ตอนที่ 12 : เรื่องของใจ พายุยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นเสยผมรีดน้ำออก เมื่อเขาสามารถแตะขอบสระได้ก่อน
“มึงแพ้” พายุพูดปนหัวเราะ เมื่อศีรษะของปัณณ์โผล่พ้นน้ำขึ้นมา ปัณณ์ชวนเขาว่ายน้ำ พายุนึกสนุกจึงท้าแข่ง
“กูบอกแล้วว่าไม่อยากพนัน” พายุชวนเขาพนันใครแพ้ต้องเลี้ยงข้าวเย็นนี้ ปัณณ์รู้ผลตั้งแต่ยังไม่แข่ง มีหรือเขาจะชนะพายุ
“เอาน่า ว่ายอย่างเดียวมันก็ไม่สนุกสิ”
“แข่งกับมึงกูไม่เห็นสนุก รู้ผลอยู่แล้วไม่เห็นได้ลุ้นตรงไหน เสียเงินอีก” ปัณณ์บ่นเบาๆ
“ถ้ามึงไม่อยากเสียเงิน กูเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นก็ได้”
“อะไร” ฟังแล้วค่อยน่าสนใจ เดือนนี้เขาซื้อของไปหลายชิ้น แม้จะกันเงินไว้เพียงพอใช้จ่ายสบายๆ แต่ถ้าไม่ต้องเลี้ยงข้าวจะดีมาก
“เอาไว้เดี๋ยวกูบอก” พายุยิ้มเจ้าเล่ห์
“งั้นกูยอมเลี้ยงข้าวดีกว่า” เห็นสีหน้าพายุแล้ว ปัณณ์ขอเลือกอะไรที่ชัดเจนและปลอดภัยดีกว่า
“กลัวอะไรวะ”
“กลัวแพงกว่าค่าข้าว” มุกนี้ปัณณ์เคยโดนมาแล้ว แม้ไม่ใช่จากพายุแต่ก็ไม่ขอโดนซ้ำอีก
“เอาน่ากูรับปากว่าไม่ต้องใช้เงิน”
“จะหลอกกูทำรายงานให้อีกสิ”
“หึๆ” พายุหัวเราะเบาๆ เขาไม่ยอมตอบ มือใหญ่ยกขึ้นเสยผมให้ปัณณ์ เช็ดน้ำที่ไหลลงสู่ใบหน้าออกให้
“อยากว่ายต่อไหม” มือที่แตะอยู่บนใบหน้า บวกกับดวงตาที่ก้มลงมามองใกล้ๆ ทำให้ปัณณ์ใจสั่น เขาออกอาการเงอะงะเล็กน้อยกว่าจะพูดออกมาได้
“พอดีกว่า กูเหนื่อย”
“หมดแรงแล้ว?”
“กูกะจะว่ายน้ำเล่น เจอว่ายแข่งเข้าไปแบบนี้ รู้เลยว่าร่างกายไม่ไหว พักนี้กูไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย สงสัยต้องกลับไปวิ่ง”
“ก็ดี เดี๋ยวกูวิ่งด้วย”
“อืม ชวนไอ้สองตัวนั่นด้วย”
“มันคงวิ่งหรอก” พายุหัวเราะ ไผ่ไม่เท่าไหร่ แต่เขาคิดว่านนท์คงไม่เอาด้วยแน่นอน ถ้าชวนกินชวนเมาก็ว่าไปอย่าง
“พูดถึงพวกมัน โทรหามึงบ้างไหม” ปัณณ์ถามเพราะแปลกใจ เขาส่งข้อความไปบอกไผ่กับนนท์ นอกจากข้อความตอบกลับว่าเที่ยวให้สนุกของไผ่ และไปไม่เห็นชวนของนนท์ ทุกอย่างก็เงียบสนิท ไม่มีใครโทรมาหา หรือถามว่าทำไมพวกเขาจึงตัดสินใจปัจจุบันทันด่วนโดยไม่ชวน
“ไม่มี ไอ้ไผ่มันคงพอเดาออก” พายุตอบตามที่คิด ปัณณ์พยักหน้ารับรู้ เขาไม่ถามอะไรต่อ เข้าใจความหมายที่พายุสื่อ นอกจากความสับสนของพายุแล้ว ก็มีเรื่องของไผ่ที่ปัณณ์หนักใจ เพื่อนรู้แค่ไหน กลับไปคงต้องคุยกัน
“จะขึ้นเลยไหม” พายุเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะเริ่มแข่งพวกเขาว่ายน้ำเล่นมาสักพักหนึ่งแล้ว
“ขึ้นเลย”
“อืม” พายุจับข้อมือปัณณ์ใต้น้ำ พาเดินไปยังบันไดขึ้นลงสระ เขารู้สึกได้ว่าปัณณ์ชะงักเล็กน้อยก่อนยอมปล่อยให้เขาจับจูง สิ่งเดิมๆ ที่เคยทำกับให้ความรู้สึกแตกต่างออกไป พวกเขาต่างรู้สึก เพียงแต่ไม่พูดออกมา
