หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[-west-]

CH.5 Jem 
Jeremy





ศิฑาน่ะ เป็นคนฉลาด

เขาทิ้งระเบิดให้ผมลูกใหญ่ก่อนปลีกตัวกลับไป ไอ้เวรพี่แซคจากที่โง่ๆ มาเสียทุกเรื่องก็ดันฉลาดจับความเอาได้ว่าผมกับชายแปลกหน้าท่าทางโอหังคนนั้นมีอะไร มาก กว่าคนเป็นคู่นอนทั่วไป จากที่จะมาปรึกษาที่ตัวเองกับคนรักมึนตึงใส่กันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องสองสามวันมานี้กลายเป็นซักผมเสียจนขาว ไอ้เป๊กเองก็วนเวียนมาแอบฟังหลายครั้ง สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าความสัมพันธ์ของผมกับศิฑาซับซ้อนกว่าที่พยายามปกปิดทุกคนอยู่มาก

ไม่มีใครเข้าข้างนักธุรกิจหนุ่ม เช่นกัน ไม่มีใครคิดจะเข้าข้างผมเลย




สิบโมงตรงวันเสาร์ ผมนอนดูโทรทัศน์ขณะที่พี่จิ๊บพยายามถักโครเชต์ตามหนังสือเป็นหมวกสำหรับฤดูหนาวของวิเวียน ลูกสาวคนเดียวที่ต่างเมือง กำหนดการเจอวิเวียนครั้งถัดไปคือไม่กี่สัปดาห์หน้า ปีเตอร์บอกพี่ิจิ๊บว่าทันทีที่เคลียร์งานที่ฮ่องกงเสร็จจะเดินทางมาทำงานที่ไทยซึ่งตรงกับช่วงวันหยุดยาวของโรงเรียนพอดี ดังนั้นช่วงนี้ต่อให้ผมไม่ค่อยกลับบ้าน หรือกลับดึกสักเท่าไหร่หญิงสาวก็ไม่มีท่าทีฉุนเฉียว ยิ่งใกล้วันได้เจอหน้าลูกยิ่งอารมณ์ดีกว่าปกติเป็นเท่าตัว


“ช่วงนี้ไม่ค่อยเที่ยวแล้วเหรอเจม”

ช่วงนี้ของพี่จิ๊บหมายถึงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมครางรับในลำคอเนือยๆ มีเรื่องหงุดหงิดใจจนไม่อยากจะทำอะไรสักอย่างนับตั้งแต่ใครคนนั้นปรากฏตัว แต่แม้จะออกปากขับไล่ทุกทีที่เจอหน้า แค่ศิฑาไม่ติดต่อมาจริงๆ ก็กลับมาหงอยอีกจนได้
ผมไม่ชอบตัวเองที่หวั่นไหวง่ายแบบนี้ กระนั้นก็มีทิฐิมากพอที่จะไม่ไปร้องขอให้อีกฝ่ายใส่ใจเหมือนตอนคบกันใหม่ๆ สุดท้ายก็ได้แต่เซื่องซึมตามอัตภาพที่ร้านภายใต้สายตาช่างสอดส่องของไอ้เป๊กที่จับอารมณ์ผมได้ตลอดเวลา ยอมรับว่าไม่ได้อยากจะกลับไปคบกับศิฑาอีก แต่ช่วงที่เขาแสดงออกว่าผมมีค่าบ้างมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก

...ก็ในเมื่อแซคไม่เคยแสดงออกว่าต้องการผมอย่างที่ศิฑาทำเลยสักครั้ง
พอน้อยใจไอ้รักแรกที่ไปมีรักใหม่แล้วทีไร ก็พาลนึกถึงศิฑาเข้าทุกที


“ใครมาน่ะ”

เสียงออดดังขึ้นเวลาสิบโมงสามนาที ผมถอนหายใจโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร เจ้าของบ้านวางมือจากเข็มถัก วางอุปกรณ์กองรวมกันในตะกร้าไหมพรม ผมยังคงนอนเอกเขนก เปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมาแต่ก็ไม่มีช่องไหนถูกใจเอาเสียเลย


“เพื่อนเราน่ะเจม”

พี่จิ๊บเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งพร้อมชายหนุ่มในชุดเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้ม เขาสวมกางเกงสามส่วนสบายๆ ตามสไตล์ชุดอยู่บ้านของคุณชายไฮโซ แต่ที่แขนยังถูกจองจำด้วยนาฬิกาเรือนหลักล้านตามรสนิยม ผมกลอกตาซ้ายขวาก่อนลุกขึ้นนั่ง ขณะนี้ยังอยู่ในภาวะสับสนว่าผมต้องการหรือไม่ต้องการให้ศิฑาเข้ามาในชีวิตอีกครั้งกันแน่


“ยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ บอกว่าจะมารับตอนสิบโมงนี่”

“ไหนบอกเจตต์มา”

“เจตต์คงเอานายไม่อยู่” ศิฑาพูดพลางวางมือบนศีรษะ โยกไปมาแบบที่ชอบทำจนเป็นนิสัย “พี่สาวของเจเรมี่ใช่ไหมครับ”

“อ๋อ ค่ะ แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ยังไงคะ จิ๊บว่าคุณหน้าตาคุ้นๆ นะ”

“เจอกันตอนเรียนที่อังกฤษน่ะครับ” ผมหวังว่าเขาคงไม่โง่โพล่งพูดถึงความสัมพันธ์ในอดีตของเราออกมาให้พี่จิ๊บตกใจเล่นๆ “บอกพี่สาวหรือยัง”

“คะ?”

“เจมจะย้ายไปอยู่กับผมน่ะครับ”

“คุณจะบ้าเหรอ” ผมเอียงคอหลบจากการเกาะกุม แต่กลับถูกคว้าเอวให้เข้าประชิด พี่จิ๊บเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ลงพินิจพิจารณาคนแปลกหน้าให้ถ้วนถี่

“ใช้คุณศิฑา เจ้าของบริษัทยูนิแล็บหรือเปล่าคะ”

“ครับ” เขารับคำอย่างว่าง่าย แต่ตีความหมายได้เป็นร้อยเป็นพัน พี่จิ๊บมองผมเขม็ง ราวกับตำแหน่ง ‘เจ้าของบริษัทยูนิแล็บ’ เป็นกุญแจสำคัญของหลายๆ อย่าง

“โลกกลมดีนะครับ” ชายหนุ่มเผยยิ้มอบอุ่น แววตาเป็นมิตร “ผมก็ทราบว่าศุภสินสนิทกับคุณหลี่ แต่ไม่คิดว่าคุณหลี่จะเป็นพี่เขยของเจเรมี่”

“เสียใจด้วยนะคะเรื่องน้องชาย จิ๊บไม่ได้ไปร่วมงานด้วยช่วงนั้นติดงานที่ต่างประเทศ ปีเตอร์เองก็ยุ่ง ตอนนั้นไม่รู้ว่าเจมรู้จักคุณด้วย ไม่อย่างนั้นจะให้ไปงานเป็นธุระให้เสียหน่อย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”

“แล้วนี่...” พี่จิ๊บกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ปรายตามองผมก่อนหันกลับไปยังผู้ชายอายุมากกว่า “คบหากันตั้งแต่อยู่ที่อังกฤษเลยเหรอคะ”

“ครับ” เขาตอบด้วยเสียงสุภาพ นัยน์ตาของพี่จิ๊บสะท้อนชัดเจนว่าคำกล่าวคบหาที่พูดถึงมีความหมายลึกซึ้งกว่าทั่วไป

บ้าชะมัด ผมลืมไปได้ยังไงว่าพี่สาวตัวเองเป็นบรรณาธิการสำนักพิมพ์ที่ข้องเกี่ยวกับดาราและนักธุรกิจมากหน้าหลายตา ยิ่งถ้าสามีของพี่จิ๊บรู้จักกับน้องชายนิรนามของศิฑาแล้ว ความสัมพันธ์ของผมกับชายหนุ่มข้างๆ ก็ไม่ยากเกินความสามารถที่จะเดาได้เลยสักนิด

“มีปัญหากันนิดหน่อยก่อนจะกลับมาไทย เจอกันอีกครั้งก็อยากให้ไปอยู่ด้วยกันเหมือนสมัยที่อังกฤษ”

ให้มันได้อย่างนี้สิ พูดอะไรก็เป็นหลักเป็นการไปหมด พี่จิ๊บมองผมเชิงตั้งคำถาม แต่ป่วยการที่จะปิดบัง สุดท้ายก็พยักหน้ายอมรับแบบขอไปที

“แต่ผมไม่ได้จะไปอยู่กับเขาหรอกนะ”

“ยังตกลงกันไม่ได้น่ะครับ น้องชายคุณจิ๊บนี่ช่างแสนงอนเหลือเกิน” ศิฑากระเซ้า หันกลับมามองผมก่อนวางมือลงขยี้บนศีรษะอีกครั้ง ช่างชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ เสียจริง “ถ้าอย่างนั้นไปค้างที่บ้านสักคืนก่อนดีไหม จะได้ไปเจอน้องปุณณ์ด้วย”

