ตอนที่ 7 : เปลี่ยนไป“เดี๋ยว” เสียงห้ามห้วนๆ ของพายุทำให้ไผ่ชะงักมือ ที่กำลังหมุนพวงมาลัยรถเพื่อออกจากหอพักของปัณณ์ หลังมาส่งเพื่อนเรียบร้อยแล้ว
“มีอะไร” ไผ่ถามทั้งที่เดาได้ว่าเรื่องอะไร
“กูมีเรื่องอยากคุยกับมึง”
“ตอนนี้เลยเหรอ” ไผ่ถามเสียงเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์
“ที่ห้องมึงก็แล้วกัน จอดแวะซื้อเบียร์เข้าไปด้วย”
“ได้”
“งั้นกูขอตัวกลับก่อนนะ พวกมึงมีเรื่องต้องคุยกันกูไม่อยากรบกวน” นนท์พูดเสีงอ่อยทำท่าจะชิ่งหนี ดูจากสีหน้าของแต่ละคนแล้ว ถ้ารู้จักการเอาตัวรอดก็ไม่ควรอยู่เป็นอย่างยิ่ง “เดี๋ยวกูเรียกแท็กซี่กลับเองได้ กูไปก่อนนะ” นนท์ทำท่าเปิดประตูลงจากรถ
“นนท์!” “ไอ้นนท์!” นนท์ค่อยๆ ละมือจากที่จับประตูหันมาทำหน้าจ๋อยใส่เพื่อน “มึงเรียกกูเบาๆ ก็ได้ กูตกใจหมด”
“มึงจะไปไหน” ไผ่ถามเสียงคาดโทษ นนท์รีบส่ายหน้า
“เปล่า กู..กูลองถามดูเฉยๆ เผื่อพวกมึงอยากได้ความเป็นส่วนตัว”
“มึงต้องไปด้วย เผื่อกูชกไอ้พายุคว่ำ มึงจะได้ลากมันกลับห้อง”
“เหี้ย!” นนท์สะดุ้งโหยง เหงื่อตก
“หรือไม่มึงก็จะได้อยู่ปฐมพยาบาลไอ้ไผ่ที่ห้อง” เสียงเย็นขัดขึ้นจากเบาะหน้า นนท์หันซ้ายหันขวาไม่รู้จะเข้าข้างใครดี แต่ที่แน่ๆ ทำไมความซวยมาตกอยู่ที่เขาวะ
“พวกมึงคุยกันดีๆ ไม่ได้หรือไง ลำบากกูอีก”
“บ่น”
“เออ กูไม่บ่นก็ได้ มึงรีบๆ ขับไปแวะซื้อเบียร์เลย เดี๋ยวกูลงไปจัดการให้เอง” แผนเดียวที่นนท์คิดออกตอนนี้ คือเหมาเบียร์สักสองสามลัง เอาให้สลบคาขวดกันไปข้าง บางทีชีวิตเขาอาจจะรอดพ้นจากความลำบากนี้ก็ได้
“มึงพูดจริงใช่ไหม เรื่องที่มึงจะจีบไอ้ปัณณ์” นั่นไง นนท์ลอบกลืนน้ำลายลงคอ มอมพวกมันยังไม่ทันกรึ่มดี ก็เริ่มเปิดประเด็นกันแล้ว จะทันไหมวะ ว่าแล้วนนท์ก็รีบหยิบขวดเบียร์ รินเติมใส่แก้วให้เพื่อน แดกเข้าไปพวกมึง เอาให้หลับกันไปข้างหนึ่ง
“มึงสนใจอะไรด้วยวะ ชีวิตกู ชีวิตไอ้ปัณณ์ กูจะจีบหรือไม่จีบก็เรื่องของกูไหม”
“แต่มึงกับปัณณ์เป็นเพื่อนกู มึงคิดบ้างไหมว่าชอบเพื่อนสนิท ถ้ามันไม่เป็นอย่างที่มึงคิด จะเข้าหน้ากันไม่ติด กูไม่อยากให้เพื่อนแตกกัน”
“ทำไมมึงถึงคิดว่าปัณณ์จะไม่สนกู” ไผ่เลิกคิ้ว ยกยิ้มมุมปากท้าทาย
“.....”
