ตอนที่ 9 : เหมือนไม่มีทาง ปัณณ์มองไปรอบๆ ตัว เสียงเพลงดังกระหึ่ม ผู้คนมากหน้าหลายตาแต่งตัวกันชนิดที่เรียกว่าไม่มีใครยอมใคร เป็นงานปาร์ตี้ที่เต็มไปด้วยสีสัน แต่เขากลับรู้สึกว่างเปล่า ปัณณ์ไม่สนุกเลยสักนิด เขารู้ตัวว่าไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้
“ปัณณ์อยากกลับเลยไหม” นาราเอียงเข้ามาใกล้ เพื่อให้พูดคุยสะดวกขึ้น ปัณณ์ส่ายหน้ายิ้มออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ไม่เป็นไรผมอยู่ได้”
“อยากกลับเมื่อไหร่บอกเราเลยนะ กลับได้ตลอด”
“อย่าเอาแต่เป็นห่วงผมสิ เดี๋ยวนาราจะหมดสนุก”
“ก็มันเป็นห่วงจริงๆ” นาราทำหน้ากลุ้มใจ เธอเองไม่ได้ชอบสักเท่าไหร่ แต่เพราะเป็นงานของรุ่นพี่ และเพื่อนในกลุ่มมากันครบเธอจึงปฏิเสธไม่ได้
“งั้นอยู่ต่อจนถึงประกาศรางวัลแล้วค่อยกลับไหม” เธอตัดสินใจในที่สุด เวลากำลังลงตัว อีกอย่างไหนๆ ลงทุนซื้อเสื้อผ้าแล้ว ก็อยากรอลุ้นผลเล่นๆ เธอกับปัณณ์ใส่ชุดเหมือนกัน เป็นชุดสูทสีดำเข้ม ผูกหูกระต่าย ใส่หมวกทรงสูง ถือไม้เท้า เลียนแบบนักมายากล
“ได้” ปัณณ์เห็นดีด้วย สายตากวาดมองหาพายุ ก่อนพบอีกฝ่ายยืนอยู่กับเอยและคนกลุ่มหนึ่ง
“นั่นพี่ฉัตรเจ้าของงาน คนที่ใส่เสื้อสีแดง สนิทกับเอยที่สุดในกลุ่มเรา” นารามองตามสายตาของปัณณ์ “เป็นลูกคนรวย พ่อเป็นนักการเมือง ชอบจัดงานจัดปาร์ตี้ เอยไปด้วยทุกครั้ง” ปัณณ์พยักหน้าเขาเคยได้ยินจากพายุ เพราะอีกฝ่ายต้องไปกับเอยบ่อยครั้ง
นาราหันซ้ายหันขวา ก่อนขยับตัวเข้าไปใกล้ปัณณ์อีกนิด “เรากลัวไม่กล้าเข้าใกล้”
“นาราหมายถึง..” ปัณณ์ขมวดคิ้ว มองหน้านาราด้วยความสงสัย
“พี่ฉัตรเป็นพวกเก็บแต้ม เราเคยถามเอยแล้วแต่เอยบอกว่าไม่ใช่ แต่เราว่าใช่ ทั้งยา ผู้หญิง เราได้ยินคนเขาพูดกัน”
“ทำไมนาราไม่ห้ามเอย” ปัณณ์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“พูดแล้วแต่เอยไม่เชื่อเรา บอกว่าคนอิจฉาพูดกัน เราพูดบ่อยก็โดนรำคาญใส่ เลยไม่พูดอีก ถ้าไม่เพราะคนในคณะไปกันเยอะ เราไปเคยไปด้วยเลย”
“ดีแล้ว ระวังไว้” ปัณณ์เห็นด้วย สายตาเปลี่ยนจากพายุไปหาเจ้าของเสื้อสีแดง รอยยิ้มของคนชื่อฉัตรดูไม่น่าไว้ใจ อาจเพราะปัณณ์ฟังมาจากนาราแล้วก็เป็นได้
“เอาแต่ยืนอยู่ได้ ทำไมไม่ออกไปสนุกด้วยกัน” เอยถือแก้วเหล้าเดินมาหาที่โต๊ะ ตามหลังมาด้วยพายุ
“ไม่ล่ะเราขี้เกียจ เอยตามสบาย”
“อยู่ตรงนี้เถอะ” พายุพูดขึ้นเสียงเรียบ เป็นช่วงที่นักดนตรีพักวง ทางร้านจึงเปลี่ยนมาเปิดเพลงแทน ทำให้คุยกันได้ง่ายขึ้น
“ทำเป็นคนแก่ไปได้ ไปเถอะค่ะออกไปเต้นกัน เอยยังไม่เหนื่อยเลย”
“แต่ผมเหนื่อย” พายุไม่อยากใช้คำว่าเบื่อ เอยดึงเขาไปทั่วงาน พายุยอมตามใจเพราะคิดถึงคำพูดของไผ่ เขาเป็นแฟนที่ค่อนข้างแย่สำหรับเอย จึงอยากชดเชยให้อีกฝ่าย และที่สำคัญเขาไม่อยากยอมรับในสิ่งที่ไผ่คิด พายุเบนสายตาไปมองปัณณ์ เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย หรือถึงชอบมันก็ไม่ควรเป็นอย่างนั้น เขาจะทำให้ปัณณ์เสียความไว้ใจในตัวเขาไม่ได้ พายุไม่อยากเสียเพื่อนไป
“ก็ได้ค่ะ” เอยยอมแต่โดยดี วันนี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะพายุเอาใจเธอมากกว่าทุกวัน
“คิดว่าเราจะได้รางวัลไหม” เอยหมุนตัวให้เพื่อนดู เธอมาในคอนเซ็ปbadboy and sexy girl ชุดรัดรูปสีทองเป็นประกายล้อแสงไฟ ผ่ายาวขึ้นมาถึงต้นขา ด้านหลังคว้านลึก ในขณะที่พายุใสเสื้อเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมลงมากลางอกกับกางเกงยีนส์ขาดสีเข้มพอดีตัว เพราะร่างกายกำยำของพายุ จึงดูดีได้โดยไม่ต้องใส่อะไรเพิ่มเติม
“เอยสวย พายุก็หล่อ” นาราชมคู่ของเพื่อน เรื่องการแต่งตัวแม้ไม่ดูแฟนซีมากนัก แต่เรื่องความสวยงามและเหมาะสมต้องยกให้
“ปัณณ์ล่ะคิดว่าเราเหมาะสมกันไหม” จู่ๆ เอยก็หันมาถามปัณณ์ พร้อมรอยยิ้มที่คาดเดาความรู้สึกไม่ได้
“ครับ”
“ครับของปัณณ์คือเหมาะหรือไม่เหมาะ”
“เหมาะสิ” ปัณณ์ไม่ได้พูดเอาใจ เขาคิดแบบนั้นจริงๆ
“ขอบใจ” เอยส่งยิ้มให้ปัณณ์ก่อนหันไปกอดเอวพายุ เขย่งเท้าขึ้นกระซิบบางอย่างริมหู ปัณณ์ชาชินกับภาพที่เห็นแม้จะเจ็บบ้าง แต่ไม่แสดงอาการออกมา
“ไปเถอะ” เอยดึงมือพายุขึ้นเวที เมื่อคู่ของเธอติดหนึ่งในห้าผู้เข้ารอบสุดท้ายแต่งกายยอดเยี่ยม ปัณณ์มองว่าเรื่องเสื้อผ้าคงไม่เท่าไหร่ แต่เพราะออร่าของทั้งคู่เด่นกว่าใครจึงเป็นที่จับตา แต่ปัณณ์ต้องแปลกใจเมื่อพิธีกรในงานเรียกชื่อเขากับนารา
“นาราใต้โต๊ะใครหรือเปล่า” ปัณณ์แซ็วขำๆ ระหว่างเดินขึ้นเวที
“เปล่า เราไม่สนิทกับเจ้าภาพสักคน”
“ล้อเล่นน่า” ปัณณ์ยกมือขึ้นลูบหัวนารา เมื่ออีกฝ่ายทำตาโต เชื่อจริงๆ ว่าเขาคิดแบบนั้น
ปัณณ์พยายามยืนหลบอยู่หลังคู่อื่น เขาไม่ชอบยืนอยู่กลางแสงไฟ โดยเฉพาะเมื่อมีสายตามากมายมองขึ้นมา
“เอาละครับ เนื่องจากคะแนนเท่ากัน ทางคณะกรรมการจึงตัดสินใจไม่ได้ เราจะมาหาคู่ที่ดูเหมาะสมกันมากที่สุดแทน ใครเห็นด้วยขอเสียงหน่อยครับ” เสียงเฮดังลั่นร้าน ปัณณ์ถอนใจเบาๆ หวังว่าเขาคงไม่ต้องทำอะไรที่ฝืนใจ
“คู่แรกต้องคู่นี้เลยครับ ขอเชิญเจ้าหญิงเจ้าชายออกมาก่อนเลย ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าวันนี้มาแนวร้ายๆ ก็เถอะ เชิญน้องเอยกับพายุครับ” จากเสียงกรี๊ดที่ดังกระหึ่มไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าคู่ไหนจะชนะ พายุยิ้มนิดๆ มือแตะอยู่ที่เอวของเอย
“อย่างที่บอกไปครับ เนื่องจากคะแนนเสื้อผ้าหน้าผมดันเท่ากัน เราเลยขอเปลี่ยนกติกาหาคู่ที่นอกจากจะแต่งกายเจ๋งพอแล้ว ต้องเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอีกด้วย สรุปง่ายๆ แสดงออกให้เราดูหน่อยครับ”
เอยยิ้มอายแต่เขย่งเท้าขึ้นกระซิบบางอย่างข้างหูพายุ อีกฝ่ายส่ายหน้าเบาๆ สีหน้าของเอยเปลี่ยนไปชั่วครู่ก่อนกลับมารักษารอยยิ้มเอาไว้ได้เหมือนเดิม
“ถ้าคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร ทางเรามีไฟลท์บังคับให้ ไม่ต้องคิดมาก ว่าไงครับคิดว่าให้ทำอะไรดี” พิธีกรหันไปถามคนดูเพื่อให้มีส่วนรวม ปัณณ์ใจหล่นวูบเขารู้ได้ทันทีว่าคำตอบจะเป็นอะไร
“จูบเลย จูบเลย”
“จูบเลย” พิธีพูดออกไมค์ตามเสียงเชียร์ที่ดังมาจากด้านล่างเวที พายุยืนนิ่งแต่เอยกระตุกเสื้อของเขาเบาๆ เงยหน้าขึ้นมอง สายตารอคอย พายุนิ่งไปชั่วครู่ก่อนรวบเอวเอยเข้ามา เขาหมายจะกดริมฝีปากลงไปบนแก้มแต่เอยกลับพลิกหน้าเข้าหา ริมฝีปากของเขาจึงแตะลงบนริมฝีปากบาง พายุถอนหน้าออกช้าๆ เพื่อไม่ให้คนที่มองอยู่ผิดสังเกต ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากทำให้เอยขายหน้า
เสียงกรี๊ดจากสาวๆ ดังจากรอบทิศ เอยซบหน้าลงกับอกของพายุ ซุกตัวเข้าหาคล้ายเขินและอยากให้อีกฝ่ายเป็นที่กำบัง แต่ยิ่งกลายเป็นแสดงความสนิทสนมให้คนที่มองอยู่เห็นมากขึ้น
นารากระตุกมือของปัณณ์เบาๆ เธอใจเสียเมื่อเห็นปัณณ์ยืนนิ่ง สายตาของอีกฝ่ายปวดร้าว
“ปัณณ์” นารากระซิบเรียก
“ครับ?” ปัณณ์ต้องใช้เวลาชั่วครู่ถึงจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้ เขาหันไปยิ้มให้นารา แต่เป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวดที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น
“ลงไปกันไหม” ปัณณ์ส่ายหน้าน้อยๆ อะไรที่ทำให้ดูแปลกแยกหรือมีพิรุธเขาไม่อยากทำ แม้หัวใจจะเจ็บหนักก็ตาม ปัณณ์รู้ดีว่าพายุกับเอยมีความสัมพันธ์ถึงขั้นไหน แต่เขาไม่เคยเห็นภาพแบบนี้กับตา ไม่เคยเห็นพายุจูบเอย ปัณณ์ได้คำตอบให้กับตัวเองแล้ว ที่เขาคิดเสมอว่าเขาไหว สบายดี ขอเพียงได้อยู่ข้างๆ เพื่อนนั้นมันไม่ใช่เลย
“คู่นี้หวานซึ้งมากครับ มาดูคู่ต่อไปดีกว่า น้องเอยออกมาแล้ว ก็ต้องตามด้วยเพื่อนซี้อย่างน้องนารา” นาราหันไปยิ้มให้กำลังใจปัณณ์ เธอก้าวเดินออกไปหน้าเวที โดยไม่อิดออดเพราะอยากให้ทุกอย่างจบเสียที
“คู่นี้แต่งตัวเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกันครับ” พิธีกรยื่นไมค์สัมภาษณ์ นารายิ้มน้อยๆ ก่อนตอบออกไป
“เพื่อนสนิทค่ะ” นาราสอดมือเข้าไปในมือของปัณณ์ กุมกระชับมือของอีกฝ่ายไว้แน่น
“เพื่อนสนิทแบบไหนครับ เพื่อนสนิ้ดสนิทหรือเพื่อนสนิทแบบว่า...” พิธีกรทำสายตารู้ทัน
“เพื่อนสนิทจริงๆ ค่ะ” นาราชิงตอบเสียเอง
“อ่า..ครับ เมื่อเขาบอกแบบนั้นมาเราก็ต้องเชื่อใช่ไหม” พิธีกรหันไปถามคนดู ก่อนหันกลับมา “แต่เพื่อนกันก็หอมแก้มกันได้นะครับ หอมแบบเพื่อนสนิท” น้ำเสียงล้อเลียนทำให้นาราฉุนขึ้นมา เธอเกือบต่อปากต่อคำออกไป ถ้ามือที่จับเธออยู่ไม่กระตุกแขนเธอเบาๆ เสียก่อน นาราเงยหน้าขึ้นมอง เป็นจังหวะเดี๋ยวกับที่ปัณณ์ก้มหน้าลงมากระซิบ
“ขออนุญาตนะ จะได้ให้มันจบไป” นาราพยักหน้าเบาๆ เธอไม่ได้ดีใจเลย ข้างในเธอรู้สึกเจ็บพอๆ กับปัณณ์ สงสารคนที่เธอหลงรัก
ปัณณ์แตะจมูกลงบนแก้มนาราเพียงผิวเผิน เขายกมือขึ้นจับใบหน้าของอีกฝ่าย เพื่อใช้มือบังทั้งจากหน้าเวทีและหลังเวที ปัณณ์ทำโดยไม่รอให้พิธีกรกระตุ้น เขาเพียงแค่อยากให้มันจบเสียที
“น่ารักนะคะพายุ” เอยตบมือเหมือนคนอื่น เธอพูดออกมาเสียงดัง สายตาที่มองมีร่องรอยบางอย่างที่พายุไม่เห็น
“พายุคะ” เอยเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น
“พายุ?”
“หือ?” สายตาของพายุที่มองมา เป็นสายตาแบบที่ทำให้เธอใจหาย
“เอยว่าอะไรนะ”
“เอยบอกว่าคู่นี้น่ารักดีนะคะ ปากแข็งทั้งคู่แต่หวานเชียว” เอยยิ้ม เธอทำเป็นไม่เห็นมันเสีย เธอไม่อยากยอมรับ มันต้องไม่ใช่อย่างที่เธอคิด
“อืม” พายุไม่พูดอะไร สายตาเบนกลับไปกลางเวที ปัณณ์กำลังตอบคำถามพิธีกรอยู่ ข้างในของเขาว่างเปล่า ภาพที่เห็นเมื่อครู่ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่สำหรับพายุมันเหมือนกินเวลาแสนนาน
“คู่นี้มาเร็วเคลมเร็วครับ ไม่ต้องลุ้นกันให้เสียเวลา ถ้าอย่างนั้นเรามาทำความรู้จักกับคู่ต่อไป” ปัณณ์ลอบถอนใจยาว หลังจากโดนคำถามราวกับบังคับให้เขากับนาราเป็นแฟนกันให้ได้ พิธีกรก็ยอมปล่อยเขาเสียที
“ปัณณ์” ปัณณ์เหลือบสายตาไปมอง ถึงเห็นว่าพายุขยับเข้ามายืนข้างๆ
เขาเลิกคิ้วเป็นคำถามว่าอีกฝ่ายมีอะไร แต่พายุไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าเขานิ่ง ดวงตาราวกับคนกำลังคิดหนัก ปัณณ์ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าพายุต้องการอะไร
“ปัณณ์ กู..”
“พายุ เค้าเรียกแล้วเราได้รางวัล” ปัณณ์เห็นพายุชะงัก มือที่ยื่นออกมาหาเขาหยุดนิ่ง ก่อนเจ้าตัวจะตัดใจหันไปหาเอย
“เร็วสิคะ”
“อืม” พายุหันมามองเขาก่อนเดินออกไปด้านหน้าเวที ปัณณ์ไม่เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างเพราะเขาเบือนสายตาหนี เพื่อเป็นการรักษาหัวใจของตัวเองเอาไว้ ได้แต่รอให้ทุกอย่างจบลง
“ขอบคุณนะคะพี่ฉัตร” “สำหรับเอยได้อยู่แล้ว” ปัณณ์ชะงักฝีเท้า เมื่อคุ้นเคยกับเสียงที่พูดดี เขาหลบออกมานอกร้านเพื่อสูดอากาศ ปัณณ์ก้าวถอยหลังเพื่อหลบจากสายตา
“ว่าแต่เอยคิดมากไปหรือเปล่า พี่ไม่เห็นมีอะไร”
“ไม่มากหรอกค่ะ ของแบบนี้มันต้องตัดไฟแต่ต้นลม” ปัณณ์ขมวดคิ้ว เอยทำอะไรอย่างนั้นหรือ
“ว่าไงว่าตามกัน อย่าลืมสัญญากับพี่ งานคราวหน้าพาเพื่อนสวยๆ มาเยอะๆ”
“ไม่พลาดอยู่แล้วค่ะ พี่ฉัตรจัดงานสนุกจะตาย”
“ก็เพราะมีสาวสวยอย่างเรามา คนถึงมางานกันเยอะ”
“ปากหวาน แต่เอยมีแฟนแล้วนะคะ”
“หึๆ พี่รู้น่า”
“อ๋อ เดี๋ยวเอยคืนของรางวัลให้”
“เอาไปเถอะ”
“ไม่เป็นไรคะ แค่ช่วยให้คู่เอยกับคู่นาราได้ขึ้นเวทีก็พอแล้ว” ปัณณ์เข้าใจในที่สุดว่าทำไมเขาถึงถูกเลือก ปัณณ์ตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในร้าน เวลานี้คงไม่เหมาะที่จะออกไป
ไปไหนมา” มือแข็งแรงจับเข้าที่ข้อมือ
“ออกไปสูดอากาศข้างนอก” ปัณณ์ตอบเมื่อเห็นว่าคนจับแขนเขาคือพายุ พายุไม่พูดอะไรดึงเขาให้ออกเดิน
“ไปไหน” ปัณณ์ถามเมื่อเส้นทางตรงไปยังประตู ออกสู่ลานจอดรถหลังร้าน
“กลับ”
“เดี๋ยว” ปัณณ์ขืนแรงไว้ “กูต้องรอกลับพร้อมนารา”
“ไม่ต้องกูบอกนาราให้มึงแล้ว นาราโทรให้พี่ชายมารับ กำลังมา”
“มึงก็ต้องกลับพร้อมเอย”
“กูโทรไปไม่รับ ไม่ต้องห่วงกูส่งข้อความไปบอกแล้ว ว่ากูจะกลับ”
“มึงควรรอเอย” ปัณณ์พูดในสิ่งที่ถูกต้อง มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาควรยึดเอาไว้
“กูขอเถอะ มึงไปโดยไม่ค้านกูได้ไหมปัณณ์” ปัณณ์มองหน้าพายุ สีหน้าอีกฝ่ายเหมือนคนทนทุกข์ เหมือนคนหาทางออกไม่เจอ ปัณณ์ยืนนิ่งก่อนถอนใจออกมาเบาๆ
“ดีเหมือนกัน กูมีเรื่องอยากคุยกับมึงพอดี” พายุสบตากับปัณณ์ ดวงตาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ริมฝีปากกลับปิดสนิท มีเพียงมือเท่านั้นที่ออกแรงดึงปัณณ์ให้ออกเดิน
ปัณณ์เดินตามแรงของพายุ สายตาตกลงมองมือที่จับแขนของเขา มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม ที่เขาจะอยู่ไปอย่างนี้ ทุกอย่างมีวันของมัน และดูเหมือนว่าวันของเขาได้มาถึงแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
สปอยชื่อตอนหน้า
"เป็นไปได้ไหม"**อัปเดท
หนังสือกามเทพคูณสองพรุ่งนี้เปิดพรีวันสุดท้ายนะคะ เผื่อใครอยากได้น้องแฝดกลับไปกอดที่บ้าน ดูรายละเอียดที่เพจของสนพ. ได้เลยค่ะ >>
Marinebooks Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314200 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก