หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[anntonies]

เจมน่ารักเกินไปแล้วว 
ชอบความที่ไม่งอแง แต่ไม่อยากถูกทิ้ง
ความเจมนี่มันโง้ยยยยย
เข้าใจทำไมศิถึงแพ้ทาง ดูน่ารักมากกก
แถมตอนทำอาหารนั่นอีกก
เจตต์นี่แอบหวั่นไหวกับเจมส์บ่นิ
ไม่เอานะะ ห้ามมม !! 
เขินเวลาเจมส์เรียกคุณศิฑาว่า ศิ
ดูใกล้ชิด ดูแฟนนน ดูเหมาะสม 

[l2_in*]

ใครจะแพ้ไม่รู้ แต่เราแพ้มาม่าค่ะ ><

[-west-]

CH.9 Deep inside
Jeremy




จะบอกว่าผมไม่รู้ว่าพี่เอื้อคิดยังไงกับผม ก็ดูเป็นเรื่องโกหกเกินไปหน่อย

ทั้งสายตา ทั้งน้ำเสียง และคำพูด ทุกอย่างตีความได้อย่างเดียวว่าเขาพึงพอใจในตัวผม มันชัดเจนตั้งแต่สมัยที่อยู่อังกฤษ แต่ในสายตาตอนนั้นผมมีแค่ศิฑา กระทั่งท้ายที่สุดเขาขุดเรื่องที่เคยนอนกับคนรักผมเมื่อครั้งยังเด็กมาเล่า ผมโกรธแทบบ้า โกรธศิฑาก็ใช่ แต่โกรธพี่เอื้อมากกว่า ผมไม่ชอบคนเล่นนอกเกม ปากบอกว่าชอบแต่กลับเอาเรื่องของเพื่อนสนิทมาทำร้ายคนที่ตัวเองชอบ คบไม่ได้

กระนั้น ศิฑาก็ยังยืนยันว่าเอื้อการุณย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและคงไม่เลิกคบง่ายๆ ต่อให้เขาแย่งผมไปก็ตาม


“ยังไม่หายหงุดหงิดอีกเหรอ”

ลูกค้ากิตติมศักดิ์ของวันเอ่ย ยกแก้วเบียร์ดำขึ้นดื่ม สายตายังไม่ละจากจอไอแพดสักนาที ดนตรีสดขึ้นเล่นแล้ว วันนี้ร้านแน่นขนัด อาจเป็นเพราะช่วงสิ้นเดือน ความหงุดหงิดของผมกรุ่นที่รู้ว่าพี่เอื้อจะมาหา แต่บ่มเพาะด้วยบทสนทนาที่รู้กันสองคนบนโต๊ะอาหาร แม้เจตต์จะนั่งอยู่ด้วย บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าตำแหน่งของตัวเองเป็นคนนอก ไม่ใช่คนรักของเจ้าของบ้านอย่างที่ศิอยากให้เป็น

“ว่าไง ใจคอจะไม่พูดจริงๆ หรือไงว่าฉันทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า”

ผู้ชายตรงบาร์ถามซ้ำ ถัดจากเขาด้านซ้ายเป็นที่ว่าง ส่วนฝั่งขวาลูกค้าผู้หญิงสวมเกาะอกสีดำจับจองไว้ ผมผ่อนลมหายใจ ปีนขึ้นนั่งบนเก้าอี้อีกฝั่งกับคนถาม

“ผมไม่ชอบพี่เอื้อ”

ศิฑาเลิกคิ้ว เหลือบตาขึ้นมองผม “มันไปทำอะไรให้ไม่ชอบใจ”

“ไม่มีอะไร ผมแค่ไม่ชอบ”

“มันเป็นคนปากไม่ดี กวนตีน แต่ไม่มีอะไร” เขาพูดด้วยท่าทีสบายๆ “อย่าไปถือสามันเลย”

“พูดได้ ก็เพื่อนคุณนี่”

“ใช่ เพราะมันเป็นเพื่อนฉันถึงไว้ใจได้” สายตาคู่นั้นทอดมองมา มีร่องรอยขบขันซ่อนอยู่ “ฉันอยู่ในแวดวงแบบนี้คิดว่าจะเอาคนที่ไว้ใจไม่ได้มาไว้ข้างตัวจริงๆ เหรอ”

“ไม่รู้ ผมไม่ชอบ แล้วที่ส่งซองอะไรนั่นให้กันอีก”

“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องงาน มานี่ซิ” เขาเรียก แต่ผมยังทำหน้าปั้นปึ่งอยู่หลังบาร์ ร้านอาหารเปิดได้สองชั่วโมง ศิฑามานั่งที่นี่ตั้งแต่ก่อนร้านเปิดที่ผมต้องตรวจเช็กความเรียบร้อยและเน้นย้ำว่าจะนั่งรอรับผมกลับ

“ลูกน้องผมเยอะ” ไอ้เป๊กยังลอบมองศิฑาด้วยความระแวดระวัง ส่วนพี่กบไม่ใส่ใจ เอาเวลาไปจัดการกับลูกค้ามากเรื่องมีประโยชน์กว่า “คุณก็รู้ว่าต่อหน้าลูกน้องต้องวางตัวยังไง”

“งั้นยกผลประโยชน์ให้แล้วกัน” แสงสีสลัวของร้านสาดส่องให้เห็นเสี้ยวหน้าของศิฑา เขายักยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่ง เท้าคางลงกับมือที่ตั้งฉากบาร์คล้ายจะพูดว่าเดี๋ยวได้มีจัดการกันทีหลัง

“เบียร์หมดแล้ว จะเอาอะไรเพิ่มหรือเปล่า”

“ขอพอลลาเนอร์”

“จะให้เรียกเจตต์มารับไหม”

“นายขับก็ได้” วางกุญแจรถคันโปรดให้ ผมหันไปสั่งพี่กบให้ยกเบียร์นอกมาเสิร์ฟ “ไม่ดื่มด้วยกันจริงๆ เหรอ”

“ไม่ล่ะ จะได้ขับรถไง”

“ถ้าอยากดื่มตามเจตต์มา”

“ไม่อยาก” ผมปฏิเสธ น้อยครั้งเหลือเกินที่เราจะได้อยู่กันเพียงลำพัง ศิฑาพยักหน้าก่อนแก้วเบียร์ทรงสูงจะยกเสิร์ฟพร้อมกับแกล้มอย่างดี ผมมองหน้าเขา ครู่หนึ่งก็ถอนหายใจ นึกถึงภาพของศิฑาเมื่อครั้งแรกที่พบกันแล้วช่างแตกต่างกับตอนนี้เหลือเกิน ความสุขุมเป็นนิสัยตั้งต้น แต่ที่ดูเป็นผู้ใหญ่จนน่าแปลกใจเพิ่งรู้สึกเมื่อเจอกันครั้งที่สอง

ในขณะที่ผมเหมือนเดิมแทบทุกอย่าง คิดอะไรตื้นๆ รักสนุกไปวันๆ แต่ศิฑากลับเติบโตแบบก้าวกระโดด อาจเป็นเพราะหน้าที่ที่เจ้าตัวแบกรับเต็มบ่า หรืออะไรก็ตาม กระนั้นก็ไม่ปฏิเสธว่าเขาเซ็กซี่เป็นบ้า แม้แต่การมานั่งเฝ้าผมยังดูล้ำลึกมากกว่าผู้ชายคนอื่นเป็นไหนๆ

“นี่ ศิ ถามอะไรอย่างสิ เวลาจีบใครก็ไปนั่งเฝ้าเขาแบบนี้เสมอเลยเหรอ”

ชายหนุ่มไหวไหล่แทนการปฏิเสธ เขายังคงดื่มไม่หยุด ตั้งแต่ก่อนร้านเปิดกระทั่งเวลานี้

“ฉันไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น ส่วนใหญ่แค่เป็นคนที่เข้ากันได้ในเรื่องเซ็กซ์ก็พอ”

“แล้วกับผมนี่ยังไง”

“ยังให้บอกอีกเหรอ” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะราวกับตัวเองชัดเจนเสียเต็มประดา

“สรุปแค่เรื่องเซ็กซ์เหมือนคนอื่นหรือเปล่า”

“ตอนแรกก็อาจจะใช่” เขาเม้มปาก เหนือริมฝีปากบนมีหยดเบียร์เกาะพราว และจางหายไปหลังจากคลี่มันออกจากกัน “อยากเอาชนะหมอนั่นด้วย โกรธ ไม่รู้สิ เซ็กซ์กับนายมันดี มันถึงใจ อาจเพราะฉันเป็นคนเริ่มสอนนานในเรื่องนี้ ลีลาท่าทาง การออดอ้อนทุกอย่างเลยเป็นในแบบที่ฉันอยากให้เป็น”

เขาพูดหน้าตาเฉย และผมยอมรับโดยดุษณีว่าเรื่องคาวโลกีย์ที่ว่าผมเรียนรู้จากศิฑาเกือบทุกวัน ตลอดหนึ่งปีที่คบหากัน ตอนนั้นเองที่ผมเข้าใจว่ารักเขา ใช่...ผมผูกพันกับศิฑา กับเซ็กซ์ของเขา และรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ลืมตามาพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกคน

แต่ก็นั่นแหละ เขาที่เคยอบอุ่นก็เป็นคนคนเดียวกับที่เฉดหัวผมทิ้งและทำให้อาการโหยหาความรักหวนกลับมาอีกครั้ง ยิ่งเมื่อกลับไทยด้วยสภาพเว้าแหว่งไม่สมบูรณ์แล้วเจอความใจดีของพี่แซคโอบกอดเอาไว้ ผมก็กลับไปเป็นเจเรมี่ที่ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองอีกหน แม้กระทั่งในเวลานี้ผมก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองยังคงรักแซค หรือเอนไหวไปรักศิฑา ผมปรารถนาต้องการจะเป็นคนสำคัญของใครสักคนเพื่อลืมรักแรก หรือผมอยากเป็นคนสำคัญแค่ของศิฑาจริงๆ

“ตลกที่อะไรรู้ไหม อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกว่าการมีนายข้างตัวมันอุ่นใจมากกว่าคนที่ผ่านมา นอกเหนือจากเรื่องเซ็กซ์ นายเข้ากับลูกฉันได้ ได้ดีเกินไปด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องอื่น...” เขาหรี่ตาลง พยายามหาเหตุผลมากมายมาอธิบายความรู้สึกของตัวเอง “มันเป็นฟีลลิ่ง บรรยายออกมาไม่ถูก รู้แต่ว่ามันคงดีถ้านายเต็มใจอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ”

“และไม่เป็นของคนอื่น”

“ใช่ ไม่เป็นของคนอื่น”

“หวงของเล่นอย่างนั้นเหรอ” ผมถามตรงๆ อายุเท่านี้แล้ว ผ่านโลกมาก็มาก ไม่ใช่เด็กใสไร้เดียงสาที่ต้องการคำป้อยอเลิศหรู ผมต้องการคำตอบที่เป็นคำตอบจริงๆ ไม่ใช่ปั้นแต่งให้สวยงาม ถ้าเขาพูดว่าอยากให้ผมเป็นสมบัติของเขา มันก็เท่านั้น ผมรับฟัง รับรู้ อาจจะยินยอมตกเป็นของเล่นของเขาแลกกับการตัดใจอย่างเด็ดขาดกับแซค หรือไม่ก็ปรับใหม่ เปลี่ยนให้เขาเป็นของเล่นของผมแทน ใครเบื่อก่อนก็หาช่องทางของตัวเองดำเนินชีวิตต่อไป ผมไม่โกรธและเคารพสิทธิ์ของเขามากพอๆ กับที่ต้องการให้ศิฑาเคารพสิทธิ์และอิสระเสรีของผม แต่ในทางตรงข้าม หากเขาบอกว่ารัก หรืออะไรที่ทำให้ผมรู้สึกถึงไปในทำนองนั้น ผมอาจจะพิจารณาเงื่อนไขข้อแลกเปลี่ยนในใจอีกหน

ผมแฟร์พอที่จะยื่นของพนันเป็นสิ่งเดียวกับที่เขาจะยื่นมา ถ้าต้องการหัวใจ ก็แลกด้วยหัวใจ คุยกันในฐานะของนักธุรกิจกับเจ้าของร้านอาหาร ไม่ใช่เด็กนักเรียนนอกที่ถูกทางบ้านสปอยล์ไปใช้ชีวิตเหลวเป๋วกับนักเรียนเชฟที่หนีรักไปเริงเมืองในต่างแดนอีกต่อไป

ศิฑาหัวเราะ มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าที่ผมไม่อาจละสายตาจากนักเรียนนอกคนนั้นเมื่อหลายปีก่อนก็เพราะรอยยิ้มแบบนี้ในงานปาร์ตี้ริมสระนี่ล่ะ

ผมไม่มีวันปฏิเสธว่าผมเคยรักแซค มันเป็นความรักที่รุนแรงและบ้าคลั่ง ขับเคลื่อนชีวิตของผมสะเปะสะปะ แต่ความรู้สึกที่มีต่อศิฑานั้นต่างออกไป คนละรูปแบบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแซคโดยสิ้นเชิง เขาทำให้ผมสงบและนิ่งเฉย สอนผมให้รู้จักรสชาติอันร้อนแรง และเสพติดมันเพื่อลืมเรื่องราวของแซคไปหมดสิ้น

และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ผมประหวั่นพรั่นพรึงว่าหากวันใดเซ็กซ์อันจัดจ้านคลายตัวลงไปแล้ว ระหว่างผมกับศิฑาจะหลงเหลืออะไรอีก ไม่ใช่แค่ลำพังตัวเอง แต่นักธุรกิจหนุ่มตรงหน้าด้วยว่าเมื่อเวลาล่วงเลยไปเขาจะผลักไสผมไปไม่ใยดีอีกครั้งหรือไม่


“เด็กน้อย ถ้านายมีค่าเป็นแค่เซ็กซ์ทอยที่มีชีวิต ฉันแค่ให้เจตต์มารับนายหลังเลิกงานไปขย้ำแล้วปล่อยกลับมาก็ได้ ไม่เห็นต้องลงทุนลงแรงมานั่งอ่านเมลเรื่องงานในร้านอาหารแบบนี้” นั่นคือสิ่งยืนยันว่าที่เขาบอกว่าเคยคิดกับผมแค่นั้นเป็นเรื่องจริง เพราะเขาเคยทำกับผมเช่นนั้นจริงๆ “รู้ไหม ถ้านี่ไม่ใช่ร้านของนาย ฉันคงสั่งให้ลาออก แต่ในเมื่อเป็นความฝันของนายก็เลยต้องมานั่งเฝ้าแทน ทนอยู่ในที่ที่คนอื่นมองนาย ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ชอบให้ใครมองนายด้วยสายตาแบบนี้แท้ๆ”

“หมายความว่าไง”

“หวงจะแย่อยู่แล้ว” เขาพูดพลางยกเบียร์ขึ้นมาจิบ เมื่อวางแก้วลงก็เปลี่ยนเป็นจับมือข้างที่วางบนเคาน์เตอร์ของผม มือข้างนั้นเย็นเยียบ อาจเย็นเพราะอุณหภูมิจากเบียร์ที่ส่งถึงผิวหนัง หรือไม่ก็เป็นผมเองที่ร้อนวูบไปทั่วร่างเมื่อถูกพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ จริงจัง “ฉันเพิ่งอายุ 28 เอง ครอบครัวก็ไม่มี มันเหนื่อยนะที่ต้องจัดการทุกอย่างคนเดียว”

“แต่คุณหาใครก็ได้ อย่างในร้านนี้มีสามคนมองคุณอยู่ ผู้หญิงหนึ่ง ผู้ชายสอง”

“แต่ตอนนี้ฉันมองแค่คนๆ เดียว”

ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน มือที่จับไว้เมื่อครู่เลื่อนมาสัมผัสแก้ม หัวใจผมเต้นแรง พ่ายแพ้ให้กับสายตาคู่นี้เสมอ เมื่อได้ยินคำตอบที่ตรงไปตรงมาทุกสิ่งที่คิดไว้ก็รวนเรไปหมด

“นายเป็นคนที่ฉันวางใจได้ ฉันเข้าใจไม่ผิดใช่ไหม”

“ไม่รู้สิ” ผมกลอกตาหนี “ถ้าผมไว้ใจไม่ได้จะทำไง”

“ฉันก็จะทำให้นายเป็นคนที่ไว้ใจได้เอง”

“ถ้าผมไม่ได้รักคุณจะทำยังไง”

คู่สนทนาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ในแววตาเต็มไปด้วยความสั่นไหว เขาเป็นฝ่ายกลอกตาหลุกหลิกไปมาบ้าง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่ตีความหมายแน่ชัดไม่ได้ กระนั้น ผมกลับแน่ใจว่าความสัมพันธ์เมื่อหลายปีก่อนที่ถูกสร้างขึ้นโดยกลลวงคงบั่นทอนความรู้สึกศิฑาไปไม่น้อย

นักธุรกิจหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนตอบผมด้วยคำถาม “แต่ตอนนั้นนายรักฉันจริงๆ ใช่ไหม ฉันเคยรู้สึกถึงมัน...”

ผมตอบไม่ได้ ความทรงจำสุดท้ายของผมมันหยุดอยู่ในวันที่โดนตะเพิดออกมาอย่างสิ้นเยื่อใยภาพของศิฑาในหัวเลยวูบไหวไปหมด ผิดกับแซคทุกอย่าง เขาเลี้ยงผมไว้ ใจดีและอ่อนโยน ภาพของความรู้สึกที่มีให้รุ่นพี่คนสนิทจึงชัดแจ้งไม่เคยถูกบดบังด้วยความเกรี้ยวกราดใด

“ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไงกับคุณ แต่การกลับมาเจอแซคมันทำให้ผมรู้ว่าผมยังรักเขา”

ศิฑาถอนหายใจเป็นครั้งที่สาม เขายกเบียร์ขึ้นดื่ม คราวนี้ก็เกิดฟองสีขาวเหนือริมฝีปากเช่นเดิม หากแต่เขาปาดมันออกด้วยนิ้วหัวแม่มือด้วยท่าทีเย้ายวนในแบบของผู้ชาย

“ตอนนี้นายอาจจะสับสนว่ารักในรูปแบบของชู้สาวกับการชื่นชมใครสักคนมันต่างกัน หรือต่อให้นายรักหมอนั่นแบบชู้สาวจริง นายอาจจะสับสนว่ายังรัก กับเคยรักมันต่างกัน”

“คุณอย่าทำเป็นอ่านใจผมออกหน่อยเลย”

“ฉันอ่านใจนายไม่ออก แต่ฉันรู้อย่างหนึ่งคือถ้าเรียกมันว่าความรักแล้ว นายจะไม่อยากมีสัมพันธ์กับใคร ถ้าเวลานั้นนายรักแซคแค่คนเดียว นายจะไม่มีวันนอนกับฉันได้เป็นปีๆ ยกเว้นเสียว่านายเองก็ชอบฉันเหมือนกัน” เขาพูดด้วยความมั่นใจ แต่ไม่อาจหลบซ่อนความลังเลได้ในแววตา “และฉันเชื่อว่าฉันรู้จักนายดีที่สุด รู้จักมากกว่าพี่สาวของนายด้วยซ้ำ”

ผมไม่ยอมรับ แต่ไม่ปฏิเสธ ระหว่างนั้นพี่กบแทรกวงสนทนาเข้ามาว่ามีลูกค้าอยากคุยกับเจ้าของร้าน เป็นลูกค้าต่างชาติที่มาพร้อมกันกับกลุ่มเพื่อนคนไทย ผมสบตาศิฑา ก่อนปลีกตัวออกมารับแขก ซึ่งชายหนุ่มไม่หวงห้าม เขาดื่มอยู่ที่เดิม ในชุดเสื้อเชิ้ตพอดีตัวกับกางเกงขายาวทรงกระบอก ไขว่ห้าง เอนตัวเป็นองศาที่น่าค้นหา และใช้สายตาคมจับจ้องตามผมไปทุกที่
หนึ่งในลูกค้ากลุ่มนั้นเคยเจอผมที่ร้าน Blur พี่ทิมเล่าให้ฟังว่าผมเป็นลูกครึ่งอเมริกัน วันนี้เพื่อนของเขาก็มาจากรัฐแคลิฟอร์เนีย เป็นฝรั่งตัวสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา เขาชมเรื่องรสชาติอาหารและการจัดร้าน ก่อนปิดท้ายด้วยการชวนไปเที่ยวที่ Blur อีกสักครั้ง ซึ่งนั่นเราต่างรู้ว่านั่นเป็นการส่งสัญญาณของสัมพันธ์ชั่วครู่ชั่วคืนที่จะสานต่อกันเพียงลำพัง

ผมหันหน้ากลับไปยังคนมาเฝ้า เขายังมองผมไม่ห่าง แต่ต่อให้เขาไม่มานั่งตรงนี้ผมก็ปฏิเสธอยู่ดี ตั้งแต่กลับมาเจอศิฑาอีกครั้งความกระตือรือร้นในการท่องราตรีค่อยๆ ลดลง ผมเฝ้ารอเพียงเวลาร้านปิดและมีใครคนหนึ่งมารอรับผมไปหาเจ้านายของตัวเองเท่านั้น

ถ้าจะพูดกันให้ถูก การที่ศิฑาแสดงตัวออกมาว่าต้องการผม ก็ทำให้ผมอุ่นใจที่จะอยู่นิ่งเฉยในอาณัติของเขาได้โดยง่าย ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร ความเห็นแก่ตัว ความเหงา หรือความรัก แต่ไม่ว่ามันเป็นอะไรก็ตาม ผมก็เลือกเขาไปแล้ว
ไม่ว่าผมจะสับสนจริงอย่างที่เขาว่า หรือเป็นเพียงศิฑาที่ไม่ยอมรับว่าแพ้ผู้ชายธรรมดาๆ อย่างแซค แต่ผมก็ตัดสินใจเลือกทางเดินของตัวเองตั้งแต่ที่บอกกับพี่จิ๊บและแซคให้เลิกยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของผมไปแล้ว

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ศิฑาถามเมื่อผมกลับมาที่บาร์อีกครั้ง เบียร์หมดไปอีกแก้ว หมอนี่กินดุเป็นบ้า

“แค่ชวนคุย”

“ต้องรับแขกแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”

“นานๆ ที ถ้าถูกคอจะได้มาเป็นลูกค้าประจำ” คำตอบของผมทำให้คู่สนทนาคำรามในลำคอ เหมือนพ่อเสือตัวใหญ่ที่หวงลูกน้อยแต่ทำอะไรไม่ได้ “ผมจัดการตัวเองได้”

ศิฑายังคงแสดงทีท่าหงุดหงิด แต่เชื่อในสิ่งที่ผมรับปาก นั่นทำให้ผมเผลอทิ้งหางตาลง

อาจะเป็นเพราะเขาแตกต่างจากพี่จิ๊บและพี่แซคแบบนี้ ในวันนั้นผมถึงเลือกที่จะดื้อดึงต่อคนที่เติบโตมาด้วยกัน และคนที่ผมรักสุดหัวใจ




ดาวในเมืองหลวงซ่อนตัวหลังแสงไฟจากผืนดิน ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มแทนสีดำสนิท ร้านอาหารของผมปิดตรงเวลา ไม่มีใครทักท้วงเรื่องศิฑาอีก แม้แต่ไอ้เป๊กก็ไม่พูดถึงเมื่อเห็นผมเดินนำชายหนุ่มกลับมาที่รถยุโรปเพียงลำพัง

แม้ดื่มไปหลายแก้ว ศิฑากลับไม่ได้เมาหยำเปอย่างที่คิด เขายินดีที่จะจ่ายเงินทุกบาททุกสตางค์แม้ผมจะไม่ให้ส่วนลดแม้แต่บาทเดียวก็ตาม

“คุณไหวแน่นะ”
ผมถามด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจ ถ้านับแก้วแล้วเขาดื่มมากกว่าผมในวันปกติด้วยซ้ำ คู่สนทนาเอนตัวพิงเบาะนั่งไม่พูดไม่จา

“นี่ ผมถาม ปกติเมาแล้วเก็บอาการหรือเปล่าเนี่ย”

“ไหว” เขาตอบสั้น แต่ไม่ยอมคาดเข็มขัด ผมขยับตัวไปดึงสายเบลท์มารัดให้ แต่จังหวะที่อ้อมตัวผ่านหน้ากลับถูกขโมยจูบเอาดื้อๆ

“เมาใช่ไหม” ผมไม่ถือโทษ แต่ตำหนิด้วยสายตา ตั้งแต่รู้จักกันมาศิฑาไม่เคยเมาต่อหน้าผม หรืออย่างน้อยถ้าดื่มหนักจริงๆ มักจะนอนหลับสนิทบนโซฟาหรือบนเตียงของตัวเอง จัดการถอดเสื้อผ้าสวมชุดนอนเรียบร้อย ไม่เละเทะ ไม่ระราน แต่วันนี้เขาดื่มที่ร้าน ดื่มไปเยอะมากเสียด้วย

“ศิ”

เจ้าของชื่อหัวเราะในลำคอ ดึงผมเข้าไปจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้ตะกรุมตะกรามจนเกรงว่าหากปล่อยตามใจจะเลยเถิดกันไปใหญ่ ผมยกมือห้าม ดึงตัวเองออกจากมือปลาหมึกพลางข่มเสียงต่ำ “หยุดก่อน”

“ขี้บ่น”

“ไม่ได้ขี้บ่นสักหน่อย” ผมเถียงอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด การคุกคามของเจ้าของรถหยุดลง เขาหันเหไปสนใจกับเพลงแจ๊ซที่ดังพร้อมผมติดเครื่องรถยนต์แทน

เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งกลับมาฟังแจ๊ซอีกครั้งหลังจากเลิกฟังมานาน นานเท่าๆ กับการหายตัวไปของศิฑาในความทรงจำ เมื่อก่อนผมไม่ได้ชอบ ดนตรีและเสียงขับกล่อมช่างชวนง่วงเหงา ศิฑามักเปิดคลอก่อนเราเริ่มบทรักกันในห้องนอน ห้องน้ำ หรือโซฟาหนัง แต่เมื่อเติบโตขึ้นกลับรู้สึกถึงเสน่ห์เย้ายวนอย่างประหลาดของมัน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะดนตรีและท่วงทำนองชวนให้ผมนึกถึงรูปและกลิ่นของศิฑาขึ้นมาร่ำไป

เครื่องทำความเย็นของรถเริ่มทำงาน ผมเปลี่ยนเกียร์และหมุนพวงมาลัย ปล่อยให้เสียงเพลงทำหน้าที่ของมันครู่ใหญ่ก่อนคนที่นิ่งเงียบอยู่นานจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ

“ยังติดต่อไอ้หมอนั่นอยู่หรือเปล่า” รถหรูทะยานบนท้องถนนโล่งกว้าง ผมไม่ตอบเพราะไม่แน่ใจว่าศิฑาพูดถึงใครในทีแรก ครู่เดียวเขาก็ขยายคำจำกัดความ “เจ้าของหมาโกลเด้นตัวนั้น”

“อ๋อ พี่แซค” ผมร้อง ลึกลงไปในประโยคที่คุยกันในร้านมีเรื่องที่ศิฑาคาใจแต่ไม่ถาม ผมนึกไปถึงว่ามีอีกกี่เรื่องกันที่คนปากหนักไม่ยอมเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาเพียงเพราะอีโก้ค้ำคอ และที่เขาดื่มไม่บันยะบันยังนี้ก็น่าจะมีสาเหตุมาจากคำถามที่กวนใจแต่ไม่ยอมเอ่ยออกมานั่นด้วย

คงไม่อยากแสดงออกถึงความไม่มั่นใจว่าในประโยคที่ตัวเองเป็นคนพูดว่าผมแค่ สับสน ในรูปแบบของความรักที่มีให้กับแซคเสียกระมัง

ตลกดี ทั้งๆ ที่เป็นคนยัดเยียดให้ผมคิดแบบนั้น แต่กลับกังวลจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมแค่นยิ้ม ตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ที่เจอกับแซคครั้งล่าสุดให้เจ้าของรถฟัง “ครั้งสุดท้ายที่เจอเขาบอกให้ผมห่างๆ จากคุณ”

“เหรอ” ศิฑาถามเสียงขึ้นจมูกเย้ยหยัน “ทำไมล่ะ มันเปลี่ยนใจหรือไง”

“เปล่า เขาบอกว่าคุณอันตราย” เสียงหัวเราะดังขึ้น ผมมองอีกฝ่ายผ่านกระจกมองหลังก่อนเทียบรถเข้าจอดริมถนนที่ประดับประดาด้วยไฟสีเหลืองทองสวยงาม ในย่านนี้เคยเป็นชุมชนเมืองที่เต็มไปด้วยรถรา แต่เมื่อตกดึกถนนหกเลนก็กลับกลายเป็นเพียงลานโล่งกว้างที่สามารถจอดรถได้ตามใจชอบ “ไม่ใช่แค่พี่แซคนะ พี่จิ๊บก็ด้วย”

“แล้วนายคิดยังไง”

“ไม่รู้สิ บางทีผมก็แทบจะไม่รู้จักคุณเลย”

“กลัวฉันหรือเปล่า”

“ไม่รู้จักจะให้กลัวอะไร” ผมตอบ หันมองหน้าศิฑาที่ทอดสายตาไกลออกไป ริมฝีปากคู่นั้นเม้มเข้าหากัน แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ไม่เคยได้เห็น เขาสงบลง แม้ว่าก่อนหน้านี้สิ่งที่ผมสัมผัสได้มาตลอดคือความโกรธเกรี้ยว เอาแต่ใจของชายผู้ยึดมั่นในตัวเองเป็นใหญ่

“พี่แซคไม่รู้จักคุณ มันก็ว่าไปตามพี่สาวผม ส่วนพี่จิ๊บบอกว่าธุรกิจของคุณโตไวเกินไป มันผิดวิสัยคนทำงาน ยิ่งเป็นมือใหม่ด้วยยิ่งประหลาด” ผมเอ่ยถามในเรื่องที่ไม่เคยคิดจะถาม จากที่เว้นพื้นที่ส่วนตัวให้ศิฑาเสมอแต่เวลานี้กลับอยากรู้จักเขาให้ลึกลงไป และเห็นว่าอาการกึ่งเมากึ่งมีสติสมประดีในเวลานี้ที่ควรซักไซ้เอาเรื่องคาใจทั้งหมดออกมาจากปาก

“เรื่องนั้น” เขาถอนหายใจ มีความวูบไหวส่ายเอนในแววตา “เพราะได้มีนเข้ามา งานแต่งงานครั้งนั้นช่วยครอบครัวฉันได้เยอะ”
เชื่อไหมว่าศิฑาทำให้ผมหงุดหงิดอีกครั้งได้เพราะเอ่ยชื่อของผู้หญิงที่เขาเคยมีสัมพันธ์ด้วย แต่ในการที่ผมเป็นฝ่ายอยากรู้สุดท้ายก็ได้แต่ข่มความรู้สึก ไม่แสดงความไม่ชอบใจออกมา

“มีนเป็นลูกสาวผู้มีอิทธิพล ดูแลทั้งหนี้นอกระบบ ทั้งอาวุธเถื่อน หลังๆ มาแตะเรื่องยาเสพติด สารตั้งต้นบางตัวต้องใช้ยาสามัญเป็นส่วนประกอบ ฉันไม่มีทางเลือกนักตอนที่พ่อโทรมาตามให้กลับบ้าน ระหว่างโดนฆ่ายกครัวกับแต่งงานแล้วมีธุรกิจที่เจริญเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดดมันก็ตอบได้อยู่แล้วว่าต้องเลือกอะไร”

เสียงถอนหายใจระบายหนัก นับตั้งแต่รู้จักกันมานี่เป็นครั้งแรกที่ศิฑาเอ่ยถึงความคับแค้นในอก แววตาคู่นั้นวาววับ เป็นประกายด้วยน้ำใสๆ เคลือบอยู่ เขายกยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่ง เอ่ยถามผมด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

“ฟังแล้วเป็นไง ผิดหวังไหม กลัวฉันอย่างที่พี่สาวนายพูดหรือเปล่า”

ผมไม่ตอบ เอาแต่นิ่งเงียบ ปล่อยให้ศิฑาระบายความรู้สึกของตัวเองออกให้หมด “ฉันไม่ใช่คนที่ทำธุรกิจเก่งอย่างที่นายคิด แถมมีเบื้องหลังที่สกปรกอีกต่างหาก”

เขายังคงไม่สบตา ทิ้งศีรษะและแผ่นหลังลงกับเบาะหนัง ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นทีละน้อย ผมเอื้อมไปจับมือที่กำอยู่บนหน้าตักตัวเอง ศิฑาหลับตาลง ไอร้อนจากผิวหนังกำลังบอกผมว่าต่อให้ภายนอกดูปกติดี แต่ฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังกัดกร่อนปัจจุบันของศิฑาให้หายไป เขาพาตัวเองย้อนกลับไปในอดีต และจมอยู่กับความเจ็บปวดที่แทรกซึมลงลึกจนไม่มีใครมองเห็น เรื่องพวกนี้เป็นความลับ และคงเป็นความลับตราบเท่าที่ศิฑามีสติครบถ้วน เขาเชื่อมั่นใจตัวเอง และเกลียดการแสดงออกว่าอ่อนแอยิ่งกว่าอะไรแต่เวลานี้เปลือกกำลังถูกกะเทาะ ผมเห็นเนื้อในบางอย่างที่เจ้าตัวปิดบังเอาไว้

“ฉันไม่อยากให้ในตอนนั้นนายเข้ามาพัวพันกับเรื่องพวกนี้ เกลียดกันไปเลยยิ่งดีจะได้ไม่ต้องมาสืบค้นว่าฉันกลับมาเพราะอะไร”

“แต่ถ้าคุณบอกผมตรงๆ บางทีเราอาจจะช่วยกันแก้ปัญหาได้”

“เด็กน้อย” เขาลืมตาขึ้นเพื่อมองผม มือใหญ่วางบนแก้มข้างหนึ่ง ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเหนือริมฝีปาก หางตาทั้งสองข้างตกลงและมันทำให้แววตาที่ทอดมองมาอ่อนโยนกว่าครั้งไหน “ฉันจะเอานายมาอยู่ข้างๆ ฉันในเวลานั้นได้ยังไง”

ไม่รู้สิ...

ทั้งๆ ที่เรื่องจากปากอีกฝ่ายดูอันตรายอย่างที่พี่จิ๊บเตือน แต่ผมกลับรู้สึกว่าสิ่งที่พูดในร้านวันนี้ว่าเขาเหนื่อยกับการที่อยู่ลำพังนั้นเป็นความจริง

“นี่ศิ สัญญาได้ไหมว่าต่อจากนี้จะให้ผมอยู่ข้างๆ”

“ไม่หรอก ข้างๆ ฉันมันอันตราย นายไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปก็ได้” ชายหนุ่มถอนหายใจหนัก ก่อนพูดต่อ “แค่บางช่วงเวลาก็พอ”

ผมไม่เข้าใจ แต่ก็เข้าใจ

“ฉันเองก็ห่วงนายเหมือนที่พี่สาวห่วงนายเหมือนกัน”

“คุณก็ทำให้พี่จิ๊บไว้ใจสิว่าดูแลผมได้”

ศิฑาหัวเราะ เขาถอดเบลท์เพื่อขยับมาโอบกอดผมไว้ ไอร้อนจากผิวกายส่งมาถึง ผมรับรู้ได้ถึงความสั่นไหวที่ปริแตก เมื่อถอดหน้ากากผู้ชายที่เข้มแข็งและรักการรังแกผู้อื่นออกไป เนื้อในของศิฑาก็เป็นเพียงหัวใจที่กอปรมาจากเลือดเนื้อ นิ่มหยุ่น อ่อนไหว และรับบาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน

นั่นสินะ จะมีจริงหรือคนที่เข้มแข็งและพร้อมจะแบกอะไรไว้ตลอดเวลา

ผมนึกย้อนกลับ หลังจากเรียนจบเขาก็เข้ามาจัดการกับบริษัทโดยมีพ่อประคองได้ไม่นานก็สิ้นลม หลังจากนั้นก็ต่อสู้มันเพียงผู้เดียวมาตลอด เขาสูญเสียภรรยา และไม่ได้ครอบครองลูกเอาไว้อย่างที่พ่อคนหนึ่งจะมีโอกาส ที่สำคัญคือไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ศิฑาเพิ่งสูญเสียน้องชายซึ่งเป็นสมาชิกครอบครัวจริงๆ คนสุดท้ายไป

ผมโอบกอดเขากลับ ความโดดเดี่ยวที่ลึกลงไปเหมือนภูเขาน้ำแข็งขนาดกว้างทำให้ผมรับรู้ถึงการมีชีวิตและความรู้สึกของอีกฝ่ายมากขึ้น หัวใจของผมอุ่นเมื่อมองเห็นตัวตนของอีกฝ่าย บ้าชะมัด ป้อมปราการที่ตั้งเอาไว้และเงื่อนไขที่คิดจะใช้ต่อรองมากมายล่มสลายเพียงพริบตา

ผู้ชายคนนี้อ่อนแอ และแบกรับอะไรไว้เต็มสองบ่า

“ให้ผมดูแลคุณได้ไหม”

“ฉันบอกนายไปแล้วว่าแค่บางช่วงเวลา”

“เพราะคุณห่วงผม” เขาครางรับในลำคอ อ้อมกอดจากแขนทั้งสองข้างยังโอบรัดรอบกาย ผมกระชับแขนให้แน่นขึ้น ให้เสียงหัวใจของเราได้ยินซึ่งกันและกัน “ถ้าอย่างนั้นผมดูแลคุณ และคุณก็จะดูแลผมเหมือนกันได้ใช่ไหม”

ศิฑาหัวเราะ แต่ผมกลับรู้สึกถึงความเปียกชื้นบนหัวไหล่

ท่าทางหยิ่งผยอง เอาแต่ใจ และมาดร้ายของผู้ชายที่น่าหงุดหงิดคนนั้น

หรือเพียงแค่เพื่อปิดบังความอ่อนล้าที่เกินกำลังจะทานทนไหวเท่านั้นเอง
.
.
.

[-west-]

“แกก็เลยชวนเขามากินข้าวที่บ้าน?”
พี่จิ๊บถอนหายใจหนัก ยืนเท้าสะเอวมองดุ ผมไหวไหล่ สบตาพี่สาวเพียงครู่แล้วหันไปจัดการกับหม้อต้มยำที่เดือดปุด “เจม ฟังพี่สักเรื่องได้ไหม”

“พี่นั่นแหละที่ต้องฟังผม” ตักน้ำซุปขึ้นชิม โรยผักอีกหน่อยเป็นอันเสร็จ “พี่จิ๊บก็แค่เป็นเจ้าบ้าน ต้อนรับน้องเขยด้วยมิตรภาพ เรื่องอาหารผมจัดการเอง”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่ฉันบอกให้แกห่างจากศิฑาออกมา ไม่ใช่เข้าไปค้นว่าเขาซ่อนอะไรอยู่”

“เขาก็ดูแลผมดีนะ”

“เจม!”

“วันนี้เขาไปรับปุณณ์มาด้วย อาจจะได้เจอกับวิเวียน” ผมพูดถึงลูกของพี่สาว กำหนดการศิกลับจากเชียงรายตรงกับที่ปีเตอร์พาลูกสาวบินมาไทย ช่วงวันหยุดของโรงเรียนวิเวียนมักใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ถือเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้า

“อีกอย่าง ปีเตอร์ก็สนิทกับน้องชายศิ เขาอาจจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันก็ได้”

“นั่นก็อีกคน” พี่จิ๊บกล่าวเอือมระอา ท่าทางที่ไม่อยากให้ข้องแวะกับบ้านนั้นชัดเจนขึ้นทุกที “ช่วงที่ศุภสินยังอยู่ก็เอาแต่พากันเที่ยวเตร่ ไม่รู้ว่าไปจับพลัดจับผลูมาสนิทกันได้ยังไง”

“นั่นน่ะสิครับ” นึกถึงช่วงวัยแล้ว ปีเตอร์ที่อายุสี่สิบกว่าๆ กับน้องชายศิฑาที่อายุเท่าผมเป็นช่วงทิ้งห่างระหว่างสองเจ็นฯ ด้วยซ้ำ

“จะอะไรล่ะ ก็อบายมุขน่ะสิ” พี่จิ๊บว่า ต้มยำได้แล้ว ข้าวดีดแล้ว ผัดผัก ยำปลากระป๋อง กับกะเพราหมูกรอบรสจัดจ้าน ไม่ลืมไข่เจียวกุ้งสับของเด็กๆ “ดีแค่ไหนที่วันที่สินรถคว่ำปีเตอร์ไม่ได้ไปด้วยกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็วิเวียนคงกำพร้า”

“พูดถึงเรื่องกำพร้า แฟนของสินก็ท้องอยู่นะครับ”

“ตายจริง” คุณแม่ลูกหนึ่งร้องอุทาน ผมปิดไฟ ได้ยินเสียงออดดังมาจากหน้าบ้าน

“ศิมาปรึกษาผมว่าจะรับมาเลี้ยง เพราะแม่ของเด็กไม่ได้ร่ำรวย ผมไปเปิดบ้านนะ”

สองขากึ่งวิ่งกึ่งเดิน รถครอบครัวขนาดใหญ่จอดรออยู่ด้านนอก ศิฑาลดกระจกลง เห็นเด็กผู้ชายวัยสองขวบพยายามปีนจากออกจากซีทคาร์ร้องงอแง

“เอารถมาจอดในบ้าน”

“ให้ไว” เสียงทุ้มคำราม ผมรีบเปิดรั้วให้ชายหนุ่ม เมื่อรถจอดสนิทในทีก็เร่งฝีเท้ามาที่นั่งข้างคนขับ ปลดสายเบลท์ให้เด็กน้อยก็โผเข้ากอดร้องไห้โยเย

“นั่งได้ไม่ถึงสิบนาทีก็งอแง”

คนเป็นพ่อบ่นหัวเสีย เดิมทีศิฑาไม่ค่อยพาปุณณ์ไปเที่ยวข้างนอก เขามักจะให้เจตต์รับไปที่บ้านของภรรยามากกว่า ถึงคราวที่ออกเดินทางกันสองคนพ่อลูกแล้วนักธุรกิจไฟแรงกลับปวกเปียกไม่เป็นท่า เขาหยิบกระเป๋าใส่นมกับเสื้อผ้าเด็กที่วางไว้เบาะหลังติดมาด้วย ยังงุ่นง่านที่จัดการลูกตัวเองไม่ได้

“ทำไมไม่ให้เจตต์ขับรถมาให้ล่ะครับ”

“ไม่คิดว่าปุณณ์จะไม่ชอบนั่งคาร์ซีท” คนพูดทำหน้ายุ่ง ผมเดินนำเขาเข้าบ้าน กลิ่นหอมของอาหารไทยง่ายๆ ลอยฟุ้ง พี่จิ๊บที่หน้าบึ้งตึงในทีแรกเมื่อเห็นว่าผมอุ้มเด็กเข้าไปก็ฉีกยิ้มกว้าง สัญชาตญาณแม่ทำงานทันที

“ร้องทำไมครับคนเก่ง”

“น้องปุณณ์สวัสดีคุณป้าก่อน” เด็กน้อยหยุดสะอื้น มองคุณป้าปากแดงด้วยความสนอกสนใจ แขนเล็กกอดคอผมแน่นราวหาหลักยึด แต่เมื่อพี่จิ๊บเล่นหูเล่นตาด้วยก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก

“ธุจ้าเร็ว” เมื่อพ่อสั่ง ปุณวิศก็ยกมือไหว้ น้ำตายังไม่ทันแห้ง รอยยิ้มกลับปรากฏทั่วหน้า เป็นเด็กมันดีแบบนี้นี่เอง สองนาทีเศร้า สองนาทีถัดมาเริงร่า ผมกดจมูกลงหอมข้างแก้มยุ้ย กลิ่นแป้งเด็กติดจมูกชวนให้หอมอีกหลายฟอดซ้ำๆ

“เบาๆ หน่อยเจม แก้มหลานช้ำหมด น่าเกลียดน่าชังจังลูก ไหนมาให้ป้าอุ้มก่อนไหม อาเจมจะได้ไปถอดผ้ากันเปื้อน คุณศิวางของบนโต๊ะได้เลยค่ะ ตามสบายนะคะ”

เฮอะ นางมารกลับใจ

ผมส่งลูกชายของศิฑาให้พี่จิ๊บอุ้ม หายแผล็วไปเตรียมมื้อเย็นต่อโดยคุณพ่อยังหนุ่มเดินตามไม่ห่าง เมื่อลับตาลูกและพี่สาวแล้วมือใหญ่ก็แตะบนแผ่นหลังเหนือสะโพกผมแผ่วเบา

“ฉันแกะเชือกให้”

“ขอบคุณครับ” ผ้ากันเปื้อนถูกปลดออก มือใหญ่ดึงมึนผ่านศีรษะ เอื้อมแขวนไว้บนตะปูด้านหลัง ผมหันหน้ากลับมองคนที่ไม่ได้เจอหลายวัน นับแต่ตอนนั้นที่หัวใจผมเต้นผิดจังหวะและปรารถนาจะยืนเคียงข้างเขาหมดใจ

“กลับมาตั้งแต่กี่โมงครับ”

“ตอนเที่ยง แวะเข้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วไปรับปุณณ์ก่อนถึงมาหานาย”

“ยังไม่ได้พักเลยสินะ” เขายังอยู่ในกางเกงสแลคสีดำสนิท และเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่พับมาถึงข้อศอก ศิฑาตอบผมด้วยคำถาม

“ที่ร้านยุ่งหรือเปล่า”

“เหมือนเดิม คุณล่ะ งานเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดี”

เราสบตากัน นิ่งงันไปครู่ใหญ่ ริมฝีปากของเขายักยิ้มตรงส่วนมุม ดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ

“คิดถึงฉันหรือเปล่า”

ผมคล้องแขนโอบรอบคอ ดึงอีกฝ่ายให้โน้มตัวลงมา


จุมพิตที่ริมฝีปาก...แทนคำตอบทั้งหมด




TBC

มาแล้ววว ไปทำงานก่อน
ใจอ่อนให้คุณศิกันหน่อยเร้ววว

[lolata]

หวานนนนนนนน
ชอบตอนนี้จริงๆ

[mystery Y]

อ่อนแอก็เป็นนี่ศิฑา

[puiiz]

 

[Pakeleiei]

เจมน่ารักมากโว้ยยยยยยยยยยยย
 

[Carina]

อ่านที่ศิคุยกับเจมเรื่องเหตุผลที่ทิ้งมาก็แอบใจอ่อนไปหน่อยนึง แต่ยังไม้ไว้ใจศิ อยากให้น้องเจมเก็บใจไว้บ้าง ดูกันยาวๆ ดีกว่านะ 

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ 

[bellvee]

 ใจอ่อนให้คุณศิอีกหน่อยแล้วค่ะ ได้เห็นมุมอ่อนแอแบบนี้แล้วเห็นใจ
ไม่แปลกใจเลยที่เจมจะตัดสินใจแบบนั้น คนที่อีโก้สูงแบบศิฑา
แต่มาแสดงความอ่อนแอให้เห็น และยอมบอกความลับให้เจมรู้ขนาดนี้
ชอบ mood and tone ของตอนนี้ด้วยค่ะ เริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกของทั้งคู่มากขึ้น

[aiyuki]

เจมน่ารักอ่า มุ้งมิ้งมาก

[minkey]

หวานกันไปสิ
ไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้นนน

น้องปุณน่ารักอ่ะ
 

[onioniaom]

รู้เหตุผลของคุณศิแล้วเจมจะไม่ใจอ่อนยังไงไหว  แถมยังมีน้องปุณมาอ้อนอีก

[Vaaanizs]

อยากขย้ำเจมมมมม

[Ashita]

ตอนนี้ต้องยกตำแหน่งพระเอกให้คุณศิจริงๆ โธ่ๆ คุณศิ พ่อพระเอกแสนดี พระเอกพ่อลูกอ่อน ชอบค่ะ อยากได้

[BloodyBlue]

ใจอ่อนให้คุณศิ แต่ไม่ไว้ใจตัวเจมเลย

[anntonies]

ตอนนี้มันช่างดีต่อใจเหลือเกิน
คุณศิโอนอ่อนมากกก ยอมเล่าเรื่องในอดีตด้วย
ถึงแม้จะเมาก็เถอะ เอาจริงแอบน้ำตาคลอตอนที่คุณศิร้องไห้ 
คงแบกรับอะไรเยอะมากจริงๆ
หลังจากนี้ก็ต้องดูแแลกันดีๆนะะะ 

[zabzebra]

งืออ ดูๆไปความรู้สึกของเจมยังลังเลอยู่อะ
แต่ก็เอนเอียงมาหาศิแล้วเนาะ
งือออ อยู่ข้างๆพี่ศิไปนานๆนะ 

[B52]

ละมุนก่อนมาม่าหม้อใหญ่ใช่ไหม

[Jibbubu]

ถ้าเล่ามาตั้งแต่เจอกับเจมก็หมดเรื่อง อ่อนแอให้เห็นบ้างก็ไม่ตายหรอกนะศิ

[alternative]

การเป็นที่รัก เป็นที่พึ่งพิง การได้วางหัวใจในใจใครสักคนมันดีจริง ๆ

[FaithRen]

คุณศิ T^T

[tensita]

แม่ค่ะ เขาเข้าใจกันแล้ว เขาจะจับมือและสู้อุปสรรคไปด้วยกัน

ดีจังเลยยยยย สู้ๆๆๆน้าาา พี่เวสต์อย่าแกล้งพวกเขานักเลยนะคะ

กลัวใจจ

[reverofjs]

อ่ะๆๆ ใจอ่อนให้คุณศิบ้างละ ขอละมุนๆอ่อนโยนๆแบบนี้กับเจมเรื่อยๆนะ

[wijii]

ดีใจที่คุณศิค่อยๆเปิดเผยตัวตนให้กับเจมเห็นทีละน้อย กำแพงลดลงอีกนิดแล้วนะ

[MyLavenderLand]

อ๋ออยยยยย ย้ายข้างทันที #ทีมศิ เราแพ้ผู้ชายซ่อนอ่อนแอ   

[mild-dy]

 

[therappizdrum]

สิเผยใจออกมาล้างแล้ว ดีใจจัง


อยากให้หวานชื่นกันมากๆๆๆ


นี่คือรักกันท่ามกลางดงหนามสุด ฮือออ

[stickyyrice]

มันดียยยยยยยยยยย์

[lizzii]

พี่จิ๊บเปิดใจกว้างๆ สิ