“พวกมึงดื่มก่อนเดี๋ยวหายเย็นหมด” นนท์ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยุให้เพื่อนดื่มเป็นพักๆ พายุยกแก้วขึ้นดื่ม
“ไอ้พายุ! ดื่มแบบนั้นได้ตายกันพอดี” คนยุร้องห้ามเสียงหลง เมื่อเพื่อนดื่มทีเดียวหมดแก้ว
“กูถามมึงจริงๆ พายุ มึงมีปัญหาอะไรนักหนา กับการที่กูชอบปัณณ์ ไอ้นนท์มันยังไม่เห็นพูดอะไร ใช่ไหม” นนท์สะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ ไผ่ก็หันหน้ามาหา การเป็นคนกลางนั้นไม่สนุกแม้แต่น้อย
“ก็ไม่ใช่ว่ากูไม่มีปัญหา เอ้ย!แต่ก็ไม่ได้มีปัญหานะ คือ..คือ..” นนท์ชักสับสนไปต่อไม่ถูก “คือกูยอมรับว่ากูก็ตกใจ งงๆ ไม่เข้าใจซะเยอะ ว่ามึงชอบผู้ชายได้ยังไง แล้วมึงไปชอบไอ้ปัณณ์ตอนไหน ทำไมถึงไม่พูดไม่เล่าอะไรให้พวกกูฟังเลย มึงเห็นกูเป็นเพื่อนสนิทหรือเปล่า” พอได้พูดแล้วนนท์กลับหยุดไม่ได้ สงสัยว่าเขาจะเมาเสียเอง
“ไอ้นนท์” ไผ่ต้องรีบเบรก เมื่อเพื่อนเริ่มหลงประเด็น “มึงค่อยน้อยใจกูทีหลังได้ไหม เอาให้ตรงคำถามก่อน”
“เออ มึงถามว่าอะไรนะ”
“ช่างเถอะ” ไผ่ถอนใจยาว ดูเหมือนนนท์จะดื่มไปมากกว่าใคร “ตกลงมึงมีปัญหาอะไรกับกูพายุ”
“กูบอกมึงแล้วว่ากูแค่ไม่อยากเสียเพื่อน”
“มึงบอกกูหรือมึงบอกตัวเอง”
“หมายความว่ายังไง!” พายุตาลุก
“หมายความว่า...กูชอบปัณณ์...แต่..อย่างเพื่อน”
“เหี้ยอะไรของมึงวะ” นนท์งงเป็นไก่ตาแตก เหมือนนั่งรถไฟเหาะ เขาปรับอารมณ์ตัวเองไม่ถูก “กูว่าแล้วเชียว กูว่าแล้วว่ามึงอำพวกกู ห่าไผ่ ไม่ขำเลยนะเว้ย”
“กูก็ไม่ได้ให้ขำ แต่กูแค่อยากให้บางคนมันหายโง่” ไผ่มองตรงไปยังพายุ แรกเริ่มเขาพูดเพราะอยากกันพายุออกจากปัณณ์ ไม่อยากให้เพื่อนเจ็บไปมากกว่านี้ แต่หลังจากเขาประกาศออกไป ปฏิกิริยาของพายุทำให้ไผ่มองสถานการณ์ในมุมใหม่ หรือทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด
“ใครวะ” นนท์ตามไม่ทัน สมองของเขาถูกแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้ความคิดช้าลง
“ว่าไงพายุ มึงรู้หรือเปล่าว่าใคร”
“มึงจะพูดอะไรก็พูดออกมา” พายุไม่ชอบการอ้อมค้อม ถ้าอยากพูดอะไรกับเขา ก็บอกมาตรงๆ
“ได้ กูจะพูดกับมึงตรงๆ ในฐานะเพื่อน มึงคิดยังไงกับไอ้ปัณณ์กันแน่ ลองไปคิดดูดีๆ มึงทำตัวเหมือนหมาหวงก้าง หยุด!” ไผ่ห้ามเสียงดังเมื่อเห็นพายุจะอ้าปากพูด “มึงอย่ามาอ้างว่ามึงหวงเพื่อน มึงหวงพวกกูเหมือนที่หวงไอ้ปัณณ์ไหม”
“กูไม่ได้คิดอะไร” พายุตอบเสียงเบา ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มเข้าไปอึกใหญ่
“มึงไม่คิดอะไรหรือมึงไม่อยากลองคิด กูขอเถอะว่ะ มึงช่วยกลับไปคิดไปถามตัวเองให้แน่ใจได้ไหม ถ้ามึงแค่หวงเพื่อนจริงๆ มึงก็ต้องทำตัวเสียใหม่ จะมาทำท่าฟาดงวงฟาดงาใส่คนที่เข้าใกล้ไอ้ปัณณ์ไม่ได้ มึงมีแฟน มันก็อยากมีเหมือนกัน แต่ถ้ามันไม่ใช่..” ไผ่หยุดพูดสบตากับพายุนิ่ง “มึงก็ช่วยจัดการปัญหาให้มันเรียบร้อยด้วยเถอะ อย่าให้ใครต้องเจ็บไปมากกว่านี้เลยว่ะ”
“ใครเจ็บวะ” ไผ่สะดุ้งเมื่อนนท์ถามขึ้นมา เขาเองก็ดื่มเบียร์ไปไม่น้อย คำพูดบางประโยคจึงเผลอหลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ
“กู..หมายถึงเอย”
“จริง กูก็เห็น” นนท์ขยับเข้าไปใกล้พายุ มือไม้เริ่มออกตามดีกรีความมึน “มึงกับเอยมันคนละแบบกัน มึงมันพวกขี้รำคาญ ไม่ชอบให้ใครมาเรียกร้อง ถ้าเฉยๆ มึงก็จะเข้าหาเอง แต่เอยชอบให้มึงสนใจ อยากให้มึงอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา กูเห็นแล้วปวดหัว ไปเที่ยวกูก็อึดอัด เดี๋ยวๆ พวกมึงก็ทะเลาะกัน มึงต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้ หรือถ้าไม่ได้ เอยก็ต้องเปลี่ยน หรือถ้าไม่ได้อีก พวกมึงก็เลิกกันเถอะ กูเบื่อ”
“ไอ้นนท์มึงก็เกินไป” ไผ่ต้องเป็นคนห้ามเสียเอง
“ไม่เกิน” นนท์ปัดมือเพื่อน “นั่งหน้าหงิกเป็นตูดกัน พวกมึงมีความสุขเหรอวะ กูคนนอกกูเห็นยังเบื่อแทน” พายุนั่งนิ่ง หูฟังในสิ่งที่เพื่อนพูด แต่ใจเขากำลังคิดไปไกลกว่านั้น คิดถึงคำพูดของไผ่ คิดถึงเพื่อนอย่างปัณณ์
“พอๆ มึงแดกไป กูจะคุยกับไอ้พายุเอง” ไผ่จับแก้วเบียร์ยัดใส่มือเพื่อน หันไปสบตากับพายุ ถอนใจยาวออกมา
“กูรู้ว่ามึงอยากคุยอะไรกับกู มึงจะพยายามห้ามกูใช่ไหม แต่ตอนนี้มึงก็ได้คำตอบแล้วว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับปัณณ์ กูตั้งใจให้พวกมึงเข้าใจผิด เอาตรงๆ ก็คือกูหวังว่ามึงจะออกห่างมันหน่อย เผื่อมึงจะเกรงใจกูที่ชอบมัน ปัณณ์มันจะได้มีโอกาสหาแฟนของมันเองบ้าง”
“กูเข้าใจแล้ว”
“ยัง กูยังพูดไม่หมด แต่ปฏิกิริยามึงวันนี้มันทำให้กูอดคิดไม่ได้ กูจะไม่พูดว่ากูคิดอะไร มึงกลับไปทบทวนการกระทำของมึงดีๆ ตอบตัวเองให้ได้ ว่าที่มึงทำกับกูวันนี้เพราะอะไร”
“มึงพูดครั้งเดียวกูก็รู้เรื่องแล้ว ไม่ต้องย้ำ”
“ดี รีบๆ คิดเข้า ไม่อย่างนั้นมึงจะต้องเสียใจ”
“เสียใจไรวะ” นนท์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้พายุ
