หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[insunhwen]

ทีนี้ทำมาเป็นหึงเจมนะศิ
ละก่อนหน้านี้ไล่เจมทำไม ทิ้งเจมทำไมห๊ะ!!!
แต่ก็มีความรู้สึกอยากให้เจมเล่นตัวกับศิมากกว่านี้อีก

[mystery Y]

เจเรมี่มาพร้อมกับความ young wild&free จริงๆ^^

[itsgonnabeme]

ตอนแรกว่าจะรอให้จบก่อนค่อยอ่าน
แต่อดใจไม่ไหวจริงๆค่ะ

[labelle]

หึงหนักมากนะคะ ทวงสิทธิ์เยอะด้วย
ศิคะ สงสารเจมบ้าง น้องไม่ใช่ไม่รักศินะ แค่ยังลืมแซคไม่หมด

บ้านแซคคือพังมากหรอ 5555 พ่อคนรวย

ชอบๆๆๆค่ะ ศิมาแบบหึงโหด

[Veesi3]

คุณศิโหดจรุงงงง 

[ชินจังไม่กินหัวหอม]

ตั้งแต่อ่านนิยายมา เราชอบตัวละครของคุณ -west- เกือบทุกตัวเลยทุกคนมีบุคลิกที่ต่างกันออกไปดูยาก แล้วก็มีความคิดที่จะดีหรือร้ายก็ไม่สุด มันคือตัวแทนของมนุษย์จริงๆ จับต้องได้ มีการมีงานทำ และทุกคนต้องทำงาน มีหน้าที่รับผิดชอบ มีเหตุและมีผล
อย่างเรื่องที่แล้ว เรื่องนี้ตัวละครที่เราชอบก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากพ่อพระเอกตัวดีของเรานี้เอง น้องเจมก็รักแรกมันแยกยาก
ก็เข้าใจอยู่หรอกนะ แต่การที่เราจะมีความสุขกับอีกคน เราก็ไม่จำเป็นต้องลืมคนแรกนิเนอะ แค่เก็บเขาไว้ลึกๆ ในใจก็พอ...
เพ้ออะไรของเมิงเนี้ย...

รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ เป็นนิยายของนักเขียนที่ติดตามแบบละครไทยมาอาทิตย์ละตอน ปกติเราอ่านนิยายแบบจบแล้วทั้งนั้น

ปล. รักคนเขียนมาก เราแอบไปติดตามคุณ -west-ใน twitter ไว้ด้วยนะ

[nutty]

มีฉากทุกตอน พีศิโชคดีไปแล้ว

[MooMiew]

โฮ่ยยยยยยย ดีต่อใจจีๆ 

สนุกมากเลย เจเรมี่จากเริ่องแซคก็ว่าน่าเอ้นดูแล้ว เรื่องนี้ยิ่งเพิ่มความน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่ งื้อออออออ ชอบพระเอกง่ะ ต้องคนแบบนี้สิ ถึงจะเอาเจเรมี่อยู่ ดูดุๆ แต่ก็เซ็กซ์จัด 

เท่าที่ติดตามมาเรื่แงนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ ดูโตขึ้นอีกระดับนึงเลยง่ะ พี่เวสต์พัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้ว ขอบคุณที่แบ่งปันกันนะคะ 

[zabzebra]

คุณศิน่ารักมากเลย
หึงหน้ามืดเลยอ้ะ
เอาเจมกลับมาให้ได้ไวๆเลยนะคะ
ฮือออ

[-west-]

CH.7 I love him 
Jeremy




ผมเคยได้ยินคนพูดว่าจงทำตามหัวใจ แม้ว่ามันจะแตกสลายก็ตาม
และเหมือนกับว่า ผมยังคงทำอย่างนั้นซ้ำๆ คล้ายคนโง่ที่ไม่รู้จักเข็ดขยาด ไม่รู้จักเรียนรู้และหลาบจำ


“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

บอกตรงๆ ผมโคตรเกลียดประโยคนี้เลย โดยเฉพาะเมื่อมันออกมาจากปากของพี่สาวคนกลางพร้อมลูกน้องคนสนิทของเธอที่มารอผมตั้งแต่ก่อนร้านเปิด ไอ้เป๊กไหวไหล่ ส่วนพี่กบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์โดยเลี่ยงที่จะพูดถึงความสัมพันธ์ของผมกับชายแปลกหน้าและลูกน้องของเขาที่ปรากฏตัวที่นี่ไม่ต่ำกว่าสามครั้ง


“จะแวะมาที่ร้านก็ไม่บอก” เมื่อแสร้งทักก็เดินเลี่ยงออกไปอีกฟาก กระนั้นก็รู้แก่ใจว่าไม่อาจหลบได้ตลอดรอดฝั่ง สุดท้ายก็มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดโดยดุษณี มีสายตาประเมินจากสองผู้มีวัยวุฒิมากกว่าจับจ้องดุดัน ผมแสร้งหันไปสั่งของกินเล่นง่ายๆ กับเปิดเบียร์ฟรีให้พี่จิ๊บกับพี่แซคโดยลงบัญชีชื่อผมไว้ก่อนแล้วเฉไฉชวนคุยเรื่องอื่น