“ของมึง” พายุส่งขวดเบียร์ให้ปัณณ์ พวกเขานั่งเล่นอยู่หน้าห้องพัก มองทะเลที่เห็นเพียงลางๆ ในความมืด
“ขอบใจ” ปัณณ์เอื้อมมือมารับ มือแตะโดนมือของเขาโดยบังเอิญ อาการสะดุ้งน้อยๆ ของปัณณ์ทำให้พายุยิ้มกว้าง
“ตลกดี”
“อะไรตลก” ปัณณ์เลิกคิ้ว เขายกขวดเบียร์ขึ้นดื่ม พายุทรุดตัวลงนั่ง หันมามองหน้าเขา
“ก็มึงกับกู”
“ตรงไหนวะ”
“ตรงที่..” คนพูดเงียบเสียงลง ก่อนริมฝีปากหนาจะขยับเป็นรอยยิ้มอ่อน “ตรงที่อะไรๆ ที่มันเหมือนเดิม กลับรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว”
“ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม มันเปลี่ยนทั้งนั้น แค่จะมากหรือน้อย”
“ปรัชญามาเองเลยนะมึง” พายุแซ็วปัณณ์ขำๆ ปัณณ์ชอบอ่านหนังสือจึงมีประโยคดีๆ มาพูดกับพวกเขาเสมอ
“หรือมึงว่าไม่จริง มีอะไรที่ไม่เปลี่ยนบ้าง”
“ความเป็นเพื่อน”
“มันขึ้นอยู่กับว่าคำว่าเหมือนเดิมของมึงแปลว่าอะไร ถ้าหมายถึงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม มันก็ใช่ แต่ถามว่าเพื่อนในวันนั้นกับเพื่อนในวันนี้เหมือนกันทุกอย่างไหม กูว่าไม่ เอาง่ายๆ อย่างมึงกับไอ้นนท์ วันนี้มึงรู้จักมันมากกว่าปีก่อน ปีนี้พวกมึงทะเลาะกันน้อยลง แต่ด่ากันแรงขึ้น มันเปลี่ยนทั้งนั้น เพียงแค่เราไม่รู้สึกตัว”
“ทำไมมึงไม่ยกตัวอย่างตัวเอง” ปัณณ์ชะงัก เขายักไหล่น้อยๆ ก่อนตอบ
“ยกตัวอย่างใครก็เหมือนกัน มันเปลี่ยนทั้งนั้น”
“แล้วมึงเปลี่ยนกับกูบ้างไหมกูอยากรู้ เพราะกูเปลี่ยน” สายตาของพายุจริงจัง ปัณณ์มองตอบโดยไม่หลบ
“เปลี่ยน” เขาหลุบตาลง ก่อนเงยขึ้นสบตาใหม่อีกครั้ง “มันเปลี่ยนอยู่แล้ว”
“หวังว่าไม่ใช่ในมุมที่เลวลง”
“ไม่”
“ค่อยยังชั่ว”
“แค่แย่ลงเท่านั้น”
“มึงนี่” พายุยื่นมือไปเขย่าหัวปัณณ์ “ชอบหลอกด่ากูอยู่เรื่อย”
ปัณณ์ยกมือขึ้นจับมือพายุหมายจะดึงออก แต่อีกฝ่ายกลับพลิกมือมาจับมือเขาไว้ สายตาที่มองมาอ่อนโยน
“มึงรู้ตัวไหม ว่ามึงเป็นคนที่ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข”
“มึงก็พูดเกินไป”
“กูพูดจริง กูมีความสุขเวลาที่อยู่กับมึง เหมือนตอนนี้” พายุมองหน้าปัณณ์ ใบหน้าที่เขาเห็นจนชินตา ชินจนทำให้ไม่ทันฉุกคิด
“ปัณณ์”
“อะไร” ดวงตาของพายุแน่วแน่ คล้ายกับคนที่ตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว
“กูคิดว่ากูชอบมึง”
ปัณณ์นั่งนิ่ง ก่อนสติจะทำให้คิดขึ้นมาได้ “มึงบอกกูแล้ว ว่ามึงคิดแบบนั้น”
“เดี๋ยว! มึงฟังกูก่อน” สายตาของพายุทำให้เขาหวั่นไหว ปัณณ์นั่งนิ่งรอฟังสิ่งที่พายุจะพูด
“กูหมายถึง กูคิดว่ากูชอบมึงจริงๆ”
!!!
