หัวข้อ: | Fairy Tells ░ หลอก ลวง รัก | - Special (I) [5.04.18] P.4

[Meen2495]

อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม  จบ?

เหมือนไปร้านดอกไม้
เหมือนเจ้าของร้านบอกว่า รอนะ จะจัดช่อดอกไม้ ... ให้
รอดูการจัดจนเสร็จสรรพ
....
 
มันสวยนะ แต่ไม่หอม

มองแล้วก็ยิ้มขอบคุณ ... ยิ้มนิดเดียว
แล้วเดินจากไป โดยไม่หยิบติดมือไปด้วย

[ammchun]

เจ็บปวดจัง

[memomeme]

อ่านถึงตอนที่22 ขอสงสารแฟร์ได้ไหมคะ คือปกติเราค่อนข้างจะทีมนายเอกอยู่แล้ว เพราะงั้นต่อให้เรื่องราวดูเหมือนแฟร์จะผิด แต่ก็ทีมแฟร์อยู่ดี  จริงๆบอกไม่ถูกเลย อย่างน้อยแฟร์ก็รักชาจริงๆ ที่ทำไปตอนนี้ไม่รู้จะชดใช้ได้ไหม แต่ถ้าถามถึงเรื่องเจ็บ แฟร์ก็เจ็บเหมือนกันไม่ใช่หรอ (ชอบชาแต่ชาชอบเฟย์งี้) 

ไม่กล้าอ่านตอนจบเลยค่ะตอนนี้ ขอทำใจนิดนึง

[Zenith]

ใจหายมากกกก เอาจริงๆจบแบบนี้ก็ดีแล้วอ่ะ มันไม่มีอะไรสมหวังสมใจเราตลอดไป ได้แบบนี้คือดีมากๆ(สำหรับเรา)แล้ว ขอบคุณนะคะคุณเจ้าที่เขียนนิยายเรื่องนี้ แม้ว่าเราจะมาเข้าใจปมกับเนื้อหาในช่วงท้ายๆ แต่ก็ทำให้เราตามอ่านจนจบได้ การได้เฝ้ารอนิยายของคุณเจ้ามันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งของเรา ใจหายอ่ะที่มันจบแล้ว ฮืออออ

[Raccool]

 
จริงๆ แล้วเนื้อเรื่องจนถึงตอนนี้เรียกว่าจบได้สมบูรณ์มากๆ แล้ว
แต่ยังไงก็เจ็บอยู่ลึกๆ แงงงงง
ถ้าตอนจบที่อ่านถึงแค่ตรงนี้
งั้นเราขอมโนต่อให้เรื่องมันยังคงดำเนินต่อไปในทางที่ดีได้มั้ย 

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
ชอบเรื่องเล่าที่เป็นเทพนิยายด้วย
สุดท้ายนี้ก็ยังรู้สึกปลื้มๆ เชนอย่างลับๆ 55555

ขอบคุณค่ะ

[รินดาwดาริน]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

ถือว่าจบสวยอยู่นะ สมบูรณ์สำหรับหลอกลวงรักเลยแหละ
แต่ในใจมันเจ็บลึกๆด้วยล่ะ เอาเป็นว่าอย่างน้อยก็ไม่ทำร้ายจิตใจเท่าไหร่

ยังคงรักแฟร์เช่นเดิม ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนจบ

[suck_love]

จากที่อ่านว่าเราว่าแล้วว่าคงไม่จบ happy หรอก
แต่หลอกตัวเองว่า เอาน่ามันคงมีความหวัง
แต่สุดท้ายจบไปพร้อมกับตาที่จ้องคำว่า the end

เราไม่รู้ว่าระหว่างที่แฟร์สวมรอยเป็นเฟย์เข้าไปนั้น
ทำให้ชารักในตัวตนแฟร์ได้หรือเปล่า เราไม่รู้ว่าในระหว่างนั่นมันมีความรู้สึกซักเล็กน้อยที่ชาจะให้แฟร์ในขณะที่คุยแชทหรือป่าว

 แต่ที่เรารู้คือความรู้สึกของแฟร์คือเรื่องจริง ไม่ได้หลอกเพราะสึกสนุก และแฟร์ก็ยังรักอยู่ ทำไมเราคิดว่าแล้วอสูรที่ถูกสาปจะรักนางฟ้าไม่ได้เลยหรอ หรือต้องพิสูจน์รักจากบิวตี้อย่างเดียว ไม่มีใครรู้ในตอนนี้นนางฟ้าคิดอะไร

จะมีนิยายเรื่องอื่นที่หยิบยกแฟรี่มาแล้วให้แฟรี่สมหวังได้ไหมคะ


 

[ZYSQ_]

สมกับเป็นสไตล์ของคุณนักเขียนดีค่ะ อ่านกี่เรื่องก็รู้สึกประทับใจในการวางปม
เราชอบที่ไม่เน้นว่าต้องจบ Happy เพราะไม่ได้ลงเอยกันแบบนี้มันดู real ดี
แต่จุดที่ไม่ชอบคือตัดบทได้ห้วนมากเลยค่ะ แบบว่ากำลังจะอินละ อารมณ์กำลังมา เลื่อน ๆ ลงหน่อย อ้าว The end
ส่วนตัวคิดว่าผู้กำกับไม่น่ารีบสั่งคัตเลิกกองเร็วขนาดนี้ คือเรามีตัวละครสามตัวที่เพิ่งจะนั่งรถมาจากกรุงเทพฯ ยังมีเฟย์ซึ่งเป็นอีกตัวแปรสำคัญที่กำลังเดินทางกลับมาบ้าน แต่หนังก็ปิดกล้องไปแล้ว และเราต้องมาจินตนาการต่อเองว่ารีแอ็คชั่นทุกคนหลังจากนั้นจะเป็นยังไง ก่อนจะส่งสามหน่อออกจากบ้านไปและตัดขาดกันและกันจากวงโคจรจริง ๆ เสียที

[Snowermyhae]

ถึงจะทำใจและนึกอยู่เสมอว่ากำลังอ่านนิยายคุณเจ้า แต่ก็แอบหวังเล็กๆให้แฟร์มีความสุข เรื่องที่ยังไม่เคลียร์สำหรับเราคือความรู้สึกของชาค่ะ อยากรู้ว่ารู้สึกดีๆให้แฟร์ไหม ทำไมแต่ล่ะครั้งที่มองเข้าไปในตาธชา มันมีแต่ความว่างเปล่า เราเข้าใจว่าชาอยู่กับเรื่องตรงนี้ต้องเป็นอสูรร้าย แต่แฟร์ก็อยู่กับความรู้สึกผิดมาตลอด ทั้งเรื่องเอานมมาให้ทั้งที่ไม่ได้ชอบ เป็นเราเราทนไม่ไหวค่ะ มันจะว่าหน่วงก็ไม่ใช่ เอาตามตรงเราก็สงสารแฟร์มากกว่าด้วย อยากกอดไว้ สุดท้ายนิยายคุณเจ้าไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ เทพนิยายหลายเรื่องที่เราไม่เคยรู้จัก เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ 

[sripaerrr]

เรื่องทั้งหมดเกิดจากการโกหก จะให้จบลงด้วยความสุขสมหวังก็แปลกไป เราเข้าใจTT แค่ไม่เจ็บปวดไปมากกว่านี้ก็พอ ดีใจที่อย่างน้อยธชาก็ยังเหลือความใจดีเล็กน้อยให้กับแฟร์ ดีใจกับบทสุดท้ายของแฟร์ที่เขียนลงไป เรายังคงยังอยากอ่านในมุมมองความเป็นแฟร์ในสายตาของธชานะ ขอบคุณมากค่ะที่เสียสละเวลาเพื่แสร้างเรื่องราวสนุกแบบนี้ให้เรา ไม่ผิดหวังเลยแม้จะหน่วงๆ อึดอัด อึมครึม หมอกลงทั้งเรื่องก่อนจะโหมกระหน่ำด้วยพายุหิมะในตอนท้ายก็ตาม เราเอาใจช่วยในการรวมเล่มนะคะ

[nlygust13]

ชารักเฟย์ หรือรักคนที่คิดว่าเป็นเฟย์ตอนนั้น รักที่เฟย์เป็นเฟย์ หรือรักที่แฟร์เป็นเฟย์ละชา คำตอบนี้มีเพียงเจ้าชายที่รู้

[dadt]

.
.
แต่จุดที่ไม่ชอบคือตัดบทได้ห้วนมากเลยค่ะ แบบว่ากำลังจะอินละ อารมณ์กำลังมา เลื่อน ๆ ลงหน่อย อ้าว The end
ส่วนตัวคิดว่าผู้กำกับไม่น่ารีบสั่งคัตเลิกกองเร็วขนาดนี้ คือเรามีตัวละครสามตัวที่เพิ่งจะนั่งรถมาจากกรุงเทพฯ ยังมีเฟย์ซึ่งเป็นอีกตัวแปรสำคัญที่กำลังเดินทางกลับมาบ้าน แต่หนังก็ปิดกล้องไปแล้ว และเราต้องมาจินตนาการต่อเองว่ารีแอ็คชั่นทุกคนหลังจากนั้นจะเป็นยังไง ก่อนจะส่งสามหน่อออกจากบ้านไปและตัดขาดกันและกันจากวงโคจรจริง ๆ เสียที

เห็นด้วยค่ะ เราอ่านถึง The End แล้วถึงกับเกาหัว ยังงงๆว่าตกลงคชาต้องการอะไรกันแน่

[Premo1492]

 

[noonit]

จบดีนะ แต่ยังรู้สึกว่ามันไม่สุดอะ ชาเป็นคนฉลาดนะ จะไม่รู้เลยเหรอว่าแฟร์ทำทุกอย่างเพราะอะไร หรือคิดแค่ว่าแฟร์โกหกอย่างเดียว โกรธแฟร์แต่ไม่โกรธเฟย์ ทั้งๆที่เรื่องมันเกิดจากแฟร์และเฟย์งี้ ไม่ยุติธรรมกับแฟร์เลย

[vy0Cik]

เราขอเป็นอีกหนึ่งเสียงที่จะบอกว่า เรื่องนี้สงสารทั้งชาและแฟร์แต่ที่น่าสงสารสุดก็กูนี่และ555555 เป็นนิยายที่เดายากมาก และดีมากกกกกกก ทั้งภาษาและเนื้อหาการผูกปมคือดีมากจริงๆ คือทุกตัวละครมันน่าสงสารหมดเลย และคิดว่าที่จบแบบนี้บางทีก็ดีแล้ว ความรู้สึกที่ถูกทำลายไปแล้วของทั้งสองคนมันคงไปต่อได้ไม่สวยเท่าไหร่ แต่ที่ยังคงสงสัยจนทุกวันนี้ตั้งแต่อ่านจนจบ ชาเคยรู้สึกอะไรกัแฟร์บ้างไหม ในทุกการกระทำ เคยมีความรู้สึกจริงๆแสดงลงไปหรือเปล่านะ วอนคุณเจ้าเห็นใจแต่งมุมมองของชาให้เราได้กระจ่างหน่อยได้ไหมค่ะ อิอิ

[SeaBreeze]

เรื่องนี้ทั้งเรื่องคือเรื่องของแฟร์ล้วนๆเลย อยากเข้าใจว่าชาบ้าง ตลอดเวลาชาคิดยังไง    ในส่วนตอนจบเหมือนไม่จบ  อยากรู้คำตอบของชาเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของแฟร์   จริงๆไม่ต้องจบแบบhappyก็ได้ ถ้าคนเขียนตั้งใจวางพล๊อตไว้อย่างนั้น   แต่ต้องจบแบบคนอ่านเข้าใจตัวละครด้วยค่ะ

สไตล์การเขียนเก๋ดีค่ะ ชอบมาก ให้ความรู้สึกแปลกใหม่ แต่จบไม่เคลียร์ 

[mild-dy]

 

[FRODO]

ดีแล้วที่ไม่หลงไปอ่าน

[@Sister]

ง่ะ รู้สึกบอกไม่ถูกยังไงก้ไม่รู้ คือมันก็ไม่ถึงกับเศร้าแต่มันเจ็บลึกๆในใจอ่ะ
เหมือนคนอื่นๆคืออยากเห็นมุมมองหรือความรู้สึกของชาบ้าง
เราคนอ่านยังอยากรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย เข้าใจว่าเป็นเรื่องของแฟร์ บอกเล่าผ่านแฟร์ เข้าใจคนเขียนค่ะ
แต่แบบอยากรู้นิดๆ เป็นนิยายที่เดาไม่ออกจริงๆตอนอ่านก็ลุ้นๆใจเต้นไปกับความอึดอัด ความเย็นชาของแฟร์
พอได้รู้เหตุผลของแฟร์แล้วก็....เฮ้อ สงสารจังแต่จะโทษใครได้ ทุกอย่างแฟร์ต้องการแบบนี้เอง
ประโยคสุดท้ายใันทำให้เราชาหนึบๆ ตอนที่ชาฟังเเล้วกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่

ขอบคุณสำหรับงานเขียนที่เป็นเอกลักษณ์ มันมีเสน่ห์ดีค่ะ

[bobbyluv]

อ่านรวดเดียวตั้งแต่เที่ยงคืนจนตอนนี้ ภาษาดีการเล่าเรื่องดี ตอนจบหักมุมกว่าที่เราคิดไว้มากๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ถ้าไม่เป็นการขอมากไปก็มีตอนพิเศษให้เราฮีลตัวเองที 

[AeRoMoZa]

จนถึงตอนจบก็สงสารแฟร์นะ ได้แต่หวังว่าจริง ๆ แล้วที่ชาชอบก็คือผ่านข้อความซึ่งสะท้อนตัวตนของแฟร์ ก็ได้แต่หวังอย่างนั้นเพื่อฮีลจิตใจตัวเอง555 ตอนจบของนิทานมันไม่มีจริง คำว่า happily ever after มันคือการขี้เกียจเล่าเรื่องต่อแน่ ๆ ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ได้แต่หวังว่าเรื่องราวต่อจากนั้นจะเป็นเรื่องที่ดี แต่รักที่ไม่สมหวังก็ออกจะเยอะแยะกว่ารักที่สมหวัง มันก็อาจจะต้องปล่อยไปตามนั้น555 ขอโทษคนเขียนที่เพ้อใส่นะคะ เพราะจะหาเหตุผลให้กับตัวเองเพื่อให้เรื่องนี้จบตรงนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ แบบนี้นะคะ

[23August]

Special : By Chainin


(I)

 
   "และเรื่องทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข"

   "โอเค กู๊ดไนต์นะคะพี่เชน"

