หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[bellvee]

  ทศพลนี่ร้ายมากเลยแฮะ คนแบบนี้น่ากลัวจริงๆ

[sirin_chadada]

นั่นเซ่ จัดการเสียทีเถอะ ทั้งคลุมเครือทั้งอึมครึมจะแย่แล้ว

[Petit.K]

เอาแล้วววววว เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นอีกแล้ว คุณเวสต์เริ่มเผยการ์ดกับดักที่ซ่อนเอาไว้5555555
เอ็นดูนุ้งเจ็มหนักมาก เอาใจช่วยให้เอาคืนคุณศิได้สักทีสองที หมั่นไส้คุณพระเอกจริงๆ อะไรจะปากหนัก ใจแข็งขนาดนี้

[่jum]

 

[lizzii]

ลึกลับซับซ้อนเข้าไปอีก

[minkey]

เอาให้ตายเลยค่ะคุณศิ
อยากให้น้องปุณ กลับมาอยู่กับอาเจ็มแล้ววววว
โลกจะได้งุ้งุงิ้ง 55555

 

[PHA_]

โอ้ยยย ขอให้ภัยหมดไปไวๆ สู้ๆๆเน้อ

[mild-dy]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หักหลังกันเป็นเรื่องปกติ
เมื่อมีความโลภ อำนาจ เข้ามาเกี่ยวข้อง

ทศ ไม่อยากเป็นลูกน้องปีเตอร์ไปจนตายแน่ๆ
ยิ่งนายมาสั่งห้ามเรื่องของหัวใจ ความต้องการ
แสดงว่าทศ หลงเจมมากๆ

แอบคิดว่าถ้าทศไม่เถื่อน ไม่หวงหึง ไม่บังคับเจม จะเป็นยังไง
แต่ใครที่ข้องเกี่ยวกับเจมเรื่องรักๆ ก็หึงหวงเจมหมด
แม้แต่ปุณณ์ เด็กน้อยยังเฝ้าหาแต่อาเจม ไม่หยุดปาก
อาเจม น้องปุณณ์  เข้ากันดียิ่งกว่าพ่อแม่
เพราะเจมรักปุณณ์แบบใสๆ ไม่มีข้อแม้

ศิ บอกเจมว่าให้อยู่ในที่ๆเมียอยู่
ก็บ่งบอกสถานะ ความสำคัญของเจม แล้ว
ศิ ลงมือกับปีเตอร์แล้ว สมควร และเหมาะสมกับเวลา ที่สุด
       
 

[me12inzy]

ใครจะรู้อีปีเตอร์อาจจะตอแหลร่วมกับอิทศก็ได้
เกชียดอิทศจริงๆ อยาก 

[little_munoi]

ดีๆ ฆ่ากันให้ตาย อย่ามายุ่งกะเจม

[alternative]

ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม

[•♀NoM!_KunG♀•]

ขอให้รอดปลอดภัยนะคนดีๆ

[labelle]

เรื่องนี้มีเงื่อนงำ ไม่ซับซ้อนแต่มีเงื่อนซ่อนอยู่ เหมือนแผนซ้อนแผนแบบไม่รู้ตัว

ศิฑาดูแลใจเจมให้มากกว่านี้ บางครั้งก็ทื่อไป การไม่บอกบางเวลาก็ไม่ช่วยนะ
เจมน่ารัก ถึงจะเคือง แต่ก็เพราะรักไปแล้ว เลยยอมอยู่ด้วยกัน

น้องปุณณ์เด็กน้อย ร้องหาอาเจม ได้เจอกันสักทีนะ

ศิธาจะทำไรก็รีบทำนะ เพราะทศพลดูไม่ปกติ อารมณ์ดูร้าย

[Jibbubu]

จะใช่ทศจริงหรือ หรือจะมีหักมุมอีก

[zabzebra]

ทั้งเรื่องคือไอ้ทศฉลาดสุดๆเลยนะคะ
ถ้าปีเตอร์โดนหลอกใช้มาอีกที และพี่ศิก็โคตรพระเอกเลย ฮือออ
เจมลูกกกกกก ใจร่มๆรอพี่ศินะ

[BloodyBlue]

ว่าแล้วว่าทศต้องไม่ธรรมดาแต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะทำแบบนี้ จริงๆศิคือคิดแทนเจเรมี่มากเกินไป แต่ก้คิดว่าศิทำถูกนะ เพราะนางเป็นห่วงมาก แต่ก็ผิดที่ทำแบบเจ็มเป็นคนนอกจริงๆ ค.ไว้วางใจของเจ็มต่อศิมันก็น้อยตามอะ เลยมีช่องว่างระหว่างกันเลยยย

[mystery Y]

ทศพลมันเป็นงูเห่า!?

[imymild]

จัดการมันเลยค่ะ

[MooMiew]

โอ้ยยยยย คนสนิทผิดที่ไว้ใจ น่ากลัวจริๆ 

จนจบทุกคนต้องปลอดภัยนะ!! 

[PrimYJ]

ทั้งทศพลทั้งปีเตอร์ก็ร้ายกันทั้งคู่

[reverofjs]

เฮ้อ ไม่อินกะศิเลยจริงๆ 

[twinmonkey0311]

ให้มรกตจัดการทศพลเลยเถอะ

[-west-]

CH.21 Exchange
Jeremy




ปีเตอร์ถูกลอบยิง

ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่จิ๊บในช่วงสายของอีกวันหลังจากเกิดเรื่องขึ้นระหว่างทางกลับจากร้านอาหารเปิดใหม่ของปีเตอร์ เขาไม่แจ้งความ ไม่สืบเสาะหาคนผิด เป็นสิ่งที่พี่จิ๊บเคลือบแคลงแต่เคารพการตัดสินใจของสามีทุกอย่าง

ผมมองดูพี่สาวที่ประสานมือตรงหน้า ใบหน้าเครียดขมึง ไม่สงบนิ่ง หลายสัปดาห์แล้วที่ผมไม่ได้กลับบ้าน หากจะบอกว่าเราอยู่ใกล้คนแบบไหนแล้วจะเป็นคนแบบนั้นไปด้วย เห็นทีจะจริงเพราะระยะหลังมานี้ผมได้รับพลังแห่งความหวาดระแวงจากศิฑามาเต็มๆ ผมรู้สึกวกวนสับสนอยู่กับความลับที่ล่วงรู้มาของปีเตอร์และความสัมพันธ์ของพี่สาวผู้เก่งกาจแต่กลับไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเสือร้าย กระอักกระอ่วนเกินกว่าจะตักเตือน สิ่งที่กลัวยิ่งไปกว่าการที่จะทำให้พี่จิ๊บเสียใจหรือหลานสาวกำพร้าจากการหย่าร้าง คือความปลอดภัยหลังจากนี้ของพี่จิ๊บที่บีบบังคับให้ผมอมพะนำเรื่องบ้านเล็กของมิสเตอร์หลี่ไว้ในใจ

พี่จิ๊บถอนหายใจ ส่ายหน้าอย่างคนคิดไม่ตก เรื่องที่ผมไม่พูดออกไปเป็นส่วนหนึ่งที่ขุ่นฟุ้งในอก ประดับประดาไปด้วยตความกังวลในใจผม แต่สิ่งที่ตอกย้ำให้ตัวเองวุ่นวายใจตอนนี้คือข่าวร้ายที่พี่จิ๊บเพิ่งแจ้งมาต่างหาก

“พี่คิดว่า...ปีเตอร์จะขัดคอกับคนอื่นหรือเปล่า เรื่องธุรกิจ”

“ฉันไม่รู้จริงๆ เขาไม่ค่อยเล่าให้พี่ฟังเรื่องงานเท่าไหร่”

“หรืออาจไม่ใช่งานที่ไทย แต่เป็นปัญหาธุรกิจที่ฮ่องกง ใครก็รู้ว่าพออยู่ไทยแล้วการคุ้มกันที่นี่หละหลวมกว่าอยู่นั่น”

“ไม่รู้สิ ถ้าถามเจ้าตัวเขาก็บอกว่าไม่มี มันบังเอิญมากเพราะช่วงหลังๆ ทศพลก็ไม่ได้อยู่คุ้มกันปีเตอร์” ลมหายใจของคนพูดพรูออกยาวอีกครั้งจนผมเลิกนับว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวัน คิ้วได้รูปสวยขมวดเข้าหากัน ผมทำอาหารเมนูโปรดสำหรับมื้อเย็นให้ปีเตอร์เสร็จแล้ว เขานอนพักในห้องส่วนผู้เป็นภรรยานั่งวิตกจริตอยู่ด้านล่าง แม้อาการบาดเจ็บของปีเตอร์จะเล็กน้อย แต่การลอบยิงแบบนี้นับเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นดังนั้นสิ่งที่ฝังอยู่คือความตระหนกกลัว

“แล้วเขาว่าไง สงสัยใครเป็นพิเศษ”

“ไม่รู้เลย ปีเตอร์ไม่พูด ฉันเข้าใจนะว่าเขาจัดการได้ แต่ฉันก็ไม่สบายใจ” พี่จิ๊บยกชาคาโมมายด์ขึ้นจิบ ผมสบตาเธอ เข้าใจความรู้สึกนั้นเต็มปรี่ ปีเตอร์อ้างว่าเพื่อความปลอดภัยของพี่จิ๊บ เหตุผลช่างคุ้นหูเหลือเกินเมื่อผมได้ยินมันอีกครั้ง “แกให้คุณศิช่วยสืบได้ไหมเจม”

“ผมไม่แน่ใจนะ แต่จะถามให้แล้วกัน พี่ก็อย่าคิดมาก ปีเตอร์ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว เขาจัดการได้แน่ ว่าแต่ช่วงนี้ทศไปไหน”

“ปีเตอร์บอกงานที่ร้านมีปัญหาหลายที่ ต้องแยกกันไปจัดการ พอไม่มีศุภสินทุกอย่างก็ยุ่งไปหมด ปีเตอร์แทบไม่ได้กลับมานอนบ้านเลย แต่ก็ดีแล้วที่วิเวียนไม่มาอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันคงกังวลกว่าเดิม”

“อือ อย่างน้อยวิเวียนก็ปลอดภัย พี่เองก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ผมมาอยู่ด้วย”

หญิงสาวพยักหน้า แววตาใต้มาสคาร่าอ่อนล้าแต่เด็ดเดี่ยว “เอาแกมาอยู่ด้วยคุณศิไม่ช่วยฉันสืบพอดี”

เสียงหัวเราะขื่นของพี่สาวดังขึ้นราวตลกร้าย ผมพยักหน้าเข้าใจ เห็นตรงกันว่าชายหนุ่มหวงแหนผมมากแค่ไหน เป็นต้นว่าวันนี้ให้เข้มคอยรับส่ง ไม่ยอมให้เดินทางคนเดียวนับตั้งแต่ความลับของปีเตอร์แพร่งพรายออกมา

“พี่จิ๊บ You can call me, anytime นะ”

ผมวางมือทับฝ่ามือที่กุมเอาไว้ทั้งสองข้าง พี่จิ๊บพยักหน้ารับรู้ ส่งยิ้มอ่อนโยนแต่เหนื่อยล้า

“อืม ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการได้ แค่สติแตกนิดหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“ผมเป็นห่วงพี่”

“ฉันเก่งอยู่แล้วเจ้าบื้อ”

มือที่ถูกจับไว้ดึงออกมาโยกหัวผมไปมา ไม่บ่อยนักที่เราจะมีโอกาสปรึกษาปัญหาชีวิตกัน อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้มีแต่ผมที่ถูกทำเหมือนตัวปัญหา ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วไม่ว่าคนเราจะอายุเท่าไหร่ เติบโตมาแบบไหนก็ล้วนมีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น ดังนั้นการที่พี่จิ๊บโทรหาผมก็นับเป็นเรื่องราวที่ดีว่าได้รับความวางใจบางอย่าง อย่างน้อยก็สาสมกับผู้ชายอายุ 25 เสียที เสียงสัญญาณเตือนโทรศัพท์ของผมดังขึ้นขัดจังหวะ เมื่อกดดูก็พบว่าเป็นเข้มที่ข้อความมาบอกว่ารออยู่หน้าบ้าน

“มีคนมารับแล้ว เดี๋ยวผมต้องกลับไปดูร้านก่อน พี่ก็กินข้าวเยอะๆ ล่ะ ปีเตอร์ด้วย กับข้าวที่ผมทำให้อุ่นอีกรอบก่อนทานก็พอ”

“อืม ขอบใจที่เข้ามาเยี่ยม ไปจัดการงานตัวเองเถอะ”

“ครับ พักผ่อนเยอะๆ ถ้าผมได้เรื่องอะไรแล้วจะโทรบอก หรือถ้าอยากให้ผมอยู่ด้วยผมจะลองคุยกับศิฑาดู”

หญิงสาวหัวเราะในลำคอเป็นการปฏิเสธ เมื่อเอ่ยล่ำลาจนพอใจแล้วเราก็ผละออกจากกัน รถยุโรปคันเดิมจอดสงบนิ่งด้านนอก ติดเครื่อง เปิดแอร์เย็นฉ่ำ เป็นเข้มคอยรับส่งตามที่ตกลงกันไว้ ส่วนคนรักของผมวันนี้มีธุระกับพี่เอื้อ เห็นได้ชัดว่าพักหลังมานี้ศิฑางานยุ่งตัวเป็นเกลียว

“ไปที่ร้านเลยไหมครับ”

เข้มถามสุภาพ ผมพยักหน้าแทนคำตอบก่อนเหม่อมองออกไปด้านนอก

“นายรู้เรื่องที่ปีเตอร์โดนยิงหรือเปล่า”

“ได้ยินมาบ้างครับ”

“จากเจตต์?”

“ครับ” เขาตอบคำถามผมสั้น แต่อย่างน้อยก็ยอมพูดถึง ผมไม่รู้สึกแปลกใจนักที่คนของศิฑาจะรู้ ช่วงนี้เจ้าตัวคงให้ลูกน้องติดตามการเคลื่อนไหวของปีเตอร์ทุกย่างก้าว

“เขาทำหรือเปล่า”

“คุณหมายถึงคุณศิน่ะเหรอครับ”

“จะใครเสียอีก”

เข้มหัวเราะในลำคอ เป็นปฏิกิริยาที่ผมไม่มีวันเห็นจากเจตต์ เขาโคลงหัวไปมา เฉลยคำถามที่คาใจโดยไม่รอให้เอ่ยซ้ำ “ได้ยินว่าทศพลไม่ชอบใจที่ถูกปีเตอร์สั่งให้เลิกยุ่งกับคุณ”

“หมายความว่าไง”

“นายไปคุยกับปีเตอร์เมื่อไม่นานมานี้ครับว่าให้จัดการเรื่องทศพล เท่าที่สืบมาได้คือทั้งสองมีปากเสียงกัน ไม่รู้สิคุณเจม ถ้าผมเป็นทศพลคงคิดว่าเรื่องของคุณเป็นเรื่องส่วนตัว แต่คนเป็นนายน่ะครับ ถ้าสุดท้ายความสัมพันธ์ของลูกน้องเป็นอุปสรรคชวนให้ผิดใจกับคนที่คิดว่าจะดำเนินธุรกิจร่วมกันในอนาคตถ้าไม่สั่งห้ามให้เด็ดขาดไม่ได้ก็ต้องไล่ออก”
ผมคิดตามคำพูดของบอดี้การ์ด หลุบตาลงต่ำ หลุกหลิกไปมา

“ผมเคยได้ยินมาบ้าง แต่ปีเตอร์จะร่วมงานกับศิเหรอ”

“เขาสนใจซื้อหุ้นบางส่วนจากธุรกิจคุณศิ แต่นายยังใจแข็งครับ ตอนนี้เสมือนว่ายังถือไพ่ต่อ ดังนั้นเรื่องของทศพลก็เป็นหมากตัวหนึ่งที่ปีเตอร์ต้องเล่นตามน้ำ”

ผมเข้าใจเหตุผลที่ศิฑาเป็นห่วงผมและลูกชายตัวเองเป็นพิเศษในช่วงนี้ คล้ายกับว่าทั้งสองคนกำลังเล่นเกมอื่นนอกเหนือจากการตายของศุภสินและนั่นทำให้ผมเริ่มกังวลใจ

“ผมไม่ไปที่ร้านแล้ว กลับบ้านเลย ศิคุยกับพี่เอื้อเสร็จกี่โมง”

เข้มสบตาผมผ่านกระจกพลันหลบวูบ

“ไม่แน่ใจครับ”

“ผมจะไปรอเขาที่บ้าน”

มีหลายเรื่องเหลือเกินที่อยากจะถามคนรักของตัวเองจากปาก เป็นต้นว่าแผนการของเขากับการรับมือครั้งนี้จะเป็นอย่างไร
และผมก็ต้องการเป็นส่วนหนึ่งในการรับมือของศิฑา





บางทีแล้ว ผมอาจจะกลับมาถึงบ้านไวกว่ากำหนดจนเกินไป เข้มจอดรถหน้าประตูใหญ่ช่วยให้ผมย่นระยะการเดินทางเข้าตัวบ้านได้น้อยที่สุด ชะเง้อเห็นรถของศิฑาจอดในลานกลับมาก่อนหน้าผมไม่นานนัก แต่บรรยากาศในบ้านกลับเงียบสงัด เดาว่าเจ้าของคงขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานเหมือนเคย สองขาผมก้าวขึ้นชั้นสองฉับ เป้าหมายคือการพูดคุยกับศิฑาและรับมือกับสถานการณ์ช่วงนี้ไปพร้อมกัน

ผมลงเรียนยิงปืนสัปดาห์ละสองวัน ช่วงสิบโมงตรงของวันอังคารและพฤหัสบดี ยังไม่ถึงขั้นเก่งกาจ แต่อย่างน้อยพัฒนาการขั้นแรกคือจับถือปืนเป็นและมีสมาธิมากพอไม่ให้กระสุนหลงทิศทางไปไกลนัก ไม่กี่วันก่อนศิฑายกปืนให้หนึ่งกระบอก เป็นปืนสั้นสำหรับป้องกันตัวระยะใกล้ กำชับว่าให้ใช้ยามจำเป็นและผมใคร่ครวญคิดอยู่หลายวันว่าผมมีความจำเป็นใดที่จะต้องใช้ปืนป้องกันตัว กระทั่งเรื่องปีเตอร์โดนลอบยิงทำให้ผมนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาถนัด

ยอมรับว่าครั้งแรกที่ได้ยินข่าวจากพี่จิ๊บ มือปืนคนแรกที่ผมนึกถึงคือใครสักคนในโอวาทของศิฑา แต่หลังจากที่เข้มเล่าให้ฟัง จวบกับที่พี่จิ๊บบอกว่าพักหลังมานี้ทศพลไม่ได้ประกบติดกับเจ้านายแล้วก็เกิดอาการลังเล จวบกับความมั่นใจในการฝึกปรือการต่อสู้มาพักหนึ่ง ผมย้ำว่าพักหนึ่ง แต่มันก็ทำให้มั่นใจว่าอย่างน้อยผมน่าจะมีโอกาสช่วยเหลือชายคนรักได้บ้าง ประตูห้องทำงานอยู่เบื้องหน้า เมื่อหมุนลูกบิดและพบว่ามันล็อกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็เกิดเคลือบแคลงใจ

มีสองวิธีการสำหรับคลายความสงสัย หนึ่งคือเคาะประตูให้เปิดออก หรืออีกหนึ่งคือแนบหูเข้าฟัง ถ้าเป็นปกติแล้วผมคงเลือกวิธีที่มีมารยาทอย่างไม่ลังเล แต่อีกใจกลับอัดแน่นไปด้วยความสงสัยในความไม่ชอบมาพากลนี้ ดังนั้นวิธีการของผมก็กลับกลายเป็นอย่างหลัง สาวเท้าเข้าใกล้ แนบหูเข้าฟังบทสนทนาด้านในแผ่วเบา

‘พรุ่งนี้บอกเข้มว่าหลังจากไปส่งเจเรมี่ที่สนามยิงปืนแล้วก็ไปเจรจากับทศพล โน้มน้าวให้มันตกลง มีเวลาสี่ชั่วโมงระหว่างที่เจเรมี่เรียน ทำให้สำเร็จ’

‘ครับนาย’

‘ที่สำคัญคืออย่าให้เจมรู้เด็ดขาด’

หัวใจผมกระตุกวูบ

ทำไมศิฑาช่างเก่งกาจในการกันผมออกจากชีวิตของเขาเหลือเกิน
   



“มึงขับเป็นจริงเหรอไอ้เจม” เสียงจากปลายสายเอ่ยอย่างระแวดระวัง น้ำเสียงหงุดหงิด ไม่วางใจ พี่แซคส่งเสียงจึ๊กจั๊กในปากอีกหลายครั้งหลังจากผมยืนยัน

“พี่ไม่เคยเห็นผมขับไม่ได้แปลว่าผมขับไม่ได้นะเว้ย”

“มึงขับได้ แต่มึงไม่มีใบขับขี่”

“ผมไม่มีใบขับขี่มอ’ไซค์เพราะผมไม่ค่อยได้ขับไง อย่าหวงหน่อยเลยน่า นี่มันภารกิจเพื่อพี่จิ๊บนะ”

“ถ้าไม่ติดว่ากูต้องไปถ่ายงานที่ระยองนะมึง กูไม่ปล่อยมึงไปคนเดียวแบบนี้แน่”

“นี่ไม่ได้ไปช่วยตัวประกันนะเว้ย” ผมพูดกลั้วหัวเราะ มองตัวเองในชุดทะมัดทะแมงที่สะท้อนในกระจก หลังจากได้ยินแผนการโดยบังเอิญจากปากศิฑาเมื่อคืนแล้วก็โทรนัดแนะกับพี่แซคขอยืมรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งออกติดตามบอดี้การ์ดที่ได้รับคำสั่ง ไอ้พี่แซคลังเลใจพักใหญ่ ผมต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงกล่อมมัน แต่พอเช้าที่นัดแนะกันว่าจะทิ้งกุญแจรถไว้ในกระถางต้นไม้มุมในสุดของโรงเรียนสอนยิงปืน พี่ชายสุดซื่อก็กลับเกิดอาการไม่มั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง

“แค่ไปแอบฟังเอง อีกอย่าง ในนั้นก็เป็นบอดี้การ์ดที่ดูแลผมอยู่ ฝั่งตรงข้ามที่จะเป็นไอ้ตัวแสบก็มีแค่ทศพล” ผมไหวไหล่ ใช้คอ
หนีบโทรศัพท์ขณะเก็บกระเป๋าสตางค์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีน “แล้วทศพลก็ไม่ทำอะไรผมอยู่แล้ว”

“มั่นใจจริงนะ”

“แน่นอน มันหลงผมจะตาย เลิกป๊อดแล้วหย่อนกุญแจลงกระถางได้แล้ว dude หลังเสร็จงานจะขับรถไปคืนถึงที่บ้าน เติมน้ำมันให้เต็มถังเลยเอ้า”

“สัญญากับกูว่าจะปลอดภัย”

ผมยิ้มให้ตัวเองกลางอากาศ

“ให้สาบานยังได้เลย”




เก้าโมงสี่สิบห้าวันอังคาร รถยุโรปจอดสนิทในที่ของมันเหมือนทุกที เข้มไม่พูดอะไรเกี่ยวกับงานพิเศษที่ได้รับ ไม่บอกผมด้วยซ้ำว่าในเวลาเรียนของผมเจ้าตัวจะไม่วนเวียนอยู่ในสนามยิงปืน ผมไม่ถาม แสร้งทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายทั้งที่ใจตื่นเต้นไปหมด
สิบโมงตรงหลังจากเห็นผมหายลับไปในสนามยิงปืนแล้วเข้มก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่รถ ผมเข้าไปขออนุญาตลากับครูฝึกโดยไม่ให้บอกศิฑาหรือคนอื่นๆ โดยอ้างว่าจะทำเซอร์ไพรส์ครบรอบวันเกิดแล้วย่องเงียบมายังมอเตอร์ไซค์คันเก่งของพี่แซค ทิ้งระยะห่างตามติดรถทะเบียนสวยไม่ไกลนัก สวมหมวกกันน็อกที่ปิดหน้าปิดตาพร้อมสรรพ รถของเข้มขับจากถนนใหญ่ เลี้ยวลัดเข้าตรอกซอกซอยที่คิดว่ารถใหญ่ทั่วไปที่ไม่ชำนาญทางคงลำบาก ส่วนความโชคดีของผมคือรถที่ใช้เป็นรถเล็กสองล้อ มุดเลี้ยวตามไปห่างๆ ได้ไม่ยากนัก และไม่คลาดการติดตาม

แฟลตสองชั้นในซอยห่างไกลจากตัวเมืองเป็นจุดหมาย ผมจอดรถในมุมอับ สอดส่องสายตาตามเจ้าของร่างใหญ่ก่อนย่องหลบไปหลังถังขยะหรือเสาไฟตามหนังบู๊ล้างผลาญฮอลลีวูด เอาเข้าจริงนอกจากเรียนเชฟแล้วผมไม่เคยเล่นอะไรผาดโผนขนาดนี้ กระนั้นก็ยังมั่นใจว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้เลวร้ายนัก

เข้มเดินขึ้นชั้นสองของแฟลต เคาะประตูห้องที่ไม่มีแม้กระทั่งตาแมวอยู่พักใหญ่ทศพลก็เปิดแง้ม เขาโต้เถียงกันด้วยพละกำลัง ฉุดกระชากบานประตูไม่ยอมให้เปิดหรือปิดไปมาก่อนลูกน้องศิฑาจะยกปืนขึ้นจ่อหัว ชายหนุ่มเจ้าของห้องจึงยินยอมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปในที่สุด ประตูห้องที่ทำจากไม้เก่าๆ บานเดิมปิดปัง ผมค่อยๆ ขยับตัวออกจากหลังกำแพง เงี่ยหูฟังบทสนทนาด้านในอย่างเงียบเชียบ

“มึงหากูเจอได้ยังไง”

“หาที่อยู่มึงไม่ยากหรอก”

“ต้องการอะไร นายมึงให้มาเก็บเหรอ”

“เปล่า” เสียงของเข้มสงบนิ่ง ผิดกับทศพลลับลับ หัวใจผมเต้นตุบ บทสนทนาของทั้งสองเงียบลงชั่วอึดใจก่อนเจ้าของห้องจะสารภาพออกมาอย่างสิ้นท่า

“ไอ้ศิรู้ใช่ไหมว่ากูยิงปีเตอร์”

“ใครๆ ก็รู้ แต่นายกูอยากรู้ว่าทำไม”

“เพราะมันเสือกไงล่ะ!”

“เรื่องเจเรมี่งั้นเรอะ” แม้พอเดาได้ แต่หางตาผมกลับกระตุกเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง “ปีเตอร์สั่งให้มึงเลิกยุ่งกับเจเรมี่ใช่ไหม”

“รู้แล้วจะถามทำซากอะไร”

“หลงอะไรเด็กคนนั้นกันนักหนาวะ” เข้มพูดกลั้วหัวเราะคล้ายเป็นเรื่องน่าขัน “ทั้งนายกู ทั้งมือขวาของมาเฟียฮ่องกงอย่างมึง”

“หุบปากไปไอ้เข้ม”

“เดี๋ยวๆ กูมาดี” ผมไม่ได้ยินเสียงต่อสู้จากในนั้น เข้มเพียงมาเจรจาตามคำสั่งของศิฑาเมื่อคืนทุกอย่าง “นายกูมีข้อเสนอ ถ้ามึงอยากได้เจเรมี่นัก”

“หมายความว่าไง”

“มึงคิดว่าคนอย่างศิฑาจะเลี้ยงไอ้เด็กนั่นไว้จริงดิ ตลกหรือไง มันผ่านมาแล้วกี่คน เหอะ”

หัวใจผมบีบอัดเข้าหากัน มือทั้งสองข้างกำแน่น ยังคงแนบหูกับประตูห้อง แต่ความรู้สึกที่หนักอึ้งก่อตัวขึ้นอย่างประหลาด ผมภาวนา มีคำภาวนาเป็นร้อยเป็นพันอยู่ในหัวที่ไม่อาจพูดไป

“นายมึงเสนออะไร”

เสียงนี้เป็นเสียงของทศพล หลังจากคำถามนั้นแล้วทุกอย่างก็เงียบไปจนรู้สึกว่าหากเข็มสักเล่มหล่นก็อาจได้ยิน หัวใจผมเต้นดังจนเจ็บ กระนั้นก็ไม่มีอะไรเจ็บปวดได้มากไปกว่าข้อเสนอที่ศิฑาสั่งให้เข้มมาเจรจา

“ฆ่าปีเตอร์ แล้วเอาเด็กนั่นไป”


พระเจ้า...

นั่นเป็นคำภาวนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผมไม่อยากให้มันเป็นจริง


“ไอ้เด็กคนนั้น แลกกับชีวิตของปีเตอร์ มึงต้องเป็นคนจัดการ”

ผมไม่อาจรับฟังอะไรได้อีก สองขาก้าวฉับออกจากที่เกิดเหตุ วิ่งขดคุดคู้ใต้ราวบันได กดโทรศัพท์หาพี่ชายคนเดียวมือเป็นระวิง

“พี่แซค ไประยองหรือยัง”

“กำลังจะออก ทำไมวะ”

“มารับผมหน่อย Please, I can’t…”

“เจม เป็นอะไร อยู่ไหน เสียงมึงสั่นมาก เกิดอะไรขึ้น”

“I can’t say anything at all, please…”

“แชร์โลเคชั่นมาให้กู”

ความรู้สึกแบบนี้นี่มันอะไรกัน

ความเหน็บหนาวเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุฝนในคืนที่เงียบสงัด เม็ดฝนหล่นลงมาเป็นเข็ม ทิ่มแทงความรู้สึกให้เจ็บปวดทนมานจนแม้แต่การหายใจก็เป็นเรื่องลำบาก

“แชร์โลเคชั่นมาให้กูเดี๋ยวนี้เจม!”




TBC

หลบหน่อยพระเอกมาาา า
กรี๊ดดด สงสารนุ้งง
ขอโทษวันนี้มาช้าไปหน่อย พอดีติดธุระเพิ่งเข้าบ้านค่ะ แฮร่

[me12inzy]

โอ้ยเพลีย บทพูดนี่ก็คงจะแผนอีกอะ
ตั้งใจพูดให้อีทศยอมทำ
เจมก็เจมอะนะ คือ โอ้ยยยยยยยยยยย
ทำไมพวกแกต้องทำให้ชีวิตดราม่าด้วย
อยู่เฉยๆได้ป้ะเจม เพลียยย
เจมไม่กลัวตายหรอถามจริง พอ
พอจบปัญหาคุณศิก็ตามง้อ ไรงี้

[Banarot]

เจมสู้ๆเด้อ

[alternative]

เอ๊า

นี่แค่แผนบางส่วนหรือเปล่าเจม

พระเอกแซคมารับนุ้งเจม ณ บัด นาว

[lizzii]

กำ

[Petit.K]

ก็นะ ถ้าเป็นเจมก็เลือกจะตามไปเหมือนกัน เพราะอยากรู้ว่าทำไมถึงต้องปิด
พอได้ฟังที่เข้มพูดมันก็ต้องรู้สึกเจ็บอยู่แล้ว 1.เคยขอร้องศิไปแล้วว่าอย่าฆ่าปีเตอร์ 2.เอาชื่อเรามาอ้างให้อีกคนตกลงไปฆ่าคอื่น
ไม่รู้สิถ้าเป็นเจมจะเลิกกับศิไปให้รู้แล้วรู้รอด ทำเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยอมเจ็บอีกครั้งแล้วจบเลยดีกว่า
หวังว่าศิจะมีคำแก้ตัวดีๆ รวมถึงการเริ่มเข้าใจเจมบ้าง
ในฐานะคนอ่านก็.... รอตอนต่อไป หวังว่าจะไม่ดราม่ามากนัก

[tkaekaa]

ศิแผนเยอะเกิน
เจมก็ไม่เคยไว้ใจศิเต็มที่ หมดกัน