“มึง..มึงว่าอะไรนะ” ปัณณ์ใจเต้นแรงกับสิ่งที่ได้ยิน เขาทำอะไรไม่ถูก เพราะเตือนตัวเองมาตลอดว่าอย่าหวังให้มากนัก สุดท้ายแล้วคำตอบที่พายุได้อาจไม่เป็นอย่างที่หวัง
“กู..” พายุชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ ยกมือทั้งสองข้างจับใบหน้าของปัณณ์ไว้ สายตามองตรงเข้าไปในดวงตาที่ไหวเอนราวกับเทียนต้องลม “กูชอบมึง”
“.......”
“มึงอย่าโกรธอย่าเกลียดกูได้ไหม กูรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่กูห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้”
“พายุ” ปัณณ์เรียกพายุเสียงเบา ราวกับดังมาจากที่ไกลแสนไกล ดวงตาของปัณณ์ลังเล ไม่แน่ใจและสับสน “มึง..มึงพูดจริงใช่ไหม”
“จริง ตลอดบ่ายวันนี้กูนอนคิดทบทวน ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึงกันแน่ กูแค่ติดเพื่อน หรือกูหลงรักเพื่อน สุดท้ายกูก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง...กูรักมึง”
“.......”
“ปัณณ์อย่าทำหน้าอย่างนั้น อย่าทำเหมือนมึงกลัวกู” เพราะมัวตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ปัณณ์ไม่รู้เลยว่าสีหน้าของเขาทำให้พายุเข้าใจผิดอยู่
“กูไม่ได้กลัว กูแค่ตกใจ”
“กูเข้าใจ ไม่ใช่แค่มึงที่ตกใจ” พายุถอนใจออกมายาวๆ “กูรู้ว่าจากนี้มันคงไม่เหมือนเดิม ถึงมึงจะบอกว่ามึงไม่ได้เกลียดกู แต่มึงจะยอมให้กูเข้าใกล้หรือเปล่า ในเมื่อมึงรู้แล้วว่ากูคิดอะไร ปัณณ์...” ปัณณ์มัวแต่ฟัง จึงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพายุเรียกชื่อเขาขึ้นมา
“ที่กูชนะว่ายน้ำมึง กูขอรางวัลตอนนี้ได้ไหม”
“มึงจะขออะไร”
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น กูไม่บังคับให้มึงรับรักกูหรอกน่า กลัวไปได้” พายุหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงขื่นๆ “มันอาจฟังพิลึก แต่กูขอให้มึงลองให้โอกาสกูได้ไหม กูรู้ว่ากูเป็นผู้ชาย ถ้าสุดท้ายแล้วมึงไม่ชอบกูก็ไม่เป็นไร ขอแค่มึงบอกมา กูจะหาทางจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้ได้ อย่างน้อยได้เป็นกับเพื่อนมึงก็ยังดี”
“พายุ” คราวนี้เป็นเขาบ้างที่เรียกชื่อของอีกฝ่าย
“พูดมา กูรอฟังอยู่”
“มึงเก็บของรางวัลไปใช้ให้เกิดประโยชน์เถอะ อย่าเอามาใช้โดยไม่ได้อะไรแบบนี้เลย เก็บไว้บังคับให้กูทำงานแทนยังจะดีกว่า”
“ปัณณ์” สีหน้าของพายุซีดเผือด ปัณณ์ถอนใจออกมาดังๆ ใช้มือผลักหัวเพื่อนเบาๆ
“กูชอบมึงมานานเป็นชาติแล้วไอ้โง่ มึงจะใช้รางวัลทำไม ในเมื่อมันไม่จำเป็น”
“หะ!!” พายุเบิกตากว้าง เมื่อคนที่แสร้งถอนใจยาวราวกับหนักอกเมื่อครู่ มีรอยยิ้มขำอยู่บนใบหน้า
“เป็นอะไร แค่นี้ทำตกใจไปได้” ปัณณ์เลียนแบบพายุบ้าง
“มึง..มึง..”