   ผมปิดหนังสืออ่านก่อนนอนเล่มใหญ่ของน้องสาวลง หันไปส่งยิ้มให้พลางแซวกลับ "ดูเหมือนว่าตายังสว่างอยู่เลยนะ"

   น้องสาวของผมมีพัฒนาการด้านสมองที่เร็วกว่าเด็กในรุ่นเดียวกัน เรียกง่ายๆ ก็คือฉลาดกว่านั่นแหละ ตอนแรกในครอบครัวก็ปรึกษาอยู่เหมือนกันว่าจะให้ข้ามชั้นเรียนหรือว่าส่งไปเรียนในโรงเรียนที่มีหลักสูตรรองรับ เพราะสมัยผมความสามารถมันไม่ได้มากจนถึงขั้นต้องมาตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิต

   จนได้ข้อสรุปว่าการให้เธอเติบโตโดยไม่ต้องไปเสริมเติมแต่งอะไรนั่นแหละดีที่สุดแล้ว

   "ก็พี่เชนเล่าไม่สนุกเหมือนพี่แฟร์นี่" สาวน้อยในชุดนอนสีน้ำเงินเข้มแซมด้วยดาวสีขาวตอบพลางดึงตุ๊กตาตัวหนึ่งข้างเตียงมากอดเอาไว้แน่น "เมื่อไหร่พี่แฟร์จะมาหาชินาอีก"

   มือสองข้างที่กำลังขยับผ้าห่มให้เข้าที่ชะงักค้างไปชั่วขณะ ผมแสร้งยิ้มโดยไม่ตอบอะไรกลับไป

   "คงไม่มาอีกแล้วสินะคะ"

   แม่มดตัวน้อยของผมก็ยังจับความรู้สึกได้เก่งเหมือนเดิมเลยล่ะ  "ก็เรื่องของพวกเขาจบลงแล้วนี่นา"

   เรื่องของอสูรกับเทวดาที่มาเฉลยในตอนท้ายว่าคนที่ร้ายกาจที่สุดอาจไม่ใช่คนที่ถูกบังคับให้รับบทเป็นฝ่ายร้ายก็เป็นได้ แต่เป็นสัญลักษณ์แห่งความดีงามต่างหาก

   ผมไม่อยากไปตัดสินว่าการกระทำของพวกเขาผิดหรือถูก ถึงจะเป็นเพื่อนของธชามาตั้งแต่แรกก็ยังกล้าพูดว่าเป็นการโอนเอียงแบบหกสิบสี่สิบ คืออยู่ฝั่งชาหกสิบ และที่เหลือเป็นของแฟร์

   ความรักเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก และไม่ว่าผ่านอะไรมาก็คงไม่สามารถเข้าใจมันได้

   "ชินาชอบพี่แฟร์"

   ทั้งเห็นด้วยและคัดค้านไปในตัว กาลวินท์เป็นผู้ชายที่น่ารักในหลายเรื่องก็จริง แต่ยังไงแล้วมันก็ลบความจริงที่ว่าเขาเคยสร้างเรื่องอะไรเอาไว้ไม่ได้

   "พี่ก็ชอบนะ..."

   ยังจำการเจอกันครั้งแรกได้ดี ผู้ชายหน้าตาคล้ายกับเพื่อนสมัยมัธยมต้นอย่างนาวินท์ เขาอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเจอผมครั้งแรกเมื่อไหร่ น่าเศร้าชะมัด

   "แต่เพราะชีวิตของเราไม่ได้มีแต่ความสุขไง"
 


   "มึงว่าคนอย่างกูจะมีใครเอาปะวะ"

   ทำเป็นเหมือนไม่คิดอะไร แต่มือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาตั๋วเครื่องบินเที่ยวที่เหมาะสมกับการเดินทางขึ้นมาเยี่ยมเพื่อนสาวอีกคนของกลุ่ม ผมยังไม่เพี้ยนขนาดบินไปหาชาหรอกนะ

   เลพลอยของผมหยุดการพรมนิ้วมือลงบนแป้นพิมพ์ชั่วคราว เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดหน่อยก่อนกลับไปจ้องอยู่บนหน้าจอโน้ตบุ๊กของตัวเองต่อ

   "ในแง่ไหนล่ะ เลิฟเวอร์ หรือ เซ็กส์" ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราคิดว่าต้องปกปิดหรือเก็บเอาไว้ ไม่ได้บอกว่าให้ป่าวประกาศ แค่มองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สามารถพูดได้ไม่ต่างจากเรื่องทั่วไป “แต่อย่างมึงคงพูดถึงเลิฟเวอร์”

   และประโยคถัดมาก็เรียกให้ริมฝีปากของผมกระตุกยิ้มขึ้นได้ไม่ยาก

   เรารู้จักกันดี

   จนเกินไป

   “นั่นแหละ คนอย่างกูจะมีแฟนกับเขาไหม”

   “รีบเหรอ อยู่ขึ้นคานเป็นเพื่อนกูก่อนสิ”

   ทะเลพลอยเป็นคนสวยนะ ถ้ามองจากมุมของผม แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงสไตล์ที่ผู้ชายจะเข้ามาจีบ

   “ไม่ กูเบื่อมึงแล้ว”

   “เพื่อนเหี้ย หรืออยากจะจมอยู่กับอดีตเหมือนชาหรือไง”

   “อันนั้นก็ปล่อยมันไปเถอะ”

   แม้เทวดาจะร่ายมนตร์ให้อสูรพ้นจากคำสาปแล้วก็ตาม แต่ความทรงจำทั้งหมดมันก็ไม่ได้หายไปด้วยนี่

   ในความคิดของผมแล้วการที่ชาหนีไปเรียนต่อไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาในระยะยาวเลย จริงอยู่ว่าในช่วงแรกเริ่มมันจะเป็นการเว้นระยะห่างเพื่อการปรับตัว แต่หลังจากนั้นแล้วถ้าเขากลับมาในปีหน้ามันก็จะวนเข้าอีหรอบเดิมอยู่ดี ทางเดียวที่พวกเขาทำได้คือการไม่ต้องเจอกันอีกเลยมากกว่า

   แต่ก็นะ นี่มันชีวิตจริงที่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างใจต้องการ

   "กูบอกไม่ได้เลยว่าเรื่องนี้ใครโง่กว่ากัน ระหว่างมึงกับชา" เพื่อนสาวผู้ยังมีปัญหากับรายงานชิ้นล่าสุดคะแนนสูงลิ่วยักไหล่ขึ้น "แต่กูว่ามึง"

   "กู?" ผมทวนกลับไปด้วยความสงสัย

   "สมน้ำหน้าคนอยากสอดมือไปช่วยเพื่อน เป็นยังไงล่ะ"

   คีย์เวิร์ดแบบที่มีแต่ผมกับเธอเข้าใจกันสองคน อย่างที่ผมเคยบอกแฟร์นั่นแหละ ทุกคนมี 'ความลับ' เก็บเอาไว้ และมันมีกฎข้อเดียวในการเก็บรักษา

   "ถ้าเป็นมึงจะยอมปล่อยให้เพื่อนถูกหลอกอย่างนั้นเหรอ?"