“มึงเมาก็ไปนอน” พายุผลักหน้าของนนท์ออก “กูว่าไอ้นนท์ไม่ไหวแล้ว เมาเร็วฉิบหาย”
“หึ มันคงกลัวมึงกับกูต่อยกันมั้ง แดกย้อมใจอย่างกับน้ำเปล่า”
“งั้นกูกลับล่ะ” พายุพูดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เฮ้ยเดี๋ยวก่อนสิวะ มึงจะรีบไปไหน” ไผ่เอ่ยปากห้าม
“ไอ้นนท์มันไม่ไหวแล้ว มึงเองก็เหมือนกัน”
“กูยังไหว”
“แต่กูมีที่อื่นต้องไป”
“มึงจะไปไหนวะ”
“กู..” พายุลังเลก่อนตัดสินใจพูดออกมา “กูจะไปหาปัณณ์”
“งั้นก็ไปเถอะ” พายุมองไผ่ด้วยสายตาแปลกใจ เขานึกว่าอีกฝ่ายจะห้าม “ก็เผื่อมึงจะคิดอะไรได้ง่ายขึ้น”
“งั้นกูฝากไอ้นนท์ด้วย ให้มันนอนอยู่นี่แหละ มันคงกลับไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ต้องห่วง กูจัดการมันเอง มึงไปเถอะ”
“ขอบใจ” พายุหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงก่อนลุกขึ้นยืน เขาอยากไปหาปัณณ์
“นนท์อาบน้ำ” ไผ่เก็บขวดเบียร์ที่กองอยู่ เขายังนั่งดื่มอยู่อีกพักใหญ่กว่าจะเลิกรา
“กูขี้เกียจ”
“นี่มันห้องกู มึงไม่อาบกูไม่ให้นอน”
“กูอาบไม่ไหว”
“เหี้ยเอ๊ย” ไผ่บ่นแต่ยอมลงทุนแบกร่างของเพื่อน ที่นั่งพิงปลายเตียงขึ้นอย่างทุลักทุเล ก่อนร่วงลงไปบนเตียงพร้อมกัน เขาเองก็มึนไม่น้อย
“นอนไป กูอาบน้ำก่อน”
“เดี๋ยว”
“อะไร” ไผ่มองตาแดงๆ ของเพื่อน นนท์พลิกตัวขึ้นมานอนหงายมองหน้าเขา
“กูไม่อยากเชื่อว่ามึงชอบผู้ชาย”
“เมาแล้วความจำเสี่ยมหรือไงวะ กูบอกไปแล้วว่ากูชอบปัณณ์แบบเพื่อน”
“ใช่ไง มึงชอบปัณณ์แบบเพื่อน แต่มึงชอบผู้ชาย”
“เอ้าไอ้นี่” ไผ่ถอนใจยาวกับความรั่วของเพื่อน เมาแล้วคุมตัวเองไม่อยู่
“เออ กูชอบผู้ชาย จบหรือยังกูจะได้ไปอาบน้ำ” ไผ่ตอบแบบขอไปทีเพื่อให้เพื่อนหยุดพูด
“มึงจะชอบไปได้ยังไงวะ มึงต้องจูบกับผู้ชาย อึ๋ย” นนท์ทำท่าขนลุกขนพอง
“มันก็ไม่แย่หรอกมั้ง” ไผ่ทรุดตัวลงนั่งข้างเพื่อน สงสัยต้องคุยจนกว่าอีกฝ่ายหลับ เขาถึงจะได้ไปทำธุระของตัวเอง
“มันเป็นยังไงวะ มึงเล่าให้กูฟังหน่อยสิ”
“กูจะรู้เหรอวะ”
“มึงชอบผู้ชายมึงต้องรู้สิ”
“มึงอยากรู้มากไหม อยากรู้มากเดี๋ยวกูจูบมึงให้ มึงจะได้เลิกถาม” ไผ่พูดเพื่อตัดรำคาญ จะได้หยุดซักเสียที
“ไอ้เหี้ยไผ่” นนท์จับหมอนขึ้นมาปิดปาก มองมาทางเขาด้วยสายตาต่อว่า
“งั้นก็เลิกถามได้แล้ว เสือกไม่หยุดจริงๆ มึง”
“มึงด่ากู”
“เออ กูด่ามึง” ไผ่รับตรงๆ ถอนใจออกมายาวๆ เอาเบียร์กรอกปากเพิ่มมันจะหลับไหมวะ เมาแล้วเรื้อนจริงๆ ไผ่คิดอะไรเพลินๆ ต้องร้องด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ นนท์ก็ลุกพรวดขึ้นมานั่ง สองมือยื่นมาจับใบหน้าเขา ก่อนประกบริมฝีปากลงมา
อาจเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ปากที่ประกบกันเพียงผิวเผินแนบชิดยิ่งขึ้น จูบที่ไม่มีความอ่อนหวานแต่เต็มไปด้วยรสฝาดเฝื่อนของเบียร์ กลับทำให้สติขาดสะบั้น ริมฝีปากบดเบียดเข้าหากัน ไม่มีใครยอมแพ้ใคร ความร้อนที่พุ่งขึ้นสูงทำให้ร่างกายต้องการปลดปล่อย ไผ่ถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสื้อของนนท์ที่โดนผลักให้นอนหงายลงไปบนเตียง
มือหนาสอดลูบไปบนหน้าท้อง ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ริมฝีปากยังไม่คลายออกจากกัน นนท์กอดรั้งคอเพื่อนให้เบียดชิดลงมา ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เช่นเดียวกับสติยั้งคิดที่หายไปกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ สองร่างกอดก่ายกันแนบชิด จูบเหมือนไม่เคยลิ้มรสมาก่อน ต่างสอดมือลงต่ำเพื่อปลุกเร้าความต้องการของกันและกัน รูดรั้งให้อีกฝ่ายจนถึงปลายทาง
ไผ่ทิ้งตัวลงนอนหอบ ร่างกายผ่อนคลายเพราะได้รับการปลดปล่อย ก่อนที่ตาจะปิดสนิทเขาคว้าคนที่เงียบเสียงไปแล้วเข้ามกอด สมองอ่อนล้าเกินกว่าจะคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ยังดังอยู่
ไผ่ลืมตาขึ้นช้าๆ เขากระพริบตาเพื่อปรับให้ชินกับแสงสว่าง สมองเริ่มประมวลผลเรื่องราวที่ที่เกิดขึ้น ไผ่ลุกพรวดขึ้นนั่งมองไปข้างกายมีเพียงที่นอนยับย่นแต่ว่างเปล่า เขารีบกระโดดลงจากเตียงและพบว่ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ของนนท์ยังวางอยู่บนโต๊ะ เร็วเท่าความคิดไผ่มองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท เขาเดินเข้าไปหาช้าๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนลองขยับลูกบิดประตูพบว่าติดล็อคจากด้านใน
“นนท์” ทุกอย่างเงียบไม่มีเสียงตอบรับ
“นนท์”
“กูได้ยินแล้ว” เสียงตะโกนตอบกลับมาห้วนๆ
“มึงเปิดออกมาคุยกับกูก่อน”
“กูแปรงฟันอยู่”
“รีบๆ ออกมา เดี๋ยวกูชงกาแฟให้” ไผ่เดินกลับมาเสียบกาต้มน้ำร้อน เขาเดินวนไปวนมาเพราะคิดไม่ตก เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น เขาจำได้คลับคล้ายคลับคลา แต่มันใช่ทั้งหมดหรือเปล่า
ไผ่นั่งรออยู่นานคนในห้องน้ำก็ยังไม่ออกมาเสียที เขาจึงเดินไปเคาะปังๆ ที่หน้าประตู เพื่อเรียกให้นนท์ออกมา
“นนท์มึงตกส้วมหรือไงวะ”
“....”
“ไอ้นนท์”
“กูไม่อยากออกไป” เสียงตะโกนตอบทำให้ไผ่ถอนใจยาว ใช่ว่าเขาเองจะเข้าหน้าเพื่อนติด แต่เขาปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องคุยกันให้เข้าใจ
“ออกมาเถอะ กาแฟเย็นหมดแล้ว” ไผ่ยืนรออยู่ชั่วครู่ ก่อนได้ยินเสียงเปิดกลอน เขารีบผลักประตูห้องน้ำเข้าไป นนท์ตกใจจนกระโดดถอยหลัง ร่างสูงมีเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์สวมอยู่ตัวเดียว
“มึงเข้ามาทำไม!” นนท์ระล่ำระลักถามเพื่อน
“มึงจะปอดแหกทำไมวะ กูจะแปรงฟัน”
“มึงก็ให้กูออกไปก่อนสิวะ”
“เดี๋ยวมึงหนีกลับบ้าน กูอยากคุยให้รู้เรื่องก่อน มึงนั่งรอไปกูแปรงฟันแป๊บเดียว” ไผ่ชี้ไปที่ชักโครก นนท์หันซ้ายหันขวาแต่สุดท้ายก็ยอมนั่งลง
ไผ่แปรงฟันเงียบๆ เขามองเพื่อนผ่านกระจก มีบางจังหวะที่สายตาสบกัน ก่อนที่นนท์จะเป็นฝ่ายเบือนหนี ต่างคนต่างลำบากใจ
“ออกไปกันเถอะ” ไผ่เรียกเสียงเบาเมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อย เขาเดินออกมาแต่งตัว รอจนนนท์แต่งตัวเสร็จแล้ว จึงเดินนำไปยังโต๊ะขนาดสี่ที่นั่ง เลื่อนกาแฟที่วางอยู่ ไปให้คนที่นั่งลงฝั่งตรงข้าม
“นนท์”
“มึงไม่ต้องพูด”
“จะไม่พูดได้ยังไง มึงกับกูเป็นเพื่อนกัน”
“งั้นมึงก็ลืมๆ มันไปซะ กูก็จะลืมเหมือนกัน ต่างคนต่างเมาช่างแม่งเถอะ”
“แต่..” ไผ่ถอนใจยาว ตัดสินใจถามออกไป “มึงเจ็บหรือเปล่า”
“ไอ้เหี้ยไผ่!!” นนท์หน้าแดงก่ำ “มึงไม่ได้..” นนท์อึกอักก่อนจะตัดสินใจพูดให้จบ “มึงไม่ได้ใส่เข้ามากูจะเจ็บได้ยังไงวะ”
“แต่กูกัดมึงไปหลายที”
“กูบอกว่าอย่าพูด” นนท์ห้ามเสียงดัง สายตาเจ้ากรรมดันตกลงมองร่องรอยที่มีอยู่เกือบทั่วร่าง
“ปกติกูไม่เคยกัดใครนะโว้ย อย่างมากก็แค่กับเบาๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...” นนท์ลุกพรวดขึ้นยืน ทำท่าจะเดินออกจากห้องจนไผ่ต้องรีบเดินไปรั้งเอาไว้
“เดี๋ยว! มึงอย่าเพิ่งไป”
“มึงก็เลิกพูดเรื่องนี้สักทีสิวะ กูไม่อยากฟัง”
“ได้” ไผ่ลากตัวนนท์กลับมาที่โต๊ะ กดอีกฝ่ายนั่งลง ก่อนนั่งประกบข้างๆ แทน
“กูขอโทษ”
“มึงไม่ต้องขอโทษ ถึงกูจะเมา กูก็พอจำได้ว่ากู..กูเป็นคน..” นนท์พูดแค่นั้นก็เงียบเสียงลง เขากระดากเกินกว่าจะพูดต่อ
“แต่กูมีสติกว่ามึง กูควรรู้ว่าต้องหยุด”
“กูบอกแล้วไงว่าช่างแม่ง ถือซะว่าช่วยตัวเอง จบ”
“แล้ว..” ไผ่ไม่รู้จะถามอย่างไร จึงทิ้งประโยคไว้แค่นั้น
“แล้วอะไร ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“แล้วมึงกับกูเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม” นนท์นิ่งเงียบ เขาหยุดคิดชั่วครู่ก่อนพยักหน้า
“เป็นสิ แต่ถ้ามึงบอกเรื่องนี้ให้พายุหรือปัณณ์ฟัง กูกับมึงเลิกเป็นเพื่อนกัน”
“อืม กูรับปาก สรุปกูกับมึงเหมือนเดิมใช่ไหม” ไผ่ถามซ้ำอีกครั้ง
“เออ”
ไผ่ยกกาแฟขึ้นดื่มเมื่อนนท์เงียบไป บรรยากาศรอบตัวให้ความรู้สึกอึดอัด แต่ไผ่ไม่อยากให้นนท์กลับไปตอนนี้ เขาเชื่อว่าเมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้งจะอึดอัดยิ่งกว่า
“ไปหาอะไรกินกันไหม”
“กูจะกลับห้อง”
“นนท์”
“กูขอล่ะอย่าเพิ่งตอนนี้”
“ได้ เดี๋ยวกูไปส่งมึงเอง”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูกลับแท็กซี่ ค่อยเจอกันที่มหา’ลัย”
“แต่..”
“มึงไม่ต้องห่วง กูบอกแล้วว่ามึงกับกูยังเป็นเพื่อนกัน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“อืม ถึงห้องแล้วมึงบอกกูด้วย”
“บอกทำเหี้ยไรวะ ร้อยวันพันปีกูเคยบอกมึงที่ไหน”
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรของมึง” นนท์ถามเสียงเข้ม
“ปกติมึงจ๋อยๆ พอโมโหแล้วเข้มขึ้นเหรอวะ”
“ไอ้นี่” นนท์หยิบกล่องทิชชู่ที่อยู่ข้างตัวปาใส่ ดีที่ไผ่รับเอาไว้ได้ “อย่ากวนโมโหกู”
ไผ่มองริมฝีปากที่ขยับขึ้นลง จู่ๆ ก็รู้สึกแปลกไป ไม่อยากเชื่อว่าเขาเคยจูบริมฝีปากคู่นี้
“มึง..มึงมองอะไร” ไผ่ดึงสายตากลับขึ้นไปสบตา ยิ้มมุมปากแต่ไม่ตอบคำถาม
“มึงเอารถกูไปไหม พรุ่งนี้กูค่อยไปเอาที่มหา’ลัย”
“ไม่ต้อง ยุ่งยากเปล่าๆ ถ้าอย่างนั้นกูกลับเลยนะ อยากนอน” นนท์หน้าแดง เมื่อคิดขึ้นได้ว่าคำพูดของเขาทำให้อีกฝ่ายคิดอะไรแปลกๆ หรือเปล่า
“กูหมายถึง..”
“กูไม่ได้พูดอะไร”
“อ๋อ..อืม” นนท์สงบลงได้ เขารู้สึกอึดอัดจึงตัดสินใจลุกขึ้นยืน “กูไปล่ะ”
“อืม”
นนท์เดินไปหยิบข้าวของส่วนตัว เขาเดินไปถึงประตูแล้ว ถึงตัดสินใจหันกลับไปมองเพื่อน
“พรุ่งนี้เจอกัน”
“พรุ่งนี้เจอกัน”
นนท์ก้าวเท้าออกจากห้อง เขายืนนิ่งถอนใจออกมายาวๆ เขากับไผ่จะยังเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิมจริงหรือ นนท์ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเอง ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นยังคงอยู่
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Beside ใกล้.ชิด.รัก ไหมล่ะ? ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314198 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก