ตอนที่ 8 : เดทคู่ ไผ่ถอนใจออกมาเบาๆ เป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกอึดอัด ทุกคนนั่งนิ่ง มีเพียงความเงียบที่รายล้อมอยู่ ปัณณ์อ่านตำรา นนท์เล่นโทรศัพท์มือถือ ส่วนพายุนั่งมองปัณณ์นิ่ง ไม่มีใครพูดอะไรรวมถึงตัวเขาด้วย
“หิวหรือยัง” “วันนี้กูมีธุระนะ” ไผ่มองหน้านนท์ต่างคนต่างชะงัก
“อ้าวมึงจะไปไหน ไม่ไปกินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ” ปัณณ์เงยหน้าจากหนังสือในมือ ดูเหมือนจะมีเพียงปัณณ์เท่านั้นที่ยังทำตัวปกติ เหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา
“กู..” นนท์อึกอักเขาแค่ยังเข้าหน้าไผ่ไม่ติด “กูนัดเพื่อนไว้ โทษทีว่ะ”
“มึงนัดไว้ที่ไหนเดี๋ยวกูไปส่ง” ไผ่ถามเพราะรู้ว่านนท์ไม่ได้เอารถของแม่มา
“ไม่ต้องๆ พวกมึงไปกินกันเถอะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน” นนท์รีบหยิบของขึ้นจากโต๊ะ ส่งสายตาขอโทษขอโพยเพื่อนก่อนเดินลิ่วจากไป
“ไอ้นนท์มันเป็นอะไรของมันวะ ทำตัวแปลกๆ” ปัณณ์มองตามหลังเพื่อน ก่อนหันมาถามไผ่ที่น่าจะรู้เรื่องดีที่สุด
“มันบอกว่ามีนัด” ไผ่ตอบแบบกำปั้นทุบดิน ในเมื่อเขาถูกสั่งห้ามไว้ไม่ให้บอกใคร
“งั้นพวกมึงจะเอายังไง ถ้าไม่ไปไหนกูจะได้กลับ” ปัณณ์ถามคนที่เหลืออยู่
“เดี๋ยวสิ” พายุรีบห้าม
“มึงมีโปรแกรมเหรอ”
“กูยังไม่ได้คิด” พายุตอบตามตรง เขาห้ามเพราะยังไม่อยากให้ปัณณ์กลับเท่านั้น เมื่อคืนเขาขับรถไปจนถึงหอของปัณณ์ แต่หลังจากมองไปยังห้องของเพื่อน เห็นปิดไฟเงียบ พายุจึงได้แต่นั่งอยู่ในรถ มองไปยังระเบียงว่างเปล่าอยู่ค่อนคืน ก่อนตัดสินใจกลับ
“อะไรของมึงวะ” ปัณณ์ส่ายหน้า
“แค่ยังไม่อยากกลับ กูเบื่อๆ”
“เบื่อมึงก็ไปหาแฟน”
“กู..” พายุถอนใจออกมาเบาๆ สบตากับไผ่ที่มองตรงมายังเขาพอดี สายตาสองคู่มองกันนิ่งคล้ายวัดใจ
Rrrrrr พายุละสายตาจากไผ่หันไปตามเสียง ปัณณ์ยกโทรศัพท์ขึ้นรับ เขาเห็นเพื่อนยิ้มกว้างก่อนชื่อใครบางคนจะหลุดออกมา
“ว่าไงนารา..ผมว่างไม่ได้ไปไหน อืม..เอาอย่างนั้นเหรอ” พายุเห็นปัณณ์หยุดยิ้มสีหน้าเหมือนคนกำลังครุ่นคิด “ได้สิ เดี๋ยวผมบอกพายุให้ ได้..เดี๋ยวให้โทรกลับ” ปัณณ์วางโทรศัพท์ลง บอกเล่าคำพูดของนาราให้พายุกับไผ่ฟัง
“นาราโทรมาชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกัน เอยบอกว่าอยากนัดเดทคู่”
“เดทคู่?” ไผ่อยากจะบ้าตาย แค่นี้เรื่องราวยังยุ่งเหยิงไม่พออีกหรือ
“มึงเอาไงก็โทรบอกเอยด้วย ทางโน้นรออยู่” ปัณณ์โยนให้พายุเป็นคนตัดสินใจ
“แล้วมึงว่าไง อยากไปหรือเปล่า” พายุถามกลับ มองหน้าปัณณ์นิ่ง
“ตามใจมึง กูยังไงก็ได้”