ผมไม่ตอบทันที ยังกอดอกอยู่ภายใต้อาณัติแขกผู้มาเยือน พี่จิ๊บมีทีท่าละล้าละลังว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรในเมื่อผมไม่ตัดสินใจขอความช่วยเหลือหรือตกลงไปทางใดทางหนึ่ง กระทั่งศิฑาโน้มตัวลงมา ยิ้มเอาใจผมก็ปฏิเสธเขาไม่ลงตามเคย

จะให้ขัดขืนยังไง ในเมื่อโอนอ่อนไปตั้งแต่ที่รู้ว่ามารับด้วยตัวเองแล้ว
บอกตรงๆ จุดอ่อนของผมคือการได้เป็นคนสำคัญของใครสักคนนี่ล่ะ


“งั้นผมขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าก่อน”

“อย่าช้านะเจม ให้พี่เขารอนานไม่ดี” พี่จิ๊บเตือนก่อนศิฑาจะปล่อยผมให้เป็นอิสระ ก่อนชวนแขกคุยต่อตามมารยาท “จิ๊บไม่ค่อยทราบเรื่องน้องชายตอนเรียนที่อังกฤษเลยค่ะ”

“ไม่ดื้อเท่าตอนนี้ครับ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนหันมาสบตาผมที่กำลังเดินขึ้นบันได “ตอนนั้นน่ารักมากเลยครับคุณจิ๊บ”
.
.
.
.
“ไม่รู้มาก่อนว่าคุณมีน้องชาย”

เสียงจ้อกแจ้กจอแจของห้างสรรพสินค้าวันหยุดทำให้ต้องตะเบ็งเสียงหนักกว่าปกติ ร้านอาหารจั๊งค์ฟู้ดเป็นตัวเลือกที่ไม่ดีนักสำหรับศิฑา แต่ผมกับเด็กผู้ชายวัยสองขวบก็ถือเสียงข้างมากบังคับคุณพ่อจอบเฮี้ยบให้ตามใจจนได้

ปุณณ์มีโครงหน้าเหมือนพ่อ แต่ตาเหมือนแม่ ผมมีโอกาสเห็นอดีตภรรยาของศิฑาจากในตัวรถตอนที่ชายหนุ่มลงไปรับลูกตัวเองจากคฤหาสน์หลังโตเมื่อช่วงบ่าย แค่ปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนสวย ลักษณะสวยคม ดูดี และดุยิ่งกว่าศิฑาหลายเท่าตัว

“ห่างกันสามปี น่าจะอายุเท่าๆ เรา เพิ่งเสียไปเมื่อเดือนก่อน” เขาตอบพลางส่งสายตาดุเมื่อผมยื่นหลอดน้ำอัดลมให้ลูกชาย แต่ช้าเกินเด็ก ปุณณ์คว้าหมับก่อนลิ้มรสโคล่าเป็นครั้งแรกในชีวิต “อย่าให้ลูกกินของไม่มีประโยชน์”

“นานๆ ทีน่า อร่อยไหมปุณณ์”

“หร่อย” เด็กเล็กพูดได้เป็นคำๆ ยิ้มจนแก้มอูมขึ้นมาดันตาเป็นสระอิ

“ครับด้วย”

“ด้วย”

“ครับ”

“คับ”

ย้ำเป็นรอบที่สองปุณณ์ถึงพูดตามในที่สุด ผมหั่นไก่ทอดเป็นคำเล็กๆ ใส่จานเด็กชาย มือของปุณณ์ยังจับช้อนส้อมไม่ทะมัดทะแมง แต่ก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ในระดับหนึ่ง “เจ็ม”

“หือ”

“หม่ำ”

ผมโน้มตัวลงไปรับไก่ทอดในส้อมพลาสติกที่ใกล้จะหล่นเต็มทีด้วยริมฝีปาก เด็กน้อยหัวเราะร่าแล้วหันไปทำแบบเดียวกันให้พ่อของตัวเองบ้าง ศิฑาปฏิเสธในทีแรก แต่เมื่อมือเล็กยื่นออกไปด้านหน้าจนร่างกายโน้มตามแขนไปด้วยเขาก็ยอมรับอาหารจากปลายส้อมของลูกชายตัวเองก่อนปุณณ์จะหน้าคะมำลงไป

“โทษนะ แต่เป็นอะไรเสียเหรอ” ผมถามต่อ เคี้ยวไปด้วย คู่สนทนามีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยราวกับไม่อยากพูดถึงแต่ก็ตอบในตอนท้าย

“อุบัติเหตุ รถคว่ำ” ศิฑาว่าก่อนหันไปคุยกับลูกชายตัวเองด้วยเสียตำหนิ “ไหนใครชี้ว่าจะกินอันนี้ ทำไมพ่อไม่เห็นปุณณ์กินเลย”

“ปุณณ์” เด็กน้อยก้มหน้าลงเมื่อโดนเอ็ดเข้าให้ก่อนจัดการกับอาหารตรงหน้าช้าๆ ผมมองศิฑาสลับกับปุณณ์ พลางจัดการกับน่องไก่ตรงหน้าของตัวเองไปด้วยแล้วถอนหายใจ เขาไม่เหมาะกับการเลี้ยงเด็กนัก แต่ก็เห็นได้ชัดว่ารักลูกไม่น้อยกว่าพ่อคนอื่นๆ

“คุณดุลูกเกินไปแล้ว เขาเพิ่งสองขวบ มีวิธีหลอกล่อตั้งเยอะแยะให้เขาไม่กลัว”

“ปุณณ์โตพอที่จะพูดกันรู้เรื่องแล้ว”

“รู้เรื่องบ้าอะไร” ผมเถียงคอเป็นเอ็น “ยังพูดได้ไม่เป็นประโยคด้วยซ้ำ”

“พี่สาวนายก็มีลูกเล็กใช่ไหม” พ่อลูกอ่อนถาม ผมพยักหน้ารับ วิเวียนเป็นลูกครึ่งไทยฮ่องกง ชื่อฝรั่งแต่หน้าหมวย ตาเป็นขีด

“แต่ไม่ค่อยได้เจอหรอกนะ บ้านฝั่งนั้นเขาไม่ค่อยชอบพี่จิ๊บ เลยไม่อยากให้เด็กมาอยู่ไทย”

“ผู้หญิงหัวสมัยใหม่กับครอบครัวผู้มีอิทธิพลจีน” ศิฑาพูดก่อนยอมอุ้มลูกชายตัวเองขึ้นตัก เช็ดซอสที่เลอะลงมาถึงคางด้วยกระดาษชำระ รุนแรงจนผิวบางๆ เป็นรอยแดงจากการเสียดสี

“พอเลย” ผมสั่งห้าม ยื้อกระดาษออกมาจากมือใหญ่ก่อนลุกขึ้นอุ้มปุณณ์ออกจากพ่อมาวางบนตักตัวเอง ซับซอสสีแดงที่ยังเลอะเทอะอยู่ข้างแก้มออกอย่างเบามือ ตากลมมองหน้าผมใสแจ๋ว ยกมือขึ้นจับแก้มผมทั้งสองข้าง ปากของปุณณ์เป็นกระจับ แดงธรรมชาติ เห็นแล้วพาลนึกถึงพ่อที่รูปปากคล้ายกัน แต่สีหม่นกว่านี้เพราะสูบบุหรี่จัด

“เจ็ม เจ็ม”

ปุณณ์เรียกผมด้วยชื่อนี้ซ้ำๆ ตั้งแต่ศิฑาสอนบนรถ เด็กน้อยหัวเราะคิกคักเมื่อจับปลายผมที่ยาวไล่ติ่งหูของผมม้วนพันกับนิ้วตัวเอง

“ปุณณ์ชอบนาย”

“เด็กก็แบบนี้ล่ะครับ เอ้า สะอาดแล้ว มือน้องปุณณ์เลอะนี่นา อย่างนี้แก้มกับผมอาเจ็มก็เลอะไปด้วยสิ”

คนถูกบ่นหัวเราะร่วนลงคอไม่เลิก ศิฑายิ้มด้วยแววตาอบอุ่น เขายื่นมือมาเล่นกับลูกบ้างแต่เด็กน้อยกลับกอดคอผมเสียแน่นไม่ยอมให้จับ

“แล้วกัน กอดอาเจ็มแน่นขนาดนั้นเริ่มสับสนแล้วว่าใครเป็นพ่อจริงๆ” ศิฑาตัดพ้อ แต่ปุณณ์ก็ไม่ปล่อยมือ เขาทอดสายตามองผม มือที่ลอยคว้างเพราะถูกลูกปัดทิ้งเลื่อนมาวางที่บ่าแทน “มาอยู่ด้วยกันสิ ปุณณ์ติดนายมากนะ”

“อย่าเอาลูกมาอ้างหน่อยเลย ผมชอบเลี้ยงเด็กแต่ไม่อยากเลี้ยงลูกติดใคร”

“แม้แต่ฉัน?”

“โดยเฉพาะคุณ จะให้พูดอีกกี่ครั้ง”

คู่สนทนายิ้มมุมปาก ผมลุกหนีแต่เขาก็เดินตามได้รวดเร็ว วันนี้ไม่มีคนติดตาม มีเพียงผมกับศิฑาและลูกชายตัวเล็กในอ้อมแขน คุณพ่อตัวจริงยกมือวางบนศีรษะ เขาชอบลูบหัวผม และผมก็ชอบให้เขาทำแบบนี้เหมือนๆ กัน รู้สึกราวกับกำลังถูกแสดงความเป็นเจ้าของด้วยท่าทาง

“ง้อมาหลายวันแล้วยังไม่หายงอนอีกเหรอ”

“ผมโกรธ”

“งอน” เขาแย้ง ใช้ปลายนิ้วเขี่ยปากผมเล่นแล้วแย้ง “ยังอยากให้ง้ออยู่ไม่ใช่หรือไง”

“อย่าทำเป็นรู้ดี”

ผมหยุดยืนหน้าร้านขายซอฟต์ครีม ปุณณ์ชี้นิ้วไปยังปลายทางเช่นเดียวกับสายตาผม “ศิ ผมอยากกินไอติม”

“เอารสอะไร”

“ช็อกโกแลต” เขาพยักหน้าแล้วเดินไปสั่งให้ พอดีกับโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ผมใช้มือข้างหนึ่งรับสายเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนติดต่อมา

“ไฮ”

[เสียงใสเชียวนะมึง เย็นนี้ฝากไปให้ข้าวบุญเหลือที่บ้านหน่อยดิ]

“ไม่บอกล่วงหน้าอีกแล้ว จะไปไหน”

[ง้อเมีย] ทั้งๆ ที่เมื่อวาน ตัวเองเป็นคนมากระเง้ากระงอดว่าเป็นฝ่ายงอนเขาแท้ๆ พี่แซคก็แบบนี้ตลอด [จะพาไปทะเล ค้างสักคืน พรุ่งนี้เช้าก็กลับแล้ว นะ แวะเข้าไปให้หน่อย]

ผมอยากสบถคำหยาบ ติดก็แต่อุ้มเด็กวัยหัดจำอยู่คามือ ไอ้พี่แซคหัวเราะเก้อมาตามสาย อ้อนอีกประโยคผมก็รับคำส่งๆ กลับไป

“ยูต้องตอบแทนไออย่างสาสมเลยนะเว้ยแซค”

[เออ เดี๋ยวช่วยเคลียร์เรื่องเด็กมึงให้ โอเคปะ]

“กวนตีน” ผมกระซิบรอดไรฟัน พอดีกับที่ศิฑากลับมาพร้อมซอฟต์ครีมในมือ เขาเลิกคิ้วขึ้น มองผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม


“มีอะไรหรือเปล่า”

“เย็นนี้ต้องแวะไปธุระ”

“ที่?”

“บ้านเพื่อน” ผมตอบพลางรับไอศกรีมมาจากคนตัวใหญ่ แบ่งให้ปุณณ์ที่มองตาแป๋วก่อนเป็นอันดับแรก “คนที่เจอเมื่อวาน”

“แซค?”

“จำชื่อได้ด้วย?”

“เจเรมี่” คนพูดทำเสียงเครียด หลังจากที่เจตต์บอกก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาเป็นคนขี้หึงอย่างลูกน้องว่า อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ที่ผมอยู่อังกฤษโลกของผมมีแค่เขา ศิฑาถึงไม่ค่อยมองด้วยสายตาดุดันแบบนี้สักครั้ง ผมพยายามผินหน้าหนี แต่กลับโดนจับจ้องคล้ายสะกดไว้ ถูกไล่ต้อนโดยไม่มีคำพูดใดๆ รู้สึกได้ถึงน้ำลายในลำคอเหนียวกว่าปกติ

“ฉันอยากรู้เรื่องนายกับผู้ชายคนนั้น” เสียงของเขาเข้มขึ้น และมันทำให้ผมอึกอักในเวลาต่อมา ราวกับเพิ่งค้นพบว่าเมื่อคืนนี้ตัวเองแหย่เขี้ยวเสือเข้าให้เสียแล้ว

“ก็...ไม่มีอะไร เมื่อวานแค่พูดให้คุณโมโหเล่น”

ผมตอบพลางเบือนสายตาหลบ ก่อนสะดุ้งตัวเมื่อปลายนิ้วเย็นแตะข้างแก้ม ศิฑาออกแรงดันเพียงนิด คางที่เอียงหนีก็ถูกบังคับให้ชี้ตรงมาสบตากับตัวเอง ผมเคยคิดมาก่อนว่าแซคจะเป็นความลับเดียวที่ถูกปิดซ่อนไว้ในหัวใจเบื้องลึก เขาเป็นรักที่สะอาดและบริสุทธิ์ แตกต่างจากการเริ่มต้นของผมกับศิฑาไม่ว่าจะเมื่อหลายปีก่อนหรือปัจจุบันนี้ ที่งอกเงยมาจากความอ้างว้างไม่ต่างกัน

“ไม่มีอะไรให้ใส่ใจหรอก” ผมย้ำ แต่ยังคงหลบตา กระนั้นก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยสายตาแบบไหนจากอีกฝ่าย

“โกหกไม่เก่งก็อย่าริโกหก”

นิ้วหัวแม่มือกดลงบนปาก ดวงตาสีนิลจับจ้องไม่ไหวติง

“ฉันต้องการรู้...ทั้งหมดของนาย...กับผู้ชายคนนั้น ทั้งตอนนี้และอดีต”

“มันเป็นเรื่องไร้สาระ”

“ฉันจะเป็นคนตัดสินเองว่าใช่เรื่องไร้สาระหรือเปล่า”

เขาปล่อยผมเป็นอิสระ กระนั้นความรู้สึกอึดอัดก็ยังเอ่อล้นเต็มหัวใจ ผมไม่อยากให้เขารู้แม้สักนิดว่าวันที่ผมเจอศิฑาเมื่อหลายปีก่อนนั้นหัวใจสะบักสะบอมไปเพราะใคร และเมื่อกลับมาก็ยังโหยหาอยากเป็นคนสำคัญของฝั่งนั้นเนืองๆ

พี่แซคดีกับผม...

ดีจนเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า หากวันที่ผมรู้ใจตัวเองได้สารภาพความรู้สึกออกไปแต่แรก ผมจะเจ็บปวดเท่าถูกศิฑาเขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดีทั้งๆ ที่เป็นคนที่เยียวยาหัวใจอันบอบช้ำในวันนั้นหรือไม่

ผมคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่เอาตัวเข้าไปพัวพันกับผู้ชายตรงหน้าในคราวนั้น

เพราะท้ายที่สุดแล้ว...ไม่ว่าอย่างไร คนที่เสียใจก็เป็นผมแค่เพียงคนเดียวอยู่ดี




TBC

สวัสดีกลางสัปดาห์ค่ะทุกคน
สปอยล์ตอนหน้า
จะมีคนโดนลงโทษ

[PHA_]

แงงงงงงงงง คิดถึง รู้สึหว่าแต่ละตอนมันมาช้าเหลืออเกิน อยากเห็นยัยเจ็มโดนศิลงโทษแล้ววว

[twinmonkey0311]

 

[PrimYJ]

คุณศิจะลงโทษอะไรเจใอ่ะ จะรออ่านนะคะ

[Freja]

หึงนะคะหึง   ตัวเองเป็นคนทิ้งเขาแท้ๆ  จะมานั่งโกรธแค้นไม่พอใจกับชีวิตที่เจมใช้มาทำซากไรคะ  ตัวเองก็ทั้งมีเมีย ทั้งมีคนที่คบด้วย  มีกิ๊กเอาเด็กไปกกจนเมียจับได้อีก
นึกอยากก็เดินทำท่าเท่ๆหล่อๆเข้ามาในชีวิตของคนที่ตัวเองทิ้งไปแล้วแท้ๆ

เกลียดโคตรๆเลยผู้ชายแบบนี้   
คุณเวสต์คงต้องทำการบ้านหนักหน่อยค่ะกว่าเราจะฟินกับศิได้

[toou]

น้องเจมผ่านด่านลูกชายแล้ววววว  น้องปุณณ์น่ารักจัง
แต่คุณพ่อนี่สิ หึงอีกค่ะ หึงอีกกกก  อยากเห็นบทลงโทษแล้วค่าาาา 

[aiyuki]

เจมต้องการความรัก เหมือนเด็กๆเรียกร้องความรัก แล้วมาเจอคนที่ทำให้เจ็บซ้ำอีกครั้ง มันน่าสงสารไปนะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ศิ เอาแต่ใจตลอด ตัวเองทำผิดแท้ๆ
อยากเลิกก็เลิก ไม่บอกเหตุผล
อยากให้เจมกลับมาก็จะเอาให้ได้
แถมหึงโคตร ซักไซ้เอาความจริง
นี่มันเรื่องเกิดก่อน ที่เจมเจอตัวเองนะ
น้องปุณณ์ น่ารัก ติดเจมมากกว่าพ่อและ
ศิฉลาด เปิดตัวกับทางบ้านเจม เข้าหาพี่สาวเจม
       
 

[Mura_saki]

เจม....ไม่เอาสิอย่าคิดมาก รักครั้งนี้มันต้องดีกว่านะ

น้องปุณณ์น่ารักติดเจมซะแล้ววว

[minjeez]

สงสารเจมนะ มีรักกับเขาทั้งทีแต่ต้องกังวลเรื่องต่างๆ รักแรกก็ไม่รัก รักที่สองดันมาโดนทิ้งซะง้น พอจะให้กลับมาเริ่มต้นใหม่มันก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
คุณศิฑาต้องพิสูจน์ให้เจมเชื่อใจให้ได้ และเจมก็ต้องไม่ยึดติดกับพี่แซคมากเกินไป เพราะแซคก็มีคนของเขาแล้ว
เฮ้อออออ เครียดแทนจริงๆ รีบเคลียร์กันแล้วรักกันจริงๆจังๆสักทีนะ พี่ศิน้องเจม

[Petit.K]

  แง้สงสารน้องเจม โดนกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คุณศิฑานี่ก็เอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน สั่งอยู่นั่น ต้องทำแบบนู้นแบบนี้ ชิ
น้องปุณณ์น่ารักจังเลยลูกกก อย่างได้อาเจมมาเล่นเป็นเพื่อนใช่ม้าาาา

ตอนหน้าใครจะถูกลงโทษกันละเนี่ย หวังว่าจะเป็นคุณศิฑานะ หึหึ

[Jibbubu]

ก็ยังเกลียดศิอยู่ดี สงสารเจมจังแค่อยากมีรักทำไมมันถึงได้ยากซะขนาดนี้เนี่ย

[ChabaSri]

เข้าใจเจ็มนะมันคือความกลัวกลัวว่าจะผิดหวังซ้ำอีกกลัวว่าจะเจ็บอีกกลัวว่าจะตกลงไปในหลุมเดิมแล้วขึ้นมาไม่ได้ทั้งๆที่ขาข้างนึงก็ก้าวเข้าไปในหลุมแล้ว

[MyLavenderLand]

เอืกกกก *กลืนน้ำลาย*  น้องเจมจะต้องโดนลงโทษแน่ๆ สงสารจัง    

พี่ west ๆๆ ตอนอัพรบกวนใส่ page ที่หัวข้อให้หน่อยจิ จะได้หาง่ายๆ 

[minkey]

น้องปุณณ์น่ารักอ่ะ
น้องปุณณ์มาเป็นกาวให้พ่อก่ะพี่เจมไหมลูก

 

[puiiz]

ตอนนี้น่ารักอะ 

 

[EoBen]

กอดเจมม รักนี้ต้องให้น้องปุณณ์ช่วยเยียวยาา


อยากดึงแก้มเด็ก

[tensita]

นี้ควรสงสารคุณศิที่ตัวเองรู้ว่าตัวเองเป็นคนเยียวยารักษาเจมพอกลับมาเด็กตัวเองก็ยังคถ.รักแรกอยู่
หรือควรสงสารเจมที่บอบช้ำทั้งกายใจ ไม่ว่าจะรักแรกหรือรักนี้ ฮืออ พี่เวสต์แกล้งพี่เจมของหนู

ปล.อยากอ่านตอนหน้าแล้ว :hao6:55555

[bellvee]

อ่านถึงตอนที่น้องปุณณ์เรียกเจมว่า เจ็ม เจ็ม แล้วหวีดเลยค่ะ น่ารักมากกกก
แบบว่าโอ๊ยยย ความน่ารักของโลกไปนี้ทั้งน้องปุณณ์ทั้งอาเจมเลยย
ส่วนศิทานั้นต้องยอมรับเลยว่าอ่อนโยนกับเจมจริงๆ ติดอยู่ที่อดีตที่เคยทำไว้
ความเอาแต่ใจ และความขี้หึงนี่อีก ถ้ารู้เรื่องเจมกับแซคแล้วก็ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
สงสารน้องเจมอ่ะ ผิดหวังตลอดมา เป็นคนที่ต้องการความรักความสำคัญ แข็งนอกแต่อ่อนใน
ตอนหน้าจะโดนลงโทษอีก รอนะคะฮือออ อ่านแต่ละทีต้องอ่านช้าๆกลัวจบเร็ว TT

[anntonies]

คนที่โดนลงโทษ นั่นคือคุณเวสท์นั่นเองงงงงงงง 
ชอบให้เจมหวั่นไหวแบบนี้จัง คนขี้เหงาของเลาา
อยากมีโมเม้นท์แบบนุ้งปุณณ์มั่ง จะเรียกเจ็มๆๆ ตลอดเลยยยย
แพ้เจเรมี่โหมดรักเด็ก
แนะนำอีกอย่างง แซคคคคค เอาบุญเหลือมาให้เจมเลยมะะะ
งี้ตลอดดดดด ตีตูด ตอนนั้นจีบพี่ธามเอาบุญเหลือมาล่อ
พอตอนนี้ง้อกันเสร็จ ทิ้งบุญเหลือเดียวดายไว้ในบ้าน
โอ๊ยยย อาภัพสมชื่อ 555555555555555555555

[bookie]

อยู่ๆ จะกลับมาแล้วบังคับนู่นนี่นั่นมันก็ไม่ใช่อ่ะ ก่อนใครจะโดนลงโทษ ลงโทษศิก่อนเลยให้เจมเอาคืนแรงๆ

แต่ในความเป็นจริงนายเอกทุกเรื่องทำเองเจ็บเองหมด เข้ากับใครรักมากกว่าแพ้มาก 

[B52]

เด็กมา หลงเด็ก

[FaithRen]

น้องปุณณ์น่ารักกกกกก
ส่วนพ่อน้องปุณณ์นั้นโนคอมเมนท์ 555555
ดุจริง ขี้หึงไรปานนั้น ทิ้งเจมมาเองแท้ๆ ชิๆ

[pearlypear]

ปุณน่ารัก เจมน่ารัก

[therappizdrum]

เจ็ม!!! น้องปุณณ์น่ารักกกกก

เรียกพ่อว่าศิ เฉยๆเลยอะ เรียกตามแม่หรอจ้ะหนู

สปอยตอนหน้าสะไม่รู้เลยค่ะว่าใครโดนลงโทษ 55555

รอตอนหน้าจ้าาา

[zabzebra]

อยากให้น้องปุณเป็นคนสมานแผลใจมากๆข่าา 

[little_munoi]

ขี้หึงจิงๆนะพ่อศิ
แบบนี้ก้อดูแลน้องให้มันดีๆ
น้องปุณโครตน่ารักอะ
ปล.ศิจะลงโทษเจ็มหรอ .. แบบไหนน้าา

[sirin_chadada]

สงสารเจเรมีอ่ะ ไม่รู้อะไรดลใจให้ศิเดินเข้าร้านของเจเรมีในวันนั้น แต่มันทำให้ชีวิตเจ็มวนลูปแห่งความเศร้าความว้าเหว่ยิ่งกว่าเดิม จากที่อ่านมาศิดูจะไม่รักใครเลย (นอกจากตัวเองและลูกชาย) ที่มาคบกับเจ็มอีกรอบก็ไม่ได้ตั้งใจเถอะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยนึกถึง พอกลับมาเห็นผ่านตาดันอยากจะคว้ามาครอง (แบบบังคับเอาแต่ใจ)

[joyey6217]

เจมก็แค่อยากเป็นคนถูกรัก อยากเป็นคนที่เป็นคนสำคัญกับใครสักคน
รักแรกก็ผิดหวังเซซังไปเจอรักใหม่ ก็หวังว่าอาจจะเป็นคนนี้ คนที่จะฝากรักฝากใจไว้ได้
แต่ปรากฏว่าเจอความเจ็บปวดในแบบที่มากกว่าเดิมอีก
เป็นใครก็ขยาดล่ะวะ
ส่วนคุณศิ ก็เห็นแก่ตัว นึกจะเลิกก็ทิ้งขว้างจากไป เหตุผลสักคำก็ไม่บอก ไม่รับผิดชอบทิ้งอีกคนไว้ข้างหลังหาทางให้หายเจ็บเอาเอง

พอบทจะหวนกลับมาก็มา แล้วหวังว่าเค้าจะอยู่รอแกรึ ไม่มีทาง ต่อให้เจมจะมีใครต่อใคร นายก็ไม่มีสิทธิ์มาหึงหวง หรือตัดสินนะ

[myd3ar]

น้องเจ็มก็ยังต้องยอมอยู่ดี นี่ขนาดมาง้อ ยังคับขนาดนี้