“พี่แซคกลับมาตั้งแต่วันไหน”

“เมื่อเช้า” เขาตอบด้วยท่าทีสบายๆ แต่ตาดุ เอาเข้าจริงผมเจอเขาในอารมณ์นี้ไม่บ่อยนัก เรียกได้ว่าดูจริงจังอย่างที่ไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยๆ “นั่นแขนไปโดนอะไรมา”

“เล่นสนุกนิดหน่อย”

“เจม พี่เข้าเรื่องเลยนะ”

“ศิฑาใช่ไหมล่ะ” ไม่บอกก็รู้ พี่สาวผมครางฮึ่มในลำคอก่อนพูดต่อ

“พี่ไม่ค่อยอยากให้เรายุ่งกับคุณศิ” ว่าพลางจับจ้องมาที่รอยแผลบนข้อมือของผมด้วยแววตาเคลือบแคลงสงสัย กระนั้นเมื่อผมเลี่ยงที่จะเล่าคู่สนทนาก็เลี่ยงที่จะถามซ้ำไปด้วย “เขาไม่ใช่คนที่เราควรไปยุ่งด้วย”

“ทำไมล่ะ”

“ครอบครัวภรรยาเก่าคุณศิไม่ค่อยน่าคบ” เสียงถอนหายใจดังลอยมา ก่อนผู้พูดจะขยายความเพิ่มเติม “เป็นพวกทำธุรกิจในตลาดมืด”

“แล้วมันเกี่ยวยังไงกับศิ”

“เขายังตัดกันไม่ขาด แถมยังมีลูกชายที่สลับกันเลี้ยงอีก วันนั้นพี่อนุญาตให้เราไปเพราะไม่รู้จะขัดยังไง มันไม่ใช่เรื่องที่พี่จะพูดได้เพราะเราโตๆ กันแล้ว แต่พี่ก็ไม่อยากให้เจมไปยุ่งกับเขาอยู่ดี”

“นั่นน่ะสิ” ผมเดาะลิ้นกับเพดานปาก กลิ่นหอมของเกี๊ยวทอดห่อชีสนุ่มลอยมาเมื่อพี่กบวางจานกระเบื้องทรงสี่เหลี่ยมสีดำสนิทไร้ลวดลายบนบาร์ ผมจิบเบียร์แก้วเดียวกับพี่แซคแล้วเท้าคางมองพี่สาวตัวเอง “พี่ก็รู้นี่ว่าผมโตแล้ว”

“ผู้ใหญ่เขาเป็นห่วง” พี่แซคพูดบ้าง ยื้อเบียร์ไปจากมือผมแล้วดื่มแทน ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงใจเต้นที่เห็นร่องรอยของริมฝีปากถูกทาบทับ แต่เวลานี้กลับมองผ่านมันเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายกับขอบเขตที่ถูกตีขึ้นมาโดยคนอายุมากกว่าทั้งสองคน หนึ่งคือคนที่เป็นรักแรก แต่เขากลับไม่เคยใยดีต่อกันในแง่นั้นเลยสักนิด ส่วนอีกคนก็เป็นพี่สาวที่ไม่เคยให้อิสระในการเติบโตผมอย่างเต็มที่จริงๆ จังๆ

น่าเบื่อชะมัด นึกย้อนถึงห้วงเวลาที่คบกับศิฑาที่อังกฤษแล้วคงเป็นช่วงที่ผมเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด และแม้จะน่าโมโหที่ถูกทิ้งในตอนนั้น แต่ความอึดอัดที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันก็น้อยกว่าเวลาที่ถูกพิพากษาแบบนี้อยู่ดี


“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ได้จริงจังกับเขา แค่เข้ากันได้พอดีก็เท่านั้น”

“มึงก็ดีแต่เล่นไปเรื่อยแบบนี้ แล้วรอบนี้ดันไปเล่นกับไฟจะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ตอนแรกที่บอกว่าจะช่วยก็เพราะนึกว่าทางนั้นเขาเป็นคนดี” ชายหนุ่มถอนหายใจ มองผมด้วยแววตาเจือความรู้สึกหงุดหงิด “ถ้าไม่ได้ยินจากพี่จิ๊บคงไม่รู้เลยว่าอันตราย”

“ยิ่งเมื่อวานที่เขามารับเราก็หายตัวไปจนคนอื่นติดต่อไม่ได้พี่ก็ยิ่งเครียด ไม่เข้ามาเช็กของที่ร้านด้วย ปกติเคยให้พี่กบเขาจัดการเรื่องนี้หรือไง” ทั้งพี่แซคและพี่จิ๊บสลับกันพูดไม่ต่อเวลาให้เถียง ลมหายใจหญิงสาวพรูออก ดวงตาคมกระหวัดมองค้อนไม่ชอบใจนัก “ตั้งแต่ที่นึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้าของยูนิแลบพี่ก็ใจคอไม่ดีอยู่แล้ว ตอนเช้าพี่โทรไปก็ไม่รับ โชคดีที่แซคบอกว่ายังโทรให้เราเอาข้าวไปให้หมาที่บ้านได้ไม่อย่างนั้นพี่คงแจ้งตำรวจไปแล้ว”

“เวลาผมอยู่กับคนอื่นผมไม่อยากรับโทรศัพท์ มันไม่มีมารยาท”

“เจเรมี่ ครั้งนี้พี่พูดจริงๆ นะ” ริมฝีปากสีแดงเลือดนกเม้มเข้าหากัน สายตาของพี่จิ๊บบอกตามประโยคนั้น “อย่าไปสนิทสนมกับศิฑาให้มาก”

“แต่สามีพี่ก็เป็นเพื่อนสนิทน้องชายเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมพี่จิ๊บถึงกังวลนักล่ะ”

“ก็เพราะปีเตอร์สนิทกับศุภสินน่ะสิพี่ถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ภรรยาเก่าของศิฑาที่มีธุรกิจในตลาดมืดแล้วพี่ก็ไม่อยากให้เราเข้าไปพัวพันด้วย ตัวเขาเองก็เถอะ บริษัทเพิ่งมาเฟื่องฟูเอาในไม่กี่ปีหลังจากเจ้าตัวมาบริหารแทนพ่อ เราว่ามันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง”

“พี่จิ๊บดูถูกวุฒิภาวะผมเกินไปแล้ว ปล่อยกันบ้างเถอะ ผมเลือกคบคนเป็น” กระทั้นเสียงกลับไปด้วยความไม่ชอบใจ เรื่องนี้เป็นปัญหาระหว่างเราสองคนพี่น้องมาโดยตลอดและผมไม่เคยเห็นว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจแก้มันจริงๆ จังๆ เลยสักครั้ง “ผมพูดหลายครั้งแล้วว่าผมโตแล้ว คนที่พี่ควรห่วงคือลูกสาวพี่ต่างหาก เลิกยุ่งกับเรื่องส่วนตัวผมสักที”

“ไอ้เจม พูดแรงไปแล้ว”

“ยูก็ด้วย” ผมมองคนพูดแทรกด้วยแววตาตัดพ้อ ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่แซคก็ไม่เคยอยู่ข้างผม ทั้งๆ ที่ทุกคราวที่มีปัญหาผมจะเป็นคนยืนตรงนั้นกับเขาแท้ๆ “เรื่องศิฑามันเรื่องส่วนตัว ผมไม่อยากให้ใครมายุ่ง”

“ไอ้เจม จะไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยไล่เมื่อผมผุดลุกขึ้นหายไปหลังร้าน พี่จิ๊บอยู่ที่บาร์ แต่แซคเดินตามมาติดๆ เมื่อใกล้พอเอื้อมถึงมือใหญ่ก็คว้าหัวไหล่ผมให้หันกลับไปเผชิญหน้า เราจ้องตากันก่อนชายผู้เป็นรักแรกของผมจะพูดต่อด้วยท่าทีจริงจัง “รอบนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะรั้นเพราะอยากเอาชนะพี่จิ๊บนะเจม”

“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ ยูหึงหรือไง”

ลึกลงไป ผมยังปรารถนาให้เป็นความรู้สึกนั้น แต่เมื่อพบความว่างเปล่าในแววตาก็พบว่าผมไม่เคยมีความหมายใดนอกจากน้องชายคนหนึ่งของแซคเลย ความรู้สึกแบบนี้ หัวใจที่แตกสลายซ้ำๆ เหมือนพาให้ย้อนเวลากลับไปเมื่อสามปีก่อน วันที่พาหัวใจโซซัดโซเซไปเจอศิฑาที่ต่างบ้านต่างเมือง

น่าตลกที่ศิฑาเป็นแค่ใครหนึ่งคนที่เข้ามาในช่วงเวลาที่ถูกที่ถูกเวลาในชีวิตผมเสมอๆ

เมื่อได้รับคำตอบเป็นความเงียบงัน ผมก็กลอกตาไปด้านข้าง ซ่อนความรวดร้าวและโดดเดี่ยวลึกลงไป พี่แซคถอนหายใจหนัก ก่อนดึงผมเข้าไปกอด


“เจม กูกับเจ้เป็นห่วงมึงจริงๆ นะ”

ผมหลับตาลง ซบหน้าผากอยู่บนหัวไหล่กว้าง และยกมือขึ้นโอบกอดเขากลับ แทนที่น้ำตาที่ซ่อนไว้จะแห้งเหือดเมื่อมีคนปลอบใจ มันกลับร่วงหล่นลงมาผ่านร่องแก้ม อ้อมกอดของพี่แซคอุ่น แม้เขาจะเป็นคนที่ทำให้ผมร้องไห้ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก และผมก็ยังคงเฝ้าครวญหาความรู้สึกนั้นอยู่เนืองๆ

แม้จะเป็นแค่โอกาสเล็กๆ น้อยๆ ผมก็อยากได้ และปรารถนาว่าจะฉกฉวยมันเมื่ออีกฝ่ายมีปัญหากับคนรักเหมือนไอ้ขี้แพ้ที่ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง


“กูอยากให้มึงเจอรักใหม่ แต่ต้องเป็นคนที่ดีจริงๆ ผู้ชายคนนั้นอันตรายเกินไป เข้าใจหรือเปล่า”

น้ำตาที่ไหลรินทีละหยดร่วงกรู ผมกำมือที่จับเสื้อยืดอีกฝ่ายแน่น ไม่เคยคิดมาก่อนว่าความเป็นห่วงจะเจ็บปวดได้ขนาดนี้ จากหัวใจที่พองโตฟีบแบน แห้งเหี่ยว แต่กลับหนุนนำการตัดสินใจของผมได้อย่างเด็ดเดี่ยว


“ผมรักเขา”

พูดออกมาแม้สิ่งที่ปรากฏในใจตอนนี้มีความจริงไม่ถึงเศษเสี้ยว แต่เพราะศิฑาเป็นคนที่เข้ามาถูกที่ถูกเวลาเสมอๆ ไม่ว่าอดีต หรือปัจจุบัน

ทุกครั้งที่แซคทำร้ายโดยมือที่ไม่ได้ตั้งใจ
ผมก็มีแค่เขา ที่เป็นหลุมหลบภัยให้พักฟื้นหัวใจอันยับเยินของตัวเอง
.
.


ผมสังเกตเมื่อไม่นานมานี้ว่ารถที่ศิฑาใช้เป็นประจำถ้าไม่ใช่อัลพาร์ดสีขาวมุกแล้วก็จะเป็นแอสตัน มาติน สีดำสนิท และหนึ่งในสองคันนี้มักจะเป็นคันที่มาจอดหน้าร้านอาหารของผม โดยเฉพาะในคืนวันศุกร์

หลังจากพูดจนเหนื่อยหน่าย พี่จิ๊บกับแซคก็ยอมถอยทัพไม่เซ้าซี้เรื่องของผมกับคนรักเก่า แน่นอนว่าไม่ใช่การยอมแพ้ ผมมองไปในแววตาแสนซื่อของตากล้องหนุ่มแล้วก็พบว่าเขายังแฝงความดื้อรั้นเอาไว้ชัดเจน เพียงแต่ยังไม่พูดออกมาว่าจะเดินแผนจัดการยังไงกับผมต่อ ระหว่างนี้ จากที่คิดว่าจะไม่จริงจังนัก เมื่อรถยุโรปสีดำสนิทมาจอดเทียบหน้าประตูหลังเวลาร้านปิดผมก็เดินนวยนาดขึ้นเบาะหลังโดยไม่รอให้ใครเข้าไปเชิญถึงด้านใน

ถ้าเทียบกับคู่นอนทุกคนที่ผ่านมาแล้ว ศิฑาถือว่าเป็นคนที่ถูกใจผมมากที่สุด เขาทำให้ผมใจสั่น และทำให้ใจอ่อนได้เสมอๆ อาจเป็นเพราะอะไรบางอย่างลึกลงไปเรามีคล้ายกันจนทำให้เข้ากับอีกฝ่ายได้ดีอย่างเหลือเชื่อแม้จะไม่รู้จักกันลึกซึ้งหรือวางใจกันมากเท่าที่ควร


แอสตันมาร์ตินเคลื่อนตัวผ่านร้านอาหารเล็กๆ ไปอย่างเงียบเชียบในคืนดึกสงัด ผมกับคนรถไม่มีบทสนทนา สายตามองเหม่อออกไปด้านนอก แสงสีของเมืองหลวงระยิบระยับสะท้อนกระจกเมื่อรถวิ่งผ่าน ราวกับกำลังเริงระบำในราตรีกาลที่หัวใจผมเหือดแห้งจากความยินดีใดๆ


“ศิไปรับปุณณ์มาหรือยัง”

“ครับ?”

“เขาไปรับลูกมาเลี้ยงทุกเย็นวันศุกร์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“ส่วนใหญ่จะเป็นช่วงสายวันเสาร์ครับ สัปดาห์เว้นสัปดาห์” เจตต์ตอบเสียงเรียบ รถเคลื่อนตัวมาจอดหน้าลานหินอ่อนในเวลาไม่นานนัก ก่อนคนขับจะลงมาเปิดประตูด้วยท่าทีแข็งขัน ดูด้วยตาไม่อาจตอบได้ว่าคนสนิทของศิฑารู้สึกกับผมแบบไหน อาจจะไม่ชอบใจ หรือเฉยๆ ก็เป็นได้ทั้งนั้น ผมเองก็คงไม่ต่างจากเด็กคนอื่นๆ ที่เจ้านายควงเมื่อครั้งก่อนตั้งแต่ที่ยังไม่หย่าขาดจากภรรยา
ความจริงแล้วผมกับศิก็ไม่มีใครรอใครทั้งนั้น หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนให้โอกาสคนใหม่ๆ เข้ามา แต่โชคชะตามันเล่นตลกที่เรากลับวนมาเจอกันอีกครั้ง และลงล็อกพอดิบพอดีราวกับรอคอยเวลานี้มาเนิ่นนาน


“คุณศิบอกให้คุณเจมอาบน้ำรอในห้องก่อนครับ นายกำลังเคลียร์งานในห้องทำงาน”

“ผมจะเข้าไปหาเขาเอง” ตอบพลางเดินนำ ผมเรียนรู้ส่วนประกอบภายในตัวบ้านด้วยเวลาไม่นาน ดังนั้นไม่ต้องรอคำทัดทาน ผมก็เดินมาถึงห้องทำงานของศิฑาได้ในเวลาอันรวดเร็ว


“มาแล้วหรือ” เจ้าของบ้านกล่าวเสียงเรียบ เขาเหลือบตาขึ้นมองผมเพียงเล็กน้อยก่อนก้มลงดูเอกสารบนโต๊ะต่อด้วยท่าทีสงบนิ่ง กลิ่นหอมอ่อนๆ ในอากาศเป็นกลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่ถูกจุดอยู่มุมหนึ่งของห้อง ให้ความรู้สึกผ่อนคลายผิดกับบรรยากาศเคร่งเครียดที่โอบล้อมรอบตัวโดยสิ้นเชิง “ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยก่อนสิ เดี๋ยวฉันจัดการตรงนี้อีกนิดแล้วจะตามไป”

“ผมอยากถูหลังด้วย” ว่าพลางเดินอ้อมโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารและหนังสือที่เกี่ยวกับสูตรยาและงานบริหารพะเนินเทินทึก ห้องนี้เป็นห้องที่รกที่สุดในบ้าน เดาว่าศิฑาคงไม่ให้แม่บ้านเข้ามายุ่มย่ามมากนัก ผมกวาดตามองงานในแฟ้ม เป็นบันทึกการประชุมที่เขียนด้วยฟอนต์ทางการจัดหน้าเป็นระเบียบเรียบร้อย “งานคุณดูเข้าใจยาก”

“ก็งานบริหารทั่วไป” เขาว่าพลางดึงมือผมเข้าไปจูบ รอยสากจากเคราที่ขึ้นครึ้มชวนให้รู้สึกจั๊กจี้ชอบกล “สัปดาห์หน้าฉันมีประชุมที่เชียงราย”

“แปลว่าจะไม่ได้เจอผม?”

“กลับมาเที่ยงวันเสาร์ แล้วจะรีบไปหา”

“ผมไม่อยากให้คุณไป” ว่าพลางบีบหัวไหล่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งเป็นก้อน ใช้นิ้วหัวแม่มือเน้นนวดลงไปเพื่อคลายเส้นให้อ่อนลง “คุณนั่งท่านี้มานานแค่ไหนแล้ว เดี๋ยวก็เป็นออฟฟิศซินโดรมพอดี เส้นตึงหมดแล้ว”

“ไม่ได้ดูเวลาเหมือนกัน วันนี้ดูอ้อนเป็นพิเศษนะ อยากได้อะไร”

ผมถูกดึงให้นั่งลงบนตัก ศิฑามองผมออก และนั่นเป็นสิ่งที่แซคไม่เคยทำได้ “ไม่ได้อยากได้อะไร”

“แน่ใจ?”

ผมก้มหัวลงซบลงบนซอกคอ ได้กลิ่นสะอาดของสบู่เมนทอลกับกลิ่นกายในแบบของผู้ชายอ่อนๆ ครั้นจะบอกว่าอยากได้ที่พักพิงหลังจากถูกปฏิเสธซ้ำๆ จากความหวังดีของแซคก็จะเป็นเรื่องให้ทะเลาะกันอีกมากกว่า

ตอนศิฑาหึงก็ร้อนแรงดีอยู่หรอก แต่ที่ผมกลัวคือนอกจากหึงและลงโทษผมด้วยเซ็กส์แล้ว สิ่งที่ศิฑาจะทำต่อจากนั้นคือตัดผมออกไปจากชีวิตต่างหาก

การเป็น nobody มันเจ็บปวดเกินที่ผมจะรับได้ในเวลานี้


“ผมอยากอยู่กับคุณ”

คู่สนทนาเลิกคิ้วขึ้น เขาดึงผมเข้าไปจูบ ริมฝีปากบดคลึงแผ่วเบา งับกลีบปากบน และล่าง ก่อนใช้ปลายจมูกเขี่ยปลายจมูกผมไปมาและจุมพิตอีกครั้ง ดูดดึงจนเกิดเสียงจูบเบาๆ เมื่อริมฝีปากเราหลุดออกจากกัน ปากเขาแดงเรื่อและเจ่อบวมขึ้นเล็กน้อย เผยอขึ้นคล้ายเชื้อเชิญให้จูบซ้ำๆ ไม่จบสิ้น


“แผลหายดีหรือยัง” เมื่อก้มตัวลงไปจะจูบอีกทีเสียงทุ้มก็เอ่ยถาม ดวงตาของศิฑาหลุบลงมองที่ข้อมือ ตอนนี้เหลือเพียงสีช้ำจางๆ ไม่ชัดเจน เขานวดเบาๆ ถามเสียงพร่า “ทายาบ้างหรือเปล่า”

“แผลแค่นี้” ผมไหวไหล่ แสดงอาการไม่สนใจนัก จรดจ่ออ้อนขอการจุมพิตอย่างต่อเนื่อง ทว่าศิฑากลับบ่ายเบี่ยงด้วยการจุมพิตที่หน้าผากผมแทน

“อย่าซนน่า”

“ไม่อยากลองในห้องทำงานหน่อยเหรอ”

“วันนี้ไม่ทำ” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมของผมขึ้นทัดหู ผมชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่ว่าให้ผมมาหาเพื่อการนี้อย่างนั้นหรือไร

“เจม ฟังฉัน คบกันไม่ใช่แค่เรื่องของเซ็กซ์ทั้งหมด” ปลายนิ้ววางทับหลังมือ เขายังยิ้มที่มุมปาก แต่กลับชวนหงุดหงิดใจชะมัดยาก ถ้าไม่ใช่เรื่องเซ็กซ์แล้วเราจะยังเจอกันเพื่ออะไรอีก

“งั้นก็ให้คนเรียกแท็กซี่มาให้หน่อย ผมจะออกไปข้างนอก”

ช่วยหาใครสักคนเข้ามาชำระล้างความเหงาที่พอกพูนในจิตใจ ช่วยทำให้ผมลืมเรื่องที่ถูกแซคตอกย้ำว่าเป็นได้แค่พี่น้องสักที
ศิฑาไม่ทำตามความต้องการ เขาเอนตัวพิงเบาะหนังจนมันโย้ไปด้านหลัง ผมผุดลุกขึ้น แต่กลับถูกรั้งให้กลับมานั่งบนตักอีกรอบ คราวนี้ผมสะบัดหน้าหนี แต่เหลือบไปเห็นรูปผู้หญิงวางบนแฟ้ม เพิ่งสังเกตว่ามีหลายภาพทั้งทีเผลอและภาพหน้าตรง ตากลม คิ้วโก่งสวยได้รูป ผมสีบลอนด์ทอง ยาวถึงกลางหลัง แต่งหน้าจัด เสื้อผ้ารัดแน่นเน้นทุกสัดส่วน

“รูปใคร?”

“นี่แหละที่อยากจะคุยด้วยคืนนี้”

“จะแต่งงานใหม่หรือไง”

“จะบ้าเหรอ คิดอะไรแบบนั้น ฉันอุตส่าห์มาเจอนายอีกครั้งแล้ว” เขาหัวเราะในลำคอขบขัน มองผมด้วยสายตาหยอกล้ออย่างคนเหนือกว่า “อย่าเพิ่งหึงไป นี่ลลดา แฟนคนสุดท้ายของน้องชายฉันก่อนตาย”

“แล้วคุณเอารูปเธอมาทำไมเยอะแยะ” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ถ้าไม่ใช่เรื่องชู้สาวแล้วล่ะก็... “หรือเรื่องมรดก”

“ก็ด้วย แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงท้อง หลานฉันทั้งคน ไม่อยากให้ตกระกำลำบากไปกับแม่ หลินไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง”

“อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนี่ ดูแลตัวเองกับลูกไม่ได้หรือไง”

ศิฑาหัวเราะ แววตาที่มองผมเปลี่ยนเป็นเอ็นดูและอบอุ่น ผมเบนสายตา ไม่ยอมมองเขากลับไปตรงๆ

“หลินเป็นไซด์ไลน์” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่แสดงทีท่ารังเกียจแม่ของหลานแต่อย่างใด ผมหยิบรูปขึ้นมาดูอีกครั้ง เมื่อพิจารณาแล้วก็ไม่น่าแปลกใจ “ฉันคิดว่าจะเข้าไปหาหลิน แล้วก็คุยเรื่องขอหลานมาเลี้ยงเอง เป็นน้องเจ้าปุณณ์อีกที”

“คุณจะเลี้ยงไหวเหรอ มีงานกองเป็นพะเรอเกวียน”

“ฉันชอบเวลานายพูดคำไทยๆ แบบนี้ มันฟังดูน่ารัก” ไม่พูดเปล่า มือที่ถูกไล้ไปมาถูกจับขึ้นมาจุมพิตผะแผ่ว ศิฑามองผมด้วยแววตาหวานฉ่ำ มุมปากเขายกยิ้มแทบจะตลอดเวลา “คืนนี้เราจะคุยเรื่องนี้กันให้เรียบร้อย”

“ว่า?”

“มาเลี้ยงลูกกับฉันไหม”

เป็นคำขอร่วมอนาคตที่จะชวนใจสั่นเป็นบ้า ผมเบือนหน้าหนี แต่รับรู้ได้ถึงสายตาที่เฝ้าติดตามไม่ห่าง “ฉันเลี้ยงคนเดียวไม่ไหวแน่ ทั้งลูกทั้งหลาน ถึงแม้ลูกจะเข้ามาอยู่ด้วยกันแค่บางสัปดาห์เท่านั้นก็เถอะ”

“ผู้หญิงท้องกี่เดือนแล้ว”

“หก”

“เหลือเวลาอีกตั้งสามเดือน”

“แปลว่าตกลงจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันใช่หรือเปล่า”

ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงเพื่อใช้ความคิด หากตอบตกลงก็ไม่ต่างกับเอาเชือกมาผูกพันตัวเอง กลายเป็นถูกตีตราว่ามีเจ้าของ ไม่เป็นอิสระ ขณะเดียวกันศิฑาก็เป็นเสาหลักที่ผมจำเป็นต้องใช้พึ่งพิงเพื่อลืมรักแรกอีกครั้ง

ผมขมวดคิ้วใช้ความคิด เดิมพันครั้งนี้คืออิสระ ขณะเดียวกันผมก็อาจจะเลิกเจ็บปวดที่ต้องเห็นหน้าแซคสักที หากครั้งนี้ศิฑาเปลือยหน้าเพื่อดึงรั้งผมเอาไว้แล้ว อิสระที่ผมยินยอมแลกไปอาจคุ้มค่าเมื่อได้ความรักที่แท้จริงกลับมา

ริมฝีปากหยุ่นวางแตะบนหัวไหล่ ผ่านผ้าบางๆ ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย ยังคงไม่ตอบเขาแต่ตั้งคำถามกลับไป


“ทำไมถึงต้องเป็นผม”

“นั่นน่ะสิ ฉันก็อยากรู้ สาบานเลยเจม ตั้งแต่วันที่เลิกกันฉันก็มีคนใหม่มานับไม่ถ้วนแต่ทันทีที่เจอกันอีกครั้งฉันก็รู้ว่าต้องเป็นนายจริงๆ”

หากหัวใจดวงหนึ่งจะชุ่มชื้นขึ้นมาหลังจากแห้งผากมาแรมปี
บางทีน้ำที่รดรินลงไปนั้น อาจเป็นเรื่องง่ายๆ
เป็นต้นว่า ‘การถูกยอมรับว่าเราสำคัญสำหรับใครสักคน’ เท่านั้นเอง




TBC

ใครบอกนังเจมมันใสสสสสสสสส
เห็นใสๆนี่ไม่รู้น้ำเปล่าหรือน้ำกรดดด แฮร่
ถ้าถามว่าใจเจม ทำไมถึงใจอ่อนให้ศิง่ายๆ ในตอนที่แล้ว คือเพราะเป็นเจมจริงๆค่ะ ขนาดแซคทำร้ายความรู้สึกนางไปกี่รอบก็ยังหวังให้เค้าสนใจอยู่ได้ นังโง่! /นี่เป็นอัลไล
ฮ่า เขียนเรื่องนี้พลิกบทเราจริงๆ คอนเซนเทรทหลายเรื่องมาก ทั้งการวางพล็อต ทั้งภาษาที่พยายามให้โตขึ้นกว่าเรื่องวัยมหา'ลัย รู้สึกได้ว่าตัวเองมีจุดบกพร่อง แต่ดันมองไม่เห็นเอง ถ้าใครเห็นยังไงชี้แนะได้เลยนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
#กลพยัคฆ์

[dear77]

  อ่านแล้วหน่วงแปลกๆ ไม่รักกันแต่อยู่ด้วยกัน หรือว่าเขารักกันแต่เจมยังไม่รู้ตัว  รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[puiiz]

 

[twinmonkey0311]

กอดเจมแน่นๆ

[iceman555]

 

[MNIMD]

เจมมมม  ฮึ่ย หมั่นไส้คุณศิจริงๆ หมั่นไส้เจมด้วย จะรอวันที่เจมใจแข็งกับคุณศินะคะ เหตุผลเนื่องจากหมั่นไส้คุณศิ เข้าใจเจมว่าอยากมีตัวตนอยากเป็นที่รักของใครสักคนถ้าเจมมาอยู่ด้วยคุณศิต้องดูแลเจมดีๆนะ (ถึงแม้ว่าเจมจะใช้คุณศิเพื่อลืมแซคก็ตาม) ไม่งั้นเราจะโกรธ ติดตามนะคะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว *ข้ามไปวันพุธหน้า*

[wijii]

เขินนนนน

[MooMiew]

สงสารคุณศิ โดนนังเจมหลอกใช้อีกแล้ว 

มีเค้าว่าไม่รักกันง่ายๆ เหมือนคุณศิจะรัก(หรือเปล่า?) แต่ก็ไม่บอกว่ารัก นังเจมก็ไม่ลืมพี่แซคซักที ต้องมีเรื่องอะไรหนักๆมาชนแน่ๆ อืออออออ ดราม่าาา มาม่าาา

พี่เวสต์ศึกษามาเยอะแน่ๆอะ งานของตัวเอกแต่ละเรื่องไม่ซ้ำกันเลยอะ 5555555555

[stickyyrice]

พูดดีๆให้ได้ตลอดนะพ่อคุณ น้องเจมจะได้ใจชื้นๆ

[Mura_saki]

เจม....

[Snimsoi]

นังเจมแอบมาโซแน่ๆ ถึงจะบอกว่าไม่ได้รักศิแต่ก็ต้องเป็นศิเท่านั้นใช่ไหมเจมที่ทำให้เจมรู้สึกดีขึ้นได้ ไม่งั้นเจมคงคบคนอื่นไปนานแล้ว

[B52]

ระเบิดตูม!!!!!

[aiyuki]

เจมนี่มาโซสินะ หึหึ
ส่วนหนึ่ทีทำให้เจมเป็นแบบนี้ก็เพราะรอบขข้างนี่ล่ะ ไม่ปล่อย แต่ก้ไม่ได้ให้ความรัก เลยเหมืนเด็กขาดความอบอุ่น

[tensita]

ทำไมพี่เวสต์ชอบว่าพี่เจม 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โอ.......วาทะไรท์ คม มาก
เห็นใสๆนี่ไม่รู้น้ำเปล่าหรือน้ำกรด
ศิฑา ยื่นข้อเสนอให้เจม ที่ไม่เคยยื่นต่อใคร
และไม่มีใครเคยยื่นต่อเจม
มาช่วยกันเลี้ยงลูก เป็นการยอมรับมากกว่าทุกคน
ว่าที่คบๆกันไม่ใช่แค่เซ็กส์อย่างเดียว
เป็นการใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆ ให้ความรู้สึกที่ดีต่อเจมมากๆ
การถูกยอมรับว่าเราสำคัญสำหรับใครสักคน มันดีต่อใจจริงๆ
คำขอของพี่จิ๊บ แซค ถูกเมินไปตั้งแต่ก้าวขึ้นรถและ
       
     

[MyLavenderLand]

เจมคงต้องใช้เวลา ทำความเข้าใจและเรียนรู้ที่จะเริ่มต้นกับศิใหม่อย่างจริงๆ  กลัวจริงๆว่าเจมจะตัดสินใจคบ เพียงเพราะกลัวการถูกละเลย เป็น nobody ในสายตาคนอื่น

[Petit.K]

เจมน่าสงสาร โดนกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า อต่ก็ยังยอมเขาเรื่อบไป แงงงงงง
คุณศิร้ายนะคะ เอาเด็กเอาลูกเอาหลานมาหลอกล่อให้น้องเจมมาอยู่ด้วย แหมมมมมไปเคลียร์เรื่องภรรยาให้เจมก่อนไหมคะ
แซคก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เหมือนยิ่งเข้ามาใกล้ มาเป็นห่วงก็ยิ่งทำให้เจมเจ็บ แงงง

รอพาร์ทคุณศิต่อไปค่า~

[Jibbubu]

ไม่รู้ว่าศิมันรักเจมจริงหรือเปล่า หรือแค่ชอบที่เข้ากันได้ในเรื่องเซ็กซ์และเข้ากันกับน้องปุณณ์ก็แค่นั้นกันแน่ ส่วนน้องเจมเราก็ยังสงสารน้องที่ยังตัดใจกับพี่แซคไม่ได้แต่มันก็เป็นเพราะศิที่ทิ้งเจมไปแต่งงานไม่ใช่หรือ ถ้าตอนนั้นศิไม่ทิ้งไปแต่งงานเราว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงดีกว่านี้ และอาจจะเป็นรักไปแล้วก็ได้

[lolata]

เจมน่าสงสาร การรอให้ใครมารักเรามันเจ็บปวด
ศิก็อย่าทำให้เจอเสียใจอีกนะ

[Ashita]

แอบสงสารคุณศิ เหมือนเป็นคนคุมเกมส์ แต่คนคุมที่แท้จริงอ่ะเจม หวังใช้คุณศิเพื่อลืมรักแรก โอ้ย! น่าสงสาร 5555+ //แอบสะใจนิดๆ

[mild-dy]