้อมูลที่ให้สืบหา “นัชชาเป็นพี่สาวต่างแม่ของลลดา ทั้งสองคนไม่ค่อยลงรอยกัน หลังจากพ่อเสียชีวิต นัชชาก็ออกจากบ้านไม่ติดต่อใครอีก ทิ้งให้ลลดาหาเงินเลี้ยงครอบครัวด้วยตัวเอง ทุกครั้งที่กรอกประวัติส่วนตัวนัชชาจะบอกว่าตัวเองเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่น้อง”

“ใช้นามสกุลเดียวกันกับหลินหรือเปล่า”

“เปล่าครับ นัชใช้นามสกุลแม่ตั้งแต่แรก ส่วนแม่จริงๆ ตายไปนานแล้ว ผู้กองบอกว่าตามสำนวนเป็นอุบัติเหตุ แต่เจ้าตัวยืนยันว่าแม่ของหลินเป็นฆาตรกร”

“เป็นเรื่องบังเอิญที่ฟังดูประหลาด”

สมมติฐานที่ว่ามาร์ หรือนัชชาจะยุให้สินโอนหุ้นที่มีให้หลินมีความเป็นไปได้มากกว่านี้ถ้าทั้งสองไม่มีทีท่าว่าเกลียดกันถึงขั้นยอมให้น้องสาวต่างมารดาทำไซด์ไลน์ทั้งที่คนพี่ก็มีหน้าที่การงานดี

ถ้าไม่พูดว่าใจดำ ก็ไม่รู้ว่าควรใช้คำว่าอะไร

ขณะเดียวกันก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าหากนัชชารู้แน่ชัดว่าแม่ของหลินเป็นคนฆ่าแม่ตัวเองแล้ว ที่ปล่อยให้น้องตัวเองทำงานเป็นไซด์ไลน์นั่นก็สาสมกันดี


“อ้อ ที่วันนี้ไอ้เอื้อจะเข้ามาหา มันบอกว่ามีหลักฐานเพิ่มเติม ไม่รู้ว่าเรื่องเดียวกันหรือเปล่า”

“ไม่น่าใช่เรื่องนี้ครับ เรื่องนี้นักสืบเอกชนที่คุณศิว่าจ้างไปสืบมาได้”

“ทางตำรวจคงได้ข้อมูลอะไรบ้าง” ผมหมายถึงเรื่องที่ฝากผีฝากไข้ไว้กับเพื่อนสนิท ไอ้เอื้อกลับมาไม่กี่เดือนก็สอบทนาย ส่วนที่ให้ช่วยติดตามเรื่องคดีนั่นก็อาศัยบารมีของพ่อมันทำแบบลับๆ เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบเรื่องการตายของศุภสินปิดคดีว่าเป็นอุบัติเหตุภายในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ ครั้นจะให้พ่อไอ้เอื้อออกหน้าสั่งรื้อคดีใหม่กลับได้รับคำตอบว่าเรื่องจบไปแล้ว รื้อคดีก็เสียเวลาเปล่า

ในประโยคนั้น และแววตาที่สื่อกลับมาแฝงความนัยบางอย่างที่ว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น เพื่อนสนิทกระซิบให้ฟังว่าพอจะมีลู่ทางให้ผมไขความลับได้บ้าง แต่บทลงโทษต้องใช้มือที่มองไม่เห็นเป็นตัวการ ระหว่างนี้พ่อมันจะคอยสอดส่องให้อีกแรง


“คุณศิจะทำยังไงต่อไปครับ”

“เดี๋ยวจิ๊กซอว์ก็ค่อยๆ ต่อตามเวลาของมัน”

“ถ้าสืบจนแน่ใจแล้วว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ จะให้คุณมีนช่วยหรือเปล่าครับ”

“ไม่รู้สิ” เอนศีรษะไปมา ได้ยินเสียงกระดูกลั่นกร๊อบ “ยังไม่ได้คิดเหมือนกัน ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากรบกวนให้เป็นหนี้บุญคุณกันอีก”

คู่สนทนารับคำ โดยลำดับแล้วเจตต์สนิทสนมกับศุภสินมากกว่าผม เจ้านั่นอยู่ไทยมาตลอด เป็นคนอารมณ์ดี ใจปล้ำ ช่วงที่เข้าวัยรุ่นเป็นคู่หูถึงไหนถึงกันกับเจตต์ จนเมื่อผมกลับมาแต่งงาน รับตำแหน่งเจ้าของบริษัทตามที่พ่อมอบหมาย น้องชายก็ออกตัวว่าไม่ต้องการคนติดตามอีกต่อไป

เราต่างรู้ดีว่าเจตต์เป็นคนที่ไว้ใจได้ ดังนั้นศุภสินถึงยกทั้งเพื่อนทั้งลูกน้องของตัวเองให้คอยดูแลผม มันว่าตัวเองสำมะเลเทเมาไปวันๆ เป็นมิตร รักอิสระ ไม่มีผลประโยชน์กับใคร ผิดกับผมที่ศัตรูเต็มบ้านเมือง

ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่ามันมีค่าหัวมากเท่าไหร่ ผมคงไม่เอาเจตต์มาปกป้องตัวเองแน่


“เจตต์ก็อยู่เหรอ” เสียงของคนที่หายไปร่วมสิบนาทีดังขึ้น เจเรมี่ใช้เวลาอาบน้ำเร็วกว่าปกติ และเดาได้ไม่ยากว่าเพราะอะไร เขาสวมเสื้อยืดคอวีสีขาวของผม ส่วนกางเกงเป็นยางยืดขาสั้น ปรับเชือกให้เข้ากับขนาดเอวได้พอดี  “กินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ ว่าจะทำ  Meatloaf ผมเห็นเนื้อบดในตู้เย็น”

“ไม่เป็นไรครับ”

“สักหน่อยเถอะ” ผมชวนซ้ำ ดึงข้อศอกเจเรมี่ให้ขยับเข้าใกล้ เส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มถูกรวบไว้ด้วยหนังยางเส้นเดียว เป็นกระจุกเล็กๆ ความยาวจากรอยมัดไม่ถึง 5 เซนติเมตร มองแล้วน่ารักดี “เจ้านี่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาจากอังกฤษ”

“เดี๋ยวผมแบ่งใส่จานไปให้ก็ได้” เจเรมี่ไหวไหล่ และดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเจตต์เอ่ยขอบคุณเบาๆ แม้ลูกน้องคนสนิทผมจะยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง “เจตต์จะออกไปไหนหรือเปล่า”

“เขามีบ้านพักอยู่ด้านหลัง ไว้ฉันจะพาไป”

“โทรเรียกก็ได้ครับ ไม่ต้องลำบาก” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยเสียงเรียบ ด้านหลังเป็นที่พักของคนงานอยู่รวมกัน ถ้าไม่มีธุระจำเป็นในบ้านใหญ่เจตต์ชอบเก็บตัวอยู่ที่นั่น เขาเป็นคนสันโดษ เคยชวนมาอยู่ด้วยกันที่นี่ก็บ่ายเบี่ยง

“ผมยังไม่เคยเดินดูรอบๆ บ้านเลย มาทีไรก็อยู่แต่ในบ้านกับห้องนอน”

ผมหัวเราะ ดึงแก้มคนบ่นเบาๆ เจเรมี่มองด้วยสายตาขุ่น แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของผมก็หลบตาหนีไปที่อื่น

“ไว้ตอนเย็นแดดร่มลมตกจะพาเดินตระเวนรอบๆ”

เสียงทุ้มครางรับในลำคอ ลูบแก้มตัวเองป้อย

“ตอนนี้ไปดูพ่อครัวคนเก่งลงครัวดีกว่า”

.
.

กลิ่นหอมของอาหารเที่ยงหอมฉุยอยู่ในครัว ผมนั่งห่างออกมาที่เคาน์เตอร์บาร์ไม่ให้เกะกะ พ่อครัวหัวป่าก์สวมผ้ากันเปื้อนกับถุงมือกันความร้อนหนาเตอะทั้งสองข้าง เมื่อเตาอบเปิดออกอีกครั้ง เนื้อบดอบร้อนสีน้ำตาลแดงก็สุกพอดี เจเรมี่หยิบถาดอบออกมา คว่ำหน้าแบบพิมพ์สำหรับใส่เนื้อลงบนเขียงไม้ ใช้มีดหั่นเป็นแผ่นหนาขนาดหนึ่งเซนติเมตรโดยประมาณ

“ศิ หยิบจานให้หน่อย”

เขาใช้ผมที่นั่งอ่านข่าวในไอแพดรอ น้ำเสียงหงุดหงิดเพราะลูกมืออืดอาด ผมเดินไปหยิบจานให้สามใบ ของผม ของเจตต์ และพ่อครัว ก่อนตักมันบดในกะละมังสแตนเลสอีกใบที่เตรียมไว้ก่อนแบ่งเท่าๆ กัน

“ทำอะไรกินวะ หอมเชียว”

เสียงของบุคคลที่ถูกลืมดังขึ้น ผมถอนใจหน่ายก่อนเจเรมี่จะนึกได้ว่าจานขาดไปอีกใบ ไอ้เอื้อยิ้มค้าง เมื่อเห็นว่าคนที่มันทักว่าทำอะไรกินไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเด็กหนุ่มที่มันคุ้นเคยเมื่อหลายปีก่อน

“เฮ้ย มาได้ไง เจม”

“เจตต์ไปรับครับ” คนถูกถามถามหน้าซื่อ บุ้ยปากให้ผมหยิบจานให้เพิ่ม “พี่เอื้อเอาจานนี้ไปวางที่โต๊ะอาหารก่อนเลย เดี๋ยวที่เหลือผมตามไป ศิโทรเรียกเจตต์มากินด้วยกันสิ”

“มาแล้วมั้ง ไม่งั้นไอ้เตี้ยนี่เข้ามาไม่ได้หรอก” ผมปรายตาไปยังเพื่อนสนิท เอื้อส่งเสียงฮึ่มในลำคอเมื่อถูกเรียกด้วยชื่อรองที่ผมตั้งให้

“ยังจะปากดีใส่กู เดี๋ยวนี้มีอะไรไม่เล่าให้ฟังแล้วใช่ไหม ไม่เจอกันตั้งนาน เจมสบายดีนะ”

“ก็ไม่แย่เท่าตอนที่เพื่อนพี่ทิ้งผมอะ” เขาตอบยวน ผมมองดุแต่ไม่ได้ปรามเพราะรับจานอีกใบส่งให้เจตต์

“เจตต์กินด้วยกันสิ”

“ปกติเจตต์ไม่ร่วมโต๊ะกับเจ้านาย”

“วันนี้ผมไม่อยากให้ปกติ” เจเรมี่พูดเอาแต่ใจ ผมไม่เห็นว่าเป็นข้อเสียก็ไม่ห้าม “เดี๋ยวคุณก็คุยธุระกับพี่เอื้อ”

ลูกครึ่งตัวเล็กพูดในลำคอ ผมได้ยินชัด เผลอผุดยิ้มที่มุมปากเมื่อคิดว่าเด็กหนุ่มกำลังกลัวว่าตัวเองจะถูกทิ้งไว้กลางบทสนทนาของผมกับเพื่อน เจเรมี่เป็นแบบนี้เสมอ ไม่งี่เง่าแต่ไม่ชอบการถูกละเลย เดิมทีผมคิดว่าให้เป็นสิทธิ์การตัดสินใจของเจตต์ แต่เห็นท่าทีของเจ้าลูกแมวแล้วก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องรับคำ

“โคตรเซอร์ไพรส์” ไอ้เอื้อไม่หยุดพล่ามแม้ทุกคนจะพร้อมหน้าบนโต๊ะอาหาร “ตอนนี้ทำอะไรอยู่ เป็นไงมาไงมาคบกับไอ้ศิอีกแล้ว”

“ผมทำร้านอาหาร ร้านเล็กๆ เป็นผับแอนด์เรสเตอรองค์”

“โอ้ ก็ไปเรียนเชฟมานี่เนอะ แล้วคำถามหลังล่ะ”

เจเรมี่ไม่ตอบ จิ้มมีทโลฟต์ในจานเข้าปาก ไอ้เอื้อเห็นทีท่าไม่สบอารมณ์นักก็ละความสนใจมาถามผมแทน “มึงไปหลอกอะไรน้องมา”

“ต้องบอกด้วยเหรอ”

“เจม ไอ้ศิมันหนีเรามาแต่งงาน มีลูกแล้วด้วย”

“คิดว่าพามาอยู่บ้านแบบนี้น้องมันจะไม่รู้เลยหรือไง”

เพื่อนสนิทเคี้ยวฟัน ยังไม่ละความพยายาม “ตอนที่เลิกกับเมียมันก็หิ้วเด็กมานอนด้วยตั้งหลายคน”

“หยุดได้แล้ว ไม่ต้องเสี้ยม” ผมพรูลมหายใจออกทางจมูก “กูสารภาพไปหมดแล้ว”

“โห แล้วยังให้อภัยมันอีกเหรอ”

“เปล่าครับ” เจเรมี่ตอบ หั่นมีดไปบนเนื้อบดเชื่องช้า “อยู่ระหว่างพิจารณา”

“แต่ก็มาอยู่บ้านมันแล้ว”

“โดนบังคับ” เด็กหนุ่มตอบ ไม่เชิงเสียทีเดียว ถ้าเป็นช่วงแรกๆ ผมยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้งว่าฝืนใจอีกฝ่าย พักหลังเปลี่ยนไปแล้ว ผมรู้สึกว่าเจเรมี่สบายใจเสียด้วยซ้ำที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน

“กูว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้” ไอ้ตัวยุยังสบถไม่เลิก มันหั่นมีทโลฟท์เข้าปากคำแรกเสียทีหลังจากชวนเด็กของผมคุยอยู่นานสองนาน “อร่อยมากเลยน้องเจม”

พ่อครัวไม่ขอบคุณ หรือปฏิเสธถ่อมตัว กินอาหารของตัวเองเงียบพอๆ กับลูกน้องคนสนิทของผม เจตต์เหลือบตามองมา เขานั่งตรงข้ามกับเจเรมี่พอดี

“เจตต์ล่ะ พอกินได้ไหม” พ่อครัวถาม เมื่อเงยหน้าขึ้นลูกน้องของผมก็เป็นฝ่ายหลบสายตา

“อร่อยครับ”

“ถ้าอยากกินอะไรบอกผมได้นะ ไว้จะชวนศิไปซื้อของเข้าครัว” ริมฝีปากสีอ่อนเจื้อยแจ้ว งับเนื้อบดขนาดพอดีคำด้วยฟันเรียง เจตต์รับคำ และเหลือบตามองคนของผมอีกครั้ง

คราวนี้ผมยื่นมือไปวางบนศีรษะเจเรมี่ มองดุไปยังลูกน้องคนสนิท ไม่ต้องเอ่ยปากเจตต์ก็รับรู้ว่าผมไม่ชอบให้เขามองเจเรมี่บ่อยเกินความจำเป็น ไอ้เอื้อเงยหน้าขึ้นมาเห็นท่าทีเหมือนจงอางหวงไข่ก็กระแอมไอชวนเปลี่ยนเรื่องคุย

“เออ นี่ของที่กูจะเอามาให้” คนพูดหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลในกระเป๋าหนังหลุยวิคตองก์ของตัวเองส่งมา ไม่จ่าหน้าซอง แต่ติดกาวแน่นหนา “ลองเอาไปดูแล้วกัน จิ๊กมาให้ได้เท่านี้”

“ฝากขอบคุณพ่อมึงด้วย”

“หน็อย ทีกับกูล่ะไม่มีสักแอะ ฝากถึงแต่พ่อ”

ผมไหวไหล่ เหลือบตามองเจเรมี่ ไม่รู้ว่าขัดใจอะไร จู่ๆ ก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์อีกแล้ว ยกมือขึ้นบีบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ เด็กหนุ่มก็ค้อนควัก

“มีความลับ” เขาพูดเสียงอู้อี้ เรียกเสียงหัวเราะจากแขกร่วมโต๊ะอาหารร่วน ไอ้เอื้อยักคิ้วให้เจเรมี่ ช่วยแก้ตัวด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“เรื่องงานน่ะเจม คนอย่างไอ้ศิถ้าได้เรามาแล้วไม่มองใครแล้วแหละ”

แก้มขาวขึ้นสี จิ้มอาหารเข้าปากถี่จนแทบไม่ยอมเสียเวลาเคี้ยวให้ละเอียดแก้เก้อ




TBC

เรื่องนี้มีกฏว่า ใครรักก่อนแพ้
อิอิ
#กลพยัคฆ์

[sohon]

ศิแพ้ตั้งแต่เริ่มเกมแล้วค่ะ

[puiiz]

 

[lizzii]

อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสินกันแน่ ดูท่าทางจะสีเทาค่อนไปทางดำปี๋แน่ๆ เลย

[bellvee]

อ้าวงี้คุณศิก็แพ้แล้วสิคะ 55555 อ่านตอนนี้แล้วเราบวก1 ให้คุณศิค่ะ
ปกติหมันไส้นางมากๆ แต่อ่านตอนที่พูดถึงเจมแล้วแบบ แอร๊ยยย ทำไมมันอบอุ่นหล่ะ
ตอนที่แล้วแอบสงสัยในความจริงใจของศิฑา แต่พออ่านเจอว่ารักก็ยอมแล้วค่ะ (เชื่อคนง่ายจริงหล่อน)
ส่วนตอนนี้เจมเขินน่ารักมากเลย แงงงง
เรื่องคดีความก็น่าสนใจค่ะลุ้นๆ รอตอนต่อไปนะคะ ^^

[iceman555]

 

[twinmonkey0311]