“มึงจะติดอ่างทำเหี้ยอะไรวะ สาวๆ ชอบมึงเข้าไปได้ยังไง กูชักสงสัย”
“มึงพูดจริงหรือเปล่า”
“เฮ้ย!” เป็นเขาบ้างที่ต้องตกใจ เพราะจู่ๆ พายุก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ตัวเอง มานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกับเขา
“มึงพูดจริงใช่ไหม”
“หล่อเสียเปล่าทำไมโง่นักวะ” ปัณณ์หัวเราะออกมาเบาๆ “กูชอบมึงมานานแล้ว มึงดูไม่ออกเลยเหรอ”
“ทำไมมึงไม่เคยบอกกู”
“เพราะกูเป็นผู้ชาย เป็นเพื่อนสนิทมึง กูกลัวเหมือนที่มึงกลัวยังไงล่ะ กลัวเสียมึงไป” ปัณณ์พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ก็โดนมือแข็งแรงของพายุกระชากเข้าไปกอดไว้แน่น ใบหน้าคมสันแนบชิดอยู่ข้างแก้มของเขา
มือของปัณณ์ค่อยๆ ยกขึ้น แม้ลังเลแต่สุดท้ายเขาก็กอดตอบพายุ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาระหว่างพวกเขา มีเพียงแรงกอดรัดที่ทำให้รู้ว่าอีกคนรู้สึกเช่นไร
เวลาผ่านไปนานหลายนาที ก่อนที่ปัณณ์จะผละตัวออก
“ไปไหน” คนกอดเพลินๆ ทำเสียงขัดใจ เมื่อไออุ่นที่แนบชิดหายไป
“พอเลยมึง”
“ยัง” มือที่หมายจะคว้าปัณณ์กลับเข้าไปกอด คว้าได้แค่ลม เพราะเขาชิงลุกขึ้นเสียก่อน
“มึงไม่อายแต่กูอาย” บังกะโลแต่ละหลังแยกห่างจากกัน และมีต้นไม้ปลูกคั่นก็จริง แต่บริเวณชายหาดด้านหน้ามีคนเดินผ่านไปผ่านมา สามารถมองเข้ามาได้ เมื่อครู่เขาไม่ทันคิด
“อายทำไม” พายุเอนหลังพิงเก้าอี้ นั่งด้วยท่าทีสบายอกสบายใจ ตบมือลงบนตักของตัวเอง “มานั่งต่อเถอะ”
“กูไม่ได้นั่งตรงนั้น” ปัณณ์เผลอโวยวายเสียงดัง เขามักกลบเกลื่อนความอายด้วยวิธีนี้เสมอ
“หึๆ อายเหรอวะ มึงมันน่ารักว่ะ”
“กูไม่ได้อาย แล้วมึงไม่มีคำอื่นจะชมกูหรือไงวะ”
“คำนี้เหมาะกับมึงแล้ว เพราะต่อไปมึงต้องน่ารักเท่านั้น”
“หมายความว่ายังไง” ปัณณ์หรี่ตาลงมองพายุ ยิ่งอีกฝ่ายทำหูตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ เขายิ่งไม่อยากไว้ใจ
“เพราะกูจะเป็นคนหล่อให้มึงเอง” ปัณณ์ยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นสายตาของพายุที่มองมา เขาถึงคิดได้
“ไอ้เหี้ย” ปัณณ์ด่าไม่เต็มเสียง รู้ตัวว่าหน้าแดงมาก
“หึๆ มึงด่าไปเถอะ ยังไงกูก็ไม่เป็นรับแน่ๆ” ปัณณ์หน้าขึ้นสีแดงจัด เขาทำได้แค่เดินดุ่มๆ เข้าไปในตัวบ้าน ไม่ได้โกรธหรอก แต่ความรู้สึกเหล่านี้ยังแปลกใหม่ เขาไม่คุ้นชินเอาเสียเลย
“โกรธเหรอวะ” พายุเดินตามเข้ามาในบ้าน ปัณณ์ทำเป็นวุ่นกับการหยิบข้าวของ เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ
“ไม่โกรธ แต่คืนนี้มึงนอนพื้น”
“เรื่องอะไรวะ เตียงออกกว้าง” พายุโดดขึ้นนอนบนเตียง ไม่สนสายตาที่ตวัดมามอง
“ปากมึงไม่ควรให้นอนบนเตียง”
“ทำไม กลัวกูปล้ำ?”
“เปล่า แต่มึงพูดจาเหี้ยๆ สมควรโดน”
“เฮ้อ”
ปัณณ์ทำเป็นไม่สนใจเสียงถอนใจดังๆ ของพายุ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเรียกร้องความสนใจ
“สงสารตัวเองฉิบ”
“.....”
“ไม่ทันไรกูก็โดนสั่งแล้วเหรอวะ”
“......”
“สงสัยจะเป็นคนกลัวเมีย”
“ไอ้เวรนี่” ปัณณ์ทนต่อไปไม่ไหว หันไปหมายจะฟาดเพื่อนสักที แต่ดันโดนพายุคว้าตัวเอาไว้ได้ แขนแข็งแรงกว่าโอบรัดเอว ดึงเขาให้ร่วงหล่นลงไปทับร่าง ก่อนร่างหนาจะพลิกตัวขึ้นนอนทาบทับด้านบน
ริมฝีปากอุ่นชื้นบดเบียดริมฝีปากของเขา ทำสติปัณณ์กระเจิดกระเจิง ความเร่าร้อนเปลี่ยนเป็นความวาบหวามและอ่อนโยน กว่าพายุจะยอมปล่อย เขาก็เกือบขาดอากาศหายใจ
“ของรางวัลกู” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่เท่ากับสายตาที่มองมายังริมฝีปากของเขา ปัณณ์ทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้จะพูดอะไร จึงรีบลุกขึ้นยืน โกยเสื้อผ้าที่หล่นลงบนเตียงขึ้นมาถือ
“กูจะอาบน้ำ” ปัณณ์เดินลิ่วเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงพูดปนหัวเราะไล่ตามหลังมา
“แบบนี้ดีกว่าให้มึงทำงานให้เป็นพันเท่า”
พายุหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาเอนตัวลงนอนพิงหมอน หลังจากปัณณ์ปิดประตูห้องน้ำลงแล้ว ใบหน้ายังมีรอยยิ้มกว้าง เขาไม่เคยคิดว่าจูบของปัณณ์จะทำให้รู้สึกดีแบบนี้ มันไมน่ารังเกียจหรือรู้สึกแปลกแม้แต่น้อย มีแต่ความโหยหาอยากได้อีกครั้ง
ปัณณ์ชอบเขามานานแล้วอย่างนั้นหรือ พายุมีคำถามมากมายที่อยากรู้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงชอบ แต่ยังไม่ใช่วันนี้ เขาต้องเคลียร์ปัญหาของตัวเองให้จบก่อน ความผิดเป็นของเขาคนเดียว ปัณณ์ไม่ควรต้องเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
กูรักปัณณ์ ข้อความสั้นๆ ที่พายุส่งให้ไผ่กับนนท์ วันนี้เขาพร้อมจะยอมรับความจริงแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
**กามเทพคูณสอง สนพ.เปิดรอบสต็อกให้สั่งซื้อแล้วนะคะ ตอนนี้เหลืออยู่ 5 เล่ม ใครสนใจตามไปจับจองได้เลยค่ะ
Marine Books ** สปอย... (ใครไม่อ่านปิดเลยค่า ><)
จากนี้อาจยังมีอุปสรรค แต่ไม่หน่วงแล้วค่ะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314209 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก