หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[2pmui]

อยากรู้จนเป็นเรื่องอะเจม อยู่เฉยๆไม่ได้เลยสินะ
ศิก็พอกัน ทำอะไรมีลับลมคมใน เป็นใครก็สงสัย
ระแวง เป็นคู่ที่น่าจะเลิกกันไปหาคนใหม่ซะทั้งคู่

[snowboxs]

อ่านทันแล้ว
ลุ้นมันไปทุกเรื่องทุกคน

การไม่พูดคือปัญหาใหญ่บิ๊ก

[nutty]

รักศิไม่ง่ายแต่เจมไม่เคยเชื่อใจกันเลยนะ

[Ginny Jinny]

 

[mareya.no7]

ไม่สงสารเจมนะ นิสัยย้อนแย้งไงไม่รู้ อ่อนแอไม่ทันคน ไม่มีความแมน แถมง่ายอีตังหาก โทดทีนะคับมาเต็มไปหน่อย

[Tatangth]

คุณศินี่เก่งจริงๆนะทำให้น้องเสียใจเนี่ย
 

[-west-]

CH.22 Inception 
Sitha





ผมเริ่มติดต่อปีเตอร์บ่อยขึ้น แม้ตั้งใจว่าหลังจากสืบสาวเรื่องราวของศุภสินเสร็จสิ้นแล้วทุกอย่างจะสิ้นสุด การกลับมาพบเจอกันอีกครั้งต้นเหตุเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่ใช่ผมที่พยายามเข้าไปข้องเกี่ยวเพื่อผลประโยชน์ แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มที่เคยถูกกันไว้นอกเกมให้มากที่สุดกำลังตกเป็นเป้าหมายถัดไป ทศพลกับหัวหน้าที่เลี้ยงดูมานานนมแตกหัก ซึ่งน่าประหลาดใจเหลือเกินที่สาเหตุมาจากเพียงลูกแมวเพียงตัวหนึ่ง

นักธุรกิจชาวต่างชาตินัดแนะผม ณ ร้านอาหารเปิดใหม่ที่เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนระหว่างทางกลับบ้านเจ้าของถูกลอบยิงได้รับบาดเจ็บ ร้านนี้เป็นธุรกิจใหม่ของปีเตอร์ ไม่แน่ชัดว่าเปิดเพราะอยากแตกไลน์ธุรกิจของตัวเอง หรือมีเบื้องลึกเบื้องหลังมากกว่านั้น แรกเริ่มผมตั้งใจจะไม่รับนัด เอางานที่กำลังวุ่นวายเป็นข้ออ้าง แต่เมื่อเจตต์แจ้งว่าหัวข้อสนทนาวันนี้เป็นเรื่องของเจม ผมก็เคลียร์งานและบุกมาถึงถิ่นเสือโดยมีลูกน้องคนสนิทติดตามมาด้วยเพียงคนเดียว


“มานานหรือยังครับ”

เจ้าของร้านทัก เขาอยู่ในชุดลำลองสบายๆ แขนข้างหนึ่งยังพันแผลไว้ เป็นร่องรอยหลังจากโดนลอบยิงเมื่อหลายวันก่อน


“สักพักครับ ยังไม่ทันสั่งอาหาร”

“เดี๋ยวผมเลือกเมนูเด็ดของที่ร้านให้เลยแล้วกัน แต่คงเด็ดไม่เท่าเชฟจากอังกฤษนะ” เขาพูดกลั้วหัวเราะพาดพิงไปถึงเจเรมี่ “ที่จริงผมกับคุณจิ๊บก็คุยกันว่าอยากให้เจมมาดูร้านนี้อีกแรง ร้านนั้นกำไรไม่เท่าไหร่ ทำเลดีก็จริง แต่คนลูกค้าคนละประเภท ร้านนี้ผมเน้นตลาดบน”

“เด็กขี้เกียจแบบนั้นคงไม่อยากมา” ผมตัดบท อมยิ้มเมื่อนึกถึงพ่อครัวหัวป่าก์ของตัวเอง

“พูดเหมือนคุณจิ๊บเลย สมแล้วที่รู้จักกันดี”

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ยังมีเรื่องที่ผิดใจกัน ต้องปรับเข้าหากันอีกมาก”

“คุณคงรักเจมมาก”

“ถ้าไม่นับปุณณ์ก็เป็นเจมนี่ล่ะครับที่สำคัญกับผม” สาบานด้วยเกียรติของลูกผู้ชายว่าทุกอย่างที่พูดเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งสั่งคำสั่งที่เย็นชาที่สุดเท่าที่เคยทำมาออกไป ขณะเดียวกันที่ทำก็เพื่อรักษาคำพูดที่มีให้เจเรมี่ ผมจะไม่ลงมือเอง และนี่ก็เป็นช่องทางเดียวที่พอจะมี

ให้มันเก็บกันเอง

เข้มกลับมารายงานด้วยสีหน้าราบเรียบ บอกว่าทศพลมีทีท่าลังเล แต่ท้ายที่สุดก็ยอมรับข้อเสนอเมื่อถูกเกลี้ยกล่อมว่าเคยยิงปีเตอร์ครั้งหนึ่งแล้วเจ้านายของตัวเองคงไม่คิดจะเลี้ยงดู ซึ่งแน่ชัดกันอยู่แล้วว่าทันทีที่ปีเตอร์ควานหาตัวทศพลเจอ สิ่งแรกที่ทำคือเด็ดหัวงูพิษตัวนั้นทิ้ง

ผมสบตากับปีเตอร์ ไม่เจือความรู้สึกผิดหลงเหลือ กำลังสับสนมากกว่าว่าเขาจะมาเล่นไม้ไหนกับตัวเอง


“ผมคุมไอ้ทศไม่ได้”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเครียดขมึง ผ่อนลมหายใจออกยาว เครื่องดื่มยกมาเสิร์ฟเป็นอย่างแรก ตามด้วยออร์เดิฟสำหรับรองท้อง แต่ความอยากอาหารของผมอันตรธานหายไปตั้งแต่ต้น ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ แทนคำขอบคุณที่บริกรดูแลอย่างดี

“คุณคงรู้แล้วว่ามันยิงผม”

“มีเรื่องกันหรือครับ”

“มันไม่ชอบใจที่ถูกสั่งเด็ดขาดเรื่องเจเรมี่ มันไม่เคยขัดคำสั่งผมนะศิ แต่ครั้งนี้มันคลั่งมาก ผมอยากให้คุณดูแลเจมให้ดี ไม่รู้ว่าหลังจากนี้มันจะบ้าทำอะไรอีก”

“แล้ว...” ผมเว้นจังหวะ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาประเมิน “...คุณจะปล่อยทศไว้แบบนี้?”

“เอาจริง ผมพอจะรู้ว่ามันหลบไปอยู่ไหน แต่ผมก็เลี้ยงดูมันมา เป็นคนให้น้ำให้ข้าว คุณเองก็คงเข้าใจ”

“ครับ เราเลี้ยงคนมาเยอะ น้อยมากเสียด้วยที่จะทรยศ”

“ผมไม่คิดว่ามันจะทำลง” ปีเตอร์ประสานมือวางบนตัก สีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด “ผมเริ่มไม่มั่นใจว่าแค่เรื่องของเจเรมี่อย่างเดียว หรือมันต้องการอะไรนอกเหนือจากนั้นถึงต้องการจะเก็บผม”

“เป็นต้นว่า?”

“คุณก็รู้ว่ามันเป็นขาใหญ่คุมงานที่ไทย” ปีเตอร์เหยียดตัวขึ้น เคาะนิ้วเป็นจังหวะกับหน้าขาด้วยท่าทางเป็นกังวล ผมมองสีขาวของผ้าพันแผล ก่อนละสายตามามองดวงตาหลุกหลิกที่กลอกไหวไปมาคู่นั้น “บอกตรงๆ นะศิ ไอ้ทศมันไม่ค่อยชอบใจนักที่ผมจะย้ายมาอยู่ที่ไทยเป็นการถาวร ให้ตาย แต่ผมไม่คิดว่ามันจะทำลง”

“คุณยังเก็บสินลงเลย จะอะไรกับทศพล”

“ศิ เรื่องนั้นผมขอโทษ ผมคิดอะไรตื้นเกินไปเอง”

“เอาเถอะ ผมไม่อยากถามว่าเพราะอะไร เดี๋ยวพานจะอารมณ์เสียเปล่าๆ” อย่างที่ปีเตอร์เคยว่า คนตายไปแล้ว และผมก็ไม่อยากสูญเสียไปมากกว่านี้ “คุณเรียกผมมาบอกแค่นี้ใช่ไหม”

“เราเป็นญาติกันนะศิ ต่อให้ผมเคยทำผิดกับคุณมาก่อนก็เถอะ แต่นั่นมันก่อนที่เราจะรู้จักกัน”

“ถ้าอย่างนั้นเราควรจะพูดกันตรงๆ ได้แล้วปีเตอร์ คุณต้องการอะไร”

บริกรยกเมนูแนะนำมาเสิร์ฟท่ามกลางบรรยากาศร้อนระอุ เราเงียบเสียงไปทั้งคู่ รอจนคนนอก ซึ่งเป็นลูกน้องของเขาจากไป ปีเตอร์ก็ยกน้ำขึ้นจิบก่อนเข้าเรื่องในที่สุด

“ผมไม่แน่ใจว่าทศพลมีพรรคพวกมากแค่ไหน”

“เขาเป็นลูกน้องคุณ”

“ผมกำลังถูกทรยศ คุณก็รู้จักการปฏิวัติ นอกจากในระดับประเทศแล้วในธุรกิจอย่างเราก็เป็นได้ คุณสั่งงานแค่กับเจตต์ แต่เจตต์มีลูกน้องใต้คำสั่งอีกเป็นร้อย เหมือนไอ้ทศ”

ที่ปีเตอร์พูดก็ถูก เพราะฉะนั้นคนที่เก็บไว้ใกล้ตัวที่สุดจึงจำเป็นต้องไว้เนื้อเชื่อใจได้มากที่สุด

“ผมมีเงิน แต่บางทีเงินก็ซื้อไอ้ขี้ครอกพวกนั้นไม่ได้ มันเคยขอยาไอ้ทศ แค่ครั้งเดียวก็สวามิภักดิ์ยิ่งกว่าได้เงินไปหาซื้อยาเองเสียอีก”

“ดูเหมือนคุณจะเลี้ยงลูกน้องดีๆ ทั้งนั้น”

“โทษทีเหอะ คุณก็รู้ว่าผมทำธุรกิจแบบไหน” เขาสบถเป็นภาษาจีน คราวนี้ผมรับรู้ได้ว่ามีความกังวลรายล้อมตัวปีเตอร์ และเริ่มไม่มั่นใจว่าการให้ทศพลเก็บปีเตอร์จะง่ายกว่าสั่งให้ปีเตอร์เก็บทศพลหรือไม่

“ที่บอกว่าคุณยังเมตตาทศในตอนแรกก็ไม่ใช่สินะ คุณแค่กลัวพรรคพวกที่ทศคุมอยู่”

ภายใต้หน้ากากของชายวัยกลางคนที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาปีเตอร์ยอมเผยให้ผมเห็นในที่สุด เขาดื่มแค่น้ำเปล่า ไม่แตะอาหารแม้กลิ่นจะยั่วยวนมากแค่ไหน

“ผมกำลังอยู่ในอันตราย”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”

“ให้ตายสิ ศิ ผมเป็นพี่เขยของแฟนคุณนะ”

“คุณเป็นคนที่ฆ่าน้องชายผมต่างหาก”

ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่จริงจัง เขาเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะได้รับโอกาสใดๆ ปีเตอร์เม้มปากเข้าหากัน ทำท่าไม่สบอารมณ์ แต่โอนอ่อน

“คุณกับผมกำลังมีปัญหาเดียวกัน”

“ถ้าคุณคิดว่าทศพลเป็นปัญหาก็เก็บมันเสียสิ”

“ผมเก็บแน่!” ปีเตอร์เผลอเสียงดัง แต่เบาในประโยคถัดมา “แต่ถ้าเกิดอะไรผิดพลาด ผมต้องการให้คุณซัพพอร์ต”

“ปีเตอร์ ผมเป็นนักธุรกิจ คงช่วยอะไรได้ไม่มาก”

“คุณเป็นนักธุรกิจที่เป็นอดีตสามีของมาเฟีย” เขาพูดถึงมรกต และผมไม่ชอบใจนัก

“ผมไม่ขอร้องมีน ผมไม่เก็บทศ ผมรับปากกับเจมไปแล้ว ยกเว้นเสียแต่คุณจะเก็บมันเอง หลังจากนั้นคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรก็มาบอกผมอีกที จะช่วยเท่าที่ช่วยได้”

“ผมไม่ได้อยากย้ำข้อนี้นะศิ แต่เจเรมี่รักจิ๊บมาก และจิ๊บก็รักผมมากเหมือนกัน คุณต้องช่วยผม”

ผมปั้นหน้ายิ้ม ยื่นมืออกไปสัมผัสมือหยาบและสกปรกของคู่สนทนาแม้นึกขยะแขยงเต็มทน ปีเตอร์จ้องตาผมนาน และจับมือแน่นเป็นพิเศษ

“ส่วนผมก็รักเจมมากเหมือนกัน”




ข้อแลกเปลี่ยนระหว่างผมกับทศพล และผมกับปีเตอร์เกิดขึ้นในระยะเวลาต่างกันไม่ถึงสัปดาห์ ผมนิ่งเฉย รอทุกอย่างดำเนินไปด้วยท่าทีราวกับไม่เคยเกิดการเจรจาถึงขั้นสั่งปลิดชีวิตใครในบทสนทนา ใช้ชีวิตปกติเหมือนเสือร้ายที่จ้องเขมือบเหยื่อ หากนี่เป็นบ่วงโซ่อาหาร ผมวางตัวเองไว้ชั้นบนสุด กระนั้นก็ระแวดระวังสั่งให้คนของตัวเองตามติดทั้งทศพลและปีเตอร์ รวมไปถึงความปลอดภัยของเจเรมี่พร้อมๆ กันอย่างไม่ละสายตา

เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอดังขึ้นจากคนในอ้อมแขน ผมนอนไม่หลับมาหลายวัน หรือถ้าหลับก็หลับๆ ตื่นๆ ไม่อาจสงบนิ่งได้อย่างแท้จริง นึกถึงข้อเสนอที่ยื่นให้ทศพลเมื่อหลายวันก่อนโดยการใช้คนรักไปเป็นข้อแลกเปลี่ยนแล้วนึกอึดอัดใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมกันเจเรมี่ออกจากเกมให้มากที่สุด แต่กลับหนีไม่พ้นความจริงที่ว่าเจเรมี่คือกุญแจและตัวต่อรองที่สำคัญไม่ว่าจะระหว่างผมกับทศพล หรือปีเตอร์กับตัวผมเอง แม้จะรักจะหวงสุดใจ ผมกลับสั่งลูกน้องไปต่อรองโดยให้สุดที่รักของตัวเองเป็นเดิมพัน

เช้าตรู่แสงสีทองลอดออกจากช่องว่างระหว่างม่านสองผืนที่รูดปิดไม่สนิท เจเรมี่ซุกตัวเข้าหาซอกคอผมซ่อนตัวเองจากสิ่งรบกวน ผมโน้มตัวลงจุมพิตเหนือศีรษะ เส้นผมหยักศกของเขายาวเลยปกบนของเสื้อมาแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสไปตัดเสียที พักหลังมานี้บทสนทนาเรากร่อนลง ความสัมพันธ์ทางกายเช่นกัน น่าแปลกที่โดยปกติแล้วด้วยความที่เป็นเพศชายเหมือนกัน เรื่องบนเตียงที่ควรจะสื่อสารและปลุกเร้ากันได้รวดเร็วกลับสร่างซาไปพร้อมๆ กัน ไม่ใช่ผมไม่อยากครอบครอง หากแต่ทุกครั้งที่สบตากับคนในอ้อมแขนความรู้สึกผิดจะเอ่อท้น ในส่วนของเจเรมี่นั้นผมไม่มั่นใจ เขาเงียบลงมาก อาจเป็นเพราะผมยุ่งกับหลายเรื่องทำให้หลงลืมสังเกตความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้น รู้ตัวอีกทีเราก็ทำเพียงโอบกอดกันยามราตรี และเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังทั้งผมและเขาก็ลุกจากเตียงไปทำกิจวัตรประจำวัน

“นายครับ”

เสียงทุ้มกรอกตามสายโทรศัพท์หลังจากมันสั่นในเวลาสั้นๆ ผมเอี้ยวตัวออกจากร่างอุ่นของเด็กหนุ่ม ครางรับปลายสายในลำคอ

“สายแจ้งมาว่าทศพลตายแล้ว”

เรียบง่ายแบบนี้เอง

ผมนิ่งงัน ไม่ปีเตอร์ก็ทศพล ต้องมีสักคนที่ถูกกำจัด ผมครางรับในลำคออีกครั้ง ไม่อยากพูดถึงรายละเอียดมากนัก ถอนหายใจด้วยความโล่งใจเปราะหนึ่งที่คนตายเป็นทศพลไม่ใช่ปีเตอร์ อย่างน้อยก็ไม่ต้องใช้แผนอื่นในการกำจัดทศพลเพื่อล้มล้างข้อแลกเปลี่ยนที่เคยให้ไว้ ที่ว่าไม่มีสัจจะในหมู่โจร ผมเพิ่งเข้าใจก็วันนี้นี่เอง

“เดี๋ยวไปรอเจอฉันในห้องทำงาน เราจะคุยเรื่องนี้กันในนั้น”

เจตต์รับคำก่อนวางสาย ผมหันกลับไปจุมพิตบนหน้าผากมนเบาๆ แต่เมื่อขยับตัวจะลุกเจเรมี่กลับลืมตาขึ้นมอง

“มีอะไรแต่เช้าหรือ”

“เรื่องงาน...” ผมพูดไม่เต็มปาก หลบตาเด็กหนุ่มแม้ไม่ถูกคาดคั้น “ไม่มีอะไร นายนอนไปเถอะ”

“พักนี้คุณยุ่ง”

“อืม ปัญหาเยอะ หลายเรื่อง”

“เรื่องปีเตอร์ด้วยหรือเปล่า”

เขาถามเหมือนรู้อะไรมา เจเรมี่ขยับตัวนอนทับผม ซบหน้าลงบนแผ่นอก ฟังเสียงของหัวใจที่เต้นตุบด้วยความหวาดระแวง

“ทำไมถามแบบนั้น”

“พี่จิ๊บอยากให้คุณสืบเรื่องที่ปีเตอร์โดนยิง ผมไม่รู้ว่าปีเตอร์ติดต่อคุณมาหรือยัง”

“อืม” ผมยอมรับ แต่ไม่เล่ารายละเอียด “พี่เขยนายเองก็รู้แล้วว่าใครยิง”

“ทศพลจริงๆ เหรอครับ”

“ไม่รู้สิ” ผมพูดปด ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเจเรมี่นัก “ฉันจะออกไปคุยงานกับเจตต์ข้างนอก นายนอนไปก่อนเลย ถ้าอาหารเช้าเสร็จแล้วจะให้แม่บ้านมาตาม”

“ศิ...” เจเรมี่ลุกขึ้นนั่ง แววตาเขาเศร้าหงอยจนผมไม่อาจตีความหมายได้ว่าสาเหตุมันมาจากเรื่องใด มือนุ่มจับมือผม ดวงตาคู่สวยหลุบลงต่ำ ไม่ยอมสบตา

“หืม?”

“เปล่า” คนเรียกในทีแรกปฏิเสธพลางคลี่ยิ้มอ่อน “ผมแค่อยากบอกว่าผมรักคุณมาก”

“ฉันรู้ นอนเถอะคนดี มันเช้าเกินไปสำหรับนาย”

ผมปัดหมอน ดันบ่ากว้างให้เอนตัวลง จุมพิตบนหน้าผากอีกครั้งก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาชิดอก แอร์คอนดิชั่นเปิดอุณหภูมิพอเหมาะสำหรับสองคน แต่เมื่อผมลุกไปแล้วก็ไม่อยากให้คนที่นอนอยู่รู้สึกหนาว ความรู้สึกบางอย่างอึงอวลอยู่ภายใน เป็นความรู้สึกที่หาคำอธิบายไม่ได้ แต่เราต่างรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ

และผมเฝ้าหวังว่าความรู้สึกประดักประเดิดนี้จะสลายหายไปทันทีที่จบสิ้นเรื่องราวของปีเตอร์และคดีความอันวุ่นวายยุ่งเหยิงนี่เสียที




เจตต์รอผมหน้าห้องทำงาน ผมใช้เวลาไม่นานสำหรับล้างหน้าแปรงฟัน สั่งแม่บ้านขอกาแฟดำเข้มๆ หนึ่งแก้วก่อนไปตามนัด ลูกน้องผู้จงรักภักดีไม่แสดงสีหน้าใดออกมา เมื่อบานประตูปิดลงก็รอให้ผมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังสำหรับทำงานให้เรียบร้อยก่อนเอ่ยถึงบทสนทนาที่ค้างคาไว้

“สายรายงานว่าปีเตอร์เป็นคนยิงทศพลด้วยตัวเอง”

“ยิงเองเลยเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมื่อคืนที่ร้านเหล้าที่พัทยา คนของทศพลน่าจะสร้างสถานการณ์ให้ปีเตอร์ออกจากโรงแรมไปดูร้านราวๆ ตีห้า ไปคนเดียว หลังจากนั้นทศพลก็ขับรถตาม ยิงสวนกันอยู่พักใหญ่ ปีเตอร์ได้รับบาดเจ็บ ส่วนทศพลเสียชีวิตคาที่ครับ”

“ใครเป็นสายให้” ผมถามกลับ เจตต์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบ

“เราซื้อตัวลูกน้องของทศพลได้หนึ่งคนครับ”

“ไม่ยักรู้มาก่อนว่าปีเตอร์แม่นปืนขนาดที่ยิงลูกน้องที่เป็นบอดี้การ์ดตัวเองจนตายคาที่ได้” ผมตั้งข้อสังเกต ถ้าเป็นคนเก่งขนาดนั้นแล้วจะกังวลจนต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นอีกทำไมกัน “ตอนนี้ศพอยู่ที่ไหน”

“ไอ้นิลบอกว่าปีเตอร์สั่งให้ไปฝังแถวโกดังที่ศรีราชาครับ” เจตต์หมายถึงสายข่าวที่สืบสาวเรื่องราวให้ ก่อนรายงานเพิ่ม “ส่วนปีเตอร์รอบนี้ไม่เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล เรื่องที่โดนยิงมีแค่ลูกน้องในจังหวัดรู้ พยายามปิดเรื่องกันอยู่ น่าจะไม่อยากให้ลูกน้องของทศพลลุกฮือขึ้นมาพร้อมกันจนกว่าตัวเองจะจัดการอะไรได้เบ็ดเสร็จกว่านี้”

“อีกไม่นานมันน่าจะติดต่อฉันมา”

“นายแน่ใจแล้วเหรอครับ ที่จะคบค้ากับมัน” คู่สนทนาถามด้วยความเคลือบแคลง เสียงประตูห้องทำงานเคาะสามครั้ง เราต่างหยุดเพื่ออนุญาตให้แม่บ้านยกกาแฟร้อนเข้ามาเสิร์ฟ ของเจตต์ก็ได้กาแฟแบบเดียวกัน แก้วเซรามิคสีขาวหน้าตาเหมือนกันสองใบวางบนโต๊ะ เกิดเสียงกริ๊กเบาๆ และเมื่อแม่บ้านออกไปแล้วก็เริ่มต้นบทสนทนาในหัวข้อเก่าอีกครั้ง

“ยังหรอก แต่อย่างน้อยต้องยื่นข้อเสนอนี้เพื่อปิดดีลไปสักคน ไม่ว่าทศพลหรือปีเตอร์จะตาย อย่างน้อยก็เป็นประโยชน์กับเรา ทศพลเป็นมือขวาของปีเตอร์ ถ้าเกมออกมาเป็นทศพลตาย ปีเตอร์ก็อ่อนกำลังลงไป ขณะเดียวกันมันก็จะเชื่อใจฝั่งเรามากขึ้นเพราะเรารับปากว่าจะเป็นแบ็คให้มัน” ผมตอบตามที่คิด หรือแผนสองคือตรงกันข้าม “แต่ถ้าทศพลมันเจ๋ง มันควรจะเก็บปีเตอร์และเกมนี้จะจบลงง่ายกว่านี้ ฉันอาจจะต้องเคลียร์กับมันเรื่องเจเรมี่ แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องอำนาจมืดของปีเตอร์”

“แต่ที่เรายังเก็บมันไม่ได้ก็เพราะเราไม่รู้ว่ามันมีแบ็คที่ไหนบ้างไม่ใช่เหรอครับ”

“ใช่ ฉันเลยต้องให้นายตามสืบต่อไป เกมนี้ยังต้องเล่นไปอีกสักพัก แต่เราจะค่อยๆ ตัดแขนตัดขามัน”

“ผมสงสัยอย่าง คนอย่างปีเตอร์ไม่น่าจนตรอกถึงขั้นมาขอร้องเรา ถ้ามันเคยยิงสินแล้วสร้างข่าวว่าเป็นอุบัติเหตุได้แล้วคนหนุนหลังมันน่าจะใหญ่กว่าเรา”

“ใช่ ใหญ่กว่าเราแน่นอน เจตต์”

จะให้พูดให้ถูกคือลำพังตัวผมนอกจากธุรกิจที่ถืออยู่ก็ไม่มีอำนาจมืดใดไปต่อรองได้ ผมไม่ข้องเกี่ยวกับค้ายา หรืออาวุธเถื่อน อาจมีปล่อยเงินกู้บ้าง แต่ไม่ใช่เจ้าพ่อเงินกู้ที่ปีเตอร์ต้องประหวั่นพรั่นพรึง

“มันต้องการเครดิตจากมีน”

“แล้วนายจะทำยังไงต่อ”

“ตามดูมันไปเรื่อยๆ สืบหาหัวโจกที่สนิทกับทศพล ปล่อยข่าวว่าปีเตอร์ไม่เลี้ยงลูกน้อง ให้คนภายในของมันระแวงกันเอง” ผมจิบกาแฟร้อนให้ตื่นตัวก่อนวางแก้วลง “ทุกอย่างเป็นความลับ อย่าให้เจเรมี่สงสัยหรือรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น กำชับเข้มด้วย”

“ครับ”

“แล้วคุยกับครูสอนยิงปืนให้เคร่งกับเจเรมี่หน่อย เขาอาจจำเป็นต้องใช้อาวุธถ้าเราหลุดแผน”

เจตต์พยักหน้ารับคำ เขาดื่มกาแฟดำเพียงครึ่งแก้วก่อนปลีกตัวออกไป




TBC


กลับมาแล้วว หลังจากหายหน้าหายตาไปสองอาทิตย์ แง ขอโทษจริงๆ ค่ะ คอมพิวเตอร์เด๋อมาก
ตอนนี้อาจจะ(?) เข้าใจศิมากขึ้น พยายามเขียนทั้งสองพาร์ทให้เห็นว่าต่างคนต่างมีมุมมองเป็นของตัวเองโนะ อย่าเพิ่งโกรธทั้งศิทั้งเจมกันเลย รักกันๆ จุ๊บๆ
สวัสดีวันพุธนะคะ ทุกคน
เลิฟ

[MooMiew]

ทำไมเครียดขนาดนี้ 

อ่านไปก็ระแวงไป กลัวคนแต่งหลอก 

[aiyuki]

ยิ่งอ่านยิ่งซับซ้อน หน่วงใจมากมายย

[Pakeleiei]

ถ้าเจมรู้จะเสียใจขนาดไหน

[bellvee]

เรากังวลไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ทำไมคิดว่าทศพลน่าจะยังไม่ตาย
ส่วนศิกับเจมตอนนี้ไม่ทีมใครทั้งคู่เลยอ่ะ เข้าใจว่ามีเหตุผลของตัวเองกัน
แต่ถ้าคุยกันตรงๆมันน่าจะดีกว่านี้รึเปล่า

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[MyLavenderLand]

สงสารเจม  ต้องมายืนอยู่กลางสนามรบที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อขึ้นมา

[Petit.K]

แล้วเจมก็ยังคงกลับมาสู่วังวนเดิมๆ
คู่นี้มีอะไรก็ไม่พูดกัน เห้อออออคุณศิบางทีถ้าเรารู้แผนร่วมกันอะไรๆมันอาจจะง่ายขึ้นก็ได้นะ
  ยังคงระแวงว่าทศพลน่าจะยังไม่ตาย แล้วถ้าเก็บปีเตอร์ได้นี่ศิงานเข้าเลยนะ ทั้งที่ตกลงยกเจมให้ทศ ไหนจะความรู้สึกเจมอีก
และยังระแวงเรื่องดราม่าภรรยาเก่า อย่างมรกตอยู่  ถ้าศิยังพึ่งพาไปเรื่อยๆ นี่ก็เหนื่อยใจแทนเจม ถึงแม้มันจะจำเป็นที่ต้องพึ่งพา แต่ยิ่งพึ่งมรกตมาก แต่กีดกันเจม มันก็มากพอที่จะทำให้น้อยใจได้ จากที่ผ่านมาก็เห็นๆอยู่

[alternative]

ไม่บอกเลยยิ่งแย่

รู้บ้างจะดีกว่า

[Jibbubu]

ทำไมถึงรู้สึกว่าทศพลยังไม่ตาย แต่ก็เอาเถอะที่นี้ก็เลยแต่ตัวใหญ่แล้วศิจะจัดการได้หรือเปล่าแต่ที่แน่ๆ น้องเจมก็เสียใจไปแล้วอย่าทำให้ต้องเสียใจไปมากเกินไปจนกู้กลับมาไม่ได้ล่ะศิ

[TachibanaRain]

ถึงยังไงก็ยังผิดหวังกับศิ คือตอนก่อนหน้าเรายังอุตส่าห์มองศิในแง่ดีว่าไม่ได้เป็นคนเอ่ยปากให้ใช้เจมต่อรองแต่กลับเป็นศิจริงๆ คือไม่แปลกใจเลยถ้าเจมจะเสียศูนย์อะ คนที่รักเอาตัวเองมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนแบบนี้โดยที่ทางฝั่งเจมก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย เจมคิดมากน่ะถูกแล้ว นี่กลัวใจเจมนะว่าจะทำอะไรรึเปล่าเพื่อให้หลุดจากเรื่องบ้าๆนี่เสียที บางทีตัดใจจากศิก็คงดีเหมือนกันนะเราว่า

[snowboxs]

ทศพลตายง่ายไปเปล่า ต้องทำทีรีบฝังขนาดนั้นเลยเหรอ
แล้วเมื่อไรคุณศิจะเลิกปกป้องเจมแบบปิดหูปิดตาสักที
น่าจะบอก อย่างน้อยเจมจะได้ระวังตัวเองไว้บ้าง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

กุข่าวเรื่องทศตาย หลอกหรือเปล่า
ปีเตอร์ ก็ยิ่งตัวร้ายอยู่ด้วย
เดี๋ยวทศ มาพาเจมไปแน่เลย

ไม่ชอบศิ ทำอะไร มีแแผนที่ไม่บอกเจมเลย
แล้วพอเจม รู้มันเสียใจที่คนรักทำแบบนี้
มันเหมือนหลอกใช้ หักหลังนะ
       
 

[EoBen]

นิยายเครียดมากค่ะ นี่โกธรมาก โกธรจริงๆ บอกรักมากแต่นั้นคือข้อแรกเปลี่ยน กันออกจากทุกสิ่ง


เจมก็โคตรดื้อ



อยากหนีออกมาจากเรื่องพวกนี้มากก

[กุหลาบเดียวดาย]

พยัคฆ์ก็คือพยัคฆ์  ช่วงต้นๆเห็นแต่ความรักและมุ้งมิ้ง ยังนึกอยู่ว่าใครจะคือพยัคฆ์

[Panizzz3838]

เอาจริงๆนะ...บางทีก็เบื่อความเผือกของนายเอกจะทำให้เรื่องยากขึ้นเพื่อ???????
ปล.ให้อารมณ์อยากตบนางซักฉาดแล้วค่อยอ่านต่อ

[tkaekaa]

  เห้อ คิดไปคนละทาง เหมือนเจมกำลังจะออกห่าง

[twinmonkey0311]

 

[lizzii]

เครียดอ่ะะะะ

[mild-dy]

 

[little_munoi]

ศิ นายกำลังจะเสียเจมนะ
ช่วยรีบรู้ตัวสักที!!

[PrimYJ]

ทศพลตายง่ายไปรึป่าวอ่ะ คนอย่างปีเตอร์ก็ไม่ได้น่าเชื่ออะไรง่ายๆ กลัวว่าศิจะหลงกลพวกปีเตอร์

[toou]

เดาว่าทศพลยังไม่ตายอ่ะ
เจเรมี่อย่าหนีไปไหนนะ กลัวใจเจเรมี่จังเลยอ่า

[river]

ความลับไม่มีในโลก ศิไม่ตระหนักอาจเสียเจมได้นะ