   สวนกลับไปด้วยชุดความคิดเดิม ผมไม่คิดว่าการปล่อยให้ทุกอย่างเรื้อรังมันเป็นเรื่องดีเท่าไหร่

   "มึงควรเอามาปรึกษากับกู แล้วเราสองคนก็ช่วยให้ชามันไม่ต้องฟูมฟายอย่างนั้น"

   "กว่ามึงกับกูจะได้ข้อสรุป ชาแม่งคงหลงจนโงหัวไม่ขึ้น" เลพลอยเรียนห้องพิเศษในชั้นมัธยมปลาย ชีวิตจมอยู่กับหนังสือไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ต่างจากผมกับชาที่เรียนห้องธรรมดา

   "แต่มึงก็เห็นว่าการที่มึงไปเร่งชาจนมันสารภาพรักออกไปมันส่งผลอะไรกลับมา"

   "..."

   นัยน์ตากลมมองตรงมาทางผม สถานะของคนจนมุมไม่กล้าเปิดปากพูดอะไรต่อ

   "กูยังยืนยันเหมือนเดิมว่าเรื่องทั้งหมดมึงมีส่วนต้องรับผิดชอบอยู่ไม่น้อยเลยเชน" ปากของผมเบะออกแล้วตอนที่เธอพูดอย่างนั้น "ไม่ต้องทำหน้าจะร้องไห้ แล้วมึงก็จะบอกกูว่ามึงพยายามแก้ไขความผิดแล้ว"

   "ก็จริงนี่"

   เถียงกลับไปคอเป็นเอ็น ใช่ จริงอยู่ว่าคนที่เร่งปฏิกิริยาจนเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นก็คือผม ช่วยไม่ได้นี่นาดันไปบังเอิญรู้ว่าคนที่คุยกับชามาตลอดไม่ใช่เฟย์แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องคนที่ผมเจอไม่กี่ครั้งอย่างแฟร์ คือเจอกันทุกเสาร์ตลอดการเรียนพิเศษอย่างนั้นมันก็ต้องมีหลุดพิรุธออกมาบ้างแหละ

   ความคิดที่ว่าเพื่อนของตัวเองกำลังโดนหลอกมันปลุกความรู้สึกอยากปกป้องเสียจนผมตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่าง

   เช่นการเร่งให้ชาบอกชอบเฟย์สักที

   เท่าที่รู้ตอนแรกธชามันก็ไม่ได้ชอบอะไรนาวินท์มากมาย เป็นจำพวกเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เจอกันบ้างบางครั้ง ตอนที่เฟย์ย้ายไปต่อชั้นมัธยมปลายที่อื่นผมก็ยังคิดว่าคงจบแล้วจบเลย จนมาเจอกันอีกครั้งในงานโอเพ่นเฮาส์นั่นแหละ ก็ตกใจตอนที่เห็นพี่น้องสองคนนั้นเหมือนกัน อะไรจะหน้าตาคล้ายอย่างกับก็อปออกมาจากแม่พิมพ์เดียว

   การเจอกันครั้งแรกพาความบังเอิญครั้งที่สองตามมา มันก็เป็นเพราะผมอีกที่ลืมไปเรียนพิเศษจนต้องมาชดเชยสาขาอื่นแทน

   "ใครจะคิดว่าแฟร์กับชาจะมาเรียนคณะเดียวกัน โลกกลมฉิบหาย"

   จากที่เคยทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเวลาได้ยินเรื่องทฤษฎีโลกกลม พอมาเจอสิ่งที่ไม่ควรเป็นแค่ 'เรื่องบังเอิญ' มากเข้าก็เลยต้องยอมทำใจ

   ผมเรียนคนละคณะกับชา ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะปล่อยมันไปหาสังคมใหม่อยู่หรอก วางแผนเอาไว้ว่าถ้ามันเข้ากับเพื่อนในคณะได้ก็จะเฟดตัว แล้วเป็นยังไงล่ะ ทุกวันนี้คนที่คณะผมบางคนไม่รู้ว่านายเชนินทร์เป็นนักศึกษาในเอกเดียวกันด้วยซ้ำ

   ไม่รู้เหมือนกันว่าชารู้เรื่องที่แฟร์เรียนคณะเดียวกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนผมน่ะจำหน้าได้ตั้งแต่การเจอกันครั้งแรกแล้ว ถึงอีกฝ่ายจะพยายามซ่อนตัวอยู่ใต้กรอบแว่นอันใหญ่พร้อมด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบจนน่ารำคาญตา มันก็ยังซ่อน 'แฟรี่' เอาไว้ไม่ได้อยู่ดี

   อาจเป็นเพราะเคยทำผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมถึงพยายามปกปิดเรื่องทั้งหมดด้วยความหวังว่าเพื่อนตัวเองจะไม่ระแคะระคาย แต่เหมือนชะตาเล่นตลกตอนที่เราสองคนขึ้นมาเยี่ยมทะเลพลอยแล้วเจอเฟย์พอดี นั่นแหละ ชามันเลยกลับมาเฮิร์ตอีกรอบจนผมเผลอหลุดปาก

   ไม่สิ

   ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้ต่างหาก

   "กูพยายามใบ้บอกแฟร์เต็มที่แล้วนะ จะได้เตรียมตัวเอาไว้"

   "แฟร์จะคิดว่ามึงไปกวนตีนเขามากกว่าน่ะสิ"

   จากเรื่องของตัวเองมันลามไปสู่เรื่องของคนอื่นได้อย่างรวดเร็ว ผมทำมือเป็นเชิงตัดบทก่อนที่เธอจะขุดเรื่องเดิมๆ ขึ้นมาพูดอีก เออ ก็รู้อยู่ว่าบางเรื่องตัวเองมีส่วนผิด แล้วจะให้หาไทม์แมชชีนกลับไปแก้ไขมันก็ไม่ได้ไง

   "บ่นมากน่ารำคาญ นี่กูต้องย้ายไปอยู่คอนโดคอยดูแลห้องให้ชามันด้วยเนี่ย"

   "แหม ทำจีบปากจีบคอ มึงอยากหาเรื่องออกมาแรดนอกบ้านตั้งนานแล้วเถอะ"

   เอาตามระยะทางแล้วบ้านของผมกับชาห่างจากที่ตั้งของมหาวิทยาลัยพอๆ กัน เหตุผลที่เราเลือกที่พักอาศัยแตกต่างกันส่วนหนึ่งเป็นปัจจัยเรื่องของชินาด้วยแหละ ผมกลัวว่าการหายไปสี่ปีในช่วงที่น้องสาวอยู่ในวัยกำลังเรียนรู้มันจะสร้างช่องว่างระหว่างพี่น้องมากเกินไป

   ถึงพ่อแม่จะบอกว่าต่อให้ผมไปเรียนต่อเมืองนอกชินาก็ยังเหมือนเดิมก็เถอะ

   พอขึ้นปีสามมันก็เรียนหนักด้วย ถ้าลดระยะเวลาการเดินทางได้ก็เอาไปทดกับช่วงเวลาอ่านหนังสือต่อ โดยสรุปแล้วก็คือในช่วงหนึ่งปีที่ชามันไม่อยู่ผมจะไปอาศัยในคอนโดของมัน

   "อย่ามารู้ทัน กูมาหาทั้งทีคืนนี้ไปหาที่นั่งคลายเครียดกันหน่อยสิ"
 


   ไปคลายเครียดด้วยกัน

   ผมจำได้ว่าบอกเลเพลอยอย่างนั้น แล้วไหงกลายเป็นว่าตอนนี้ผมถูกทิ้งโดดเดี่ยวอยู่บนโต๊ะที่ไม่มีใครเลยล่ะ

   บรรยากาศในร้านขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พร้อมบริการดนตรีสดของที่นี่ต่างจากร้านที่ผมไปนั่งประจำเวลาอยู่กรุงเทพฯ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร ทั้งที่เครื่องดื่มก็ยี่ห้อเดิม ดนตรีก็เล่นเพลงไทยที่กำลังฮิต คนรอบข้างก็ไม่ได้ใส่ใจกันและกัน

   หรือเป็นเพราะว่าผมมีเรื่องที่ยังคิดไม่ตกอยู่นะ

   ไม่แปลกใจหรอกที่ทะเลพลอยจะมองว่ามันเป็นเรื่องตลกเวลาผมถาม ตั้งแต่ไหนแต่ไรผมก็ชอบทำตัวติดอยู่กับชาจนหลายคนคงนึกว่าผมไม่เคยมีแฟน ซึ่งข้อมูลที่ถูกต้องคือใช่ แต่ถ้าเซ็กส์ก็เป็นอีกเรื่อง จะเรียกว่าความสัมพันธ์แบบวันไนต์สแตนด์ก็ไม่เชิง เป็นการใช้ร่างกายของตัวเองตามสิทธิที่มีน่าจะถูกต้องกว่า

   คนเขาไม่ค่อยเข้าใจกันหรอก และผมก็ไม่ใส่ใจพอจะอธิบายด้วย

   เริ่มรู้จักกิจกรรมบนเตียงตั้งแต่มัธยมห้า กับรุ่นพี่ผู้หญิงชั้นปีการศึกษาสูงกว่า ครั้งแรกมันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความอยากรู้อยากลองของคนไร้ประสบการณ์ ให้อธิบายง่ายๆ มันก็คือเซ็กส์ ส่วนจะบอกว่ามันสนุกหรือเปล่าตอนนั้นแค่รอสังเกตว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อก็เหนื่อยพอแล้ว ไม่มีเวลามาดื่มด่ำหรอก

   จากนั้นก็มีบ้างประปราย เมาบ้าง ตั้งใจบ้าง แล้วก็เริ่มลองกับผู้ชายบ้าง คือผมบอกเลยว่าส่วนหนึ่งของคนที่เริ่มหันมาชอบเพศเดียวกันก็คืออยากลองแล้วติดใจนี่แหละ

   และพอผ่านประสบการณ์ความสัมพันธ์ชั่วคราวมากเข้า คำถามเรื่องความมั่นคงมันต้องเข้ามาอยู่แล้ว

   ได้โปรดอย่านับเรื่องของชากับแฟร์เข้ามาเป็นตัวอย่าง  สำหรับผมแล้วเรื่องของพวกเขามันไม่เคยตั้งอยู่บนความแน่นอนมาตั้งแต่แรก และสิ่งที่ดำเนินต่อมามันคือการพาเรื่องไปถึงจุดจบต่างหาก

   แก้วเบียร์ที่มีน้ำอยู่ข้างในเกินครึ่งชักชวนให้หยิบขึ้นมาจิบอีกครั้ง รสชาติไม่น่าอภิรมย์แต่ก็เลิกไม่ได้สักทีเริ่มเข้าไปสร้างปฏิกิริยาบางอย่างข้างในร่างกาย ผมไม่ใช่คนเมาง่าย ตอนนี้น่าจะหลงบรรยากาศมากกว่า

   มองอะไรไปเรื่อยตั้งแต่นักร้องบนเวที แขกที่เงยหน้ามองไม่กะพริบตา พนักงานเสิร์ฟผู้สาละวนกับการแยกขวด และผู้หญิงตัวสูงที่ยืนอยู่คนเดียวตรงริมกำแพงกับเครื่องดื่มหนึ่งกระป๋องในมือ

   ใบหน้าแต้มเครื่องสำอางบอกไม่ได้ว่าเธอซ่อนอะไรเอาไว้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงยังสบสายตากันต่อไปโดยไม่เสมองทางอื่น

   เคยมีคนบอกว่าการสบตาเกินกี่วินาทีนั่นคือการตกหลุมรักกันนะ?

   รออีกสักพักจึงขยับออกจากโซนที่นั่งตัวเอง ล็อกเป้าหมายเอาไว้ให้ชัดเจนว่าจะไปตรงไหน 

   ใช้เวลาไม่นานก็ได้มายืนประสานสายตาในระยะใกล้แทน จากการประเมินความสูงครั้งแรกแล้วพอมาเห็นมุมใกล้ถึงรู้ว่ามันอยู่ในเกณฑ์สูงกว่าค่าเฉลี่ยอย่างมาก นี่ผมก็สูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบแล้ว ผู้หญิงอะไรสูงชะมัด

   ถ้าก้มลงไปมองว่าใส่ส้นสูงหรือเปล่านี่จะเสียมารยาทไหมนะ

   "ความเหงานี่น่าเศร้าเนอะ"

   เพลงทำนองช้าดังขึ้นมาได้จังหวะ เสียงคีย์บอร์ดกับจังหวะกลองเคล้ากันก่อนจะเริ่มต้นส่วนคำร้อง ผมแอบมองชนิดเครื่องดื่มที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย ประเมินไว้เองคร่าวๆ ว่ามันควรจะทำลายสติการรับรู้ไปมากเท่าไหร่แล้ว

   “การเกิดมาเป็นเรื่องเศร้าอยู่แล้ว”เส้นเสียงทุ้มกว่าหญิงสาวทั่วไปนิดหน่อย ท่าการขยับตัวพิงกำแพงกรีดกรายสวยงามทุกจังหวะ “เราเลยร้องไห้ตอนหลุดออกมาเจอโลกความจริงยังไงล่ะ"

   ไม่ใช่คำพูดแปลกใหม่ หากมีผลมากพอที่จะสร้างความประทับใจในช่วงแรก

   "แต่กลายเป็นว่าพอโตขึ้นแล้วการร้องไห้กลับเป็นเรื่องต้องห้าม"

   "ก็ไม่ขนาดนั้น ไม่มีใครชนะระบบการทำงานของร่างกาย"

   "ในนี้เสียงดัง ออกไปคุยข้างนอกไหม?"

   จะเรียกว่าเชิญชวนก็ได้ล่ะมั้ง รู้สึกถูกชะตาจนไม่รู้ว่าจะกั๊กท่าไปทำไม บอกแล้วว่าเงื่อนไขของความสัมพันธ์ทางร่างกายมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการสนองความต้องการที่ตรงกัน

   “ได้นะ”

   "มีที่ไหนแนะนำไหม พอดีแวะมาเที่ยวน่ะ"

   "ก็พอมีอยู่..." อีกฝั่งทำหน้าคิดสักพักหนึ่ง จากนั้นก็บอกชื่อสถานที่ที่ผมไม่รู้จักออกมาสองสามชื่อ

   "ดีล"

   “อ้อ! เกือบลืมบอกเงื่อนไขอีกอย่าง”

   มือข้างที่ทิ้งเอาไว้ข้างตัวเอื้อมมาจับข้อแขนผม ก่อนที่จะใช้ประโยชน์จากการยืนติดกำแพงในการ ‘บัง’ สิ่งที่เกิดขึ้นเอาไว้ บริเวณที่ฝ่ามือของผมกำลังแตะเอาไว้อยู่คือจุดอ่อนไหวส่วนกลางร่างกายของอีกคน

   ส่วนที่ดันออกมาผ่านผ้าบอกบางเรื่องได้

   ยิ้มจางคืนไป “ไม่ได้ซีเรื่องนี้”
 


   ห้องพักแบบเช่ารายคืนไม่ได้มีของอำนวยความสะดวกอะไรมากมาย

   แต่อย่างน้อยเตียงก็สะอาดแล้วก็ไม่มีกลิ่นอับน่ารำคาญใจ ผมวางของใช้ส่วนตัวจำพวกโทรศัพท์แล้วก็กระเป๋าเงินเอาไว้บนโต๊ะ ส่วนของที่จำเป็นต่อการทำกิจกรรมยามค่ำคืนก็โยนขึ้นไปบนเตียงเตรียมพร้อมเอาไว้

   ชำเลืองตามองว่าคนมาด้วยกันเป็นอย่างไรบ้าง เขาที่ผมเข้าใจตอนแรกว่าเป็นเธอกำลังปลดเครื่องประดับสองสามชิ้นบนข้อมือ ท่าทางสบายๆ ไม่มีความกังวลหรือระแวงข้างในมันทำให้บางคำถามตั้งขึ้นมา

   แล้วคนอย่างเขาเคยคิดเรื่องความสัมพันธ์ในระดับมั่นคงบ้างหรือเปล่านะ

   "เปลี่ยนใจยังทันนะ"

   คำเปรยติดล้อเลียนน่าหมั่นไส้ไม่น้อย ผมแอบเบ้ปากอยู่ข้างในใจ เตรียมอะไรอีกนิดหน่อยให้พร้อมก่อนที่จะพาตัวเองขึ้นไปนั่งไขว่ห้างพิงกับพนักเตียงเอาไว้

   "ใครเขาเดินย้อนกลับตอนเห็นเส้นชัย?"

   "หึ..." มุมปากข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเล็กน้อย บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ากำลังเห็นด้วยหรือว่าเย้ยหยัน "อาจเป็นบางคนที่พบว่าตรงปลายทางมันไม่เหมือนกับที่คิดเอาไว้ล่ะมั้ง"

   "จะบอกว่าการย่ำกลับไปเส้นทางเดิมมันจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าการไปเจอสิ่งใหม่ข้างหน้าหรือไง"

   เป็นเรื่องที่น่าแปลกอย่างหนึ่ง คนสองคนที่ควรจะใช้ร่างกายคุยกันกลับกลายเป็นว่าเราเริ่มสนุกกับการได้แลกเปลี่ยนความคิดและทัศนคติของตัวเอง ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอายุเท่าไหร่ อย่างน้อยก็ต้องมากพอที่จะเข้าไปอยู่ข้างในสถานที่ที่มีข้อจำกัดอย่างนั้นได้

   "อย่างน้อยมันก็ทำให้เรามั่นใจได้ว่ามันคือพื้นที่ปลอดภัย"

   "ย่ำอยู่กับที่มากๆ ระวังมันเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองนะ"

   "ถ้าโง่ขนาดไม่รู้จักตำแหน่งที่ควรยืนก็สมควร"

   มองผู้ชายในชุดกระโปรงสีโทนทึบขยับขึ้นคร่อมทั้งร่างของผมเอาไว้ มุมไม่คุ้นตาบอกให้รีบเงยหน้าขึ้นไปสอบถามก่อนที่จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดไปเองหรือไม่

   "เราควรสลับตำแหน่งกันไหม?"

   คิ้วข้างหนึ่งของคนที่ผมยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเลิกขึ้นสูง ผ่านไปสักพักจนน่าจะเข้าใจความหมายของผมริมฝีปากของเขาก็เหยียดยิ้มอันตรายออกมา

   "ถูกแล้วนะ"

   "..."

   สารภาพเลยว่าหัวตื้อไปชั่วขณะ ความว่างเปล่ามันเข้ามาทักทายได้ไม่นานเพราะร่างกายสัมผัสได้ถึงการรุกล้ำ ผมพยายามขยับร่างกายหนีตามสัญชาตญาณ ก่อนที่จะยอมแพ้ในไม่กี่วินาทีถัดมาเมื่อพบว่าทางออกถูกปิดไว้หมดแล้ว

   "...ให้โอกาสครั้งสุดท้าย" เสียงกระซิบตรงข้างใบหูจั๊กจี้เสียเหลือเกิน มือข้างหนึ่งที่เคยกั้นทางหนีเอาไว้อ้าออกเป็นการย้ำคำพูดก่อนหน้า "ก่อนที่ทุกอย่างมันจะไม่เหมือนเดิมแล้ว"

   แม้แต่การกลืนน้ำลายยังยากลำบาก ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอไม่ควรจะพาให้หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นจนน่ากลัวอย่างนี้ ถึงจะเคยผ่านการมีเซ็กส์มาหลายครั้งแต่กับผู้ชายที่แต่งหญิงแล้วยังเป็นคนนำนี่มันเป็นครั้งแรก

   จะโทษว่าเป็นเพราะเครื่องดื่มก็ไม่ใช่ สติและสัมปชัญญะยังอยู่ครบถ้วนตั้งแต่แรกสบตาจนถึงเวลานี้ แล้วเพราะอะไรผมถึงไม่กล้าตอบออกไปสักทีนะ

   เพราะกลัวสิ่งที่ไม่เคยประสบ

   หรือเพราะความคิดที่ถูกฝังหัวหลายต่อหลายเรื่อง

   "..."

   ในวูบหนึ่งผมนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เราเพิ่งคุยกันก่อนหน้า ยังมีคนที่เดินกลับหลังหันแม้จะเห็นเส้นชัยแล้วหรือไม่

   ตัดทุกชุดความคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ เพศ และเรื่องที่เคยถูกบอกว่าผิดออกไปเสีย ผมตั้งต้นใหม่ด้วยความต้องการของตัวเองเพียงอย่างเดียว ความคิดแรกที่ยังไม่ถูกแต่งเติมด้วยเงื่อนไขทางสังคมและสภาพแวดล้อมอะไรทั้งนั้น

   "มันไม่เคยมีอะไรเหมือนเดิมอยู่แล้ว"

   แล้วปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามที่ควรเป็น
 


   'เราคงไม่ได้เจอกันอีก ...ยังไงก็ยินดีที่เคยพบกันนะ'

   มันไม่ใช่เซ็กส์ที่ดีที่สุด แต่อิ่มเอมกว่าครั้งไหน

   จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดไม่มีอะไรต่าง ระหว่างทางที่เต็มไปด้วยการตั้งคำถามและตามหาคำตอบไปพร้อมกันต่างหากที่ยังตรึงรสสัมผัสทั้งหมดเอาไว้

   เราไม่ได้นับจำนวนครั้ง พอเหนื่อยก็จบ นอน แล้วก็ตื่นขึ้นมาลากันในช่วงสายของอีกวันหนึ่ง เขากับชุดกระโปรงและวิกผมยาวโบกมือลาให้ตรงทางแยกหน้าที่พัก ปล่อยให้ผมกลับห้องไปฟังเพื่อนสาวบ่นเรื่องที่หายไปไม่บอกกล่าวแถมยังไม่มีการบอกในไลน์เอาไว้ด้วยอีกต่างหาก

   เลพลอยก็พอรู้แหละว่าผมไปไหนมา เธอแค่ไม่ชอบความรู้สึกที่โดนละเลยความสำคัญก็เท่านั้นเอง น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถอยู่กับเธอได้นานกว่านั้นเพราะตั๋วขากลับที่จองเอาไว้ก่อนหน้าแจ้งเตือนว่าผมยังมีการเดินทางรออยู่

   คือตอนแรกที่จองก็ตั้งใจแค่ว่าจะมาถามเรื่องค้างคานิดหน่อยเลยคิดว่าอยู่สองวันก็น่าจะพอแล้ว ขืนอยู่นานกว่านั้นคงประสาทกินตาย กลายเป็นว่าผมโมโหตัวเองที่จองขากลับเอาไว้ใกล้เกินไป

   จะให้ทิ้งตั๋วเดิมแล้วซื้อใหม่ก็ไม่ใช่เรื่อง ผมแบกเอาร่างโทรมๆ ของตัวเองพร้อมกับคำถามที่ยังไม่มีคำตอบกลับกรุงเทพฯ มาด้วย ปลอบใจตัวเองว่าชีวิตมันก็ต้องมีการพบเจอจากเป็นเรื่องธรรมดา สู้เอาเวลาไปเตรียมพร้อมสำหรับการเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามยังดีกว่า

   อีกทั้งยังมีเรื่องการเรียนในชั้นประถมของชินาเข้ามาเป็นประเด็นการตัดสินใจด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ผมแทบลืมไปเลยว่าตัวเองเจออะไรมาบ้างในช่วงปิดเทอม แค่เข้าออกโรงเรียนต่างๆ เพื่อเอาข้อมูลมาเป็นส่วนประกอบในการตัดสินใจก็เหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรอีก

   ระบบการทำงานของความทรงจำอาจไม่ทำให้ลืมสนิท มันก็แค่จะเจือจางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งคุณเกือบลืมว่ามันเคยมีเรื่องใดเกิดขึ้นบ้าง

   ใครมันจะคิดล่ะ ว่าผู้ชายที่มีรสนิยมแต่งหญิงที่ผมมีเซ็กส์ด้วยเมื่อหลายเดือนก่อน

   "เชน นี่น้องสายชานะ"

   จะมาปรากฎตัวอีกครั้งในฐานะ 'น้องสายรหัส' ของเพื่อนสนิทตัวเอง
 


   "เหมือนพี่จะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะครับ"

   "นิดหน่อย"

   "ตกใจที่เจอผมขนาดนั้นเลยเหรอ?"

   มองแรงใส่คนถาม "ถ้าไม่ตกใจสิแปลก"

   ส่วนสูงที่ห่างกันเล็กน้อยทำให้ไม่ต้องเงยหน้าคุยกัน ผมมองหน้าคนที่เคยบอกเอาไว้ว่าคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วตั้งแต่หัวจรดเท้า ทรงผมแบบสมัยนิยมกับเครื่องแบบนักศึกษาถูกระเบียบใหม่เอี่ยมสมกับเป็นเฟรชแมน เดี๋ยวผ่านไปสักพักก็จะรู้ว่าการทำอย่างนี้มันโคตรไร้สาระ

   "ตอนนั้นเรามีคุยกันว่าเรื่องบังเอิญไม่มีจริงด้วยหรือเปล่านะ"

   โคตรตลกที่ยังจำได้ถึงขั้นว่าตัวเองส่งหัวเราะแบบไหนกลับไปให้กับการถามอย่างนั้น

   "นี่เขาเรียกว่าโชคร้าย"

   "ที่จริงไม่ต้องดูแลผมก็ได้นะ คือไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพี่ปีสี่ต้องให้พี่มาดูแลแทนด้วย"

   สายรหัสเป็นเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจของใครหลายคนเมื่อเข้าเรียนในชั้นมหาวิทยาลัย และสำหรับบางคนมันก็อาจจะเป็นเรื่องไม่มีแก่นสารได้เช่นกัน สายรหัสของธชาไม่มีน้องปีสองเพราะเด็กคนนั้นซิ่วไปเรียนมหาวิทยาลัยอื่นแล้ว เลยต้องโยนภาระมาให้รุ่นพี่ปีถัดมา

   ซึ่งธชาตอนนี้ก็ไม่อยู่ไง

   ถึงจะเป็นอย่างนั้นชามันก็วางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว พวกชีตก็จัดเอาไว้เตรียมพร้อม ผมมีหน้าที่แค่เป็นผู้ส่งสารให้น้องในอนาคตมาเอาไปก็พอ

   "แล้วนี่พักอยู่ที่ไหน" เด็กต่างจังหวัดที่ต้องมาเรียนต่อในเมืองกรุงอาศัยอยู่ในหอพักอยู่แล้ว "ไม่น่าจะใช่หอใน"

   คนที่มีความสุขกับการได้โบยบินไปบนท้องฟ้ายามราตรีคงอกแตกตายไปก่อนถ้าต้องพักอยู่ในหอที่มีกฎระเบียบเรื่องการปิดประตูหอก่อนเที่ยงคืน แล้วรอบข้างมหาวิทยาลัยก็มีแหล่งอบายมุขไม่น้อยเลยล่ะ

   "อยู่ห้องแถวหลังมอ"

   อดนิ่วหน้าไม่ได้ จริงอยู่แถวหลังมอมีหอพักพอสมควร แล้วราคาค่าเช่าก็ไม่ได้ขูดรีดเกินไป ที่ผมไม่ค่อยโอเคกับมันเท่าไหร่เพราะระบบความปลอดภัยที่น้อยจนเรียกว่าตามมีตามเกิด เพื่อนหลายคนในคณะบ่นลงเฟซเป็นประจำ อย่างล่าสุดก็มีพวกโรคจิตเพ่นพ่านไปมา

   "ไม่มีรุ่นพี่ห้ามหรือว่าไม่แนะนำเลยเหรอ แถบนั้นมัน...ไปหน่อย"

   "มัน...?" พอผมทำหน้าปุเลี่ยน เขาก็ประกบมือเข้าหากันเหมือนนึกอะไรออก "ไม่ต้องห่วง เมื่อวานก็เพิ่งเจอคนโชว์ใส่หน้ามา แต่ผมจัดการไปเรียบร้อยล่ะ"

   ใช่เรื่องที่เอามาเล่าได้หน้าระรื่นอย่างนี้ไหมนะคนเรา 

   "แล้วถ้าคราวหน้าเป็นดักปล้นล่ะ"

   เด็กปีหนึ่งส่งความมั่นใจมาให้ผ่านรอยยิ้มกว้าง "ก็จะมาขอให้พี่ช่วยคนแรกเลย"


***
   จะลงได้กี่ตอนก็ยังไม่รู้เลยค่ะ (ฮา) พอช่วงนี้เป็นงานหนังสือก็คิดถึงพวกเขาขึ้นมาเลย
   ขอบคุณทุกคอมเมนต์ติชมนะคะ เจ้ากังวลเกี่ยวกับการตอบรับของเรื่องนี้เสมอเพราะรู้ว่าถ้าตัวเองจบแบบนี้ไปมันดูโหดร้ายอยู่เหมือนกัน แต่ก็นะคะ ชีวิตเราไม่ใช่เทพนิยายนี่นา สำหรับตอนพิเศษทั้งหมดจะเป็นเรื่องของเชน จะมีเล่าถึงชากับแฟร์บ้างเล็กน้อยในบางประเด็นที่คิดว่าควรให้เชนเล่าค่ะ
   #หลอกลวงรัก

[vy0Cik]

"ถึงอสูรจะได้รับพรจากแฟรี่แล้ว ก็ใช่ว่าจะมีความสุขได้" อ่านตรงนี้แล้วมันทุ้มอยู่ในใจ พวกเขาไม่สามารถจะกลับมาพูดคุยด้วยกันได้อีกหรอ เหมือนเชนจะบอกว่า ตอนแรกชาก็ไม่ได้ชอบเฟย์มาก แล้วแฟร์ที่เป็นคนคุยกับชา ชาชอบบ้างหรือเปล่า บางทีเราก็คิด แต่เขาสองคนคงจะรักกันไม่ได้อย่างที่เชนบอก นิยายไม่จำเป็นที่จะต้องสมหวังทุกเรื่อง กลับมาที่เชนินทร์ 55555 ชั้นพีคมาก ทำไมคนเขียนไม่บอกไม่กล่าวให้เราเตรียมใจไว้ก่อนเลยอ่ะ55555 ก็ดูแลแทนเพื่อนไปก่อนะเชน แต่จะตกหลุมเด็กนะเชน คิ__คิ
รอตอนต่อไปและขอส่งกำลังใจให้คนเขียนอีกหนึ่งแรงใจนะคะ

[TheCatmewt]

อ่านตั้งแต่แรกเกือบถอดใจมาสนุกตรงเฉลยแต่สุดท้ายก็ไม่สมหวังสงสารตัวเอง

[AeRoMoZa]

เปิดตอนแรกมาทำเอาเหวอไปหน่อย แต่น่าสนใจตรงความคิดของทั้งคู่เวลาคุยกันนี่แหละ

[รินดาwดาริน]

อ่านพาร์ทเชนแล้วแปลกใจนะ แต่ชอบค่ะ ชอบความคิดของเชนด้วย  "และเรื่องทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข" เจอประโยคนี้แล้วเหมือนเป็นเรื่องลวงๆ555 เพราะมันคือนิทาน
อีกอย่างที่ชอบในนิยายเรื่องนี้คือการเอานิทานมาโยงถึงความสัมพันธ์ของคน มันมีพลังดีนะ ชอบเชนอีกคน แต่ที่หนึ่งยังเป็นแฟร์เหมือนเดิมค่ะ 

สำหรับเรื่องแฟร์กับชา พอได้ทบทวนจริงๆก็รู้สึกว่าเรื่องราวมันดำเนินไปตามทางของแต่ละคนแล้ว มันสวยงามอีกแบบนะเราว่า ค่อนข้างอิ่มเอมกับตอนจบของแฟร์ไปแล้วด้วย ไม่จำเป็นต้องสุขนิยมขนาดนั้นเคารพในงานเขียนของคุณเจ้าค่ะ เขียนอย่างที่อยากเขียน อิอิ อย่างที่คุณเจ้าบอก ชีวิตมันไม่ได้สมหวังไปทุกเรื่อง


ถ้าออกเล่มเราจะซื้อเก็บเลยค่ะ รอติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[นมชมพู]

ไม่ happy end สิ่นะแงงง ตอนอ่านแอบแช่งว่าอย่าแฮปปี้เถอะถ้าธชาจะบบบังคับแบบนี้ แต่พออ่านจบ จุกในอกจนทำอะไรไม่ถูก  ไม่รุ้จะสงสารแฟร์ ธชา หรือตัวเองก่อนดี น้องโดนหลอกมาตลอด ฮรื่ออออ    แต่พูดได้เลยว่าชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ

[Mr.Sedsawa]

.....หลงรักเรื่องนี้เฉยเลยค่ะ เก็บเข้าคลังแล้ว คือมันก็จบไม่สวยนะ แต่เราอิ่มเอมใจเฉยเลย(ส่วนหนึ่งอาจเพราะหนูเชนเข้าเปลี่ยนสถานะ//ผิด-,.-) หลงรักตัวละครที่ชื่อแฟรี่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากจริงๆค่ะ จนเนี่ยอ่านจบละก็คิดถึงนางแล้ววว>< อยากฟังนางเล่าเรื่องของนางต่อ(แอบหวังว่าจะได้อ่านเรื่องราวของน้องแฟร์ต่อ..แหะ// ) ต้องคิดถึงเรื่องนี้แน่ๆเลยอ่ะ เรื้องนี้ทำเราอ่านไปคิดตามไปด้วย จนรู้สึกผูกพันธ์เลย ใจหายด้วยที่จบแล้ว(แอบรอเรื่องราวหนูเชนต่อ ) ชอบที่เล่าเรื่องของเทพนิยายด้วย ทำเรารู้ในหลายๆเรื่องเลย แอบอยากหาเรื่องเกี่ยวกับเทพนิยายอ่าน//และล่มเลิกโดยพลันค่ะ5555 แค่นส.เรียนยังไม่อยากจะอ่านเลย 
ฮือออ บอกไม่ได้ว่าชอบยังไงแต่คือชอบจริงๆ รักเลยอ่ะ จนไม่อยากให้จบ //นี่เป็นสายอ่านแล้วไม่คิดมาก พออ่านเรื่องนี้ทำเราได้มองในมุมมองที่แตกต่างได้เยอะเลย เหมือนได้ทัศนคติใหม่ๆเลย เนี่ยที่ตกหลัมรักอ่ะ โอ้ยยย ไม่รู้จะพูดยังไง แต่ตอนท้ายเรื่องคือแบบมันส์มากค่ะ เล่นกับอารมณ์เราซะะะ//อิน
ที่สำคัญรักหนูแฟรรรรรรรรร์ แงงงง หลงรักหนูคนนี้ นี่อยากเสนอตัวเป็นคนที่ใช้ชีวิตอยู่กับหนู ฮือออ เอ็นดูอ่ะะ บอกตามตรงพี่อยากจับหนูมาเป็นของตัวเอง

//เป็นเม้นที่ไม่มีประโยชน์อะไรค่ะ ไม่เคยมีความคิด
ลึกซึ้งกับใครเขา (ถึงได้บอกว่าไรท์เปิดมุมมองเราใหม่เลย//ซึ่งดูเหมือนเดิมเลย แหะ) แค่อยากให้กำลังใจไรท์ค่ะ ไรท์สร้างเรื่องดีๆขนาดนี้มา เราก็อยากตอบแทนบ้างอะไรบ้าง สู้ๆค่ะ รักไรท์รักเรื่องราวของแฟรี่นะคะ^^

[ppseiei]

ชอบมากเลยค่ะ แต่งดีมากเลย จบแบบนี้ก็ถูกแล้วแต่อยากร้องไห้5555
ชาก็น่าสงสารแต่เราสงสารน้องแฟร์ น้องก็รักของน้องงง
ฮือออ รักน้องแฟร์นะ 

[Panza]

ชอบมากก เป็นเรื่องที่แปลกอ่านจบแล้วแต่ก็ยังค้างคาอยู่ในใจ ชัดเจนในส่วนของแฟร์ ที่รักชาแน่นอน แต่ชารักเฟย์จริงหรือในเมื่อคนที่ตัวเองคุยด้วยมาตลอดคือแฟร์ รสนิยมคล้ายกันขนาดนั้นไม่รู้สึกอะไรจริงเหรอ รออ่านตอนพิเศษแม้จะมีส่วนของชากับแฟร์แค่น้อยนิดก็เถอะ อย่าเทเรานะเราค้าง555555