“อืม” พายุนิ่งไปนาน ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเอย ไผ่ถอนใจออกมาเบาๆ เก็บข้าวของลงกระเป๋า
“มึงไม่ไปด้วยกันเหรอ” ปัณณ์ถามเมื่อไผ่เอ่ยขอตัว
“ไม่ล่ะพวกมึงไปกันเถอะ เดทคู่จะเอากูไปทำไมวะ” ถ้าเป็นวันอื่นไผ่อาจยืนยันว่าจะไปด้วย เพราะเขาเป็นห่วงปัณณ์ แต่ไม่ใช่วันนี้ วันที่ในใจของเขามีเรื่องให้ต้องขบคิด เพื่อเร่งหาทางแก้ไขปัญหาระหว่างเขากับนนท์ ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลง
“เอางั้นเหรอ”
“อืม”
“ตามใจมึง” ปัณณ์ไม่บังคับเพื่อน แม้ว่าจะอยากให้ไผ่ไปด้วยก็ตาม
“ปัณณ์น่าจะบอกเราเร็วกว่านี้” “บอกอะไร” ปัณณ์หันไปถามคนที่จงใจเดินช้าลง เพื่อคุยกับเขา
“ก็เรื่องนาราไง โธ่ถ้าเอยรู้ว่าปัณณ์กับนาราชอบกัน คงไม่ไปพูดอะไรแบบนั้นกับปัณณ์”
“ผมกับนาราเราไม่ได้ชอบกัน” ปัณณ์ตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ เขาไม่อยากให้นาราถูกเข้าใจผิด
“แหมอย่ามาปิดเลย กระหนุงกระหนิงกันขนาดนี้” เอยหัวเราะ ไม่รอให้เขาตอบ เร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินเคียงพายุ
“ขอโทษนะ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้น ปัณณ์หันไปยิ้มให้นารา
“นาราจะขอโทษทำไม”
“เราน่าจะปฏิเสธเอยแต่เราพูดไม่ออก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวเราจะหาทางขอแยกตัวให้” นารามองไปข้างหน้า เห็นเอยเดินกอดแขนพายุ เงยหน้าขึ้นเจรจาบางอย่างกับอีกฝ่าย สีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข”
“อย่าเลย” ปัณณ์ปฏิเสธ ในเมื่อเขาตัดสินใจมา ก็แปลว่าเขารู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไร
“ขอบใจนะ ครั้งต่อไปเราสัญญาว่าจะปฏิเสธ”
“อย่าคิดมาก ถ้าผมไม่อยากมาผมคงปฏิเสธไปแล้ว”
“อืม” นาราสอดมือเข้าจับมือของปัณณ์ บีบเบาๆ แม้เธอช่วยอย่างอื่นไม่ได้ อย่างน้อยได้ให้กำลังใจคนที่เธอชอบก็ยังดี
“แหม นี่แน่ใจเหรอว่ายังไม่ได้ชอบกัน สวีทกันซะขนาดนี้” เอยหัวเราะคิก มองปัณณ์ตักอาหารใส่จานให้นารา
“พายุดูสิ เพื่อนพายุนี่ร้ายไม่เบานะ เอาใจสาวเก่งน่าดู” เอยไม่สนใจความเงียบของคนรอบข้าง เธอยังคงพูดต่อไป
“เอยชักอิจฉานารา พายุไม่ค่อยเอาใจแฟนเลย แต่ถึงเป็นแบบนี้เอยก็รักของเอย” รอยยิ้มเอาใจของเอยทำให้พายุยิ้ม ยกมือขึ้นจับศีรษะเอยโยกเบาๆ
“พายุ เอยหัวยุ่งหมดแล้ว” เอยทำเสียงกระเง้ากระงอด แต่หน้าตายิ้มแย้มมีความสุข เธอสบายใจขึ้นมากตั้งแต่รู้ว่าปัณณ์มีคนของตัวเอง ต่อไปพายุจะได้มีเวลาให้เธอ
“นาราเดี๋ยวไปเดินหาซื้อเสื้อผ้ากันนะ เรายังไม่มีชุดใส่ไปงานเฮโลไนท์ปาร์ตี้เลย” เอยหมายถึงงานวันฮาโลวีนที่รุ่นพี่ร่วมคณะจัดขึ้นที่ผับแห่งหนึ่ง
“เอาสิ” นาราพยักหน้า เธอเองก็ยังไม่ได้เตรียมตัว อีกสามวันจะถึงคืนวันงานแล้ว
“พายุลืมหรือเปล่าว่าต้องไปกับเอย”
“ไม่ไปได้ไหม ผมบอกเอยแล้ว”
“ไม่ได้ค่ะพายุต้องไปกับเอย ไม่อย่างนั้นจะให้เอยควงใครไปคะ ไปคนเดียวอายเพื่อนแย่ นะคะไปกับเอยหน่อย” เอยเขย่าแขนของพายุ เพื่อให้อีกฝ่ายยอมตามใจ
“อย่าเลย เอยไปสนุกกับเพื่อนเถอะ ผมไม่ค่อยรู้จักใคร”
“ปัณณ์ ปัณณ์ก็ไปกับนาราสิ พายุจะได้มีเพื่อน ทีนี้จะได้เลิกบ่ายเบี่ยงเอยสักที” เอยหันไปคะยั้นคะยอปัณณ์แทน
“ผม..” ปัณณ์อึกอัก กำลังคิดหาทางปฏิเสธ
“นาราช่วยเราหน่อย ถ้านาราเอ่ยปากปัณณ์ต้องไปแน่ๆ”
“อย่าเลย” นาราปฏิเสธเสียงเบา
“นารามีเพื่อนไปหรือเปล่า” ปัณณ์หันไปถามก่อนตัดสินใจ
“มี เราไปกับเพื่อนๆ นี่แหละ ปัณณ์ไม่ต้องห่วง” นารารีบตอบ เธอไม่คิดจะควงใครไปอยู่แล้ว
“ได้ยังไงกัน งานแบบนี้ใครเขาไร้คู่บ้าง ใครไม่มีคนควงไปงาน เขาจะตราหน้าว่าไม่มีใครเอา”
“เอย! พูดเล่นแต่พอดีเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด” นาราปรามเพื่อน
“ล้อเล่นที่ไหน เราว่าใครๆ ก็คิดแบบนั้น แต่ไม่มีใครกล้าพูดเหมือนเรามากกว่า ไม่อย่างนั้นสาวๆ จะวิ่งหาคนควงกันขาแทบขวิดเหรอ”
“แล้วแต่เอยเถอะ แต่เราว่าไม่จำเป็น” นาราตัดบท ไม่ชอบที่เพื่อนพูดเหมือนดูถูกคนอื่น
“นาราพูดถูกนะ เดี๋ยวนี้สาวๆ อยากเป็นโสดมีเยอะแยะ” พายุเห็นด้วยกับนารา
“ใช่สิคะ เพราะยังหาถูกใจไม่ได้ไง พายุก็ระวังให้ดีเถอะ เดี๋ยวนี้คนสิ้นคิดมันเยอะ ไม่สนใจหรอกว่าใครเป็นแฟนใคร”
ปัณณ์แอบสะอึก หน้าเขาซีดลงเล็กน้อย ก่อนรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พยายามบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขาแค่ชอบไม่ได้ต้องการยื้อแย่ง แต่ปัณณ์ก็ยังรู้สึกแย่กับตัวเอง คนที่ไม่ยอมตัดใจ ยังคงรักคนที่มีเจ้าของ ไม่มีทางเป็นคนดี มีแค่เลวมากหรือเลวน้อยเท่านั้นเอง
“ไม่รู้ล่ะ งานนี้ยังไงพายุก็ต้องไปกับเอย ไม่อย่างนั้นเอยงอนจริงๆ ค่ะ ปัณณ์ก็ไปเป็นเพื่อนนารานะ ยายคนนี้ไม่กล้าขอ ตอนไปทะเลเอ่ยยังต้องออกปากให้”
“เอย!” นาราเรียกเพื่อน รู้สึกไม่ดีที่เธอเป็นสาเหตุให้ปัณณ์ลำบากใจ “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวเราชวนพี่ชายมาเป็นเพื่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรนารา ผมไปเป็นเพื่อนเอง” ปัณณ์เอ่ยออกมาในที่สุด หลังจากนิ่งฟังอยู่นาน
“เรียบร้อย ต้องให้ถึงมือเรา ไม่รู้จะกระมิดกระเมี้ยนไปถึงไหน ตัวเองอยากให้ไปก็พูดตรงๆ สิ” นาราถอนใจยาวหันไปมองปัณณ์ด้วยสายตาขอโทษขอโพย เธอมันแย่เอง ที่จัดการเพื่อนไม่ได้ ปล่อยให้เอยพูดจาเลอะเทอะออกมา
“ไม่เป็นไร” ริมฝีปากของปัณณ์ขยับแต่ไม่มีเสียง รอยยิ้มอ่อนทำให้นาราสบายใจขึ้น เตือนตัวเองว่าต่อไปเธอต้องกล้าพูดให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นปัณณ์คงต้องลำบากเพราะเธอ
ปัณณ์มัวแต่ปลอบใจนาราด้วยสายตา จึงไม่รู้ว่ามีอีกคนมองเขาอยู่ สายตาของพายุเคร่งขรึม เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ ปัณณ์ชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบไปงานเลี้ยง ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่แค่ไหน เรียกว่าไม่เฉียดใกล้เลยดีกว่า แล้วทำไมถึงไป “จริงสิ พายุพวกเราแต่งตัวเหมือนกันดีไหม”
“พายุ!”
“ครับ?” พายุหันไปมองหน้าเอย อีกฝ่ายทำสีหน้าขัดใจที่เขาไม่ตั้งใจฟัง
“เอยถามว่าพวกเราแต่งตัวเหมือนกันดีไหมคะ งานนี้เขามีประกวดด้วย คู่ไหนชนะมีรางวัลให้”
“อย่าเลย” พายุไม่ชอบใส่เสื้อคู่ ไม่ชอบใช้ของเหมือนกัน เขารู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่เอยพยายามเอ่ยปากชวน
“แค่ในงานก็ไม่ได้เหรอคะ” น้ำเสียงงอนบวกอาการตัดพ้อของเอยทำให้พายุคิดหนัก เขาปฏิเสธเธอมาหลายครั้ง ถ้าใส่เฉพาะในงานแค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นไร
“เอาอย่างนั้นก็ได้ เอยจะแต่งอะไรบอกผมมาแล้วกัน”
“ขอบคุณมากค่ะ” เอยชะโงกตัวขึ้นหอมแก้มพายุด้วยความดีใจ นาราตกใจรีบหันหน้าไปมองปัณณ์ ก่อนคิดได้ว่าเธอกำลังทำพิรุธให้อีกฝ่าย จึงกลบเกลื่อนด้วยการถามคำถามปัณณ์ออกไป
“ปัณณ์แต่งเหมือนเราไหม เผื่อได้รางวัล”
“เอาสิ” ปัณณ์พยักหน้า เขาไม่มีปัญหาอยู่แล้วให้แต่งอะไรก็แต่ง
“คิดจะแข่งกับคู่เราเหรอ บอกเลยว่ายาก” เอยหัวเราะทำเสียงข่มขู่คู่แข่ง “รับรองว่าเราจัดเต็ม นานๆ พายุจะยอมสักครั้ง”
“ตามสบายเลย” นาราไม่ได้คิดจะแข่งจริงๆ อยู่แล้ว
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแยกกัน เราจะไปหาซื้อชุดกับพายุ นาราก็ไปกับปัณณ์จะได้ไม่เห็นว่าอีกคู่ใส่อะไร ไว้เฉลยกันในงาน”
“ได้” นารารีบตกลง
“ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้เอย” พายุกลับเป็นคนที่พูดขัดขึ้น “ก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละ เห็นก็เห็นจะเป็นไรไป”
“แต่เอยอยากไปกับพายุสองคนนี้”
“ถ้าอย่างนั้นเอยจะนัดมาเดทสองคู่ทำไม” เสียงเหมือนตำหนิของพายุทำให้เอยโมโห เธอแค่อยากรู้ว่าคู่นี้คบกันจริงหรือเปล่าเธอจะได้สบายใจ ถึงแม้ปัณณ์จะเป็นแค่เพื่อนของพายุและเป็นผู้ชาย แต่ก็เป็นเพื่อนที่พายุให้ความสำคัญมากที่สุด มากกว่าเธอ ปัณณ์จึงเปรียบเหมือนหนามยอกอกเธอมาตลอด
“อย่าเถียงกันเลยเอาตามที่เอยว่าเถอะ เดี๋ยวกูเดินเป็นเพื่อนนารา มึงก็ไปกับเอย”
“เอยคุยกับพายุเองได้” เอยตวัดตามองปัณณ์ เกลียดที่พายุทำตามคำของปัณณ์ทุกครั้ง แม้กระทั่งเรื่องของเธอ
“ขอโทษที” ปัณณ์เอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ เอยพูดถูกเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างคนสองคน เขามันคนนอก
“อย่าโมโหน่า ปัณณ์ก็แค่ช่วยพูด”
“พายุก็แบบนี้ทุกครั้งเคยเข้าข้างเอยไหม” พายุเลือกที่จะนิ่งเสีย โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำลงไป ยิ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธมากยิ่งขึ้น “คิดเงินเถอะ กินไม่ลง”
“ไปกันใหญ่แล้ว” พายุถอนใจออกมา เขากับเอยทะเลาะกันบ่อยขึ้นทุกวัน โดยเฉพาะเมื่อมีปัณณ์เป็นประเด็น
“พายุพาเอยออกไปเดินเล่นเถอะ เดี๋ยวเรากับปัณณ์อยู่คิดเงินเอง” นาราเอ่ยขึ้นมาเมื่อสถานการณ์ชวนอึดอัด
“ฝากด้วยนะ” พายุตัดสินใจทำตามที่นาราพูด เขาหยิบเงินจากกระเป๋าวางบนโต๊ะ กะให้เกินครึ่งของค่าอาหาร
“เดี๋ยวแยกกันกลับเลยนะนารา ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ที่มหา’ลัย” เอยพูดกับนารา เธอต้องการตีกันไว้ก่อน ไม่ให้พายุกับปัณณ์กลับด้วยกัน
“อืม” นาราพยักหน้า เธอเอารถมาด้วย เรื่องกลับจึงไม่ใช่ปัญหา
“ปัณณ์ถ้าเสร็จแล้วโทรหากูด้วย กลับพร้อมกันเดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอ”
“ไม่เป็นไรกูกลับเองได้” ปัณณ์รีบปฏิเสธ
“เดี๋ยวกูไปส่ง” พายุยังยืนยันคำเดิม
“พายุจะให้ปัณณ์รอทำไมคะ เอยเลือกช้ากว่าคู่นี้แน่ๆ เสียเวลาปัณณ์เปล่าๆ”
“เดี๋ยวเราไปส่งปัณณ์เอง” นาราเอ่ยปาก
“ขอบคุณครับ” ปัณณ์ตอบรับเพื่อตัดปัญหา พายุมองเขานิ่ง
“งั้นก็ลงตัวแล้ว ไปเถอะค่ะ” เอยดึงแขนของพายุให้ออกเดิน ความโกรธคุกรุ่นอยู่ในใจ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าถึงมีนาราหรือไม่มีนาราก็ไม่ต่างกัน ปัณณ์ยังเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเธอ แค่เพื่อนสนิทคนหนึ่งจะอะไรกันนักกันหนา
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ตั้งแต่ตอนหน้าจะเริ่มสปีดความเข้มข้น มาเตรียมตัวไปปาร์ตี้กัน ^^
ปล.เรื่องนี้มี 29 ตอนจบนะคะ ไม่ยาวมาก
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314295 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก